Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Προς Ανατολάς, Road Trip (Τουρκία - Γεωργία - Αζερμπαϊτζάν - Αρμενία)

[themischar]

Φάνηκαν τα σύνορα που πλέον είναι ανοιχτά, αλλά βρίσκονται σε υπερδιέργεση, αφού τα έργα αποπεράτωσης των είναι ακόμη σε εξέλιξη.

Εδώ, να επισημάνω πως οι Google Maps κ.λπ, αυτά τα σύνορα Kartsakhi & Aktas Cildir, ακόμη δεν τα δείχνουν ενεργά. Και αν προσπαθήσεις να κάνεις διαδρομή μέσω αυτών, σε οδηγούν στα σύνορα Posof - Vale που είναι τουλάχιστον +80χλμ. Και αυξάνονται ανάλογα στο προς τα που θα κινηθείς στη συνέχεια.

Έ, καλά τώρα, όταν φθάνουμε ουδείς, μόνο το προσωπικό εντός και εκτός γκισέ. Όμως οι υπάλληλοι, ως ώφειλαν, κάνουν super έλεγχο για να γεμίσουν κατά πως διαφαινόταν το ανιαρό ωράριό τους.
Όπως του στυλ, << Παρακαλώ, καθαρίστε την πινακίδα, δεν διαβάζεται . . . >>
Τι να κάνουμε ;
Έτσι, είναι αυτά ! ! !

Είμαστε ήδη σε Τούρκικο έδαφος, με μια ασφαλτὀστρωση τζιτζί (σύνορα γαρ).
Το τοπίο του οροπέδιου ασκεί τη γοητεία του και σε μαγνητίζει. Απόλαυση, η λίμνη Cildir στ᾽ αριστερά μας να καθρεφτίζει, χωρίς κόπο, το γαλάζιο του ουρανού.

Από την άλλη, ολοένα, ανηφορίζει αξιοπρεπώς ο δρόμος.

Και φθάνει έως στα 2.159μ, που σ´αυτό το ύψος απλώνεται κυριολεκτικά για αρκετά χλμ. δεχόμενο καθημερινά καρτερικά ανέμους και ανέμους, εξ᾽ου και τα παραπετάσματα του αέρα που τον συνοδεύουν σ᾽ όλο το μήκος.

Βεβαίως κατά το σύνηθες, την ανηφόρα την διαδέχεται η κατηφόρα.

Και μάλιστα μια κατηφόρα που καταλήγει μετά από λίγα χλμ., απρόσμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση, σε γαρμπιλόχωμα λόγω των εκτελούμενων εργολαβικών έργων ! ! !

Ίσα που το αντιλαμβάνομαι και ᾽᾽πέφτω᾽᾽ γρήγορα στα φρένα, μήπως και την γλυτώσουμε. Ευτυχώς δεν είχε ούτε στοιχειώδη κίνηση και -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- μου πήγε νάάά μέχρι να ισορροπήσω.
Δρόμος αλφαδοισιωμένος μεν αλλά στρωμένος με γαρμπιλάκι και τα συναφή, για το αξιοπρεπές αποτέλεσμα των εργασιών, αλλά άκρως επικίνδυνο για τα δίτροχα.

Δεν είναι και λίγα τα χωριουδάκια που προσπερνάμε, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο.

Αναμφίβολα, αρκετά πλούσια και η σημερινή ημέρα που στο απογευματινό τελείωμά της μας έφερε μέχρι το χώρο διανυκτέρευσης, στο Erzurum της Ανατολικής Ανατολίας της Τουρκίας.

Με καλή διάθεση, αφήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να πάρουμε μια μυρωδιά από την μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Τουρκίας το Erzurum (ο τόπος των Ρωμιών). Κατά τα Ελληνικά Θεοδοσιούπολη, που εκτείνεται στο διόλου ευκαταφρόνητο υψόμετρο των 1.900μ. Είναι γνωστή και ως Σιβηρία της Τουρκίας λόγω των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών ( χειμώνας καιρός έως &
- 30C).

Από την άλλη, ο τόπος των Ρωμιών, είναι μια πόλη-σύμβολο της γενοκτονίας τόσο των Ελλήνων όσο & των Αρμενίων Χριστιανών που πότισαν με το αίμα τους, τα χώματά της.

Το φρούριο που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Θεόδοσιου.

Με τα τραπεζάκια έξω και τις πάρα πολλές μυρωδιές να μας περιστοιχίζουν συνεχίζουμε το βολτάρισμα στα ημισκότεινα δρομάκια.

Η Θεολογική Σχολή του Διπλού Μιναρέ με τους δυό μιναρέδες της που πλαισιώνουν και κοσμούν την πύλη του Τσιφτέ Μιναρελί Μεντρεσερί και έχουν γίνει τα σύμβολα της πόλης (εκείνες τις μέρες βρίσκονταν υπό μερική ανακαίνιση).

Ο Τούρκικος τραπεζικός χαμός των ΑΤΜ (ούτε 1, ούτε 2 αλλά 7 ΑΤΜ σε περιμένουν για να σε εξυπηρετήσουν).

Μπήκαμε στον πειρασμό βγάζοντας λίγες T L & αποφασιστικά πάμε για νάάάνι . . .


