Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 12η

Είχα κανονίσει με το χόστελ για απευθείας μεταφορά στο Λομπόκ, και έτσι ξύπνησα πρωί-πρωί και περίμενα στον κοινόχρηστο χώρο για να περάσει το λεωφορειάκι που θα με πήγαινε στο λιμάνι. Μια πολύ γλυκιά κοπέλα, που κοιμόταν το τελευταίο βράδυ ήσυχα στο απέναντι κρεβάτι καθόταν τώρα στο απέναντι πουφ περιμένοντας κι αυτή. Αφού περάσαμε λίγη ώρα χαμογελώντας ο ένας στον άλλο, τελικά έμαθα ότι ήταν από τον Καναδά, την λέγανε Κλαιρ και δυστυχώς είχε πολύ διαφορετικό πρόγραμμα. Θα έπαιρνε το φέρι για την Νούσα Πενίντα, ένα νησάκι ακριβώς δίπλα στο Μπαλί, χωρίς τις μαζικές υποδομές του τελευταίου, ιδανικό για τον φυσιολάτρη ταξιδευτή που ψάχνει φωτογενείς έρημες παραλίες και παραδοσιακούς οικισμούς. Και δεν ήταν η μοναδική φορά που άκουσα για την Πενίντα σε αυτό το ταξίδι. Πάντα θετικά λόγια, αλλά με αναφορές σε ταξιδιώτες που είχαν παγιδευτεί εκεί για κάμποσες μέρες λόγω καιρού, μια και το νησί δεν διαθέτει αεροδρόμιο. Δεν ήμουν να παίρνω τέτοια ρίσκα και έτσι με μισή καρδιά αποχαιρέτησα την Κλαιρ, όταν το λεωφορειάκι έφτασε με την κλασική Ινδονησιακή καθυστέρηση των 20 λεπτών.

Τα φέρι από το λιμανάκι του Παντάν Μπάι πηγαίναν μόνο μέχρι το Λεμπάρ στο Νότιο Λομπόκ και τα ταχύπλοα που πηγαίνουν απευθείας στα τουριστικά νησάκια Γκίλι είχαν ακυρωθεί λόγο καιρού. Έτσι στην αποβάθρα οι τουρίστες που θέλανε να μεταβούν μεταξύ των δύο νησιών και δεν επιλέξανε την ευκολία του αεροπλάνου ήταν στριμωγμένοι σαν παστές σαρδέλες. Από τις 8:30 που είχαμε φτάσει στο λιμάνι, περιμέναμε το ένα καράβι μετά το άλλο, αλλά ο κόσμος ήταν τόσος που το καράβι γέμιζε και η ουρά απλά μετακινούνταν μερικά μέτρα. Για να φτάσουμε στην χαριστική βολή, με ένα καράβι να φτάνει στις 12:30 να αδειάζει και μετά να φύγει εντελώς άδειο προκαλώντας ομαδικές διαμαρτυρίες. Κάτι κυριούλες είχανε πιάσει την καλή πουλώντας σνακς και μπίρες στους εγκλωβισμένους τουρίστες σε υπερκοστολογημένες τιμές. Πρέπει να με ρωτήσανε αν θέλω μπίρα Μπιντάνγκ καμιά 10αριά φορές για να φτάσουμε σε σημείο να γελάμε ο ένας με τον άλλον. Εδώ αγαπητοί αναγνώστες θέλω να κάνω τα παράπονά μου για τους λεγόμενους πολιτισμένους Ευρωπαίους και Αμερικάνους: κάτι Γερμανούς που είχα μπροστά μου, ο οποίοι αλλάζανε το μωρό και πετούσαν την πάνα στον απέναντι δρόμο, φύγανε και αφήσανε όλα τα πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια τους στο έδαφος, κάτι Αμερικάνους που είχανε πιάσει τον καημένο τον οδηγό του λεωφορείου (που στο κάτω κάτω δεν ήταν υπεύθυνος για τα κύματα ή τους σεισμούς που είχαν προκαλέσει την αναστάτωση) και τον κατηγορούσαν ότι τους εξαπάτησε. Αφήστε μια οικογένεια Ούγγρων, ένας μικρός όχλος ποτισμένος με Μπιντάνγκ, που είχανε κλέψει την σειρά από όλους, έχοντας την μαμά να οδηγεί τον δρόμο σπρώχνωντας με ύπουλο τρόπο. Γιατί εδώ σας θέλω πολιτισμένοι, δεν αρκεί να δείχνετε τον πολιτισμό σας όταν όλα δουλεύουν ρολόι γύρω σας, αλλά στις πραγματικές δυσκολίες. Που είναι τώρα η ευαισθησία σας για το περιβάλλον;

Όταν μπήκα στη 1:30, τελευταίος, στο Rhama Giri Nusa, σαπιοκάραβο κατασκευασμένο το 1989 ευχαριστούσα την τύχη μου. Η διαδρομή φάνηκε πολύ σύντομη, μετά από τόση αναμονή, και ευχάριστη καθισμένος στο πλάγιο κατάστρωμα και παρατηρώντας τα μικρά νησάκια να περνάνε από μπροστά μας. Μια μεγάλη παρέα φιλικών Ιταλών θα τελειώνανε τις διακοπές τους στο Σενγκίγκι, παραθεριστικό χωριό του κυρίως Λομπόκ και ανυπομονούσαν να δουν τις ζούγκλες του νησιού που είναι, κατά τα λεγόμενα τους, πιο παρθένες από τις αντίστοιχες του Μπαλί. Τελικά φτάσαμε στο Λεμπάρ την ώρα που νύχτωνε, μπήκαμε πάλι στο λεωφορειάκι της εταιρίας που είχε κλείσει το χόστελ και βάλαμε πλώρη για τα βόρεια. Διαπιστώνω ότι ένα από τα προβλήματα που έχει ο μοναχικός ταξιδιώτης είναι ότι δεν έχει κάποιον να διαφωνήσει μαζί του. Καλά ακούσατε, το ζήτημα είναι ότι μερικές φορές για να πάρεις μια καλή απόφαση χρειάζεσαι τον αντίλογο και δεν βοηθάει πάντα όταν αυτός έρχεται από εσένα τον ίδιο. Εν πάση περιπτώσει, για καλό ή για κακό, στο δίλημμα μεταξύ νησάκια Γκίλι και Σενγκίγκι αποφάσισα το δεύτερο, έκλεισα ένα απλό δωμάτιο στο Transit Inn hotel, νοίκιασα και ένα παπί με 65.000 ρουπίες (προσέξτε την διαφορά από το Μπαλί) και ήμουν έτοιμος για εξερευνήσεις στις ζούγκλες την επόμενη.

"Παρακαλώ μην φύγετε όταν έχει κακό καιρό" στα Αγγλικά. "Απαγορεύεται να φύγετε όταν έχει κακό καιρό" στα Ινδονησιακά. Εμείς φύγαμε.

Εδώ βλέπουμε μια παρέα χαμογελαστών εξυπνάκηδων να παρακάμπτει την ουρά καθισμένοι στην καρότσα ενός οχήματος έκτακτης ανάγκης, δεχόμενοι περίφανοι τα χειροκροτήματα των υπολοίπων.

Η όμορφη παρέα μου είναι δύο φοιτητές από την Σουμπάβα (το νησί μετά το Λομπόκ) που επιστρέφανε στα σπίτια τους μετά από κάποιο πρόγραμμα ανταλλαγής στην Ιάβα. Μου λέγανε για τις καταπληκτικές για σέρφινγκ παραλίες της Σουμπάβα, ένα νησί μάλλον παραγκωνισμένο από τον τουρισμό σε σχέση μετα γύρω του.

