Ιράν Ο Ξέρξης, ο Αλί κι ένα χαλί! Ιράν: ένας ταξιδιωτικός έρωτας

[hydronetta]

Κατι ασχετο, αλλα μια και το ανεφερες λυσε μου την απορια: Η παστη παπαλινα τι ειναι;
Χανω κατι που δεν το ξερω;

Μικρή σαρδέλα

 

[hydronetta]

Κεφ. 7: Touch me baby... και πάμε για Αbyaneh & Kashan

Ξημέρωσε κι η μέρα που έπρεπε να αποχαιρετήσουμε το Ισπαχάν. Με μαύρη καρδιά ομολογουμένως, όντας εντυπωσιασμένοι από τα αξιοθέατα της πόλης και την επαφή με τους ανθρώπους.

Το πρόγραμμα για το υπόλοιπο ταξίδι καταρτίστηκε τελευταία ώρα καθώς δεν είχαν γίνει σχετικές κρατήσεις. Τις μέρες εκείνες στο Ισπαχάν αποφασίσαμε να κινηθούμε οδικώς στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης κι από κει να πετάξουμε προς Tabriz για να επισκεφθούμε την ιρανική έκδοση της Καππαδοκίας (Κandovan) καθώς και το ορεινό χωριό Masuleh κοντά στις ακτές της Κασπίας. Ευτυχώς τελευταία ώρα βρήκαμε αεροπορικά εισιτήρια από την Τεχεράνη για την Tabriz και έμενε σε εκκρεμότητα το πώς θα μετακινηθούμε από το Ισπαχάν προς το αεροδρόμιο της Τεχεράνης. Μιας και η διαδρομή των 450 χλμ περιελάμβανε κάποια αξιοθέατα που άξιζαν της προσοχής μας (το χωριό Abyaneh και τη πόλη Κashan), αποφασίσαμε να βρούμε κάποιον οδηγό. Ρωτήσαμε σχετικά το νεαρό Αλί Νο8 στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας και εκείνος αμέσως προθυμοποιήθηκε να βρεί το κατάλληλο άτομο.

Κολλητός του Αλί Νο8, ο Αλί Νο9 καλογυάλιζε εκείνο το πρωινό το αυτοκίνητο με το οποίο έναντι αδρής αμοιβής θα μας έκανε το τουρ. Ευκαιρία βρήκε κι ο Αλί Νο8 να αφήσει για λίγο το πόστο του στη ρεσεψιόν και να κάνει μια βόλτα στη Τεχεράνη. Έτσι οι τέσσερείς μας ξεκινήσαμε με πρώτο σταθμό το παραδοσιακό χωριό Abyaneh.
Εξ’αρχής τους έκοψα και τους δύο ότι πολύ απείχαν από το πρότυπο ενός ευσεβούς νέου μουσουλμάνου κατά τα πρότυπα που τόσο πασχίζουν οι μουλάδες να επιβάλλουν. Μοντέρνο ντύσιμο, κούρεμα και η αποθέωση όλων, οι μουσικές επιλογές τους.
Διότι σας ερωτώ, πώς θα αισθανόσασταν, όντας σε μια χώρα με θεοκρατικό καθεστώς που διατυμπανίζει το «Θάνατος στην Αμερική», που οι ταξιτζήδες οδηγούν υπό τους ήχους του κορανίου, εσείς να διασχίζετε την ύπαιθρο με την Samantha Fox στη διαπασών να πάλλεται από οίστρο διακηρύσσοντας «Touch me, touch me I want to feel your body»;
Η επιβεβαίωση για το αναιμικό θρησκευτικό τους αίσθημα έγινε, όταν στάθηκε αδύνατο να αναγνωρίσουν εικόνα του πρώτου Ιμάμη Αλί που φιγουράρει σχεδόν παντού. Σαν να λέμε να βλέπεις εικόνα του Χριστού και να αναρωτιέσαι ποιος είναι… Χαριτολογώντας λέγαμε ότι σε άλλες εποχές θα είχε πέσει πολύ βούρδουλας (τότε που ακόμα και να φορoύσες τζίν ήταν θανάσιμο αμάρτημα).

Με υπόκρουση λοιπόν Samantha Fox κάναμε τη πρώτη στάση στο μικρό χωριό, Abyaneh.
Σκαρφαλωμένο στα 2,100 μέτρα το χωριό είναι από τα δημοφιλέστερα στο Ιράν λόγω του φυσικού κάλους της περιοχής και του δροσερού κλίματος τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες.

