interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Έτοιμοι είναι για Β. Ευρώπη! Λες να τους βάλουμε στην θέση της Βρετανίας; (οδηγάνε και αριστερά)
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Έτοιμοι είναι για Β. Ευρώπη! Λες να τους βάλουμε στην θέση της Βρετανίας; (οδηγάνε και αριστερά)
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Κι ένα βιντεάκι, όπου ο πλανόδιος γυρίζει σπίτι και κάνει ήχους με την λαμαρίνα
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μέρα 3η
Που είχαμε μείνει; Α, “έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7”.
Ξυπνάω και με ανησυχία κοιτάω το ρολόι: 11:15!
Ωιμέ! Είχα κάνει ήδη ηλεκτρονική κράτηση για το τρένο των 8:30 για Γιογκιακάρτα! Κοιτάω κατευθείαν στην εφαρμογή. Υπάρχει επιλογή για νέα κράτηση με τρένο που ξεκινάει στις 16:30 και φτάνει στις 00:40. Εκτός των χαμένων χρημάτων και της χαμένης θέας λόγω νύχτας, το πιο βασικό ήταν ότι είχα κάνει ένα τόσο σοβαρό λάθος, τόσο νωρίς στο ταξίδι. Δεν γινόταν όμως να μείνω άλλη μέρα στην Τζακάρτα (θα επέστρεφα εδώ έτσι κι αλλιώς τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού – έπρεπε να αφήσω αυτό το περιθώριο για περίπτωση απροόπτων) και έτσι το έκλεισα και έτρεξα στο τσεκ-άουτ για να μην χρεωθώ και παραπάνω μέρα.
Στο δρόμο συνάντησα μια Γερμανίδα, την Μέλανι. Με πέτυχε την στιγμή που προσπαθούσα να διασχίσω ένα δρόμο. “Κοίτα να δεις” μου λέει και πετάγεται μέσα στην κίνηση, με τον σάκο στην πλάτη, σχεδόν χωρίς να κοιτάει και αρχίζει να τρέχει για να περάσει. Εγώ πήγαινα στον σταθμό, αυτή όμως στο κεντρικό πάρκο με το εθνικό μνημείο (ένας πύργος 130 μέτρων με την φλόγα της επανάστασης που έχτισε ο πρώτος πρόεδρος Σουκάρνο προς τιμή των αγώνων για την ανεξαρτησία). Μετά θα πήγαινε στο αεροδρόμιο να υποδεχθεί ένα φίλο και έτσι δώσαμε ραντεβού στην Γιογκιακάρτα (πράγμα που ποτέ δεν έγινε γιατί το χόστελ που είπαμε ξέμεινε από δωμάτια).
Σταθμός Γκαμπίρ, νάζι γκορένγκ σε πάγκο με θέα ουρανοξύστες, και τηλέφωνα στην τράπεζά μου για διευθέτηση ενός θέματος με την κάρτα (μεγάλη ιστορία, με υπαιτιότητα της Αγγλικής τράπεζας της οποίας τα ηλεκτρονικά συστήματα είχαν καταρρεύσει, και δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω εδώ). Ο ευκολότερος τρόπος να παρακολουθείς το τρένο σου είναι να θυμάσαι το όνομά του, και το δικό μου το φωνάζανε “Μπίμα”. Υπάλληλοι δεν σου επιτρέπουν να εισέλθεις στην πλατφόρμα πολύ νωρίτερα από την αναχώρηση. Στην θέση του τρένου καθόμουν δίπλα σε έναν κύριο με μουστάκι, ο οποίος ζήτησε από την κόρη του, πριν τον αποχαιρετήσει, να μας βγάλει μια φωτογραφία μαζί και στην διαδρομή, μόλις πήρε περισσότερο θάρρος, μου έδειχνε βιντεάκια των Μπητλς και μιλούσε γι' αυτούς.
Η ώρα που έφτασα στην Γιογκιακάρτα ήταν απαγορευτική για οτιδήποτε και έτσι κάλεσα ένα GRAB για το χόστελ που είχα κλείσει μέσω Hostelworld (πρακτική που ακολούθησα όταν ήθελα να μείνω σε χόστελ για να μην χάνω χρόνο). Το GRAB είναι η Νοτιοανατολικοασιατική απάντηση στο Uber. Η εφαρμογή στέλνει κατευθείαν την διεύθυνση σου στον οδηγό, σε ενημερώνει προκαταβολικά για το κόστος της διαδρομής, έχει το όνομα του οδηγού και την πινακίδα του και ενσωματωμένο google translate στην ανταλλαγή μηνυμάτων. Κάποιοι από τους οδηγούς μπορεί να σου στείλουν μήνυμα για να παζαρέψουν την τιμή σε διαδρομές που δεν τους βολεύουν, αλλά σε γενικές γραμμές δουλεύει. Το Oase Hostel είχε εσωτερική πισίνα και καθαρά κρεβάτια, το βρήκα όμως ψυχρό, με ενοχλητικό προσωπικό και χωρίς ατμόσφαιρα και έτσι αποφάσισα να αλλάξω το επόμενο πρωί, αφού θα έμενα κάμποσο εδώ.
Το ηλεκτρονικό σύστημα εκτύπωσης εισιτηρίων που έχεις κλείσει από το διαδύκτιο.
Γρήγορο μεσημεριανό στον σταθμό με τηγανιτό ρύζι και τηγανητό αυγό.
Αποχαιρετισμός μετά μουσικής.
Άπλες στην 'Εξέκουτιβ' κλάση...
Αριστερά (δυσδιάκριτο) ταμπέλα με το όνομα του υπευθυνου βαγονιού και το κινητό του σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι.
Που είχαμε μείνει; Α, “έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7”.
Ξυπνάω και με ανησυχία κοιτάω το ρολόι: 11:15!
Ωιμέ! Είχα κάνει ήδη ηλεκτρονική κράτηση για το τρένο των 8:30 για Γιογκιακάρτα! Κοιτάω κατευθείαν στην εφαρμογή. Υπάρχει επιλογή για νέα κράτηση με τρένο που ξεκινάει στις 16:30 και φτάνει στις 00:40. Εκτός των χαμένων χρημάτων και της χαμένης θέας λόγω νύχτας, το πιο βασικό ήταν ότι είχα κάνει ένα τόσο σοβαρό λάθος, τόσο νωρίς στο ταξίδι. Δεν γινόταν όμως να μείνω άλλη μέρα στην Τζακάρτα (θα επέστρεφα εδώ έτσι κι αλλιώς τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού – έπρεπε να αφήσω αυτό το περιθώριο για περίπτωση απροόπτων) και έτσι το έκλεισα και έτρεξα στο τσεκ-άουτ για να μην χρεωθώ και παραπάνω μέρα.
Στο δρόμο συνάντησα μια Γερμανίδα, την Μέλανι. Με πέτυχε την στιγμή που προσπαθούσα να διασχίσω ένα δρόμο. “Κοίτα να δεις” μου λέει και πετάγεται μέσα στην κίνηση, με τον σάκο στην πλάτη, σχεδόν χωρίς να κοιτάει και αρχίζει να τρέχει για να περάσει. Εγώ πήγαινα στον σταθμό, αυτή όμως στο κεντρικό πάρκο με το εθνικό μνημείο (ένας πύργος 130 μέτρων με την φλόγα της επανάστασης που έχτισε ο πρώτος πρόεδρος Σουκάρνο προς τιμή των αγώνων για την ανεξαρτησία). Μετά θα πήγαινε στο αεροδρόμιο να υποδεχθεί ένα φίλο και έτσι δώσαμε ραντεβού στην Γιογκιακάρτα (πράγμα που ποτέ δεν έγινε γιατί το χόστελ που είπαμε ξέμεινε από δωμάτια).
Σταθμός Γκαμπίρ, νάζι γκορένγκ σε πάγκο με θέα ουρανοξύστες, και τηλέφωνα στην τράπεζά μου για διευθέτηση ενός θέματος με την κάρτα (μεγάλη ιστορία, με υπαιτιότητα της Αγγλικής τράπεζας της οποίας τα ηλεκτρονικά συστήματα είχαν καταρρεύσει, και δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω εδώ). Ο ευκολότερος τρόπος να παρακολουθείς το τρένο σου είναι να θυμάσαι το όνομά του, και το δικό μου το φωνάζανε “Μπίμα”. Υπάλληλοι δεν σου επιτρέπουν να εισέλθεις στην πλατφόρμα πολύ νωρίτερα από την αναχώρηση. Στην θέση του τρένου καθόμουν δίπλα σε έναν κύριο με μουστάκι, ο οποίος ζήτησε από την κόρη του, πριν τον αποχαιρετήσει, να μας βγάλει μια φωτογραφία μαζί και στην διαδρομή, μόλις πήρε περισσότερο θάρρος, μου έδειχνε βιντεάκια των Μπητλς και μιλούσε γι' αυτούς.