Εκτός από τα γνωστά Γκίλι (νησάκια στα βόρεια, που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και έχουν αναπτυχθεί φοβερά τουριστικά) υπάρχουν και τα Νότια Γκίλι, όπως φαίνονται από την θέση μας στο κατάστρωμα.

Οι πρώτες νυχτερινές εικόνες από την πρωτεύουσα του Λομπόκ, Ματαράμ. Τίποτα δεν θύμιζε ότι είχε γίνει σεισμός 6.4 ρίχτερ την προηγούμενη. Μπίζνες ας γιούζουαλ.

Η παραλία του ξενοδοχείου ήταν υποσχόμενη.

Και με μπίτσόμπαρο.

Σε ένα πολύ `κλασικό' τουριστικό θέρετρο, όπου η πλειοψηφία των τουριστών ήταν Ιταλοί και η όλη φάση θύμιζε κάτι κολλημένο στον χρόνο αλλά με ωραίο και χαλαρό τρόπο.

Όπως ωραίο και απλο ήταν το φαγητό στο Βαρούνγκ (παραδοσιακό μαγειρείο) Warung Amalia. Ποιός ξέρει, τελικά έκανα καλά ή άσχημα που δεν πήγα στα Γκίλι...

 

[interted]

Μέρα 13η

Είδα άσχημα όνειρα. Όπως συνήθως στα πιο αγχώδη μου όνειρα προσπαθούσα να δραπετεύσω, αλλά αυτή την φορά δεν τα κατάφερα και είχα παγιδευτεί σε ένα χωριό με κυνηγούς κεφαλών. Θυμάμαι μόνο ότι ξύπνησα με μπουκωμένο αναπνευστικό και έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Στο Λομπόκ όπως και στο Μπαλί, οι ντόπιοι πιστεύουν στα πνεύματα και σε μαγικά θεραπευτικά σκευάσματα που τα λένε τζαμού. Ο καιρός ήταν δροσερός και έλπιζα καβαλώντας το σκουτεράκι ότι το “ξόρκι” ήταν προσωρινό και δεν θα επηρεάσει το υπόλοιπο ταξίδι – ή ότι τυχαία θα βρω το μαγικό θεραπευτικό βοτάνι.

Το Λομπόκ ιστορικά έχει περάσει από Ινδουισμό σε μια μορφή Ισλάμ με πολλά Ινδουιστικά και ανιμιστικά στοιχεία, και πιο πρόσφατα σε πιο ορθόδοξο Ισλαμισμό, αλλά η Ινδουιστική θρησκεία παραμένει και ασκείται σε αρκετά χωριά. Αυτό εξηγεί και τους αρκετούς ναούς που βλέπω αριστερά και δεξιά του δρόμου. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα Ματαράμ, βρίσκομαι μπροστά σε ένα νεόκτιστο τεράστιο τζαμί, το οποίο, θα μάθω αργότερα, χτίστηκε με συνεισφορά της Σαουδικής Αραβίας (Φαίνεται ότι οι Σαουδάραβες θέλουν να βάλουν κι εδώ το χέρι τους και να επηρεάσουν τις λεπτές ισορροπίες). Αρχίζω να κινούμαι στους νότιους πρόποδες του βουνού με κατεύθυνση προς την Ανατολή για να περάσω από μια σειρά χωριών παραδοσιακών καλλιεργητών ρυζιού.

Η φτώχεια, φτώχεια, αλλά η ζωή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με τους περισσότερους να έχουν από ένα σκουτεράκι και να πηγαινοέρχονται στις αγορές σηκώνοντας την σκόνη στον δρόμου – αυτό εξηγεί τις πολλές μάσκες και προστατευτικά μαντίλια στο πρόσωπο. Το θέαμα της σημερινής ημέρας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων. Σχολεία, παρελάσεις, μπάλα στα χώματα. Μανάδες με τις μαντίλες να περπατάνε στωικά στα πεζοδρόμια. Ψάρια, λαχανικά, φρούτα στις αγορές, “χελό μίστερ” από μικρούς και μεγάλους και χαμόγελα, αυτοσχέδια πάρτι με μια ντουζίνα νοματαίους να σπρώχνουν μια καρότσα με ηχεία στους δρόμους του χωριού. Όσο ανεβαίνω προς το βουνό, τόσο πιο πολύ εισπράττω την αίσθηση μιας παραδοσιακής δεμένης κοινότητας. Τα ρύζια είναι αφημένα σε κουβέρτες στο πεζοδρόμιο για να τα ξεραίνει ο ήλιος, ο άντρας πηγαινοέρχεται με το μηχανάκι κουβαλώντας ξύλα και η γυναίκα φέρνει τα ξύλα τοποθετώντας τα ένα ένα πάνω στο κεφάλι της, ισορροπώντας στα διαζώματα ανάμεσα στις υδατοκαλλιέργειες. Όσο περνάει η ώρα και κλείνουν τα σχολεία, βλέπεις τους μικρούς μαθητές και μαθήτριες με τις τσάντες τους να περπατάν δυο, δυο, στα χωμάτινα μονοπάτια ανάμεσα από τα ρυζοχώραφα, εντελώς ανέμελα κάτω από τον ήλιο και σκέφτεσαι: πόσο αξίζει να προσπαθήσει κανείς να τους βγάλει από τον μικρόκοσμο και την φτώχεια; Μήπως είναι πιο χαρούμενοι έτσι;

Η “μοίρα” έτυχε να με βγάλει ένα χωριό που είχαν το πιο παραδοσιακό βοτάνι για την περίπτωσή μου. Κι αυτό γιατί “έτυχε” να περάσω από ένα χωριό που λεγόταν “ΠΑΟΚ”, στους πρόποδες του βουνού “ΠΑΟΚ”!!! Έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες με τις ταμπέλες και προσπάθησα να ικανοποιήσω την περιέργεια των ντόπιων που περισσότερο μάλλον ενδιαφέρονταν για τα τσιγάρα κρετέκ που είχα φέρει από την Σουραμπάγια. Τελικά κατέληξα να δω κι έναν καταρράχτη, στο σημείο που τελειώνανε τα χωράφια και άρχιζε το τροπικό δάσος, έτσι ώστε όταν επέστρεψα στο Σενγκίγκι αισθανόμουν ήδη περδίκι, έχοντας περάσει από πολιτιστική, φυσιολατρική και ...οπαδική θεραπεία. Η μέρα κατέληξε με τα κλασικά που κάνει κάποιος σε ένα τουριστικό θέρετρο, όπως να πάει τα ρούχα του που βρωμάνε στο καθαριστήριο, να γίνει αντικοινωνικός αποφεύγοντας τους τουρίστες του μπαρ που καθόντουσαν παραλία όλη μέρα και είναι φρεσκαδούρες και να συμμετέχει σε μια πολύ αποκαλυπτική συζήτηση με τον ρεσεψιονίστ που εξηγεί ότι ασφαλώς το μασάζ που προσφέρει το ξενοδοχείο έχει και επιλογή “χάπι έντινγκ”.

Το πρωινό Λομπόκ. Μοιάζει σαν ένα μέρος που θα ήθελα να κάνω κλασικές καλοκαιρινές διακοπές.

Η ζωή κυλάει... χωρίς λόγια

"Τελείως τυχαία" βρέθηκα στο βουνό (Bukit) με όνομα ΠΑΟΚ!

Το χωριό ΠΑΟΚ.

