Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Αφού τελειώσαμε και με αυτόν, τον τόσο ενδιαφέροντα χώρο, μπήκαμε και πάλι στο βανάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Amir Chakhmaq.

​

Πρόκειται για μια μεγάλη, στενόμακρη πλατεία, στην οποία δεσπόζει το εξέχον κτιριακό σύμπλεγμα AmirChakhmaq. Είναι τριώροφο και στην πρόσοψη δεσπόζουν οι δίδυμοι μιναρέδες. Στο σύμπλεγμα υπάρχουν ένα τζαμί, ένα τεκές, ένα χαμάμ, ένα καραβανσεράι και κάποια καταστήματα στο ισόγειο.

​

Ακριβώς απέναντι, στην άλλη άκρη της πλατείας είναι ένα σιντριβάνι με τα αγάλματα των νερουλάδων. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην έρημο και το νερό είναι πιο πολύτιμο από οπουδήποτε αλλού. Δεν είναι τυχαίο πως οι κάτοικοι της πόλης έχουν αφιερώσει ένα ολόκληρο μουσείο στο πολύτιμο αυτό αγαθό.

Μπροστά στο σύμπλεγμα Amir Chakhmaq, υπάρχουν κάποιες κατασκευές, που υποδηλώνουν θρησκευτική γιορτή και μάλιστα Asura. Μια ομάδα φαντάρων δούλευε φτιάχνοντας μια εξέδρα και μια μεγάλη τέντα,

​

στο κέντρο υπήρχε κάτι σα βάθρο, στο οποίο υπήρχαν επιγραφές (όλες έμοιαζαν ίδιες, απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω) και μικρές γλάστρες.

​

Σε ένα περιφραγμένο χώρο ήταν ένα νακχλ (nakhl). Πρόκειται για μια κατασκευή από ξύλο σε σχήμα που θυμίζει τις οξυκόρυφες εισόδους των τζαμιών. Η κατασκευή αυτή, στη διάρκεια των τελετών πένθους, ντύνεται με ένα μαύρο ύφασμα, που έχει στο κέντρο, την απεικόνιση κάποιου τεμένους του Σιιτικού κόσμου, κάποια άλλα σύμβολα (ένα σπαθί, το κοράνι) και πολύχρωμα κείμενα, ένα γύρω. Η τεράστια αυτή κατασκευή τοποθετείται πάνω σε καδρόνια τα οποία μεταφέρουν στις πλάτες τους δεκάδες άνδρες, κατά την τελετή πένθους της Asura. Θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, την περιφορά του στολισμένου επιταφίου των Χριστιανών.

Σε τρεις μέρες, οι Ιρανοί είχαν το Νο Ρουζ, την πρωτοχρονιά τους δηλαδή και τρεις μέρες μετά την επέτειο του μαρτυρικού θανάτου της Φάτιμα Η πρώτη κοσμική, και μάλιστα ζωροαστρική (με πήδους πάνω από φωτιές για εξορκισμό) και γι αυτό όχι τόσο αρεστή στους μουλάδες, ενώ η δεύτερη θρησκευτική, αφορμή να ξεδιπλωθεί ο φανατισμός. Λόγω της δεύτερης και οι κατασκευές που βλέπαμε.

​

Στο βάθος δεξιά, υπάρχει ένα κτίριο με ανεμοπαγίδες. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο σύστημα κλιματισμού, ένα φυσικό aircondition δηλαδή (!!!!). Μοιάζουν με καμινάδες με ανοίγματα γύρω γύρω, από όπου ο αέρας μπαίνει και οδηγείται στο εσωτερικό του κτιρίου χαμηλώνοντας τις αφόρητες θερμοκρασίες του καλοκαιριού της ερήμου. Το σύστημα αυτό το είχαμε δει και στο Σιράζ και θα το βλέπαμε και σε άλλες πόλεις και χωριά της ερήμου.

​

Ακόμα πιο πέρα μια ημικυκλική πινακίδα δείχνει τη θέση του Μουσείου Νερού, ένας προορισμός που μας περίμενε, αφού όμως θα κάναμε κάποια ψώνια.

Όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν το πλανήτη, όταν γιορτάζουν, θέλουν στο τραπέζι τους και το γλυκό τους, έτσι και οι Ιρανοί αγοράζουν γλυκά για το Νέο Έτος. Βλέπαμε παντού ανθρώπους να κουβαλάνε κουτιά με γλυκά. Σε ένα τέτοιο μαγαζί πήγαμε κι εμείς. Βρίσκεται στην πλατεία και γινόταν ένας χαμός. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

​

Γλυκά διαφόρων τύπων, κυρίως του τύπου του μπακλαβά, του αμυγδαλωτού και του μπισκότου. Σε απλές ή πιο περίτεχνες συσκευασίες. Δοκιμάσαμε και διαπιστώσαμε πως ήταν πολύ νόστιμα, με λίγη ζάχαρη, ροδόνερο και πολλά από αυτά με τζίντζερ. Ψωνίσαμε κι εμείς σε συσκευασίες για ταξίδι και βγήκαμε να πάμε λίγα μέτρα πιο πέρα.

 

[dimosf]

​

Μουσείο του Νερού.

Όπως είπαμε η Γιαζντ είναι μια πόλη της ερήμου και στην έρημο το νερό είναι κάτι πολύ περισσότερο από πολύτιμο. Οι κάτοικοι της Περσίας, από την 1η π.Χ. χιλιετία ανακάλυψαν ένα σύστημα μεταφοράς του νερού, από περιοχές που είχαν, όπως τα βουνά, σε περιοχές άγονες ή ημιάγονες. Το σύστημα αυτό είναι γνωστό ως qanāt. Ήταν τόσο αποτελεσματικό που σύντομα διαδόθηκε σε πολλές περιοχές της δυτικής και κεντρικής Ασίας.

Τι είναι όμως τα qanāt;

​

(στη μακέτα φαίνεται αριστερά η σειρά των πηγαδιών)​

Είναι ένα σύστημα πηγαδιών που επικοινωνούν με υπόγεια τούνελ που έχουν μια ήπια κλίση. Όπως είναι προφανές, η κατασκευή τους, κάθε άλλο από εύκολη είναι. Εκεί που ήταν το πηγάδι μπορούσαν να πάρουν νερό αλλά και να κατέβουν για τον καθαρισμό τους, που έπρεπε να γίνεται ταχτικά. Με το σύστημα αυτό μεταφέρονταν νερό από δεκάδες, και καμιά φορά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Υπήρχαν τα κοινόχρηστα qanāt, αλλά και κάποια ιδιωτικά. Οι πλούσιοι φρόντιζαν να αγοράσουν χώρους για να φτιάξουν τα αρχοντικά τους πάνω από τον άξονα μεταφοράς του νερού, όπου με ένα πηγάδι μέσα στο σπίτι εξασφάλιζαν το νερό τους χωρίς να χρειάζεται να το μεταφέρουν.

​

Εκτός αυτού, στα υπόγεια, εκεί που ήταν το πηγάδι, ο συνδυασμός του αέρα από τις ανεμοπαγίδες με τη δροσιά από το τρεχούμενο νερό εξασφάλιζε συνθήκες εξαιρετικές για τους κατοίκους του σπιτιού.

Σε ένα τέτοιο αρχοντικό στεγάζεται το μουσείο.

​

Εκτός από τα ίδια τα κτίρια

​

και τους υπέροχους κήπους, έχει πολλά εκθέματα, μοιρασμένα στα διάφορα δωμάτια. Μακέτες,

​

αντικείμενα και τρόποι μεταφοράς,

​

τρόποι άντλησης και φυσικά το qanāt του σπιτιού.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο, με τις πολλές του σκάλες, με τα πολύ ψηλά σκαλιά, κάτσαμε για λίγο στην αυλή να ξεκουραστούμε πριν φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας,

 

[dimosf]

​

το Τζαμί Jāmeh. Πρόκειται για ένα τέμενος με ηλικία, που ξεπερνά τα 800 χρόνια (12ος αι), αν και πολλές φορές αναφέρεται σαν κτίσμα του 14ου, μιας και τότε έγιναν εκτεταμένες επεμβάσεις.

Η πύλη κάτω από τους δίδυμους μιναρέδες, είναι η ψηλότερη σε όλο το Ιράν και οι μιναρέδες από τους ψηλότερους.

