Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[kalspiros]

τι τα θέτε? όλο γράφουμε, τέταρτο κεφάλαιο και μόλις που συμπληρώσαμε καμιά τριανταριά ώρες στην Ιαπωνία! Άλλες ~εννιά μέρες μένουν!! Υπομονή!!!

 

[taver]

τι τα θέτε? όλο γράφουμε, τέταρτο κεφάλαιο και μόλις που συμπληρώσαμε καμιά τριανταριά ώρες στην Ιαπωνία! Άλλες ~εννιά μέρες μένουν!! Υπομονή!!!

Ε, αν είχαμε κάνει 48-ωρο ταξίδι στο Τόκιο, η ιστορία θα πλησίαζε τώρα προς το τέλος, με μόνο 4 κεφάλαια. Δε φταίμε εμείς που βγαίνει μεγάλη, είναι που το μέρος έχει "ψωμί" (καλα, καλά, και κρέπες έχει, ΟΚ).

 

[Pandora]

τι τα θέτε? όλο γράφουμε, τέταρτο κεφάλαιο και μόλις που συμπληρώσαμε καμιά τριανταριά ώρες στην Ιαπωνία! Άλλες ~εννιά μέρες μένουν!! Υπομονή!!!

Ε, αν είχαμε κάνει 48-ωρο ταξίδι στο Τόκιο, η ιστορία θα πλησίαζε τώρα προς το τέλος, με μόνο 4 κεφάλαια. Δε φταίμε εμείς που βγαίνει μεγάλη, είναι που το μέρος έχει "ψωμί" (καλα, καλά, και κρέπες έχει, ΟΚ).

Σιγά μην παραπονεθούμε κιόλας...
Έτσι θέλουμε, βήμα-βήμα, στενάκι και στροφή...τι φάγατε, τι ήπιατε, πού μπερδευτήκατε, τι κρατάμε, τι πετάμε...όλα, όλα Αργά, με υπομονή και μεγάλα κεφάλαια, πολλές φωτο...τίποτα δεν θέλουμε μωρέ... γράψτε, γράψτε
Οι Ιαπωνόπληκτοι ευγνωμονούν !

 

[kalspiros]

YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED

Ας επεκταθώ ξανά προς άγνωστες κατευθύνσεις:
Ωραία πήραμε μια γεύση, ίσως να μην παγιωθήκανε ακόμα κάποιες απόψεις αλλά κάποιες υπόνοιες για τις εκφάνσεις της ζωής μας σε μια υποτιθέμενη μετοίκηση τις πήραμε. Και τι έχουμε να πούμε (και αυτή την φορά τουλάχιστον να σημειώσω, ότι κι ο taver συμφωνούσε μαζί μου κατά την διάρκεια του ταξιδίου! (καημένε μου πρόσεχε!!!))

(σημείωση: ταξίδι αμέσως μετά την Νέα Υόρκη)

Από τις πρώτες στιγμές η πόλη αισθάνεσαι ότι σε κρατάει σε απόσταση. Σαν να σου έχει σηκώσει την παλάμη και να σε απομακρύνει από κοντά της. Πραγματικά εύσημα στο Σοφάκι (Κόπολα) καθώς από όσες πόλεις έχω πάει, αυτή είναι πραγματικά χαμένη στην μετάφραση. Δεν ευθύνεται η γλώσσα άμεσα (πολύ λιγότερα καταλάβαινα στην Βαλένθια απ’ ότι στο Τόκυο) αν και τούτα τα ορνιθοσκαλίσματα δεν βοηθάνε. Μάλλον ευθύνονται οι άνθρωποι αν και δεν είναι δα και τόσο περισσότερο διαφορετικοί από εμάς όπως πίστευα (δεν αιωρούνται ούτε φωσφορίζουν στο σκοτάδι π.χ.). Ίσως τα πρόσωπα καθώς υπάρχει ελάχιστος τουρισμός εκτός σχιστομάτιδων. Αισθάνεσαι αμέσως διαφορετικός και νιώθεις μια περίεργη συμπάθεια για τους υπόλοιπους λευκούς που βλέπεις. Λευκούς? Μα και στην Γκάνα θα ξεχωρίζεις! Απλώς (έ ναι) στην Γκάνα έρχεσαι ως καλοπληρωμένος εργαζόμενος σε υποανάπτυκτη χώρα ενώ εδώ δεν τραβάει η μπογιά σου. Πάντως δεν νομίζω να καταφέρεις να αφομοιωθείς με τα πλήθη όπως στην πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη που αμέσως αισθάνεσαι οικία μόνο και μόνο επειδή βλέπεις τους πάντες και νιώθεις γρήγορα ως πιθανό μέλος τούτου του αχταρμά.