Όμως ο λόγος για να το επισκεφθούμε ήταν κυρίως η αρχιτεκτονική του: είναι γνωστό ως κόκκινο χωριό λόγω του υλικού που χτίστηκαν τα σπίτια. Αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι η ύπαρξή του χρονολογείται αρκετά παλιά, εντούτοις μόνο μερικά κτήρια από την εποχή των Σελτζούκων σώζονται διατηρώντας τις αυθεντικές τους ξύλινες αυλόπορτες, δείγμα εξαιρετικής αισθητικής με τις ανάγλυφες επιγραφές και τα μοτίβα.

Ο δεύτερος λόγος είναι εθνογραφικός. Οι κάτοικοί του είναι οι μοναδικοί στο Ιράν που μιλούν την αρχαία μέση περσική γλώσσα. Διατηρούσαν αυστηρό σύστημα ιεραρχίας στην κοινωνία τους (αγρότες και γαιοκτήμονες) μέσα σε πνεύμα όμως συλλογικότητας: οι πλούσιοι συντηρούσαν οικονομικά τους φτωχότερους, ενώ τα έξοδα κατασκευής κάποιου κτηρίου μοιράζονταν ισόποσα σε όλους.
Επειδή ήταν και αρκετά οικονόμοι στην διαχείριση των αγαθών κατάφερναν να τα εμπορεύονται σε γειτονικές περιοχές έναντι ανταλλάγματος γης (προτείνω να φέρουμε κανένα δημογέροντα από κει μπας και βάλει τάξη στα δικά μας οικονομικά με το χάλι που έχουμε). Για να συντηρήσουν όμως αυτή τη περιουσία, οι κοπέλες δεν παντρεύονταν ξενομερίτες και αν κάποιος τολμούσε να πουλήσει γη θεωρείτο αυτόματα προδότης και είχε ανάλογη τύχη.
Κάτι επίσης που το διαφοροποιεί σε σχέση με το υπόλοιπο Ιράν είναι ότι γυναίκες απολάμβαναν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες ακόμα και στην εργασία, οι γάμοι ήταν σπάνιοι πριν τα 30 (καλύτερος έλεγχος γεννήσεων), δεν αποκτούσαν πάνω από 3 παιδιά, ήταν μονογαμικοί και τα διαζύγια σπάνιζαν (κυρίως γιατί η σύζυγος δικαιούταν διατροφής ίσης με τα 2/3 της περιουσίας).

Όλα βέβαια αυτά τα εκπληκτικά σε παρελθοντικό χρόνο, καθώς σήμερα το Abyaneh είναι ένα σχεδόν φάντασμα του παρελθόντος. Έχει εγκαταλειφθεί και μόνο λίγοι ηλικιωμένοι μένουν πια. Τόσοι όμως για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασιν ότι οι ενδυματολογικοί κανόνες του μαύρου τσαντόρ, εδώ απλά δεν ισχύουν: οι γυναίκες φορούν παραδοσιακά πολύχρωμα ρούχα καλύπτοντας όμως κι αυτές το κεφάλι τους.

Περιδιαβήκαμε τα ερημικά σκονισμένα σοκάκια του χωριού, αποτυπώνοντας φωτογραφικά κάποιες γοητευτικές γωνιές του. Λίγες ηλικιωμένες κυρίες κυκλοφορούσαν σέρνοντας τα γαϊδουράκια τους κι απέφευγαν πεισματικά το φακό της μηχανής. Αποχαιρετώντας το Abyaneh μια κυρά-Καλή μας τράταρε και ζουμερά μήλα από την περιοχή.

Η επόμενη στάση ήταν στην πόλη Kashan, την οποία ομολογώ πώς μετανιώνω που την «ξεπετάξαμε» λίγο στα γρήγορα.
Σύμφωνα με τον οδηγό μου αποτελεί την επιτομή μια τυπικής περσικής πόλης: τζαμιά, καραβανσεράις, κήποι, υπέροχα αρχοντικά κι ένα εκπληκτικό παζάρι.
Οι τέχνες ανέκαθεν γνώριζαν άνθηση εδώ: κεραμικά, χαλιά, φίνα υφάσματα, αργυροχοΐα, ζωγραφική (ο παράδεισος του καταναλωτή, ευτυχώς που το απέφυγα).
Αν σκεφτεί κανείς δε ότι μόλις 4 χλμ δυτικά υπάρχουν υπολείμματα της πόλης Sialk που κατοικήθηκε από την 5-6η χιλιετία και την οποία …δεν επισκεφθήκαμε, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του ταξιδιωτικού εγκλήματος που διαπράξαμε. Εμείς περιοριστήκαμε στην επίσκεψη κάποιων αρχοντικών και στους φημισμένους κήπους Fin.

