Ιράν Ο Ξέρξης, ο Αλί κι ένα χαλί! Ιράν: ένας ταξιδιωτικός έρωτας

[ΕΡΣΗ]

Καταρχήν να δηλώσω οτι εχω πέτρα στη χολή. Οποτε χρειάζομαι άμεση μετακομιδή προς το εν λόγω χωριό, το συνιστούν άλλωστε και οι γιατροί του Travelstories.
Δευτερον: μέτρησα τα σουβλάκια που φάγατε: Έξι σουβλάκια δύο άτομα... Τρίχες! Τόσα θα έτρωγα μόνη μου και πάλι πεινασμένη θα ήμουν!
Στο τέλος κάνε μας και μία χρήσιμη σουμα: Αριθμός ημερων -τόποι διανυκτερεύσεων-αξιοθέτα. (είμαι και τεμπέλα: φτιάξε μου εσύ τον μπουσουλα, να βολευτώ και εγώ η καημένη!)

 

[hydronetta]

Καταρχήν να δηλώσω οτι εχω πέτρα στη χολή. Οποτε χρειάζομαι άμεση μετακομιδή προς το εν λόγω χωριό, το συνιστούν άλλωστε και οι γιατροί του Travelstories.
Δευτερον: μέτρησα τα σουβλάκια που φάγατε: Έξι σουβλάκια δύο άτομα... Τρίχες! Τόσα θα έτρωγα μόνη μου και πάλι πεινασμένη θα ήμουν!

Είμασταν σε δίαιτα
Κρίμα που το πήρα χαμπάρι όψιμα. Τζάμπα η χολοκυστεκτομή

 

[hydronetta]

Πάντως προς ενημέρωση των ενδιαφερομένων κάποιες ενδεικτικές τιμές αεροπορικών O/W όπως τις δίνει το site της Iranair:
Tehran-Esfahan:30? (απόσταση 450km)
Τehran-Shiraz: 41? (απόσταση 935km)
Tehran-Tabriz: 32? (απόσταση 622km)
....

 

[KLEOPATRA]

Τα δυο αυτα χωρια στο τελευταιο σου κομματι ειναι τοσο διαφορετικα και υπεροχα συναμα.
Οι φωτογραφιες σου ειναι εκπληκτικες!!!
Φανταζομαι Παναγιωτη οτι θα επιβεβαιωνεις αυτο που ειχε πει ο Yorgos και δεν μου εχει ξεκολλησει απο το μυαλο:ποσο φιλικοι και φιλοξενοι ειναι οι Ιρανοι.

 

[hydronetta]

Τα δυο αυτα χωρια στο τελευταιο σου κομματι ειναι τοσο διαφορετικα και υπεροχα συναμα.
Οι φωτογραφιες σου ειναι εκπληκτικες!!!
Φανταζομαι Παναγιωτη οτι θα επιβεβαιωνεις αυτο που ειχε πει ο Yorgos και δεν μου εχει ξεκολλησει απο το μυαλο:ποσο φιλικοι και φιλοξενοι ειναι οι Ιρανοι.

Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Το ταξίδι στο Ιράν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, όχι μόνο για τον πλούτο των αξιοθέατων αλλά και για την ομορφιά του κόσμου. Είναι απαράδεκτο πόσο τα Διεθνή ΜΜΕ προσπαθούν να καλλιεργήσουν την εικόνα ενός θρησκευτικά φανατισμένου πλήθους, πολεμοχαρούς, κάτι που εμείς δεν συναντήσαμε 15 μέρες.
Από τα μέρη που έχω δει ως τώρα, το Ιράν είναι από τους must προορισμούς. Δεν πρέπει κανείς να το συγχέει με τις αραβικές χώρες. Είναι ένας κόσμος διαφορετικός και μοναδικός που αξίζει της προσοχής μας.
Ισως οι ενδυματολογικές επιταγές να αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για τις γυναίκες (και το σέβομαι απόλυτα). Όσες έχουν την εμπειρία ας μας διαφωτίσουν καλύτερα

 

[hydronetta]

Κεφ.9: Aπό τη Τεχεράνη με… αγάπη!!

Η πρώτη εντύπωση από τη διαδρομή στους δρόμους της Τεχεράνης, ήταν απογοητευτική.
Η ατμοσφαιρική ρύπανση που χαρακτηρίζει την Τεχεράνη ως μια από τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου, έχει αφήσει το αποτύπωμά της στο χρώμα των κτηρίων. Γκρίζα κτήρια, δρόμοι πηγμένοι από αυτοκίνητα αδιευκρίνιστης μάρκας και χρονιάς κυκλοφορίας συνέθεταν ένα αδιάφορο αστικό τοπίο.

