Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[fotast]

Πατρινό καρναβάλι 1977​

Μέρα που είναι σήμερα, λέω να σας γράψω για μία παλιά ιστορία σχετική με καρναβάλι. Μας πάει πίσω στο 1977, όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου και ετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις του καλοκαιριού. Όμως είχαν έρθει οι Απόκριες και αφού ήταν η πρώτη χρονιά που έμενα στην Αθήνα ήθελα να ζήσω το Πατρινό καρναβάλι. Ρώτησα λοιπόν τους γνωστούς μου και δύο φίλοι μου αποφάσισαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς μόνος μου εγώ δεν θα πήγαινα βέβαια. Το μόνο πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Δηλαδή όχι ότι δεν είχαμε χρήματα, αλλά ήταν η εποχή που θέλαμε να μην ξοδεύουμε πολλά από αυτά που μας έδιναν οι γονείς μας. Για αυτό αποφασίσαμε να πάμε μόνο για μία βραδιά και μάλιστα δεν θα μέναμε σε ξενοδοχείο. Αν και πιστεύω ότι θα ήταν αδύνατο να βρούμε δωμάτιο. Είχαμε αποφασίσει να γλεντήσουμε όλο το βράδυ, διότι έτσι ακούγαμε ότι γίνεται στην Πάτρα το βράδυ της Κυριακής του καρναβαλιού. Πρόβλημα όμως ήταν και τα εισιτήρια για την μετάβαση μας στην Πάτρα και έτσι σκεφτήκαμε να πάμε σε ένα τουριστικό πρακτορείο και με πολύ λίγα χρήματα θα μας μετέφερε στην Πάτρα. Δεν θα πιάναμε και θέσεις κανονικές, αλλά θα καθόμασταν στα σκαλοπάτια των θυρών του πούλμαν.
Πήγαμε λοιπόν οι τρεις μας στην Πάτρα και αρχίσαμε τις βόλτες πρωί πρωί. Το απόγευμα, που θα γινόταν το καρναβάλι, ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στους δρόμους και να γίνεται ένας χαμός από παιχνίδια και πλάκες από τον έναν στον άλλον, που δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζονται. Τότε το καρναβάλι δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Δηλαδή τα άρματα δεν ήταν πολλά και μετά το τέλος της παρέλασης ο κόσμος ήταν στους δρόμους. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές της ζωής μου. Τόση χαρά ένιωθα που βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον! Ήμουν βέβαια πολύ νέος για να έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο. Όμως αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να μειώνεται. Και όταν η ώρα πλησίαζε στις 12:00 ουσιαστικά οι πλάκες και όλες αυτές οι ιστορίες με τις παρέες είχαν σταματήσει. Όλοι είχαν αποσυρθεί.
Καταλάβαμε ότι η διασκέδαση συνεχιζόταν σε ταβέρνες και σε μπαρ. Εμείς βέβαια χρήματα για κάτι τέτοιο δεν διαθέτατε, οπότε αποφασίσαμε να φάμε μερικά σουβλάκια στο πόδι και μετά προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Μαγαζί όμως που να είναι σχετικά φθηνό δεν υπήρχε. Ούτε μέρος για να κοιμηθούμε έστω και καθιστοί. Έτσι πήγαμε σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο όπου μαζέψαμε από το δρόμο μερικά κιλά σερπαντίνες. Τους βάλαμε φωτιά και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε γιατί έκανε και πολύ κρύο. Αλλά και αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί μετά από λίγο ένα όχημα του Δήμου πέρασε και καθάριζε τους δρόμους και τα πάρκα από όλο αυτό το χαρτομάνι.
Η ώρα είχε πάει περίπου μία με δύο και εμείς μέναμε έξω στο κρύο και βέβαια δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό. Αρχίσαμε να περπατάμε τουλάχιστον για να μην κρυώνουμε, μέχρι που κοντά στο λιμάνι βρήκαμε ένα καφενείο. Μπήκαμε μέσα, αλλά δυστυχώς δεν είχε χαρτιά να μας δώσει να παίζαμε καμία πρέφα. Το μόνο που κάναμε ήταν να πιούμε ένα καφέ και να περιμένουμε να περάσει η ώρα. Στο καφενείο μπορείτε να καταλάβετε τι luben στοιχεία υπήρχαν. Εμείς ήμασταν οι πιο κακοντυμένοι.
Μετά από δύο-τρεις ώρες βαρεθήκαμε και εκεί να καθόμαστε και ευτυχώς μας ήρθε η έμπνευση να πάμε στο σταθμό για να πάρουμε το πρώτο τρένο και να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας. Βέβαια ο σταθμός ήταν ακόμα κλειστός, αλλά υπήρχαν μερικές καρέκλες σε ένα εσωτερικό χώρο και κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας. Μόλις άνοιξε το ταμείο πήγαμε και βγάλαμε τα εισιτήρια της επιστροφής, αλλά το τρένο θα αργούσε, αφού θα έφευγε μετά από μερικές ώρες. Δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε έτσι ξενύχτηδες που ήμασταν και περιμέναμε να περάσουν αυτές οι ώρες. Κάποια στιγμή ήρθε ένας τύπος και ρώταγε αν θέλουμε να μας μεταφέρει στην Αθήνα με το μικρό του λεωφορείο. Εμείς του είπαμε ότι θα θέλαμε, αλλά έχουμε αγοράσει εισιτήρια με το τρένο. Αυτός πήρε τα εισιτήρια, τα γύρισε πίσω, του έδωσαν τα χρήματα και με αυτά τα χρήματα, χωρίς να του δώσουμε κάτι παραπάνω μας γύρισε πίσω στην Αθήνα.
Αυτή ήταν η αξέχαστη βραδιά του καρναβαλιού στην Πάτρα. Εκείνο όμως που με λυπεί σήμερα είναι ότι δυστυχώς και οι δύο φίλοι που κάναμε αυτό το μικρό ταξίδι, δεν είναι πια στη ζωή. Τους χάσαμε τα τελευταία χρόνια και τους δύο, άσχετα τον έναν από τον άλλον.

