Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 3ο: Η πρωινή βόλτα στη γειτονιά μας και η επίσκεψη στο χωριό του Άι Βασίλη
18 Ιανουαρίου 2025​

Η ανυπομονησία για το έξω δε με άφησε να κοιμηθώ πολύ. Κανένα κτίριο στη Λαπωνία δεν έχει παντζούρια στα παράθυρα ή στις μπαλκονόπορτες, οπότε μόλις ένιωσα το λιγοστό φως να τρυπώνει στο δωμάτιο από το μικρό κενό που άφηναν οι κλειστές κουρτίνες πετάχτηκα από το κρεβάτι. Ξοπίσω μου ήρθε και ο Α. Ετοιμάσαμε καφέ και πρωινό και ντυθήκαμε καλά για την πρώτη βόλτα στη γειτονιά μας. Πήρα την παρακάτω φωτογραφία του συγκροτήματος διαμερισμάτων που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 4 ημέρες στις 10:30 το πρωί.

Η περιοχή ήταν πολύ ήσυχη. Κάτοικοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είχαν βγάλει τα σκυλάκια τους για την πρωινή τους βόλτα ή έκαναν ποδήλατο. Τα πάντα ήταν καλυμμένα από κατάλευκο χιόνι.

Πίσω από τα ψιλόλιγνα δέντρα είχε ανατείλει ένας πορτοκαλοκόκκινος δίσκος. Θεώρησα ότι κερδίσαμε το λαχείο αντικρίζοντας τον πεντακάθαρο ουρανό να είναι στολισμένος με τα υπέροχα χρώματα της ανατολής του ήλιου. Και το λέω αυτό, γιατί η ακραία βόρεια θέση του Rovaniemi σε συνδυασμό με συχνούς συννεφιασμένους ουρανούς οδηγεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα ηλιοφάνειας τους χειμερινούς μήνες. Μάλιστα, ο μέσος όρος του Δεκεμβρίου είναι λίγο λιγότερο από 6 λεπτά ηλιοφάνειας ημερησίως.

Ο χειμώνας στο Rovaniemi χωρίζεται σε 3 μέρη: Στις αρχές του χειμώνα, στα μέσα του χειμώνα και στη χιονισμένη άνοιξη. Στις αρχές του χειμώνα ξεκινάνε τα κρύα και το ημερήσιο φως αρχίζει να λιγοστεύει. Ακόμη δεν έχει πέσει χιόνι, όμως εμφανίζεται το Βόρειο Σέλας και οι πρώτες δραστηριότητες ξεκινούν. Οι μεσοχειμωνιάτικες και πολικές νύχτες αρχίζουν τον Δεκέμβριο με λίγες μόνο ώρες φωτός. Ο ήλιος βγαίνει τον Φεβρουάριο και σηματοδοτεί την έναρξη της χιονισμένης άνοιξης η οποία είναι γεμάτη με φως. Ο Μάρτιος και ο Απρίλιος είναι οι πιο ζεστοί και ηλιόλουστοι χιονισμένοι μήνες, με μια νότα άνοιξης. Είναι ιδανικοί για δραστηριότητες και συχνά ο Μάρτιος και οι αρχές Απριλίου είναι, επίσης, μια καταπληκτική περίοδος για θέαση του Βόρειου Σέλαος.

Γι’ αυτό, θεώρησα τους εαυτούς μας υπερτυχερούς που κάνοντας την πρωινή μας βόλτα απολαμβάναμε μια φωτεινή ημέρα και μια πανδαισία χρωμάτων. Μπορεί ο ήλιος να βγαίνει μόλις πάνω από τον ορίζοντα αυτήν την περίοδο, όμως, αυτό είναι αρκετό για να χαρίσει στα μάτια των ανθρώπων ανεπανάληπτες και μοναδικές χρωματικές δημιουργίες. Αυτός ήταν και ο λόγος που επιλέξαμε να έρθουμε μετά τα μέσα του Ιανουαρίου, αφού μόλις λίγες μέρες πριν (τον Δεκέμβριο) ο ήλιος δεν ανατέλλει πάνω από τον ορίζοντα και μόνο γαλάζιες και ροζ αποχρώσεις φωτίζουν τον ουρανό.

Γυρίσαμε στο σπίτι για να ξυπνήσουμε τα παιδιά και στη συνέχεια, όλοι μαζί, φύγαμε για το χωριό του Άι Βασίλη. Είπαμε, σήμερα θα το πάμε χαλαρά και τουριστικά πριν ξεκινήσουμε τις σκληροπυρηνικές εξορμήσεις και πεζοπορίες στα κατάλευκα Εθνικά Πάρκα.

Το χωριό είναι μια τουριστική ατραξιόν που επισκέπτονται πάνω από 700.000 άνθρωποι ετησίως. Μιλάμε για χοντρή μπίζνα, αφού τα πάντα είναι πανάκριβα. Απέχει 8 Km από το κέντρο του Rovaniemi και λειτουργεί 365 ημέρες τον χρόνο. Είναι, επίσης, ένα δημοφιλές μέρος για να διασχίσει κανείς τον Αρκτικό Κύκλο. Πολλοί επισκέπτες διασκεδάζουν, πηδώντας πάνω από τη γραμμή που είναι σημειωμένη στο έδαφος ή πάνω από τα κεφάλια τους. Ωστόσο, η Wikipedia αναφέρει ότι ο Αρκτικός Κύκλος βρίσκεται, στην πραγματικότητα, 700 μέτρα πιο βόρεια.