Δεν έχει αξία να αναφερθώ στο κάθε ένα αρχοντικό ξεχωριστά, άλλωστε αρχιτεκτονικά ακολουθούν ανάλογο μοτίβο. Η περιγραφή βασίζεται κυρίως στο αρχοντικό Brujerdi που χτίστηκε το 1857, χρειάστηκε 18 χρόνια να ολοκληρωθεί χρησιμοποιώντας 150 τεχνίτες και θεωρείται το στολίδι της παραδοσιακής οικιακής περσικής αρχιτεκτονικής.

Λόγω του θερμού και ξηρού κλίματος τα σπίτια αυτά χτίζονταν από πλίνθους και τούβλα χρησιμοποιόντουσαν μόνο για τις προσόψεις. Τα θεμέλια του σπιτιού σκάβονταν ώστε να φθάσουν 3-5 μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους, επιτρέποντας έτσι τη χρησιμοποίηση υπόγειων υδάτινων ρευμάτων, σε χώρους που εξασφάλιζαν δροσιά τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες.

Τα σπίτια αποτελούνται από δύο μέρη: το birani (εξωτερικό) και το andaruni (εσωτερικό).
Το εξωτερικό μέρος συνήθως διακοσμείται περίτεχνα για να εντυπωσιάσει τους επισκέπτες. Αρχικά ο επισκέπτης προσπερνά ένα επιβλητικό προθάλαμο πλαισιωμένο από δωμάτια για να καταλήξει στον ανοικτό αυλόγυρο που είχε πάντα ένα μικρό συντριβάνι στη μέση και δωμάτια τριγύρω που χρησιμεύουν για φιλοξενία. Το νερό του συντριβανιού χρησίμευε τόσο για οικιακές εργασίες όσο και για να ψύχει τον αέρα. Ένα υπερυψωμένο eivan οδηγεί στο περίτεχνα διακοσμημένο χώρο υποδοχής που κι αυτός με τη σειρά του περιστοιχίζεται από άλλα δωμάτια.

Σε αντίθεση, η διαμόρφωση του εσωτερικού μέρους αποσκοπεί κυρίως στην άνεση της οικογένειας. Αν και το εσωτερικό του σπιτιού επικοινωνούσε με το εξωτερικό μέρος, εντούτοις τα εσωτερικά δωμάτια διαμονής ήταν εκτός οπτικής επαφής των επισκεπτών ή φιλοξενούμενων. Το ίδιο ίσχυε και για τους γείτονες: ψηλοί τοίχοι, προεξέχοντα παράθυρα διασφάλιζαν ότι η οικογενειακή ζωή παραμένει μακριά από αδιάκριτα μάτια. Το σπίτι διέθετε κι ένα δωμάτιο με πισίνα (!!) με παράθυρα ανοικτά και badgirs (βλ. το κεφάλαιο για τη Yazd) ώστε να εξασφαλίζεται κυκλοφορία του αέρα και ψύξη.

Ένα χαρακτηριστικό των αρχοντικών αυτών ήταν ότι σχεδιάστηκαν για να στεγάσουν τις ανάγκες μιας εκτεταμένης οικογένειας γύρω από τον απόλυτο αφέντη του σπιτιού, το πατέρα. Ο πατέρας είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο και απεριόριστη εξουσία πάνω στα μέλη της οικογενείας. Οι γιοί, όχι μόνο ακολουθούσαν το επάγγελμά του αλλά ζούσαν μαζί του ακόμα και μετά το γάμο τους.
Άλλα επιφανή αρχοντόσπιτα του Kashan εκτός του Brujerdi, είναι το Tabatabai, το Abbasian και το Ameriha

H σύντομη περίηγησή μας στο Kashan oλοκληρώθηκε με επίσκεψη στους γοητευτικούς κήπους Fin.
Οι κήποι αυτοί χρωστούν την ύπαρξή τους στη πηγή Soleimaniyeh, τόσο παλιά όσο και η ιστορία (η τοπική παράδοση αποδίδει την ανακάλυψή της στο προφήτη Σολομώντα). Η προέλευσή της παραμένει ακόμα άγνωστη, έχει σταθερή ροή και θερμοκρασία όλο το χρόνο, τα υψηλά όμως επίπεδα υδραργύρου δεν την καθιστούν πόσιμη. Το νερό από τη πηγή συλλέγεται σε μια μικρή θολωτή πισίνα με περίτεχνες τοιχογραφίες, το Lasegah. Eκεί τους θερινούς μήνες οι άρρενες επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν ένα δροσιστικό και ιαματικό μπάνιο.

