Ιράν Ο Ξέρξης, ο Αλί κι ένα χαλί! Ιράν: ένας ταξιδιωτικός έρωτας

[Pandora]

Όλο και καλύτερο γίνεται το Ιράν σου και δεν χορταίνεται !
Υπέροχο το σαντούρι...τρυφερό και οικείο

Υ.Γ. Να πούμε στους πράκτορες να στείλουν κι άλλο cd ?
(Ζητιανεύω τώρα...)

 

[Twinkie]

Hydronetta,

ευχαριστώ για το ταξίδι. Υπέροχη γραφή

 

[hydronetta]

Προβολή φωτογραφιών για τη Yazd

Μου φαίνεται βρήκα εύκολο το προγραμματάκι (Windows Live Movie Mαker για τους φανατικούς) και άρχισα τη μαζική δουλειά
Σήμερα σας αφιερώνω slide show για το Yazd
(σαν καλά μαθητούδια να φρεσκάρετε το κεφάλαιο, ανατρέχοντας στο ποστ #54, σελ.5) :roll:

Ο Ιρανός σαντουροπαίχτης από την συμπρωτεύουσα φρόντισε κι εδώ για την μουσική επένδυση!!

 

[mfish]

τα βιντεακια πολυ καλα...ο οργανοπαικτης φοβερος..υπεροχη μουσικη!!!!

οι πληροφοριες που παραθετεις πολυ χρησιμες!!!

Το Iσφαχαν πραγματικα μοιαζει υπεροχο και γενικα η αρχιτεκτονικη και τα μνημεια της χωρας ....

υπαρχει και συνεχεια???? ελπιζω να γραφτει πριν τον αυγουστο!!!!

 

[hydronetta]

τα βιντεακια πολυ καλα...ο οργανοπαικτης φοβερος..υπεροχη μουσικη!!!!
οι πληροφοριες που παραθετεις πολυ χρησιμες!!!
Το Iσφαχαν πραγματικα μοιαζει υπεροχο και γενικα η αρχιτεκτονικη και τα μνημεια της χωρας ....
υπαρχει και συνεχεια???? ελπιζω να γραφτει πριν τον αυγουστο!!!!

αφού μαζέψω τα μυαλά μου... αλλά πιστεύω πως ναι

 

[hydronetta]

Κεφ. 6: Ισπαχάν…μ’ένα γλυκό αναστεναγμό! (ΙΙ)

Μέρος II: Οι γέφυρες, η αδελφή Καμίλλη και το χαλί απ’τον Αλί

Ξεναγήσεως συνέχεια: Οι γέφυρες του Ισπαχάν

Αυτό που διαφοροποιεί το Ισπαχάν σε σχέση με τις υπόλοιπες ιρανικές πόλεις και προσθέτει αναμφίβολα στο ήδη γοητευτικό παζλ είναι η παρουσία ενός ποταμού στο κέντρο της πόλης.
Και εννοούμε ποταμό κι όχι ρεματιά που η φυσική της εξέλιξη αλλού (ονόματα δε λέμε) θα ήταν να καταντήσει αποχέτευση για λύματα ή να καλυφθεί για να γίνουν λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας.
Ο ποταμός Zayabdeh-Rud, το ποτάμι που δίνει ζωή όπως είναι το όνομά του, πηγάζει από τα βουνά και διανύει μια απόσταση 270 χλμ μεταμορφώνοντας το γυμνό τοπίο στο πέρασμά του σε εύφορη όαση. Μέσα στο Ισπαχάν το πλάτος του φθάνει τα 200 μέτρα.
Οι παμπάλαιες πεζοφέγυρες που ενώνουν τις δύο όχθες και η διαμόρφωση του παράκτιου χώρου με πάρκα και άφθονο πράσινο κάνουν τη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού μαγευτική επιτρέποντας στον επισκέπτη να απολαύσει στιγμές χαλάρωσης.

Στη καρδιά της πόλης, όχι μακριά από την ιστορική πλατεία Imam βρίσκεται η μεγαλύτερη από τις γέφυρες αυτές.
Είναι η φέρουσα το εξωτικό όνομα Si-o-Se Pol (η γέφυρα των 33 αψίδων) ή αλλιώς Allahverdi Khan προς τιμήν του κατασκευαστή της και είναι έξοχο δείγμα αρχιτεκτονικής του 1600 μΧ παρακαλώ.

