Βόρεια Κορέα Φωτο-ιστορία: Επιστροφή στη Βόρεια Κορέα

[STKF]

Πράγματι αποκαλυπτική η selfie του συμφορουμίτη. Δεν μπορεί να κρύψει την χαρά του που βρέθηκε για μιά ακόμη φορά στην παραδεισένια χώρα που δημιούργησε ο ουράνιος ηγέτης Κιμ και οι προκάτοχοί του.

 

[taver]

Πράγματι αποκαλυπτική η selfie του συμφορουμίτη. Δεν μπορεί να κρύψει την χαρά του που βρέθηκε για μιά ακόμη φορά στην παραδεισένια χώρα που δημιούργησε ο ουράνιος ηγέτης Κιμ και οι προκάτοχοί του.

Προφανώς στη selfie χαίρομαι να έχω καταφέρει να φτάσω σε ένα δύσκολο προορισμό και να έχω δει κάτι εκεί πέρα που είναι συνήθως δύσκολο να δουν οι τουρίστες. Δεν χαίρομαι επειδή θαυμάζω ή επικροτώ κάτι στον προορισμό.

Όλοι όμως χαμογελάνε στην παρέλαση. Θυμηθείτε ότι ακόμα και οι φαντάροι του χειρότερου δικτάτορα, είναι άνθρωποι. Όταν σου χαμογαλάνε και σε χαιρετάνε, αντανακλαστικά σου βγαίνει κι εσένα ένα χαμόγελο, χωρίς να αναφέρεται σε κάτι παραπάνω από ευγενική ανταπόδωση.

 

[STKF]

Προφανώς στη selfie χαίρομαι να έχω καταφέρει να φτάσω σε ένα δύσκολο προορισμό και να έχω δει κάτι εκεί πέρα που είναι συνήθως δύσκολο να δουν οι τουρίστες. Δεν χαίρομαι επειδή θαυμάζω ή επικροτώ κάτι στον προορισμό.

Όλοι όμως χαμογελάνε στην παρέλαση. Θυμηθείτε ότι ακόμα και οι φαντάροι του χειρότερου δικτάτορα, είναι άνθρωποι. Όταν σου χαμογαλάνε και σε χαιρετάνε, αντανακλαστικά σου βγαίνει κι εσένα ένα χαμόγελο, χωρίς να αναφέρεται σε κάτι παραπάνω από ευγενική ανταπόδωση.

Άρα δεν ήταν προφανές ότι αστειευόμουν.
Καλά έκανες και πήγες.

 

[taver]

Άρα δεν ήταν προφανές ότι αστειευόμουν.

Ήταν, αλλά ήθελα ένα πάτημα για να απαντήσω, γιατί άλλοι τα λένε χωρίς να αστειέυονται.

 

[taver]

Κεφάλαιο 13: Mass Games

Ήρθε κάποια στιγμή η ώρα να φύγουμε. Λίγο πριν τις 14:00, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου ήταν αναρτημένες οι αφίσες για το μεγάλο γεγονός της ημέρας, το απόγευμα.





Κάναμε και μια βόλτα από την πισίνα του ξενοδοχείου, και από το βιβλιοπωλείο - σουβενιράδικο:





Δυστυχώς δεν πήγαμε αμέσως στο εστιατόριο αλλά με μικρή καθυστέρηση, και φάγαμε μόνο ότι είχε απομείνει από το μπουφέ, που είχε σταματήσει στις 14:00. Το ραντεβού μας για τα Mass Games ήταν στις 15:45 για αναχώρηση στις 16:00. Έπρεπε να φοράμε καλά ρούχα (πουκάμισο, γραβάτα και σακάκι οι κύριοι, αλλά δεν είχαμε ενημερωθεί εγκαίρως για να τα έχουμε μαζί μας, οπότε με ένα πουκάμισο τα κουτσοκαταφέραμε). Και έπρεπε να μην έχουμε πάνω μας ΤΙΠΟΤΑ απολύτως εκτός από τα εισιτήρια και τα διαβατήριά μας. Ούτε φωτογραφικές, ούτε κλειδιά, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα, όπως όταν μπαίναμε στο μαυσωλείο πριν 4 χρόνια. Τα ιδιαίτερα μέτρα ασφαλείας μάλλον αφορούσαν την παρουσία του ηγέτη στο στάδιο, καθώς τις επόμενες μέρες όπως πληροφορούμαι ήταν αρκετά πιο χαλαρά, μέχρι και κάμερες βάλανε μέσα.

