Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Τι ταξιδάρα ήταν αυτή που κάνατε!!! Οι φωτογραφίες όλες υπέροχες...αυτές με το Βόρειο Σέλας με αρρώστησαν!!! Ευχαριστούμε πολύ, να είστε καλά και να συνεχίσετε τις ταξιδάρες σας!

@demie Τι υπέροχα λόγια! Σε ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά και καλά ταξίδια!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 12o: Η πεζοπορία στο Jäniskoski Rapids και η ενδελεχής εξερεύνηση του Inari
23 Ιανουαρίου 2025​

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Inari, ευρέως γνωστό ως η πρωτεύουσα του φινλανδικού πολιτισμού των Sámis. Όμως, πιο πριν επιλέξαμε να επισκεφθούμε μια ονειρεμένη περιοχή η οποία έμελλε να υποτάξει την καρδιά μας και να γίνει ο δεύτερος πιο αγαπημένος μας προορισμός, μετά το Vikaköngäs στο Rovaniemi, στη Λαπωνία.

Μέρος του ποταμού Juutua αποτελούν τα ορμητικά Jäniskoski Rapids. Τα μανιασμένα νερά προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα στη βραχώδη στροφή του ποταμού που κατευθύνεται προς τη Λίμνη Inari. Ο χώρος στάθμευσης βρέθηκε εύκολα, κατά μήκος του δρόμου Kittiläntie. Από εκεί, περπατήσαμε 1 Km μέσα στο δάσος για να βρεθούμε μπροστά στην κρεμαστή γέφυρα Jäniskoski. Αυτή η διαδρομή είναι τμήμα του Juutua Nature Trail.

Τα πανίσχυρα νερά είναι εντυπωσιακά και ρέουν με τέτοια δύναμη που δεν παγώνουν ακόμα και στις πιο χαμηλές θερμοκρασίες. Ο ποταμός Juutua αποτελεί μέρος της πατρίδας των Sámis του Inari και ήταν πάντα ένας τόπος συνάντησης όπου ψάρευαν λέγοντας ιστορίες.

Το χιονισμένο τοπίο μας έδωσε απίστευτες εικόνες για φωτογραφίες.

Διασχίσαμε τη γέφυρα και βρεθήκαμε στην απέναντι όχθη, δίπλα σε μια καλύβα με τη φωτιά αναμμένη. Κάποιοι έκαναν πικ νικ ψήνοντας λουκάνικα.

Μαγικό μέρος, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Το Sámi Cultural Center Sajos μας περίμενε. Οι Sámis είναι οι μόνοι αναγνωρισμένοι αυτόχθονες πληθυσμοί της Φινλανδίας και της Ευρώπης που έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή πολύ πριν αναγνωριστούν τα σύνορα του έθνους. Εκτός από τη Φινλανδία, οι Sámis, ζουν στη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Σουηδία. Στη Φινλανδία, η περιοχή Sámi βρίσκεται στη Βόρεια Λαπωνία. Οι δήμοι Inari, Utsjoki, Enontekiö και το βόρειο τμήμα του Sodankylä θεωρούνται ως η πατρίδα των Sámis. Στη Φινλανδία ζουν, περίπου, 10.000 άτομα.

Τα παραδοσιακά μέσα διαβίωσης των Sámis περιλαμβάνουν την εκτροφή ταράνδων, το ψάρεμα, το κυνήγι, τη συλλογή φυσικών προϊόντων και τη χειροτεχνία. Έχουν τις δικές τους γλώσσες και τον δικό τους πολιτισμό που διαφέρουν από των Φινλανδών. Μιλούν τρεις γλώσσες: Βόρεια Sámi, Inari Sámi και Skolt Sámi, οι οποίες είναι αρκετά διαφορετικές, ώστε οι ομιλητές να δυσκολεύονται να καταλάβουν ο ένας τον άλλον.