Συνεχίζεται . . .

 

[skoumpi]

Σε ευχαριστούμε για την ιστορία, τις φωτογραφίες και τη διάθεσή σου να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου!!!!

 

[themischar]

Σε ευχαριστούμε για την ιστορία, τις φωτογραφίες και τη διάθεσή σου να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου!!!!

Εγώ, ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σου άρεσε.

 

[themischar]

Συνέχεια . . .

28η μέρα, Erzurum - Karadut Koyu & 472 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=17Phor-efupZlGkiVI5C6qC66OwWagCNA&usp=sharing

Καλά τον είχαμε λησμονήσει τον κ. Ιμάμη, σήμερα ξαναχτύπησε και μάλιστα γοερά ! Ήμασταν όμως αρκετά ταλαιπωρημένοι και δεν του κάναμε το χατήρι να σηκωθούμε.
Ραχατλήδικα ξεκινήσαμε τη μέρα μας.
Στο αρχικό πλάνο μας, η διαδρομή μας περνούσε από τη λίμνη Van (που είναι ακόμη πιο Νότιοανατολικά).
Στο και δια ταύτα αναθεωρήσαμε, τά χα μου προς το καλύτερο, λόγω της εμπόλεμης ζώνης. Όμως δεν ξέραμε τι ακριβώς μας περίμενε, διαφορετικά θα το είχαμε επανασχεδιάσει ακόμη περισσότερο.

Κατά το δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω αφήσαμε πίσω μας και το Erzurum.

Η πρωϊνή ζέστη βιαστικά παρέδωσε σκυτάλη στον καύσωνα. Ήδη, έχει αρχίσει και βράζει το σύμπαν (έτσι είναι η ατμόσφαιρα, του Τούρκικου καλοκαιριού, στα ενδότερα της χώρας).
Και εξ´αιτίας αυτού, η δυσφορία μας ξεπερνάει ακόμη και τη δυσαρέσκεια που νιώθουμε στο παχύ μας έντερο εδώ και λίγες ώρες.

Μέχρι εδώ, καλά τα πήγαμε με τη διατροφή κ.λπ. Λέτε να την πατήσαμε χθες - σήμερα ;

Για πάμε, πάραυτα, για έναν ακὀμη ΣΚΕΤΟ ῀καφεδάκο῀ και με ολίγον λεμόνι παρακαλώ, που στη ζούλα είχα ᾽᾽σουφρώσει᾽᾽ -κατά τη διάρκεια του πρωϊνού- για παν ενδεχόμενο (βλέπεις, είχαν ήδη αρχίσει τα όργανα σε μένα).

Νάτες νάτες και πάλι μπροστά μας, οι ακούραστες ῀μηχανές῀ -οι αγελάδες- που δίνουν γάλα & κρέας.

Μηδαμινἠ έως καθόλου η κίνηση στο οδικό δύκτιο, αλλά εδώ και λίγα χλμ, είναι φανερό πως έχουμε μπεί για τα καλά στην εμπόλεμη ζώνη του Τούρκικου Κουρδιστάν (φυλάκια, οδοφράγματα, ελεγχόμενη υποχρεωτική αλλαγή κατεύθυνσης . . . )

Και το πρώτο μπλόκο, δεν άργησε να σκάσει μύτη και μας σταμάτησε σε μια ανηφορική δεξιά στροφή στη μέση του πουθενά.

STOP,
Έλεγχος, και μάλιστα με προτεταμένο το όπλο απο τον Στρατιώτη.
Βγάζουμε κράνη, δίνουμε διαβατήρια που αλλάζουν συνεχώς χέρια (από τον κατώτερο προς τον ανώτερο, όπως ανιλαμβανόμαστε).
Μας περιτριγυρίζουν σχεδόν όλοι τους χτυπώντας εξωτερικά τα ᾽᾽συμπραγαλά᾽᾽ μας. Και όλα αυτά να συμβαίνουν μες στη μούγκα.
Παράλληλα, εμείς, να στάζουμε στον ιδρώτα (μεταφορικά & κυριολεκτικά) περιμένοντας μέσα στο λιοπύρι, το τι μέλλει γενέσθαι.
Ώσπου ένας απίστευτος ανθυπιλαρχάκος, του κουτιού όμως, που ξεχώριζε τόση ώρα, ανάμεσα στους άλλους αφού καθάρισε το λαιμό του και έφτυσε στο χώμα φώναξε βραχνά μεν αλλά δυνατά ως άρμοζε : <<Onlari serbest birakin>>, αφήστε τους ελεύθερους.

Παίρνουμε πίσω τα διαβατήρια. Βάζω μπρός και καμαρωτά, ως άλλη πάπια, χωρίς να κοιτώ ούτε στο καθρεπτάκι ξεκινώ.

Δεν πήγαμε 30 χλμ. και να᾽σου το επόμενο μπλόκο.
Εδώ, ο νεαρός Στρατιώτης -με προτεταμένο το όπλο του- άρχισε μόνος του τον έλεγχο. Ο πιτσιρικάς ήταν τσίφτης, φαινόταν να το διασκεδάζει με τις νοηματικές χειρονομίες του προς εμάς, μιλώντας ακατάπαυστα προς τους δικούς του και δώστου να ξεκαρδίζεται στα γέλια! ! !
Κάποτε σταμάτησε, μας επέστρεψε τα διαβατήρια και με κατεβασμένο το όπλο έκανε μια θεατρινίστικη υπόκλιση του περάστε . . .

