Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Chiang Mai: Τώρα κάτι γίνεται

Θυμάστε εκείνα τα πλάνα που είχα από πριν ξεκινήσω για Αγιουτάγια; Υποτίθεται λοιπόν ότι στο τρένο που θα βαριόμουν μέχρι να κοιμηθώ θα έψαχνα στο ίντερνετ τι έχει να κάνω στον βορρά. Όμως με τον κακό ύπνο λόγω βήχα της προηγούμενης του τρένου και την κούραση από μία μέρα ποδήλατο στον ήλιο, την πέρασα περισσότερο με το να μαλακίζομαι στο λάπτοπ με άσχετα πράγματα αντί να ψάχνω τι να κάνω.

Και έτσι να που ήμουν στο Chiang Mai χωρίς να ξέρω τι να κάνω, με μία μέρα "καθυστέρηση", αφού η προηγούμενη είχε χαθεί, εκεί ναι μεν, αλλά σε ύπνο. Δεν μετάνιωσα που κοιμήθηκα γιατί η κούραση που είχα μαζέψει ήταν πολύ μεγάλη (και δεν είχε φύγει και όλη), αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και κάποιες τύψεις που είχα χάσει την λιακάδα, η καινούρια μέρα είχε ξημερώσει με βαρύ καιρό που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να ρίξει καρέκλες.

Θα με σταμάταγε αυτό; Όχι βέβαια.

Νοίκιασα μηχανάκι χωρίς να θυμάμαι καθόλου από που και πόσο, αλλά φαντάζομαι το έψαξα λίγο γιατί έχω κάποιες φωτογραφίες από την πόλη που δεν βγάζουν νόημα αλλιώς.

Εδώ κάποια μεγάλη γιορτή ετοίμαζαν αλλά δεν την είδα ποτέ

Πλερέζες παντού σε δημόσια κτήρια

Πήρα το μηχανάκι και ξεχύθηκα να προλάβω ότι μπορούσα. Είχα σημειώσει στον χάρτη κάποια πράγματα, τα οποία ήταν κυρίως ναοί και καταρράκτες. Θα πήγαινα ανάλογα με τον καιρό, βλέποντας και κάνοντας. Πρώτα νότο και μετά βορρά και αν το επέτρεπε ο καιρός θα έκανα ένα μεγάλο κύκλο.

Ειδικός δεν είμαι αλλά οι ναοί μου φάνηκαν κάπως διαφορετικής νοοτροπίας σε σχέση με τον νότο της χώρας.

Εδώ ένα από τα περάσματα πάνω από το κανάλι που περιγράφει το κέντρο

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν θυμάμαι - αν ποτέ θυμόμουν - ονόματα από τους ναούς που είδα. Απολαύστε φωτογραφίες και αν θέλετε πληροφορίες αγοράστε κανέναν οδηγό

Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαυρίζουν και η θερμοκρασία να πέφτει, για πρώτη φορά στο ταξίδι μπορούσα να πω ότι ένιωθα ευχάριστη "δροσιά".

Να και κάτι που δε βλέπει συχνά

Εδώ η πλατεία αυτή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο με κάποιον αδιάφορο "κολοκοτρώνη" αλλά το ενδιαφέρον ήταν η κατάσταση πάνω στο βουνό. Είχα σκοπό να το σκαρφαλώσω και κυκλώσω αργότερα για κάποια σημεία ενδιαφέροντος εκεί αλλά δε φαινόταν και πολύ καλή ιδέα εκείνη τη στιγμή, θα βλέπαμε πιο μετά.

Μιας που η βροχή δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, πήρα το ρίσκο να πάω στα βόρεια της πόλης στους καταρράκτες του Μάε Σα που απαιτούσαν λίγο τρέκινγκ (αν θυμάμαι καλά κάπου μισής με μίας ώρας) μέχρι να τους δεις. Το ρίσκο ήταν ότι αν με έπιανε η βροχή μέσα στη ζούγκλα θα γινόταν πολύ δύσκολο να επιστρέψω.

Ήδη τα πάντα ήταν βρεγμένα και πολύ γλιστερά.

Με αρκετή λάσπη στο μονοπάτι το οποίο πάντως ήταν σε καλή κατάσταση

Αν και υπήρχαν κάποιες καταστροφές που δεν προβλημάτιζαν ιδιαίτερα

Η ηρεμία, στην οποία συντελούσε η σχεδόν παντελής έλλειψη άλλων μουρλών περιπατητών που θα το επέλεγαν σε αυτές τις καιρικές συνθήκες, μαζί με την ξεκάθαρα διαφορετική θερμοκρασία και πιο πράσινη τροπική φύση από τον νότο, με είχε ανεβάσει.

Αν δεν το μπλέκω με άλλο καταρράκτη, υπήρχαν γύρω στα 8 επίπεδα που έπεφτε το νερό. Αυτό ήταν κάπου στη μέση και το πρώτο που δεν ήταν εντελώς αδιάφορο. Από εδώ και πιο ψηλά το μονοπάτι άρχιζε να γίνεται πιο απαιτητικό, κυρίως λόγω της γλιστερότητάς του.

Εκεί είχε και μία εξέδρα όπου έβγαλε για κάπου 5 λεπτά ήλιο και ξαφνικά εμφανίστηκαν (φιλικά) γατάκια από το πουθενά να τον χαρούν.

