Ινδία Ταξίδι στην Ινδία

[giannoula]

Ααα τι να πω;; σκέψου ότι πήγα και πριν περίπου 2 χρόνια...μπορεί να άλλαξαν πολιτική!! Αν ξαναπάω Ινδία θα σου πω!!!

 

[soudianos]

Τι δεν μου άρεσε:
Δεν ήταν το κομφούζιο που επικρατούσε στους δρόμους των παλαιών πόλεων που έπρεπε να τους διασχίσεις για να πας στα αξιοθέατα, είτε να περιπλανηθείς στα εμπορικά καταστήματα. Αυτοκίνητα, μηχανάκια δίκυκλα και τρίκυκλα, ποδήλατα δίκυκλα και τρίκυκλα, άνθρωποι και αγελάδες, πεζοδρομία κατεστραμμένα που σε ανάγκαζαν να μπαίνεις στο δρόμο με το φόβο να σε τρακάρουν τα μηχανάκια και οι αγελάδες, (οι καημένες οι αγελάδες αυτές οι μαύρες που ο ήλιος πάνω τους έκανε την επιδερμίδα τους να μοιάζει με μέταλλο), αριστερό οδήγημα που σε μπέρδευε, ακαθαρσίες αγελάδων και κορναρίσματα, ζέστη που έφτανε τους 40 βαθμούς τον Οκτώβρη.
Δεν ήταν η ατέλειωτη σειρά από παράγκες φτιαγμένες από λαμαρίνα, πλαστικό χαρτί κι ότι άλλο υλικό μπορούσε να βρεθεί, παράλληλη σειρά με τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε από το Δελχί στην Τζαιπούρ, με τις μπουγάδες απλωμένες να στεγνώνουν, φυσιογνωμίες τσιγγάνικες να πλύνονται με το γουβαδάκι, μπροστά από τις καλύβες σωροί τα σκουπίδια και πάνω τους να σκάβουν μαύρα τεράστια γουρούνια, κατσίκες, ορνιθοειδή, σκυλιά και τη νύκτα τα ποντίκια να κάνουν πάρτι. Αυτά υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Δεν ήταν τα ποντίκια που επίμονα είχαν βάλει στόχο τις αποσκευές μας όταν περιμέναμε το τρένο στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού στην Άκρα.
Δεν ήταν οι κάθε λογής απατεωνίσκοι, έμποροι από καταστηματάρχες μέχρι κολιτσίδες του δρόμου να σου πουλήσουν ψεύτικα και υπερτιμημένα αναμνηστικά. Υπάρχουν κι αλλού αλλά κι έχω αρκετές εμπειρίες απ το παρελθόν.
Δεν ήταν οι ζητιάνοι, κάθε άλλο από ενοχλητικοί ήταν ιδίως αυτά τα χαριτωμένα ζητιανάκια, οι γυναικούλες με τα παιδιά ή κείνη η μαμά με το παιδάκι της αγκαλιά που σας έχω περάσει φωτό και που για μένα είναι η καλύτερη φωτό του ταξιδιού.!!Ζητιάνοι υπάρχουν παντού....
Αλλά ήταν: Οι γλοιώδεις κι ενοχλητικοί τύποι κάποιων καφέ και ξενοδοχείων που σε ακολουθούσαν στενά να σε εξυπηρετήσουν για το μπαξίσι, κατάλοιπα της Βρετανικής κυριαρχίας. Οι διάφοροι υπάλληλοι που ενώ έχεις συμφωνήσει μια τιμή περιμέναν και φιλοδώρημα. Αν μίλαγαν οι αγελάδες θα ζήταγαν κι αυτές. Κάποιος Γάλλος έγραψε και είχε δίκιο : οι Ινδοί θεωρούν τους ξένους σαν μια κινούμενη βαλίτσα γεμάτη χρήματα.