Ο Αρκτικός Κύκλος είναι ένας κύκλος γεωγραφικού πλάτους που εκτείνεται 66°33′45,9″ βόρεια του Ισημερινού. Σηματοδοτεί το νοτιότερο γεωγραφικό πλάτος όπου ο ήλιος μπορεί να παραμείνει συνεχώς κάτω ή πάνω από τον ορίζοντα για 24 ώρες. Αυτά τα φαινόμενα είναι γνωστά ως Ήλιος του Μεσονυχτίου το καλοκαίρι και Πολική Νύχτα τον χειμώνα.

Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τα μεγάλα ταμπλό που υπάρχουν λίγο πριν την κεντρική πλατεία:

Δώστε προσοχή στο αγγλικό κείμενο όπου θα δείτε μια ελληνική λέξη η οποία βάφτησε την Αρκτική περιοχή​

Αν και τουριστικό, οφείλω να παραδεχτώ ότι το χωριό είνα πάρα πολύ ωραία στημένο με αποτέλεσμα να θέλεις να το εξερευνήσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. Τριγυρίσαμε παντού! Πρώτα χαζέψαμε για αρκετή ώρα στην κεντρική πλατεία με τον τεράστιο χιονάνθρωπο και το κτίριο που στεγάζει τον Άι Βασίλη, τον πρεσβευτή της καλής θέλησης, της αγάπης και της ειρήνης που εύχεται μόνο ευτυχία στους ανθρώπους του κόσμου, όπως δηλώνει ο ίδιος. Δεν υπάρχει εισιτήριο για την επίσκεψη στο κτίριο, ούτε και για τη συνάντηση και τη φωτογράφηση μαζί του. Αν θέλεις, αγοράζεις τη φωτογραφία η οποία πέρυσι κόστιζε 25 ευρώ (φωτογραφήθηκαν τα παιδιά, γι΄ αυτό το ξέρω). Φέτος, δεν μπήκα στη διαδικασία να μάθω την τιμή της.

Μόνο εγώ μπήκα στο κτίριο για να δω από κοντά τον Άγιο για τον οποίο σχηματίζουν ουρές άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο και κυρίως Κινέζοι, πολλοί Κινέζοι. Μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά σε καρότσια. Δεν είχα σκοπό να κάτσω και να φωτογραφηθώ μαζί του. Ήθελα, απλά και μόνο, να έχω άποψη και εικόνα για την τουριστικότερη ατραξιόν, ίσως, ολόκληρου του πλανήτη. Ούτε υπήρχε περίπτωση να έχανα πολύτιμο χρόνο περιμένοντας στην ουρά πίσω από τόσους Κινέζους για ένα απλό πέρασμα από το δωμάτιο της φωτογράφησης.

Ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούν στον επάνω όροφο και στο δωμάτιο όπου γίνεται η συνάντηση με τον Άγιο. Προσπέρασα όλους τους Κινέζους και στήθηκα πίσω από μια παρέα Γάλλων, οι οποίοι ήταν οι επόμενοι για την είσοδό τους στον χώρο. Μόλις η βοηθός είπε περάστε, μπήκα και εγώ μαζί τους. Εκείνοι στήθηκαν εκατέρωθεν του Αγίου για φωτογραφίες κι εγώ συνέχισα προς την έξοδο, αφού προηγουμένως είχα δει το στήσιμο και την οργάνωση της μπίζνας, ε…..της μαγείας ήθελα να πω. Σε ένα υπερυψωμένο βάθρο στεκόταν ο φωτογράφος και απέναντί του βρισκόταν καθισμένος ο πληθωρικός-πλην συμπαθέστατος και καλοντυμένος-Άγιος Βασίλης ο οποίος καλούσε τον κόσμο να καθίσει δίπλα του για να φωτογραφηθεί. Πέρασα γρήγορα προς την έξοδο, διασχίζοντας έναν μακρύ διάδρομο στον οποίο υπήρχαν στοιβαγμένα κουτιά, δώρα και γράμματα.

Βγήκα και συναντήθηκα με τους υπόλοιπους για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο χωριό. Είδαμε μια καμπίνα στην οποία έκαιγε φωτιά και τη φάρμα με τους ταράνδους. Περπατήσαμε δίπλα τους, ενώ αυτοί έσερναν τα έλκηθρα με τους τουρίστες.

Φτάσαμε στο σπίτι της κυρίας του Αγίου όπου λειτουργεί καφετέρια

και πιο κάτω συναντήσαμε ένα χωριό-μέσα στο χωριό-με γυάλινα κτίρια όπου στεγάζεται ξενοδοχείο 4 αστέρων.

Ο ουρανός παρέμενε στολισμένος με απίστευτα χρώματα. Σιελ, ροζ, βεραμάν και κίτρινο έπαιζαν με τα δέντρα και τα φώτα του χωριού.

