Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Προς Ανατολάς, Road Trip (Τουρκία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία)

[themischar]

Στη ῀Μπάρα της ζαχαροπλαστικής῀, (THE bagel BAR) απολαύσαμε και λόγω ώρας, Relax - Enjoy & πολύ πολύ Revive.

Με σύμμαχο την ξεκούρασή μας συνεχίζουμε και περνάμε τους κεντρικούς και τους εμπορικούς πεζόδρομους και τα σύγχρονα εμπορικά κέντρα της πόλης όπου βλέπεις όλα τα γνωστά καταστήματα και μπουτίκ με τις γνωστές φίρμες.

Να, φάνηκαν τα πανύψηλα τείχη της παλιάς πόλης που περικλείουν ιστορικά κτίρια όπως τον Πύργο της Κόρης, που ήταν φάρος η Ζωροαστρικός ναός.

Υπάρχει ένα μυστήριο για το τι ήταν ένα από τα κύρια αξιοθέατα, ο «Πύργος της Παρθένου». Ήταν πύργος φρουράς, παρατηρητήριο, ή κάποιο είδος αρχαίου ναού; Οι εμπειρογνώμονες-έχουν διαφορετικές απόψεις.

Ανεβαίνουμε στο εσωτερικό του Πύργου που παρουσιάζονται διάφορα εκθέματα.

Με τη χρήση της κυκλικής εσωτερικής σκάλας, καταλήγουμε στην ῀ταράτσα῀ που παρέχει έξοχη θέα σε όλη την πόλη. Ο χώρος είναι προφυλαγμένος με υαλοπέτασμα ύψους 2μ και σκοπό έχει την προφύλαξη των επισκεπτών από τους αέρηδες (σήμερα και εμείς τους καταλάβαμε επαρκώς) που εδώ πάνω σφυρίζουν παρ´ όλη τη ζεστή ατμόσφαιρα.

Βγαίνουμε και συνεχίζουμε μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, με τα μικρομάγαζα στο φόρτε τους.

Το βράδυ φρόντισε να κάνει την εμφάνισή του και ο φωτισμός της πόλης μια πραγματική μαγεία.

Στο δρόμο για την Ακαδημία Επιστημών, συναντήσαμε το άγαλμα Statue of Yusif Heydar Mammadaliyev, που είναι αφιερωμένο στον άνθρωπο των Επιστημών.

Τα υπερυψωμένα τείχη της παλιάς πόλης.

Οι Φλεγόμενοι Πύργοι σε πλήρη δράση που αλλάζει συνεχώς ο φωτισμός τους και μαγεύουν τα μάτια των επισκεπτών.

Τα τσούκσαμε για τα καλά στο μακρόστενο κουτούκι, συνοδεία οργάνων με τοπική μουσική.

Με έναν αέρα που με την πάροδο της ώρας διαρκώς αυξανόταν.
Καληνυχτήσαμε, δοθείσης ευκαιρίας, και τον μικρό και πάμε για νάάάνι.

 

[themischar]

19η μέρα, Baku (Αζερμπαϊτζάν) - Ganja Αζερμπαϊτζάν) & 360 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1Pa8CyyHqN910V6EWcdziPpCUNQOL-EZK&usp=sharing

Με τον πρωϊνιάτικο ανεμοδαρμένο καιρό ξεκινάμε τη μέρα μας, φορτωμένοι με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή την όμορφη και πλούσια πρωτεύουσα.

Η διαδρομή προς την πόλη Ganja στα πρώτα της 150χλμ είναι εξαιρετική με διαχωριστική νησίδα στη μέση και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατέυθυνση και πάρα μα πάρα πολλές κάμερες ελέγχου, όπου τα όρια είναι <120χλμ/ώρα.
Το τοπίο, δείχνει και είναι ερημικό. Αυτἠ μας η διαδρομή περνά πολύ κοντά από το Gobustan (όπου θέλαμε την πρώτη μας στάση).

Βρήκαμε επιτέλους έναν καλοφτιαγμένο δρόμο και δεν καταφέραμε να τον απολαύσουμε λόγω των δυνατών και ψυχρών πλάγιων ανέμων που μας μαστιγώνουν ανελέητα μαζί με την άμμο, θέλοντας να μας αποδείξουν για ποιόν λόγο η πόλη λέγεται ανεμοδαρμένη.
Μετά βίας κρατιόμασταν σε πορεία και με μόλις 40-50 χλμ/ώρα. Φτου και πάλι φτου. Η δυσκολία μας ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής γι´αυτό και χάσαμε και την έξοδο για το Gobustan. Κάτι ο αέρας, κάτι η αμμοβολή, έκαναν τις πινακίδες σήμανσης με το ζόρι να είναι υπαρκτές.

Το GPS, δεν το είχα ενεργοποιημένο γιατί είπα πως μια ευθεία δρόμος ήταν, αλλά μόλις περάσαμε τα 80 χλμ και έπρεπε ήδη να έχουμε δει την έξοδο, σταμάτησα στη άκρη για έλεγχο !
Δεν είχαμε προλάβει να βγάλουμε συμπέρασμα, όταν καρφώενται πίσω μας ένα φορτηγό και βγαίνει ο 45άρης οδηγός με δυό μπουκάλια νερό και μας τα προσφέρει χωρίς να βγάλει λέξη ! ! !
Με νοήματα και επείδειξη στο χάρτη μας είπε πως το περάσαμε το μέρος και θα´πρεπε να κάνουμε αναστροφή στη γέφυρα που ήταν μπροστά μας περίπου 3χλμ. Τον διπλοευχαριστήσαμε και μπήκαμε στη ρότα του μπρος τα πίσω.

Με μικρή ταχύτητα, μεγάλη μουρμούρα αλλά και τη δέουσα προσοχή, φθάσαμε στο σωστό σημείο.

Το Gobustan είναι κυρίως γνωστό σαν ένας αρχαιολογικός χώρος, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς στον κατάλογο της Unesco. Πριν 12.000 χρόνια,εδώ, άνθρωποι σχημάτιζαν «ζωγραφιές» χαράσσοντας τους βράχους, που εύκολα χαράσσονται και διατηρούνται σε καλή κατάσταση χάρη στο κλίμα της περιοχής.

To Εθνικό Πάρκο του Γκομπουστάν, επισήμως Πολιτιστικό Τοπίο Τέχνης των Βράχων του Γκομπουστάν, είναι ορεινή περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο της οροσειράς του Καυκάσου, στο Αζερμπαϊτζάν. Το πάρκο βρίσκεται δυτικά του Γκομπουστάν, περίπου 65 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του κέντρου του Μπακού.