Ακόμη και σήμερα, οι παραδοσιακοί τρόποι διαβίωσής τους βοηθούν στη διατήρηση της γλώσσας και του πολιτισμού τους. Οι πολιτισμοί τους είναι γεμάτοι φύση, κάτι που πιστοποιείται από το πλούσιο λεξιλόγιο των γλωσσών τους που σχετίζεται με το περιβάλλον. Η Βόρεια Sámi έχει, για παράδειγμα, σχεδόν, 200 λέξεις για να περιγράψει το χιόνι. Το Inari είναι η καρδιά του πολιτισμού των Sámis στη Φινλανδία. Το Μουσείο, το Πολιτιστικό Κέντρο και το Κοινοβούλιό τους βρίσκονται εδώ. Το Sámi Cultural Centre Sajos, λοιπόν, βρίσκεται στην καρδιά του Inari και εδώ καταλήξαμε μετά τα ορμητικά νερά του Jäniskoski.

Σκοπός του Πολιτιστικού Κέντρου Sajos είναι να δημιουργήσει καλύτερες δυνατότητες για τους Sámis, ώστε να διατηρήσουν και να αναπτύξουν τη δική τους γλώσσα, τον πολιτισμό και τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες καθώς να διαχειριστούν και να βελτιώσουν την πολιτιστική τους αυτοδιοίκηση και να υποστηρίξουν την ανάπτυξη των συνθηκών διαβίωσής τους.

Σπρώξαμε τη βαριά πόρτα και βρεθήκαμε στο εσωτερικό του κτιρίου. Είδαμε σε γυάλινες προθήκες διάφορα εκθέματα του πολιτισμού των Sámis, αλλά και τους ίδιους τους Sámis να περιφέρονται στον χώρο φορώντας τις παραδοσιακές τους φορεσιές. Πληροφορηθήκαμε, προς μεγάλη μας χαρά και τύχη, ότι κάποιο φεστιβάλ βρισκόταν σε εξέλιξη για αυτό ήταν συγκεντρωμένοι εδώ. Αργότερα, θα είχα την τύχη να τους συναντήσω και στο Μουσείο.

Ήμουν ενημερωμένη ότι το Πολιτιστικό Κέντρο διαθέτει εστιατόριο με μπουφέ όπου ο επισκέπτης μπορεί να γευματίσει με, μόλις, 13,5 ευρώ το άτομο. Ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που θα τρώγαμε εκτός σπιτιού και μάλιστα οικονομικά και πλουσιοπάροχα, αφού θα μπορούσαμε να βάλουμε όση ποσότητα φαγητού θέλαμε στο πιάτο μας. Πληρώσαμε στο ταμείο και επιλέξαμε τα φαγητά μας. Εγώ πήρα σαλάτα και πουρέ πατάτας, αφού δεν αγαπώ το κρέας. Οι υπόλοιποι πήραν σαλάτα και μοσχαρίσια κεφτεδάκια με πουρέ. Πήραμε για δοκιμή και μια σούπα με φιλετάκια από κρέας ταράνδου. Ήταν όλα πολύ νόστιμα. Δοκίμασα και μια μπουκιά κρέας ταράνδου για να έχω άποψη. Σαν μοσχάρι μου έμοιασε χωρίς τη βαριά κρεατίλα, αλλά μην με παίρνετε και τοις μετρητοίς γιατί, έτσι κι αλλιώς, απεχθάνομαι τις γεύσεις του κρέατος.

