Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Προς Ανατολάς, Road Trip (Τουρκία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία)

[themischar]

Περνώντας σαν σουβλάκι το χωριό Surenavan λίγο πριν φτάσουμε στο μοναστήρι Khor Virap.

Tο μοναστήρι είναι χτισμένο στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Το Khor Virap, σημαίνει <<βαθύ πηγάδι>>και προέρχεται από το κελί στο οποίο μαρτύρησε ο Άγιος Γρηγόριος, ο Φωτιστής, υπάρχει ακόμα το πηγάδι αυτό και είναι τόπος προσευχής και προσκυνήματος (που δεν κατεβήκαμε, λόγω κόσμου).

Παρκάρουμε καθ´υπόδειξη στο χώρο στάθμευσης έναντι μικρού αντιτίμου. Το πάρκινγκ είναι γεμάτο από αυτοκίνητα και κόσμος πάει και έρχεται.

Το μοναστήρι Khor Virap είναι ίσως το σημαντικότερο των Αρμενίων. Είναι πολλοί, αυτοί, που το προτιμούν για τον γάμο τους ή

τις βαπτίσεις των παιδιών τους, καλή ώρα.

Διαθέτει παραδοσιακή Αρμενική αρχιτεκτονική, ενώ εκείνο που το κάνει περισσότερο εντυπωσιακό είναι η θέα που έχει στο βιβλικό βουνό Αραράτ.

Όπως συνήθως συμβαίνει, η κορυφή του μεγάλου Αραράτ είναι καλυμμένη με σύννεφα, αν και δείχνει σαν να είναι δίπλα μας. Σημαντικό είναι για τους Αρμένιους (αλλά και για όλους τους Χριστιανούς) ότι το όρος Αραράτ βρίσκεται επί Τουρκικού εδάφους.

Εύκολα, διακρίνουμε τα συρματοπλέγματα (είναι τόσο κοντά) των συνόρων Αρμενίας - Τουρκίας.

Στα τείχη έρχονται και φεύγουν πολλά παπαγαλάκια και άλλα ωδικά πτηνά που εδρεύουν ως επί το πλείστον στο κοντινό Bird Cave ή Areni.

Στη συνέχεια παίρνουμε για λίγο τον επαρχιακό δρόμο (των δύο λωρίδων) προς την πρωτεύουσα Ερεβάν που απέχει <40 χλμ.

Μπήκαμε πλέον στον κυριότερο Εθνικό οδικό άξονα της χώρας ολίγων εκατοντάδων χλμ, που αποπερατώθηκε τελευταίως, και έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας/κατεύθυνση με διαχωριστική νησίδα στη μέση και καλό, επιτέλους, οδόστρωμα.

Για το καρπουζοφόρτωμα, τώρα, ουδέν σχόλιο.

Στα περίχωρα της πρωτεύουσας.

 

[themischar]

Όσο φτάναμε προς το κέντρο της πόλης, νωρίς το απόγευμα, τόσο αυξανόταν η κίνηση των τροχοφόρων και του κόσμου με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούμε όπως συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις.
Άκρη δε βγάζαμε με το GPS και τα συναφή για να βρούμε το ξενοδοχείο, ενώ όλα συνηγορούσαν πως είμασταν πολύ κοντά. Ούτε και το <<Always listen to the locals ... they know all the places>> λειτούργησε αφού με όσους προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε ήταν μάταιος κόπος όχι μόνον λόγω της γλώσσας αλλά περισσότερο της γενικότερης απροθυμίας που είχαν οι περαστικοί διαβάτες.
Τότε, θεωρήσαμε πως η εύκολη λύση θα ήταν ἐνας ταρίφας, που αποδείχθηκε με μιας ότι ήταν ένας ακόμη κλασσικός μλκταρίφας από αυτούς δηλ. που δεν λείπουν δυστυχώς από καμιά χώρα (μην αρχίσω να λέω τώρα γιατί δεν πρόκειται εύκολα να σταματήσω).

Ήμασταν φάτσα κάρτα σταματημένοι απέναντι από το ξενοδοχείο, όταν ῀πήραμε῀ το ταξί που λόγω του υπάρχοντος εργοταξίου στο τετράγωνο το ρημάδι δεν διαγραφόταν καν, πόσω μάλλον να το πλησιάσουμε οδηγώντας (άσχετα αν το GPS έσκουζε <<φθάσατε στον προορισμό σας>>).
Ζήτησε και πήρε προκαταβολικά 1.000 AMD = 2€ περίπου, μπήκε μέσα μαζί του η Μάτα και μας έκανε, μες την μεταμεσημεριάτικη ρημαδοκίνηση, ένα πάνω κάτω για να δικαιολογήσει το ποσό. Τον ακολουθούσα στο φτερό και όπως ορθά καταλάβατε, το στρούφισμα που έφαγα ήταν στα ουράνια, και σαφώς και δεν ήταν για τα χρήματα, αλλά για τον τρόπο του.

Ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα με το ξενοδοχείο και νά´μαστε στην πρώτη μεγάλη διασταυρωση όπου το σοβιετικού τύπου κτίριο μανητίζει με μιας το βλέμα κάθε επισκέπτη.

Στα πρώτα μας βήματά μας στην πόλη δεχόμαστε την προσβλητική επαιτεία ενός νεαρού που ζητούσε χρήματα με απλωμένο το χέρι μπρος στο πρόσωπο και όταν τον απωθήσαμε άρχισε να χειρονομεί και να φωνάζει γιατί δεν . . .

Η επαφή με τους ανθρώπους τόσο στο συνοριακό σταθμό όσο και στην πρωτεύουσα, λίαν επιεικώς, αποκαρδιοτική γιατί απλά άλλα είχαμε ακούσει για τους Αρμένιους.

Το Γερεβάν με 1.100.000 περίπου κατοίκους είναι η πρωτεύουσα, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Χραζντάν και είναι το διοικητικό, πολιτιστικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας.
Το όνομα της πόλης, προέρχεται κατά την αρμένικη παράδοση από τον Νώε.
Όταν η κιβωτός προσάραξε πάνω στο όρος Αραράτ και αφού υποχώρησαν τα νερά από τον κατακλυσμό, ο Νώε λέγεται πως αναφώνησε <<Yerevants>>, που στα Αρμένικα σημαίνει <<εμφανίστηκε>>.
Πανοραμική άποψη της πλατείας της Δημοκρατίας.

Το Μουσείο Ιστορίας και η Εθνική Πινακοθήκη.

Ένα από τα πολλά πάρκα της πόλης.

Μετά από ῀νηστεία῀ κάποιων ημερών, σήμερα μαζί με το κρασάκι Noravank (ναι, από την περιοχή γύρω από το μαναστήρι) ήταν ότι έπρεπε.

Μέσα στο κέντρο της πόλης, ένα εργαστήρι πηλού.

Δεν είναι παροπλισμένο, κυκλοφορεί κανονικά.

H πλατεία Δημοκρατίας, σγά - σιγά, γεμίζει από φώτα.

Μπροστά από το άγαλμα του Andranik Ozanian, γνωστός και ως Andranik (1865-1927). Ήταν στρατιωτικός διοικητής και πολιτικός, ο πιο γνωστός fedayi και μορφή του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος των Αρμενίων.
Συμμετείχε σε αρκετούς πολέμους όπως Α' Βαλκανικό, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ρωσική Επανάσταση και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Σύμφωνα δε, με τη Wikipedia φαίρεται να έχει παρασημοφορηθεί από το Ελληνικό κράτος με τον Πολεμικό Σταυρό (Β' Τάξεως) το 1920.

Και με τα χέρια στις τσέπες, λέμε μια καλή νύχτα.



Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

Δε με ενοχλεί να χρησιμοποιείτε ακόμα και αυτούσια αποσπάσματα από παλιότερη ταξιδιωτική μου ιστορία, είναι άλλωστε δείγμα ότι κάποιος τη διαβάζει ακόμα.

Αυτή είναι η μαγεία των καταγεγραμμένων ταξιδιωτικών ιστοριών και εμπειριών, μια πρόσθετη πηγή γνώσης για τους επόμενους ταξιδευτές.
Αποκτούν δε, περισσότερη και ιδιαίτερη αξία όταν μεταγενέστερα οι "ευνοημένοι" μεταξύ άλλων αναφέρονται και σε αυτές.

 

[themischar]

. . . Συνέχεια



24η μέρα, Yerevan με τα ποδαράκια μας (εντός και επι τα αυτά).

Ξημέρωσε μια άλλη μέρα και εμείς αρκετά ήρεμοι και χαλαροί ετοιμαστήκαμε για την ημερήσια εξόρμηση στην πρωτεύουσα.
Αρκετά νωρίς το πρωί, βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, που βρίσκεται στην περιοχή Kentron και βρισκόμαστε με μιας μπροστά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γρηγορίου του Διαφωτιστή (Saint Gregory Cathedral) που είναι εκεί κοντά.
Ο μεγάλος καθεδρικός ναός είναι ένα ολόκληρο συγκρότημα που αποτελείται από 3 εκκλησίες, με συνολική έκταση περίπου 3.820τ.μ, ενώ το ύψος του ναού από το έδαφος μέχρι την κορυφή του σταυρού είναι 54 μέτρα.

