Νεπάλ Νεπάλ - Ούπς, λάθος μονοπάτι (χαμένοι στα 2750μ.)

[Travelstoryteller]

Η νύχτα που δεν κοιμήθηκε κανείς

Είχαμε παρατήσει τα δυο μεγάλα backpacks στο δωμάτιο των φίλων μας κρατώντας μόνο τα απαραίτητα για τις δύο νύχτες, την αποψινή στο χόστελ της Ποκάρα και την επομένη που θα διανυκτερεύαμε κάπου στο βουνό. Αποχαιρετιστήκαμε με τα παιδιά νωρίς γιατί όλους μας περίμενε πολύ πρωινό ξύπνημα την επομένη. Μια οργανωμένη εκδρομή στους καταρράκτες του διαβόλου Devil's falls για εκείνους και το ανοργάνωτο τρέκ στα ύψη του Panchase για εμάς. Εκτός από μπαγκάζια μας, τους αφήσαμε και τα στοιχεία επικοινωνίας των οικογενειών μας, το τηλέφωνο της Ελληνικής πρεσβείας στο Κατμαντού, τα ονόματα των χωριών που είχαμε σκοπό να διασχίσουμε και μερικές οδηγίες για την καθόλου απίθανη περίπτωση που θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στο βουνό... Δώσαμε ραντεβού για το βράδυ της μεθεπομένης ημέρας και κινήσαμε προς το χόστελ μας στην backpacker μεριά της πόλης. Το χόστελ έμοιαζε θεοσκότεινο και άδειο. Μας παραξένεψε γιατί το μεσημέρι που κάναμε το check in και πήραμε τα κλειδιά δεν το είχαμε παρατηρήσει.

Μπαίνω λοιπόν και εγώ στο μπάνιο τρέχοντας γιατί κατουριόμουνα, κάνω την ανάγκη μου, τραβάω το καζανάκι και στέκομαι μπρος το νιπτήρα όταν κάτι στο οπτικό μου πεδίο με ενόχλησε. Γυρίζω και ... την βλέπω! Ήταν μία τεράστια καφετιά κατσαρίδα βασίλισσα (με στέμμα παρακαλώ) ακριβώς πάνω στην λεκάνη όπου πριν από δευτερόλεπτα άδειαζα την κύστη μου.

Την ίδια στιγμή ο σύντροφος ανακάλυπτε έναν συγγενή της να τον παρακολουθεί μέσα στο ημίφως (ως συνήθως) ενώ στο άνοιγμα του κεντρικού φωτός ύποπτες σκιές ξεγλίστρησαν στους τοίχους και χάθηκαν πίσω από το στρώμα του κρεβατιού που ακουμπούσε στον τοίχο.

Οι κραυγές μας έσκισαν την ηρεμία της νύχτας. Βγαίνω από το μπάνιο να σωθώ και σαμποτάρω κατά λάθος τα σχέδια ενέδρας του συντρόφου με το ορειβατικό ανά χείρας και τη κατσαρίδα να στέκεται αψυχολόγητη ως γάτα αντικριστά του. Τραβιέμαι για να μη φάω το ορειβατικό στη μάπα, η κατσαρίδα επωφελείται από τον αντιπερισπασμό και φεύγει, ενώ το ξυπόλητο πόδι μου προσγειώνεται δίπλα ακριβώς σε μια άλλη κατσαρίδα που παρακολουθεί το σκηνικό με γνήσια περιέργεια. Ανεβαίνω πάνω στο κρεβάτι χοροπηδώντας σαν τσαλαπετεινός αναγκάζοντας άλλες δύο πιο μεγαλόσωμες που είχαν καταλύσει στο στρώμα να αναζητήσουν αλλού καταφύγιο. Ο σύντροφος οπλισμένος με το ορειβατικό, εγώ ξυπόλυτη να ισορροπώ τσιρίζοντας στη γωνιά του κρεβατιού και οι καινούργιοι μας συγκάτοικοι να κόβουν βιαστικές βόλτες στο τοίχο και το πάτωμα. Εξαιρετικά!

Κατεβαίνουμε τρέχοντας στην είσοδο και αρχίζουμε να κοπανάμε την πόρτα του ξενοδόχου μας. Μετά από λίγο μας άνοιξε ο ανθρωπάκος φανερά αγουροξυπνημένος. Στο βλέμμα του υπήρχε γνώση, λες και μας περίμενε, κάτι που αποδείκνυε ότι η εισβολή από κατσαρίδες αποτελούσε πρόσφατο συμβάν, ως γκαντεμόσαυρες που είμαστε, και η πραγματική αιτία που αποχώρησαν εν μια ριπή όλοι οι ένοικοι του φιλικού ξενώνα.

Τον ανεβάζουμε στο δωμάτιο να δει με τα μάτια του την κατάληψη της ιδιοκτησίας του από τα καθόλου προσφιλή εξάποδα. Μας προτείνει λοιπόν να μας αλλάξει δωμάτιο.

"Κατσαριδοκτόνο δεν έχετε;" τον ρωτάω εγώ για να εισπράξω ένα επικριτικό βλέμμα.

Τι ζητάς καημένη στην γενέτειρα του Βούδα; Στη γη του Σίβα και του Κρίσνα; Γιατί ανακατεύεσαι με την Ντάρμα; Αφήσαμε την βασιλική οικογένεια στην ησυχία της, τινάξαμε τα ρούχα, τα παπούτσια και τις τσάντες μας και καταλύσαμε στο διπλανό δωμάτιο.