Στις 4 ακριβώς, μπήκαμε στα πούλμαν και ξεκινήσαμε. Δε χρησιμοποιήσαμε το δικό μας, αλλά μπήκαμε μαζί με άλλους σε μεγάλα πούλμαν (εμείς π.χ. ήμασταν στο Νο. 29). Ξεκίνησε έτσι μια τετράωρη διαδικασία. Πήγαμε όλα τα πούλμαν σε ένα μεγάλο πάρκινγκ δίπλα στο μέρος όπου βλέπαμε την παρέλαση, μπροστά από ένα μεγάλο θέατρο. Σιγά σιγά κατεβήκαμε όλοι και μπήκαμε στο φουαγιέ του Θεάτρου, ελέγχθηκαν τα πούλμαν, και μετά ελεγχθήκαμε όλοι ένας-ένας σε ανιχνευτές μετάλλων και σωματικό έλεγχο, πριν ξαναμπούμε στα πούλμαν, ενώ παραδώσαμε και τα διαβατήριά μας στις συνοδούς («για φύλαξη»).

Όσο περιμέναμε, βρήκα το φίλο μου τον Ε. σε ένα πηγαδάκι με ταξιδιώτες που προσπαθούν να καλύψουν ταξιδιωτικά τη λίστα των 193 χωρών του ΟΗΕ (ο Ε. το έχει κάνει εδώ και κάποια χρόνια και τώρα άρχισε να ταξιδεύει full-time χωρίς μόνιμη κατοικία, μάλλον θα τις ξανακάνει δεύτερο γύρο). Μιλήσαμε για λίγο και με τους άλλους ταξιδιώτες, μέχρι που πετύχαμε και την κυρία Ha, τη συνοδό μας την προηγούμενη φορά, και κάναμε το δικό μας πηγαδάκι και θυμηθήκαμε κάτι βραδιές στο Piano Bar του Koryo Hotel, την αξέχαστη ερμηνεία της Jong στο Karaoke τότε, και τα δικά μας. Οι υπόλοιποι πάλι, πέρασαν γρήγορα τον έλεγχο και την έβγαλαν μέσα στο πούλμαν, χωρίς να έχουν τίποτα να διαβάσουν ή να ασχοληθούν….

Πήγαμε στο May Day stadium, το τεράστιο υπερ-στάδιο της Pyongyang, πιθανότατα (όντως) το μεγαλύτερο του κόσμου, με χωρητικότητα που ανάλογα με την πηγή αναφέρεται ως 114.000 θέσεων ή 150.000 θέσεων. Κατεβήκαμε από τα πούλμαν (αφού σημειώσαμε καλά το πώς θα τα ξαναβρούμε μετά, καθώς έτσι όπως ήταν παρατεταγμένα γύρω από ένα κυκλικό στάδιο, δε βοηθιούνταν η κατάσταση). Μπήκαμε στο στάδιο, τσεκάρανε τα εισιτήριά μας και λάβαμε τις θέσεις μας. Τα προκαταρτικά της παράστασης είχαν ήδη ξεκινήσει.

Θα ερχόταν και ο πρόεδρος στο στάδιο, οπότε έπρεπε να σηκωθούμε όρθιοι όταν έμπαινε, να κρατήσουμε ευπρεπή συμπεριφορά, και προπαντός…. «No pig sounds». Δεν το πίστευα, ζήτησα και μου το επανέλαβαν. «Δηλαδή, όταν λέτε Pig, εννοείτε το P-I-G;»….