Χορτάτοι, φύγαμε για τη Λίμνη Inari. Από τους προϊστορικούς χρόνους, η περιοχή της Inarijärvi ήταν σημαντική για τους ανθρώπους. Έχουν βρεθεί υπολείμματα οικισμών 9.000 ετών. Είναι γνωστό ότι οι παλαιότεροι οικισμοί των Sámis βρίσκονταν στην περιοχή, ήδη, πριν από 4.000 χρόνια. Η πανέμορφη και άγρια Λίμνη Inari είναι η τρίτη μεγαλύτερη και η δεύτερη βαθύτερη λίμνη στη Φινλανδία. Διαθέτει, περίπου, 3.318 νησιά. Από αυτά, το «Νησί των Νεκροταφείων», που χρησίμευε ως νεκροταφείο για τους αρχαίους Sámis, και το Ukonsaari είναι τα πιο γνωστά-ιδιαίτερα το δεύτερο-το οποίο είναι γνωστό ως ιστορικός χώρος θυσιών. Ο ιερός τόπος του νησιού Ukonsaari υπήρξε τόπος λατρείας των Sámis. Ήταν αφιερωμένο στον θεό Ukko. Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι έκαναν προσφορές στον Ukko ζητώντας ευνοϊκούς ανέμους.

Ο ρόλος του νησιού Ukonsaari, ως ιερού τόπου λατρείας για τον λαό Inari Sámi, άλλαξε γρήγορα όταν αυτοί εκχριστιανίστηκαν, τον 17ο αιώνα. Πάντως, ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό ιερό τόπο και ως αρχαίος χώρος κειμηλίων προστατεύεται από τον νόμο περί αρχαιοτήτων. Μάλιστα, έχει προταθεί να γίνει Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO για τις πολιτιστικές του αξίες. Το καλοκαίρι διοργανώνονται επισκέψεις κατά τη διάρκεια των οποίων μπορείς να εξερευνήσεις το νησί περπατώντας πάνω του.

Η ώρα ήταν 15:00 και εμείς, πατώντας πάνω στην παγωμένη Λίμνη Inari, απολαύσαμε μια εντυπωσιακή κατακόκκινη δύση.

Όσο ακόμη κρατούσε το φως κάναμε μια βόλτα στο χωριό και εντυπωσιαστήκαμε από τα όμορφα χρώματα των ξύλινων μονοκατοικιών. Μπορντώ, ώχρα, γκρι ανοιχτό, σιέλ και απαλό πράσινο ήταν τα ωραιότερα και τα επικρατέστερα. Είδαμε και το λιτό νεκροταφείο τους.

Σε κάποιο σημείο της περιήγησής μας βρεθήκαμε στην αρχή ενός μακρύ δρόμου που είχε ένα κυκλικό σήμα το οποίο κάτι έγραφε στα φιλανδικά. Δεν προχωρήσαμε και σταθήκαμε για να κάνουμε τη μετάφραση μέσω google. Έλεγε: ιδιωτικός δρόμος. Επικρατούσε ερημιά, ψυχή ζώσα δεν φαινόταν πουθενά. Προχωρήσαμε! Το πολύ-πολύ, αν μας την έπεφτε κανείς, να λέγαμε ότι είμαστε τουρίστες και δεν καταλάβαμε τι έγραφε η πινακίδα. Φτάσαμε σε μια φάρμα ταράνδων. Η πόρτα της περίφραξης ήταν ανοιχτή και μερικά ζώα έκοβαν βόλτες τριγύρω. Η Φ. ξετρελάθηκε! Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να τους μιλάει με γλυκύτητα. Αυτοί, μας κοιτούσαν κατάματα. Δεν έδειχναν φοβισμένοι, ούτε ενοχλημένοι. Μάλλον απορημένοι και περίεργοι, θα έλεγα. Κάποιοι ήταν σημαδεμένοι με κόκκινο χρώμα. Αμέσως σκεφτήκαμε ότι αυτά τα ζώα, ίσως, προορίζονταν για σφαγή. Όμως, η αλήθεια δεν ήταν αυτή, όπως μάθαμε εκ των υστέρων.

Στη συνέχεια της βόλτας μας στο Inari είδαμε κι άλλα ζώα, ελεύθερα μέσα στο δάσος να μασουλάνε βρύα από τους κορμούς των δέντρων.

