Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[KIKI]

Πολύ ωραία γραφή. Έχω μείνει καθηλωμένος και περιμένω την συνέχεια. Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω και εγω τις ταξιδιωτικές μου εμπειρείες τόσο όμορφα.

Εδω δεν κανουμε διαγωνισμό ταλεντων στη λογοτεχνία.
Ο καθενας οπως μπορει γραφει καποια πραγματα για το ταξιδι του.
Ξεκινησε να γραφεις και οπως σου βγει. Απο τις παραπάνω φρασεις σου και στα δύο ποστ μια χαρά τα πας!

 

[poised]

Στο δρόμο της επιστροφής για το χοστέλ αποφάσισα να κάνω μία παράκαμψη και να περάσω από τον ναό που υπέθετα πως το πρωί είχα ξεχάσει το καπέλο και τα γυαλιά. Βέβαια το πιο πιθανό ήταν να μην είναι ανοιχτός, αλλά είπα να του δώσω μία ευκαιρία μήπως και ο Βούδας έκανε το θαύμα του.

Έφτασα στον περίβολο που ήταν ανοιχτός, αλλά από μακριά μπορούσα να δω πως η πόρτα του κεντρικού κτηρίου που είχα μπει το πρωί ήταν κλειστή και γενικά δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος. Υπό κανονικές συνθήκες θα έφευγα όπως μπήκα, αλλά είπα να πάω ως την είσοδο μήπως και τα είχε βρει κανείς και τα είχε αφήσει απ' έξω. Και τελικά, ναι ρε φίλε, όντως έτσι ήταν.

Πάνω στη κουπαστή της σκάλας, δίπλα στην είσοδο, ήταν το καπέλο με τα γυαλιά μέσα. Τα είχα αφήσει εγώ εκεί όταν έβγαζα τα παπούτσια και δεν τα πείραξε κανείς όλη μέρα; Τα τοποθέτησε κάποιος εκεί να τα δω; Σημασία δεν είχε. Άρχισα τα γες γες γες λες και ήμουν στρουμπουλό αμερικανάκι που έβρισκε άθικτο κουτί με ντόνατ και η κούραση της μέρας παροδικά εξαφανίστηκε. Δεν ήταν τόσο το κόστος τους, ούτε η ιδιαίτερη ταλαιπωρία να τα αντικαταστήσω, όσο το ότι υπάρχει καλοσύνη. Μία μέρα ολόκληρη και δεν τα είχε πειράξει κανένας.

Έφτασα στο χοστέλ και επειδή ήταν σχετικά νωρίς είπα να ρίξω λίγο μελέτη για το τι μέλλει γενέσθαι με τα πλάνα μου αλλά και να περάσω τις φωτογραφίες. Πήγα λοιπόν να πάρω το λάπτοπ από το λόκερ και εκεί συνειδητοποίησα ότι λείπανε όλα τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά. Το έγραψα ήδη πως τα είχα ξεχάσει, οπότε δεν είναι έκπληξη για εσάς, αλλά για εμένα τότε που δεν είχα καμία ανάμνηση από αυτό ήταν μεγάλο το σοκ.

Έψαξα τα πράγματά μου μήπως τα είχα βάλει αλλού αλλά τίποτα. Ήμουν σίγουρος ότι αφού τα είχα χρησιμοποιήσει τα είχα βάλει μετά στο λόκερ με το λάπτοπ. Το λάπτοπ εκεί ήταν, οπότε δεν υπήρχε καμία άλλη εξήγηση πέρα του κάποιος να τα έκλεψε. Μα καλά όμως, να ανοίξει να πάρει τα πάντα, ακόμα και τον φορτιστή του λάπτοπ αλλά όχι το ίδιο το λάπτοπ; Όλα αυτά λοιπόν περί καλοσύνης που ένιωθα νωρίτερα είχαν πάει στράφι και η ψυχολογία μου είχε πέσει. Μέχρι που πέρασε ένας από τους Αιγύπτιους, του είπα τι έγινε και τον είδα κάπως σκεπτικό. Ξέρεις μου λέει, το μεσημέρι είδα σε ένα τραπέζι στο καθιστικό διάφορα ηλεκτρονικά που μοιάζουν με αυτά που λες, μήπως τα ξέχασες στο τραπέζι; Ήμουν έτοιμος να του απαντήσω "τι μας λες τώρα, δεν υπάρχει περίπτωση, είμαι σίγουρος" αλλά σκέφτηκα να κρατήσω καμία πισινή καλύτερα. Μου πρότεινε να πάω να ρωτήσω στην ρεσεψιόν μήπως τα είχαν μαζέψει.

Πήγα λοιπόν, ήταν ένας νεαρός που δούλευε νυχτερινή βάρδια χωρίς πολύ καλά αγγλικά αλλά με τα γνωστό ταϊλανδέζικο τεράστιο χαμόγελο. Τον πήρα και εγώ από τα μούτρα σε δύσκολα αγγλικά από τον εκνευρισμό και απογοήτευση που είχα, με κοίταζε με μάτια λίγο γουρλωμένα και επαναλάμβανε την τελευταία λέξη που είχα πει κάθε φορά που έκανα παύση με αααα μπροστά. Πχ. This morning I had my laptop and other electronics down here getting breakfast, απάντηση, "ααααα μπρεκφαααα", "and I think I left without thinking leaving my charger and other electonics on the table". Απάντηση, "ααααα τέιμπλ".

Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα και απλά κάνει τον παπαγάλο για να μην εκτεθεί το πήρα πάλι από την αρχή με απλά αγγλικά και κάποια στιγμή συνεννοηθήκαμε. Μου έδειξε ένα συρτάρι όπου υπήρχαν διάφορα ξεχασμένα πράγματα, μεταξύ των οποίων και όλα τα δικά μου. Τα κοίταγα χωρίς να μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να τα ξέχασα έτσι φόρα παρτίδα.

