malysa
Member
- Μηνύματα
- 1.048
- Likes
- 1.831
- Επόμενο Ταξίδι
- έλα μου ντε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- 3η βραχονησίδα αριστερά
Mιας και κλείνει το κεφάλαιο Kομόρος, λέω να ρίξω και γω το λιθαράκι μου εδώ, για αυτή την απομακρυσμένη περιοχή που επισκεφθήκαμε :
Για μένα η παραμονή μας στο Moheli, ήταν ένα ταξίδι συναισθημάτων και σκέψεων...
Το Μoheli, ήταν το μικρό νησί, που έμοιαζε να είναι στο τέρμα του πουθενά (παρότι περιτρυγυρίζονταν από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου).
Δυστυχώς, οι γνώσεις μου στα Γαλλικά είναι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα να μου λείπει η συζήτηση-επαφή με τους ντόπιους. Τώρα δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί προσπαθούσα να συννενοηθώ μαζί τους στα Αγγλικά, αφού δεν ήξεραν! Το ίδιο θα ήταν, σαν να τους μιλούσα και Ελληνικά.
Απ΄ την άλλη (για καλή μας τύχη), η Ελένη και ο Hydronetta (που φρεσκάρισε αψόγως τα Γαλλικά του), ήταν οι πρεσβευτές μας στις συζητήσεις με τους ντόπιους, στους διακανονισμούς και στην άντληση πληροφοριών .
Το παράξενο ήταν ότι η χώρα μας δεν τους ήταν άγνωστη. Εκαναν αναφορά στην οικονομική κρίση και επιπλέον επειδή οι ίδιοι είχαν τα Γαλλικά σαν γλώσσα τους, τους έκανε εντύπωση ότι εμείς είχαμε δική μας γλώσσα!
Το λιτό της διαμονής μας στο Laka lodge, μας έδινε να καταλάβουμε ότι η ευτυχία κρύβεται σε μικρά και απλά πράγματα!
Ακόμη και η έλλειψη ηλεκτρικού (πολλές ώρες το βράδυ) , τα λιτά πρωινά ή γεύματα, ή οι σαυρούλες που πηγαινοέρχονταν, συνέβαλαν αγχολυτικά!
Το χωριό Quallah-1 (μετά το trekking για τις νυχτερίδες) και καναδυό άλλα χωριά που προσπεράσαμε, έμοιαζαν σαν να είναι ξεχασμένα, εγκαταλελειμένα. Αχυρένιες καλύβες, έτοιμες να καταρρεύσουν, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι τι να γίνονται όταν αρχίζει να βρέχει.. Κι όμως ήταν κανονικά χωριά, άκρως ευάλωτα στις φυσικές καταστροφές.
Οι αγορές τους πεντακάθαρες και τα φρούτα ή ζαρζαβατικά που πουλούσαν ήταν πάντα σε συστάδες λίγων μονάδων (2-3 κρεμμυδάκια, 4-5 lime ή πιπεριές, 2-3 ρίζες τζίντζερ κ.α. ). Μόνο οι μπανάνες πλεονεκτούσαν.
Αυτός ο λαός, ένοιωθες να έχει μια περηφάνεια . Δεν ζητιάνευαν, δεν σε κυνηγούσαν για να αγοράσεις ή για να δεις ή φωτογραφίσεις κάτι παράξενο. Πιθανότατα τα επόμενα χρόνια αλλάξει αυτό, με την αύξηση του τουρισμού (μιας και το κόστος μετάβασης έπεσε στο μισό).
Tην μέρα της αναχώρησής μας, σκεφθόμουν ότι ευχαρίστως θα καθόμουν στο Moheli 3-4 μέρες ακόμη, νοιώθοντας ότι είχε και άλλα να μου δώσει......
(Νομίζω ότι περισσότερα δεν έχω να πω, με κάλυψε τόσο πολύ ο αρχηγός της παρέας, ακόμη και στην περιγραφή συναισθημάτων...)
Υ.Γ.