Από την άλλη όμως, ίσως το Τόκυο να λειτουργήσει αντίθετα σε κάποιους άλλους. Κάποιες στιγμές χαλάρωνα πράα πάνω στο κάθισμα του μετρό γαλήνιος που δεν καταλάβαινα τίποτα. Ούτε διαφημίσεις, ανακοινώσεις, προσφωνήσεις. Ήμουν εκεί μόνο για πάρτι μου και χαμένος στο αποκλειστικά δικό μου σύμπαν το οποίο διέκοπτε μόνο ο συνταξιδιώτης (να μην επαναληφθεί!!!). Η στάση όμως του Τόκυο παραμένει η ίδια. Απόμακρη και αποστειρωμένη. Όχι αφιλόξενη αλλά σίγουρα ψυχρή. Γι’ αυτό κι εγώ της έριξα χυλόπιτα!

Αλλά δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σου ζητά συγχώρεση! Η ευγένεια- υπόδειγμα των κατοίκων της μπορεί να σε ξενίζει αλλά σε φέρνει πιο κοντά. Η αίσθηση απόλυτης ασφάλειας. Παράδειγμα τα διάσπαρτα αφύλαχτα ποδήλατα που κανείς δεν σκέφτεται να κλέψει (αντίθετα με την Νέα Υόρκη όπου επικρατεί το πλιάτσικο του ποδηλάτου). Και οι εικόνες που αν δεν με σταματήσετε δεν θα βαλθώ να περιγράψω.. Πάμε λοιπόν… Odaiba.

 

[kalspiros]

ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?

Ένα όνομα να θυμάστε, ή μάλλον Δύο ονόματα να θυμάστε: Shimbashi και Yurikamome. Η στάση Shimbashi εξυπηρετείτε από την πολύτιμη Yamanote line (2 στάσεις μετά το Τόκυο με κατεύθυνση Shibuya) αλλά και από την Ginza line του μετρό και την Asakusa line του Toei μετρό (όχι ότι όλα αυτά σας λένε τίποτα, αλλά αφήστε, έχω τους λόγους μου…). Επίσης από εδώ φεύγουν και βασικές γραμμές του JR East. Τέλος, από εδώ ξεκινάει και ένα πραγματικό Joy Ride, η γραμμή Yurikamome! Πρόκειται για υπερυψωμένο σιδηρόδρομο που εξυπηρετεί το τεχνητό νησί Odaiba.

Μέχρι το 2004 επρόκειτο για το βασικό μεταφορικό μέσο προς εκείνη την κατεύθυνση μέχρι που άνοιξαν στάσεις μετρό (στην Rinkai line) και έτσι κάπως κάθισε. Παραμένει όμως κερδοφόρα και συνεχίζει να προσφέρει εκπληκτικές όψεις της Rainbow bridge, των ουρανοξυστών στην περιοχή Shimbashi αλλά και ένα πρώτης τάξης τουρ στο νησί Odaiba. Για να το χαρείτε ακόμα περισσότερο προσπαθήστε να πιάσετε θέση στο πρώτο βαγόνι και στο μπροστινό παράθυρο. Δεν είναι πάντα εύκολο αλλά αξίζει ακόμα και να πάρετε το επόμενο για να τα καταφέρετε. Επίσης φροντίστε ώστε να μεταβείτε στο νησί νωρίς το απόγευμα και να επιστρέψετε βράδυ ώστε να απολαύσετε και τα φώτα της πόλης αναμμένα.

Η ημερήσια κάρτα κοστίζει 800 Γιέν (περίπου 7,20) αλλά μην μασάτε. Ιαπωνία ήρθατε! Θα σας φεύγουν καθημερινά τα πενηντάευρα χωρίς να το καταλαβαίνετε!