Τιμοκατάλογος, για πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, οι τιμές απλά δεν υπάρχουν!

Η πρωτεύουσα, δεν έχει αυτό που λέμε <<τα λεωφορεία>>, δεν έχει τρόλεϋ, δεν έχει σπαστά λεωφορεία με φυσσούνες, δεν έχει τραμ, έχει όμως όλων των κατηγοριών πουλμανάκια για συγκοινωνία !

Κατά το δρόμο παίρνω, δρόμο αδήνω βρισκόμαστε στην πλατεία του Charles Aznavour (ή Νίκαιας), που κυριαρχεί το Cafe Mockba,

με αγάλματα φτιαγμένα από ανταλλακτικά αυτ/των, όπως μια αρκούδα,

και μια αράχνη.

Πολλά καλαίσθητα cafe & restaurants.

Το υπέροχο γλυπτό του Αρμένιου συνθέτη και πιανίστα Arno Babajanyan, κοντά στην Όπερα.

Το Εθνικό Ακαδημαϊκό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου της Αρμενίας, προς τιμήν του Alexander Spendiarian, στο Γερεβάν εγκαινιάστηκε το1933. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Αρμένιο αρχιτέκτονα Alexander Tamanian.

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Cafesjian (γνωστό και ως Cafesjian Museum of Art) είναι ένα μουσείο τέχνης στο Γερεβάν. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης στην περιοχή μέσα και γύρω από το Cascade.
Στον επίκεντρο της μόνιμης συλλογής του μουσείου βρίσκεται η Συλλογή Τέχνης του ιδρυτή του, Gerard L. Cafesjian.

Ένα ακόμη χαριτωμένο άγαλμα Botero (η γυναίκα που καπνίζει).

 

[themischar]

Βρισκόμαστε μέσα στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Cafesjian, με κυλιόμενες σκάλες που σε οδηγούν επίπεδο - επίπεδο. Υπάρχουν και εξωτερερικά σκαλοπάτια, αλλά ποιός να τα προτιμήσει με τον ήλιο να είναι στο απόγειό του ?
Γι´αυτό, πορευόμαστε εσωτερικά εκ του ασφαλούς.

Στο πρώτο επίπεδο.

Με θἐα την πλατεία.

Καλόγουστα εκθέματα που κοσμούν, όλο το κλιμακοστάσιο.



Στο δεύτερο επίπεδο.

Στο τρίτο επίπεδο.

Το Cafesjian Center for Arts, φέρνει τα καλύτερα της σύγχρονης τέχνης στην Αρμενία. Εμπνευσμένο από το όραμα του ιδρυτή του, το Κέντρο προσφέρει μια πλούσια ποικιλία εκθεμάτων.



Στο τέταρτο επίπεδο.

Στην κορυφή αυτού του μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος, όμοιο με καταρράκτη, βρίσκεται το φθαρμένο Κομμουνιστικό μνημείο - οβελίσκος με άπλετη θέα και προς την πόλη.

Ο ήλιος, κόντρα και τα τσαλιμάκια του πολλά για μια φωτογραφία με + .



Η ζέστη στα ντουζένια της και εμείς στο φόρτε μας ,συνεχίζουμε το περπάτημα.

Κατευθυνόμαστε προς ένα ακόμη χαρακτηριστικό μνημείο, που στον αυλόγυρό του φιλοξενεί πάμπολλες επιγραφές για την ιστορία του.

Η Μητέρα Αρμενία (Mother Armenia) αγκαλιάζει όλο το Γιερεβάν και αποτελεί μια γυναικεία προσωποποίηση της Αρμενίας.
Η λαϊκή απεικόνισή της είναι ένα μνημειώδες και γιγαντιαίο άγαλμα χτισμένο από σφυρήλατο χαλκό ενώ το βάθρο - που λειτουργεί και ως μουσείο- είναι από βασάλτη.
Η «Mayr Hayastan», όπως λέγεται στα Αρμενικά έχει συνολικό ύψος 51μ.

Άποψη από το εσωτερικό του βάθρου - μουσείου του αγάλματος με εκθέματα κ.λπ από την Σοβιετική εποχή.