Το σκηνικό, του μπλόκου, επαναλήφθηκε άλλες δυό φορές. Σημειωτέον, σε όλα τα μπλόκα, είδαμε ότι ο έλεγχος των αυτοκινήτων ή των μικρών φορτηγών που έτυχε να προπορεύονται γινόνταν εξονυχιστικώς (όλοι οι επιβάτες έξω, καθώς και όλες οι αποσκευές τους). Τα πάσης φύσεως τροχοφόρα, που κυκλοφορούσαν, ήταν πολύ λίγα και βέβαια κανένα με ξένες πινακίδες.
Όπως και να᾽χε, παντού μύριζε μπαρούτι, αφού και ανάμεσα στα μπλόκα βλέπαμε στρατιωτικές δυνάμεις σε όλο τη διαδρομή, που επιτηρούσαν ή παρατηρούσαν.

Που να σταματήσεις και να βγάλεις φωτογραφική μηχανή.
Μας έφθανε το ῀ζόρι῀ που τραβάγαμε από το πρωί και που τρομάξαμε να το διαχειριστούμε με όλο αυτό το χάλι.

Στις πόλεις που περνούσαμε, όπως εδώ στο Diyarbakir, που είναι η μεγαλύτερη πόλη του Τουρκικού Κουρδιστάν, υπήρχαν και μέσα στην πόλη μπλόκα αλλά δε σε σταματούσαν. Στένευε ο δρόμος λόγω των εμποδίων, άλλαζες πορεία, έκοβες ταχύτητα και υποχρεωτικά πέρναγες από εμπρός τους (όπως δηλ. περνάει μια παρέλαση μπροστά από τους επισήμους).

Κάτι τα μπλόκα, κάτι η ανά κατά διά ψυχοσύνθεσή μας, μαζί με το ῀ νέο μας πρόβλημα῀, δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο να δούμε έστω και φευγαλέα την μεγαλούπολη.

Και έτσι, όπως μπήκαμε. . . βγήκαμε . . .

Ο δρόμος καλά μας κρατούσε μαζί με τον κόντρα ήλιο και την αμέριστη συμπαράσταση του καύσωνα. Και όλως περιέργως, δεν είχαμε ούτε ένα ζεστό αεράκι κι ας ρολάραμε με +100χλμ/ώρα.

Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμη αγόρι μου, μονολογούσα, φθάνουμε όπου να᾽ ναι.
Το ξαναείπαμε, είναι λίγο μετά τον ποταμό Ευφράτη που μόλις έσκασε μύτη από τ´ αριστερά μας. Ο Ευφράτης είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Μέσης Ανατολής, με μήκος κοντά στα 2.750 χλμ, που πηγάζει από την Αρμενία και ενωμένος με τον Τίγρη ποταμό χύνεται στον Περσικό κόλπο.

Με το δώστα όλα, περνάμε και τη γέφυρα του ποταμού Ευφράτη.

Ξαφνικά!
Ει, έι, τι έγινε ;
Mόλις προσπεράσαμε και το Μπαλί του Ρεθύμνου και δεν το πήραμε πρέφα ;

Ωχ, θα άρχισαν τώρα και οι παραισθήσεις απ´ ότι φαίνεται.
Όχι, όχι, ευτυχώς. Αυτό το BALLI είναι ένα μικρό χωριό, ορεινό και όχι παραλιακό, αλλά με την ῀ίδια῀ ας πούμε ονομασία.

Και, εδώ το Karadut Koyu της Kahta, εκεί το Karadut Koyu της Kahta.

Που είναι τέλος πάντων, ωρέ, παληκάρια ;

Όταν σε ζώνουν τα φίδια, τα όποια φίδια, όλα φαίνοντα βουνό.
Έτσι και τώρα, η αδημονία μας ήταν ανυπόφορη μέχρι να φτάσουμε, στον προορισμό μας.
Να, να, εδώ. Τη βρήκαμε την Pension του Karadut Koyu της Kahta :

Και, μεταξύ μας τώρα, από που να αρχίσουμε και που να καταλήξουμε!
Ούτε την προσφορά, πως άλλωστε, του ιδιοκτήτη δεν ακουμπήσαμε και εξαφανιστήκαμε από την πέργκολα της αυλής.



Με τα νοσηλευτικά στο προσκήνιο, παλεύαμε να το ξεπεράσουμε.
Με περισσή δυσαρέσκεια, κάπου εδώ σήμερα, παραδόθηκα πριν την δύση του ηλίου.

29η μέρα, Karadut Koyu Kahta - Mount Nemrut (Dagi) - Karadut Koyu Kahta & 26 χλμ. ! ! !

https://drive.google.com/open?id=1ieYQVQ05-qKrY6_dPpagSCyeHvFb1Lbu&usp=sharing

Σαφώς και δεν έφταιγε η ζέστη της νύχτας γιατί στους πρόποδες του όρους Nemrut Dagi που μέναμε κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Ο πυρετός μαζί με το μικρόβιο της διάρροιας με διέλυσαν. Κρεβάτι μου όλη νύχτα, θέλετε το πιστεύετε είτε όχι, έγινε η λεκάνη του W.C.

