Ιαπωνία Τα διηπειρωτικά μου: East Pack (Ιαπωνία)

[Pandora]

(Ρε Κώστα τι θα γίνει με την πάρτι μου?? Τρίτο κεφάλαιο και βρισκόμαστε μόλις στο πρώτο πεντάωρο!! Πφφφ.. Αυτή η ιστορία θα είναι Οδύσσεια!!)

"Μείνε όπως είσαι μην αλλάξεις τίποτα..."
Οδύσσεια το θέλουμε, μη σου πω και Ιλιάδα...:xmas_cheesygrin: Η συνεργασία σας τέλεια !:xmas_lol:

 

[pattyyy]

O συνδυαστικός τρόπος που γράφετε και όλα όσα μας εξιστορείτε είναι πολύ ενδιαφέροντα! Περιμένω ανυπόμονα το next part!

 

[renata]

para8esh ston kalspiro..sorry gia ta greeklish.

ha ha ha !!!!!!!! teleiooooooooo !!

 

[dim kyr]

γκούχου γκούχου...... θειο Σπύρο μήπως ξέχασες τίποτα?

 

[kalspiros]

Η συνέχεια θα δωθεί εντός του 2010 ή να την αναμένουμε το 2011? Έλα μου ντε??
(τέτοια ασυνέπεια μόνο εγώ θα την έχω!!)

 

[dim kyr]

Η συνέχεια θα δωθεί εντός του 2010 ή να την αναμένουμε το 2011? Έλα μου ντε??
(τέτοια ασυνέπεια μόνο εγώ θα την έχω!!)

Εσένα συγκεκριμένα σε "κοβω" για το 2014. Και Νόμπελ λογοτεχνίας δεν θα πάρεις, γιατί αθετείς υποσχέσεις. Εισαι Ιαπωνία και κάνεις τον κινέζο... περίεργα πράγματα...

 

[kalspiros]

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ

Λοιπόν να τι γίνεται εδώ στην ανατολή, εδώ σε αυτή την χώρα. Ευτυχώς το πήρα χαμπάρι νωρίς: δεν πρέπει να επαναπαύεσαι. Πρέπει να βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Και μετά τα όσα σας διηγηθώ και εδώ, θα κλείσω ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Το Roppongi Hills και Tokyo Midtown βρίσκονταν μεν στο itinerary, χαμηλά δε στην προτεραιότητα. Αυτό θα αλλάξει καθώς ο γνωστός του Κώστα βρίσκεται στην περιοχή και μας καλεί. Μετρό λοιπόν για μια περιοχή μεταξύ Shibuya και Ginza (με την πολύ ευρύτερη έννοια) πολύ κακόφημη πριν από καμιά εικοσαετία, λαμπερή, πολύβουη και ατίθαση σήμερα. Και εδώ όμως, η αίσθηση είναι κάπως ανάμεικτη. Αλλάζουμε γειτονιές, ακολουθούμε τα όσα λένε οι οδηγοί και οι γνωστοί αλλά κατά κάποιο τρόπο βρισκόμαστε πάντα μπλοκαρισμένοι στις ίδιες εικόνες: πανδαισία νέον, πολυκοσμία και φασαρία. Ας είναι όμως, αυτό είναι το Tokyo; Θα το πάρουμε!

Έξω από το Roppongi Hills δεσπόζει μια εκ των 10 συνολικά ανά τον κόσμο αραχνών Maman της Louise Bourgeois.