Παίξαμε κι εμείς λίγο με τη γραμμή του Αρκτικού Κύκλου, αφού οι Κινέζοι είχαν αραιώσει και ευχαριστηθεί-επιτέλους-από τις 5.850 φωτογραφικές λήψεις ο καθένας. Εδώ, υπάρχει μια κάμερα η οποία κάνει live μετάδοση. Καλέσαμε, λοιπόν, έναν φίλο στο τηλέφωνο για να μας δει και να τον χαιρετήσουμε ζωντανά από το Rovaniemi και από το χωριό του Άι Βασίλη.

Επισκεφθήκαμε και το Santa Claus Holiday Village με τα κουκλίστικα ξύλινα σπιτάκια που προσφέρουν υψηλής ποιότητας διαμονή στους επισκέπτες. Στη βόλτα που κάναμε ανάμεσα στα παγωμένα δρομάκια του resort νιώσαμε επιτακτική την ανάγκη να προμηθευτούμε καρφιά για τις μπότες μας. Γλιστρούσε πάρα πολύ.

Στηθήκαμε για φωτογραφίες στον στύλο με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων. 3.206 Km απέχει η Αθήνα μας από το χωριό του Άι Βασίλη.

Είδαμε και γλυπτά από πάγο έξω από το Roosevelt Cottage. Τώρα θα μου πείτε, τι δουλειά έχει αυτό το όνομα σε μια ξύλινη καλύβα στο χωριό του Άι Βασίλη στη Λαπωνία; Και όμως, έχει. Και θα σας πω την ιστορία.

Το πρώτο κτίριο που χτίστηκε στον Αρκτικό Κύκλο, στο Rovaniemi (1950), ήταν το Roosevelt Lodge για μια επίσκεψη της Eleanor Roosevelt, συζύγου του τότε προέδρου των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt. Η ιστορία ξεκινάει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. H πόλη κάηκε, σχεδόν, ολοσχερώς από τον γερμανικό στρατό που υποχωρούσε. Πάνω από το 90% των κτιρίων καταστράφηκαν και η πόλη και η γύρω περιοχή ήταν γεμάτες νάρκες, καθώς οι Γερμανοί τράπηκαν σε φυγή. Η ανοικοδόμηση της πόλης ήταν ένα πολύ αργό και δύσκολο έργο, καθώς η βόρεια Φινλανδία δεν είχε, τόσο κατασκευαστικά υλικά, όσο και επαρκή διατροφή για τον πληθυσμό της. Έτσι, το Rovaniemi και η ευρύτερη Λαπωνία ήταν από τους πρώτους αποδέκτες βοήθειας που παρείχε η Διοίκηση Αρωγής και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών (UNRRA), ο προκάτοχος της σύγχρονης UNICEF.

Η Πρώτη Κυρία Eleanor Roosevelt ήταν ευρέως γνωστή ως η «ψυχή» της UNRRA και αποφάσισε να επισκεφθεί το Rovaniemi το καλοκαίρι του 1950, ώστε να παρακολουθήσει από πρώτο χέρι την πρόοδο της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης. Η είδηση της επίσκεψής της στον Αρκτικό Κύκλο έφτασε στην πόλη, μόλις, 2 εβδομάδες πριν την άφιξή της.

Οι επικεφαλής του Rovaniemi συναντήθηκαν στο θρυλικό Hotel Pohjanhovi και συμφώνησαν να κατασκευάσουν μια καμπίνα στον Αρκτικό Κύκλο για την τελετή υποδοχής της. Η καμπίνα έπρεπε να ανεγερθεί και να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από 2 εβδομάδες. Χωρίς χρόνο για χάσιμο, η καμπίνα σχεδιάστηκε σε μια νύχτα από τον τοπικό αρχιτέκτονα Ferdinand Salokangas ο οποίος στη συνέχεια έδωσε τη σκυτάλη σε ένα έμπειρο κατασκευαστικό συνεργείο. Τα κούτσουρα για το κτίριο ανασύρθηκαν κατευθείαν από τον ποταμό Ounasjoki, μόνο 8 ημέρες πριν από την άφιξη της Πρώτης Κυρίας. Σύμφωνα με τις οδηγίες, ο αριθμός των κορμών που χρειάζονταν ήταν «αρκετός για να χτιστεί ένα σπίτι που να μπορεί να φιλοξενήσει ένα φορτίο λεωφορείου με ανθρώπους».

Επιδέξιοι ξυλουργοί έσπευσαν να κατασκευάσουν την καμπίνα δουλεύοντας συνεχώς σε διπλές βάρδιες. Κατά τις τελευταίες ημέρες της κατασκευής, οι άνθρωποι εργάζονταν όλο το εικοσιτετράωρο ολοκληρώνοντας ως εκ θαύματος την καμπίνα σε, μόλις, 1 εβδομάδα ενώ οι πόρτες της τοποθετήθηκαν ακριβώς στην ώρα της προσγείωσης του αεροπλάνου της Roosevelt στο Rovaniemi.

