babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κεφ. 3°: Οι Κεντέρηδες, οι τρομοκράτες και τα Αιγυπτιακά μαχαιροπήρουνα
- Ωχ! Πάλι αυτός γράφει; Πάλι νησί δεν πρόκειται να δούμε! Κά-τίνααα… σαλαμάκι!
Δυστυχώς οι εποχές αλλάζουν και κάποια δεδομένα μεταβάλλονται προς το χειρότερο. Η παρείσφρηση της Αλ Κάιντα στην αραβική χερσόνησο κι επίδοξοι βομβιστές εξορμούμενοι από την Υεμένη έβαλαν τη χώρα στη μαύρη λίστα. Kαι για να δώσει δείγματα νομιμοφροσύνης στην pax Americana η κυβέρνησή της αποφάσισε να ταλαιπωρεί τους τουρίστες: η visa upon arrival είναι πλέον παρελθόν. Τώρα visa at embassy μόνο. Και επειδή πρεσβεία στην Ελλάδα δεν υπάρχει, πρέπει να στείλεις τα διαβατήρια στην Ιταλία. Κάτι που προσαυξάνει τα 50€ της βίζας στο διπλάσιο αθροίζοντας τα έξοδα του κούριερ. Και δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να στείλεις και αντίγραφα των αεροπορικών εισιτήριων μαζί με το πρόγραμμα επίσκεψης στη χώρα. Όλα αυτά τα γραφειοκρατικά για να αποδείξεις ότι δεν είσαι επίδοξος τρομοκράτης αλλά ένας ταπεινός ταξιδευτής.
Είχαμε 5 μέρες. Μέχρι την Παρασκευή (ημέρα καθόδου μου στην Αθήνα για το πάρτυ γενεθλίων του Travelstories) έπρεπε να γίνουν όλα τα παρακάτω:
- Κατίναααα… και πατατάκια! Έχει πολύύύύ μέλλον η ιστορία!
Το πρόγραμμα
Το πρόγραμμα είχε πάνω – κάτω φτιαχτεί ήδη από τον Ηydronetta σε συνεργασία με τον Meetaq, υπήρχε ευελιξία από την πλευρά του δεύτερου όσον αφορά τις μέρες και η συμμετοχή δεύτερου ατόμου δεν δημιουργούσε πρόβλημα’ αντίθετα, μείωνε και το κόστος ανά άτομο. Η επικοινωνία με emailδεν ήταν ιδιαίτερα προβληματική (αν εξαιρέσει κανείς τις συχνές διακοπές ρεύματος στο νησί ή την ενδεχόμενη απουσία του οδηγού σε τουρ στο νησί) και οι αλλαγές έγιναν δεκτές.
Οι πτήσεις
Το θέμα ήταν η πρόσβαση στη Σοκότρα. Η νεοσύστατη Felix airways είναι πλέον η μοναδική εταιρεία που πετάει στο νησί. Και βέβαια χρεώνει όσα θέλει: ~200€ Α/Ρ. Μόνο που online αγορά του εισιτηρίου δεν ήταν διαθέσιμη κι έτσι αρκεστήκαμε σε μια κράτηση με τη δέσμευση να πληρώσουμε το εισιτήριο λίγο πριν την αναχώρηση. Έλα όμως που η ιστοσελίδα της εταιρίας με τα δρομολόγια άλλαζε κάθε μέρα εκείνη την εποχή και έπρεπε να επιβεβαιώνουμε συνεχώς τις ημερομηνίες και ώρες. Εξ αιτίας αυτού, κι αφού οι μέρες αναχώρησης – τουλάχιστον – ήταν δεδομένες, αποφασίσαμε να μη ρισκάρουμε άφιξη στη Σανα’ά και αναχώρηση αμέσως μετά από λίγες ώρες αλλά να μείνουμε μια μέρα εκεί και να φύγουμε την επομένη.
Στη Σανα’ά πετούν πολλές εταιρίες. Από τη στιγμή, όμως, που μπήκε στη μέση η Ερυθραία, η Egyptair ήταν μονόδρομος. Νά’μαστε, λοιπόν, Δευτέρα βράδυ να ψάχνουμε εισιτήρια και τιμές. Η Egypt πετούσε στις 13:30, είχε σχετικά καλή αναμονή στην επιστροφή από Κάιρο για Αθήνα αλλά στον πηγαιμό 8 δύσκολες ώρες.
Εγώ είχα και το Θεσ/νίκη – Αθήνα.Ψάχνοντας ανάμεσα σε Α3 και ΟΑ, ήρθε η φλασιά και το Θεσ/νίκη – Κάιρο της ΟΑ στα 95 Ευρούλια έλαμψε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια! Σε χρόνο dt έγινε η κράτηση πριν χαθεί το κελεπούρι (το αντίστοιχο της Α3 ήταν σχεδόν 70 ευρώ ακριβότερο). Το καλύτερο? Μόνο 3 ώρες αναμονή στο Κάιρο αντί για τις 8 της Εgypt. Αλλά έπρεπε ν’ αλλάξει πλάνο κι ο Hydronetta. Όχι και τόσο καλή η τιμή του δικού του, η μοναδική διαθέσιμη θέση σ’ αυτό το ναύλο είχει φύγει ήδη αλλά τα 115 Ευρώ για το Αθήνα – Κάιρο δεν ήταν και τόσο κακό, οπότε κρατήθηκε κι αυτό.
Τώρα είχαμε τους Αιγύπτιους. Ίδιο πρόβλημα κι εδώ. Ένα φτηνό εισιτήριο, τα δύο πολύ ακριβότερα… Τηλέφωνο στα γραφεία την επομένη το πρωί, συνεννόηση, συμφωνία, παραλαβή των 2 εισιτηρίων την Τετάρτη, κοστολογημένα και τα δύο στη χαμηλή τιμή. Κέρδος άνω των 100 Ευρώ. Να’ναι καλά τα παλληκάρια.