Η ώρα που έφτασα στην Γιογκιακάρτα ήταν απαγορευτική για οτιδήποτε και έτσι κάλεσα ένα GRAB για το χόστελ που είχα κλείσει μέσω Hostelworld (πρακτική που ακολούθησα όταν ήθελα να μείνω σε χόστελ για να μην χάνω χρόνο). Το GRAB είναι η Νοτιοανατολικοασιατική απάντηση στο Uber. Η εφαρμογή στέλνει κατευθείαν την διεύθυνση σου στον οδηγό, σε ενημερώνει προκαταβολικά για το κόστος της διαδρομής, έχει το όνομα του οδηγού και την πινακίδα του και ενσωματωμένο google translate στην ανταλλαγή μηνυμάτων. Κάποιοι από τους οδηγούς μπορεί να σου στείλουν μήνυμα για να παζαρέψουν την τιμή σε διαδρομές που δεν τους βολεύουν, αλλά σε γενικές γραμμές δουλεύει. Το Oase Hostel είχε εσωτερική πισίνα και καθαρά κρεβάτια, το βρήκα όμως ψυχρό, με ενοχλητικό προσωπικό και χωρίς ατμόσφαιρα και έτσι αποφάσισα να αλλάξω το επόμενο πρωί, αφού θα έμενα κάμποσο εδώ.
Το ηλεκτρονικό σύστημα εκτύπωσης εισιτηρίων που έχεις κλείσει από το διαδύκτιο.
Άπλες στην 'Εξέκουτιβ' κλάση...
Αριστερά (δυσδιάκριτο) ταμπέλα με το όνομα του υπευθυνου βαγονιού και το κινητό του σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι.
Last edited:
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μέρα 4η
Το προσωπικό στο Happy Tree hostel με υποδέχτηκε με πλατιά χαμόγελα. Ο Χασάν, ο ιδιοκτήτης μιλάει άψογα Αγγλικά και έχει διάθεση να συλλέξει και, κυρίως, να δώσει πληροφορίες. Οι κουβέντες περιστράφηκαν στις διακοπές του με μηχανάκι στο Μπαλί και το πόσο ανόητοι είναι οι Μπαλινέζοι που δεν φοράνε κράνος και το πόσο εύκολα αγοράζεις μηχανάκι στην Ινδονησία δίνοντας μόλις 800.000 ρουπίες (50 ευρώ) προκαταβολή. Ακολουθήσανε συμβουλές οδήγησης όπως: όταν στρίβεις αριστερά στα φανάρια με σκούτερ μπορείς να περάσεις με κόκκινο (κλειστή στροφή λόγω οδήγησης στα αριστερά).
Ήταν ώρα να δω ο έρμος κανένα αξιοθέατο και έτσι περνώντας από τα γραφικά, αλλά ταλαιπωρημένα, στενά της Γιογκιακάρτα κατευθύνθηκα προς το παλάτι του Σουλτάνου ή Κρατόν. Τα βασιλικά “κιόσκια” με τις τραπεζοειδείς οροφές, σήμα κατατεθέν της πολύ κομψής Ιαβανέζικης αρχιτεκτονικής, ήταν λουσμένα στον ήλιο. Κάποιοι ξεναγοί με σπαστά Αγγλικά προσπαθούν να εξηγήσουν στους τουρίστες την ιστορία του Σουλτανάτου. Από τον 18ο αιώνα που έγινε ο διαχωρισμός από το Σουλτανάτο της Σουρακάρτα (γειτονική πόλη και ο μεγάλος αντίζηλος) ο Σουλτάνος κυβερνάει μέχρι και σήμερα, αφού η περιοχή είναι υπό ειδικό καθεστώς υπό την εξουσία του Προέδρου της Ινδονησίας. Σε κλειστούς χώρους του παλατιού επιδεικνύονται προσωπικά αντικείμενα των Σουλτάνων, με ποικιλία εξειδικευμένων φορεσιών για κάθε μέλος του παλατιού. Βγαίνοντας, ένας χαμογελαστός τύπος ονόματι LG (όχι το πραγματικό του όνομα, αλλά φωνητικά αρκετά κοντά) μου πιάνει κουβέντα και προσφέρεται να μου δείξει τα εργαστήρια των τοπικών τεχνιτών και στο τέλος το καφενείο του. Πέφτοντας στην τουριστική παγίδα, αγόρασα σε φουσκωμένη τιμή ένα ύφασμα μπατίκ, αλλά είχα την χαρά να δοκιμάσω την τεχνική σχεδιάζοντας με λιωμένο κερί ένα σχήμα (το όνομά μου) πάνω στο ύφασμα, το οποίο (όνομα) θα μείνει ανέπαφο κατά την βαφή και έτσι θα μπορεί να κοσμεί τον τοίχο κάποιου (ο οποίος για κάποιο περίεργο λόγο βρίσκει στο όνομά μου καλλιτεχνική αξία). Επίσης αγόρασα σε φουσκωμένη τιμή μια φιγούρα παραδοσιακού θεάτρου σκιών, αφού πρώτα ενημερώθηκα ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας (Κρίσνα) είναι ο αντίστοιχος του Ηρακλή!
Οι Ινδονήσιοι δεν θέλουν πολύ για να σου πιάσουν κουβέντα, και έτσι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο με πλούσια φυλλωσιά, θα μάθω από έναν παππού με αστεία δόντια και μπλούζα Μετάλικα (κουίζ, ποιος άλλος γνωστός Ινδονήσιος έχει ψώνιο με τους Μετάλικα; ) ότι:
- Εδώ εμείς οι ντόπιοι (και όχι μόνο) λέμε την πόλη Τζόγκτζα σίτυ.
- Δεν μασάμε από ηφαίστεια γιατί έχουμε το πιο ενεργό σε όλη την Ινδονησία και η λάβα τρέχει ασταμάτητα (αλλά σιγά, σιγά, όχι στα κεφάλια μας).
- Ο σημερινός Σουλτάνος έχει μόνο κόρες και ποιος ξέρει τι θα απογίνει όταν πεθάνει; (Καιρός για θηλυκό Σουλτάνο; )
(Ο πατέρας του ήταν μάγειρας στον Σουλτάνο, και ο πατέρας του πατέρα του το ίδιο κ.ο.κ. Ο ίδιος όμως είναι ένας ταπεινός οδηγός μπετσάκ, που είναι τα ποδήλατα-ταξί.)
- Υπάρχει και ένα “πραγματικά αυθεντικό” εργαστήριο μπατίκ; Θέλεις να σε πάω;
Χαλάλι σου αφού μου έκανες όλη αυτή την κουβέντα, αλλά δυστυχώς "πήραμε".
Η υπόλοιπη μέρα είχε λίγες από αυτές τις συγκινήσεις (και πολύ πιο οικονομική), καθώς με την βοήθεια των μπετσάκ πέρασα από την περιοχή Μάλιομπορο με τα εστιατόρια, από την τρέντυ οδό Prawirotaman με το ξακουστό πολυχώρο ViaVia όπου παρακολούθησα μια παράσταση δρόμου και τέλος από την πλατεία μπροστά από το παλάτι για Ινδονησιακό μπουφέ με Ινδονησιακά σουβλάκια (σατέ). Στον γυρισμό όμορφες εικόνες με τους Ινδονήσιους να τρώνε σε χαλιά πάνω στο πεζοδρόμιο ή να καθόνται στα στενά μπροστά στα σπίτια τους βρίσκοντας, μαζί με τις γάτες, λίγο δροσιά μετά από μια πολύ ζεστή μέρα.
Περνώντας τα τοίχη της παλιάς Τζόγκτζα
Τα ποδηλατο-ταξί ή μπετσάκ είναι η απάντηση για ευέλικτη και οικολογική συγκοινωνία. Οι οδηγοί σε καλή φυσική κατάσταση αλλά καπνίζουν και σαν φουγάρα.
Στο παλάτι, το οποίο είναι σε λειτουργία ως παλάτι ακόμα εν μέρει.
Οι φορεσιές ήταν όλα τα λεφτά, με τον Σποκ να κάνει επίσης την εμφάνισή του.
Εδώ παρακάτω με βρήκε ο LG.
Και κατέληξα να εντρυφώ στην τέχνη του μπατίκ με λιωμένο κερί.
Διαγωνισμός ομορφιάς.
To "υδάτινο" κάστρο, μέρος αναψυχής του Σουλτάνου. Ταλαιπωρημένο από σεισμούς και καταποντισμούς πλέον.
Παραδοσιακή μουσική και χορός με συμμετοχή του κοινού, μπροστά από το ViaVia.
Η πλατεία μπροστά από το παλάτι.
Και λίγος φυσικός ήχος:
Από την παράσταση του δρόμου:
Βραδυνή προσευχή αναμεμειγμένη με παράξενη μουσική:
Το προσωπικό στο Happy Tree hostel με υποδέχτηκε με πλατιά χαμόγελα. Ο Χασάν, ο ιδιοκτήτης μιλάει άψογα Αγγλικά και έχει διάθεση να συλλέξει και, κυρίως, να δώσει πληροφορίες. Οι κουβέντες περιστράφηκαν στις διακοπές του με μηχανάκι στο Μπαλί και το πόσο ανόητοι είναι οι Μπαλινέζοι που δεν φοράνε κράνος και το πόσο εύκολα αγοράζεις μηχανάκι στην Ινδονησία δίνοντας μόλις 800.000 ρουπίες (50 ευρώ) προκαταβολή. Ακολουθήσανε συμβουλές οδήγησης όπως: όταν στρίβεις αριστερά στα φανάρια με σκούτερ μπορείς να περάσεις με κόκκινο (κλειστή στροφή λόγω οδήγησης στα αριστερά).