Το πρώτο σκέλος της ημερήσιας βόλτας έχει ολοκληρωθεί και ευδιάθετοι γυρνάμε πρός την πόλη, από άλλη κατεύθυνση ως συνήθως.
Η επιστροφή μας περνούσε έξω απο το τότε σπίτι - Μουσείο Charles Aznavour (του γνωστού Γάλλου τραγουδιστή & Αρμένικης καταγωγής), και που τώρα πιά είναι μόνο Μουσείο.
Απ᾽όπου αγναντεύεις όλη την πόλη και ήταν fermé τέτοια ώρα.

Μερικά τετράγωνα πιο κάτω, είναι και τo Cafe Charles Aznavour με τα δυό αγαπημένα του αυτ/τα, απ' έξω, ως decor:

 

[themischar]

Ο βολτίτσα μας, που απρόσκοπτα ξετυλίγεται, περνάει και από την πλούσια, γενικά και ειδικά, περιοχή.









Λείπει ο Μάρτης από τη σαρακοστή ?
Όχι βέβαια.
Παρόντες λοιπόν και εμείς στο Πάρκο των Ερωτευμένων (Lovers' Park Yerevan), που όλοι παραδέχονται πως είναι ένα ενδιαφέρον, μικρό αλλά και πολύ χαλαρωτικό πάρκο.
Πας εκεί, όπου κι᾽αν βρίσκεσαι με τα πόδια ή εύκολα με το Metro (στάση Marshal Bagramyan).









Συνεχίζουμε, τη βόλτα μας, με ρυθμό.

Με τα πολλά, φτάνουμε στο επιλεγμένο από χθες μέρος για φαγητό,





Η άφθονη, γευστική, μπύρα KOTAYK συνόδευσε με χάρη και την Puttanesca μας.

Βγήκαμε στο δρόμο να μετρήσουμε τα βήματά μας έως το ξενοδοχείο.
Αλλά, ποιός τόλμησε και είπε πως, επειδή καλοφάγαμε λίγο πριν, δεν μπήκαμε στον πειρασμό της προσφοράς <<δύο μπύρες στην τιμή της μιας>> ?

Σαφώς καλύτερη μπύρα η Gyumri, αλλά από την άλλη γούστα είναι αυτά.

Σε κεντρικό δρόμο βρίσκεται και το Μπλε Τζαμί, που είναι σιϊτικο τέμενος του 18ου αιώνα (που κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής περιόδου είχε μετατραπεί σε μουσείο).

Τι κι᾽ άν πισωκάθησε το έρημο;
Το αφεντικό του λάλησε: Το᾽ χουμε και το φορτώνουμε και μάλιστα μέχρι τα μπούνια.

Στην πλατεία Δημοκρατίας οι βραδυνές ώρες είναι φαντασμαγορικές !

Εν κατακλείδι, ήταν μια κοπιαστική ποδαράτη μέρα των 21,3 χλμ, με πολλές εναλλαγές στο κλινόν άστυ.
Ράθυμα, προσπεράσαμε τα τελευταία συντριβάνια της πλατείας παραμερίζοντας ακόμη και την αδιαμφισβήτητη δροσιά τους και κατευθυνθήκαμε νυσταγμένα προς τις αγκάλες του μορφέα.

 

[themischar]

25η μέρα, Yerevan - Artashavan - Garni - Geghand Monastery - Yerevan
(one day trip) & 80 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1J_Vp1dwVu5kzLlCXH_8iXQ19pRVrLt9t&usp=sharing

Κατά τις 09.30 το πρωί, καιρός ήταν, και μετά από ένα περιποιημένο ῀breakfast῀, αφήνουμε πίσω μας την πρωτεύουσα και κινούμαστε αρχικά στα βόρεια προς την περιοχή Artashavan.

Ξεμπλέκουμε με την κεντρική αρτηρία και ακολουθούμε μια ερημική σχεδόν διαδρομή με κατεύθυνση τη διασταύρωση Artashavan – Alagyaz.

Παραδίπλα της είναι ο χώρος που φιλοξενεί το υπαίθριο μουσείο των Γραμμάτων του Αρμενικού Αλφαβήτου (Armenian Alphabet Monument). Κατασκευάστηκε το 2005 για την 1600η επέτειο της δημιουργίας του αρμενικού αλφαβήτου με τη σχεδίαση του διάσημου Αρμένιου αρχιτέκτονα Jim Torosyan.

Το μνημείο είναι μια ενδιαφέρουσα επίδειξη πέτρινων γλυπτών των 39 αρμένικων γραμμάτων. Το αρμενικό αλφάβητο ξεκίνησε τη χρήση του από το 405 και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για την παρουσίαση της αρμενικής γλώσσας σε γραπτή μορφή.