Σε αυτό λοιπόν το meeting point συναντάμε το φιλικό ζευγάρι το οποίο αναλαμβάνει με επιτυχία να μας γεμίσει το πρόγραμμα. Πρώτος προορισμός και προτεραιότητα η Hei Jinja. Μπαίνουμε στο ταξί και κατευθυνόμαστε προς Akasaka. Τα μούτρα μας κολλημένα στα παράθυρα, ρουφάνε ό,τι βλέπουν. Φτάνει η ώρα του πρώτου μας ναού (νομίζω πάντως ότι μόνο ο βουδισμός δέχεται τόσους τουρίστες. Θα τα πούμε βέβαια και στο Κιότο όπου δεν αφήσαμε ναό για ναό. Φανταστείτε όμως τώρα τουρίστες να έρχονται Αθήνα για να δούνε τον Άγ. Παντελεήμονα και την Ζωοδόχο Πηγή!! Δεν μου ταιριάζει!) Στο ημίφως τα πάντα φαίνονται πιο γοητευτικά καθώς τα φαναράκια των ναών είναι αναμμένα. Ο ναός όμως κλειστός. Βρισκόμαστε στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Από δω τα τεράστια κτίρια κρέμονται από πάνω μας προσπαθώντας (και καταφέρνοντας) να μειώσουν την εικόνα του ναού. Άρα περπατάμε από την πίσω πλευρά του ναού όπου μια στενή σκάλα γεμάτη μικρά torii μας κατεβάζουν στο επίπεδο του δρόμου. Από κει μετά μεγάλη μας χαρά, το κόβουμε ποδαράτο από περιοχές της Akasaka (βλέπε Biz Tower κ.α.) και του Roppongi μέχρι το Tokyo Midtown. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός εδώ πέρα είναι όσο high-tech μπορείτε να αντέξετε! Εικόνες πιο κάτω.

Τελευταία στάση ξανά στο Roppongi hills για το πανόραμα του Τόκυο.

Ένα ατελείωτο συνονθύλευμα με δύσκολη και ακαταλαβίστικη δομή! Η Νέα Υόρκη τετράγωνη, η Αθήνα έχει τα βουνά και προσανατολίζεσαι, το Βερολίνο με το Tiergarten, το Λονδίνο το ποτάμι. Εδώ το μόνο που βοηθάει λίγο- λίγο είναι η θάλασσα και το Tokyo Tower. Αλλά και πάλι. Ουρανοξύστες από τη μια και από την άλλη. Αυτοκινητόδρομοι, φωτάκια και κακό ένας χαμός γεμίζει το βλέμμα. Θέλεις αρκετό χρόνο να το αφομοιώσεις.

Ενδιάμεσα στα παραπάνω, φάγαμε, αμέ, πως δε φάγαμε! Δόξα τον Βούδα, οι φίλοι μας μύησαν στα μυστικά της Γιαπωνέζικης κουζίνας καθώς εμείς πρώτη μέρα εδώ, ούτε ιδιαίτερη διάθεση για πειραματισμούς είχαμε, πόσο μάλλον όταν μάθαμε ότι έπρεπε εμείς να βράσουμε το φαί μας! Λοιπόν το πράμα έχεις ως εξής: Δύο κατσαρόλες μοιρασμένες στα δύο, φιλοξενούν συνολικά τέσσερις ζωμούς. Οι κατσαρόλες πάνω σε μάτι, οι ζωμοί βράζουν και εκεί μέσα αμολούμε (δηλαδή κυρίως ο φίλος γιατί εμείς προφασιστήκαμε ότι δεν τα καταφέρνουμε με τα chopsticks) φέτες κρέατος. Μετά από πεντάλεπτο, το κρέας έχει πάρει χρώμα και είναι έτοιμο για βρώση. Πριν όμως τούτο, το βουτάμε σε δεύτερη σάλτσα (κρύα αυτή) για να πάρει γεύση και να κρυώσει. Η όλη διαδικασία αλλά και οι γεύσεις είναι μοναδικές! Σταματήσαμε μόνο όταν είχε μείνει χώρος στα στομάχια μας για μόλις μια μέντα…… Το άλλο μοναδικό που είδαμε στους δρόμους του Roppongi ήταν κατάστημα super market στυλ με ενυδρείο στην πρόσοψη με μια ψαρούκλα σαν ροφός. Ο Μ. μας εξηγεί ότι τα καταστήματα παρουσιάζουν την ευμάρεια της επιχείρησης με το μέγεθος και το πλήθος των ψαριών. Ένα ισχνό ψάρι π.χ. φανερώνει ότι η μπίζνα δεν πάει καλά!! Ιαπωνία, αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα!!