Ο ταξιτζής που πήραμε από το αεροδρόμιο Mehrabad της Τεχεράνης, είχε το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Αυτό με έβαλε σε υποψίες. Είτε ηθελημένα, είτε από άγνοια (το πιθανότερο), έφερνε συνεχώς γύρα τα τετράγωνα στο κέντρο της πόλης προσπαθώντας να εντοπίσει το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει (πάντα σύμφωνα με τη λίστα του Lonely Planet). Αφού τελικά αξιωθήκαμε να το βρούμε, γκρίνιαξε ζητώντας ποσό ανώτερο του συμφωνημένου για την βενζίνη που έκαψε περιφερόμενος στα στενά. Πεισματικά αρνήθηκα να υποκύψω στις απαιτήσεις του. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;…

Το check in με την αγέλαστη ιρανή ξενοδοχοϋπάλληλο στην ρεσεψιόν με προϊδέασε αρνητικά. Το δε δωμάτιο αν και τακτοποιημένο, μας έκανε να συνοφρυωθούμε εκφράζοντας κάποιες αμφιβολίες σχετικά με την καθαριότητα των κλινοσκεπασμάτων. Αλλά μέσα στη νύχτα, ποιος θα ξεκινούσε διαδικασία ανεύρεσης νέου καταλύματος; Ένα βράδυ ήταν, είπαμε, θα περάσει (πού να το ξέραμε). Αφού τακτοποιηθήκαμε, κάναμε μια βόλτα στη περιοχή που ήταν άχρωμη, άοσμη, τα πάντα κλειστά, οι δρόμοι έρημοι από κόσμο και αυτοκίνητα (ήταν και Παρασκευή, ημέρα αργίας). Δεν ήταν υπερβολικός ο χαρακτηρισμός του LP ότι το συγκεκριμένο κομμάτι της πόλης παρά την παρουσία σημαντικών αξιοθέατων βιώνει την παρακμή.

Η νύχτα αποδείχθηκε μαρτυρική. Παλεύαμε με τα σεντόνια στριφογυρνώντας ακατάπαυστα, λες και το σώμα μας αρνιόταν να χαλαρώσει. Οίκτιρα τον εαυτό μου για την επιλογή του ξενοδοχείου, που μόνο κριτήριο είχε τη γειτνίαση του ξενοδοχείου με το παλάτι Golestan , ενός από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Τεχεράνης.
Με ανακούφιση το επόμενο πρωί κάναμε check out και ξεκινήσαμε τη περιήγηση.

Πρώτη στάση στο παλάτι Golestan.

Mε τη είσοδο μας υποδέχθηκε ένας περίτεχνος θρόνος που χρονολογείται από το 1801 και κατασκευάστηκε από 65 κομμάτια αλάβαστρου στην ανοικτή αίθουσα ακροάσεων Ivan-e Takht-e Marmar. Εκεί έλαβε χώρα και η ναπολεόντειος στέψη του Σάχη Ρεζά το 1925.

Στους υπόλοιπους χώρους του παλατιού φιλοξενούνται γκαλερί τέχνης (όπου θα δει κανείς σκηνές καθημερινής ζωής του 19ου αιώνα καθώς και πορτραίτα σάχηδων μεσ’ στο μπιρμπίλι και το χρυσό), κτίσματα όπου φιλοξενούνται δώρα ευρωπαίων προς τους μονάρχες της Περσίας και γαλλικά κεραμικά του 18ου-19ου αιώνα, φωτογραφική γκαλερί, καθώς και εθνογραφικό μουσείο.

Όμως το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι (όπου απαγορευόταν η φωτογράφηση, αλλά εμείς τραβήξαμε μια στα κλεφτά) ήταν το εντυπωσιακό κεντρικό κτίσμα του οποίου οι τοίχοι ήταν κατασκευασμένοι από καθρέπτες και πλακίδια κατασκευασμένο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα σε μια προσπάθεια να συγκεραστούν ευρωπαϊκές και περσικές καλλιτεχνικές επιρροές . Η ματαιοδοξία της εξουσίας σε όλο της το μεγαλείο.

Το εθνικό αρχαιολογικό μουσείο του Ιράν έχει αξία να το επισκεφθεί κανείς αφού έχει ήδη βρεθεί στη Περσέπολη ή τους λοιπούς ανάλογους αρχαιολογικούς χώρους. Βρετανικό μουσείο δε το λες, αλλά μερικά εκθέματα παρουσιάζουν ενδιαφέρον όπως κεφαλές ταύρων, πολύχρωμα πλακίδια με αναπαραστάσεις μυθολογικών φτερωτών πλασμάτων αλλά και μια μούμια που απεβίωσε τον 3ο-4ο αιώνα και θάφτηκε σε αλάτι (και ως εκ τούτου διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση και χωρίς να αγιοποιηθεί).