Ο χώρος μας κινεί το ενδιαφέρον, παρά το γεγονός πως δεν γνωρίζουμε την αρμένικη γλώσσα.
Προσπαθούμε, αλλά που να καταλάβουμε το κάθε αρμένικο γράμμα.

Ύστερα από λίγο, αλλάζουμε κατεύθυνση και κινούμαστε νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας.

Ο δρόμος αυτός έκρυβε και εκπλήξεις, ιδού η χωματερή της πόλης.

Τα χλμ δεν έφυγαν και γρήγορα παρ᾽όλου που ήταν λίγα και μεσα στο καταμεσήμερο φτάσαμε στο Garni όπου βρίσκεται ο ναός του Γκαρνί (Garni Temple) ο οποίος είναι ένας Ελληνιστικός ναός του 1ου αιώνα.

Ο ναός του Γκαρνί (Garni Temple), είναι ο μοναδικός παγανιστικός ναός στην Αρμενία που επιβίωσε από τον εκχριστιανισμό της χώρας το 301 μ.Χ.



Ο ναός είναι ένα λαμπρό παράδειγμα κλασσικής Ελληνιστικής κουλτούρας.
Το σχέδιό του είναι μια ορθογώνια κατασκευή, η οποία εξωτερικά περιβάλλεται από 24 στήλες που συμβολίζουν τις 24 ώρες της ημέρας.









Ο αρχαίος ναός και το κοντινό μοναστήρι Geghard (που βρίσκεται 7 χλμ. νοτιοανατολικά) που θα είναι ο αμέσως επόμενος σταθμός μας περιλαμβάνονται στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

 

[themischar]

Με γοργές κινήσεις αρχίζουμε να επιστρέφουμε, απολαμβάνοντας την εναλλαγή της διαδρομής που μας είχε φέρει μέχρι εδώ.





Με τούτα και με τ᾽άλλα, κοιτούσαμε το ρολόϊ με μισό μάτι γιατί η ώρα είχε πάει 15.30μμ. Bρε λές να μην το προλάβουμε ανοιχτό ?
Ποιό ?
To Μουσείο Sergei Parajanov που έκλεινε στις 17.00μμ.



Το Μουσείο Sergei Parajanov, βρίσκεται σε ένα παραδοσιακό δίπατο κτίριο (στην τοποθεσία Dzoragyugh) και πρόκειται για ένα αφιέρωμα στον Σοβιετικό, Αρμένικης καταγωγής σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Sergei Parajanov.

Αντιπροσωπεύει την πολυδιάστατη καλλιτεχνική και λογοτεχνική κληρονομιά του Parajanov. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1988 όταν ο Parajanov μετακόμισε στο Γερεβάν.

Η συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει την καλλιτεχνική κληρονομιά του σκηνοθέτη, κολάζ, προσωπικά δώρα και αντικείμενα, σχέδια, κούκλες, καπέλα και διάφορα έργα τέχνης, που μέρος τους, ο Parajanov δημιούργησε ενώ ήταν στη φυλακή.































Ήταν πράγματι κάτι το μαγευτικό, αυτό, το Μουσείο.

Στο πλάνο μας ήταν να επισκεφθούμε και το Μνημείο Γενοκτονίας των Αρμενίων το οποίο είναι χτισμένο στον λόφο Τσιτσερνακαμπέρντ (χελιδονόκαστρο) πάνω από την πόλη.



Αλλά λίγο το χάζεμα προς το στάδιο, κάτι η βιασύνη μας, κάτι η ανηφόρα με τη
διπλογυριστή γέφυρα και μαζί με την απογευματινή κίνηση, αποσυντονιστήκαμε και ζωγραφίσαμε -ούτε λίγο ούτε πολύ- δυό φορές το λόφο



μέχρι να το βρούμε και να παρκάρουμε.



Το Μνημείο αποτελείται από μία στήλη ύψους 44μ που συμβολίζει την αναγέννηση των Αρμενίων. Λίγο πιο πέρα ανυψώνονται 12 λίθινες πλάκες κυκλικά τοποθετημένες και γερμένες προς τα εμπρός, οι οποίες παρουσιάζουν τις 12 επαρχίες της Δυτικής Αρμενίας (που ήτανε κατοικημένες κυρίως από Αρμένιους) και τώρα είναι Τουρκικές.







Στο κέντρο του κύκλου που σχηματίζεται από τις λίθινες πλάκες καίγεται η άσβεστη φλόγα.