Ήταν ώρα να δω ο έρμος κανένα αξιοθέατο και έτσι περνώντας από τα γραφικά, αλλά ταλαιπωρημένα, στενά της Γιογκιακάρτα κατευθύνθηκα προς το παλάτι του Σουλτάνου ή Κρατόν. Τα βασιλικά “κιόσκια” με τις τραπεζοειδείς οροφές, σήμα κατατεθέν της πολύ κομψής Ιαβανέζικης αρχιτεκτονικής, ήταν λουσμένα στον ήλιο. Κάποιοι ξεναγοί με σπαστά Αγγλικά προσπαθούν να εξηγήσουν στους τουρίστες την ιστορία του Σουλτανάτου. Από τον 18ο αιώνα που έγινε ο διαχωρισμός από το Σουλτανάτο της Σουρακάρτα (γειτονική πόλη και ο μεγάλος αντίζηλος) ο Σουλτάνος κυβερνάει μέχρι και σήμερα, αφού η περιοχή είναι υπό ειδικό καθεστώς υπό την εξουσία του Προέδρου της Ινδονησίας. Σε κλειστούς χώρους του παλατιού επιδεικνύονται προσωπικά αντικείμενα των Σουλτάνων, με ποικιλία εξειδικευμένων φορεσιών για κάθε μέλος του παλατιού. Βγαίνοντας, ένας χαμογελαστός τύπος ονόματι LG (όχι το πραγματικό του όνομα, αλλά φωνητικά αρκετά κοντά) μου πιάνει κουβέντα και προσφέρεται να μου δείξει τα εργαστήρια των τοπικών τεχνιτών και στο τέλος το καφενείο του. Πέφτοντας στην τουριστική παγίδα, αγόρασα σε φουσκωμένη τιμή ένα ύφασμα μπατίκ, αλλά είχα την χαρά να δοκιμάσω την τεχνική σχεδιάζοντας με λιωμένο κερί ένα σχήμα (το όνομά μου) πάνω στο ύφασμα, το οποίο (όνομα) θα μείνει ανέπαφο κατά την βαφή και έτσι θα μπορεί να κοσμεί τον τοίχο κάποιου (ο οποίος για κάποιο περίεργο λόγο βρίσκει στο όνομά μου καλλιτεχνική αξία). Επίσης αγόρασα σε φουσκωμένη τιμή μια φιγούρα παραδοσιακού θεάτρου σκιών, αφού πρώτα ενημερώθηκα ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας (Κρίσνα) είναι ο αντίστοιχος του Ηρακλή!
Οι Ινδονήσιοι δεν θέλουν πολύ για να σου πιάσουν κουβέντα, και έτσι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο με πλούσια φυλλωσιά, θα μάθω από έναν παππού με αστεία δόντια και μπλούζα Μετάλικα (κουίζ, ποιος άλλος γνωστός Ινδονήσιος έχει ψώνιο με τους Μετάλικα; ) ότι:
- Εδώ εμείς οι ντόπιοι (και όχι μόνο) λέμε την πόλη Τζόγκτζα σίτυ.
- Δεν μασάμε από ηφαίστεια γιατί έχουμε το πιο ενεργό σε όλη την Ινδονησία και η λάβα τρέχει ασταμάτητα (αλλά σιγά, σιγά, όχι στα κεφάλια μας).
- Ο σημερινός Σουλτάνος έχει μόνο κόρες και ποιος ξέρει τι θα απογίνει όταν πεθάνει; (Καιρός για θηλυκό Σουλτάνο; )
(Ο πατέρας του ήταν μάγειρας στον Σουλτάνο, και ο πατέρας του πατέρα του το ίδιο κ.ο.κ. Ο ίδιος όμως είναι ένας ταπεινός οδηγός μπετσάκ, που είναι τα ποδήλατα-ταξί.)
- Υπάρχει και ένα “πραγματικά αυθεντικό” εργαστήριο μπατίκ; Θέλεις να σε πάω;
Χαλάλι σου αφού μου έκανες όλη αυτή την κουβέντα, αλλά δυστυχώς "πήραμε".
Η υπόλοιπη μέρα είχε λίγες από αυτές τις συγκινήσεις (και πολύ πιο οικονομική), καθώς με την βοήθεια των μπετσάκ πέρασα από την περιοχή Μάλιομπορο με τα εστιατόρια, από την τρέντυ οδό Prawirotaman με το ξακουστό πολυχώρο ViaVia όπου παρακολούθησα μια παράσταση δρόμου και τέλος από την πλατεία μπροστά από το παλάτι για Ινδονησιακό μπουφέ με Ινδονησιακά σουβλάκια (σατέ). Στον γυρισμό όμορφες εικόνες με τους Ινδονήσιους να τρώνε σε χαλιά πάνω στο πεζοδρόμιο ή να καθόνται στα στενά μπροστά στα σπίτια τους βρίσκοντας, μαζί με τις γάτες, λίγο δροσιά μετά από μια πολύ ζεστή μέρα.
Στο παλάτι, το οποίο είναι σε λειτουργία ως παλάτι ακόμα εν μέρει.
Οι φορεσιές ήταν όλα τα λεφτά, με τον Σποκ να κάνει επίσης την εμφάνισή του.
Και κατέληξα να εντρυφώ στην τέχνη του μπατίκ με λιωμένο κερί.
Και λίγος φυσικός ήχος:
Από την παράσταση του δρόμου:
Βραδυνή προσευχή αναμεμειγμένη με παράξενη μουσική:
Last edited:
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.106
- Likes
- 13.212
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Χα χα το έψαξα και το βρήκα! Πολύ προχώ ο πρόεδρος. Υπάρχουν και φωτό να φοράει μπλούζα και να κάνει την κλασική χειρονομία. Ακόμα και σε φεστιβάλ!
Γι' αυτό τον μιμήθηκε ο παππούλης: εθνικά υπερήφανος!
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μέρα 5η
Προχωρώ ανάμεσα από τις πρωινές λαϊκές ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς (“Σλαμάτ Πάγκι”) και αγοράζοντας προμήθειες “αΐρ”, δηλαδή νερού, και μπισκότων, απαραίτητα για την επιβίωση σήμερα. Στήνομαι έξω από το ποδηλατάδικο Si Woles μέχρι να πάει οχτώ και να φανεί από το παράθυρο – καθώς είναι το σπίτι της – μια φιλική κοπελίτσα. Νοικιάζω σε καλή τιμή ένα ποδήλατο του κουτιού και ξεκινάω...
Είμαι σαν την μύγα μέσ’ στο γάλα. Μάλλον, σαν μια ζαλισμένη από την ζέστη μύγα που την κυνηγάει ένα κοπάδι γάτες και τελικά πεθαίνει από ανακοπή λόγω τρομάρας. Την κατάσταση δυσκολεύει το γεγονός ότι η αριστερή άκρη του δρόμου, δηλαδή η αργή λωρίδα, χρησιμοποιείται από μικρά οχήματα, όπως μηχανάκια και ποδήλατα-ταξί, που πάνε κόντρα στην κίνηση - αφού οι οδηγοί δεν βολεύονται να περάσουν το διάζωμα και να μπούνε στο σωστό ρεύμα! Οι οδηγίες του Λόνλι Πλάνετ λένε να περάσουμε το Πανεπιστήμιο και να ακολουθήσουμε ένα κανάλι για κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στους πρώτους ναούς της πεδιάδας του Πραμπανάν. Το τοπίο γίνεται όλο και πιο γραφικό, καθώς κυριαρχούν οι υδατοκαλλιέργειες ρυζιού και μικρές ζώνες τροπικού δάσους. Η πεδιάδα είναι γεμάτη με ναούς που χτίστηκαν μεταξύ του 8ου και 10ου αιώνα Κ.Ε. και είναι, οι περισσότεροι, Ινδουιστικοί, αλλά περιλαμβάνοντας Βουδιστικά στοιχεία. Άλλωστε οι δύο θρησκείες συνυπήρχαν στο βασίλειο, μετά τον γάμο ενός Ινδουιστή πρίγκιπα από τον Βορρά με μια Βουδίστρια πριγκίπισσα του Νότου τον 9ο αιώνα. Η ιδέα του ποδηλάτου αποδείχθηκε καλή, καθώς μπορείς να φτάσεις σε ναούς που θα είσαι τελείως μόνος – στιγμιαία θα εμφανιστεί ο κύριος που θα σου κόψει εισιτήριο, μέχρι να επιστρέψει στην σιέστα του. Το ίδιο το Πραμπανάν είναι ένα μυστηριώδες συγκρότημα ναών, οι μεγαλύτεροι των οποίων αφιερωμένοι στην ιερή τριάδα: στον Μπράχμα τον δημιουργό, στον Βισνού τον διατηρητή και στον Σίβα τον καταστροφέα – ο μεγαλύτερος ναός. Πλησιάζοντας από μακρυά και αντικρίζοντας για πρώτη φορά τους σκούρους πύργους που απλώνονται στο τοπίο, μπορώ να πω ήταν από τις πιο δυνατές ταξιδιωτικές εικόνες που είχα ποτέ! Δεν ξέρω ποιό είναι καλύτερο, αυτό ή το Ανγκόρ Βατ – δεν έχω πάει στο δεύτερο – όμως είναι μεγάλο κρίμα να φτάσει κανείς στην Γιογκιακάρτα και να μην επισκεφθεί το Πραμπανάν!