Από κει το νερό μέσω καναλιών μεταφέρεται στους υπόλοιπους χώρους του κήπου όπου στεγάζονται επίσης λουτρά από την εποχή των Σαφαβιδών και Qajar, μουσείο και βιβλιοθήκη.

Στο κέντρο του κήπου βρίσκεται το διώροφο περίπτερο Shotorgalu-ye Safavi από το 1016 μΧ με εντυπωσιακό θολωτό ταβάνι. Ήταν μια πράσινη όαση μέσα άνυδρο τοπίο. Με ένα παγωμένο αναψυκτικό κάτω από τον ίσκιο των δένδρων απολαύσαμε στιγμές χαλάρωσης πριν την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Εγκαταλείψαμε άρον άρον την περιοχή, προσπερνώντας ακόμα και την ιερή πόλη Qom (καρδιά του ιρανικού σιιτικού Ισλαμ και άτυπο διοικητικό κέντρο των μουλάδων) για να καλύψουμε την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο Mehrabad της Τεχεράνης και να προλάβουμε την απογευματινή πτήση μας.
Σε μια πόλη όμως 8,500,000 κατοίκων αντιλαμβάνεστε το κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί λόγω και της αναρχίας που χαρακτηρίζει την οδηγική συμπεριφορά των ιρανών αυτοκινητιστών. Παρά την αγανάκτηση του Αλί Νο9, τελικά καταφέραμε να φθάσουμε εγκαίρως στο αεροδρόμιο.

Η πτήση της Iran air προς Tabriz μας βρήκε να απολαμβάνουμε τη θέα προς το κατάξερο τοπίο που ξετυλίγονταν μερικές χιλιάδες πόδια κάτω από το τζάμι του αεροπλάνου. Δεν άργησαν να φανούν και τα φώτα της πόλης καθώς το αεροπλάνο άρχισε σταδιακά την κάθοδό του προς το διάδρομο προσγείωσης.

Η εικόνα από αέρος δεν μας εντυπωσίασε, αλλά ο ενθουσιασμός περίσσευε για τα αξιοθέατα που επρόκειτο να επισκεφθούμε στη περιοχή…

 

[ΕΡΣΗ]

Τι εποχη ειπαμε το κανατε αυτο το ταξιδι;

 

[hydronetta]

Τι εποχη ειπαμε το κανατε αυτο το ταξιδι;

τι του ετοιμάζεις πάλι, ε; Μάιο πήγαμε

 

[ΕΡΣΗ]

Και για πες; Μπαμπουλωμενη με τσαντορ Μαη μηνα ειναι καλα, η θα σκασω; Μηπως να δοκιμασω κανεναν Απριλη;
ΥΓ. Δεν αποκλειω τιποτε!

 

[hydronetta]

Ζέστη είχε, αλλά όχι σε σημείο να σκας (αν εξαιρέσεις την έρημο Kaluts). Το βράδυ είχε τη ψυχρούλα του ενίοτε.
Δεν χρειάζεται να φοράς τσαντόρ. 'Ενα μαντουδάκι και μια μαντήλα είναι αρκετά. Eννοείται ότι φούστες πάνω από τον αστράγαλο είναι αδιανόητες, όλες κυκλοφορούν με παντελόνια. Νομίζω κι ο Απρίλης είναι μια χαρά

 

[zmaria]

Ωραία η συνέχεια (αν και αργοπορημένη) και εξαιρετικές φωτογραφίες Παναγιώτη μου, όπως πάντα άλλωστε!!

 

[hydronetta]

Κεφ. 8: Aπ’την Καππαδοκία του Ιράν στις ακτές της Κασπίας

Μέσα στο λυκόφως πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο της Tabriz προς το ξενοδοχείο Sina στο κέντρο της πόλης (το είχαμε επιλέξει σύμφωνα με τον Lonely Planet). Αξιοπρεπής επιλογή και σχετικά οικονομική, παρά τις αντίθετες απόψεις του ταξιτζή που επέμενε ότι ξέρει κάτι καλύτερο… Τον αποστόμωσα ότι είχαμε ήδη κάνει κράτηση.