Γέφυρα Si-o-Se Pol

Με μήκος 360 μέτρα και πλάτος 14 και τις 33 αψίδες του, είναι δημοφιλέστατος τόπος περιπάτου καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας αλλά και ρομαντζάδας σαν δύει ο ήλιος (με τις ευλογίες των ιμάμηδων βέβαια). Όλη η περιοχή πλημμυρίζει κυριολεκτικά με κόσμο τις Παρασκευές (ημέρα αργίας). Στο ποτάμι στριφογυρίζουν ανέμελα τα ποδήλατα θαλάσσης δίκην περήφανου κύκνου. Πλήθος κόσμου την αράζει στο γκαζόν σε παρέες (μικτές παρακαλώ) απολαμβάνοντας το πικ νικ τους. Το μαύρο χρώμα των τσαντόρ όμως κυριαρχεί. Η χαλάρωση δεν επιτρέπει και χαλαρότητα ηθών.

Αυτό που τίμησα όμως επανειλημμένα ήταν το τεϊποτείον κάτω ακριβώς από τη γέφυρα πάνω σε μια πλατφόρμα. Βέβαια ως γνήσιον καφενείον το κοινό ήταν αυστηρά ανδρικό. Με το νερό να τρέχει αδιάκοπα κάτω από τα πόδια σου, απολάμβανες τσάι παρέα με μεθυστικές γεύσεις ιρανικού qalyan (ναργιλέ). Mήλο, σταφύλι και άλλα ξωτικά και μη αρώματα γέμιζαν το στόμα μου μαζί με το μεθυστικό καπνό. Ήμουν παραδομένος σε μια γλυκειά παραζάλη… πρωί, απογεματάκι ή βράδυ αναλόγως πότε τα βήματα μας έφερναν εκεί.

Το τεϊποτείον & galyanoκαπνείον στη γέφυρα Si-O-Seh

Η αλήθεια είναι ότι διασκέδαση άλλη δεν διέθετε η πόλη. Τα πριβέ πάρτυ που οργανώνει η νεολαία όπου πίνει, φλερτάρει και χορεύει μακρυά από το μάτι της θρησκευτικής αστυνομίας, δεν καταφέραμε να τα ξετρυπώσουμε (μάλλον έπρεπε να δικτυωθούμε καλύτερα…)

Με αφετηρία την Si-O-Seh, και μέσα από καταπράσινες διαδρομές δίπλα στο ποτάμι τα βήματα μας έφεραν στη δεύτερη διασημότερη ιστορική γέφυρα της πόλης. Την γέφυρα Khaju. Με μήκος 132 μέτρα και πλάτος 12 έχει διττή λειτουργία: και ως γέφυρα και ως φράγμα. Το νερό λίμναζε δυτικά της γέφυρας μπροστά από τα παλάτια και την εποχή των Σαφαβίδων σάχηδων, μαζεύονταν οι ευγενείς για να παρακολουθήσουν αγώνες στο ποτάμι και φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα. Εδώ ο κόσμος είναι λιγότερος κι απολαμβάνει απλώς την αδιάλειπτη μουρμούρα του νερού καθώς ξεχύνεται από το φράγμα.

Δίπλα στο ποτάμι

Γέφυρα Khaju

Σε κάπως πιο μακρινή απόσταση, απολαμβάνοντας ένα ντόπιο παγωτό γρανίτα καταλήξαμε με το λυκόφως στη γέφυρα Shahrestan. Η ιστορία θέλει οι πέτρες της βάσης να χρονολογούνται από την εποχή των Αχαιμενιδών βασιλέων. Έχει μήκος 143 μέτρα αλλά πλάτος μόλις 4. Η ώρα ήταν μαγική. Το βαθύ μπλε του ουρανού ταίριαζε απόλυτα με το διακριτικό φωτισμό της γέφυρας και την παντελή ανυπαρξία κόσμου κάτι που προσέδιδε μια μυστηριακή γοητεία στο σκηνικό.