Κάθε ζώο που κυκλοφορεί στα φινλανδικά δάση ή ακόμα και μέσα στις πόλεις και τα χωριά ανήκει σε κάποιον βοσκό. Αρκετές φορές συναντήσαμε ελεύθερους ταράνδους είτε δίπλα στον δρόμο, είτε μέσα στο δάσος. Ακόμα και στην αυλή του σπιτιού μας στο Ivalo βρεθήκαμε tête-à-tête με ένα χαριτωμένο ταρανδάκι. Η εκτροφή ταράνδων ήταν και εξακολουθεί να είναι μια σημαντική πτυχή του πολιτισμού των Sámis. Παραδοσιακά, οι Sámis ζουν και εργάζονται σε ομάδες εκτροφής ταράνδων που ονομάζονται siida, οι οποίες αποτελούνται από πολλές οικογένειες και τα κοπάδια τους. Τα μέλη της siida αλληλοβοηθούνται στη διαχείριση και την κτηνοτροφία των κοπαδιών. Κάθε οικογένεια «μαρκάρει» με το δικό της χρώμα τα ζώα της. Είδαμε ακόμα και ολόκληρες λέξεις γραμμένες πάνω στα σώματά τους.

Σήμερα, στη Νορβηγία και τη Σουηδία η εκτροφή ταράνδων προστατεύεται νομικά ως αποκλειστικό μέσο διαβίωσης των Sámis. Μόνο άτομα που συνδέονται με οικογένεια βοσκών ταράνδων και έχουν αυτήν την καταγωγή μπορούν να κατέχουν και να βιοπορίζονται από τους ταράνδους. Στη Φινλανδία, η εκτροφή τους δεν είναι αποκλειστική δραστηριότητα των Sámis και ασκείται, επίσης, σε περιορισμένο βαθμό, και από Φινλανδούς. Για την ώρα, αυτές τις πληροφορίες είχα να δώσω για τα συμπαθέστατα ζώα. Υπάρχει και συνέχεια, αλλά αυτό θα συμβεί αργότερα. Τώρα, εγώ θα πάω στο Siida-Sámi Museum and Nature Center και οι υπόλοιποι θα χαζέψουν στα σουβενιράδικα και τα μαγαζιά χειροτεχνίας του χωριού.

Με άφησαν έξω από το Μουσείο.

Το ωράριο λειτουργίας:
1/10/2024-31/5/2025: Δευτέρα-Σάββατο:10:00-17:00
1/6/2025-30/9/2025: Καθημερινά: 09:00-18:00

Το εισιτήριο κόστισε 15 ευρώ και στην είσοδο υπήρχε ταμπέλα που έλεγε ότι απαγορεύεται να κυκλοφορείς στους χώρους του με τα καρφιά στις μπότες. Τις έβγαλα και φόρεσα ποδονάρια τα οποία παρείχε το Μουσείο. Κλείδωσα όλα μου τα πράγματα σε locker για να είμαι άνετη και ξεκίνησα την περιήγηση. Στον χώρο υπήρχαν πολλοί Sámis με τις παραδοσιακές φορεσιές τους οι οποίοι είχαν ξεναγό.

Το Μουσείο ήταν εξαιρετικό. Η μόνιμη έκθεση συνδέει τον πολιτισμό των Sámis με τη αρκτική φύση σχηματίζοντας ένα σύνολο το οποίο ήταν, πραγματικά, μια ολοζώντανη εμπειρία.

Tο εθνικό καθήκον του Μουσείου είναι να διατηρήσει και να τεκμηριώσει την πολιτιστική κληρονομιά των Sámis στη Φινλανδία. Ο πυρήνας αυτής της προσπάθειας αντικατοπτρίζεται με τις εξαιρετικές συλλογές οι οποίες περιλαμβάνουν αντικείμενα τέχνης, φωτογραφίες, εργαλεία κυνηγιού και ψαρέματος, χρυσά κοσμήματα, ξύλινες πιρόγες, παραδοσιακές φορεσιές και ένα σωρό ακόμα πολύτιμα εκθέματα. Το 2024, η Siida έλαβε το Βραβείο Ευρωπαϊκού Μουσείου της Χρονιάς. Καλύτερα, ας μιλήσει το φωτογραφικό μου υλικό.

