Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[McElk]

Σοβιετική Ένωση 1984



Το τουριστικό ταξίδι λίγα χρόνια πριν στη Σοβιετική Ένωση ήταν αδιανόητο. Ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης» βρισκόταν σε ύφεση μετά τις συμφωνίες SALT I και II αλλά αρκούσε ένα γεγονός όπως η κατάρριψη της πτήσης KAL 007 του νοτιοκορεατικού τζάμπο το 1983 για να αναζωπυρωθεί. Για την Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ η Σ.Ε. ήταν τότε το «αντίπαλο δέος». Στο τιμόνι της Σ.Ε. ήταν ο Τσερνιένκο προκάτοχος του Γκορμπατσόφ.

Μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι, με καλό για τα δεδομένα της εποχής μισθό όταν πληροφορηθήκαμε για το ταξίδι με την τότε κοπέλα μου και νυν σύζυγο και το αποφασίσαμε. Περιττό να πω ότι στη μικρή κοινωνία που ζούσαμε όσοι άκουσαν για τον προορισμό εκπλάγηκαν. Η διάρκεια ήταν 12 μέρες με το πρακτορείο Θεσσαλονίκης kinissi (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη) Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά του 1984-1985. Επί τόπου τα πάντα ήταν οργανωμένα από τον κρατικό οργανισμό τουρισμού της Σ.Ε. Ιντουρίστ. Δυνατότητα για ατομικό τουριστικό ταξίδι δεν υπήρχε.

Στο γκρουπ είμαστε 16 άτομα ένα νεαρό ζευγάρι σαν εμάς τότε, δυο καταστηματάρχες ένας συνταξιούχος έμπορος ένας δημοσιογράφος με τις συζύγους τους και άλλα 2 ζευγάρια - όλοι, εκτός από μας, Θεσσαλονικείς. Δεθήκαμε από την πρώτη μέρα σαν γκρουπ και κάναμε εξαιρετική παρέα.

Οι πτήσεις Θεσσαλονίκη – Βουδαπέστη – Μόσχα – Κίεβο – Λένινγκραντ - Βαρσοβία - Βουδαπέστη – Θεσσαλονίκη ήτοι σύνολο 7. Οι 5 (διεθνείς) με Malev και οι 2 (εσωτερικές) με Aeroflot. Η τιμή του ταξιδιού ήταν πολύ χαμηλή γι’ αυτά που πρόσφερε – κάπου 25.000 δραχμές ήτοι το 1/3 ενός μέσου μηνιαίου μισθού. Τα πάντα ήταν στην τιμή ακόμη και οι διασκεδάσεις, τα ποτά, τα θεάματα. Μετά βίας ξοδέψαμε άλλα 50 δολάρια ο καθένας κυρίως σε σουβενίρ.

Αναχωρήσαμε προπαραμονή Χριστουγέννων πρωί από Θεσσαλονίκη. Σε κάθε αλλαγή πτήσης της Malev μας σέρβιραν το ίδιο ακριβώς φαγητό, αρκετό σε ποσότητα, στο οποίο κυριαρχούσαν φέτες αλλαντικών και τυριά. Στη Βουδαπέστη αλλάξαμε αεροπλάνο και έκπληκτος διαπίστωσα ότι εκτός από το δικό μας μικρό γκρουπ ζήτημα να ήταν άλλοι 2-3 επιβάτες.
Φτάσαμε Μόσχα όπου μας περίμενε το πρώτο σοκ. Η θερμοκρασία έξω ήταν στους μείον 20! Περάσαμε - μόνο το γκρουπ μας - για έλεγχο σε μία τεραστίων διαστάσεων άδεια αίθουσα με ένα γκισέ. Ένας - ένας πήγαινε στο γκισέ ενώ οι υπόλοιποι περίμεναν σε αρκετή απόσταση. Στεκόμασταν ακίνητοι επί ένα δεκάλεπτο, μπροστά σε έναν νεαρό με στρατιωτική στολή και πηλίκιο ο οποίος πίσω από το τζάμι αμίλητος και με παγερό ύφος κοίταγε μια τα διαβατήρια μια εμάς με διαπεραστικό βλέμμα και κάτι έγραφε σε ένα κομπιούτερ. Μυστήριο αν ήταν τόσης διάρκειας η διαδικασία ελέγχου ή απλά ήθελε να μας «ψαρώσει» στην είσοδό μας στο κομμουνιστικό κράτος εμάς των «Δυτικών» - αν ήθελε το δεύτερο πράγματι τα κατάφερε. Καθ’ όλη τη διάρκεια ο ελεγχόμενος δεν τολμούσε να απευθύνει όχι λόγο αλλά ούτε ματιά στους υπόλοιπους οι οποίοι αντάλλασαν μόνο ψιθύρους. Τον ίδιο ψαρωτικό έλεγχο πέρασε και η αρχηγός μας παρ’ ότι ήταν του κόμματος.
Προσωπικά τα είχα χρειαστεί γιατί λίγους μήνες πριν είχα στείλει επιστολή διαμαρτυρίας στον Ο.Η.Ε. για την εκτόπιση σε εξορία του Σοβιετικού πυρηνικού επιστήμονα Ζαχάρωφ στο Γκόρκι συμμετέχοντας σε κάποια ομαδική κίνηση. Λες να μ’ έχουν φακελωμένο; σκεφτόμουν. Στην τεράστια αίθουσα επικρατούσε νεκρική ησυχία. Εν τέλει μετά δύο και κάτι ώρες ξεμπερδέψαμε, συναντήσαμε την τοπική ξεναγό μας για Μόσχα, μια κοπέλα στην ηλικία της αρχηγού η οποία τά ’λεγε στα ρώσικα και η αρχηγός μετέφραζε και ανεβήκαμε στο πούλμαν για το ξενοδοχείο. Αυτή ήταν και η μοναδική μας επαφή με τις αρχές. Σ’ όλο το υπόλοιπο ταξίδι κανείς αστυνομικός δεν μας ενόχλησε για έλεγχο, στοιχεία κλπ.

Το ξενοδοχείο μας το Rossiya

πρέπει να ήταν το μεγαλύτερο όχι μόνο της Μόσχας αλλά όλης της Σοβιετικής Ένωσης. Καταλάμβανε την μία από τις τέσσερις πλευρές της Κόκκινης Πλατείας πίσω ακριβώς από τον ναό του Αγ. Βασιλείου. (τις άλλες τρείς πλευρές αποτελούν το Κρεμλίνο, το - κρατικό τότε - πολυκατάστημα GUM και το Ιστορικό Μουσείο). Από ότι βλέπω τώρα στο Google Earth το ξενοδοχείο αυτό δεν υφίσταται και στη θέση του υπάρχει ένα πάρκο. Τα δωμάτια σε ψηλό όροφο, μεγάλα με βαριά αρχοντική επίπλωση και με την καλύτερη θέα που υπήρχε στην πλατεία, το Κρεμλίνο και τον ναό. Ανάλογο δηλ. με το «Μεγάλη Βρετανία» των Αθηνών. Μας εφοδίασαν με μία κάρτα εν είδει ταυτότητας την οποία επιδεικνύαμε κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε στο φύλακα της εξώπορτας. Η κάρτα αυτή χρησίμευε και σαν είδος διαβατηρίου έναντι των αρχών, γενικά στη Μόσχα.

