interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Λίμα
Βγήκα από το αεροδρόμιο της Λίμα λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Δεν είχα κανονίσει διαμονή και έτσι ζήτησα από τον ταξιτζή να με πάει σε “ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Μιραφλόρες”. Το Μιραφλόρες είναι από τις πιο πλούσιες περιοχές της Λίμα, δίπλα στην ακτή, όπου υπολόγιζα ότι και τα φτηνά ξενοδοχεία θα ήταν αξιοπρεπή. Δεν είχα καμία διάθεση να ξαναμπώ στο κέντρο της Λίμα. Ευτυχώς ο ταξιτζής είχε στο μυαλό του ένα, κι έτσι κατά τις 3 η ώρα τα χαράματα έβλεπα το εσωτερικό του δωματίου, ή μάλλον την τουαλέτα.
Το άλλο πρωί, όταν κατάφερα να σηκωθώ, κατέβηκα στην πιάτσα ταξί. Μπροστά στα μεγάλα γυάλινα κτίρια πάνω από τα γκρίζα βράχια της ακτής του Ατλαντικού, η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαιτέρως βαριά. Ζήτησα από τον ταξιτζή να πάω στο Πατσακαμάκ, το προ-Ινκαϊκό αρχαίο μαντείο Νότια της Λίμα. Τον ρώτησα πόση ώρα θα κάνουμε και απέφυγε να μου δώσει απάντηση.
“Εξαρτάται από την κίνηση βγαίνοντας από την Λίμα”.
Σχεδόν μία ώρα αργότερα φτάσαμε σε μια πολύ στεγνή αμμώδη κοιλάδα, που κατέληγε στον ωκεανό. “Εδώ είναι το μουσείο”, μου λέει ο ταρίφας, δείχνοντάς μου ένα ολοκαίνουργιο κτίριο. Η είσοδος ήταν 15 σόλες – ανακούφιση μετά τα 70άρια που ζητούσανε στο Κούσκο. Στην είσοδο προσέλαβα και μία ξεναγό.
Το Πατσακαμάκ βεβαίως είναι το καράβι που απήγαγε τον καθηγητή Τουρνεσόλ στην ιστορία του Τεν Τεν “Ο ναός του Ήλιου”. Τι, είναι και συγκρότημα ναών;
Διαβάζοντας “το έπος”, έμαθα γι’ αυτό το αρχαίο μαντείο από το οποίο έπαιρναν οι Ίνκα τους χρησμούς τους. Οι ιερείς του Πατσακαμάκ, του θεού της φωτιάς και των σεισμών, είχαν ατυχώς προβλέψει ότι Ίνκα θα εξολοθρεύσουν εύκολα τους Σπανιόλους εισβολείς. Όταν οι Ίνκα αιφνιδιάστηκαν και ο αυτοκράτορας πιάστηκε αιχμάλωτος, ένας από τους κατακτητές επισκέφθηκε το Πατσακαμάκ σε αναζήτηση θησαυρών. Παραβίασαν το άβατο και μπήκαν σε αυτόν που ανάφεραν ως “θάλαμο του διαβόλου”. "Ένα όρθιο τοτέμ με κακότεχνα σκαλισμένο κεφάλι ανδρός, σκοτάδι και άσχημες οσμές". Μάλιστα έκαναν μια χριστιανική τελετή για να “απελευθερώσουν τους ντόπιους από φόβο της σατανικής αυτής αίρεσης”. Με το θράσος τους και το στοιχείο του αιφνιδιασμού είχαν “καταφέρει” να βεβηλώσουν έναν από του πιο ιερούς χώρους στην Νότια Αμερική, που προκαλούσε δέος τους ντόπιους πληθυσμούς για 1300 χρόνια.
Στο μουσείο θα δεις τα τοτέμ του θεού Πατσακαμάκ, που τόσο αηδίαζαν στην όψη του Σπανιόλους. Επίσης πλήθος αγγείων και κομματιών κοραλλιού και άλλων οστρακόμορφων που είχαν μεγάλη ανταλλακτική αξία. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τα "κίπου", ή κόμποι που μιλάνε, που ήταν συσκευές καταγραφής των Ίνκα. Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν μπορούσαν να καταγράψουν μόνο αριθμητικά δεδομένα ή και γραπτή γλώσσα. Είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια που αφήσαν οι Ίνκα.
