Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Προς Ανατολάς, Road Trip (Τουρκία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία)

[themischar]

Ένα ακόμη κτήριο που εντυπωσιάζει με τον όγκο, την τεχνοτροπία και τα χρώματά του.

Ήταν μια καλή ώρα για τον δεύτερο καφέ της μέρας κι´όχι μονον.

Το κτίριο της Γεωργιανής Εθνικής Όπερας μαζί,

με το θέατρο Μπαλέτου.

Σε προσοψη κτιρίου το Sculpture the Saxophone Player, διασκεδαστική και απροσδόκητη η γλυπτική του Σαξοφωνίστα.

Και το περίφημο θέατρο Ρουσταβέλι.

Αν νομίζατε πως δεν υπάρχουν και τέτοια κτήρια, σας γέλασαν.

Αφήσαμε την οδό Ρουσταβέλι, στους καθυστερημένους επισκέπτες της και χωθήκαμε στα γειτονικά της πάρκα.

Με πάθος, ο καθαριστής, φροντίζει να αστράφτει το πάρκο.

Σε μια έξοδο του πάρκου, και λόγω ότι ήταν Σάββατο, λειτουργούσε μια υπαίθρια αγορά με τα διάφορα γνωστά πράγματα που πωλούνται σ´αυτές.
Και πολλές φορές όμως αδιάφορα, λέω εγώ τώρα, έ φιλαράκι geokallig?

Πω!!! πω!!! να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις . . .

Όπου κι´αν στέκεσαι τη θωρείς, πότε λιγότερο και πότε περισσότερο.

Στην συνέχεια της υπαίθριας αγοράς έρχεται ο πεζόδρομος της νυχτερινής ζωής.

Το φουτουριστικό κτήριο του Δήμου Τιφλίδας.

Το Sculptural Composition Youth, στη γέφυρα Baratashvili που διακοσμήθηκε με λεπτά, εναέρια μεταλλικά γλυπτά (φιγούρες με ερωτευμένα ζευγάρια, φωτογράφος κ.ά).

Η αριστουργηματική γέφυρα της Ειρήνης ενώνει δυό μεριές του ποταμού Μτκβάρι, την οποία οι ντόπιοι την αποκαλούν κοροϊδευτικά & σερβιέτα εξ´αιτίας του σχήματός της.

Τα φώτα, της πόλης, άναψαν και η νύχτα πέφτει με τους δικούς της ρυθμούς ρυθμούς.

Και με μια υπαίθρια συναυλία τοπικού χαρακτήρα, τέλειωσε η απολαυστική 21χλμ (έτσι λεν αυτοί που ξέρουν) ποδαράτη βόλτα μας.

Συνεχίζεται . ..

 

[travelbreak]

Εντάξει, η Τιφλίδα μέρα ή νύχτα είναι άπαιχτη! Εμείς δεν προλάβαμε να τη γυρίσουμε τόσο πολύ, αν και μείναμε τρεις μέρες. Κάναμε βόλτες στα πέριξ. Σε αυτό το Μοναστήρι του Δαβίδ που είχατε πάει την προηγούμενη μέρα δεν το κάναμε γιατί καταλάβαμε ότι ο δρόμος ήταν κακός και πισωγυρίσαμε.

 

[themischar]

. . . Συνέχεια

14η μέρα, Tbilisi (Γεωργία) - Sheki (Αζερμπαιτζάν) & 269 χλμ

https://drive.google.com/open?id=15HxF9I39dY1JcPq67SGEtHXTuiJJlQR0&usp=sharing

Τα πρωϊνά μας κέφια τελειωμό δεν είχαν, με αποτέλεσμα να αργήσουμε να ξεκινήσουμε για το νέο μας προορισμό στην άλλη χώρα.
Κάτι που τελικά δεν έμελλε να γίνει σήμερα, αφού ο Θεός γελούσε μαζί μας και είχε άλλα σχέδια για μας.
Η 14η μέρα του ταξιδιού, ενώ όλα φαινόντουσαν καλά, σταμάτησε βάρβαρα στην ευθεία (η καλύτερη ευθεία που απαντήσαμε στην Γεωργία μέχρι εκείνη την στιγμή) λίγο μετά το Tsnori δηλ. έγινε :

14η μέρα, Tbilisi (Γεωργία) - Tsnori (Γεωργία) & 120 χλμ

https://drive.google.com/open?id=1uYP7JuJbfjv_W2d7mMDSWwmzWaE2CaJ5&usp=sharing

Κυριακή πρωί, το λοιπόν, γεμάτοι από τις πανέμορφες εικόνες της Τιφλίδας μπαίνουμε στην ῀auto strata῀ αποχαιρετώντας την.
Ένα φαινόμενο που υπάρχει σχεδόν σε όλες τις χώρες είναι και εδώ παρών, ο δρόμος προς τα σύνορα δείχνει και είναι καλός.

Με εκπληκτικές τις εναλλαγές πρασίνου διασχίζουμε τα τελευταία, νομίζαμε, χλμ στη χώρα.

Αλλοιώνεται το τοπίο μαζί και ο δρόμος, όταν η διαδρομή περνάει μέσα απο χωριά και αμπελώνες.

Οι χαρούλες μας ξανάρθαν στο προσκήνιο όταν μπήκαμε ξανά σε ευθεία που ήταν αφενός άδεια από κίνηση αφετέρου έδειχνε τέλεια.

Τι έμενε?
Μα να ανοίξω γκάζι.
Δε λέω, πως δεν το ευχαριστήθηκα ύστερα από μέρες και απορούσα κιόλας μ´αυτό που μας έλαχε. Το, μ´αυτό που μας έλαχε, πήγε περίπατο όταν μετά από καμιά 10αριά χλμ μας έλαχε να ακούσουμε ένα πλαφφφ και πριν προλάβω να αναρρωτηθώ τι παίζει´ η moto σχεδόν κώλωσε.

