Κομόρες Τανζανία Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει (Κομόρες-Τανζανία), μόνο μη κάτσουμε άλλο σπίτι…

[coccobill]

Και με τι μηχανη, ειπαμε, τραβηχτηκαν οι υποβρυχιες φωτογραφιες?
(Ο αναστεναγμος εξυπακουεται.. )

 

[hydronetta]

Και με τι μηχανη, ειπαμε, τραβηχτηκαν οι υποβρυχιες φωτογραφιες? (Ο αναστεναγμος εξυπακουεται.. )

Panasonic Lumix DMC-TS3, κάπου 300+ ευρώ, βέβαια με μια μικρή διόρθωση μετά στο photoshop (απλά αυτόματο smart fix που με ένα κλικ διορθώνει contrast κλπ κλπ)
Δες το συγκριτικό τεστ για υποβρύχιες
'Compact Waterproof' Camera Group Test (Q3 2011) Review: 1. Introduction: Digital Photography Review

 

[deka]

Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε!!! Αυτή δεν είναι απλά μια ιστορία, είναι εμπειρία ζωής!

 

[hydronetta]

Κεφ.8: Grande Comore

H πτήση επιστροφής στο Moroni ήταν προγραμματισμένη για το μεσημέρι. Εμείς όμως για ένα ανεξήγητο λόγο είχαμε οδηγίες να βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο 2 ώρες νωρίτερα. Ούτε διεθνή πτήση από το Heathrow να παίρναμε! Έτσι δεδομένης της απόστασης και του άθλιου οδοστρώματος, ήταν αναγκαίο να ξεκινήσουμε αμέσως μετά το πρόγευμα. Ίσα ίσα προλάβαμε μια τελευταία βουτιά στη θάλασσα πριν ετοιμαστούν οι βαλίτσες.
Αποχαιρετήσαμε τους λιγοστούς εναπομείναντες τουρίστες του lodge μας (όλοι γάλλοι) και ιδιαιτέρως το ζεύγος εκ της Reunion που άκουσον άκουσον μας αιφνιδίασε βάζοντάς μας να ακούμε στο δείπνο Παντελή Θαλασσινό (διότι όταν υπήρχε ρεύμα ακούγαμε μουσική από USB μέσω ενός laptop-πολυτέλειες δηλαδή)

Το βανάκι αγκομαχώντας πήρε πάλι την άγουσα κι εμείς αποχαιρετούσαμε τις εικόνες που μας συντρόφεψαν όλες αυτές τις μέρες μ’ένα βαθύ αναστεναγμό. Στη διαδρομή λίγο πριν τον αεροδρόμιο ανέβηκε στο αυτοκίνητο ο ξεναγός που είχε αναλάβει να μας υποδεχθεί την πρώτη μέρα. Στη σύντομη συζήτηση μαζί του μας εκμυστηρεύτηκε ότι στη ζωή του πέρασε μεγάλες φτώχειες όντας άνεργος εντούτοις όχι πεινασμένος καθώς η μητέρα φύση παρείχε ότι ήταν απαραίτητο για μια στοιχειώδη επιβίωση. Μιας και ασχολείτο με τη μουσική και είχε ερασιτεχνική μπάντα αποφασίσαμε να αγοράσουμε το cd του, ως κίνηση συμπάθειας και οικονομικής ενίσχυσης.

Στο αεροδρόμιο (εννοείται πάλι χωρίς εισιτήρια στα χέρια μας) παραδώσαμε τις αποσκευές μας και αφού απολαύσαμε ένα ρόφημα στο καφέ έναντι του… terminal (;!) διασχίσαμε τη… κουρτίνα που οδηγούσε στον μικρό χώρο αναμονής. Μην σας ξεγελά ότι βρισκόμαστε στις Κομόρες. Ο έλεγχος, έλεγχος. Οι χειραποσκευές επισκοπήθηκαν, αναπτήρες και μπουκαλάκια νερού παρακρατήθηκαν. Ο χώρος αναμονής με μερικά πλαστικά καθίσματα διέθετε και VIP παράρτημα όπου οι επιβάτες την άραζαν σε…καναπέδες. Η σύντομη πτήση επιστροφής στην Grande Comore υπήρξε απαράλλακτη με το ίδιο αεροσκάφος και τους ρώσους πιλότους.