Κάναμε μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο με το ταξί. Η ξεναγός έδινε εξηγήσεις:
“Εδώ ήταν η οικία των άκλα, των Παρθένων του Ήλιου. Επίλεκτες γυναίκες που προορίζονταν για σύζυγοι Ίνκα αριστοκρατών, για ιερείς ή για ...θυσίες στον Ήλιο.”
Πολλές οι μισογκρεμισμένες πλίνθινες πυραμίδες. Άλλες με μια κεντρική ράμπα στην μέση, άλλες με υπολείμματα βαφής στον τοίχο. Το ταξί σταμάτησε στην πιο μεγάλη, της οποίας οι βράχοι είχαν πολύ αυστηρή δομή.
“Ο Ναός του Ήλιου, που χτίσανε οι Ίνκα για να αφομοιώσουν και να υποσκελίσουν την τοπική θρησκεία, όπως κάναν παντού.”
Πήγαμε μια βόλτα γύρω από τον ψηλό ναό χαζεύοντας τον ωκεανό και τις γειτονικές παραγκουπόλεις.
“Κάνουμε μεγάλο αγώνα να απομονώσουμε τον αρχαιολογικό χώρο από την άναρχη επέκταση των γειτονικών πόλεων. Πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε αστυνομία με ελικόπτερα και άλογα για να απωθήσει μια εισβολή ντόπιων. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει την αξία που δίνει στην περιοχή τους ο αρχαιολογικός χώρος.”
Γυρίζοντας στην Λίμα, παρατηρώ την κατάσταση των παραγκουπόλεων. Αυτή η ακραία φτώχεια είναι χαρακτηριστικό του Περού που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Είναι μέρος του πακέτου, μαζί με τους Ίνκα, τα φεστιβάλ, όλα.
---
Ζήτησα από τον ταξιτζή να με πάει σε ένα εστιατόριο στο Μπαράνκο, μια κάπως καλλιτεχνική όμορφη γειτονιά στο δρόμο για το Μιραφλόρες. Παρήγγειλα ένα σεβίτσε, για να δοκιμάσω το περιβόητο αυτό πιάτο, και μπίρα. Τι το ‘θελα; Δεν ήταν ακόμα το πεπτικό έτοιμο να αντιμετωπίσει ωμά μαριναρισμένα θαλασσινά. Μόλις συνήλθα, πήρα το δρόμο πίσω για το Μιραφλόρες με τα πόδια.
Είχα λίγες ώρες να σκοτώσω μέχρι την πτήση μου. Θυμήθηκα τον Χιλιανό δάσκαλο μουσικής που γνώρισα στην κορυφή της αρχαίας πυραμίδας των Τσάνκα. Μου είχε προτείνει να πάρω μια φλογέρα κένια, η οποία “είναι πολύ εύκολο να μάθεις”. Βρήκα λοιπόν ένα μαγαζί με μουσικά όργανα στο Μιραφλόρες, κρυμμένο στον πάνω όροφο ενός μίνι εμπορικού, και ζήτησα μια κένια από το ηλικιωμένο αφεντικό. Φαινόταν καλής ποιότητας - όχι σαν αυτές που βρίσκεις στα τουριστικά - και έτσι την αγόρασα. Τώρα απέμενε να την μάθω.
Μετά επισκέφθηκα ένα μουσείο υφασμάτων, το Amano. Είχε ποικιλία και χρησίμευσε σαν ανασκόπηση των τεχνοτροπιών που είχα δει στο ταξίδι, των Γουάρι και των Ίνκα. Αλλά και διαφήμιση για ό,τι έρχεται σε πιθανά επόμενα ταξίδια. Παράξενους πολιτισμούς, όπως οι Τσαβίν, Παράκας, Νάζκα, Μότσε κτλ.