Μείναμε απ´το πίσω λάστιχο, φωνάζω και κόβω για να σταματήσω. Φωνάζω, γιατί η επικοινωνία ήταν δια ζώσης, λόγω των μικρών ταχυτήτων που γενικά είχαμε, δεν χρησιμοποιούσαμε συχνά - πυκνά την ενδοεπικοινωνία στα κράνη.

Ξεπεζεύουμε.

Και πριν καλοσκύψω για να δω, με τα γουρλωμένα ματάκια μου, βλέπω τα λινά του πίσω λάστιχου. Τι να επιδιορθώσεις ! ! ! ασάλιωτα πάει στράφι ο κόπος.
Ααα βρε, πως ?
Πως και πως, κατάλαβα πως το᾽ φαγα το λάστιχο τις προάλλες τόσο στη διαδρομή Mestia - Kutaisi όσο και στην διαδρομή Τιφλίδα - Monastery David Gareja και τώρα μόλις ζεστάθηκε -στην ευθεία- για τα καλά, κλάταρε ! ! !
Εντάξει, τι να λέμε. Πέρασαν όλες οι σκέψεις που είχα κάνει για τα λάστιχα, τα ουκ ολίγα γκάπα γκούπα, τα χωμάτινα χλμ, η προχθεσινή τρυπούλα και . . .

Στο 20λεπτο της ῀απελπισίας῀ πέρασαν τρία αυτ/τα που δεν σταμάτησαν, όμως σταμάτησε το τέταρτο με τον μπαμπά και τους δυο πιτσιρικάδες γιους του. Βγαίνουν και γίνεται νοηματική συνεννόηση, έδειξαν πως κατάλαβαν, την κοπανάνε όμως κουνώντας μου το χέρι.
Ωχ, ωχ, τι γίνεται τώρα?

Δεν περνάει κανείς, γμτ, μόνο η ώρα περνάει και ξαφνικά έμφανἰζονται οι ίδιοι με μια ποδό-τρόμπα ποδηλάτου για να μου το φουσκώσουν.
Ρε παιδιά, <<Με την αερότρομπα σε δράση τους δείχνω ότι δεν είναι μια τρύπα αλλά ότι άνοιξε και δεν κρατάει διόλου αέρα.>>
Αναφώνησαν ένα ωωω και δια της νοηματικής, πάλι, κατάλαβα πως σε περίπου 10χλμ -προς τα εμπρός- έχει βουλκανιζατέρ.

Ο μπαμπάς με τους γιους του, φόρτωσαν τα μπαγκάζια μας το ένα πάνω στο άλλο στο αυτ/τό τους, πήραν και την Μάτα μαζί τους κι´εγώ τους ακολούθησα ευλαβικά καβάλα στο τεπόζιτο με -20χλμ., δηλ; όπως κι´εσείς συμπεραίνετε, όταν έφτασα το είχα αποτελειώσει το λάστιχο.
Ευχαρίστησα το τρίο για την προθυμία, την ευγενή προσπάθειά τους και χαρτζιλίκωσα με κάτι τις τους πιτσιρικάδες για το καλό.

Στα δικά μας τώρα, το βουλκανιζατέρ, ήταν πρωτίστως γενικό συνεργείο, όχι πως δεν το περίμενα και με τη βοήθεια ενός ντόπιου που εργάζεται στη Γερμανία (ήταν διακοπές εκεί) έγιναν κουτσά - στραβά στα Αγγλονοηματικά οι συνεννοήσεις.
Το κοίταξε καλά-καλά.

και το ξεμοντάρισε, το κλάμα έφτασε ως τα ματόκλαδα αλλά με μια ύστατη προσπάθεια το κατάπια.

Μετά από λίγο γυρνάει και λέει ο μαστρολαστιχάς,
<< - Λάστιχο καινούργιο ή μεταχειρισμένο, να στο αλλάξω, δεν έχουμε.
- Θα προσπαθήσω να στο μπαλώσω και να του βάλω και σαμπρέλλα ! ! !>>

Εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου στριφογυρίζουν κάποια παλιά γραφόμενα του Δημ/φου Αντ. Πανούτσου:
{<<Το συνεργείο είναι τέμενος, ο μάστορας είναι αρχιερέας και τα μαστοράκια καντηλανάφτες. Το συνεργείο έχει θαυματουργές ικανότητες, κάτι σαν της Παναγία της Τήνου.
Πάμε τη μοτοσυκλέτα μας να γίνει καλά. Όπως λοιπόν δε διατάζουμε την Παναγία <<Κάνε το παιδί μου να περπατήσει και θα´ρθω το απόγευμα να το πάρω>>, έτσι δε λέμε στο μάστορα <<Φτιάχτο και θα περάσω αύριο>>}.

Τι είπε, Παναγία μου, τι είπε?
Εν τέλει μου ξεφούρνισε το << - Δεν φτιάχνεται και δε μπορεί να κάνει κάτι . . .>>

Για τον από μηχανής Θεό κάτι είχα ακούσει. αλλά ποτέ δεν μου έτυχε να τον δω, σκάει μπροστά μου ο πιτσιρικάς που από ώρα τον έβλεπα να μιλάει στο τηλ.

και στα μουγγά μου προτείνει το τηλ. του για να μιλήσω.
Τι να κάνω?
Λέω ένα ξερό, παρακαλώ?
Ακούω : <<Φίλε καλημέρα, είμαι ο Chroutsa και ο φίλος μου με το τηλ. είναι ο David. Ξέρει τι σου έχει συμβεί και θέλει και μπορεί να σε βοηθήσει αν το θέλεις κ.τλ, εγώ ξέρω Ελληνικά, γιατί ζούσα και πήγα σχολείο στα Μουδανιά κ.τλ>>

Από εκείνη τη στιγμή, ο Δαυίδ έγινε για μας Γολιάθ.