Η επίσκεψη ξεκινά από το μουσείο της περιοχής, που είναι οργανωμένο καλά και παρουσιάζει τις ιδιαιτερότητες του μνημείου και της ιστορικής αξίας του.

Μέρος του εξωτερικού χώρου του μουσείου.

Καλοδιαμορφωμένος και ο εσωτερικός χώρος.

Στη συνέχεια (παρέα με τη moto) πήγαμε στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, όπου περιεργαστήκαμε τα πετρογλυφικά στο χώρο που βρέθηκαν, και απολαύσαμε τη θέα προς τον «κάμπο» του Gobustan και την Κασπία.

Μέσα στο λιοπύρι της μέρας, ανασκουμπωθήκαμε και φύγαμε από το ενδιαφέρον Gobustan.

Η συνέχεια, της διαδρομής, θα ήταν πράγματι πολύ ανιαρή, γιατί πράγματι δεν έχει να προσφέρει κάτι αξιόλογο, αν δεν συνέβαινε το απροσδόκητο.

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με ταχύτητα <80χλμ και περνάμε ακόμη μια έξοδο ενός μικρού χωριού, όπου ήταν σταθευμένο και ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Δεν απομακρυνθήκαμε διόλου, από τη διαστάυρωση, και ακούμε τη σειρήνα του ῀κυνηγητού῀ πίσω μας, κόβω λίγο και βλέπω (από τον καθρέπτη) το περιπολικό πίσω μας και να μην μας προσπερνάει.
Αποφάσισα να σταματήσω, στην άκρη, αλλά πάνω στο δρόμο.
Το περιπολικό έρχεται και σταματάει πίσω μας και πάνω στην Λ.Ε.Α. με τη σειρήνα του να συνεχίζει να ᾽᾽παίζει´´ και κανένας να μην βγαίνει έξω.

Κατεβαίνουμε και πλησιάζω στο παράθυρο του συνοδηγού (αποφεύγοντας συνειδητά την πλευρά του δρόμου) που όμως δεν κάθεται κανείς. Βλέπω ότι στο περιπολικό υπάρχει ο ένστολος οδηγός και ένα άτομο με πολιτικά στο πίσω κάθισμα.

Έχω ᾽᾽φορτώσει᾽᾽ για το σκηνικό, επειδή έχω διαβάσει δεξιά - αριστερά σε Forum για τη συμπεριφορά κάποιων Αστυνομικών που απαιτούν χρήματα και δεν μιλούν ξένη γλώσσα.

Ο οδηγός, από μέσα, ανοίγει το παράθυρο από την πλευρά μου και πριν προλάβει να μου μιλήσει, του δίνω με μία τα διαπιστευτήριά μου και περιμένω.
Με νοήματα και τη λέξη radar στα χείλη του, μου δίνει να καταλάβω πως έτρεχα και για επιβεβαίωση μου δίνει, ο πίσω με τα πολιτικά ντυμένος, το tablet που χειριζόταν και μου δείχνει να το διαβάσω.
Κοιτάω στο tablet και βλέπω περασμένα τα δεδομένα τόσο της moto, όσο και τα δικά μου (δηλ. αρχική καταγραφή στοιχείων στα σύνορα).

Σηκώνω το κεφάλι μου και του λέω χαμογελώντας αυτολεξεί :
<<O.K. εμείς είμαστε>>.
<<Δώσε, μονολογεί Αζέρικα ο οδηγός και μου δείχνει ένα χαρτονόμισμα των 50 AZN = 25€ περίπου>>.
<< Δεν έχω μετρητά, του απαντώ και του δείχνω τις κάρτες μου. Πάρε κάποια από αυτές και κράτα το ποσό που θέλεις (συνεχίζω με Ελληνικά για να κάνω ευκολότερη τη νοηματική μου κίνηση)>>.
Το καταλαβαίνει μια χαρά ο ατιμούλης και μου δείχνει τη Μάτα, για να δώσει εκείνη.
<<Εεε δεν έχουμε μετρητά, κράτα από κάποια κάρτα ή πάμε στο κοντινό χωριό που έχει ΑΤΜ να βγάλω και να σου δώσω (πάλι στα Ελληνικά)>>.
Με έναν Αζέρικο βρυχηθμό και με μια κίνηση φανερής απέχθειας, μας απέπεμψε να φύγουμε.

Δεν είπα τπτ, βάλαμε κράνος και φύγαμε.

Μπροστά εμείς και πίσω εκείνοι (χωρίς την σειρήνα) ακριβώς με 50χλμ όσο έλεγε η πινακίδα στα δεξιά του δρόμου. Μας ᾽᾽συνόδεψαν᾽᾽ κανονικά κοντά τα 30χλμ έως ότου έστριψαν σε ένα χωματόδρομο.
<<Αμέσως λέω, στη Μάτα, τώρα ανοίγω>>.
<<Καλά λέει, και αν έχουν ειδοποιήσει τους παράτω?>>
<<Ουφ, να πάρει !>>

Με επιμονή και συστηματικά οδήγησα ᾽᾽πακέτο᾽᾽ με τις πινακίδες του Κ.Ο.Κ για αρκετά χλμ, έως ότου βρήκαμε τούτο το χάλασμα.

Η ανάπαυλά μας, με τα λιγοστά βρισκούμενα, δε διήρκησε πολύ και ξαναμπήκαμε στο δρόμο.

Η είσοδος στην δεύτερη μεγάλη πόλη του Αζερμπαϊτζάν, και στη σύντομη παραμονή μας, μας άφησε άφωνους σε σχέση με το Baku.

Εντελώς άλλα τα χαρακτηριστικά των οικισμών κοντά στην πόλη. Δρόμοι που στις άκρες τους είναι ατελείωτες μάντρες, άναρχες οικοδομικες ιδιοκτησίες, χωρίς βασικές υποδομές που δε θέλουν να φαίνονται από το δρόμο, ακόμα και ολόκληρες γειτονιές με χωμάτινους δρόμους και χαντάκια αποχέτευσης.

Μόνη εξαίρεση το κέντρο της πόλης, που δείχνει όμως και πάλι ως κατάλοιπο εποχής της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, όπου φτάσαμε το σούρουπο.