Τελειώνει η μέρα με μια Shinjuku και μια συμβουλή: μπορείτε να βγάλετε πολύ ωραίες φωτογραφίες αλλά και να απολαύσετε το πανδαιμόνιο τούτης της πόλης από μια συγκεκριμένη διάβαση πεζών που βρίσκεται δυτικά του Kabuki Cho και της Yamanote Line.

Στην συνέχεια, ξεχυθείτε προς εκείνη την κατεύθυνση. Χαθείτε στα στενά του Kabuki Cho και ζήστε μια.. εμπειρία δυσφορίας.. Από παντού σου επιτίθενται ασιάτες αλλά κυρίως μαύροι, κράχτες του εκάστοτε κω*άδικου. Με τον Κώστα αναγκαζόμαστε να μιλάμε έντονα για ό,τι μας έρθει (σαν να θυμάμαι μια συζήτηση για την αποταμίευση, τρεις για το κλίμα και μια για την αμφίεση της Gaga (είχαμε ερεθίσματα, γι’ αυτό!)) κάθε που βλέπουμε κάποιον να μας πλησιάζει. Σπάνια έπιανε! Τέλος καταλήγουμε στην παμπόνηρη γειτονιά Golden Gai.. Πίσω σπίτι τώρα..

Και ας κλείσω όπως άρχισα. Πολλά θεάματα άρχισα να τα δικαιολογώ. Ε ναι εντάξει είσαι Ιαπωνία, γι’ αυτά ήρθες, ναι σου είναι άγνωστα αλλά την είδες τούτη την διαφορετικότητα λίγο πιο πριν. Και λίγο πιο πριν. Μην πέσετε σε αυτό τον βρόγχο. Να βλέπετε κάθε μέρα την χώρα με καθαρή ματιά ακόμα και τις πιο γνώριμες διαδρομές από το ξενοδοχείο ως τον σταθμό έχουν να δώσουν πράγματα αν τα μάτια είναι ανοιχτά. Γιατί, καθώς η πόλη ελλείπετε από κυρίαρχες και χαρακτηριστικές εικόνες, δεν την βλέπεις στα Headlines αλλά “between the lines”

 

[taver]

Και ας κλείσω όπως άρχισα. Πολλά θεάματα άρχισα να τα δικαιολογώ. Ε ναι εντάξει είσαι Ιαπωνία, γι’ αυτά ήρθες, ναι σου είναι άγνωστα αλλά την είδες τούτη την διαφορετικότητα λίγο πιο πριν. Και λίγο πιο πριν. Μην πέσετε σε αυτό τον βρόγχο. Να βλέπετε κάθε μέρα την χώρα με καθαρή ματιά ακόμα και τις πιο γνώριμες διαδρομές από το ξενοδοχείο ως τον σταθμό έχουν να δώσουν πράγματα αν τα μάτια είναι ανοιχτά. Γιατί, καθώς η πόλη ελλείπετε από κυρίαρχες και χαρακτηριστικές εικόνες, δεν την βλέπεις στα Headlines αλλά “between the lines”

Ε? Ναι, να δεις between the lines, συμφωνούμε, αλλά και στα "Headlines" το μέρος δεν πάει πίσω... Η εικόνα των ευγενέστατων Γιαπωνέζων, των κοριτσιών με τις μίνι φούστες και τις ψηλές κάλτσες, τα νέον σε κάθε βήμα, εμένα για "Headlines" μου κάνουν! Η εικόνα των πληθών στους σταθμούς και στις διαβάσεις, των αυτοκινητοδρόμων υψηλών προδιαγραφών κλπ, και τα neon lights της πόλης είναι landmarks, και highlights όσο και το Big Ben και το Κολοσσαίο...