Γέφυρα Shahrestan

Είχε πια νυχτώσει. Ήμασταν μακριά από το ξενοδοχείο μας κι επειδή τα ποδαράκια μας διαμαρτύρονταν αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Εξακολουθώ ακόμα και τώρα να πιστεύω ότι καθένας που οδηγεί αυτοκίνητο στο Ιραν γίνεται εν δυνάμει ταξιτζής. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτοκίνητα χωρίς τα γνωστά διακριτικά, μας σταματούσαν ρωτώντας πού πηγαίνουμε και διαπραγματεύονταν τη τιμή. Στην περίπτωση εδώ όμως ήταν κανονικός ταξιτζής, ευπρεπής, ήρεμος και πολύ πιστός μουσουλμάνος. Από την ώρα που μπήκαμε μέχρι που βγήκαμε το ράδιο δεν είχε ξεκολλήσει από το σταθμό που απάγγελνε στίχους του κορανίου.

Θα κλείσω την ξενάγηση στα κυριότερα αξιοθέατα του Ισπαχάν με μια σύντομη αναφορά στο Τζαμί της Παρασκευής. Όπως έγραψα κι αλλού η προσευχή της Παρασκευής είναι η σημαντικότερη για τους μουσουλμάνους (υποχρεωτική για τους σουννίτες, «συστηνώμενη» για τους σιίτες). Γι’αυτό και κάθε πόλη έχει το δικό της τζαμί της Παρασκευής που είναι και το πιο περίτεχνο θρησκευτικό κτίσμα. Μπορεί το τζαμί της Παρασκευής του Ισπαχάν να μην έχει την κομψότητα των αντίστοιχων στην πλατεία Imam, όμως είναι εντυπωσιακό σε μέγεθος και είναι μια ζωντανή απόδειξη της ιστορικής συνέχειας της πόλης καθώς περιλαμβάνει τμήματα που χρονολογούνται από τον 11ο ως τον 18ο αιώνα. Οι χώροι προσευχής γύρω από τον κεντρικό αυλόγυρο ποικίλλουν σε διακόσμηση και αρχιτεκτονική. Γενικά είναι χώρος που για να τον απολαύσεις σε κάθε του λεπτομέρεια μπορείς άνετα να περάσεις μισή μέρα.

Εκεί μέσα στο γνωστό μαυροφορεμένο τσούρμο φοιτητριών εντόπισα και τα ομορφότερα γαλανά μάτια που συνάντησα στο Ιράν. Την κυνήγησα διακριτικά σαν τους παπαράτσι για να τα αποθανατήσω. Δυστυχώς μόνο θλίψη ανάμικτη με απελπισία αποτυπώθηκε στη φωτογραφία. Η θλίψη ότι τόση θηλυκότητα και ομορφιά είναι εγκλωβισμένη μέσα σ’ένα άχαρο τσαντόρ.

Ο οδηγός του Ισπαχάν που αγοράσαμε εκεί (εξαιρετική έκδοση: Travel Guide to Esfahan Kashan and More) αναφέρει εκτενώς πληθώρα αξιοθέατων που θα μπορούσε ο επισκέπτης να απολαύσει. Κάποια δεν τα προλάβαμε, άλλα δεν επιδιώξαμε να τα δούμε. Το σίγουρο είναι πώς όσο και να μείνει κανείς στη πόλη αυτή δεν θα βαρεθεί. Άλλωστε το ξαναέγραψα: Εsfahan nesf-e jahan» (το Ισπαχάν είναι ο μισός κόσμος)… Κι ο μισός κόσμος δεν χωρά σε λίγες μέρες για να τον δεις! Γι’αυτό και η υπόσχεση μια μέρα να ξαναπάω…


Η αδελφή Καμίλλη και οι συν αυτή καλογραίες

Ήταν απόγευμα κι είχαμε αποφασίσει να φάμε στο αίθριο ενός εστιατορίου πάνω στην πλατεία Imam. Καθήμενοι ανακούρκουδα πάνω στα περσικά χαλιά μαζί με τους ντόπιους, καταβροχθίζαμε το κοινότυπον πια κεμπάπ μαζί με άλλα εκλεκτά εδέσματα συνοδεία αναψυκτικών (η μπύρα άγνωστη ως πρόταση από το κατάστημα).

