Ρωσία Στη γη των Σοβιετικών,των τσάρων και της ματριόσκας

[alma]

@Vasileti νόμιζα πως είχες καταγωγή από εκεί,πως είσαι ομογενής από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ ή κάτι τέτοιο.Δεν θυμάμαι γιατί το νόμιζα. Ίσως από κάποια άλλα σχόλια που είχες κάνεις σε διάφορα θέματα;Ούτε θυμάμαι πια.

 

[alma]

Μπορεί το πολύωρο περπάτημα και οι πόνοι στα πόδια να μην κατάφεραν να μας λυγίσουν, μια και ότι αντίκριζες σε κάθε στενό και σε κάθε λεωφόρο ήταν ικανό να κάνει κάποιον να ξεχάσει κάπως την κούραση, την πείνα όμως; Από το πρωί όρθιοι, από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο, το φαγητό του αεροπλάνου δεν μπορούσε πια να μας κρατήσει.


«Μήπως να τρώγαμε κάτι;» είπε ο άντρας-αφέντης που τελικά είχε δίκιο, όπως μαρτυρούσε το στομάχι μου που γουργουρίζοντας συμφωνούσε μαζί του. Αφού κάναμε μερικές γύρες , καταλήξαμε σε ένα ημιυπόγειο μαγαζάκι το οποίο από τον κατάλογο φαινόταν να έχει ενδιαφέρουσα κουζίνα. Μέσα δε, είχε ένα στυλ μεταξύ English country διακόσμησης και τσαρικής Ρωσίας αν κρίνω από (κάποιες από) τις φωτο στους τοίχους. Μόλις μπήκαμε μέσα βγήκε από την κουζίνα η σερβιτόρα ντυμένη με μαύρη στολή και λευκή ποδιά σε στυλ υπηρέτριας από τη «Λάμψη» του συχωρεμένου του Φώσκολου.


Στα σοβαρά τώρα όλοι οι σερβιτόροι ήταν ευγενέστατοι και το φαί εξαιρετικό, κάποια στιγμή δε, είχαμε πια μείνει μόνοι στο μαγαζί αφού οι υπόλοιποι πελάτες είχαν φάει και έφυγαν.

Όταν πήραμε γλυκό, η σερβιτόρα ήρθε και είπε με ένοχο ύφος αφού ζήτησε συγνώμη, πως σε λίγο θα έκλειναν και αν μπορούσαμε να τελειώναμε το γλυκό στην επόμενη μισή ώρα. Φύγαμε μέσα σε 10 λεπτά και φέρνοντας μας τα ρέστα μας είπε κάμποσες φορές «ευχαριστώ» και μας έδωσε μερικά αναμνηστικά από την πόλη ως δώρο.

Το πρώτο γεύμα στην πόλη μας άφησε υπέροχες εντυπώσεις.


Μια μικρή βόλτα ακόμα μας αποκάλυψε διάφορα ενδιαφέροντα αξιοθέατα, επιβλητικά κτίρια, το εντυπωσιακό τεράστιο κτίριο της Aeroflot στην πόλη, αλλά και μαγαζάκια με χαρακτηριστικά σουβενίρ κάθε είδους από μαντήλια ως ομοιώματα του Βλαδίμηρου Πούτιν πάνω σε μια αρκούδα.

Και ήταν μόνο μια πολύ μικρή γεύση του τι θα βλέπαμε το επόμενο πρωί.


Ξυπνήσαμε αργά. Και μια και το χθεσινοβραδινό γεύμα είχε τσαρική ατμόσφαιρα είχε έρθει η ώρα για πρωινό με καθαρά σοβιετική αίσθηση σε υπόγειο καφέ αυτή τη φορά. Κατακόκκινα καθίσματα και σοβιετικές αφίσες παντού. Κυρίως από τις ένδοξες εποχές της κατάκτησης του διαστήματος. Η μέρα προμηνυόταν πολύ ενδιαφέρουσα.

 

[KonstantinosAlyona]

Λένινγκρααααααντ Χαίρομαι που σας άρεσε, ντρέπομαι που από πέρυσι η ιστορία μου έχει μείνει μισή.

 

[alma]

περιμένουμε *"κεφάλαιο".

*Σόρι για την καπιταλιστική λέξη

Η μόνη περίπτωση να συχωρεθείς, είναι να πας στο καφέ με τις κατακόκκινες καρέκλες και τις σοβιετικές αφίσες, με ασορτί κατακόκκινο μπλουζάκι και να αποστηθήσεις μία προς μία τις επιγραφές κάθε αφίσας.

