Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[panpan]

Αχνές ιδέες στο πίσω μέρος του μυαλού μου μεταφέρω. Μη σταθούμε καθόλου εκεί...

Και να συνεχίσεις να μεταφέρεις ότι θυμάσαι. Τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

 

[gkalla]

Ωραία η ιστορία σου. Φαίνεσαι από μικρός ότι μπορούσες να ξεπερνάς δύσκολες καταστάσεις.

Δε θυμάσαι καλά τα οικονομικά της εποχής εκείνης. Εκείνη την περίοδο έψαχνα για δουλειά και ζητούσα μισθό 60.000 δραχμές. Άρα το κόστος ήταν πάνω από 4 μισθούς. Λογικό, για 3 εβδομάδες στην Αγγλία.

Ίσως να ήταν τόσα για ένα φρέσκο εργαζόμενο. Θυμάμαι με σιγουριά ότι το 1986 το όριο φτώχιας ήταν στις 200.000 δραχμές, περίπου όσα έπαιρνε ο πατέρας μου που τότε ήταν κοντά στην σύνταξη.

 

[Borealis]

Ίσως να ήταν τόσα για ένα φρέσκο εργαζόμενο. Θυμάμαι με σιγουριά ότι το 1986 το όριο φτώχιας ήταν στις 200.000 δραχμές, περίπου όσα έπαιρνε ο πατέρας μου που τότε ήταν κοντά στην σύνταξη.

Δεν υπάρχει περίπτωση κάτι μπερδεύεις, το 1986 το μάρκο ήταν πάνω κάτω στις 60 δραχμές και το δολάριο στις 120-130, ένας φοιτητής με 50.000 δρχ περνούσε μια χαρά (χωρίς τα δίδακτρα αλλά όλα τα άλλα μέσα) πως μπορεί το όριο φτώχιας να ήταν στις 200.000?

 

[gkalla]

Δεν υπάρχει περίπτωση κάτι μπερδεύεις, το 1986 το μάρκο ήταν πάνω κάτω στις 60 δραχμές και το δολάριο στις 120-130, ένας φοιτητής με 50.000 δρχ περνούσε μια χαρά (χωρίς τα δίδακτρα αλλά όλα τα άλλα μέσα) πως μπορεί το όριο φτώχιας να ήταν στις 200.000?

Σίγουρα ο πατέρας μου τόσα έπαιρνε. Και η οικογένεια μου δεν ήταν με στα όρια της ένδιας αλλά πάντως δεν ήταν πλούσια. Θυμάμαι δε καθαρά πόσο πραγματικά μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει το όριο των 200.00 δραχμών που μου φαινόταν μεγάλο ποσό. Το συζητούσα δε με μια παρέα σαφώς ευκατάστατων φίλων που δήλωναν πως οι οικογένειές τους δεν θα μπορούσαν να ζήσουν με τόσα.

 

[panpan]

Ίσως να ήταν τόσα για ένα φρέσκο εργαζόμενο. Θυμάμαι με σιγουριά ότι το 1986 το όριο φτώχιας ήταν στις 200.000 δραχμές, περίπου όσα έπαιρνε ο πατέρας μου που τότε ήταν κοντά στην σύνταξη.

Θυμάσαι λάθος. 12 χρόνια μετά το 1998 ο βασικός μισθός ήταν σε ευρώ 505 ή 172.000 δραχμές
Κατώτατος μισθός στην Ελλάδα - Βικιπαίδεια

 

[gkalla]

Θυμάσαι λάθος. 12 χρόνια μετά το 1998 ο βασικός μισθός ήταν σε ευρώ 505 ή 172.000 δραχμές
Κατώτατος μισθός στην Ελλάδα - Βικιπαίδεια

Δεν μίλησα ποτέ για κατώτατο μισθό.