Η Tabriz δεν κέρδισε τις εντυπώσεις. Ακόμα και στο ξακουστό πολύβουο παζάρι, μετά απ’ αυτά που είχαν αντικρίσει τα ματάκια μας τις προηγούμενες μέρες, όλα μας φαίνονταν λίγα.
Μόνο που οι άνθρωποι εδώ (ο πληθυσμός κυρίως είναι Αζέροι) είναι πιο δραστήριοι εμπορικά, πιο εξωστρεφείς (που μεταφράζεται πιο φωνακλάδες), αλλά εξίσου φιλόξενοι.
Μετά τη σύντομη περιήγηση στο κέντρο της πόλης. Αναζητήσαμε τρόπο να μετακινηθούμε προς το Kandovan (την ιρανική έκδοση της Καππαδοκίας), 60 χλμ νότια της Tabriz. Προς σαφή ικανοποίηση αμφότερων πλευρών, νοικιάσαμε ταξί (ο μεν γιατί έκανε τη τύχη του με τέτοιους πελάτες κι εμείς γιατί θα αποφεύγαμε πολύωρη ταλαιπωρία αν επιλέγαμε τις σχεδόν ανύπαρκτες συγκοινωνίες προς τα κεί) .

Στη βορειοδυτική γωνιά του Ιράν, στη σκιά του βουνού Sahand βρίσκεται το τρωγλοδυτικό χωριό Κandovan που μετρά ημέρες ζωής από τον 13ο αιώνα. Κατά μία ετυμολογική έννοια Kandovan είναι ο πληθυντικός του kando που σημαίνει κυψέλη. Κατά άλλη, η Γη των Ανώνυμων Χαρακτών.
Αυτό που κάνει το Kandovan μοναδικό είναι ότι τα σπίτια του έχουν λαξευτεί σε σπηλιές μέσα σε κωνοειδείς σχηματισμούς συμπαγούς ηφαιστειακής σκόνης δίνοντας συνολικά την εικόνα μια τεράστιας αποικίας τερμιτών.

Κandovan

To βουνό Sahand εξερράγει χιλιάδες χρόνια πριν και η ηφαιστειακή σκόνη με την πάροδο των χιλιετιών και την συνδρομή του αέρα και της βροχής οδήγησε στο σχηματισμό αυτό.
Διωγμένοι από τους Μογγόλους εισβολείς, πριν από 700 χρόνια οι πρώτοι κάτοικοι εκεί καταφύγιο σκαλίζοντας στους βράχους τα καταλύματά τους.

Τα «σπίτια» αυτά είναι διώροφα ακόμα και τετραώροφα. Στην περίπτωση αυτή ο κάτω όροφος χρησίμευε σαν υποστατικό για τα ζωντανά, οι δύο άλλοι όροφοι σαν κατοικία και τέλος το ρετιρέ σαν αποθήκη. Εκτός αυτού ανήκουν και σε ενεργειακή κλάση Α!! Χρειάζονται ελάχιστη θέρμανση για το χειμώνα και διατηρούνται δροσερά το καλοκαίρι.
Σήμερα οι κάτοικοί της που ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία και μιλούν μια τουρκική διάλεκτο.

Το χωριό είναι επίσης γνωστό για το μεταλλικό του νερό που φημολογείται ότι διαλύει τις πέτρες στα νεφρά και τη χολή (οι πάσχοντες να κλείσουν άμεσα αεροπορικά εισιτήρια και διαμονή)

Περιέργως αν και το χωριό επισκέπτονται κατά τις στατιστικές τουλάχιστον 300,000 επισκέπτες ετησίως εντούτοις δεν θα δεις rooms to let πουθενά, ούτε το κάθε σπιτικό να έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο σουβενιρομάγαζο. Σχετικά πρόσφατα διάβασα ότι εγκαινιάστηκε ένα τρωγλοδυτικό ξενοδοχείο (αν και τσιμπημένο, όσοι πιστοί προσέλθετε).