Το τζαμί ΠΑΟΚ και ένα μικρό ΠΑΟΚτσάκι.

Η κυρία έκανε όλη την σκληρή δουλεία, σαφώς ΠΑΟΚ.

Η ταμπέλα στο dasan δηλαδή το χωριό. Πιο πολύ τους έκανε εντύπωση ότι η μπλούζα έγραφε London πάντως...

Καλλιέργειες στα όρια του τροπικού δάσους.

https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F31-jul-2018-13-12-12

Η διάσχιση του καταρράχτη απαιτούσε βγάλσιμο παπουτσιών.

Οργανωμένα πράγματα, αν θες να κάνεις μπάνιο στην βάθρα.

Και αφήνουμε τις παραδοσιακές κοινότητες (προσωρινά!) με εικόνες που δεν ξεχνιούνται.

Όλα καλά, αλλά που είναι οι τουρίστες;

Η βραδυνή διασκέδαση έχει μπάλα...

Προσέξτε την πατέντα με τον καφέ στον καθρέφτη.

Και βέβαια το μηχανάκι είναι το παν.

 

[interted]

Μέρα 14η

Η σημερινή ημέρα είναι η επανάληψη της χθεσινής αλλά με οργανωμένο τουρ. Να εξηγηθώ.... Με όλα αυτά που είχα ακούσει για τα ναυάγια σε αυτές τις θάλασσες, και έχοντας διαβάσει την ιστορία του @vagelis (Ο δρακος του Κομοντο), ο οποίος κατάφερε να κάνει το Λομπόκ-Φλόρες διά θαλάσσης χωρίς να πνιγεί, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την ίδια εταιρία κι ας είχε και λίγο τσιμπημένη τιμή σε σχέση με άλλες. Η εταιρία Perama λοιπόν, που κάνει κρουαζιέρες με τα ξύλινα καραβάκια-πινίσι, αφιερώνει πλέον την πρώτη μέρα σε ξενάγηση στο Λομπόκ, στις παραδοσιακές κοινότητες καλλιέργειας ρυζιού... Πριν προχωρήσετε συνιστώ να διαβάσετε την καλτ σύντομη ιστορία του @vagelis ο οποίος συνδυάζει τα γεγονότα με μαρξιστές φιλοσόφους και μπασκετική ορολογία (και επ’ ευκαιρία να δείτε και μερικά μηνύματα από μεγάλες φυσιογνωμίες του φόρουμ 10 χρόνια πριν).

Μπαίνοντας στον χώρο αναμονής της Perama είναι σαν αν μπαίνεις στο σπίτι του Big Brother την πρώτη μέρα. Γνωρίζεις άτομα με τα οποία θα περάσεις τις επόμενες μέρες σε πολύ περιορισμένο και προκλητικό περιβάλλον. Μπήκα δεύτερος μετά από την Έσμε και τον Σταν, ήσυχα αδέρφια από την Ολλανδία οι οποίοι αμέσως μου έδωσαν συλλυπητήρια για τις φωτιές που είχαν γίνει προ ημερών στην Αθήνα. Το τουρ ξεκίνησε με γρήγορο πέρασμα από την πρωτεύουσα Ματαράμ, μια ανεξήγητη στάση σε ένα χωριό που υποτίθεται θα βλέπαμε πιθήκια (μείναμε με τις καραμέλες στο χέρι – ή στην κοιλιά), για να φτάσει στον κήπο του Μίστερ Περάμα. Ο κύριος αυτός έχει χτίσει στο Λομπόκ τα τελευταία 50 χρόνια μια μεγάλη και πολύ ιδιοσυγκρασιακή εταιρία (που σύμφωνα με τον @vagelis κάποτε οι ναύτες τραγουδούσαν τον “εθνικό” της ύμνο – για να βρει βέβαια ευκαιρία ο @vagelis να ‘στηλιτεύσει’ την τυφλή υπακοή στο κεφάλαιο) με δικό της ναυπηγείο και ιδιόκτητο νησί και εσχάτως τον συγκεκριμένο βοτανικό κήπο. Δυστυχώς μαθαίνουμε ότι η υγεία της κυρίας Περάμα δεν είναι τόσο καλή και ότι η οικογένεια έχει αφιερωθεί στην εκπαίδευση των ντόπιων σε θέματα νέων καλλιεργειών και ανοίγματος στον τουρισμό έτσι ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Η επόμενη στάση μάλιστα μαρτυράει αυτό, αφού βρισκόμαστε σε μια παραδοσιακή κατοικία στην οποία έχει στηθεί μια επίδειξη για την ζωή των παραδοσιακών κοινωνιών και φαγητό με μπουφέ και φρέσκους χυμούς δίπλα σε μια πολύ περιποιημένη λιμνούλα. Ο οδηγός μας Τόμι ένας γλυκός πιτσιρίκος από το Φλόρες, που βάζει στη διαπασών το Don't Look Back In Anger στο λεωφορείο και υιοθετεί ένα πολύ κουλ στυλ, μας λέει ότι όλα γίνονται για το καλό των ντόπιων. Πάνε σχολείο μόνο 6 χρόνια, γκαστρώνονται από τα 19 και μετά πουλάνε ρύζι (κυρίως στο κράτος που τους στηρίζει με αυτό τον τρόπο) για να αγοράσουν αγελάδες τις οποίες μεταπουλούν, για να κάνουν επέκταση στο σπίτι και βέβαια να αγοράσουν μηχανάκι. Ο κ. Περάμα θέλει να τους βγάλει από αυτό τον κύκλο της φτώχειας... “Εγώ δεν τους βλέπω δυστυχισμένους, πάντως, Τόμι”. “Σε εσένα πάντα χαμογελούν γιατί είσαι ξένος” μου λέει για να με ταπώσει.

Το βράδυ στο ναυπηγείο της εταιρίας στο Λαμπουάν Λομπόκ, μέσα σε παλιό πινίσι μουσείο, θα γνωριστώ με άλλα μέλη της πολυεθνικής παρέας, ενώ κάποιοι Γερμανοί από το Ντόρντμουντ έχουν αρχίσει να κατεβάζουν τις Μπιντάνγκ σαν νεράκι και να βάζουν χαρακιές στο σχετικό φύλο χαρτί που γίνεται ο λογαριασμός. Ακολούθησαν ο χοροί και παιχνίδια για να επιβιβαστούμε τελικά στο καράβι και να γίνεται το μοίρασμα των θέσεων ύπνου. Μου έμελε να μένω στο κάτω κατάστρωμα, στον χώρο που γίνονται οι συγκεντρώσεις και το φαγητό την μέρα και που βγαίνει να κάνει το τσιγαράκι του ο Τόμι στα κλεφτά τη νύχτα, και μάλιστα να μοιράζομαι τον χώρο με τους Γερμανούς, οι οποίοι πάντως κοιμόντουσαν σαν πουλάκια. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου όμως ήταν μία - η ναυτία...

Το τζαμί που λέγαμε χθές - έγινε πριν τρία χρόνια με Αραβικά και ιδιωτικά κεφάλαια

Στον κήπο της Περάμα με τον κ. Περάμα.

Η πολυεθνική μας παρέα στην επίδειξη των ντόπιων.

Ένα ακόμα ευχάριστο πέρασμα από τα χωριά του Λομπόκ. Από όλο το ταξίδι, νομίζω στο Λομπόκ είδα τα πιο ακτινοβόλα χαμόγελα.

Οι νοματαίοι με τα ηχεία που λέγαμε χθες, όχι μόνο κάνουν ηχορύπανση αλλά εμποδίζουν και την κίνηση. Αλλά αφού την βρίσκουν έτσι!

