Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Μέσα στον χώρο της Περσέπολης υπάρχουν και άλλα απομεινάρια κτιρίων (οπλοστάσια, στρατώνες, βιβλιοθήκη κλπ), σκόρπια αρχιτεκτονικά μέλη,

​

όπως εντυπωσιακά, ζωόμορφα κιονόκρανα

​

και στην πλαγιά ακριβώς από πάνω δύο τάφοι σαν αυτούς που είχαμε δει στο Naks-e-Rustam και ανήκουν σε δύο Αρταξέρξηδες (Β΄ και Γ΄).

​

Από εκεί πάνω έχει κανείς πανοραμική θέα της αρχαίας πόλης.

Όλα αυτά τελείωσαν όταν έφτασε ο Αλέξανδρος ο Μέγας (για τους Ιρανούς, απλά Αλέξανδρος) και κατέστρεψε τα πάντα. Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς (Κλείταρχος, ο οποίος συνόδευσε τον θρυλικό Στρατηλάτη καθ' όλη την εκστρατεία του στην Ασία, Πλούταρχος, Διόδωρος ο Σικελιώτης) ισοπέδωσε την Περσέπολη μετά από ένα ξενύχτι καταναλώνοντας υπερβολική ποσότητα αλκοόλ και μετά από την παρακίνηση μίας Ελληνίδας εταίρας (Θαΐς η Αθηναία, μετέπειτα γυναίκα του Πτολεμαίου και βασίλισσα της Αιγύπτου), αλλά φαινομενικά παίρνοντας εκδίκηση για την πυρπόληση της Ακρόπολης από τον Ξέρξη. Έτσι εξηγείται η ολοσχερής καταστροφή του παλατιού του. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο χρειάσθηκαν 20.000 μουλάρια και 5.000 καμήλες για να μεταφέρει από τα ανάκτορα τους θησαυρούς που υπήρχαν μέσα σ’ αυτά.

Όλα αυτά τα θαυμαστά είδαμε και εμείς μόνο που κινηθήκαμε ανάποδα από ότι συνήθως. Λόγω κινητικού προβλήματος και για να αποφύγουμε το ανέβα και κατέβα στις πολλές σκάλες της εισόδου, οι συνοδοί μας αποφάσισαν να επιχειρήσουν την προσέγγιση από την νότια πλευρά. Στον χάρτη φαίνεται πάνω αριστερά η είσοδος (5). Εμείς μπήκαμε από εκεί που δείχνει το βέλος στο κάτω μέρος Με ένα μπαξίσι (στην ουσία τα εισιτήρια) μας άνοιξαν και έτσι ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας με ανορθόδοξο τρόπο: Θησαυροφυλάκιο, χαρέμι, αίθουσα με τις 100 κολώνες, τάφος Αρταξέρξη Β΄, τρίπυλο, παλάτια Ξέρξη και Δαρείου, Apadana, Πύλη όλων των Εθνών και έξοδος από τη μεγαλειώδη σκάλα της δυτικής, κεντρικής εισόδου.

​

Στα τελευταία ήμασταν κατά το σούρουπο και έτσι εκτός από τα όσα όμορφα είδαμε, απολαύσαμε εικόνες όμορφες και το φως έδινε στα αρχαία μια ξεχωριστή λάμψη.

 

[dimosf]

Κινηθήκαμε για περίπου 70χμ προς τα νοτιοδυτικά και βράδυ πια, φτάσαμε στο Σιράζ.Το βανάκι μας άφησε κοντά στο κάστρο για μερικές νυχτερινές βόλτες

​

και υπέροχες ατμοσφαιρικές εικόνες.

​

Περάσαμε από το υπέροχα φωτισμένο κάστρο

​

με τον «φωτογράφο» του

​

και κινήσαμε για το παζάρι.

​

Η πλατεία μπροστά στο Τζαμί Vakil ήταν σχεδόν έρημη

​

αλλά το τζαμί και πάλι πανέμορφο.

​

Δίπλα οι βαριές πόρτες του παζαριού ήταν ανοικτές

​

αλλά μέσα δεν είχε πολύ κόσμο και λίγο αργότερα τα περισσότερα μαγαζιά θα κλείνανε.

