Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Προς Ανατολάς, Road Trip (Τουρκία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία)

[themischar]

. . . Συνέχεια

9η μέρα, MESTIA – KUTAISI & 213 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1yZGsYHB3Bk8iKSyWImUVEpy94W9QhFZB&usp=sharing

Το πρωϊ που ήλθε, μας πέτυχε με την πλανόμενη από χθες αβεβαιότητα της συνέχειας του ταξιδιού προς το Kutaisi.
Είχαμε να διαλλέξουμε ανάμεσα από τρεις επιλογές :

1. Την πεπατειμένη, με επιστροφή 136χλμ από τον ίδιο δρόμο που ήλθαμε και συνέχεια μέσω Zugdidi, δηλ. μια απόσταση 250χλμ σε περίπου 4 ώρες.
2. Την ενδιάμεση, με επιστροφή 110 χλμ από τον ίδιο δρόμο που ήλθαμε και συνέχεια μέσω Jvari, δηλ. μια απόσταση 223χλμ σε περίπου 4.30 ώρες.
3. Και την extreme, να ῀κὀψουμε῀ δρόμο μέσω Ushguli & Lentekhi και ότι είναι να γίνει ας γίνει δηλ. μια απόσταση 213χλμ αλλά σε περίπου 7.30 ώρες

Ήταν όχι και μια εύκολη απόφαση, περισσότερο για μένα (που θες να πας? 2κάβαλος + 3βάλιτσος + με συμβατικά ελαστικά μηχανής on off ?).

Από το αρχικό στάδιο της προετοιμασίας έθεσα, πολλές φορές, στον εαυτό μου το ῀κατά πόσο συνετό θα ήταν αν το επιχειρούσαμε αυτό῀ και αναντίρρητα δεν μπορούσα να ξεχάσω το τι Commando-Ranger υπήρξα στα πρόσφατα νιάτα μου.

Είναι, γνωστό τοις πάσι, πως στα δύσκολα τις περισσότερες φορές οι γυναίκες είναι πιό ψύχραιμες και γρήγορα αποφασίζουν ή τέλος πάντων προτείνουν.
Έτσι λοιπόν και η Κα Μάτα, είπε:
<<- Ξέρεις δε μου αρέσουν και πολύ τα μπρός πίσω (αν είναι να γίνει κάποια φορά από δω και πέρα, ας γίνει όταν δε θα´χουμε άλλη επιλογή) γι´αυτό προτείνω Ushguli κ.τλ.>>

Ξεροκατάπια μερικές φορές για να μη βγεί η χαρούμενη φωνή μου, δεν έβγαλα άχνα, ούτε κιχ, γιατί ενδόμυχα το γούσταρα και πολύ μάλιστα, αλλά πως να το ξεστομίσω όταν ήξερα τι πάνω - κάτω θα συναντούσαμε.
Αφέθηκα, εντελώς, υπέκυψα.

Για πρωϊνό, λές και γνώριζαν οι οικοδεσπότες τις επόμενες κινήσεις μας (για το καλό ξεκίνημα της μέρας), μας ετοίμασαν ένα τοπικό παραδοσιακό που περιελάμβανε μεταξύ των άλλων, φρέσκο λαβάς (ένα είδος λαγανόψωμου) και μτσβάντι (κάτι σαν κεμπάπ) που έπεφτε, για πρωϊνό, πάρα πολύ για μας.

Σηκωθήκαμε να φύγουμε, αν μη τι άλλο, χορτάτοι τόσο από ξεκούραση, φαγητό όσο και από τις εικόνες άλλης εποχής.

Η μέρα μας, αναμφίβολα, ξεκινάει λαμπρά και η επόμενη στάση μας είναι μετά από περίπου 47χλμ στο, φωλιασμένο ακόμη βαθύτερα στα βουνά, χωριό Ushguli.
Εδώ, οι χωρικοί ζούν σε υψόμετρο 2.200μ και λέγεται ῀πως είναι το ψηλότερο κατοικημένο μἐρος της Ευρώπης῀.

Για να φτάσουμε σ´αυτή την ορεινή κοινότητα πήραμε τον έναν ερημικό, κακοτράχαλο στενό δρὀμο που αναπτύσσονταν σύρριζα στο βουνό, ενώ από κάτω έχασκε το ποτάμι.
Σταματάω για λίγο και βγάζω, προληπτικά, αέρα από τα λάστιχα και απενεργοποιώ και το ABS.

<<- Έίί ψιτ, το GPS πού είναι ? Τό´χασες και δεν το πήρες χαμπάρι ?>>
_<< Άαα καλά τώρα, GPS εδώ πάνω δε θέλω, πράσινα άλογα θέλω.>>
Πολύ δυνατές οι σκηνές που εναλλασσόνταν και μάλιστα χωρίς ψεγάδι.

Λες και δεν φτάνανε όλα τα άλλα, στη μέση του πουθενά, είχαμε και όρια ταχύτητας ! ! !
Όλα τα´χε η μαριωρή, η πινακίδα με το όριο των 30χλμ την μάρανε ! ! !
Τι να πω?
Τι να πω?

Και κάπου εδώ, άρχισαν τα πρώτα,
- stop κατεβαίνω εγώ τώρα, πέρνα μόνος σου !
- Βρε καλή μου, έλα μην το παιδεύουμε κι´άλλο.
- Σου είπα, ΟΧΙ. Προχώρα.

Επιτέλους, το χωριό Ushguli έκανε την εμφάνισή του, μέσα από χώμα, σκόνη, πέτρες, λάσπη και 47 χλμ, που τα διανύσαμε σε μόλις 2 ώρες ! ! !

Βεβαίως, βεβαίως και ανταμειφθήκαμε με το θέαμα που αντικρύσαμε και θα μας μείνει αλησμόνητο.
Η μυθική φύση σε απογειώνει, αλλά ο δρόμος προς σ´ αυτήν ενίοτε σε ζημειώνει στην τσέπη.

 

[themischar]

Συστάδες σπιτιών αγκαλιάζουν μεσαιωνικούς πύργους ενώ στο βάθος το όρος Shkhara, τυλιγμένο σε έναν κατάλευκο μανδύα χιονιού, έλαμπε στο βαθυγάλανο φόντο του αλπικού ουρανού.
Το όρος Shkhara, ύψους 5.201μ είναι το ψηλότερο βουνό της Γεωργίας και ανήκει στο λεγόμενο Τείχος Μπεζένγκι, μια κορυφογραμμή μήκους 12χλμ που έχει σχεδόν το ίδιο ύψος και αποτελεί μέρος της οροσειράς του Μεγάλου Καυκάσου, συνολικού μήκους περίπου 1.200χλμ.

Σταματήσαμε να απολαύσουμε το αλπικό χωριό, την καθαρή του ατμόσφαιρα που απλόχερα μας προσφερόταν, το μαγευτικό τοπίο, αλλά και για λίγη ανάπαυλα μιας και απ´ ότι φάνηκε η συνέχεια θα ήταν εξ´ ίσου ενδιαφέρουσα.

Σην περιοχή κυκλοφορούσαν αρκετά ενοικιαζόμενα τουριστικά βανάκια και Jeepάκια 4χ4 με επισκέπτες που ερχόντουσαν για πεζοπορία, trekking, ορεινή ποδηλασία κ.α.

Όπου και να κοιτούσαμε γύρω μας βλέπαμε κοιλάδες με οργιώδη βλάστηση και απίστευτη ομορφιά που μόνο αν είσαι φίλος της περιπέτειας μπορείς να τα φτάσεις.

Εδώ και λίγη ώρα έχουμε αφήσει το Ushguli και προσπαθούμε να βρούμε την κατάλληλη διχάλα με κατεύθυνση προς Lentekhi.

Όλα καλά, λοιπόν, με το δρόμο να συνεχίζει να είναι το ίδιο ῀καλός῀ και ψυχή ζώσα σχεδόν πουθενά ! ! !
Εμείς, ο ῀δρόμος῀ και οι ατέλειωτες αποχρώσεις του πράσινου.