Γυρίζοντας στην πόλη, αφού πλήρωσα 1000 ολόκληρες ρουπίες (σκεφτείτε το ποσό σε ευρώ) για πάρκιν ποδηλάτου (!!!), ο χρόνος δεν έφτανε ούτε για φαγητό αφού έπρεπε να δω το δεύτερο ιερό τέρας της περιοχής, το Μπορομπουντούρ. Παίρνω λοιπόν το λεωφορείο από το τερματικό Τζομπόρ και σε λίγο παραπάνω από μία ώρα, και επικύνδυνα κοντά στην ώρα της δύσης του ήλιου, βρίσκομαι στην ομώνυμη πόλη. Τι πανικός! Παρακάμπτω τους επίμονους ταξιτζήδες που θέλουν να με πάνε κάπου που θα βρω ‘φτηνότερο εισιτήριο’, φτάνω στην μια από της εισόδους μαζί με ένα ζευγάρι Τσέχων τουριστών, για να μάθω ότι η είσοδος για την δύση του ήλιου είναι άλλη, και μάλιστα μακριά. Όπου φτάνω, την ίδια στιγμή με τους Τσέχους, για να μάθω ότι μπορώ να μπω με ακριβότερο εισιτήριο λόγω δύσης αλλά να μην προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο που επιστέφει Τζόγκτζα στις 6!
Τι λέγαμε; Α, ναι οι Τσέχοι. Ευτυχώς, αν και η παρέα τους τελικά ήταν 4 άτομα, είχανε χώρο στο βανάκι που νοικιάσανε από την Τζακάρτα και με το οποίο θα επιστρέφανε στην Τζόγκτζα. Με τον Βίτεκ και την γυναίκα του, λοιπόν, από το περίφημο Πίλσεν, χαζέψαμε ανάμεσα στις “καμπάνες” του Μπορομπουντούρ με τους κρυμμένους Βούδες, ακούσαμε τις βραδυνές προσευχές από τα τζαμιά της κοιλάδας που μας περιέβαλλε και χαιρετίσαμε το θρυλικό Μεράπι (το ενεργό ηφαίστειο που μας έλεγε το “μέταλλο” ο παππούς) που είναι ο βασιλιάς σε αυτό τον τόπο, στον ουρανό και τη γη.
Το κλου μιας πολύ ωραίας ημέρας ήταν η παράσταση θεάτρου σκιών στο μουσείο Σονομπουντόγιο της Τζόγκτζα από το περιβόητο ινδικό έπος Μαχαμπαράτα. Οι φωνές του καραγκιοζοπαίχτη και της συνοδευτικής χορωδίας και το συνόλου κρουστών “Γκαμελάν” ήταν ωραία, αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος σκεφτόμουν το στομάχι μου (πόσο να φτάσουν τα μπισκότα...).
Το Πανεπιστήμιο ήταν ένα από τα σημεία προσανατολισμού στην διαδρομή.
Ο Τζοκόβι, ο "μεταλλάς" Πρόεδρος της Ινδονησίας στην μέση.
Ακολουθώντας το κανάλι για το Πραμπανάν. Η "κυρία" αριστερά μετά από κάποια λεπτά παρατήτησης αποδείχθηκε σκιάχτρο!
Όχι, δεν λέει ΠΑΟΚ το γκραφίτι. Και όχι δεν είναι ο Ινδονησιος Ιβαν Σαββίδης. Ποιος ξέρει τι σημαδεύει σε ένα κανάλι με 20 πόντους νερό.
Φτάνοντας στον πρώτο ναό, το Κάντι Σάρι
Και τελικά στο Πραμπανάν. Απολάυστε! (Μερικές είναι ακατάλληλες για ανηλίκους)
Ο "μέγας" Σίβα.
Η γυναίκα του.
Και ο γιός (!)
Ο επόμενος στόχος μας, το Μπορομπουντουρ, από τον δορυφόρο.
Διακρίνεται ο κώνος του ηφαιστείου Μεράπι.
Βίβερε περικολοζαμέντε πίσω στην Τζόγκτζα
Ινδονησιακό θέατρο σκιών.
Τελικά άργησα, αλλά έφαγα Γκούντεκ, το πιο σπέσιαλ από τις σπεσιαλιτέ της περιοχής (συμβουλή του Χασάν). Είχα να το λέω μετά σε όλη την Ινδονησία. Ναι αυτό που βλέπετε αριστερά είναι αυγό.
Από την παράσταση θεάτρου σκιών με συνοδεία γκαμελάν:
Προχωρώ ανάμεσα από τις πρωινές λαϊκές ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς (“Σλαμάτ Πάγκι”) και αγοράζοντας προμήθειες “αΐρ”, δηλαδή νερού, και μπισκότων, απαραίτητα για την επιβίωση σήμερα. Στήνομαι έξω από το ποδηλατάδικο Si Woles μέχρι να πάει οχτώ και να φανεί από το παράθυρο – καθώς είναι το σπίτι της – μια φιλική κοπελίτσα. Νοικιάζω σε καλή τιμή ένα ποδήλατο του κουτιού και ξεκινάω...
Είμαι σαν την μύγα μέσ’ στο γάλα. Μάλλον, σαν μια ζαλισμένη από την ζέστη μύγα που την κυνηγάει ένα κοπάδι γάτες και τελικά πεθαίνει από ανακοπή λόγω τρομάρας. Την κατάσταση δυσκολεύει το γεγονός ότι η αριστερή άκρη του δρόμου, δηλαδή η αργή λωρίδα, χρησιμοποιείται από μικρά οχήματα, όπως μηχανάκια και ποδήλατα-ταξί, που πάνε κόντρα στην κίνηση - αφού οι οδηγοί δεν βολεύονται να περάσουν το διάζωμα και να μπούνε στο σωστό ρεύμα! Οι οδηγίες του Λόνλι Πλάνετ λένε να περάσουμε το Πανεπιστήμιο και να ακολουθήσουμε ένα κανάλι για κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στους πρώτους ναούς της πεδιάδας του Πραμπανάν. Το τοπίο γίνεται όλο και πιο γραφικό, καθώς κυριαρχούν οι υδατοκαλλιέργειες ρυζιού και μικρές ζώνες τροπικού δάσους. Η πεδιάδα είναι γεμάτη με ναούς που χτίστηκαν μεταξύ του 8ου και 10ου αιώνα Κ.Ε. και είναι, οι περισσότεροι, Ινδουιστικοί, αλλά περιλαμβάνοντας Βουδιστικά στοιχεία. Άλλωστε οι δύο θρησκείες συνυπήρχαν στο βασίλειο, μετά τον γάμο ενός Ινδουιστή πρίγκιπα από τον Βορρά με μια Βουδίστρια πριγκίπισσα του Νότου τον 9ο αιώνα. Η ιδέα του ποδηλάτου αποδείχθηκε καλή, καθώς μπορείς να φτάσεις σε ναούς που θα είσαι τελείως μόνος – στιγμιαία θα εμφανιστεί ο κύριος που θα σου κόψει εισιτήριο, μέχρι να επιστρέψει στην σιέστα του. Το ίδιο το Πραμπανάν είναι ένα μυστηριώδες συγκρότημα ναών, οι μεγαλύτεροι των οποίων αφιερωμένοι στην ιερή τριάδα: στον Μπράχμα τον δημιουργό, στον Βισνού τον διατηρητή και στον Σίβα τον καταστροφέα – ο μεγαλύτερος ναός. Πλησιάζοντας από μακρυά και αντικρίζοντας για πρώτη φορά τους σκούρους πύργους που απλώνονται στο τοπίο, μπορώ να πω ήταν από τις πιο δυνατές ταξιδιωτικές εικόνες που είχα ποτέ! Δεν ξέρω ποιό είναι καλύτερο, αυτό ή το Ανγκόρ Βατ – δεν έχω πάει στο δεύτερο – όμως είναι μεγάλο κρίμα να φτάσει κανείς στην Γιογκιακάρτα και να μην επισκεφθεί το Πραμπανάν!
Γυρίζοντας στην πόλη, αφού πλήρωσα 1000 ολόκληρες ρουπίες (σκεφτείτε το ποσό σε ευρώ) για πάρκιν ποδηλάτου (!!!), ο χρόνος δεν έφτανε ούτε για φαγητό αφού έπρεπε να δω το δεύτερο ιερό τέρας της περιοχής, το Μπορομπουντούρ. Παίρνω λοιπόν το λεωφορείο από το τερματικό Τζομπόρ και σε λίγο παραπάνω από μία ώρα, και επικύνδυνα κοντά στην ώρα της δύσης του ήλιου, βρίσκομαι στην ομώνυμη πόλη. Τι πανικός! Παρακάμπτω τους επίμονους ταξιτζήδες που θέλουν να με πάνε κάπου που θα βρω ‘φτηνότερο εισιτήριο’, φτάνω στην μια από της εισόδους μαζί με ένα ζευγάρι Τσέχων τουριστών, για να μάθω ότι η είσοδος για την δύση του ήλιου είναι άλλη, και μάλιστα μακριά. Όπου φτάνω, την ίδια στιγμή με τους Τσέχους, για να μάθω ότι μπορώ να μπω με ακριβότερο εισιτήριο λόγω δύσης αλλά να μην προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο που επιστέφει Τζόγκτζα στις 6!
