soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
οκ ευχ. πιθανώς να βρω κι εδώ.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ο ήλιος χαμήλωνε στην Jodhpur και η σκιά του τεράστιου φρουρίου κάλυπτε την πόλη σαν να την προστάτευε από κάθε υποψήφιο επιδρομέα. Mehrangarh από τα πιο εντυπωσιακά φρούρια στον κόσμο.
Πρώην παλάτια, σήμερα μουσεία στον τεράστιοι χώρο του, συλλογές νομισμάτων, μα περισσότερο εντυπωσιάζουν ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός των φορείων με τα ζωγραφιστά κουβούκλια πάνω τους που μετέφεραν τους μαχαραγιάδες και τις μαχαρανές κλεισμένες πίσω απ την κουρτίνα τους μην τις κάψει ο ήλιος, Το ίδιο όμορφα με πολύχρωμα χρώματα είναι και τα αμαξάκια που τα έσερναν καμήλες ή άλογα. Στο διπλανό από το κάστρο λόφο, πάνω από καταπράσινες κοιλάδες και λοφίσκους το κατάλευκο από μάρμαρο Μαυσωλείο, σαν τούρτα από άσπρη κρέμα σαντιγί αφήνει άφωνο τον επισκέπτη. Είναι έργο ενός μαχαραγιά για τον νεκρό πατέρα του την εποχή των Μογγόλων 1500 μ.Χ. Λίγα μέτρα πιο πέρα κείτονται κι άλλοι απλοί μαρμάρινοι τάφοι μαχαραγιάδων και μαχαρανών. Από το κάστρο κατηφορίσαμε στα στενά δρομάκια ανάμεσα από τα σπίτια της παλιάς πόλης βαμμένα στο μπλε όπως συνήθιζαν τα παλιά χρόνια να τα βάφουν οι Βραχμάνοι και να ξεχωρίζουν απ τον απλό λαό. Αργότερα όμως τα έβαφαν όλοι για να επιβεβαιωθεί ο άγραφος νόμος που λέει ότι οι κατώτεροι θα υπερισχύσουν των μετρίων κι αυτοί των ανωτέρων. Παραδείγματα πολλά σήμερα...Με ανοιχτές τις πόρτες των σπιτιών οι κάτοικοι στα σοκάκια έξω απ τις εξώπορτες σχημάτιζαν παρεούλες για το γνωστό κουτσομπολιό της γειτονιάς. Από το δρόμο το μάτι πήγαινε με περιέργεια στα δωμάτια, απλά φτωχικά με την απαραίτητη τηλεόραση. Φτάσαμε στην περιοχή του παλαιού πύργου του ρολογιού, σήμα κατατεθέν του εμπορικού κέντρου τησ πόλης κι από κει στο ξενοδοχείο μας που ήταν ένα Haveli, δηλαδή παλιό σπίτι ή μέγαρο με εσωτερική αυτή, που σήμερα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο. Το εστιατόριο του ήταν στην ταράτσα είχε θέα στο κάστρο, τη μικρή λίμνη και τον πύργο του ρολογιού. Ο χαμηλός του φωτισμός εξέπεμπε μια ρομαντική ατμόσφαιρα και με έκπληξη πρόσεξα ότι το κάπνισμα απαγορευόταν, εκτός από το χώρο κοντά στο μπαρ. Ξένοι και Ινδοί τηρούσαν το νόμο αδιαμαρτύρητα...
Ξημέρωσε μια ενδιαφέρουσα μέρα. Αφήσαμε την Τζοντχπούρ και προχωρήσαμε προς τη Ρανακπούρ ανάμεσα σε μια πολύ όμορφη διαδρομή χωρίς τη μονοτονία των αχανών καλλιεργειών, αλλά μέσα σε δενδροστοιχίες, δασύλλια και αλσάκια, πολυτελή μέγαρα σκόρπια εδώ κι κει, και πολλές πινακίδες να διαφημίζουν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Ήταν μια τουριστικώς ανεπτυγμένη περιοχή. Μετά από δύο ώρες οδήγηση μπήκαμε σ ένα περιφραγμένο πάρκο μέσα στο δάσος για να δούμε το τέμπλο της Ρανακπούρ. Είναι ο μοναδικό ναός των Τζαϊνιστών στο Ρατζαστάν, 15ος αιώνας, και ο ομορφότερος στην Ινδία. Ο Τζαϊνισμός είναι θρησκεία παρακλάδι του Ινδουισμού, με αυστηρούς ή καλλίτερα σκληρούς κανόνες για τους πιστούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν δύο κατηγορίες πιστών. Μεταξύ των άλλων δεν τρώνε κρέας από κάθε έμβιο οργανισμό. Στους δρόμους σκεπάζουν το πρόσωπο με μαντήλι για να μην καταπίνουν ούτε εισπνέουν μικροοργανισμούς, ιδίως όταν κυκλοφορούν με μοτοσυκλέτα ή ποδήλατο. Δε τρώνε καρότα, ραπάνια, κρεμμύδια ή ότι άλλο η ρίζα τους πηγαίνει βαθιά στο χώμα! Οι Τζαϊνιστές αποτελούν σήμερα το 4% των κατοίκων της Ινδίας. Πριν την είσοδο στο ναό, παραδώσαμε προς φύλαξη οτιδήποτε δερμάτινο είχαμε πάνω μας. Ζώνες, περιδέραια, τσάντες, παπούτσια ως συνήθως γίνεται σε όλα τα τέμπλη κ.α. Φωτογραφική μηχανή μας επέτρεψαν με πληρωμή. Εκτός της μοναδική του αρχιτεκτονική εξωτερικά, ναός είναι σκαλισμένος σε λευκό μάρμαρο σε όλο του τον εσωτερικό χώρο, ώστε δύσκολο να ξεχωρίσεις την παραμικρή απείραχτη επιφάνεια. Διακόσιες κολόνες δεν είναι καμία όμοια. Με αχόρταγο το μάτι προχωρήσαμε σε όλα του τα σημεία καθένα αποτελούσε και μια έκπληξη. Στο κέντρο του ναού η εικόνα του θεού ήλιου των Τζαϊνιστών κλεισμένη σε ειδικό χώρο είναι η μόνη που διαφέρει από το λευκό του ναού. Στο ιερό αυτό δεν επιτρεπόταν να πλησιάσεις και η φωτογράφιση γινόταν από μακριά. Κι εκεί που απλά και μόνο η ομορφιά μόνη της χωρίς την επίδραση του Θείου σε εξύψωνε πνευματικά και σε ηρεμούσε ψυχικά, μόλις έκανα το πρώτο βήμα για να περάσω το σκαλοπάτι της εισόδου να βγω έξω απ αυτό τον μουσικό χώρο, να μπροστά μου ένα σκεύος που μου το πρότεινε κάποιος απ τους φύλακες των πραγμάτων που είχαμε παραδώσει, για να δώσω φιλοδώρημα!!!! Η οργή φαίνεται φάνηκε καθαρά στην έκφραση μου γιατί τον πήρε από μένα κι εξαφανίστηκε.
Συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας πάνω σε στενό δρόμο με αρκετές φιδοστροφές, μέσα σε ζούγκλα όπως μας είπε ο οδηγός. Αποφύγαμε μια παρέα μαϊμούδων πάνω στην άσφαλτο χωρίς να σταματήσουμε γιατί πιθανώς να μας προξενούσαν ζημιές στο αυτοκίνητα. Βγήκαμε από τη ζούγκλα και μέσω μιας θαυμάσιας διαδρομής μπήκαμε στην Ουνταϊπούρ το απογευματάκι. Στη παλιά πόλη της αγοράς όμως, δεν έλειψαν τα μποτιλιαρίσματα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο
Το Μαυσωλείο
Το φρούριο
Στην πόλη
Tower clock
Tρεις κυρίες τραβούσαν να κόψουν το κλαδί, τα ξύλα είναι χρήσιμα.. τελικά τα κατάφεραν
Ο ναός των Τζαϊνιστών
Προς Udaipur
Πρώην παλάτια, σήμερα μουσεία στον τεράστιοι χώρο του, συλλογές νομισμάτων, μα περισσότερο εντυπωσιάζουν ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός των φορείων με τα ζωγραφιστά κουβούκλια πάνω τους που μετέφεραν τους μαχαραγιάδες και τις μαχαρανές κλεισμένες πίσω απ την κουρτίνα τους μην τις κάψει ο ήλιος, Το ίδιο όμορφα με πολύχρωμα χρώματα είναι και τα αμαξάκια που τα έσερναν καμήλες ή άλογα. Στο διπλανό από το κάστρο λόφο, πάνω από καταπράσινες κοιλάδες και λοφίσκους το κατάλευκο από μάρμαρο Μαυσωλείο, σαν τούρτα από άσπρη κρέμα σαντιγί αφήνει άφωνο τον επισκέπτη. Είναι έργο ενός μαχαραγιά για τον νεκρό πατέρα του την εποχή των Μογγόλων 1500 μ.Χ. Λίγα μέτρα πιο πέρα κείτονται κι άλλοι απλοί μαρμάρινοι τάφοι μαχαραγιάδων και μαχαρανών. Από το κάστρο κατηφορίσαμε στα στενά δρομάκια ανάμεσα από τα σπίτια της παλιάς πόλης βαμμένα στο μπλε όπως συνήθιζαν τα παλιά χρόνια να τα βάφουν οι Βραχμάνοι και να ξεχωρίζουν απ τον απλό λαό. Αργότερα όμως τα έβαφαν όλοι για να επιβεβαιωθεί ο άγραφος νόμος που λέει ότι οι κατώτεροι θα υπερισχύσουν των μετρίων κι αυτοί των ανωτέρων. Παραδείγματα πολλά σήμερα...Με ανοιχτές τις πόρτες των σπιτιών οι κάτοικοι στα σοκάκια έξω απ τις εξώπορτες σχημάτιζαν παρεούλες για το γνωστό κουτσομπολιό της γειτονιάς. Από το δρόμο το μάτι πήγαινε με περιέργεια στα δωμάτια, απλά φτωχικά με την απαραίτητη τηλεόραση. Φτάσαμε στην περιοχή του παλαιού πύργου του ρολογιού, σήμα κατατεθέν του εμπορικού κέντρου τησ πόλης κι από κει στο ξενοδοχείο μας που ήταν ένα Haveli, δηλαδή παλιό σπίτι ή μέγαρο με εσωτερική αυτή, που σήμερα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο. Το εστιατόριο του ήταν στην ταράτσα είχε θέα στο κάστρο, τη μικρή λίμνη και τον πύργο του ρολογιού. Ο χαμηλός του φωτισμός εξέπεμπε μια ρομαντική ατμόσφαιρα και με έκπληξη πρόσεξα ότι το κάπνισμα απαγορευόταν, εκτός από το χώρο κοντά στο μπαρ. Ξένοι και Ινδοί τηρούσαν το νόμο αδιαμαρτύρητα...