 

[Borealis]

Πάντως είναι σκληρό να ανακαλύπτεις ότι πέρασες όλη σου τη φοιτητική ζωή, 6 χρόνια για μένα, 4 φορές κάτω από τα όρια της φτώχιας, απορώ πως επιβίωσα και δεν με μάζεψε κανένα ίδρυμα!!!

 

[taver]

Μη σταθούμε καθόλου εκεί...

Μάλλον έπρεπε να έλεγα ότι ΑΥΤΟ είναι το θέμα μας και μόνο εκεί πρέπει να εστιάσουμε.

 

[gkalla]

Πάντως είναι σκληρό να ανακαλύπτεις ότι πέρασες όλη σου τη φοιτητική ζωή, 6 χρόνια για μένα, 4 φορές κάτω από τα όρια της φτώχιας, απορώ πως επιβίωσα και δεν με μάζεψε κανένα ίδρυμα!!!

Θυμάμαι επίσης πως το ‘87 έπαιρνα ως συμβασιούχος 75.000 δρχ.
Το 200.000 είναι υπολογισμένο για τετραμελή οικογένεια πάντως και όχι ατομικό εισόδημα.

 

[Borealis]

Μάλλον έπρεπε να έλεγα ότι ΑΥΤΟ είναι το θέμα μας και μόνο εκεί πρέπει να εστιάσουμε.

Άλλο αυτό δεν θέλαμε να σε χαλάσουμε το θέμα, πάντως καλύτερα σε εκείνες τις εποχές να υπολογίζεις τα έξοδα σε τοπικό νόμισμα, στη δική σου περίπτωση λίρα, γιατί φαίνεται ότι με τις δρχ τα έχουμε μπερδέψει.

 

[paefstra]