Τι λέγαμε; Α, ναι οι Τσέχοι. Ευτυχώς, αν και η παρέα τους τελικά ήταν 4 άτομα, είχανε χώρο στο βανάκι που νοικιάσανε από την Τζακάρτα και με το οποίο θα επιστρέφανε στην Τζόγκτζα. Με τον Βίτεκ και την γυναίκα του, λοιπόν, από το περίφημο Πίλσεν, χαζέψαμε ανάμεσα στις “καμπάνες” του Μπορομπουντούρ με τους κρυμμένους Βούδες, ακούσαμε τις βραδυνές προσευχές από τα τζαμιά της κοιλάδας που μας περιέβαλλε και χαιρετίσαμε το θρυλικό Μεράπι (το ενεργό ηφαίστειο που μας έλεγε το “μέταλλο” ο παππούς) που είναι ο βασιλιάς σε αυτό τον τόπο, στον ουρανό και τη γη.
Το κλου μιας πολύ ωραίας ημέρας ήταν η παράσταση θεάτρου σκιών στο μουσείο Σονομπουντόγιο της Τζόγκτζα από το περιβόητο ινδικό έπος Μαχαμπαράτα. Οι φωνές του καραγκιοζοπαίχτη και της συνοδευτικής χορωδίας και το συνόλου κρουστών “Γκαμελάν” ήταν ωραία, αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος σκεφτόμουν το στομάχι μου (πόσο να φτάσουν τα μπισκότα...).
Φτάνοντας στον πρώτο ναό, το Κάντι Σάρι
Ο "μέγας" Σίβα.
Ο επόμενος στόχος μας, το Μπορομπουντουρ, από τον δορυφόρο.
Ινδονησιακό θέατρο σκιών.
Τελικά άργησα, αλλά έφαγα Γκούντεκ, το πιο σπέσιαλ από τις σπεσιαλιτέ της περιοχής (συμβουλή του Χασάν). Είχα να το λέω μετά σε όλη την Ινδονησία. Ναι αυτό που βλέπετε αριστερά είναι αυγό.
Από την παράσταση θεάτρου σκιών με συνοδεία γκαμελάν:
Last edited:
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.020
- Likes
- 52.865
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Καταπληκτικός!
Έμεινα κάτι μήνες στα νιάτα μου στην Ινδονησία (μέχρι που με απέλασαν επειδή είχα το θράσος να κάνω τον ψαρά στο Λόμποκ χωρίς βίζα εργασίας...) και οι αναμνήσεις μου από τη χώρα είναι οι καλύτερες, είναι μονίψμως στο τοπ-5. Τότε, που ήμουν νέος (!) ήταν μια χώρα απίστευτα αυθεντική, πρακτικά χωρίς τουρισμό εκτός Μπαλί (στο Φλόρες κυριολεκτικά με περικύκλωναν τα παιδάκια και με κοιτούσαν ομαδικώς όπου έτρωγα τις πρώτες εβδομάδες), με μηδέν υποδομές (τι τραίνα βλέπω και εισιτήρια στο ίντερνετ!) και κόστος σχεδόν μηδέν. Σκέφτομαι να τη συμπεριλάβω στο round-the-world επετιακό μου ταξίδι το 2020 (για του χρόνου κλείσαμε δυστυχώς), αν θες μας λες πώς πάει από κόστος και αν είδες σοβαρά πλήθη τουρισμού όπου πήγες και ποια μέρη της χώρας θεωρείς πλέον τα λιγότερο επισκεπ΄τομενα (από αυτά που πήγες ή δεν πήγες).
Και πάλι μπράβο για το συγγραφικό στιλ, διαβάζεται πολύ εύκολα κι ευχάριστα η ιστορία σου.
Έμεινα κάτι μήνες στα νιάτα μου στην Ινδονησία (μέχρι που με απέλασαν επειδή είχα το θράσος να κάνω τον ψαρά στο Λόμποκ χωρίς βίζα εργασίας...) και οι αναμνήσεις μου από τη χώρα είναι οι καλύτερες, είναι μονίψμως στο τοπ-5. Τότε, που ήμουν νέος (!) ήταν μια χώρα απίστευτα αυθεντική, πρακτικά χωρίς τουρισμό εκτός Μπαλί (στο Φλόρες κυριολεκτικά με περικύκλωναν τα παιδάκια και με κοιτούσαν ομαδικώς όπου έτρωγα τις πρώτες εβδομάδες), με μηδέν υποδομές (τι τραίνα βλέπω και εισιτήρια στο ίντερνετ!) και κόστος σχεδόν μηδέν. Σκέφτομαι να τη συμπεριλάβω στο round-the-world επετιακό μου ταξίδι το 2020 (για του χρόνου κλείσαμε δυστυχώς), αν θες μας λες πώς πάει από κόστος και αν είδες σοβαρά πλήθη τουρισμού όπου πήγες και ποια μέρη της χώρας θεωρείς πλέον τα λιγότερο επισκεπ΄τομενα (από αυτά που πήγες ή δεν πήγες).
Και πάλι μπράβο για το συγγραφικό στιλ, διαβάζεται πολύ εύκολα κι ευχάριστα η ιστορία σου.
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Σε ευχαριστώ πολύ, όπως και τους υπόλοιπους για τα ενθαρρυντικά τους σχόλια.
Σχετικά με τις υποδομές. Όντως η ανάπτυξη στην Τζάβα είναι εντυπωσιακή. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στα υπόλοιπα νησιά και έχουν παράπονο.
Περί μπάτζετ. Από τα ξενοδοχεία που έμεινα:
- Χόστελ (δείγμα 7) Μ.Ο. 135.000 IDR, το ακριβότερο στο Λαμπουανμπάτζο (200.000), το φτηνότερο στην Τζόγκτζα (75.000).
- 4* ξενοδοχεία (δείγμα 2) Μ.Ο. 710.000 IDR
- Κανονικά ξενοδοχεία (δείγμα 4) Μ.Ο. 225.000 IDR
Φαγητό. Δύσκολο να υπολογιστεί, γιατί δεν έχω κρατήσει αποδείξεις. Χοντρικά για ένα κυρίως πιάτο, από 35.000 σε φτηνό μαγειρείο (βαρούνγκ) μέχρι 100.000+ στα ακριβά ξενοδοχεία δίπλα στο κύμα.
Μηχανάκι, με παζάρια 65.000 την μέρα και 10.000 το λίτρο η βενζίνη. Το ποδήλατο έκανε 50.000.
(17.000 IDR περίπου 1 EUR)
Όσον αφορά τα πλήθη, αυτά είναι στα κύρια αξιοθέατα, ή σε κάποιους συγκεκριμένους δρόμους κάθε πόλης. Αν πάς λίγα στενά παρακάτω αρχίζουν να σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Ενδεικτικά, στο Μακασάρ, την πρωτεύουσα του Σουλαβέζι, μόλις ένα δρόμο πάνω από το παλιό λιμάνι και άρχισε να με ακολουθεί ένα τσούρμο παιδάκια, ένας χτίστης μου ζήτησε να βγάλω μια φωτό τον συνάδερφό του πάνω στην σκαλωσία και καθώς στεκόμουν περιμένοντας ταξί διαπίστωσα ότι δύο παπούδες συζητούσαν πίσω από την πλάτη μου και ο ένας από αυτούς έκανε ένα κύκλο γύρω μου. Επίσης υπάρχει και ο εσωτερικός τουρισμός (δεν ξέρω πως ήταν στα χρόνια σου). Σε ορισμένα αξιοθέτα θα δεις μόνο μορφωμένους Τζαβανέζους τουρίστες, και για μένα αυτό δεν είναι πρόβλημα - ίσα ίσα, αποτελούν και μέρος του αξιοθέατου.
Σημεία γεμάτα με δυτικά πλήθη: Λαμπουανμπάτζο γίνεται πανικός (λόγω Κομόντο), αλλά το υπόλοιπο Φλόρες είναι ότι πιο αυθεντικό είδα. Το μεγαλύτερο μέρος του Μπαλί. Πολλοί μεμονωμένοι τουρίστες φέτος πήγαιναν στην Νούσα Πενίντα η οποία, κατά τα λεγόμενα, είναι ακόμα σχεδόν ανέγγιχτη. Στο Λομπόκ ο κόσμος ήταν στα Τζίλι, το Σενγκίγκι και την ανερχόμενη Κούτα, όμως το υπόλοιπο Λομπόκ είναι παράδεισος, με τις παραδοσιακές κοινότητες που καλλιεργούν ρύζι, τους καταράχτες κτλ. Πολύ καλά λόγια άκουσα για την Σουμάτρα, και πολλοί μεμονωμένοι ταξιδιώτες που συνάντησα το είχαν στο πρόγραμμά τους φέτος. Προσωπικά αν ξαναπάω θα ήθελα να χτυπήσω και μια Παπούα, τώρα που οι πτήσεις γίνονται και πιο αξιόπιστες, βέβαια με επιβάρυνση στο κόστος του ταξιδιού.