Το πρόγραμμά μας περιλάμβανε πλήρη διατροφή ήτοι πρωινό, γεύμα και δείπνο στο ξενοδοχείο ακόμη και αν σε κάποια περιήγησή μας υπήρχε φαγητό. Το πρωινό ήταν ενισχυμένο με σούπες και βούτυρα, το γεύμα και το δείπνο περιλάμβαναν σούπα, κυρίως πιάτο με κρέας, σαλάτα, φρούτο, γλυκό, καφέ και την πανταχού παρούσα βότκα (υπήρχε και στο πρωινό !) πάντα με συνοδεία ζωντανής μουσικής από γυναικείο συγκρότημα με δυτικούς ρυθμούς. Κατά τη διάρκεια του δείπνου μπορούσε κανείς να χορέψει σαν να 'μαστε δηλ. καθημερινά σε μια δεξίωση! Το επικρατέστερο ποτό μετά την βότκα ήταν η σαμπάνια! Γενικά τα φαγητά, κρεατικά κλπ ήταν σε υπερβολική ποσότητα τα δε ποτά - κρασιά περιλαμβανόταν στην τιμή του ταξιδιού, δεν πληρώναμε τίποτε εξτρά.

Η θερμοκρασία σε Μόσχα και Κίεβο ήταν συνήθως στους μείον 15 κάποιες φορές έφτασε μέχρι μείον 25. Στο Λένινγκραντ είχε ζέστη (γύρω στους -8). Εγώ με την συνοδό μου το είχαμε πάρει κάπως αψήφιστα και πήγαμε χωρίς κατάλληλα καπέλα (γούνες-σκούφους) με αποτέλεσμα να ξεπαγιάσουμε και να ψαχνόμαστε εκεί για αγορές. Τα πάντα ήταν μονίμως χιονισμένα και παγωμένα. Μηχανήματα καθάριζαν το χιόνι από τους δρόμους πετώντας το σε σωρό στις άκρες των πεζοδρομίων. Στα πεζοδρόμια πάλι πασπάλιζαν σαν αντιολισθητικό, τρίμματα από κάρβουνο. Στα χωλ των ξενοδοχείων μεγάλα θερμόμετρα έδειχναν την εξωτερική θερμοκρασία ώστε να προετοιμάζονται κατάλληλα οι ένοικοι για την έξοδο.
Σε όλες τις πόλεις υπήρχε σύστημα τηλεθέρμανσης δηλαδή υπήρχε σε κάθε περιοχή 10-15 οικοδομικών τετραγώνων μία κεντρική εγκατάσταση παραγωγής ζεστού νερού – με καύση άνθρακα - που διοχετευόταν με υπόγειες σωλήνες στις οικοδομές για θέρμανση. Οι σωληνώσεις κάτω από τις διασταυρώσεις των δρόμων ήταν πιο ρηχά τοποθετημένες ώστε να ζεσταίνεται η άσφαλτος και η διασταύρωση να είναι καθαρή από χιόνια και παγετό. Σε κάποια σημεία πιθανόν από μικρορωγμές των σωλήνων ανέβλυζαν πίδακες ατμού που το βράδυ σχημάτιζαν μία αχλύ γύρω από τα φώτα των δρόμων.

Το πρόγραμμα γενικά στο ταξίδι ήταν φορτωμένο. Κάθε μέρα είχαμε δύο επισκέψεις – δραστηριότητες το πρωί και δυο το βράδυ. Δεν έμενε ελεύθερος χρόνος παρά δυο απογεύματα στη Μόσχα και ένα στο Λένινγκραντ.

Μέρη μεταξύ των άλλων που θυμάμαι ότι επισκεφθήκαμε και ξεναγηθήκαμε.

-Μουσείο αστροναυτικής και διαστήματος. (Εκστατικός έμεινα μπροστά στον θαλαμίσκο του Γιούρι Γκαγκάριν του πρώτου ανθρώπου που ταξίδεψε στο διάστημα – πιτσιρικάς ήμουν όταν έγινε αυτό).

-Μνημείο Αστροναυτών. Ξενοδοχείο Κόσμος
-Πύργος τηλεόρασης Ostankino (ανεβήκαμε πάνω)
-Μετρό 3-4 σταθμοί
-Borodino Πανόραμα μάχης με τις στρατιές του Ναπολέοντα. Η τεχνική ήταν εξαιρετική. Εντελώς αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς το πραγματικό από το εικαστικό. Το ανάλογο πανόραμα που υπάρχει στο Βατερλό θα το χαρακτήριζα συγκριτικά θλιβερή απομίμηση. Δεν γνωρίζω αν διατηρείται και τώρα σ’ αυτήν την κατάσταση.

- Εκτενής ξενάγηση στο Κρεμλίνο.

- Τσάρος Καμπάνα

- Τσάρος Κανόνι
- Ιστορικό Μουσείο - Μαυσωλείο Λένιν.
Εδώ ενώ περιμέναμε στην ουρά κάπου μισή ώρα στους μείον 25, με πλησιάζει μια ηλικιωμένη ρωσίδα δείχνει το κεφάλι μου και μου λέει αυστηρά «σιάπκα – σιάπκα». Ήμουν ο μόνος από 500 άτομα που δεν φορούσε καπέλο ή σκούφο!

- Ναός Αγ. Βασιλείου. Απ’ ότι θυμάμαι το εξωτερικό του ναού δεν είχε τόσο έντονα χρώματα όπως βλέπω στις τωρινές φωτογραφίες αλλά πιο παστέλ. Τότε βέβαια δεν λειτουργούσε - ήταν μουσείο. - Ακόμη πήγαμε σε μια πολυτελή «ντάτσα» έξω από την πόλη όπου κάναμε βόλτα με έλκηθρα που τα έσερναν άλογα και στη συνέχεια γευτήκαμε σε μπουφέ παραδοσιακά ρωσικά φαγητά παρακολουθώντας παράσταση με κοζάκους χορευτές.