Τον υπόλοιπο χρόνο τον πέρασα σε ένα πολύχρωμο πάρκο, πάνω από τους γκρίζους λόφους με την ελαφριά ομίχλη που σκαρφαλώνει από τον ωκεανό. Τελικά πήρα ένα ταξί για το αεροδρόμιο, διασχίζοντας ένα μικρό κομμάτι της παραλιακής εθνικής οδού, παρατηρώντας κάποιες μουσικές σκηνές και συζητώντας για τα μεγάλα ροκ φεστιβάλ που γίνονται στην Λίμα.
Έφτασα στο αεροδρόμιο και μηχανικά μπήκα στο αεροπλάνο. Αισθανόμουν τυχερός που τα κατάφερα να φτάσω ως εδώ.
Δεν είχα κουράγιο για καμία άλλη σκέψη.
Κατεβαίνοντας από το ξενοδοχείο στην ακτή του Ατλαντικού.
Η υγρασία στην ατμόσφαιρα χτυπούσε κόκκινο.
Από το μουσείο του Πατσακαμάκ. Με χαρά αναγνωρισα την τεχνοτροπία των παλιών μου φίλων, των Γουάρι, από τις Κεντρικές Άνδεις.
Η οικία των Παρθένων του Ήλιου. Κάτι σαν την Ινκαϊκή έκδοση της Σάντα Καταλίνα που είδαμε στην Αρεκίπα.
Ανεβαίνοντας στον Ναό του Ήλιου.
Και η θέα του ωκεανού και των γειτονικών χωριών.
Οι παραγκουπόλεις που "απειλούν" τον αρχαιολογικό χώρο.
Σεβίτσε. Μου έβαλαν και γενναία μερίδα...
Από το μουσείο υφασμάτων. Αγαπημένοι Γουάρι.
Και καπέλο Γουάρι.
Επιστρέφοντας στο κυριλέ Μιραφλόρες.
Στο τέλος κάθε ταξιδιού βγάζω μια σέλφι για να θυμάμαι σε τι κατάσταση βρισκόμουν...
Ατενίζοντας τον ωκεανό.
Μια βόλτα στο πολύχρωμο πάρκο.
Τελευταίες εικόνες από Περού.
Διασχίζοντας την παραλιακή για να φτάσουμε στο αεροπλάνο. Δεν τελειώσαμε ακόμα.
Βγήκα από το αεροδρόμιο της Λίμα λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Δεν είχα κανονίσει διαμονή και έτσι ζήτησα από τον ταξιτζή να με πάει σε “ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Μιραφλόρες”. Το Μιραφλόρες είναι από τις πιο πλούσιες περιοχές της Λίμα, δίπλα στην ακτή, όπου υπολόγιζα ότι και τα φτηνά ξενοδοχεία θα ήταν αξιοπρεπή. Δεν είχα καμία διάθεση να ξαναμπώ στο κέντρο της Λίμα. Ευτυχώς ο ταξιτζής είχε στο μυαλό του ένα, κι έτσι κατά τις 3 η ώρα τα χαράματα έβλεπα το εσωτερικό του δωματίου, ή μάλλον την τουαλέτα.
Το άλλο πρωί, όταν κατάφερα να σηκωθώ, κατέβηκα στην πιάτσα ταξί. Μπροστά στα μεγάλα γυάλινα κτίρια πάνω από τα γκρίζα βράχια της ακτής του Ατλαντικού, η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαιτέρως βαριά. Ζήτησα από τον ταξιτζή να πάω στο Πατσακαμάκ, το προ-Ινκαϊκό αρχαίο μαντείο Νότια της Λίμα. Τον ρώτησα πόση ώρα θα κάνουμε και απέφυγε να μου δώσει απάντηση.
“Εξαρτάται από την κίνηση βγαίνοντας από την Λίμα”.