Οι αναρτήσεις δουλεύουν πυρετωδώς μαζί με τα ρουλεμάν και προσπαθούν να αποφύγουν τα αγκονάρια, τις αμέτρητες λακούβες, τις νεροφαγιές και με τα φρένα μανιωδώς να στριγγλίζουν.
Για του λόγου του αληθές μια, live, γεύση :

Περνούσε η ώρα, μαζί με τα εναλλάσομενα τοπία και η διάθεσή μας βρισκόταν σε εγρήγορση.

Παράλληλα, συνεχίζαμε να σερνόμαστε στα κακοκτράχαλα εδάφη προσπαθώντας να γλυτώσουμε έστω και ένα πονηρό-ύποπτο βούρκο.
Το πόσο αναδευτήκαμε στις σέλες, εξακολουθεί και παραμένει άγνωστο και μακάρι να είχα εφοδιαστεί και με μια Αρχιδοβαστράχτα . . . πέρα από τη ζώνη μέσης.

Θα ήταν, έως εδώ, η 11η φορά που μπήκε στον κόπο να κατέβει και να συνεχίσω για κάποια μέτρα solo.

Ακριβώς, εδώ, τραγούδησα το O SOLE MIO, εμείς οι δύο . . .
Ναι, ρε ξαφνιάστηκα παρ᾽όλου που ήμουν ψηλιασμένος.
Δε διστάζω, βουτάω για άλλη μια φορά στον άγνωστο βυθό των λασπόνερων -στο μικρότερο μήκος- και ξάφνου την αισθάνομαι πως πάει να μου φύγει δεξιά, το γλυτώνω, πάει να φύγει αριστερά, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που γινόταν κάτι ανάλογο έως τώρα. Έ και δεν το γλυτώνω, γέρνει με τσαμπουκά μες στο βούρκο και διάολε γίνεται το νάάά. . .

Αυτή την φορά, πω, πωωω, πάω - πάω και πως βυθίζομαι, φτού ού παίζει μόνο το O SOLE MIO, εμείς οι δύο . . . και μ᾽ακούω να σκούζω :
<<- Έλα μάνα μου στ᾽ αριστερά, κάντο, γείρε, μπορείς.>>
Την άφησα, γλυκά - γλυκά και γείραμε στα αριστερά αν και φόλα δεξιός.

Μην απορείτε, δεν υπάρχουν άλλα πειστήρια γι´αυτό, παρά μόνο η παρακάτω photo, όταν δηλ, πια παιζόταν η τελευταία σκηνή του σεναρἰου.
Μηδειώντας, και γιατί όχι, σηκώθηκα. Δεν είχα βουτήξει δα και όλος. Έβγαλα τη δεξιά βαλίτσα, ευκολάκι και την πήγα προς τα εμπρός. Αμέσως μετά, έκανα το ίδιο και με το Topcase και το Tank Bag. Και στο τέλος, ξανά μπλούμ για να σηκώσω την ῀καλή῀ μου μαζί με την αριστερή βαλίτσα..

Μέχρι να τελειώσω, που δεν καθυστέρησα, δημιούργησα κυκλοφοριακό, χα, χα, χα ! ! !

Αχ, πάει κι᾽αυτό, έγινε.
Άϊντε, όρθιοι, συνεχίζουμε προς τα 2.620μ του Zagar Pass.

Και μετά αρχίζει η δύσκολη κατηφὀρα (ότι ανεβαίνει κατεβαινει) που κατά διαβολική σύμτπωση όλο και κάπου βρίσκεις στο πλάϊ.

Ατέλειωτα τα κομμάτια που θέλουν την προσοχή.
Το τροπάρι του δρόμου, που ν´ αλλάξει σκοπό, συνεχιζόταν και όπως ήταν αναμενόμενο κουράστικα να μετράω το πόσες φορές . . .
Για σοβαρευτείτε παρακαλώ, εσείς που με διαβάζετε, δεν μιλάω για ῀πτώσεις῀, αλλά για το <<(stop κατεβαίνω εγώ τώρα, πέρνα μόνος σου)>>.

Δεν είχαμε, από ώρας σήμα σε κανένα όργανό μας κι´εἰπα να βάλω το GPS στη δουλειά μπας και πάρουμε πρέφα που ακριβώς βρισκόμαστε και τέλος πάντων πόσο απέχει αυτή η δημοσιά.
Βλέπετε, τα χλμ που μέτραγα, έτσι κι᾽ αλλιώς, από το πρωϊ στο κοντέρ συνδυαστικά με την ώρα που έτρεχε δεν με ικανοποιούσαν.
Άν και οι καιρικές συνθήκες ήταν άριστες, συνάντηση με άλλους, 2τροχους ή 4τροχους ή πεζοπόρους δεν υπήρξε και εξυπακούεται ούτε και καμμιά αστραπιαία προσπέραση.

Σιγά που θα εβγαζα, έτσι, γρήγορα την άκρη !!!
Εν τέλει, μια βαθειά ανάσα ήταν αυτό που καταφέραμε, ίσα για να πάρει τα πάνω της η καρτερική μας δύναμη και να συνεχίσουμε.
Σαφέστατα, αντιλαμβανόμασταν πως τα δύσκολα του εγχειρήματος είχαν περάσει και αυτό φάνηκε όταν ύστερα από κανά 20λεπτο πορείας -κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά- ξεπρόβαλλε μπροστά μας το :

Μες στην απόλυτη ησυχία η παρουσία μας έγινε γρήγορα αισθητή και μέχρι να ξεπεζέψουμε πρόβαλε στην είσοδο του ῀RATI῀ ένα ζευγάρι.

Το ζευγάρι που εμφανίσθηκε στην είσοδο, άμεσα μάθαμε πως ήταν ο ιδιοκτήτης με την αδελφή του την Mantona, που είχε δουλέψει 12 χρόνια στην Ελλάδα και τα Ελληνικά της ήταν σαν όαση για μας και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.
Η ατμόσφαιρα έγινε με μιας οικεία και η κουβεντούλα μας μαζί της ήταν σφαιρική, για όλους και για όλα.

Μας περιποιήθηκαν και με το παραπάνω . . .
Οι μασέλες μας δούλεψαν χορταστικά και τα σκούρα μάτια μας ύστερα από αρκετές ώρες, επιτέλους γυάλιζαν από ευχαρίστηση.
Τονωθήκαμε απ᾽όλες τις μεριές και βγαίνοντας να φύγουμε, το μάτι μου πέφτει στα χαμηλά της moto.
Πω, πω, πω, την τρέλλα μου?
Tι βλέπω?

Πάει η προστατευτική ποδιά της μηχανής και γμτ δεν το πήρα και χαμπάρι ! ! !
Φτου σου, βρε, διάβολε.
Όχι, που νόμιζα, πως θα την έβγαζα καθαρή.
Είναι αλήθεια πως μ᾽ενδιαφέρει ακόμη να μάθω που και πως ακριβώς έγινε η στραβή, αλλά το βέβαιο είναι πως θα μείνω με την απορία.
Και τώρα?
Από τώρα, τα κεφάλια μέσα και με μπέσα.

Και ναι, βρισκόμαστε περίπου στο 1/3 του ταξιδιού και το αν κα πόσο χρειάζεται μια τέτοια ποδιά, θαρρώ πως το ξέρετε όλοι ανεξαίρετα εξ´ ίσου καλά με εμένα.
Η μόνη μας διαφορά είναι πως εγώ θα ζούσα στη συνέχεια με αυτό, ενώ εσείς πάλι όχι.

Έγινε φανερό πως η συνέχεια από δω και πέρα, θα διαδραματιζόταν με αυξημένη προσοχή και το βλέμμα ακόμη πιο πολύ στυλωμένο στο δρόμο, μπας και καταφέρω να αποφύγω τα χειρότερα.
Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση για να βρω κάτι τις και να μπαλώσω έστω όπως - όπως την κατάσταση.
Αρκετά, δε στεκόμαστε άλλο στη στραβή, συνεχίζουμε την πορεία μας.