Η ανατολή του ήλιου μπήκε απευθείας στο δωμάτιο, αλλά εγώ ήμουν αλλού γι´αλλού, είχα και ρίγη, ΤΑ ΡΙΓΗ.

Δεν προσπάθησα να φάω κάτι αν και, κάτι, θα έπρεπε. Ο μαγαζάτορας, πολύ εντάξει τύπος, αφού είδε πως ότι μου πρόσφερε να φάω δεν . . . , μου έφερε να πιώ έναν σκέτο Τούρκικο καφέ. Πιές τον μου είπε, θα γλυτώσεις απο το Νοσοκομείο. Γέλασα και τον ήπια, με μιας.

Με αυτά τα δεδομένα, το γενικό μας πλάνο άλλαξε, αποφασίσαμε να παραμείνουμε εδώ μια ακόμη μέρα, αντί να φύγουμε επισκεπτόμενοι πρώτα το Nemrut Dagi.
Για μια φορά ακόμη ισχύει το ῀καμμιά μέρα δεν τσουλάει όπως ακριβώς θα ήθελες῀.

Για σήμερα, αναλογιζόμενοι το ξεχαρβάλωμα, θα κάνουμε με την ησυχία μας μόνο την πήγαινε-έλα βόλτα των 13+13χλμ έως την κορυφή του Nemrut Dagi ! ! !

Όταν όλοι όσοι διανυκτέρευσαν μαζί μας στην Pension έφυγαν, ξεκινήσαμε και εμείς.

Το όρος Νεμρούτ ή Νεμρώδ (στα Τουρκικά, Nemrut Dağı), με ύψος 2150μ, προέρχεται από τον μυθικό βασιλιά Νεμρώδ, ο οποίος αναφέρεται τόσο στη Βίβλο όσο και στο Κοράνι (τώρα όλη η περιοχή έχει ανακηρυχθεί σε εθνικό πάρκο).

Στην κορυφή του βρίσκεται ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα των ύστερων Ελληνικών χρόνων, δημιουργημένο από τον Αντίχο τον Α´.
Από το 1987, ο χώρος έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO

Η διαδρομή, όπως την διασχίζεις.

Με τα πολλά, φτάνουμε και όταν λέμε τρεις & ο κούκος, κάτι τἐτοιο δεν εννοούμε ;
Όπως δηλ. ο άδειος χώρος του τεράστιου Parking του μνημείου & ας κόντευε μεσημέρι.

Το κιόσκι, έκδοσης εισητηρίων, κάποτε δεν ήταν αρκετό για τους τουρίστες που υποδεχόταν (τώρα, με τον πόλεμο να σέρνεται στους πρόποδες, είναι κλειστό).

 

[themischar]

Πληρώσαμε, το ποσό των 5TL/άτομο, που αντιστοιχούσε στην είσοδο και τη διαδρομή που κάνει το μικρό βανάκι μέχρι σε ένα σημείο και από εκεί αρχίσαμε την ανάβαση.

Σε αυτό το σημείο, επιλέγεις από πιά μεριά θα ανεβείς προς την κορυφή, από Ανατολικά ή Δυτικά για να κατεβείς μετά αντίστροφα.

Διαλέξαμε για την ανάβαση μας την Ανατολική πλευρά και για την κατάβαση την . . .

Αυτό ήταν, θα σας γελάσω εάν ισχυριστώ πως δε θαμπώθηκα. Όχι, από τον ήλιο καθ᾽αυτόν, αλλά από αυτό που αντίκρυσα στην λάμψη του ήλιου.

Μη τυχόν όμως με ρωτήσετε σε πόσο χρόνο ανεβήκαμε, δεν ξέρω να απαντήσω.
Σημασία έχει πως ανεβήκαμε ! ! !

Το ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα βρίσκεται επάνω σε τύμβο διαμέτρου 150μ και σε ύψος 45μ πάνω από την φυσική κορυφή του βουνού. Ο τύμβος περιβάλλεται από τρία πλατώματα στα βόρεια, δυτικά και ανατολικά. Στο δυτικό και το ανατολικό πλάτωμα υπάρχουν μεγάλα λατρευτικά αγάλματα που αναπαριστούν τον Αντίοχο ανάμεσα σε αγάλματα που αποτελούν μια συγχώνευση Ελληνικών, Αρμενικών και Περσικών θεότητων:

Τα μεγάλων διαστάσεων μαρμάρινα κεφάλια στην ανατολική πλευρά είναι :
Το Λιοντάρι, ο Αετός, η προτομή του Αντίοχου, η τοπική θεότητα Κομμαγένη (που αντιστοιχεί στην Ελληνική θεότητα τύχη), ο Δίας, ο Απόλλωνας, ο Ηρακλής.
Τα αγάλματα έχουν πρόσωπα Ελληνικής τεχνοτροπίας και ρούχα Περσικής/Αρμενικής. Στο πίσω μέρος των αγαλμάτων υπάρχουν μακριές επιγραφές στα Ελληνικά με ακριβείς οδηγίες για το πώς πρέπει να λατρεύεται ο Βασιλιάς όσο βρίσκεται στη ζωή καθώς και μετά το θάνατο του.