Μέσα εκεί στο συρτάρι είχε και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, όχι τίποτα ιδιαίτερο. Τον ρώτησα τον τύπο αν είναι εκεί καιρό μήπως να τα πάρω εγώ γιατί είχα χάσει κάτι άλλα στην χώρα και έτσι θα πάτσιζα, συμφώνησε αν και παίζει να μην κατάλαβε τίποτα. Του επανέλαβα πάλι όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα ότι δεν ήταν τα δικά μου γυαλιά και ότι αν τα έψαχνε άλλος θα τα επέστρεφα, έδειξε να καταλαβαίνει αλλά δεν το δένω και κόμπο.

Επέστρεψα να πάρω πάλι το λάπτοπ από επάνω που το είχα αφήσει νωρίτερα και βρήκα τις νέες συγκατοίκους στο δωμάτιο, τρεις εις τον αριθμό, φίλες που συνταξιδεύανε. Η πρώτη απλά μου είπε το όνομά της και εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ενδιαφέρον (δεν ήξερε καλά αγγλικά), με την δεύτερη και τρίτη μιλήσαμε λίγο παραπάνω για το τι κάνουν αυτές και το τι κάνω εγώ εκεί. Η δεύτερη ήταν η ολίγον κοκέτα, δική της ήταν η άψογη βαλίτσα, το σικ καπέλο αλλά και μία φάσιοναμπλ φωτογραφική μηχανή. Η τρίτη ήταν η πιο χύμα και κουλ, άσε που είχε μπάκπακ, "δική μας" δηλαδή.

Δεν το έχω γράψει ήδη, αλλά από την πρώτη μέρα όποτε πήγαινα σε μινιμάρκετ, 7-11 ή τέτοιο, έπαιρνα τίποτα περίεργα σνακ. Πολλά από αυτά μία που τα έπαιρνα μία που τα πέταγα. Πχ πατατάκια που ήταν τόσο πικάντικα που δεν μπορούσα να τα ακουμπήσω στη γλώσσα ή κάποια που είχαν φύκια μέσα και η μυρωδιά όταν το άνοιγα μου θύμιζε τροφή ψαριών ενυδρείου και με έπιανε αναγούλα. Είχα όμως βρει και κάτι σοκολατογκοφρετάκια, τα οποία σπάνιζαν, δεν τα είχε κάθε μαγαζί και όποτε τα πετύχαινα έπαιρνα 2-3 πακέτα. Είχαν πλάκα σαν μίνι δόση γλυκού όποτε άνοιγα την τσάντα και τα έβλεπα και επίσης τα χάριζα και σε παιδάκια στο δρόμο όταν με κοίταζαν εντυπωσιασμένα. Όπως άνοιξα λοιπόν την τσάντα τα είδα πάλι, έβγαλα το σακουλάκι και πρόσφερα στις κοπέλες.

Η πρώτη δεν πήρε καν, δεν ήθελε. Η δεύτερη πήρε και έκανε σχόλιο γελώντας "θες να μας παχύνεις;". Η τρίτη όχι μόνο πήρε το δικό της, αλλά έφαγε και αυτό της δεύτερης που της το έδωσε μετά από λίγο χωρίς να το δοκιμάσει. Εκεί την τρίτη την συμπάθησα παραπάνω γιατί εκτός από ομορφούλα φαινόταν άνθρωπος που χαιρόταν την ζωή (δηλαδή κατά βάση ήταν κοιλιόδουλη όπως και εγώ αλλά είπα να το πω πιο όμορφα).

Τα είπαμε λοιπόν εκεί, τα φούσκωσα και εγώ λίγο ότι σκοπεύω να πάω καμπότζη, λάος και βιετνάμ για να το παίξω γκιούλιβερ και να τις εντυπωσιάσω, άλλο που εκείνη την στιγμή αυτό ήταν ακόμα πλάνο θερινής νυκτός και κατά βάση είχα ανέβει να πάρω το λάπτοπ για να δω πως και πότε θα επέστρεφα. Οι κοπέλες ζούσαν στην Σαιγκόν αν και δεν ήταν από εκεί και είχαν πάει για διακοπές στην Ταϊλάνδη. Οπότε αφού είχα αναφέρει ότι θα πήγαινα Βιετνάμ, άρχισαν να με ρωτάνε αν θα έβλεπα το ένα και το άλλο χωρίς να καταλαβαίνω καν τι λέξεις λέγανε γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή ήξερα μόνο την Σαιγκόν και το Χανόι και μάλιστα το δεύτερο ίσα ίσα σαν όνομα από το παιχνίδι "πύργοι του Χανόι".

Τους είπα λοιπόν, "κορίτσια αν θέλετε πάρτε ένα χαρτί και γράφτε τι μου λέτε γιατί δεν έχω ιδέα". Με κοίταζαν με δυσπιστία, "δεν ξέρεις ας πούμε την Χόι Αν και θα πας Βιετνάμ;". Τους είπα την (περίπου) αλήθεια, ότι είχα έρθει χωρίς καμία προετοιμασία, αποφάσιζα που θα πήγαινα την προηγούμενη σχεδόν και είχα σκοπό να πάω Βιετνάμ αλλά ακόμα δεν είχα διαβάσει τίποτα για αυτό. Βέβαια εκείνη την στιγμή έλεγα ότι θα πήγαινα Βιετνάμ όπως θα έλεγα ότι έχω σκοπό να πάω σε όλο το κόσμο, άλλο που ήξερα ότι μάλλον δε θα γίνει.