Στις 20:00 ακριβώς, ο μεγάλος ηγέτης μπήκε στο στάδιο, συνοδευόμενος από την αδερφή του, πάντα 2 μέτρα πίσω του. Κάθισε στην ειδική του θέση που καταλάμβανε ένα διάζωμα, και η παράσταση ξεκίνησε.
Δεν είχε κανείς μας κάμερα, και οι συνοδοί μας μας υποσχέθηκαν ότι πριν φύγουμε, θα μας δώσουν το βίντεο της παράστασης σε USB stick. Όταν το λάβαμε αυτό το USB stick και επέστρεψα στην Ελλάδα (και αφού το άνοιξα σε ειδικό sandbox environment για έλεγχο τυχόν κακόβουλου λογισμικού), διαπίστωσα ότι υπήρχαν διάφορα διαφημιστικά βίντεο για τον τουρισμό τους μέσα, αλλά όχι το βίντεο από την παράσταση (ούτε λογισμικό).

Τις επόμενες μέρες που τα μέτρα ήταν πιο χαλαρά, κάποιος κατάφερε και τράβηξε ολόκληρη την παράσταση σε βίντεο και την ανέβασε στο youtube (είναι δυο ώρες, αλλά πάρτε έστω μια γεύση για να καταλάβετε για τι μιλάμε).

Δυο ώρες αργότερα, κι αφού φάγαμε κάνα μισάωρο να ψάχνουμε όλοι μαζί (Ευρωπαίοι και Κορεάτες) το πούλμαν 29, πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας, όπου μας περίμενε το δείπνο μας. Τα διαβατήριά μας θα τα ξαναβλέπαμε λίγο πριν βγούμε από τη χώρα.

Μετά το δείπνο, μαζί πάλι με το Σ. από το γκρουπ κατεβήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου, όπου εμφανίστηκε κι ο Ε. μετά από λίγο. Μια, δυο, πέντε Taedonggang αργότερα, και μετά από αρκετή κουβέντα, επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας. Το πρωί το γκρουπ του Ε. θα αναχωρούσε για το ταξίδι της επιστροφής, αλλά βάλαμε κάτω τα προγράμματά μας και δώσαμε ραντεβού στο Xi’An της Κίνας σε μια βδομάδα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 14: Ο Δρόμος για τη DMZ

H Δευτέρα 10/9 ξεκίνησε χαλαρά, μολονότι πολύ νωρίς, με τη θέα από το βρώμικο παράθυρο.



Φάγαμε το πρωϊνό μας, μπήκαμε στο πούλμαν μας και ξεκινήσαμε. Λόγω έλλειψης χώρου, στο πρωϊνό μοιραζόμασταν τα τραπέζια μας και με διάφορους άλλους. Βρήκαμε π.χ. ένα 23χρονο Ελβετό που ταξίδευε μόνος του: Ήταν δηλαδή σε ένα αυτοκίνητο μαζί με ένα οδηγό και δυο συνοδούς (Α και Β) που τον πρόσεχαν όλη μέρα.





Η γειτονιά του ξενοδοχείου μας είναι η γειτονιά νεολαίας και άθλησης της Pyongyang, και γι αυτό έχει αρκετές αθλητικές εγκαταστάσεις στην περιοχή:





Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είναι για μένα επανάληψη, καθώς το είχα ξανακάνει τέσσερα χρόνια πριν. Θα πάμε στην πόλη Kaesong, κοντά στα σύνορα με τη Νότια Κορέα, και στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (DMZ) που μόνο αποστρατιωτικοποιημένη δεν είναι, που χωρίζει τις δυο Κορέες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι έχουμε δυο ώρες και κάτι δρόμο ως εκεί. Είχα ξεχάσει την πυκνότητα λακκούβας στις εθνικές οδούς της Βόρειας Κορέας, και λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο για λίγο ύπνο που δεν έκανα τη νύχτα…











Δείτε τα κτήρια στις επόμενες φωτογραφίες:







Αυτή είναι φωτογραφία (δική μου) από το ίδιο σημείο το 2014. Είναι τα ίδια κτήρια.