-Παρακολουθήσαμε μια θεαματική παράσταση τσίρκου κυρίως με ακροβατικά.
-Ένα βράδυ πήγαμε σε μια αριστουργηματική παράσταση μπαλέτου με την «Λίμνη των Κύκνων». Όχι στο Μπολσόι αλλά σε κάποιο άλλο ισάξιο. Να σημειώσω ότι ο κινηματογράφος, το τσίρκο και το μπαλέτο ήταν τότε τα κατεξοχήν θεάματα όπου ψυχαγωγείτο ο λαός. Γι’ αυτό και τα εισιτήρια ήταν εξαιρετικά φθηνά. Θυμάμαι ότι του μπαλέτου ήταν κάπου 30 καπίκια ήτοι 30 σεντς στην επίσημη τιμή του δολαρίου που αντιστοιχούσε στην τιμή της «μαύρης αγοράς» με 10 σεντς! Και στα δυο αυτά θεάματα που πήγαμε υπήρχαν ουρές εκατοντάδων ατόμων. Εμείς όμως περάσαμε αμέσως από ιδιαίτερη είσοδο, δώσαμε τα πανωφόρια στην γκαρνταρόμπα και καθίσαμε στις καλύτερες θέσεις.

Οι κοπέλες ξεναγοί και στις 3 πόλεις ήταν πολύ μορφωμένες. Εκτός της καθ’ εαυτού δουλειάς τους είχαν σπουδάσει κάποια επιστήμη στο πανεπιστήμιο. (Η αρχηγός μας ήταν πτυχιούχος φαρμακευτικής του Α.Π.Θ.) Απέφευγαν βέβαια κάθε σχόλιο σχετικά με το καθεστώς αλλά και μείς φροντίζαμε να είμαστε διακριτικοί με τις ερωτήσεις μας για να μην τις φέρουμε σε αμηχανία.

Ένα από τα ελεύθερα απογεύματα πήγαμε στο πολυκατάστημα GUM. Τα είδη που είχε μέσα (ρουχισμού κυρίως) ήταν αυτά που βλέπει κανείς στα πανέρια των λαϊκών αγορών.
Το γυρίσαμε όλο και δεν βρήκαμε να αγοράσουμε το παραμικρό. Μαθαίνω ότι σήμερα στεγάζει πολυτελή καταστήματα διεθνών οίκων μόδας με πανάκριβα είδη. O tempora o mores!

Όπως είπα, από το παράθυρο του ξενοδοχείου είχαμε φάτσα το Κρεμλίνο, τον ναό του Αγ. Βασιλείου και την χιονισμένη Κόκκινη Πλατεία. Αν την ημέρα η εικόνα αυτή ήταν πανέμορφη αργά το βράδυ γινόταν πραγματικά παραμυθένια !!! Σταματούσε κάθε κίνηση και θόρυβος, ερήμωνε κυριολεκτικά η πλατεία και οι ατμοί που ξεπηδούσαν από διάφορα σημεία τύλιγαν τα κόκκινα αστέρια στις κορυφές των πυργίσκων του Κρεμλίνου και τους κρεμμυδόσχημους τρούλους του ναού. Αυτή η εικόνα ήταν η αφορμή για να βγω ένα βράδυ μόνος έξω γύρω στα μεσάνυχτα (υπό το βλέμμα του κατάπληκτου θυρωρού του ξενοδοχείου) για μια βόλτα στην πλατεία και να την διασχίσω πήγαινε-έλα περπατώντας αργά στους μείον είκοσι, σε απόλυτη ησυχία - δεν υπήρχε ψυχή. Χωρίς αμφιβολία πολλά ζευγάρια μάτια θα με παρακολουθούσαν από τους πυργίσκους και τις σκοπιές του Κρεμλίνου. Το να κυκλοφορείς βέβαια σε τέτοιες συνθήκες τότε, στην καρδιά της αντίπαλης υπερδύναμης, έκανε την αδρεναλίνη να χτυπάει στο κόκκινο!!

Όπως σ’ όλα τα κομμουνιστικά κράτη τότε, ανθούσε η μαύρη αγορά στο συνάλλαγμα. Ενώ δηλ. η επίσημη τιμή του δολαρίου σε σχέση με το ρούβλι ήταν 1 προς 1, στην μαύρη πήγανε 1 προς 3. Μας πλησίαζαν με τρόπο έξω από το ξενοδοχείο διάφορα λαμόγια και μας παρακαλούσαν για αλλαγή. Οι συναλλαγές αυτές ήταν κάπως παράνομες όπως εξήγησα και σε άλλη ιστορία και γινόταν με κάποιες προφυλάξεις – το δέλεαρ βέβαια για μας ήταν μεγάλο. Η αρχηγός μας, έκανε ότι αγνοούσε την κατάσταση. Όπως είπα και πριν 50 δολάρια έφτασαν για αγορά σουβενίρ (κυρίως σετ με «μπαμπούσκες»), ένα μεγάλο σαμοβάρι (δώρο στον κουμπάρο) – αυτά ήταν πρωτόγνωρα τότε για μας και διάφορα ποτά στα μπαρ των ξενοδοχείων.

Μέρος για διασκέδαση εκτός ξενοδοχείων δεν υπήρχε. Κάθε βράδυ μετά το δείπνο καθόμαστε στις καφετερίες των ξενοδοχείων και πίναμε βότκα ή σαμπάνια συζητώντας τις εντυπώσεις της ημέρας. Η ηλικιωμένη κυρία που είχαμε στο γκρουπ μας έπαιζε κάποια βράδια πιάνο. Σ’ αυτούς τους χώρους ερχόταν και λίγοι ρώσοι καταφανώς υψηλόβαθμοι και μερικοί στρατιωτικοί με τις στολές τους συνοδευόμενοι από γυναίκες - όλες φορούσαν γουναρικά.

Στο Κίεβο επισκεφθήκαμε ένα πάρκο με τεραστίων διαστάσεων μνημεία, την εκκλησία του Αγ.Ισαάκ και μία κατακόμβη.

Στο Λένινγκραντ το μουσείο Ερμιτάζ και το παλιό πολεμικό Aurora που συμμετείχε στην επανάσταση του 1917. Στο Λένινγκραντ υποδεχτήκαμε και το 1985 σε μια μεγάλη κυκλική αίθουσα του ξενοδοχείου μας με τρούλο - κάπου 500 άτομα μεταξύ αυτών και το μικρό μας γκρουπ και πάμπολλοι Φιλανδοί που είχαν έρθει από την γειτονική χώρα ειδικά για το ρεβεγιόν. Ένα ατελείωτο κέφι 6 ωρών με μουσικά συγκροτήματα να παίζουν δυτικούς χορευτικούς ρυθμούς, ομοβροντίες από τους εκτινασσόμενους φελλούς σαμπάνιας και την διαρκώς επαναλαμβανόμενη ευχή «Σνόμπιμ γόντομ» (καλή χρονιά). Όλοι στη σάλα είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα. Ήταν αναμφίβολα το καλύτερο και το πιο κεφάτο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν της ζωής μου.

