Γερμανία Σχεδόν από 'κει που τ' αφήσαμε. Δρέσδη και ολίγον από Βερολίνο.

[psilos3]

Πόσο θα βρέξεις ακόμα;


Η αναποδιά του καιρού θα συνέχιζε και για τα επόμενα λεπτά κάτι που εκ των πραγμάτων θα μας ανάγκαζε να αναπροσαρμόσουμε τα πλάνα μας, καθώς είχαμε και σχετικά περιορισμένες ώρες

Με το που έκανε πως σταμάτησε λοιπόν η έντονη βροχή, ξαμοληθήκαμε για να συνεχίσουμε τη περιήγηση:

Βρεθήκαμε αμέσως στο περιβάλλοντα χώρο του παλατιού Zwinger που και εκεί γινόταν έργα ανάπλασης όπως και σε όλο το ιστορικό κέντρο. Μάλλον οι Γερμανοί βρήκαν την ευκαιρία και ξηλώσανε τα πάντα!

Το πανέμορφο Μπαροκ ανάκτορο Zwinger στεγάζει σήμερα και αυτό αρκετά μουσεία και είναι από τα άχαστα αξιοθέατα της Δρέσδης, μιας και πρόκειται και αυτό για ένα ανοικτού τύπου μουσείο, γεμάτο αγάλματα, κήπους, σιντριβάνια κτλ.

Αν κάτι ξεχωρίζει λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα, είναι η «Πύλη του Στέμματος» την οποία θαυμάσαμε από πολύ κοντά:

Δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες δε μας άφησαν να το χαρούμε όπως θέλαμε. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει ξανά, επιστρέφοντας πιο δυνατή από ποτέ τις δύο μέρες που βρισκόμασταν στη πόλη, ακριβώς την ώρα που είχα ανεβεί πάνω στο μπαλκόνι του ανακτόρου:

Τουλάχιστον φωτογραφικά ήταν κι αυτή μια πρόκληση, μέσα σε αντίξοες συνθήκες και ατελείωτο μπουγέλωμα:

Αναζητήσαμε πάλι καταφύγιο έχοντας βραχεί ήδη αρκετά, βρίσκοντας στο στη βάση και την ανοικτή σκάλα ενός ακόμα υπέροχου κτηρίου του συγκροτήματος, ενός εντυπωσιακού μεγάλου ρολογιού που ακούγεται σε κάποιες ώρες της και στο τελείωμά του συμπεριλαμβάνει το άγαλμα του Ηρακλή:

Το παλάτι αποτελούσε αρχικά το φρούριο της Δρέσδης και αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον ο Αύγουστο τον Ισχυρό προκειμένου να χτίσει τα διαμερίσματά του, φανερά επηρεασμένος από τη μεγαλοπρέπεια του βασιλικού ανακτόρου των Βερσαλιών στη Γαλλία, όπου είχε προηγουμένως επισκεφτεί. Περιττό νομίζω να αναφέρω ότι ούτε αυτό γλίτωσε του βομβαρδισμού:

Ο καιρός μας έκανε επιτέλους τη χάρη δείχνοντας να ανοίγει, οπότε και κάναμε το γύρο του ανακτόρου βλέποντας και την άλλη είσοδο του με τη τάφρο:

Αλλά και τη δεύτερη άποψη της Πύλης του Στέμματος:

Περνώντας απέναντι είδαμε και το περίφημο σιντριβάνι της χολέρας «Cholerabrunnen» που χρηματοδοτήθηκε από τον βαρόνο Eugen von Gutschmid, ο οποίος ήθελε να εκφράσει τις ευχαριστίες του για το γεγονός ότι η Δρέσδη γλίτωσε από τη χολέρα που απειλούσε την πόλη από τους ποταμούς Όντερ και Κάτω Έλβα το 1841 και το 1842:

Οι μαγαζάτορες προσπαθούσαν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα που τους άφησε η βροχή, μη θέλοντας να χάσουν τη μέρα μιας και ήταν Σάββατο μεσημέρι:

Εμείς προχωρήσαμε προς το κομμάτι της παλιάς πόλης που είχαμε δει και τη προηγούμενη μέρα:

Άκρως ερωτικό και όμορφο ακόμα και υπό συννεφιά και σκοτεινιά:

Ο κόσμος που αψηφούσε το νέο ενδεχόμενο βροχής ήταν ιδιαιτέρως πολύς και έκανε εκείνη την ώρα τη βόλτα του:

Αρκετοί από τους οποίους ήταν καλεσμένοι και στο γάμο που διεξάγονταν εκείνη την ώρα στη Frauenkirche:

Ήταν η ώρα του φαγητού για όλο τον κόσμο, οπότε αφού βρήκαμε ένα τραπέζι στην Augustiner κάτω από τέντα και όσο το δυνατόν πιο στεγνό, παραγγείλαμε δυο μισόλιτρες μελετώντας το μενού:

Μέχρι να έρθει η παραγγελία έκανα μια μικρή βόλτα για τις κλασσικές φωτογραφίες:

Επιστρέφοντας για να δοκιμάσω το κλασσικό μάλλον μενού. Τοπικά λευκά λουκάνικα συνοδείας pretzel και βουτύρου, αλλά και σνίτσελ με μαρμελάδα βατόμουρο και τηγανιτές πατάτες. Μια ομορφιά!

 

[Iris_90]

Ακόμα και με βροχή , όμορφη είναι η Δρέσδη , @psilos3 με συγκίνησε το φωτογραφικό οδοιπορικό σου καθώς με γύρισε νοερά στο 2013 όταν την είχα επισκεφτεί εγώ (Αύγουστο μήνα , βασικά μέσα προς τέλη Αυγούστου) ... Η συγκεκριμένη πόλη η χαρά του φωτογράφου ... Καλά το σνίτσελ με τις τηγανιτές πατάτες , υπερπεντανόστιμα !!!

 

[psilos3]

Αυτό ήταν κιόλας; Πάμε γι’ άλλα



Η κλεψύδρα με τις διαθέσιμες ώρες στη μαγευτική πόλη της Δρέσδης έδειχνε σχεδόν άδεια, οπότε πίνοντας μια ακόμα πολύ γρήγορη μπύρα αποχαιρετήσαμε τη παλιά πόλη:

Βγήκαμε γρήγορα από το κέντρο και προτιμήσαμε να μη χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα διαθέσιμα τραμ:

Αλλά να γυρίσουμε με τα πόδια παρόλο που τα πάντα ήταν βρεγμένα. Ο καιρός είχε ανοίξει για τα καλά και δε φοβόμασταν άλλη καταιγίδα:

Ακολουθήσαμε τη γνωστή διαδρομή μέσω του δημαρχείου

αλλά και του πάρκου Bürgerwiese

Στο οποίο εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι φιλοξενεί το γήπεδο Rudolf Harbig και το κατάστημα αναμνηστικών της Δυνάμο Δρέσδης, με την οποία ένιωσα αμέσως να με συνδέει κάτι βλέποντας τα γκραφιτι, τα αντιναζιστικά αυτοκόλλητα αλλά κυρίως τα χρώματα της, μη καταφέρνοντας να ψωνίσω κάτι εν τέλει:

Φτάσαμε στο -κακής αισθητικής- κτήριο του χοστελ για να παραλάβουμε τα σακίδια που είχαμε αφήσει στο φυλασσόμενο μέρος:

Κατηφορίζοντας ως το σταθμό Hauptbahnhof απ’ όπου και θα αναχωρούσε το τρένο μας. Βασικά ότι και αν είχαμε διαλέξει ως μέσο μετεπιβίβασης εκεί θα είχε αφετηρία:

Βασιζόμενοι (κακώς όπως αποδείχτηκε) στα τυπωμένα εισιτήρια μου βρήκαμε τη πλατφόρμα επιβίβασης, όπου ανεβήκαμε έγκαιρα περιμένοντας και περιμένοντας, βλέποντας τα άλλα τρένα να περνούν, τα άλλα τρένα να περνούν, τα άλλα τρένα να περνούν…

Ευτυχώς το μυαλό του μόνιμου κάτοικου Γερμανίας στροφάρισε βγάζοντας μας από τη δύσκολη θέση, όχι ότι θα μας χαλούσε να μείνουμε στη Δρέσδη βέβαια. Είχαμε κάνει, ή καλύτερα είχαμε ανέβει σε λάθος πλατφόρμα, καθώς το εισιτήριο έλεγε άλλα αντ’ άλλων.