Τελευταία έμεινε η Yemenia για το κομμάτι Σανα’ά – Ασμάρα. Εύκολο (σχετικά) το σάιτ τους, δεν χρειάστηκαν περισσότερο από 20 λεπτά για να γίνει η κράτηση και η online πληρωμή με πιστωτική κάρτα. Κι έτσι καταλήξαμε στα παρακάτω:
(babaduma)
24.11.2010 : Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Κάιρο (SKG – ATH– CAI), OA0909: 13:30 – 14:20, OA0325: 18:00 - 20:00 , 95 Eυρώ
12.12.2010 : Αθήνα – Θεσσαλονίκη (ATH – SKG), A30118: 16:05 – 17:00, 58 Ευρώ
(Hydronetta)
24.11.2010 : Αθήνα – Κάιρο (ATH – CAI), OA0325: 18:00 - 20:00 , 115 Eυρώ
(babaduma + Hydronetta)
24.11.2010 : Κάιρο – Σανα’ά (CAI – SAH), MS0691: 23:15 – 03:25
12.12.2010 : Ασμάρα – Κάιρο – Αθήνα (ASM – CAI – ATH), MS0834: 03:50 – 05:55, MS0747: 10:20 – 12:30
(328.50 Ευρώ έκαστο Α/Ρ)
26.11.2010 : Σανα’ά – Σοκότρα (SAH – SCT), FO150A: 06:00 – 08:25
03.12.2010 : Σοκότρα – Σανα’ά (SCT – SAH), FO151A: 08:55 – 11:20 , $276.18 έκαστο Α/Ρ
04.12.2010 : Σανα’ά – Ασμάρα (SAH – ASM), IY0630: 23:30 – 00:40, 122 Ευρώ έκαστο
- Τώώώρα μας φώτισες! Κατίνααα… το κομπιουτεράκι! Πόσο πάει σήμερα το δολλάριο;
Τα ξενοδοχεία
Στο προξενείο της Ερυθραίας δεν είχαν κανέναν ιδιαίτερο νταλγκά για το πού θα μέναμε. Στης Υεμένης, όμως, ήθελαν να ξέρουν. Λόγω του περιορισμένου χρόνου παραμονής μας στη Σανα’ά, με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίστηκε ότι το πρωτεύον ήταν η τοποθεσία (παλιά πόλη) και όχι οι ανέσεις, έγινε μια γρήγορη έρευνα, διαβάστηκαν και τα θετικά σχόλια του Lonely Planet στην πιο πρόσφατη έκδοσή του (2007) και επιλέχθηκε το Dawood Hotel:
http://www.dawoodhotel.com/
http://www.venere.com/hotels/sanaa/dawood-hotel/
$60 η βραδυά το δίκλινο, με δικό του μπάνιο και πρωινό. Και $20 το ταξί αεροδρόμιο – ξεν/χείο. Τέτοιες ώρες δεν ψάχνεις ούτε παζαρεύεις ταξί. Άσε που, πώς του εξηγείς πού πας?
Για την Ερυθραία δεν γνωρίζαμε ακόμη πώς θα κινηθούμε, οπότε οι κρατήσεις θα ακολουθούσαν.
Πέμπτη απόγευμα είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μπορούν να συμπληρωθούν τα έγγραφα που απαιτούνταν και να προωθηθούν για τις βίζες στις αντίστοιχες πρεσβείες.
Οι βίζες
Η Ερυθραία έχει προξενείο στην Αθήνα, η Υεμένη όχι. Ωστόσο, το πρώτο έχει μάλλον διεκπεραιωτικό ρόλο και μόνο. Λειτουργεί για το κοινό όποτε θέλει, ακόμη και η τηλεφωνική επικοινωνία είναι προβληματική και το μόνο που κάνει είναι η παραλαβή των εγγράφων (ευτυχώς απαιτεί μόνο φωτοτυπίες των διαβατηρίων) και η προώθησή τους στην Πρεσβεία τους στη Ρώμη. Α, και να εισπράττει 20 Ευρώ (ανά διαβατήριο) για την παροχή των υπηρεσιών του.
Η Υεμένη έχει πρεσβείες στη Ρώμη και στο Λονδίνο. Καλύτερα οργανωμένη η δεύτερη και φτηνότερη (25 λίρες το κόστος της βίζας) αλλά διάφορες αναφορές έλεγαν για κάποια προβλήματα στη χορήγησή της, κάποιες αρνήσεις έκδοσης, περισσότερες ερωτήσεις και τυπικότητες, οπότε προτιμήθηκε η Ρώμη κι ας ήταν ακριβότερη (50 Ευρώ) – μάλλον καλύτερα θα τα καταφέρναμε μ’ αυτούς.
Χαλαρώσαμε κάπως, τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά, μπορούσαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Travelstories και ν’ απολαύσουμε το επόμενο Σ/Κ στο Ελατοχώρι. Όλα καλά! Ή μήπως όχι???
- Τι «μήπως όχι» ρε μεγάλε; Τι δεν πήγε καλά; Κατίνααα… ουΐσκυ!
Τα διαβατήρια δεν έφυγαν αμέσως. Λίγο οι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις, λίγο οι προετοιμασίες για το Ελατοχώρι, έφεραν λίγο πίσω την αναχώρησή τους που έγινε τη δεύτερη βδομάδα του Οκτωβρίου (43 Ευρώ το κούριερ για Ρώμη! ). Εν τω μεταξύ, μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον ορίζοντα: Βόμβες στέλνονταν ανά την Ευρώπη με το ταχυδρομείο, η Υεμένη ήταν ξανά στο στόχαστρο ως πηγή τρομοκρατίας, βαρύγδουπες υστερικές δηλώσεις υπευθύνων και ανευθύνων και καπάκι και οι γιαλαντζί δικοί μας τρομοκράτες με τα σπίρτα και τα μπαρουτάκια δι’ αλληλογραφίας με επώνυμους παραλήπτες, ήρθε κι έδεσε η κατάσταση. Όλα τά’χε η Μαριορή…
Στις 18.10.2010 λαμβάνω το ακόλουθο ενημερωτικό email:
“Αυστραλία: Ταξιδιωτική οδηγία για την Υεμένη
Να μην πραγματοποιούν κανένα ταξίδι προς την Υεμένη συμβουλεύει τους πολίτες της η Αυστραλία, προειδοποιώντας ότι "ο κίνδυνος μίας τρομοκρατικής επίθεσης είναι εξαιρετικά αυξημένος" σε αυτή τη χώρα.
Το αυστραλιανό υπουργείο Εξωτερικών ζητά επίσης από τους πολίτες του που διαμένουν στην Υεμένη να εγκαταλείψουν τη χώρα, εξαιτίας της ασταθούς κατάστασης στον τομέα της ασφάλειας.
Η προειδοποίηση αυτή έρχεται λίγες μέρες μετά την εκτίμηση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα ότι η Αλ Κάιντα εφαρμόζει ένα "πρόγραμμα εξόντωσης" στην Υεμένη.
Ως επίδειξη ισχύος, την περασμένη Δευτέρα, η Αλ-Κάιντα στην Υεμένη κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του ηλεκτρονικού αγγλόφωνου περιοδικού "Inspire", που έχει ως στόχο τον προσηλυτισμό αγγλόφωνων μουσουλμάνων.”