Σχεδόν μία ώρα αργότερα φτάσαμε σε μια πολύ στεγνή αμμώδη κοιλάδα, που κατέληγε στον ωκεανό. “Εδώ είναι το μουσείο”, μου λέει ο ταρίφας, δείχνοντάς μου ένα ολοκαίνουργιο κτίριο. Η είσοδος ήταν 15 σόλες – ανακούφιση μετά τα 70άρια που ζητούσανε στο Κούσκο. Στην είσοδο προσέλαβα και μία ξεναγό.
Το Πατσακαμάκ βεβαίως είναι το καράβι που απήγαγε τον καθηγητή Τουρνεσόλ στην ιστορία του Τεν Τεν “Ο ναός του Ήλιου”. Τι, είναι και συγκρότημα ναών;
Διαβάζοντας “το έπος”, έμαθα γι’ αυτό το αρχαίο μαντείο από το οποίο έπαιρναν οι Ίνκα τους χρησμούς τους. Οι ιερείς του Πατσακαμάκ, του θεού της φωτιάς και των σεισμών, είχαν ατυχώς προβλέψει ότι Ίνκα θα εξολοθρεύσουν εύκολα τους Σπανιόλους εισβολείς. Όταν οι Ίνκα αιφνιδιάστηκαν και ο αυτοκράτορας πιάστηκε αιχμάλωτος, ένας από τους κατακτητές επισκέφθηκε το Πατσακαμάκ σε αναζήτηση θησαυρών. Παραβίασαν το άβατο και μπήκαν σε αυτόν που ανάφεραν ως “θάλαμο του διαβόλου”. "Ένα όρθιο τοτέμ με κακότεχνα σκαλισμένο κεφάλι ανδρός, σκοτάδι και άσχημες οσμές". Μάλιστα έκαναν μια χριστιανική τελετή για να “απελευθερώσουν τους ντόπιους από φόβο της σατανικής αυτής αίρεσης”. Με το θράσος τους και το στοιχείο του αιφνιδιασμού είχαν “καταφέρει” να βεβηλώσουν έναν από του πιο ιερούς χώρους στην Νότια Αμερική, που προκαλούσε δέος τους ντόπιους πληθυσμούς για 1300 χρόνια.
Στο μουσείο θα δεις τα τοτέμ του θεού Πατσακαμάκ, που τόσο αηδίαζαν στην όψη του Σπανιόλους. Επίσης πλήθος αγγείων και κομματιών κοραλλιού και άλλων οστρακόμορφων που είχαν μεγάλη ανταλλακτική αξία. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τα "κίπου", ή κόμποι που μιλάνε, που ήταν συσκευές καταγραφής των Ίνκα. Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν μπορούσαν να καταγράψουν μόνο αριθμητικά δεδομένα ή και γραπτή γλώσσα. Είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια που αφήσαν οι Ίνκα.
Κάναμε μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο με το ταξί. Η ξεναγός έδινε εξηγήσεις:
“Εδώ ήταν η οικία των άκλα, των Παρθένων του Ήλιου. Επίλεκτες γυναίκες που προορίζονταν για σύζυγοι Ίνκα αριστοκρατών, για ιερείς ή για ...θυσίες στον Ήλιο.”
Πολλές οι μισογκρεμισμένες πλίνθινες πυραμίδες. Άλλες με μια κεντρική ράμπα στην μέση, άλλες με υπολείμματα βαφής στον τοίχο. Το ταξί σταμάτησε στην πιο μεγάλη, της οποίας οι βράχοι είχαν πολύ αυστηρή δομή.
“Ο Ναός του Ήλιου, που χτίσανε οι Ίνκα για να αφομοιώσουν και να υποσκελίσουν την τοπική θρησκεία, όπως κάναν παντού.”
Πήγαμε μια βόλτα γύρω από τον ψηλό ναό χαζεύοντας τον ωκεανό και τις γειτονικές παραγκουπόλεις.
“Κάνουμε μεγάλο αγώνα να απομονώσουμε τον αρχαιολογικό χώρο από την άναρχη επέκταση των γειτονικών πόλεων. Πριν μερικά χρόνια χρειάστηκε αστυνομία με ελικόπτερα και άλογα για να απωθήσει μια εισβολή ντόπιων. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει την αξία που δίνει στην περιοχή τους ο αρχαιολογικός χώρος.”