Στο καράβι που είναι μουσείο των πινίσι αλλά και ταυτόχρονα της ανόδου της εταιρίας.

Και αυτό στο βάθος είναι το καράβι μας....

Για μια στιγμή σκέφτηκα να αφήσω τις κρουαζιέρες και να πάω για μπάλα με τα παιδιά απέναντι.

Τελικά επιδοθήκαμε σε χορούς "Περάμα" και λαμπάντα και σε παιχνίδια που παίζαν στον χωριό μου 50 χρόνια πριν.

Επιβίβαση. Γνωρίζουμε τα μέλη του πληρώματος από τα οποία θα εξαρτάται η ζωή μας τις επόμενες δύο μέρες.

Κάπου εδώ θα πρέπει να πραγματοποιηθεί ο ύπνος. ΟΚ, μας φέρανε και κάποια στρώματα. Όμως η πρώτη νύχτα προβλέπεται επεισοδιακη.

 

[interted]

Μέρα 15η

Αυτός ο ύπνος τα είχε όλα: Αλλαγές θερμοκρασίας, κούνημα των κυμάτων, που ησύχασαν μόνο το πρωί, προκαλώντας ναυτία που επιδεινωνόταν από την εξάτμισή του μηχανοστάσιου και τα τσιγαράκια του Τόμι, για να μην πούμε για τις εισβολές των κυμάτων που έσκαγαν πάνω στα κεφάλια μας (κυρίως σε μια καημένη Δανή που κοιμόταν δίπλα και αναγκάστηκε στην μέση της νύχτας να μετακομίσει σε άλλο σημείο, αλλά δεν το έκανε και μεγάλο θέμα). Αν θεωρήσουμε ότι κοιμηθήκαμε – ξυπνήσαμε συνειδητοποιώντας ότι έχουμε ρίξει άγκυρα δίπλα σε ένα μικρό νησάκι.

Αντιγράφω από την περιγραφή του @vagelis γιατί δεν μπορώ να τα πω καλύτερα:

“Η λάντζα πιάνει δουλειά και σε λίγο ανηφορίζουμε ένα καλογραμμένο μονοπάτι στο μικρο λόφο. Στην κορυφή του, η θέα είναι απερίγραπτη: όλο το εσωτερικό του μικρού νησιού, αποτελείται από μια αλμυρή λίμνη, που περιβάλλεται από δασωμένους λόφους.”

Ανάμεσα στα δέντρα υπήρχε και μια φωλιά μεγάποδων, ένα μικρό βουναλάκι με ύψος ένα μέτρο, το οποίο ασυνήθιστα πουλιά σαν κότες με ...μεγαλοποδίαση χτίζουν σταδιακά με ξυλαράκια και φύλλα και θάβουν τα αυγά τους. Το νέο μέλος της οικογένειας αναπτύσσεται σε βαθμό που να έχει όλες τις ενήλικες λειτουργίες πριν βγει από το αυγό, εκτός αν πρώτα φαγωθεί από δράκο του Κομόντο που τα έχουν για σπεσιαλιτέ (γλυκύτατοι δεν είναι; ).

Το μεσημέρι τίμησα το φαγητό του σεφ μας παραπάνω από δεόντως με αποτέλεσμα τα κύματα να προκαλέσουν τρικυμιά στο στομάχι μου και να περάσω ώρες κρεμασμένος στην κουπαστή. Σε μια σύντομη στάση στην μέση του πελάγους κάνανε μερικές βουτιές, αλλά εγώ δεν είχα πιει αρκετή Μπιντάνγκ για να αγνοήσω την πιθανότητα συνάντησης με όσα ξεφορτώνονταν ταυτόχρονα από την τουαλέτα. Κατά το βραδάκι βγήκαμε με την βαρκούλα σε μια παραλία της Σουμπάβα, ανάψαμε μια φωτιά για να ψήσουμε καλαμπόκια ενώ χαζεύαμε τις ψαρότρατες των ντόπιων. Αξίζει να θυμηθούμε την περιγραφή του @vagelis στο ίδιο σημείο:

“Οι ντοπιοι εχουν βγει στην αμμο και πλησιαζουν. Αδιαφορουν για το φιλικο μου νευμα, αλλα σταματανε λιγα μετρα μακρια. Ενας πλησιαζει και ζηταει τσιγαρο, χωρις ομως να μου χαρισει ουτε ιχνος χαμογελου.Του δινω, του αναβω κι ενω φευγει, ζυγωνει ο επομενος. Παιρνει το τσιγαρο, αλλα αρνειται να του αναψω, προτιμαει την καφτρα του προηγουμενου. Ακολουθουν ολοι οι υπολοιποι. Μοιραζω τα τσιγαρα και τους δειχνω οτι τα δυο τελευταια τα θελω για μενα. Οσοι πηραν, απομακρυνονται ρουφωντας μανιωδως την πρωτη ελληνικη παρουσια στα πνευμονια τους.”

Δασκαλεμένος από τον @vagelis είχα φροντίσει να φέρω τα τσιγαράκια μου, αλλά ακόμα και ο καπνός από την Σουραμπάγια δεν ήταν ικανός να κάνει καλά τους ντόπιους που παρέμεναν όσο απαθείς ήταν μάλλον και στα χρόνια του! Ίσως είναι ο τρόπος τους - μην ξεχνάμε πόσο απομονωμένα είναι τα χωριά της Σουμπάβα ακόμα και σήμερα.

Μόλις νύχτωσε μπήκαμε με την σειρά στην βάρκα για τον γυρισμό στο καράβι και ...μαγεία: η θάλασσα γύρω μας λαμπύριζε! Το φυτοπλαγκτόν, φωσφορίζοντα ψάρια, ποιος ξέρει τι, είχαν στήσει πάρτι αποχαιρετισμού, μάλλον προσφέροντας κάτι σαν απολογία για τους ντόπιους. Στο καράβι ξάπλωσα στο πάνω κατάστρωμα και έμεινα χαζεύω τον ουρανό. Με πλήρη απουσία πηγών φωτισμού στον ορίζοντα, τα αστέρια του Νότιου Ημισφαιρίου και οι πλανήτες ήταν μια πανδαισία. Ενθουσιασμένοι δίπλα μου, ο ένας από τους Γερμανούς (με καταγωγή από την Τουρκία τελικά) αλλά και ένας πιτσιρικάς Λουξεμβουργέζος (ο οποίος είχε ταξιδέψει ήδη στον Περού, τώρα στην Ινδονησία, και σε “μερικά άλλα μέρη”, δηλαδή σε όλα τα ταξίδια όνειρα για πολλούς από εμάς, και ήταν μόνο 19...). Προσπαθούσαμε να διαγράψουμε την πορεία του Άρη και του Κρόνου, να ενώσουμε τις τελίτσες του Σκορπιού, της Λίμπρα και του Σαγγιτάριου, να εντοπίσουμε τον Σταυρό του Νότου...

Από τα ομορφότερα μέρη που έχω ξυπνήσει (θα έλεγα αν είχα κοιμηθεί).

Ανάβαση στην νήσο Σατόντα.

Η οποία έχει πολύ προκλητικό σχήμα στο GPS.

Και στην πραγματικότητα.

Ο μάγειρας του πλοίου (γαλάζια μπλούζα) μας έβαζε πάντα σε πειρασμό, πεινασμένοι καθώς είμασταν μετά τα μπάνια. Δεν φάγαμε βέβαια και μπαρακούντα όπως ο Βαγγέλης (που το πιάσαν ρίχνοντας συρτή από το πλοίο τότε!)