Το προωθώ στον Hydronetta ο οποίος, ψύχραιμος, αποφαίνεται:
Η: «Bοήθειά μας! Πάντως από ταξιδιωτικές οδηγίες δεν φείδονται αυτές οι χώρες…»
… και μου στέλνει ένα βιντεάκι με μια «θεά» τραγουδίστρια από την Ερυθραία – για να μου φτιάξει τη διάθεση. Μάταιος κόπος:
Β: «Όλο κάτι τέτοια πας και λες
και με τραβολογάς στις παρδαλές
Κάτσε λίγο, σοβαρέψου
και με προσοχή για σκέψου
Μήπως είν' καλύτερα να μένει
η προκλητική Υεμένη
και να πας στην Ερυθραία
πού'ναι νέα και ωραία?»
- Νά’τα, να’τα και τετράστιχα ο Όμηρος… Καμμιά Κρητική μαντινάδα σας βρίσκεται;
Η: «ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!! Προτιμώ να μείνω μέσα στο ξενοδοχείο στη Σανα'ά πίνοντας τσάι παρά ν’ ακυρώσω τη Σοκότρα. Βρε εδώ πήγε ο Γιώργος στο Νίγηρα και θα λιποτακτήσουμε εμείς στην Υεμένη;;»
Τι του λες τώρα; Το βουλώνω αλλά το σφίξιμο δε φεύγει…
Νεότερα απ’ τις πρεσβείες δεν πρόκειται νά’χουμε πριν περάσουν 15 μέρες τουλάχιστον, οπότε το ρίχνουμε στο διάβασμα και, παρά την πίεση στη δουλειά (ένεκα η άδεια), την κατάστρωση του προγράμματος για την Ερυθραία. Επαφές και τελικό πρόγραμμα θα βρείτε στην αντίστοιχη ιστορία (σύντομα…).
- Καλάάά τώρα! Ακόμη δεν είδαμε ΤΟ νησί, μας αναγγέλλουν και ιστορία για την Ερυθραία! Δεν πάν’ καλά οι ανθρώποι! Ψιτ, μεγάλε; Εκείνη η ιστορία για τη Μαλαισία θα τελειώσει καμμιά φορά; Ε; Για να μη ξεχνιόμαστε…
Στο μεταξύ ανοίγει και θέμα στοφόρουμ μαςγια τη Σοκότρα, με ενθουσιασμό και καταπληκτικές φωτογραφίες. Λέμε μας πήρανε όλοι χαμπάρι, φτιαχνόμαστε... για να προσγειωθούμε λίγο ανώμαλα από αρνητικά αντεπιχειρήματα που τάραξαν τα νερά κι έθεσαν προβληματισμούς:
«Πού πάμε σύντροφε συνοδοιπόρε; Στις ερημιές του Μπιχλιστάν;»
Όμως περιθώρια πλέον αλλαγών δεν υπήρχαν. Τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν αγοραστεί. Αλλά οι βίζες αργούν, τα τηλέφωνα δεν απαντούν, ούτε εδώ ούτε στην Ιταλία, αεροπορικές μεταφορές εταιριών κούριερ αναστέλλονται, η κρίση με τα παγιδευμένα γράμματα δε λέει να καταλαγιάσει, τα σύννεφα πυκνώνουν: «Μας έχουν μουντζώσει!»
- Εμάς να δεις! Ρε που μπλέξαμε τη Σοκότρα μου μέσα…
Επιτέλους, το θέμα παύει να είναι Νο.1 στα κανάλια, και λίγο πριν φύγω για επαγγελματικό ταξίδι στο Λονδίνο, τη δεύτερη βδομάδα του Νοέμβρη, βρίσκουμε άκρη: Και οι δυό περίμεναν τηλέφωνο από μας για να συνεννοηθούμε πώς θα μας τις στείλουν. Ήταν έτοιμες και περίμεναν από μας! Τέλος πάντων… Κούριερ στην Πρεσβεία της Υεμένης στη Ρώμη, καραβίσια χρέωση (58 Ευρώ) αλλά, τουλάχιστον, την άλλη μέρα τα διαβατήρια ήταν στα χέρια μου.
Οι Ερυθραίοι ήθελαν φαξ για να στείλουν το χαρτί (γιατί δεν τό’πες απ’ την αρχή βρε άνθρωπε; ), τους το δώσαμε, ήρθε – στα Tigrinya! (χε,χε) Ουφ, μια βδομάδα πριν την αναχώρηση, όλα είχαν τακτοποιηθεί!
Τελευταία εβδομάδα, τελευταίες προετοιμασίες: Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν, οι ψηφιακές μηχανές φορτίστηκαν, εξτρά κάρτες μνήμης αγοράστηκαν για να ικανοποιήσουν τον φωτο-κινηματογραφικό οίστρο, φρέσκα λεμονάκια από το κήπο μου για να νοστιμίσουν τα σοκοτριανά ψαράκια, στρωματάκι για το κάμπινγκ, φακοί και λοιποί εξοπλισμοί εκστρατείας, school-pens για τα πιτσιρίκια, κλπ. κλπ.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» η βαλίτσα των 12 κιλών παραδόθηκε (παραλαβή στο Κάιρο), το σακκίδιο επ’ ώμου και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού επιβίβαση στο ολοκαίνουργιο Airbus A320 της ΟΑ. Πεντακάθαρο και απαστράπτον, με ανετότατα καθίσματα, μου έφτιαξε τη διάθεση. Το εξυπηρετικότατο προσωπικό μοίρασε εφημερίδες (πόσα χρόνια είχα να το δω αυτό; ) και μου τη βελτίωσε ακόμη περισσότερο. Τα ολόφρεσκα σαντουϊτσάκια, ο χυμός και ο καφές, ολοκλήρωσαν την ικανοποίηση. Μπράβο στη νέα Ολυμπιακή, δεν είχα ταξιδέψει πρόσφατα μαζί της, πολύ θετικές οι εντυπώσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από αντίστοιχες άλλων επώνυμων (βλέπε Swissair π.χ. , τα χειρότερα αεροσκάφη, το ψυχρό και αγέλαστο προσωπικό και τα κατεψυγμένα σάντουιτς και κρουασάν στις πτήσεις Θεσ/νίκη – Ζυρίχη και Ζυρίχη – Λονδίνο αντίστοιχα – το τελευταίο μου προκάλεσε στομαχικές διαταραχές για ολόκληρη την επόμενη μέρα).