Μόνο σε ένα αντικείμενο θα κάνω ειδική αναφορά γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό. Στο Μουσείο εκτίθεται ένα αυθεντικό τύμπανο (drum) το οποίο αποτελούσε «οδηγό και χάρτη» για τους Noaidis. Οι Noaidis ήταν οι σαμάνοι της εποχής. Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία τους, οι κρίσεις στην κοινότητα ή το χωριό συνέβαιναν λόγω της διατάραξης της ισορροπίας μεταξύ του ορατού κόσμου….και του άλλου κόσμου. H «δουλειά» του Noaidi ήταν να αναζητάει απάντηση ώστε να λυθεί το πρόβλημα. Η απάντηση μπορούσε να έρθει αν ο σαμάνος βρισκόταν σε όνειρο, σε έκσταση ή σε κώμα. Αυτά μπορούσαν να επιτευχθούν χρησιμοποιώντας το τύμπανο. Με τους ήχους του τυμπάνου η ψυχή του Noaidi απελευθερωνόταν από το σώμα του και έπαιρνε άλλη μορφή. Μπορούσε να μετουσιωθεί στο πνεύμα ενός σολομού ή πουλιού. Ο σαμάνος Sámi μπορούσε να μετατραπεί σε ελάφι ή να κρυφτεί κάτω από την οπλή ενός ελαφιού ή να πετάξει σαν τον άνεμο πάνω από τις κορυφές των δέντρων ή να ταξιδέψει κάτω από το χώμα. Μπορούσε να βουτήξει μέσα στις λίμνες και να βρει τον δρόμο για τον άλλο κόσμο.

Για τους σαμάνους, το τύμπανο ήταν το ιερό βιβλίο μέσω του οποίου έβρισκαν τις απαντήσεις που έψαχναν. Αργότερα, στα τύμπανα δόθηκαν ένα σωρό διαφορετικές ερμηνείες. Είχαν θεωρηθεί ως εργαλεία του διαβόλου, ως γεωγραφικοί χάρτες, ως πνευματική ιστορία εικόνων ή ως παγανιστικές «μουντζούρες». Σχεδόν, όλα αυτά τα τύμπανα καταστράφηκαν από τους λουθηρανούς πάστορες κατά τη διάρκεια του εκχριστιανισμού. Πάνω από 70 τύμπανα διασώθηκαν από αξιωματούχους και επισκέπτες που τα κράτησαν ασφαλή και αργότερα συμπεριελήφθησαν στις συλλογές του Εθνικού Μουσείου.

Αν, λοιπόν, δείτε σε όλα τα καταστήματα και τα σουβενιράδικα της Λαπωνίας να πωλούνται αντικείμενα (κούπες, μαγνητάκια κλπ) με αυτά τα χαρακτικά, τότε θα γνωρίζετε ότι τα σχέδια αυτά συνδέονται με τα τύμπανα των Noaidis.

Ήρθε ο γιος μου και με μάζεψε από το Μουσείο. Βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους στο μεγαλύτερο και πιο πολυποίκιλο σουβενιράδικο του χωριού για να κάνουμε τα ψώνια μας. Εγώ, είχα κάνει και κάποιες αγορές στο Μουσείο. Είχα πάρει, ευτυχώς γιατί δε βρήκα πουθενά αλλού, ένα μαγνητάκι-γυναίκα Sámi να φορά την παραδοσιακή φορεσιά της. 7 ευρώ το πλήρωσα, αλλά χαλάλι! Πήρα και κάτι όμορφες καρτούλες.
Στη Λαπωνία, το κυριότερο διακοσμητικό σπιτιών και καταστημάτων είναι τα κέρατα των ταράνδων. Δεν υπάρχει ούτε ένα σπίτι που να μην έχει κρεμασμένα, εσωτερικά ή εξωτερικά, κέρατα ταράνδων και ούτε ένα μαγαζί που να μην τα πουλάει. Οι τάρανδοι χάνουν τα κέρατά τους μια φορά τον χρόνο κι έτσι αποτελούν-και αυτά-εισόδημα για τους κατοίκους της Λαπωνίας. Ε….! τι να κάνουμε, αγοράσαμε και εμείς….κέρατα!

