babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.062
- Likes
- 7.850
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κεφ.2˚: Μ’ αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας
Σαν το σκουλήκι γυρνούσα στο κρεβάτι όλο το βράδυ. Πού ύπνος! Έπρεπε να σκεφτώ, να σκεφτώ, να σκεφτώ, να βρω τον κατάλληλο τρόπο, να το φέρω μαλακά, δια της πλαγίας, να πετύχω την κατάλληλη στιγμή, το σωστό timing που λέμε ελληνικά, νά’χει κοιμηθεί καλά, νά’χει πετύχει κανένα καλό deal, να σκέφτεται κάποιο δικό του ταξίδι (το αφεντικό, ντε), να είμαι τυχερός και ν’ απουσιάζει κάποιες απ’ τις μέρες που θέλω εγώ ώστε να μη με ψάχνει συνεχώς, να… να… Θεέ μου, το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει!
Δυό μέρες πήγαν άπρακτες. Μούρες μέχρι κάτω ο big boss, πού να γίνει κουβέντα για άδεια… Την τρίτη μέρα σα να φάνηκε λίγο φως: Εισπράξεις από κάτι χρωστούμενα από καιρό. Δεν έχασα την ευκαιρία (ήταν κι ο χρόνος που πίεζε ασφυκτικά για τα διαδικαστικά, πού να περιμένεις…). Είχα ετοιμάζει τις γραμμές αμύνης: 14 μέρες (εργάσιμες - το πραγματικό υπόλοιπο) – 10 (αξιοπρεπής συμβιβασμός) – 5 (απ’ τ’ ολότελα…).
Η κρούση έγινε, δε μού’ρθε κανένα τηλέφωνο στο κεφάλι (καλό σημάδι), συμφωνία ότι πρέπει να κλείσει το θέμα με την άδεια εντός του έτους (δεύτερο καλό σημάδι) αλλά… αλλά θα το βλέπαμε από Δευτέρα γιατί τώρα δεν είχε χρόνο (κακό σημάδι, αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω απ’ το να τρώω τα νύχια μου μέχρι τότε; )…
Μαύρο Σ/Κ που, ωστόσο, δεν το άφησα ανεκμετάλλευτο, πέρασα ψάχνοντας εισιτήρια, τιμές, πληροφορίες, ό,τι μπορούσα για νά’μαι έτοιμος όσο το δυνατόν εφόσον η κατάληξη ήταν η επιθυμητή. Ήταν και τα γενέθλια του ‘Travelstories’ το άλλο Σ/Κ κι έπρεπε να ενεργήσω αστραπιαία (βίζες, κρατήσεις – βλέπε επόμενο κεφάλαιο).
Δευτέρα. Πίεση 16. Αναμονή για ξεμονάχιασμα. Επιτέλους! Χαρτί και μολύβι ο καθένας ξεχωριστά, αθροίσεις, 7 εκείνος, 14 εγώ. Ξανά υπολογισμοί. Α, ρε Hydronetta φυτίλια που βάζεις κι ανάβεις…
Δεύτερος γύρος – τελικός. Συμφωνία στο νούμερο: 12! (Θρίαμβος των δημοκρατικών δυνάμεων)!
- «Πότε θα φύγεις;»
- «Εεε, δεν ξέρω ακόμη, δεν έχουμε κλείσει εισιτήρια, περίμενα το ΟΚ, τελευταία βδομάδα του Νοέμβρη λέμε…»
- «Πόσες μέρες θα πάτε;»
- «Εεε, δεν ξέρω ακόμη, να δούμε τις πτήσεις πότε ταιριάζει, καναδυό (; ) βδομάδες…, ε;»
- «Τι δυό βδομάδες, πάρ’τες όλες τις μέρες μαζί να τελειώνουμε. Δε θέλεις;»
- «Εεε, θέλω, πώς δε θέλω, αν δεν υπάρχει πρόβλημα στο γραφείο…»
- «Αν τελειώσεις αυτό, κι εκείνο, και τ’άλλο μέχρι να φύγεις, ΟΚ. Εννοείται ότι αν χρειαστεί θα δουλέψεις παραπάνω…»
- «Εννοείται…»
Η πρώτη μάχη είχε κερδηθεί. Η μάχη με το χρόνο μόλις άρχιζε…
Σαν το σκουλήκι γυρνούσα στο κρεβάτι όλο το βράδυ. Πού ύπνος! Έπρεπε να σκεφτώ, να σκεφτώ, να σκεφτώ, να βρω τον κατάλληλο τρόπο, να το φέρω μαλακά, δια της πλαγίας, να πετύχω την κατάλληλη στιγμή, το σωστό timing που λέμε ελληνικά, νά’χει κοιμηθεί καλά, νά’χει πετύχει κανένα καλό deal, να σκέφτεται κάποιο δικό του ταξίδι (το αφεντικό, ντε), να είμαι τυχερός και ν’ απουσιάζει κάποιες απ’ τις μέρες που θέλω εγώ ώστε να μη με ψάχνει συνεχώς, να… να… Θεέ μου, το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει!