Κι έτσι, το απόγευμα της ίδια μέρας μας βρήκε να συναντιόμαστε με τον Hydronetta στο «κοσμοδρόμιο» El. Vel. πανέτοιμοι να εγκαταλείψουμε τα πάτρια εδάφη.
- Ανάσταση! Κατίνααα… τη σαμπάνια! Φεύγουν – επιτέλους! Ε, αρχηγέ, δε φαντάζομαι να μας το χαλάσεις τώρα με τίποτα καθυστερήσεις, ε; Θα φύγω, στο λέω!
Η πτήση της ΟΑ στην ώρα της κανονικά, (ούφ!), με το ίδιο άψογο σέρβις και μεσογειακό μενού να τρίβεις τα μάτια σου για μιάμισυ ώρα πτήση (για να μην πω για τα κρασιά Ο.Π.Α.Π.), προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Καΐρου, το λεωφορείο μας οδήγησε στις αφίξεις των ξένων εταιριών απ’ το εξωτερικό, απ’ όπου θα παραλαμβάναμε τις αποσκευές μας για νέο check-in, αυτή τη φορά με την Egyptair. Έλα, όμως, που για να τις παραλάβεις πρέπει να περάσεις πρώτα τον έλεγχο διαβατηρίων και, κατά συνέπεια, «πού’ναι η βίζα, οέοοο;».
Δε χρειάζονταν βίζα. Συνεννόηση με κάποιον υπεύθυνο «ξέρετε είμαστε τράνζιτ, πετάμε αμέσως για Υεμένη», «ΟΚ, no problem, wait here!». Κρατούν τα διαβατήρια, παραλαμβάνουμε τις αποσκευές, μας δίνουν πίσω τα διαβατήρια, ένας δικός τους μας παίρνει απ’ το χεράκι και μας πάει στο λεωφορείο που θα μας οδηγήσει στο άλλο terminal, εκείνο της Egyptair, το καινούργιο, για τα περαιτέρω. Κοντά 20 λεπτά δρόμος, τεράστιο το αεροδρόμιο κι οι αποστάσεις!
Ειδικό transfer desk, 4 υπάλληλοι, χαμός διερχομένων από διεθνείς και ντόπιες πτήσεις, όλοι από κει περνάνε αλλά, παραδόξως, κατά ένα μαγικό τρόπο, το σύστημα λειτουργεί σχετικά γρήγορα, ούτε μισή ώρα δεν κάναμε (πού’σαι Ινδονησία να παίρνεις μαθήματα) μέχρι να βρεθούμε, πλέον, στις πύλες αναχώρησης και τα free-shops. Και πριν το καταλάβουμε καλά-καλά βρεθήκαμε στην κοιλιά του Α320 με προορισμό τη Σανα’ά.
Α320 κι αυτό αλλά καμμία σχέση με εκείνο της ΟΑ. Παλιότερο, στριμόκωλο, μας φαινόταν και μικρότερο και, φυσικά, αρκετά βρώμικο (είπαμε, η ΟΑ είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά! ). Μούγκρισε, κουνήθηκε, σηκώθηκε. Διασκέδαση υπήρχε αλλά άχρηστη. Κάποια ντόπια ταινία αμφιβόλου αραβικού χιούμορ που μόνο τον παραδιπλανό έκανε να γελάει συνεχώς. Οι άλλοι, μούγκα. Ευτυχώς που ήρθε το φαγητό, σιγά μη σέρβιραν και αλκοόλ αλλά το ψάρι ήταν πολύ καλύτερο του αναμενομένου – μπορεί και να πεινούσα. Α, και μεταλλικά σερβίτσια! Oh, yeah!
«Hydronetta αυτά θα τα απαλλοτριώσω!»
(αν ήξερα τότε πόσο θα την «πλήρωνα» αυτήν την απαλλοτρίωση, δεν θα την έκανα ποτέ! )
«Και τι θα τα κάνεις, ρε;»
«Σουβενίρ, ντε! Βλέπεις συχνά μεταλλικά σερβίτσια στην οικονομική θέση; Και δη στους Αιγύπτιους; Άσε που μπορεί να μας χρειαστούν και στη Σοκότρα: Να σφάξουμε καμμιά κατσίκα, να γδάρουμε κανένα φίδι, να ξελεπιάσουμε κανένα ψάρι… Μην πάμε εντελώς ανοργάνωτοι!»
«Λες; Ε, ρε πείνα που μας περιμένει…»
«Μη γκρινιάζεις γιατί θ’ ανοίξω το στόμα μου και θα ξυπνήσουν όλοι οι μερχαμπάδες!»
Κι έτσι, μετά απ’ αυτήν τη φιλική στιχομυθία, ο Ηydronetta δεν ξαναμίλησε, καμώθηκε πως διάβαζε το περιοδικό που ήταν όλο στ’ αραβικά, αλλά ξέχασα, αυτός μάθαινε τη γλώσσα για να μπορεί να συνεννοείται καλύτερα – έλεγε. Με τις κατσίκες; Με τα όρνια; Θα σας γελάσω…
Με τούτα και με ‘κείνα, τα φώτα της πόλης φάνηκαν και σύντομα βρεθήκαμε να κάνουμε τσιγάρο και να συμπληρώνουμε τα έντυπα του immigration στην αίθουσα αφίξεων (όχι, δε μας τά’δωσαν από πριν στο αεροπλάνο). Ο νυσταγμένος ταξιτζής μας περίμενε στην έξοδο του μικρότερου και ασχημότερου διεθνούς αεροδρομίου που είχα δει ως τώρα…
“Salaam alaikum!”
“Alaikum salaam!”
- Κατίνααα… κοιμήθηκες; Εμ, πώς να μην κοιμηθεί; Βαρέθηκε να περιμένει… Μας γάνιασε ο τύπος ώσπου να φτάσει. Πού’σαι φιλαράκο; Τώρα που φτάσαμε με το καλό, μην κάνουμε κανένα χρόνο να δούμε τη συνέχεια, έτσι; (Πω, πω, τι είπα το άτομο: Σε 4 μέρες αλλάζουμε χρόνο!) Άντε μάγκες, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
- Ωχ! Πάλι αυτός γράφει; Πάλι νησί δεν πρόκειται να δούμε! Κά-τίνααα… σαλαμάκι!