Ωραία.Στην επιστροφή είχατε θέσεις για να κοιμηθείτε ή πάλι σε σκαλοπάτι την βγάλατε;Κρίμα και για τους φίλους σου.Νωρίς έφυγαν.

 

[travelbreak]

Ωραία.Στην επιστροφή είχατε θέσεις για να κοιμηθείτε ή πάλι σε σκαλοπάτι την βγάλατε;Κρίμα και για τους φίλους σου.Νωρίς έφυγαν.

Σίγουρα είχαμε θέσεις για ύπνο στην επιστροφή. Όσο για τους φίλους που έφυγαν, δυστυχώς έχω αρκετούς που έχω χάσει.
Επί τη ευκαιρία να σημειώσω ότι και τον επόμενο χρόνο πήγα στο ίδιο καρναβάλι με δύο άλλους φίλους. Ευτυχώς αυτοί είναι καλά. Περάσαμε εξ ίσου καλά, και μάλιστα κοιμηθήκαμε στο σπίτι του φοιτητή αδελφού μου. Στο πάτωμα βέβαια και χωρίς πολλές κουβέρτες, αλλά ήταν καλύτερα. Κάναμε και καθαρή Δευτέρα στο Ahaia Claus.

 

[travelbreak]

Ατύχημα στην Κω το 1988​

Το καλοκαίρι του ΄88 δεν είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου τους δύο κεντρικούς μήνες του Καλοκαιριού, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Πήρα όμως το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Πήγα για λίγες μέρες στην Κρήτη, μόνος μου με το παπί και μετά αποφάσισα να πάρω το πλοίο από το Ηράκλειο και να πάω στην Κω. Εκεί έμενε ένας πολύ φίλος μου, ο γνωστός Νίκος, και θα πήγαινα να μείνω μερικές μέρες μαζί του.

Πήρα λοιπόν ένα απόγευμα το πλοίο από το Ηράκλειο, και πού να φανταστώ ο καημένος ότι για να φτάσω στην Κω θα περνούσαν περισσότερες από 24 ώρες! Πρώτα έκανε στάση στο λιμάνι της Σητείας και μετά Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο και ίσως και σε κάποια άλλα πιο μικρά νησιά ενδιάμεσα. Τέλος πάντων στην Κω με υποδέχτηκε ο Νίκος.

Δεν θυμάμαι και πολλά από τις δυο-τρεις μέρες που έμεινα, εκτός από ένα περιστατικό. Ένα βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σε μία ταβέρνα έξω από την πόλη της Κω. Εγώ δεν πήρα το δικό μου παπί αλλά κάθισα στη μηχανή του Νίκου. Μαζί μας ήρθαν δύο άλλα ζευγάρια. Μπορεί να φάγαμε πολύ, δεν ήπιαμε όμως πάρα πολύ. Επιστρέφαμε με τις μηχανές για να κοιμηθούμε. Μπροστά πήγαινε ένα ζευγάρι πίσω εγώ με τον Νίκο και πίσω μας το άλλο ζευγάρι. Ίσως πηγαίναμε λίγο γρήγορα. Ξαφνικά σε μία στροφή του δρόμου βλέπουμε πολλές σκόνες μέσα στο σκοτάδι. Καταλάβαμε ότι το ζευγάρι που ήταν μπροστά μας με τη μοτοσικλέτα του είχαν πέσει.

Ο Νίκος έκανε τη βλακεία να σταματήσει στη μέση του δρόμου και πριν προλάβει να μου εξηγήσει ότι το έκανε για να σταματήσει τα διερχόμενα αυτοκίνητα, έρχεται από πίσω το άλλο ζευγάρι με τη μοτοσικλέτα του και μας τρακάρει. Μην σας τα εξηγώ πιο αναλυτικά, μας πήρε ένα διερχόμενο τουριστικό πούλμαν και βρεθήκαμε και οι έξι στο νοσοκομείο της Κω. Από τους έξι οι τρεις έμειναν για μερικές μέρες. Εγώ, ο Νίκος και μία κοπέλα δεν μείναμε. Εγώ περίμενα μερικές ώρες στα εξωτερικά ιατρεία να με εξετάσει κάποιος, γιατί πονούσαν τα πλευρά μου, αλλά αφού δεν ήρθε κανένας σηκώθηκα και έφυγα. Ευτυχώς μετά από μερικές μέρες μου πέρασε.