Μέσω του google-translate και του Chroutsa,άρχισαν να κουμπώνουν τα κομμάτια του παζλ της ημέρας
Η moto παρέμεινε στο βουλκανιζατέρ, εμάς μας πήγε στο πιτς φιτίλι σπίτι του στο Tsnori (που είχαμε μόλις περάσει) και μας φιλοξένησε.

Μέχρι το απόγευμα, ο Δαυίδ, έφαγε αυτό που λέμε όλο τον κόσμο αν και Κυριακή.
Έψαξε, και βρήκε, ένα μεταχειρισμένο ελαστικό στο Lagodekhi και ένα καινούργιο στην Τιφλίδα, κατάλληλα για άλλες moto αλλά στις ίδιες διαστάσεις.
Έ, και, τη δουλειά τους την κάνουν αμφότερα, έτσι κι´αλλιώς λαβωμένη είναι η moto,δεν με απασχολούν οι επιδόσεις και τα άλλα συναφή.
Κατέληξα στο καινούργιο από Τιφλίδα.

Το απογευματάκι, βγήκαμε βόλτα στο αραιοκατοικημένο χωριό, που είναι βυθισμένο στο πράσινο αλλά και παραμελημένο.

Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι, η αρραβωνιάρα του Δαυίδ, κομμώτρια γαρ, μου´ πε πως θέλω ένα κουρεματάκι.
O.K. κάντο, αλλά μόνο αν σε πληρώσω μπορεί να γίνει και τότε μ´ έβαλε κάτω.

Όσο περνούσε η ώρα και με τη βοήθεια του τοπικού κρασιού, δημιουργήθηκε μια εξαιρετική, φιλική και με θαλπωρή ατμόσφαιρα γύρω από το τραπέζι.

Με τη λέξη εξουθενωμένοι στα χείλη μας και την παρηγόρια των οικοδεσποτών μας, πως <<αύριο, όλα θα πάνε καλά>>, τους καληνυχτήσαμε.

 

[themischar]

15η μέρα, Tsnori (Γεωργία) - Sheki (Αζερμπαϊτζάν) & 152 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1ch2IDFycvHFWa4aWJGFrczX07EuWDCdE&usp=sharing

Κάποτε, εδέησε και ξημέρωσε.
Πρωϊ ακόμη ο Δαυίδ, όπως είχε πει, έφυγε σβέλτα -πραγματικός λεβέντης- και πήγε στην Τιφλίδα για το ελαστικό και εμείς αναμένοντας την επιστροφή του, περιεργαζόμασταν το εργαλείο της δουλειάς του.

Το καταμέσημερο, επέστρεψε ο Δαυίδ με το καινούργιο ελαστικό παραμάσχαλα (240 χλμ έκανε πηγαινέλα, σε τέσσερις ώρες), με ένα χαμόγελο που φάνταζε νααα, τόσο που το δικό μας ήταν πολύ λίγο.

Ευχαριστήσαμε την οικογένεια που μας καλοδέχτηκε και μας κανάκεψε από το πουθενά με την υπόσχεση να τους υποδεχτούμε κάποτε στην Αθήνα και να τους φιλοξενήσουμε. Όχι για να ανταποδώσουμε, αλλά γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι.

Πήραμε και τα πράγματά μας και μας πήγε στο συνεργείο.

Δεν άργησαν, το μόνταραν και αυτός που έκανε το test της καταλληλότητας και του έχειν καλώς ήταν δικαιωματικά ποιος άλλος?

Ο νεαρός, μου είχε ήδη πει, πως είχε κάποτε στην κατοχή του ένα παμπάλαιο KAWA 500 & ήξερε να οδηγεί και εγώ το ρίσκαρα χωρίς δεύτερη σκέψη.

<< Είσαι καλος άνθρωπος>> ακόμα και τώρα ακούω τη φωνή του, όταν μου το έλεγε, ενώ ταυτόχρονα μου το έγραφε για να το μεταφράσω.
Αμ, εγώ?
Τι να πω, εγώ, για σένα?
Καμιά φορά λέμε, δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη,
αξίες , φιλότιμο . . .

ΥΠΑΡΧΕΙ, όχι παντού, αλλά ΥΠΑΡΧΕΙ.

David, σ´ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας, για όσα έκανες για μας (και για όσα είμαστε σίγουροι οτι θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν πρόλαβες) από καλοσύνη, από κατανόηση χωρίς υπολογισμό.

Αλήθεια, πως να μην εμπνεὐσουν συναισθήματα τέτοιες συμπεριφορές?
Με λιγοστά λόγια, δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια σχέση αληθινής φιλίας.
Νέε και νεαρέ μου φίλε, να είσαι και να περνάς καλά.

Η ώρα είχε πάει 14.30 μ.μ όταν ολοκληρώθηκε η δουλειά στο βουλκανιζατέρ.
Ο μικρός αποχαιρετισμός μας, με ανάμεικτα συναισθήματα και από τις δυο πλευρές έτυχε του χειροκροτήματος των παρευρισκομένων και ξεκινήσαμε.

Μέχρι τα σύνορα, με το Αζερμπαϊτζάν, δεν απαιτήθηκε πολύς χρόνος & κόπος.

Όταν εμφανιστήκαμε στην ουρά, μας έκαναν νόημα να προχωρήσουμε μπροστά. Τους ευχαριστήσαμε με ένα χαμογελαστό <<Thank you Guys + ευχαριστώ.>>

Για την είσοδό μας στο Αζερμπαϊτζάν χρειαζόμασταν, Διαβατήριο και Visa (που την είχαμε βγάλει διαδικτυακά στο: https://evisa.gov.az/en/apply-step2 ) και για την moto την Άδεια κυκλοφορίας και τη γνωστή πράσινη κάρτα (που εδώ ίσχυε, ας είναι καλά η Formula1).