 

[themischar]

Γρήγορα, γρήγορα ξεπεζέψαμε και βγήκαμε να δούμε τις ολοφάνερες ανισότητες του κόσμου που κατοικεί στην πόλη σε σχέση με τα περίχωρά της.

Το μεγάλο πάρκο, στο κέντρο της πόλης, κατασκευασμένο επί εποχής USSR που τώρα λέγεται, τι άλλο; Heydar Aliyev Park !

Κάναμε μια αρκετά μεγάλη περατζάδα στο κέντρο της πόλης.

Το επιβλητικό κτήριο του Πανεπιστημίου.

Το Mausoleum of Javad Khan, αναγέρθηκε το 2005 χάρη στην υποστήριξη του ιδρύματος Heydar Aliyev και έτσι διαιωνίζεται η μνήμη του Javad Khan (μάρτυρας Χαν της Ganja).
Το μαυσωλείο έχει τετραγωνική μορφή σύμφωνα με το ύφος της αρχιτεκτονικής σχολής Arran.

Χα, χα, οι ανισότητες φθάνουν μέχρι και στο καλάθι αχρήστων και επεκτείνονται ...

Σταματήσαμε στο εμπορικό κέντρο για να δειπνήσουμε και να περάσουμε ευχάριστα το βράδυ μας.

Είναι, όπως φαίνεται, ένα πολύ νέο εμπορικό κέντρο με όλες τις σύγχρονες εγκαταστάσεις, με καταστἠματα όλων των κατηγοριών και μοντέρνους χώρους φαγητού.



Το gourmet φαγητό μας, δε θα μπορούσε να συνοδευτεί με τίποτα λιγότερο από αυτό:

Χωρίς, άλλα λόγια και για σήμερα.

Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια


20η μέρα, Ganja (Αζερμπαϊτζάν) - Dilinjan (Αρμενία) & 310 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1fgNcagUZpPZNI8GQYWCgXeFDTfOyP5sW&usp=sharing

Τις αναμφισβήτητα πολλές φυσικές ομορφιές του Αζερμπαϊτζάν, την πλούσια παράδοση και τους φιλικούς ανθρώπους, αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε νωρίς το πρωί γιατί ο μουντός καιρός από πάνω μας, μας ανησυχούσε ιδιαίτερα.
Βέβαια κάναμε και μερικά εσκεμμένα κυκλάκια μέσα στην πόλη, για να την περιδιαβούμε λίγο ακόμη.

Είπαμε να μην συνεχίσουμε την ευθεία προς τα σύνορα και να γίνει μια προσπάθεια μέσα από οικισμούς και όλων των ειδών δρόμων.

Λίγο παρακάτω από εδώ, άρχισε η ενορχήστρωση της κακοκαιρίας και σταματήσαμε τις όποιες ῀δραστηριότητες῀ για να επικεντρωθούμε στο ΠΡΟΣΟΧΗ ! Για να μην βρεθούμε να ψαρεύουμε με απόχη.
Όπως όλα δείχνουν, άλλη μια αλλοπρόσαλλη μέρα άρχισε να υφαίνεται.

Σήμερα, αυτό που από πολύ νωρίς διαφαινόταν με τον καιρό, έγινε απλά πράξη. Ο ουρανός παρέμενε συνέχεια ανοιχτός, άλλαζε μόνο η ποσότητα και ο τρόπος με τον οποίο έπεφτε η βροχή και αναλόγως της τοποθεσίας (πεδινή ή ορεινή).

Θα είχαμε μια διαρκή πάλη, αφενός με τα καιρικά φαινόμενα και αφετέρου με τις συνοριακές διατυπώσεις που σήμερα θα είναι χ4 φορές.

Η άφιξή μας στην πρώτη δυάδα των συνόρων στο Shikhli/Sixli - Tsiteli/Red Bridge έγινε γύρω στις 13.00μμ. και η διαδικασία πήγε μπορώ να πω σε λογικά πλαίσια με μια μικρή εξαίρεση το χαρτί της Visa που μου ζητούσαν οι Αζέροι,
<<βρε παιδιά φεύγω δεν μπαίνω για να μου το ζητάτε>>.

Περάσαμε πια σε Γεωργιανό έδαφος και με το που πήραμε μιαν ανάσα, βγήκαμε ξανά στο δρόμο, μέσα σε ανυπόφορη ανεμονεροποντή, για τα επόμενα σύνορα με την Αρμενία που σε εκείνο το σημείο δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους.

Παίρνουμε τον κεντρικό δρόμο προς Τιφλίδα για λίγο. Τον αφήνουμε στρίβοντας αριστερά και ᾽᾽πέφτουμε᾽᾽ σε έναν πολύ στενό δρόμο (εξαίρεση για συνοριακό δρόμο) με κἰνηση και παρατεταγμένα τα σταθευμένα οχήματα που δηλώνουν πως υπάρχει ουρά έως την πύλη των συνόρων.
Μάλιστα ! Τα σύνορα Sadakhlo - Bagratashen έκαναν την εμφάνισή τους και προσπέρασα, μες στη βροχή, αρκετά από τα σταθευμένα αυτοκίνητα.

Ο έλεγχος από πλευράς Γεωργίας έγινε σε καλό χρόνο.

Στη συνέχεια, στην ανηφοριά πριν τους γραφειοκρατικούς χώρους των συνόρων της Αρμενίας κόλωσα.

Και δεν σταματά να ρίχνει, αυτό που λέμε ῀με το τουλούμι῀. Παρακαλώ έναν Αρμένιο να με αφήσει να χωθώ γιατί μετά είχε νησίδα και θα έπρεπε να πάω σημειωτόν και μου το αρνείται σφόδρα θυμωμένος.

<< Μάτα, έ Μάτα, κατέβα και προχώρα θα είναι καλύτερα. >>.

Έτσι και έγινε.
Κάποτε φθάνω και εγώ. Τσεκάρουν γρήγορα (τι λές τώρα) και μου λένε φύγε με νεύμα στα μουγκά. Η Μάτα, είχε ήδη περάσει χώρια τον έλεγχο όπως και οι άλλοι συνεπιβαίνοντες.
Ωραία φεύγουμε προς την έξοδο, μονολογώ.