O άνθρωπος του... αλατιού (όπως ονομάζεται)

Επισκεφθήκαμε στη συνέχεια το μουσείο ισλαμικής τέχνης.
Κεραμικά, ξυλόγλυπτες εντυπωσιακές πόρτες, περίτεχνα χειρόγραφα αντίγραφα του κορανίου και άλλα λατρευτικά εκθέματα γέμιζαν τους δύο ορόφους του κτηρίου που ομολογουμένως σαν χώρος ήταν πολύ πιο φροντισμένος σε σχέση με τον αντίστοιχο του εθνικού μουσείου.

Η περιήγησή μας ολοκληρώθηκε στο εθνικό μουσείο…κοσμημάτων. Ναι καλά διαβάσατε. Και οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένα από τα πλέον ιδιαίτερα μουσεία που έχω επισκεφθεί και σαν …χώρος και για τον ασύλληπτο πλούτο των εκθεμάτων. Στα…. υπόγεια λοιπόν της εθνικής τράπεζας του Ιράν, αφού περάσαμε από εξονυχιστικούς ελέγχους, άνοιξε η βαριά πόρτα για να εισέλθουμε σε ένα μικρό σχετικά χώρο με υποβλητικό φωτισμό, γεμάτο από υπερπολύτιμα αντικείμενα από χρυσό και πολύτιμους λίθους που χρονολογούνται μερικές εκατοντάδες χρόνια. Τι να πρωτοαναφέρω: το ροζ διαμάντι των 182 καρατίων; τον θρόνο του παγωνιού με 25,000+ πολύτιμους λίθους; την υδρόγειο με πάνω από 50,000 πολύτιμες πέτρες όπου το Ιράν, η Αγγλία και η Γαλλία αναπαριστώνται με διαμάντια; την βασιλική κορώνα του 1800 που χρησιμοποίησε για τη στέψη του και ο τελευταίος σάχης; Είχαμε μείνει άναυδοι με τον πλούτο αλλά και την υπερβολή. Εννοείται βέβαια ότι η φωτογράφηση δεν επιτρεπόταν κι έτσι αρκεστήκαμε μόνο στον έγχρωμο οδηγό των εκθεμάτων για να ανακαλούμε στη μνήμη μας τι είδαν τα ματάκια μας.

Είχε φτάσει σχεδόν απόγευμα. Μετά από μια καλή δόση μουσείων είπαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στη πόλη, να δούμε την κίνηση στους δρόμους και να βιώσουμε λίγο την καθημερινότητα των ανθρώπων. Απογοητευτική εμπειρία. Η Τεχεράνη (τουλάχιστον στο ιστορικό της κέντρο) δεν κατάφερε να με κερδίσει ακόμα μια φορά.

Αργά πια καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο με σκοπό να καταναλώσουμε βάση καταλόγου μερικά από τα τελευταία ριάλια που μας είχαν απομείνει. Μόνο εμείς και μια παρέα βρισκόμασταν εκείνη την ώρα να γευματίζουμε. Παραγγείλαμε το καθιερωμένο κεμπάπ, και μασουλούσαμε ήρεμα ώσπου το μάτι μου ανακάλυψε κάποιον στη παρέα του κοντινού τραπεζιού.
«Ρε συ ο Κώστας Βαξεβάνης, ο δημοσιογράφος» σφυρίζω συνωμοτικά στον συνοδοιπόρο μου.
«Έχεις δίκιο» μου ανταπαντά.
«Κωστάκηηηηη!!» υψώνω τότε μια φωνή, απορώντας ταυτόχρονα που βρήκα κι εγώ το θράσος να αποκαλώ τον άνθρωπο με το υποκοριστικό του λες και ήμασταν μαζί κολλητοί από το στρατό. Απόρησε ο χριστιανός, μας κοίταξε, μας ξανακοίταξε, δεν του θυμίζαμε τίποτα κι έτσι πήρε την άγουσα προς το τραπέζι μας. Ως άθλιος κόλακας του εξεδήλωσα το θαυμασμό μου για την δημοσιογραφική του δουλειά και κατάφερα να εκμαιεύσω λίγες πληροφορίες σχετικά με το σκοπό της εκεί παρουσίας του.

Με πληροφορίες από πρώτο χέρι γυρίσαμε στο άθλιο ξενοδοχείο μας για να παραλάβουμε τις αποσκευές μας και με το ραχάτι μας πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο.