Αυτό το περιστατικό ήθελα να περιγράψω από την αγαπημένη Κω, στην οποία είχα πάει και δύο χρόνια νωρίτερα για γαμήλιο ταξίδι.

 

[travelbreak]

1979 Στη Δυτική Κρήτη​

Είχε τελειώσει το καλοκαίρι του 1979, χωρίς κάτι ιδιαίτερο για μένα. Είχα μείνει στην Αθήνα και δούλευα σε ένα τεχνικό γραφείο (φοιτητής ήμουν) για να εξοικονομήσω τίποτα χρήματα για να αγοράσω ένα στερεοφωνικό. Ξεκίνησα με ένα ενισχυτή Armstrong (πολύ όμορφο, τον έχω ακόμα στο υπόγειο). Γι αυτόν έδωσα όλα τα λεφτά της δουλειάς. Δανείστηκα ένα τρανζίστορ από ένα φίλο μου και δυο παλιά ηχεία από έναν άλλο και άκουγα μουσική από το ραδιόφωνο. Τον άλλο χρόνο αγόρασα δυο ηχεία Videoton και τον παράλλο χρόνο το πικάπ που έχω ακόμα και σήμερα, ένα Thorens και μια κεφαλή connoisseur. Μόνο τα ηχεία ήταν φτηνά. Ο ενισχυτής και το πικάπ έκαναν από ένα κανονικό μισθό της εποχής: 20 χιλιάρικα το καθένα.

Κι εκεί που δε φαινόταν διακοπές γι αυτό το καλοκαίρι, ήρθε η πρόταση από δυο φίλους. Τον ένα, το Λευτέρη, τον ήξερα καλά, τον άλλο, το Δημήτρη, όχι και τόσο. Η πρόταση ήταν να πάμε τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη για 7-8 μέρες στο χωριό του Λευτέρη, νότια από τα Φαλάσερνα στην Κρήτη. Ουσιαστικά δεν ήταν στο χωριό, αλλά σε ένα χωράφι που είχε μέσα χτισμένο ένα δωμάτιο (όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή) κοντά στην παραλία. Ήμασταν τόσο ανέμελοι που δεν πήραμε μαζί μας τίποτα εκτός από τα ρούχα μας. Πήγαμε με τη συγκοινωνία, γιατί ακόμα εγώ δεν είχα πάρει το πρώτο μου μηχανάκι.

Όταν φτάσαμε ήταν αργά το απόγευμα και βλέπουμε ένα δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι, μερικές καρέκλες, ένα νεροχύτη και ένα πετρογκάζ. Είχε βέβαια και ντουλάπι με διάφορα σκεύη. Αναρωτηθήκαμε τι να φάμε και ο Λευτέρης μου είπε να πλύνω το τηγάνι, που είχε τηγανόλαδο, από δεν ξέρω τι είχαν τηγανίσει, πριν καιρό. Οι άλλοι δυο θα πήγαιναν να βρουν κάτι να τηγανίσουμε. Φυσικά δεν υπήρχε εκεί κοντά κάποιο μανάβικο, αλλά θα έβρισκαν κάτι από τα θερμοκήπια της περιοχής. Εγώ εν τω μεταξύ πάω να πλύνω το τηγάνι, αλλά δεν υπήρχε κάποιο απορρυπαντικό. Το άφησα όπως ήταν απογοητευμένος. Όταν γύρισαν έφεραν κολοκύθια και μελιτζάνες. Μου έκαναν παρατήρηση που δεν είχα πλύνει ακόμα το τηγάνι. Όταν τους εξήγησα ότι δεν υπήρχε απορρυπαντικό, πιάνει ο Λευτέρης μια παλιά εφημερίδα και το τρίβει να φύγουν τα παλιά λάδια και βάζει σε αυτό καθαρό λάδι και ανάβει το πετρογκάζ. Έτσι τηγανίσαμε τα κολοκύθια και τις μελιτζάνες.

Δεν θυμάμαι αν μέχρι να φύγουμε βρήκαμε κάτι καλύτερο από τις εφημερίδες για να καθαρίζουμε τα σκεύη που χρησιμοποιούσαμε. Όμως συνήθως τρώγαμε σε μια ταβερνούλα που είχε εκεί κοντά. Ευτυχώς ο ταβερνιάρης είχε ένα γιο που πήγαινε στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου και είχε μείνει στα μαθηματικά. Εμείς του κάναμε λίγο φροντιστήριο και ο πατέρας του μας έδινε φθηνά το φαγητό. Ο πιτσιρικάς ήταν 13 ετών και ψάρευε με ψαροντούφεκο σα μεγάλος. Κάθε μέρα έφερνε 3-4-5 κιλά ψάρια. Ζήλεψα, και μια φορά πήρα κι εγώ το ψαροντούφεκο και τη μάσκα και δοκίμασα την τύχη μου. Δεν πήγα άσχημα, αλλά δεν ήταν μόνο τύχη: Εκείνη την εποχή ήταν τόσο πολλά τα ψάρια εκεί, που και στραβός να ήσουν θα έπιανες μια τηγανιά.