Δυστυχώς οι εποχές αλλάζουν και κάποια δεδομένα μεταβάλλονται προς το χειρότερο. Η παρείσφρηση της Αλ Κάιντα στην αραβική χερσόνησο κι επίδοξοι βομβιστές εξορμούμενοι από την Υεμένη έβαλαν τη χώρα στη μαύρη λίστα. Kαι για να δώσει δείγματα νομιμοφροσύνης στην pax Americana η κυβέρνησή της αποφάσισε να ταλαιπωρεί τους τουρίστες: η visa upon arrival είναι πλέον παρελθόν. Τώρα visa at embassy μόνο. Και επειδή πρεσβεία στην Ελλάδα δεν υπάρχει, πρέπει να στείλεις τα διαβατήρια στην Ιταλία. Κάτι που προσαυξάνει τα 50€ της βίζας στο διπλάσιο αθροίζοντας τα έξοδα του κούριερ. Και δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να στείλεις και αντίγραφα των αεροπορικών εισιτήριων μαζί με το πρόγραμμα επίσκεψης στη χώρα. Όλα αυτά τα γραφειοκρατικά για να αποδείξεις ότι δεν είσαι επίδοξος τρομοκράτης αλλά ένας ταπεινός ταξιδευτής.
Είχαμε 5 μέρες. Μέχρι την Παρασκευή (ημέρα καθόδου μου στην Αθήνα για το πάρτυ γενεθλίων του Travelstories) έπρεπε να γίνουν όλα τα παρακάτω:
- Να οριστικοποιηθεί το πρόγραμμα και ο αριθμός των ημερών παραμονής μας στη Σοκότρα και, κατά συνέπεια, εν συνεχεία και ο αριθμός των ημερών μας στην Ερυθραία. Οι ακριβείς ημερομηνίες εισόδου - εξόδου στην κάθε χώρα ήταν απαραίτητες για να συμπληρωθούν οι αντίστοιχες αιτήσεις για τις βίζες.
- Να γίνει αναζήτηση για τις βολικότερες και φθηνότερες πτήσεις και τις ανταποκρίσεις τους με βάση και σε συνδυασμό με το πρόγραμμα.
- Να γίνει μια – τουλάχιστον κατ’ αρχήν – αναζήτηση ξενοδοχείων.
- Να έλθουμε σ’ επαφή με τις πρεσβείες και να προμηθευτούμε τα απαιτούμενα έντυπα για συμπλήρωση.
- Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να τα έχει στα χέρια του ο Hydronetta, μαζί με τα διαβατήρια, την Παρασκευή, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει τις διαδικασίες και την αποστολή με το κούριερ στις πρεσβείες.
- Κατίναααα… και πατατάκια! Έχει πολύύύύ μέλλον η ιστορία!
Το πρόγραμμα
Το πρόγραμμα είχε πάνω – κάτω φτιαχτεί ήδη από τον Ηydronetta σε συνεργασία με τον Meetaq, υπήρχε ευελιξία από την πλευρά του δεύτερου όσον αφορά τις μέρες και η συμμετοχή δεύτερου ατόμου δεν δημιουργούσε πρόβλημα’ αντίθετα, μείωνε και το κόστος ανά άτομο. Η επικοινωνία με emailδεν ήταν ιδιαίτερα προβληματική (αν εξαιρέσει κανείς τις συχνές διακοπές ρεύματος στο νησί ή την ενδεχόμενη απουσία του οδηγού σε τουρ στο νησί) και οι αλλαγές έγιναν δεκτές.
Οι πτήσεις
Το θέμα ήταν η πρόσβαση στη Σοκότρα. Η νεοσύστατη Felix airways είναι πλέον η μοναδική εταιρεία που πετάει στο νησί. Και βέβαια χρεώνει όσα θέλει: ~200€ Α/Ρ. Μόνο που online αγορά του εισιτηρίου δεν ήταν διαθέσιμη κι έτσι αρκεστήκαμε σε μια κράτηση με τη δέσμευση να πληρώσουμε το εισιτήριο λίγο πριν την αναχώρηση. Έλα όμως που η ιστοσελίδα της εταιρίας με τα δρομολόγια άλλαζε κάθε μέρα εκείνη την εποχή και έπρεπε να επιβεβαιώνουμε συνεχώς τις ημερομηνίες και ώρες. Εξ αιτίας αυτού, κι αφού οι μέρες αναχώρησης – τουλάχιστον – ήταν δεδομένες, αποφασίσαμε να μη ρισκάρουμε άφιξη στη Σανα’ά και αναχώρηση αμέσως μετά από λίγες ώρες αλλά να μείνουμε μια μέρα εκεί και να φύγουμε την επομένη.
Στη Σανα’ά πετούν πολλές εταιρίες. Από τη στιγμή, όμως, που μπήκε στη μέση η Ερυθραία, η Egyptair ήταν μονόδρομος. Νά’μαστε, λοιπόν, Δευτέρα βράδυ να ψάχνουμε εισιτήρια και τιμές. Η Egypt πετούσε στις 13:30, είχε σχετικά καλή αναμονή στην επιστροφή από Κάιρο για Αθήνα αλλά στον πηγαιμό 8 δύσκολες ώρες.
Εγώ είχα και το Θεσ/νίκη – Αθήνα.Ψάχνοντας ανάμεσα σε Α3 και ΟΑ, ήρθε η φλασιά και το Θεσ/νίκη – Κάιρο της ΟΑ στα 95 Ευρούλια έλαμψε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια! Σε χρόνο dt έγινε η κράτηση πριν χαθεί το κελεπούρι (το αντίστοιχο της Α3 ήταν σχεδόν 70 ευρώ ακριβότερο). Το καλύτερο? Μόνο 3 ώρες αναμονή στο Κάιρο αντί για τις 8 της Εgypt. Αλλά έπρεπε ν’ αλλάξει πλάνο κι ο Hydronetta. Όχι και τόσο καλή η τιμή του δικού του, η μοναδική διαθέσιμη θέση σ’ αυτό το ναύλο είχει φύγει ήδη αλλά τα 115 Ευρώ για το Αθήνα – Κάιρο δεν ήταν και τόσο κακό, οπότε κρατήθηκε κι αυτό.
Τώρα είχαμε τους Αιγύπτιους. Ίδιο πρόβλημα κι εδώ. Ένα φτηνό εισιτήριο, τα δύο πολύ ακριβότερα… Τηλέφωνο στα γραφεία την επομένη το πρωί, συνεννόηση, συμφωνία, παραλαβή των 2 εισιτηρίων την Τετάρτη, κοστολογημένα και τα δύο στη χαμηλή τιμή. Κέρδος άνω των 100 Ευρώ. Να’ναι καλά τα παλληκάρια.