Στα «αξιοθέατα» της Odaiba συγκαταλέγουμε τα εξής:
-Tokyo Big Sight (στάση Kokusai-tenjijō-seimon). Με τέτοιο όνομα σε τούτη την πόλη, μπορείτε να περιμένετε τα πάντα. Καλά κάνετε! Πρόκειται για εκθεσιακό χώρο. (τώρα ο taver θα χωθεί να πει ότι ξέχασα τα πιο σημαντικά τα οποία είναι πως την μέρα που πήγαμε είχαν έκθεση μανικιούρ.. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο..)
-Venus Fort (στάση Aomi). Ένα mall διαφορετικό. Με το ζόρι μας έβαλε το contact μας και στην συνέχεια τον ευχαριστήσαμε για την επιμονή του. Hint: τα σύννεφα κινούνται!!)
- Daikanransha (στάση Aomi). Όταν λειτούργησε το 1999 για πρώτη φορά, ήταν ο ψηλότερος μύλος λούνα παρκ στον κόσμο. Τώρα είναι δωδέκατος! 115 μέτρα ψηλός όταν το London’s eye είναι 135 για να πάρετε μια ιδέα.
-Κήποι του Telecom Center (στάση Telecom Center). Ένα ιδιαίτερο σιντριβάνι, όμορφοι κήποι (όχι σαν τους χαρακτηριστικούς γιαπωνέζικους) σε συνδυασμό με εντυπωσιακά γυάλινα κτίρια.
-Μουσείο ναυτιλιακής επιστήμης (στάση Fune-no-kagakukan). Δεν χάνεται, ένα κτίριο, καράβι!
-Μπαλκόνι με θέα (στάση Daiba) μεταξύ του Nikko Tokyo Hotel και του mall Aquacity, υπάρχει πεζόδρομος που σας οδηγεί αφενός στο άγαλμα της Ελευθερίας (ώ ναι) και αφετέρου σε πλεονεκτική θέση για θέαση του Tokyo Tower, του μοναδικού skyline της πόλης αλλά και την Rainbow bridge.
Αυτά. Βεβαίως δεν τα είπα όλα, έτσι να εξηγούμαστε..

Στην επιστροφή προσεγγίζουμε άλλη μια φωταγωγημένη από ουρανοξύστες περιοχή της πόλης, την Shinagawa. Βράδιασε. Αύριο Nikko… (όχι real time αύριο, η συνέχεια έπεται…)

 

[Pandora]

Εξαιρετικές οι οδηγίες, ιδιαίτερα για τη νυχτερινή διαδρομή !
Μην συντομεύεις σε παρακαλώ, η άπληστη)

 

[hydronetta]

Σπάιρους με ρέγουλα.
Σαν το μαρτύριο της σταγόνας... Γιατί αν πέσει πολλή πληροφορία δεν θα πιάνει κι η βαλεριάνα...

 

[Pandora]

Σπάιρους με ρέγουλα.
Σαν το μαρτύριο της σταγόνας... Γιατί αν πέσει πολλή πληροφορία δεν θα πιάνει κι η βαλεριάνα...

πιάνει, πιάνει...πάνε καλά οι δοκιμές στα δύσκολα προσθέτεις και πασιφλόρα

 

[hydronetta]

Ναι, αλλά εγώ δεν την δοκίμασα ακόμα...
Με τόση ιαπωνοπληροφορία πού να μου κολλήσει ύπνος

"Αυτά. Βεβαίως δεν τα είπα όλα, έτσι να εξηγούμαστε.."
Για κοίτα με στα μάτια
λοιπόν κι εξηγήσου
που είναι η σεβαστή
η ταξιδιωτική τιμή σου;
Δεν είχες μυστικά από μένα, θυμήσου...

 

[Pandora]

Ναι, αλλά εγώ δεν την δοκίμασα ακόμα...
Με τόση ιαπωνοπληροφορία πού να μου κολλήσει ύπνος

"Αυτά. Βεβαίως δεν τα είπα όλα, έτσι να εξηγούμαστε.."
Για κοίτα με στα μάτια
λοιπόν κι εξηγήσου
που είναι η φιλότιμη
η ταξιδιωτική τιμή σου;
Δεν είχες μυστικά από μένα, θυμήσου...