Το εντυπωσιακό εσωτερικό του εστιατορίου όπου έλαβε χώρα η γνωριμία

Κι εκεί που όλα θα εξελίσσονταν μοναχικά και ήρεμα, να΄σου δυο μαυροφορεμένες κοπελιές μας πλησιάζουν χαιρετίζοντάς μας ευγενικά. Αρχικά αλληλοκοιταχτήκαμε όλο απορία. Δύο κοριτσόπουλα μας πλησίασαν… έτσι; Από το πουθενά; Ταυτόχρονα λοξοκοιτάξαμε συνωμοτικά τριγύρω μήπως σε καμιά γωνιά ελλόχευε η θρησκευτική αστυνομία, έτοιμη να μας συλλάβει και δεμένους χειροπόδαρα να μας στείλει πακέτο «persona non grata» στη πρώτη πτήση εκτός Ιράν.

Τίποτα όμως απ’όλα αυτά τα παρανοϊκά φίλοι μου.

Η αγγελική ύπαρξη, που άφηνε μόνο το γλυκό της πρόσωπο ανόθευτο από φτιασίδια και τα κρινοδάκτυλά της έκθετα στη θέα των ματιών μας (σημειωτέον ούτε τρίχα δεν ξέφευγε από το αυστηρά τοποθετημένο τσαντόρ), ήταν ξεκάθαρη στις προθέσεις της: «Είμαστε φοιτήτριες του Πανεπιστημίου και θα θέλαμε να σας προσκαλέσουμε στο μάθημα της Αγγλικής γλώσσας, να μας μιλήσετε για τη χώρα σας και να συζητήσουμε. Το κάνουμε για εξάσκηση. Εμένα με λένε Καμέλια».
Συστηθήκαμε εξ’αποστάσεως (για να μην προκαλέσουμε και τα χρηστά ήθη) και δια βοής διακηρύξαμε ομόφωνα τη χαρά που μας δινόταν η μοναδική ευκαιρία να παρευρεθούμε σε ακαδημαϊκό χώρο αντάμα με τη νεολαία. Το ραντεβού ορίστηκε για την επομένη κι εμείς ευλογούσαμε τη τύχη μας για την εμπειρία που θα αποκτούσαμε.
Η Καμέλια (όνομα παρμένο από το αντίστοιχο λουλούδι, εις μνήμην του ταξιδιού μέλιτος των γονιών της στην Ελλάδα) ήταν πιστή στο ραντεβού της μαζί με δυο φίλες της, άνετη και αρκούντως μοντέρνα οδηγώντας το αυτοκινητάκι της. Τώρα ένα αμάξι με τρία νεαρά ανύπανδρα κοράσια και δύο μαντράχαλους εξ’Ευρώπης, δεν ξέρω πόσο εγείρει την μήνιν των ευσεβών μουλάδων, πάντως εμείς το καταδιασκεδάσαμε μιλώντας ακατάπαυστα καθ’όλη τη διαδρομή προς το πανεπιστήμιο.

Το πανεπιστημιακό campus (παρακαλώ) ουδεμία σχέση έχει με τα αντίστοιχα ελληνικά. Όλα ήταν σε τάξη, πεντακάθαρα και χωρίς τη γνωστή αφισορύπανση. Τα κορίτσια μας παρουσίασαν στη τάξη. Ο καθηγητής ήταν το όνειρο κάθε ελληνίδας μάνας για την κόρη της. Γοητευτικός, ήρεμος, σεμνός, με καλή δουλειά, σπουδαγμένος. Όπως θα έλεγε η γιαγιά μου: «σαν κουρτσέλ’ , σαν κουρτσέλ’» (μετάφραση της λεσβιακής ντοπολαλιάς: «σαν κορίτσι, σαν κορίτσι»).

Αφού λοιπόν μάθατε για τον συγγραφέα της ιστορίας ότι ξέρει από καλό λάδι, συνεχίζω…