Όση ώρα εγώ βρισκόμουν στο Μουσείο και οι άλλοι έκοβαν βόλτες στο Inari, εκτός από αυτήν την όμορφη εκκλησία

είδαν και την παρακάτω αφίσα:

Η Φ. ήθελε, οπωσδήποτε, να τους ταΐσει και έτσι έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις και κλείστηκε το ραντεβού. Πήγαμε σε ένα σπίτι δίπλα στο οποίο υπήρχε ο στάβλος με τα ζώα. Μόνο τα παιδιά θα έπαιρναν μέρος σε αυτήν τη δραστηριότητα. Ο Α. και εγώ μείναμε στο αυτοκίνητο.

Η περιγραφή που θα κάνω είναι σύμφωνα με τα όσα μας διηγήθηκαν τα παιδιά. Τα καλοδέχτηκε μια κυρία φορώντας την παραδοσιακή Sámi φορεσιά της. Στη συνέχεια πέρασαν στον χώρο που ζουν οι τάρανδοι και η ιδιοκτήτρια τους έδωσε κουβαδάκια με τροφή. Βρύα και λειχήνες από τους κορμούς των δέντρων είναι το χειμερινό φαγητό των ζώων. Η κυρία ήταν δασκάλα Sámi σε σχολείο του Inari και φυσικά τους μετέφερε διάφορες πληροφορίες για τη ζωή στο χωριό και την εκτροφή των ταράνδων. Τους είπε, λοιπόν, ότι για αυτούς το δύσκολο κομμάτι είναι η προετοιμασία για να υποδεχτούν τον χειμώνα, παρά ο ίδιος ο χειμώνας. Πρέπει να αποθηκεύσουν τεράστια ποσότητα ξύλων (πράγματι, έξω από τα σπίτια τους είδαμε πολλά ξύλα αποθηκευμένα κάτω από στέγαστρα) και φυσικά να μαζέψουν τους τάρανδους από τα δάση και να τους οδηγήσουν στα μαντριά. Είναι πολύ δύσκολη η επιβίωσή τους έξω στη φύση τον χειμώνα, γιατί δε βρίσκουν εύκολα τροφή. Το καλοκαίρι τους αφήνουν ελεύθερους, κάθε siida σε συγκεκριμένες περιοχές, να τραφούν μόνοι τους στα δάση. Η διατροφή τους αποτελείται από περισσότερα από 350 διαφορετικά είδη φυτών. Τους προσέχουν και παρατηρούν την εξέλιξή τους και την ικανότητα των νεαρών ή νεογέννητων στο να επιβιώνουν. Στο τέλος του καλοκαιριού, και πριν τους κλείσουν στα μαντριά, όσα ζώα θεωρούν ότι είναι αδύναμα για να βγάλουν τον χειμώνα, δυστυχώς, τα θανατώνουν.

40 ευρώ, μαύρα, κόστισε το τάισμα των ταράνδων. Όχι, για να μην λέμε ότι κάνουμε αρπαχτές και φοροδιαφεύγουμε μόνον εμείς.

Κάναμε τα ψώνια μας σε ένα Κ-market (υπάρχουν παντού στη χώρα, δουλεύουν και τις Κυριακές και είναι ανοιχτά μέχρι πολύ αργά) και αναχωρήσαμε για το σπίτι μας, στο Ivalo. Φτάνοντας στον αυλόγυρο, έκανε την εμφάνισή του το Σέλας. Ούτε ραντεβού να είχαμε. Πάντως, αν κάποιος μου έλεγε πριν το ταξίδι ότι θα γυρνάω από τις βόλτες μου στο κατάλυμα και ότι θα βλέπω το Σέλας έξω από την πόρτα μου και από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου θα τον αποκαλούσα αφελή και ονειροπόλο. Και όμως, να που η φαντασία και τα όνειρα εδώ, στη Λαπωνία, γίνονται πραγματικότητα και μάλιστα όχι μόνο μια φορά, αλλά πολλές!