Ψάχνοντας κάποιο τσαγάδικο για να πιούμε ένα τσάϊ είδαμε μια παρέα με 3 κορίτσια και ένα κύριο της ηλικίας μας και τους ρωτήσαμε. Η μια κοπέλα ήταν ντόπια (ο κύριος ήταν ο πατέρας της) που κάνει μεταπτυχιακό στην Ιταλία και οι άλλες συμφοιτήτριές της από Κολομβία (!!!) και είχαν έρθει ταξιδάκι στο Ιράν.

Τελικά δεν βρήκαμε κάτι ανοικτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να κάτσουμε στο τσαγάδικό του.


Σχεδόν απέναντι από το ξενοδοχείο είναι ένα ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο και ήταν ανοικτό. Ήθελα να πάρω ένα χάρτη του Ιράν και βγήκα για να το προλάβω. Και τότε νάσου η Shahin με μια κυρία. Ήταν η αδερφή της η Mahin. Μπήκαμε στο ξενοδοχείο, έγιναν οι συστάσεις και προτείναμε το τσαγάδικο του ξενοδοχείου. Θέλανε να κεράσουνε και δεν σηκώνανε κουβέντα.

​

Ανεβήκαμε λοιπόν και κάτσαμε σχεδόν δυο ώρες. Κουβέντα στην κουβέντα μάθαμε πολλά γι αυτές, τους είπαμε πολλά για μας,

​

ήπιαμε τσάι και πάλι τσάι σε διαφορετικές γεύσεις κάθε φορά, φάγαμε ξηρούς καρπούς, ακούσαμε όμορφη μουσική από το γνωστό μας ντουέτο και έτσι πέρασε η ώρα. Από το πολύ τσάι, εκείνο το βράδυ στέναξε η τουαλέτα!!

Στον αποχαιρετισμό πέσανε αγκαλιές και φιλιά κυρίως από τη Mahin. Όταν αγκάλιασα και φίλησα τη Shahin μου ψιθύριζε: «It’snotpermitted, it’snotpermitted» (!!!). Τι όμορφοι άνθρωποι ζούνε σ’ αυτόν τον τόπο!!!

Εκεί τέλειωσε μια μέρα που ήταν πλούσια σε εικόνες, γνώσεις και συναισθήματα. Ένοιωθα όμορφα με τους καινούριους μας φίλους, γεμάτος εντυπώσεις, ψόφιος στην κούραση,……. και ήθελα επειγόντως τουαλέτα!!!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015ePASARGADAENAKSERUSTAMPERSEPOLIS1632015



https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015dSHIRAZ141632015


Από http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post_27.html

 

[dimosf]

4. Το πέρασμα του Ζάγκρου!

​

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015 (Seshanbéh 26 Espand 1393)

Μετά το πρωινό, παραδώσαμε τα δωμάτια και φορτώσαμε τα πράγματά μας στο βανάκι. Ξεκινήσαμε για ένα ταξίδι 500 χμ και παραπάνω, με προορισμό την πόλη των Ζωροαστριτών, την πόλη της Ερήμου, την εκπληκτική Yazd.

Σε αυτό το ταξίδι περάσαμε

​

από καλλιεργημένες,

​

ημιερημικές

​

και ερημικές εκτάσεις

​

και διασχίζοντας την οροσειρά του Ζάγκρου, περάσαμε από ορεινές περιοχές.

​

Ο Ζάγκρος είναι η ραχοκοκαλιά της παλιάς Περσικής αυτοκρατορίας. Βρίσκεται στα δυτικά του σημερινού Ιράν, στα όρια με το Ιράκ. Το μήκος της μεγάλης αυτής οροσειράς είναι πάνω από 1500χμ και το ύψος της φτάνει 4400μ και κάτι ψιλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Με κατεύθυνση Β-ΒΔ προς Ν-ΝΑ έχει πολλές μικρότερες οροσειρές, βουνά και φαράγγια.

​

Στα πιο ψηλά, τα βουνά ήταν φορτωμένα με χιόνι, που σαν λιώσει, θα τροφοδοτήσει με πολύτιμο νερό

​

τις μικρές και μεγάλες κοιλάδες, τις γεμάτες με καρποφόρα δέντρα, που έστεκαν γυμνά από φύλλα αυτή την εποχή.

Περάσαμε μέσα και έξω από πόλεις, μικρές και μεγάλες

​

και από πολλά χωριά,

​

που όλα σχεδόν είναι φτιαγμένα από πλίνθες

​

ή στο πιο σύγχρονο από τούβλα και τσιμεντόλιθους.