Μέσα στη συζήτηση η τρίτη, με την οποία καταλήξαμε να μιλάμε παραπάνω, μου είπε ότι και αυτή θα πήγαινε μετά από κάποιο καιρό καμπότζη (νομίζω 3-4 βδομάδες μετά). Εγώ στο "πλάνο" - που είχα μόλις φτιάξει στο μυαλό μου - θα "πήγαινα" σε 2 βδομάδες, οπότε δεν θα συμπέφταμε. Ε καλά μου λέει, όταν σε κάνα μήνα έρθεις Βιετνάμ, όταν φτάσεις στη Σαιγκόν πάρε μας να πάμε για καφέ, πλάκα θα έχει. Ναι λέω, έτσι ακριβώς όπως τα λες, το δέσαμε.

Πήρα το λάπτοπ και πήγα στο λόμπι. Βέβαια είχα αρκετή κούραση και δεν θυμάμαι αν έκανα τίποτα παραγωγικό, μην ξεχνάμε ότι εκείνη την μέρα είχα ξεχάσει πόσα πράγματα. Κάποια στιγμή κατέβηκαν οι κοπέλες και μου είπαν ότι θα πήγαιναν για φαγητό, αν ήξερα κάποιο μέρος να τους προτείνω. Τέτοια ώρα ρε κορίτσια τους λέω (πρέπει να ήταν μετά τις 9, συνήθως ο κόσμος τρώει το πολύ ως τις 8) δε νομίζω να βρείτε τίποτα εδώ κοντά. Καλά μου λέει, ίσως βρούμε τίποτα ετοιματζίδικο σε 7-11, ξέρεις κανένα; Η αλήθεια είναι ότι τα 7-11 υπήρχαν παντού, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο κανένα κοντά στο χόστελ. Το πιο κοντινό ήταν σε μία περιοχή κάπως περίεργη και σκοτεινή, οπότε ανταλλάξαμε τηλέφωνα (whatsapp) με την τρίτη και τους είπα ότι αν δεν βρουν κάτι άμεσα να μου στείλει να πάμε όλοι μαζί μέχρι το 7-11 να μην περπατάνε μόνες νύχτα. Τελικά βρήκαν κάποιο πάγκο και αν και νομίζω μου πρότειναν να πάω να τις βρω για παρέα, είχα αρχίσει να βλέπω αστράκια από την νύστα και δεν την πάλευα, οπότε το άφησα.

 

[KIKI]

Κρατας ημερολογιο οταν είσαι σε ταξίδι;

 

[mariath]

Την ξανθιά δεν την ήθελες, την Ισπανίδα δεν την ήθελες, την τίμια σεξγουόρκερ δεν την ήθελες, εεεεε τι ήθελες;;

Μμμ μάλον βιετναμέζα ήθελε....

 

[poised]

Κρατας ημερολογιο οταν είσαι σε ταξίδι;

Όχι. Τραβάω όμως φωτογραφίες με στόχο να μου θυμίζουν πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ή που θεωρώ σημαντικά στο ταξίδι και που δεν έχουν άλλη αξία. Πχ είχα φωτογραφία το καπέλο όπως το βρήκα. Φυσικά δε θυμόμουν ότι ήταν στην κουπαστή της σκάλας μέχρι που είδα την φωτό. Εκεί από τα χρώματα θυμήθηκα ότι είχε κάτι προβολείς με πράσινη απόχρωση στο προαύλιο και από αυτό θυμήθηκα ότι ξεχώριζε από μακριά όταν περπατούσα και ότι τον χρησιμοποιούσα για να κόψω δρόμο γιατί αλλιώς ήσουν αναγκασμένος να κάνεις μια μεγάλη παράκαμψη. Έτσι κάπως μου έρχονται λεπτομέρειες που είναι αδύνατο να θυμάμαι αλλιώς.

Οι διάλογοι ως επί τον πλείστον είναι στο περίπου. Δηλαδή θυμάμαι τον ρεσεψιονίστ που έκανε το ααααα και επαναλάμβανε την τελευταία λέξη που είπα αλλά ακριβώς τι είχαμε πει δε θυμάμαι και θα έλεγα δεν έχει σημασία.

Μμμ μάλον βιετναμέζα ήθελε....

Έχω γνωρίσει κόσμο και κόσμο στα ταξίδια μου, αυτή ήταν από τις περιπτώσεις με ελάχιστη πιθανότητα να γίνει κάτι. Καταρχάς δεν είχε δώσει κάποιο δικαίωμα πέρα από το να είναι φιλική, ήταν εκεί με τις φίλες της και σε κάνα δυο μέρες θα πήγαινε ο καθένας τον δρόμο του, χαιρετίσματα.

 

[turms]

ήταν εκεί με τις φίλες της και σε κάνα δυο μέρες θα πήγαινε ο καθένας τον δρόμο του, χαιρετίσματα.

ναι καλα...ετσι ελεγα και εγω στην Ρωμη σε εκεινο το hostel ενα βραδυ του 95 αν θυμαμαι καλα....

 

[poised]

ναι καλα...ετσι ελεγα και εγω στην Ρωμη σε εκεινο το hostel ενα βραδυ του 95 αν θυμαμαι καλα....

Και;

 

[turms]

Και;

οι δυο μερες εγιναν εξι μηνες περιπου...απο την Ρωμη βρεθηκα μεσω Ολλανδιας σε ενα μικρο χωριο στα συνορα Ιταλιας Γαλλιας...
και οι γονεις μου ακομα και σημερα 30 χρονια μετα νομιζουν οτι εκανα erasmus

 

[poised]

Α κατάλαβα, αντί για Erasmus+ έκανες ErasmusXXX.