Ύστερα από 8χλμ ανταμώνουμε, όπως πιο πριν μας είχε προϊδεάσει και η Mantona σε ασφαλτοστρωσιά και αμέσως stop για επαναφορά του αέρα στα λάστιχα και ενεργοποίηση του ABS.
Περάσαμε το Lentekhi που είναι ένα μικρό κεφαλοχώρι και λίγα χλμ πριν φτάσουμε στο Kutaisi συναντάμε την πινακίδα για την σπηλιά του Προμηθέα, που ντε και καλά λέγεται πως είναι αυτή κ.τλ

Καλά τώρα, άλλη μια ντόπια ατραξιόν, δεν έστριψα και συνέχισα ευθεία για τη δεύτερη μεγάλη πόλη της Γεωργίας.

Δεν αργήσαμε πολύ, να πούμε το, επιτέλους φτάσαμε και η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μόλις είδε το Ελληνικό διαβατήριο μας έδωσε τα διαπιστευτήριά της μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης με φίλη της, στα Ελληνικά, που ζει και εργάζεται μεν στη Θεσ/νίκη αλλά ήταν εκεί για διακοπές <<Η φίλη μου, είπε, είναι καταπληκτική στη δουλειά της γιατί ξέρετε είναι οικογενειακή η επιχείρηση, την πονούν και προσέχουν ιδιαίτερα ...>>
Καλώς, Irene, ευχαριστούμε.

Όντας ήδη εσώκλειστοι, επιδοθήκαμε στο να μαζέψουμε την κούραση της ημέρας και δεν καθυστερήσαμε να λαλήσουμε μ´ ένα στόμα :
Ες αύριον τα σπουδαία.


Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια

10η μέρα, KUTAISI - STEPANTSMINDA & 374 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=12nZMetoOtitXv6Et1ktZT_Qm5I-kC9EW&usp=sharing

Το πότε κοιμηθήκαμε ούτε που το θυμόμαστε.
Και το πρωϊ ξυπνάω από το μπρος -πίσω αυτ/του που προσπαθούσε να παρκάρει. Ανοίγω το παράθυρο και τι να δω, την ξενοδόχα με ένα Μπεμβέ X5 να προσπαθεί να το ῀ρεμετζάρει῀.
Τέτοια μαούνα, βέβαια, πως να την βολέψει η έρμη ! ! !

Με είδε γιατί ήταν από την πλευρά του παραθύρου μας, της ήλθε κάπως κάτι που φάνηκε στο βλέμμα της, αλλά τι να το κάνεις η ῀ζημιά῀ είχε συντελεσθεί.
Το πρωϊνό που μας σερβίρισε, αργότερα, έδειχνε πως περιελάμβανε extra μπόλικα συνοδεία και της συγνώμης της.
Ας πάει και το παλιάμπελο, μαζέψαμε τα πράγματά μας και τ´αφήσαμε στη Reception για να επισκεφτούμε την πόλη που δειλά - δειλά ξύπναγε και αυτἠ.

Το Kutaisi, είναι η νομοθετική πρωτεύουσα και δεύτερη μεγάλη πόλη της Γεωργίας, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ριόνι. Είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Υπερκαυκασίας και υπήρξε πρωτεύουσα του αρχαίου Βασιλείου της Κολχίδας, του Βασιλείου της Γεωργίας (1008-1122) και του Βασιλείου του Ιμερέτι (1455-1810).

Η κρήνη (Colchis Fountain) είναι στην καρδιά της πόλης, πλατεία David Agmashehebeli και αποτελείται από μια σύνθεση 30 αγαλμάτων (άλογα, ελάφια και λιοντάρια) που είναι αντίγραφα των μικρών αγαλμάτων που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές στη γύρω περιοχή.

Παραδίπλα το κεντρικό πάρκο της πόλης.

Ο πατροπαράδοτος Γεωργιανός, ποζάρει όλος χάρη, στολισμένος με την τοπική φορεσιά.

Ο καθεδρικός Ναός Μπαγκράτι (Bagrati Cathedral) στην κορυφή του λόφου. Χτίστηκε τον 11ο αιώνα, δείχνει σοφά αναστηλωμένος, λιτό εσωτερικά (και σε θρησκευτικές εικόνες με Γεωργιανή τεχνοτροπία) με μεγάλο προαύλιο.

Άποψη του εωτερικού της εκκλησίας.

Η θέα της πόλης, από τον αυλόγυρο του Ναού.

Στο δρόμο της επιστροφής, με τα βρεγμένα από βραδύς σκαλοπάτια, λίγο έλλειψε.
Ευτυχώς κρατήθηκα και δεν ῀μέτρησα῀ τα σκαλιά ξανά, κάτι που έκανα όμως όταν τα ανέβαινα.

Στην κεντρική αγορά της πόλης με ποικιλία αγαθών που πέρα από τους μόνιμους καταστηματάρχες φιλοξενεί και περαστικούς πωλητές στο ενδιάμεσο των διαδρόμων με μικρές ποσότητες κυρίως οπωροκηπευτικών.

Μετά την μικρή μας ῀επιθεώρηση῀ στο κέντρο της πόλης, ανασκουμπωθήκαμε και είμαστε πανέτοιμοι να βγούμε στην Εθνική!

Όπως και να το κάνουμε όμως, Εθνική είναι και τα 150χλμ μέχρι το Gori, βγήκαν γρήγορα και η γενέτειρα του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν απλώνεται μπροστά μας.

Στα λίγα χλμ που κάναμε μες στην πόλη, χαζεύοντας, δεν είδαμε πινακίδα για το Μουσείο ῀Στάλιν῀ παρόλου που το έχουν κυριολεκτικά στήσει ως ¨το αξιοθέατο¨.
Έτσι, κάναμε στην άκρη να συμβουλευτούμε τα δεδομένα μας και να μην αναλωνόμαστε άσκοπα.
Αφωσιωμένοι στη μελέτη του χάρτη, δε δίνουμε σημασία στο αυτ/το που σταματά σύρριζα κοντά μας.

Και βγαίνει ένας τύπος με μια γαλάζια φανέλλα, φωνάζοντες δυνατά :
<< - Έλληνες, θέλετε βοήθεια? >>
Εμείς, τόμπολα ! ! !
Ήταν ο Marco, που προσπερνόντάς μας είδε το GR στην πινακίδα της moto και σταμάτησε. Φορούσε, μάλιστα ο ατιμούλης, για μπλούζα την φανέλλα της Εθνικής Ελλάδος ποδοσφαίρου. Ναι, έζησε κι´αυτός 10 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα.

Πως μπορώ να εκφράσω, τρομάρα μου, τα αισθήματά μας ? Θαρρώ πως το χαμόγελό μας δίνει ένα καλό στίγμα πάνω σ´αυτό.
Μας πήγε έως το Μουσείο. Μπροστά εκείνος και πίσω εμείς, και συνεννοήθηκε με τον εκεί παρκαδόρο να αφήσουμε τη μηχανή και τα συμπράγκαλα μας πάνω της για να μπούμε ελεύθεροι στο Μουσείο.

Αμ, το άλλο?
Μας ῀σταύρωσε῀ να μας κάνει το τραπέζι και αν γινόταν να αλλάξουμε λίγο το πρόγραμμά μας να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του και, και . . .

Τον ευχαριστήσαμε από καρδιάς για την καλή του πρόθεση, του εξηγήσαμε με κόπο πως δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε και αφού ανταλλάξαμε τηλ. χωρίσαμε.

 

[themischar]

Μπήκαμε, στο Μουσείο, με ένα μικρό τίμημα.

Το προσωπικό βαγόνι του Στάλιν, που είχε για τις μετακινήσεις του.