​

Κάποια παλιά σπίτια ή κάποιες μάντρες είναι σχεδόν ερειπωμένα και οι εικόνες είναι σχεδόν απόκοσμες.

 

[dimosf]

Τα ονόματα τους ακούγονται περίεργα στα δικά μας αυτιά, σχεδόν εξωτικά.

​

Marvdasht,

​

Saadat Shahr,

​

Shahristan,

​

Abutarbe (από τα πολύ ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά χωριά),

​

Dorah.

​

Στην SaadatShahr δύο πιτσιρικάδες σε ένα μηχανάκι μας «συνόδεψαν» αρκετή ώρα, κάνοντας «μαγκιές», δηλαδή μπαίνοντας απότομα μπροστά στο βαν, κάνοντας σούζες και άλλα ριψοκίνδυνα. Νιάτα!!!

Στην ίδια πόλη είδαμε κάπου μαζεμένο κόσμο.

​

Μια νταλίκα είχε έρθει ανάποδα και ένας γερανός προσπαθούσε να τη φέρει στα ίσια της.

​

Βγαίνοντας από την πόλη, σε ένα κυκλικό κόμβο, ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο σιντριβάνι έμοιαζε να είναι φτιαγμένο στο «πουθενά».

Είχαν περάσει περίπου 3 ώρες, έχοντας κάνει πάνω από 200χμ, όταν είδαμε την πινακίδα της πόλης Bavanat.

​

Δεν μπήκαμε μέσα αλλά περάσαμε από κάποιο προάστιο.

 

[dimosf]

​

Λίγο μετά περάσαμε από το χωριό JafarAbadOlya, που έμοιαζε τελείως ερειπωμένο και φτάσαμε εκεί που θα κάναμε την πρώτη στάση της ημέρας. Το χωριό ShahHamzehBazm ή απλά Bazm.

Στο Ιράν υπάρχουν αρκετοί νομάδες, μοιρασμένοι σε διάφορες φυλές, με πιο γνωστή αυτή των Qashqa’i. Στην περιοχή γύρω από το Bavanatζουν τα μέλη της φυλής Khamseh, πολλοί εγκατεστημένοι μόνιμα σε χωριά. Ο Abbas Barzegar, κατά το ήμισυ μέλος αυτής της φυλής, φιλοξένησε πριν μερικά χρόνια στο σπίτι του κάποιους ξένους και τους έδειξε πολλά στη γύρω περιοχή και από τη ζωή των νομάδων. Αυτοί ενθουσιάστηκαν και του πρότειναν να αρχίσει να κάνει το ίδιο επαγγελματικά. Το ίδιο τον προέτρεψαν γνωστοί και φίλοι και αυτός το προχώρησε.

​

Σε ένα μεγάλο κτήμα έφτιαξε πολλούς χώρους με διάφορες χρήσεις.

​

Ένα είδος Εθνογραφικού Μουσείου για τη ζωή των νομάδων. Τα εκθέματα είναι μοιρασμένα σε διάφορα δωμάτια και σπιτάκια.

​

Αντικείμενα καθημερινής χρήσης, τα οποία έπρεπε να έχουν το κατάλληλο μέγεθος και να είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να μπορούν να μεταφέρονται συχνά και σε μεγάλες αποστάσεις,

​

όπως το βαλιτσάκι με τα σύνεργα για το τσάι,

​

και ότι έχει σχέση με υφαντά και ρούχα που είναι πολύ παρδαλά και με έντονα χρώματα. Σε ένα δωμάτιο υπάρχουν θρανία

​

και ένας μαυροπίνακας για το μικρό, κινητό σχολείο της φυλής.

​

Ακόμα και ένας χώρος προσευχής του Ζωροαστρισμού.

​

Αυτό που είχε όμως πραγματικά «πλάκα» ήταν ο χώρος με τα ζώα. Ένα συνονθύλευμα διαφόρων οικόσιτων ζώων συνωθούνται σε ένα κοινό, μικρό χώρο. Οι εικόνες ήταν απίστευτες! Μια κότα που κόβει βόλτες πάνω σε ένα ξαπλωμένο αρνί, ενώ δίπλα χήνες, γαλοπούλες, γίδες και κουνέλια ψάχνουν για φαΐ (!!!!).