Για καλή μας τύχη στο καινούργιο μας δωμάτιο είχε μεν κατσαρίδες, αλλά ήταν το size small και όχι X-large του προηγούμενου. Προφανώς ήτο ο παιδικός κοιτώνας της κατσάριδο-οικογένειας. Αρχικά ξεκινήσαμε με τις εργασίες απομόνωσης του χώρου, κλείνοντας ότι τρύπες, ανοίγματα και σχισμές που συναντούσαμε με την βοήθεια μιας πλαστικής σακούλας και μονωτικής ταινίας. Στη συνέχεια κρατώντας από ένα ορειβατικό ο καθένας προχωρήσαμε σε μια γενοκτονία που θα ζήλευε ο Ηρώδης. Μετρήσαμε εφτά με οχτώ πτώματα. Ψεκάσαμε όλο το δωμάτιο με πανάκριβο αντικουνουπικό DEET 50% το οποίο βέβαια δεν πιάνει τίποτα σε κατσαρίδα αλλά τουλάχιστον μας χάρισε μια οσφρητική αίσθηση ασφάλειας και δυτικής θαλπωρής. Δεν γνωρίζω εάν οι κατσαρίδες έχουν συναισθήματα, τηλεπάθεια και μητρικό ένστικτο άλλα ήλπιζα ότι η κατσαρίδα μάνα δεν θα ετοίμαζε σχέδιο εκδίκησης ...

Αφού λοιπόν ολοκληρώθηκε η εισβολή των δίποδων (για εμάς λέω, τους ανθρώπους), την βγάλαμε στη βεράντα κάνοντας αιφνιδιαστικές εφόδους στο δωμάτιο μήπως ανακαλύψουμε επιζήσαντες του ολοκαυτώματος. Παράλληλα γίναμε μάρτυρες μιας απόπειρας διάρρηξης ενός μανάβικου που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι μας. Τελικά ο διαρρήκτης δεν ήταν άλλος από μια ιερή αγελάδα η οποία κατάφερε να ξεκλέψει αρκετά μαρούλια και λαχανικά μέσα από τα ρολά του καταστήματος. Με υστερικά γέλια, ψυχαναγκαστικά τινάγματα από μια ανίκητη αίσθηση ότι κάτι περπατάει πάνω μας και λίγο γλάρωμα υποδεχτήκαμε το λαμπερό ξημέρωμα.

Και η περιπέτεια μας ακόμη δεν είχε καν ξεκινήσει...


Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα

 

[Travelstoryteller]

Καμαρώστε τούς ... Τα αστέρια της ορειβασίας, τους Μαγγελάνους των μονοπατιών, από τους πρόποδες της γης, νάτοι, νάτοι οι κατακτητές της κορυφής.

Ούτε η σημαία του συντρόφου δεν στάθηκε ψηλά εκείνο το πρωινό. Σαν ζόμπι από ταινία του 80 (εκείνα που δεν τρέχουν) σύρθηκαν σκυφτοί έξω από τον φιλικό ξενώνα στο απόκοσμο ξημέρωμα της λίμνης. Μαύροι κύκλοι, άσπρες φάτσες, κόκκινα μάτια και μια νωχελικότητα στη κίνηση, έμοιαζαν με πλάσματα καταραμένα. Για καλή τους τύχη βρήκαν ένα ταξί που τους οδήγησε στον σταθμό των Νεπαλέζικων ΚΤΕΛ. Μέσα στο λεωφορείο σωριάστηκαν στα καθίσματα τους, ξεκλέβοντας και ένα μικρό υπνάκι μέχρι να ξεκινήσει. Όμως ο οδηγός τους φαίνεται να είχε ντέρτια και καημούς, έτσι με το που πήγε να εκκινήσει το αμάξι έβαλε και τέρμα κάτι Νεπαλέζικα άσματα κάνοντας το σύντροφο να βρυκολακιάσει καθόλη τη διαδρομή έως την Kenda. Η δικιά του βέβαια δεν καταλαβαίνει από τέτοια, αυτή κοιμάται όπου σταθεί και όπου βρεθεί και κανόνια να βαράνε δεν πτοείται η αναίσθητη. Απλά από τους κραδασμούς και τις αναταράξεις της διαδρομής κέρδισε μερικά καρούμπαλα και μια μικρή διάσειση από τις αναπόφευκτες συγκρούσεις του κεφαλιού της με το τζάμι, την οροφή, το κεφάλι του συντρόφου της και την πλάτη της μπροστινής της θέσης. Ξύπνησε μόνο όταν πια έφτασαν στον προορισμό τους, φρέσκια και με σπιρτάδα έχοντας όμως μια αδιευκρίνιστη αίσθηση ότι κάποιος την είχε δείρει. Κατέβηκαν λοιπόν από το ΚΤΕΛ που θα του άξιζε μια θέση στα Ελληνικά λούνα-πάρκ αντί του αγαπημένου σε όλους μας "ταψί" και κίνησαν να ανακαλύψουν το μονοπάτι τους...

Το λεωφορείο δεν κουβαλάει μόνο επιβάτες αλλά και καφάσια με μπύρες και μία μεγάλη φιάλη γκαζιού!
"Από δω πάμε." ηγήθηκε της αποστολής ο σύντροφος.

"Είσαι σίγουρος ρε;"

"Ναι, από εδώ είναι. Κατηφορίζει δεν βλέπεις. Προς τα κάτω είναι το χωριό που θέλουμε να πάμε."

"Μα μήπως να ρωτήσουμε...;"

"Άντε να ρωτήσουμε να δούμε τι θα καταλάβεις."