Την καθημερινή πραγματικότητα του απλού λαού μπορέσαμε να την γνωρίσουμε ελάχιστα. Εκτός από τα στοιχεία που μας έδιναν οι ξεναγοί και η αρχηγός μας, περιοριστήκαμε σε μερικές φευγαλέες ματιές στο εσωτερικό των - χωρίς κουρτίνες –κατοικιών, στα ρούχα τους και στα είδη που αγόραζαν στις αγορές. Με τον υπόλοιπο κόσμο εκτός από «ντα» «νιέτ» και «σπασίμπα» δεν ανταλλάξαμε λέξη. Κανείς δεν μιλούσε Αγγλικά ή άλλη δυτικοευρωπαϊκή γλώσσα ούτε καν οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων.

Παρ’ όλα αυτά ήταν ένα ταξίδι ανεπανάληπτο μεταφορικά και κυριολεκτικά (αφού Σοβιετική Ένωση δεν υφίσταται πλέον), με την καλύτερη παρέα (οι Θεσσαλονικείς διατήρησαν επαφές και φιλίες μεταξύ τους), πλουσιότατο σε εντυπώσεις και εμπειρίες, με υπερθετικό βαθμό σχέση ποιότητας – τιμής, σε ένα κράτος - υπερδύναμη που τότε άνοιγε τις πύλες του στον τουρισμό και ήθελε να εντυπωσιάσει τον δυτικό τουρίστα με την επίδειξη επιτευγμάτων, την άψογη οργάνωση και τις πλούσιες παροχές.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Τέλεια ιστορία,δώστε τέτοιες ιστορίες στο λαό !(όταν πήγατε ήμουν -4,οπότε έχετε κοινό ανεξάρτητου ηλικίας!)

 

[evaT]

Υπέροχη ιστορία σε θρυλική εποχή και ένα αδύνατο για τους περισσότερους ταξίδι!

 

[psilos3]

@McElk Φοβερός και πολύ περιγραφικός! Αλήθεια τα θυμάσαι ή κρατάς κάποιο ημερολόγιο;
Μου άρεσε πολύ η ρετρό ιστορία για τη Σοβιετικη ένωση, περιμένω και συνέχεια!

 

[travelbreak]

Η διάρκεια ήταν 12 μέρες με το πρακτορείο Θεσσαλονίκης kinissi (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη) Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά του 1984-1985.

Πολύ καλογραμμένη ιστορία. Συνοπτική και περιεκτική.
Κάνω αναφορά στο πρακτορείο Kinissis γιατί εκείνη την εποχή ήταν συνεταίρος μια ξαδέλφη μου σε αυτό. Το θυμάμαι αφού το κακλοκαίρι του 1984 ή 1985 είχε στείλει μια 20ριά διαβατήρια στην πρεσβεία της Ρωσίας για τη βίζα, αλλά δεν είχε τρόπο να τα παραλάβει και με ταχυδρομείο φοβόταν. Έτσι έκανε σε μένα και την κοπέλα μου τα αεροπορικά εισιτήρια για να της τα πάμε στη Θεσσαλονίκη προσωπικά. Τα παρέλαβα από την πρεσβεία στην Αθήνα και τα μετέφερα. Περάσαμε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο με βόλτα στην Ουρανούπολη για αχινούς και αχινοσαλάτα.
Περιμένουμε και άλλες ιστορίες σου από ταξίδια εποχής.

 

[McElk]

Αλήθεια τα θυμάσαι ή κρατάς κάποιο ημερολόγιο;
Μου άρεσε πολύ η ρετρό ιστορία για τη Σοβιετικη ένωση, περιμένω και συνέχεια!

Για τα τεχνικά στοιχεία που αναφέρομαι τα θυμάμαι λόγω σχετικού επαγγέλματος. Για τα υπόλοιπα βοηθούν φωτογραφίες και σχετικά τουριστικά έντυπα, χάρτες κλπ που κράτησα. Αυτά ήταν σε αφθονία τότε γιατί είχαν προηγηθεί και οι ολυμπιακοί αγώνες.

Περιμένουμε και άλλες ιστορίες σου από ταξίδια εποχής.

Είχα γράψει παλιά μια ιστορία για τη Βουλγαρία.


Και κάτι ευτράπελο που θυμάμαι. Στο ξενοδοχείο στη Μόσχα αργά το απόγευμα μόλις είχαμε ξυπνήσει από το μεσημεριανό ύπνο και ξαπλωμένοι ακόμα στο κρεβάτι λέγαμε να σηκωθούμε και να ετοιμαστούμε για το βραδινό πρόγραμμα οπότε χωρίς καμιά προειδοποίηση ξεκλειδώνει η πόρτα και μπαίνει μια χοντρούλα καθαρίστρια.
-Ελεκτρίκα! μας κάνει θριαμβευτικά μ’ ένα καλοκάγαθο και αφοπλιστικό χαμόγελο και μας δείχνει ένα …γλόμπο που κρατούσε. Πάει σ’ ένα φωτιστικό που δεν το είχαμε καν προσέξει, βιδώνει τη λάμπα, την δοκιμάζει και φεύγει πάντα χαμογελαστή προτού προλάβω από τη σαστιμάρα μου να πω ένα «σπασίμπα». Θα μπορούσε να μας βρει σε πιο «άβολη» κατάσταση!

 

[travelbreak]

χωρίς καμιά προειδοποίηση ξεκλειδώνει η πόρτα και μπαίνει μια χοντρούλα καθαρίστρια.

Σύμφωνα με τη σύζυγό μου, που είχε πάει στα ίδια μέρη λίγα χρόνια πριν από σας, η καθαρίστρια μπήκε για να σας κλέψει, αλλά ατυχώς για εκείνη σας βρήκε μέσα. Δεν το περίμενε, ίσως είχατε αργήσει στο βραδινό τουρ.
Εκείνους στην εκδρομή τους, τους είχαν ταράξει στο κλέψιμο μέσα στα ξενοδοχεία. Δεν τους είχαν αφήσει ρούχο για ρούχο.

 

[travelbreak]

Διακοπές πριν τα 20, στην Κρήτη​

Καλοκαίρι 1978. Το πρώτο φοιτητικό μου καλοκαίρι και ήθελα να κάνω τις διακοπές που αρμόζουν σε ένα φοιτητή. Είχα κι ένα λόγο παραπάνω: πρόσφατα είχα χάσει 15 κιλά και ένιωθα απελευθερωμένος από αυτά. Ακόμα ένα λόγο είχα: είχα βάλει μια γέφυρα στα μπροστινά μου δόντια και έκρυβε τον χαλασμένο μου κυνόδοντα. Ήμουν γεμάτος αυτοπεποίθηση. Χρόνια το περίμενα αυτό το καλοκαίρι και τις διακοπές του. Όμως με την οικογένειά μου τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άνετα και έτσι οι μόνες διακοπές που μπόρεσα να κάνω αυτή τη χρονιά ήταν στην Κρήτη. Πήγα δηλαδή στο πατρικό μου σπίτι και από κει δεν υπήρχε πρόβλημα. Μπορούσα να πάω οπουδήποτε στο νησί μας. Ίσως και οι παρέες που είχα δεν πήγαν σε κάποιο άλλο νησί.
Θαυμάστε νιάτα!