Τελευταία έμεινε η Yemenia για το κομμάτι Σανα’ά – Ασμάρα. Εύκολο (σχετικά) το σάιτ τους, δεν χρειάστηκαν περισσότερο από 20 λεπτά για να γίνει η κράτηση και η online πληρωμή με πιστωτική κάρτα. Κι έτσι καταλήξαμε στα παρακάτω:
(babaduma)
24.11.2010 : Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Κάιρο (SKG – ATH– CAI), OA0909: 13:30 – 14:20, OA0325: 18:00 - 20:00 , 95 Eυρώ
12.12.2010 : Αθήνα – Θεσσαλονίκη (ATH – SKG), A30118: 16:05 – 17:00, 58 Ευρώ
(Hydronetta)
24.11.2010 : Αθήνα – Κάιρο (ATH – CAI), OA0325: 18:00 - 20:00 , 115 Eυρώ
(babaduma + Hydronetta)
24.11.2010 : Κάιρο – Σανα’ά (CAI – SAH), MS0691: 23:15 – 03:25
12.12.2010 : Ασμάρα – Κάιρο – Αθήνα (ASM – CAI – ATH), MS0834: 03:50 – 05:55, MS0747: 10:20 – 12:30
(328.50 Ευρώ έκαστο Α/Ρ)
26.11.2010 : Σανα’ά – Σοκότρα (SAH – SCT), FO150A: 06:00 – 08:25
03.12.2010 : Σοκότρα – Σανα’ά (SCT – SAH), FO151A: 08:55 – 11:20 , $276.18 έκαστο Α/Ρ
04.12.2010 : Σανα’ά – Ασμάρα (SAH – ASM), IY0630: 23:30 – 00:40, 122 Ευρώ έκαστο
- Τώώώρα μας φώτισες! Κατίνααα… το κομπιουτεράκι! Πόσο πάει σήμερα το δολλάριο;
Τα ξενοδοχεία
Στο προξενείο της Ερυθραίας δεν είχαν κανέναν ιδιαίτερο νταλγκά για το πού θα μέναμε. Στης Υεμένης, όμως, ήθελαν να ξέρουν. Λόγω του περιορισμένου χρόνου παραμονής μας στη Σανα’ά, με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίστηκε ότι το πρωτεύον ήταν η τοποθεσία (παλιά πόλη) και όχι οι ανέσεις, έγινε μια γρήγορη έρευνα, διαβάστηκαν και τα θετικά σχόλια του Lonely Planet στην πιο πρόσφατη έκδοσή του (2007) και επιλέχθηκε το Dawood Hotel:
http://www.dawoodhotel.com/
http://www.venere.com/hotels/sanaa/dawood-hotel/
$60 η βραδυά το δίκλινο, με δικό του μπάνιο και πρωινό. Και $20 το ταξί αεροδρόμιο – ξεν/χείο. Τέτοιες ώρες δεν ψάχνεις ούτε παζαρεύεις ταξί. Άσε που, πώς του εξηγείς πού πας?
Για την Ερυθραία δεν γνωρίζαμε ακόμη πώς θα κινηθούμε, οπότε οι κρατήσεις θα ακολουθούσαν.
Πέμπτη απόγευμα είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μπορούν να συμπληρωθούν τα έγγραφα που απαιτούνταν και να προωθηθούν για τις βίζες στις αντίστοιχες πρεσβείες.
Οι βίζες
Η Ερυθραία έχει προξενείο στην Αθήνα, η Υεμένη όχι. Ωστόσο, το πρώτο έχει μάλλον διεκπεραιωτικό ρόλο και μόνο. Λειτουργεί για το κοινό όποτε θέλει, ακόμη και η τηλεφωνική επικοινωνία είναι προβληματική και το μόνο που κάνει είναι η παραλαβή των εγγράφων (ευτυχώς απαιτεί μόνο φωτοτυπίες των διαβατηρίων) και η προώθησή τους στην Πρεσβεία τους στη Ρώμη. Α, και να εισπράττει 20 Ευρώ (ανά διαβατήριο) για την παροχή των υπηρεσιών του.
Η Υεμένη έχει πρεσβείες στη Ρώμη και στο Λονδίνο. Καλύτερα οργανωμένη η δεύτερη και φτηνότερη (25 λίρες το κόστος της βίζας) αλλά διάφορες αναφορές έλεγαν για κάποια προβλήματα στη χορήγησή της, κάποιες αρνήσεις έκδοσης, περισσότερες ερωτήσεις και τυπικότητες, οπότε προτιμήθηκε η Ρώμη κι ας ήταν ακριβότερη (50 Ευρώ) – μάλλον καλύτερα θα τα καταφέρναμε μ’ αυτούς.
Χαλαρώσαμε κάπως, τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά, μπορούσαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Travelstories και ν’ απολαύσουμε το επόμενο Σ/Κ στο Ελατοχώρι. Όλα καλά! Ή μήπως όχι???
- Τι «μήπως όχι» ρε μεγάλε; Τι δεν πήγε καλά; Κατίνααα… ουΐσκυ!
Τα διαβατήρια δεν έφυγαν αμέσως. Λίγο οι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις, λίγο οι προετοιμασίες για το Ελατοχώρι, έφεραν λίγο πίσω την αναχώρησή τους που έγινε τη δεύτερη βδομάδα του Οκτωβρίου (43 Ευρώ το κούριερ για Ρώμη! ). Εν τω μεταξύ, μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον ορίζοντα: Βόμβες στέλνονταν ανά την Ευρώπη με το ταχυδρομείο, η Υεμένη ήταν ξανά στο στόχαστρο ως πηγή τρομοκρατίας, βαρύγδουπες υστερικές δηλώσεις υπευθύνων και ανευθύνων και καπάκι και οι γιαλαντζί δικοί μας τρομοκράτες με τα σπίρτα και τα μπαρουτάκια δι’ αλληλογραφίας με επώνυμους παραλήπτες, ήρθε κι έδεσε η κατάσταση. Όλα τά’χε η Μαριορή…
Στις 18.10.2010 λαμβάνω το ακόλουθο ενημερωτικό email:
“Αυστραλία: Ταξιδιωτική οδηγία για την Υεμένη
Να μην πραγματοποιούν κανένα ταξίδι προς την Υεμένη συμβουλεύει τους πολίτες της η Αυστραλία, προειδοποιώντας ότι "ο κίνδυνος μίας τρομοκρατικής επίθεσης είναι εξαιρετικά αυξημένος" σε αυτή τη χώρα.
Το αυστραλιανό υπουργείο Εξωτερικών ζητά επίσης από τους πολίτες του που διαμένουν στην Υεμένη να εγκαταλείψουν τη χώρα, εξαιτίας της ασταθούς κατάστασης στον τομέα της ασφάλειας.