Αυτό το μικρό ξύλινο σπιτάκι, λοιπόν, είναι ο πρόγονος του σημερινού χωριού του Άι Βασίλη το οποίο, το 1984, άρχισε να παίρνει τη μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών:
Roosevelt Cottage - Santa Claus Village

Είχαμε, ακόμη, 2 ολόκληρες ώρες φωτός μπροστά μας και είπαμε να τις αξιοποιήσουμε με μια κοντινή βολτούλα σε ένα ποτάμι και μια κρεμαστή γέφυρα στην περιοχή Vikaköngäs όπου βρίσκεται το Vikaköngäs Accessible Trail. Φύγαμε για εκεί, λοιπόν!

 

[mariath]

Φωτογραφιάρες! Τι απίστευτα χρώματα που παίρνει ο ουρανός!

 

[Klair]

Φωτογραφιάρες

@mariath Ευχαριστωωωωωώ!!

Τι απίστευτα χρώματα που παίρνει ο ουρανός!

Ήταν έτσι από το πρωί που βγήκε ο ήλιος μέχρι και το απόγευμα που έδυσε. Δεν έχουμε δει ποτέ ξανά τέτοια χρώματα στον ουρανό. Στο επόμενο κεφάλαιο η απόλαυση θα είναι μεγαλύτερη!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 4ο: Η απογευματινή εξόρμηση στο Vikaköngäs, η πρώτη γνωριμία με το κέντρο του Rovaniemi και η προσπάθεια για νυχτερινή βόλτα στο Könkäsaari
18 Ιανουαρίου 2025​

Ήταν 14:30 όταν εγκαταλείψαμε το χωριό του Άι Βασίλη. Το Vikaköngäs απέχει 17 Km από το χωριό και 25 Km από το Rovaniemi. Αυτό το σημείο το γνώριζαν τα παιδιά από πέρυσι, γιατί εκεί τους είχε πάει το γραφείο στην πρώτη προσπάθεια που έκαναν για να δουν το Σέλας.

Περάσαμε μια ξύλινη αψίδα (είναι συνηθισμένη μια τέτοια κατασκευή στη Λαπωνία, στις εισόδους των πάρκων και των πεζοπορικών διαδρομών) και για πρώτη φορά αντικρίσαμε τον μαγικό κόσμο και την απόλυτη ομορφιά της περιοχής στην οποία βρισκόμασταν.

Μπροστά μας ξεδιπλωνόταν μια παγωμένη κρεμαστή γέφυρα ενώ από κάτω της έτρεχε τα ορμητικά νερά του ο ποταμός Raudanjoki. Friendship Bridge ονομάζεται η γέφυρα και τη διασχίσαμε με μεγάλη προσοχή, γιατί το χιόνι που κάλυπτε το ξύλινο πάτωμά της ήταν σκέτο γυαλί.

Περάσαμε απέναντι και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Δεν ξεχώριζε μονοπάτι, απλά δοκιμάζαμε τα σημεία που βούλιαζαν λιγότερο και προχωρούσαμε. Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο και σταθήκαμε για να απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε την απίστευτη χρωματική παλέτα που κοσμούσε τον ουρανό. Τέτοια πανδαισία χρωμάτων δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ και πουθενά ανά τον κόσμο. Μόνο αυτή η περιοχή του Αρκτικού Κύκλου με τους δασωμένους λόφους και το ορμητικό ποτάμι κατάφερε να μας τη δώσει.

Διασχίσαμε, ξανά, τη γέφυρα και κατεβήκαμε δίπλα στην ορμητική ροή του νερού. Μόνο το κέντρο του ποταμού παρέμενε ενεργό. Οι άκρες είχαν παγώσει. Πρέπει κανείς να είναι εξαιρετικά προσεκτικός που πατάει σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο παχύ είναι το στρώμα του πάγου κάτω από τα πόδια σου.

Στην άκρη της όχθης υπήρχαν 2 ξύλινα κιόσκια. Η αγαπημένη συνήθεια των Φινλανδών είναι να ζουν στη φύση όλες τις εποχές του χρόνου και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Μαζεύονται σε αυτά τα ξύλινα κιόσκια, γύρω από μια εστία και κάνουν barbeque. Μικροί και μεγάλοι ψυχαγωγούνται, με σεβασμό πάντα στη φύση, ψήνοντας κρεατικά αλλά κυρίως λουκάνικα, είτε πάνω σε σχάρες, είτε απευθείας πάνω στις φλόγες. Και στις 2 καμπίνες υπήρχαν παρέες εκείνη την ώρα που διασκέδαζαν τρωγοπίνοντας και ακούγοντας μουσική.

Έφτανε το σούρουπο. Σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι. Όσο χαμήλωνε το φως, τόσο πιο έντονα και ειδυλλιακά γίνονταν τα χρώματα στον ουρανό. Μαζέψαμε, με τα μάτια πρωτίστως, αλλά και με τον φωτογραφικό μας φακό όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε από αυτό το μαγικό μέρος το οποίο ρίζωσε για πάντα στις καρδιές μας και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μας σημεία στη Λαπωνία.