Λάβα και καταγάλανα νερά. Το σκηνικό στην Grande Comore

Kαταλύσαμε εκ νέου στο Jardin de la paix μόνο που αυτή τη φορά είχαμε μεγαλεία. Μας παραχωρήθηκαν 2 διαμερίσματα στον 1ο όροφο στην ίδια τιμή κι έτσι βρεθήκαμε να διαθέτουμε χώρο καθιστικού καθώς και μπαλκονάκι για να κατασκοπεύουμε τη κίνηση στο δρόμο.

Το πρόγραμμα για το απόγευμα ήταν ελεύθερο. Κάποιοι αποφάσισαν να παρακολουθήσουν μια συναυλία (που προέκυψε φιλανθρωπική εκδήλωση με ελάχιστη μουσική), κάποιοι απόλαυσαν μια παρατεταμένη σιέστα, ενώ οι τρείς τραβελστορίτες αποφάσισαν να νοικιάσουν ένα ταξί για να επισκεφθούν την Κομοριανή εκδοχή της Πομπηίας: το χωριό Singhani, στο νότο, που θάφτηκε κάτω από τη λάβα του ηφαιστείου Karthala, στην έκρηξη του 1977.

Υπάρχει εδώ μια ενδιαφέρουσα ιστορία: ο τρελός του χωριού δύο βδομάδες πριν την έκρηξη ροβολούσε τους δρόμους του χωριού προειδοποιώντας για επικείμενη καταστροφή. Όλοι κώφευαν, όμως 3 μέρες πριν την έκρηξη, σαν άρχισε η γης να σείεται, πήραν στα σοβαρά τα λόγια του. Όταν το ηφαίστειο άρχισε να ξερνάει καυτή λάβα, το χωριό εκκενώθηκε πλην του τρελού ο οποίος αποφάσισε να αναζητήσει καταφύγιο στο σχολείο του χωριού. Ως εκ θαύματος αν και η λάβα κατάπιε τα πάντα στο πέρασμά της, εντούτοις άφησε άθικτο το σχολείο. Εκεί παρέμεινε απομονωμένος για μέρες μέχρι να καταφθάσουν οι διασώστες. Μόνο, που πλέον είχε αποτρελαθεί…. Από την έκρηξη το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς μεν, προέκυψαν οφέλη δε: η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου απέκτησε ένα ωραιότατο γήπεδο ποδοσφαίρου από την λάβα που επιπεδώθηκε!!

Η διαδρομή προς την Κομοριανή Πομπηία ήταν μια δοκιμασία.
Το οδόστρωμα σε άθλιο χάλι, η κίνηση πυκνή κι ως εκ τούτου δεν είναι απορίας άξιον που για σκάρτα 20 χιλιόμετρα χρειαστήκαμε πάνω από 1 ώρα για να φτάσουμε. Με οδηγίες από τους ντόπιους ανηφορίσαμε σε ένα πλάτωμα μέσα σε μια πλαγιά καταμαύρη από τη λάβα όπου η φύση είχε αρχίσει ν’αναγεννιέται. Αναλογιστήκαμε το μέγεθος της καταστροφικής μανίας που ξέρασαν τα έγκατα της γης σαν αντικρίσαμε αυτό το μαύρο ποτάμι να κατρακυλάει τη πλαγιά συναντώντας τη θάλασσα. Το ανθρώπινο πείσμα όμως οδήγησε τους κατοίκους να ξαναφτιάξουν το χωριό (αδιάφορο οικιστικά). Πάντως το γήπεδο ποδοσφαίρου όπως διαπιστώσαμε το τιμούν ιδιαίτερα οι τοπικές ομάδες.

Singhani

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας, μας περίμενε μια έκπληξη. Πέσαμε στην δεξίωση των θυρανοιξίων της patisserie του ξενοδοχείου μας. Ένας λόφος από πολύχρωμα macarons περιφερόταν ανάμεσα στους καλεσμένους κι εμείς τα τιμήσαμε δεόντως. Και μιας και τα επίπεδα γλυκόζης είχαν μειωθεί λόγω της αποχής από τη ζάχαρη τόσες μέρες στο Μoheli, τιμήσαμε όσα γλυκά και κρουασάν φάνταζαν ελκυστικά στο αχόρταγο μάτι μας. Φιλότιμη προσπάθεια για τα τοπικά δεδομένα, αλλά γευστικά μακράν απείχαν από αυτό που έχουν συνηθίσει οι ουρανίσκοι μας.