Το χωριό σε προσκαλεί για μια βόλτα στα ανηφορικά στενά του κι αυτή είναι η γοητεία του. Η εικόνα έχει μείνει απαράλλαχτη μέσα στο χρόνο: οι ντόπιοι να μεταφέρουν τα πάντα στις πλάτες των γαϊδουριών, οι νοικοκυρές να απλώνουν μπουγάδα και να σκουπίζουν τις αυλές τους, τα πιτσιρίκια να παίζουν στο ποταμάκι ή να κυνηγιούνται στα στενά, οι κοτούλες να σκαλίζουν ανηλεώς το χώμα και κάπου στο βάθος να ακούγονται βελάσματα από τους αμνούς. Αν είστε τυχεροί ίσως, έναντι μικρής αμοιβής κάποιος ντόπιος να σας ανοίξει και σπιτικό του.

Επιστρέψαμε στη Tabriz και βολτάραμε μετά από σύσταση του ταξιτζή στο πάρκο με τη λιμνούλα πριν κατευθυνθούμε στο σταθμό των ΚΤΕΛ. Προορισμός ήταν το χωριό Masuleh κοντά στις ακτές της Κασπίας. Για να φτάσει όμως κανείς εκεί έπρεπε να πάρει το 12ωρη νυκτερινό δρομολόγιο με το KTEΛ προς την κοντινότερη πόλη Rasht και μετά έχει ο Θεός, κάτι θα βρίσκαμε…. Πάνε τα μεγαλεία των αεροπλάνων και των ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων.

Στον σταθμό των ΚΤΕΛ επικρατούσε ο πανικός, κι επειδή οι ιρανοί δεν είναι συνηθισμένοι σε τουρίστες να ανεβοκατεβαίνουν στα λεωφορεία τους όλες οι πινακίδες ήταν γραμμένες στα φαρσί. Κάτι η επιπόλαιη ενασχόλησή μου με το αραβικό αλφάβητο, κάτι οι συνεχείς οχλήσεις προς τους πάντες με το αγωνιώδες ερώτημα: «Otobus Rasht?», καταφέραμε να ανεβούμε στο σωστό λεωφορείο και να μην βρεθούμε σε καμιά στέπα του Τουρκμενιστάν.
Ευτυχώς το πούλμαν δεν ήταν γεμάτο κι έτσι μπορέσαμε να απλώσουμε τα κορμιά μας. Ως μοναδικοί αλλοδαποί γίναμε το επίκεντρο ενδιαφέροντος των υπόλοιπων επιβατών. ΄Ενα γλυκύτατο νιόπαντρο ζευγάρι μας έπιασε τη κουβέντα, εμείς αρχίσαμε να μοιράζουμε μύγδαλα και σταφίδες στους συνεπιβάτες μας και το μακρύ ταξίδι μαζί με ένα υπνάκο τελικά δεν ήταν τόσο αλγεινή εμπειρία.

Μόλις που γλυκοχάραζε όταν φτάσαμε στο Rasht κι αμέσως αναζητήσαμε τρόπο να μετακινηθούμε προς το Masuleh.
Επιλέξαμε το προφανές: ο σταθμός ήταν γεμάτος ταξιτζήδες που εκτελούσαν αδιαλείπτως το δρομολόγιο αυτό από το Rasht. Ενώ ο συνταξιδιώτης μου απολάμβανε ένα δεύτερο υπνάκο, εγώ απολάμβανα τη δραματική αλλαγή της φύσης κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Όσο πλησιάζαμε προς το χωριό, το τοπίο γινόταν καταπράσινο σε ένα ονειρικό συνονθύλευμα με τη πρωινή πάχνη. Ο ταξιτζής μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά και ολίγα ελληνικά (ξέρετε δα τι μαθαίνουν όλοι σαν βρεθούν στο τόπο μας…) αφού κάποια τέρμινα είχε εργαστεί στα μέρη μας.

Το Masuleh μας υποδέχθηκε με την ομίχλη να καλύπτει τα πάντα. Στην είσοδο του χωριού στην γέφυρα πάνω από το ρέμα βρήκαμε κι ένα δωμάτιο για να ξεκουραστούμε λίγο πριν αρχίσουμε τη περιήγηση.

Masuleh

Το μικρό αυτό χιλιόχρονο χωριό (όπου δεν επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων στα στενά του), σκαρφαλωμένο στα 1000 μέτρα υψόμετρο, βρίσκεται ήδη στη λίστα προς ένταξη στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το χωριό είναι κτισμένο αμφιθεατρικά κι έτσι η επίπεδη οροφή κάθε σπιτιού λειτουργεί σαν δρόμος ή αυλή για τα υπερκείμενα.
Τα σπίτια είναι σε χρωματική αρμονία μεταξύ τους και περίτεχνα σκαλισμένες πόρτες και παράθυρα του προσδίδουν μικρές γοητευτικές πινελιές.