Ξημέρωσε μια ενδιαφέρουσα μέρα. Αφήσαμε την Τζοντχπούρ και προχωρήσαμε προς τη Ρανακπούρ ανάμεσα σε μια πολύ όμορφη διαδρομή χωρίς τη μονοτονία των αχανών καλλιεργειών, αλλά μέσα σε δενδροστοιχίες, δασύλλια και αλσάκια, πολυτελή μέγαρα σκόρπια εδώ κι κει, και πολλές πινακίδες να διαφημίζουν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Ήταν μια τουριστικώς ανεπτυγμένη περιοχή. Μετά από δύο ώρες οδήγηση μπήκαμε σ ένα περιφραγμένο πάρκο μέσα στο δάσος για να δούμε το τέμπλο της Ρανακπούρ. Είναι ο μοναδικό ναός των Τζαϊνιστών στο Ρατζαστάν, 15ος αιώνας, και ο ομορφότερος στην Ινδία. Ο Τζαϊνισμός είναι θρησκεία παρακλάδι του Ινδουισμού, με αυστηρούς ή καλλίτερα σκληρούς κανόνες για τους πιστούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν δύο κατηγορίες πιστών. Μεταξύ των άλλων δεν τρώνε κρέας από κάθε έμβιο οργανισμό. Στους δρόμους σκεπάζουν το πρόσωπο με μαντήλι για να μην καταπίνουν ούτε εισπνέουν μικροοργανισμούς, ιδίως όταν κυκλοφορούν με μοτοσυκλέτα ή ποδήλατο. Δε τρώνε καρότα, ραπάνια, κρεμμύδια ή ότι άλλο η ρίζα τους πηγαίνει βαθιά στο χώμα! Οι Τζαϊνιστές αποτελούν σήμερα το 4% των κατοίκων της Ινδίας. Πριν την είσοδο στο ναό, παραδώσαμε προς φύλαξη οτιδήποτε δερμάτινο είχαμε πάνω μας. Ζώνες, περιδέραια, τσάντες, παπούτσια ως συνήθως γίνεται σε όλα τα τέμπλη κ.α. Φωτογραφική μηχανή μας επέτρεψαν με πληρωμή. Εκτός της μοναδική του αρχιτεκτονική εξωτερικά, ναός είναι σκαλισμένος σε λευκό μάρμαρο σε όλο του τον εσωτερικό χώρο, ώστε δύσκολο να ξεχωρίσεις την παραμικρή απείραχτη επιφάνεια. Διακόσιες κολόνες δεν είναι καμία όμοια. Με αχόρταγο το μάτι προχωρήσαμε σε όλα του τα σημεία καθένα αποτελούσε και μια έκπληξη. Στο κέντρο του ναού η εικόνα του θεού ήλιου των Τζαϊνιστών κλεισμένη σε ειδικό χώρο είναι η μόνη που διαφέρει από το λευκό του ναού. Στο ιερό αυτό δεν επιτρεπόταν να πλησιάσεις και η φωτογράφιση γινόταν από μακριά. Κι εκεί που απλά και μόνο η ομορφιά μόνη της χωρίς την επίδραση του Θείου σε εξύψωνε πνευματικά και σε ηρεμούσε ψυχικά, μόλις έκανα το πρώτο βήμα για να περάσω το σκαλοπάτι της εισόδου να βγω έξω απ αυτό τον μουσικό χώρο, να μπροστά μου ένα σκεύος που μου το πρότεινε κάποιος απ τους φύλακες των πραγμάτων που είχαμε παραδώσει, για να δώσω φιλοδώρημα!!!! Η οργή φαίνεται φάνηκε καθαρά στην έκφραση μου γιατί τον πήρε από μένα κι εξαφανίστηκε.
Συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας πάνω σε στενό δρόμο με αρκετές φιδοστροφές, μέσα σε ζούγκλα όπως μας είπε ο οδηγός. Αποφύγαμε μια παρέα μαϊμούδων πάνω στην άσφαλτο χωρίς να σταματήσουμε γιατί πιθανώς να μας προξενούσαν ζημιές στο αυτοκίνητα. Βγήκαμε από τη ζούγκλα και μέσω μιας θαυμάσιας διαδρομής μπήκαμε στην Ουνταϊπούρ το απογευματάκι. Στη παλιά πόλη της αγοράς όμως, δεν έλειψαν τα μποτιλιαρίσματα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο
Το Μαυσωλείο
Το φρούριο
Στην πόλη
Tower clock
Tρεις κυρίες τραβούσαν να κόψουν το κλαδί, τα ξύλα είναι χρήσιμα.. τελικά τα κατάφεραν
Ο ναός των Τζαϊνιστών
Προς Udaipur
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Μεταξύ της Jodhpur και της Udaipur κάναμε μία εκτός προγράμματος παράκαμψη και πήγαμε με τζιπάκι να δούμε το παραδοσιακό υποτίθεται χωριό Bisnoi. Για μένα ήταν απογοήτευση και απάτη. Μετά από 45 λεπτά οδήγηση σε χωματόδρομο μέσα σ ένα καταπράσινο τοπίο φτάσαμε σε μια αγροικία που την κατοικούσε μια καικ μοναδική οικογένεια!!! Μπαμπάς, μαμά και δύο μεγάλες κόρες που στην παρουσία μας εξαφανίστηκαν!! Αμέσως κατάλαβα ότι η επίσκεψη μας ήταν από πριν μιλημένη και μας περίμεναν. Έτοιμοι να μας δώσουν παράσταση…. Η γυναίκα ζύμωνε έξω στην χωμάτινη αυλή δίπλα σε μια παρασιά και ο άνδρας καθόταν μπροστά στα σύνεργα του μαζί με μια ζυγαριά ακριβείας και ετοίμαζε όπιο. Δίπλα στο κυρίως σπίτι ήταν δύο αποθήκες με αντικείμενα οικιακής χρήσεως παλιά εποχής τα ίδια που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στα χωριά μας.
Τι σχέση έχει το παραδοσιακό αυτό χωριό της Ινδίας με τα δικά μας παραδοσιακά? Και δεν εννοώ παραδοσιακό αυτό όπου κάποιος ανακαίνισε ένα μέγαρο και το έκανε ξενοδοχείο/ταβέρνα, κι ούτε τα συγκροτήματα που κτιστήκανε με σπίτια παλαιάς αρχιτεκτονικής σκορπίζοντας εδώ κι εκεί παλιά εργαλεία και μυλόπετρες, αλλά αυτά των 20 κατοίκων με τις δυσκολίες που ακόμη υπάρχουν με τους χώρους όπου σε δύο δωμάτια ζήσανε πολύτεκνες οικογένειες, με την μπάνιο ακόμα έξω στην αυλή, χωριά που δεν έχουν φούρνο, ψιλικατζίδικο και τα χρειαζούμενα είτε είναι τρόφιμα είτε ρουχισμός τα φέρνουν ακόμα οι κλούβες. Τι άλλο θέλει να είναι παραδοσιακό όρος που ξευτιλίστηκε τελευταία? Κι έρχεται το Βισνόι που το γράφει και το Τ/Advisor να μας υποδέχεται παραδοσιακά!!!