Ο ένστολος τύπος, μου ζητάει ασφάλεια moto για να με αφήσει να περάσω, λησμόνησα να το αναφέρω με καλά Αγγλικά.
<< Πράσινη κάρτα έχω, κάτι άλλο δεν έχω. >>,
<< Πήγαινε στα Γραφεία εκεί πέρα πίσω <200μ, βγάλε και έλα. >>.
Εμείς πάλι νομίζαμε πως θα την προμηθευόμασταν, την πρόσθετη ασφάλεια, μετά την έξοδό μας.
Πάμε, στα κιόσκια, μου βγάζουν κάρτα ασφάλισης 10ημερών (τόσο θα είμασταν πάνω κάτω στη χώρα) και πληρώνω 2.000AMD, περίπου 4€.
Φεύγουμε γυρνάμε στην έξοδο.
Γελώντας ο τύπος παίρνει την άδεια κυκλοφορίας και το χαρτί ασφάλισης και μου ζητάει, ναι μου ζητάει το χαρτί του Τελωνείου ! ! !

Την τρέλλα μου, τι μου λέει; Δηλαδή στον αρχικό έλεγχο δεν κατέγραψαν τίποτα;

Μας δείχνει, ξανά, το προς τα που και συνεχίζοντας το γέλιο, μας λέει << πως εκεί έχει cafe, wc, relax >>
Πάμε πάλι πίσω λοξά 300μ. και δώστου να βρέχει, να βρέχει ...
Δυό υπάλληλοι είναι πίσω από τα τζαμόκτικστα γκισέ και καταγράφουν ή ελέγχουν με βάση την άδεια κυκλοφορίας όλα τα οχήματα ανεξαρτήτου καταγωγής. Η ΟΥΡΑ, ατέλιωτη αφού όλα τα τροχοφόρα καταγράφονται και ελέγχονται μόνο από αυτούς και για κάποια από αυτά εκδίδονται και πληρώνονται δασμοί.
Γι´αυτό και <<το έχει cafe κ.λπ >> του ένστολου τύπου.
Μετά από έναν μπουρπουλοcafe, δυό WC και 70λεπτης χρονομετρημένης αναμονής, ήλθε η σειρά μου.
Με ρωτάει ο υπάλληλος:
<< Ποιό είναι το όνομά σας >>,
<< Του το λέω >>.
<< Ααα. . . T h e m i s t ο k l i s C h a r......... It' s too long >> !
Πληκτρολογεί ένα, ένα τα γράμματα και μετά ένα, ένα τα διαβάζει φωναχτά για την επαλήθευσή τους, ᾽᾽φάγαμε᾽᾽ άλλα 15λεπτά και πήραμε το μαγικό χαρτάκι (που θα το κρατούσαμε μέχρι την έξοδο μας από τη χώρα).

Πάμε ξανά μανά στην έξοδο.
Τώρα γελάμε και οι δυό, ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους και επιτέλους μας επιτρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο μας παρέα με το αδιάλειπτο αναθεματισμένο ανεμόβροχο.

Για την είσοδό μας στην Αρμενία χρειαζόμασταν, Διαβατήριο και για την moto την Άδεια κυκλοφορίας και να βγεί (επι τόπου) μια πρόσθετη ασφάλεια των 10 ή 20 ή 30 ημερών, ευτυχώς με μικρό κόστος, γιατί δεν ισχύει η γνωστή πράσινη κάρτα. Επίσης, εκδίδουν για την moto, χαρτί τελωνείου που το κρατάς και το παραδίδεις στη έξοδό σου από τη χώρα.

Το τοπίο, καθώς χωνόμαστε στην ενδοχώρα, δίνει τα ρέστα του. Παντού πυκνή βλάστηση και πελώρια δέντρα που μας συντροφεύουν συνεχώς.

Η διαδρομή περνάει από μικρούς οικισμούς και γραφικά χωριά, όπως καλη ώρα εδώ που μάλιστα σταμάτησε προς στιγμή να ρίχνει !



Για, πολύ, λίγο όμως.



Τα χλμ μέχρι το ορεινό Dilinjan, έγιναν με πλήρη εξάρτηση λόγω βροχής, κρύου (ας είναι καλά το υψόμετρο), ομίχλης, αέρα, κακό έως χάλια οδόστρωμα.

Και τι άλλο?
Την ψυχική μας διάθεση υπό το μηδέν.
Δεν μας βγαίνει, σήμερα, ο προγραμματισμός και όλα συνεχίζουν να πηγαίνουν λάθος χωρίς σταματημό. Από την άλλη, ομολογουμένως, ήταν πολύ σφιχτός ο σχεδιασμός σε σχέση με τα χλμ, την κατάσταση του δρόμου, με τη διέλευση των τεσσάρων συνόρων και βεβαίως αποτελειώθηκε με την απρόσμενη και διάρκειας κακοκαιρία.

Εκ των υστέρων, σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να είχαμε αναθεωρήσει και να θυσιάζαμε τη βραδυά στο Dilinjan, επιλέγοντας να διανυκτερεύσουμε κάπου αλλού κοντύτερα και με το καλό την επομένη να συνεχίζαμε . . . κ.λπ.
Τότε, όμως, νοιώθαμε πως πορευόμασταν σύμφωνα με το Νόμο του Ε. Μέρφυ (Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά).

Εν κατακλείδι, αν και πραγματοποίησαμε την καταπληκτική διαδρομή, το απότέλεσμα ήταν να μην την απολαύσουμε και να ᾽᾽χάσουμε᾽᾽ τα πανύψηλα βουνά, τις απόκρημνες πλαγιές, τις επιβλητικές χαράδρες του φαραγγιού Debed και τα ορμητικά ποτάμια που διασχίζουν την περιοχή και αποτελούν ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της φύσης της Αρμενίας.

Επίσης, εξ´αιτίας αυτής της κακοκαιρίας (πως αλήθεια και τι να μπορέσουμε να δούμε), στάθηκε αδύνατον να επισκεφτούμε και ήταν στα πλαίσια της διαδρομή μας, τα δύο Μοναστήρια, Sanahin και Haghpat που συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο της Unesco, όπως εξ᾽ αρχής είχαμε προγραμματίσει.
Κρίμα, αλλά μπορεί -όλο αυτό- να είναι ένας λόγος για να ξαναβρεθούμε σε αυτά τα φανταστικά και συνάμα ακόμη παρθένα μέρη.

Φθάσαμε, δε θα αναφέρω άλλο το πως, αλλά φθάσαμε στον προορισμό μας πολύ αργά.
Και αμέσως διαπιστώσαμε πως την πόλη δικαίως την αποκαλούν ῀Ελβετία῀ της Αρμενίας.