 

[maratha]

Οκ τι άλλο να πω !!! Κάθε μέρα το σέλας να σας περιμένει !!! Κάτι μαγικό κάνατε , με τα τύμπανα , με το πνεύμα των σαμανων ;
Μάλλον η ενέργεια σας το μαγνήτιζε !!!

 

[Sassenach77]

Μαζί με τη πλούσια δόση φύσης, ήρθε και το πολιτισμικό στοιχείο για να δέσει τη πανδαισία του ταξιδιού!

 

[Smaragda53]

Μα αυτό παιδί μου δεν ήταν ταξίδι, αυτό ήταν ένα ΟΝΕΙΡΟ!!!

 

[Klair]

@maratha @Sassenach77 @Smaragda53 @varioAthens Σας ευχαριστώ πολύ που παρακολουθείτε και σχολιάζετε τόσο συχνά την ιστορία. Η συμμετοχή σας μου δίνει μεγάλη χαρά!!

 

[maratha]

@maratha @Sassenach77 @Smaragda53 @varioAthens Σας ευχαριστώ πολύ που παρακολουθείτε και σχολιάζετε τόσο συχνά την ιστορία. Η συμμετοχή σας μου δίνει μεγάλη χαρά!!

Εμείς σε ευχαριστούμε, που το μοιράζεσαι μαζί μας !!!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 13ο: Πεζοπορώντας μέχρι τη Λίμνη Peukalojärvi, αιχμαλωτίζοντας τις τελευταίες εικόνες από το Koppelo Harbor και το Inari και αναχωρώντας για το Tornio
24 Ιανουαρίου 2025​

Αποβραδίς είχαμε μαζέψει τα πράγματα και ετοιμάσει τις βαλίτσες. Το πρωί είχε νωρίς εγερτήριο γιατί η ημέρα θα ήταν πολύ-πολύ μακριά και γεμάτη. Έφτιαξα προμήθειες για το μεγάλο ταξίδι που θα είχαμε μπροστά μας. Στις 08:10 πήρα, από το παράθυρο του σαλονιού, τις πρώτες φωτογραφίες της καινούριας ημέρας που μόλις ξεκινούσε. Τι σας έλεγα στο προηγούμενο κεφάλαιο για τα κέρατα-ντεκόρ; Έξω από το παράθυρο του σαλονιού μας, η ιδιοκτήτρια είχε τοποθετήσει τεράστια κέρατα ταράνδου όπου είχε κρεμάσει ταΐστρες πουλιών και με το πρώτο φως ένα σωρό πουλάκια επισκέπτονταν το παράθυρό μας και τις ταΐστρες για το τσιμπολόγημά τους. Στα απέναντι δέντρα, βλέπαμε μικρά σκιουράκια να σκαρφαλώνουν με ταχύτητα και μαεστρία στα παγωμένα κλαδιά.

Μεταφέραμε τα μπαγκάζια στο αυτοκίνητο και αφήσαμε το διαμέρισμα πεντακάθαρο και τακτοποιημένο. Όμως, πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το Ivalo, είχαμε να φέρουμε εις πέρας μια αποστολή που η ίδια η Johanna μας είχε θέσει ως πρόκληση. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένας χάρτης στον οποίο η οικοδέσποινα είχε σημειωμένο ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από την αυλή του σπιτιού και κατέληγε σε μια λίμνη, παγωμένη βεβαίως-βεβαίως αυτήν την εποχή.