Μας κέρασαν πάντως καφεδάκι από μασάλα και στο τέλος, εδώ ήταν η περίπτωση που σας ανέφερα σε προηγούμενη παράγραφο, ότι δηλ ο άνδρας με χαιρετούσε με το ένα χέρι, δεν μου το άφηνε, και με το άλλο χρησιμοποιώντας δείκτη και αντίχειρα έκανε το σήμα της πληρωμής μη γνωρίζοντας ότι η γυναίκα μου έχοντας το ταμείο των φιλοδωρημάτων είχε τακτοποιήσει το θέμα. Τι ξεπεσμός!!! Το μόνο που άξιζε σ αυτή την ολιγόωρη επίσκεψη ήταν ότι δίπλα στο σπιτάκι είδαμε το φυτό απ όπου παράγεται το σουσάμι, και η επιστροφή μας στο κεντρικό δρόμο ανάμεσα από απέραντα λιβάδια με πολυάριθμες λιμνούλες και κάπου - κάπου κάποια ελαφάκια που βοσκούσαν.
To νερό στισ σταμνές δροσίζεται
Το πηγάδι
Οι χαμηλοί θάμνοι παράγουν το σισάμι
Τι σχέση έχει το παραδοσιακό αυτό χωριό της Ινδίας με τα δικά μας παραδοσιακά? Και δεν εννοώ παραδοσιακό αυτό όπου κάποιος ανακαίνισε ένα μέγαρο και το έκανε ξενοδοχείο/ταβέρνα, κι ούτε τα συγκροτήματα που κτιστήκανε με σπίτια παλαιάς αρχιτεκτονικής σκορπίζοντας εδώ κι εκεί παλιά εργαλεία και μυλόπετρες, αλλά αυτά των 20 κατοίκων με τις δυσκολίες που ακόμη υπάρχουν με τους χώρους όπου σε δύο δωμάτια ζήσανε πολύτεκνες οικογένειες, με την μπάνιο ακόμα έξω στην αυλή, χωριά που δεν έχουν φούρνο, ψιλικατζίδικο και τα χρειαζούμενα είτε είναι τρόφιμα είτε ρουχισμός τα φέρνουν ακόμα οι κλούβες. Τι άλλο θέλει να είναι παραδοσιακό όρος που ξευτιλίστηκε τελευταία? Κι έρχεται το Βισνόι που το γράφει και το Τ/Advisor να μας υποδέχεται παραδοσιακά!!!
Μας κέρασαν πάντως καφεδάκι από μασάλα και στο τέλος, εδώ ήταν η περίπτωση που σας ανέφερα σε προηγούμενη παράγραφο, ότι δηλ ο άνδρας με χαιρετούσε με το ένα χέρι, δεν μου το άφηνε, και με το άλλο χρησιμοποιώντας δείκτη και αντίχειρα έκανε το σήμα της πληρωμής μη γνωρίζοντας ότι η γυναίκα μου έχοντας το ταμείο των φιλοδωρημάτων είχε τακτοποιήσει το θέμα. Τι ξεπεσμός!!! Το μόνο που άξιζε σ αυτή την ολιγόωρη επίσκεψη ήταν ότι δίπλα στο σπιτάκι είδαμε το φυτό απ όπου παράγεται το σουσάμι, και η επιστροφή μας στο κεντρικό δρόμο ανάμεσα από απέραντα λιβάδια με πολυάριθμες λιμνούλες και κάπου - κάπου κάποια ελαφάκια που βοσκούσαν.
To νερό στισ σταμνές δροσίζεται
Το πηγάδι
Οι χαμηλοί θάμνοι παράγουν το σισάμι
Last edited:
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το μόνο που έχει να κάνει ένας ταξιδιώτης στην Ινδία που θέλει να δει ένα "παραδοσιακό" χωριό, είναι να κινηθεί με αυτοκίνητο από μια πόλη σε μια άλλη (ας είναι και μόνο για 100 χλμ.) και να σταματήσει σε ένα ή περισσότερα χωριά της διαδρομής. Μόνον έτσι θα δει ποιά είναι η καθημερινή ζωή των κατοίκων. Αλλά αυτού του είδους τις επιλογές δεν τις έχεις όταν κινείσαι βάσει προεπιλεγμένου προγράμματος πρακτορείου ταξιδείων.
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Στην Ουνταϊπούρ συναντηθήκαμε με τη Ρουτσίκα μέλος του C/S. Δικηγόρος 25 χρονών σπουδασμένη στο Λονδίνο και από ευκατάστατη οικογένεια. Όταν με συνάντησε μόνο μου στο ξενοδοχείο (Jagat Niwas Palace με δωμάτιο θέα στη λίμνη) όπου την έφερε μέχρι ενός σημείου ο σωφέρ της, τρομοκρατήθηκε. - Που είναι η γυναίκα σου; - Θα έρθει σε λίγο, πάμε στην καφετέρια. Μετά από λίγο -που είναι η γυναίκα σου; - Νά την έρχεται.
Την βάλαμε στη μέση και άρχισε η ανάκριση για τις συνήθειες της νεολαίας της Ινδίας. Έχοντας ανακρίνει το ίδιο πρωί τον νεαρό παντρεμένο ξεναγό στην εκδρομή για το Βοσνόι, είδαμε ότι οι απαντήσεις της συμφωνούσαν. Ότι δηλαδή οι γονείς βρίσκουν τη νύφη ή τον γαμπρό στα παιδιά τους και μετά από συναλλαγές συμφωνίες και άλλες διαπραγματεύσεις καθορίζουν τη μέρα που θα γνωριστούν.Ο πατέρας της νύφης δίνει στον πατέρα του γαμπρού μισό κιλό χρυσαφί, σε χρυσό ή σε χρήματα!! Παρόλο που σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις που γνωρίζονται μεταξύ τους, γι αυτούς είναι ο πιο σωστός τρόπος να παντρευτούν είνια ο παραδοσιακός. Αλλά για πες μου, πέντε χρόνια στο Λονδίνο μέσα στα μπαρ και τα πάρτι ……? Εγώ μόνο διάβαζα... !!!
Jagdish Temple στην παλιά πόλη κοντά στο City Palace. Σπουδαίος ναός του 17 ου αιώνα αφιερωμένος στο Βισνού. Δεξιά κι αριστερά πριν την είσοδο δύο αγάλματα ελεφάντων και κάτω από την κοιλιά τους που σχηματίζουν σκιά κάθονταν από ένας ζητιάνος με μακριές γενειάδες. Με μια ελεημοσύνη στο καθένα κερδίσαμε τη φωτογράφιση.
Το απόγευμα κάναμε βόλτα στο δρόμο της αγοράς που κατέληγε στην είσοδο του City palace, ανάμεσα σε ένα πλήθος κόσμου μαζί με κάθε είδους τροχοφόρων και αγελάδων. Ήταν μαρτύριο. Την επόμενη μέρα πολύωρη επίσκεψη στο σπουδαιότερο μνημείο της πόλης το City Palace που είναι κaι το μεγαλύτερο ανακτορικό συγκρότημα στο Ρατζαστάν. Κτίστηκε τον 16ο αιώνα, αργότερα προστέθηκαν κι άλλα οικοδομήματα διαφορετικής αρχιτεκτονικής από άλλους άρχοντες. Αμέτρητα τα δωμάτια οι εκθέσεις σπαταλήσαμε πολύ χρόνο. Πανέμορφη η λίμνη Πιτσόλα με τα λευκά παλατάκια γύρω της. Στο κέντρο της που δεσπόζει παραμυθένιο το Jag Mandir Palace το οποίο επισκεφτήκαμε με καραβάκι.
Αργότερα πήραμε μια γεύση δροσιάς στον όμορφο κήπο της πόλης, και το βράδυ περάσαμε τη γέφυρα και πήγαμε με την συμβουλή του Τ/A στο εστιατόριο Αμπράι. Βρισκόταν δίπλα σ ένα μεγαλειώδες παλάτι, σε σκοτεινό κήπο που φωτιζόταν μόνο από τη μικρή φλόγα των κεριών των τραπεζιών. Η σκοτεινή κείνη την ώρα λίμνη Πιτσόλα ήταν δίπλα στο τραπέζι μας. Σκεφτήκαμε ότι οι τιμές θα ήταν βασιλικές αλλά κάναμε λάθος. Ήταν αρκετά λογικές το εστιατόριο ήταν γεμάτο σχεδόν από οικογένειες ντόπιων και μερικών ξένων. Εντύπωση μου έκανε ότι η μία από τις τρεις Ινδές κοπέλες στο διπλανό τραπέζι φόραγε κοντή φούστα... Τα εστιατόρια τα προτιμούσαμε απ΄αυτά των ξενοδοχείων γιατί τα δεύτερα ήταν ακριβά. Το πιστοποίησα από τις τιμές της μπύρας. Ίδια μάρκα η διπλή τιμή μερικές φορές στα ξενοδοχεία. Το T/Advisor που συμβουλεύτηκα πρώτη μου φορά ήταν σωστό στις υποδείξεις του.
Όπως προσέξατε δεν γράφω αναλυτικά για κάθε μνημείο που είδαμε στο ταξίδι γιατί είναι κουραστικό κι εξάλλου τι να πρωτοθυμηθώ? Θα μεταφέρω όμως εδώ μερικά περιληπτικά στοιχεία από ένα βιβλίο «Η τέχνη στην Ινδία» που τυχαία δανείστηκα για λίγες μέρες πριν το ταξίδι. Βιβλίο γεμάτο δύσκολα ονόματα και χρονολογίες αλλά με ενδιαφέρουσα αναφορά στην επίδραση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στην περιοχή κάτι που δεν διδασκόμασταν στα σχολεία δυστυχώς.