Ο προμηθευτής ακούει ??????

Μήπως δεν γράφονται τα μυστικά, λέω μήπως...

 

[taver]

Ας επεκταθώ ξανά προς άγνωστες κατευθύνσεις:
Ωραία πήραμε μια γεύση, ίσως να μην παγιωθήκανε ακόμα κάποιες απόψεις αλλά κάποιες υπόνοιες για τις εκφάνσεις της ζωής μας σε μια υποτιθέμενη μετοίκηση τις πήραμε. Και τι έχουμε να πούμε (και αυτή την φορά τουλάχιστον να σημειώσω, ότι κι ο taver συμφωνούσε μαζί μου κατά την διάρκεια του ταξιδίου! (καημένε μου πρόσεχε!!!))

(σημείωση: ταξίδι αμέσως μετά την Νέα Υόρκη)

Από τις πρώτες στιγμές η πόλη αισθάνεσαι ότι σε κρατάει σε απόσταση. Σαν να σου έχει σηκώσει την παλάμη και να σε απομακρύνει από κοντά της. Πραγματικά εύσημα στο Σοφάκι (Κόπολα) καθώς από όσες πόλεις έχω πάει, αυτή είναι πραγματικά χαμένη στην μετάφραση. Δεν ευθύνεται η γλώσσα άμεσα (πολύ λιγότερα καταλάβαινα στην Βαλένθια απ’ ότι στο Τόκυο) αν και τούτα τα ορνιθοσκαλίσματα δεν βοηθάνε. Μάλλον ευθύνονται οι άνθρωποι αν και δεν είναι δα και τόσο περισσότερο διαφορετικοί από εμάς όπως πίστευα (δεν αιωρούνται ούτε φωσφορίζουν στο σκοτάδι π.χ.). Ίσως τα πρόσωπα καθώς υπάρχει ελάχιστος τουρισμός εκτός σχιστομάτιδων. Αισθάνεσαι αμέσως διαφορετικός και νιώθεις μια περίεργη συμπάθεια για τους υπόλοιπους λευκούς που βλέπεις. Λευκούς? Μα και στην Γκάνα θα ξεχωρίζεις! Απλώς (έ ναι) στην Γκάνα έρχεσαι ως καλοπληρωμένος εργαζόμενος σε υποανάπτυκτη χώρα ενώ εδώ δεν τραβάει η μπογιά σου. Πάντως δεν νομίζω να καταφέρεις να αφομοιωθείς με τα πλήθη όπως στην πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη που αμέσως αισθάνεσαι οικία μόνο και μόνο επειδή βλέπεις τους πάντες και νιώθεις γρήγορα ως πιθανό μέλος τούτου του αχταρμά.

Νομίζω ότι αν περιγράψει κανείς την Ιαπωνική κοινωνία ως μια από τις πιο κλειστές και δυσπρόσιτες στον κόσμο, δεν είναι καθόλου μακρυά από την πραγματικότητα. Εδώ αν είσαι και φαίνεσαι διαφορετικός (π.χ. Ευρωπαίος), δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθείς πλήρως στην κοινωνία. Δεν πα να μένεις χρόνια εκεί, δεν πα να κάνεις και οικογένεια, για πάντα είσαι ένας ξένος, ένας παρείσακτος. Θα θυμάμαι ακόμα την περίπτωση μιας ηλικιωμένης κυρίας στο μετρό, που μόλις μας πλησίασε για να κατέβει από το τρένο, κράταγε τη μύτη της - στην κοσμοθεωρία της, εμείς οι γουρλομάτηδες "βρωμάμε".

Από την άλλη όμως, ίσως το Τόκυο να λειτουργήσει αντίθετα σε κάποιους άλλους. Κάποιες στιγμές χαλάρωνα πράα πάνω στο κάθισμα του μετρό γαλήνιος που δεν καταλάβαινα τίποτα. Ούτε διαφημίσεις, ανακοινώσεις, προσφωνήσεις. Ήμουν εκεί μόνο για πάρτι μου και χαμένος στο αποκλειστικά δικό μου σύμπαν το οποίο διέκοπτε μόνο ο συνταξιδιώτης (να μην επαναληφθεί!!!). Η στάση όμως του Τόκυο παραμένει η ίδια. Απόμακρη και αποστειρωμένη. Όχι αφιλόξενη αλλά σίγουρα ψυχρή. Γι’ αυτό κι εγώ της έριξα χυλόπιτα!