Photo, από το εσωτρικό του βαγονιού, που ταυτόχρονα ήταν σπίτι, γραφείο . . . :

Η κύρια είσοδος του μουσείου,

Έχουν συλλέξει προσωπικά αντικείμενα και άλλα από την πολυτάραχη ζωή του συντοπίτη τους και τα εκθέτουν αρμονικά στο χώρο :

Το γραφείο του, ως είχε, από το γνωστό Κρεμλίνο.

Μια - δυό από τις, πολλές, στολές του.

Τον χαιρέτησα, ως άρμοζε, απλά.

Βγήκαμε στον καλαίσθητο περιβάλλοντα χώρο,

όπου σε μια μεριά έχουν μεταφέρει αυτούσιο και το πατρικό του σπίτι και φύγαμε.

Στον αρχαιολογικό χώρο, Ουπλιστσίκε που ήταν στην περιοχή, με τα ερείπια πόλης λαξευμένης πόλης στον βράχο δεν πήγαμε (αφήνοντας την επίσκεψη για αργότερα από Τυφλίδα, κάτι που τελικά δεν κάναμε).
Λοιπόν, αυτό που μας έκανε έκλπληξη ήταν πως τα κτίρια της POLICE, σχεδόν παντού, ήταν αυτού του μεγέθους.

Δεν μας πήρε πολύ να αφήσουμε την Εθνική οδό που οδηγεί στην Τυφλίδα για να στρίψουμε αριστερα προς Βορρά στον δρόμο με την επωνυμία Military Road, που τώρα σε οδηγεί στην Ossetia (& Russia). Μια παραδοσιακή διαδρομή που χρησιμοποιούσαν τόσο οι εισβολείς όσο και οι έμποροι στους αιώνες.

Πλήθος φορτηγών, με πάσης φύσεως εμπορεύματα, διέρχονται καθημερινά με κατέυθυνση όχι μόνο την Γεωργία αλλά εν συνεχεία σε όλη την Κεντρική Ασία.

Ο δρόμος είναι απλής διπλής κατεύθυνσης και γενικά δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση, περνάει από μικρά χωριά, ανεβαίνει σε δαντελωτές ψηλές βουνοκορφές, κλείνει εύκολα όταν έχει χιονιά.

Σε πολλά σημεία γίνεται φιδίσιος και ακολουθεί από την Τυφλίδα τον ποταμό Kura (Mtkvari)

και εν συνεχεία τον ποταμό Tetri Aragvi μέσω του Mtiuleti.

Σε μιά αριστερή στροφή έσκασε μύτη και το μεγαλόπρεπο φρούριο Ananuri (επίσκεψη στην επιστροφή).

Ένα traffic, αραιά και που γινότανε,

και δύο, μη πω.

Ο δρόμος συχνά πυκνά κόβεται από τα έργα οδοποιίας που βρίσκονται σε εξέλιξη και που τώρα δημιουργούν χάος, αλλά αύριο όλους θα τους διευκολύνουν.

 

[themischar]

Τα μάτια αγναντεύουν τόσο στις πλαγιές των βουνών όσο και στα σοβιετικού τύπου θερετροκτίρια που ξεφυτρώνουν εδώ και εκεί.

Προσπαθήσαμε να κινηθούμε όσο μας έπαιρνε σβέλτα και να μη σταματήσουμε (αύριο το πρωϊ τον ίδιο δρόμο θα πάρουμε προς τα πίσω με προορισμό την Τυφλίδα). Και όπου να´ναι πλησιάζουμε και στο τέλος του σήμερα.

Τις καθοδηγητικές πινακίδες ξεχάστες τες, δε φιγουράρουν πουθενά.
Ούτε αραιά και που.
Ανελλιπώς, όμως, υπάρχουν στη σήμανση των ποταμών και των παραπόταμων.

Φτάνοντας στο χωριό, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.740μ, σταματήσαμε για να προσανατολιστούμε και τούτη εδώ δεν έλεγε να πάρει τα μάτια της από πάνω μου.
Είπα, να μην είμαι τόόόσο αγενής. . . .

Στην κορυφή του Gergeti στα 2.170μ η Holly Trinity Church (Ναός Αγ. Τριάδας), φθάνεις σε 1:30 ώρα ως καλός trekker ή σε 20 λεπτά ως καλός adventurer.

Πάντα και παντού υπάρχει μια μικρή ή και μεγάλη πλατεία.

Νύχτωσε για τα καλά και

έφτασε η ώρα του φαγητού παρέα με την τοπική μπύρα Kazbegi που πήρε το όνομά της από το γειτονικό όρος Kazbek.

Η μια μπύρα, πολύ καλή η γεύση της, έφερε την άλλη όπως συνήθως γίνεται σ´αυτές τις περιπτώσεις και κάποτε σηκωνόμαστε για το σπίτι.
Όλα λειτούργησαν θετικά, δε χαθήκαμε και χωρίς ιδιαίτερο κόπο το βρήκαμε.

Και τώρα όνειρα γλυκά χωρίς, άλλα, λόγια.

11η μέρα, Stepantsminda (Γεωργία) - Tbilisi (Γεωργία) & 168 χλμ

https://drive.google.com/open?id=19sIACFxrsKGRm6cRg2MgRbc3swjsxr_U&usp=sharing

Ξημέρωσε μια άλλη μέρα. Η νύχτα που έγινε παρελθόν πέρασε δύσκολα, λόγω ότι το αναπνευστικό μας βρισκόταν στο ζενίθ.
Μαζέψαμε και μαζευτήκαμε σε χρόνο μηδέν και κατευθυνθήκαμε με όλο τον εξοπλισμό μας προς την μικρή πλατεία για πρωϊνό.

Τζίφος, ο καφές και κρίμα το φλυτζάνι.

Ήταν πολύ πρωϊ για να έχουν ανοίξει τα μαγαζάκια και εμείς να βρούμε κάτι που θα μας άρεσε.
Έτσι, πήραμε επι τόπου την απόφαση να πάμε λίγο πιο βόρεια, μέχρι τα σύνορα με την Οσετία στα 12χλμ. μακρυά και ύστερα πίσω με άνεση (το δρόμο τον γνωρίζουμε λέμε) για την πρωτεύουσα.
Αφήνουμε πίσω μας τα στενοσόκακα του χωριού και με τα αδιάβροχα επιπλέον ντυμένοι λόγω ψωφόκρυου, πάμε να βγούμε στον Military Road.

Στην πορεία, συναντάμε την εκκλησία των αρχαγγέλων Μιχαήλ & Γαβριήλ

και μετά τον συνοριακό σταθμό Zenio Larsi της Γεωργίας με την Οσετία, που είναι άλλη μια υπερπαραγωγἠ κτηρίων.

Καλά ήταν, τώρα προς τα πίσω ολοταχώς.

Σε απόσταση 30χλμ από τα σύνορα, βρίσκονται παρατεταγμένα τα αμέτρητα φορτηγά & νταλίκες περιμένοντας καρτερικά το νεύμα για να προχωρήσουν.

 

[themischar]

Η κίνηση ήταν κατά τόπους και περίεργη, έτσι το ατυχές συμβάν δεν άργησε να γίνει.
Δίπλωσε και έμεινε επί τόπου, ένα φορτηγό με ρυμούλκα στην παρατεταμένη δεξιά ανηφορική στροφή και τότε η ζωγραφική από τους διερχόμενους πήγε σύννεφο.

Ο ᾽᾽στρατιωτικός δρόμος᾽᾽κατά μήκους του Καυκάσου είναι κατά τα άλλα μια υπέροχη άγρια διαδρομή που πρωτοφτιἀχτηκε τον 19ο αιώνα από τους Ρώσσους.
Τα οχτάρια, σε υψόμετρο, έχουν την δική τους χάρη,

όπως και η φύση.

Η διαδρομή μας συνεχίζεται μέσα από την περιοχή Jvari, όπου και το ομώνυμο ψηλότερο σημείο του Pass στα 2.375μ.