Τα στοιβάξαμε, βρεγμένα και στεγνά, όπως - όπως και επειδή η ώρα είχε ήδη ξεφύγει αμολυθήκαμε για φαγητό (κάτι, που είχαμε αρκετά αμελήσει).

Αλλά, μαμ, που τέτοια ώρα?
Ίσα, που βρήκαμε κάτι για να στανιάρουμε :

 

[themischar]

21η μέρα, Dilinjan - Yeghegnadoz & 165 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1JAk0XJ569Hirk-uxvbpIJ_UYOeSMp7da&usp=sharing

Η λέξη εξουθενωμένοι, μας έκανε καλή παρέα όλο το βράδυ και το πρωί ορεξάτοι κατεβήκαμε να ανταμώσουμε τη moto, που αναπαυόταν στην αυλή, για να τη φορτώσουμε.

Η μικρή πόλη, άκρως παραθεριστική και τουριστική, είχε ξεκινήσει τη μέρα της μουντή και κρυουλιάρα όταν εμείς βγήκαμε να την θαυμάσουμε.

Πνιγμένη στο πράσινο αλλά και την ομίχλη, τούτη την ώρα.

Η είδοδος του Geological Museum and Art Gallery of Dilijan, στο οποίο οι λάτρεις της τέχνης θα εκστασιασθούν με τα εργα τόσο των τοπικών όσο και των ξένων καλλιτεχνών.

Στο Art Gallery βρίσκονται επιλογές από Αρμενικά και Ρωσικά έργα τέχνης που είχαν φυλαχθεί εκεί κατά την διάρκεια των πολέμων. Επίσης υπάρχουν κάποια έργα ζωγραφικής από την παλιά Φλαμανδική Σχολή και πιο σύγχρονα Αμερικανικών ζωγράφων.
Υπήρχε και μια μικρή έκθεση, της τοπικής τέχνης, από φοιτητές.

Η ώρα κύλησε ευχάριστα και γυρνόντας πίσω και έξω από το Β+B, σφύριξα να βγει έξω από την αυλή, όχι η Μάτα αλλά η moto, μήπως και ξεκινήσουμε.
Που, όμως . . .

Δεν καθυστερήσαμε άλλο, το πήραμε απόφαση και πάμε δυνατά με ντύσιμο ανάλογο με το του χθες.

Φτιαγμένο στα χνάρια της Ελληνικής αρχαιότητας, το Αμφιθέατρο.

 

[themischar]

Εξακολουθεί και είναι ομιχλιασμένο και υγρό το πρωϊνό, με μια υπόσχεση μπόρας και άντε να δούμε που θα το τερματίσει και σήμερα.

H διαδρομή προς τη λίμνη Sevan όντως "τα σπάει" ! ! !
Λατρεύω τέτοιες διαδρομές, με δρόμους της καλής και της κακιάς ώρας, που σε πάνε σε πανέμορφα μέρη ! ! !

Περνάμε ῀ξυστά῀ από το άγαλμα της Akhtamar {Αχ Ταμάρ}, του καλλιτέχνη Rafael Petrosyan που υμνεί τον παράφορο έρωτα μιας Πριγκίπισσας & ενός θνητού
Ήταν μια Αρμενική Πριγκίπισσα, η Τamar, που ζούσε στο νησί Akhtamar στη λίμνη Van (ανήκει πια στην Τουρκία).

Ο θρύλος λέει πως ο θνητός νέος κολυμπούσε από την ηπειρωτική χώρα στο νησί κάθε βράδυ, με οδηγό ένα φως που άναβε εκείνη, για να την συναντήσει. Ο πατέρας της, που δεν ήθελε αυτό τον δεσμό, ένα βράδυ έσπασε το φως, αφήνοντας τον νέο κάπου στη μέση της λίμνης χωρίς να έχει ιδέα προς ποια κατεύθυνση να κολυμπήσει. Έτσι, πνίγηκε και οι κραυγές του Akh, tamar ... (Oh, Tamar) ακούγεται μέχρι σήμερα τἰς ήσυχες νύχτες. Από εκεί προέρχεται και το όνομα του νησιού.
Όταν οι Τούρκοι πήραν τη λίμνη Van και το Akhtamar, τότε οι Αρμένιοι έστησαν αυτό το άγαλμα, προς τιμήν αυτού του θρύλου, στις όχθες της λίμνης Sevan.

Ο ορεινός δρόμος μετά από 20χλμ περίπου, ῀έτρεχε῀ παράλληλα με τη λίμνη Sevan στα 1.900μ υψόμετρο (η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της Ευρασίας) και εν συνεχεία φθάνει μέχρι και το ομώνυμο χωριό.
Η σημερινή μορφή της λίμνης προέρχεται από ανθρώπινη παρέμβαση που άλλαξε και το οικοσύστημα της περιοχής και τελεί υπό την προστασία του Εθνικού Πάρκου Sevan.

Κάπου εκεί δημιουργείται και μια άπλα εξ᾽αιτίας του μικρού λόφου πάνω στον οποίο βρίσκονται δυό εκκλησίες (Surp Arakelots και Surp Astvatsatsin).

Η απότομη αλλαγή του καιρού, και μια φορά, προς το καλύτερο, μας επέτρεψε να απολάυσουμε τη θέα από το λόφο, με πιάτο τη λίμνη.
1.

2.

Η ένωση των παραπάνω 1+2 panorama-photo, όλη η μαγεία.

Οι εκκλησίες του Surp Arakelots (αριστερά) και του Surp Astvatsatsin (δεξιά).

Παρεπιπτόντως, η εκκλησία του Surp Astvatsatsin λειτουργούσε με πάρα πολύ κόσμο.

Η διαδρομή μας, πότε εφάπτεται της λίμνης και πότε απομακρύνεται, με το οδόστρωμα να θέλει γμτ προσοχή και έτσι να μην μπορώ να χαλαρώσω λίγο παρά τη μηδενική κίνηση.

Ένα ακόμη μνημείο, για τα θύματα του πολέμου Nagorno Karabakh, στην άκρη του δρόμου.

Περιμετρικά της λίμνης, ακόμη, δεν υπάρχει κάποια αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη.

Τουρου τουτού, έκραξα όταν μπήκαμε σε κατοικημένη περιοχή :

<< Ώρα, για λίγη μάσα και cafe >>.

 

[themischar]

Καλή η μικροανάπαυλα, αλλά ο δρόμος μας έχει ακόμη ῀ψωμι῀.