Μετά πέρασα σίγουρα τις χειρότερες μου ώρες στο ταξίδι...

Τα παράπονα στον ξενοδόχο. Στον Ποσειδώνα δηλαδή.

Ένας Σουμπαβανός στην παραλία που σταματήσαμε για να ανάψουμε φωτιά.

Ο Λουξεβουργέζος, ήταν καλή παρέα και κολλούσε με όλους.

Οι Γερμανοί θεωρήσαν κατάλληλο να κάνουν ένα μίνι μπίτς πάρτυ (τουλάχιστον μουσικά):

Αυτή είναι η διαδρομή της κρουαζιέρας δίπλα από την Σουμπάβα για να ξημερώσουμε την άλλη μέρα ανοιχτά του Κομόντο στα δεξιά. (Κάναμε την άσπρη γραμμή - η μάυρη είναι ο προαιρετικός γυρισμός)

Τελικά αγαπητοί γλωσσολόγοι, είναι Σουμπάβα, ή Σουμπάγουα, ή Σουμπάουα;

 

[interted]

Ξέχασα να πω ότι μεταβαίνοντας από το Μπαλί στο Λομπόκ έχουμε περάσει την λεγόμενη “γραμμή Γουάλας” και η χλωρίδα και πανίδα είναι πλέον πολύ διαφορετική (και πιο ενδιαφέρουσα θα έλεγα) από την υπόλοιπη Ινδονησία – είναι Αυστραλασιατική.

 

[Yorgos]

Σουμπά-ου-α

Έκανα την ίδια διαδρομή το 1997 (γεροντάααααρες) όπου το ξύλινο πλοίο μας πλημμύρρισε, το οποίο ήταν καλύτερο από το άλλο που ερχόταν μαζί μας, το οποίο βούλιαξε. Λίγο πιο πρωτόγονες οι συνθήκες τότε, αλλά εντυπωσιακά παρεμφερείς με αυτές που περιγράφεις, αναλογιζόμενοι τη διαφορά των 21 ετών.

Η αγαπημένη μου ιστορία για φέτος.

 

[interted]

Μέρα 16η: Κομόντο

Ο στόχος της ημέρας ήταν ένας: να δούμε τους περιβόητους δράκους του Κομόντο. Αυτοί ζούνε μόνο στα νησάκια ανάμεσα από Σουμπάουα και Φλόρες και είναι η μεγαλύτερη επιζούσα σαύρα αυτή την στιγμή στον πλανήτη. Ανοίγει στο είδος βαράνος (οι Αυστραλοί τα φωνάζουν γκοάνα αλλά δεν πρέπει να συγχέονται με τα ιγκουάνα της Λατινικής Αμερικής τα οποία είναι χορτοφάγα!). Οι προγονοί τους κυνηγούσαν Αβορίγινες στην Αυστραλία και φτάνανε τα 7 μέτρα. Ο σημερινός βαράνος φτάνει το πολύ τα 3 μέτρα και 70 κιλά και κυνηγάει κυρίως ελάφια και εκάστοτε τουρίστες που μπαίνουν χωρίς άδεια, όπως διδακτικά επισημαίνει ο ρέιντζερ που έχει αναλάβει να προστατεύσει την ομάδα μας, καθώς ανεβαίνουμε ανιχνευτικά τους πρώτους λόφους του νησιού Κομόντο.

Περπατάω με έναν Καναδό, τον Κηθ, και για να σπάσουμε την νευρικότητα συζητούμε για μια άλλη μορφή κυνηγιού, αυτή των διαδικτυακών συνοικεσίων, δηλαδή Tinder και σία. Ο Κηθ είναι σωματώδης, πρώην παίχτης χόκεϊ που δεν κατάφερε να κάνει επαγγελματική καριέρα και τώρα, όπως άλλωστε όλοι μας, ψάχνει την κατάλληλη φωτογραφία περιπέτειας για να βάλει στο διαδικτυακό του προφίλ στο Tinder. Αρχικά η τύχη δεν φαίνεται με το μέρος μας, αφού όσες φορές και να πήγε ο ρέιντζερ ή ο βοηθός του για ανίχνευση σε σημεία που συχνάζουν βαράνοι γύρισε απογοητευμένος. Όταν σχεδόν είχαμε φτάσει στο τέλος και γυρίζαμε στην παραλία, ο οδηγός μας εντοπίζει ένα παιδάκι βαράνο και όλοι αρχίζουμε να τρέχουμε προς το μέρος του. Εκεί συναντάμε ένα γκρουπ τουριστών, οι οποίοι ενθουσιασμένοι μας λένε ότι μόλις είδανε την “μαμά” σε ένα βαθούλωμα να πίνει νερό. Αρχίζουμε να τρέχουμε προς τον ενήλικο. Οι βαράνοι δεν είναι ιδιαίτερα γρήγοροι στο βάδισμα και έτσι δεν μπαίνουν στον κόπο να σε κυνηγήσουν. Αν όμως τους πλησιάσεις στο μισό μέτρο την έβαψες. Με μια γρήγορη εκτίναξη σε αρπάζει με τα σαγόνια του και εναποθέτει στο αίμα σου 47 τοξικά βακτήρια τα οποία θα σε μετατρέψουν πολύ γρήγορα σε είδος προς εξαφάνιση. Μετά φόβου Θεού αλλά για χατήρι του Tinder ακολουθούμε κι εμείς τον βαράνο και βγάζουμε κλεφτές φωτογραφίες, σε εναλλαγή με κραυγές πανικού όταν ο βραράνος γυρίζει προς το μέρος μας.

Πριν φτάσουμε στο Λαμπουάν Μπάτζο, το λιμάνι που θα ξεμπαρκάρουμε στο νησί Φλόρες, κάνουμε μια στάση στην λεγόμενη Ροζ παραλία. Η άμμος της παραλίας έχει μια κοκκινωπή υφή που σχηματίζεται από αποσυνθεμένο κοράλλι και την κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή. Εγκαινίασα την μάσκα που είχα πάρει για αυτό το ταξίδι κάνοντας σνόρκελ και θαυμάζοντας για πρώτη φορά στην ζωή μου ζωντανό κοράλλι. Φοβερό! Και μόλις μερικά μέτρα από την αμμουδιά. Με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσα μαγικά πράγματα στην ζωή μου δεν έχω ακόμη ανακαλύψει...

Το βράδυ κάναμε αποχαιρετιστήριο πάρτι στο καράβι. Με λύπη αποχαιρετώ τον Κηθ, τους Δανούς που θα γυρνούσαν με το ίδιο καράβι στο Λομπόκ για να ανεβούν το ηφαίστειο Ριτζάνι (κρατήστε το αυτό), μια πολύ ενδιαφέρουσα κυρία από την Αυστραλία που είχε επιστρέψει στην Ινδονησία μετά από 20 χρόνια, τους Γερμανούς, που αφού είχαν κάνει ρεκόρ μπιροποσίας κάναμε πλέον σοβαρή συζήτηση για την εταιρία τους με βιοκαύσιμα από νερό καρύδας, κάποιες Γερμανίδες που είχαν φέρει φίλους από το Λομπόκ (οι οποίοι φαίνονταν 10 χρόνια μικρότεροί τους), κάποιοι Αυστραλοί που είχαν γυναίκες από την Καμπότζη (οι οποίες φαίνονταν 20 χρόνια μικρότερες τους), κτλ. Τελικά έφτασα στο ξενοδοχείο θέλοντας να κάνω όχι ένα αλλά 10 ντούζ, για να διαπιστώσω ότι μόλις είχε κοπεί το νερό. Έμεινα όμως ικανοποιημένος με το πόσο λίγο κουνούσε το κρεβάτι μου απόψε.