Γινόταν διάφορα κάθε μέρα που τώρα δεν θυμάμαι για να περιγράψω. Την τελευταία μέρα που θα φεύγαμε για Αθήνα, μας έκανε το τραπέζι η μάνα του Λευτέρη, στο χωρίο που ήταν λίγο πιο πάνω, τον Πλάτανο. Μας έβγαλε και λαδοτύρι, που είχα πολλά χρόνια να φάω, και μου άρεσε. Φύγαμε λοιπόν λίγο αργότερα να επιστρέψουμε στις «σπουδές» μας. Αυτές ήταν οι διακοπές εκείνης της χρονιάς για μένα.

Μετά από μερικές εβδομάδες πάω στο σπίτι του Λευτέρη, που έμενε με άλλους δυο φοιτητές. Τότε έμεναν τα παιδιά δυο και τρεις ή και τέσσερις μαζί στο ίδιο σπίτι. Όχι όπως σήμερα, που κάθε ένας θέλει την γκαρσονιέρα του. Εκεί λοιπόν ανοίγω το ψυγείο για να πιω νερό και βλέπω ένα μεγάλο μπολ γεμάτο με λαδοτύρι. Ρωτάω το Λευτέρη αν μπορώ να δοκιμάσω και μου λέει: τόσες μέρες είναι εδώ, που μου το έστειλε η μάνα μου. Κανείς δεν τρώει (από τους συγκάτοικους). Δε μας αρέσει. Κάθομαι λοιπόν και τρώγω σχεδόν το μισό. Τέλειο!

Λίγο αργότερα εμφανίζεται ο ένας εκ των συγκατοίκων, και ακούγεται μια τεράστια βρισιά από την κουζίνα: Ποιος μ@λ@κ@ς έφαγε το τυρί που μου έπεψε σήμερο η μάνα μου;

Χαμός! Τι να πω στο παιδί; Αυτός φυσικά κατάλαβε τι είχε γίνει και τα έβαλε με το Λευτέρη. Εγώ τη γλύτωσα.

 

[travelbreak]

Χιούστον 1993​

Το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική δεν έγινε για τουριστικούς λόγους αλλά για ιατρικούς: εγώ με τη σύζυγό μου Ντίνα, συνοδεύσαμε τον πατέρα της που έπρεπε να κάνει μία εγχείρηση στο Χιούστον του Τέξας. Θα μπορούσα να γράψω πολλές λεπτομέρειες της ιστορίας, που θα κρατούσαν το ενδιαφέρον σας για μερικές συνέχειες, μα είμαστε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ και θα είμαι περιληπτικός.

Ήταν στο μακρινό 1986 που ο πεθερός μου εμφάνισε ανεύρυσμα αορτικού τόξου. Μετά από μια εγχείριση στο «Σωτηρία», πήγαμε σε διάφορους γιατρούς και ο καθένας έλεγε τη δικιά του άποψη. Ο ένας είπε ότι πρέπει να κάνουμε άμεσα εγχείρηση, ο άλλος είπε να το αφήσουμε και δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, γιατί το πρόβλημά του το είχε εκ γενετής και ο τρίτος είπε την ενδιάμεση περίπτωση, δηλαδή να προχωρήσει χωρίς να κάνει κάτι και όταν παρουσιαστεί το πρόβλημα να το αντιμετωπίσουμε. Δεν κάναμε τίποτα.

Το πρόβλημα λοιπόν παρουσιάστηκε μετά από αρκετά χρόνια, το 1993. Μέχρι τότε τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά. Όμως εκείνη την χρονιά η κατάσταση επιδεινώθηκε. Πήγαμε σε διάφορους γιατρούς πάλι και η επικρατέστερη άποψη ήταν ότι πρέπει να πάει στην Αμερική εάν θέλει να επιστρέψει ζωντανός. Ούτε καν στην Αγγλία. Ακόμα και εκεί η επικινδυνότητα μιας τέτοιας εγχείρισης ήτανε στο 50%, ενώ στην Αμερική οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν 90%. Έτσι αποφασίσαμε να τον πάρουμε τον άνθρωπο, πιστεύοντας ότι επειδή ήταν συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, η ασφάλειά του θα του πλήρωνε σχεδόν όλα τα έξοδα. Χωρίς να δώσω λεπτομέρειες, τα περισσότερα πράγματι πληρώθηκαν από το δημόσιο.