 

[Vasileti]

@Vasileti νόμιζα πως είχες καταγωγή από εκεί,πως είσαι ομογενής από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ ή κάτι τέτοιο.Δεν θυμάμαι γιατί το νόμιζα. Ίσως από κάποια άλλα σχόλια που είχες κάνεις σε διάφορα θέματα;Ούτε θυμάμαι πια.

Καμία σχέση με καταγωγή ή ομογένεια. Πρωτοπήγα σχεδόν 4 δεκαετίες αφότου ο πελαργός με πήγε στη Λάρισα ενώ πολύ γρήγορα έπρεπε να συνεχίσει Αθήνα. Μουρμουρίζοντας βέβαια σαν ταρίφας που του αλλάζεις τον προορισμό, ούτε που μυρίστηκε τον ιστορικό του ρόλο. Γιατί στη γειτονιά που ακούμπησε την πετσέτα είχε κάθε χρόνο εκκλησιαστικό πανηγύρι με πολλά βιβλία ρώσων συγγραφέων
Σε παραπλάνησα με τη ζέση με την οποία ανακατώνομαι στα σχετικά τοπικ. Λίγο υπερβολικό αλλά νιώθω πολλούς απο Ρωσία και, κυρίως, Ουκρανία φίλους και οικογένεια και το παραδείχνω. Είχα και ψιλοδύσκολες εμπειρίες. Πάρε όμως ανάμεσα στα άλλα σουβενίρ και ένα από τα ταπεινά σύμβολα αγάπης του Λένινγκραντ που ξέρουν μόνο οι ντόπιοι. Βρίσκει τρόπο να σκάσει μύτη κοντά στη λασπωμένη φασαρία του φθινοπώρου, γιαυτούς που πήραν πρέφα πού βρέθηκαν και είναι ευγνώμονες γιαυτό.

 

[hydronetta]

Μπορεί το πολύωρο περπάτημα και οι πόνοι στα πόδια να μην κατάφεραν να μας λυγίσουν, μια και ότι αντίκριζες σε κάθε στενό και σε κάθε λεωφόρο ήταν ικανό να κάνει κάποιον να ξεχάσει κάπως την κούραση, την πείνα όμως; Από το πρωί όρθιοι, από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο, το φαγητό του αεροπλάνου δεν μπορούσε πια να μας κρατήσει.


«Μήπως να τρώγαμε κάτι;» είπε ο άντρας-αφέντης που τελικά είχε δίκιο, όπως μαρτυρούσε το στομάχι μου που γουργουρίζοντας συμφωνούσε μαζί του. Αφού κάναμε μερικές γύρες , καταλήξαμε σε ένα ημιυπόγειο μαγαζάκι το οποίο από τον κατάλογο φαινόταν να έχει ενδιαφέρουσα κουζίνα. Μέσα δε, είχε ένα στυλ μεταξύ English country διακόσμησης και τσαρικής Ρωσίας αν κρίνω από (κάποιες από) τις φωτο στους τοίχους. Μόλις μπήκαμε μέσα βγήκε από την κουζίνα η σερβιτόρα ντυμένη με μαύρη στολή και λευκή ποδιά σε στυλ υπηρέτριας από τη «Λάμψη» του συχωρεμένου του Φώσκολου.


Στα σοβαρά τώρα όλοι οι σερβιτόροι ήταν ευγενέστατοι και το φαί εξαιρετικό, κάποια στιγμή δε, είχαμε πια μείνει μόνοι στο μαγαζί αφού οι υπόλοιποι πελάτες είχαν φάει και έφυγαν.

Όταν πήραμε γλυκό, η σερβιτόρα ήρθε και είπε με ένοχο ύφος αφού ζήτησε συγνώμη, πως σε λίγο θα έκλειναν και αν μπορούσαμε να τελειώναμε το γλυκό στην επόμενη μισή ώρα. Φύγαμε μέσα σε 10 λεπτά και φέρνοντας μας τα ρέστα μας είπε κάμποσες φορές «ευχαριστώ» και μας έδωσε μερικά αναμνηστικά από την πόλη ως δώρο.

Το πρώτο γεύμα στην πόλη μας άφησε υπέροχες εντυπώσεις.


Μια μικρή βόλτα ακόμα μας αποκάλυψε διάφορα ενδιαφέροντα αξιοθέατα, επιβλητικά κτίρια, το εντυπωσιακό τεράστιο κτίριο της Aeroflot στην πόλη, αλλά και μαγαζάκια με χαρακτηριστικά σουβενίρ κάθε είδους από μαντήλια ως ομοιώματα του Βλαδίμηρου Πούτιν πάνω σε μια αρκούδα.