Ταυτόχρονα μεταξύ καφέ και κρουασάν μας πλησίασε ο οδηγός για το επικείμενο τουρ στο νησί την επόμενη μέρα. Ψηλός, γεροδεμένος, επικοινωνιακός, με χαμόγελο διαφήμιση οδοντόκρεμας μας συστήθηκε: "Quinzeans(?!) με λένε, ήμουν πρώην τερματοφύλακας της Εθνικής Κομόρων, νυν διαιτητής, έχω μόνο μια σύζυγο, κάμποσα παιδουλίνια να τρέχουν πάνω κάτω στο σπίτι κι ένα υπέροχο βανάκι για να ξεναγηθείτε ξεκούραστα και οικονομικά στο νησί".
Tα ατέλειωτα πειράγματα, τα γέλια (αναδεικνύοντας την κάτασπρη οδοντοστοιχία του) και τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα από τη τροπική ζέστη κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο στήθος του μουσκεύοντας το μπλουζάκι του… ελπίζω να θυμάστε…), προκάλεσαν διαστολή της κόρης και ρίγη ενθουσιασμού στα θήλεα της παρέας μας.

Η μέρα ανέτειλε και μετά το γευστικό πρωινό, ο Quinzeans μας περίμενε πιστός στο ραντεβού του γεμάτος γέλια και πειράγματα προς τις κυρίες. Πολυτέλεια το βανάκι του, υπερεπαρκές σε θέσεις (καμία σχέση με το αντίστοιχο στο Μοheli) και με βάση τα συμφωνηθέντα κινήσαμε με κατεύθυνση τα ανατολικά του νησιού.

Στη διαδρομή μέσα από τους δρόμους του Moroni ξαφνικά ο οδηγός μας κάνει στάση. «Να πάρουμε και μερικούς επιβάτες να τους πετάξουμε πιο κάτω;» παρατήρησε. Αλληλοκοιταχθήκαμε, αισθανθήκαμε ελαφρά αμήχανοι όμως δεν φέραμε αντίρρηση κι έτσι μια ντουζίνα επιβάτες που ανέμεναν ασκόπως συγκοινωνία στη γωνιά του δρόμου εισέβαλλαν στο βανάκι. Τα προβλήματα όμως ανέκυψαν όταν αντί του δρόμου προς τα ανατολικά εμείς ακολουθήσαμε την δυτική ακτή προς το αεροδρόμιο, ανατρέποντας το προβλεπόμενο πρόγραμμα. Ο οδηγός μάλιστα παρέμενε σιωπηλός έχοντας χάσει το γνωστό του χιούμορ… Ύποπτο… Στο αεροδρόμιο εγκαταλείψαμε τους πάντες (πλην ενός) κι εκεί το μυστήριο λύθηκε. Ήταν όλοι τους υπάλληλοι του τελωνείου. Κι επειδή τα πάντα σ’αυτή τη μικρή κοινωνία είναι διαπλεκόμενα, αυτή η «εξυπηρετησούλα» με κάποιο τρόπο θα εξαργυρωνόταν στο μέλλον.

Ο Quinzenans μεταμορφώθηκε ως δια μαγείας. Οδηγώντας προς το βορρά, ξαναβρήκε το γνώριμο γέλιο και τα λογοπαίγνιά του.
Όπως οδεύαμε προς το χωριό Ntsaoueni το μάτι μας έπεσε σε ένα παραθαλάσσιο μαγκρόβιο δάσος. Υποχρεωτική σύντομη στάση για να περιδιαβούν οι πρωτοστάτες τραβελστορίτες ανάμεσα στα χαμηλά δενδρύλλια που βύθιζαν τις ρίζες τους μέσα στη λάβα και το θαλασσινό νερό και να τα αποθανατίσουμε. Κι ενώ εγώ κι ο travelogatos χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια ανάμεσα στις νερολακκούβες, το malysaκι μας με τις σαγιονάρες συνάντησε δυσκολίες. Έπρεπε να επιστρατευτούν τα στιβαρά μπράτσα του εναπομείναντος επιβάτη, ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα από τη τροπική ζέστη κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο στήθος του μουσκεύοντας το μπλουζάκι του (σίγουρα θυμάστε…) για να εξασφαλιστεί η σωματική της ακεραιότητα.