"...τον ψαρά"; Θα είχε ενδιαφέρον αν μας πεις την ιστορία.
Σχετικά με τις υποδομές. Όντως η ανάπτυξη στην Τζάβα είναι εντυπωσιακή. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στα υπόλοιπα νησιά και έχουν παράπονο.
Περί μπάτζετ. Από τα ξενοδοχεία που έμεινα:
- Χόστελ (δείγμα 7) Μ.Ο. 135.000 IDR, το ακριβότερο στο Λαμπουανμπάτζο (200.000), το φτηνότερο στην Τζόγκτζα (75.000).
- 4* ξενοδοχεία (δείγμα 2) Μ.Ο. 710.000 IDR
- Κανονικά ξενοδοχεία (δείγμα 4) Μ.Ο. 225.000 IDR
Φαγητό. Δύσκολο να υπολογιστεί, γιατί δεν έχω κρατήσει αποδείξεις. Χοντρικά για ένα κυρίως πιάτο, από 35.000 σε φτηνό μαγειρείο (βαρούνγκ) μέχρι 100.000+ στα ακριβά ξενοδοχεία δίπλα στο κύμα.
Μηχανάκι, με παζάρια 65.000 την μέρα και 10.000 το λίτρο η βενζίνη. Το ποδήλατο έκανε 50.000.
(17.000 IDR περίπου 1 EUR)
Όσον αφορά τα πλήθη, αυτά είναι στα κύρια αξιοθέατα, ή σε κάποιους συγκεκριμένους δρόμους κάθε πόλης. Αν πάς λίγα στενά παρακάτω αρχίζουν να σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Ενδεικτικά, στο Μακασάρ, την πρωτεύουσα του Σουλαβέζι, μόλις ένα δρόμο πάνω από το παλιό λιμάνι και άρχισε να με ακολουθεί ένα τσούρμο παιδάκια, ένας χτίστης μου ζήτησε να βγάλω μια φωτό τον συνάδερφό του πάνω στην σκαλωσία και καθώς στεκόμουν περιμένοντας ταξί διαπίστωσα ότι δύο παπούδες συζητούσαν πίσω από την πλάτη μου και ο ένας από αυτούς έκανε ένα κύκλο γύρω μου. Επίσης υπάρχει και ο εσωτερικός τουρισμός (δεν ξέρω πως ήταν στα χρόνια σου). Σε ορισμένα αξιοθέτα θα δεις μόνο μορφωμένους Τζαβανέζους τουρίστες, και για μένα αυτό δεν είναι πρόβλημα - ίσα ίσα, αποτελούν και μέρος του αξιοθέατου.
Σημεία γεμάτα με δυτικά πλήθη: Λαμπουανμπάτζο γίνεται πανικός (λόγω Κομόντο), αλλά το υπόλοιπο Φλόρες είναι ότι πιο αυθεντικό είδα. Το μεγαλύτερο μέρος του Μπαλί. Πολλοί μεμονωμένοι τουρίστες φέτος πήγαιναν στην Νούσα Πενίντα η οποία, κατά τα λεγόμενα, είναι ακόμα σχεδόν ανέγγιχτη. Στο Λομπόκ ο κόσμος ήταν στα Τζίλι, το Σενγκίγκι και την ανερχόμενη Κούτα, όμως το υπόλοιπο Λομπόκ είναι παράδεισος, με τις παραδοσιακές κοινότητες που καλλιεργούν ρύζι, τους καταράχτες κτλ. Πολύ καλά λόγια άκουσα για την Σουμάτρα, και πολλοί μεμονωμένοι ταξιδιώτες που συνάντησα το είχαν στο πρόγραμμά τους φέτος. Προσωπικά αν ξαναπάω θα ήθελα να χτυπήσω και μια Παπούα, τώρα που οι πτήσεις γίνονται και πιο αξιόπιστες, βέβαια με επιβάρυνση στο κόστος του ταξιδιού.
"...τον ψαρά"; Θα είχε ενδιαφέρον αν μας πεις την ιστορία.
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μέρα 6η
Μπαίνω στην εφαρμογή για εισιτήρια τρένου (tiket.com). Την προηγούμενη βραδιά μου εμφάνιζε πολλά διαθέσιμα και έτσι δεν είχα βιαστεί να κλείσω. Τώρα όμως όλα τα εισιτήρια από τον κεντρικό σταθμό είχαν εξαντληθεί και αν ήθελα να πάω Σουραμπάγια την ίδια μέρα, θα έπρεπε να πάω σε ένα σταθμό (Βάτες - Wates) μια ώρα οδήγηση νότια. Δεν ξέρω αν ήταν πρόβλημα (bug) ή λειτουργία (feature) του συστήματος, γιατί μετά το Βάτες το τρένο κάνει στάση και στον κεντρικό σταθμό της Τζόγκτζα και η θέση θα ήταν άδεια έτσι κι αλλιώς (edit: τώρα που το ξαναβλέπω το τρένο δεν έκανε στάση στον κεντρικό αλλά και σε άλλο σταθμό της Τζόγκτζα που λέγεται Λεμπουγιανάν και ίσως αυτό να με μπέρδεψε). Το έκλεισα και έψαξα να βρω τι θα κάνω μέχρι τις 2. Παρατηρώντας πόσο κοντά ήταν ο σταθμός στον ωκεανό κατέληξα ότι η καλύτερη επιλογή ήταν μια κοντινή παραλία. Το μόνο που μου έλειπε ήταν ένας πρόθυμος οδηγός!
Αυτός βρέθηκε μέσω GRAB στο πρόσωπο του Αφιάν. Ο οποίος δεν πολυκατάλαβε στην αρχή τι ήθελα να κάνω, αλλά τελικά όχι μόνο με πήγε και με περίμενε παντού, αλλά ενήργησε ως:
- ξεναγός, δείχνοντας μου το νέο διεθνές αεροδρόμιο που χτίζεται ακριβώς δίπλα την παραλία και θα αντικαταστήσει το τρέχον.
- δάσκαλος Ινδονησιακών, χρησιμοποιώντας την άμμο σαν πίνακα για να μάθουμε τις μέρες της εβδομάδας – η οποία ξεκινάει για τους μουσουλμάνους από την Παρασκευή.
- τοπικός γευσιγνώστης, αφού μου εξήγησε τις γαστριμαργικές επιλογές της περιοχής και τελικά πήγαμε για το αγαπημένο του Μπεμπέκ, δηλαδή πάπια.
Στο τρένο έκατσα στην οικονομική κλάση δίπλα σε μια παρέα πέντε ατόμων (μια κοπέλα και τέσσερα αγόρια). Που να ξέρω ότι πρόκειται για μέλη του συνδέσμου οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας Περσίμπ Μπαντούνγκ, από τον τοπικό σύνδεσμο του παραλιακού χωριού Πανανταράν. Με τις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου και τα ηφαίστεια να περνάνε από το παράθυρο, παίξαμε επιτραπέζια (βαρώντας με ένα πλαστικό μπουκάλι ο ένας το κεφάλι του άλλου όταν χάνει πόντο), κρυβόμασταν από τον ελεγκτή ώστε να πηδάμε από το τρένο σε στιγμιαίες στάσεις και να κάνουμε αρωματικά τσιγάρα με γαρίφαλο, ανταλλάξαμε βιντεάκια των ομάδων μας και γενικά ό,τι τρέλα περιμένεις από άτομα που ζούνε στα 20 τους (κάποιοι ετεροχρονισμένα). Σιγά, σιγά συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι στο τρένο ταξιδεύανε για την ομάδα τους (ίσως εξηγεί γιατί εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια μαζί). Και όχι μόνο αυτό, αλλά στήνανε πάρτυ κάθε φορά που συναντιόνταν με άλλα τρένα στον σταθμό. Σε έναν από τους οποίους ξαφνικά όλοι αποφασίσανε ότι θα ήτανε κουλ να ανεβάσουν φωτό με έναν Καυκάσιο, και μετά από 5 λεπτά αναπάντεχης δημοσιότητας, οι οπαδοί στα σόσιαλ μίντια της Περσίμπ πρέπει να ξύνανε το κεφάλι τους παρακολουθώντας συνθήματα σε μια ακατανόητη εξωτική Ελληνοινδονησιακή διάλεκτο!
Το βράδυ περιποιήθηκα τον εαυτό μου με διαμονή στο Marvell City Surabaya, με την λογική ότι η πόλη δεν είχε ενδιαφέροντα μικρά ξενοδοχεία και μάλλον ήταν καλή στιγμή για μια παύση και αναπλήρωση δυνάμεων. Καιρός να μιλήσω και με τους δικούς μου στο σκάιπ. “Πως τα περνάς;”
Το γατάκι του Happy tree hostel. Το δωμάτιο μοιραζόμουν επίσης με Ινδονήσιους φοιτητές ιατρικής που είχαν έρθει με πρόγραμμα ανταλλαγής. Εξαιρετικά παιδιά όλο ευγένεια.
Η φήμη για άγριες θάλασσες στην Νότια Ιάβα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη...
Η σκούρα άμμος καθαρίστηκε με ποδόλουτρο σε ειδικά καμαράκια μετά από σύσταση του οδηγού μου.