View attachment 207970
View attachment 207971
View attachment 207972
View attachment 207973

View attachment 207974

Και ήταν μόνο μια πολύ μικρή γεύση του τι θα βλέπαμε το επόμενο πρωί.


Ξυπνήσαμε αργά. Και μια και το χθεσινοβραδινό γεύμα είχε τσαρική ατμόσφαιρα είχε έρθει η ώρα για πρωινό με καθαρά σοβιετική αίσθηση σε υπόγειο καφέ αυτή τη φορά. Κατακόκκινα καθίσματα και σοβιετικές αφίσες παντού. Κυρίως από τις ένδοξες εποχές της κατάκτησης του διαστήματος. Η μέρα προμηνυόταν πολύ ενδιαφέρουσα.

View attachment 207975

View attachment 207976
View attachment 207977

Εγώ τώρα που είχα ένα... οργασμό με τις αφίσες με το κυριλλικό αλφάβητο (διότι αυτό κάνει τη διαφορά) να το ψάξω @alma μου;; Απορώ πώς τρέχω από κι απο κει στην υφήλιο... (οι κακές παρέες θα μου πεις)

 

[alma]

Εγώ τώρα που είχα ένα... οργασμό με τις αφίσες με το κυριλλικό αλφάβητο (διότι αυτό κάνει τη διαφορά) να το ψάξω @alma μου;;

Ε τα κάνει αυτά το κυριλλικό αλφάβητο...

 

[alma]

Τα κανάλια και το υδάτινο στοιχείο προσθέτουν γραφικότητα και ομορφιά στην πόλη. Όμως αυτό θα το απολαμβάναμε καλύτερα το βράδυ.

Τώρα ήταν η ώρα της επίσκεψης στο απίστευτο Ερμιτάζ, έναν από τους βασικούς λόγους επίσκεψης στην πόλη. Όμως πριν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου στεγάζεται το μουσείο, περάσαμε από την επιβλητική Дворцовая площадь, την πλατεία του Παλατιού. Κι επειδή η Ρωσία έχει αυτή την ιδιότητα, να σε κάνει να ανατριχιάζεις σε κάθε βήμα, με τη μεγάλη και σημαντική ιστορία της, το ίδιο ένιωσα και σε αυτή την πλατεία. Κάποτε εδώ λάμβαναν χώρα στρατιωτικές παρελάσεις συχνά με τη συμμετοχή του Τσάρου. Το 1905 όμως ήταν το μέρος όπου έλαβε χώρα η ματωμένη Κυριακή (Кровавое воскресенье). Άοπλοι διαδηλωτές που προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τα αιτήματα τους στον Τσάρο, δέχτηκαν σφαίρες από την φρουρά του. Για πολλούς αυτή ήταν η αρχή του τέλους του Τσαρισμού στη Ρωσία.

Από την ίδια πλατεία το 1917 πια, έγινε επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα και η ιστορία είναι γνωστή σε όλο τον πλανήτη. Να γιατί ακόμα και μια τόσο εντυπωσιακή και επιβλητική πλατεία, όταν βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, δεν μπορεί κανείς να την δει μόνο ως όμορφο αξιοθέατο, αλλά ως μέρος της ιστορίας.

Η ουρά για να μπούμε στο Ερμιτάζ δεν ήταν και μικρή αλλά ούτε και ατέλειωτη. Πρώτη φορά όμως πέρασα τόσο υπέροχα κατά την παραμονή σε ουρά. Ούτε θυμάμαι πια πως βρέθηκα στην κουβέντα με μερικούς Ρώσους που βρίσκονταν πίσω, μπροστά και δίπλα μας. Μάλλον κάποιος κάτι ρώτησε για την αναμονή, κάτι του απάντησε κάποιος άλλος κι έτσι γίναμε όλοι μια παρέα που συζητούσε. Οι Ρώσοι δεν είναι τόσο εξωστρεφείς σαν λαός όπως οι Νοτιοευρωπαίοι για παράδειγμα. Όμως διαπίστωσα πως είναι ευγενείς στην πλειοψηφία τους ,ενθαρρύνουν και κάνουν να νιώθει άνετα τον ξένο που μιλάει ρώσικα ή τουλάχιστον έτσι φέρθηκαν σε μένα. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πίσω μας, κρατιόντουσαν ακόμη αγκαζέ και ήταν πολύ συγκινητικό ενώ μας έλεγαν πως αν και ντόπιοι έμπαιναν πρώτη φορά στο μουσείο και έβλεπες την «φλόγα» της προσμονής στα μάτια τους. Είχα δε ακούσει να συζητούν μεταξύ τους (πριν τους μιλήσουμε,όταν δεν ήξεραν καν πως ήταν Έλληνες μπροστά) να λένε πως πρέπει να δουν οπωσδήποτε το τμήμα με τις ελληνικές αρχαιότητες. Αισθάνθηκα τύψεις και ντροπή γιατί εμείς σκεφτήκαμε να το παραλείψουμε (γιατί έχουμε δει άπειρα ελληνικά αρχαία τόσο στα ελληνικά μουσεία, όσο και σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο) και γιατί το Ερμιτάζ είναι ατέλειωτο και πρέπει αναγκαστικά να αφήσεις κάποια τμήματα έξω.