 

[turms]

χαχα...με πιανεις

 

[poised]

Μπανγκόκ: Τσάτουτσακ

Η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο, οπότε μία από τις δύο εβδομαδιαίες ευκαιρίες που είχε κάποιος να δει την αγορά της Τσάτουτσακ που γινόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα. Η αγορά αυτή είχε κάποιες χιλιάδες πάγκους με διαφορετικά πράγματα κάθε είδους, αν και αρκετά ήταν επαναλαμβανόμενα σε διαφορετικά σημεία της αγοράς. Υπήρχαν κάποια σημεία με μαζεμένα όμοια μαγαζιά, πχ παπουτσάδικα, αλλά μπορούσες να βρεις πάνω κάτω τα πάντα παντού με ψάξιμο στους χαοτικούς διαδρόμους. Και αφού ήταν και τουριστικό αξιοθέατο υπήρχαν και αρκετά τουριστικά μαγαζιά, ειδικά στις κύριες διαδρομές.

Είχα πει στους άλλους στο χοστέλ ότι θα πήγαινα, κανείς τους δεν ήξερε την αγορά αλλά αποφάσισαν να πάμε όλοι μαζί. Όπου όλοι μαζί, οι πέντε Αιγύπτιοι, ένας Άγγλος ή Γερμανός - το ξέχασα, που παίζει να μην του μίλησα περισσότερο από ένα γεια γιατί μου φάνηκε τρόμπας με το καλημέρα και τα τρία κορίτσια. Από την αρχή δεν μου άρεσε το ότι θα πηγαίναμε όλοι γιατί, εκτός του ότι ήμασταν πολλοί, δεν ξέρω αν υπήρχε άλλος που ενδιαφερόταν να δει την αγορά σαν αξιοθέατο όπως εγώ και όχι για αγορές ή χαβαλέ - και αφού πάνε και τα κορίτσια - γκομένισμα. Όχι ότι κατακρίνω κανένα από τους λόγους, απλά δεν είχα κανένα σκοπό να τρώω δέκα λεπτά σε κάθε πάγκο ή να την βγάλω σε κάποιο καφέ για τσιτ τσατ εντυπωσιασμού που μου θυμίζει παγόνια που ανταγωνίζονται.

Με το που βγήκαμε από το χόστελ άρχισε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Ο ένας ήθελε καφέ. Ο άλλος ήθελε τσιγάρο. Είχα βρει από την προηγούμενη ότι υπήρχε ένα λεωφορείο που θα μας πήγαινε ντουγρού αλλά κάποιος επέμενε να πάμε με τουκτούκ γιατί θα είχε πλάκα (θα χρειαζόμασταν 4, άντε να βρεις ταυτόχρονα - δεν θα γινόταν ποτέ) ενώ ο γερμανάγγλος πρότεινε ταξί γιατί απλά ήθελε να το παίξει ότι έχει λεφτά. Να αυτά δε μπορώ.

Τους είπα ότι εγώ θα πήγαινα με το λεωφορείο γιατί το είχα ψάξει και ήταν η καλύτερη λύση (ήταν) και όποιος ήθελε ερχόταν, αλλιώς ας έβρισκε τρόπο να πάει μόνος του και θα βρισκόμασταν εκεί (κάτι που ήμουν βέβαιος ότι δύσκολα θα γινόταν άμα χωριζόμασταν). Όταν λοιπόν κατάλαβαν ότι είναι καλύτερο να μην έχουν ευθύνη με τις επιλογές τους για τους άλλους, αποφάσισαν να έρθουν μαζί. Βέβαια και εκεί είχαμε μία διαφορά - νομίζω με τον γερμανάγγλο για το που ακριβώς ήταν η "στάση", δηλαδή το σημείο στο δρόμο που έπρεπε να περιμένουμε, μιας που δεν ήταν σημαδεμένα. Εγώ είχα βρει ένα site στα ταιλανδέζικα, που όμως δε φόρτωνε σωστά στο κινητό, δούλευε μόνο από λάπτοπ και έλεγε τα λεωφορεία και τις στάσεις στους δρόμους. Εκεί είχα δει από την προηγούμενη σε πιο σημείο ήταν η στάση και αν και δεν ήμουν 100% σίγουρος, ήμουν πολύ σίγουρος ότι το σημείο που έδειχνε το γκουγκλ ήταν άκυρο. Οπότε μετά από ένα ακόμα "πήγαινε εσύ αν θες εκεί εγώ θα κάτσω εδώ", το οποίο δούλεψε τελείωσαν οι "προτάσεις". Όταν δε ήρθε το λεωφορείο και ευτυχώς ήμασταν σωστά, η ξινίλα του που δεν είχε δίκιο επιβεβαίωσε το αίσθημα που μου είχε βγάλει νωρίτερα.

Περιμένοντας το λεωφορείο είχα την ευκαιρία να μιλήσω λίγο παραπάνω με κάποιους από τους Αιγύπτιους. Θα έλεγα ότι ήταν καλά παιδιά. Είχαν περάσει την επανάσταση του 11 σαν έφηβοι, ένα πραξικόπημα μετά τον Μόρσι σαν φοιτητές και η εκλογή του Ελ Σίσι τότε είχε αρχίσει να τους επιτρέπει να βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία. Ταυτόχρονα βέβαια είχαν και τις δικές τους μουσουλμανικές επιρροές και κολλήματα, για παράδειγμα ένα από τα πράγματα που συζητούσαν έντονα ήταν αν θα "έπρεπε" να δοκιμάσουν αλκοόλ επειδή εκεί επιτρεπόταν, που μου θύμισε τις συζητήσεις από Έλληνες που πηγαίνουν Άμστερνταμ και ψάχνονται αν θα πρέπει να κάνουν τίποτε που καπνίζεται ή τριπάρει απλά γιατί μπορούν. Με δύο από αυτούς κράτησα μία επαφή και μετά το ταξίδι, κάτι γενικά σπάνιο, τους περισσότερους που συναντάω σε ταξίδια δε τους ξαναβλέπω ποτέ.