Πέρασε ένα τέταρτο και ουδείς δε φάνηκε να απαντήσει στα ερωτήματα μας. Αρχίσαμε λοιπόν να κατηφορίζουμε το μονοπάτι που βρήκαμε. Μετά από ένα εικοσάλεπτο κατηφοριά ξανανεβήκαμε αφού ο δρόμος κατέληγε σε μια αυλή σπιτιού.

Συνεχίζουμε να βαδίζουμε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του χωριού. Ένα χωριουδάκι με μόνο έναν κεντρικό ασφαλτωμένο δρόμο, πέτρινες κατοικίες, αυλές με κότες και κατσίκια, ελάχιστα καταστήματα και γενικά μια αδιάφορη ύπαρξη σε ένα σχετικά αδιάφορο μέρος. Καταλήγουμε έξω από το χωρίο. Ψάχνουμε το μονοπάτι μας.

"Στην είσοδο του χωριού το δείχνει ο χάρτης ρε. Εδώ είναι η έξοδος."

"Εξαρτάται από πού έρχεσαι."

"Μα στον χάρτη φαίνεται ότι ερχόμαστε από την Ποκάρα."

"Είσαι σίγουρος; Και πού ξέρεις τι διαδρομή ακολούθησε το ΚΤΕΛ; Μπορεί να μπήκαμε από την έξοδο. Μπορεί το ΚΤΕΛ να λειτουργεί κυκλικά."

"Τι κυκλικά ρε, άνοιξε τα στραβά σου και κοίτα. Χωριό δεξιά. Γκρεμός αριστερά. Όταν μπήκαμε είχαμε το γκρεμό στα αριστερά μας. Δηλαδή η είσοδος του χωριού είναι από την άλλη."
Είσοδος, έξοδος, δεξιά και αριστερά, ποτήρι μισοάδειο και ποτήρι μισογεμάτο. Πιάνουμε μια φιλοσοφική συζήτηση για να καταλήξουμε στο:

"Τον κοιτάς ανάποδα τον χάρτη τόση ώρα!" και επιστρέφουμε στην άλλη μεριά του χωριού.

Με τα πολλά πέρα δώθε μας πήραν χαμπάρι οι καλοί άνθρωποι της Kenda, μαζεύτηκαν λοιπόν οι χωρικοί και μας πήραν από το χέρι να μας δείξουν το σωστό μονοπάτι.

"Αυτό;;; Μα αυτό είναι ανηφόρα! Από κατηφόρα δεν είπαμε θα πάμε;"

"15 άνθρωποι κορίτσι μου στο επιβεβαιώνουν - από εδώ είναι το μονοπάτι. Άντε να ξεκινήσουμε, έφτασε 9 η ώρα ... Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Προχώρα!"

Και ξεκινήσαμε λοιπόν στην ανηφόρα, δρασκελίζοντας τις πλατιές πέτρες που οριοθετούσαν και κατεύθυναν το δρόμο μας. Πιάσαμε και ένα σταθερό ρυθμό, χαρούμενοι πια που βρισκόμασταν μέσα στη φύση, με δέντρα, πόες, θάμνους και αγριολούλουδα ανθισμένα γύρω μας, με τα πουλάκια να κελαηδάνε και τις επιβλητικές κορυφές του Σάραγκοτ και της Ανναπούρνα να φέγγουν κάτασπρες εκεί ψηλά σε μια όμορφη συννεφιασμένη μέρα.

Το μονοπάτι άλλαζε, από ανηφόρα γινόταν ίσωμα, μετά κατηφόρα, άνοιγε σε πλάτος και έβγαινε σε κεντρικούς χωματόδρομους και τότε έπρεπε να μαντέψεις την συνέχεια του. Ευτυχώς υπήρχε κάποια υποτυπώδη σήμανση και έτσι, πριν το καταλάβουμε πέρασαν δυο ώρες και φτάσαμε στην πρώτη μας στάση το χωριό Bhadure. Με θέα μια πανέμορφη κοιλάδα πήραμε το δεκατιανό μας δηλαδή κάτι κρακεράκια και ένα χυμό για εμένα και ένα γάλα σοκολατούχο για τον σύντροφο, που τα κουβαλούσαμε όλα από την Ποκάρα. Ήρθαν από κοντά και κάτι πιτσιρικάδες να μας γνωρίσουνε, συνεννοηθήκαμε με νοήματα, τους αφήσαμε και μερικά κρακεράκια και ξαναφορτωθήκαμε τα σακίδια μας για να συνεχίσουμε. Εκεί λίγο πριν βγούμε από το Bhadure πετυχαίνουμε δυο νεαρούς που οδηγούσαν δυο δεκαοχτάχρονες πιτσιρίκες. Τους καλημερίσαμε και πιάσαμε κουβέντα.

"Που πηγαίνετε;"

"Μέχρι το Panchase Bhanjyang για να διανυκτερεύσουμε. Και την επόμενη μέρα επιστρέφουμε μέσω της Ghatichina."

"Καλά και θα το κάνετε σήμερα όλο αυτό; Είναι αρκετός δρόμος. Γιατί δεν μένετε απόψε στο Bhadure; Να πάτε αύριο στο Bhanjyang."

"Δεν προλαβαίνουμε. Θέλουμε να είμαστε πίσω στη Ποκάρα για το Bisket Jatra (Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά)."

"Ο οδηγός σας πού είναι;"

"Α... ναι ... δεν έχουμε οδηγό!"