Στην συνέχεια έπιασα την κουβέντα με μια ρωσίδα, δίπλα στην οποία ήταν 2 παιδάκια .Το ένα αγοράκι ροδομάγουλο και στρογγυλό, γύρω στα 10 μου έπιασε την κουβέντα ,ρωτώντας ένα σωρό πράγματα (από το αν εμένα μου άρεσε το χρώμα του παλατιού , καθώς εκείνος λέει θα το προτιμούσε πιο έντονο, μέχρι το αν έρχομαι πρώτη φορά στο μουσείο). Μετά μου είπε για το μαθήματα του στο σχολείο και μου χαμογελούσε συνεχώς αν και συχνά ντροπαλά, κοιτώντας το πάτωμα. Όταν πλησιάσαμε κοντά στο ταμείο για να βγάλουμε εισιτήρια να μπούμε μέσα, το παιδάκι κάποια στιγμή έφυγε…Στο ερωτηματικό μου βλέμμα η ρωσίδα μπροστά μου, μου είπε: «Α, αυτό το παιδάκι δεν ήταν δικό μου.Εγώ ένα γιό έχω αυτόν εδώ.» δείχνοντας το άλλο,το πιο σιωπηλό παιδάκι.



«Και το άλλο που βρέθηκε που καθόταν δίπλα σας, όταν μιλούσαμε και μου έπιασε την κουβέντα;»

«Α, αυτό το παιδάκι μου ήταν άγνωστο…Ήρθε και σας συμπάθησε μάλλον, είδε που μιλούσαμε και μπήκε κι αυτό στην κουβέντα»….


Το ροδομάγουλο ξανθό αγοράκι έφυγε προς την πραγματική του οικογένεια, στο πίσω μέρος της ουράς κι εμείς αρχίσαμε την είσοδο μας στο μαγικό κόσμο του Ερμιτάζ…Ένα μουσείο στο οποίο η είσοδος ήταν όνειρο ζωής…

 

[Yorgos]

Τρομερή ευκρίνεια, τι καπιταλιστική κάμερα χρησιμοποιείς;

 

[alma]

Τρομερή ευκρίνεια, τι καπιταλιστική κάμερα χρησιμοποιείς;

Κι όμως έχω απλώς μια ταπεινή Sony Cyber shot DSC-W830...Πρέπει να είναι μια από τις πιο φθηνές εδώ μέσα, αν κρίνω από τα μοντέλα που έχουν αναφέρει άλλα μέλη...Αλλά δεν σκοπεύω να την αλλάξω προς το παρόν, αφενός γιατί με ικανοποιεί το αποτέλεσμα που δίνει,αφετέρου γιατί δεν σκοπεύω να δώσω παραπάνω χρήματα.Άσε που τη βρίσκω και εύχρηστη.

 

[alma]

Λένε πως το μόνο που μπορεί να κλέψει λίγη από τη δόξα και τη λάμψη του Ερμιτάζ είναι τα ίδια κτίρια στα οποία στεγάζεται. Ίσως και ένα τόσο σημαντικό μουσείο και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, να μην μπορούσε να στεγαστεί σε κάτι λιγότερο εντυπωσιακό.


Όσο για τις συλλογές του; Θέλεις ρώσικη τέχνη; Γαλλική; Φλαμανδική; Ιταλική; Ισπανική; Αιγυπτιακές αρχαιότητες; Ασιατικές; Ελληνικές; Ας μην το κουράζουμε. Και πολλά ακόμη.


Χαθήκαμε μερικές φορές μέσα στο Ερμιτάζ. Εκτός από μία υπάλληλο που ήταν σούπερ ξινή και βαριόταν να απαντήσει, όλοι οι άλλοι υπάλληλοι ήταν με το χαμόγελο στα χείλη, που γινόταν πιο έντονο όταν τους απευθυνόσουν στα ρώσικα.