Βρεθήκαμε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1993 στο Χιούστον, αλλά έπρεπε να πάμε σε ένα συγκεκριμένο νοσοκομείο να γίνει η επέμβαση. Βάσει της ιατρικής απόφασης θα δίνονταν τα χρήματα από το δημόσιο μόνο σε αυτό το νοσοκομείο. Για καλή μας τύχη περάσαμε από το προξενείο, όπου μας είπαν ότι τα χρήματα του δημοσίου ήταν ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θα μας έπαιρναν στο συγκεκριμένο νοσοκομείο. Εκεί που θα γινόταν η επέμβαση ήταν πολύ ακριβά τα πάντα. Ο πρόξενος έφτιαξε τα χαρτιά μας, ώστε αν θέλαμε μπορούσαμε να αλλάξουμε νοσοκομείο. Μάλιστα μας συνέστησε να πάμε αλλού να κάνει ο άνθρωπος την εγχείρηση. Μας πρότεινε δυο νοσοκομεία. Τα χρήματα που θα χρειάζονταν θα ήταν πολύ λιγότερα και ενδεχομένως να έφταναν εκείνα που διέθετε το ταμείο. Για καλή μας τύχη τότε σε ένα νοσοκομείο του Χιούστον χειρουργούσε ένας Έλληνας καρδιοχειρουργός και ο άνθρωπος μας δέχτηκε ευχαρίστως για να κάνει την επέμβαση. Δεν το σκεφτήκαμε και πολύ. Αλλάξαμε τα πλάνα μας. Την άλλη μέρα έγινε η εισαγωγή και ευτυχώς, γιατί ο πεθερός μου ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης από την εξάντληση.

Στο νοσοκομείο εκεί, μόλις πήγαμε μας επισκέφτηκε μία ελληνίδα, η οποία ουσιαστικά μας προσέφερε τα πάντα για να έχουμε μία άνετη διαμονή εκεί. Αρχικά μας έδωσε ένα διαμέρισμα για να μένουμε, από τα διαμερίσματα που προσφέρονται στους επισκέπτες ιατρούς δίπλα στο νοσοκομείο. Τρώγαμε στο εστιατόριο του νοσοκομείου μαζί με το προσωπικό. Και ενώ εκείνοι πλήρωναν, εμείς στο ταμείο απλά λέγαμε το όνομα του Έλληνα γιατρού και δεν πληρώναμε. Δεν ξέρω αν θα τα πλήρωνε ο ίδιος ή ήταν γι αυτόν δωρεάν. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν η ψυχή του νοσοκομείου και λίγα χρόνια αφού έφυγε έκλεισε. Σήμερα δεν υπάρχει. Επειδή δε, μείναμε αρκετές μέρες στο Χιούστον, κάναμε μαζί με την οικογένεια της κυρίας που προανέφερα Χριστούγεννα. Εννοείται μας πήγε στην Ελληνική Εκκλησία. Μας πήγαινε διάφορες βόλτες μαζί με τα παιδιά της. Νιώθω ακόμη και σήμερα ευγνωμοσύνη γι αυτή τη γυναίκα που μας έκανε να νιώσουμε σαν να ήμασταν πραγματικά στην πατρίδα μας.

Ευτυχώς η εγχείρηση πήγε πολύ καλά. Όμως το Houston δεν το είδαμε καθόλου τουριστικά. Εγώ έκανα αρκετές βόλτες. Σχεδόν κάθε μέρα έπαιρνα κάποια λεωφορεία και γυρνούσα από δω και από κει, αφού η Ντίνα καθόταν με τον πατέρα της. Μου άρεσε να πηγαίνω σε μαγαζιά που είχαν όργανα αστρονομίας, που τότε ήταν το χόμπι μου, όμως δεν αγόρασα τίποτα, εκτός από μερικά βιβλία.

Απλά να πω ένα περιστατικό σχετιζόμενο με την εγχείριση: το βράδυ που τελείωσε η επέμβαση, ερχόταν ο χειρουργός περήφανος που όλα είχαν πάει καλά μαζί με το επιτελείο του. Ανάμεσα στους γιατρούς που τον ακολουθούσαν ήταν και ένας Έλληνας ο οποίος με ρώτησε από πού είμαι. Εγώ του είπα: από την Κρήτη. Μου είπε και αυτός ότι από εκεί κατάγεται και μου είπε το όνομά του, το οποίο όμως εγώ δεν το ήξερα. Όταν όμως του είπα το δικό μου επίθετο, αυτός με ρώτησε: το Σήφη τι τον έχεις; Είναι αδερφός μου. Τον ήξερε πολύ καλά και μετά από λίγη κουβέντα τον θυμήθηκα (το γιατρό) και εγώ, γιατί ήξερα καλύτερα τον αδερφό του. Αυτό ήτανε μία μεγάλη σύμπτωση

Για το Χιούστον δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω πιο πολλά πράγματα. Όχι γιατί δεν θυμάμαι αλλά γιατί δεν το έζησα, επειδή έπρεπε να βρίσκομαι πολλές ώρες στο νοσοκομείο όπου έμενε η Ντίνα με τον πατέρα της. Όμως από τότε μου είχε κάνει εντύπωση αυτό το τεράστιο που έχει η Αμερική και σε ελκύει. Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που με έκανε να μου αρέσει ακόμα και μία μεγαλούπολη όπως το Χιούστον. Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Είχε ενδιαφέρον πάντως πού τριγυρνούσα με τις συγκοινωνίες. Οι Έλληνες που γνώρισα εκεί μου έλεγαν ότι είναι πολύ επικίνδυνο. Εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω, και ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Δεν ένιωσα ποτέ ότι η Αμερική είναι επικίνδυνη και από τα άλλα ταξίδια που έκανα.