Πρώτο ταξίδι 1998
Πώς πήγα:
Λίγο πριν την εκπνοή του 20ού αιώνα έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Αφορμή ήταν ότι ο αδερφός μου ξεκίνησε μεταπτυχιακό στην Αγγλία, στο Lancaster.
Εγώ έχω τελειώσει σπουδές και δουλεύω στη Θεσσαλονίκη σε 2 δουλειές part time και, ενώ τα λεφτά μου έφταναν για διακοπές ενός μήνα σε νησιά, δεν είχα στα πλάνα γενικά τα ταξίδια στο εξωτερικό. Πριν 2 χρόνια ήμουν έτοιμη να πάω να βρω πάλι τον αδερφό μου που το καλοκαίρι είχε πάει σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών για 15 μέρες στη Βουδαπέστη αλλά το ακύρωσα όταν έμαθα ότι τους φιλοξενούσαν σε hostel και μου φάνηκε αδύνατον να μείνω σε τέτοιες συνθήκες. Είχα βγάλει και διαβατήριο, ήμουν έτοιμη να ταξιδέψω, μέχρι που έμαθα πως περίπου θα ήταν οι συνθήκες του ταξιδιού και έκανα πίσω.
Το ταξίδι για Αγγλία κανονίστηκε για 1 Ιούλη. Την προηγούμενη μέρα ξεκινούσε η άδειά μου. Εντελώς άσχετη με το θέμα και ενώ ο αδερφός μου μου συνέστηνε να κλείσω εισιτήριο πιο νωρίς, το έκλεισα μια εβδομάδα πριν εντελώς χαλαρή στις 100.000 δραχμές, δηλαδή 300 ευρώ, με τη Monarch. Μου το έκαναν δώρο οι γονείς μου ως επιβράβευση για το ότι είχα περάσει μερικούς μήνες διαβάζοντας για εξετάσεις ΑΣΕΠ, στις οποίες θεωρούσα ότι τα πήγα μέτρια και γι αυτό πήγα και σε συνέντευξη για θέση στην ιδιωτική εκπαίδευση και με προσέλαβαν να ξεκινήσω από Σεπτέμβρη. Τελικά πέρασα στις εξετάσεις ΑΣΕΠ και διορίστηκα, με αποτέλεσμα να μη δουλέψω ποτέ σε ιδιωτικό σχολείο. Οι γονείς μου πάντως μου το έκαναν δώρο για τη θέση στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Το πώς θα πάω μόνη μου από το Λονδίνο στο Lancaster ήταν το μεγάλο σημείο τριβής. Ο αδερφός μου το έκανε πάντα με τρένο, οι γονείς μου είχαν πάει λίγους μήνες πριν με τρένο και μάλιστα Α θέση και μου έλεγαν "δεν είναι τίποτε, αλλάζεις τρένο εκεί, μετά εκεί, μετά εκεί" και μόνο που το άκουγα με έλουζε κρύος ιδρώτας. Ένας από τους κολλητούς μου είχε πάει στο Μάντσεστερ λίγο καιρό πριν και επέμενε πως έξω από το Heathrow υπάρχει λεωφορείο που σε πάει κατ' ευθείαν. Επηρεάστηκα από το πόσο απλό ακουγόταν και αποφάσισα να πάω με λεωφορείο, παρότι ο αδερφός μου ήταν κάθετος ότι κάνω βλακεία. Και όντως έκανα.
Η πτήση ήταν κάπου στις 5.30 το πρωί και από το άγχος μου δεν είχα κοιμηθεί όλη νύχτα. Στο αεροπλάνο καθόμουν με μια κυριούλα στα πίσω καθίσματα και καπνίζαμε. Στο αεροδρόμιο συνάντησα έναν γνωστό μου γλύπτη ο οποίος κουβαλούσε ένα τεράστιο ξύλινο κιβώτιο στα χέρια και μου είπε περιχαρής ότι το πάει σε μια έκθεση στο Λονδίνο. Εγώ τον θεωρούσα γενικώς πολύ χαζό ως άνθρωπο από πριν, αλλά μου έκανε μεγάλο χουνέρι μετά την πτήση. Αφού προσγειωθήκαμε και του είπα που έχω να πάω και ότι είχα αρκετό άγχος, μου λέει "βασίσου πάνω μου, το ξέρω απ' έξω το Heathrow, θα σε πάω στην έξοδο με τα λεωφορεία". Κουβαλώντας το ψηλό κιβώτιο, γυρίσαμε το μισό αεροδρόμιο, με κατέβαζε από ό,τι σκάλα έβρισκε μπροστά του, χάσαμε καμιά ώρα από δω κι από κει. Όταν βρεθήκαμε σε ένα επίπεδο του αεροδρομίου που συναντούσαμε μόνο τεχνικούς, κατάλαβα ότι δεν ξέρει την τύφλα του, του είπα ευχαριστώ και έφυγα να βρω μόνη μου τον δρόμο. Πάντως η εικόνα με το τεράστιο γλυπτό σε κιβώτιο στα χέρια μου έχει μείνει στο μυαλό.