"Μάλιστα... Να προσέχετε πολύ μην μπερδευτείτε. Χάρτη έχετε;"

"Έχουμε... έχουμε."

School celebration in Bhadure village, Nepal

Αφήσαμε λοιπόν πίσω μας το Bhadure και προχωρήσαμε, παρακολουθώντας στενά τον χάρτη μας και γιορτάζοντας όποτε πετυχαίναμε κάποιον μικρό ναό, που ήταν σπαρμένοι στις παρυφές της διαδρομής μας, επιβεβαιώνοντας ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Στο δρόμο μας πάνω χαιρετούσαμε κυρίως ντόπιους και κάποια στιγμή πετύχαμε και μια άλλη ομάδα Αμερικανών περιηγητών οι οποίοι ακολουθούσαν πιστά τον οδηγό τους. Η ίδια συνομιλία επαναλήφθηκε: Ναι το γνωρίζουμε ότι είναι μακρύς ο δρόμος μέχρι το Panchase Bhanjyang. Ναι ξέρουμε ότι μπορούμε να μείνουμε στο Bhadure αλλά δεν θέλουμε. Όχι δεν έχουμε οδηγό...

Και συνεχίζαμε, ενάντια στο κατεστημένο, με οδηγό τον χάρτη και φάρο τις αισθήσεις μας (σωθήκαμε!) ... Καμιά φορά η κούραση μας γονάτιζε λιγάκι, καθότι οι ανηφόρες δεν έλειπαν από την διαδρομή μας. Τότε βρίσκαμε ένα όμορφο σημείο με θέα και χαλαρώναμε λιγάκι, ή σωριαζόμασταν καταμεσής στο μονοπάτι καθώς δεν υπήρχε και που αλλού να πας.

Κάποια στιγμή, σε ένα άνοιγμα του δρόμου, με αραιή βλάστηση, χάνουμε το μονοπάτι μας.

Βρε προς τα εδώ είναι, όχι μα πρέπει να είναι προς τα εκεί, όχι ρε από εκεί ήρθαμε. Μέχρι που βρήκαμε μια ταμπέλα που έγραφε πάνω Panchase.

"Έλα από εδώ πάμε..."

"Είσαι σίγουρη;"

"Σίγουρη, Panchase γράφει."

"Α ναι ρε την είδα. Πάμε..."

"Έλα και έχω αρχίσει να πεινάω!"

Μετά από λίγα λεπτά ανάβασης:

"Panchase Bhanjyang έτσι;"

"Ναι ρε, Bhanjyang αφού την έβγαλα και φωτογραφία. Μια χαρούλα όλα! Να δεις πόσο γρήγορα θα φτάσουμε!"

Από την κούραση και την αϋπνία, οι συνοδοιπόροι σας όμως δεν πρόσεξαν μια μικρή, μικρούτσικη λεπτομέρεια. Η πινακίδα βλέπετε ... δεν έγραφε Bhanjyang.

To the ... Peak??????

 

[Travelstoryteller]

Άνω Γλυφάδα 1η Ιουνίου 2016 ώρα 01:15 πμ

"... μα μου είχες βγάλει τα πόδια... έτρεχες... πως έτρεχες έτσι στην ανηφόρα ... θυμάσαι;"

Βρίσκονται καθισμένοι στο μπαλκόνι αγκαλιά, με θέα το φεγγάρι και τη νυχτερινή κίνηση των αεροπλάνων που χάνονται και ξεπροβάλλουν πίσω από το βουνό του Υμηττού ...

"Αφού είχα φοβηθεί πολύ. Βασικά είχα πανικοβληθεί. Ένιωθα και τύψεις γιατί εγώ έφταιγα που χάσαμε τον δρόμο. Εγώ επέμενα να αγοράσουμε τον μικρό χάρτη. Εγώ δεν είδα καλά την πινακίδα. Και νύχτωνε... ήταν έτοιμο να βρέξει, μπουμπούνιζε ... και δεν γνωρίζαμε που οδηγεί το μονοπάτι."

"Που θα οδηγούσε μωρέ; Στην κορυφή! Χαχαχα ... στην κορυφή καταλήξαμε!"

"Μπορεί να κατέληγε σε ένα απλό view point... Ή να μην κατέληγε πουθενά, να μας πήγαινε στο δίπλα βουνό, ξέρω ’γω; ... Αυτά φοβόμουνα και έτρεχα, να βρούμε που τελειώνει πριν σκοτεινιάσει ..."

"Αλήθεια έψαξες ποτέ να δεις πόσα χιλιόμετρα κάναμε;"

"Ναι ... και δεν βρήκα τίποτα. Δεν υπάρχει πουθενά στο ιντερνέτ η διαδρομή που ακολουθήσαμε ... Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι ανεβήκαμε πάνω από χίλια μέτρα υψόμετρο μέσα σε λίγες ώρες. "

"Αν το πηγαίναμε κανονικά κατά τις 12 το βράδυ θα φτάναμε στο καταφύγιο..."

"Σιγά μην συνεχίζαμε να ανεβαίνουμε αφού σκοτείνιαζε. Ένας να γλιστρούσε θα σκοτωνόμασταν. Θα έπρεπε να γυρίσουμε προς τα πίσω ή να βρούμε ένα πλάτωμα και να διανυκτερεύαμε εκεί."

"Που να διανυκτερεύαμε; Πάνω στο μονοπάτι εννοείς;"

"Ε, ναι, τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε... Θα τυλιγόμασταν με το sleeping bag και θα περιμέναμε μέχρι να ξημερώσει..."