Η προειδοποίηση αυτή έρχεται λίγες μέρες μετά την εκτίμηση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα ότι η Αλ Κάιντα εφαρμόζει ένα "πρόγραμμα εξόντωσης" στην Υεμένη.
Ως επίδειξη ισχύος, την περασμένη Δευτέρα, η Αλ-Κάιντα στην Υεμένη κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του ηλεκτρονικού αγγλόφωνου περιοδικού "Inspire", που έχει ως στόχο τον προσηλυτισμό αγγλόφωνων μουσουλμάνων.”
Το προωθώ στον Hydronetta ο οποίος, ψύχραιμος, αποφαίνεται:
Η: «Bοήθειά μας! Πάντως από ταξιδιωτικές οδηγίες δεν φείδονται αυτές οι χώρες…»
… και μου στέλνει ένα βιντεάκι με μια «θεά» τραγουδίστρια από την Ερυθραία – για να μου φτιάξει τη διάθεση. Μάταιος κόπος:
Β: «Όλο κάτι τέτοια πας και λες
και με τραβολογάς στις παρδαλές
Κάτσε λίγο, σοβαρέψου
και με προσοχή για σκέψου
Μήπως είν' καλύτερα να μένει
η προκλητική Υεμένη
και να πας στην Ερυθραία
πού'ναι νέα και ωραία?»
- Νά’τα, να’τα και τετράστιχα ο Όμηρος… Καμμιά Κρητική μαντινάδα σας βρίσκεται;
Η: «ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!! Προτιμώ να μείνω μέσα στο ξενοδοχείο στη Σανα'ά πίνοντας τσάι παρά ν’ ακυρώσω τη Σοκότρα. Βρε εδώ πήγε ο Γιώργος στο Νίγηρα και θα λιποτακτήσουμε εμείς στην Υεμένη;;»
Τι του λες τώρα; Το βουλώνω αλλά το σφίξιμο δε φεύγει…
Νεότερα απ’ τις πρεσβείες δεν πρόκειται νά’χουμε πριν περάσουν 15 μέρες τουλάχιστον, οπότε το ρίχνουμε στο διάβασμα και, παρά την πίεση στη δουλειά (ένεκα η άδεια), την κατάστρωση του προγράμματος για την Ερυθραία. Επαφές και τελικό πρόγραμμα θα βρείτε στην αντίστοιχη ιστορία (σύντομα…).
- Καλάάά τώρα! Ακόμη δεν είδαμε ΤΟ νησί, μας αναγγέλλουν και ιστορία για την Ερυθραία! Δεν πάν’ καλά οι ανθρώποι! Ψιτ, μεγάλε; Εκείνη η ιστορία για τη Μαλαισία θα τελειώσει καμμιά φορά; Ε; Για να μη ξεχνιόμαστε…
Στο μεταξύ ανοίγει και θέμα στοφόρουμ μαςγια τη Σοκότρα, με ενθουσιασμό και καταπληκτικές φωτογραφίες. Λέμε μας πήρανε όλοι χαμπάρι, φτιαχνόμαστε... για να προσγειωθούμε λίγο ανώμαλα από αρνητικά αντεπιχειρήματα που τάραξαν τα νερά κι έθεσαν προβληματισμούς:
«Πού πάμε σύντροφε συνοδοιπόρε; Στις ερημιές του Μπιχλιστάν;»
Όμως περιθώρια πλέον αλλαγών δεν υπήρχαν. Τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν αγοραστεί. Αλλά οι βίζες αργούν, τα τηλέφωνα δεν απαντούν, ούτε εδώ ούτε στην Ιταλία, αεροπορικές μεταφορές εταιριών κούριερ αναστέλλονται, η κρίση με τα παγιδευμένα γράμματα δε λέει να καταλαγιάσει, τα σύννεφα πυκνώνουν: «Μας έχουν μουντζώσει!»
- Εμάς να δεις! Ρε που μπλέξαμε τη Σοκότρα μου μέσα…
Επιτέλους, το θέμα παύει να είναι Νο.1 στα κανάλια, και λίγο πριν φύγω για επαγγελματικό ταξίδι στο Λονδίνο, τη δεύτερη βδομάδα του Νοέμβρη, βρίσκουμε άκρη: Και οι δυό περίμεναν τηλέφωνο από μας για να συνεννοηθούμε πώς θα μας τις στείλουν. Ήταν έτοιμες και περίμεναν από μας! Τέλος πάντων… Κούριερ στην Πρεσβεία της Υεμένης στη Ρώμη, καραβίσια χρέωση (58 Ευρώ) αλλά, τουλάχιστον, την άλλη μέρα τα διαβατήρια ήταν στα χέρια μου.
Οι Ερυθραίοι ήθελαν φαξ για να στείλουν το χαρτί (γιατί δεν τό’πες απ’ την αρχή βρε άνθρωπε; ), τους το δώσαμε, ήρθε – στα Tigrinya! (χε,χε) Ουφ, μια βδομάδα πριν την αναχώρηση, όλα είχαν τακτοποιηθεί!
Τελευταία εβδομάδα, τελευταίες προετοιμασίες: Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν, οι ψηφιακές μηχανές φορτίστηκαν, εξτρά κάρτες μνήμης αγοράστηκαν για να ικανοποιήσουν τον φωτο-κινηματογραφικό οίστρο, φρέσκα λεμονάκια από το κήπο μου για να νοστιμίσουν τα σοκοτριανά ψαράκια, στρωματάκι για το κάμπινγκ, φακοί και λοιποί εξοπλισμοί εκστρατείας, school-pens για τα πιτσιρίκια, κλπ. κλπ.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» η βαλίτσα των 12 κιλών παραδόθηκε (παραλαβή στο Κάιρο), το σακκίδιο επ’ ώμου και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού επιβίβαση στο ολοκαίνουργιο Airbus A320 της ΟΑ. Πεντακάθαρο και απαστράπτον, με ανετότατα καθίσματα, μου έφτιαξε τη διάθεση. Το εξυπηρετικότατο προσωπικό μοίρασε εφημερίδες (πόσα χρόνια είχα να το δω αυτό; ) και μου τη βελτίωσε ακόμη περισσότερο. Τα ολόφρεσκα σαντουϊτσάκια, ο χυμός και ο καφές, ολοκλήρωσαν την ικανοποίηση. Μπράβο στη νέα Ολυμπιακή, δεν είχα ταξιδέψει πρόσφατα μαζί της, πολύ θετικές οι εντυπώσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από αντίστοιχες άλλων επώνυμων (βλέπε Swissair π.χ. , τα χειρότερα αεροσκάφη, το ψυχρό και αγέλαστο προσωπικό και τα κατεψυγμένα σάντουιτς και κρουασάν στις πτήσεις Θεσ/νίκη – Ζυρίχη και Ζυρίχη – Λονδίνο αντίστοιχα – το τελευταίο μου προκάλεσε στομαχικές διαταραχές για ολόκληρη την επόμενη μέρα).
