interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
“Λάμα ή αλπάκα;” αναρωτιέμαι φωναχτά.
Το τρένο με αφετηρία την πρωτεύουσα Λίμα σκαρφάλωνε τις πρώτες πλαγιές την κεντρικής Κορδιλιέρας των Άνδεων.
Από το μπαρ της ανοιχτής καρότσας κοιτάζω απέναντι ένα κοπάδι από λευκά χνουδωτά πλάσματα.
“Αλπάκα”, ακούω πίσω μου. “Είναι η πρώτη σας φορά στο Περού;”
Γυρίζοντας αντικρίζω μια ευγενική κυρία με Αμερικάνικη προφορά.
“Ναι”.
“Ταξιδεύετε μόνος;”
“Μόνος. Ο συνταξιδιώτης μου έχασε την τελευταία στιγμή το διαβατήριο του και δεν μπόρεσε να μπει στο αεροπλάνο. Εσείς;” (Αλήθεια ήταν, ο φίλος μου από Ελλάδα με πήρε τηλέφωνο μία μέρα πριν φύγουμε και μου ανακοίνωσε ότι έχασε το διαβατήριο και δεν προλαβαίνει να βγάλει άλλο).
“Δεύτερη φορά. Την πρώτη φορά ήταν με τον άντρα μου και τώρα επέτρεψα να τα ξαναζήσω με την κόρη μου”.
Μου συστήνει την επίσης όμορφη κόρη και πιάνουμε κουβέντα για το υψόμετρο, τα διαφορετικά συστήματα μέτρησης Ευρώπης και Αμερικής και τις ερημιές του Όρεγκον όπου βρίσκεται το σπίτι τους. Η μητέρα, η Μπαρμπαρα, πρώην δασικός ρέιντζερ, η κόρη, η Άλισον, γεωλόγος/υδατολόγος με έδρα την Νέα Υόρκη.
Είμαι χαρούμενος. Το απρόοπτο με τον συνταξιδιώτη που δεν ήρθε, η σοκαριστική οδήγηση των Περουβιανών και τα βλοσυρά πρόσωπα στα σκοτεινά πεζοδρόμια μεταξύ του Καγιάο και του κέντρου της Λίμα, και τώρα η έλλειψη οξυγόνου δεν με είχαν αφήσει να χαλαρώσω. Παραγγέλνουμε ένα Πίσκο σάουερ και παρατηρώ τον μπάρμαν να χτυπάει με ενθουσιασμό το μείγμα του τοπικού ποτού με σιρόπι, λάιμ και αυγό στο μπλέντερ.
Είμαι στις Άνδεις!
Η γραμμή τρένου Λίμα-Χουανκάγιο είναι η δεύτερη σε υψόμετρο στον κόσμο (4.829 μέτρα το ψηλότερο σημείο) – ήταν πρώτη μέχρι το 2006 που άνοιξε η Κινέζικη Σινγκάι-Θιβέτ. Το εισιτήριο του τρένου είναι ιδιαίτερα τσιμπιμένο - η ιδιοκτήτρια του χόστελ το προηγούμενο βράδυ μου είπε ότι είμαι τρελός που δεν πάω με το λεωφορείο που είναι το ένα δέκατο της τιμής – και οι διαδρομές λίγες τον μήνα. Κατανοητό, βλέποντας πόσο δύσκολη είναι η λειτουργία της. Εργάτες για τροποποίηση των ραγών κάθε φορά που το τρένο πρέπει να κάνει απότομη αλλαγή κατεύθυνσης για να ανέβει την απότομη πλαγιά. Φυλάκια για συντήρηση σε σημεία που φτάνουν μόνο οι κόνδορες. Γέφυρες και τούνελ σε άμεση εναλλαγή. Κάθε τόσο κατολισθήσεις, που πρέπει να καθαριστούν.
Όμως η θέα της κορδιλιέρας είναι ανατριχιαστική. Η εναλλαγή των χαράδρων προκαλεί δέος.
Και δικαιολογεί το τρέξιμο κάθε τόσο, από την θέση που κάθομαι στο ανοιχτό βαγόνι. Το τρέξιμο γίνεται όλο και πιο αργοό... η αναπνοή πιο βαριά... το κεφάλι ποιο ελαφρύ... Το υψόμετρο αυξάνεται. Κάπως βοήθησε το τσάι κόκας αλλά τι να κάνει και αυτό. Μου είπαν ότι είναι καλύτερο τουλάχιστον από το αεροπλάνο αφού το ανεβαίνεις σταδιακά.
Σε λίγο ένα ζευγάρι με παραδοσιακές στολές αρχίζει να χορεύει στους χαρωπούς ορεινούς ρυθμούς των Άνδεων. Κατεβαίνουμε σε ένα χωριό ενώ τα παιδιά κάνουν παρέλαση. Κάποιοι πουλάνε κρέατα και καλαμπόκια από το παράθυρο.
Στο ψηλότερο σημείο βγαίνουμε από ένα τούνελ και μένω με το στόμα ανοιχτό. Ο απέραντος ουρανός καθρεπτίζεται στις καταγάλανες λακούβες και λίμνες σε ένα χέρσο κιτρινωπό άγριο τόπο. Άλλος πλανήτης.
Στο Χουανκάγιο κατεβαίνουμε από το τρένο με συνοδεία ορχήστρας και με ντόπιες να μας τραβάνε για χορό. Στα ενοικιαζόμενα διαπιστώνουμε ότι μένουμε μαζί με την Μπαρμπαρα και την Άλισον. Ήταν σημαδιακό. Ο χαμένος συνταξιδιώτης είχε αντικατασταθεί και η περιπέτεια εκείνου του Σεπτέμβρη του 2016 αρχίζει.