Είχα συνεννοηθεί με ένα φίλο και συμφοιτητή από το Ρέθυμνο, να πάμε διακοπές, πού αλλού; στα Χανιά και στα Φαλάσερνα. Θέλαμε να περάσουμε επίσης για πρώτη φορά και το περίφημο φαράγγι της Σαμαριάς. Ο σκοπός των διακοπών αυτών ήταν διπλός: να ζήσουμε φοιτητικές διακοπές και φυσικά να κάνουμε καμάκι σε τουρίστριες. Γεμάτοι ελπίδα ότι οι τουρίστριες θα πέσουν στα πόδια μας.

Για να ξεκινήσουμε είχαμε δώσει ραντεβού στο Ρέθυμνο, όπου θα πήγαινα και από κει θα φεύγαμε μαζί οι δυο μας για την περιοχή των Χανίων. Μερικές μέρες πριν ξεκινήσουν οι διακοπές αυτές πέρασα από την Αγία Γαλήνη, να δω το φίλο μου τον Γιάννη, τον οποίο όσοι με παρακολουθείτε θα καταλαβαίνετε ποιος είναι. Όταν του είπα ότι θα πάω διακοπές με τον Γιώργο από το Ρέθυμνο (τον οποίο ήξερε και αυτός πολύ καλά) με ρώτησε αν θα μπορούσε να έρθει και εκείνος μαζί μας. Δαγκώθηκα λίγο από μέσα μου, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να του αρνηθώ να έρθει. Βέβαια με τον Γιώργο είχαμε σκεφτεί ότι δύο άτομα ήταν πολύ καλά για το δεύτερο σκέλος του σκοπού μας. Όμως ο Γιάννης ήταν φίλος και όταν το είπα στο Γιώργο, δεν είχε πρόβλημα που τελικά θα ερχόταν και ένας τρίτος. Ετοιμάσαμε λοιπόν τις τσάντες μας με λίγα πράγματα για διακοπές 10-12 ημερών. Εγώ δεν είχα sleeping bag, αλλά ο Γιάννης μου δάνεισε ένα από μερικά που είχαν αφήσει οι τουρίστες στα δωμάτια που νοίκιαζε ο πατέρας του. Ο Γιώργος είχε μαζί του δυο σεντόνια.

Έτσι μαζί πήγαμε με το Γιάννη στο Ρέθυμνο, με ωτοστόπ φυσικά. Το βράδυ μείναμε στο Γιώργο και την άλλη μέρα με το λεωφορείο πήγαμε στα Χανιά. Σε ένα χωριό του Ακρωτηρίου είχε ο Γιώργος ένα σπίτι που μείναμε για ένα βράδυ. Το απόγευμα κάναμε βόλτα στο Χανιά και κάποια στιγμή ο Γιώργος πήγε σε ένα περίπτερο και αγόρασε ένα περιοδικό Penthouse. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα και το έβλεπα. Ήξερα μόνο το Playboy. Απλά ο Γιώργος είχε την ιδέα να το πάρει, αλλά εμείς φυσικά δεν αφήναμε αδιάβαστο τέτοιο περιοδικό. Ο Γιώργος ήξερε πολύ καλά Αγγλικά, αλλά αυτά τα περιοδικά δεν χρειάζονται μετάφραση. Θυμάμαι ότι μας διάβαζε και γελούσαμε, τα γράμματα που έστελναν στο περιοδικό άντρες με τα σεξουαλικά προβλήματα που είχαν.
Εντάξει, έτσι ήμασταν!

Το βράδυ για να επιστρέψουμε από τα Χανιά στο χωριό έπρεπε να πάρουμε ταξί. Φοβόμασταν μήπως πληρώσουμε πολλά και λέγαμε να βρούμε κάποιο που να ήταν κακή μάρκα μπας και δεν είναι ακριβός. Όμως δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές εκείνη την ώρα. Σταμάτησε ένας και είχε μερσεντές. Εμείς γελούσαμε με την κακή μας τύχη. Που να φανταστούμε ότι σε λίγο θα χρειαζόταν να σπρώξουμε κιόλας, αφού έσβησε η μηχανή και δεν έπαιρνε μπροστά.

Ο Γιάννης ήταν αρκετά διακριτικός και σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής μας άφηνε μόνους για να κάνουμε το καμάκι μας, όταν χρειαζόταν. Όμως και εμείς ήμασταν από τους χειρότερους του είδους. Εγώ φοβόμουν ότι τα αγγλικά μου δεν ήταν καλά, ο Γιώργος φοβόταν μήπως πέσει σε τίποτε παντρεμένες και τα πράγματα γενικά στο ταξίδι αυτό δεν πήγαν καλά. Θυμάμαι κάποια στιγμή που ήμασταν σε ένα πρακτορείο του ΚΤΕΛ και το λεωφορείο θα έφευγε μετά από αρκετή ώρα και λέει ο Γιώργος: πάμε μία βόλτα έξω να ψεκάσουμε. Έτσι λέγαμε τότε το καμάκι μεταξύ μας. Ήταν δύο τουρίστριες μέσα στο πρακτορείο, αλλά επειδή εμείς ήμασταν τρεις, δεν θέλαμε να τους μιλήσουμε. Φοβόμασταν και λίγο τη γλώσσα, γιατί ούτε και ο Γιάννης ήξερε καλά Αγγλικά. Εγώ με τον Γιώργο φύγαμε λίγο έξω να δούμε μήπως πετύχουμε τίποτα.

Μετά από λίγο γυρίσαμε άπρακτοι και μας λέει ο Γιάννης: θυμόσαστε τις τουρίστριες που καθόταν εδώ; Ήρθε ένας ντόπιος και τις πήρε και φύγανε. Δείτε πως το έκανε: Τους δείχνει τον εαυτό του και τους λέει good, δείχνει και προς το μέρος τους και τους κάνει good. Έγλειφε και τα χείλη του για να το καταλάβουν καλύτερα. Τους έλεγε κάθε τόσο και yes και good. Τις πήρε σε λίγα λεπτά και έφυγε. Τόσο απλά.

Την άλλη μέρα λοιπόν από τα Χανιά πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε στον Ομαλό για να ξεκινήσουμε το πέρασμα του φαραγγιού της Σαμαριάς. Στην πορεία το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν το ψέκασμα (καμάκι). Πράγματι, ο Γιώργος μίλησε σε δύο κορίτσια από την Ολλανδία και από κει και μετά γίναμε παρέα. Φαινόταν ότι τα πράγματα πηγαίνανε πολύ καλά. Μετά το πέρασμα του φαραγγιού, στην Αγία Ρούμελη, πήραμε ένα καΐκι για τη Χώρα Σφακίων αλλά εμείς θέλαμε να σταματήσουμε ενδιάμεσα, στο Λουτρό. Είναι ένα χωριό, που εκείνη την εποχή είχε πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα. Οι κοπέλες από την Ολλανδία ενώ είχαν σκοπό να πάνε αυθημερόν στα Χανιά, αποφάσισαν να έρθουν στο Λουτρό, όταν τους είπαμε περί τίνος πρόκειται.
Εδώ φαίνονται και οι Ολλανδέζες:

Επειδή ήρθαν μαζί μας θεωρήσαμε ότι αυτό ήταν μία απόδειξη ότι τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Όμως το βράδυ στην παραλία δεν είδαμε καμία καλή διάθεση από τη μεριά τους, αφού μας είπαν ότι θα πάνε να κοιμηθούν λίγο πιο κάτω. Εντάξει, και εμείς δεν επιμείναμε. Τις είδαμε την άλλη μέρα το πρωί. Εκεί που κάναμε μπάνιο και ηλιοθεραπεία, εγώ άρχισα να τους λέω διάφορα και εκείνες μου είπαν ότι είμαστε μόνο για καμάκι και δεν είμαστε σοβαροί άνθρωποι. Όταν ζήτησα εξηγήσεις γι αυτό, μου είπαν ότι είδαν το Penthouse στην τσάντα του Γιώργου και κατάλαβαν το αυτονόητο. Εγώ τότε δυσαρεστημένος, βγάζω από τη δική μου τσάντα δύο μικρά βιβλία με ένα σωρό σφυροδρέπανα στα εξώφυλλα και μέσα στις σελίδες τους. Φαίνεται τις τρόμαξα, αφού τους μετέφρασα ότι το ένα ήταν ένα βιβλίο με τίτλο «η σύντομη ιστορία του ΚΚΣΕ» και το άλλο αναφερόταν στην ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ. Άντε να τους εξηγήσω ότι είμαι πολύ σοβαρός, αλλά δεν μπορώ να διαβάζω αυτά τα βιβλία όταν είμαι με παρέα διακοπές. Αυτές δεν πίστεψαν στη σοβαρότητα τη δική μου και φυσικά δεν υπήρξε συνέχεια σε κάποιο ειδύλλιο.

Το απόγευμα που θα φεύγαμε με το καΐκι της γραμμής, είχαμε χωρίσει με τα κορίτσια, αλλά είχαμε συνεννοηθεί ότι θα φεύγαμε μαζί με το καΐκι που θα περνούσε κάποια συγκεκριμένη ώρα. Όμως 1-2 ώρες νωρίτερα βλέπουμε από μακριά κόσμο να μπαίνει σε κάποιο καΐκι. Τρέχουμε με τα πράγματά μας να προλάβουμε κι εμείς. Ήταν ένα άλλο που πέρασε εκτάκτως, οπότε εμείς, τα αγόρια, αποφασίσαμε να μπούμε μέσα και έτσι να σταματήσουμε και την αδιέξοδη σχέση με τις κοπέλες. Μόλις μπαίνουμε ανακουφισμένοι και ξεκινάει το καΐκι, τις βλέπουμε να είναι και αυτές μέσα. Φαίνεται είχαν την ίδια ιδέα. Φτάσαμε στην Χώρα Σφακίων με το καΐκι, αλλά εμείς είχαμε σκοπό να μείνουμε εκεί άλλο ένα βράδυ. Οι κοπέλες έφυγαν για τα Χανιά από όπου θα συνέχιζαν τις διακοπές τους.

Θυμάμαι ότι το βράδυ πήγαμε σε μια ταβέρνα να φάμε και κάτσαμε (συμπτωματικά!) σε ένα τραπέζι που καθόταν δυο ξένες. Μην τα πολυλογώ, σε λίγη ώρα είχαν ενωθεί 3-4 τραπέζια και κάποιος έπαιζε κιθάρα για όλους μας.

Μείναμε σε ένα λόφο με πεύκα δίπλα στο το χωριό. Ήταν μαζεμένοι εκεί πολλοί τουρίστες χωρίς σκηνές, μόνο με ένα sleeping bag. Η πλάκα είναι ότι ο Γιώργος που δεν είχε sleeping bag άπλωνε το ένα σεντόνι του κάτω και το άλλο από πάνω και κοιμόταν.

Επίσης είχαμε πλάκα που όλοι τα πράγματα μας τα κρατούσαμε μέσα σε σακούλες. Μόνο ο Γιώργος είχε μία τσάντα πλάτης, την οποία είχε πάρει από τον πατέρα του, που κι αυτός την είχε από την εποχή της κατοχής. Το ενδιαφέρον με αυτή τη τσάντα ήταν ότι τελικά δεν την χρησιμοποιούσε και τόσο πολύ, αφού μία μέρα από τις πρώτες είχε αγοράσει ο Γιώργος ένα κουτί ζαχαρούχο γάλα αλλά δεν το ήπιε όλο και έβαλε το υπόλοιπο μέσα στην τσάντα αυτή. Και φυσικά μετά από λίγο χύθηκε και του την λέρωσε. Έτσι δεν μπορούσε να βάλει και πολλά πράγματα μέσα. Άλλωστε ήταν μικρή και βαρέθηκε να την πλύνει. Ίσως το έκανε αργότερα.

Μετά και από τη χώρα Σφακίων πήγαμε στα Χανιά, όπου έγινε το επεισόδιο στο ΚΤΕΛ με τον τύπο που ήξερε μόνο δύο λέξεις, το yes και το good. Κάπου εκεί στο δρόμο είδαμε και τις δύο ολλανδέζες αλλά απλά τις χαιρετίσαμε και δεν τις ξαναείδαμε. Εκείνο όμως που μου είχε κάνει εντύπωση είναι ότι ήξεραν και μιλούσαν λίγο την αρχαία ελληνική γλώσσα. Στο πανεπιστήμιο που πήγαιναν είχαν επιλέξει τα αρχαία ελληνικά ως επιπλέον μάθημα και έτσι μερικές φορές μας έλεγαν διάφορες αρχαίες ελληνικές λέξεις, που τότε και εμείς ακόμα ξέραμε λίγο από το σχολείο.

Η επόμενη μας, και μεγαλύτερη, στάση ήταν στα Φαλάσερνα, όπου την αράξαμε στην κεντρική παραλία. Κάτω δηλαδή από την μικρή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και λίγο βόρεια. Εκεί είχαμε κάποιους γνωστούς, όπως ήδη έχω αναφέρει σε προηγούμενη ιστορία. Περάσαμε τις μέρες μας παίζοντας τάβλι, πρέφα και ψεκάζοντας λίγο γιατί μάλλον είχαμε απογοητευτεί από τις αποτυχίες.