Ιδού η πρώτη γεύση λίγες ώρες μετά την άφιξη στην Ινδία. Μόλις βγήκαμε απ το αεροδρόμιο πήραμε αυτοκίνητο με οδηγό για την Τζαιπούρ 4-5 ώρες ταξίδι, Στις δύο ώρες σταματήσαμε σ ένα πάρκιν για ξεκούραση και καφέ. Χώρος κατάλληλος για τουρίστες μας είπε ο οδηγός. Δεν προλάβαμε να ανοίξουμε τις πόρτες κι αυτές άνοιξαν μόνες τους... Σε κάθε πόρτα δύο υπάλληλοι του καταστήματος ο ένας μας ανοίγε την πόρτα και ο άλλος πίσω του. Μα ποιοι είμαστε τέλος πάντων!!! στο Μεγάλη Βρετάνια βρισκόμαστε? Κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έξω από το κατάστημα (ένα απλό ταλαιπωρημένο κτίριο ήταν) μας υποδέχτηκαν ανοίγοντας την πόρτα και μπήκαμε μέσα. 4-5 άτομα στη μέση της αίθουσας ήταν έτοιμοι να μας εξυπηρετήσουν. Μου είχαν ανάψει τα λαμπάκια και μου είχε ανάβει η πίεση. Γι αυτό τράβηξα για την τουαλέτα να ηρεμήσω. Έλα όμως που έξω απ την τουαλέτα με περίμενε ένας τύπος που κρατούσε ρολό υγείας απ το οποίο ένα κομμάτι χαρτί κρεμόταν. Σήμαινε φαντάζομαι να κόψω το χαρτί που υποτίθεται δεν το έχει πιάσει με τα χέρια του και να το πάρω. Είχα τόσο πολύ ενοχληθεί που αν είχα την ανάγκη μου θα του έλεγα έλα να μου σκουπίσεις τον πισινό και θα το έκανε ευχαρίστως φαντάζομαι. Χωρίς να δώσω σημασία μπήκα στην τουαλέτα έπλυνα το πρόσωπο μου να συνέλθω κι από το πολύωρο ταξίδι, χαρτί μέσα δεν βρήκα και βγήκα με το νερό στο πρόσωπο μου να με δροσίζει και τον υπάλληλο να επιμένει ξανά. Μια παρέα Αγγλοσαξόνων ήταν σ ένα τραπέζι πέταξα ένα γεια όπως κάνουμε στη χώρα μας, δεν απάντησαν, ξενέρωτοι, αδιάφοροι, ατομικιστές όπως στη χώρα τους. Το πρόσεξα και τις επόμενες μέρες. Δύο τσάγια Ινδίας!!! με τζίντζερ το οποίο αργότερα κατέληξε να είναι το μόνο ρόφημα μας για όλες τις επόμενες μέρες καθότι καφές τούρκικος ή αραβικός δεν υπάρχει στην Ινδία. Ένας χωροφύλακας... από πάνω μας πρόσεχε μπας και στραβοκαταπιούμε...του άφησα μερικά τσίγκινα νομίσματα και ξανά με τεμενάδες αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Μεγάλες υποδοχές με φρουρό ντυμένο με ινδική στολή του παρελθόντος μας περίμεναν και στο πρώτο μας ξενοδοχείο μα τουλάχιστον εκεί ήταν εξυπηρέτηση προς τους πελάτες όπως συμβαίνει σε όλα τα ξενοδοχεία κι όχι ένα σκέτο καφενείο. Λεγόταν Tridend υπάρχει και σε άλλες πόλεις, καθαρό σε όλους τους χώρους, πισίνες κλπ. Εκεί μας περίμενε ο πράκτορας του γραφείου νεαρός, καλοντυμένος, χαμογελαστός ξεχώριζε απ τον υπόλοιπο λαό που συναντήσαμε αργότερα.