Υπήρχαν τότε κάποιες σκέψεις να πήγαινα σε κάποιο μουσείο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ο χρόνος. Άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είχε μεγάλο μποτιλιάρισμα τις πρωινές ώρες καθώς και τις μεσημεριανές στον δακτύλιο, που ήταν ένας τεράστιος δρόμος σχεδόν έξω από την πόλη με τέσσερις ή πέντε λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση. Οι αποστάσεις ήταν τεράστιες και οι δρόμοι είχαν 5 με 10 χιλιόμετρα μήκος. Έλεγες, βρήκα το δρόμο, αλλά με τα πόδια δεν υπήρχε περίπτωση να πας στο νούμερο που ήθελες γιατί μπορεί να ήταν 4, 5 χιλιόμετρα μακριά.

Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς πήραμε τον εγχειρισμένο πεθερό μου και επιστρέψαμε στην Ελλάδα, χαρούμενοι γιατί όλα είχαν πάει καλά.

Να σημειώσω ακόμα κάτι: αργότερα, μετά από μερικούς μήνες, πέρασα από το Υπουργείο Υγείας για κάτι τυπικό της υπόθεσης. Εγώ φοβήθηκα ότι δεν είχαν φτάσει τα χρήματα και έπρεπε να πληρώσουμε μια διαφορά, όμως δεν ήταν αυτό. Παρόλα αυτά είδα ότι το κόστος της εγχείρησης είχε υπερβεί κατά 7 εκατομμύρια δραχμές το ποσόν που έδωσε το Υπουργείο Υγείας. Όμως αυτά τα χρήματα κατά πάσα πιθανότητα τα έβαλε ο χειρουργός που χειρούργησε τον πεθερό μου, διότι εκεί όταν του είπαμε ότι διαθέτουμε το ποσόν που μας έδινε το υπουργείο υγείας, μας είπε ότι είναι εντάξει και δεν θα χρειαστεί κάτι παραπάνω.

Θα μπορούσα να γράψω 10 φορές περισσότερα γι αυτή την ιστορία που ζήσαμε σε αυτό το ταξίδι, αλλά θα έπρεπε να τα γράψω σε ένα περιοδικό είτε ιατρικό, είτε πολιτικό. Θα μπορούσα ας πούμε να πω για τα κυκλώματα που σε έσπρωχναν στο εξωτερικό να κάνεις χειρουργείο. Με την υπογραφή ενός και μόνο μεγαλογιατρού, έφευγαν εκατομμύρια στα νοσοκομεία. Στο Χιούστον πήγαινες για μια σχετικά απλή εγχείρηση και κάποια νοσοκομεία έγδερναν το ΙΚΑ. Μέχρι και ένα εκατομμύριο δολάρια δικαιολογούσε. Θα έλεγα και για το μύθο των «τέλειων» ιατρικών παροχών στην Αμερική. Θα έγραφα όμως και για τις όμορφες εμπειρίες με τους ντόπιους Έλληνες. Και άλλα πολλά.

 

[McElk]

Ποδοσφαιρικός αγώνας 1969

Πρέπει να ήταν Μάιος του ’69 όταν έφηβοι οργανώσαμε ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της τρίτης τάξης του γυμνασίου μας (Ορεστιάδα) και της αντίστοιχης τάξης του γυμνασίου Δικαίων (κεφαλοχώρι στο Βόρειο Έβρο). Ήμασταν φαβορί για τη νίκη καθώς είχαμε δυο καλούς παίκτες που παίζαν στο εφηβικό της τοπικής ομάδας του Ορέστη (Β’ Εθνική τότε).

Το ενδιαφέρον βέβαια εδώ δεν είναι ο αγώνας αλλά ο τρόπος που πήγαμε στα Δίκαια (απόσταση κάπου 30 km).

Πήγαμε με το τραίνο μέσω ξένης επικράτειας!

Πράγματι το τραίνο τότε μετά το χωριό Νέα Βύσσα έμπαινε στο Τουρκικό έδαφος για 10 km, έκανε στάση στον σταθμό του Κάραγατς και συνέχιζε ξαναμπαίνοντας στο Ελληνικό έδαφος στο χωριό Μαράσια όπου συνέχιζε την διαδρομή προς Ορμένιο και Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα. Ήταν η διαδρομή που ακολουθούσε και το περίφημο Οριάν Εξπρές.

Σ’ αυτό το διάστημα υπήρχε Έλληνας και Τούρκος αστυνομικός που έκαναν έλεγχο ταυτοτήτων στους ενήλικες και επιτηρούσαν τις εξόδους. Στο σταθμό του Κάραγατς φυσικά αποβιβαζόταν μόνο αυτός του είχε ταξιδιωτικά έγγραφα (διαβατήριο και βίζα).

Ακόμη πιο περίπλοκη διαδρομή ήταν για όποιον ταξίδευε από Τουρκία προς Βουλγαρία. Έμπαινε στην Ελλάδα περνώντας την γέφυρα του Έβρου στο χωριό Πύθιο, ξανάμπαινε στην Τουρκία και μετά ξανά πάλι στην Ελλάδα!