​

Η είσοδος όπως και το εσωτερικό καλύπτονται από γαλάζια, πράσινα και μπεζ πλακάκια, που δίνουν υπέροχο αποτέλεσμα.

Μπαίνοντας, μπροστά απλώνεται μια μεγάλη αυλή

​

και στα αριστερά είναι το Ivan (τετράπλευρο κτίσμα με θόλο, κλειστό μόνο από τις τρεις πλευρές, με την τέταρτη τελείως ανοικτή). Το Ivan είναι στρωμένο με χαλιά,

​

έχει το δικό του Mihrab, την κόγχη, που είναι στραμμένη προς τη Μέκκα

​

και έναν όμορφο, σχετικά λιτό θόλο.

Μπήκαμε και κάτσαμε κάτω, στο παχύ χαλί.

​

Απέναντι μας ένα ζευγάρι καθόταν και σιγοψιθύριζε για αρκετή ώρα. Ο έρωτας μπορεί να βρει παντού στέγη!!

​

Αφού ξαποστάσαμε λίγο ήρθε η ώρα για την πρώτη βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Θέλοντας να πιούμε ένα καφέ,

​

βρήκαμε ήταν πολύ ατμοσφαιρικό café και κάναμε ένα πολύ καλό και αναζωογονητικό μισάωρο διάλειμμα.

 

[dimosf]

​

Η παλιά πόλη της Γιαζντ δεν μοιάζει με τίποτα από όσα είχαμε δει ως τώρα. Ένας λαβύρινθος από στενά, στοές, μάντρες και τοίχους, όλα φτιαγμένα από «πηλό» και στο χρώμα του πηλού. Μικρές πλατείες και ανοίγματα έδιναν μια ανάσα στην πυκνή δόμηση.

​

Σε μια από αυτές ένα νακχλ χωρίς κάλυμμα, περιμένει νάρθει η σειρά του, να στολιστεί, να ακουμπήσει σε δυνατά, αντρικά μπράτσα και να βγει στην Asura, για να θρηνήσει κι αυτό, ένας Αλλάχ ξέρει ποιον Ιμάμη ή ποια Αγία φιγούρα των Σιιτών

​

Εδώ κι εκεί βλέπεις ένα μικροπωλητή, μικρό ή γέρο, άντρα ή γυναίκα.

​

Σειρά είχε η επίσκεψη στο Μαυσωλείο Seyyed Roknoddin. Οι γυναίκες φόρεσαν τα «σεντόνια» τους και μπήκαμε.

​

Ο τάφος κι εδώ στολισμένος, αλλά γενικά τα πράγματα σε αυτό το μαυσωλείο ήταν λιγότερο τυπικά από αυτό στο Σιράζ ή σε αυτά, που θα βλέπαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας.

 

[dimosf]

Μιας και η ώρα είχε περάσει πήγαμε για φαΐ, που ήταν άλλη μια φορά πολύ καλό και η συνέχεια είχε πάλι μαυσωλείο.

​

Το Μαυσωλείο Imam Zadeh Jaafar.

​

Στην είσοδο είδαμε πάλι τους τύπους με τα πράσινα ξεσκονιστήρια (φύλακες), οι γυναίκες «φόρεσαν» πάλι το «σεντόνι» τους και ξεκινήσαμε για να μπούμε μέσα.

​

Ο συνδυασμός των χρωμάτων στην είσοδο είναι καταπληκτικός!!

​

Στο εσωτερικό τα πλακάκια είναι σε λιγότερα χρώματα

​

με το τελικό αποτέλεσμα ξεχωριστά εντυπωσιακό!!

​

Σε αυτό συμβάλλει και το γεγονός, πως τα χαλιά έχουν σχέδια σε αποχρώσεις μόνο του γκρι.

​

Ο χώρος όπου βρίσκεται ο τάφος είναι χωριστά από το χώρο της προσευχής,

​

ορίζεται από μια πόρτα με βαριά, χρυσοποίκιλτα φύλλα, το πάτωμα είναι γυμνό,

​

οι τοίχοι καλύπτονται από καθρέφτες και κυριαρχεί ο πράσινος φωτισμός.

 

[dimosf]

Σαν βγήκαμε το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά. Ξανά στην παλιά πόλη για βόλτες στο παραμύθι!