Η πύλη της Ινδίας ήταν πάντα ορθάνοικτη από τα δυτικά… Από βορρά είναι τα Ιμαλάια και από την ανατολή οι φυλές της ζούγκλας… Από τα δυτικά εισέβαλαν όλοι οι κατακτητές. Κατέστρεφαν ότι συναντούσαν αλλά κατόπιν δημιουργούσαν τον δικό τους πολιτισμό, που αναμιγνύονταν με την Ινδική τέχνη. Οι βασιλιάδες των κρατιδίων τα έφτιαχναν μαζί τους , οι χαμηλότερες κάστες παρέμεναν όπως και πριν στη δυστυχία τους.
Ο πρώτος κατακτητής ήταν ο γνωστός μας Δαρείος ο Α΄. Όμως το κλίμα στην Ινδία δεν του άρεσε και προτίμησε να συνεχίσει τις εκστρατείες του προς τα δυτικά…. Το 563 π.Χ. γεννιέται Σιντάρτα ο μετ' ονομαζόμενος Βούδας. Οι ταπεινοί και οι εξαθλιωμένοι βρίσκουν παρηγοριά στις δοξασίες του και τις υιοθετούν αμέσως. Ο Βουδισμός εξαπλώνεται τάχιστα.
Ακολούθησε ο Μ. Αλέξανδρος του οποίου τις ανατολικές επαρχίες κληρονόμησαν οι Σελευκίδες. Ο στρατηγός Διόδωτος αποσχίζεται από τους Σελευκίδες το 220 πΧ. κατακτά την Βακτριανή στην περιοχή νότια του Αφγανιστάν και ΒΔ Ινδίας (σήμερα Πακιστάν). Το 190 π.Χ. επεκτείνει το κράτος του μέχρι το Τουρκεστάν και το Κασμίρ. Η ελληνική τέχνη με όλες τις εφαρμογές της απλώνεται στις κατακτημένες περιοχές . Ο συμβολισμός του Βούδα μέχρι τον 1ο μ.Χ. αιώνα ήταν το αποτύπωμα ενός πέλματος ή ένα δένδρο. Από κει και πέρα, χάρις στην ελληνική γλυπτική παίρνει την μορφή ανθρώπου και ντύνεται με ελληνική χλαμύδα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Βούδα, λέγεται ότι μοιάζουν με τη γαλήνια μορφή του θεού Απόλλωνα.
Ο Βασιλιάς Μένανδρος ο οποίος ασπάστηκε τον Βουδισμό υλοποιεί το όραμα του Αλέξανδρου φτάνει στα Ιμαλάια στο Νεπάλ και στο Γάγγη διαδίδοντας την ελληνο-βουδιστική τέχνη. Ανακηρύσσεται άγιος του Βουδισμού με το όνομα «Μιλίντα».
Μια δυναστεία που μας ενδιαφέρει είναι οι Κουσάν. Ήταν φυλή από τα κεντρικά της Ασίας και το 78μ.Χ. κυνηγημένοι από άλλες φυλές, μη βρίσκοντας διέξοδο προς το νότο εξ αιτίας της οροσειρά των Ιμαλάϊων προχωράει δυτικά και κυριεύει τη Βακτριανή, συνεχίζει νότια καταλαμβάνει την κοιλάδα του Ινδού ποταμού προχωρά ανατολικά μέχρι την κοιλάδα του Γάγγη.
Αυτοί οι καημένοι άγριοι όπως ήταν στην κεντρική Ασία, μόλις είδαν τα θαύματα της ελληνικής τέχνης στη Βακτριανή και στις άλλες περιοχές δεν πίστευαν στα μάτια τους. Χωρίς δεύτερη σκέψη υιοθετούν την ελληνική νοοτροπία στην τέχνη στην φιλοσοφία στο ελληνικό αλφάβητο. Ακόμη και στα νομίσματα τους έβαλαν ελληνικά γράμματα. Σταδιακά διαδίδεται η ελληνο – βουδιστική τέχνη σε όλη την επικράτεια. Τα αγάλματα του βούδα ντυμένα με τις ελληνικές χλαμύδες προχώρησαν μέχρι τη Ν.Α. Ασία, ανέβηκαν στην Κίνα και έφτασαν στην Ιαπωνία διαδίδοντας το βουδισμό.
Το 8ο αιώνα οι Μουσουλμάνοι κατακτούν την Ινδία φέροντας μαζί τους ένα διαφορετικό πολιτισμό. Ινδο-μουσουλμανική τέχνη. Τον 15ο αιώνα ο Ταμερλάνος σαν σίφουνας καταστρέφει ότι βρει μπροστά του και δημιουργεί την Μογγολική
αυτοκρατορία της Ινδίας που φέρνει μαζί της ένας αξιοθαύμαστος πολιτισμό, ( ινδο - μογγολική τέχνη) που σημαντικά της μνημεία βλέπουμε σήμερα. Τέλος, καταπλέουν οι στόλοι από τα δυτικά πάντα, φέρνοντας κατά σειρά Ολλανδούς, Πορτογάλους και Άγγλους αποικιοκράτες, συνεχίζουν να καταληστεύουν τον πλούτο της χώρα ώσπου εμφανίστηκε ο Μέγας οραματιστής Μαχάτμα Γκάντι. Αυτά εν περιλήψει.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα μια αγγλίδα της υψηλής τάξης έχοντας ακούσει για το Σουάμι Βιβεγκανάντα του έστειλε επιστολή να την δεχτεί στον κύκλο των μαθητών του. Της απάντησε: «Ελάτε αν θέλετε να δείτε φτώχεια, εξευτελισμό, βρωμιά, ανθρώπους με κουρέλια που μιλάνε για Θεό. Αν όμως ζητάτε άλλο πράμα μην έρθετε. Γιατί δεν μπορούνε να υποφέρουμε μια ακόμα κριτική». Οι ζητιάνοι είναι σε κάθε θρησκεία οι ίδιοι. Καρτέρι έξω από τους ναούς. Δείτε δύο μορφές ινδουιστών (πρώτη και τρίτη φωτό) έξω από το σπουδαίο ναό του Βισνού (Jagdish Temple) όπου ο εις εξ αυτών σκιάζεται κάτω από το άγαλμα τον ελέφαντα.
Εδώ είναι το άγαλμα του θεού στο κέντρο του ναού
Jag Mandir Palace
Jagdish Temple
Το σκιουράκι πήρε στάση για φωτό
Το Jag Mandir Palace στη μέση της λίμνης
Την βάλαμε στη μέση και άρχισε η ανάκριση για τις συνήθειες της νεολαίας της Ινδίας. Έχοντας ανακρίνει το ίδιο πρωί τον νεαρό παντρεμένο ξεναγό στην εκδρομή για το Βοσνόι, είδαμε ότι οι απαντήσεις της συμφωνούσαν. Ότι δηλαδή οι γονείς βρίσκουν τη νύφη ή τον γαμπρό στα παιδιά τους και μετά από συναλλαγές συμφωνίες και άλλες διαπραγματεύσεις καθορίζουν τη μέρα που θα γνωριστούν.Ο πατέρας της νύφης δίνει στον πατέρα του γαμπρού μισό κιλό χρυσαφί, σε χρυσό ή σε χρήματα!! Παρόλο που σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις που γνωρίζονται μεταξύ τους, γι αυτούς είναι ο πιο σωστός τρόπος να παντρευτούν είνια ο παραδοσιακός. Αλλά για πες μου, πέντε χρόνια στο Λονδίνο μέσα στα μπαρ και τα πάρτι ……? Εγώ μόνο διάβαζα... !!!
Jagdish Temple στην παλιά πόλη κοντά στο City Palace. Σπουδαίος ναός του 17 ου αιώνα αφιερωμένος στο Βισνού. Δεξιά κι αριστερά πριν την είσοδο δύο αγάλματα ελεφάντων και κάτω από την κοιλιά τους που σχηματίζουν σκιά κάθονταν από ένας ζητιάνος με μακριές γενειάδες. Με μια ελεημοσύνη στο καθένα κερδίσαμε τη φωτογράφιση.
Το απόγευμα κάναμε βόλτα στο δρόμο της αγοράς που κατέληγε στην είσοδο του City palace, ανάμεσα σε ένα πλήθος κόσμου μαζί με κάθε είδους τροχοφόρων και αγελάδων. Ήταν μαρτύριο. Την επόμενη μέρα πολύωρη επίσκεψη στο σπουδαιότερο μνημείο της πόλης το City Palace που είναι κaι το μεγαλύτερο ανακτορικό συγκρότημα στο Ρατζαστάν. Κτίστηκε τον 16ο αιώνα, αργότερα προστέθηκαν κι άλλα οικοδομήματα διαφορετικής αρχιτεκτονικής από άλλους άρχοντες. Αμέτρητα τα δωμάτια οι εκθέσεις σπαταλήσαμε πολύ χρόνο. Πανέμορφη η λίμνη Πιτσόλα με τα λευκά παλατάκια γύρω της. Στο κέντρο της που δεσπόζει παραμυθένιο το Jag Mandir Palace το οποίο επισκεφτήκαμε με καραβάκι.