Προχωρώντας, αργά, προς την δυτική πλευρά.

Και αποχωρώντας αγάλια - αγάλια.

Η εγκατάλειψη όλων των κτισμάτων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η απέραντη, αλλά ερημική, σάλα του κεντρικού κτιρίου υποδοχής, που είχε και ένα μικρομάγαζο με υπόλοιπα από souvenir.

Η θέα που παρέχεται από αυτό το σημείο, όταν έχει καλό καιρό, είναι καταπληκτική.

Με τα συναισθήματά μας να είναι ανάμεικτα, επιστρέψαμε στη βάση μας (όπως λενε και οι ορειβάτες), για να δούμε αργότερα και τα ῀άξιοθέατα῀ του χωριού.
Το Karadut Koyu Kahta κάποτε μεσουρανούσε όντας το μοναδικό χωριό στους πρόποδες του μνημείου. Τα τελευταία χρόνια όσο πάει και σβήνει αφού λίγοι είναι οι τουρίστες που επισκέπτονται την περιοχή.
Οι παρακάτω, ενδεικτικές, φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Μετά την πολύ μικρή και άβολη βόλτα, επιστρέψαμε για να αποσυρθούμε δειλά-δειλά.

Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

Συνέχεια . . .


30η μέρα, Karadut Koyu Kahta - Avanos & 515 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=1m-3pRDv-yTVlZieolAjLqjiTIcbExPwW&usp=sharing

Ξημέρωσε ικανοποιητικά χωρίς τις χθεσινοβραδυνές βασανιστικές ιδιαιτερότητες.
Αν και αντραλιζόμουν από την πείνα (από προχθές δεν έχω φάει) δεν ενέδωσα σε κάτι τις και με έναν ακόμη καφέ, κουμπώνοντας την πρώτη, βγήκαμε στο δρόμο συνοδεία του τραγουδιού (Pergect Day του lou Reed).
Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να ξεκινήσουμε πιο καλά ! ! !

Παρόλο το χουνέρι, κυρίως σε μένα, έχουμε μπει σε mod εκτέλεσης χλμ. Βλέπουμε τα πανέμορφα τοπία που μας προκαλούν εγκεφαλική δραστηριότητα, πυροδοτώντας τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις.

Στο διάβα μας διασχίζουμε με εγρήγορση αλλά και πολύ σύνεση, μικρές πόλεις και χωριά.

Απ᾽ ότι είδατε στις παραπάνω photo, η διαδρομή έχει μια ξεχωριστή γλύκα (like πίστα) συνδυαστικά τόσο με την μηδενική κίνηση όσο και το οδόστρωμα που πρόσφερε πολύ καλή πρόσφυση. Με κάτι τέτοια έργα ο Σουλτάνος παίρνει ασύλληπτα νούμερα, από την ενδοχώρα, στις εκλογές!

Τα ῀πήρα῀ λοιπόν κι´εγώ με τη σειρά μου για να πάω . . . για να πάω σχεδόν ᾽᾽τ ά π α᾽᾽ . . .

Και ναι, τα έβγαλα τα απωθημένα μου μετά από τόσες μέρες ! ! !

Η συστάδα των άχαρων πολυκατοικιών της Καισάρειας μας καλοσώρισε.

Ωπ, ωπ, φθάσαμε και για σήμερα, σβέλτα μπορώ να ξεστομίσω, στον προορισμό μας.

 

[themischar]

Μερική θέα της πόλης από το μπαλκόνι, που χάνεται στις βουνοκορφές της Καππαδοκίας.

Αμολυθήκαμε κυριολεκτικά στην πόλη, που την έχουμε ξανά επισκεφθεί προ 8ετίας, μήπως ανακαλύψουμε κάτι νεώτερο.

Έχουν ξεκινήσει, σχεδόν σε όλα τα τουριστικά μέρη, να δένονται και να χτυπούν καρδιές.

Με ένα καταπραϋντικό τσαγάκι στη βεράντα, του Guest House, απολαμβάνουμε την σιγαλιά της νύχτας με παρέα την άπλετη θέα.

31η μέρα, Avanos - Insparta & 416 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=15VCs69CtjVjexb7qCY0uCYm8Tp86YvKM&usp=sharing

Το εγερτήριο, με το χάραμα, έγινε χωρίς τη χρήση κάποιου ξυπνητηριού (εσκεμμένα δεν τραβήξαμε τις κουρτίνες) και στ᾽αυτιά, είχαν μπεί, κανονικά οι ωτοασπίδες να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.

Έτσι, με το που ανέτειλε ο ήλιος και έλουσε το δωμάτιο, σηκωθήκαμε και βγήκαμε στην βεράντα για να απολαύσουμε -από μακρυά αυτή την φορά- τα αρεόστατα στο εξωπραγματικό σεληνιακό τοπίο της Καππαδοκίας που βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των 15 χλμ.