Ξεκινήσαμε γεμάτοι χαρά για να εκπληρώσουμε τη δοκιμασία. Μπήκαμε στο παγωμένο δάσος, ακολουθώντας ένα μονοπάτι κατά προσέγγιση-δεν ήταν και πολύ ευδιάκριτο-το ένστικτο μάς κατηύθυνε περισσότερο. Το χιόνι ήταν πολύ παχύ, οπότε αυτό ήταν κάπως κουραστικό γιατί σε κάθε μας βήμα τα πόδια βούλιαζαν βαθιά στο απάτητο μονοπάτι. Τάρανδοι και πουλάκια είχαν κυκλοφορήσει τριγύρω πριν από εμάς, αφήνοντας σημάδια από τα πατουσάκια τους πάνω στον πάγο. Ανάμεσα από τους κορμούς των ψηλόλιγνων δέντρων βλέπαμε την προσπάθεια που κατέβαλε ο ήλιος για να σηκωθεί πάνω από τον ορίζοντα και να λούσει με το φως του την παγωμένη πλάση.

Λίγο πριν φτάσουμε στη λίμνη, συναντήσαμε κάτι τεράστιους ογκόλιθους καλυμμένους με χιόνι. Πως μπορεί να κατέληξαν μέσα στην ισιάδα αυτές οι γιγάντιες πέτρες;

Ανάμεσα από τα δέντρα διακρίναμε μια μεγάλη, παγωμένη, ακάλυπτη επιφάνεια. Είχαμε φτάσει στη Λίμνη Peukalojärvi. Ήταν απάτητη. Κανείς άλλος δεν είχε βρεθεί εδώ πριν από εμάς. Μόνο τα δικά μας βήματα χαράχτηκαν πάνω της. Το δάσος σχημάτιζε ένα συμπαγές και πυκνό τείχος γύρω από τη Peukalojärvi και ο ήλιος, που κατάφερνε να φωτίσει μόνο τις κορυφές των δέντρων, τους είχε χαρίσει ένα σκούρο χρυσαφί χρώμα.

Στην όχθη υπήρχε μια ξύλινη καμπίνα και μάλιστα έγραφε ότι ήταν ιδιωτική.

Ενδιαφέρουσα λοιπόν η πρόκληση της οικοδέσποινας, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε άλλη μια πεζοπορία και να γνωρίσουμε άλλο ένα δάσος και μια λίμνη της Λαπωνίας. Εννοείται, ότι το καλοκαίρι εδώ θα είναι ακόμα πιο μαγικά με τόσα νερά να περικλείουν την όμορφη πόλη του Ivalo.

Επιστρέψαμε στον αυλόγυρο του σπιτιού και κάναμε μια βόλτα τριγύρω για να αιχμαλωτίσουμε τις τελευταίες εικόνες από το μέρος που μας φιλοξένησε για δύο ημέρες και μας χάρισε τόσες και τόσες μοναδικές γνώσεις και εμπειρίες.

Εδώ, έξω από το διαμέρισμά μας, είδαμε τις ωραιότερες εικόνες του Βόρειου Σέλαος. Και εδώ, στο Ivalo και στο Inari, μάθαμε τόσα πράγματα για τη ζωή και τις ασχολίες των ανθρώπων του Αρκτικού Κύκλου. Πολύτιμες γνώσεις που θα φυλάξουμε μέσα μας σαν θησαυρό, θαυμάζοντας αυτόν τον λαό, που ενώ παλεύει για επιβίωση κάτω από τόσο ακραίες καιρικές συνθήκες, δείχνει τόση αγάπη και σεβασμό στο αφιλόξενο περιβάλλον που νιώθει σπίτι του.

Ακολουθήσαμε τον Ε75 μέχρι το κέντρο του Inari. Χωθήκαμε στα παγωμένα δρομάκια του χωριού για μια τελευταία βόλτα, «κλέβοντας» χρωματιστές εικόνες με φόντο το λευκό,

και μετά στρίψαμε στον Road 955. Ήταν η σοφότερη επιλογή που κάναμε, να οδηγήσουμε σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο απολαμβάνοντας τα ωραιότερα τοπία και την πιο άγρια φύση αυτής της απομακρυσμένης περιοχής.