Τα διαδικαστικά περιελάμβαναν, ενδελεχή έλεγχο διαβατηρίων (από αλλού περνάνε οι μη εποχούμενοι και από αλλού ο οδηγός και το όχημά του και στο τέλος η συνάντησή τους γίνεται έξω στο δρόμο). Μετά την ταυτοποίηση είχε και φωτογράφιση προσώπων επίσης τελωνειακή καταγραφή της moto, άνοιγμα με έλεγχο των βαλιτσών (τρεις φορές με ρώτησαν αν κουβαλάω Drone) και άλλες τόσες για τον αν έχω επισκεφθεί το Nagorno Κarabakh, ίσως -ίσως λέω εγώ τώρα- επειδή το διαβατήριό μου ήταν καινούργιο.

Δεν επιτρέπουν την είσοδο σε όσους έχουν ταξιδέψει εκεί, γι´αυτό και ο έλεγχος - σφράγιση του διαβατηρίου από πλευράς του Nagorno Κarabakh γίνεται σε ένα φύλλο Α4, ουσιαστικά το γνωρίζουν και είναι λυμένο.Το όλον κράτησε ένα 45λεπτο για μένα και ένα 20λεπτο για τη Μάτα, πάλι καλά.

Ο συνοριακός δρόμος είναι, να μη λέμε πάλι τα ίδια, ΚΑΛΟΣ ! ! ! περνάει όμως από χωριά και πόλεις με τα καλά του και τα άσχημά του.

Διασχίζοντας εγκάρσια την πρώτη μεγάλη πόλη που συναντάμε, τη Balakan.

Και με το άγρυπνο μάτι του ηγέτη της χώρας Αλίγιεφ που φιγουράρει με γιγαντοαφίσες της μουτσούνας του κάθε τρις και λίγο συνεχίζουμε με ταχύτητα < 60 χλμ/ώρα.

Όσο απομακρυνόμαστε από τα σύνορα, τόσο το οδόστρωμα χάνει την ῀αίγλη῀ του, με το περιβάλλον όμως σε πλήρη οργασμό αν και ήταν Αύγουστος.

Και μια παλιοσειρά μπροστά μας, προσπερνώντας τον, του φώναξα δυνατά <<Eiii salam öpürsən>>

Η διαδρομή μας, περνάει από την ευρύτερη περιοχή της Zagatala (η περιοχή είναι εκτός των άλλων και παραθεριστικό κέντρο).

Ξανάλθε το αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη μας παρέα με τα πανύψηλα δέντρα που αγκάλιαζαν χλμ τώρα το δρόμο και την εναρμονισμένη σκιά μας στο δρόμο.

Μας την πέσανε πάλι και αγρίως μάλιστα.

 

[themischar]

Είπατε κάτι για την Λ.Ε.Α και δεν το κατάλαβα?
Κάπως έτσι δεν συμβαίνει παντού?

Η άφιξη μας στο Sheki συνοδεύτηκε, από αρκετές βόλτες μέσα στο κέντρο γιατί ήταν σχεδον αδύνατο να βρούμε κάποιον για ενημέρωσή μας.
Τέλος πάντων, η αδημονία μας πέρασε, όπως πέρασε και η ώρα.

Όπου να´ναι νυχτώνει, δρόμο γρήγορα για ανεύρεση τροφής.

Σε μια μεριά, του απέραντου πάρκου, υπήρχε ένα αναψυκτήριο εποχής, δε θέλαμε και πολλά, τα βρισκούμενα μας έφταναν.

Σε μια γραφική ορεινή περιοχή βρίσκεται το Sheki, είναι όμορφο και περιβάλλεται από όμορφα τοπία. Είναι ένα σημαντικό κέντρο χειροτεχνίας, γνωστή ως πόλη των τεχνιτών και των εμπόρων (για όσους μπορεί να ενδιαφέρονται, διαθέτει καλή αγορά με κοσμήματα και χαρακτικά από τοπικούς καλλιτέχνες σε πολύ προσιτές τιμές).

Το πιο διάσημο αξιοθέατο του χωριού, είναι το Sheki Khans Palace, το οποίο έχει κατασκευαστεί με απίστευτη δεξιοτεχνία και λέγεται πως χτίστηκε χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα καρφί. Περισσότερα, βεβαίως, θα δούμε και θα πούμε κατά την αυριανή μας επίσκεψη.

Για σήμερα πέρασε η ώρα και μπαίνουμε σε ένα μπακάλικο εποχής να πάρουμε 1L νερό. Πέφτει το μάτι μου στον πάγκο του ταμείου όπου μοστράριζε ένα ταψί με τουλούμπες και τότε της ψιθυρίζω <<πάρε, πάρε και δυό τουλούμπες>>.
Δίνει χάρτινο νόμισμα και παίρνει ρέστα, τα μετρά στα γρήγορα και αντιλαμβάνεται πως κράτησε μόνο το νερό.
Προσπαθεί να του πει ότι έκανε λάθος και να κρατήσει και τις τουλούμπες και ο μαγαζάτορας προσπαθεί να της εξηγήσει πως μας τις κερνάει. Χ α μ ό ς !!!
Τότε επεμβαίνει ένας παρευρισκόμενος πελάτης και δια της άπταιστης νοηματικής του μας ''δίνει'' να καταλάβουμε το τι γινότανε.
Το σας ευχαριστούμε πολύ, που είπαμε, μάλλον ήταν λίγο όχι όμως και το μια μεγάλη καλή νύχτα.

Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια

16η μέρα, Sheki (Αζερμπαϊτζάν) - Baku (Αζερμπαϊτζάν) & 298 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1EcLor6NxRuxEdZziedCsueEGUUKJfjm-&usp=sharing

Το πρωϊ, παίρνω e-mail και τι βλέπω μεταξύ των άλλων :
§ Dato Na . . . <<Που είστε? Όλα καλά ? Πως πας με το νέο σου Metzeler RoadTec Z6 150/70R17 ? >>
Γραμμένο, αλλά translate.google, από τον φίλο Γεωργιανό μοτοσυκλετιστή Δαυίδ. Τι άλλο να περιγράψω γι´αυτό το παιδί ! ! !
Χωρίς βιασύνη και πολλά - πολλά ήμασταν πανέτοιμοι να σουλατσάρουμε στην μικρή πόλη και κάποια στιγμή αργότερα να φύγουμε.
Βγαίνουμε και λόγω ώρας δεν υπάρχει κινητικότητα.