Η συνέχεια μας βρίσκει στο φανταχτερό μνημείο φιλίας (μεταξύ των χωρών Georgia & Russia) που χτίστηκε το 1983, για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από τη συνθήκη της Georgievsk και στο οποίο απεικονίζεται μεταξύ των άλλων και ο Αγ. Γεώργιος, προστάτης της χώρας.

Άπλετη είναι η θέα, από τα μπαλκόνια του μνημείου, στα γύρω βουνά.

Τούτη η στάση στα ψηλά, δεν μπορώ να πώ, ήταν άκρως χαλαρωτική.

Από εδώ και πέρα, δειλά-δειλά άρχιζε ο κατήφορος.
Όχι, όχι ο δικός μας, αλλά του δρόμου.

Χωρίς απρόοπτα, 65 χλμ βόρεια από την Τιφλίδα φτάσαμε στο κάστρο Ananuri, ένα παράδειγμα της παλιάς όμορφης Γεωργιανής αρχιτεκτονικής, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και για να το δούμε. Είναι ψηλά τοποθετημένο σε μια εσοχή σαν να θέλει να επιβλέπει την περιοχή και στο εσωτερικό του υπάρχουν δυό εκκλησίες που καλύπτονται με ροζ πέτρα.

Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί, πέρασε η μέρα και μας πήρε αργά το απόγευμα να φθάσουμε στην Τιφλίδα (Tbilisi = Ζεστή Πηγή).

Τακτοποιηθήκαμε πολύ γρήγορα στο κατάλυμμα μέσα στην παλιά πόλη (όπου θα μέναμε για τρία βράδυα) και βγήκαμε την πρώτη μας βόλτα. Στο μεταξύ, είχε βρέξει και όλα ανέδυαν μια περίεργη μυρωδιά.

Στολίδι της πόλης είναι ο Καθεδρικός Ναός Σαμέμπα (Αγ. Τριάδας), ο μεγαλύτερος του Καυκάσου που ολοκληρώθηκε το 2004 και χτίστηκε προς τιμήν του εορτασμού των χιλίων πεντακοσίων χρόνων της αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας.

Με το εσωτερικό του ναού σε πλήρη αρμονία.

Εξίσου επιβλητικός και ο αύλειος χώρος

Προχωρόντας χωρίς πρόγραμμα . . .

Το λίφτινγκ, στα σοβιετικού τύπου συγκροτήματα κατοικιών, με χρωματισμό των μπαλκονιών.

Λιγουλάκι πιό κοντά, στο χάνομαι γιατί ρεμβάζω . . .

Κατηφορίζοντας από Alvabari φθάνουμε στο βράχο ορόσημο της Τυφλίδας όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Metekhι (St. Virgin). Στο βράχο αυτό ο Vakhtang Gorgasali έχτισε το παλάτι του και την πρώτη εκκλησία όταν όρισε την Τιφλίδα πρωτεύουσα της χώρας του τον 5ο αιώνα. Ο σημερινός ναός χτίστηκε μεταξύ 1279-1289 και έχει πολλές φορές ανακατασκευαστεί.

Περνώντας μπροστά από το άγαλμα του έφιππου Βασιλιά, και ιδρυτή της Τιφλίδας, Vakhtang Gorgasali που ῀εποπτεύει῀ όλη την περιοχή

Με ρυθμό συνεχίζουμε τη βόλτα.

Να και ένα από τα λιγοστά τζαμιά της πόλης.

Η πρώτη θέα, της πόλης, από ψηλά που παρουσιάζει μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, αφού έχει επιρεασθεί από Βυζαντινούς, Πέρσες, Οθωμανούς και Ρώσους.

 

[themischar]

Το κάστρο, Ναρικάλα, στο οποίο φθάνεις είτε με τα πόδια, εἰτε με 4τροχο - 2τροχο έως ένα σημείο, είτε με το τελεφερίκ.

Την πόλη διαπερνά ο ποταμός Κούρνα (έλαβε το όνομά του από τον Πέρση Βασιλιά Κύρου).

Ανηφορήσαμε, αφήνοντας πίσω μας τον στρατηγικό βράχο, με τα πόδια, μέσω της γέφυρας Metekhi μέχρι το κάστρο.

Στο εσωτερικό του κάστρου.

Αγναντεύοντας πανοραμικά την πόλη.

Η θέα όλης της πόλης καταπληκτική, αξίζει με χίλια η επίσκεψή της με οποιοδήποτε τρόπο.

Μια, ακόμη, άποψη της πόλης και του πάρκου Rike.

Στη συνέχεια του περιπάτου θαυμάζεις από κοντά ένα αλληγορικό μνημείο ύψους 20μ από αλουμίνιο. της Mother of Georgia (Kartlis Deda), που κρατά στο ένα χέρι σπαθί και στο άλλο ένα ποτήρι κρασί εκφράζοντας τον χαρακτήρα των Γεωργιανών.



Πήραμε το περιμετρικά μονοπάτι και κατεβήκαμε στην άλλη άκρη της παλιάς πόλης με τα πολύ γραφικά καταλύματα, όπως αυτό εδώ το μικρό συγκρότημα κατοικιών,

με την εσωτερική αυλή.

Κάποια από τα ῀όπλα῀ των τοπικών τουριστικών γραφείων ταξιδίων.

Πεζόδρομος με διάφορα cafe και όχι μόνον.

Στην κεντρική πλατεία Ελευθερίας, υψώνεται το μνημείο για την ελευθερία,

με το χρυσό άγαλμα του προστάτη της χώρας Αγ. Γεωργίου.



Οι μουσικοί του δρόμου (όπως παντού) δίνουν το δικό τους ηχόχρωμα στην πόλη.

Ένα excellent μαγαζοκέλαρο.

Παραδοσιακό συγκρότημα κατοικιών.

Tbilisi, by night !!!

Χτυπούν φλέβα τα graffiti στο πέρασμα μιας γέφυρας του ποταμού Κούρα.

Κάπου εδώ, λέμε να πούμε για σήμερα : << Καλή σας νύχτα>> . . .

Συνεχίζεται . . .

 

[travelbreak]

Συστάδες σπιτιών αγκαλιάζουν μεσαιωνικούς πύργους ενώ στο βάθος το όρος Shkhara, τυλιγμένο σε έναν κατάλευκο μανδύα χιονιού, έλαμπε στο βαθυγάλανο φόντο του αλπικού ουρανού.
Το όρος Shkhara, ύψους 5.201μ είναι το ψηλότερο βουνό της Γεωργίας και ανήκει στο λεγόμενο Τείχος Μπεζένγκι, μια κορυφογραμμή μήκους 12χλμ που έχει σχεδόν το ίδιο ύψος και αποτελεί μέρος της οροσειράς του Μεγάλου Καυκάσου, συνολικού μήκους περίπου 1.200χλμ.

Σταματήσαμε να απολαύσουμε το αλπικό χωριό, την καθαρή του ατμόσφαιρα που απλόχερα μας προσφερόταν, το μαγευτικό τοπίο, αλλά και για λίγη ανάπαυλα μιας και απ´ ότι φάνηκε η συνέχεια θα ήταν εξ´ ίσου ενδιαφέρουσα.

Σην περιοχή κυκλοφορούσαν αρκετά ενοικιαζόμενα τουριστικά βανάκια και Jeepάκια 4χ4 με επισκέπτες που ερχόντουσαν για πεζοπορία, trekking, ορεινή ποδηλασία κ.α.

Όπου και να κοιτούσαμε γύρω μας βλέπαμε κοιλάδες με οργιώδη βλάστηση και απίστευτη ομορφιά που μόνο αν είσαι φίλος της περιπέτειας μπορείς να τα φτάσεις.

Εδώ και λίγη ώρα έχουμε αφήσει το Ushguli και προσπαθούμε να βρούμε την κατάλληλη διχάλα με κατεύθυνση προς Lentekhi.