Πράγματι βρέθηκα σύντομα στην έξοδο των λεωφορείων, είχα συνάλλαγμα από πριν το ταξίδι, αγόρασα το εισιτήριο και μπήκα στο λεωφορείο που ξεκινούσε σε 10 λεπτά αφού είχα χάσει το προηγούμενο. 'Εβγάλα εισιτήριο με επιστροφή.
Το ταξίδι ήταν ως το Μάντσεστερ και μετά θα άλλαζα λεωφορείο. Πρέπει να κράτησε καπου 8 ώρες αλλά δεν θυμάμαι τίποτε γιατί κοιμόμουν σε όλο το ταξίδι. Δεν είχα αγοράσει φαι και νερό, το λεωφορείο είχε μόνο sparkling water με γεύση ροδάκινο, που μου έφερνε αναγούλα. Εφτασα αφυδατωμένη και πεινασμένη στο Μάντσεστερ. Και το καλύτερο, με ένα ζακετάκι πολύ λεπτό γιατι όταν ο αδερφός μου έλεγε "Φέρε ζεστά ρούχα μαζί" θεώρησα ότι αυτό εννοούσε. Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο με το ζακετάκι, η θερμοκρασία ήταν κάπου 10 βαθμοί. Μέσα στο λεωφορείο δεν είχα αντιληφθεί πόσο κρύο είχε έξω. Έφαγα σε ένα φαστφουντάδικο και τουρτούριζα στη στάση του λωφορείου για Μάντσεστερ, τόσο που ένας οδοκαθαριστής με λυπήθηκε και μου σχολίασε γιατί φαίνομαι τόσο δυστυχισμένη.
Έφτασα στο Λάνκαστερ και με παρέλαβε ο αδερφός μου σε τραγική κατάσταση λόγω του κρύου. Με ρώτησε πού είναι το χοντρό μπουφάν μου, το έδειξα το ροζ λεπτό ζακετάκι και τρελάθηκε.
Την άλλη μέρα φορώντας δικό του μπουφάν που μου έφτανε ως τα γόνατα κατέβηκα στην πόλη και αγόρασα ρούχα και πανωφόρι, καλσόν και κάλτσες για να αντέξω το κρύο.
Έμεινα στο δωμάτιό του στην εστία που ήταν μεγαλούτσικο και με θέα γιατί ήταν ολοκαίνουριο το κτίριο και τα δωμάτια ήταν για μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς. Ταυτόχρονα με μένα 2 μέρες πριν είχαν έρθει να τον δουν η φιλόλογός του από το σχολείο μαζί με δύο τελειόφοιτες μαθήτριές της που γνώριζαν τον αδερφό μου από μια θεατρική ομάδα που είχε μπλέξει για ένα διάστημα. Οι κοπέλες είχαν νοικιάσει δωμάτια στην εστία κι αυτές, αφού ήταν σχεδόν άδεια από φοιτητές, αν θυμάμαι καλά γύρω στις 15.000 δραχμές το βράδυ, κάπου 45 ευρώ. Γενικά οι εστίες ήταν πολύ περιποιημένες, ολοκαίνουριες, με καθαρίστριες, φύλακα και όλες τις ευκολίες στην κουζίνα.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως ήταν έξω από την πόλη. Αυτό για το αδερφό μου δεν ήταν πρόβλημα, γιατί ήθελε να είναι κοντά στη σχολή και με τα πόδια. Αργότερα όταν ξεκίνησε διδακτορικό αγόρασε αυτοκίνητο και έμεινε στην πόλη και άρχισε να περνάει πολύ καλύτερα, αν και πάντα θεωρούσε το Λανκαστερ μια βροχερή επαρχία.
Πώς πέρασα:
Εκτός από το ότι χάρηκα τρομερά που είδα τον αδερφό μου και ξενυχτούσαμε τα βράδια ως τα ξημερώματα λέγοντάς τα, η παρέα των υπολοίπων δεν κόλλησε καλά. Τα κορίτσια ήρθαν με λεπτά ρούχα όπως κι εγώ αλλα αρνούνταν να πάνε να ψωνίσουν έστω και κάλτσες για να μην παγώνουν. Έβριζαν τη χώρα από το πρωί ως το βράδυ γιατί "Αχχχ, Ιούλιο στην Ελλαδίτσα μας θα είχαμε τη ζεστούλα μας" και γενικά είχαν στραβώσει τρομερά με το κλίμα. Επιπλέον έβρεχε τις περισσότερες μέρες. Ο αδερφός μου ήταν μες το άγχος να μας πάει όπου μπορούσε για να περάσουμε καλά, πήγαμε σε κοντινά χωριουδάκια, βγήκαμε σε παμπ τα βράδια, φάγαμε άπειρα ινδικά και κινέζικα. Αλλά επειδή αυτός τα πρωινά είχε δουλειά , αποφάσισα να παρατήσω τις υπόλοιπες που ήταν μες στη γκρίνια, και κατέβαινα μόνη με το λεωφορείο στην πόλη και γύριζα. Ανέβηκα στο κάστρο. Πήγα στο Μάντσεστερ με το λεωφορείο που ήταν κοντά. Τα βράδια μαζευόμασταν με την υπόλοιπη παρέα που είχε μαντρωθεί στα δωμάτια της εστίας όλη μέρα κλαίγοντας τη μοίρα της για το κρύο και τουρτουρίζοντας. Αρνούνταν πεισματικά να αγοράσουν ακόμη και κάλτσες για να μην κρυώνουν γιατί "Δεν είμαστε παλιοαγγλίδες να φοράμε παλτό το καλοκαίρι, εδώ είναι βλαμμένοι". Ένα βράδυ ο αδερφός μου σχολίασε πως πρέπει να ήταν τα πιο πεταμένα λεφτά της ζωής τους αυτό το ταξίδι, αλλά ήταν ανένδοτες στο να προσαρμοστούν στις συνθήκες.
Ψώνισα άπειρα ρούχα. Κυρίως από το Μάντσεστερ. Το Λάνκαστερ είναι μια ωραία, ιστορική πόλη, αλλά μικρή και εκτός από το ιστορικό κάστρο, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τρως και να βολτάρεις στα μαγαζιά.
Έμεινα μια εβδομάδα αν θυμάμαι καλά. Έφυγα πάλι πρώτη, οι άλλες έφευγαν μια δυο μέρες μετά. Δυστυχώς πήρα πάλι το ίδιο λεωφορείο για το Heathrow. Ο αδερφός μου επέμενε ότι κάνω βλακεία, εγώ ότι θα πάει μια χαρά. Η πτήση ήταν βράδυ, ξεκίνησα πρωί, υπολόγισα ότι 3 ώρες πριν την απογείωση θα ήμουν στο αεροδρόμιο. Αμ δε. Πέσαμε σε τουλάχιστον δυο απίστευτα μποτιλιαρίσματα που το καθένα μας καθυστέρησε 40 λεπτά τουλάχιστον., Ο οδηγος ζητούσε συνέχεια συγγνώμη, αλλά για να γίνει καλύτερο, το δρομολόγιο ήταν Airlink , περνούσε από όλα τα αεροδρόμια γύρω από το Λονδίνο και το δικό μου ήταν το τρίτο στη σειρά. Έφτασα στο αεροδρόμιο 45 λεπτα πριν την πτήση. Δεν έχω ξανατρέξει έτσι σε αεροδρόμιο ποτέ στη ζωή μου. Πρόλαβα στο τσακ.
Λίγους μήνες μετά ξαναπήγα Λανκαστερ για Πάσχα. Πέρασα ακόμη χειρότερα γιατί επί μια εβδομάδα δεν σταμάτησε να βρέχει ΠΟΤΕ, σε σημείο που σκέφτηκα να αλλάξω εισιτήριο να φύγω νωρίτερα. Δεν το άλλαξα, αλλά γενικά δεν μου δημιουργήθηκε επιθυμία να πάω ξανά, παρότι πέρασε άλλα 4 χρόνια εκεί ο αδερφός μου λόγω του διδακτορικού και έμενε μέσα στην πόλη, είχε και αυτοκίνητο να γυρίσουμε και πιο πέρα.
Ξαναπήγα σε πόλη που έμενε μόνο όταν άλλαξε πόλη, ενώ πήγαινα για να συναντιόμαστε στο Λονδίνο για 3ήμερα.

 

[Nikos86]

Μάλλον έπρεπε να έλεγα ότι ΑΥΤΟ είναι το θέμα μας και μόνο εκεί πρέπει να εστιάσουμε.

Aχαχαχχαχαχαχχαχαχαχαχχαχαχαχαχα