Είναι προσφιλής τόπος εκδρομής των ιρανών τόσο τα σαββ/κα όσο και τους καλοκαιρινούς μήνες κι ως εκ τούτου τα γνωστά σουβενιρομάγαζα, τεϊοποτεία και κεμπαπτζίδικα πλεονάζουν.
Του συνταξιδιώτη μου του έπεσε βαρύ το πάπλωμα κι ενώ το χωριό μόλις ξυπνούσε, αποφάσισα να πάω να πιω το τσάι μου στο παραδοσιακό καφενέ, μαζί με τους λιγοστούς ηλικιωμένους, σε μια ατμόσφαιρα τόσο γνώριμη κι από τα δικά μας μέρη.
Η ομίχλη δεν έλεγε να εγκαταλείψει τη βουνοπλαγιά όταν εμείς ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Σε χαλαρούς ρυθμούς απολαύσαμε επανειλημμένα τσάι καπνίζοντας qalyan είτε δίπλα στο ποτάμι είτε μέσα στα στενά του χωριού, περιδιαβήκαμε στα σοκάκια και τις επίπεδες οροφές των σπιτιών, φωτογραφίζαμε κάθε λεπτομέρεια που μας άρεσε και χαζεύαμε τα τοπικά σουβενίρ που κατ’εξοχήν είναι πολύχρωμα μάλλινα πλεκτά.

Το γεύμα σερβιρισμένο πάνω στη οροφή ενός σπιτιού με θέα το χωριό όπως καταλαβαίνετε, ήταν τι άλλο; ωραιότατα κεμπαπ με συνοδεία ντομάτας ψημένα στα κάρβουνα. Ο εστιάτορας έκανε τρελή χαρά καθώς τιμήσαμε αρκούντως τη κουζίνα του όσο παραμείναμε στο χωριό (ότι βλέπετε στη φωτόγραφία τα καταβροχθήσαμε 2 άτομα).

Κάναμε ακόμα και μια πιο μακρινή ενδιαφέρουσα βόλτα στην αντίπερα πλαγιά για να απολαύσουμε μια πανοραμική άποψη του χωριού, όμως η ομίχλη την ημέρα εκείνη ήταν πιστός σύντροφός μας. Εντούτοις χάρισε στον φωτογραφικό φακό κάποιες όμορφες στιγμές…

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε υπέρλαμπρη. Επαναλάβαμε τη βόλτα στην αντίπερα πλαγιά. Μικρά ρυάκια διέκοπταν κάθε λίγο το διάβα μας, συναντήσαμε τους βοσκούς με τα κοπάδια τους κι αφού φτάσαμε αντικρύ του χωριού, την αράξαμε στο γρασίδι χαλαρώνοντας κάτω από ένα ζεστό ήλιο ρουφώντας μεθυσμένα τον ανοιξιάτικο αέρα κι αφήνοντας τα μάτια μας να γεμίσουν με τις εικόνες.

Eπειδή η μέρα είχε συμπέσει να είναι Παρασκευή είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και ορδές επισκεπτών από τις παρακείμενες περιοχές. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι κανόνες ένδυσης για τις γυναίκες σε κάποιες περιπτώσεις ήταν πολυ..... χαλαρές. Ίσα ίσα μια πολύχρωμη μαντήλα με το ζόρι να κρατιέται στο κεφάλι, μεϊκ απ στην εντέλεια, φορεματάκι σινιέ και το τσαντόρ στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου. Οι εν λόγω κυρίες υποδέχτηκαν τη φωτό που τις βγάλαμε με γέλια. Εμείς πάλι με τόσο τσαντόρ που είχαμε δει, είχαμε συμπλεύσει πλέον στις τάξεις των ευσεβών μουσουλμάνων και με χιουμοριστική διάθεση αναφωνήσαμε: "ω τι χαλαρώτης ηθών". Η αλήθεια όμως είναι ότι θέλει αρετή και τόλμη μια τέτοια εμφάνιση αν κρίνει κανείς από τις ιστορίες τρόμου (υπερβολικές ή μη δεν το κρίνω) που έχουν κατά καιρούς περιγραφεί από την παρέμβαση της θρησκευτικής αστυνομίας.