Όλα καλά, λοιπόν, με το δρόμο να συνεχίζει να είναι το ίδιο ῀καλός῀ και ψυχή ζώσα σχεδόν πουθενά ! ! !
Εμείς, ο ῀δρόμος῀ και οι ατέλειωτες αποχρώσεις του πράσινου.

Οι αναρτήσεις δουλεύουν πυρετωδώς μαζί με τα ρουλεμάν και προσπαθούν να αποφύγουν τα αγκονάρια, τις αμέτρητες λακούβες, τις νεροφαγιές και με τα φρένα μανιωδώς να στριγγλίζουν.
Για του λόγου του αληθές μια, live, γεύση :

Περνούσε η ώρα, μαζί με τα εναλλάσομενα τοπία και η διάθεσή μας βρισκόταν σε εγρήγορση.

Παράλληλα, συνεχίζαμε να σερνόμαστε στα κακοκτράχαλα εδάφη προσπαθώντας να γλυτώσουμε έστω και ένα πονηρό-ύποπτο βούρκο.
Το πόσο αναδευτήκαμε στις σέλες, εξακολουθεί και παραμένει άγνωστο και μακάρι να είχα εφοδιαστεί και με μια Αρχιδοβαστράχτα . . . πέρα από τη ζώνη μέσης.

Θα ήταν, έως εδώ, η 11η φορά που μπήκε στον κόπο να κατέβει και να συνεχίσω για κάποια μέτρα solo.

Ακριβώς, εδώ, τραγούδησα το O SOLE MIO, εμείς οι δύο . . .
Ναι, ρε ξαφνιάστηκα παρ᾽όλου που ήμουν ψηλιασμένος.
Δε διστάζω, βουτάω για άλλη μια φορά στον άγνωστο βυθό των λασπόνερων -στο μικρότερο μήκος- και ξάφνου την αισθάνομαι πως πάει να μου φύγει δεξιά, το γλυτώνω, πάει να φύγει αριστερά, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που γινόταν κάτι ανάλογο έως τώρα. Έ και δεν το γλυτώνω, γέρνει με τσαμπουκά μες στο βούρκο και διάολε γίνεται το νάάά. . .

Αυτή την φορά, πω, πωωω, πάω - πάω και πως βυθίζομαι, φτού ού παίζει μόνο το O SOLE MIO, εμείς οι δύο . . . και μ᾽ακούω να σκούζω :
<<- Έλα μάνα μου στ᾽ αριστερά, κάντο, γείρε, μπορείς.>>
Την άφησα, γλυκά - γλυκά και γείραμε στα αριστερά αν και φόλα δεξιός.

Μην απορείτε, δεν υπάρχουν άλλα πειστήρια γι´αυτό, παρά μόνο η παρακάτω photo, όταν δηλ, πια παιζόταν η τελευταία σκηνή του σεναρἰου.
Μηδειώντας, και γιατί όχι, σηκώθηκα. Δεν είχα βουτήξει δα και όλος. Έβγαλα τη δεξιά βαλίτσα, ευκολάκι και την πήγα προς τα εμπρός. Αμέσως μετά, έκανα το ίδιο και με το Topcase και το Tank Bag. Και στο τέλος, ξανά μπλούμ για να σηκώσω την ῀καλή῀ μου μαζί με την αριστερή βαλίτσα..

Μέχρι να τελειώσω, που δεν καθυστέρησα, δημιούργησα κυκλοφοριακό, χα, χα, χα ! ! !

Αχ, πάει κι᾽αυτό, έγινε.
Άϊντε, όρθιοι, συνεχίζουμε προς τα 2.620μ του Zagar Pass.

Και μετά αρχίζει η δύσκολη κατηφὀρα (ότι ανεβαίνει κατεβαινει) που κατά διαβολική σύμτπωση όλο και κάπου βρίσκεις στο πλάϊ.

Ατέλειωτα τα κομμάτια που θέλουν την προσοχή.
Το τροπάρι του δρόμου, που ν´ αλλάξει σκοπό, συνεχιζόταν και όπως ήταν αναμενόμενο κουράστικα να μετράω το πόσες φορές . . .
Για σοβαρευτείτε παρακαλώ, εσείς που με διαβάζετε, δεν μιλάω για ῀πτώσεις῀, αλλά για το <<(stop κατεβαίνω εγώ τώρα, πέρνα μόνος σου)>>.

Δεν είχαμε, από ώρας σήμα σε κανένα όργανό μας κι´εἰπα να βάλω το GPS στη δουλειά μπας και πάρουμε πρέφα που ακριβώς βρισκόμαστε και τέλος πάντων πόσο απέχει αυτή η δημοσιά.
Βλέπετε, τα χλμ που μέτραγα, έτσι κι᾽ αλλιώς, από το πρωϊ στο κοντέρ συνδυαστικά με την ώρα που έτρεχε δεν με ικανοποιούσαν.
Άν και οι καιρικές συνθήκες ήταν άριστες, συνάντηση με άλλους, 2τροχους ή 4τροχους ή πεζοπόρους δεν υπήρξε και εξυπακούεται ούτε και καμμιά αστραπιαία προσπέραση.

Σιγά που θα εβγαζα, έτσι, γρήγορα την άκρη !!!
Εν τέλει, μια βαθειά ανάσα ήταν αυτό που καταφέραμε, ίσα για να πάρει τα πάνω της η καρτερική μας δύναμη και να συνεχίσουμε.
Σαφέστατα, αντιλαμβανόμασταν πως τα δύσκολα του εγχειρήματος είχαν περάσει και αυτό φάνηκε όταν ύστερα από κανά 20λεπτο πορείας -κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά- ξεπρόβαλλε μπροστά μας το :

Μες στην απόλυτη ησυχία η παρουσία μας έγινε γρήγορα αισθητή και μέχρι να ξεπεζέψουμε πρόβαλε στην είσοδο του ῀RATI῀ ένα ζευγάρι.

Το ζευγάρι που εμφανίσθηκε στην είσοδο, άμεσα μάθαμε πως ήταν ο ιδιοκτήτης με την αδελφή του την Mantona, που είχε δουλέψει 12 χρόνια στην Ελλάδα και τα Ελληνικά της ήταν σαν όαση για μας και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.
Η ατμόσφαιρα έγινε με μιας οικεία και η κουβεντούλα μας μαζί της ήταν σφαιρική, για όλους και για όλα.

Μας περιποιήθηκαν και με το παραπάνω . . .
Οι μασέλες μας δούλεψαν χορταστικά και τα σκούρα μάτια μας ύστερα από αρκετές ώρες, επιτέλους γυάλιζαν από ευχαρίστηση.
Τονωθήκαμε απ᾽όλες τις μεριές και βγαίνοντας να φύγουμε, το μάτι μου πέφτει στα χαμηλά της moto.
Πω, πω, πω, την τρέλλα μου?
Tι βλέπω?

Πάει η προστατευτική ποδιά της μηχανής και γμτ δεν το πήρα και χαμπάρι ! ! !
Φτου σου, βρε, διάβολε.
Όχι, που νόμιζα, πως θα την έβγαζα καθαρή.
Είναι αλήθεια πως μ᾽ενδιαφέρει ακόμη να μάθω που και πως ακριβώς έγινε η στραβή, αλλά το βέβαιο είναι πως θα μείνω με την απορία.
Και τώρα?
Από τώρα, τα κεφάλια μέσα και με μπέσα.

Και ναι, βρισκόμαστε περίπου στο 1/3 του ταξιδιού και το αν κα πόσο χρειάζεται μια τέτοια ποδιά, θαρρώ πως το ξέρετε όλοι ανεξαίρετα εξ´ ίσου καλά με εμένα.
Η μόνη μας διαφορά είναι πως εγώ θα ζούσα στη συνέχεια με αυτό, ενώ εσείς πάλι όχι.