Παρακείθε, υπάρχει και το Μουσείο της Αρμενικής Γενοκτονίας (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, ήταν κλειστό).
Το Μουσείο έχει και το δικό του μικρό πάρκο, όπου οι επίσημοι προσκεκλιμένοι ξένων χωρών επισκεπτόμενοι το Μνημείο, φυτεύουν δέντρα προς τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας.
Τα καταφέραμε και πέσαμε πάνω σ´αυτό που είχε φυτέψει, το 2005, ο τότε Έλληνας Υπ. Εθν. Άμυνας Σ. Σ.



Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ένα γρήγορο φρεσκάρισμα και στη συνέχεια κινηθήκαμε σε άλλη περιοχή από αυτές που είχαμε επισκεφθεί έως τώρα για φαγητό.







Το συγκεκριμένο restaurant είχε, από πολύ νωρίς, επιλεχθεί από την ΑΘΝ.



Και όπως ήταν αναμενόμενο, μας δικαίωσε.





Μετά την γαστρονομική απόλαυση, ακολούθησε μια βόλτα



και ένα εξ᾽ίσου εξαιρετικό επιδόρπιο.





Με ανεμικό slow motion, γιατί τώρα πέρασε η ώρα, απομακρυνθήκαμε από την πολυκοσμία.



Συνεχίζεται , , ,

 

[themischar]

. . . Συνέχεια

26η μέρα, Yerevan (Αρμενία) - Akhalkalaki (Γεωργία) & 212 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1QWcwSgmYspsH-wdYyCu6Kmxhow-FemXq&usp=sharing

Πρωϊ - πρώί, με συγχρονισμένες και ανάλφρες κινήσεις θα αφήσουμε στην ησυχία της την πρωτεύουσα Γερεβαν και on the road πιά με κατεύθυνση αρχικά προς το Διεθνές Αεροδρόμιο.

Όοοχι δεν πάμε να πάρουμε κάποιο αεροπλάνο, αλλά να δούμε ακριβώς παραδίπλα τον καθεδρικό ναό του Zvartnots (Zvartnots Cathedral).

Τούτος είναι ένας αρμένικος ναός, τετρακόγχου τύπου, του 7ου αιώνα, ο οποίος χτίστηκε με εντολή του Καθολικού Nerses (του κατασκευαστή) μεταξύ 643-652.
Τα ερείπια του Zvartnots παρέμειναν θαμμένα, έως ότου αποκαλύφθηκαν κομμάτια τους στις αρχές του 20ου αιώνα.

Καλή και ενδιαφέρουσα η περιήγηση, δε λέω (ήταν και στην πορεία μας), καιρός όμως να ξαναμπούμε στο δρόμο και με σύμμαχο τον καλό καιρό.

Η διαδρομή διασχίζει μικρά γραφικά χωριά, γίνεται κάποιες φορές ελικοειδής με αμφιβόλου ποιότητας οδόστρωμα.

Στη συνέχεια της, το τοπίο αλλάζει γίνεται αλπικό χωρίς ίχνος δέντρου.

Παράλληλα, τα εκτελούμενα έργα οδοποιίας δίνουν το δικό τους χρώμα τόσο στη φύση όσο και στην αργοπορία ! ! !

Μια στάση ανασύνταξης την θεωρήσαμε επιβεβλημένη πριν φθάσουμε στο Gyumri και το γιατί είναι γνωστό τοις πάσι.
Να μην επαναλαμβανόμαστε, κι᾽άλλο, τώρα.

Με πολύ τύχη την προσπέρασα (για να μη χρησιμοποιήσω το γνωστό, ήμουν & πολύ . . .)



Η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αρμενίας, το Gyumri, δείχνει να βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία ανασυγκρότησης. Είχε δεχτεί σοβαρότατο πλήγμα από τον κατστροφικό σεισμό του 1988. Τη διανύσαμε εποχούμενοι χωρίς, όμως, πολλά - πολλά.

Τα σύνορα, που βρίσκονται μια ανάσα από το ακριτικό χωριό Bavra δεν απέχουν και πολύ. Η διαδρομή απο εδώ ξεκινά στο υψόμετρο των 1.500μ, περνάει μέσα από ένα οροπέδιο και φτάνει μέσα από αποκαλυπτικά στροφιλίκια στα 2.150μ. που είναι τα σύνορα.

Στα μικρά χωριά που προσπερνούσαμε φαινόταν, ξεκάθαρα, πως όλη η δραστηριοτήτά τους περιστρέφεται γύρω από την κτηνοτροφία.