Φωτό από Τζαιπούρ και από το τέμπλο των μαϊμούδων

Την καρότσα ανήκει στην καμήλα

προσπερνάμε καμήλα με καρότσα, φωτό μέσα το αυτοκίνητο

Αμέσως μετά προσπερνάμε ελέφαντα φορτωμένο

το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα ΙΧ nr 120

 

[Θανάσης.]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σουδιανέ,ούτε εμένα με πείραξε το χάος που υπείρχε παντού ίσα ίσα που μου άρεσε.Οι απαιτήσεις όμως μερικών για φιλοδώρημα ήταν πολύ εκνευριστηκές.

 

[soudianos]

Άκρα, σταθμός τρένων για Μπεναρές. 20 km μακριά από την πόλη. Θα πάρουμε το τρένο και ολονύχτιο ταξίδι να γνωριστούμε με τους ινδικούς σιδηροδρόμους γιατί σύμφωνα με τις πληροφορίες Ινδία χωρίς ταξίδι με τρένο δεν γίνεται...Τι άραγε μας επιφυλάσσει τούτη η εμπειρία? Φτάσαμε στην αποβάθρα . Ήταν ανοικτή απ όλες τις πλευρές, εκτός μιας σκεπής που την προστάτευε από τη βροχή. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός. Σκοτάδι ίδιο με τα σκούρα πρόσωπα των λίγων συνταξιδιωτών μας. Η αίθουσα αναμονής ανύπαρκτη. Ένα κιόσκι άθλιο πουλούσε όμοια μ αυτό εμπορεύματα. Πάνω μας μεταλλικές γέφυρες κρύες και σκουριασμένες οδηγούσαν σε άλλες πλατφόρμες. Το τρένο καθυστέρησε τρεις ώρες. Δεν μας πείραξε για τι η κανονική του άφιξη στην Μπεναρές ήταν 0430. Τι θα κάναμε κείνη την ώρα? Με την καθυστέρηση φτάσαμε στις 0920 ώρα λογική. Ας γυρίσουμε πίσω στην αναμονή. Καθόμασταν στο παγκάκι η κάναμε μικρές βολτούλες για ξεμούδιασμα κοντά στις αποσκευές μας. Πιο πέρα μια μεγάλη παρέα από Ινδές με τις μακριές φουστάνες... σαν τις δικές μας γύφτισσες, παιδιά ξυπόλητα, μελαχρινοί όλοι τους καθισμένοι στο έδαφος ή πάνω στις αποσκευές τους χαρούμενοι γελούσαν και κουβέντιασαν ασταμάτητα, όπως κάνουν συνήθως αυτές οι φυλές, δίνοντας μια ευχάριστη νότα στην κρύα και μουντή ατμόσφαιρα του χώρου. Ήμασταν οι μόνοι ξένοι σ' ένα κρύο κι άσχημο χώρο, τριγυρισμένο από σιδεριές, κάτω απ ένα μαύρο ουρανό, σκούρες μορφές, στη μοναξιά του άγνωστου και της αμφιβολίας αν άξιζε να μπούμε στην καρδιά της χώρας.
Δεν άργησε όμως να αρχίσει μια παράσταση που σπατάλησε την ώρα μας και που ίσως τέτοια παράσταση εννοούν όσοι συνιστούν διαδρομή τρένου στην Ινδία.