Ξυπνήσαμε ανοιχτά από το νησί με τα γιγάντια ερπετά.

Η μοναδική ευκαιρία να δούμε δράκο του Κομόντο ήταν σήμερα. Όσοι γυρίζαν με το ίδιο καράβι θα είχαν και μια δεύτερη ευκαιρία στην νήσο Ρίνκα, όπου θεωρητικά έχεις καλύτερες πιθανότητες.

Ξεκινήσαμε από τα χαμηλότερα μέλη της τροφικής αλυσίδας, της οποίας μέρος είμασταν άλλωστε κι εμείς. Μην ξεχνάτε την διδακτική ιστορία με τον τουρίστα που ήθελε να δει το νησί μόνος του και δεν έζησε να μας πει τι έγινε.

Μα που είναι αυτοί οι δράκοι...

"Οι δράκοι του Κομόντο περιμένουν να φάνε τα ίδια τους τα μικρά όταν βγαίνουν από το αυγό. Αυτά που επιβιώνουν είναι όσα γλιστρούν από την άλλη πλευρά της φωλιάς". Δεν είναι και τόσο παράξενο τότε που εξαφανίστηκαν τα περισσότερα είδη βαράνου, παραείναι αιμοβόρα...

Να και μια φωλιά μεγαλόποδων, το σνάκ τον δράκων.

Και έτσι ξαφνικά...

Και έβγαλα την ιδανική περιπετειώδη φωτογραφία για το προφίλ μου στο Tinder! Ε; ε;

Η τελευταία μας στάση, στην Ροζ παραλία.

Δώρο για την μητέρα.

Φτάνουμε στο Λαμπουανμπάτζο. Ώρα να πατήσουμε στεργιά.

Για να ξαναμπούμε στην θάλασσα, για το αποχαιρετιστήριο πάρτι με χορούς "Περάμα" και υποδοχή των νέων μελών που θα κάναν την επιστροφή.

Δεν το περίμενα, αλλά απομακρυνόμενος από το καράβι αισθάνθηκα νοσταλγία για τις, κουνημένες αλλά και μοναδικές, στιγμές που πέρασαμε εκεί.

 

[Yorgos]

Εμείς είχαμε παρέα ένα θηριώδη Νορβηγό που είχε πιάσει δυο κομόντο από τις ουρές τους και τα κουνούσε στον αέρα σα να είναι κορίνες... Υπεύθυνος πάρκου, εισιτήριο ή κάποιος να μας πει ότι αν σε δαγκώσουν είσαι για τα θυμαράκια δεν υπήρχε, μόνοι μας κόβαμε βόλτες στο νησί με τους υπεύθυνους της βάρκας να έχουν μείνει πίσω για να φτιάξουν μεσημεριανό. Πάντως απ' ό,τι διαβάζω δεν είναι και του θανατά ο κίνδυνος από τα βακτήρια:

Different accounts state that a Komodo dragon's saliva includes a mixture of 53 strains of bacteria. However, Komodo dragons take good care of their oral hygiene, and other scientists argue that their saliva is not particularly infectious or venomous.

Even in the case of wild Komodo dragons, the theory of septic bacteria that kills through blood poisoning has been disproved. An attack from this lizard is dangerous, but that is because of its strength and viciousness, not because of its venom.

Τελικά έπεσε καμία στο tinder με τη φώτο;

 

[interted]

Με πονήρεψες και έψαξα την διδακτική ιστορία που μας είπανε, για τον Σιγκαπουριανό τουρίστα που δεν ήθελε να πάρει ρέιντζερ μαζί του. ΟΚ, του έκανε κάτι τρομαχτικά δαγκώματα στο πόδι και πρέπει να πέρασε ζόρικα, αλλά ξέχασαν να μας πούνε ότι τελικά δεν πέθανε και στο τέλος κατά δήλωση του ‘δεν έγινε και τίποτα για να το κάνετε θέμα’.

https://www.straitstimes.com/singap...en-by-komodo-dragon-was-trying-to-snap-photos
(Πέντε λέει είναι οι καταγραμμένοι νεκροί 1974 με 2012)

Όσο για το άλλο, να μας φτιάξει ο @Defkalion tinderstories να τα πούμε όλα! Χαμός έγινε αλλά τελικά απογοητεύτηκαν όταν στο ραντεβού δεν πήγε ο δράκος.

 

[interted]

Θα σφυρίξουμε το ημιχρόνιο, να πάρουμε μια ανάσα μιας και είμαστε στις 16/31 μέρες. Ευκαιρία να αναλογιστούμε λίγο τι έχουμε περάσει μέχρι τώρα (και να διαβάσουμε και καμία άλλη ιστορία)

Είδαμε την Ικαρία

...αφού έπρεπε να περάσουμε από το ένα αρχιπέλαγος για να φτάσουμε στο άλλο.

Περάσαμε μια διάβαση.

Βγάλαμε ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο

...και συμπεράναμε ότι η Ιάβα αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς.

Μάθαμε ότι ο σουλτάνος έχει μόνο κόρες

...από έναν παππούλη που φορούσε μπλούζα Μετάλικα λόγω εθνικής υπερηφάνειας!

Είδαμε τον Bούδα να κοιτάζει ένα ηφαίστειο.

Πήγαμε στην θάλασσα και φύγαμε όπως ήρθαμε.

Αγοράσαμε τσιγάρα στο λιμάνι της Σουραμπάγια

...και πήραμε μια τζούρα από το συντηρητικό πρόσωπο της χώρας.

Διασχίσαμε μια έρημο.

Είδαμε το φεγγάρι.

Πετάξαμε αετό, όπως πάντα.

Γνωρίσαμε τον Ντι Ουάν

...τέκνο της Ιάβας και παιδί θαύμα της τουριστικής έκρηξης στο Μπαλί.

Φάγαμε μια ψαρόσουπα με τους Ιταλούς.

Είδαμε αγώνα και πάθαμε λίγο “Γιώργο Μίνο” με τα τοπωνύμια του Λομπόκ.

Κλέψαμε χαμόγελα από τα κορίτσα.

Φωτογραφηθήκαμε με ένα ντόπιο.

...και υποψιαστήκαμε ότι η Σουμπάουα είναι ακόμα ανέπαφη από τον τουρισμό.

Και αναρωτηθήκαμε τι μικρόβια περιέχει το στόμα μιας σαύρας.

Προσεχώς.

Αγαπημένοι τακτικοί αναγνώστες μην πάτε πολύ μακριά, γιατί ακολουθούν πιο “ανεξερεύνητα” μέρη της χώρας, η συμβίωση με τους νομάδες τις θάλασσας κτλ.

 

[interted]

Μέρα 17η – μέρος 1ο

Σήμερα έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Είχα πλέον κατασταλάξει ότι το κλου του ταξιδιού θα ήταν η συμβίωση με τους νομάδες της θάλασσας, τους λεγόμενους Μπατζάο. Στην ζυγαριά μαζί με τους Μπατζάο είχανε μπει οι Νταγιάκ του Καλιμαντάν με τον ηδονιστικό τρόπο ζωής τους στα λεγόμενα λόνγκ-χάουζις (κάτι σαν οριζόντιες πολυκατοικίες) και οι πρωτόγονες φυλές της Παπούα που ζούνε, μερικοί τελευταίοι, σε ξύλινα σπίτια πάνω στα δέντρα. Τελικά κέρδισε το υγρό στοιχείο, αφού ήμουν τόσο περίεργος να συμβιώσω με τους ανθρώπους που γεννιούνται, ζούνε και πεθαίνουν πάνω από το νερό (ένας άλλος λόγος ήταν ότι δεν μου απαντούσε το πρακτορείο που οργάνωνε την μετάβαση στην χώρα των Νταγιάκ, και το μεγάλο κόστος των πτήσεων/αδειών στην Παπούα).