Για να είστε σίγουροι λοιπόν και να μη τρέχετε τελευταίο 5λεπτο όπως εμείς, καλό είναι να συμβουλεύεστε το κιτρινόμαυρο πίνακα δρομολογίων που θα βρείτε σε κάθε πλατφόρμα του σταθμού:

Ευτυχώς το τρένο που προέρχονταν από τη Βουδαπέστη παρακαλώ είχε 10λεπτη καθυστέρηση, έτσι έπεσαν οι σφυγμοί και ανεβήκαμε με την άνεση μας στις μη αριθμημένες θέσεις του. Ξεκίνησε με νορμάλ σχετικά ταχύτητα δίνοντας μου κάποιες ωραίες εικόνες της παλιάς πόλης που δε μπόρεσα να απαθανατίσω, πριν ανοίξει το γκάζι του περίπου στα 200 χιλιόμετρα την ώρα στη Γερμανική επαρχία:

Δύο ώρες παρά κάτι λεπτά μετά και αφού πρώτα κάναμε μια σύντομη στάση στη Λειψία, κατεβαίναμε στο κεντρικό σταθμό του Βερολίνου Berlin Hauptbahnhof

 

[turms]

με εβαλες σε σκεψεις
Δεν εχω παει ποτε αλλα μου εβαλες το μικροβιο
εχουμε και ανοικτη προσκληση απο μια οικογενεια που γνωρισαμε ενα απογευμα σε ενα herberge περπατωντας το camino (που εισαι Yorgos να με καμαρωσεις)
καθε τρεις και λιγο μας στελνουν καμια καρτα και ρωτανε ποτε θα παμε


μαλλον θα κανω την καγκουρια να τους φορτωθουμε

 

[psilos3]

με εβαλες σε σκεψεις
Δεν εχω παει ποτε αλλα...

Για τη Δρέσδη;
Μα απορώ γιατί δε το χεις κάνει, η πόλη είναι στολίδι και συνδυάζεται εύκολα με τις τριγύρω κοντινές.
Να πάτε και να γυρίσετε περισσότερο, ευκαιρία είναι να δείτε και μη τουριστικά πράγματα εφόσον έχετε γνωστούς εκεί και να μας γράψεις εντυπώσεις!

 

[turms]

Για τη Δρέσδη;
Μα απορώ γιατί δε το χεις κάνει, η πόλη είναι στολίδι και συνδυάζεται εύκολα με τις τριγύρω κοντινές.
Να πάτε και να γυρίσετε περισσότερο, ευκαιρία είναι να δείτε και μη τουριστικά πράγματα εφόσον έχετε γνωστούς εκεί και να μας γράψεις εντυπώσεις!

...θα βρω ευκαιρια. καποιες ωρες οδηγησες ειναι . απλα προεχουν αλλα τον χειμωνα.

να σου πω...ασε την Δρεσδη. Τιποτα για αγονη γραμμη δεν εχει αλλο? του χρονου παλι?

 

[psilos3]

να σου πω...ασε την Δρεσδη. Τιποτα για αγονη γραμμη δεν εχει αλλο? του χρονου παλι?

Τώρα χειμώνιασε.
Ό,τι ταξίδι στο εξωτερικό προλάβουμε να κάνουμε μόνο πριν τη καραντίνα.
Άγονη γραμμή απ' του χρόνου πάλι.