 

[dimosf]

​

Γύρω από τα κτίρια είναι φυτεμένες οι αμυγδαλιές, το αμπελάκι, διάφορα κηπευτικά, άλλα καρποφόρα και λουλούδια.

Ο κος Abbas Barzegar έχει φτιάξει μια οικογενειακή επιχείρηση και προσφέρει οργανωμένα προγράμματα διαμονής, διατροφής και περιήγησης στη γύρω περιοχή.

​

Διαθέτει απλά δωμάτια, με ή χωρίς μπάνιο για ανθρώπους που θέλουν να μείνουν σε κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο. Αν θέλουν μπορούν να πάρουν μέρος στις διάφορες δουλειές εκεί μέσα. Με λίγα λόγια ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟΣ (!!).

Η επίσκεψη στο χώρο κοστίζει ελάχιστα

​

και ξεναγός μας ήταν η εννιάχρονη κόρη του. Αν και όπως φάνηκε, ήξερε αρκετά καλά αγγλικά (ο πατέρας δεν μιλάει ξένες γλώσσες), ήταν κατατοπιστικότατη, μιλώντας φαρσί ενώ ο δικός μας ξεναγός μετέφραζε. Η μεγαλύτερη αδερφή της, εκπροσωπώντας την οικογένεια, πριν μερικά χρόνια, τιμήθηκε σε εκδήλωση στην Τεχεράνη, παρουσία του τότε προέδρου της δημοκρατίας, Αχμαντινετζάν.

​

Φωτογραφίες από εκείνη την εκδήλωση είδαμε σε διάφορους χώρους.

​

Κάτσαμε σε ένα στεγασμένο χώρο στην αυλή και ήπιαμε ένα τσάι.

​

Η μικρή ξεναγός μας έφερε τον τόμο του LonelyPlanet για το Ιράν που στη σελίδα για την πόλη Bavanat, περιγράφει τον χώρο στον οποίο βρισκόμασταν και τον αναφέρει σαν το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής.

Στα πόδια μας έπαιζαν δυο μικρά κουτάβια, συμπληρώνοντας έτσι τις εικόνες γαλήνης και ηρεμίας εκείνου του χώρου.

 

[dimosf]

​

Φεύγοντας, στην άκρη του χωριού είδαμε ένα μισοερειπωμένο κτίσμα, κάτι σαν κάστρο.


Σε λίγα λεπτά σταματήσαμε για φαΐ σε ένα εστιατόριο στο δρόμο.

​

Αν και δεν σου γέμιζε το μάτι, το κεμπάπ ήταν υπέροχο αλλά το πιλάφι, ανεπανάληπτο!!

​

Η διακόσμηση λιτή με κάποιες αφίσες και περσικούς πίνακες.

Αφού φάγαμε, ο Rahim, ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να ανέβουμε στο πατάρι να δούμε κάτι. Όλο στρωμένο με χαλιά

​

είχε, σε μια άκρη δίπλα στη σκάλα, μια πέτρα με κάποια χαράγματα. Τη βρήκε κάπου στο βουνό και του φαίνεται πως εικονίζει μια κατσίκα (. Πραγματικά μοιάζει με κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον απογοητεύτηκε όταν του είπαμε πως δεν μπορούμε να τον βεβαιώσουμε πως είναι κάτι αρχαίο. Μου έδωσε ένα email να του στείλω τις φωτογραφίες που τράβηξα, κυρίως αυτές με τον μικρό του γιο. Ένας ντροπαλός πιτσιρικάς με υπέροχα μάτια και ένα χαμόγελο που σκότωνε.

​

Αυτό το χαμόγελο, μαζί με αυτό του περήφανου πατέρα, που τον κράταγε αγκαλιά, ήταν το καλύτερο κατευόδιο, σαν φύγαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.


Είχαμε κατέβει πια από τα βουνά και μετά από περίπου μία ώρα, ανοιγόταν μπροστά μας μια μικρή (σχετικά) αλμυρή έρημος, η Abarkuh.

​

Η αλμυρή επιφάνεια της στραφτάλιζε κάτασπρη στο βάθος. Το Ιράν έχει μερικές πολύ μεγάλες ερήμους, κάποιες αλμυρές όπως οι Dasht-e Lut και Dasht-e Kavir (Αυτές οι δύο μαζί είναι όσο η χώρα μας!!).