Δυό μέρες πήγαν άπρακτες. Μούρες μέχρι κάτω ο big boss, πού να γίνει κουβέντα για άδεια… Την τρίτη μέρα σα να φάνηκε λίγο φως: Εισπράξεις από κάτι χρωστούμενα από καιρό. Δεν έχασα την ευκαιρία (ήταν κι ο χρόνος που πίεζε ασφυκτικά για τα διαδικαστικά, πού να περιμένεις…). Είχα ετοιμάζει τις γραμμές αμύνης: 14 μέρες (εργάσιμες - το πραγματικό υπόλοιπο) – 10 (αξιοπρεπής συμβιβασμός) – 5 (απ’ τ’ ολότελα…).
Η κρούση έγινε, δε μού’ρθε κανένα τηλέφωνο στο κεφάλι (καλό σημάδι), συμφωνία ότι πρέπει να κλείσει το θέμα με την άδεια εντός του έτους (δεύτερο καλό σημάδι) αλλά… αλλά θα το βλέπαμε από Δευτέρα γιατί τώρα δεν είχε χρόνο (κακό σημάδι, αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω απ’ το να τρώω τα νύχια μου μέχρι τότε; )…
Μαύρο Σ/Κ που, ωστόσο, δεν το άφησα ανεκμετάλλευτο, πέρασα ψάχνοντας εισιτήρια, τιμές, πληροφορίες, ό,τι μπορούσα για νά’μαι έτοιμος όσο το δυνατόν εφόσον η κατάληξη ήταν η επιθυμητή. Ήταν και τα γενέθλια του ‘Travelstories’ το άλλο Σ/Κ κι έπρεπε να ενεργήσω αστραπιαία (βίζες, κρατήσεις – βλέπε επόμενο κεφάλαιο).
Δευτέρα. Πίεση 16. Αναμονή για ξεμονάχιασμα. Επιτέλους! Χαρτί και μολύβι ο καθένας ξεχωριστά, αθροίσεις, 7 εκείνος, 14 εγώ. Ξανά υπολογισμοί. Α, ρε Hydronetta φυτίλια που βάζεις κι ανάβεις…
Δεύτερος γύρος – τελικός. Συμφωνία στο νούμερο: 12! (Θρίαμβος των δημοκρατικών δυνάμεων)!
- «Πότε θα φύγεις;»
- «Εεε, δεν ξέρω ακόμη, δεν έχουμε κλείσει εισιτήρια, περίμενα το ΟΚ, τελευταία βδομάδα του Νοέμβρη λέμε…»
- «Πόσες μέρες θα πάτε;»
- «Εεε, δεν ξέρω ακόμη, να δούμε τις πτήσεις πότε ταιριάζει, καναδυό (; ) βδομάδες…, ε;»
- «Τι δυό βδομάδες, πάρ’τες όλες τις μέρες μαζί να τελειώνουμε. Δε θέλεις;»
- «Εεε, θέλω, πώς δε θέλω, αν δεν υπάρχει πρόβλημα στο γραφείο…»
- «Αν τελειώσεις αυτό, κι εκείνο, και τ’άλλο μέχρι να φύγεις, ΟΚ. Εννοείται ότι αν χρειαστεί θα δουλέψεις παραπάνω…»
- «Εννοείται…»
Η πρώτη μάχη είχε κερδηθεί. Η μάχη με το χρόνο μόλις άρχιζε…