Ούτε βαλτή να ήταν η οικοδέσπιοινα.
Πρόσφερε αυτά τα ολίγα, μόνο, για πρωϊνο αν και γνώριζε τι έπαιζε με το διαιτολόγιὀ μου. Με το ζόρι και με την επιμονή της, πως να μη βάλω μπουκιά στο στόμα !

Στην Τουρκία, το γνωστό Booking.com δε λειτουργούσε αφού τ᾽άσπασε με την ηγεσία της χώρας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μη μπορούμε να βρούμε κατάλυμα, στα μέτρα μας, στα παράλια Αιγαίου που θα φθάναμε ωσονούπω.

Ούτε και με τη βοήθεια της οικοδέσποινας καταφέραμε κάτι πάνω σ᾽αυτό, η οποία στο τέλος μας ξεπροβόδισε παραδοσιακά.

Είναι πρωϊ, χωρίς αγιάζι, και οι αγγειοπλάστες της περιοχής δεν έχουν πιάσει ακόμη δουλειά. Όσοι, βέβαια, απ᾽αυτούς δεν βρίσκονται σε διακοπές (η αγγειοπλαστική και η τέχνη της είναι η κύρια ασχολία των ντόπιων).

Ο δρόμος, περνώντας από τη γέφυρα του κόκκινου ποταμού, δείχνει πως θα συνεχίσει να είναι σχετικά άδειος.

Εδώ να σημειὠσω, πως η σήμανση γενικά σ᾽όλο το Τουρκικό οδικό δύκτιο είναι πάρα πολύ καλή. Αρκετές φορές δε σου χρειάζεται ούτε χάρτης για να κινηθείς, μιας και το GPS -κακά τα ψέματα- το θέλεις αποκλειστικά μέσα στις πόλεις για να ξεμπερδεύεις πιο εύκολα.

 

[themischar]

Ο εξαιρετικός δρόμος γρήγορα μας έφερε στην Konya (Ικόνιο) στην οποία σταματήσαμε για να βάλουμε μόνο βενζίνη αφού την είχαμε ξαναεπισκεφθεί.
Άντε, για να μην αναρωτιέστε, να ειπωθεί κι´αυτό :
<< Από Καισάρεια και δώθε τα χλμ, που διανύουμε είναι, πλέον για μας, καθαρά διαδικαστικά >>.

Το Ικόνιο όπως φαίνεται από, κάπως, ψηλότερα.

Μη την πατήσετε, δεν καραδοκεί το περιπολικό της Turk Polis.
Ένα ῀σκιάχτρο῀ είναι από κοντραπλακέ που δηλώνει την αστυνόμευση του δρόμου.



Η λίμνη Egirdir, είναι σε μια φανταστική τοποθεσία, υψώνεται στα 913μ και είναι θερινό και χειμερινό θέρετρο της περιοχής, περιβεβλημένη από ασφαλτοστρωμένο, τσίλικο, δρόμο τώρα πιά.

Η λίμνη επισκιάζεται από το βουνό που έχει και χιονοδρομικό κέντρο το Νταβράζ (για χειμερινά σπορ). Οι πεζοπορίες τριγύρω ξεκινούν τον Μάϊο όταν αρχίζουν να λιώνουν τα χιόνια και οι λόφοι κατακλίζονται με μενεξέδες και αποδημητικά πουλιά.

Και με την, καθ᾽ οδόν, ενδελεχή ενδοεπικοινωνιακή συζήτηση να λύσουμε ντε και καλά τον προβληματισμό της συνέχειας του ταξιδιού, ο δρόμος έφευγε γοργά.
Ώσπου φθάσαμε, απογευματάκι, στην Insparta :

Ανασκουμπωθήκαμε κομψά και βγήκαμε, χωρίς ιδιαίτερο μεράκι, στην πόλη.



Και στο πρώτο τετράγωνο να᾽ σου το, το αλυσοδεμένο.

Στους περισσότερους δρόμους δεν κυκλοφορεί, αυτό που λέμε, ψυχή.

Το γιατί ;
Μας το εξηγεί, εν μέρει, η κολλημένη ανακοίνωση στην πόρτα καταστήματος.

Ήταν επίσημη ΑΡΓΙΑ, σχεδόν τα πάντα ΚΛΕΙΣΤΑ.
Εκείνες τις μέρες μέρες ήταν το Μεγάλο Μπαϊράμ για Ιντ Αλ-Αντχἀ (το Κουρμπάν Μπαϊράμ) που το γιορτάζουν περίπου 70 ημέρες μετά από το τέλος του μήνα με το Ραμαζάνι.

Η Insparta, είναι η πόλη του ροδόδεντρου που είναι και το σήμα κατατεθέν της.
Πολλοί ασχολούνται με την καλλιέργεια κ.λπ και φυσικά υπάρχει πληθώρα καταστημάτων που εμπορεύονται τα αμέτρητα παράγωγα του φυτού.

Προσπαθήσαμε, είναι γεγονός, μέσα σε όλα να βρούμε και κάποιο φαγητό που θα ταίριαζε στην περίπτωσή μας. Αργήσαμε αρκετά, μέχρι να το πετύχουμε, αλλά δεν αστοχήσαμε θανάσιμα (ζυμαρικά και μπόλικη -ευτυχώς- κρύα coca cola με χονδρό καλαμάκι).