Επιστρέψαμε στο κέντρο του Rovaniemi για να βολτάρουμε στην Πλατεία των Lordi, η οποία οφείλει τη μετονομασία της στο φινλανδικό ροκ συγκρότημα που κέρδισε τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 2006. Η Lordi’ s Square είχε ακόμη τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο και μια πίστα πατινάζ στην οποία κάμποσα πιτσιρίκια γλιστρούσαν στον πάγο με τα παγοπέδιλά τους. Εδώ, υπάρχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο αλλά και όλων των ειδών τα καταστήματα που διαθέτει η πόλη (φαγάδικα-σουβενιράδικα-ρουχάδικα κλπ).

Ακολουθήσαμε την οδό Koskikatu φτάνοντας στον παγωμένο ποταμό Kemijoki, τον μεγαλύτερο της Φινλανδίας, ο οποίος χύνεται στον Βοθνικό Κόλπο (Gulf of Bothnia), τον βορειότερο βραχίονα της Βαλτικής Θάλασσας. Ο ποταμός ήταν παγωμένος ολοκληρωτικά. Στα αριστερά, ατενίσαμε τη Lumberjack's Candle Bridge (Jätkänkynttilä), ίσως το πιο σημαντικό και εύκολα αναγνωρίσιμο τοπόσημο του Rovaniemi, διότι-εκτός από τη σημασία της για την κυκλοφορία και το οδικό σύστημα-η γέφυρα φέρνει αναμνήσεις από την εποχή της επιπλέουσας ξυλείας και είναι φόρος τιμής στον ξυλοκόπο της χώρας. Στην κορυφή των 2 στηλών ανάβουν, μέρα και νύχτα, φωτιές συμβολίζοντας τους φανούς που χρησιμοποιούσαν οι ξυλοκόποι ως σινιάλο στον δρόμο τους προς το σπίτι κατά τη διάρκεια του rafting τους στα «λευκά νερά» από τον Βορρά.

Η γέφυρα, στα δεξιά, είναι μια σιδηροδρομική και οδική γέφυρα από χάλυβα. Υπάρχει και πεζοπορική λωρίδα, αλλά και λωρίδα για ποδήλατα και τη διασχίσαμε μια από τις επόμενες ημέρες με το αυτοκίνητο.

Η ώρα ήταν 17:00 το απόγευμα όταν αφήσαμε πίσω μας τον παγωμένο ποταμό Kemijoki και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την Πλατεία των Lordi. Είχε έρθει η ώρα να επισκεφθούμε το εμπορικό κέντρο Sampokeskus, πρώτα απ’ όλα για να βρούμε καρφιά για τις μπότες και θερμαντικά για τα χέρια, αλλά και super market για τη διατροφή μας.

Βρήκαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και επιστρέψαμε στο ζεστό σπιτάκι μας για να ζεσταθούμε και να μαγειρέψουμε. Απολαύσαμε το πλουσιοπάροχο δείπνο μας και αράξαμε για ξεκούραση. Τα sites που παρακολουθούσαμε για την εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος έδιναν ισχνές ελπίδες θέασης για απόψε, ωστόσο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα βγήκαμε προς αναζήτησή του. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα καρφιά στις μπότες μας και να δούμε την ανταπόκρισή τους στο παγωμένο-σαν γυαλί-έδαφος, γιατί από αύριο ξεκινούσαν extreme καταστάσεις με μεγάλες πεζοπορίες σε Εθνικά Πάρκα κυνηγώντας παγωμένους καταρράκτες και όχι μόνο.

Δεν απομακρυνθήκαμε πολλά χιλιόμετρα από το Rovaniemi, περίπου 20. Στόχος μας ήταν το Könkäänsaari Accessible Nature Trail που βρίσκεται στο Vikajärvi. Το Könkäänsaari είναι ένα πανέμορφο νησάκι στην περιοχή πεζοπορίας του Αρκτικού Κύκλου. Φτάσαμε στον χώρο στάθμευσης και κατεβήκαμε.

Μια ξύλινη αψίδα υπήρχε και εδώ και κάμποσα ξύλινα σπιτάκια-φάρμες ταράνδων ήταν αραδιασμένα κατά μήκος του ποταμού Raudanjoki (γνωστού, πλέον, από την απογευματινή εξόρμησή μας κοντά του). Φτάσαμε σε μια κρεμαστή γέφυρα η οποία συνδέει το νησάκι με τη στεριά και σταθήκαμε καταμεσής της για να αφουγκραστούμε τον βρυχηθμό των νερών που δεν παγώνουν ποτέ ολοκληρωτικά σε αυτό το ποτάμι.

Τα καρφιά στις μπότες ανταποκρίνονταν άψογα. Τέλος ο πονοκέφαλος μη σαβουρδιαστούμε και σπάσουμε κανένα χέρι ή πόδι. Το Σέλας, όμως, πουθενά για απόψε ούτε υπήρχαν ελπίδες θέασης όσο θα περνούσε η ώρα. Βρισκόμασταν πάνω στο νησί, στην αρχή του πεζοπορικού μονοπατιού στις 00:30 μετά τα μεσάνυχτα.