 

[duty_free]

Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να ολοκληρωθεί -αν μπορώ να το θέσω έτσι- ο κύκλος, μιας και στα μέσα του Σεπτέμβρη του 21 ταξίδευα με την αδερφή μου και τον γαμπρό μου έχοντας ραντεβού με τον θείο μου - μόνιμο κάτοικο Γερμανίας, σε μια «οικογενειακή υπόθεση» όπως και τη προηγούμενη φορά, με προορισμό μια άλλη Γερμανική

Εὶμαι σὶγουρος ὸτι κὰπου θα ὲχει αναφερθεὶ αλλὰ για Γερμανὶα, αλλὰ δεν βρὴκα κὰτι με μια πρὸχειρη αναζὴτηση γι' αυτὸ και εὶπα νὰ ρωτὴσω εσὲνα που το ὲχει "φρὲσκο" - πλην τοὺ πιστοποιητικοὺ εμβολιασμοὺ (το διεθνὲς προφανὼς) χρειὰζεται κὰτι ὰλλο;

 

[psilos3]

εσὲνα που το ὲχει "φρὲσκο" - πλην τοὺ πιστοποιητικοὺ εμβολιασμοὺ (το διεθνὲς προφανὼς) χρειὰζεται κὰτι ὰλλο;

Έχει ενάμιση μήνα περίπου που έγινε το ταξίδι και τότε δεν απαιτούνταν τίποτε περισσότερο από πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Απ' ότι βλέπω το ίδιο ισχύει και σήμερα. Μπορείς να τσεκάρεις βάσει προορισμού εδώ:

Ταξιδιωτικές οδηγίες | Επίσημη ιστοσελίδα Aegean | Αεροπορικά σε Ελλάδα & εξωτερικό

Καλό θα είναι να κοιτάς μέχρι και τελευταία μέρα πριν το ταξίδι καθώς αυτά επαναξιολογούνται συχνά.

 

[psilos3]

Berlin, να ‘μαι πάλι εδώ!


Είναι μερικές πόλεις όμως που σε κερδίζουν τόσο εύκολα και άμεσα, που από τη στιγμή που θα φύγεις ψάχνεις την ευκαιρία να τις ξαναδείς. Στη περίπτωση μου μπορεί να μην είχε περάσει αρκετός καιρός από τη προηγούμενη επίσκεψη εκεί, ωστόσο έτσι όπως ήταν δομημένο το ταξίδι και με όλα όσα προηγήθηκαν αυτό το διάστημα δε θα μπορούσα επ’ ουδενί να πω όχι. Σ’ αυτό συνηγόρησε το γεγονός ότι στο Βερολίνο δε θα ήμασταν εντελώς μόνοι, αλλά με ένα πολύ καλό φίλο της αδερφής μου που ζει μόνιμα με τη γυναίκα του τα τελευταία χρόνια εκεί, δίνοντας μας μια πολύ σημαντική βοήθεια στο να δούμε πράγματα που δε θα βλέπαμε αλλιώς.

Βγήκαμε από το τρένο και περιπλανηθήκαμε αρκετά στον αχανέστατο κεντρικό σταθμό, παίρνοντας χρόνο προκειμένου να εξοικειωθούμε (και να θυμηθούμε) τις συγκοινωνίες της πόλης. Το τρένο S9 αλλά και S7 που κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο ήταν ο καλύτερος τρόπος μετάβασης προς τη περιοχή του Friedrichshain που θα μέναμε:

Φτάσαμε στο σταθμό Ostbahnhof και περπατήσαμε προς το ξενοδοχείο λίγα μέτρα πιο κάτω. Τσεκάραμε τα πιστοποιητικά και παραλάβαμε τις άλλες δύο κάρτες (οι δύο είχαν φτάσει νωρίτερα), ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιο μας για να ετοιμαστούμε. Η νυχτερινή θέα προς τον πύργο της τηλεόρασης ‘’Fernsehturm’’ μου έφερε απότομα τις πολύ όμορφες αναμνήσεις από το Γενάρη του 20, λίγους μήνες πριν:

Λίγες ώρα μετά και εμφανώς ανανεωμένοι, περνούσαμε τη γέφυρα Schillingbrücke του ποταμού Spree με ακόμα καλύτερη θέα προς την Alexanderplatz κινούμενοι νότια στην αγαπημένη περιοχή του Friedrichshain-Kreuzberg :

Περάσαμε παράλληλα με το πάρκο Mariannenplatz και τα εντυπωσιακά του κτήρια, έχοντας ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα για φαγητό σε μια διαδρομή που φυσιολογικοί άνθρωποι δε τη κάνουν με τα πόδια:

Και καθώς δεν υπήρχε κανένα άγχος για να μη κλείσει η κουζίνα μιας και είχαν παραγγείλει και για μας, κάναμε στάση για να βρέξουμε τα στεγνά μας λαρύγγια στο πρώτο αναψυκτήριο που είδα διαθέσιμο:

Οι πολύ γεμάτες βιτρίνες των ψυγείων της Γερμανίας πάντα με ενθουσιάζουν, επιλέγοντας μια Flensburger με το πολύ ωραίο άνοιγμα:

Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας συνεχίσαμε τα υπολειπόμενα χιλιόμετρα, φτάνοντας εν τέλει μισή ώρα μετά στο restaurant Brauhaus Südstern που περίμεναν και οι υπόλοιποι:

Περάσαμε απέναντι το δρόμο βλέποντας τον εντυπωσιακό ναό στο φόντο:

Και καθίσαμε γνωρίζοντας τη παρέα στην οποία εκτός από τον Α και τη γυναίκα του που προανέφερα, είχαν βρεθεί ακόμα δύο Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας, εργαζόμενοι εκεί για χρόνια, οπότε αυτόματα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την εκεί ζωή. Λίγο μετά κατέφτασαν και τα εκλεκτά εδέσματα:

Ένα κλασσικό γερμανικό πιάτο με χοιρινό, σάλτσα, πατατούλες και λάχανο, συνοδείας εκλεκτής φρέσκιας Weiss μπύρας που παράγεται στο συγκεκριμένο χώρο παρακαλώ και όπως είναι λογικό δεν αρκεστήκαμε σε μία!

Περασμένες μία και σηκωθήκαμε προκειμένου να δώσουμε συνέχεια στο βράδυ μας, περνώντας από τη πανέμορφη εκείνη την ώρα εκκλησία «Kirche Christliches Zentrum» θαυμάζοντας την και από κοντά:

Μιας και δεν υπήρχε ψυχή σε ένα κοντινό μπαράκι που θέλανε να μας βγάλουν τα παιδιά, πήραμε το μετρό από το σταθμό Südstern για να αλλάξουμε περιοχή:

Όταν έμαθα κατεβαίνοντας στο σταθμό Mehringdamm λίγο μετά ότι κατευθυνόμαστε σε Rock Club με το όνομα Clash ενθουσιάστηκα και η όποια κούραση της ημέρας πήγε αμέσως περίπατο καθώς κατευθυνόμασταν προς τα 'κει:

Σημεία των καιρών ή απλά τυπική διαδικασία; Όπως και να το πει κανείς η διαδικασία που προηγήθηκε της εισόδου ήταν μεγάλη. Αρχικά επίδειξη των πιστοποιητικών εμβολιασμού (εννοείται 8 στα 8), μαζί με ταυτότητα όμως όπως προβλέπεται, στη συνέχεια εγγραφή στη φόρμα με τα στοιχεία και στο τέλος ανάγνωση των κανόνων, σε μια νέα πραγματικότητα στη νυχτερινή διασκέδαση:

Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά κινούμασταν επιτέλους προς την είσοδο:

Απ’ ότι έμαθα το clash είναι ένα από τα πιο γνωστά ροκ κλαμπ με συγκεκριμένο χαρακτήρα (όπως τα περισσότερα bar στο Βερολίνο), ζωντανή μουσική που λόγω της κατάστασης δεν υπήρχε, πολύ ωραίο κλίμα και φυσικά παγωμένες μπύρες. Οι φωτογραφίες στο εσωτερικό απαγορεύονται ρητώς, ωστόσο κατάφερα να πάρω μερικές στη ζούλα:

Τη Helles την είχα δοκιμάσει ξανά στο Βερολίνο, οπότε τη παράγγειλα άφοβα, όπως και τις επόμενες βαρελίσιες από το μπαρ:

Ήπιαμε και συζητήσαμε αρκετά μιας και η μουσική δεν ήταν όσο δυνατή θα ήθελα σε ένα ακόμα μέτρο της νέας πραγματικότητας, καθισμένοι πάντα σε τραπέζι και γύρω στις τρεις ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας με το μετρό.