Αργότερα πήραμε μια γεύση δροσιάς στον όμορφο κήπο της πόλης, και το βράδυ περάσαμε τη γέφυρα και πήγαμε με την συμβουλή του Τ/A στο εστιατόριο Αμπράι. Βρισκόταν δίπλα σ ένα μεγαλειώδες παλάτι, σε σκοτεινό κήπο που φωτιζόταν μόνο από τη μικρή φλόγα των κεριών των τραπεζιών. Η σκοτεινή κείνη την ώρα λίμνη Πιτσόλα ήταν δίπλα στο τραπέζι μας. Σκεφτήκαμε ότι οι τιμές θα ήταν βασιλικές αλλά κάναμε λάθος. Ήταν αρκετά λογικές το εστιατόριο ήταν γεμάτο σχεδόν από οικογένειες ντόπιων και μερικών ξένων. Εντύπωση μου έκανε ότι η μία από τις τρεις Ινδές κοπέλες στο διπλανό τραπέζι φόραγε κοντή φούστα... Τα εστιατόρια τα προτιμούσαμε απ΄αυτά των ξενοδοχείων γιατί τα δεύτερα ήταν ακριβά. Το πιστοποίησα από τις τιμές της μπύρας. Ίδια μάρκα η διπλή τιμή μερικές φορές στα ξενοδοχεία. Το T/Advisor που συμβουλεύτηκα πρώτη μου φορά ήταν σωστό στις υποδείξεις του.
Όπως προσέξατε δεν γράφω αναλυτικά για κάθε μνημείο που είδαμε στο ταξίδι γιατί είναι κουραστικό κι εξάλλου τι να πρωτοθυμηθώ? Θα μεταφέρω όμως εδώ μερικά περιληπτικά στοιχεία από ένα βιβλίο «Η τέχνη στην Ινδία» που τυχαία δανείστηκα για λίγες μέρες πριν το ταξίδι. Βιβλίο γεμάτο δύσκολα ονόματα και χρονολογίες αλλά με ενδιαφέρουσα αναφορά στην επίδραση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στην περιοχή κάτι που δεν διδασκόμασταν στα σχολεία δυστυχώς.
Η πύλη της Ινδίας ήταν πάντα ορθάνοικτη από τα δυτικά… Από βορρά είναι τα Ιμαλάια και από την ανατολή οι φυλές της ζούγκλας… Από τα δυτικά εισέβαλαν όλοι οι κατακτητές. Κατέστρεφαν ότι συναντούσαν αλλά κατόπιν δημιουργούσαν τον δικό τους πολιτισμό, που αναμιγνύονταν με την Ινδική τέχνη. Οι βασιλιάδες των κρατιδίων τα έφτιαχναν μαζί τους , οι χαμηλότερες κάστες παρέμεναν όπως και πριν στη δυστυχία τους.
Ο πρώτος κατακτητής ήταν ο γνωστός μας Δαρείος ο Α΄. Όμως το κλίμα στην Ινδία δεν του άρεσε και προτίμησε να συνεχίσει τις εκστρατείες του προς τα δυτικά…. Το 563 π.Χ. γεννιέται Σιντάρτα ο μετ' ονομαζόμενος Βούδας. Οι ταπεινοί και οι εξαθλιωμένοι βρίσκουν παρηγοριά στις δοξασίες του και τις υιοθετούν αμέσως. Ο Βουδισμός εξαπλώνεται τάχιστα.
Ακολούθησε ο Μ. Αλέξανδρος του οποίου τις ανατολικές επαρχίες κληρονόμησαν οι Σελευκίδες. Ο στρατηγός Διόδωτος αποσχίζεται από τους Σελευκίδες το 220 πΧ. κατακτά την Βακτριανή στην περιοχή νότια του Αφγανιστάν και ΒΔ Ινδίας (σήμερα Πακιστάν). Το 190 π.Χ. επεκτείνει το κράτος του μέχρι το Τουρκεστάν και το Κασμίρ. Η ελληνική τέχνη με όλες τις εφαρμογές της απλώνεται στις κατακτημένες περιοχές . Ο συμβολισμός του Βούδα μέχρι τον 1ο μ.Χ. αιώνα ήταν το αποτύπωμα ενός πέλματος ή ένα δένδρο. Από κει και πέρα, χάρις στην ελληνική γλυπτική παίρνει την μορφή ανθρώπου και ντύνεται με ελληνική χλαμύδα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Βούδα, λέγεται ότι μοιάζουν με τη γαλήνια μορφή του θεού Απόλλωνα.
Ο Βασιλιάς Μένανδρος ο οποίος ασπάστηκε τον Βουδισμό υλοποιεί το όραμα του Αλέξανδρου φτάνει στα Ιμαλάια στο Νεπάλ και στο Γάγγη διαδίδοντας την ελληνο-βουδιστική τέχνη. Ανακηρύσσεται άγιος του Βουδισμού με το όνομα «Μιλίντα».
Μια δυναστεία που μας ενδιαφέρει είναι οι Κουσάν. Ήταν φυλή από τα κεντρικά της Ασίας και το 78μ.Χ. κυνηγημένοι από άλλες φυλές, μη βρίσκοντας διέξοδο προς το νότο εξ αιτίας της οροσειρά των Ιμαλάϊων προχωράει δυτικά και κυριεύει τη Βακτριανή, συνεχίζει νότια καταλαμβάνει την κοιλάδα του Ινδού ποταμού προχωρά ανατολικά μέχρι την κοιλάδα του Γάγγη.
Αυτοί οι καημένοι άγριοι όπως ήταν στην κεντρική Ασία, μόλις είδαν τα θαύματα της ελληνικής τέχνης στη Βακτριανή και στις άλλες περιοχές δεν πίστευαν στα μάτια τους. Χωρίς δεύτερη σκέψη υιοθετούν την ελληνική νοοτροπία στην τέχνη στην φιλοσοφία στο ελληνικό αλφάβητο. Ακόμη και στα νομίσματα τους έβαλαν ελληνικά γράμματα. Σταδιακά διαδίδεται η ελληνο – βουδιστική τέχνη σε όλη την επικράτεια. Τα αγάλματα του βούδα ντυμένα με τις ελληνικές χλαμύδες προχώρησαν μέχρι τη Ν.Α. Ασία, ανέβηκαν στην Κίνα και έφτασαν στην Ιαπωνία διαδίδοντας το βουδισμό.
Το 8ο αιώνα οι Μουσουλμάνοι κατακτούν την Ινδία φέροντας μαζί τους ένα διαφορετικό πολιτισμό. Ινδο-μουσουλμανική τέχνη. Τον 15ο αιώνα ο Ταμερλάνος σαν σίφουνας καταστρέφει ότι βρει μπροστά του και δημιουργεί την Μογγολική
αυτοκρατορία της Ινδίας που φέρνει μαζί της ένας αξιοθαύμαστος πολιτισμό, ( ινδο - μογγολική τέχνη) που σημαντικά της μνημεία βλέπουμε σήμερα. Τέλος, καταπλέουν οι στόλοι από τα δυτικά πάντα, φέρνοντας κατά σειρά Ολλανδούς, Πορτογάλους και Άγγλους αποικιοκράτες, συνεχίζουν να καταληστεύουν τον πλούτο της χώρα ώσπου εμφανίστηκε ο Μέγας οραματιστής Μαχάτμα Γκάντι. Αυτά εν περιλήψει.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα μια αγγλίδα της υψηλής τάξης έχοντας ακούσει για το Σουάμι Βιβεγκανάντα του έστειλε επιστολή να την δεχτεί στον κύκλο των μαθητών του. Της απάντησε: «Ελάτε αν θέλετε να δείτε φτώχεια, εξευτελισμό, βρωμιά, ανθρώπους με κουρέλια που μιλάνε για Θεό. Αν όμως ζητάτε άλλο πράμα μην έρθετε. Γιατί δεν μπορούνε να υποφέρουμε μια ακόμα κριτική». Οι ζητιάνοι είναι σε κάθε θρησκεία οι ίδιοι. Καρτέρι έξω από τους ναούς. Δείτε δύο μορφές ινδουιστών (πρώτη και τρίτη φωτό) έξω από το σπουδαίο ναό του Βισνού (Jagdish Temple) όπου ο εις εξ αυτών σκιάζεται κάτω από το άγαλμα τον ελέφαντα.
Εδώ είναι το άγαλμα του θεού στο κέντρο του ναού
Jag Mandir Palace
Jagdish Temple
Το σκιουράκι πήρε στάση για φωτό
Το Jag Mandir Palace στη μέση της λίμνης
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Το πρόγραμμα εκάστης ημέρας ήταν εύκαμπτο Baba. Μπορούσαμε να ακυρώνουμε και να προσθέτουμε και έτσι κάναμε. Το αυτοκίνητο ήταν στη διάθεση μας 7 days 24 hrs. Πολλά χωριά περάσαμε στις διαδρομές μας, στα πιο πολλά δεξιά κι αριστερά μαγαζιά παράγκες χωρίς νόημα, εκτός από το χωριό πριν από τη Ρανακπούρ με γέφυρα, μνημείο και πλατεία όπου σταματήσαμε. Πιο κάτω θα κάνουμε και μια παράκαμψη σ ένα χωριό με ένα αξιοθέατο κοντά. Το Βισνόι ξεχωρίζει απ όλα τα άλλα για την τήρηση του παραδοσιακού ενδυματολογικού κώδικα και για κάποια διαφορετικά πιστεύω των κατοίκων. Όμως κάθε χωριό που αναπτύσσεται τουριστικά χάνει τις ιδιότητες.