​

Οι εικόνες γύρω μας γίνονταν ακόμα καλύτερες, όσο περνούσε η ώρα,

​

για να γίνουν μαγικές σαν άναψαν τα φώτα.

​

Ο τάφος του Αλέξανδρου, ένα μνημείο παλιό μεν, αλλά καμιά σχέση με τον Αλέξανδρο, πήρε αυτό το όνομα από τον ποιητή Χάφεζ, που το αναφέρει έτσι σε ένα του ποίημα. Ο φωτισμένος του τρούλος, εκείνη την ώρα, ήταν μια πολύ ωραία εικόνα.

​

Σε ένα σοκάκι είδαμε ένα είδος γαλαρίας-σκάλα με μερικές δεκάδες σκαλιά που κατέβαινε πολύ χαμηλά. Το τέλος της χάνονταν στο σκοτάδι. Πρόκειται για το δημόσιο qanāt. Εδώ έρχονταν παλιότερα για να πάρουν το νερό για το σπίτι. Τι τράβαγε ο κόσμος!!

​

Μερικές εικόνες παραπέμπανε σε χίλιες και μία νύχτες.

​

Μια μαύρη φιγούρα, που στρίβει σε μια γωνιά,

​

ή ο πρασινοκίτρινα φωτισμένος υπαίθριος χώρος προσευχής.

​

Μπήκαμε σε ένα χαμάμ, άδειο από κόσμο, που περίμενε πελάτες μετά το τέλος της προσευχής, που γινόταν εκείνη την ώρα στο διπλανό Τζαμί Jāmeh.

 

[dimosf]

​

Πήγαμε ξανά στο τζαμί να το δούμε και να το θαυμάσουμε εκείνη την ώρα φωτισμένο με ένα απόκοσμο μπλε φως.

​

Η προσευχή δεν γινόταν στο κεντρικό Ivan, αλλά σε παρακείμενο χώρο ακριβώς απέναντι από την κύρια πύλη.

Ο Abbas μας πρότεινε αν θέλαμε να μας πάει να δούμε την παλιά πόλη από ψηλά φωτισμένη. Μέσα από το λαβύρινθο των μισοφωτισμένων στενών φτάσαμε σε ένα κατάστημα χαλιών. Μπήκαμε, κάτι τους είπε ο Abbas και ανεβήκαμε τους τρεις ορόφους μέχρι την ταράτσα. Το θέαμα από εκεί πάνω δεν περιγράφεται.



Οι στέγες της παλιάς πόλης,

​

το Τζαμί Jāmeh,

​

οι φωτισμένοι θόλοι άλλων κτισμάτων και

​

οι φωτισμένες ανεμοπαγίδες πάνω από τις στέγες. Όνειρο!!!

​

Κατεβαίνοντας είχε τσάι και ψηστίρι, με τη σχετική επίδειξη. Αν και αυτά που βλέπαμε ήταν άκρως δελεαστικά, οι τιμές ήταν άκρως απαγορευτικές για τα πορτοφόλια μας. Έτσι καληνυχτίσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και πήγαμε στο τζαμί να βρούμε αυτούς που δεν είχαν έρθει μαζί μας.

Έφτασε η ώρα να πάμε για ύπνο. Την άλλη μέρα είχαμε ταξίδι με πολλά αξιοθέατα μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας.

Είχα διαβάσει πολλά και καλά για τη Γιαζντ και οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλές. Ομολογώ πως η πόλη αυτή της ερήμου με μάγεψε. Η απλότητα των γραμμών της αρχιτεκτονικής και των χρωμάτων σε συνδυασμό με την ιδιομορφία του Ζωροαστρισμού ήταν τα βασικά στοιχεία αυτής της μαγείας. Άλλο ένα όμως στοιχείο που το επισήμανα και στο τέλος της προηγούμενης μέρας, πραγματικά με γοήτεψε.

​

Οι υπέροχες τοιχογραφίες. Με αυτές τις τοιχογραφίες θέλω να κλείσω και τη μέρα αυτή. Μια μέρα, που οι εικόνες θάμπωσαν μάτια και νου. Αφήνω τη «βασίλισσα» της ερήμου σίγουρος πως θα συναντηθούμε πολλές φορές στα όνειρά μου και με την ευχή να μπορέσω κάποτε να την ξαναδώ στην πραγματικότητα! Εις το επανειδείν!!!



Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015gYAZD171832015



Από http://disaki.blogspot.gr/2015/06/blog-post_14.html

 

[dimosf]

6. Στο δρόμο για το Ισφαχάν!

19 Μαρτίου 2015 (28 Espand 1393)

​

Έδωσε ο Ζαρατούστρα και ξημέρωσε η μέρα, που θα αποχαιρετούσαμε το Θεό της φωτιάς και την πόλη του, για άλλες πολιτείες της μαγευτικής αυτής χώρας.

Η πορεία μας βορειοδυτική, με στάση σε δύο πόλεις πριν φτάσουμε στο διαμάντι του Περσικού στέμματος, την πόλη του Isfahanή Esfahan ή Ισπαχάν όπως το ξέραμε παλιότερα εμείς εδώ.

Το τοπίο στη διαδρομή μας μονότονα άνυδρο, με εικόνες, σαν κι αυτές που είχαμε δει και τις προηγούμενες μέρες.

​

Οι πόλεις και τα χωριά φτιαγμένα λες από λάσπη με κάποιες πινελιές για να σπάει το μονότονο χρώμα του πηλού.

Ώσπου μπήκαμε στην Meybod, την πόλη που θα κάναμε την πρώτη μας στάση για να δούμε πολλά, μοναδικά και άκρως ενδιαφέροντα.

​

Στην είσοδο της πόλης είναι μια πλατεία με ένα σιντριβάνι. Από τέσσερεις υδρίες τρέχουν νερά, πολλά νερά!

​

Απέναντι είναι ένα κυλινδρικό κτίσμα, καλοσυντηρημένο και επισκέψιμο. Εκεί σταματήσαμε κι εμείς για μια επίσκεψη. Πρόκειται για έναν περιστερώνα. Δεν λειτουργεί πια σαν τέτοιος, αλλά είναι αξιοθέατο και έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

​

Το εσωτερικό του είναι μια μεγάλη «πολιτεία», που στις δόξες της θα ήταν και εξαιρετικά πολύβουη. Σήμερα είναι ήσυχη μιας και οι πάλαι ποτέ ένοικοί της την έχουν πια παραδώσει στα περίεργα μάτια των ανθρώπων.

​

Εκατοντάδες φωλιές για τα περιστέρια, φτιαγμένες σε επάλληλους ορόφους, συγκροτούν μια τεράστια «περιστερένια» πολυκατοικία. Προφανώς, κάθε τέτοιος περιστερώνας θα έδινε μεγάλες ποσότητες κοπριάς, απαραίτητης για τα χωράφια. Και φυσικά θα ήταν μια πλούσια πηγή κρέατος, μιας και το περιστέρι υπήρξε εκλεκτό έδεσμα σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σήμερα σε πολλές χώρες, κυρίως της Ασίας.

 

[dimosf]

​

Επόμενη στάση η ακρόπολη της πόλης (NarinCastle). Πρόκειται για πλινθόκτιστο κάστρο, στο κέντρο, σχεδόν, της πόλης. Φαίνεται να υπήρχε οχυρό σε αυτή τη θέση από αρχαιοτάτων χρόνων. Το κεντρικό κτίσμα συνδέεται με την Παρθική αυτοκρατορία. Υπάρχουν απόψεις, που λένε πως είναι το παλιότερο πλινθόκτιστο κάστρο στον κόσμο

​

και στην είσοδο του χώρου η επιγραφή μνημονεύει σαν «γενέθλια» χρονολογία το 4000 π.Χ. (!!!!!!), φυσικά με αλλεπάλληλες προσθήκες, αλλαγές και συντηρήσεις στο πέρασμα των αιώνων.

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η αλήθεια, γεγονός είναι πως είναι πέραν από κάθε περιγραφή.

​

Η περιήγηση μέσα από τα στενά, ανηφορικά και πολλές φορές λαβυρινθώδη περάσματα,

​

τις πύλες που οδηγούν σε «ταράτσες» ή πύργους,
http://s1249.photobucket.com/user/dimosf2/media/2015 IRAN 2/DSC_0994_zpsi6ndrbd8.jpg.html

​

σε «φέρνει» αιώνες πίσω.
http://s1249.photobucket.com/user/dimosf2/media/2015 IRAN 2/DSC_0994_zpsi6ndrbd8.jpg.html

​

Από διάφορα ανοίγματα
http://s1249.photobucket.com/user/dimosf2/media/2015 IRAN 2/DSC_0994_zpsi6ndrbd8.jpg.html

​

και από τα πιο ψηλά σημεία η θέα προς την πόλη είναι πολύ εντυπωσιακή.