Ήμουν όρθιος όταν δίπλα μια σκιά κινήθηκε στο έδαφος και σταμάτησε κοντά σε μια βαλίτσα. Ή παράσταση των ποντικών άρχιζε.. Μεγάλα, μικρά, άφοβα κι επίμονα, πλησίαζαν και δάγκωναν τις βαλίτσες τα έδιωχνες αλλά σε λίγο ξανάρχονταν. Μια συγκεκριμένη βαλίτσα τους ενδιέφερε περισσότερο που πιθανώς να περιείχε τρόφιμα. Ο ιδιοκτήτης της δεν τα έδιωχνε συνηθισμένος ων. Με χτυπήματα του ποδιού στο έδαφος τα έδιωχνα αλλά επέστρεφαν με ενισχύσεις. Και να κάτι το απίστευτο. Μια σειρά, σαν χάντρες κομπολογιού, μεγάλα ποντίκια και στην μέση τα μικρά, κολλημένα το ένα πίσω απ το προηγούμενο με το κεφάλι τους να ακουμπά πλαγίως στο πισινό του άλλου, όπως ακριβώς κάναμε στην ξυλογαϊδάρα, προχωρούσαν αργά-αργά προς τον ίδιο στόχο.
Πάμε σε άλλο θέαμα: Μια κυρία… απ την χαρούμενη παρέα που προανέφερα κατέβηκε στις ράγες του τρένου πιθανώς φαντάστηκα να πάρει κάτι που έπεσε απ τα παιχνίδια των παιδιών τους. Λάθος μου μεγάλο!!! Ο λόγος που κατέβηκε ήταν για να ουρήσει κάτω από το φαρδύ φουστάνι της. Χρήσιμα τα ινδικά φορέματα!!!Μετά από λίγο ήρθε η σειρά μιας άλλης απ την ίδια παρέα. Ένα παιδάκι τους γύρω στα δέκα στάθηκε πάνω από την διπλανή μας γραμμή των τρένων όπου είχε ελάχιστο κόσμο ούρησε και μετά πλύθηκε μ ένα μπουκάλι νερό…
Πράξεις που μου θυμήθηκα τον Μπωντλαίρ, αυτό τον μεγάλο ποιητή της Γαλλίας που πέθανε νέος δυστυχώς, πλήγμα για την παγκόσμια λογοτεχνία. Προσπάθησε τα ταξιδέψει στην Ινδία αλλά έφτασε μόνο μέχρι της Μαλβίδες. Στο Κάιρο όμως έμεινε αρκετές μέρες. Εκεί μια ηλιόλουστη μέρα καθόταν έξω σ ένα καφενείο απολαμβάνοντας τη λιακάδα και τα εξωτικά χρώματα της ζεστής χώρας κάτι που στερούνταν στο μουντό Παρίσι. Δίπλα του υπήρχε ένα χωράφι. Κάποια στιγμή βλέπει ένα Αιγύπτιο να πηγαίνει στο χωράφι να σηκώνει την κελεμπία του και να κάνει την ανάγκη του. Ο ποιητής ερμήνευσε αυτή την πράξη σαν γνήσια ειλικρινής ανθρώπινη έκφραση, κι όχι όπως η φτιασιδωμένη κάλπικη του νυχτερινού Παρισιού που μέσα της κρύβει βούρκο και σαπίλα.
Το τρένο ήταν τεράστιο με 24 βαγόνια. Το βαγόνι μας ήταν τάξης Α1. Το κουπέ τεσσάρων ατόμων με κλινοσκεπάσματα κλεισμένα αεροστεγώς. Οι συνεπιβάτες μας ήταν ένα νέο ζευγάρι Ινδών κάπως ευτραφών και οι δύο, μορφωμένων, καλοντυμένων. Ατυχώς ο νεαρός ροχάλιζε ολονυχτίς και μας χάλασε τον ύπνο που μας ήταν απαραίτητος. Τις πρώτες ώρες της ημέρας πήραμε μια γεύση από την Ινδική φύση πριν την άφιξη στην Μπεναρές. Όπως και στις διαδρομές με το αυτοκίνητο, παντού επικρατεί το πράσινο, οι καλλιέργειες, τα δένδρα, τα δάση και οι ζούγκλες. Τι διαφορά απ τις περυσινές διαδρομές μας στην Περσική έρημο!!!

Φωτό απ τον σταθμό δεν πήρα, σκοτάδι ήταν και τα ποντίκια μου ξέφευγαν!!