Ξεκινήσαμε να το ακολουθούμε ανάβοντας τους φακούς στα κινητά μας, αλλά μετά από κάμποση ώρα καταλάβαμε ότι όλο αυτό δεν είχε κανένα νόημα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και επιστρέψαμε στη γέφυρα παραμένοντας πάνω της για αρκετή ώρα (εδώ θα επιστρέψουμε για πεζοπορία μια από τις επόμενες ημέρες).

Πριν επιστρέψουμε στο Rovaniemi σταματήσαμε, πάλι, στο αγαπημένο μας spot στο Vikaköngäs, στη Friendship Bridge, παραμένοντας για αρκετή ώρα μήπως μας κάνει τη χάρη και εμφανιστεί το Σέλας, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για τη θέασή του. Η λήψη της παρακάτω φωτογραφίας έγινε στη 01:23 και είναι η τελευταία για τη σημερινή, πρώτη μας ημέρα στη Λαπωνία.

 

[Smaragda53]

Και με αυτές τις μαγικές εικόνες πάω να κοιμηθώ. Καληνύχτα!

 

[Klair]

Και με αυτές τις μαγικές εικόνες πάω να κοιμηθώ. Καληνύχτα!

Καληνύχτα @Smaragda53 !! Όνειρα γλυκά και χρωματιστά!

 

[varioAthens]

Σαν παραμυθι! Και στο λεω εγω που δεν ειμαι καθολου του χιονιου, των παγων και της ατελειωτης νυχτας...

 

[Klair]

Κεφάλαιο 5o: Οδηγώντας έλκηθρο με Huskies και αναζητώντας παγωμένους καταρράκτες στο Εθνικό Πάρκο Korouoma.
19 Ιανουαρίου 2025​

Το εγερτήριο σήμερα ήταν πολύ νωρίς. Η ημέρα ήταν γεμάτη δραστηριότητες και πεζοπορίες και έπρεπε να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε όσο θα διαρκούσε το ημερήσιο φως. Στις 7:00, που χτύπησε το ξυπνητήρι, έξω, ήταν σαν σούρουπο παρά σαν ξημέρωμα. Βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό και έτσι θα παρέμενε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι προγνώσεις έδιναν χιονοπτώσεις στις περιοχές που επρόκειτο να κινηθούμε, αλλά στο Rovaniemi δεν χιόνιζε.

Ετοίμασα προμήθειες (σάντουιτς και σνακς) για τις εξορμήσεις μας στη φύση. Ντυθήκαμε όλοι με γοργούς ρυθμούς και στις 8:20 ξεκινούσαμε για την πρώτη περιπέτεια της ημέρας. 60 Km μακριά από το Rovaniemi, στη μέση ενός απέραντου δάσους και δίπλα σε ένα ποτάμι, βρίσκεται μια φάρμα με σκυλιά Huskies, η Wolf Trail, με την οποία είχαμε κλείσει να κάνουμε ένα tour 5 Km με έλκυθρο. Αυτή η δραστηριότητα είναι, σε γενικές γραμμές, ακριβή. Οι τιμές ξεκινούν από τα 180-190 ευρώ το άτομο και ανεβαίνουν αναλόγως το πρόγραμμα και τις παροχές που θα διαλέξεις. Μάλιστα, η κράτηση πρέπει να γίνει αρκετό χρονικό διάστημα πριν το ταξίδι γιατί η διαθεσιμότητα εξαντλείται πολύ γρήγορα. Πέρυσι, τα παιδιά είχαν κάνει αυτήν τη δραστηριότητα με άλλο γραφείο και είχαν πληρώσει 180 ευρώ το άτομο κι έτσι φέτος δε θα έπαιρναν μέρος.

Είχα κάνει εκτενή έρευνα στο διαδίκτυο για καλύτερη τιμή, αλλά δεν έβρισκα τίποτα και ημέρα με την ημέρα η διαθεσιμότητα όλο και περιοριζόταν, μέχρι που πήρε τα ηνία ο μάγος της αναζήτησης (ο γιος μου δηλαδή) και βρήκε το tour αυτό στα 125 ευρώ το άτομο, παρακαλώ. Είχε, μάλιστα, διαθεσιμότητα στις 9:30 το πρωί, ώρα που μας βόλευε απίστευτα αφού η βόλτα μας με το έλκηθρο θα τελείωνε νωρίς και από εκεί θα συνεχίζαμε για το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας. Τα κλείσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτήν την ανέλπιστη τιμή.

Μια ώρα μας πήρε να φτάσουμε στη φάρμα, όπου οι υπεύθυνοι μας υποδέχτηκαν στην είσοδο του χώρου.

Λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν στείλει mail με σαφείς οδηγίες. Ήταν κάθετοι στην τήρηση του ωραρίου έναρξης της βόλτας και ακόμη και 5λεπτη καθυστέρηση θα ήταν αρκετή για να ακυρώσουν τη συμμετοχή χωρίς επιστροφή χρημάτων. Μας είχαν στείλει και ένα video το οποίο όφειλε να δει ο οδηγός του έλκηθρου για να γνωρίζει ποιες κινήσεις πρέπει να εφαρμόζει κατά την οδήγηση.