Κανείς δεν ξέρει από που προέρχονται οι Μπατζάο. Εδώ και 1000 τουλάχιστον χρόνια γυρίζουν τις θάλασσες της Κελέβης, του Σούλου και άλλων του αρχιπελάγους, έχουν πάιξει σηματικό ρόλο στο εμπόριο (με την Κίνα), μιλούν την δική τους γλώσσα και έχουν τους δικούς τους θεούς. Στον σύγχρονο κόσμο, της στατικής και ελεγχόμενης ζωής, συμβιβαστήκαν να χτίσουν τα χωριά τους σε πασσάλους πάνω από υφάλους και έτσι τουλάχιστον να διατηρήσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής που βασίζεται αποκλειστικά στο ψάρεμα.

Το Λαμπουάν Μπάτζο, το χωριό του Φλόρες στο οποίο βρισκόμαστε, κυριολεκτικά σημαίνει “Λιμάνι των Μπατζάο”. Και όντως, υπάρχουν Μπατζάο εδώ – για την ακρίβεια στο μικροσκοπικό νησάκι Μέσα, που βλέπεις φτάνοντας στο λιμάνι. Εγώ όμως θέλω να πάω στην Σαμπέλα. Η Σαμπέλα δεν βρίσκεται στο Φλόρες αλλά στο Σουλαουέζι. Η Σαμπέλα είναι ένα χωριό με περισσότερους από 1000 κατοίκους που βρίσκεται μισό χιλιόμετρο από την κοντινότερη στεριά. Στην Σαμπέλα ζούνε μερικοί από τους πιο “φημισμένους” ελεύθερους δύτες των Μπατζάο. “Φημισμένοι” για το άκοπο στυλ τους και γιατί έχουν πρωταγωνιστήσει σε Ολλανδικά, Γερμανικά, Αγγλικά κτλ. ντοκιμαντέρ από τα οποία είχα πρωτοέρθει σε “επαφή” μαζί τους (ή μήπως ήταν το Γουοτεργουόρλντ με τον Κέβιν Κόστνερ; ). Ο μόνος ενδοιασμός μου ήταν μήπως με αυτή την δημοσιότητα το μέρος είχε αλλοιωθεί... Το μόνο που ίσως μας σώσει είναι το απομακρυσμένο του πράγματος. Για να δούμε:

Χρωματισμένα είναι τα μέρη που μιλάνε Μπατζάο (πηγή)

Ο μονάδικός τρόπος να φτάσουμε στην Σαμπέλα από το Λαμπουαν Μπάτζο είναι μέσω του Μακάσαρ, της πρωτεύουσας του Σουλαουέζι. (Το Σουλαουέζι λεγόταν και Κελέβη, μπορείτε να το συνδυάσετε με το σχήμα του που μοιάζει κάπως με το γράμμα Κ). Βέβαια η Σαμπέλα δεν βρίσκεται στο κύριο νησί του Σουλαουέζι αλλα σε ένα σύμπλεγμα μικρότερων και μυστηριωδών νησιών.... χμμ...

Η Σαμπέλα από ψηλά, ανάμεσα από δύο νησιά.

Τι έπρεπε να αποφασίσω σήμερα; Να κρατήσω την δέσμευση για χρήση μόνο επίγειων μέσων, και επομένως να πάρω το καράβι Λαμπουανμπάτζο – Μακάσαρ; Ή να σεβαστώ τον εαυτό μου και να αποφύγω άλλες 10 ώρες πλεύσης στην επικίνδυνη ανοιχτή θάλασσα, και να πάρω αεροπλάνο πίσω για Μπαλί και μετά Μακασαρ; Αυτά σκεφτόμουν ψάχνοντας το γραφείο της μοναδικής εταιρίας φέρι, ονόματι Πέλνι, και περιμένοντας μέχρι τις 10.15 για να το ανοίξει η δεσποινίδα (ασυνήθιστο γιατί επειδή ξημερώνει από τις 6 τα περισσότερα μαγαζιά ανοίγουν νωρίς). Σύμφωνα με τα δρομολόγια, το καράβι έφευγε μετά από 4 μέρες - ό,τι πρέπει για να δω το Φλόρες στο ενδιάμεσο - και η πλεύση γινόταν αποκλειστικά ημέρα, που ήταν καλό για θέμα ασφάλειας. Αυτό ήταν. Αποφάσισα να κρατήσω τον αρχικό μου σχεδιασμό και να ταξιδέψω με καράβι σαν ντόπιος, γλιτώνοντας μάλιστα κανένα εκατομμύριο ρουπίες που ήταν η διαφορά με το αεροπλάνο. Στην ουρά γνωρίζω τον Πετάρ, ένα ευδιάθετο ντόπιο, ο οποίος έβγαζε εισιτήριο για την αδερφή που ξεκινούσε Πανεπιστήμιο στην Σουραμπάγια. Απόφοιτος φιλοσοφίας ο ίδιος, είχε περάσει 4 χρόνια στις Φιλιππίνες βελτιώνοντας τα Αγγλικά του και αποκτώντας και έναν σοφιστικέ αέρα που δεν είδα σε άλλους ντόπιους. Μάλιστα έμαθα ότι δουλεύει σαν γραμματέας στην εταιρία καταδύσεων που θα χρησιμοποιούσα την επόμενη, αλλά και ότι ο αδερφός του δουλεύει στο ξενοδοχείο που έμενα (και οι συμπτώσεις με τον Πετάρ δεν θα σταματήσουν εδώ!). Με βοήθησε να συνεννοηθώ με την δεσποινίδα στο γκισέ, για να μην μιμηθώ κάποιους άλλους που, απαυδώντας, είχανε μπει μέσα και πατούσαν μόνοι τους τα κουμπιά στον υπολογιστή. Με τα πολλά, πήρα το εισιτήριο στο χέρι, ενημερώθηκα από τον Πετάρ για τα αξιοθέατα του Φλόρες, του είπα `εις το επανιδείν’ και ξεκίνησα χαρούμενος για την εξερεύνηση του νησιού, αγνοώντας, ο ανόητος, την μοίρα που μου επιφύλασσαν οι θεοί των Μπατζάο.

Τα δρομολόγια. Το εισιτήριο μου ήταν για τις 8 Αυγούστου με το Μπινάγια.

 

[interted]

Μέρα 17η – μέρος 2ο

Κάποιες φορές είναι καλύτερο να έχεις αυτοκίνητο. Ο δρόμος αρχικά φαινόταν ΟΚ. Βασίστηκα σε έναν χάρτη – τον μοναδικό χάρτη, που πουλάνε μόνο σε ένα κατάστημα στο Λαμπουαν Μπάτζο και, αν εξαιρέσεις την αλμυρή τιμή, είναι εξαιρετικός. Πολύ προσεγμένη δουλειά, με όλα τα σημαντικά αξιοθέατα του Φλόρες και πολύ λεπτομερής απεικόνιση των δρόμων. Αυτό που (από επιλογή) αγνόησα ήταν οι αποστάσεις. Όπου φτάσουμε...