Είχε φτάσει πια η στιγμή να αποχαιρετήσουμε το Ιράν.
Το Ιράν που αποτέλεσε για μας μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι μόνο για των πλούτο των αξιοθέατων που επισκεφθήκαμε, αλλά και για την αρχοντιά και την φιλοξενία των ανθρώπων της.
Mια χώρα που προκάλεσε το θαυμασμό μας, αλλά και μας συγκίνησε.
Ένα Ιράν που καμιά σχέση δεν έχει με την εικόνα που έχει συστηματικά καλλιεργηθεί στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Αν μέσα στους μελλοντικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς σας εντάσσεται και το Ιράν, δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη. Όμως ακόμα κι αν δεν υπάρχει, ελπίζω αυτή η ιστορία να σας κέντρισε το ενδιαφέρον.
Μην συγχέετε το Ιράν με ότι έχετε δει στις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Εδώ άνθισε ένας αυτόνομος πολιτισμός που προσφέρει ξεχωριστές συγκινήσεις στον επισκέπτη.
Ξέρω πως οι περιορισμοί στην ενδυμασία είναι ένας αποτρεπτικός παράγοντας κυρίως για τις γυναίκες. Όμως πιστέψτε με αξίζει και σ’αυτό ελπίζω να συναινούν όσοι την έχουν επισκεφθεί.

Ανακαλώ πάντα το Ιράν με γλύκα, σαν τα υπέροχα μάτια που συναπάντησα στο ταξίδι αυτό. :love1:
Ασχέτως αν το ξενοδοχείο στη Τεχεράνη μας κληροδότησε μερικές μέρες μετά την επιστροφή μας, εκείνα τα μικρά απεχθή παράσιτα που προκαλούν φαγούρα….
Λίγες ψείρες... από τη Τεχεράνη, με… αγάπη!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Ψείρα, ψώρα, κοριοί...Μωρέ τι τα θέλετε τα μπιγκουντί.... Δεν πάτε στα Παλούκια Σαλαμίνος λέω εγώ!
(Ναι έχω σκάσει!:killme: Και τσαντόρ θα βάλω και τσεμπέρι! Μόνο καλοκαίρι δε θα πάω, δεν την παλεύω!)

 

[mfish]

πολλες ιδεες μας εβαλε το στορυ σου...παντα τετοια ταξιδακια να κανεις

(εγω αγορασα ηδη τσεμπερι....και παω και για κανα μακρυμανικο σιγα σιγα...)

 

[hydronetta]

Στη Τεχεράνη αδελφές μου στη Τεχεράνη..... χα χα χα χα
Χαίρομαι που ο ενθουσιασμός για τον προορισμό προέρχεται κυρίως από γυναικείο πληθυσμό αν και θα είχε καθε λόγο για το αντίθετο
Έρση ειδικότης μου να ξεσηκώνω κόσμο.... αλλά φταίει και το μέρος που είναι φωτογενές (διότι οι περιγραφές ωχριούν μπροστά στην εικόνα)

 

[KLEOPATRA]

Λοιπον αυτο το καπελακι-στεμμα της προτελευταιας φωτο ..πολυ θα μου πηγαινε ως βασιλισσα.
Δε μου λες γρουνακι ..σε προγκηξε ο κακος Ali-baba και αρχιζεις να γραφεις σε ολα τα μετωπα?Κατσε να τον πιασω στα χερια μου ..και θα σου τον κανονισω.....

 

[hydronetta]

Λοιπον αυτο το καπελακι-στεμμα της προτελευταιας φωτο ..πολυ θα μου πηγαινε ως βασιλισσα.
Δε μου λες γρουνακι ..σε προγκηξε ο κακος Ali-baba και αρχιζεις να γραφεις σε ολα τα μετωπα?

Tι να κάνω Κλεοπάτρα μου τι να κάνω. Κλείνω ολα τα συγγραφικά μέτωπα... Oύτε μπάνιο ούτε τίποτα, εκεί πάνω από το πληκτρολόγιο. Εντολή baba και τα σκυλιά δεμένα. Για να είμαστε ειλικρινείς την αλήθεια έγραψε καθώς εγώ αλλού αρμένιζα. Μετά από ένα χρόνο το ολοκλήρωσα το Ιράν...
ΥΓ Το καπελάκι να το παραγγείλουμε; τι λες;

 

[KLEOPATRA]

Α τον κακουργο ..σε ταλαιπωρει και αυτος λιαζεται στις ξαπλωστρες της Χαλκιδικης!
Εννοειται το θελω το καπελακι...μηπως παει και σετακι με περιδεραιο και βραχιολια-σκουλαρικια-δαχτυλιδια?
Τα θελω ολα!