Όλοι ήμασταν τυπικότατοι και στην ώρα μας. Το group ήταν ολιγομελές. Μας χώρισαν σε οδηγούς και επιβάτες. Πρώτα, έκαναν μάθημα στους οδηγούς και μετά στους επιβάτες, συνεχίζοντας να είναι αυστηροί και απόλυτοι για την τήρηση των οδηγιών και των κανόνων. Στη συνέχεια, μας έβαλαν μέσα στον χώρο όπου βρίσκονταν τα έλκηθρα και τα σκυλιά. Μόλις τα huskies κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσει η βόλτα άρχισαν να γαυγίζουν γεμάτα ανυπομονησία.

Ο χώρος ήταν πεντακάθαρος και τα σκυλάκια πολύ περιποιημένα. Ο υπεύθυνος έκανε πάρα πολλές συστάσεις στους οδηγούς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στην οδήγηση, ώστε να μην ταλαιπωρηθούν ή τραυματιστούν τα ζώα. Και το σύνθημα δόθηκε…. Ασυγκράτητα, τα γεροδεμένα σκυλιά ξεχύθηκαν στο δάσος. Έτρεχαν απίστευτα γρήγορα και το έλκηθρο, σχεδόν, πετούσε από τη γρηγοράδα. Σε κανά δυό απότομες στροφές κοντέψαμε να τουμπάρουμε και να βρεθούμε στο παγωμένο έδαφος, αλλά τη γλιτώσαμε στο παρατσάκ.

Ανά τακτά διαστήματα ο υπεύθυνος, που οδηγούσε την κούρσα με ένα snowmobile, μας σταματούσε για είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι. Τότε, τα σκυλιά λυσσομανούσαν στο γαύγισμα, έχωναν τις μουρίτσες τους μέσα στο χιόνι, το έτρωγαν και φαίνονταν να το διασκεδάζουν και να το χαίρονται περισσότερο από εμάς. Στο τέλος της διαδρομής, μας έβγαλαν φωτογραφίες με τα κινητά μας, απελευθέρωσαν τα όμορφα σκυλιά από τα έλκηθρα και μας είπαν πως μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους και να τα χαϊδέψουμε, ΑΝ από μόνα τους μας επέλεγαν και ερχόντουσαν κοντά μας.

Ακολούθησε μάζωξη σε ένα ξυλόσπιτο δίπλα στο ποτάμι, για τσάι και σοκολάτα.

Παραδίπλα, υπήρχαν κυψέλες με μέλισσες οι οποίες πέφτουν σε χειμερία νάρκη καθόλη τη διάρκεια του κρύου χειμώνα.

Δε μείναμε πολλή ώρα στον χώρο γιατί είχαμε στο πρόγραμμα ένα σωρό ακόμα πρωτόγνωρες περιπέτειες. Τα παιδιά μας περίμεναν στο parking της φάρμας και από εκεί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας που απείχε, περίπου, 65 Km και 55 λεπτά οδήγησης. Είχε ξεκινήσει να χιονίζει…

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έγινε επί του Road 81, μέχρι που κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά στον δρόμο Koppelojärventie και όταν φτάσαμε σε μια διασταύρωση, στρίψαμε ξανά δεξιά στον δρόμο Saukkovaarantie. Το τελευταίο κομμάτι αυτού του αμφίδρομου δρόμου είναι πολύ στενό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας, ακόμα και στον τελευταίο κατσικόδρομο, στην άκρη του οδοστρώματος υπάρχουν «φυτεμένες» λεπτές κόκκινες μεταλλικές ράβδοι οι οποίες συμβάλλουν, τα μάλα, στην ασφαλή οδήγηση αφού οριοθετούν την άκρη του δρόμου όταν το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα και όλα μοιάζουν μια ευθεία στα μάτια των οδηγών. Έτσι, φτάσαμε στη μεγάλη αλάνα που εκτελεί χρέη parking του Korouoma Nature Reserve.

Το Korouoma είναι ένα φαράγγι με μήκος 30 Km και βάθος 130 m και βρίσκεται κοντά στο Posio (το Posio θα το διασχίσουμε τη μεθεπόμενη ημέρα που θα επισκεφθούμε ένα άλλο Εθνικό Πάρκο). Στο κάτω μέρος του φαραγγιού τρέχει (όταν δεν είναι παγωμένος) ο ποταμός Korojoki ο οποίος καταλήγει στον ποταμό Kemijoki που διασχίζει το Rovaniemi (τον γνωρίσαμε στο κεφάλαιο του Rovaniemi). Το Πάρκο είναι μια δημοφιλής περιοχή πεζοπορίας και προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες παρατήρησης της φύσης. Πολλά σπάνια είδη φυτών, αλλά και ζώων ζουν εδώ. Οι άνθρωποι είχαν αντίκτυπο στην περιοχή του Korouoma από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα δάση του έχουν αξιοποιηθεί οικονομικά και δέντρα έχουν επιπλεύσει στον ποταμό Korojoki και τους παραποτάμους του.

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο ντυμένοι πολύ καλά, μα πάνω απ΄ όλα σίγουροι για τα βήματά μας αφού τα καρφιά στις μπότες μας είχαν περάσει το τεστ με άριστα. Χιόνιζε….Διασχίσαμε την ξύλινη πύλη και αρχίσαμε την κατάβαση.