Μετά το 1971 το τμήμα αυτό της σιδηροδρομικής γραμμής μαζί με το σταθμό του Κάραγατς περιέπεσε σε αχρησία καθώς Ελλάδα και Τουρκία τροποποιήσαν το δίκτυο στο έδαφός τους. Τις …παλιές δόξες θυμίζουν δυο λαμπρά κτήρια του σταθμού στο Κάραγατς (ανήκουν στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης τώρα) και μια ατμομηχανή – έκθεμα πάνω σε ένα τμήμα γραμμής.

Σιδηροδρομική γραμμή Αλεξανδρούπολης - Σβίλενγκραντ - Βικιπαίδεια

Map-thraki.jpg

 

[travelbreak]

Ποδοσφαιρικός αγώνας 1969

Πρέπει να ήταν Μάιος του ’69 όταν έφηβοι οργανώσαμε ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της τρίτης τάξης του γυμνασίου μας (Ορεστιάδα) και της αντίστοιχης τάξης του γυμνασίου Δικαίων (κεφαλοχώρι στο Βόρειο Έβρο). Ήμασταν φαβορί για τη νίκη καθώς είχαμε δυο καλούς παίκτες που παίζαν στο εφηβικό της τοπικής ομάδας του Ορέστη (Β’ Εθνική τότε).

Το ενδιαφέρον βέβαια εδώ δεν είναι ο αγώνας αλλά ο τρόπος που πήγαμε στα Δίκαια (απόσταση κάπου 30 km).

Πήγαμε με το τραίνο μέσω ξένης επικράτειας!

Πράγματι το τραίνο τότε μετά το χωριό Νέα Βύσσα έμπαινε στο Τουρκικό έδαφος για 10 km, έκανε στάση στον σταθμό του Κάραγατς και συνέχιζε ξαναμπαίνοντας στο Ελληνικό έδαφος στο χωριό Μαράσια όπου συνέχιζε την διαδρομή προς Ορμένιο και Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα. Ήταν η διαδρομή που ακολουθούσε και το περίφημο Οριάν Εξπρές.

Σ’ αυτό το διάστημα υπήρχε Έλληνας και Τούρκος αστυνομικός που έκαναν έλεγχο ταυτοτήτων στους ενήλικες και επιτηρούσαν τις εξόδους. Στο σταθμό του Κάραγατς φυσικά αποβιβαζόταν μόνο αυτός του είχε ταξιδιωτικά έγγραφα (διαβατήριο και βίζα).

Ακόμη πιο περίπλοκη διαδρομή ήταν για όποιον ταξίδευε από Τουρκία προς Βουλγαρία. Έμπαινε στην Ελλάδα περνώντας την γέφυρα του Έβρου στο χωριό Πύθιο, ξανάμπαινε στην Τουρκία και μετά ξανά πάλι στην Ελλάδα!

Μετά το 1971 το τμήμα αυτό της σιδηροδρομικής γραμμής μαζί με το σταθμό του Κάραγατς περιέπεσε σε αχρησία καθώς Ελλάδα και Τουρκία τροποποιήσαν το δίκτυο στο έδαφός τους. Τις …παλιές δόξες θυμίζουν δυο λαμπρά κτήρια του σταθμού στο Κάραγατς (ανήκουν στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης τώρα) και μια ατμομηχανή – έκθεμα πάνω σε ένα τμήμα γραμμής.

Σιδηροδρομική γραμμή Αλεξανδρούπολης - Σβίλενγκραντ - Βικιπαίδεια

Map-thraki.jpg

Δεν μας λες αν έχει και συνέχεια η ιστορία σου. Αν δεν έχει, μήπως θυμάσαι το αποτέλεσμα του αγώνα;

 

[McElk]

Συνέχεια όχι. Για το αξιοπερίεργο της διαδρομής την έγραψα.

Εννοείτε πάθαν πανωλεθρία στην έδρα τους!

Παρένθεση: Οι συμμαθήτριές τους στην κερκίδα εμάς υποστηρίζαν χε..χε!

 

[travelbreak]

Συνέχεια όχι. Για το αξιοπερίεργο της διαδρομής την έγραψα.

Εννοείτε πάθαν πανωλεθρία στην έδρα τους!

Παρένθεση: Οι συμμαθήτριές τους στην κερκίδα εμάς υποστηρίζαν χε..χε!

Τέλειος επίλογος!!!!

 

[McElk]

1982 Περιπετειώδης επιστροφή

Τέτοια εποχή, χειμώνας, πριν 40 χρόνια υπηρετούσα ως δόκιμος στο 724 τάγμα μηχανικού στους Τοξότες Ξάνθης. Μια Παρασκευή απόγευμα, καθώς δεν είχα υπηρεσία το Σαββατοκύριακο, κατέβηκα με το τραίνο Θεσσαλονίκη όπου είχα παρέες από τα φοιτητικά χρόνια. Πέρασαν όμορφα δυο μέρες και Κυριακή παίρνω το βραδινό τραίνο για την επιστροφή στη Ξάνθη.