Κι έτσι, το απόγευμα της ίδια μέρας μας βρήκε να συναντιόμαστε με τον Hydronetta στο «κοσμοδρόμιο» El. Vel. πανέτοιμοι να εγκαταλείψουμε τα πάτρια εδάφη.
- Ανάσταση! Κατίνααα… τη σαμπάνια! Φεύγουν – επιτέλους! Ε, αρχηγέ, δε φαντάζομαι να μας το χαλάσεις τώρα με τίποτα καθυστερήσεις, ε; Θα φύγω, στο λέω!
Η πτήση της ΟΑ στην ώρα της κανονικά, (ούφ!), με το ίδιο άψογο σέρβις και μεσογειακό μενού να τρίβεις τα μάτια σου για μιάμισυ ώρα πτήση (για να μην πω για τα κρασιά Ο.Π.Α.Π.), προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Καΐρου, το λεωφορείο μας οδήγησε στις αφίξεις των ξένων εταιριών απ’ το εξωτερικό, απ’ όπου θα παραλαμβάναμε τις αποσκευές μας για νέο check-in, αυτή τη φορά με την Egyptair. Έλα, όμως, που για να τις παραλάβεις πρέπει να περάσεις πρώτα τον έλεγχο διαβατηρίων και, κατά συνέπεια, «πού’ναι η βίζα, οέοοο;».
Δε χρειάζονταν βίζα. Συνεννόηση με κάποιον υπεύθυνο «ξέρετε είμαστε τράνζιτ, πετάμε αμέσως για Υεμένη», «ΟΚ, no problem, wait here!». Κρατούν τα διαβατήρια, παραλαμβάνουμε τις αποσκευές, μας δίνουν πίσω τα διαβατήρια, ένας δικός τους μας παίρνει απ’ το χεράκι και μας πάει στο λεωφορείο που θα μας οδηγήσει στο άλλο terminal, εκείνο της Egyptair, το καινούργιο, για τα περαιτέρω. Κοντά 20 λεπτά δρόμος, τεράστιο το αεροδρόμιο κι οι αποστάσεις!
Ειδικό transfer desk, 4 υπάλληλοι, χαμός διερχομένων από διεθνείς και ντόπιες πτήσεις, όλοι από κει περνάνε αλλά, παραδόξως, κατά ένα μαγικό τρόπο, το σύστημα λειτουργεί σχετικά γρήγορα, ούτε μισή ώρα δεν κάναμε (πού’σαι Ινδονησία να παίρνεις μαθήματα) μέχρι να βρεθούμε, πλέον, στις πύλες αναχώρησης και τα free-shops. Και πριν το καταλάβουμε καλά-καλά βρεθήκαμε στην κοιλιά του Α320 με προορισμό τη Σανα’ά.
Α320 κι αυτό αλλά καμμία σχέση με εκείνο της ΟΑ. Παλιότερο, στριμόκωλο, μας φαινόταν και μικρότερο και, φυσικά, αρκετά βρώμικο (είπαμε, η ΟΑ είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά! ). Μούγκρισε, κουνήθηκε, σηκώθηκε. Διασκέδαση υπήρχε αλλά άχρηστη. Κάποια ντόπια ταινία αμφιβόλου αραβικού χιούμορ που μόνο τον παραδιπλανό έκανε να γελάει συνεχώς. Οι άλλοι, μούγκα. Ευτυχώς που ήρθε το φαγητό, σιγά μη σέρβιραν και αλκοόλ αλλά το ψάρι ήταν πολύ καλύτερο του αναμενομένου – μπορεί και να πεινούσα. Α, και μεταλλικά σερβίτσια! Oh, yeah!
«Hydronetta αυτά θα τα απαλλοτριώσω!»
(αν ήξερα τότε πόσο θα την «πλήρωνα» αυτήν την απαλλοτρίωση, δεν θα την έκανα ποτέ! )
«Και τι θα τα κάνεις, ρε;»
«Σουβενίρ, ντε! Βλέπεις συχνά μεταλλικά σερβίτσια στην οικονομική θέση; Και δη στους Αιγύπτιους; Άσε που μπορεί να μας χρειαστούν και στη Σοκότρα: Να σφάξουμε καμμιά κατσίκα, να γδάρουμε κανένα φίδι, να ξελεπιάσουμε κανένα ψάρι… Μην πάμε εντελώς ανοργάνωτοι!»
«Λες; Ε, ρε πείνα που μας περιμένει…»
«Μη γκρινιάζεις γιατί θ’ ανοίξω το στόμα μου και θα ξυπνήσουν όλοι οι μερχαμπάδες!»
Κι έτσι, μετά απ’ αυτήν τη φιλική στιχομυθία, ο Ηydronetta δεν ξαναμίλησε, καμώθηκε πως διάβαζε το περιοδικό που ήταν όλο στ’ αραβικά, αλλά ξέχασα, αυτός μάθαινε τη γλώσσα για να μπορεί να συνεννοείται καλύτερα – έλεγε. Με τις κατσίκες; Με τα όρνια; Θα σας γελάσω…
Με τούτα και με ‘κείνα, τα φώτα της πόλης φάνηκαν και σύντομα βρεθήκαμε να κάνουμε τσιγάρο και να συμπληρώνουμε τα έντυπα του immigration στην αίθουσα αφίξεων (όχι, δε μας τά’δωσαν από πριν στο αεροπλάνο). Ο νυσταγμένος ταξιτζής μας περίμενε στην έξοδο του μικρότερου και ασχημότερου διεθνούς αεροδρομίου που είχα δει ως τώρα…
“Salaam alaikum!”
“Alaikum salaam!”
- Κατίνααα… κοιμήθηκες; Εμ, πώς να μην κοιμηθεί; Βαρέθηκε να περιμένει… Μας γάνιασε ο τύπος ώσπου να φτάσει. Πού’σαι φιλαράκο; Τώρα που φτάσαμε με το καλό, μην κάνουμε κανένα χρόνο να δούμε τη συνέχεια, έτσι; (Πω, πω, τι είπα το άτομο: Σε 4 μέρες αλλάζουμε χρόνο!) Άντε μάγκες, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Last edited by a moderator:
