fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.653
- Likes
- 14.987
Ωραία.Στην επιστροφή είχατε θέσεις για να κοιμηθείτε ή πάλι σε σκαλοπάτι την βγάλατε;Κρίμα και για τους φίλους σου.Νωρίς έφυγαν.Πατρινό καρναβάλι 1977Μέρα που είναι σήμερα, λέω να σας γράψω για μία παλιά ιστορία σχετική με καρναβάλι. Μας πάει πίσω στο 1977, όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου και ετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις του καλοκαιριού. Όμως είχαν έρθει οι Απόκριες και αφού ήταν η πρώτη χρονιά που έμενα στην Αθήνα ήθελα να ζήσω το Πατρινό καρναβάλι. Ρώτησα λοιπόν τους γνωστούς μου και δύο φίλοι μου αποφάσισαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μου. Έτσι κι αλλιώς μόνος μου εγώ δεν θα πήγαινα βέβαια. Το μόνο πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Δηλαδή όχι ότι δεν είχαμε χρήματα, αλλά ήταν η εποχή που θέλαμε να μην ξοδεύουμε πολλά από αυτά που μας έδιναν οι γονείς μας. Για αυτό αποφασίσαμε να πάμε μόνο για μία βραδιά και μάλιστα δεν θα μέναμε σε ξενοδοχείο. Αν και πιστεύω ότι θα ήταν αδύνατο να βρούμε δωμάτιο. Είχαμε αποφασίσει να γλεντήσουμε όλο το βράδυ, διότι έτσι ακούγαμε ότι γίνεται στην Πάτρα το βράδυ της Κυριακής του καρναβαλιού. Πρόβλημα όμως ήταν και τα εισιτήρια για την μετάβαση μας στην Πάτρα και έτσι σκεφτήκαμε να πάμε σε ένα τουριστικό πρακτορείο και με πολύ λίγα χρήματα θα μας μετέφερε στην Πάτρα. Δεν θα πιάναμε και θέσεις κανονικές, αλλά θα καθόμασταν στα σκαλοπάτια των θυρών του πούλμαν.
Πήγαμε λοιπόν οι τρεις μας στην Πάτρα και αρχίσαμε τις βόλτες πρωί πρωί. Το απόγευμα, που θα γινόταν το καρναβάλι, ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στους δρόμους και να γίνεται ένας χαμός από παιχνίδια και πλάκες από τον έναν στον άλλον, που δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζονται. Τότε το καρναβάλι δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Δηλαδή τα άρματα δεν ήταν πολλά και μετά το τέλος της παρέλασης ο κόσμος ήταν στους δρόμους. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές της ζωής μου. Τόση χαρά ένιωθα που βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον! Ήμουν βέβαια πολύ νέος για να έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο. Όμως αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να μειώνεται. Και όταν η ώρα πλησίαζε στις 12:00 ουσιαστικά οι πλάκες και όλες αυτές οι ιστορίες με τις παρέες είχαν σταματήσει. Όλοι είχαν αποσυρθεί.
Καταλάβαμε ότι η διασκέδαση συνεχιζόταν σε ταβέρνες και σε μπαρ. Εμείς βέβαια χρήματα για κάτι τέτοιο δεν διαθέτατε, οπότε αποφασίσαμε να φάμε μερικά σουβλάκια στο πόδι και μετά προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Μαγαζί όμως που να είναι σχετικά φθηνό δεν υπήρχε. Ούτε μέρος για να κοιμηθούμε έστω και καθιστοί. Έτσι πήγαμε σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο όπου μαζέψαμε από το δρόμο μερικά κιλά σερπαντίνες. Τους βάλαμε φωτιά και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε γιατί έκανε και πολύ κρύο. Αλλά και αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί μετά από λίγο ένα όχημα του Δήμου πέρασε και καθάριζε τους δρόμους και τα πάρκα από όλο αυτό το χαρτομάνι.
Η ώρα είχε πάει περίπου μία με δύο και εμείς μέναμε έξω στο κρύο και βέβαια δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό. Αρχίσαμε να περπατάμε τουλάχιστον για να μην κρυώνουμε, μέχρι που κοντά στο λιμάνι βρήκαμε ένα καφενείο. Μπήκαμε μέσα, αλλά δυστυχώς δεν είχε χαρτιά να μας δώσει να παίζαμε καμία πρέφα. Το μόνο που κάναμε ήταν να πιούμε ένα καφέ και να περιμένουμε να περάσει η ώρα. Στο καφενείο μπορείτε να καταλάβετε τι luben στοιχεία υπήρχαν. Εμείς ήμασταν οι πιο κακοντυμένοι.
Μετά από δύο-τρεις ώρες βαρεθήκαμε και εκεί να καθόμαστε και ευτυχώς μας ήρθε η έμπνευση να πάμε στο σταθμό για να πάρουμε το πρώτο τρένο και να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας. Βέβαια ο σταθμός ήταν ακόμα κλειστός, αλλά υπήρχαν μερικές καρέκλες σε ένα εσωτερικό χώρο και κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας. Μόλις άνοιξε το ταμείο πήγαμε και βγάλαμε τα εισιτήρια της επιστροφής, αλλά το τρένο θα αργούσε, αφού θα έφευγε μετά από μερικές ώρες. Δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε έτσι ξενύχτηδες που ήμασταν και περιμέναμε να περάσουν αυτές οι ώρες. Κάποια στιγμή ήρθε ένας τύπος και ρώταγε αν θέλουμε να μας μεταφέρει στην Αθήνα με το μικρό του λεωφορείο. Εμείς του είπαμε ότι θα θέλαμε, αλλά έχουμε αγοράσει εισιτήρια με το τρένο. Αυτός πήρε τα εισιτήρια, τα γύρισε πίσω, του έδωσαν τα χρήματα και με αυτά τα χρήματα, χωρίς να του δώσουμε κάτι παραπάνω μας γύρισε πίσω στην Αθήνα.
Αυτή ήταν η αξέχαστη βραδιά του καρναβαλιού στην Πάτρα. Εκείνο όμως που με λυπεί σήμερα είναι ότι δυστυχώς και οι δύο φίλοι που κάναμε αυτό το μικρό ταξίδι, δεν είναι πια στη ζωή. Τους χάσαμε τα τελευταία χρόνια και τους δύο, άσχετα τον έναν από τον άλλον.