Οι Γερμανοί δεν είναι τυχαίοι, ξέρουν και βάζουν τις σωστές διαφημίσεις στους σταθμούς τους, για το νέο ολόφρεσκο δίσκο της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών:

Ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο και μιας και δεν είχα ύπνο καθώς δε χόρτασα βόλτες (και μπύρες) πήρα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα παγανιά στην east side Gallery, βάζοντας τα βρίζοντας με τον αυτόματο πωλητή του hostel ο οποίος δε δεχόταν το 5ευρο μου και δε μου έβγαζε μπύρα:

Έκανα τη βόλτα μου στη Mühlenstraße παράλληλα με το πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου, φωτογραφίζοντας και ψάχνοντας κάτι ανοικτό:

Έφτασα ως το «αδελφικό φιλί του σοσιαλισμού» άδειο ευτυχώς εκείνη τη περασμένη ώρα:

Το διασημότερο graffiti και κομμάτι της ιστορίας τη πόλης, απεικονίζει το φιλί του πρώην γ.γ της Σοβιετικής Σοβιετικής Ένωσης Λέονιντ Μπρέζνιεφ και του προέδρου της Ανατολικής Γερμανίας Έρικ Χόνεκερ:

Πέρασα απέναντι διασχίζοντας το δρόμο και κατόπιν το πεζόδρομο που οδηγεί στο γνωστό κλειστό γήπεδο Mercedes-Benz Arena βρίσκοντας όλα τα τριγύρω μαγαζιά σε διαδικασία κλεισίματος:

Έτσι επέστρεψα απέναντι, κοντύτερα στη γέφυρα Oberbaum και το άνοιγμα που κάνει το τείχος σε ένα σημείο με θέα το West Side Office απέναντι, συναντώντας αρκετό κόσμο να κάθεται στα σκαλάκια της όχθης του ποταμού:

Αποφασισμένος ότι δε πρόκειται να πιώ άλλη μπύρα πήρα νυσταγμένος το δρόμο της επιστροφής δίπλα στο τείχος…
\

 

[psilos3]

Πάμε για πρωινό;



Αυτή ήταν η ατάκα που ξεστομίσαμε μ’ ένα στόμα – μια φωνή, το Κυριακάτικο εκείνο πρωινό, μιας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο σηκωθήκαμε όλοι πολύ πεινασμένοι.

Εγώ πάλι μη θέλοντας να χάσω την ευκαιρία στο φως της ημέρας, κόλλησα στο τζάμι του παραθύρου για φωτογραφίες προς την Alexanderplatz με τα εντυπωσιακά της κτήρια που φαινόταν τέλεια από μακριά, αλλά και προς το τείχος σχεδόν από κάτω μου:

Δεν ήταν ούτε 11 όταν κατεβήκαμε και φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο του Α.

Προορισμός μας ήταν η Boxhagener Platz, περιοχή με αρκετά φαγάδικα & καφέ που σερβίρουν πρωινό. Βέβαια εγώ την ήξερα μόνο βράδυ (τι περίεργο) από τη προηγούμενη μου επίσκεψη, καθώς εκεί φιλοξενούνται και αρκετά μπαρ τα οποία μάλιστα αυξάνονται και πληθύνονται:

Παρκάραμε σχετικά εύκολα με την απαραίτητη προσοχή, καθώς τα σημεία στάθμευσης δεν είναι όλα διαθέσιμα για το κοινό, ούτε απευθύνονται όλα σε αυτοκίνητα, συνεχίζοντας με τα πόδια:

Ο δρόμος μας έβγαλε στο πάρκο της κεντρικής πλατείας όπου διεξάγονταν το Κυριακάτικο παζάρι, μέσα σε αρκετό κόσμο που κατέβηκε για να ψωνίσει ή να κάνει τη βόλτα του. Τόσο κόσμο μάλιστα που μας ανάγκασε να φορέσουμε τις μάσκες γιατί όποιος φυλάει τα ρούχα του…

Προχωρήσαμε ανάμεσα στους πάγκους χαζεύοντας τα εκθέματα προς πώληση, πολλά εξ αυτών απομεινάρια της Ανατολικής Γερμανίας τα οποία λατρεύω:

Ακόμα μια φορά η εκδρομή είχε χρώμα ρετρό, κάτι που συμβαίνει επανειλημμένως σ’ αυτές τις πόλεις:

Το μεγάλο μου πάθος βέβαια δεν είναι άλλο από το ψάξιμο ανάμεσα στα βινύλλια, κάτι για το οποίο μπορώ να αφιερώσω ώρες και ώρες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο λίγα λεπτά καθώς η υπόλοιπη παρέα πεινούσε και δεν ήταν διατεθειμένη να περιμένει εμένα και τα βίτσια μου:

Αρκέστηκα σε ένα λάβαρο της Dynamo Dresden που βρήκα προς πώληση:

Και συνέχισα ακολουθώντας τελευταίος (για φωτογραφικούς πάντα λόγους) την αναζήτηση καταστήματος φαγητού:

Ο κόσμος που γευμάτιζε ήταν ήδη αρκετός, παρόλο που οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι:

Ευτυχώς η έρευνα τελείωσε δύο τετράγωνα μετά, βρίσκοντας το ‘’Tempo-Box’’, ένα ρεστοραντ με μεγάλη κουζίνα πρωινού ή brunch όπως θα λέγαμε και στο χωριό μου. Το μάτι μου αμέσως έπεσε στο παραδοσιακό Γερμανικό πρωινό, με αυγά, πατάτες, λουκάνικα και τα σχετικά, αυτό που ήρθε όμως ένα μισάωρο μετά θύμιζε μια εκδοχή της παραδοσιακής Ελληνικής ομελέτας. Καλούτσικο δε μπορώ να πω:

Το ίδιο καλό ήταν χωρίς να μας εντυπωσιάσει και το υπόλοιπο τραπέζι. Καλύτερα προς το μέτριο, μιας και τα λαχανικά θύμιζαν κάτι από τέτοια, τα φρούτα ήταν άνοστα και οι ελιές σα να τρως χαρτί. Δύσκολη περίπτωση το φαγητό στο εξωτερικό αν είσαι Έλληνας…

Γεμίσαμε τα στομάχια μας μερικώς ικανοποιημένοι και ξεχυθήκαμε ξανά με ταχύ βήμα στους δρόμους της πόλης που συγκέντρωναν περισσότερο κόσμο όσο περνούσε η ώρα:

Ήταν το μεταίχμιο καθώς μπαίναμε προς το μεσημέρι και αρκετοί έτρωγαν ήδη το μεσημεριανό τους γεύμα. Είπαμε, δεν είμαστε στην Ελλάδα, όλα αυτά εκεί γίνονται πιο νωρίς:

Χωρίς άλλες χρονοτριβές μπήκαμε στο αυτοκίνητο, καθώς εκτός του ότι είχα μια πτήση να προλάβω, έπρεπε να δω και ένα από τα εντυπωσιακότερα αξιοθέατα της πόλης...

 

[Iris_90]

Και εγώ θυμάμαι τους πάγκους που πωλούσαν τα απομεινάρια της Σοβιετικής Γερμανίας , κάτι ρώσικους σκούφους με σφυροδρέπανο , κούκλες ματριόσκες , στρατιωτικά σήματα και πολλά άλλα ... Κότσι ψητό δοκιμάσατε ;;;