Οι πρίζες ίδιες με τις Ελληνικές.
Η επιλογή του αντικειμένου με "ισχυρή οσμή" δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για το φρούτο Ντούριαν, το οποίο όμως έχει ωραία γεύση (το δοκίμασα μόνο σε χυμό).
Και τελικα σε κάποιο ψηλό όροφο στο τετράστερο της Σουραμπάγια. Κάπου την ξέρω αυτή την γλώσσα.
Μπαίνω στην εφαρμογή για εισιτήρια τρένου (tiket.com). Την προηγούμενη βραδιά μου εμφάνιζε πολλά διαθέσιμα και έτσι δεν είχα βιαστεί να κλείσω. Τώρα όμως όλα τα εισιτήρια από τον κεντρικό σταθμό είχαν εξαντληθεί και αν ήθελα να πάω Σουραμπάγια την ίδια μέρα, θα έπρεπε να πάω σε ένα σταθμό (Βάτες - Wates) μια ώρα οδήγηση νότια. Δεν ξέρω αν ήταν πρόβλημα (bug) ή λειτουργία (feature) του συστήματος, γιατί μετά το Βάτες το τρένο κάνει στάση και στον κεντρικό σταθμό της Τζόγκτζα και η θέση θα ήταν άδεια έτσι κι αλλιώς (edit: τώρα που το ξαναβλέπω το τρένο δεν έκανε στάση στον κεντρικό αλλά και σε άλλο σταθμό της Τζόγκτζα που λέγεται Λεμπουγιανάν και ίσως αυτό να με μπέρδεψε). Το έκλεισα και έψαξα να βρω τι θα κάνω μέχρι τις 2. Παρατηρώντας πόσο κοντά ήταν ο σταθμός στον ωκεανό κατέληξα ότι η καλύτερη επιλογή ήταν μια κοντινή παραλία. Το μόνο που μου έλειπε ήταν ένας πρόθυμος οδηγός!
Αυτός βρέθηκε μέσω GRAB στο πρόσωπο του Αφιάν. Ο οποίος δεν πολυκατάλαβε στην αρχή τι ήθελα να κάνω, αλλά τελικά όχι μόνο με πήγε και με περίμενε παντού, αλλά ενήργησε ως:
- ξεναγός, δείχνοντας μου το νέο διεθνές αεροδρόμιο που χτίζεται ακριβώς δίπλα την παραλία και θα αντικαταστήσει το τρέχον.
- δάσκαλος Ινδονησιακών, χρησιμοποιώντας την άμμο σαν πίνακα για να μάθουμε τις μέρες της εβδομάδας – η οποία ξεκινάει για τους μουσουλμάνους από την Παρασκευή.
- τοπικός γευσιγνώστης, αφού μου εξήγησε τις γαστριμαργικές επιλογές της περιοχής και τελικά πήγαμε για το αγαπημένο του Μπεμπέκ, δηλαδή πάπια.
Στο τρένο έκατσα στην οικονομική κλάση δίπλα σε μια παρέα πέντε ατόμων (μια κοπέλα και τέσσερα αγόρια). Που να ξέρω ότι πρόκειται για μέλη του συνδέσμου οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας Περσίμπ Μπαντούνγκ, από τον τοπικό σύνδεσμο του παραλιακού χωριού Πανανταράν. Με τις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου και τα ηφαίστεια να περνάνε από το παράθυρο, παίξαμε επιτραπέζια (βαρώντας με ένα πλαστικό μπουκάλι ο ένας το κεφάλι του άλλου όταν χάνει πόντο), κρυβόμασταν από τον ελεγκτή ώστε να πηδάμε από το τρένο σε στιγμιαίες στάσεις και να κάνουμε αρωματικά τσιγάρα με γαρίφαλο, ανταλλάξαμε βιντεάκια των ομάδων μας και γενικά ό,τι τρέλα περιμένεις από άτομα που ζούνε στα 20 τους (κάποιοι ετεροχρονισμένα). Σιγά, σιγά συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι στο τρένο ταξιδεύανε για την ομάδα τους (ίσως εξηγεί γιατί εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια μαζί). Και όχι μόνο αυτό, αλλά στήνανε πάρτυ κάθε φορά που συναντιόνταν με άλλα τρένα στον σταθμό. Σε έναν από τους οποίους ξαφνικά όλοι αποφασίσανε ότι θα ήτανε κουλ να ανεβάσουν φωτό με έναν Καυκάσιο, και μετά από 5 λεπτά αναπάντεχης δημοσιότητας, οι οπαδοί στα σόσιαλ μίντια της Περσίμπ πρέπει να ξύνανε το κεφάλι τους παρακολουθώντας συνθήματα σε μια ακατανόητη εξωτική Ελληνοινδονησιακή διάλεκτο!
Το βράδυ περιποιήθηκα τον εαυτό μου με διαμονή στο Marvell City Surabaya, με την λογική ότι η πόλη δεν είχε ενδιαφέροντα μικρά ξενοδοχεία και μάλλον ήταν καλή στιγμή για μια παύση και αναπλήρωση δυνάμεων. Καιρός να μιλήσω και με τους δικούς μου στο σκάιπ. “Πως τα περνάς;”
Το γατάκι του Happy tree hostel. Το δωμάτιο μοιραζόμουν επίσης με Ινδονήσιους φοιτητές ιατρικής που είχαν έρθει με πρόγραμμα ανταλλαγής. Εξαιρετικά παιδιά όλο ευγένεια.
Η φήμη για άγριες θάλασσες στην Νότια Ιάβα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Η σκούρα άμμος καθαρίστηκε με ποδόλουτρο σε ειδικά καμαράκια μετά από σύσταση του οδηγού μου.
Και τελικα σε κάποιο ψηλό όροφο στο τετράστερο της Σουραμπάγια. Κάπου την ξέρω αυτή την γλώσσα.
Last edited:
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μέρα 7η
Ο αγώνας μεταξύ της τοπικής Σουραμπάγια και την ομάδας των παιδιών που συνταξιδεύαμε ήταν κανονικά προγραμματισμένος να γίνει στις 14 Μαΐου. Ο λόγος που αναβλήθηκε είναι ο εξής. Το πρωί της Κυριακής 13 Μαΐου, η νικαμποφορούσα μάνα (ολόσωμο μαύρο κάλυμμα) πήρε τις δύο της κόρες 9 και 12 χρονών, μαυροφορεμένες κι αυτές – όλοι ζωσμένοι με εκρηκτικά – και πήγε στην Χριστιανική Εκκλησία της Ινδονησίας, αμέσως μετά την λειτουργία. Εκεί εξερράγησαν και οι τρεις τραυματίζοντας κρίσιμα έναν φρουρό. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας με τους γιούς, σε άλλη εκκλησία, αυτή την φορά με θανάτους πλην των τρομοκρατών. Το ίδιο και άλλη οικογένεια κ.ο.κ. Η πιο θανατηφόρα επίθεση μετά τις εκρήξεις στο Μπαλί το 2002, με δύο μέρες τρόμου και τελικό απολογισμό 28 νεκρούς... Για την ιστορία, ο αγώνας έγινε τελικά και η ομάδα των παιδιών κέρδισε με 3-4.
Εγώ βέβαια την Σουραμπάγια την ήξερα από τον θείο μου τον ασυρματιστή. Μεγάλο λιμάνι η Σουραμπάγια και ο θείος είχε κάτσει εδώ στα νιάτα του αρκετά και αρκετές φορές. Είχε περάσει καλά ο θείος, και ένας από τους λόγους ήταν ευγένεια των ντόπιων, ειδικά των παιδιών. “Μίστερ γουέρ αρ γιου φρομ;”. “Σερ, αρ γιου λοστ;”. Ένας περαστικός σταμάτησε να με βοηθήσει με τους χάρτες. Ο νεαρός υπάλληλος στο μάρκετ `σκίστηκε’ να με εξυπηρετήσει να βρω όλα τα αντικείμενα που θέλω. Πέρα από το προσωπικό, παρατηρώ ότι οι Ινδονήσιοι σπάνια τσατίζονται. Βλέπεις δηλαδή περιπτώσεις στον δρόμο που στην Ελλάδα θα είχαν πιαστεί στα χέρια και οι Ινδονήσιοι τις αντιμετωπίζουν με υπομονή και χαμόγελο. Το να απαιτήσεις κάτι με εκνευρισμό πρέπει να θεωρείται η μεγαλύτερη προσβολή στην κουλτούρα τους, ακόμα και αν έχεις δίκιο. Και έχουν τρόπο να τα λύνουν όλα, τουλάχιστον έτσι λέγεται.