 

[kalspiros]

Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να πείσω πολύ κόσμο για το τι ακριβώς είναι το Τόκυο δείχνοντας έναν δρόμο γεμάτο neon. Όπως είδαμε μαζί, τα κέντρα και των άλλων μεγάλων πόλεων είχαν παρόμοιες εικόνες και παρεμφερή αίσθηση. Οι ευγενικοί γιαπωνέζοι και οι ιδιαίτεροι άνθρωποι γενικότερα είναι γνωρίσματα της χώρας και όχι της πόλης. Το Himeji στο Himeji είναι landmark, το ποταμούι στην Osaka, το κόσμημα Kyoto station. Στο Τόκυο το πράγμα το βρίσκω λίγο πιο ομιχλώδες

 

[pattyyy]

Η περιγραφή σου σχημάτισε στο μυαλό μου δεκάδες πολύχρωμες εικόνες! Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια!

 

[kalspiros]

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Με παχυλό πρόγραμμα και κάποιους αστάθμητους παράγοντες θα ξεκινήσουμε ποδαράτοι προς Harajuku. Είναι Κυριακή και οι πληροφορίες μας λένε ότι στην γέφυρα Jengu θα .. παρελάσουν τα Harajuku girls! Ήμασταν on time και μάλιστα προλάβαμε να περπατήσουμε την αγορά δίπλα από το Yoyogi stadium μέχρι την υπαίθρια αγορά στο Yoyogi park

καθώς και το ίδιο το πάρκο (το οποίο συγκρατούσε οριακά πλέον τα κατακόκκινα φύλλα του). Στο γεφύρι, απογοήτευση καθώς όσο κι αν ψαχνόμασταν δεν καταφέραμε να δούμε το freak parade!

Τάδε έφη madmazel Gwen. Το Harajuku όμως δεν τελείωσε. Αρχικά πάνω από τις πεζογέφυρες, η θέα προς τον σταθμό του Harajuku δεν θυμίζει μεγάλο προάστιο της μεγάλης πόλης. Το κτίριο του σταθμού παραπέμπει σε Ευρωπαϊκό παραδοσιακό και χωριάτικο σπίτι, το καταπράσινο πάρκο του ναού Meiji σε βγάζει κι αυτό εκτός πόλης, ο δε δρόμος μπροστά από τον σταθμό είναι και αυτός στενός. Θα προχωρήσουμε όμως πρώτα τον κεντρικό δρόμο της περιοχής, την Omote sando. Και εδώ μάχη με τους Ιάπωνες που σου έρχονται από παντού. Τουλάχιστον είναι κοντοί! Αλλά εδώ θα ξεκινήσει και μια άλλη μάχη.. Η μάχη της κρέπας!! (δε λέω τίποτ’ άλλο ας κρατήσω απασχολημένο τον taver για αυτό το ζήτημα, μπας και σταματήσει να ασχολείται με όλα τ’ άλλα!!!). Χωνόμαστε στα στενά του Harajuku μέχρι να βγούμε στον κεντρικό πηγμένο πεζόδρομο Takeshita.

Όλη αυτή η περιοχή είναι όπως τα περισσότερα προάστια των Ιαπωνικών πόλεων. Παράξενα. Στενά δρομάκια, μικρά πεζοδρομημένα περάσματα, καινούρια σπίτια, τα περισσότερα χαμηλά και μικρά, διάφορα καταστήματα. Μια καινούρια πόλη λοιπόν η οποία είναι δομημένη απ’ την αρχή έτσι, στριμωγμένη και κλειστοφοβική. Ίσως λόγω παράδοσης, ευκολίας, έλλειψης χώρων, εξασφάλισης παρκινγκ (καθώς δεν παρκάρουν αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά σε διαρρυθμισμένους χώρους, δεν υπάρχει ανάγκη για έξτρα χώρο στους δρόμους. Φανταστείτε την Ελλάδα χωρίς παρκαρισμένα και διπλοπαρκάριστα, sweeet!) δεν μπορώ να καταλάβω.