Στους σκονισμένους δρόμους του χωριού Ntsaoueni κάναμε στάση λίγο πιο έξω από το τζαμί της πόλης. Τα σπίτια και τα κοιμητήρια τριγύρω όλα χτισμένα με κατάμαυρο ηφαιστειακό υλικό.

Στους δρόμους του Ntsaoueni

Εδώ κατά τη παράδοση βρίσκεται ο τάφος του χαλίφη Mohammed Athoumani Kouba, ξαδέλφου του Μωάμεθ και ενός εκ των ιδρυτών του Ισλάμ στις Κομόρες. Επισκεφθήκαμε ένα χώρο ακριβώς απέναντι από το τζαμί περνώντας μια περίτεχνα σκαλισμένη εξώθυρα.

Λεπτομέρεια

Το εσωτερικό ήταν τόπος προσευχής ως εκ τούτου εισήλθαμε χωρίς παπούτσια. Γυμνός από οποιαδήποτε διακόσμηση, σχεδόν εγκαταλειμμένος, όμως με πρόσφατα ευρήματα που έκαναν τους ντόπιους εξαιρετικά περήφανους. Μόλις προ τριμήνου στο έδαφος του κτηρίου ανακαλύφθηκαν υπολείμματα παλιότερου τζαμιού το οποίο κατά τους ειδικούς θεωρείται από τα αρχαιότερα στον ισλαμικό κόσμο.

Περιδιαβήκαμε τα ερημικά στενά για να καταλήξουμε στη παραλία του χωριού που έσφυζε από ζωή. Η μικρή αμμώδης παραλία πάσχιζε να βρει την έξοδο προς τη θάλασσα που την κατέκλυζαν σχηματισμοί μαύρης λάβας. Οι ενήλικες ήταν νωχελικά αραγμένοι γύρω κάτω από ένα δένδρο που δέσποζε στη παραλία.

Πρωταγωνιστές όμως κι εδώ μια μεγάλη ομάδα αγοριών διαφόρων ηλικιών που έπαιζαν αμέριμνα με το νερό. Τα νεαρότερα σε ηλικία χωρίς ίχνος ντροπής να κρύψουν τη γύμνια τους μας περικύκλωσαν σύντομα με φωνές. Ούτε ο φακός της μηχανής υπήρξε ανασταλτικός παράγοντας. Περήφανα, σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στο κόσμο πόζαραν σε στρατιωτικό χαιρετισμό δίπλα μας και με εκκωφαντικά χαχανίσματα έβλεπαν τις φωτογραφίες στην οθόνη της. Εκεί είδαμε ότι τα παραδοσιακά κανό κατασκευάζονται από ένα μοναδικό κορμό δέντρου που σκαλίζεται για σχηματιστεί το εσωτερικό του.

Οι εικόνες κατέκλυζαν τις αισθήσεις και το μυαλό μου. Αισθανόμουν πως θα μπορούσα να μείνω εκεί για μέρες. Να αφεθώ σε μια νωχελική απραξία, να απαρνηθώ κάθε ευκολία, κάθε περιττό και να χαρώ τη παρέα των παιδιών που βιώνουν την παιδικότητά τους με ένα τρόπο ξεχασμένο πια από κείνα των δυτικών κοινωνιών.

Συνεχίσαμε κι άλλο βόρεια για να κάνουμε στάση σε μια μικρή παραλία γεμάτη τεράστιους κοκοφοίνικες. Μια γελάδα έβοσκε αμέριμνα και μια παρέα παιδιών έπαιζε ποδόσφαιρο με αυτοσχέδια μπάλα. Μια καρύδα τυλιγμένη με κουρέλια. Πόσες μνήμες μου ανέσυρε από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που όλα τα φυσικά υλικά έπαιρναν σχήμα και ζωντάνευαν στα χέρια μας σύμφωνα με τις επιταγές της παιδικής μας φαντασίας.