Γυρίζοντας στην Λίμα, παρατηρώ την κατάσταση των παραγκουπόλεων. Αυτή η ακραία φτώχεια είναι χαρακτηριστικό του Περού που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Είναι μέρος του πακέτου, μαζί με τους Ίνκα, τα φεστιβάλ, όλα.
---
Ζήτησα από τον ταξιτζή να με πάει σε ένα εστιατόριο στο Μπαράνκο, μια κάπως καλλιτεχνική όμορφη γειτονιά στο δρόμο για το Μιραφλόρες. Παρήγγειλα ένα σεβίτσε, για να δοκιμάσω το περιβόητο αυτό πιάτο, και μπίρα. Τι το ‘θελα; Δεν ήταν ακόμα το πεπτικό έτοιμο να αντιμετωπίσει ωμά μαριναρισμένα θαλασσινά. Μόλις συνήλθα, πήρα το δρόμο πίσω για το Μιραφλόρες με τα πόδια.
Είχα λίγες ώρες να σκοτώσω μέχρι την πτήση μου. Θυμήθηκα τον Χιλιανό δάσκαλο μουσικής που γνώρισα στην κορυφή της αρχαίας πυραμίδας των Τσάνκα. Μου είχε προτείνει να πάρω μια φλογέρα κένια, η οποία “είναι πολύ εύκολο να μάθεις”. Βρήκα λοιπόν ένα μαγαζί με μουσικά όργανα στο Μιραφλόρες, κρυμμένο στον πάνω όροφο ενός μίνι εμπορικού, και ζήτησα μια κένια από το ηλικιωμένο αφεντικό. Φαινόταν καλής ποιότητας - όχι σαν αυτές που βρίσκεις στα τουριστικά - και έτσι την αγόρασα. Τώρα απέμενε να την μάθω.
Μετά επισκέφθηκα ένα μουσείο υφασμάτων, το Amano. Είχε ποικιλία και χρησίμευσε σαν ανασκόπηση των τεχνοτροπιών που είχα δει στο ταξίδι, των Γουάρι και των Ίνκα. Αλλά και διαφήμιση για ό,τι έρχεται σε πιθανά επόμενα ταξίδια. Παράξενους πολιτισμούς, όπως οι Τσαβίν, Παράκας, Νάζκα, Μότσε κτλ.
Τον υπόλοιπο χρόνο τον πέρασα σε ένα πολύχρωμο πάρκο, πάνω από τους γκρίζους λόφους με την ελαφριά ομίχλη που σκαρφαλώνει από τον ωκεανό. Τελικά πήρα ένα ταξί για το αεροδρόμιο, διασχίζοντας ένα μικρό κομμάτι της παραλιακής εθνικής οδού, παρατηρώντας κάποιες μουσικές σκηνές και συζητώντας για τα μεγάλα ροκ φεστιβάλ που γίνονται στην Λίμα.
Έφτασα στο αεροδρόμιο και μηχανικά μπήκα στο αεροπλάνο. Αισθανόμουν τυχερός που τα κατάφερα να φτάσω ως εδώ.
Δεν είχα κουράγιο για καμία άλλη σκέψη.
Από το μουσείο του Πατσακαμάκ. Με χαρά αναγνωρισα την τεχνοτροπία των παλιών μου φίλων, των Γουάρι, από τις Κεντρικές Άνδεις.
Και η θέα του ωκεανού και των γειτονικών χωριών.
Από το μουσείο υφασμάτων. Αγαπημένοι Γουάρι.
Και καπέλο Γουάρι.
Στο τέλος κάθε ταξιδιού βγάζω μια σέλφι για να θυμάμαι σε τι κατάσταση βρισκόμουν...
Μια βόλτα στο πολύχρωμο πάρκο.
Τελευταίες εικόνες από Περού.
Διασχίζοντας την παραλιακή για να φτάσουμε στο αεροπλάνο. Δεν τελειώσαμε ακόμα.