Στην συνέχεια το πλάνο έχει Kagurazaka, μια παραδοσιακή γειτονιά, πρώην όριο του Edo Castle και περιοχή αρκετών σπιτιών με Γκέισες στον 20ο αιώνα. Τα στενοσόκακα με τα παραδοσιακά ξύλινα και μικρά σπίτια είναι σίγουρα θελκτικά. Απλώς εδώ ήταν η πρώτη στιγμή που παρατηρήσαμε πόσο μπορούν να χαλάσουν την εικόνα τα άπειρα καλώδια στις κολώνες.

Και τώρα Asakusa σε έναν από τους πιο γνωστούς ναούς του Tokyo, το Senso Ji. Κινούμενος κατά κάποιο τρόπο από την συγκέντρωση φωτογραφιών στο g. earth σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, παράτρεψα τον Κώστα να με ακολουθήσει. Από Kaminarimon παίρνουμε λοιπόν την Nakamise. Τρομάρα μας! Η Nakamise είναι ότι αντευχόμαστε στα ταξίδια μας. Ένας δρόμος απροσπέλαστος από μια ανθρώπινη θάλασσα (μου είναι πραγματικά εντελώς αδιάφορο αν ήταν τουρίστες, ντόπιοι ή νεάτερνταλ) η κατάσταση ήταν αφόρητη. Δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα παρά τους πάγκους με κάθε λογής αναμνηστικά και σουβενίρ. Αναγκαστήκαμε και πιάσαμε παράπλευρο δρόμο πίσω από τους πάγκους όπου και θέα είχαμε στα στενάκια της Asakusa, και περισσότερες αυθεντικές φάτσες είδαμε των μαγαζάτορων που ξεφόρτωναν την πραμάτεια τους κουρασμένοι και σκεπτικοί και όχι επιτηδευμένα (ή και όχι) καλοδιάθετοι και χαρούμενοι και στο φινάλε, φτάσαμε πιο γρήγορα και στον ναό. Η πρώτη ατάκα μου: «Κώστα, that’s what we came for». Αρχικά είδαμε την πενταπλή παγόδα, μετά τα θεόρατα αγάλματα εκατέρωθεν της εισόδου, τα σταντ με τα τάματα, τα κιόσκια των αρωματικών στικ και γενικότερα πήραμε μια πρώτη ιδέα για το τελετουργικό εντός των ναών.

Ευτυχώς οι ναοί βρίθουν από ντόπιους (ή ομόθρησκους) άρα η παρατήρηση γίνεται πιο εύκολη. Γενικότερα αν προτίθεστε να επισκεφτείτε και Κιότο, προσωπικά θα σας έλεγα να τον αποφύγετε. Αφήστε που και η Asakusa δεν είναι δα και η αποκάλυψη!

Atiankama (φτου, πάλι το ίδιο λάθος! Αυτό είναι στην Γκάνα. Θέλω να πω) Akihabara!!!!

Η περιοχή που δικαιούται τα περισσότερα θαυμαστικά!! Είχα ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα το logo της Sega. Εδώ υπάρχει κι αυτό ανάμεσα σε γιγαντοαφίσες magna, φωτεινές neon πινακίδες, πολύχρωμους ντόπιους και μερικούς πεζόδρομους γεμάτους με πυκνωτές, ολοκληρωμένα, καλώδια, ποντεσιόμετρα, λυχνίες, διακόπτες… αισθάνθηκα ότι τριγύρναγα επάνω στην (πλέον) παροπλισμένη πλακέτα του ZX Spectrum μου! Και απίθανες διαφημίσεις ηλεκτρονικών παιχνιδιών παντού να κορυφώνει τον ενθουσιασμό των nerds* όλου του πλανήτη (*nerds σύμφωνα με αναφορές των ίδιων των ιαπώνων, χωρίς να αφήνω αιχμές προς την συγκεκριμένη πάστα ατόμων).

Συνεχίζουμε προς Odaiba…

 

[Pandora]

Εξαιρετικός όπως αναμενόταν άλλωστε...:xmas_wink: Η περιήγηση απολαυστική με τα συν και τα πλην της, με εξιτάρει ακόμα πιο πολύ...:xmas_biggrin:
(έρχεσαι Αθήνα...γιούπι )