Σιγά που δεν θα τσαλαβουτούσα στο μαγκρόβιο δάσος (στο Grand Comore) μέσα στις λάσπες, γιατί φορούσα σαγιονάρες....
Για μένα η παραμονή μας στο Moheli, ήταν ένα ταξίδι συναισθημάτων και σκέψεων...
Το Μoheli, ήταν το μικρό νησί, που έμοιαζε να είναι στο τέρμα του πουθενά (παρότι περιτρυγυρίζονταν από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου).
Δυστυχώς, οι γνώσεις μου στα Γαλλικά είναι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα να μου λείπει η συζήτηση-επαφή με τους ντόπιους. Τώρα δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί προσπαθούσα να συννενοηθώ μαζί τους στα Αγγλικά, αφού δεν ήξεραν! Το ίδιο θα ήταν, σαν να τους μιλούσα και Ελληνικά.
Απ΄ την άλλη (για καλή μας τύχη), η Ελένη και ο Hydronetta (που φρεσκάρισε αψόγως τα Γαλλικά του), ήταν οι πρεσβευτές μας στις συζητήσεις με τους ντόπιους, στους διακανονισμούς και στην άντληση πληροφοριών .
Το παράξενο ήταν ότι η χώρα μας δεν τους ήταν άγνωστη. Εκαναν αναφορά στην οικονομική κρίση και επιπλέον επειδή οι ίδιοι είχαν τα Γαλλικά σαν γλώσσα τους, τους έκανε εντύπωση ότι εμείς είχαμε δική μας γλώσσα!
Το λιτό της διαμονής μας στο Laka lodge, μας έδινε να καταλάβουμε ότι η ευτυχία κρύβεται σε μικρά και απλά πράγματα!
Ακόμη και η έλλειψη ηλεκτρικού (πολλές ώρες το βράδυ) , τα λιτά πρωινά ή γεύματα, ή οι σαυρούλες που πηγαινοέρχονταν, συνέβαλαν αγχολυτικά!
Το χωριό Quallah-1 (μετά το trekking για τις νυχτερίδες) και καναδυό άλλα χωριά που προσπεράσαμε, έμοιαζαν σαν να είναι ξεχασμένα, εγκαταλελειμένα. Αχυρένιες καλύβες, έτοιμες να καταρρεύσουν, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι τι να γίνονται όταν αρχίζει να βρέχει.. Κι όμως ήταν κανονικά χωριά, άκρως ευάλωτα στις φυσικές καταστροφές.
Οι αγορές τους πεντακάθαρες και τα φρούτα ή ζαρζαβατικά που πουλούσαν ήταν πάντα σε συστάδες λίγων μονάδων (2-3 κρεμμυδάκια, 4-5 lime ή πιπεριές, 2-3 ρίζες τζίντζερ κ.α. ). Μόνο οι μπανάνες πλεονεκτούσαν.
Αυτός ο λαός, ένοιωθες να έχει μια περηφάνεια . Δεν ζητιάνευαν, δεν σε κυνηγούσαν για να αγοράσεις ή για να δεις ή φωτογραφίσεις κάτι παράξενο. Πιθανότατα τα επόμενα χρόνια αλλάξει αυτό, με την αύξηση του τουρισμού (μιας και το κόστος μετάβασης έπεσε στο μισό).
Tην μέρα της αναχώρησής μας, σκεφθόμουν ότι ευχαρίστως θα καθόμουν στο Moheli 3-4 μέρες ακόμη, νοιώθοντας ότι είχε και άλλα να μου δώσει......
(Νομίζω ότι περισσότερα δεν έχω να πω, με κάλυψε τόσο πολύ ο αρχηγός της παρέας, ακόμη και στην περιγραφή συναισθημάτων...)
Υ.Γ.
Σιγά που δεν θα τσαλαβουτούσα στο μαγκρόβιο δάσος (στο Grand Comore) μέσα στις λάσπες, γιατί φορούσα σαγιονάρες....