Τέλος πάντων, εκεί στην αναμονή για το λεωφορείο βγάλαμε μία ομαδική φώτο, που μερικά χρόνια μετά προβλήθηκε στον... γάμο ενός ζευγαριού που γνωρίστηκε τότε σε εκείνο το ταξίδι. Άτσα! Μου την είχαν στείλει στο whatsapp αλλά χάλασε η συσκευή που το είχα και δεν την έχω πια για να την βάλω εδώ, ίσως την ξαναβρώ όμως και την βάλω σε μελλοντικό μήνυμα.

Φτάσαμε στην αγορά από την είσοδο στα αριστερά του χώρου.

Για να καταλάβει κάποιος τις αναλογίες, οι κύριοι δρόμοι στον χάρτη είναι αυτού του μεγέθους:

Και οι κύριοι στους πάγκους όπως εδώ. Οι κάθετοι ήταν και μικρότεροι.

Ήταν τέτοιος ο χαμός που μέσα σε μόλις 3 λεπτά οι πρώτοι και ίσως 10 λεπτά οι τελευταίοι, είχαμε χαθεί ήδη. Από το γκρουπ των 10 το μέγιστο που είχαν μείνει μαζί ήταν 3 άτομα και όχι από τις ίδιες παρέες. Έβλεπα στο whatsapp ότι προσπαθούσα να βρεθούν, εγώ αποφάσισα ότι δεν είχε νόημα, ήθελα να πάω αυτόνομα, οπότε δεν έκανα καμία προσπάθεια. Τους είπα ίσως για φαγητό αν τα καταφέρουμε.

Είχα την αφέλεια ότι μπορούσα να περάσω από όλους τους διαδρόμους να δω "τα πάντα". Σύντομα κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο, ίσως το πηγαινέλα από παντού να ήταν πάνω από 20χλμ, άσε που μετά από λίγο όλα ήταν ίδια και δεν ήξερες ούτε που ήσουν ούτε που πήγαινες ούτε τι είχες δει.

Μου κάνει εντύπωση ότι δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες παρόλο που έκατσα εκεί όλη μέρα και υπήρχε πολύ υλικό.

Κάποια στιγμή πέρασα ένα μαγαζάκι που είχε κάτι χαριτωμένα πραγματάκια για μικροδώρα, αλλά είπα πρώτα να δω τι άλλο υπάρχει. Όταν ούτε ένα λεπτό μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν δύσκολο να το ξαναβρώ, προσπάθησα να γυρίσω πίσω και απλά χάθηκα παρόλο που είχα αλλάξει δρόμο σε μόλις δύο διασταυρώσεις. Τέτοιο χάος.

Το μόνο που μπορούσες να κάνεις όταν είχες χαθεί ήταν να βγεις σε έναν από τους κεντρικούς. Εκεί ήταν και τα πιο τουριστικά.

Μετά έμπαινες πάλι μέσα σε έναν από τους χώρους και ήσουν σε άλλο κόσμο.

Ίσως καμιά ώρα μετά έπεσα πάνω στην τρίτη από τα κορίτσια, η οποία επίσης είχε χάσει τις φίλες της και όλους τους άλλους. Εκτός του ότι έχανε η μάνα το παιδί, αν δεν έχεις και πολύ καλή αίσθηση προσανατολισμού ήταν αδύνατο να καταλάβεις που βρισκόσουν, εκτός αν ήταν σε κάποιο κεντρικό σημείο. Το να σου εξηγήσει δε κάποιος που να τον βρεις ήταν σχεδόν αδύνατο.

Οι υπόλοιποι είχαν συγκεντρωθεί σε ένα χώρο με εστιατόρια γιατί μετά από 10' περιήγηση είχαν θεωρήσει ότι τα είχαν δει όλα και είχαν "κουραστεί". Μόλις το άκουσα αυτό είχα χαρεί που το είχα πάρει μόνος. Είπα να την βοηθήσω να βρούμε το σημείο που ήταν οι άλλοι, φτάσαμε στο μέρος με τα εστιατόρια που ακόμα ήταν νωρίς για να φάει κανείς και πήγαμε προς τα καφέ.

Εκεί μας είδαν αυτοί γιατί παρόλο που περάσαμε σχεδόν δίπλα τους δεν τους είδαμε (είχε κόσμο όχι όπως στην πάνω φώτο). Πίνανε τους καφέδες τους και θα παράγγελναν φαγητό μετά. Είδα από μακριά ότι είχαν βάλει και τα κορίτσια στη μέση για "συζήτηση" οπότε άφησα και την τρίτη μπας και βρει την τύχη της και συνέχισα καθώς δεν είχα όρεξη να χάσω τον χρόνο μου εκεί.

Αφού γύρισα σε διάφορα μαγαζιά, πήρα μερικά (ελαφριά) μπιχλιμπίδια αλλά και μία μπλούζα με μία κάπως χιπστερική στάμπα και αποφάσισα να πάω μετά σε μία περιοχή που εμπορεύονταν ζώα και ειδικά λίγο πιο δίπλα που τυπικά ήταν εκτός της αγοράς και είχα ακούσει ότι μπορούσες να δεις και σπάνια ή άγρια ζώα, αν και τυπικά το εμπόριό τους δεν επιτρεπόταν.

Και όντως το βρήκα και ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα, σαν να είσαι σε ζωολογικό που όμως μπορούσες και να αγοράσεις. Φυσικά δεν σημαίνει ότι το επικροτώ, αλλά ήθελα να δω πως είναι.