Έγινε φανερό πως η συνέχεια από δω και πέρα, θα διαδραματιζόταν με αυξημένη προσοχή και το βλέμμα ακόμη πιο πολύ στυλωμένο στο δρόμο, μπας και καταφέρω να αποφύγω τα χειρότερα.
Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση για να βρω κάτι τις και να μπαλώσω έστω όπως - όπως την κατάσταση.
Αρκετά, δε στεκόμαστε άλλο στη στραβή, συνεχίζουμε την πορεία μας.

Ύστερα από 8χλμ ανταμώνουμε, όπως πιο πριν μας είχε προϊδεάσει και η Mantona σε ασφαλτοστρωσιά και αμέσως stop για επαναφορά του αέρα στα λάστιχα και ενεργοποίηση του ABS.
Περάσαμε το Lentekhi που είναι ένα μικρό κεφαλοχώρι και λίγα χλμ πριν φτάσουμε στο Kutaisi συναντάμε την πινακίδα για την σπηλιά του Προμηθέα, που ντε και καλά λέγεται πως είναι αυτή κ.τλ

Καλά τώρα, άλλη μια ντόπια ατραξιόν, δεν έστριψα και συνέχισα ευθεία για τη δεύτερη μεγάλη πόλη της Γεωργίας.

Δεν αργήσαμε πολύ, να πούμε το, επιτέλους φτάσαμε και η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μόλις είδε το Ελληνικό διαβατήριο μας έδωσε τα διαπιστευτήριά της μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης με φίλη της, στα Ελληνικά, που ζει και εργάζεται μεν στη Θεσ/νίκη αλλά ήταν εκεί για διακοπές <<Η φίλη μου, είπε, είναι καταπληκτική στη δουλειά της γιατί ξέρετε είναι οικογενειακή η επιχείρηση, την πονούν και προσέχουν ιδιαίτερα ...>>
Καλώς, Irene, ευχαριστούμε.

Όντας ήδη εσώκλειστοι, επιδοθήκαμε στο να μαζέψουμε την κούραση της ημέρας και δεν καθυστερήσαμε να λαλήσουμε μ´ ένα στόμα :
Ες αύριον τα σπουδαία.


Συνεχίζεται . . .

Ήρωες!!!
Αυτός ο δρόμος είναι για δυνατά νεύρα. Ήσουν τυχερός με το πέσιμο. Πρέπει να ήμασταν τις ίδιε μέρες εκεί. Μείναμε το βράδυ στις 25/7/2018.
Εμείς τον ίδιο δρόμο τον κάναμε ανάποδα τέσσερα άτομα με ένα βαρυφορτωμένο CRV Honda. Τα τελευταία 50 χλμ πριν το Ουσγκούλι μας έφαγαν 7 ώρες και παραπάνω.

 

[themischar]

Ήρωες!!!
Αυτός ο δρόμος είναι για δυνατά νεύρα. Ήσουν τυχερός με το πέσιμο. Πρέπει να ήμασταν τις ίδιε μέρες εκεί. Μείναμε το βράδυ στις 25/7/2018.
Εμείς τον ίδιο δρόμο τον κάναμε ανάποδα τέσσερα άτομα με ένα βαρυφορτωμένο CRV Honda. Τα τελευταία 50 χλμ πριν το Ουσγκούλι μας έφαγαν 7 ώρες και παραπάνω.

Όχι "Ήρωες" !!! τολμηροί & αποφασιστικοί Ναι, όπως βέβαια και εσείς.
Σαφώς και δεν προτείνεται, σε κανέναν, σαν βατή διαδρομή. Κάθε άλλο μάλιστα γιατί, εκτός των άλλων, εκτείνεται σε υψόμετρο με μεγάλο ρίσκο την κακοκαιρία που τότε την κάνει ακόμη δυσκολότερη.
Από την άλλη, είναι μια απείρου κάλλους διαδρομή off-road και, για εμάς, ίσως η καλύτερη που έχουμε πραγματοποιήσει.
Εκεί, περίπου τις ίδιες ημέρες ήμασταν (30-31/7/18).

 

[themischar]

12η μέρα, Tbilisi - Monastery David Careja - Tbilisi (One day trip) & 150χλμ

https://drive.google.com/open?id=1uuTd2c7C3uMBhdG_Ft2kOJEaPOv61rag&usp=sharing

Ξεκούραστοι ύστερα από δύο μέρες ῀ταλααιπωρία῀, παίρνουμε πλούσιο πρωϊνό στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για μια μονοήμερη -one day trip- προς την επαρχία Kakheti και το μοναστήρι David Gareja κοντά στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν και αργότερα για το Μοναστήρι J. Jvari και τη Mtskheta. Οι πληροφορίες μας σκόρπιες, για το τι μας περιμένει, αλλά είχαμε πει πως θα το πάμε . . .

Επιτέλους, σήμερα, θα κινηθούμε χωρίς τα μπαγκάζια, ένα μεγάλο + είναι κι´αυτό.

Βγαίνουμε να φύγουμε και να´σου η πρώτη έκπληξη, σκασμένο το πίσω λάστιχο.
Γρήγορη επισκευή στην τρυπούλα που ῀κελαϊδούσε῀ με τα απαραίτητα και γνωστά σύνεργα (χωρίς βέβαια να βρήκα, τι την προκάλεσε) και δρόμο γιατί δεν ξεκινήσαμε και τόσο καλά.

Όμορφες εικόνες στον δρόμο μας,

που γίνονται άγριες ομορφιές όσο περνούν τα χλμ.

Στάθηκε αδύνατον να μάθουμε αν πορευόμαστε ορθά από τους ελάχιστους που συναντήσαμε έως εδώ. Και από ώρα ο ασφαλτόδρομος που ήταν γεμάτος απαράδεκτες λακκούβες, χαντάκια και ό,τι άλλο μπορεί να βάλλει ο νους σας, έγινε ένας ῀γνωστός῀ χωματόδρομος.

Απέραντο, άγονο, άνυδρο τοπίο στο τέρμα του πουθενά χωρίς καμμιά ένδειξη που θα μας οδηγήσει.
Έχουμε πολύ ώρα να συναντήσουμε ανθρώπινη ψυχή.

Η ανελαστική ελικοειδής διαδρομή εξελίχθηκε σε σχετική ευθεία με το παραμηλητό μας σε έξαρση όπως και η ζέστη. Επειδή η περιοχή ήταν ανέκαθεν ένα είδος πολεμικής ζώνης, δεν υπαρχει τίποτα κοντά για μια στοιχειώδη εξυπηρέτηση.

Και η ανυπομονισία μας τέλειωσε, μετά από 70χλμ και 2:30 ώρες οδήγηση, αφού διαγραφόταν όχι πολύ μακρυά ο όγκος του Μοναστηριού.

Το συγκρότημα απλώνεται πάνω από ορεινά βοσκοτόπια και προεξοχές ακριβώς στην κόψη των συνόρων Georgia-Azerbaijan. Οι εκκλησίες και τα παρεκκλήσια είναι απλά, αλλά εντούτοις είναι εντυπωσιακά στην ομορφιά τους.
Το Μοναστήρι, περιλαμβάνει δεκάδες κελιά, εκκλησίες, παρεκκλήσια, μνημεία και καθιστικά που κρέμονται έξω από την επιφάνεια του βράχου.
Υπάρχουν τα ερείπια των σπηλαιό εκκλησιών (σώζονται και πολλές τοιχογραφίες) ενώνονται μεταξύ τους από όχι και τόσο εύκολα μονοπάτα πεζοπορίας ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών και δεν υπάρχει χρέωση για την είσοδο.
Ιδανική περιοχή για όσους μπορούν και θέλουν να περπατήσουν για να απολαύσουν τη φύση και τη θέα στη γύρω περιοχή έχοντας πρωτίστως προμηθευτεί με όλα τα αναγκαία γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην περιοχή.

Το φορτηγό, είναι εν ενεργεία, συμμετέχει στα έργα αναστήλωσης.