Με τα μάτια καρφωμένα στους πολύχρωμους εκθεσιακούς ναργιλέδες και χωρίς τερτίπια, την κάναμε τουμπεκί.

Συνεχίζεται . . .

 

[themischar]

. . . Συνέχεια



32η μέρα, Insparta - Bodrum & 470 χλμ.

https://drive.google.com/open?id=17IFlcQNi9XBI5bQ-VoB-LsNoBpaw-ioB&usp=sharing

Από βραδύς αποφασίσαμε πως ήταν η τελευταία μας νύχτα στην Τουρκία και θέλαμε να του δίνουμε μια ώρα αρχύτερα.

Γνωρίζοντας ήδη αρκετά από παλαιότερες επισκέψεις μας στα Τούρκικα παράλια, σταθηκε αδύνατο, να βρούμε κάτι το δελεαστικό και συνάμα στα μέτρα μας αφενός λόγω εποχής και αφετέρου εξ᾽αιτίας του Κουρμπάν Μπαϊράμ.
Επίσης, δεν είμασταν διατεθειμένοι -μόλις φθάσουμε- φερ ειπείν στην Fethiye - Oludeniz να πάμε κουτουρού να . . .
Όχι, ευχαριστούμε αλλά δεν θα το προτιμήσουμε.

Βάζουμε θαρραλέα, τίτλους τέλους, γιατί και το τέλος είναι μέρος του ταξιδιού, και αναχωρούμε με ΑΝΣΚ και αρκετό γινάτι για το σπίτι μας.

Θα κάνουμε, χωρίς κάποιο απρόβλεπτο, μόνο τις υποχρεωτικές - αναπόφευκτες στάσεις.
Ο προτελευταίος καφές, της ημέρας, έλαχε να γίνει στον περίβολο βεζινάδικου κι´ όχι κάπου στη φύση ως συνήθως.

Δοθείσης της ευκαιρίας, φουλάραμε και με τα τελευταία ᾽᾽Τούρκικα᾽᾽ καύσιμα.

Σε όλα τα πρατήρια καυσίμων και λιγοστές είναι οι εξαιρέσεις, ο υπάλληλος δεν πιάνει τη μάνικα να γεμίσει το ρεζερβουάρ αν προηγουμένως δεν πληκτρολογήσει στην αντίστοιχη αντλία τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος -PLAKA NΟ:- και στο τέλος να εκδώσει την απόδειξη πληρωμής (όπως και στην Ελλάδα δηλαδή):



Η παρακάτω photo, είναι και η αποχαιρετιστήρια του διακοπο-moto-ταξιδιού μας.

Σηκώσαμε μπαϊράκι στα πάντα και επικεντρωθήκαμε στο να προλάβουμε την καλοκαιριάτικη ευκαιριακή τσιφούτικη λάντσα, από Bodrum (Τουρκία) για την Κω.

32η & 33η μέρα, Bodrum (Τουρκία) - Κως - Πειραιάς & 10+187 ν.μ.

https://drive.google.com/open?id=1t_wwLFWFwb3L3wvxNherPJ8xqSEQMUJP&usp=sharing


Η όλη φούρια μας δεν πήγε χαράμι.

Αργά το απόγευμα αποβιβαστήκαμε στο, γνώριμο, λιμάνι και τα μεσάνυχτα επιβιβαστήκαμε μπουλούκι καταστρωματσάδα στο πλοίο της γραμμής για Πειραιά.

Και λίγο πριν το μεσημέρι της 33ης ημέρας, ήμασταν πίσω, στο κονάκι μας.

Άλλο ένα διακοπο-moto-τάξιδο, με δόξα και τιμή, τέλειωσε.

Όμως, έχουμε και λέμε ότι, όποιος,α, δεν πήρε χαμπάρι, την ματσαράγκα στο κοντέρ ότι δηλ. δεν γίνεται με 3.000 σ.α.λ να τρέχεις με +200 χλμ/ώρα, δεν πειράζει χαλάλι σας !
Για το λόγο αυτό και η εμφατική ανάρτηση των δύο photo.



Για μας, αυτό, ήταν ένας ακόμη νταμπλάς εντελώς στα ξεκούδουνα. Γιατί στο ρελαντί, το κοντέρ ήδη έδειχνε 150χλμ/ώρα στις περίπου 1.100 σ.α.λ και ανοίγοντας το γκάζι γέμιζε, μετά, από εκεί και πέρα ! ! !

Όπως ῀διαπιστώθηκε῀ κάτι μικρά εξαρτήματα που ονομἀζονται συνήθως ῀παπαράκια῀ έκαναν ένα διάλειμμα εν ώρα της δουλειάς τους, (έγινε κι´αυτό), για καμμιά 30χλμ και εν συνεχεία επανήλθαν ακμαιότατα.
Και βεβαίως, πολλά τα ευχαριστώ μου σε όσους,ες το παρατήρησαν και ξεκαρδίστηκαν αλλά δε λάλησαν για να με κάνουν ῀ρόμπα῀ ! ! !
Να προσθέσω:

• Ούτε που διανοήθηκα να το κάνω (όντας, με παράταιρο πίσω ελαστικό, χωρίς την ποδιά της μηχανής, 3 βάλιτσος και 2 κάβαλος) και ούτε βέβαια αρμόζει κάτι τέτοιο σ᾽ ένα πολυήμερο ταξίδι και δη στο εξωτερικό.
• Επίσης, δεν πας ΠΟΤΕ τάπα για να μην καταλήξεις ΜΑΠΑΣ.

Θα παραθέσω και τον στοιχειώδη απολογισμό (πως θα τον απέφευγα άλλωστε) που μπορεί να ενδιαφέρει, αλλά πάλι, μπορεί και όχι :

• Διανυθέντα Moto-χλμ. : 8.752.
• Διανυθέντα καρατσεκαρισμένα Foot-χλμ. : + 313.
• Διανυθέντα FerryBoat-ν.μ. : 197.
• Καύσιμα (και με την εκάστοτε τρέχουσα τιμή συναλλάγματος) : 450 €
• Λάδια (και με απόθεμα 1L) : 75 €
• Διόδια (όλα στον άξονα ΑΘΝ - ΑΛΞ) : 27,50 €
• Λάντσα & Ferry boat (65 € Τουρκία + 137,50 € Ελλάδα) : 202,50 €
• Οι στραβές (1 ελαστικό, 1 ποδιά μηχανής μτχ, το ίσιωμα της εμπρός ζάντας) : 280 €.
• Επιπλέον ασφάλειες, των δύο χωρών, για την moto : 16 €.
• Visa για το Αζερμαϊτζάν (21,05 € x 2 άτομα) : 42,10 €
• Έξοδα διαμονής : (31 διανυκτερεύσεις x ... €) εκ των οποίων, μόνο οι 5 δεν περιελάμβαναν πρωϊνό : 980 €
• Λοιπά έξοδα : . . . €,
• Και, όλες οι Photo & τα Video, αναρτήθηκαν χωρίς κάποιο retouch.

Σ᾽ ότι αφορά τα ελαστικά, εν κατακλείδι, δεν ήταν καλή η επιλογή μου.
Θα μπορούσα άνετα να βάλω, ένα σετ ελαστικών Mitas E-07 (που έλαχε παλαιότερα να τα χρησιμοποιήσω καμμιά 5.000χλμ) ή κάτι σε 50-50 που θα' ταν σίγουρα καλύτερα.

Μπορώ επίσης, με βεβαιότητα, να πω ότι το διακοπο-moto-τάξιδο μας βγήκε -αυτή τη φορά- λίγο πιο ῀πιπεράτο῀ απ᾽ότι υπολογίζαμε στο κομμάτι περιπέτεια αλλά από την άλλη θαρρώ πως δε μασήσαμε κιόλας.

Εξ᾽ άλλου, γι´αυτό διατυμπανίζουμε το : << όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται >>.

Από την άλλη, πως αλλιώς μπορεί να είναι ένα διακοπο-moto-τάξιδο αν δεν ρισκάρεις ;

Τώρα :

• Αν άξιζε ? <<Σαφώς άξιζε και πολύ μάλιστα, δεν το συζητώ. Τηρουμένων μάλιστα των αναλογιών, μακράν το φθηνότερο>>.
• Αν θα ξαναπηγαίναμε ? <<Μακάρι να ξαναγίνει (έχουμε αφήσει ουκ ολίγες εκρεμμότητες, πάντα κάτι αφήνεις για να έχεις λόγο να ξανάρθεις όπως π.χ Omalo, ὀχι βρε αθεόφοβοι της Κρήτης, της Γεωργίας λέμε, το φαράγγι Debed στην Αρμενία, που το περάσαμε μεν αλλά μυρωδιἀ δεν πήραμε, το Nagorno Karabach κ.λπ)>>.
• Τι προτείνουμε ? <<Αφού το διαβάσατε, πρέπει ήδη να έχετε τις δικές σας προτιμήσεις. Εμείς, μια επι πλέον βοήθεια θα χαρούμε να την προσφέρουμε>>.
• Τι θα αλλάζαμε ? <<Έχει αρκετά ο κατάλογος, για να πούμε>>.

Ευχαριστoύμε από καρδιάς,

το

και τους διαχειριστές του, αφενός για τη φιλοξενία και αφετέρου για την συμπαράσταση.

Όλες & όλους, για το χρόνο που διαθέσατε και τον κόπο σας, να διαβάσετε και ελπίζουμε να απολαύσατε το ταξιδιωτικό και κάποιοι να ῀ταξιδέψετε῀ και να φθάσετε έως το ΤΕΛΟΣ μαζί μας.

 

[chris7]

Μπράβο, βρε παιδιά. Να είστε γεροί να κάνετε τέτοια ταξίδια και να γράφετε τέτοιες θαυμάσιες ιστορίες.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[themischar]

Μπράβο, βρε παιδιά. Να είστε γεροί να κάνετε τέτοια ταξίδια και να γράφετε τέτοιες θαυμάσιες ιστορίες.

Σε ευχαριστούμε πολύ και να' χεις πάντα καλά ταξίδια.