Το σαράβαλο σκουτεράκι που νοίκιασα στο χόστελ με έβγαλε στις ανηφοριές πάνω από το Λαμπουαν Μπάτζο, όπου το ρεύμα κάθε τόσο διακοπτόταν από λακκούβες και την `ολ τάιμ κλάσικ’ πινακίδα στην Ινδονησία: “Χάτι, χάτι”. Θα την δεις άπειρες φορές και είναι η δικαιολογία τους για κάθε είδους οδική παρεκτροπή. Από την κορυφή των λόφων θα δεις το πανόραμα του Λαμπουαν Μπάτζο: βασικά δύο δρόμοι με τουριστικά μαγαζιά και ένα σχετικά μικρό λιμάνι στο οποίο χτίζεται ένα μεγάλο μοντέρνο τερματικό. Και άπειρα, μα άπειρα, καραβάκια ανοιχτά του λιμανιού. Όλοι θέλουν να καταδυθούν στις θάλασσες του Κομόντο βλέπετε. Είδαμε να νοικιάζουν διαμονή σε γιότ στο booking.com σε εξωφρενικές τιμές μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ την βραδιά. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε βουνά, και να περνάμε πεδιάδες με ρύζι και απέραντους ανοιχτούς ορίζοντες. Πρέπει να οδηγούσα δύο, τρεις ώρες;

Το δυτικό κομμάτι του Φλόρες λέγεται Μανγκαράι και εδώ θα βρεις τα χωριουδάκια της βασιλικής φαμίλιας του Μανγκαράι, ενός πολιτισμού 1000 ετών με μυθικές ρίζες. Οι βασιλιάδες του Μανγκαράι έδραζαν σε τεράστιες κωνικές σκηνές από ξύλα φοίνικα, τις οποίες μπορείς να δεις ακόμα, αν και ανακατασκευασμένες. Μέσα στις σκηνές διάφορα τελετουργικά όργανα, όπως για παράδειγμα ένα τύμπανο, το οποίο λέγεται φτιάχτηκε από το δέρμα ενός αδικοχαμένου κοριτσιού. Φανταστείτε την αποστροφή των καθολικών ιεραποστόλων όταν κατέφταναν στο νησί για να προσηλυτίσουν όταν είδαν αυτά τα έθιμα. Την κάναν όμως την δουλειά τους και τώρα το Φλόρες είναι μια Χριστιανική ανωμαλία (ντρέπομαι αλλά μ’ άρεσε που ταίριαξα αυτές τις λέξεις μαζί) σε ένα κυρίως Ισλαμικό κράτος. Τα χωριά λέγονται κατά σειρά, Τόντο, Τάντο και Wae Rebo. Λυπάμαι να σας πω ότι δεν πήγα σε κανένα από αυτά, γιατί το πρώτο μου φάνηκε όχι πολύ ιδιαίτερο και τα άλλα δύο (τα οποία πραγματικά πρεπει να αξίζουν) δεν τα πρόλαβα γιατί νύχτωσε!

Γιατί δεν έφταναν τα ατελείωτα χιλιόμετρα, έπαθα και λάστιχο... Σε ένα σημείο που σταμάτησα να φάω ένα σαλάκ (φρούτο με σκληρό αλλά νόστιμο εσωτερικό). Την βάψαμε! Βρισκόμουν σε ένα βουνό, με ψοφόκρυο και είχα χαιρετίσει τους τελευταίους ντόπιους σε ένα χωριό τόσο άγριο και θα έβλεπε τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου για χωριά της Προβηγκίας (και όπου τα παιδάκια μου ζητούσαν ελεημοσύνη – μεγάλη η φτώχεια των Φλοριανών). Και καμιά 20αριά χιλιόμετρα από την κοντινότερη πόλη. Κι όμως, μετά από 200 ακριβώς μέτρα σπρώξιμο, το πρώτο κτήριο που βρήκα – στην μέση του πουθενά – ήταν ένα βουλκανιζατέρ! Τρεις τύποι με κοιτούσανε να πλησιάζω μειδιώντας. Έκατσα περιμένοντας τον μάστορα να κάνει ένα μπάλωμα για να κλείσει ένα ήδη υπάρχον μπάλωμα και παρατηρούσα τον δρόμο: Κάγκουρες με ηχεία στις καρότσες να παίζουν ιαβανέζικη μουσική, φορτηγά με εργάτες που γύριζαν από τα λατομεία σπίτι τους. Κάπου είδα και ένα βανάκι με ένα ζωντανό γουρούνι δεμένο στην σχάρα της οροφής... Τελικά έγινε η δουλειά, για το αντίτιμο των 20 ρουπίων (1 και κάτι ευρώ!). Επειδή νύχτωνε αποφάσισα να περιορίσω τις επισκέψεις μου στο περίφημο ρυζοχώραφο ‘Ιστός Αράχνης της Cancar’. Πρόκειται για συλλογική καλλιέργεια, όπου κάθε ένας παίρνει ένα μερίδιο από τις εκτάσεις που ξεκινάνε από το κέντρο και μοιάζουν με κομμάτια πίτας. Το χωριό πάνω από το ρυζοχώραφο ήταν ίσως ότι πιο αυθεντικό είδα στην Ινδονησία. Μου δείξανε ένα δρόμο που φτιάχνανε για να μπορούν οι τουρίστες (οι ποιοι;; ) να βλέπουν τον τεράστιο ιστό από τον λόφο τους. Που να δεις την αράχνη από την ομίχλη. Τα παιδάκια ανεβαίνανε στο μηχανάκι, ένας ντόπιος σταμάτησε να μου πει ότι είναι μηχανικός αυτοκινήτων και να με καλέσει να γνωρίσω την μητέρα του.... Αλλά που χρόνος... Που βρισκόμουν ώρες μακριά και ήδη άρχισε να νυχτώνει...

Ο γυρισμός φάνηκε ένας αιώνας. Το λεπτό μπουφάν μου δεν επαρκούσε (κρύο το Φλόρες), οι στροφές δεν τελείωναν ποτέ. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι άλλοι μηχανόβιοι σταματούσαν και μου λέγανε να κάνουμε κομμάτια της διαδρομής μαζί. Με την εμπειρία από το λάστιχο, δεν μου φάνηκε τόσο κακή ιδέα. Όταν έφτασα τελικά στο Λαμπουαν Μπάτζο βρισκόμουν σε αξιολύπητη κατάσταση και η σωτηρία μου ήταν, πραγματικά, να φάω στο Ελληνικό εστιατόριο που έχει ανοίξει εκεί. Πάντα έλεγα ότι μια δύσκολη μέρα διακοπών καλό θα ήταν να τελειώνει με ένα σουβλάκι.

Ο εξαιρετικός χάρτης της εταιριας Florestourism

Το σαράβαλο

Το Λαμπουαν Μπάτζο από ψηλά

Είπαμε στο Φλόρες είναι Χριστιανοί.

Πήραμε τα βουνά....

Φτωχοί χωρικοί ξεραίνουν τα ρύζια τους.

Πιάσαν και οι ομίχλες...

Το σαλάκ.

Ο απο μηχανής θεός.

Τι βλέπουν με τόσο ενδιαφέρον;

Μου προξένησε περιέργεια η σχάρα αυτού το αμαξιού και έτσι πλησίασα με το κινητό στο χέρι.

Φτάσαμε στο χωριό της αράχνης.

Η αράχνη είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία.

Η επιστροφή ήταν μαύρη κι άραχνη.