 

[dimosf]

Είχε νυχτώσει όταν φτάσαμε στη Yazd. Η κίνηση βέβαια και σε αυτή το ίδιο χαοτική. Η είσοδος όμως στην πόλη μας έδινε μια πιο «ευρωπαϊκή» εικόνα, με μεγάλα καταστήματα, κυρίως επίπλων(!!).

​

Το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά εντυπωσιακό και πολύ καλό. Αφήσαμε τα πράγματα, φρεσκαριστήκαμε

​

και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα σε αυτή την πόλη.


Τέσσερις μέρες μείναμε μέχρι να μπει το 1394, μέχρι την πρωτοχρονιά, το Νο Ρουζ. Οι νυχτερινές εικόνες της πόλης είναι γιορτινές.

​

Παντού πουλάνε χρυσόψαρα και φυτρωμένους καρπούς. Είναι απαραίτητα για να στολίσουνε το γιορτινό τραπέζι.

​

Ακόμα και η κίνηση με αυτή την ατμόσφαιρα δεν είναι τόσο ενοχλητική.

​

Οι βιτρίνες είναι φωτισμένες, ο κόσμος κάθεται σε μαγαζιά, άγνωστα σε μας,

​

όπως αυτό που σερβίρει προϊόντα μόνο από ρόδι, το εθνικό φρούτο των Περσών

​

ή παίρνει το παγωτό του στο δρόμο και παρότι η ώρα είναι περασμένη, συνεχίζει τα ψώνια.

​

Εντύπωση μου έκανε μια υπέροχη τοιχογραφία σε ένα μακρύ τοίχο. Την επομένη θα έβλεπα πολλές ακόμα.


Με αυτές τις υπέροχες εικόνες και ψόφιοι στην κούραση, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας να ξεκουράσουμε το σαρκίο μας. Μεγάλε Ζαρατούστρα, καλώς σε βρήκαμε!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015fFromSHIRAZToYAZD1732015






Από το: http://disaki.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html

 

[soudianos]

Mυστήριο αυτή η πόλη. Μήπως το χοτελ ήταν το vali ?

 

[dimosf]

Ήταν το Dad Hotel

 

[dimosf]

5. Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

​

18 Μαρτίου 2015 (27 Espand 1393)

Η μέρα, η αφιερωμένη στην πόλη των Ζωροαστριστών, ξεκίνησε με επισκέψεις σε χώρους που σχετίζονται με την αρχαία αυτή θρησκεία. Τι είναι όμως ο Ζωροαστρισμός; Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα από άρθρο της Wikipedia, το οποίο περιέχει πολλές ακόμα πληροφορίες:


Ζωροαστρισμός

Ο ζωροαστρισμός είναι μια από τις παλαιότερες θρησκείες που έχουν ακόμα οπαδούς. Η εμφάνισή του χρονολογείται περίπου 2.600 χρόνια πριν, ως μία ριζική αναμόρφωση της πολυθεϊστικής ιρανικής θρησκείας η οποία επικράτησε στην Περσική Αυτοκρατορία με κρατική υποστήριξη. Ο ζωροαστρισμός διατηρεί κάποιες από τις πρακτικές της προϊστορικής, κοινής ινδοϊρανικής θρησκείας και επομένως παρουσιάζει ομοιότητες με τον ινδουισμό της βεδικής περιόδου, όπως π.χ. την πυρολατρεία, ορισμένες μυθικές αφηγήσεις και τον σεβασμό προς τις δυνάμεις της φύσης.