"Θα διανυκτέρευες εσύ στο δάσος; Εδώ μέρα ήταν και νόμιζες ότι άκουσες μια τίγρη να βρυχάται..."

"Και εσύ έκοψες μια βίτσα για να με προστατέψεις ... Εγώ τουλάχιστον έβαλα και 2 πετρίδια στις τσέπες για ασφάλεια."

'Δηλαδή χωρίς φώς, εξοπλισμό, τροφή, μόνο με ένα καλοκαιρινό sleeping bag, ένα μπουκάλι νερό και πέτρες για την προστασία μας, εσύ νομίζεις ότι θα βγάζαμε τη νύχτα στο βουνό;"

"Θα ήταν σίγουρα μια πολύ ζόρικη, φοβιστική και σκατένια νύχτα αλλά σκέψου, θα είχαμε και μια φοβερή ιστορία για να διηγούμαστε στα εγγόνια μας ... εάν επιβιώναμε!"

"Θα ήταν σίγουρα μια φοβερή ιστορία, αλλά ξεχνάς τη βροχή που έριχνε ..."

"Ποπό, έχεις δίκιο ... τη βροχή ... όλη νύχτα έβρεχε ..."

"Αν διανυκτερεύαμε στο μονοπάτι με τέτοια βροχή, θα παγώναμε από το κρύο. Αν κάναμε να κατέβουμε θα γκρεμοτσακιζόμασταν σίγουρα ..."

"Άρα καλά έκανα που έτρεχα ... μας έσωσα!!"

"Μπα τώρα μας έσωσες επειδή έτρεχες...; Εσύ είχες φαγωθεί ότι κάποιος άλλος έβαλε το χεράκι του..."

 

[Travelstoryteller]

Το βουνό της προσευχής

Οι αντοχές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν καθώς με δυσκολία το ένα πόδι ακολουθούσε το άλλο στην απότομη άνοδο που σχημάτιζαν οι πέτρες. Είχαν περάσει πάνω από πέντε ώρες χωρίς να συναντήσουμε άνθρωπο. Η υποψία ότι είχαμε χαθεί είχε εξελιχθεί σε βεβαιότητα και χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, ο χάρτης ήταν άχρηστος πια. Οι ώρα περνούσε επικίνδυνα και εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν ... να συνεχίσουμε.

"Κοίτα έχει και άλλα σκουπίδια εκεί πάνω. Άρα δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιο χωριό παραπέρα ..." μου τράβηξε τη προσοχή ο σύντροφος. Πρώτη φορά χαιρόμουνα τόσο που συναντούσα ρύπανση σε ένα φυσικό περιβάλλον. "Σκουπίδια = άνθρωποι. Άνθρωποι = στέγη, φαγητό, νερό." συλλογίστηκα σκύβοντας πάνω από το ξεθωριασμένο κουτί του φυσικού χυμού. Μέχρι εκεί έφτανε πλέον οι σκέψη μου. Είχα πια εισέλθει στη ζώνη του λυκόφωτος. Η συνεχόμενη απότομη ανάβαση και το πανομοιότυπο τοπίο έμοιαζε με εφιάλτη, όπου προχωράς και προχωράς αλλά τελικά παραμένεις παγιδευμένος στο ίδιο σημείο. Πίσω από τον κλειστοφοβικό γκριζόμαυρο συννεφιασμένο θόλο που μας τύλιγε, έμοιαζε σαν να είχε εξαφανιστεί ο κόσμος γύρω μας, τα δάση, τα ποτάμια και τα βουνά. Σαν να υπήρχαμε μόνο εμείς και η ατελείωτη διαδρομή που διασχίζουμε, όπου το τέλος του δρόμου παρέμενε άφαντο και ο ίδιος δρόμος χανόταν πίσω μας, σαν να μην τον διασχίσαμε ποτέ... Το βουνό είχε παίξει άσχημα με το μυαλό μου και είχε νικήσει.

"Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω"... είπα ξανά στον εαυτό μου. Αλλά η στροφές έκρυβαν και άλλες στροφές. Οι ανηφόρες και άλλες ανηφόρες. Ούτε μισό μέτρο ίσωμα να σταθείς. Μόνο σκαλιά και ανηφόρα. Και γύρω χάος. Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο αποπροσανατολιστικό είναι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα σύννεφο. "Άλλη μια στροφή και γυρνάμε πίσω...","στην επόμενη στροφή ... να προλάβουμε... μη σκοτεινιάσει..." παραμιλούσε η σκέψη μου. Μερικές λάμψεις από αστραπές εμφανίστηκαν, αδιευκρίνιστο το από που προήλθαν ενώ μια εκκωφαντική βροντή έκανε όλο το βουνό να σειστεί...

Είχαν αρχίσει οι πρώτες σταγόνες της βροχής να μουσκεύουν τα ρούχα μας όταν η απελπισία με κέρδισε και έσκυψα το κεφάλι... γιατί στην επόμενη στροφή δεν θα είχαμε πια άλλη επιλογή. Μόνο μια άτακτη οπισθοχώρηση...

"Παναγιότατε Βούδα ..." άρχισα να ψιθυρίζω "Χαίρε Κρίσνα, lord Shiva, μεγαλοδύναμε Αλλάχ, Παναγίτσα και Χριστούλη μου, πνεύματα και ξωτικά του δάσους, θεοί της γης του βουνού και της βροχής ..." σταματώ να πάρω ανάσα .... "Εάν υπάρχει κανείς, εάν υπάρχει οτιδήποτε.... κάποιος που να ακούει τη προσευχή μου, Σε παρακαλώ, όχι, Σε εκλιπαρώ ... ας είναι η επόμενη στροφή η τελευταία. Ας τελειώσει αυτό το μαρτύριο... δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο... δεν μπορώ να ..."