Και βγήκαμε σιγά σιγά από την πόλη:

















Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό (και για καφέ, γιατί ο στιγμιαίος του ξενοδοχείου ήταν και πανάκριβος και απαράδεκτος), και συνεχίσαμε για την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.





Κάπου λίγο πιο πέρα, πετύχαμε ένα άλλο πούλμαν σαν το δικό μας να έχει σταματήσει στην άκρη του δρόμου, και ο οδηγός μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Μετέφερε κι αυτό ένα μικρό γκρουπ τουριστών, που λόγω τεχνικού προβλήματος έπρεπε να μετεπιβιβαστούν στο δικό μας για τη συνέχεια της διαδρομής.
Επρόκειτο για Πέντε Βραζιλιάνους, με δυο πορτογαλόφωνους Κορεάτες συνοδούς. Οι τέσσερις ήταν αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας, εξηντάρηδες από το Σάο Πάολο, που είχαν έρθει εδώ για τους εορτασμούς των 70 ετών. Μόλις άκουσαν ότι είμαι Έλληνας, μου δήλωσαν και θαυμαστές του Πουλαντζά. Ο πέμπτος, ένας νεαρός γύρω στα 30, αστυνομικός των ΜΑΤ στο Ρίο, μάλλον προσπαθούσε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες σχέσεις με αυτούς τους συμπατριώτες του, και έτυχε να καθίσει και δίπλα μου, οπότε πιάσαμε κουβέντα (όσο μας επέτρεπαν τα φτωχά αγγλικά του).

 

[Yorgos]

Τι ειναι το pig sounds;

 

[taver]

Τι ειναι το pig sounds;

Όινκ. Όινκ. Πόσο πιο παραστατικά να το γράψω; (Και καλά είναι "κοροϊδία" για τη μορφή του ηγέτη).

 

[Yorgos]

Όινκ. Όινκ. Πόσο πιο παραστατικά να το γράψω; (Και καλά είναι "κοροϊδία" για τη μορφή του ηγέτη).

Aπίστευτο. Δηλαδή έχει συμβεί;

 

[taver]

Aπίστευτο. Δηλαδή έχει συμβεί;

Αγνοώ....

 

[turms]

και να εγινε μαλλον δεν θα το μαθουμε ποτε....αυτος που το εκανε βλεπει τα ραδικια αναποδα....η δεν βλεπει το φως του ηλιου απο τοτε

 

[taver]

Κεφάλαιο 15: DMZ

Φτάσαμε στη DMZ. Παρκάραμε, και μπήκαμε στο εκεί πωλητήριο έως έρθει η ώρα για την επίσκεψη μας. Ψωνίσαμε κι από κει τα διάφορα, και αφού βολέψαμε τις σακούλες με τα ψώνια στο πούλμαν, παρακολουθήσαμε την εναρκτήρια ομιλία του στρατιωτικού με την κοντή γραβάτα, πιθανώς του ίδιου με την προηγούμενη φορά.

















Μπήκαμε και πάλι στα οχήματά μας και πήγαμε στο Joint Security Area, την καρδιά της DMZ.



Εκεί, ακολουθήσαμε την ίδια ξενάγηση με την πρώτη φορά.





Μπήκαμε πρώτα στο κτήριο των συνομιλιών:

Συνεχίσαμε στα αντικρυστά κτήρια του βορρά και του νότου. Αυτή τη φορά είδαμε τα μπλε σπιτάκια πάνω στο σύνορο από απόσταση. Πριν λίγο καιρό, ένας youtuber που είχε επισκεφθεί την περιοχή από την πλευρά της Νότιας Κορέας, παραλίγο να προκαλέσει θερμό επεισόδιο, χοροπηδώντας πέρα-δώθε πάνω από τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυο Κορέες. Πέσανε και κάτι πυροβολισμοί για εκφοβισμό, και από τότε η πρόσβαση μέσα στα σπιτάκια για τους τουρίστες έχει απαγορευτεί.

Ανεβήκαμε και στο μπαλκόνι του πάνω ορόφου