Φιλόδοξοι Μαραντόνα

Φτάνοντας στο χωριό Mitsamiouli έγιναν αρχικά οι συνεννοήσεις για το μεσημεριανό γεύμα. Παρά τις ενστάσεις μου ότι στις Κομόρες η υπόθεση αστακός είναι μια πονεμένη ιστορία, η παρέα παρέμεινε αμετακίνητη και τους παράγγειλε. Εγώ που δεν τους τιμώ και ιδιαίτερα ζήτησα να πέσει κι ένα ψαράκι στη θράκα για να γεμίσω το στομάχι μου.

Κατευθυνθήκαμε στη συνέχεια προς το παραθαλάσσιο “resort” στη παραλία Maloudja. Παρακμή σε όλο το μεγαλείο τα bungalows του συγκεκριμένου καταλύματος όμως η θέση του προνομιούχα καθώς διαθέτει μια από τις καλύτερες παραλίες της Grande Comore. Φαρδιά με λεπτόκοκκη άμμο αφράτη σα ζάχαρη, με τεράστιους κοκκοφοίνικες να σκύβουν ευλαβικά πάνω από το κεφάλι σου, με ελάχιστους δυτικούς τουρίστες τόσο που να μην διαταράσσουν το νιρβάνα σου σαν έβρισκες καταφύγιο κάτω από τη σκιά τους. Όλα θα ήταν αρκούντως ειδυλλιακά αν…. αν δεν ήταν ώρα της άμπωτης! Τα νερά είχαν αποτραβηχτεί αποκαλύπτοντας αδιαπέραστους βράχους στο βυθό της θάλασσας. Στο κομμάτι που άνετα μπορούσες να κολυμπήσεις, το νερό ζήτημα να έφτανε μέχρι τα γόνατα. Ουδείς το αποτόλμησε. Μόνο εγώ, ο Φιλάρετος κι η Στέλλα με την τελευταία να είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ως λάτρης της κολύμβησης.
Μετά το τσαλαβούτημα αρκέστηκα να την αράξω κάτω από ένα κοκοφοίνικα και να χαλαρώσω ενόσω οι υπόλοιποι απολάμβαναν ένα ρόφημα. Με τις καρύδες όμως υπερκείμενες της κεφαλής μου αποφάσισα ότι δεν θα το παίξω Ισαάκ Νεύτωνας. Διότι αν στον διάσημο επιστήμονα η πτώση του μήλου προκάλεσε μια αναλαμπή ευφυΐας, σε μένα η κρανιοεγκεφαλική κάκωση ήταν εξασφαλισμένη.
Αποφάσισα να επιδοθώ με τους υπόλοιπους σε shopping therapy στην πλανόδια businesswoman που αξιοποιούσε επ’ωφελεία της ότι καλούδι της προσέφερε απλόχερα ο βυθός της θάλασσας. Υπέροχα κοχύλια σε ποικίλα μεγέθη, χρώματα και σχηματισμούς σε τιμές αντάξιες ευρωπαϊκών πορτοφολιών. Ήταν άλλωστε από τις λιγοστές γυναίκες που χωρίς πρόβλημα δέχθηκε να φωτογραφηθεί. Η επιχειρηματικότητα άρει οιεσδήποτε ενστάσεις ή πεποιθήσεις.

Είχε έρθει η ώρα του γεύματος και ο οδηγός μας οδήγησε σ’ένα αποστακτήριο ylang ylang που διέθετε και χώρο εστιατορίου-…ντισκοτέκ! Αφού είδαμε τη διαδικασία απόσταξης μέσα στα παμπάλαια καζάνια να βράζουν με τα καυσόξυλα κι αφεθήκαμε στις εξωτικές μυρωδιές του (θυμίζει έντονα γιασεμί), μέσα σε αφόρητη ζέστη καθίσαμε στο παντέρμο εστιατόριο ώσπου άρχισαν να καταφθάνουν βουνά τα καλούδια. Ρύζια, πατάτες, αστακοί και η ψαρούκλα που είχα παραγγείλει. Όμως οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. Άνοστοι και κακομαγειρεμένοι οι ψητοί αστακοί. Σαν ήρθε και η λυπητερή των 120? (ποσό αστρονομικό για τα Κομοριανά δεδομένα), εκεί η απογοήτευση μετατράπηκε σε αγανάκτηση παρά την ευγενική χορηγία αποστάγματος ylang ylang. Για μένα το μόνο πρόβλημα ήταν ότι κατασπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο από τη περιήγηση μιας κι είχε μεσημεριάσει κι είχαμε αρκετό δρόμο μπροστά μας.