Έκανα ένα διάλειμμα ανεβαίνοντας (μάλλον παράνομα) σε ένα διπλανό κτήριο για την θέα.

Από κάτω ήταν η αγορά, κάθε σκεπή είχε εκατοντάδες πάγκους.

Συνέχισα πάλι στην περιοχή των ψαριών για ενυδρεία. Έβγαζα φωτογραφίες στα κρυφά γιατί δεν ήξερα αν επιτρεπόταν. Τα ψαράκια τα είχαν μέσα σε πλαστικές σακούλες με λίγο νερό, άγνωστο πόσες ώρες, βασανιστήριο.

Επέστρεψα πίσω στην αγορά για μία τελευταία βόλτα πριν την δύση

Εκεί πιο δίπλα είχε και έναν τύπο που πούλαγε έντομα, όπως έχω ξαναγράψει ήταν κάτι σπάνιο και όση ώρα ήμουν εκεί κανένας δεν αγόρασε παρόλο που πολλοί έβγαζαν φωτογραφίες.

Αν θυμάμαι καλά έφαγα το γεύμα μου σε ένα εστιατόριο του δρόμου εκτός της αγοράς την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και μέχρι να τελειώσω, ας πούμε μισή ώρα μετά, είχαν κλείσει τα πάντα και απαγορευόταν να μπεις πάλι στον χώρο. Εγώ ήθελα να πάω από την άλλη πλευρά να πάρω το λεωφορείο για πίσω, αλλά δεν με άφηναν και το να έκανα τον κύκλο ήταν πολύ κουραστικό, είχαν καεί και τα πόδια από το περπάτημα.

Οπότε αποφάσισα να επιστρέψω με διαφορετικό λεωφορείο που πήγαινε "ευθεία" νότια, μέχρι κάποιο σημείο κεντρικής διασταύρωσης από το οποίο θα έκανα αλλαγή σε δεύτερο λεωφορείο που θα πήγαινε "ευθεία" δυτικά για το χοστέλ. Σε αυτή τη περίπτωση έπρεπε να εμπιστευτώ το γκούγκλ για το που να κατέβω και που να πάρω το άλλο, το οποίο ήξερα ότι δεν ήταν ακριβείας αλλά πίστευα ότι σε γενικές γραμμές θα την πάλευα γιατί ήταν κεντρική διασταύρωση.

Μεγάλο λάθος, μία μικρή οδύσσεια ξεκινούσε.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Το πρώτο λεωφορείο δεν ήταν δύσκολο να το βρω, όπως δεν ήταν και πολύ δύσκολο να βρω που να κατέβω, αφού είχε κίνηση και έβλεπα αργά στον χάρτη να πλησιάζει η διασταύρωση στην οποία θα πέρναγε το άλλο λεωφορείο κάθετα. Οπότε όταν ήρθε η ώρα, σηκώθηκα και κατέβηκα στην πρώτη στάση που έκανε, η οποία ήταν αρκετά μετά την διασταύρωση.

Προσέξτε κλιματισμό στο ταβάνι παρακαλώ

Τόσο ο δρόμος που ήμουν όσο και ο κάθετος ήταν βασικές, κλειστές αρτηρίες, με πολλές λωρίδες. Κανένα λεωφορείο δε σταματούσε κοντά στην διασταύρωση και ούτε καν μπορούσες να περάσεις "απλά" απέναντι τον δρόμο. Έπρεπε να περπατήσεις τουλάχιστον 200-300 μέτρα από την διασταύρωση, να ανέβεις πεζογέφυρα και να περάσεις απέναντι και μετά πάλι πίσω. Επειδή ήταν τόσο βασικές αρτηρίες τα λεωφορεία είχαν διαφορετικά σημεία που σταμάταγε το καθένα, φυσικά χωρίς να είναι σημειωμένα ή αν ήταν σημειωμένα ήταν μόνο στα ταιλανδέζικα οπότε δε καταλάβαινα τίποτα (γιατί και τα νούμερά τους είναι στην τοπική γραφή).

Δεν ήταν δύσκολο να βρω σε ποια κατεύθυνση έπρεπε να ψάξω, αφού θυμόμουν ότι είχα κατέβει βορρά προς νότο, άρα ο νέος δρόμος έπρεπε να είναι 90 μοίρες δεξιά μου για να πάω δυτικά. Όμως η στάση μπορούσε να ήταν 50, 100 ή 200 μέτρα πριν ή μετά την διασταύρωση σε οποιοδήποτε σημείο. Αν δεν ήσουν στο σωστό το λεωφορείο δε σταμάταγε. Η κάθε αλλαγή από την μία πλευρά στην άλλη ήταν τουλάχιστον 10 λεπτά περπάτημα πάνω κάτω πεζογέφυρες. Προσπαθούσα να δω το λεωφορείο να περνάει ώστε να έτρεχα προς όπου σταματούσε, αν προλάβαινα και αυτό αν σταματούσε γιατί μπορεί και να μην κατέβαινε κανείς εκεί και να συνέχιζε γιατί εγώ ήμουν σε λάθος σημείο για να με πάρει. Εν τω μεταξύ δεν ήξερα και την συχνότητα των δρομολογίων. Η κίνηση ήταν περίεργη, κάποιες φορές δε προχώραγε τίποτα και κάποιες στιγμές τρέχανε όλοι μέχρι να κολλήσουν πάλι. Τα λεωφορεία έρχονταν και έπαιρναν (όχι το δικό μου όμως) και μερικές φορές έρχονταν τα ίδια νούμερα ξανά και ξανά το ένα πίσω από το άλλο.