[…]Το όνομα της θρησκείας προέρχεται από τον ιδρυτή της, Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα), έναν ιερέα που θεωρείται ότι έζησε στο Ιράν τον 6ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται από τους οπαδούς του προφήτης. Ο Ζωροάστρης πιστεύεται ότι δέχτηκε μια θεϊκή αποκάλυψη, που τον οδήγησε στην πίστη σ' έναν μόνο Θεό - τον Αχούρα Μάζντα, τον Κύριο της Σοφίας. Στην πράξη ο Ζωροάστρης εξύψωσε μία προϋπάρχουσα ιρανική θεότητα, τον Αχούρα Μάζδα, σε επίπεδο υπέρτατου Θεού, δαιμονοποιώντας ταυτόχρονα όλες τις άλλες θεότητες του ιρανικού πανθέου στο πλαίσιο μίας μεταφυσικής και ηθικής διαμάχης Καλού και Κακού, ή Τάξης και Χάους, η οποία αποκτά κοσμολογικό χαρακτήρα και διαστάσεις αφηρημένων εννοιών. Μετά τον θάνατό του ωστόσο κάποιες δευτερεύουσες θεότητες άρχισαν να λατρεύονται ξανά, αν και μόνον ως αυτονομημένοι «πράκτορες» του Αχούρα Μάζδα πλέον, ενώ ο Αριμάν, η αφηρημένη έννοια του Κακού, εξυψώθηκε σε επίπεδο περίπου ισότιμο με τον Αχούρα Μάζδα ως ο μέγας αντίπαλός του. Έτσι ο μονοθεϊστικός ζωροαστρισμός γρήγορα κατέληξε διαρχικός, με αντίθετα άκρα τον Αχούρα Μάζδα και τον Αριμάν, και δεκάδες κατώτερες παλαιές θεότητες να συντάσσονται ως κτιστοί άγγελοι ή δαίμονες με την πλευρά του ενός ή του άλλου.

Για περίπου μία χιλιετία ο ζωροαστρισμός αποτέλεσε την επίσημη θρησκεία των τριών προϊσλαμικών ιρανικών αυτοκρατοριών. Μετά το 645 μ.Χ. όμως και την ενσωμάτωση του Ιράν στο αραβικό Χαλιφάτο και στην ισλαμική σφαίρα επιρροής, ο ζωροαστρισμός έγινε μειονοτική θρησκεία στον τόπο που γεννήθηκε. Πολλοί ζωροαστριστές κατέφυγαν στην Ινδία όπου είναι γνωστοί ως παρσίς (Πέρσες). Η πλειονότητα της μικρής ζωροαστρικής κοινότητας ζει στην Ινδία (κυρίως στη Βομβάη και στο Πακιστάν), ωστόσο υπάρχουν και ορισμένοι πιστοί στο Ιράν. […]

(http://el.wikipedia.org/wiki/Ζωροαστρισμός).


Μια τέτοια Ζωροαστρική κοινότητα ζει και στη Γιαζντ.

​

Έχει το δικό της Ναό της φωτιάς (Atashkadah), που χτίστηκε σε χώρο που άνηκε στη Ζωροαστρική κοινότητα (Πάρσι) της Ινδίας, το 1934. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος και γαλήνιος, στην ουσία ένας μεγάλος κήπος με πεύκα, κυπαρίσσια, μια μεγάλη κυκλική πισίνα (η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος είναι ιερά στοιχεία αυτής της θρησκείας), αμέσως μετά την είσοδο, τον Ναό και άλλα κτίρια ένα γύρω.

​

Πάνω από την είσοδο του ναού ο Αχούρα Μαζντα σκεπάζει με τα φτερά του και προστατεύει τους πιστούς του.

​

Μέσα στο ναό, πίσω από μια τζαμαρία υπάρχει ένα σκεύος, ίδιο σε σχήμα και διαστάσεις με τις δικές μας κολυμπήθρες, μέσα στο οποίο καίει η άσβεστη φλόγα, που σύμφωνα με σχετική επιγραφή καίει από το 470μ.Χ. περίπου και μεταφέρθηκε από τον ναό του Nahid-e-pars, πρώτα στην Ardakan και στη συνέχεια στη Yazd.

​

Μέσα στο ναό υπάρχει και η εικόνα του Ζαρατούστρα.

​

Σε παρακείμενο του ναού κτίριο, στεγάζεται ένα «μουσείο»,

​

με πολλά κατατοπιστικά κείμενα

​

και αναπαραστάσεις διαφόρων τελετουργιών.

 

[dimosf]

​

Η συνέχεια είχε κάτι το «φρικιαστικό», για τις δικές μας συνήθειες. Και εξηγούμαι.