Το Sheki, ήταν το κύριο κέντρο παραγωγής μεταξιού στον Καύκασο, γι´ αυτό και είχε πέντε Caravan serais για τη φιλοξενία όλων των ταξιδιωτών που περνούσαν. Όμως μόνο δύο από αυτά έχουν διασωθεί. Το Upper and Lower Caravanserai και το μεν Upper Caravanserai έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο ενώ το Lower είναι αδιαμόρφωτο.

Και στην πρωϊνή οδική ζωγραφική μας, ανταμώσαμε το Upper Caravanserai.

Photo, από το εσωτερικό.

Ο δρόμος στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο ανηφορικός και περιβάλλεται με προσεγμένα σπίτια

και καταλήγει στο οχυρό όπου βρίσκεται και το Khans Palace.
Στο υψηλότερο σημείο του Sheki, βρίσκεται το οχυρό που χτίστηκε το 1743-1754, με δύο πύλες (Ganja και Shirvan), οι οποίες περιβάλλονται από υψηλούς μαντρότοιχους.

Το οχυρό, είναι είναι σαν μικρό χωριό, και κάποτε τα είχε όλα.

Η περίτεχνη είσοδος του Khans Palace.

Το κτίριο του παλατιού του Khan, ήταν μια θερινή κατοικία και χτίστηκε από τον Μουχάμεντ Χασάν Khan.
Σύμφωνα με την εκφραστική αρχιτεκτονική του δομή, τα πολυάριθμα λαμπερά βιτρώ που διακοσμούν το εσωτερικό και τα πλούτη των χαριτωμένων ξύλινων έργων το κάνουν να θεωρείται σπάνιο αρχιτεκτονικό έργο.

Η επίσκεψη στο εσωτερικό του παλατιού είναι με συμβολικό εισητήριο και περιλαμβάνει τριαντάλεπτη ξενάγηση κυρίως στα Αζέρικα (η πλειοψηφία, την ώρα που βρισκόμασταν εμείς εκεί, ήταν γηγενείς). Η ξενάγηση σε άλλες γλώσσες, είναι δυνατή για γκρούπ, κατόπιν συνεννόησης.
Η είσοδος επιτρέπεται ανά μισάωρο και γίνεται με εκφώνηση των ονομάτων/δέκα άτομα.
Άντε τώρα να αναγγείλει το Themistoklis, γέλαγε αμήχανα και σπάζοντας τον πάγο του το ανταποδώσαμε (όταν μας ζήτησαν τα ονόματά μας, δεν ξέραμε τι τα ήθελαν). Στο δε εσωτερικό, του παλατιού, όπου παντού υπήρχαν κάμερες, απαγορευόταν η φωτογράφιση και βεβαίως δεν επιτρεπόταν ούτε και επί πληρωμή !

Αφήνοντας, το φυσικό τοπίο, και την ασυνήθιστη ομορφιά του οχυρού με το κομψοτέχνημα της αρχιτεκτονικής κατηφορίζουμε για έναν καφεδάκο σε μια από τις πλατείες του χωριού.

 

[themischar]

Καμιά ώρα αργότερα, μπήκαμε στο δρόμο για την πρωτεύουσα, μέσα από ανασκαμμένους δρόμους και λακκούβες έτοιμες να σε καταπιούν.

Βγαίνοντας από το Sheki, ο δρόμος είναι ξανά διπλής κατεύθυνσης με λιγοστή κίνηση και σε μέτρια κατάσταση και για να μην ξεχνιόμαστε που βρισκόμαστε μας το υπενθυμίζει μια ακόμη γιγαντοαφίσα του ...

Η διαδρομή στη συνἐχειά της γίνεται απολαυστική, περνάει δἰπλα από ποτάμια, στενά σοκάκια με μονοκατοικίες ή διώροφες κατοικίες, πλαγιές βουνών (πρόποδες του νοτιοανατολικού Καυκάσου)που είναι παραθεριστικοί προορισμοί όπως της περιοχής Qabala.

Με τον ανεφοδιασμό σε καύσιμα, να επείγει, σταματήσαμε στο άριστων προδιαγραφών προσεγμένο δημόσιο πρατήριο (Azpetrol) και με αστυνομική φύλαξη παρακαλώ και φουλάραμε προς 0,67 €/ litro ! ! !

Τα χλμ καταπίνονται με σχετική ευκολία και με εναλλασσόμενο το περιβάλλον.
Πλησιάζοντας προς την πρωτεύουσα Baku, τo τοπίο γίνεται καφεπράσινο, άνυδρο με υψομετρικές διαφορές γεμάτες στροφιλίκια.

Στο Baku, φθάνουμε απογευματάκι,

τακτοποιούμαστε και ξεχυνόμαστε προς το κεντρο της πόλης.

Το Αζερμπαϊτζάν, η γη της παντοτινής φωτιάς στη γλώσσα τους, είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά από τις 3 Δημοκρατίες «του Καυκάσου».

Όλες αυτές οι φωτιές που άναβαν στο έδαφος, έδωσαν το όνομα «χώρα της φωτιάς» στη χώρα, που αποδείχθηκε πως ήταν επιφανειακοί και εύκολα εξορύξιμοι θύλακες φυσικού αερίου (όπως χαρακτηριστικά έχει αναφερθεί, παλαιότερα, από το μέλος @taver ).