Οι εναλλαγές στο αμφιβόλου κατάστασης οδόστρωμα αμέτρητες.
Το τοπίο όμως, που πάει από κορυφογραμμή σε κορυφή, δημιουργεί εικόνες πολύ εντυπωσιακές και αψεγάδιαστες.

Το Caravanserai του Orbelian, γνωστό και ως Selim Caravanserai, είναι ένα caravanserai στην επαρχία Vayots Dzor της Αρμενίας. Κατασκευάστηκε κατά μήκος του ορεινού περάσματος Vardenyats Mountain Pass (Selim Pass) το 1332, από τον πρίγκηπα Chesar Orbelian για να φιλοξενεί τους κουρασμένους ταξιδιώτες και τα ζώα τους καθώς διέρχονταν από αυτήν την ορεινή περιοχή.
Βρίσκεται στη νότια πλευρά του Vardenyats Mountain Pass σε ύψος 2410 μέτρων και είναι το καλύτερα διατηρημένο caravanserai σε ολόκληρη τη χώρα.

Η μόνη είσοδος στο caravanserai βρίσκεται στον ορθογώνιο προθάλαμο δίπλα στην κύρια αίθουσα της δομής. Έχει μια πέτρινη οροφή -με βότσαλα- που στηρίζεται σε τρεις καμάρες. Στην ανατολική πλευρά, αυτές οι καμάρες στηρίζονται στα άκρα των παραθύρων. Το νότιο τοίχωμα του προθάλαμου και η πρόσοψη του τοίχου της εισόδου είναι διακοσμημένα με τα ανάγλυφα ενός φτερωτού ζώου προς τα αριστερά και έναν ταύρο στα δεξιά, ακριβώς πάνω από το υπέρθυρο.

Ό, τι ανεβαίνει, κατεβαίνει όπως συνήθως ισχυριζόμαστε χαριτολογώντας και κάπως έτσι αρχίζει και η δική μας κατάβαση προς την κοιλάδα.
Ο καιρός, από το πουθενά εξακολουθεί και είναι σύμμαχός μας και μας αποζημειώνει.

Με τη σειρά του και ο δρόμος, που μας γλυκαίνει με τις φουρκέτες του.





Μαζευτήκαμε, στο Yeghegnadoz, όπως αναμενόταν το απόγευμα, στρίβοντας εδώ για B+B μας.

Ο 18άρης νέος που μας υποδέχτηκε, μας πληροφόρησε (με τα καλά Αγγλικά του) πως έχει έτοιμο κάτι πρόχειρο να μας τρατάρει και πολύ καρπούζι σαν αυτά που καλλιεργεί ο θείος του στην περιοχή της Καλαμάτας εδώ και 16 χρόνια ! ! !
Άναυδοι, τι να πούμε.

Δεν πιάσαμε καναπέ γιατί μετά δεν θα σηκωνόμασταν και βρεθήκαμε να περιπλανιόμαστε στα στενοσόκακα ερευνώντας . . .
Το φυσικό αέριο, θα´λεγα, πανταχού παρών,

όπως και οι αγελάδες . . .

Το φαιοπράσινο των βουνών, όπως τα λούζει το ηλιοβασίλεμα.

Τα πολλά σούρτα φέρτα δεν πήγαν άσκοπα, κάτι καταφέραμε σε σχέση με ένα ικανοποιητικό δείπνο και αργότερα θαρραλέα πήραμε, με επιφύλαξη, την στράτα της επιστροφής.

Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια


22η μέρα, Yeghegnadzor-Tatev Monastery-Yeghegnadzor (One Day Trip) & 260 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1s_oVtWaeO4PEBo8qhYCHGCSYmDaM_OPH&usp=sharing

Ποιός να το περίμενε ?
Ποιός ?
Η γαλήνια ατμόσφαιρα της νύχτας, να σπάσει από το εκκωφαντικό πρωϊνό λάλημα του αλέκτωρα ή κόκκορα ή πετεινού ή կակաո, από την πίσω αυλή και ήταν μόνο 05.00πμ.
Το παραλήρημά του, τελειωμό δεν είχε παρά τα επανειλημμένα κσουτ, κσουτ που έντονα του ξεστόμισα. Τουναντίον, δυνάμωνε κιόλας το κικιρἰκου του.
Και βέβαια, ξυπνήσαμε. Πολλά τα στριφογυρίσματα, αλλά το μάτι γαρίδα.
Ετοιμαστήκαμε για αναχώριση, χωρίς πολλά -πολλά.

Την πρωϊνή λιακάδα την αφήσαμε πίσω στην πλάτη μας καθώς σκαρφαλώναμε προς την προεξέχουσα κορυφή ενώ το ένα οροπέδιο διαδέχοταν το άλλο όπως και το πρωϊνό κρύο με την ομίχλη.

Μετά το χωριό Saravan, ο ελικοειδής δρόμος φθάνει στο μεγαλύτερο υψόμετρο, όπου συναντάμε δυό τσιμεντένιες στήλες που σηματοδοτούν το πέρασμα Vorotan στα 2.344μ.
Οι στήλες αναφέρονται ως πύλες Zangezur και έχουν χαραγμένα διάφορα σύμβολα και οριοθετούν το πέρασμα μεταξύ των επαρχιών (Vayots & Syunik).

Οι κακές καιρικές συνθήκες μαζί με το τσουχτερό κρύο (σε σχέση με τον ενδυματολογικό μας εξοπλισμό) μας έκανε να μην σταματήσουμε και να κατηφορήσουμε με τέμπο το πέρασμα.

Με ομίχλη και τον κρύο αέρα να μας μαστιγώνει και το δρόμο να δείχνει δόντια με λακούβες και νεροφαγιές προχωρούσαμε με τσίτα τα μάτια.

Ξάφνου κάτι πήγε να αλλάξει, αλλά ήταν εντελώς παροδικό.

Με τα ζόρια στο ζενίθ, φτάσαμε στη διχάλα της απόφασης (δηλ. στο προς τα που θα τραβήξουμε για το Μοναστήρι) :

1. Ίσια, μέσω και του χωματόδρομου περίπου ένα μισάωρο ή
2. Δεξιά τον ανήφορο για να πάρουμεντο τελεφερίκ.

Επιλέξαμε μουρμουρίζοντας το δεύτερο, θεωρώντας πως το να πάμε οδικώς θα ήταν άλλη μια χαμένη διαδρομή, εξ´αιτίας της μη ορατότητας.

Είμαστε στα εκδοτήρια του τελεφερίκ, με λίγο και ανυπόμονο κόσμο που δεν ήξερε τι να κάνει.