Σκέφτηκα να ρωτήσω έναν νεαρό που διάβαζε κάτι στο κινητό μήπως ξέρει που είναι η στάση, με την λογική ότι η νέα γενιά ξέρει κάποια αγγλικά, είχε και κινητό οπότε ίσως μπορούσε να το βρει για μένα στα ταιλανδέζικα, Ναι καλά. Αντί να μου πει ότι δεν ξέρει, δεν είχε και καμία υποχρέωση άλλωστε, ο ασιατικός κώδικας του επέβαλλε να ξέρει αφού εγώ ήμουν ξένος, αυτός ντόπιος και ζήτησα την βοήθειά του. Μου ζήτησε με σπασμένα αγγλικά να δει την διαδρομή που είχα στο κινητό γιατί μάλλον δεν καταλάβαινε και πολύ τι ζήταγα και ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχε ιδέα, μου έδειξε ένα εντελώς λάθος σημείο, ας πούμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου με κατεύθυνση βόρεια. Τι προσπάθησα να του πω ότι δε γίνεται γιατί από εκεί ήρθα, επέμενε, άσε που δεν καταλάβαινε τι είναι βορράς και νότος να προσανατολιστεί. Κάποια στιγμή είχε πιάσει το κινητό ανάποδα και μου έλεγε την αντίθετη κατεύθυνση, ότι να 'ναι.

Για να μην τον προσβάλλω ξεκίνησα να πάω προς τα εκεί που μου είπε, αλλά είχαν αρχίσει να πονάνε τα πόδια από το περπάτημα και ορθοστασία όλης της μέρας και δεν είχα πολύ υπομονή. Στο δρόμο το ξανασκέφτηκα, θα κάθομαι να περπατάω για να μη προσβάλλω το παιδαρέλι; Δε σφάξανε. Γύρισα πίσω και τον προσπέρασα κάνοντας ότι δεν τον βλέπω. Δε μίλησε παρόλο που με κοίταζε απογοητευμένος, δεν ξέρω αν ήταν επειδή δεν τον πίστεψα ή επειδή δε μπόρεσε να βοηθήσει.

Κοίταξα μήπως έβρισκα κανένα ταξί ή τουκτούκ, δεν πέρναγε τίποτα που να μην ήταν γεμάτο και επειδή ήταν βασική "κλειστή" αρτηρία δεν υπήρχε σημείο να σταματήσουν για να καλέσω.

Δε θυμάμαι πόση ώρα έχασα εκεί πηγαίνοντας πέρα δώθε, πάντως ήταν πολύ, ίσως μιάμιση ίσως και παραπάνω. Για την ακρίβεια ήταν τόσο πολύ που χαλάρωσε και η κίνηση και ψιλοάδειασαν οι δρόμοι. Και κάποια στιγμή εντελώς απηυδισμένος απλά μπήκα σε ένα λεωφορείο που ερχόταν στον ίδιο δρόμο με αυτό που ήθελα να πάω, χωρίς να ξέρω καν αν πηγαίνει προς τα εκεί που θέλω. Μπορεί ας πούμε να πήγαινε δυτικά και στην επόμενη στροφή νότια. Ήθελα απλά να πάω κάπου αλλού όπου θα μπορούσα να πάρω κάποιο άλλο μέσο, έστω και κανονικό ταρίφα, ήμουν τόσο κουρασμένος.

Τελικά για καλή μου τύχη πήγαινε περίπου εκεί που ήθελα και έφτασα στην chinatown απ' όπου ήξερα να γυρίσω με τα πόδια στο χοστέλ. Έκοψα δρόμο από κάτι στενά κάπως τρομακτικά

Βγήκα σε άλλα στενά λιγότερο τρομακτικά αλλά όχι και πολύ ευχάριστα

και τελικά γύρισα πίσω τρομερά κουρασμένος.

Μιλήσαμε λίγο με τα κορίτσια στο δωμάτιο. Θυμάμαι με ρώτησαν αν είχα πάρει τίποτα από την αγορά, τους έδειξα το χιπστερο t-shirt με την "αστεία" στάμπα με λίγη ντροπή, αλλά η τρίτη της παρέας την βρήκε "χαριτωμένη" και είπε ότι της άρεσε ή ίσως έτσι το είπε απλά για να μου δώσει λίγο θάρρος ότι δεν ήταν εντελώς γελοία.

Τέλος πάντων, το επόμενο πρωί είχα αποφασίσει να πάω εκτός πόλης με το τρένο. Θα άλλαζα και χοστέλ γιατί είχα μείνει σε εκείνο τρία βράδια για πρώτη φορά στο ταξίδι και ήταν απαράδεκτο, θα μου έβγαινε κάνα όνομα. Καλά αυτό αστειάκι ήταν, απλά ήθελα κάτι κοντά στο σταθμό των τρένων ώστε μετά από μία κουραστική μέρα απλά να πάω 5 λεπτά και να κρασάρω σε κρεβάτι. Πακέταρα τα πάντα και άρχισα να ετοιμάζομαι για ύπνο καθώς έπρεπε να ξεκινήσω στις 5 το πρωί αν θυμάμαι καλά, να αφήσω τα πράγματα στο νέο χοστέλ να μη τα κουβαλάω και να πάω ξανά στο σταθμό.