Παλάτι Μαχαραγιά στην Jaipur, λειτούργησε σαν κατοικία έως το 2011. Ο τίτλος Μαχαραγιά υπάρχει ακόμα και είναι κληρονομικός

Είδος μεταφοράς για τις Πριγκίπισσες

Χυμός ζαχαροκάλαμου του δρόμου ήτοι επικίνδυνος όμως δεν είχα ξανά-δοκιμάσει. Κανένα πρόβλημα, τα προληπτικά χαπάκια αντέδρασαν σωστά.

Παιχνιδάκια με τον γυναικόκοσμο πίσω

 

[babaduma]

Χυμός ζαχαροκάλαμου του δρόμου ήτοι επικίνδυνος όμως δεν είχα ξανά-δοκιμάσει. Κανένα πρόβλημα, τα προληπτικά χαπάκια αντέδρασαν σωστά.

Καπετάνιε, εμένα για lassi μου μοιάζει αυτό. Στο έστυψαν εκείνη τη στιγμή από τη στοίβα που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία;

 

[soudianos]

ναι, καλάμια δεν είναι ? το λασί δεν το ξέρω

 

[babaduma]

ναι, καλάμια δεν είναι ? το λασί δεν το ξέρω

Ναι, αυτά που φαίνονται, ζαχαροκάλαμα είναι. Το λάσσι είναι το ποτό από γιαούρτι που πίνουν σε όλη την Ινδία. Κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές και ποιότητες - σκέτο, αλμυρό ή γλυκό, ανακατεμμένο με χυμούς φρούτων ή χωρίς. Λειτουργεί "ανακουφιστικά" ως συνοδευτικό σε καυτερά πιάτα αλλά και σαν δροσιστικό ποτό το καλοκαίρι.

 

[soudianos]

οπότε είναι από ζαχαροκάλαμο, κείνη τη στιγμή το έφτιαξαν στο πιεστικό με τα γρανάζια που βλέπετε, μαύρα σαν την πίσα αλλά μας καθησύχασαν ....

 

[Kati]

Πείτε όσο περισσότερα μπορείτε, τρελαίνομαι για Ινδία <3

 

[babaduma]

Ναι, αυτά που φαίνονται, ζαχαροκάλαμα είναι. Το λάσσι είναι το ποτό από γιαούρτι που πίνουν σε όλη την Ινδία. Κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές και ποιότητες - σκέτο, αλμυρό ή γλυκό, ανακατεμμένο με χυμούς φρούτων ή χωρίς. Λειτουργεί "ανακουφιστικά" ως συνοδευτικό σε καυτερά πιάτα αλλά και σαν δροσιστικό ποτό το καλοκαίρι.

Μια και μιλούσαμε για λάσσι, "χάριν επιμορφώσεως του φιλοθεάμονος κοινού" και ζητώντας συγγνώμη απ' τον καπετάνιο για την κατάχρηση της φιλοξενίας, ιδού δύο φωτογραφίες από τη Τζαϊπούρ, όπου στη μία ποζάρει ο υπερήφανος παραγωγός του περίφημου ποτού εμπρός στην επιχείρησή του και στην άλλη βλέπετε το μαγαζί όπου - λένε ότι - πουλάνε την καλύτερη lassi της Ινδίας.

 

[soudianos]

Δεν ήμουν ενημερωμένος περί του ποτού αυτού, κάναμε μεγάλη κατανάλωση στους ανανάδες μέχρι και μαχαίρι αγοράσαμε. Μάγκους δεν είδαμε εκτός από μια φορά μάλλον δεν ήταν η εποχή τους, Πες μου baba αυτές οι μεγάλες καλλιέργειες στο δρόμο μας για Jaipur που έμοιαζαν να είναι καλαμπόκια μας ήταν πως έφτιαχναν ψωμί, ξέρεις πως ονομάζεται το φυτό που καλλιεργούσαν?

Πείτε όσο περισσότερα μπορείτε, τρελαίνομαι για Ινδία <3

να σου βάλω φιλοσοφία και θεολογία?

 

[rovespieros]

να σου βάλω φιλοσοφία και θεολογία?

TI περιμένεις?