Και κάπου εδώ, δώσαμε ένα τέλος στην αρμένικη επίσκεψή μας στην Αρμενία.
Ο συνοριακός σταθμός : Bavra (Αρμενία)- Ninotsminda (Γεωργία).

 

[themischar]

Χωρίς καθυστερήσεις και απρόοπτα στα διαδικαστικά ένθεν κι᾽εντεύθεν των δυό συνόρων (τα´χαμε πια όλα) περνάμε τα σύνορα που έχουν μηδαμινή κίνηση, ίσως επειδή δεν είναι στα άκρα μεγάλων πόλεων και ως εκ τούτου ευρέως γνωστά.

Είμαστε, ξανά μανά, επί Γεωργιανού εδάφους και όπως και να το κάνουμε το οδικό δύκτιο έχει τη δική του αίγλη που το κάνει να ξεχωρίζει.

Το οροπέδιο των 2.150μ εκτείνεται αρκετά και στην πλευρά της Γεωργίας και η διαδρομή είναι ερημική -ελέω κίνησης- αλλά γίνεται ολοένα μαγευτική τόσο με το καινούργιο οδόστρωμα όσο και με την διακριτή χαμηλή βλάστηση και τις λίμνες Madatapa & Khanchali να συμπληρώνουν με τη χάρη τους το παζλ.

Βέβαια, τα ωραία δεν έχουν διάρκεια τελειώνουν γρήγορα και πλησιάζοντας τον προορισμό μας βρισκόμαστε ξανά μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.

Και πολύ καλά το καταλάβατε, φτάσαμε και για σήμερα:

Στην ῀νοηματική῀ ερώτησή μας, στον ξενοδόχο, που μπορούμε να φάμε πήραμε μια αμφίβολη απάντηση, ενώ το απόφευμα ακόμη δεν είχε περάσει.
Βγήκαμε λοιπόν με φόρα, αλλά αμφιταλαντευόμενοι στο τι θα προκύψει, προς ανεύρεση του επιούσιου.

Το χωριό δεν είναι τίποτα σπουδαίο και διατηρεί έντονα τις καταβολές του, όπως τα μπουριά της σόμπας που ᾽᾽εργάζονται᾽᾽σκληρά κάνοντας χρέη και υδρορροής.

Εδέησε, με τα πολλά ρώτα και ξαναρώτα, βρήκαμε αυτό εδώ με το φούρνο μικροκυμάτων.

Προλάβαμε το τελευταίο κοτοπουλάκι, μας το σέρβιρε ατο άψε σβήσε για να το εξαφανίσουμε διακριτικά με το χέρι και τη σαλάτα με την τσιμπίδα συνοδεία μπύρας KILIKIA σε πλαστικό κυπελάκι.
Πάλι καλά ! ! !

Ούτε λίγο ούτε πολύ, κυνδυνεύσαμε να μείνουμε νηστικοί (στα δε 4-5 ᾽᾽mini market᾽᾽, υπήρχε πραγματική ξεραϊλα) και ως γνωστό νυστικό αρκούδι δε . . .
Μας ξεπέταξαν, λοιπόν, στα γρήγορα και εμείς με τη σειρά μας όπου φύγει - φύγει.

Και τώρα, πέρασε η ώρα, πάμε να συναντηθούμε με το αύριο . . .

 

[themischar]

27η μέρα, Akhaltalaki - Vardzia (Γεωργία) - Erzurum (Τουρκία) & 445 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1jmmj7rE7zEaQ1bkZKtnmLMCNKCsAiWcH&usp=sharing

Η πρωϊνιάτικη εικόνα από το δωμάτιο, ήταν πολλά υποσχόμενη.

Δεν αργήσαμε να πάρουμε το δρόμο για τις σπηλιές της Vardzia.

Σ´αυτή μας την φιδίσια διαδρομή, τις πάμπολλες συστάδες των δέντρων (πεύκων & έλατων) η επαφή με τη φύση κάνει τη μεγάλη διαφορά, άσχετα με τις χάσκουσες λακούβες (που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο), τα φορτηγά, τις αγελάδες κ.λπ.

Ξαφνικά, στ´ αριστερά μας κάνει την εμφάνισή του το καλοδιατηρημένο κάστρο Khertivisi.

Αμέσως μετά στριβουμε στον πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο δρόμο, διπλής κατεύθυνσης, (ά και να᾽ταν όλοι οι δρόμοι έτσι) για τις σπηλιές της Vardzia.