"Σήκωσε το κεφάλι σου, ΚΟΙΤΑ" ακούω τη φωνή του συντρόφου πίσω μου. Στο τέλος της ανηφόρας έστεκε μια κάτασπρη ινδουιστική πύλη ντυμένη με πάμπολλα σημαιάκια προσευχής. Από τη χαρά μου να σηκώσω το βήμα μπουρδουκλώθηκα και έπεσα. Σηκώθηκα γρήγορα λασπωμένη αλλά με ανανεωμένο ηθικό και ανέβηκα γρήγορα τα υπόλοιπα σκαλιά που με χώριζαν από την πύλη. Ναι ήταν ναός! Και απέναντι στο βάθος υπάρχει ένα κτίριο. Καπνός έβγαινε από την καμινάδα. "Άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι εδώ!" φωνάζω. Ο σύντροφος έχει φτάσει στο ναό και αρχίζει βαράει την δυνατά την καμπάνα. Μια ακόμα βροντή ακούστηκε και οι ουρανοί άνοιξαν, άρχισε βροχή, πυκνή και ασταμάτητη. Αγκαλιαστήκαμε κάτω από την σκέπη του ναού. Ας περιμένουμε, είπαμε, μέχρι να κοπάσει...

The endless stair, non stop to reach the sky! #Panchase_Trek #Nepal

Do you see those bright white figures near the top of this image? They are not clouds... It's the Himalayas... #Panchase_Trek #We_did_it #2750m_above_sea_level #No_guides #No_tourists Just #Travellers

 

[Travelstoryteller]

Στην κορυφή του κόσμου

"Πού βρισκόμαστε;" έτεινα τον μουσκεμένο χάρτη στον μυστήριο Νεπαλέζο, φύλακα του καταφυγίου στην κορυφή του βουνού. Είχαμε βραχεί μέχρι τα βρακιά μας κυριολεκτικά μέχρι να φτάσουμε στο κτίριο καθώς η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει. Ο Νεπαλέζος σήκωσε τον χάρτη μας και τον κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα.

"You are outside your map." μας είπε επιστρέφοντας τον χάρτη στα χέρια μου.

"Τι πάει να πει βρισκόμαστε έξω από τον χάρτη;" αντιγυρίσαμε έκπληκτοι.

"Ελάτε μαζί μου, να σας δείξω..." και μας οδήγησε σε μια πόρτα που είχε πάνω αναρτημένο έναν τεράστιο χάρτη της περιοχής.

"Λοιπόν για να δούμε, βρισκόμαστε κάπου ..."

"Ρε φίλε αυτός κοιτάζει την Αναπούρνα ... " με σκουντάει με νόημα ο σύντροφος.

"Λοιπόν α ναι, βρισκόμαστε ... εδώ." και μας δείχνει μια κουκίδα στα βουνά που έγραφε Panchase Danda.

"Σε τι υψόμετρο είμαστε;" πετάχτηκα, αφού φοβόμουνα ότι το φλερτάρισμα με την κόκκινη γραμμή του μυαλού μου ήταν αποτέλεσμα της νόσου των ορειβατών.

"Στα 2.750 μέτρα"

"Αχ ωραία." χάρηκα γιατί πάνω από τα 3.000 μέτρα την παθαίνεις.

"Από το Bhanjyang δεν ήρθατε;"

"Όχι. Από το Bhadure"

"Α, πήρατε τον πίσω δρόμο; Να δείτε, τον κύκλο του βουνού κάνατε. Για πιο λόγο; Κανείς δεν επιλέγει αυτή τη διαδρομή. Είναι τρεις φορές πιο μακριά και οχτώ φορές πιο δύσκολη."

"Ω, μα τι λέτε περίπατος ήταν ..." μας έπιασε νευρικό γέλιο με τον σύντροφο.

Έπεσε μια αμήχανη σιωπή από το υποτιμητικό βλέμμα που μας έριξε ο Νεπαλέζος.

"Λοιπόν, αν θέλετε να κατεβείτε στο Bhanjyang θα πάτε από εδώ, είναι μισή ώρα δρόμος. Εάν θέλετε να μείνετε εδώ, είστε τυχεροί γιατί μού έχει μείνει μόνο ένα δωμάτιο ελεύθερο. Θα σας πρότεινα να αποφασίσετε γρήγορα γιατί σκοτεινιάζει."

"Θα το πάρουμε." πετάχτηκε ο σύντροφος πριν προλάβω να ρωτήσω: πόσο κοστίζει, να το δω πρώτα, και τι επιλογές θα είχαμε δηλαδή εάν κατεβαίναμε στο Bhanjyang ...!