Η πρωτεύουσα, Μπακού (το μαργαριτάρι της Κασπίας) είναι κτισμένη στις όχθες της Κασπίας Θάλασσας στην οποία οφείλει το σχεδόν μεσογειακό κλίμα όπως μαρτυρούν τα ελαιόδεντρα που είναι φυτεμένα στα πάρκα και τις πλατείες της πόλης, με ενίοτε δυνατούς ανέμους και δίκαια το όνομα της πρωτεύσας BAKU σημαίνει «Πόλη των Ανέμων».

Οι άνθρωποι, (το αντιληφθήκαμε ήδη αυτό) είναι γενικά φιλόξενοι, ευχάριστοι και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, αν και δεν γνωρίζουν ξένη γλώσσα (π.χ Αγγλικά), με εξαίρεση τους νέους.
Έναν τέτοιο νέο συναντήσαμε στην είσοδο του metro και του ζητήσαμε να μας βοηθήσει να βγάλουμε 3ήμερη κάρτα πολλαπλών διαδρομών για όλα τα μέσα συγκοινωνίας (ανάπαυλα η moto & ο οδηγός της). Αντ' αυτού, επειδή δεν πολυκατάλαβε, προσφέρθηκε να μας κάνει τα εισιτήρια της διαδρομής προς το κέντρο ! ! !
Κομπλάραμε, σ´ευχαριστούμε πολύ νέε μου αλλά ξέρεις . . .

O.K. λοιπόν, φορτώσαμε manat (το τοπικό νόμισμα) σε 3ήμερη κάρτα πολλαπλών διαδρομών και τσακ μπαμ στο Metro με τους 23 σταθμούς (Tube) σε μήκος περίπου 35 km.

Το γεμάτο με κόσμο βαγόνι του Metro, επιλέξαμε να το αφήσουμε δυό στάσεις πριν την κεντρική πλατεία των συντριβανιών και να πορευθούμε προς τα εκεί με τα πόδια.

Δεν άργησε να νυχτώσει και η φωταγώγηση της πόλης είναι εκθαμβωτική.

Το σκάκι στην πρώτη γραμμή.
Διατηρούν νωπή την αίγλη του συντοπίτη τους, παγκόσμιου πρωταθλητή, Γκάρι Κασπάροφ.

Η νύχτα έπεσε βαρειά, στον αντίποδα της ήρεμης Κασπίας Θάλασσας να αφουγκράζεται την ηχώ της πόλης.

Κλείσαμε την γεμάτη με εντυπώσεις μέρα μας, με δυό περιποιημένα cocktails (Alexander & Mai Tai) στο αειθαλές

συνοδεία τοπικής μπάντας με εξαιρετικές διασκευές, τι άλλο, Hard Rock ! ! !

 

[themischar]

17η μέρα, Baku (Αζερμπαϊτζάν), γνωριμία της πόλης.

Οι εργασίες από το παρακείμενο εργοτάξιο μας ξύπνησαν και όχι οι ηλιαχτίδες που ήδη είχαν κάνει έφοδο στο δωμάτιο. Λαμβάνοντας το προσφερόμενο εξαιρετικό πρωινό, αφήνουμε το Hotel.

Η κάρτα, που είχαμε προμηθευτεί, ίσχυε για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και επιβιβαστήκαμε στο πρώτο που πέρασε.

Το Αζερμπαϊτζάν είναι μία πλούσια χώρα με μακραίωνη ιστορία και παράδοση με πληθυσμός 9.5 εκατομμυρίων, με το 50% νέους κάτω των 30 ετών απ´ότι λένε. Η γλώσσα είναι Αζέρικη, που μοιάζει με την Τουρκική, αλλά οι περισσότεροι ενήλικες μιλούν ρωσικά ενώ ξένη γλώσσα μιλούν κυρίως οι νέοι και μόνο στις μεγάλες πόλεις.
Το Αζερμπαϊτζάν είναι ίσως η πιο σύνθετη και ενδιαφέρουσα χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με σιιτικές, τουρκικές, και κοσμικές παραδόσεις.

Η πρωτεύουσα, (αζερικά: Bakı), είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο της χώρας με 30 μουσεία, 7 θέατρα, 11 πανεπιστήμια, όπερα και πολλές βιβλιοθήκες και αποτελεί το σπουδαιότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας.

Η περιήγησή μας, θα ξεκινούσε από την αναστηλωμένη παλιά πόλη, που περιβάλλεται από καλά διατηρημένα τείχη Τα παλιά κτήρια εναλλάσσονται με μοντέρνες κατασκευές σε παραδοσιακό στυλ, και το παραδοσιακό χρώμα κάπως διατηρείται, σε αντίθεση με την υπόλοιπη πόλη.

Μας μύρισε καφές και μπήκαμε στον πειρασμό για τον δεύτερο της ημέρας.

Σύντομα φτάσαμε στο μεγάλο αξιοθέατο της παλιάς πόλης, το παλάτι των Shirvan Shahs, (Σιρβανσάχηδων). Οι τελευταίοι ήταν μια δυναστεία που κυριάρχησε κατά το μεσαίωνα. Το επισκέψιμο παλάτι είναι κυρίως του 15ου αιώνα.
Το ανάκτορο κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Σιρβανσάχ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαλίλ-Ουλλάχ, όταν η πρωτεύουσα μετακινήθηκε από τη Σαμάχι στο Μπακού. Το ανάκτορο αποτελεί αρχιτεκτονικά συγκρότημα με το περίπτερο Ντιβανχανά, το ιερό των Σιρβανσάχ, το τζαμί του παλατιού, χτισμένο το 1441, μαζί με το μιναρέ του, τα λουτρά και το μαυσωλείο.

Το Lonely Planet μας είχε ῀προειδοποιήσει῀ ότι αυτό που θα δούμε, είναι πρόσφατη (υπερ)αναστήλωση κι ότι τα εκθέματα δεν είναι αυθεντικά αλλά μουσειακά.

Την έξοδο του εσωτερικού του παλατιού, στολίζει η καλοστημένη μακέτα της παλιάς πόλη με τα τείχη της.

Το τζαμί του παλατιού.