Αυτό με το ψέκασμα ήταν πολύ σημαντικό στην παρέα μας, γιατί ο Γιώργος είχε βγάλει την περίφημη Beck Formula. Ήταν μία μαθηματική εξίσωση και όταν έκανες ένα καμάκι, ανά πάσα στιγμή μπορούσες να υπολογίζεις τα μόρια που είχες, από το συγκεκριμένο καμάκι, βάσει μιας μαθηματικής εξίσωσης. Αυτή ήταν τόσο πολύπλοκη, που οι επεξηγήσεις της ήταν περίπου δέκα σελίδες, με διάφορες περιγραφές και διαγράμματα από τα οποία επέλεγες τις τιμές των συντελεστών. Από κείνη την Beck Formula έχουν μείνει ο πλήρης μαθηματικός τύπος (μουσειακό είδος πια) και μονάχα οι μισές περίπου σελίδες των εξηγήσεων. Για να δώσω ένα παράδειγμα, τα μόρια που έπαιρνες για ένα συγκεκριμένο καμάκι ήταν περισσότερα αν έκανες καμάκι σε μία Κινέζα από μία Σουηδέζα, διότι τότε δεν υπήρχαν πολλές κινέζες στην Ελλάδα και θα ήσουν από τους λίγους. Επίσης έπαιρνες περισσότερα μόρια αν η κοπέλα ήταν όμορφη, ή αν, ας πούμε, ήταν θρησκευόμενη και πολύ λιγότερα εάν η κοπέλα ήταν αναρχική ή φρικιό (θεωρούνταν εύκολες, συγνώμη αν προσβάλλω καμία, αλλά έτσι ξέραμε).

Σε αυτές τις διακοπές, σας ομολογώ ότι κανείς μας δεν πήρε ούτε ένα μόριο μετά από περίπου δέκα μέρες, οι οποίες όμως ήταν αξέχαστες

 

[Borealis]

Ένα από τα ελεύθερα απογεύματα πήγαμε στο πολυκατάστημα GUM. Τα είδη που είχε μέσα (ρουχισμού κυρίως) ήταν αυτά που βλέπει κανείς στα πανέρια των λαϊκών αγορών.
Το γυρίσαμε όλο και δεν βρήκαμε να αγοράσουμε το παραμικρό. Μαθαίνω ότι σήμερα στεγάζει πολυτελή καταστήματα διεθνών οίκων μόδας με πανάκριβα είδη. O tempora o mores!

Δεν βρήκατε αντιντας αθλητικά? τα μπουφάν τόπερ? εξοπλισμό πάμφθηνο για κάθε είδους σπορ? ρακέτες έστω? εξοπλισμό σκι? μου φαίνεται περίεργο γιατί ήταν πάμφθηνα και σχετικά καλής ποιότητας εκείνη την εποχή

 

[McElk]

Το GUM ήταν λαϊκή αγορά. Εξειδικευμένα πολυκαταστήματα αθλητικών υπήρχαν στην prospect Kalinina σε κάτι οικοδομές μεγαθήρια αλλά εμείς δεν ενδιαφερθήκαμε για τέτοια είδη – δεν είχαμε άλλωστε και διαθέσιμο χρόνο. Την μοναδική φορά που πήγαμε ήταν για ένα τεράστιο κατάστημα με φωτογραφικά είδη. Δεν είχε απλώς φωτογραφικές μηχανές και φιλμ αλλά και χημικά υγρά εμφάνισης, χαρτιά εκτύπωσης, προβολείς κλπ, που σε μας ήταν επαγγελματικός εξοπλισμός αλλά εκεί απευθυνόταν σε ερασιτέχνες φωτογράφους. Οι Ρώσοι δηλ. που διέθεταν φωτογραφικές μηχανές εμφάνιζαν και εκτύπωναν οι ίδιοι τις φωτογραφίες στο σπίτι τους.

Σύμφωνα με τη σύζυγό μου, που είχε πάει στα ίδια μέρη λίγα χρόνια πριν από σας, η καθαρίστρια μπήκε για να σας κλέψει,

Τι να πω. Δεν είχε διαπιστωθεί τέτοιο κρούσμα σε όλο το γκρουπ. Πάντως όντως έλειπε λάμπα από το φωτιστικό!

 

[McElk]

Εκδρομή γυμνασίου 1972



Τελείωσα το 6τάξιο (μικτό) Γυμνάσιο το ’72. Οι εκδρομές των τελειοφοίτων τότε ήταν 7ήμερες και οι των απομεμακρυσμένων περιοχών (όπως εμείς στο Βόρειο Έβρο) δικαιούμασταν άλλες 2 μέρες. Εθιμικώ δικαίω (στο γυμνάσιό μας τουλάχιστον) παίρναμε άλλη μία «από τη σημαία» και έτσι οι μέρες γινόταν 10.

Τα ταξίδια τότε δεν ήταν συνηθισμένη υπόθεση για μαθητές ιδίως από την επαρχία. Ελάχιστοι από μας είχαν ταξιδέψει πέρα από Αλεξανδρούπολη. Εγώ με 3-4 ταξίδια σε Θεσσαλονίκη – Αθήνα ήμουν από τους … πολυταξιδεμένους. Παρ’ όλο που οι εκδρομές τότε είχαν πρωτίστως εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ελάχιστα ψυχαγωγικό, είχαν ακουστεί προτάσεις για Κέρκυρα και για Ρόδο αλλά ένας παλιός φιλόλογός μας επέμενε:
- Πάμε να γνωρίσετε την Ελλάδα βρε, Ρόδο και Κέρκυρα θα έχετε ευκαιρία να πάτε στη ζωή σας!

Έτσι κάναμε το παρακάτω πρόγραμμα :
1. Ορεστιάδα – Λιτόχωρο, 2. Λιτόχωρο – Γιάννενα, 3. Γιάννενα – Πάτρα, 4. Πάτρα – Ολυμπία, 5. Ολυμπία – Καλαμάτα, 6. Καλαμάτα – Σπάρτη, 7. Σπάρτη – Άργος, 8. Άργος – Αθήνα, 9. Αθήνα – Θεσ/νικη, 10. Θεσ/νικη - Ορεστιάδα
Μερικά μέρη που θυμάμαι : Όλυμπος, Μετέωρα, Σπήλαιο Περάματος, Μουσείο Ιωαννίνων, Μουσείο Μεσολογγίου, Αρχαιολογ. χώρος Ολυμπίας, Σπήλαιο Δυρού, Μυστράς, Μυκήνες, Θέατρο Επιδαύρου, Διώρυγα, Ακρόπολη, Θερμοπύλες, Τέμπη. Σε μερικά όπως στο Μυστρά και τα μουσεία Ιωαννίνων και Μεσολογγίου δεν αξιώθηκα να ξαναπάω. Ξενάγηση σ’ αυτά τα μέρη έκαναν οι συνοδοί καθηγητές.