Αλλά δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σου ζητά συγχώρεση! Η ευγένεια- υπόδειγμα των κατοίκων της μπορεί να σε ξενίζει αλλά σε φέρνει πιο κοντά. Η αίσθηση απόλυτης ασφάλειας. Παράδειγμα τα διάσπαρτα αφύλαχτα ποδήλατα που κανείς δεν σκέφτεται να κλέψει (αντίθετα με την Νέα Υόρκη όπου επικρατεί το πλιάτσικο του ποδηλάτου). Και οι εικόνες που αν δεν με σταματήσετε δεν θα βαλθώ να περιγράψω.. Πάμε λοιπόν… Odaiba.

Αν θεωρείς πως οι κλοπές ποδηλάτων στη ΝΥ είναι πολλές, περίμενε μέχρι να πας στο Amsterdam (ολίγον εκτός θέματος, αλλά εκεί οι αρχές σταμάτησαν να υπολογίζουν τις κλοπές ποδηλάτων στις στατιστικές, γιατί η εγκληματικότητα στη χώρα έβγαινε με διαφορά η μεγαλύτερη στην Ευρώπη....)

 

[taver]

Ένα όνομα να θυμάστε, ή μάλλον Δύο ονόματα να θυμάστε: Shimbashi και Yurikamome. Η στάση Shimbashi εξυπηρετείτε από την πολύτιμη Yamanote line (2 στάσεις μετά το Τόκυο με κατεύθυνση Shibuya) αλλά και από την Ginza line του μετρό και την Asakusa line του Toei μετρό (όχι ότι όλα αυτά σας λένε τίποτα, αλλά αφήστε, έχω τους λόγους μου…). Επίσης από εδώ φεύγουν και βασικές γραμμές του JR East. Τέλος, από εδώ ξεκινάει και ένα πραγματικό Joy Ride, η γραμμή Yurikamome! Πρόκειται για υπερυψωμένο σιδηρόδρομο που εξυπηρετεί το τεχνητό νησί Odaiba.

Μέχρι το 2004 επρόκειτο για το βασικό μεταφορικό μέσο προς εκείνη την κατεύθυνση μέχρι που άνοιξαν στάσεις μετρό (στην Rinkai line) και έτσι κάπως κάθισε. Παραμένει όμως κερδοφόρα και συνεχίζει να προσφέρει εκπληκτικές όψεις της Rainbow bridge, των ουρανοξυστών στην περιοχή Shimbashi αλλά και ένα πρώτης τάξης τουρ στο νησί Odaiba. Για να το χαρείτε ακόμα περισσότερο προσπαθήστε να πιάσετε θέση στο πρώτο βαγόνι και στο μπροστινό παράθυρο. Δεν είναι πάντα εύκολο αλλά αξίζει ακόμα και να πάρετε το επόμενο για να τα καταφέρετε. Επίσης φροντίστε ώστε να μεταβείτε στο νησί νωρίς το απόγευμα και να επιστρέψετε βράδυ ώστε να απολαύσετε και τα φώτα της πόλης αναμμένα.

Η ημερήσια κάρτα κοστίζει 800 Γιέν (περίπου 7,20) αλλά μην μασάτε. Ιαπωνία ήρθατε! Θα σας φεύγουν καθημερινά τα πενηντάευρα χωρίς να το καταλαβαίνετε!

Στα «αξιοθέατα» της Odaiba συγκαταλέγουμε τα εξής:
-Tokyo Big Sight (στάση Kokusai-tenjijō-seimon). Με τέτοιο όνομα σε τούτη την πόλη, μπορείτε να περιμένετε τα πάντα. Καλά κάνετε! Πρόκειται για εκθεσιακό χώρο. (τώρα ο taver θα χωθεί να πει ότι ξέχασα τα πιο σημαντικά τα οποία είναι πως την μέρα που πήγαμε είχαν έκθεση μανικιούρ.. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο..)