Όπως είπαμε, τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος, είναι ιερά στοιχεία του Ζωροαστρισμού. Οι πιστοί αυτής της θρησκείας κάνουν ότι μπορούν για να τα προστατέψουν και γι αυτό τα ταφικά τους έθιμα είναι εναρμονισμένα με την πίστη τους αυτή. Αυτό σημαίνει ότι ο νεκρός δεν πρέπει να θάβεται, για να μην μολύνει το έδαφος και κατ’ επέκταση το νερό, αλλά ούτε να καίγεται, για να μην μολύνει τον αέρα, αλλά και τη φωτιά. Η λύση ήταν μια «μη αποδεκτή» για τα δυτικά και κυρίως, τα αστικά δεδομένα, αλλά καθόλα «πράσινη»! Τα όρνια(!!) Άφηναν δηλαδή, εντελώς εκτεθειμένα, τα γυμνά σώματα των νεκρών σε ειδικούς χώρους, βορά των γυπών, που σε λίγη ώρα έτρωγαν τις σάρκες του νεκρού. Με αυτόν τον τρόπο, ο νεκρός «έφευγε» όπως του έπρεπε και ταυτόχρονα, η σάρκα του έδινε ζωή σε ένα άλλο ζωντανό οργανισμό.

Οι χώροι αυτοί είναι γνωστοί σαν Πύργοι της Σιωπής (Dakhme, που σημαίνει "τόπος ευσέβειας'').

​

Έξω από την πόλη υπάρχουν δύο τέτοιοι πύργοι, στην κορυφή δύο αντικριστών λόφων, σε ένα κατάξερο τοπίο, που δεν φυτρώνει απολύτως τίποτα.

​

Στην κορυφή του λόφου, λοιπόν, φτιάχνανε ένα κυκλικό τοίχο, το εσωτερικό του οποίου ήταν ανοικτό. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι, στρωμένοι με πλάκες χρησίμευαν για την εναπόθεση των νεκρών. Στον εξωτερικό οι άντρες, στον εσωτερικό τα παιδιά και στο μεσαίο οι γυναίκες.

​

Στο κέντρο των κύκλων υπήρχε ένα είδος πηγαδιού, όπου αποστράγγιζαν τα νερά τα οποία μέσα από ένα σύστημα φίλτρων καθαρίζονταν. Εκεί κατέληγαν και τα θρυμματισμένα οστά.

Η διαδικασία αυτή, απαγορεύτηκε με νόμο στο Ιράν τη δεκαετία του 1970. Συνεχίζεται ακόμα, μόνο στην Ινδία. Έτσι οι Ζωροαστριστές έπρεπε να βρουν μια λύση.

​

Αυτή ήταν η ταφή σε τάφους κτιστούς και πολλές φορές επενδυμένους με μπετόν, για να μην μολύνουν το

έδαφος. Ένα τέτοιο νεκροταφείο υπάρχει δίπλα στους Πύργους της Σιωπής της Γιαζντ.

Ο χώρος των Πύργων περιστοιχίζεται από ένα μαντρότοιχο.

​

Έξω από την είσοδο, ένας παππούς καθόταν σε μια καρέκλα μισοκοιμισμένος. Ο Abbas πήγε και του είπε κάτι και μας ενημέρωσε πως αυτός είναι ο φύλακας του σύγχρονου νεκροταφείου. Με ένα μικρό φιλοδώρημα μας άνοιξε να μπούμε να το δούμε.

Και αυτός ο χώρος είναι περιφραγμένος και είναι ο μόνος χώρος που είναι δενδροφυτεμένος.

​

Γύρω στα 100-150 μέτρα από την είσοδο φτάσαμε στους τάφους. Σχεδόν σε όλους υπάρχει το σύμβολο του Αχούρα Μάζντα, ένα κείμενο

​

και σε κάποιους, η φωτογραφία του νεκρού.

Σειρά είχαν οι Πύργοι. Αφού πληρώσαμε το σχετικό αντίτιμο, μπήκαμε στο χώρο.

​

Μπροστά μας ένας χώρος γεμάτος κτίρια από πλίνθους, ερειπωμένα ή αναστηλωμένα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Τα κτίρια αυτά, ήταν οι χώροι προετοιμασίας των νεκρών (ένας είδος νεκροτομείων) και αυτοί, όπου διέμεναν οι άνθρωποι, οι επιφορτισμένοι γι αυτές τις διαδικασίες.

Ακολούθησε η επίπονη ανάβαση στον ένα από τους δύο λόφους. Βέβαια όχι από όλους. Εκτός από τις εικόνες στο εσωτερικό του πύργου, η θέα είναι εντυπωσιακή.

​

Ο έτερος των λόφων,

​

και ο χώρος των κτιρίων προετοιμασίας με το σύγχρονο νεκροταφείο, πιο πίσω με τα δέντρα και βέβαια στο βάθος η πόλη, παλιά και σύγχρονη.