Να φύγουμε ή να περιμένουμε να κοπάσει το καιρικό φαινόμενο για να συνεχίσουμe την επίσκεψή μας στο κατά τα άλλα φιλόξενο μέρος ? Οι λάτρεις των χιονοδρομικών κέντρων και όχι μόνον καταλαβαίνουν πολύ καλά το δίλημμα.

Η πινακίδα διευκρινίζει την απόσταση και το χρόνο που χρειάζεσαι για το κάθε μέσο που θα χρησιμοποιήσεις για τον πηγαιμό σου στο Μοναστήρι.

Και ένα παράδοξο, τα παιδιά μετριούνται με βάση το ὐψος τους και ανάλογα πληρώνουν είσοδο ή απαλάσσονται.

Με μιάμιση ώρα υπομονή, τελικά, άνοιξε ο σταθμός, όχι όμως ιδιαίτερα και ο καιρός επίσης αν και εξακολουθούσε να ῀φοράει῀ το τσουχτερο αλλά ῀αναζωογονητικό῀ καλοκαιριάτικο κρύο..

Τα Wings of Tatev (τα φτερά του Τατέβ), είναι ένα τελεφερίκ μήκους 5,7χλμ μεταξύ του Halidzor και του μοναστηριού Tatev. Είναι ο μακρύτερος αναστρέψιμος εναέριος τροχιοδρόμος ενσωματωμένος μόνο σε ένα τμήμα και κατέχει το ρεκόρ για το μακρύτερο μη σταματημένο τελεφερίκ διπλής διαδρομής κα έχει συμπεριληφθεί στο Βιβλίο Γκίνες ως η «μακρύτερη συνεχόμενη διπλή διαδρομή τελεφερίκ» στον κόσμο.

Η κατασκευή που ολοκληρώθηκε το 2010, στοχεύει στην προσέλκυση τουριστών και ακολούθησε η κατασκευή αεροδρομίου στην κοντινή πόλη Goris.

῀Πετώντας῀ πάνω από το φαράγγι, η καμπίνα του εναέριου φθάνει στο μέγιστο ύψος των 320 μ.
Όταν η πρώτη καμπίνα φτάσει στον σταθμό Tatev, η δεύτερη φτάνει στο σταθμό Halidzor.

Με τη συμπαθή χειρίστρια του τελεφερίκ.

Ο συνολικός χρόνος διαδρομής από το σταθμό Halidzor μέχρι το μοναστήρι Tatev είναι περίπου 12 λεπτά με το τελεφερίκ, και οδικά 40 λεπτά διαδρομής κατά μήκος του απότομου οφιοειδούς δρόμου που ακολουθεί το φαράγγι Vorotan.

Το μοναστήρι Tatev χτίστηκε τον 9ο-13ο αιώνα ως ένα πνευματικό κέντρο των Αρμενίων όπου ζούσαν φιλόσοφοι, μουσικοί, ζωγράφοι, καλλιγράφοι και μοναχοί. Bρίσκεται κοντά στο χωριό Tatev, στο χείλος του φαραγγιού του ποταμού Vorotan.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής, ο οποίος διέδωσε τον λόγο του Χριστού σε όλη την Αρμενία, είναι θαμμένος εδώ σε μια μικρή εκκλησία που χτίστηκε το 1295.
Το κύριο μνημείο είναι η Εκκλησία των Poghos και Petros (Παύλος και Πέτρος) που είναι κυρίως χτισμένη με δομή τύπου θολωτών βασιλικών του 7ου αιώνα, αλλά έχει και νεότερα χαρακτηριστικά.

Ο εξοπλισμός του παλαιού ελαιοτριβείου.

 

[themischar]

Το μοναστήρι Tatev ταιριάζει απόλυτα με το ορεινό τοπίο γύρω του.
Μια μεγάλη εκκλησία, που δεσπόζει στις γύρω κατασκευές και είναι ορατή από μακριά, είναι το αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό κέντρο του συνόλου.

Το κύριο μνημείο είναι η Εκκλησία των Poghos και Petros (Παύλος και Πέτρος).

Ένας τρούλος, μα τι τρούλος.

Ἠμασταν κι´εμείς εκει, σ᾽αυτόν το γάμο . . .

Ανάμεσα στα διάφορα οικοδομήματα του συγκροτήματος, υπάρχει και μια αιωρούμενη στήλη που ονομάζεται <<Gavazan>> και είναι ένα μνημείο αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα.
Η στήλη «Gavazan» ανεγέρθηκε το 904μ.χ.
Έχει ύψος περίπου οκτώ μέτρα και στη κορυφή έχει έναν πέτρινο σταυρό και καμία επιγραφή, ενώ έχει μείνει αναλλοίωτη από την κατασκευή της.
Βασικός σκοπός της στήλης είναι να ειδοποιεί για μικρές δονήσεις της γης και να δίνει έτσι έγκαιρη προειδοποίηση για πιθανούς σεισμούς. Η στήλη επιστρέφει στην κατακόρυφη θέση της αφότου μετακινηθεί.

 

[taver]

Δε με ενοχλεί να χρησιμοποιείτε ακόμα και αυτούσια αποσπάσματα από παλιότερη ταξιδιωτική μου ιστορία, είναι άλλωστε δείγμα ότι κάποιος τη διαβάζει ακόμα.

 

[themischar]

Το είπαμε και άμα λάχει το ξαναλέμε: <<χωρίς τον φραπεδάκο της ημέρας δεν σίεται τίποτα>>.
Εξάλλου, γι῾ αυτό δεν κουβαλήθηκαν τόόόσα χλμ οι σχετικές προμήθειες ?

Με την ευχαρίστηση πως τα καταφέραμε (παρ´ όλου που δύσκολα φαινόταν πως θα γίνει πράξη), μπήκαμε στο δρόμο της επιστροφής με σκοπό να κάνουμε μια παράκαμψη και να δούμε τι σοϊ είναι το Stone Heads of Armenia.







Το βλέμμα μας χάνεται σε αυτές τις εκτάσεις με τις αποχρώσεις του καφέ.

Σε απόσταση αναπνοής απο την κωμόπολη Sisian βρίσκεται ο αρχαίος χώρος Zorats Karer που είναι επίσης γνωστός ως Carahunge, Karahun ή (Stone Heads of Armenia).