Αν και το τμήμα αγγλικής γλώσσας ήταν μικτό, εντούτοις τηρώντας τις απαράβατες αρχές ευπρεπισμού, οι άρρενες κάθονταν εκ δεξιών και οι τσαντορφορεμένες φοιτήτριες εξ’ευωνύμων. Καθήσαμε κι εμείς αγναντεύοντας την τάξη κι αρχίσαν οι ερωτήσεις. Πείτε μας για τη χώρα σας, πώς σας φαίνεται εδώ στο Ιράν κι άλλα τέτοια χαριτωμένα κι ανώδυνα. Ώσπου διαόλου κάλτσες εμείς, αρπάξαμε την ευκαιρία να αμολήσουμε τη βόμβα στη τάξη: «Πώς νοιώθετε οι κοπέλες ντυμένες με τα τσαντόρ; Πιστεύετε ότι σας περιορίζει; Πιστεύετε ότι η μη χρήση του αντίκειται στις αρχές του σιιτικού Ισλάμ;» . Ο καθηγητής ξεροκατάπιε και συννέφιασε, ένα σούσουρο ξεκίνησε ειδικά στις τάξεις των θηλέων και οι πρώτες αντιδράσεις δεν άργησαν να καταγραφούν. Όσες ήταν του τύπου αυστηρή αδελφή Καμίλλη όπου ούτε τρίχα δεν ξεφεύγει από το τσαντόρ, ήταν υπέρμαχες των παραδόσεων και δεν θεωρούσαν ότι τις περιορίζει ή τις υποτιμά. Κάποιες άλλες (που σημειωτέον οι τούφες ξέφευγαν από το τσαντόρ τους) και ήταν λίγο πριν τα πρόθυρα νευρικής κρίσης να έχουν μια μαντήλα μπαστακωμένη στο κεφάλι, δεν είχαν πρόβλημα να το εκφράσουν.
Οι άρρενες σιγή ιχθύος. Μόνο ένας νεαρός (που ούτε τον έπιανε το μάτι σου γιατί ήταν λίαν trendy στο ντύσιμό του) μας έκανε κήρυγμα πόσο γοητευτικότερη δείχνει μια γυναίκα ρασοφορεμένη σαν πατριάρχης και πόσο είναι τιμητικό είναι να τηρούνται οι θρησκευτικές επιταγές.
Αφού επικράτησε μια συγκρατημένη ένταση, ο καθηγητής ψυχραιμότατος επανέφερε τη τάξη. Η συζήτηση κύλησε γύρω από τετριμμένα θέματα του τύπου «Μας κρατάτε κακία που ο Μεγαλέξανδρος ξεκλήρισε τη Περσέπολη;», όπου οι σύγχρονοι ιρανοί φοιτητές απέδειξαν την ανωτερότητά τους διατρανώνοντας: περασμένα ξεχασμένα.

Άμα τη λήξη του μαθήματος οι φοιτητές μας περικύκλωσαν, ανταλλαγές e-mail έπαιρναν κι έδιναν και στο τέλος ως επισφράγιση βγήκαμε και αναμνηστικές φωτογραφίες.

Η Καμέλια και οι δύο φίλες της όμως ως γνήσιες οικοδέσποινες δεν μας εγκατέλειψαν. Προθυμοποιήθηκαν να συνφάγουμε παρέα μαζί τους (μαντέψτε τι; κεμπάπ φυσικά). Μέσα στη τρελή χαρά η παρέα των 5 μας τρώγαμε και συζητούσαμε στο υπόγειο του εστιατορίου και οι κοπέλες ουδόλως έδειξαν να ενοχλούνται που κυκλοφορούσαν συνοδεία δύο αγνώστων και δη αλλόθρησκων, αν και σε κάθε ευκαιρία τακτοποιούσαν το τσαντόρ τους μπας και ξεκλέψει το βλέμμα μας καμιά τρίχα τους κεφαλιού τους. Αφού χωνέψαμε συνοδεία τσαγιού, η Καμέλια αποφάσισε να ξεναγηθεί μαζί μας στην αρμένικη συνοικία του Ισπαχάν, τη Julfa .