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Τριάντα λεπτά οδήγησης από την Udaipur βρισκόταν το Εklingji Temple. Επιλογή δική μου. Αφήσαμε την μονοτονία του εθνικού δρόμου και μπήκαμε σ ένα επαρχιακό δρόμο στενό πνιγμένο στο πράσινο. Η χαραγμένη άσφαλτος ανάμεσα από πυκνόφυλλα δένδρα δεν έδινε το δικαίωμα άλλης θέασης πλην της ίδιας και της πυκνής βλάστησης που την έγλυφε.
Μετά από αρκετές φιδοστροφές φτάσαμε στην είσοδο του περιφραγμένου από τείχος χώρου όπου βρισκόταν ο ναός. Απ έξω δεξιά κι αριστερά λίγα κιόσκια με αναψυκτικά και αναμνηστικά περίμεναν τους προσκυνητές. Ένα παμπάλαιο δυνατό τείχος χώριζε το χώρο από το από το ομώνυμο χωριό. Δεν ήταν το χωριό απ το οποίο πήρε την ονομασία το τέμπλο, αλλά Eklingji ονομάζεται όλη η γύρω περιοχή, τεράστια έκταση, σπαρμένη με άλλους ναούς ανάμεσα σε λίμνες και λόφους . Ο ναός αφιερωμένος στο θεό Σίβα είναι από τους σπουδαιότερος στο Ρατζαστάν και κτίστηκε το 734 μ.Χ. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες κείνη τη στιγμή. Τέσσερα χαριτωμένα παιδάκια που όμως δεν έσπαγε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαίτηση τη φωτογράφιση. Κέρδισαν πάντως το χαρτζιλικάκι τους για τις καραμέλες. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τις τρεις κυρίες με τις μακριές φούστες που πήγαν μα τραβήξουν νερό με την αντλία από τη γεώτρηση. Σοβαρές μουτρωμένες μου γύρισαν την πλάτη μουρμουρίζοντας.
Συνεχίσαμε για την Pushkar. Μια πόλη μέσα στις πρώτες επιλογές μου που υποσχόταν πολλά σύμφωνα με τις πληροφορίες. Ένας λόγος ήταν ότι είναι μια πόλη των 14.000 κατοίκων όπου θα κινούμασταν άνετα χωρίς το γνωστό κομφούζιο των δρόμων των άλλων πόλεων. Πράγματι μετά από μια διαδρομή μέσα σ ένα βουκολικό τοπίο, αποτελούμενο από κοιλάδες, λόφους, χαράδρες, λίμνες, που θύμιζαν Ελλάδα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν δίπλα στη λίμνη της πόλης, χωρίς καμία κυκλοφοριακή δυσκολία. Άλλο λόγος είναι η λίμνη που ομορφαίνει το τοπίο, γύρω της αναπτύσσεται όλη η δραστηριότητα της πόλης και στη μια πλευρά της τα σκαλάκια που έφταναν μέχρι το νερό διευκόλυναν το μπάνιο του λαού στα ιερά και βρώμικα νερά της. Τρίτος λόγος ήταν ότι η Puskhar είναι μια από τις πιο παλιές πόλεις της Ινδίας, κι εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ναός του Βράχμα σε όλο τον κόσμο.
Μα το σπουδαιότερο ήταν ότι έχει τον τίτλο ιεράς πόλης τεκμήριο αναμφισβήτητης αξίας, κάτι δηλαδή σαν Ιεροσόλυμα ή Μέκκα και κάθε Ινδός που σέβεται τη θρησκεία του πρέπει να την επισκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του. Δεν τρώνε κρέας ούτε αλκοόλ. Θα επιτρέπουν άραγε να κυκλοφορούν οι ξένοι με σορτσάκι ή έχουν ενδυματολογικούς κώδικες στις γυναίκες; Ότι και να έχουν καλοδεχούμενο χωρίς αντίρρηση για να μπούμε κάπως και στο πνεύμα του Ινδουισμού. Όχι βέβαια να προσηλυτιστούμε, δυνατό δίδαγμα η περίπτωση της τρίτης μέρας του ταξιδιού που από τότε κρατούσα αποστάσεις. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μας σε ναούς, όχι στους αρχαίους, αλλά σ αυτούς που σήμερα δέχονται ουρές προσκυνητών, όπου μαζί κι εμείς στη σειρά πλησιάζαμε τη εικόνα του θεού, ξυπόλητοι με αγωνία μήπως χάσουμε τα παπούτσια μας, αφήναμε τον οβολό μας όπως ο κάθε πιστός..., μας έδιναν μικρά άσπρα ζαχαρωτά στο μέγεθος του ρεβιθιού από ζάχαρη κάτι σαν αντίδωρο, παίρναμε μικρά ανθάκια, όμως μέσα σ αυτό το πλήθος κι έξω στο άλλο χάος των δρόμων που μας περίμενε δεν μας άγγιζε κάποιο θρησκευτικό αίσθημα.
Ο ινδουισμός η πιο παλιά από τις άλλες θρησκείες, δεν έχει Ευαγγέλιο ή Κοράνι να δίνει οδηγίες στους πιστούς, δεν έκανε πολέμους για να προσηλυτίσει άλλους λαούς, δεν έχει κόλαση με φωτιές και δαίμονες. Βασική πηγή οι πανάρχαιες Βέδες. Στα πολλά Ινδικά κρατίδια που απλώθηκε με τις διαφορετικές διαλέκτους εμπλουτίστηκε και με άλλους θεούς μικρούς ή μεγάλους να ανταποκρίνονται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη και ανάλογα με τα έθιμα και τις παραδόσεις κάθε φυλής. Πάντα όμως κατέληγε στους ίδιους βασικούς θεούς όπως οι Βράχμα, Βισνού, Σίβα, Κρίσνα, Γκανέσα η θεά Κάλι προστάτιδα… του Ραμακρίσνα κ.α
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του Ινδουισμού ήταν ότι τοποθετιόταν ευνοϊκά ως προς τη μεταχείριση των γυναικών περισσότερο από κάθε άλλη μεγάλη θρησκεία. Τούτο διότι ευλογεί και παροτρύνει τη χαρά της απόλαυσης στο σμίξιμο του άνδρα με τη γυναίκα. Κι επειδή χωρίς τη συμμετοχή και των δύο αυτό δεν επιτυγχάνεται, δεν μπορεί ένας εξ αυτών να βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση. Οι περισσότεροι θεοί είχαν γυναίκες, ερωμένες και παλλακίδες και τις βλέπουμε σήμερα στις παλιές ζωγραφιές να χορεύουν ημίγυμνες με προκλητικές γύρω από τον άνδρα θεό. Έτσι, για την τέχνη της απόλαυσης γράφτηκε το Κάμα Σούτρα και φτιάχτηκαν τα γυμνά γλυπτά στο Κhajuraho. Η κατάσταση αυτή που κράτησε πολλούς αιώνες από το 700 π.Χ., σε κάποια στιγμή άρχιζε να εκτροχιάζεται …Ώσπου οι Άγγλοι άποικοι επέβαλλαν μερικούς περιορισμούς και ο Μαχάτμα Γκάντι έδωσε τέλος σ αυτό το είδος λατρείας…
Ο εμπορικός δρόμος σε ένα μεγάλο τόξο γύρω από την λίμνη ήταν καθαρός από κάθε ενοχλητικά στοιχεία, δηλαδή από σκουπίδια, τροχοφόρα, κόσμο, φασαρία, κι όλα τα υπόλοιπα που συναντήσαμε στις άλλες πόλεις. Τα καταστήματα ήταν περιποιημένα οι έμποροι καθόλου ενοχλητικοί. Μια ατμόσφαιρα τουριστικής πόλης που δείχνει σεβασμό στους επισκέπτες που εδώ ήταν αρκετοί από τη λευκή φυλή.
Φτάνοντας στο ύψος των πρώτων σκαλοπατιών δύο νεαροί μας πλησίασαν, στη αρχή νόμιζα ότι ήταν μεσάζοντες σε καταστήματα, όμως μας έδειξαν τα σκαλάκια όπου κι άλλοι νεαροί Ινδοί περίμεναν. Μας έδωσαν από ένα ανθάκι. Στη αρχή το πέταξα στη λίμνη. Όμως μου έδωσαν κι άλλο με εντολή να το κρατήσω. Μας οδήγησαν στο τελευταίο σκαλί πάνω από το νερό, κάθισα κάτω και δίπλα μου ο Ινδός και η γυναίκα μου παρακάτω μαζί με τον άλλο. –Επανέλαβε ότι θα σου πω, μου είπε. Φράσεις ινδικές περίεργες ακατανόητες που έπρεπε να επαναλαμβάνω και στο κατόπιν τοποθέτησα το ανθάκι στην επιφάνεια της λίμνης. Μ αυτό την ιεροτελεστία τέλειωσε η «προσηλύτιση» μου; Ήταν παράκληση προς το θεό να φέρει υγεία και ευτυχία στη ζωή μας.