Το αποστακτήριο ylang ylang


Το υπόλοιπο τουρ ήταν ένα ράλι με το χρόνο δεδομένης και της άθλιας κατάστασης του οδοστρώματος. Σύντομη στάση στη Lac Sale, μια λίμνη εντός κώνου παλαιότερου κρατήρα μόλις μια ανάσα από τη παραλία.
Η ύπαρξή της κι εδώ συνδέεται με τοπικούς θρύλους: ένα περιφερόμενος μάγος που έφθασε σ’ένα γειτονικό χωριό ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Η άρνηση των κατοίκων ήταν αρκετή για να προκαλέσει την οργή του υπό τη μορφή πλημμύρας που έπνιξε το χωριό σχηματίζοντας έτσι τη λίμνη. Οι δοξασίες αυτές λέγεται ότι επιζούν στη συνείδηση των κατοίκων του γειτονικού χωριού Βangoi-Kouni, οι οποίοι πάντα έχουν μια καρύδα standby για τον διψασμένο οδοιπόρο ώστε να μην έχουν ίδια τύχη. Ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να κάνουμε την πεζοπορία περιφερικά του κώνου. Σίγουρα η θέα προς τις ακτές θα ήταν μαγευτική.

Lac Sale


Από τη λίμνη μέχρι το χωριό Chomoni στα ανατολικά του νησιού, που είχε προγραμματιστεί μια στάση για μπάνιο η διαδρομή μας φαινόταν ατέλειωτη. Aκολουθώντας μια συντομότερη μεσόγεια διαδρομή περνούσαμε μέσα από χωριά πανομοιότυπα σχεδόν κι αδιάφορα αρχιτεκτονικά. Μόνη διαφορά η εγκαρδιότητα του κόσμου που σε κάθε ευκαιρία μας χαιρετούσε, χαμογελώντας και φωνάζοντας: “Bonjour!” Όμως η συσσωρευμένη κούραση ήδη είχε καταβάλει κάποιους από μας και η άφιξη στη μικρή παραλία του χωριού έγινε δεκτή με περισσή ανακούφιση.

H εθνική οδός στην Grande Comore

Ο νεφοσκεπής ουρανός δεν ήταν σύμμαχος, ούτε και η θάλασσα που για πρώτη φορά την αντικρίσαμε φουρτουνιασμένη, όμως η παρουσία των ντόπιων που έπαιζαν με τα αφρισμένα κύματα ήταν ένα καλωσόρισμα να βουτήξουμε στα γαλαζοπράσινα νερά. Η είσοδός μας έγινε δεκτή με επιφωνήματα, βουτάγαμε κι εμείς σαν μικρά παιδιά…

Στο Chomoni

Η επιστροφή έγινε από το μεσόγειο δρόμο στους πρόποδες του ηφαιστείου Kalrtala. Η φύση μας εξέπληξε πόσο διαφορετική ήταν. Ο Quinzeans είχε επιδοθεί με την Ελένη σε μια ανάλυση περί… συζυγικής απιστίας, ενώ εμείς αφεθήκαμε να απολαμβάνουμε τα χρώματα του ηλιοβασίλεματος καθώς ξεκινήσαμε τη κάθοδό μας προς το Moroni.

Περάσαμε το παραθαλάσσιο χωριό Itsandra όπου γινόταν ο κακός χαμός από τη νεολαία που απολάμβανε την απογευματινή κυριακάτικη περατζάδα. Μετά από ένα σύντομο ρόφημα σ’ένα καφενέ στο Moroni καταλήξαμε στο ξενοδοχείο μας για το αποχαιρετιστήριο δείπνο.

Aποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες. Την επόμενη μέρα αναχωρούσαμε για Dar Es Salaam.

Κάθισα για λίγο στο μπαλκόνι κι έκλεισα τα μάτια. Αναλογίστηκα όλα όσα βιώσαμε τις πρηγούμενες μέρες σ’αυτή τη ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη και ειδικά στο Moheli. Κι ένας χείμαρρος εικόνων με κατέκλυσε. Ήμουν ευτυχισμένος…

 

[_antonis_]

Ίσα ίσα προλάβαμε μια τελευταία βουτιά στη θάλασσα πριν ετοιμαστούν οι βαλίτσες.

Πόσο σας λυπάμαι...

Tα ατέλειωτα πειράγματα, τα γέλια (αναδεικνύοντας την κάτασπρη οδοντοστοιχία του) και τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα από τη τροπική ζέστη κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο στήθος του μουσκεύοντας το μπλουζάκι του… ελπίζω να θυμάστε…), προκάλεσαν διαστολή της κόρης και ρίγη ενθουσιασμού στα θήλεα της παρέας μας.

Έπρεπε να επιστρατευτούν τα στιβαρά μπράτσα του εναπομείναντος επιβάτη, ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα από τη τροπική ζέστη κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο στήθος του μουσκεύοντας το μπλουζάκι του (σίγουρα θυμάστε…) για να εξασφαλιστεί η σωματική της ακεραιότητα.

Δεν παίζεσαι!!!

Μ'αρέσει που θυμάσαι όλους τους μύθους του... Τους σημείωνες κάπου;

Όλες οι φωτ/φίες υπέροχες. Περισσότερο αυτή με το δάσος, που έπρεπε να επιστρατευτούν τα στιβαρά μπράτσα του εναπομείναντος επιβάτη, ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα από τη τροπική ζέστη κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο στήθος του μουσκεύοντας το μπλουζάκι του (σίγουρα θυμάστε…) για να εξασφαλιστεί η σωματική ακεραιότητα Malysa.

Αυτή με την παραλία και τους φοίνικες και αυτή με τις 2 γυναίκες με τα ζωηρόχρωμα ρούχα.

 

[hydronetta]

Οι μύθοι;; να'ναι καλά ο Lonely Planet
Το ειχαμε διαβάσει, μας είχε κάνει εντύπωση και απλά το αναπαρήγαγα

 

[pigi_dikaiou]

Τωρα....εκανες και μενα ευτυχισμενη...

 

[isabelle]

Δεν έχουμε αφήσει ηφαιστειογενή περιοχή για ηφαιστειογενή περιοχή ή μου φαίνεται;:xmas_mrgreen:

 

[hydronetta]

Δεν έχουμε αφήσει ηφαιστειογενή περιοχή για ηφαιστειογενή περιοχή ή μου φαίνεται;:xmas_mrgreen:

Το'χει το κισμέτ μας μου φαίνεται

 

[Twinkie]

Κάτι στο οποίο να υστερεί αυτός ο τόπος, πραγματικά δεν έχω βρει ακόμη.
Τι να πρωτοδιαλέξω δεν ξέρω. Είναι ο τρόπος που τα περιγράφεις, οι εικόνες; Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Εγώ δηλώνω μαγεμένη.

 

[hydronetta]

Κάτι στο οποίο να υστερεί αυτός ο τόπος, πραγματικά δεν έχω βρει ακόμη.
Τι να πρωτοδιαλέξω δεν ξέρω. Είναι ο τρόπος που τα περιγράφεις, οι εικόνες; Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Εγώ δηλώνω μαγεμένη.

Δεν είναι όλα τόσο ειδυλλιακά
Η Grande Comore δεν με ενθουσίασε και αν ήταν μόνο αυτή ως προορισμός νομίζω δεν θα είχα πάει ποτέ. Αντίθετα το Moheli ήταν η πεμπτουσία της χαλάρωσης αλλά με τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα και να αναμιχθείς με τους ντόπιους. Γενικά όπως ονειρεύομουν πάντα να βιώσω ένα τροπικό νησί

 

[zmaria]

Τι φωτογραφίες κι αυτές πάλι!!
Δεν παίζεσαι γουρουνάκι..