Πώς βρέθηκαν Αρμένιοι στη καρδιά του μουσουλμανικού Ιράν; Η ιστορία ανάγεται μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν επί βασιλείας του σάχη Abbas ο οποίος σκεπτόμενος ότι η παρουσία των εμπορικά δραστήριων Αρμενίων θα συμβάλει στην οικονομική άνθιση του Ισπαχάν, προχώρησε στην μετακίνηση πληθυσμών από τις βορειοδυτικές επαρχίες. Η στρατηγική κίνηση αυτή αποδείχθηκε σοφή καθώς οι Αρμένιοι έμποροι ήταν ο συνδετικός κρίκος με τα εμπορικά καραβάνια από την Χριστιανική Ευρώπη προς Ανατολάς. Τους παραχώρησε ειδικά προνόμια (αγορά και πώληση γης, ελευθερία εμπορίου αλλά και θρησκευτικής έκφρασης), εξασφαλίζοντας παράλληλα την «αρμονική» τους συνύπαρξη με τον ντόπιο μουσουλμανικό πληθυσμό (βαριές ποινές σε όποιον μουσουλμάνο παραβίαζε τα δικαιώματά τους). Υπάρχουν αναφορές ότι πολλοί εξ’αυτών έγιναν ζάμπλουτοι από το εμπόριο χαλιών, μεταξιού, αγροτικών προϊόντων αλλά …και του αλκοόλ… Ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 13 εκκλησιές φτιάχτηκαν στην συγκεκριμένη περιοχή. Όμως την ακμή διαδέχθηκε η παρακμή κι από κοντά ήρθαν οι δυσβάστακτοι φόροι και η σταδιακή βίαιη εκδίωξη των Αρμενίων.

Η σημερινή Julfa δεν έχει να επιδείξει κάτι από την γοητεία των Ισλαμικών μνημείων του Ισπαχάν αν και θεωρείται από τις ακριβότερες συνοικίες του. Ο κύριος λόγος επίσκεψης είναι οι αρμένικες εκκλησίες καθώς και η φημολογούμενη ελεύθερη διακίνηση αλκοόλ, κάτι που όμως δεν διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασιν.

Η σημαντικότερo αρχιτεκτονικό δείγμα από αυτές είναι ο καθεδρικός των Αγίων Πάντων (Vank) χτισμένος πριν 400 χρόνια επί σάχη Abbas IΙ με δωρεές της αρμενικής κοινότητας. Οι τοιχογραφίες με επιρροές φλαμανδοιταλικές είναι έργο ντόπιων αρμένιων καλλιτεχνών και κοσμούν όλο το εσωτερικό. Στον εξωτερικό περίβολο υπάρχουν τάφοι επιφανών κληρικών (αλλά και αλλοδαπών επιφανών λαϊκών), προτομές λογίων, μνημείο για τα 60χρονα από την γενοκτονία των αρμενίων, καθώς και το μουσείο και η βιβλιοθήκη όπου φυλάσσονται τουλάχιστον 700 χειρόγραφα και 1000 βιβλία. Οι αδελφή Καμίλλη και οι συν αυτή καλογραίες μας συνόδεψαν και στο εσωτερικό του ναού. Εκεί άδραξα την ευκαιρία να τους κάνω μια ανάλυση περί της αρχιτεκτονικής και του εσωτερικού διακόσμου μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ομολογώ ότι έδειξαν αρκούντως ενδιαφέρον αλλά και το δέοντα σεβασμό προς την αλλόθρησκη ιερότητα του χώρου.

Στην έξοδο αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε την εκλεκτή παρέα των κοριτσιών. Μόνο που εγώ υπήρξα πολύ διαχυτικός, αγκαλιάζοντας την Καμέλια και σκάζοντάς της φιλάκια σταυρωτά, που δημιούργησε τρομερή αμηχανία στην ίδια και τη παρέα της. Τέτοιου είδους φιλοφρονήσεις μεταξύ ατόμων του αντιθέτου φύλου δεν είναι στην κουλτούρα των σύγχρονων ιρανών.

Κατά μόνας προσπαθήσαμε να επισκεφθούμε κι άλλες εκκλησίες στη περιοχή (σημαντικότερη εκείνη της Βηθλεέμ) αν και μέσα στο καταμεσήμερο σε κάποιες βρήκαμε τις πόρτες κλειστές.