Απλώνεται σε μια έκταση περίπου 7 εκταρίων, κοντά στο φαράγγι του ποταμού Dar, σε μια ευρεία γη, όπου υπάρχουν τάφοι και σειρές μεγαλιθίων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το Zorats Karer θα μπορούσε να είναι μεταξύ των παλαιότερων αστρονομικών παρατηρητηρίων του κόσμου και είναι τουλάχιστον 3.500 ετών μεγαλύτερος και από τον βρετανικό Stonehenge.

Εκείνη την ώρα στο ξέφωτο ο αέρας φύσαγε - φύσαγε τόσο σφοδρά που έπαιρνε μυαλά, συγγνώμη μαλλιά ήθελα να γράψω.

Στη διαδρομή μας τώρα.
Πάλι καλά που έφτιαξε η μέρα και ότι δεν καλοείδαμε ερχόμενοι το πρωϊ λόγω της ομιχλης, το απολαμβάνουμε στην επιστροφή μας.
Επιβεβαιώνεται, και πάλι το πως άλλα βλέπεις πηγαίνοντας και άλλα ερχόμενος στην ίδια κατά τα άλλα διαδρομή...

Μεγάλη μπουρούχα, στον ανήφορο μπροστά μας, ο Πέρσης φορτηγατζής .

Αυτός ο δρόμος, αναμφίβολα, προσφέρεται για moto - διαδρομές, με τις πολλές παρατεταμένες στροφές και τα άλλα σφιχτά κομμάτια (το πρωί, όμως, δε μπορούσα να το πω αυτό !), παρόλο που το οδόστρωμα δεν είναι καλής ποιότητας, εντούτοις είναι πολύ ωραία εμπειρία η οδήγησή του.

Παρακάμψαμε την κωμόπολη Sisian και στη συνέχεια δεν υπήρξε κάτι άλλο για να σταματήσουμε για φαγητό και το Yeghegnadoz ήταν ακόμη μακρυά..
Γι´αυτό, είπαμε να κάνουμε μια στάση προσπάθειας ῀φαγητού῀ . . .



Το ζευγάρι που λειτουργούσε το ᾽᾽σύγχρονο caravanserai῀, δεν είχε σχεδόν τίποτα για φαγητό, αλλά πρόσφερε δωρεάν αριάνι για τη χώνεψη.
Άαα, δεν παρέλειψα να τάϊσω και τη moto με βενζίνη, προς 0,85€/ litro παρακαλώ.
Κάποτε εδέησε και μαζευτήκαμε πίσω. Μπορώ να πω, πως ξαποστάσαμε αρκετά πριν αποφασίσουμε να ξαναβγούμε έξω.

Και όταν το αποφασίσαμε, να τι είδαμε (βήμα με βήμα) σε βολτίτσα μικρότερη του ενός χλμ.
Στρίβοντας στον πρώτο δρόμο.

Ο οποίος διασταυρώνεται μετά από 100μ με έναν κεντρικότερο που καταλήγει σε πάρκο με ρόδα

Στο ενδιάμεσο αυτού, μια μεγαλοπρεπής είσοδος σύγχρονης βίλλας.

Το πάρκο, η ρόδα κ.λπ

Ένα ιδιότυπο σχολείο, που συνορεύει με το πάρκο, με μεγάλο αύλειο χώρο και

με σπασμένα σχεδόν όλα τα καθίσματα στις κερκίδες.

Στο περίπτερο του άλσους, προσπαθήσαμε μ´ ένα χλωμό παγωτάκι να χαμηλώσουμε τα βλέφαρα και για σήμερα.

 

[themischar]

23η μέρα, Yeghegnadoz (Αρμενία) - Yerevan (Αρμενία) & 147 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1HGOaJECX1JUCRRBWQAo9mck1SdKOVAEW&usp=sharing

Ο αλέκτωρ ή κόκκορας ή πετεινός ή կակաո, απτόητος στην καθημερινότητά του έκανε απρόσκοπτα τη δουλειά του, αλλά οι ωτοασπίδες που φορούσαμε δεν του επέτρεψαν ιδιαίτερα να διαταράξει, αυτή τη φορά, τον αγγελικό μας ύπνο.
Η μέρα ξεκινά με καλές προϋποθέσεις άσχετα εάν εγώ, στην αυλή, έχω αναλωθεί στο να κουμπώσω την ναζιάρικη αριστερή vario case !
Με λυμένο και αυτό το προβληματάκι, μπαίνουμε στο δρόμο.

Η απόσταση μέχρι το μοναστήρι Novarank είναι κοντά, στα 20χλμ.

Ο δρόμος περνάει μέσα από ένα στενό φαράγγι του ποταμού Amaghu.

Το φαράγγι είναι γνωστό για τα ψηλά και τεράστια κοκκινόχρωμα βράχια ακριβώς απέναντι από το μοναστήρι.

Το Noravank είναι ένα μοναστήρι του 13ου αιώνα και Νοραβάνκ σημαίνει νέο μοναστήρι στα αρμενικά.

Το μοναστήρι είναι γνωστό για την διώροφη εκκλησία του Surp Astvatsatsin (Ιερά Μητέρα του Θεού), η οποία παρέχει πρόσβαση στον δεύτερο όροφο μέσω μιας στενής πετρόκτιστης σκάλας που εκτείνεται στην πρόσοψη του κτιρίου.

Το μάτι παιχνιδίζει από τον προαύλιο χώρο προς την κορυφογραμμή και το φαράγγι που χάσκει από κάτω.

Από ώρα έχουμε αφήσει τη διασταύρωση του οδηγεί στο μοναστήρι και έχουμε το νου μας πως θα καταπιούμε τα 85 περίπου χλμ μέχρι το δεύτερο προορισμό μας το μοναστήρι Khor Virap.

Η διαδρομή, συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, χλμ το χλμ. παρέα και με τους σωλήνες του αγωγού του φυσικού αερίου.

Συνεχίζουμε ακολουθώντας τα σύνορα με το Nakhichivan, σε μια διαδρομή που ολοένα ανεβαίνει υψομετρικά και φθάνει στα 1.795μ που είναι το πέρασμα Tukh Manuk.

Το τοπίο εξακολουθεί να είναι με ελάχιστη βλάστηση και μπροστά μας απλώνεται άλλο ένα οροπέδιο και στο βάθος διακρίνεται αχνά το θρυλικό όρος Αραράτ.

Λίγο μετά το χωριό Yeraskh,

βρισκόμαστε σε πεδινή περιοχή με πολλές καλλιέργειες και μικρές τεχνητές λιμνούλες που
χρησιμοποιούνται για την άρδευση.