Ο ταξιτζής μας με το «πλούσιο» και εξειδικευμένο ελληνικό λεξιλόγιο, είχε αναλάβει την υποχρέωση να μας οδηγήσει προς το κοντινότερο αεροδρόμιο στη πτήση προς Τεχεράνη. Είχε αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση του ταξιδιού. Μας έμενε μόνο 1,5 μέρα στο Ιράν κι αυτή θα την αφιερώναμε στα αξιοθέατα της πρωτεύουσας.
Η πρότασή του πριν φτάσουμε στο αεροδρόμιο να κάνουμε μια παράκαμψη και να επισκεφθούμε μια πόλη στη Κασπία, μας βρήκε σύμφωνους… αλλά λόγω παρανόησης. Έτσι που το εκθείαζε, σχημάτισα ο μωρός, την λανθασμένη εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι γραφικό. Ταυτόχρονα μουρμούραγε το όνομα της πόλης μέσα από χείλη του κι εγώ δεν το καλοκαταλάβαινα. Το έψαχνα και δεν το έβρισκα στον LP κι υπέθεσα ότι θα ανακαλύπταμε ένα σούπερ προορισμό που τουρίστα πόδι δεν έχει πατήσει.

Αφού λοιπόν κάναμε ατέλειωτες διαδρομές σε στενούς δρόμους μέσα σε χωράφια, καταλήξαμε…στο λιμάνι Bandar Anzali. Δεν θα περιγράψω το εγκεφαλικό που κόντεψα να πάθω όταν βρέθηκα σε ένα αδιάφορο εμπορικό λιμάνι από τα μεγαλύτερα του Ιραν στην Κασπία, με έντονη αίσθηση όμως παρακμής, όπου το μόνο που κάναμε ήταν να βολτάρουμε πάνω κάτω στη προβλήτα και να χαζεύουμε τα graffiti των ερωτευμένων…

Βandar Anzali (χωρίς σχόλια)

Έξαλλος μαζί του, αλλά και με την αφέλεια μου, του είπα να μας πάει άρον άρον στο αεροδρόμιο του Rasht για να πάρουμε τη πτήση προς Τεχεράνη.

Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, καθυστέρησε η αναχώρηση της πτήσης κι έφτασε το αεροπλάνο μας να τροχιοδρομεί στη πίστα του Mehrabad της Τεχεράνης μέσα στο μαύρο σκοτάδι…
Welcome to Tehran!

 

[mfish]

πολυ ωραιες φωτο και στο σημερινο κομματι

το masuleh πολυ ωραιοφαινεται, διαφορετικο απο τα αλλα μερη στο Ιραν, αλλα και μακρια για να το βαλουμε στο προγραμμα δυστυχως....! εσεις πηγατε αεροπορικως Τεχερανη απο εκει, απο περιεργεια οδικα ποσο περιπου ηταν?

 

[hydronetta]

εσεις πηγατε αεροπορικως Τεχερανη απο εκει, απο περιεργεια οδικα ποσο περιπου ηταν?

Όπως γράφω πήγαμε οδικώς από Τabriz και μετά πετάξαμε για οικονομία χρόνου από το Rasht προς Τεχεράνη. Ούτως ή άλλως τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν ξεφτιλιστικές τιμές (για τα εδώ δεδομένα). Βέβαια κανείς θα αντιτάξει την ασφάλεια των πτήσεων εντός Ιράν αλλά εδώ ας αποφανθούν οι ειδικότεροι.
Το Μasuleh απέχει 400 χλμ οδικώς από Τεχεράνη αλλά δεν νομίζω να υπάρχει απευθείας σύνδεση. ϊσως μέσω Rasht ή Fouman

 

[North66]

Tώρα βλέπω στο χάρτη ότι φτάσατε πολύ κοντά στη Ραμσάρ, στην πόλη που υπογράφηκε η ομώνυμη συνθήκη αλλά και η περιοχή με τα υψηλότερα επίπεδα φυσικής ραδιενέργειας στον κόσμο.

 

[hydronetta]

Tώρα βλέπω στο χάρτη ότι φτάσατε πολύ κοντά στη Ραμσάρ, στην πόλη που υπογράφηκε η ομώνυμη συνθήκη αλλά και η περιοχή με τα υψηλότερα επίπεδα φυσικής ραδιενέργειας στον κόσμο.

κάτι που προφανώς αγνοούσα ως τώρα που το ανέφερες...