Τι είδα; Την κατοικία του Ολλανδού κυβερνήτη της Σουραμπάγια, γιατί να μην ξεχνάμε ότι η Ινδονησία ήταν κατά κύριο λόγο Ολλανδική αποικία. Ένα εν ενεργεία εργοστάσιο και μουσείο τσιγάρων κρετέκ, τα αγαπημένα των Ινδονήσιων, με άρωμα γαρίφαλο και υψηλή περιεκτικότητα σε πίσσα και νικοτίνη. Δυστυχώς στο εργοστάσιο ήταν απαγορευμένη η φωτογράφιση – το καλό: ήταν δωρεάν. Στην συνέχεια, την πολύ γραφική Αραβική γειτονιά της Σουραμπάγια, ή σουκ όπως λένε, όπου ψάρωσα λίγο, μέσα στα στενά σοκάκια και ένα σωρό μάτια να με παρακολουθούνε. Απέναντι από το κεντρικό τζαμί, αντιμετώπισα την μια από τις μόλις δύο περιπτώσεις άσχημης συμπεριφοράς σε όλο το ταξίδι: η πωλήτρια μου είπε την τιμή στα Ινδονησιακά, και ενώ δεν κατάλαβα, με κοίταξε υποτιμητικά και στην συνέχεια με αγνοούσε κάνοντας και κάποια σχόλια στην διπλανή της... Για το τέλος άφησα το λιμάνι της Σουραμπάγια, όπου τελικά βρήκα αντί για τα παραδοσιακά ξύλινα καράβια, ένα μοντέρνο τεράστιο τερματικό σε φρενήρη λειτουργία.
Το τρένο Σουραμπάγια – Προμπολίνγκο ήταν σύντομο. Βρήκα για παρέα ένα ζευγάρι Ολλανδών από το Άμστερνταμ, οι οποίοι έρχονταν από την Σουμάτρα όπου είχανε δει το ‘νησί μέσα στο νησί’ (ψάξτε το στο google maps, αξίζει) και πολλούς ουραγκουτάγκους σε φυσικό περιβάλλον. Ανταλλάσσοντας ταξιδιωτικές συμβουλές κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο Pink House, όπου ο ύπνος θα διαρκούσε μόλις 2 ώρες. Είχα μια εκρηκτική αποστολή!
Μια νέα μέρα, σε μια νέα πόλη και χωρίς πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Καλά φαίνονται όλα κι από εδω...
Αυτά τα χρυσαφί μάγκο στο κέντρο άραγε να είναι καλα;
Εξαιρετικά! Μόνο που βάφουν το παντελόνι.
Η κατοικία του κυβερνήτη σε Ολλανδικό αποικιοκρατικό στιλ.
Θέλει αρκετά κότσια να τρέξεις μαραθώνιο σε αυτό το κλίμα. Εύγε!
Γιαπωνέζικη και Αμερικάνικη επιρροή.
Από το εργοστάσιο τσιγάρων.
Το Λόνλι Πλάνετ λέει ότι η Σουραμπάγια θα μπορούσε να κερδίσει στο βραβείο καλύτερης γειτονιάς. Δεν έχει άδικο, πιο πολύ στην αίσθηση του να περπατάς στην Κινέζικη...
και μετά στην Αραβική...
...για να ρισκάρεις την ζωή σου πηγαίνοντας ανάποδα σε μονόδρομο με ποδηλατοταξί...
...και να φτάσεις στο λιμάνι της Σουραμπάγια με τις κάψουλες κρεβάτια αν αισθάνεσαι και λίγο κουρασμενος (αλλά πρέπει να συνεχίσουμε).
Ο αγώνας μεταξύ της τοπικής Σουραμπάγια και την ομάδας των παιδιών που συνταξιδεύαμε ήταν κανονικά προγραμματισμένος να γίνει στις 14 Μαΐου. Ο λόγος που αναβλήθηκε είναι ο εξής. Το πρωί της Κυριακής 13 Μαΐου, η νικαμποφορούσα μάνα (ολόσωμο μαύρο κάλυμμα) πήρε τις δύο της κόρες 9 και 12 χρονών, μαυροφορεμένες κι αυτές – όλοι ζωσμένοι με εκρηκτικά – και πήγε στην Χριστιανική Εκκλησία της Ινδονησίας, αμέσως μετά την λειτουργία. Εκεί εξερράγησαν και οι τρεις τραυματίζοντας κρίσιμα έναν φρουρό. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας με τους γιούς, σε άλλη εκκλησία, αυτή την φορά με θανάτους πλην των τρομοκρατών. Το ίδιο και άλλη οικογένεια κ.ο.κ. Η πιο θανατηφόρα επίθεση μετά τις εκρήξεις στο Μπαλί το 2002, με δύο μέρες τρόμου και τελικό απολογισμό 28 νεκρούς... Για την ιστορία, ο αγώνας έγινε τελικά και η ομάδα των παιδιών κέρδισε με 3-4.
Εγώ βέβαια την Σουραμπάγια την ήξερα από τον θείο μου τον ασυρματιστή. Μεγάλο λιμάνι η Σουραμπάγια και ο θείος είχε κάτσει εδώ στα νιάτα του αρκετά και αρκετές φορές. Είχε περάσει καλά ο θείος, και ένας από τους λόγους ήταν ευγένεια των ντόπιων, ειδικά των παιδιών. “Μίστερ γουέρ αρ γιου φρομ;”. “Σερ, αρ γιου λοστ;”. Ένας περαστικός σταμάτησε να με βοηθήσει με τους χάρτες. Ο νεαρός υπάλληλος στο μάρκετ `σκίστηκε’ να με εξυπηρετήσει να βρω όλα τα αντικείμενα που θέλω. Πέρα από το προσωπικό, παρατηρώ ότι οι Ινδονήσιοι σπάνια τσατίζονται. Βλέπεις δηλαδή περιπτώσεις στον δρόμο που στην Ελλάδα θα είχαν πιαστεί στα χέρια και οι Ινδονήσιοι τις αντιμετωπίζουν με υπομονή και χαμόγελο. Το να απαιτήσεις κάτι με εκνευρισμό πρέπει να θεωρείται η μεγαλύτερη προσβολή στην κουλτούρα τους, ακόμα και αν έχεις δίκιο. Και έχουν τρόπο να τα λύνουν όλα, τουλάχιστον έτσι λέγεται.
Τι είδα; Την κατοικία του Ολλανδού κυβερνήτη της Σουραμπάγια, γιατί να μην ξεχνάμε ότι η Ινδονησία ήταν κατά κύριο λόγο Ολλανδική αποικία. Ένα εν ενεργεία εργοστάσιο και μουσείο τσιγάρων κρετέκ, τα αγαπημένα των Ινδονήσιων, με άρωμα γαρίφαλο και υψηλή περιεκτικότητα σε πίσσα και νικοτίνη. Δυστυχώς στο εργοστάσιο ήταν απαγορευμένη η φωτογράφιση – το καλό: ήταν δωρεάν. Στην συνέχεια, την πολύ γραφική Αραβική γειτονιά της Σουραμπάγια, ή σουκ όπως λένε, όπου ψάρωσα λίγο, μέσα στα στενά σοκάκια και ένα σωρό μάτια να με παρακολουθούνε. Απέναντι από το κεντρικό τζαμί, αντιμετώπισα την μια από τις μόλις δύο περιπτώσεις άσχημης συμπεριφοράς σε όλο το ταξίδι: η πωλήτρια μου είπε την τιμή στα Ινδονησιακά, και ενώ δεν κατάλαβα, με κοίταξε υποτιμητικά και στην συνέχεια με αγνοούσε κάνοντας και κάποια σχόλια στην διπλανή της... Για το τέλος άφησα το λιμάνι της Σουραμπάγια, όπου τελικά βρήκα αντί για τα παραδοσιακά ξύλινα καράβια, ένα μοντέρνο τεράστιο τερματικό σε φρενήρη λειτουργία.
Το τρένο Σουραμπάγια – Προμπολίνγκο ήταν σύντομο. Βρήκα για παρέα ένα ζευγάρι Ολλανδών από το Άμστερνταμ, οι οποίοι έρχονταν από την Σουμάτρα όπου είχανε δει το ‘νησί μέσα στο νησί’ (ψάξτε το στο google maps, αξίζει) και πολλούς ουραγκουτάγκους σε φυσικό περιβάλλον. Ανταλλάσσοντας ταξιδιωτικές συμβουλές κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο Pink House, όπου ο ύπνος θα διαρκούσε μόλις 2 ώρες. Είχα μια εκρηκτική αποστολή!
Αυτά τα χρυσαφί μάγκο στο κέντρο άραγε να είναι καλα;
Η κατοικία του κυβερνήτη σε Ολλανδικό αποικιοκρατικό στιλ.
Γιαπωνέζικη και Αμερικάνικη επιρροή.
...για να ρισκάρεις την ζωή σου πηγαίνοντας ανάποδα σε μονόδρομο με ποδηλατοταξί...
...και να φτάσεις στο λιμάνι της Σουραμπάγια με τις κάψουλες κρεβάτια αν αισθάνεσαι και λίγο κουρασμενος (αλλά πρέπει να συνεχίσουμε).
Last edited:
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Μια και λέγαμε για μπάλα, εδώ η εθνική γυναικών Ινδονησίας μοιράζει ...σακούλες στις Μαλβιδιανές στους πρόσφατους Ασιατικούς αγώνες σε Τζακάρτα και Παλεμπάνγκ (2:48 το καλό):
interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Τώρα είδα την μετάφραση από αυτό: "Απαγορεύεται να ρίχνετε το μεγάλο σας νερό"
Γιαπωνέζικη και Αμερικάνικη επιρροή.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
Ηνωμένο Βασίλειο Την ψυχή μου δίνω / να ’μαι στο Λονδίνο- Τελ. μήνυμα: katkats
-
-
-