Από τη μια η ζέστη που ἐπιασε ταβάνι, ήταν και κατάμεσημέρο, από την άλλη το αλήστου μνήμης κακό οδόστρωμα που δε μπορούμε να αποφύγουμε στην επιστροφή, μας έκαναν να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Χρησιμοποιώντας το χωματόδρομο στο έλα, είπα να μπω στον τρακτερόδρομο (όπου υπήρχε) για την επιστροφή.
Πάνω - κάτω τέτοια ώρα, αρχίζουν και καταφθάνουν τα λιγοστά 4Χ4 των γραφείων ταξειδίων.

Τι κι αν τελείωσε το χωμάτινο μέρος της διαδρομής, ο δρόμος εξακολουθεί και μας ταλανίζει.

Αχ,
είναι ή δεν είναι αυτονόητη η γοητεία της moto, (ανεξαρτήτως ηλικίας, κυβισμού και εμπειρίας), του ανέμου που χτυπάει το πρόσωπο, την ομορφιά της κίνησης στους δύο τροχούς με την ασταθή ισορροπία, το δρόμο και την ανοιχτωσιά δηλ. για την ελευθερία ?

Οι διακοπές μας εμπλουτίστηκαν με μια ακόμη Small Adventure και αν μη τι άλλο μας ταιριάζει το <<Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.>>
Άξιζε η ταλαιπωρία ?
Ομολογουμένως, περί ορέξεως . . .

 

[themischar]

Αφού ξεμπλέξαμε, αισίως, πορευόμαστε για τον επόμενο προορισμό, αλλάζοντας κατεύθυνση κοντά στο Rustavi Cemetery,

και ύστερα από μερικά χλμ έκανε την εμφανισή του, πομποδέστατα, ο λόφος με το Μοναστήρι Jvari (Τίμιος Σταυρός) που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Τάξε μου, να σου τάξω, με ένα τάμα για ένα θαύμα . . .

Εκπληκτικής ομορφιάς η θέα, από τον λόφο, τόσο προς τη Mtskheta στη συμβολή των ποταμών Aragvi & Mtkvari όσο και της Εθνικής οδού που πάει για την Τιφλίδα.

Η Mtskheta, πόλη-μουσείο κατέχει σχεδόν μυστικιστική σημασία για το Γεωργιανό πολτισμό. Εδώ ιδρύθηκε η Αποστολική εκκλησία της Γεωργίας το 327 μ.Χ. και υπήρξε πρωτεύουσα της Ιβηρίας (Ανατολική Γεωργία) από τον 3ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι.μ.Χ.

Με το ψυχρό καθάριο φως του απογεύματος που έπεφτε λοξά, κατηφορήσαμε αφήνοντας πίσω μας τον λόφο με το μοναστήρι Jvari.

Επικεντρωθήκαμε στην είσοδό μας, μέσω των γεφυριών,

προς τη Mtskheta.

Στο έμπα μας στο χωριό ψάχνουμε για βουλκανιζατέρ με σκοπό να γίνει και εσωτερικό μπάλωμα στο πίσω ημιλαβωμένο ελαστικό.
Με τα πολλά, βρέθηκε το πολυπόθητο μαγαζάκι και έγινε η επέμβαση.

Τα γλυκά,Churohkhela, σε σχήμα λουκάνικου, κρέμονταν σαν πασχαλινές λαμπάδες στον πάγκο του μικροπωλητή.
Πείσμωσα και δεν τα δoκίμασα, γιατί δεν μπορούσα να προφέρω τη λέξη.

Ο Καθεδρικός Ναός της Svetitskhoveli (Παλιά Ρίζα), με οχυρωμένα τείχη που συγκεντρώνει πολλούς πιστούς από όλη τη χώρα, περιλαμβάνεται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Στα στενοσόκακα.

Προσπερνόντας τους επαγγελματίες φωτογράφους με τα εκλεπτισμένα stands τους, αφήνουμε τη Mtskhetaμε τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Θα μεσολάβησε ένα ολόκληρο τρίωρο από όταν επιστρέψαμε στην Τιφλίδα και μέχρι να ξαναβγούμε έξω, για τι άλλο?

Μα, για φαγητό !!!

Ήταν ήδη περασμένες 23.00 η ώρα ὀταν ξεμυτήσαμε για να μαζευτούμε για ύπνο διερχόμενοι μέσα από τα ερημικά, τέτοια ώρα, σοκακάκια,

Φτάνοντας, είπαμε και μια μεγάάάλη καληνύχτα στην moto και πέσαμε στις αγκαλιές του Μορφέα.

 

[themischar]

13η μέρα, Tbilisi & Tbilisi, όλο ποδαράτα.

Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά όταν αποφασίσαμε να αφήσουμε την ξάπλα και να πάμε στην άπλα της πόλης που οι ρυθμοί της ήταν ήδη σε κορύφωση.
Βγαίνοντας, παρατηρήσαμε να επικρατεί ένταση παντού. Είναι εκείνο το χαοτικό της μεγαλούπολης που σε διαπερνά άσχετα αν είσαι ντόπιος ή τουρίστας.

Στην πλατεία της Ευρώπης, μάλλον από κάτι τέτοια συμμετέχουν στην Eurovision . . .

Και ένα άλλο φωτεινό παράδειγμα για του λόγου το αληθές.
Η αδελφοποίηση της πόλης με το Βερολίνο στέφτηκε με ένα τμήμα του τείχους και φιγουράρει παραδίπλα.

Το ῀δέντρο῀ της ζωής, του γλύπτη Davit Monavara και έκανε την εμφανισή του στην πλατεία το 2016.

Το εκθεσιακό κέντρο και η αίθουσα συναυλιών.

Σε αντίθεση με την ένταση της πόλης, τα νερά του ποταμού κυλούν ήρεμα.

Sioni Cathedral Church, Εντυπωσιακός μικρός ναός, στην καρδιά της πόλης, κτίσθηκε τον 6ο - 7ο αιώνα και καταστράφηκε πολλές φορές.

Καλαισθησία, ταπεινότητα και απλότητα αποπνέουν οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό της.

Αρκετά στενά, είναι πεζοδρομημένα και η πραμμάτεια των καταστημάτων απλώνεται πάνω τους.

Ένα μεγάλο νεύμα στο φίλο για το εργαλείο του

και ένα γειά σου στον μπάρμαν. . .

Ουκ ολίγα, τα πανέμορφα, χαγιάτια.

Το Rezo Gabriadze Marionette Theater.
Σε έναν πύργο με ένα ρολοϊ που κάθε ώρα βγαίνει ένας άγγελος μαριονέτα και χτυπάει μια καμπάνα με σφυρί βρίσκεται το Θέατρο των Μαριονετών.

Τα σπίτια από άλλη εποχή.

Μια καλημέρα στα παιδιά, πες την κι´ας πέσει χάμω,

Sculpture Dvornik na Shavteli, μιας συγκινητικής ιστορίας η φιγούρα του επιστάτη Ράσιντ Αδάμοφ.

Monument to the Lamplighter, ένα όμορφο γλυπτό και ιδιαίτερο γλυπτό, απεικονίζει εκείνον που άναβε την λάμπα σε παλαιότρες εποχές.

Το διαμορφωμένο βαγόνι για είδη sοuvenir,

Σε cafe, κάτω από την Σχολή Καλών Τεχνών.

Κόσμος πάει κι´έρχεται.

Georgia & Travel, το βασικό λεξιλόγιο :

Το οδοιπορικό μας θα συνεχιστεί στη φημισμένη λεωφόρο Ρουσταβέλι, με τα πολυτελή καταστήματα, με τα επιβλητικά κτήρια, την Όπερα, το Εθνικό μουσείο, το Κοινοβούλιο κ.ά

Στο εσωτερικό του Εθνικού Μουσείου.

Το παλιό κτίριο του Κοινοβουλίου.

Το Monument to Tsereteli and Chavchavadze, οι οποίοι είχαν μεγάλη επιρροή στην ταυτότητα του Γεωργιανού λαού.