Κι αν νομίζει κάποιος ότι αυτή η ιερή υποτίθεται πόλη εξέπεμπε κάποιο θρησκευτικό πνεύμα, κάνει μεγάλο λάθος .Σας άφησα τελευταίο το χαρακτηριστικό που κανείς τουριστικός οδηγός δεν αναφέρει και που ήταν έκπληξη για μας. Από τις επτά πόλεις που επισκεφτήκαμε εδώ συναντήσαμε τους περισσότερους λευκούς τουρίστες. Νέες κοπέλες μόνες στους δρόμους προκλητικά ντυμένες, σα να βρισκόταν σε παραλία. Καυτά σορτς ώμοι γυμνοί σχισμένα ρούχα. Είδαμε κι άλλες λευκές σε άλλες πόλεις αλλά σεβόντουσαν τα έθιμα του τόπου. Στην Pushkar οι καημένες οι Ινδές τις χάζευαν τις τουρίστριες με αρνητική διάθεση. Βέβαια λέγεται ότι εδώ από το 1970 ερχόταν οι χίπηδες και ότι σήμερα πολλοί ξένοι έρχονται και μένουν για αρκετές μέρες. Αλλά λίγο σεβασμός στους ντόπιους της υποτίθεται ιερής δεν βλάπτει. Ή μήπως έκαναν σπονδή στον Ινδουιστικό θεό της «απόλαυσης»; Υπήρχαν πάντως πινακίδες με οδηγίες στην συμπεριφορά και στη ενδυματολογικό κώδικα των ξένων.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας για το ναό του Βράχμα. Η κίνηση ολοένα και πύκνωνε οι ιερές αγελάδες ξανά παρούσες και στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο ναό γινόταν ο χαμός. Εδώ τα παπούτσια μπήκαν σε ράφια διαφορετικά απ αυτά της φωτογραφικής μηχανής που ούτε με πληρωμή μπορούσα να την κρατήσω. Η πολυχρωμία της ενδυμασίας των Ινδών γυναικών προσκυνητών μαζί με αυτή των τμημάτων του παλιού ναού ήταν απολαυστικά χαρούμενη.
Λίμνη γεμάτη με νούφαρα αλλά χωρίς τα άνθη
Πουσκάρ από το μπαλκόνι μας
Ινδού temple
Δεν μας άφησαν να προχωρήσουμε μέσα
Η λίμνη τη νύχτα
Μετά από αρκετές φιδοστροφές φτάσαμε στην είσοδο του περιφραγμένου από τείχος χώρου όπου βρισκόταν ο ναός. Απ έξω δεξιά κι αριστερά λίγα κιόσκια με αναψυκτικά και αναμνηστικά περίμεναν τους προσκυνητές. Ένα παμπάλαιο δυνατό τείχος χώριζε το χώρο από το από το ομώνυμο χωριό. Δεν ήταν το χωριό απ το οποίο πήρε την ονομασία το τέμπλο, αλλά Eklingji ονομάζεται όλη η γύρω περιοχή, τεράστια έκταση, σπαρμένη με άλλους ναούς ανάμεσα σε λίμνες και λόφους . Ο ναός αφιερωμένος στο θεό Σίβα είναι από τους σπουδαιότερος στο Ρατζαστάν και κτίστηκε το 734 μ.Χ. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες κείνη τη στιγμή. Τέσσερα χαριτωμένα παιδάκια που όμως δεν έσπαγε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαίτηση τη φωτογράφιση. Κέρδισαν πάντως το χαρτζιλικάκι τους για τις καραμέλες. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τις τρεις κυρίες με τις μακριές φούστες που πήγαν μα τραβήξουν νερό με την αντλία από τη γεώτρηση. Σοβαρές μουτρωμένες μου γύρισαν την πλάτη μουρμουρίζοντας.
Συνεχίσαμε για την Pushkar. Μια πόλη μέσα στις πρώτες επιλογές μου που υποσχόταν πολλά σύμφωνα με τις πληροφορίες. Ένας λόγος ήταν ότι είναι μια πόλη των 14.000 κατοίκων όπου θα κινούμασταν άνετα χωρίς το γνωστό κομφούζιο των δρόμων των άλλων πόλεων. Πράγματι μετά από μια διαδρομή μέσα σ ένα βουκολικό τοπίο, αποτελούμενο από κοιλάδες, λόφους, χαράδρες, λίμνες, που θύμιζαν Ελλάδα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν δίπλα στη λίμνη της πόλης, χωρίς καμία κυκλοφοριακή δυσκολία. Άλλο λόγος είναι η λίμνη που ομορφαίνει το τοπίο, γύρω της αναπτύσσεται όλη η δραστηριότητα της πόλης και στη μια πλευρά της τα σκαλάκια που έφταναν μέχρι το νερό διευκόλυναν το μπάνιο του λαού στα ιερά και βρώμικα νερά της. Τρίτος λόγος ήταν ότι η Puskhar είναι μια από τις πιο παλιές πόλεις της Ινδίας, κι εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ναός του Βράχμα σε όλο τον κόσμο.
Μα το σπουδαιότερο ήταν ότι έχει τον τίτλο ιεράς πόλης τεκμήριο αναμφισβήτητης αξίας, κάτι δηλαδή σαν Ιεροσόλυμα ή Μέκκα και κάθε Ινδός που σέβεται τη θρησκεία του πρέπει να την επισκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του. Δεν τρώνε κρέας ούτε αλκοόλ. Θα επιτρέπουν άραγε να κυκλοφορούν οι ξένοι με σορτσάκι ή έχουν ενδυματολογικούς κώδικες στις γυναίκες; Ότι και να έχουν καλοδεχούμενο χωρίς αντίρρηση για να μπούμε κάπως και στο πνεύμα του Ινδουισμού. Όχι βέβαια να προσηλυτιστούμε, δυνατό δίδαγμα η περίπτωση της τρίτης μέρας του ταξιδιού που από τότε κρατούσα αποστάσεις. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μας σε ναούς, όχι στους αρχαίους, αλλά σ αυτούς που σήμερα δέχονται ουρές προσκυνητών, όπου μαζί κι εμείς στη σειρά πλησιάζαμε τη εικόνα του θεού, ξυπόλητοι με αγωνία μήπως χάσουμε τα παπούτσια μας, αφήναμε τον οβολό μας όπως ο κάθε πιστός..., μας έδιναν μικρά άσπρα ζαχαρωτά στο μέγεθος του ρεβιθιού από ζάχαρη κάτι σαν αντίδωρο, παίρναμε μικρά ανθάκια, όμως μέσα σ αυτό το πλήθος κι έξω στο άλλο χάος των δρόμων που μας περίμενε δεν μας άγγιζε κάποιο θρησκευτικό αίσθημα.
Ο ινδουισμός η πιο παλιά από τις άλλες θρησκείες, δεν έχει Ευαγγέλιο ή Κοράνι να δίνει οδηγίες στους πιστούς, δεν έκανε πολέμους για να προσηλυτίσει άλλους λαούς, δεν έχει κόλαση με φωτιές και δαίμονες. Βασική πηγή οι πανάρχαιες Βέδες. Στα πολλά Ινδικά κρατίδια που απλώθηκε με τις διαφορετικές διαλέκτους εμπλουτίστηκε και με άλλους θεούς μικρούς ή μεγάλους να ανταποκρίνονται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη και ανάλογα με τα έθιμα και τις παραδόσεις κάθε φυλής. Πάντα όμως κατέληγε στους ίδιους βασικούς θεούς όπως οι Βράχμα, Βισνού, Σίβα, Κρίσνα, Γκανέσα η θεά Κάλι προστάτιδα… του Ραμακρίσνα κ.α
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του Ινδουισμού ήταν ότι τοποθετιόταν ευνοϊκά ως προς τη μεταχείριση των γυναικών περισσότερο από κάθε άλλη μεγάλη θρησκεία. Τούτο διότι ευλογεί και παροτρύνει τη χαρά της απόλαυσης στο σμίξιμο του άνδρα με τη γυναίκα. Κι επειδή χωρίς τη συμμετοχή και των δύο αυτό δεν επιτυγχάνεται, δεν μπορεί ένας εξ αυτών να βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση. Οι περισσότεροι θεοί είχαν γυναίκες, ερωμένες και παλλακίδες και τις βλέπουμε σήμερα στις παλιές ζωγραφιές να χορεύουν ημίγυμνες με προκλητικές γύρω από τον άνδρα θεό. Έτσι, για την τέχνη της απόλαυσης γράφτηκε το Κάμα Σούτρα και φτιάχτηκαν τα γυμνά γλυπτά στο Κhajuraho. Η κατάσταση αυτή που κράτησε πολλούς αιώνες από το 700 π.Χ., σε κάποια στιγμή άρχιζε να εκτροχιάζεται …Ώσπου οι Άγγλοι άποικοι επέβαλλαν μερικούς περιορισμούς και ο Μαχάτμα Γκάντι έδωσε τέλος σ αυτό το είδος λατρείας…
Ο εμπορικός δρόμος σε ένα μεγάλο τόξο γύρω από την λίμνη ήταν καθαρός από κάθε ενοχλητικά στοιχεία, δηλαδή από σκουπίδια, τροχοφόρα, κόσμο, φασαρία, κι όλα τα υπόλοιπα που συναντήσαμε στις άλλες πόλεις. Τα καταστήματα ήταν περιποιημένα οι έμποροι καθόλου ενοχλητικοί. Μια ατμόσφαιρα τουριστικής πόλης που δείχνει σεβασμό στους επισκέπτες που εδώ ήταν αρκετοί από τη λευκή φυλή.