Βρήκα ένα άδειο κουπέ στο τέρμα του τελευταίου βαγονιού και την άραξα. Ήταν από τους βαρείς χειμώνες τότε, στο ύπαιθρο είχε 30-40 πόντους χιόνι και παγωνιά. Κάπου μετά τις Σέρρες με πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή ξύπνησα και αισθάνομαι ότι είχαμε σταματήσει σε σταθμό. Ήταν κάπου τρεισήμισι μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο παράθυρο του διαδρόμου αλλά από την απόσταση και το αμυδρά φώτα του σταθμού δεν φαινόταν το όνομα. Ρωτώ κάποιον ηλικιωμένο που κοίταγε από άλλο παράθυρο.
-Ξάνθη είμαστε;
- Εεε… Ξάνθη!

Εν τω μεταξύ το τραίνο σφύριζε αναχώρηση. Αλαφιασμένος βουτάω το στρατιωτικό σακβουαγιάζ μου και πετάγομαι έξω ενώ το τραίνο άρχισε να κινείται. Μετά λίγα βήματα μπόρεσα να διακρίνω την πινακίδα.
- Ρε συ το όνομα είναι μακρυνάρι, το Ξάνθη είναι μόνο πέντε γράμματα! Λίγα βήματα ακόμη και τη διάβασα: “ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΙΣ”

Αμάν! Τρέχω πίσω από το τραίνο μπας και το προλάβω να ξανανέβω αλλά αυτό είχε ήδη αναπτύξει ταχύτητα και απομακρυνόταν. Τι κάνουμε τώρα; Σκέφθηκα να περιμένω μέσα στο σταθμό μήπως και περάσει ξημερώματα κάποια τοπική αυτοκινητάμαξα και προλάβω την πρωινή αναφορά στο τάγμα αλλιώς θα έτρωγα εικοσαήμερη εκτός του ότι θα γινόμουν περίγελως για το πάθημα!

Πλησιάζοντας όμως στο κτίριο τα φώτα σβήσαν ένα- ένα και ο σταθμός έκλεισε! Βρέθηκα λοιπόν σε ένα άγνωστο μέρος μαύρα μεσάνυχτα, μες τα χιόνια και με μείον 10. Ευτυχώς δεν ήταν θεοσκότεινα – είχε λίγο φεγγάρι. Τα σπίτια του χωριού ούτε που φαινόταν μες τα χιόνια μόνο λίγα φώτα των δρόμων. Ήμουν καλά ντυμένος το μόνο που με ένοιαζε ήταν η αργοπορία. Δεν πέρασε ένα λεπτό και έρχεται ένας τύπος τρέχοντας.

–Έφυγε το τραίνο; Πω πω το έχασα! Είμαι δάσκαλος στην Ξάνθη και πρέπει να είμαι πρωί στο σχολείο.
– Έχει κάποιο άλλο μέσον;
-Όχι το επόμενο τραίνο περνά το μεσημέρι.
–Καράμπα! Τι κάνουμε τώρα;
- Θα περιμένουμε στο δρόμο μήπως περάσει κάποιο αμάξι, κάποιο φορτηγό.

Ένας λόγος όμως. Δεν ήταν εθνική οδός, ένας επαρχιακός δρόμος ήταν. Πού να βρεθεί όχημα να περνάει τέτοια ώρα και με τέτοιες συνθήκες. Και να πέρναγε θα σταματούσε ο οδηγός να πάρει δύο άγνωστα άτομα; Περιμέναμε λοιπόν κάπου μια ώρα βηματίζοντας πάνω κάτω για ζέσταμα ως που φάνηκαν τα φώτα ενός αμαξιού. Κάναμε νόημα στον οδηγό που σταμάτησε. Ήταν ένα φολκσβάγκεν κλούβα με αλυσίδες στα λάστιχα. Μισοάνοιξε το παράθυρο και όταν του εξηγήσαμε ποιοι είμαστε μας έβαλε μέσα.

–Δεν κατάλαβα κι εγώ πως σταμάτησα! μας είπε μετά. Πηγαίνω Ξάνθη αλλά όχι απ’ ευθείας. Θα στρίψω για ένα χωριό να παραλάβω κάτι εργάτες. Θα σας αφήσω στη διασταύρωση. Εάν περάσει κάποιος εν τω μεταξύ και σας πάρει καλώς αλλιώς θα σας πάρω εγώ επιστρέφοντας.

Μας άφησε στη διασταύρωση με το δρόμο που πάει για Εχίνο. Βρεθήκαμε πάλι στις ίδιες συνθήκες με τη Σταυρούπολη μόνο που εδώ ήταν απόλυτη ερημιά. Ήταν γύρω στις πέντε τα ξημερώματα και δεν αργήσαμε να αντιληφθούμε ότι κακώς κάναμε που κατεβήκαμε γιατί δεν αποκλειόταν μέχρι και επικίνδυνη συνάντηση με άγριο ζώο.

Έκανε μια ώρα να πάει και να γυρίσει από το χωριό με τους εργάτες. Σ’ αυτό το διάστημα δεν φάνηκε ψυχή στο δρόμο! Μας ξανανέβασε και στις έξι και κάτι είμαστε Ξάνθη. Με την ψυχή στο στόμα έφτασα σπίτι, άλλαξα και μόλις πρόλαβα το υπηρεσιακό όχημα για στρατόπεδο.