Προάυλιος χώρος με απομεινάριατου ανάκτορου.

Βγήκαμε από το παλάτι και ῀χαθήκαμε῀ πάλι στα στενά σοκάκια. Όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης περιλαμβάνει πολλά παλιά, πέτρινα αρχοντικά, που έχουν ανακαινιστεί και αναπαλαιωθεί.
Από δω και πέρα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από παλιά μικρά καραβανσαραί, από την εποχή που η πόλη αποτελούσε περιφερειακό εμπορικό κέντρο για το δρόμο του μεταξιού. Κάποια λίγα «διατηρούν» τη χρήση, έχοντας μετατραπεί σε πολυτελή μπουτίκ ξενοδοχεία, άλλα έχουν γίνει εστιατόρια, και τα περισσότερα σήμερα είναι μαγαζιά με χαλιά,

Πετύχαμε το συνεργειο, γυρίσματος video, στο make-up του μοντέλου.

Κράχτες τα μπινελίκια στο τραπεζάκι, που ποτέ δεν λείπουν, μπροστά από τα φαγάδικα.

 

[themischar]

Η ῀άγρια῀ παρασκευάστρια, μπροστά στο φούρνο, που δεν με άφηνε να πλησιάσω.

Ένα απο τα τζαμιά στην παλιά πόλη.

Αν είναι αυθεντικά τα κιονόκρανα ή όχι δεν το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι προορίζονται για την ανάπαυλα.

Μπροστά από τον πύργο, Maiden’s tower, υπάρχει μια ανασκαφή που έχει αποκαλύψει κάποια αρχαία της Ρωμαϊκής περιόδου, το σημείο στο οποίο υποτίθεται μαρτύρησε ο Αγ. Βαρθολομαίος.

Από πέτρινα δρομάκια, βρεθήκαμε στο άλλο μεγάλο αξιοθέατο της παλιάς πόλης,το Qiz Qalasi ή Maiden’s tower ή πύργος της παρθένου, που είναι ένα οχυρωματικό κατασκεύασμα με μεγάλη αναστήλωση (με το πάχος του τείχους να φτάνει τα 3μ) και αποτελεί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πόλης

Είναι ήδη μεσημέρι και ο πύργος είναι κλειστός, λόγω διαλείμματος μιας ώρας. Έτσι, δεν περιμένουμε, πάει για αύριο η επίσκεψή του.

Δεν μπορείς να τον περάσεις και να μην θέλεις να βάλεις το πόδι σου στη βάση και να τον αφήσεις να σου βουρτσίσει τα παπούτσια σου !

Το απέραντο, καλαίσθητο και πεντακάθαρο πάρκο που μεσολαβεί μεταξύ της θάλασσας και της πόλης είναι το :

Το κτήριο μπροστά μας, έχει το σχήμα άνθους λωτού και ολοκληρώνεται ως εμπορικό κέντρο, δείχνοντας την τάση νέων σχεδιασμών.

Υπό κατασκευή και το «Crescent Development project». πρόκειται για ένα επτάστερο ξενοδοχείο σε σχήμα ημισελήνου.

Οι γυάλινοι πύργοι Flame Towers, ξεμυτίζουν στον ουρανό.

Στο τέλος του περιπάτου του εμπορικού δρόμου Baku Seaside Boulevard, υπάρχει μια περιοχή με τεχνητά κανάλια και γέφυρες που δίνει την αίσθηση της Βενετίας.

Όλο και κάποιοι βολτάρουν πάνω σε μια ῀γὀνδολα῀.

 

[themischar]

Σ´αυτό το κτίριο, ομοίωμα διπλωμένου χαλιού, στεγάζεται το μουσείο χαλιού.

Στην αναμονή του ῀βαγονέτου῀ που θα μας ανεβάσει στην κορυφή του λόφου, όπου βρίσκονται εκτός των άλλων και οι γυάλινοι πύργοι - Flame Towers.

Το άνω άκρο του τελεφερίκ που συνδέει την περιοχή εδώ με τη Bulvar, κάτω από το λόφο.

Το πάρκο Upland, βρίσκεται δίπλα στο τερματικό του τελερεφερίκ. Έκπληκτικό τοπίο και με πλεονεκτική θέα.

Πάνω από την παλιά πόλη υπάρχει ένας λόφος, στον οποίο έχουν οικοδομηθεί τα κτήρια- πλέον σήμα κατατεθέν- του Μπακού. Οι πύργοι της φωτιάς, Flame Towers, είναι ένα σύμπλεγμα από τρεις ουρανοξύστες. Επί της ουσίας ένα επιχειρηματικό και συνεδριακό κέντρο, ξενοδοχείο, και πολλά γραφεία. Το σχήμα τους, σαν τρεις φλόγες που ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Και τους βλέπεις από παντού, έχοντας από 30 ορόφους ο καθένας (28 ο μικρότερος & 33 ο μεγαλύτερος).

Πολλές μεγάλες εταιρείες στεγάζουν τα γραφεία στους γυάλινους πύργους.

Η προσφερόμενη θέα, της πόλης, από αυτό το ύψος είναι εκθαμβωτική.

Το Giant Ferris Wheel (όπως το London Eye) με μοντέρνες κλιματιζόμενες καμπίνες και εκπληκτική θέα στην πόλη.

Στο χώρο του μνημείου Άγνωστου Στρατιώτη.

Δίπλα στους πύργους βρίσκεται κι ένα τζαμί, ένα μνημείο στους Τούρκους συμμάχους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που έχασαν τη ζωή τους για το Αζερμπαϊζάν.

Επίσης, παραδίπλα, είναι και το μνημείο των θυμάτων της Σοβιετικής εισβολής και το μνημείο των πεσόντων του πολέμου για Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Το μνημείο στρατιωτών πολέμου.