Το δωμάτιο στην εκπληκτική τιμή των 5 δολαρίων (όπου οι tour operators το χρεώνανε 25) έμοιαζε με αποθήκη. Είχε ξύλινα παντζούρια χωρίς τζάμια, ελενίτ σκέπαστρο για ταβάνι, μια πλευρά ξύλινη που μας χώριζε με το διπλανό δωμάτιο, και στις γωνίες του 2 ράντζα με κουβέρτες. Το παντζούρι όπως και ο τοίχος είχανε κάτι μεγάλα κενά τα οποία κάνανε το διαμερισματάκι μας, το οποίο βεβαίως δεν διέθετε θέρμανση, ευάερο και ουχί ευήλιο. Η πρώτη κίνηση που κάναμε ήταν να κολλήσουμε το στρώμα από το δεύτερο ράντζο στο περβάζι για να κλείσουμε όσα περισσότερα κενά μπορούσαμε. Στη συνέχεια τσιτσιδωθήκαμε από τα βρεγμένα μας ρούχα, γιατί η υποθερμία καραδοκούσε, τριφτήκαμε πατόκορφα με μια πετσέτα και στη συνέχεια φορέσαμε όλα τα υπόλοιπα ρούχα που κουβαλούσαμε στην τσάντα μας. Και εννοώ όλα. Κολάν, παντελόνι, 3 μπλουζάκια, ζακέτα, πασμίνα και από πάνω ένα φούτερ ο καθένας. Ο σύντροφος είχε ζητήσει να ετοιμάσουν κάτι να φάμε και έφερε το δίσκο στο δωμάτιο μας. Το βραδινό μας ήταν καυτό τσάι με βουβαλίσιο γάλα και σούπα με νούντλς και λαχανικά (2 δολάρια το άτομο). Παρόλο που γνωρίζαμε ότι τα νούντλς προήλθαν από αυτό το τετράγωνο πακετάκι με γεύσεις και μπαχαρικά που πουλάνε τα σούπερ μάρκετ, ίσως και να ήταν το καλύτερο δείπνο που είχαμε ποτέ. Κατέβηκε γλυκά και ζέστανε το κοκαλάκι και την ψυχούλα μας, που είχε λιγοψυχήσει στην διαδρομή μας.

Όσο εμείς τρώγαμε στην ασφάλεια του δωματίου μας, άρχισαν να καταφθάνουν οι υπόλοιποι ένοικοι του καταφυγίου. Ένας Ινδός με τον οδηγό του, σε θρησκευτικό προσκύνημα. Ένας γιαπωνέζος με φουλ εξοπλισμό trekker και γκατζετιές να κρέμονται σε κάθε του μεριά, μαζί με τον οδηγό του. Μια Πορτογαλίδα μεσήλικη και λιγάκι τζαζ αντίστοιχα με τον οδηγό της. Ο οικοδεσπότης μας είχε ανάψει μια μεγάλη φωτιά στην αυλή του καταφυγίου, και καθίσαμε όλοι γύρω του σε έναν όμορφο κύκλο. Πίσω μας έστεκε φωτισμένος ένας ακόμη Ινδουιστικός ναός, προστάτης του καταφυγίου. Ο Ινδός είχε επιμεληθεί την μουσική επένδυση της βραδιάς με κάτι κλαψιάρικα ινδικά άσματα από το κινητό του, που προσπαθούσε να μου εξηγήσει τον στίχο τους. Αφού τα αγγλικά του δεν έφταναν για να τους περιγράψει σηκώθηκε και άρχισε να χορεύει. Τον μιμηθήκαμε και σηκωθήκαμε όλοι χορεύοντας αλά Μπόλυγουντ γύρω από την φωτιά τραγουδώντας: Haan Maine Bhi Pyaar Kiya (και εγώ σε αγάπησα)! Πυκνά σύννεφα περνάγανε ανάμεσα μας και τύλιγαν την νύχτα. Η βροχή είχε προς το παρόν σταματήσει.

Είχε φτάσει μόλις οχτώ μισή όταν ξανάρχισε να βρέχει και όλοι κατευθυνθήκαμε γρήγορα στα δωμάτια μας για να κοιμηθούμε. Με την εκκωφαντική βοή της βροχής να πέφτει πάνω στο ελενίτ, χωθήκαμε με τον σύντροφο αγκαλιά στο μονό κρεβάτι και σκεπαστήκαμε με το sleeping bag και τις δυο κουβέρτες μας. Κατά τις 3 τα ξημερώματα σηκώθηκα για να στείλω ένα μήνυμα στους γονείς μου. "Καλή Ανάσταση" τους έγραψα "από τα 2.750 μέτρα".

 

[STKF]

Πολύ ωραία περιγραφή!
Μία απορία. Τι είναι το Σαράνγκοτ; Βουνό της οροσειράς;

 

[Travelstoryteller]

Αγαπητέ STKF σε ευχαριστώ και πολύ σωστή η απορία σου! Γιατί με έπιασες να σας παραπληροφορώ!!! Βλέπεις μέχρι χθές πίστευα ότι το Sarankot είναι αυτή η μυτερή κορυφή που ανέβασα στις φωτογραφίες λίγο πιο πάνω. Λάθος μου, η μυτερή κορυφή ονομάζεται Machapuchare (όρος Ματσαπουτσάρε στα Ελληνικά!!!) και είναι ένα βουνό στα Ιμαλαϊα που ανήκει στον ορεινό όγκο της Ανναπούρνα. Η άλλη κορυφή νομίζω ότι είναι η Annapurna Ι Main, αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Το Σάρανγκοτ είναι ένα όρος πάνω από την Ποκάρα και από το χωριό Σάρανγκοτ (1.600 m) έχεις πανοραμική θέα της οροσειράς της Ανναπούρνα καθώς και της λίμνης της Ποκάρα. Τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε hot spot για paragliding. Μπορείς να ανέβεις με αυτοκίνητο, ταξί αλλά και με τα πόδια από το μονοπάτι.