Το Korouoma ήταν η κοίτη ενός παγετωνικού ποταμού πριν από, περίπου, 10.000 χρόνια κατά τα τελευταία στάδια της Εποχής των Παγετώνων και όσο προχωρούσαμε τόσο πιο κατηφορικό γινόταν το μονοπάτι. Οι πλαγιές ήταν καλυμένες με δάσος από πεύκα, αλλά καθώς η πεζοπορία συνεχιζόταν χαμηλότερα και η κλίση αυξανόταν κυριαρχούσαν έλατα και διάφορα άλλα δέντρα. Από την πλατφόρμα προβολής, που βρίσκεται περίπου στα μισά της κατάβασης, σταθήκαμε και κοιτάξαμε προς την απέναντι πλευρά του φαραγγιού.

Το μονοπάτι πεζοπορίας Koronjää, που ήδη ακολουθούσαμε, είναι ένα κυκλικό μονοπάτι μήκους 5 Km κατά μήκος του οποίου υπάρχουν τρεις κύριοι παγωμένοι καταρράκτες που ονομάζονται Jaska Jokunen, Ruskea Virta και Mammuttiputous. O Ruskea Virta είναι ο μεγαλύτερος και υψηλότερος καταρράκτης που φτάνει σε ύψος τα 60 m. Για χάρη αυτού του παγωμένου «γίγαντα» φτάσαμε ως εδώ. Καταλήξαμε στον πυθμένα του φαραγγιού όπου μια πινακίδα μας ενημέρωσε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε αριστερή πορεία. Εδώ, υπάρχουν ξύλινες καμπίνες με εστίες φωτιάς όπου το ψήσιμο των λουκάνικων και το κουβεντολόι καλά κρατούσε.

Από εδώ και πέρα η πορεία μας ήταν, κυρίως, ευθεία. Περνούσαμε πάνω από ξύλινα γεφυράκια, στριμωχνόμασταν σε στενά περάσματα και συναντιόμασταν με άλλους πεζοπόρους οι οποίοι ακολουθούσαν αντίθετη κατεύθυνση από τη δική μας. Ήταν τόσο επιβλητικό το τοπίο και τέτοια η ομορφιά που σε έκανε να αισθάνεσαι τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Πορευόμασταν παράλληλα με τον παγωμένο ποταμό, το χιόνι έπεφτε απαλά χωρίς κανέναν στροβιλισμό αφού δεν φυσούσε καθόλου, μέχρι που κάποια στιγμή ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ο μεγαλειώδης παγωμένος καταρράκτης Ruskea Virta (Brown River).

Αναρριχητές έρχονται εδώ για να ζήσουν εμπειρίες γεμάτες αδρεναλίνη σκαρφαλώνοντας στις παγωμένες ροές του νερού. Κάθετοι βράχοι υψώνονται πάνω από την κοίτη του ποταμού δημιουργώντας ένα μακρύ γρανιτένιο τείχος που θα μπορούσε, κάλλιστα, να αποτελέσει σκηνικό για ταινίες ή σειρές τύπου Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ή Game of Thrones.

Συνεχίσαμε το περπάτημα στο μονοπάτι συναντώντας κι άλλα γεφυράκια, κι άλλους τολμηρούς πεζοπόρους κι άλλες μαγικές εικόνες και παραμυθένια σκηνικά. Δεν ολοκληρώσαμε και τα 5 Km της κυκλικής διαδρομής γιατί είχαμε κι άλλα πράγματα στο πρόγραμμά μας.

Γυρίσαμε πίσω στο σημείο που βρίσκονταν οι καμπίνες με τις εστίες φωτιάς. Μια από αυτές είχε αδειάσει και μείναμε λίγη ώρα εκεί για να διώξουμε το χιόνι από πάνω μας, να πάρουμε μιαν ανάσα ενόψει της επιστροφής, αφού θα είχαμε μια δύσκολη ανηφορική πορεία μέχρι το parking, αλλά και για να πάμε τουαλέτα. Οι τουαλέτες, σε όλα τα Πάρκα και τα σημεία με εστίες φωτιάς, είναι και αυτές ξύλινα σπιτάκια με λεκάνες κομποστοποίησης. Σε επόμενο κεφάλαιο θα βάλω και φωτογραφίες.

Ξεκίνησε ο «Γολγοθάς» της επιστροφής. Ωραία ήταν όταν κατηφορίζαμε την πλαγιά του βουνού για να φτάσουμε στον πυθμένα του φαραγγιού. Τώρα, όλο αυτό έπρεπε να το ανέβουμε. Τα πρώτο κομμάτι ήταν εξοντωτικό. Οι γρήγορες ανάσες σε συνδυασμό με τον εισπνεόμενο παγωμένο αέρα σου «έκαιγαν» τα πνευμόνια. Με μικρές, όμως, στάσεις όλα πήγαν καλά όταν, μάλιστα, αυτές συνοδεύονταν από όμορφες εικόνες.

Η επιστροφή στο αυτοκίνητο σηματοδότησε το ξεκίνημα για τον επόμενο προορισμό που δεν ήταν άλλος από το Auttiköngäs Nature Trail.