​

Παντού το κοκκινοκίτρινο χρώμα του πηλού!
http://s1249.photobucket.com/user/dimosf2/media/2015 IRAN 2/DSC_0994_zpsi6ndrbd8.jpg.html

​

Παντού υπήρχαν κατατοπιστικότατες πινακίδες στα φαρσί και τα αγγλικά. Με λίγα λόγια, είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος χώρος.
http://s1249.photobucket.com/user/dimosf2/media/2015 IRAN 2/DSC_0994_zpsi6ndrbd8.jpg.html

​

Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν έχει να κάνει με τον αρχαιολογικό χώρο, αλλά με την καλαισθησία των σύγχρονων Ιρανών, ήταν τα καλάθια αχρήστων. Πήλινα, με ανάγλυφο το σήμα της απόρριψης των σκουπιδιών «έδεναν» απόλυτα με τον χώρο !

​

Γυρίσαμε όλο το κάστρο, θαυμάσαμε τις κατασκευές, θαυμάσαμε τη θέα, βγάλαμε πολλές, μα πάρα πολλές, φωτογραφίες και βγήκαμε για τα επόμενα αξιοθέατα, που βρίσκονται λίγες εκατοντάδες μέτρα από το κάστρο και είναι όλα μαζί.

 

[dimosf]

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων, που αποτελείται από το καραβανσεράϊ ShahAbbasi, δίπλα στο οποίο είναι το Μουσείο των ταχυδρομείων, η δεξαμενή του νερού της πόλης και απέναντι, το παγόσπιτο.

​

Πήγαμε πρώτα στο Μουσείο των ταχυδρομείων. Είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων, γύρω από μια κεντρική αυλή, φτιαγμένο στην εποχή της δυναστείας των Qajar, που χρησίμευε σαν στάση, ξεκούραση και αλλαγή αλόγων των ταχυδρόμων, που μετέφεραν επιστολές παντού στα εδάφη του βασιλείου. Η Meybod αποτελούσε σημαντικό σταθμό στο δίκτυο αυτό. Σήμερα στα κτίρια, που άλλοτε ήταν στάβλοι ή χώροι ανάπαυσης εκτίθενται αντικείμενα που έχουν σχέση με τα ταχυδρομεία, άλλοτε και σήμερα.​

​

Ομοιώματα αλόγων στην αυλή,

​

μια κούκλα ντυμένη ταχυδρόμος,

​

ένα άλλος σφραγίζει το γράμμα με ένα πρωτόγονο τρόπο,

​

σε πολλές προθήκες γραμματόσημα διαφόρων εποχών

​

και ένα παλιό γραμματοκιβώτιο, με επιγραφή στα γαλλικά και φόντο την Περσική σημαία.

 

[dimosf]

​

Μέσα από σκεπαστούς διαδρόμους πήγαμε να δούμε το καραβανσεράϊ Shah Abbasi.

​

Μια μεγάλη αυλή και γύρω πολλά δωμάτια, που κάποια χρησιμοποιούνται σήμερα σαν εργαστήρια και καταστήματα χειροτεχνίας.

​

Έξω από το καραβανσεράϊ υπάρχει ένα θολωτό κτίριο με 4 ανεμοπαγίδες.

​

Αυτό είναι δεξαμενή του νερού της πόλης.

​

Απέναντι βρίσκεται το τέταρτο κτίριο του συμπλέγματος, το παγόσπιτο. Είναι ένα κτίριο με ένα κωνικό θόλο.

​

Στην πραγματικότητα, μέσα υπάρχει ένας ανεστραμμένος κόλουρος κώνος, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, στον οποίο τοποθετούσαν χιόνι, στη διάρκεια του χειμώνα, για χρήση στη διάρκεια της καυτής θερινής περιόδου.

Εκεί τελειώσαμε την επίσκεψη στην Meybod και μπήκαμε στο βανάκι για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

 

[soudianos]

κι εγώ έχω τον παπού !!!!