Φτάνοντας στο ύψος των πρώτων σκαλοπατιών δύο νεαροί μας πλησίασαν, στη αρχή νόμιζα ότι ήταν μεσάζοντες σε καταστήματα, όμως μας έδειξαν τα σκαλάκια όπου κι άλλοι νεαροί Ινδοί περίμεναν. Μας έδωσαν από ένα ανθάκι. Στη αρχή το πέταξα στη λίμνη. Όμως μου έδωσαν κι άλλο με εντολή να το κρατήσω. Μας οδήγησαν στο τελευταίο σκαλί πάνω από το νερό, κάθισα κάτω και δίπλα μου ο Ινδός και η γυναίκα μου παρακάτω μαζί με τον άλλο. –Επανέλαβε ότι θα σου πω, μου είπε. Φράσεις ινδικές περίεργες ακατανόητες που έπρεπε να επαναλαμβάνω και στο κατόπιν τοποθέτησα το ανθάκι στην επιφάνεια της λίμνης. Μ αυτό την ιεροτελεστία τέλειωσε η «προσηλύτιση» μου; Ήταν παράκληση προς το θεό να φέρει υγεία και ευτυχία στη ζωή μας.
Κι αν νομίζει κάποιος ότι αυτή η ιερή υποτίθεται πόλη εξέπεμπε κάποιο θρησκευτικό πνεύμα, κάνει μεγάλο λάθος .Σας άφησα τελευταίο το χαρακτηριστικό που κανείς τουριστικός οδηγός δεν αναφέρει και που ήταν έκπληξη για μας. Από τις επτά πόλεις που επισκεφτήκαμε εδώ συναντήσαμε τους περισσότερους λευκούς τουρίστες. Νέες κοπέλες μόνες στους δρόμους προκλητικά ντυμένες, σα να βρισκόταν σε παραλία. Καυτά σορτς ώμοι γυμνοί σχισμένα ρούχα. Είδαμε κι άλλες λευκές σε άλλες πόλεις αλλά σεβόντουσαν τα έθιμα του τόπου. Στην Pushkar οι καημένες οι Ινδές τις χάζευαν τις τουρίστριες με αρνητική διάθεση. Βέβαια λέγεται ότι εδώ από το 1970 ερχόταν οι χίπηδες και ότι σήμερα πολλοί ξένοι έρχονται και μένουν για αρκετές μέρες. Αλλά λίγο σεβασμός στους ντόπιους της υποτίθεται ιερής δεν βλάπτει. Ή μήπως έκαναν σπονδή στον Ινδουιστικό θεό της «απόλαυσης»; Υπήρχαν πάντως πινακίδες με οδηγίες στην συμπεριφορά και στη ενδυματολογικό κώδικα των ξένων.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας για το ναό του Βράχμα. Η κίνηση ολοένα και πύκνωνε οι ιερές αγελάδες ξανά παρούσες και στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο ναό γινόταν ο χαμός. Εδώ τα παπούτσια μπήκαν σε ράφια διαφορετικά απ αυτά της φωτογραφικής μηχανής που ούτε με πληρωμή μπορούσα να την κρατήσω. Η πολυχρωμία της ενδυμασίας των Ινδών γυναικών προσκυνητών μαζί με αυτή των τμημάτων του παλιού ναού ήταν απολαυστικά χαρούμενη.
Λίμνη γεμάτη με νούφαρα αλλά χωρίς τα άνθη
Πουσκάρ από το μπαλκόνι μας
Ινδού temple
Δεν μας άφησαν να προχωρήσουμε μέσα
Η λίμνη τη νύχτα
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Το Δελχί όπου μείναμε δύο βράδια το έβαλα τελευταίο στο πρόγραμμα για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χάσουμε την πτήση της επιστροφής. Στην Ινδία όλα να τα περιμένεις. Π.χ. η πτήση από Μπεναρές προς Δελχί από Ο920 έγινε στις 1420. Περιέργως αντί το τελευταίο ξενοδοχείο έπρεπε να είναι το καλύτερο τούτο ήταν το χειρότερο απ όλα τα προηγούμενα. Δε διαμαρτυρήθηκα γιατί όλες τις ώρες τις περάσαμε στους δρόμους και στα αξιοθέατα. Το δωμάτιο όμως μας έδωσε μια άλλη εμπειρία. Από το μικρό μπαλκονάκι του είχαμε θέα μια θλιβερή εικόνα βρώμικων ταλαιπωρημένων οικοδομών, μια τετράγωνη βεράντα με κατοικίες γύρω και στη μέση μια κοινή βρύση, κάποια γερόντια μισοντυμένα πρωί-πρωί να πλένονται και όπως μάντευα κοινή τουαλέτα. Το Δελχί ήταν μια διαφορετική πόλη από τις προηγούμενες που πήγαμε. Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ήταν όμοια με την Ελλάδα. Ταυτόχρονα μια συννεφιά έκρυβε τις ακτίνες του ήλιου κάνοντας τις διαδρομές μας στα αξιοθέατα και στους δρόμους πιο ευχάριστες. Παρόλο που δεν έλειψαν κάποια κουραστικά μποτιλιαρίσματα στη παλιά πόλη, αποζημιωθήκαμε με τι φαρδιές λεωφόρους πλαισιωμένες από δενδροστοιχίες , καθαρές, άνετες. Τα πάρκα, τα τεράστια κυβερνητικά κτήρια, την μη ύπαρξη αγελάδων…, μια πόλη όπου και 4-5 βράδια να μείνεις θα έχει κάτι να σου προσφέρει.
Ας συνεχίσουμε όμως με φωτογραφίες:
Βαρανάσι προς Δελχί
Jama Masjid Το μεγαλύτερο στην Ινδία 1650 m.X. Κι επειδή είναι τζαμί μας ντύσανε....
Τα παιδάκια χαίρονται το νερό της μάνικας....
Κι εδώ κίονες ελληνικού ρυθμού
Ας συνεχίσουμε όμως με φωτογραφίες:
Βαρανάσι προς Δελχί
Jama Masjid Το μεγαλύτερο στην Ινδία 1650 m.X. Κι επειδή είναι τζαμί μας ντύσανε....
Τα παιδάκια χαίρονται το νερό της μάνικας....
Κι εδώ κίονες ελληνικού ρυθμού
Kati
Member
- Μηνύματα
- 154
- Likes
- 203
Νιώσατε απειλή κάπου; Μέσα σε ξενοδοχείο ή στο δρόμο; Λογικά ήσασταν δύο άτομα αλλά και πάλι αν δουν (ξένη) γυναίκα κάποιοι παρεκτρέπονται. Φοβόταν η σύντροφός σας να κυκλοφορήσει μόνη ή δε χρειάστηκε; Είχε ξεκινήσει η φάση απόσυρσης μεγάλων χαρτονομισμάτων ρουπιών τότε; Ταλαιπωρηθήκατε ή τη γλυτώσατε;
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Kati όχι σε όλα εκτός στη τελευταία ερώτηση. Γιατί οπωσδήποτε ταλαιπωρία είναι να ταξιδεύεις κάθε μέρα σχεδόν με το αυτοκίνητο, αλλά τα έγραψα αυτά στην αρχή. Τη "γλυτώσαμε" ναι ... μα περίμενε τη συνέχεια...
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Πάμε τώρα με ένα rickshaw δηλ τρίκυκλο ποδήλατο να δούμε ένα μέρος της παλιάς αγοράς (Chandi Chowk). Πριν τις εννέα το πρωί τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά αλλά ο οδηγός επέμενε να μας πάει να αγοράσουμε μπαχαρικά, για να πάρει προμήθεια βεβαίως, κι εκτός αυτού ενώ η βολτούλα αυτή ήταν προγραμματισμένη ήτοι πληρωμένη από το πρακτορείο, αυτός επέμενε στο τέλος να πληρωθεί. Ακολουθώντας μας φωνάζοντας ώσπου φτάσαμε στο αυτοκίνητο και ο οδηγός τον έβαλε στη θέση του.
(Το βίντεο αναρτήθηκε εδώ βάσει των οδηγιών του φόρουμ: "Ανέβασμα φωτό και βίντεο στις ιστορίες σας"!!!!)
(Το βίντεο αναρτήθηκε εδώ βάσει των οδηγιών του φόρουμ: "Ανέβασμα φωτό και βίντεο στις ιστορίες σας"!!!!)
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
...μου γράφει ότι το βίντεο είναι ιδιωτικό...
Εκπομπές Travelstories