Πρώτες εικόνες από Άνδεις:
Το τρένο με αφετηρία την πρωτεύουσα Λίμα σκαρφάλωνε τις πρώτες πλαγιές την κεντρικής Κορδιλιέρας των Άνδεων.
Από το μπαρ της ανοιχτής καρότσας κοιτάζω απέναντι ένα κοπάδι από λευκά χνουδωτά πλάσματα.
“Αλπάκα”, ακούω πίσω μου. “Είναι η πρώτη σας φορά στο Περού;”
Γυρίζοντας αντικρίζω μια ευγενική κυρία με Αμερικάνικη προφορά.
“Ναι”.
“Ταξιδεύετε μόνος;”
“Μόνος. Ο συνταξιδιώτης μου έχασε την τελευταία στιγμή το διαβατήριο του και δεν μπόρεσε να μπει στο αεροπλάνο. Εσείς;” (Αλήθεια ήταν, ο φίλος μου από Ελλάδα με πήρε τηλέφωνο μία μέρα πριν φύγουμε και μου ανακοίνωσε ότι έχασε το διαβατήριο και δεν προλαβαίνει να βγάλει άλλο).
“Δεύτερη φορά. Την πρώτη φορά ήταν με τον άντρα μου και τώρα επέτρεψα να τα ξαναζήσω με την κόρη μου”.
Μου συστήνει την επίσης όμορφη κόρη και πιάνουμε κουβέντα για το υψόμετρο, τα διαφορετικά συστήματα μέτρησης Ευρώπης και Αμερικής και τις ερημιές του Όρεγκον όπου βρίσκεται το σπίτι τους. Η μητέρα, η Μπαρμπαρα, πρώην δασικός ρέιντζερ, η κόρη, η Άλισον, γεωλόγος/υδατολόγος με έδρα την Νέα Υόρκη.
Είμαι χαρούμενος. Το απρόοπτο με τον συνταξιδιώτη που δεν ήρθε, η σοκαριστική οδήγηση των Περουβιανών και τα βλοσυρά πρόσωπα στα σκοτεινά πεζοδρόμια μεταξύ του Καγιάο και του κέντρου της Λίμα, και τώρα η έλλειψη οξυγόνου δεν με είχαν αφήσει να χαλαρώσω. Παραγγέλνουμε ένα Πίσκο σάουερ και παρατηρώ τον μπάρμαν να χτυπάει με ενθουσιασμό το μείγμα του τοπικού ποτού με σιρόπι, λάιμ και αυγό στο μπλέντερ.
Είμαι στις Άνδεις!
Η γραμμή τρένου Λίμα-Χουανκάγιο είναι η δεύτερη σε υψόμετρο στον κόσμο (4.829 μέτρα το ψηλότερο σημείο) – ήταν πρώτη μέχρι το 2006 που άνοιξε η Κινέζικη Σινγκάι-Θιβέτ. Το εισιτήριο του τρένου είναι ιδιαίτερα τσιμπιμένο - η ιδιοκτήτρια του χόστελ το προηγούμενο βράδυ μου είπε ότι είμαι τρελός που δεν πάω με το λεωφορείο που είναι το ένα δέκατο της τιμής – και οι διαδρομές λίγες τον μήνα. Κατανοητό, βλέποντας πόσο δύσκολη είναι η λειτουργία της. Εργάτες για τροποποίηση των ραγών κάθε φορά που το τρένο πρέπει να κάνει απότομη αλλαγή κατεύθυνσης για να ανέβει την απότομη πλαγιά. Φυλάκια για συντήρηση σε σημεία που φτάνουν μόνο οι κόνδορες. Γέφυρες και τούνελ σε άμεση εναλλαγή. Κάθε τόσο κατολισθήσεις, που πρέπει να καθαριστούν.
Όμως η θέα της κορδιλιέρας είναι ανατριχιαστική. Η εναλλαγή των χαράδρων προκαλεί δέος.
Και δικαιολογεί το τρέξιμο κάθε τόσο, από την θέση που κάθομαι στο ανοιχτό βαγόνι. Το τρέξιμο γίνεται όλο και πιο αργοό... η αναπνοή πιο βαριά... το κεφάλι ποιο ελαφρύ... Το υψόμετρο αυξάνεται. Κάπως βοήθησε το τσάι κόκας αλλά τι να κάνει και αυτό. Μου είπαν ότι είναι καλύτερο τουλάχιστον από το αεροπλάνο αφού το ανεβαίνεις σταδιακά.
Σε λίγο ένα ζευγάρι με παραδοσιακές στολές αρχίζει να χορεύει στους χαρωπούς ορεινούς ρυθμούς των Άνδεων. Κατεβαίνουμε σε ένα χωριό ενώ τα παιδιά κάνουν παρέλαση. Κάποιοι πουλάνε κρέατα και καλαμπόκια από το παράθυρο.
Στο ψηλότερο σημείο βγαίνουμε από ένα τούνελ και μένω με το στόμα ανοιχτό. Ο απέραντος ουρανός καθρεπτίζεται στις καταγάλανες λακούβες και λίμνες σε ένα χέρσο κιτρινωπό άγριο τόπο. Άλλος πλανήτης.
Στο Χουανκάγιο κατεβαίνουμε από το τρένο με συνοδεία ορχήστρας και με ντόπιες να μας τραβάνε για χορό. Στα ενοικιαζόμενα διαπιστώνουμε ότι μένουμε μαζί με την Μπαρμπαρα και την Άλισον. Ήταν σημαδιακό. Ο χαμένος συνταξιδιώτης είχε αντικατασταθεί και η περιπέτεια εκείνου του Σεπτέμβρη του 2016 αρχίζει.
Πρώτες εικόνες από Άνδεις:
Last edited by a moderator:
