XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.500
Αυτά που είναι στον Αγιο Δημήτρη είναι ειδική ράτσα ( νεκροθάφτες )λεγονται και τρώνε πτώματα .
Αυτά που λέει ο Μεγιστος σε τρώνε ζωντανό και για αυτό λέγονται Βαμπίρ.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Αύγουστο 2020 !
Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία
- Thread starter taver
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αυτά που είναι στον Αγιο Δημήτρη είναι ειδική ράτσα ( νεκροθάφτες )λεγονται και τρώνε πτώματα .
Αυτά που λέει ο Μεγιστος σε τρώνε ζωντανό και για αυτό λέγονται Βαμπίρ.
jimp
Member
- Μηνύματα
- 5.124
- Likes
- 6.657
Τα ψαρια,τουλαχιστον ενα απο το ειδος που εχουνε στα fish spa(βασικα δεν ξερω αν υπαρχουν και αλλα) ειναι τα garra rufa.
Στην αρχη ανατριχιαστικη εμπειρια αλλα μετα το συνηθιζεις.
Οποιος εχει κανει νυχτερινο κολυμπι θα με καταλαβει,με τα ψαρια πεινασμενα να σε ''τσιμπανε'' στα ποδια σου.
Στην αρχη ανατριχιαστικη εμπειρια αλλα μετα το συνηθιζεις.
Οποιος εχει κανει νυχτερινο κολυμπι θα με καταλαβει,με τα ψαρια πεινασμενα να σε ''τσιμπανε'' στα ποδια σου.
elenara88
Member
- Μηνύματα
- 1.788
- Likes
- 1.815
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική, Περού, Ινδία
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Πρωί πρωί, πριν ξημερώσει, είχαμε ξεκινήσει. Είναι η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι που με το μπλουζάκι που φόραγα ένιωθα να κρυώνω λιγάκι. Αλλά στην πορεία, και όσο πηγαίναμε, ο ήλιος βγήκε και ο καιρός ζέστανε.
Πρώτος προορισμός μας, ένας μακρινός ναός, ο Banteay Srei, ένας υπέροχος επίπεδος ναός, κτισμένος από κόκκινη πέτρα (sandstone) σε ένα ξέφωτο μέσα στη ζούγκλα, τον οποίο απολαύσαμε χωρίς κόσμο (ήμασταν οι πρώτοι για την ημέρα). Πιο μετά γίνεται το σώσε εδώ, καθώς ο ναός είναι από τους πιο δημοφιλείς στους τουρίστες, και παύει να είναι τόσο όμορφα. Βγαίνοντας, σταματήσαμε για breakfast (εγώ τόλμησα και πήρα τον παγωμένο καφέ που φτιάχνουν εδώ, αναμεμειγμένο με κομμάτια πάγου – και ναι, δεν έπαθα τίποτα). Δεν κατέβαινε τίποτε άλλο. Αλλά είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι Ασιάτες τρώνε ρύζια και βαριές σάλτσες για πρωινό…
Η διαδρομή για τον επόμενο ναό ήταν μερικά χιλιόμετρα, και έχοντας πια ξημερώσει για τα καλά, ήταν ευκαιρία για παρατηρήσω τα χωριά δίπλα από το δρόμο. Ο κόσμος εδώ ζει σε ξύλινα σπιτάκια, του ενός δωματίου, χτισμένα υπερυψωμένα, πάνω σε πασσάλους (για να πάρετε μια ιδέα, σκεφθείτε τις Ελληνικές πυλωτές). Κάτω από το σπίτι, εξωτερικά, βρίσκονται οι βοηθητικοί χώροι, όπου γίνεται το μαγείρεμα, το φαγητό, κλπ, αλλά οι κοινωνικές δραστηριότητες της οικογένειας. Τα χωριά είναι μικρά, 5-10 σπίτια το καθένα, και με τους χώρους αυτούς να βρίσκονται εξωτερικά από όλα τα σπίτια, η ζωή στο χωριό είναι αναπόφευκτα πάρα πολύ κοινωνική. Φυσικά ούτε λόγος για ηλεκτρισμό (αυτός σταματάει στα όρια των πόλεων), ούτε κουβέντα για τρεχούμενο νερό (οι πιο προνομιούχοι, καθαρίζουν τα λασπόνερα της άρδευσης των ριζοχώραφων με ταμπλέτες), και φυσικά ανύπαρκτη αποχέτευση… Εδώ που τα λέμε, και οι τουαλέτες στα σπίτια ανύπαρκτες είναι, το δάσος να είναι καλά.
Η Καμπότζη σήμερα, 700 χρόνια και βάλε μετά τα μεγαλεία του Angkor, είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στην Ασία (μόνο Bangladesh, Ανατολικό Τιμόρ, Τατζικιστάν, Βιρμανία και Νεπάλ είναι σε χειρότερη θέση στην κατάταξη των χωρών ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα). Το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας είναι στα 900 περίπου δολάρια το άτομο το χρόνο, όταν στην Ελλάδα αυτό φτάνει τα 27.900 περίπου, και στο Λουξεμβούργο τα 122.300 (πηγή: ΔΝΤ, στοιχεία 2011 από wikipedia). Στην ίδια λίστα (κατά κεφαλήν εισόδημα – PPP) που το Brunei είναι 5ο στον κόσμο, η Καμπότζη εμφανίζεται στην 146η θέση, κάτω από πολλές χώρες της υποσαχάριας Αφρικής (κάτω από Γκάνα, Σουδάν, Νιγηρία, Τζιμπουτί, Καμερούν κ.α.). Κι αυτό, παρά το τουριστικό εισόδημα, τα ξενοδοχεία 5 αστέρων και τις λοιπές υποδομές της χώρας. Κι όπου φτωχός κι η μοίρα του: Τον 20 αιώνα μόνο, μετά που έφυγαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες, έχουν σπαραχθεί από πολυετείς εμφύλιους πολέμους και Βιετναμέζικη κατοχή (έχετε ακούσει για τους Ερυθρούς Χμέρ και τον Πολ Ποτ?). Ο Εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1990, με την παρέμβαση των ηνωμένων εθνών. Αλλά ακόμα και σήμερα, η δημοκρατία στη χώρα δεν έχει αποκατασταθεί. Υπάρχει Βασιλιάς, που έχει το μοναδικό παγκόσμια χαρακτηριστικό να μην κληρονομεί την εξουσία στα παιδιά του αλλά να εκλέγεται για ισόβια θητεία – από την άλλη, όμως, ο τωρινός βασιλιάς είναι ο γιός του προηγούμενου. Ο Βασιλιάς είναι η αρχή της πολιτείας, αλλά με "διακοσμητικό" ρόλο – για τα άλλα, υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση… Μόνο που από το 1990 κυβερνά το ίδιο κόμμα, με κομματικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα (μόνο στις διαδρομές μου πρέπει να συνάντησα 10+ χώρους που ανήκαν στο κόμμα), αντιπολίτευση πρακτικά δεν υπάρχει, και έχουν πρωθυπουργό/γενικό γραμματέα ένα πρώην ερυθρό Χμέρ. Η χώρα (όχι φυσικά τα μέρη που θα δει ένας τουρίστας) είναι ακόμα γεμάτη νάρκες από τον εμφύλιο πόλεμο, και κάθε τόσο οι ειδήσεις αναφέρουν για κάποιον κακόμοιρο που έχασε τη ζωή του ή ακρωτηριάστηκε από έκρηξη νάρκης. Μάλιστα, συχνά σε ναούς κλπ θα συναντήσετε μουσικά συγκροτήματα από θύματα ναρκών, να ζητιανεύουν για κάποιο φιλοδώρημα.
Επόμενη στάση, Kbal Spean. Δεν είναι ακριβώς ναός, αλλά είναι εντυπωσιακό. Βρισκόμαστε σε ένα από τα βουνά (ε, λόφους δηλαδή) που περιβάλλουν την περιοχή του Angkor. Από τα βουνά αυτά πηγάζει ο ποταμός, το νερό του οποίου τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί τα αρδευτικά συστήματα των ορυζώνων του Angkor. Πίσω από τους λόφους υπάρχουν λίγο ψηλότερα βουνά, και τα Ταϋλανδέζικα σύνορα (κοντά στο συνοριακό φυλάκιο στο οποίο οδηγεί ο δρόμος από δω, είναι και ο τάφος του Pol Pot, του αρχηγού των ερυθρών Χμερ που κατάσφαξε εκατομμύρια).
Παρκάρουμε στο πάρκιγκ, και εξοπλιζόμαστε με προμήθειες. Τα 1500 μέτρα ανάβασης στο κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα από τη ζούγκλα που πρέπει να διανύσει κανείς για να ανέβει 200 μέτρα ψηλότερα και να φτάσει στο Kbal Spean αξίζουν τον κόπο, και είναι από μόνα τους μια όμορφη εμπειρία, παρότι η ανάβασή τους έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Τα κατάφερα και τα ανέβηκα μέχρι τέλους, για να θαυμάσω το Kbal Spean. Εδώ, για να θεωρείται το νερό "ιερό", ένα σωρό λατρευτικά στοιχεία λαξεύτηκαν στην κοίτη του ποταμού, που ακόμα και σήμερα περνάει από πάνω τους. Η εποχή που ήρθα είναι η καλύτερη για το μνημείο. Πιο βαθιά μέσα στο dry season, το νερό του ποταμού στερεύει σχεδόν, και το θέαμα παύει να είναι εντυπωσιακό. Αντίθετα, στο wet season, τα πολλά νερά κρύβουν το αξιοθέατο.
Επιστροφή στο κυρίως Angkor, και στο ναό Banteay Samre, ένα όμορφο ναό με . Τον βλέπουμε κι αυτόν αναλυτικά, και επιστρέφουμε στο όχημα.
Προορισμός μας, τώρα, η περιοχή των ναών του Roluos, ανατολικά του Siem Reap. Η διαδρομή με το tuk-tuk παίρνει το χρόνο της, και όταν φτάνουμε είναι καλή ώρα για μια στάση για μεσημεριανό φαγητό. Με πήγαν κι εκεί σε ένα τουριστικό εστιατόριο δίπλα σε ένα ποταμάκι, και μετά από ένα γρήγορο γεύμα επιστρέψαμε στα αξιοθέατα. 3 ναοί είναι εκεί γύρω, αλλά ο ένας (Lolei) είναι σε κακή κατάσταση. Επισκεπτόμαστε τους άλλους 2, Preah Ko (επίπεδος, μικρός)και Bakong (πολυεπίπεδος, μεγαλούτσικος, με τάφρο). Δίπλα στον τελευταίο βρίσκεται και ένα σύγχρονο βουδιστικό μοναστήρι.
Πρώτος προορισμός μας, ένας μακρινός ναός, ο Banteay Srei, ένας υπέροχος επίπεδος ναός, κτισμένος από κόκκινη πέτρα (sandstone) σε ένα ξέφωτο μέσα στη ζούγκλα, τον οποίο απολαύσαμε χωρίς κόσμο (ήμασταν οι πρώτοι για την ημέρα). Πιο μετά γίνεται το σώσε εδώ, καθώς ο ναός είναι από τους πιο δημοφιλείς στους τουρίστες, και παύει να είναι τόσο όμορφα. Βγαίνοντας, σταματήσαμε για breakfast (εγώ τόλμησα και πήρα τον παγωμένο καφέ που φτιάχνουν εδώ, αναμεμειγμένο με κομμάτια πάγου – και ναι, δεν έπαθα τίποτα). Δεν κατέβαινε τίποτε άλλο. Αλλά είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι Ασιάτες τρώνε ρύζια και βαριές σάλτσες για πρωινό…
Η διαδρομή για τον επόμενο ναό ήταν μερικά χιλιόμετρα, και έχοντας πια ξημερώσει για τα καλά, ήταν ευκαιρία για παρατηρήσω τα χωριά δίπλα από το δρόμο. Ο κόσμος εδώ ζει σε ξύλινα σπιτάκια, του ενός δωματίου, χτισμένα υπερυψωμένα, πάνω σε πασσάλους (για να πάρετε μια ιδέα, σκεφθείτε τις Ελληνικές πυλωτές). Κάτω από το σπίτι, εξωτερικά, βρίσκονται οι βοηθητικοί χώροι, όπου γίνεται το μαγείρεμα, το φαγητό, κλπ, αλλά οι κοινωνικές δραστηριότητες της οικογένειας. Τα χωριά είναι μικρά, 5-10 σπίτια το καθένα, και με τους χώρους αυτούς να βρίσκονται εξωτερικά από όλα τα σπίτια, η ζωή στο χωριό είναι αναπόφευκτα πάρα πολύ κοινωνική. Φυσικά ούτε λόγος για ηλεκτρισμό (αυτός σταματάει στα όρια των πόλεων), ούτε κουβέντα για τρεχούμενο νερό (οι πιο προνομιούχοι, καθαρίζουν τα λασπόνερα της άρδευσης των ριζοχώραφων με ταμπλέτες), και φυσικά ανύπαρκτη αποχέτευση… Εδώ που τα λέμε, και οι τουαλέτες στα σπίτια ανύπαρκτες είναι, το δάσος να είναι καλά.
Η Καμπότζη σήμερα, 700 χρόνια και βάλε μετά τα μεγαλεία του Angkor, είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στην Ασία (μόνο Bangladesh, Ανατολικό Τιμόρ, Τατζικιστάν, Βιρμανία και Νεπάλ είναι σε χειρότερη θέση στην κατάταξη των χωρών ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα). Το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας είναι στα 900 περίπου δολάρια το άτομο το χρόνο, όταν στην Ελλάδα αυτό φτάνει τα 27.900 περίπου, και στο Λουξεμβούργο τα 122.300 (πηγή: ΔΝΤ, στοιχεία 2011 από wikipedia). Στην ίδια λίστα (κατά κεφαλήν εισόδημα – PPP) που το Brunei είναι 5ο στον κόσμο, η Καμπότζη εμφανίζεται στην 146η θέση, κάτω από πολλές χώρες της υποσαχάριας Αφρικής (κάτω από Γκάνα, Σουδάν, Νιγηρία, Τζιμπουτί, Καμερούν κ.α.). Κι αυτό, παρά το τουριστικό εισόδημα, τα ξενοδοχεία 5 αστέρων και τις λοιπές υποδομές της χώρας. Κι όπου φτωχός κι η μοίρα του: Τον 20 αιώνα μόνο, μετά που έφυγαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες, έχουν σπαραχθεί από πολυετείς εμφύλιους πολέμους και Βιετναμέζικη κατοχή (έχετε ακούσει για τους Ερυθρούς Χμέρ και τον Πολ Ποτ?). Ο Εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1990, με την παρέμβαση των ηνωμένων εθνών. Αλλά ακόμα και σήμερα, η δημοκρατία στη χώρα δεν έχει αποκατασταθεί. Υπάρχει Βασιλιάς, που έχει το μοναδικό παγκόσμια χαρακτηριστικό να μην κληρονομεί την εξουσία στα παιδιά του αλλά να εκλέγεται για ισόβια θητεία – από την άλλη, όμως, ο τωρινός βασιλιάς είναι ο γιός του προηγούμενου. Ο Βασιλιάς είναι η αρχή της πολιτείας, αλλά με "διακοσμητικό" ρόλο – για τα άλλα, υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση… Μόνο που από το 1990 κυβερνά το ίδιο κόμμα, με κομματικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα (μόνο στις διαδρομές μου πρέπει να συνάντησα 10+ χώρους που ανήκαν στο κόμμα), αντιπολίτευση πρακτικά δεν υπάρχει, και έχουν πρωθυπουργό/γενικό γραμματέα ένα πρώην ερυθρό Χμέρ. Η χώρα (όχι φυσικά τα μέρη που θα δει ένας τουρίστας) είναι ακόμα γεμάτη νάρκες από τον εμφύλιο πόλεμο, και κάθε τόσο οι ειδήσεις αναφέρουν για κάποιον κακόμοιρο που έχασε τη ζωή του ή ακρωτηριάστηκε από έκρηξη νάρκης. Μάλιστα, συχνά σε ναούς κλπ θα συναντήσετε μουσικά συγκροτήματα από θύματα ναρκών, να ζητιανεύουν για κάποιο φιλοδώρημα.
Επόμενη στάση, Kbal Spean. Δεν είναι ακριβώς ναός, αλλά είναι εντυπωσιακό. Βρισκόμαστε σε ένα από τα βουνά (ε, λόφους δηλαδή) που περιβάλλουν την περιοχή του Angkor. Από τα βουνά αυτά πηγάζει ο ποταμός, το νερό του οποίου τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί τα αρδευτικά συστήματα των ορυζώνων του Angkor. Πίσω από τους λόφους υπάρχουν λίγο ψηλότερα βουνά, και τα Ταϋλανδέζικα σύνορα (κοντά στο συνοριακό φυλάκιο στο οποίο οδηγεί ο δρόμος από δω, είναι και ο τάφος του Pol Pot, του αρχηγού των ερυθρών Χμερ που κατάσφαξε εκατομμύρια).
Παρκάρουμε στο πάρκιγκ, και εξοπλιζόμαστε με προμήθειες. Τα 1500 μέτρα ανάβασης στο κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα από τη ζούγκλα που πρέπει να διανύσει κανείς για να ανέβει 200 μέτρα ψηλότερα και να φτάσει στο Kbal Spean αξίζουν τον κόπο, και είναι από μόνα τους μια όμορφη εμπειρία, παρότι η ανάβασή τους έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Τα κατάφερα και τα ανέβηκα μέχρι τέλους, για να θαυμάσω το Kbal Spean. Εδώ, για να θεωρείται το νερό "ιερό", ένα σωρό λατρευτικά στοιχεία λαξεύτηκαν στην κοίτη του ποταμού, που ακόμα και σήμερα περνάει από πάνω τους. Η εποχή που ήρθα είναι η καλύτερη για το μνημείο. Πιο βαθιά μέσα στο dry season, το νερό του ποταμού στερεύει σχεδόν, και το θέαμα παύει να είναι εντυπωσιακό. Αντίθετα, στο wet season, τα πολλά νερά κρύβουν το αξιοθέατο.
Επιστροφή στο κυρίως Angkor, και στο ναό Banteay Samre, ένα όμορφο ναό με . Τον βλέπουμε κι αυτόν αναλυτικά, και επιστρέφουμε στο όχημα.
Προορισμός μας, τώρα, η περιοχή των ναών του Roluos, ανατολικά του Siem Reap. Η διαδρομή με το tuk-tuk παίρνει το χρόνο της, και όταν φτάνουμε είναι καλή ώρα για μια στάση για μεσημεριανό φαγητό. Με πήγαν κι εκεί σε ένα τουριστικό εστιατόριο δίπλα σε ένα ποταμάκι, και μετά από ένα γρήγορο γεύμα επιστρέψαμε στα αξιοθέατα. 3 ναοί είναι εκεί γύρω, αλλά ο ένας (Lolei) είναι σε κακή κατάσταση. Επισκεπτόμαστε τους άλλους 2, Preah Ko (επίπεδος, μικρός)και Bakong (πολυεπίπεδος, μεγαλούτσικος, με τάφρο). Δίπλα στον τελευταίο βρίσκεται και ένα σύγχρονο βουδιστικό μοναστήρι.
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Όταν επιστρέφουμε από τους ναούς στην πόλη, η ώρα είναι πια 4 το απόγευμα. Περνάμε μέσα από το "τοπικό" κέντρο της πόλης, όπου ένα τεράστιο συγκρότημα είναι η αγορά που ψωνίζουν σήμερα οι ντόπιοι. "Δε μπορείς να ψωνίσεις εδώ, κανένας δε μιλάει Αγγλικά", μου εξηγεί ο οδηγός. Σιγά το πρόβλημα. Χρόνο να 'χα… Τελικώς σταματάμε στο ξενοδοχείο. Πρέπει να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ στα γρήγορα, γιατί 4:45 ξεκινάμε και πάλι. Το έκανα, λούστηκα σχεδόν με DEET, και ετοιμάστηκα. Έχουμε κανονίσει να πάμε στη λίμνη (Tonle Sap, η μεγαλύτερη λίμνη στη Νοτιοανατολική Ασία), για να δούμε το επιπλέον χωριό (Chong Khneas), και το γραφικό ηλιοβασίλεμα… Ολίγον tourist trap, αλλά…
O δρόμος για κει είναι σε μαύρο χάλι. Πολλές λακκούβες. Διόρθωση. Πάρα πολλές λακκούβες. Και με τις ανύπαρκτες αναρτήσεις του tuk-tuk, γίνονται επίπονα πάρα πολλές λακκούβες… Αλλά τουλάχιστον πηγαίνουμε σιγά, ευκαιρία για χάζι στις γειτονιές έξω από την πόλη. Και τι δεν είδα. Μέχρι και τύπους να ψαρεύουν με δίχτυ στα λασπόνερα από ένα κανάλι έξω από το σπίτι τους. Τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, τα περνάμε ανάμεσα σε σπιτάκια πάνω σε πασσάλους δίπλα ή μέσα στο νερό, σαν αυτά που είχα δει στο Brunei, αλλά με δρόμο κανονικό από τη μια πλευρά. Το δρόμο εδώ τον φτιάξανε πρόσφατα, επιχωματώνοντας τη λίμνη, και τα σπιτάκια είναι καινούργια, αλλά δεν τους φαίνεται. Μοιάζουν περισσότερο με παράγκες.
Επιτέλους φτάνουμε σε μια μεγάλη έκταση, θυμίζει κανονικό λιμάνι, και επιβιβαζόμαστε από μια προβλήτα, και μέσω μιας άλλης βάρκας, σε μια πριβέ βάρκα για μας, μακριά από τους υπόλοιπους τουρίστες, που θα με πάει τη βόλτα. Ο βαρκάρης… μοιάζει 13-χρονος, και ο βοηθός του 7-χρονος… "Πολύ νεανικό το πλήρωμα", λέω στο Ho. Κάτι τον ρωτάει στα Καμποτζιανά, και ο καπετάνιος απαντάει ότι είναι 18 ετών… Βάζει μπρος τη μηχανή και ξεκινάμε.
Λίγο αργότερα, έχουμε φτάσει στο επιπλέον χωριό. Μια σειρά από μαούνες μετατρεμμένες σε σπίτια, που παίρνουν ρεύμα από μπαταρίες και δε διαθέτουν τρεχούμενο νερό, αλλά διαθέτουν κεραίες τηλεόρασης. Είναι παρατεταγμένες στη σειρά, αλλά διαθέτουν ικανότητα κίνησης. Το χωριό δεν έχει σταθερή θέση. Ανάλογα με το ύψος των νερών της λίμνης, τα σπίτια και ολόκληρο το χωριό μεταφέρεται πιο βαθιά ή πιο κοντά στην όχθη, διανύοντας χιλιόμετρα ολόκληρα κάθε χρόνο.
Η καθημερινότητα του χωριού είναι κι αυτή προσαρμοσμένη στην ιδιαιτερότητά του. Οι έμποροι φορτώνουν την πραμάτεια τους σε μια βάρκα, και πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Και φυσικά, κάθε κάτοικος διαθέτει την προσωπική του βάρκα, για τις μετακινήσεις του. Αλλά δε χρειάζονται βάρκα.. μπορούν και με μια τσίγκινη λεκανίτσα, όπως κάτι παιδιά που κυκλοφορούν γύρω από τη βάρκα μας, επαιτώντας ζωσμένα με... φίδια!.
Το τελευταίο από τα επιπλέοντα κατασκευάσματα, είναι ένα καφέ-μπαρ-εστιατόριο, που διαθέτει και ένα εκτροφείο κροκοδείλων… Από την ταράτσα του, μπορούμε να παρακολουθήσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη, παρέα με δεκάδες άλλους τουρίστες που θα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς εμείς φτάσαμε νωρίς, και η μη στάση στο καφέ του κάτω ορόφου, μου εξασφάλισε πρόσβαση στο μοναδικό κάθισμα που υπήρχε στο παρατηρητήριο….
Η τριαντάλεπτη αναμονή έδωσε χρόνο για μπόλικες φωτογραφίες, και παρατήρηση του χωριού με τον τηλεφακό. Η στιγμή που όλοι οι τουρίστες περιμένουν έρχεται, και παρέρχεται. Και όταν πλέον ο ήλιος έχει βυθιστεί στα νερά της λίμνης, με το λυκόφως, είναι η ώρα για την επιστροφή. Επιβιβαζόμαστε στη βάρκα μας, φεύγουμε από τους πρώτους, και κινούμαστε προς το λιμανάκι… ώσπου κάποια στιγμή η μηχανή σταματάει. Ο καπετάνιος τρέχει να τη φτιάξει, προσπαθεί, ξαναπροσπαθεί, αλλά τίποτα. Εμένα κοντεύει να με κυριεύσει ο φόβος, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή όντας ακίνητοι σε μια βάρκα τη νύκτα με φώτα μέσα στη μέση μιας λίμνης στην ερημιά, είμαστε πρώτη λεία για τα κουνούπια (που ενδέχεται να κουβαλάνε τη malaria…). Ευτυχώς, κάνα δεκάλεπτο μετά, η μηχανή ξαναλειτουργεί, και επιστρέφουμε στη στεριά. Περνώντας μέσα από ένα νέφος κουνουπιών, ανεβαίνω στο tuk-tuk, και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Ξενοδοχείο, παρατάω τη φωτογραφική, κατεβαίνω στην πόλη, και ώρα για μάσα. Αυτή τη φορά, θέλω ένα "κανονικό" εστιατόριο, με κανονικό κάθισμα, γιατί μετά τη διαδρομή ανάμεσα στις λακκούβες με το tuk-tuk που δεν είχε αναρτήσεις, η μέση μου δεν είναι και για πολλά πολλά. Βρίσκω ένα στον παράλληλο της Pub street, ονόματι Cambodian BBQ, που φαίνεται συμπαθητικό. Κάθομαι σε ένα τραπέζι, έξω από το κατάστημα κιόλας για να κόβω και κίνηση. Το τραπέζι έχει θράκα στο κέντρο του, και παραγγέλνω τρία είδη κρέατος, τα οποία και θα ψήσω… Βοδινό, χοιρινό και… κροκόδειλο.
Το γεύμα κύλησει άνετα (με τον κροκόδειλο να έχει γεύση σαν κοτόπουλο, με μια μικρή δόση από ψάρι), την έκανα ταράτσα, έκανα και μια βόλτα πάνω-κάτω την Pub Street, και ώρα για ύπνο. Tuk-tuk, ξενοδοχείο, μάχη με τα 2 κουνούπια που βρήκα στο δωμάτιο, και τέλος ύπνος. Και απόψε πάρα πολύ γλυκός, μετά από τόση κούραση, μέχρι τις 5 παρά κάτι που βάρεσε το ξυπνητήρι.
O δρόμος για κει είναι σε μαύρο χάλι. Πολλές λακκούβες. Διόρθωση. Πάρα πολλές λακκούβες. Και με τις ανύπαρκτες αναρτήσεις του tuk-tuk, γίνονται επίπονα πάρα πολλές λακκούβες… Αλλά τουλάχιστον πηγαίνουμε σιγά, ευκαιρία για χάζι στις γειτονιές έξω από την πόλη. Και τι δεν είδα. Μέχρι και τύπους να ψαρεύουν με δίχτυ στα λασπόνερα από ένα κανάλι έξω από το σπίτι τους. Τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, τα περνάμε ανάμεσα σε σπιτάκια πάνω σε πασσάλους δίπλα ή μέσα στο νερό, σαν αυτά που είχα δει στο Brunei, αλλά με δρόμο κανονικό από τη μια πλευρά. Το δρόμο εδώ τον φτιάξανε πρόσφατα, επιχωματώνοντας τη λίμνη, και τα σπιτάκια είναι καινούργια, αλλά δεν τους φαίνεται. Μοιάζουν περισσότερο με παράγκες.
Επιτέλους φτάνουμε σε μια μεγάλη έκταση, θυμίζει κανονικό λιμάνι, και επιβιβαζόμαστε από μια προβλήτα, και μέσω μιας άλλης βάρκας, σε μια πριβέ βάρκα για μας, μακριά από τους υπόλοιπους τουρίστες, που θα με πάει τη βόλτα. Ο βαρκάρης… μοιάζει 13-χρονος, και ο βοηθός του 7-χρονος… "Πολύ νεανικό το πλήρωμα", λέω στο Ho. Κάτι τον ρωτάει στα Καμποτζιανά, και ο καπετάνιος απαντάει ότι είναι 18 ετών… Βάζει μπρος τη μηχανή και ξεκινάμε.
Λίγο αργότερα, έχουμε φτάσει στο επιπλέον χωριό. Μια σειρά από μαούνες μετατρεμμένες σε σπίτια, που παίρνουν ρεύμα από μπαταρίες και δε διαθέτουν τρεχούμενο νερό, αλλά διαθέτουν κεραίες τηλεόρασης. Είναι παρατεταγμένες στη σειρά, αλλά διαθέτουν ικανότητα κίνησης. Το χωριό δεν έχει σταθερή θέση. Ανάλογα με το ύψος των νερών της λίμνης, τα σπίτια και ολόκληρο το χωριό μεταφέρεται πιο βαθιά ή πιο κοντά στην όχθη, διανύοντας χιλιόμετρα ολόκληρα κάθε χρόνο.
Η καθημερινότητα του χωριού είναι κι αυτή προσαρμοσμένη στην ιδιαιτερότητά του. Οι έμποροι φορτώνουν την πραμάτεια τους σε μια βάρκα, και πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Και φυσικά, κάθε κάτοικος διαθέτει την προσωπική του βάρκα, για τις μετακινήσεις του. Αλλά δε χρειάζονται βάρκα.. μπορούν και με μια τσίγκινη λεκανίτσα, όπως κάτι παιδιά που κυκλοφορούν γύρω από τη βάρκα μας, επαιτώντας ζωσμένα με... φίδια!.
Το τελευταίο από τα επιπλέοντα κατασκευάσματα, είναι ένα καφέ-μπαρ-εστιατόριο, που διαθέτει και ένα εκτροφείο κροκοδείλων… Από την ταράτσα του, μπορούμε να παρακολουθήσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη, παρέα με δεκάδες άλλους τουρίστες που θα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς εμείς φτάσαμε νωρίς, και η μη στάση στο καφέ του κάτω ορόφου, μου εξασφάλισε πρόσβαση στο μοναδικό κάθισμα που υπήρχε στο παρατηρητήριο….
Η τριαντάλεπτη αναμονή έδωσε χρόνο για μπόλικες φωτογραφίες, και παρατήρηση του χωριού με τον τηλεφακό. Η στιγμή που όλοι οι τουρίστες περιμένουν έρχεται, και παρέρχεται. Και όταν πλέον ο ήλιος έχει βυθιστεί στα νερά της λίμνης, με το λυκόφως, είναι η ώρα για την επιστροφή. Επιβιβαζόμαστε στη βάρκα μας, φεύγουμε από τους πρώτους, και κινούμαστε προς το λιμανάκι… ώσπου κάποια στιγμή η μηχανή σταματάει. Ο καπετάνιος τρέχει να τη φτιάξει, προσπαθεί, ξαναπροσπαθεί, αλλά τίποτα. Εμένα κοντεύει να με κυριεύσει ο φόβος, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή όντας ακίνητοι σε μια βάρκα τη νύκτα με φώτα μέσα στη μέση μιας λίμνης στην ερημιά, είμαστε πρώτη λεία για τα κουνούπια (που ενδέχεται να κουβαλάνε τη malaria…). Ευτυχώς, κάνα δεκάλεπτο μετά, η μηχανή ξαναλειτουργεί, και επιστρέφουμε στη στεριά. Περνώντας μέσα από ένα νέφος κουνουπιών, ανεβαίνω στο tuk-tuk, και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Ξενοδοχείο, παρατάω τη φωτογραφική, κατεβαίνω στην πόλη, και ώρα για μάσα. Αυτή τη φορά, θέλω ένα "κανονικό" εστιατόριο, με κανονικό κάθισμα, γιατί μετά τη διαδρομή ανάμεσα στις λακκούβες με το tuk-tuk που δεν είχε αναρτήσεις, η μέση μου δεν είναι και για πολλά πολλά. Βρίσκω ένα στον παράλληλο της Pub street, ονόματι Cambodian BBQ, που φαίνεται συμπαθητικό. Κάθομαι σε ένα τραπέζι, έξω από το κατάστημα κιόλας για να κόβω και κίνηση. Το τραπέζι έχει θράκα στο κέντρο του, και παραγγέλνω τρία είδη κρέατος, τα οποία και θα ψήσω… Βοδινό, χοιρινό και… κροκόδειλο.
Το γεύμα κύλησει άνετα (με τον κροκόδειλο να έχει γεύση σαν κοτόπουλο, με μια μικρή δόση από ψάρι), την έκανα ταράτσα, έκανα και μια βόλτα πάνω-κάτω την Pub Street, και ώρα για ύπνο. Tuk-tuk, ξενοδοχείο, μάχη με τα 2 κουνούπια που βρήκα στο δωμάτιο, και τέλος ύπνος. Και απόψε πάρα πολύ γλυκός, μετά από τόση κούραση, μέχρι τις 5 παρά κάτι που βάρεσε το ξυπνητήρι.
XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.500
Δεν είναι τυχαίο ότι σε λέμε Μέγιστο !!!!!!!!!!!!!
ΥΓ.πάντως έχεις ύφεση στα tourist trap taver
Eftichia
Member
- Μηνύματα
- 861
- Likes
- 1.305
- Επόμενο Ταξίδι
- τοσκανη
- Ταξίδι-Όνειρο
- καραιβικη
ουπς......το ευχαριστώ μπήκε κατα λάθος.
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Οι φωτο με τα ηλιοβασιλεματα ειναι εξαισιες !!
Ασχετο : αδημονω και αναμενω τη δικη σου ιστορια-ματια-αποψη για την Ινδια που θα πας σε λιγο.
Ασχετο : αδημονω και αναμενω τη δικη σου ιστορια-ματια-αποψη για την Ινδια που θα πας σε λιγο.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.058
- Likes
- 7.827
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Μάλλον κάτι άλλο εννοούσες...Δεν είναι τυχαίο ότι σε λέμε Μέγιστο !!!!!!!!!!!!!
ΥΓ.πάντως έχεις ύφεση στα tourist trap taver
Ύφεση έχει η Ελλάδα...Έφεση, μήπως?
XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.500
Μάλλον κάτι άλλο εννοούσες...
Έφεση, μήπως?
Αυτά γραφει όποιος σερφάρει και ταυτόχρονα γραφει μοισθωτήρια σε φίλους του Kalspirou
Εφεση ήθελα να γραψω
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Και μισθωτήρια...Αυτά γραφει όποιος σερφάρει και ταυτόχρονα γραφει μοισθωτήρια σε φίλους του Kalspirou
Εφεση ήθελα να γραψω
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.964
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
επιτελους η ασια ανοιξε για τον μεγιστο και ινδια ακους xristo?
Εκπομπές Travelstories