 

[themischar]

Εντυπωσιασμένοι από την νεότευκτη ανοικοδόμηση αυτής της περιοχής, πήραμε λεωφοριάκι για να βρεθούμε σε μια άλλη περιοχή εξ´ ίσου καλαίσθητη, όπου επικρατεί έναντι των άλλων, το εντυπωσιακό Πολιτιστικό Κέντρο Heydar Aliyef σχεδιασμένο από την αείμνηστη αρχιτεκτόνισσα Zaha Hadid. Είναι ένα τριώροφο κτίριο εκτάσεως 57.000 τμ. που στεγάζει εκθέματα τέχνης, λαϊκής παράδοσης και αναμνηστικά από την ζωή του Προέδρου Αλίγιεφ.

Η οικονομία της χώρας είναι σε μεγάλη ανάπτυξη χάρη στα πλούσια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά και του τουρισμού που αναπτύσσεται σημαντικά και αυτό φαίνεται ειδικά στην πρωτεύουσα.
Όλη η γύρω περιοχή από το Πολιτιστικό Κέντρο Heydar Aliyef είναι πολλά υποσχόμενη.

Με εναλλαγή λεωφορείου και metro, ξαναγυρίσαμε πάλι στο κέντρο.

Θέλαμε να δειπνήσουμε σε ένα ῀μαγαζί῀που είχαμε μαρκάρει. Με χαρά μας εξυπηρέτησαν και το ευχαριστηθήκαμε, όμως κολλήσαμε στην πληρωμή με τη χρεωστική μου κάρτα.

Πως θα μπορούσαν να ῀τρέχουν῀ όλα καλά ?

Ήταν η δεύτερη προσπάθεια χρησιμοποίησης της χρεωστικής κάρτας που ακυρώθηκε και έμενε άλλη μιά. Λύθηκε με χρήση άλλης πιστωτικής και πήγαμε στο κοντινότερο ΑΤΜ για την τελευταία απόπειρα όπου η ζημιά ολοκληρώθηκε. Αδύνατη πλέον η χρησιμοποίησή της.

Στο μέσον του ταξιδιού, περίπου, με μείον μια κάρτα ?
Άντε, καλά ξεμπερδέματα τώρα.
Έστειλα, e-mail στην Τράπεζα κ.λπ και περίμενα κάποια απάντηση.

Με σιωπηρές φωνές και χάλια διάθεση, αφήσαμε τα πάντα ες αύριον.


Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια

18η μέρα, Baku, συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε την πόλη.

Σηκωθήκαμε με βαρύ κεφάλι και τη διάθεσή μας στα πατώματα, αφού έπρεπε να κάνουμε προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος, εδώ στην πρωτεύουσα. Πρωϊνό σχεδόν στα όρθια, γιατί τα κάρβουνα ήταν αναμμένα, είχε πάει 10.30 πμ και απάντηση από την Τράπεζα ακόμη δεν είχα. Πήρα τηλ. στην Πρεσβεία, που βρισκόταν σχετικά κοντά, για να πάω έως εκεί και να δω, αν αν και τι μέλλει γενέσθαι.

Χωρίς ιδιαίτερο κόπο φθάσαμε. Ο Πρέσβης και υπάλληλoι της Πρεσβείας, μας εξήγησαν ότι είναι συχνό το φαινόμενο με τις Τραπεζικές κάρτες των ξένων Τραπεζών. Τάχιστα, μας βοήθησαν στις τηλ. συνεννοήσεις με την Τράπεζα στην Ελλάδα και ξεμπερδέψαμε ομολογουμένως σε λιγότερο από μισή ώρα.

Με τα εννέα γράμματα του ε υ χ α ρ ι σ τ ώ, δηλώνουμαι την ευγωμοσύνη μας για την άμεση βοήθεια που μας προσέφεραν τόσο ο κ. Πρέσβης Νικ. Κανέλλος, όσο και οι υπάλληλοι της Πρεσβείας στο Bacu.

Ουφ, ξεπεράστηκε κι᾽αυτό και ξανά έλαμψε το χαμόγελο στα πρόσωπά μας σαν τον ήλιο που έλαμπε μες το πρωϊ.

Τα επίσημα TAXI της πόλης.

Το Azerbaijan State Academic National Drama Theatre, λειτουργεί με πολλά είδη εθνικής δημιουργηκότητας που συνοδεύουν εθνικές γιορτές, παραδοσιακά φεστιβάλ κ.λπ.

Μεμονωμένοι και αποκομμένοι σε ένα υπερυψωμένο cafe.

Τα κτίρια σ´αυτήν την περιοχή διακοσμούνται με διακριτή χάρη.

Και ένα πολυόροφο κλειστό garage με κάθετο κήπο.

Είναι μοναδικός, λέτε να πάει για παρέλαση ! ! !

Αυτά και άλλα πολλά κάνει η φύση με τα καμώματά της.

Το Nizami Museum of Literature, με την πλέον ενδιαφέρουσα πρόσοψη. ονομάστηκε από τον πιο διάσημο και σεβαστό ποιητή του Αζερμπαϊτζάν Νιζάμι Γκαντζάι και παρουσιάζει πίνακες που απεικονίζουν ιστορικά γεγονότα, σκηνές ποιημάτων, σπουδαίους ποιητές του Αζερμπαϊτζάν, χαλιά, γραπτά, του Περσικού πολιτισμού στον Αζερικό πολιτισμό.

Η υποχρεωτική ξενάγηση -και στα αγγλικά- περιορίζεται σε 45 λεπτά, συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται (κάμερες και τηλέφωνα να παραμένουν στη ρεσεψιόν).

Άκρως λειτουργικό, αν και βγαλμένο από άλλη εποχή το Carusel.

Κάθε τρια - τέσσερα τετράγωνα ξεφυτρώνει και κάποιο πάρκο μικρό ή μεγάλο.

Στο ῀μαργαριτάρι῀ της Κασπίας Θάλασσας έχουν αρχίσει δειλά - δειλά να φυτρώνουν και άλλα πολύτιμα μέταλλα και κοσμἠματα.