Και μερικές ακόμα πληροφορίες για την Annapurna:

- Η Annapurna είναι ένας ορεινός όγκος στα Ιμαλάια στο βόρειο-κεντρικό Νεπάλ, που περιλαμβάνει μια κορυφή πάνω από 8.000 μέτρα, δεκατρείς κορυφές πάνω από 7.000 μέτρα, και δεκαέξι πιο πάνω από 6.000 μέτρα. Ο ορεινός όγκος είναι 55 χιλιόμετρα, και οριοθετείται από το φαράγγι Kali Gandaki στα δυτικά, τον ποταμό Marshyangdi στα βόρεια και ανατολικά, και από τη κοιλάδα της Ποκάρα στα νότια. Στο δυτικό άκρο του ορεινού όγκου περικλείει ένα υψηλό λεκανοπέδιο που ονομάζεται Annapurna Sanctuary. Η Annapurna Ι Main είναι το δέκατο υψηλότερο βουνό στον κόσμο σε 8.091 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. - Πηγή wikipedia

 

[STKF]

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και τις πληροφορίες!
Το Machapuchare είναι πανέμορφο βουνό!
Αν μου επιτρέπεις να προσθέσω και εγώ κάτι.
Σε αυτή την οροσειρά δυστυχώς έχουν χαθεί και Έλληνες ορειβάτες στην προσπάθεια για την κατάκτηση κάποιας κορυφής.
Το Annapurna θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες <<οκτάρες>> λόγω των πολλών δυστυχημάτων που έχουν γίνει.

 

[isabelle]

Μόλις "ανακάλυψα" την ιστορία σου και σ' ευχαριστώ για το απολαυστικό πρωϊνό που μου χάρησε η αφήγησή σου (παρά τη στεναχώρια για την αναπόφευκτη τουριστικοποιηση σε σχέση με τα όσα βίωσα κάποτε εγώ πριν από ... για στάσου ... δυο δεκαετίες!)

υ.γ. 1 Μα εισιτήριο στις καύσεις;;;!!! ΣΤΙΣ ΚΑΥΣΕΙΣ!!!

υ.γ. 2 Το περίφημο Ματσαπουτσάρε (ονομασία που στα νεπαλέζικα σημαίνει "ουρά του ψαριού", προφανώς λόγω σχήματος) θεωρείται ιερό βουνό του Σίβα και ως τέτοιο απαγορεύεται η ανάβαση σ' αυτό.

 

[Travelstoryteller]

Αγαπητέ STKF,
Αγαπητή Isabelle,
σας ευχαριστώ θερμά και τους δυο για τις πληροφορίες που μοιραστήκατε!
Isabelle έχω ευχηθεί πολλές φορές εκτός από ταξιδιώτης να ήμουν και χρονοταξιδιώτης για να προλάβαινα αυτά τα μέρη αγνά πριν ανακαλυφτούν και τουριστικοποιηθούν. Είμαι σίγουρη ότι το Νεπάλ θα ήταν εξωπραγματικά μυστηριώδες όταν το επισκέφτηκες ... Επίσης για το συγκεκριμένο ταξίδι έχω ευχηθεί να είχα διαβάσει περισσότερα πράγματα πριν πάω (το αναφέρω προς γνώσιν και συμμόρφωσιν) γιατί ειλικρινά ήταν μισό ταξίδι αφού θαύμαζα ναούς, βουνά και αξιοθέατα χωρίς να έχω την αντίληψη του τι ακριβώς βλέπω... Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...

 

[hydronetta]

Λάθος μου, η μυτερή κορυφή ονομάζεται Machapuchare (όρος Ματσαπουτσάρε στα Ελληνικά!!!)

Μετά από αυτό πρέπει να αλλάξεις τίτλο ιστορίας….

 

[isabelle]

Isabelle έχω ευχηθεί πολλές φορές εκτός από ταξιδιώτης να ήμουν και χρονοταξιδιώτης για να προλάβαινα αυτά τα μέρη αγνά πριν ανακαλυφτούν και τουριστικοποιηθούν. Είμαι σίγουρη ότι το Νεπάλ θα ήταν εξωπραγματικά μυστηριώδες όταν το επισκέφτηκες ... Επίσης για το συγκεκριμένο ταξίδι έχω ευχηθεί να είχα διαβάσει περισσότερα πράγματα πριν πάω (το αναφέρω προς γνώσιν και συμμόρφωσιν) γιατί ειλικρινά ήταν μισό ταξίδι αφού θαύμαζα ναούς, βουνά και αξιοθέατα χωρίς να έχω την αντίληψη του τι ακριβώς βλέπω... Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...

Σίγουρα το Νεπάλ που γνώρισα απέχει πολύ απ' αυτά που διαβάζω στην ιστορία σου. Ωστόσο και το "δικό μου" Νεπάλ σίγουρα θα φάνταζε τουριστικοποιημένο στα μάτια εκείνων που το γνώρισαν ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, π.χ. τις χρυσές (χίππικες) δεκαετίες του '60 και του '70. Παρόλα αυτά, πάντα θα υπάρχει χώρος (θέλω να ελπίζω!) για off the beaten track προορισμούς. Εκτός λοιπόν από το διαβασμα που επιβάλλεται όχι μόνο επειδή προσφέρει γνώση αλλά κι επειδή βοηθάει να ονειρεύεσαι καλύτερα από μήνες πριν το ταξίδι, θα σου πρότεινα να την πέσεις κατά προτεραιότητα σε όλες τις λεγόμενες "δύσκολες" και αταξίδευτες χώρες όσο είναι ακόμη καιρός. Με πρώτο στην ατζέντα σου το Βόρειο Πακιστάν. Απλά κορυφαίο!