Οι Αιγύπτιοι είχαν και αυτοί το επόμενο πρωί πτήση προς Σαμούι με τελικό προορισμό Πανγκάν για το full moon party μία-δύο μέρες μετά. Μιας που θα έφευγαν για το αεροδρόμιο κατά τις 2-3 τα ξημερώματα είχαν κάνει checkout για να μην πληρώσουν το βράδυ, αλλά περιφέρονταν ακόμα στο χοστέλ. Πήγα να τους χαιρετίσω και μου είπαν ότι θα πήγαιναν προς Khao San, μαζί με τον τρόμπα, για να πιουν. Κάποιοι από αυτούς το είχαν αποφασίσει ότι θα έπιναν για πρώτη φορά αλκοόλ, ένας δύο θα έβλεπαν εκεί αν θα το έκαναν και υπήρχε ένας που ήταν ανένδοτος και προσπαθούσαν να τον πείσουν. Μου ζήτησαν να πάω μαζί τους, τελευταίο βράδυ και έτσι, αλλά και να πείσω τον φίλο τους να πιει, κάτι που το ζήταγε επιτακτικά ο τρόμπας με κακιασμένο ύφος.

Αν δεν είχα να ξυπνήσω πρωί μπορεί και να πήγαινα για μια μπύρα, έτσι γιατί ήταν καλά παιδιά. Όμως προτιμούσα να μην εξαντληθώ, είχα ακόμα αρκετή κούραση μαζεμένη και η επόμενη μέρα φαινόταν πολύ κουραστική. Όσον αφορούσε τον φίλο τους, δεν θεωρώ το αλκοόλ τόσο σημαντικό πράγμα στην ζωή. Αν κάποιος το απολαμβάνει μέσα σε πλαίσια δικαίωμά του, αν όχι, έπρεπε οι άλλοι να το σεβαστούν. Το είπα και αυτουνού έτσι ακριβώς, προσθέτοντας πάντως ότι αν ήθελε να δοκιμάσει μισή μπύρα ούτε θα πάθαινε τίποτα ούτε θα μέθαγε, έτσι μήπως και η άρνησή του ήταν από φόβο. Επίσης του είπα ότι δε μου άρεσε πως τον πίεζε ο τρόμπας (προφανώς θα τον ανέφερα με το όνομά του τότε) και να τον γράψει στα @@ του, δεν ήταν σωστό αυτό που έκανε, ας έκανε ότι ήθελε χωρίς πίεση.

Μου έριξε μία ιστορία που μου φάνηκε λίγο Βασιλάκης Καΐλας, ότι η μάνα του στο νεκροκρέβατο τον έβαλε να υποσχεθεί να μην πιει ποτέ στη ζωή του, κούνησα το κεφάλι σε φάση "μάλλον το παρατράβηξες αλλά ας κάνω ότι σε πιστεύω" και το λήξαμε εκεί.

Κάποια στιγμή κάνα δίωρο μετά ξύπνησα από ένα μικρό πανικό με φωνές και έντονους θορύβους, σαν να γινόταν τσακωμός. Βγήκα, μαζί με όλο το χοστέλ στο πόδι και είδα τους Αιγύπτιους. Ο ένας τους ήταν εντελώς λιώμα, δεν ήξερε που πάταγε, έπεφτε σε πράγματα, φώναζε, γέλαγε, έκλαιγε, ούρλιαζε, είχα να δω κάποιον τόσο μεθυσμένο χρόνια. Ήταν και 1.90 παλικάρι (πως το έπαθε, οι άλλοι ήταν 1.70 ο ψηλότερος) και δεν μπορούσαν να τον κουμαντάρουν.

Βρήκα τον Αιγύπτιο που δεν ήθελε να πιει, που ήταν πολύ σκασμένος. Είχες δίκιο μου λέει που δεν συμπαθούσες τον τρόμπα, το είχε βρει αστείο να μεθύσει τους αμάθητους. Τους πήγαινε σφηνάκια και επέμενε να τα πιουν, ειδικά όταν ήταν ξεκάθαρο ότι κάποιοι είχαν μεθύσει πολύ και μάλιστα στο τέλος έβαλε να πληρώσουν οι μεθυσμένοι και τα δικά του! Μόλις το άκουσα αυτό τα πήρα και εγώ, έψαξα να τον βρω να τον ξεχέσω μπροστά σε όλους αλλά είχε μείνει πίσω στην Khao San ο εξυπνάκιας.

Τέλος πάντων, ο ψηλός ασυγκράτητος και ένας άλλος κουράδα δεν ήξερε που βρισκόταν. Οι άλλοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση και μάλλον είχαν καταλάβει ότι είχε γίνει μαλακία, είχαν ταραχτεί και ξενερώσει. Ο βραδινή βάρδια ρεσεψιονίστ, μισή μερίδα, δεν ήξερε τι να κάνει με αυτό που του έτυχε και δεν μπορούσε να επιβληθεί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχαν ας πούμε δύο ομάδες από ενοίκους, αυτοί που είχαν ενοχληθεί (όπως και εγώ) και θέλαμε να τελειώσει να κοιμηθούμε και αυτές - ναι ήταν μόνο γυναίκες - που έβλεπαν τον ψηλό με συμπάθεια, δεν τους φαινόταν γελοία αυτά που έκανε και όχι μόνο τον δικαιολογούσαν αλλά ήθελαν να κάνουν και ότι μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ναι ήταν όμορφο αγόρι ο ψηλός. Εκεί θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει μία πολύ όμορφη φίλη μου, ότι είχε κουραστεί οι γυναίκες να την φθονούν και οι άντρες της συγχωρούν τα πάντα γιατί θέλουν να την πηδήξουν. Συνειδητοποίησα ότι έβλεπα το ίδιο αντίθετα.

Έτσι και αλλιώς σε 1-2 ώρες έπρεπε να φύγουν για αεροδρόμιο, οπότε τους είπα να βάλουν κάτω από το ντους με κρύο νερό όσους δεν είναι καλά, να τους κάνουν να ξεράσουν με όποιο τρόπο μπορούν και να πιουν ατέλειωτο νερό γιατί αν δεν έχουν συνέλθει, ειδικά ο ψηλός, στο αεροδρόμιο κινδύνευαν να τους συλλάβουν.