Και ένα ευτράπελο. Κατηφορίζαμε από Γιάννενα για Μεσολόγγι. Ξαφνικά φωνές-κακό, σταματάνε τα λεωφορεία.
-Tι έγινε ρε παιδιά;
- Πορτοκαλιές!!! Πρώτη φορά βλέπαμε πορτοκαλιές και γενικά εσπεριδοειδή – δεν ευδοκιμούν στα μέρη μας. Σταμάτησαν τα 3 λεωφορεία και κατεβήκαμε στα χωράφια να τις περιεργαστούμε!

 

[travelbreak]

Πατρινό καρναβάλι 1977​

Μέρα που είναι σήμερα, λέω να σας γράψω για μία παλιά ιστορία σχετική με καρναβάλι. Μας πάει πίσω στο 1977, όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου και ετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις του καλοκαιριού. Όμως είχαν έρθει οι Απόκριες και αφού ήταν η πρώτη χρονιά που έμενα στην Αθήνα ήθελα να ζήσω το Πατρινό καρναβάλι. Ρώτησα λοιπόν τους γνωστούς μου και δύο φίλοι μου αποφάσισαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς μόνος μου εγώ δεν θα πήγαινα βέβαια. Το μόνο πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Δηλαδή όχι ότι δεν είχαμε χρήματα, αλλά ήταν η εποχή που θέλαμε να μην ξοδεύουμε πολλά από αυτά που μας έδιναν οι γονείς μας. Για αυτό αποφασίσαμε να πάμε μόνο για μία βραδιά και μάλιστα δεν θα μέναμε σε ξενοδοχείο. Αν και πιστεύω ότι θα ήταν αδύνατο να βρούμε δωμάτιο. Είχαμε αποφασίσει να γλεντήσουμε όλο το βράδυ, διότι έτσι ακούγαμε ότι γίνεται στην Πάτρα το βράδυ της Κυριακής του καρναβαλιού. Πρόβλημα όμως ήταν και τα εισιτήρια για την μετάβαση μας στην Πάτρα και έτσι σκεφτήκαμε να πάμε σε ένα τουριστικό πρακτορείο και με πολύ λίγα χρήματα θα μας μετέφερε στην Πάτρα. Δεν θα πιάναμε και θέσεις κανονικές, αλλά θα καθόμασταν στα σκαλοπάτια των θυρών του πούλμαν.
Πήγαμε λοιπόν οι τρεις μας στην Πάτρα και αρχίσαμε τις βόλτες πρωί πρωί. Το απόγευμα, που θα γινόταν το καρναβάλι, ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στους δρόμους και να γίνεται ένας χαμός από παιχνίδια και πλάκες από τον έναν στον άλλον, που δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζονται. Τότε το καρναβάλι δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Δηλαδή τα άρματα δεν ήταν πολλά και μετά το τέλος της παρέλασης ο κόσμος ήταν στους δρόμους. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές της ζωής μου. Τόση χαρά ένιωθα που βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον! Ήμουν βέβαια πολύ νέος για να έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο. Όμως αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να μειώνεται. Και όταν η ώρα πλησίαζε στις 12:00 ουσιαστικά οι πλάκες και όλες αυτές οι ιστορίες με τις παρέες είχαν σταματήσει. Όλοι είχαν αποσυρθεί.
Καταλάβαμε ότι η διασκέδαση συνεχιζόταν σε ταβέρνες και σε μπαρ. Εμείς βέβαια χρήματα για κάτι τέτοιο δεν διαθέτατε, οπότε αποφασίσαμε να φάμε μερικά σουβλάκια στο πόδι και μετά προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Μαγαζί όμως που να είναι σχετικά φθηνό δεν υπήρχε. Ούτε μέρος για να κοιμηθούμε έστω και καθιστοί. Έτσι πήγαμε σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο όπου μαζέψαμε από το δρόμο μερικά κιλά σερπαντίνες. Τους βάλαμε φωτιά και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε γιατί έκανε και πολύ κρύο. Αλλά και αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί μετά από λίγο ένα όχημα του Δήμου πέρασε και καθάριζε τους δρόμους και τα πάρκα από όλο αυτό το χαρτομάνι.
Η ώρα είχε πάει περίπου μία με δύο και εμείς μέναμε έξω στο κρύο και βέβαια δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό. Αρχίσαμε να περπατάμε τουλάχιστον για να μην κρυώνουμε, μέχρι που κοντά στο λιμάνι βρήκαμε ένα καφενείο. Μπήκαμε μέσα, αλλά δυστυχώς δεν είχε χαρτιά να μας δώσει να παίζαμε καμία πρέφα. Το μόνο που κάναμε ήταν να πιούμε ένα καφέ και να περιμένουμε να περάσει η ώρα. Στο καφενείο μπορείτε να καταλάβετε τι luben στοιχεία υπήρχαν. Εμείς ήμασταν οι πιο κακοντυμένοι.
Μετά από δύο-τρεις ώρες βαρεθήκαμε και εκεί να καθόμαστε και ευτυχώς μας ήρθε η έμπνευση να πάμε στο σταθμό για να πάρουμε το πρώτο τρένο και να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας. Βέβαια ο σταθμός ήταν ακόμα κλειστός, αλλά υπήρχαν μερικές καρέκλες σε ένα εσωτερικό χώρο και κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας. Μόλις άνοιξε το ταμείο πήγαμε και βγάλαμε τα εισιτήρια της επιστροφής, αλλά το τρένο θα αργούσε, αφού θα έφευγε μετά από μερικές ώρες. Δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε έτσι ξενύχτηδες που ήμασταν και περιμέναμε να περάσουν αυτές οι ώρες. Κάποια στιγμή ήρθε ένας τύπος και ρώταγε αν θέλουμε να μας μεταφέρει στην Αθήνα με το μικρό του λεωφορείο. Εμείς του είπαμε ότι θα θέλαμε, αλλά έχουμε αγοράσει εισιτήρια με το τρένο. Αυτός πήρε τα εισιτήρια, τα γύρισε πίσω, του έδωσαν τα χρήματα και με αυτά τα χρήματα, χωρίς να του δώσουμε κάτι παραπάνω μας γύρισε πίσω στην Αθήνα.
Αυτή ήταν η αξέχαστη βραδιά του καρναβαλιού στην Πάτρα. Εκείνο όμως που με λυπεί σήμερα είναι ότι δυστυχώς και οι δύο φίλοι που κάναμε αυτό το μικρό ταξίδι, δεν είναι πια στη ζωή. Τους χάσαμε τα τελευταία χρόνια και τους δύο, άσχετα τον έναν από τον άλλον.