Πάντως σχεδόν όλοι οι υπάλληλοι ,ανεξαρτήτως σε ποια συλλογή τους λέγαμε πως θέλαμε να πάμε, ρωτούσαν : «Τα πορτραίτα των τσάρων μας τα είδατε;» ….Και το επικό; Μια υπάλληλος είπε: «Ε, δείτε τα πορτραίτα των τσάρων μας άλλη μια φορά και μετά προχωράτε στα υπόλοιπα που θέλετε».



Ακολουθούν μερικές φωτό από το μοναδικό Ερμιτάζ όπου πραγματικά η μισή μέρα που περάσαμε εκεί μέσα, άξιζε πραγματικά όσο δεν μπορώ να περιγράψω.

Αφιερωμένη στον @hydronetta που δεν μπορεί χωρίς κυριλλικό αλφάβητο (εδώ σε χάρτη της βυζαντινής αυτοκρατορίας)

Αλλά και η συνέχεια θα ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα. Τα «δελφίνια» έξω από το Ερμιτάζ θα μας οδηγούσαν στο Петергоф. Το πλοιάριο ήταν γεμάτο με Ρώσους και ήμασταν οι μόνοι ξένοι.

Λίγο πριν μπούμε στους κήπους….

Βγάλαμε εισιτήριο μόνο για τους κήπους αλλά τα κουρασμένα μας πόδια διαμαρτύρονταν στην προοπτική μετά από τόσο περπάτημα στο Ερμιτάζ να περπατήσουμε τόσα χιλιόμετρα για να δούμε τους τεράστιους κήπους.


Υπήρχε η λύση να πάμε με τα ανοιχτά αμαξίδια, όπου βγάζοντας εισιτήρια σε προειδοποιούν πως η περίπου 45 λεπτών ξενάγηση γίνεται μόνο στα ρώσικα.


«Κανένα πρόβλημα» είπε ο συνταξιδιώτης μου. «Θα εκτελείς χρέη μεταφραστή. Θα δούμε ξεκούραστα τους κήπους και θα μου μεταφράζεις και όλη την ξενάγηση στα ελληνικά ταυτόχρονα».


Το αμαξάκι ήταν σχεδόν γεμάτο και δεν βρίσκαμε διπλανές θέσεις, ώσπου μια οικογένεια Ρώσων δίπλα μας, επέμενε να χωριστούν εκείνοι για να κάτσουμε εμείς μαζί…Τους συμπάθησα κι άλλο τους Ρώσους.


Φυσικά για 45 λεπτά ψιθύριζα την μετάφραση στον άντρα μου που ήταν ο μόνος από το γκρουπάκι που δεν καταλάβαινε ρώσικα. Μας πέρασαν σχεδόν από κάθε σημείο των κήπων , μας είπαν για τη δημιουργία τους, για τις προσθήκες που έγιναν και πότε και φυσικά για τις καταστροφές που υπέστησαν από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας.


Γενικά οι Ρώσοι είναι περήφανοι για την ιστορία τους, όπως διαπίστωσα επανειλημμένως συζητώντας με αρκετούς Ρώσους στο ταξίδι μου αυτό (αλλά και με Ρώσους που ζουν στην Ελλάδα) και ειδικά για την νίκη στο Β Παγκόσμιο πόλεμο, ενάντια στους Γερμανούς.

Όταν τελείωσε η ξενάγηση, αισθάνθηκα την ανάγκη να ευχαριστήσω ξανά το ζευγάρι των Ρώσων με τα 2 μικρά παιδάκια που χωρίστηκαν για να κάτσουμε μαζί εμείς, όμως η γυναίκα με σταμάτησε γελώντας και θεώρησε αστείο να την ευχαριστώ για κάτι τέτοιο.


Μνημείο έξω από το Петергоф αφιερωμένο σε ήρωα του ναυτικού

Η πείνα μας έκανε να σταματήσουμε σε ένα μαγαζί self service, μέσα στους κήπους, όπου δοκιμάσαμε ένα σωρό πράγματα σε πολύ χαμηλές τιμές, από πιροσκί μέχρι επιδόρπιο πήραμε.

Επιστρέψαμε στην υπέροχη Αγία Πετρούπολη όπου είχαμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Ως τις 3.00 τα ξημερώματα θα ήμασταν όρθιοι.

 

[KonstantinosAlyona]

Ζηλεύωωωω
Γλαφυρή περιγραφή και τόσο όμορφες φωτογραφίες, ειδικά όσες περιλαμβάνουν ουρανό!