Με συνοδοιπόρους, το βατό φαράγγι και τον ποταμό Kura,

φθάνουμε στον καλοφτιαγμένο και οργανωμένο περιβάλλοντα χώρο με το πάρκινγκ.

Η φανταστική θέα των σπηλαίων με τα 13 επίπεδα.

Αμέσως στα εκδοτήρια για την πληρωμή της εισόδου 3 Lari/άτομο & 1 Lari/άτομο, που περιλαμβάνει και τη μεταφορά (διόλου ευκαταφρόνητο) με το βολικό βανάκι που πάει έως την είσοδο των σπηλαίων.

Το μοναστήρι έχει για πάνω από 800 χρόνια ιστορία, στα τέλη του 12ου αιώνα τότε που μια 25χρονη γυναίκα η Tamar ανέλαβε τα ηνία της Γεωργίας η οποία θέλησε να φτιάξει ένα μοναστήρι, σαν ένδειξη της χριστιανικής της πίστης. Εκείνη την περίοδο οι Μογγόλοι, με βάση την Ασία, είχαν ξεκινήσει πολέμους με τους γειτονικούς λαούς με στόχο την επέκταση της αυτοκρατορίας τους και ήταν μια διαρκής απειλή για τη χώρα.

Έτσι, η Tamar, αποφάσισε να κατασκευάσει το μοναστήρι κάτω από τη γη, δηλ. κάτω από το βουνό Erusheli ώστε να μπορεί να προσφέρει καταφύγιο στο ποίμνιό της από τις επιδρομές.
Σε αυτό το σκληρό πέτρωμα του βουνού, κατασκευάστηκαν 13 επίπεδα, ενώ οι φυσικές σπηλιές που υπήρχαν στο εσωτερικό του βουνού επεκτάθηκαν και μετατράπηκαν σε περίπου 6.000 χώρους δωματίων, για τους μοναχούς αλλά και τους κατοίκους που θα κρύβονταν εκεί.

Η δραστηριότητα του εγχειρήματος του μοναστηριού πέτυχε και κράτησε σχεδόν 100 χρόνια.
Όμως, το 1283, σχεδόν έναν αιώνα μετά, ένας ισχυρός σεισμός προκάλεσε κατολίσθηση στο βουνό με αποτέλεσμα τα 2/3 της υπόγειας πόλης να καταστραφούν και από την άλλη, ό,τι απέμεινε δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο, αφού ανεμπόδιστα βρισκόταν σε κοινή θέα.
Αναγκαστικά, υπήρξε μια εγκατάλειψη έως τον 20ο αιώνα, όταν κάποιοι μοναχοί τις επισκέφθηκαν και αποφάσισαν να τις ξαναχρησιμοποιήσουν σαν μοναστήρι.

Στις μέρες μας, ένα μεγάλο μέρος λειτουργεί σαν μουσείο και κάποιο, άλλο μικρό όμως, κατοικείται ακόμα από λιγοστούς μοναχούς.

Παράθυρο με μαγευτική θέα.

 

[themischar]

Βεβαίως, βεβαίως δε λείπουν και τα ακουστικά μέσα ! ! !

Επιτέλους, γίνεται η ηρωϊκή έξοδος.

Περιβεβλημένοι με βαθύ μυστήριο, σιγά-σιγά ζαλωθήκαμε,



με προορισμό πλέον τα σύνορα που άνοιξαν ξανά, μεταξύ Kartsakhi (Γεωργίας) & Aktas Cildir (Τουρκίας).

Βέβαια, τα πρώτα 45χλμ έως εκεί, είναι επιστρεφόμενα και με οδηγό τη γνώση που δημιουργεί αυτοπεποίθηση θα είναι εύκολα (να´χαμε να λέγαμε).
Η διαδρομή, το είπαμε και όταν ερχόμασταν, ξέχωρα από τα ουκ ολίγα ευτράπελά της, ακολουθεί το ποτάμι και εναλλάσσεται με το μικρό φαράγγι δημιουργώντας όμορφες πράσινες αντιθέσεις.

Όμως, η προσεκτική ματιά σας στο παρακάτω video, πιστεύω, πως θα σας βάλλει για τα καλά στο κλίμα που προσπαθώ να περιγράψω:

Το τοπίο, όπως εκτείνεται η διαδρομή, αλλάζει μορφή και πάλι μετά το χωριό Akhaltalaki.

Με το κοντέρ τώρα να ῀γράφει καινούργια῀ χλμ, ανταμώνουμε το δυτικό κομμάτι της μικρής λίμνης Kartsakhi στα 1.800μ.