Το χαλί από τον Αλί

Νομίζω ότι θα υπάρχουν ελάχιστοι που να μην γνωρίζουν την εγχώρια τηλεοπτική περσόνα που μας εισήγαγε στο κόσμο του χειροποίητου χαλιού και μάθαμε τα silk on wool, τα silk on silk και όλες γενικώς τις ποιότητες και τεχνοτροπίες του χειροποίητου χαλιού.
Και το να βρίσκεσαι στην καρδιά της διασημότερης παραγωγής χαλιών παγκοσμίως και να αρνείσαι έστω και να τα χαζέψεις, είναι σαν να είσαι στη Λέσβο και μην φας παστή παπαλίνα συνοδεία ούζου (άστοχη σύγκριση, αλλά λέμε τώρα).
Βέβαια ο συνταξιδιώτης μου είχε έρθει αποφασισμένος. Έψαχνε εναγωνίως χαλί συγκεκριμένων διαστάσεων και αποχρώσεων, γεγονός που μας έκανε να σηκώνουμε στοίβες τα χαλιά στα μαγαζιά περιμετρικά της πλατείας Imam μέχρι να βρούμε αυτό που ήθελε. Η λύτρωση ήλθε τελικά σε ένα συμπαθέστατο έμπορο, τον κύριο Αλί Νο6 (μην το επαναλαμβάνω Αλτσχάιμερ) πάνω στη πλατεία όπου αφού ο φίλος μου έλεγξε κόμπο κόμπο από τη καλή και την ανάποδη ότι το χαλί δεν έχει κάποια ατέλεια, τελικά έδωσαν τα χέρια μετά από το αναμενόμενο παζάρι στη τιμή.
Εγώ νωχελικά έπινα το τσαγάκι μου που πάντα προσφέρουν σε τέτοια μαγαζιά και με το πέρας της αγοράς πιάσαμε τη κουβέντα με τον κύριο Αλί Νο6, το γιό και τον ανηψιό του. Με τον τελευταίο είχαμε και μια διαφωτιστική, εκ βαθέων συζήτηση για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στο Ιράν, που μας αποκάλυψε για μια ακόμα φορά ότι οι ιρανοί αντιδρούν στην εικόνα που τα διεθνή μέσα θέλουν να μας παρουσιάζουν.
Ο κύριος Αλί Νο6 αποδείχθηκε ένας ευγενέστατος, γλυκύτατος άνθρωπος τόσο που αποφάσισα να τον χρήσω ως μπαμπά μου στο Ιράν.
Όχι μόνο φιλοτιμήθηκε να μας ξεναγήσει σε άγνωστες γωνιές του λαβύρινθου του σκεπαστού παζαριού του Ισπαχάν, αλλά μας κέρασε και τσάι σε ένα ατμοσφαιρικό τεϊποτείο με κατάφορτη οροφή από παλιές λάμπες.
Εκεί ήταν και το μόνο μέρος που διακριτικά ακούσαμε περσικά τραγούδια. Κάπου εκεί μέσα στους μεθυστικούς καπνούς του qalyan, ο κύριος Αλί Νο6 με τρεμάμενη φωνή και με δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του μας είπε: «Ακούστε αυτή τη φωνή που τραγουδά, είναι σαν του αηδονιού… με ταξιδεύει!». Νοιώσαμε το συναίσθημά του να μας διαπερνά… Βουρκώσαμε… Ένας κόμπος σκάλωσε στο λαιμό μας...

Στο τεϊποτείον

Στη ζωή αυτή ποτέ μη λες ποτέ. Εξ’αρχής εγώ ήμουν αμετακίνητος: δεν ήθελα να αγοράσω χαλί, είχα ήδη από προηγούμενο ταξίδι στη Πόλη και ούτε που το έστρωνα το χειμώνα καλά καλά…
Όμως τη τελευταία λέξη την είχε ο …Αλί Νο7.
Ο Αλί Νο7 λοιπόν, με γυαλί ηλίου δίκην μαφιόζου, την είχε στήσει καραούλι στην είσοδο του τζαμιού Imam. Σαν παρουσία, βαρύς και ασήκωτος αλλά ομολογουμένως μορφάντρας, μου δημιούργησε την εντύπωση καμακιού για τις αλλοδαπές ξελιγωμένες τουρίστριες (θα γίνονται κι αυτά εδώ στο καταπιεσμένο Ιράν δεν μπορεί σκέφτηκα).
Είχα καθυστερήσει να εξέλθω του τζαμιού μέσα στη φωτογραφική παραζάλη μου, στην έξοδο όμως βρήκα τον συνταξιδιώτη μου να συνομιλεί… μαζί του. Περί ανέμων και υδάτων η κουβέντα, ο τύπος στο τέλος απεδείχθη ότι έκανε καμάκι …. χαλιών! «Κι ελάτε να δείτε που έχουμε καλά χαλιά, κι έχω έρθει στη Θεσσαλονίκη με τα χαλιά μας στη Διεθνή έκθεση…» κι άλλα τέτοια παρόμοια που είχαν αρχίσει να μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Επειδή όμως η γενικότερη συμπεριφορά του ήταν αξιοπρεπέστατη κι ευγενική, αδυνατούσα να συμπεριφερθώ ως γνήσιος Έλλην σε ανάλογες περιπτώσεις. Άντε λέω ας του κάνουμε το χατίρι, ας πάμε να δούμε, να προφασιστούμε ότι δεν βρήκαμε κάτι να μας κάνει και να τη κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια.