Ξέχασες το πιο σημαντικό. Μην ψάξετε να δείτε τι έκθεση έχει και αν θα σας ενδιαφέρει ή όχι. Εκεί, δε θα πάτε για την έκθεση. Θα πάτε να δείτε το κτήριο. Κάποιος από την παρέα (δε θυμάμαι αν ήταν ο Σπύρος ή ο φίλος μου ο Ε.) δήλωσε ότι του θυμίζει διαστημόπλοιο από γνωστή sci-fi σειρά...

-Venus Fort (στάση Aomi). Ένα mall διαφορετικό. Με το ζόρι μας έβαλε το contact μας και στην συνέχεια τον ευχαριστήσαμε για την επιμονή του. Hint: τα σύννεφα κινούνται!!)

Ακριβώς απέναντι υπάρχει μια μεγάλη έκθεση της Toyota. Τίποτα το ιδιαίτερο, μη χάσετε χρόνο...

- Daikanransha (στάση Aomi). Όταν λειτούργησε το 1999 για πρώτη φορά, ήταν ο ψηλότερος μύλος λούνα παρκ στον κόσμο. Τώρα είναι δωδέκατος! 115 μέτρα ψηλός όταν το London’s eye είναι 135 για να πάρετε μια ιδέα.
-Κήποι του Telecom Center (στάση Telecom Center). Ένα ιδιαίτερο σιντριβάνι, όμορφοι κήποι (όχι σαν τους χαρακτηριστικούς γιαπωνέζικους) σε συνδυασμό με εντυπωσιακά γυάλινα κτίρια.
-Μουσείο ναυτιλιακής επιστήμης (στάση Fune-no-kagakukan). Δεν χάνεται, ένα κτίριο, καράβι!

Μην τρομάξετε, όλα αυτά θα τα δείτε από μακρυά ή από το τρενάκι. Δε χρειάζεται να πάτε εκεί.... Εμείς τουλάχιστον δεν πήγαμε.

-Μπαλκόνι με θέα (στάση Daiba) μεταξύ του Nikko Tokyo Hotel και του mall Aquacity, υπάρχει πεζόδρομος που σας οδηγεί αφενός στο άγαλμα της Ελευθερίας (ώ ναι) και αφετέρου σε πλεονεκτική θέση για θέαση του Tokyo Tower, του μοναδικού skyline της πόλης αλλά και την Rainbow bridge.
Αυτά. Βεβαίως δεν τα είπα όλα, έτσι να εξηγούμαστε..

Στην επιστροφή προσεγγίζουμε άλλη μια φωταγωγημένη από ουρανοξύστες περιοχή της πόλης, την Shinagawa. Βράδιασε. Αύριο Nikko… (όχι real time αύριο, η συνέχεια έπεται…)

Να προσθέσω εδώ, ότι λεπτομέρειες για το πως περάσαμε το βράδυ μας στη Shinagawa δε δίνουμε, γιατί το περάσαμε σε ένα εστιατόριο και μετά σε σπίτι (Α, μια και το θυμήθηκα, Σπύρο εντάξει ο λογαριασμός). Εδώ κάποιος είπε και μια θεϊκή ατάκα (και μετά φρόντισε να το κρύψει σε ένα άσχετο θέμα: http://www.travelstories.gr/social-...E5%E1%F5%F4%FC-%F3%E1%F2%3B-3.html#post235741) .

Τελικά φύγαμε νωρίς, γιατί υποτίθεται ότι θα ξυπνάγαμε χαράματα την επόμενη μέρα για να πάμε στη φημισμένη ψαραγορά του Τοκυο. Αλλά κάποιος υπναράς δεν την "πάλευε" τελικά να ξυπνήσει στις 4, οπότε απλώς ξυπνήσαμε κανονική ώρα (κατά τις 6 δηλαδή), και ακολουθήσαμε το πρόγραμμα που ακολουθεί στη συνέχεια.
(αν σας πει ότι εγώ νύσταζα περισσότερο, ή πως ούτε εγώ ήθελα να ξυπνήσω νωρίς, το καταγγέλλω ως είναι ένα φθονερό και βδελυρό ψέμα! Δεν πρόλαβα να του το πω ποτέ! )