Και έκανα το σφάλμα και πήγαμε στο μαγαζί.

Και να, ξεδίπλωνε ιδρώνοντας ακούραστα, από χαλιά μέχρι διαδρόμους και πατάκια όλων των μεγεθών και των χρωμάτων στα πόδια μου… Εγώ ένοιωθα άσχημα γιατί τον υπέβαλα σε μια διαδικασία που δεν θα είχε για το μαγαζί το επιθυμητό αποτέλεσμα, ώσπου… ανασύρθηκε στην επιφάνεια το μεταξωτό χαλί από την Qom… Λεπτοδουλειά με καβαλάρηδες σε σκηνές κυνηγιού, με τα χρώματα ν’αλλάζουν σε κάθε κίνηση του χαλιού.
Θόλωσε το μάτι, ξύπνησε το καταναλωτικό κτήνος μέσα μου κι άρχισα να αναιρώ τους δογματισμούς μου και να ονειρεύομαι αυτό το υπέροχο χαλί να διακοσμεί το τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου. Το πάλεψα μέσα μου από δω, το πάλεψα από κει, φτηνό δεν ήταν κιόλας, όμως υπέκυψα στην παρόρμηση και βρέθηκα με το χαλί παραμάσχαλα.

Συχνά αγοράζουμε πράγματα από τα ταξίδια μας που καταλήγουν στο πατάρι του σπιτιού. Ε, σας διαβεβαιώνω ότι το χαλί από τον Αλί δεν είχε τέτοια κατάληξη. Έχει αναρτηθεί με τιμή και δόξα πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού μου!

Αλλά αρκετά με τις αγορές αγαπημένοι μου αναγνώστες.

Πάμε και για τα υπόλοιπα, να ανακαλύψουμε μαζί περισσότερες από τις ομορφιές του Ιράν…
...αλλά στο επόμενο κεφάλαιο… (σύντομα ελπίζω).

 

[ΕΡΣΗ]

Οχι απλως ευχαριστω! Χιλιοευχαριστω!

 

[KIKI]

τι ωραία συνεχεια !!!
Αφού γράφεις τόσο ομορφα γιατι μας κανεις να περιμενουμε τόσο καιρό ;

 

[coccobill]

Διαβαζω τα οδοιπορικα του Νταλρυμπλ αυτον τον καιρο, ηρθε και η υπεροχη συνεχεια της ιστοριας σου.. τι μου κανεις Κυριακατικα..λαδι στη φωτια!

 

[hydronetta]

Διαβαζω τα οδοιπορικα του Νταλρυμπλ αυτον τον καιρο, ηρθε και η υπεροχη συνεχεια της ιστοριας σου.. τι μου κανεις Κυριακατικα..λαδι στη φωτια!

Ειδικότης μου
Διαβάζεις τα βήματα του Μάρκο Πόλο;

 

[coccobill]

Ειδικότης μου
Διαβάζεις τα βήματα του Μάρκο Πόλο;

1. Το'χουμε καταλαβει το ποιον σας..
2. Ναι, ειμαι στις κοιλαδες της Μαντζουριας τωρα, σε λιγες σελιδες τελειωνει. Μου φαινεται λιγο πιο "αποικιοκρατικο" το υφος του σ'αυτο το βιβλιο αλλα ηταν μαλλον νεαρουλης,ε?

 

[ΕΡΣΗ]

Κατι ασχετο, αλλα μια και το ανεφερες λυσε μου την απορια: Η παστη παπαλινα τι ειναι;
Χανω κατι που δεν το ξερω;