Άντε τώρα να ανέβεις πάνω σε αυτό χωρίς να πέσεις

Γλυπτική της φύσης

Μία από τις γούρνες που μπορούσες να κάνεις μπάνιο (αν είσαι γουρουνάκι που του αρέσουν οι λάσπες)

Μανιτάρια, πολύ νόστιμα

(αστειεύομαι, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να φάω άγρια μανιτάρια ούτε αν μου τα προτείνει άτομο που λέει ότι τα ξέρει, την θέλω την ζωούλα μου)

Πλησιάζουμε στα τελειώματα

Από εκεί και πάνω δεν υπήρχε μονοπάτι και χρειαζόταν αναρρίχηση, πιθανώς χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οπότε κάθισα και το απόλαυσα και κάποια στιγμή το πήρα προς τα πίσω.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Σχετικά εκεί κοντά ήταν και ένα χωριό από τις φυλές Κάγιαν/Καρέν που οι γυναίκες βάζουν δαχτυλίδια στον λαιμό για να φαίνεται πιο ψηλός. Μου έκανε αρχικά εντύπωση γιατί νόμιζα ότι αυτό ήταν στην Μιανμάρ, αλλά εκεί στο βορρά ήμασταν σχετικά κοντά στην Μιανμάρ και δεν είναι ότι οι φυλές ξέρανε από σύνορα, ειδικά στο παρελθόν, οπότε γιατί όχι, θα μπορούσε να είχε και στην Ταϊλάνδη. Αργότερα έμαθα ότι λόγω της εθνοκάθαρσης στην Μυανμάρ τις προηγούμενες δεκαετίες μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αυτού έχουν μεταφερθεί σε στρατόπεδα προσφύγων στα σύνορα (όχι όμως στο τσιανκ μάι).

Ήμουν σκεπτικός για το αν έπρεπε να περάσω από το χωριό. Είχα ακούσει πως στην πράξη είχε καταργηθεί το έθιμο εδώ και κάποιες δεκαετίες καθώς οι νέες κοπέλες που πια δεν ήταν απομονωμένες δεν ήθελαν την μόνιμη παραμόρφωση που προκαλεί η χρήση των δαχτυλιδιών, οπότε κυρίως ηλικιωμένες είχαν παραμείνει να τα φορούν. Όμως οι τουρίστες ζήταγαν να το δουν και έτσι το επανέφεραν με σχετική επιβολή, δηλαδή το κράτος το ενθάρρυνε και δεν τους επέτρεπε άλλους τρόπους οικονομικής επιβίωσης, κάτι που δεν ήθελα να επικροτήσω με την παρουσία μου. Το ότι το χωριό σε μερικές πινακίδες είχε το επίθετο "τουριστικό" δεν το έκανε πολύ καλύτερο. Σα να λέμε θα πάω στις τουριστικές μηλιές και όχι απλά στις μηλιές, δημιουργεί κάτι απωθητικό και μόνο που το λες και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει και κάτι άλλο μη τουριστικό. Τέλος πάντων, ήμουν εκεί "δίπλα", είπα να πάω να δω πως είναι και να αποκτήσω δική μου άποψη, το πολύ πολύ έκανα αναστροφή και έφευγα.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά μάλλον επειδή πήγαινα με το GPS και όχι με τις πινακίδες δε βγήκα στην κύρια είσοδο αλλά σε ένα μονοπάτι. Άφησα το μηχανάκι και άρχισα να περπατάω ανάμεσα στο χωριό, το οποίο δε έλεγε και τίποτα, ήταν σαν εγκαταλελειμμένο, άνθρωπος δεν υπήρχε και τα κτίσματα φαίνονταν σχετικά καινούρια.

Αφού είδα ότι ήταν να δω, μεταξύ των οποίων κάτι μέρη που φαίνονταν σαν εντελώς στημένα για επιδείξεις προς τουρίστες, δηλαδή τίποτα το ιδιαίτερο, κατευθύνθηκα προς το μηχανάκι και κάπου εκεί έπεσα σε ένα κομβόι από 2-3 φορτηγάκια γεμάτα ντόπιο κόσμο στη καρότσα που σταμάτησαν εκεί κοντά σε εμένα. Με κοίταζαν περίεργα, εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν οπότε συνέχισα να περπατάω δήθεν αδιάφορος μέχρι που με πρόλαβε κάποιος και με ρώτησε τι ήθελα εκεί με αρκετά καλά αγγλικά.

Τι να του πω και εγώ στο χωριό του, πέρναγα λέω και έριξα μια ματιά. Δεν είδες την πινακίδα που λέει ότι είμαστε κλειστοί αυτή την ώρα; Όχι του λέω, δεν είδα καμία πινακίδα. Από που ήρθες; Του έδειξα προς την κατεύθυνση του μονοπατιού, ααα μου λέει, έπρεπε να έρθεις από εκεί και μου έδειξε έναν άλλο δρόμο. Καλά του λέω σόρυ, το GPS με έβγαλε. Δε πειράζει απάντησε, άσε μας να ετοιμαστούμε και σε λίγη ώρα ξαναέλα, όμως πρέπει να πληρώσεις είσοδο. Κάπου 20 δολάρια σε μπάτ νομίζω μου είπε.

Γούρλωσα λίγο τα μάτια και του λέω τόσα πολλά; Νόμιζε ότι το έλεγα για να κάνω παζάρι και τελικά μου έκανε κάποια "έκπτωση" γιατί δεν ήμουν από γκρουπ. Καλά του λέω, ευχαριστώ, θα πάω να δω κάτι άλλο και θα περάσω πάλι (και άμα με δεις, γράψε μου).

Φεύγοντας παρατήρησα ότι αυτοί που κατέβηκαν από τα φορτηγάκια άλλαζαν σε πιο παραδοσιακά ρούχα και κάνανε πειράγματα και αστειάκια μεταξύ τους όπως κάποιος θίασος που ετοιμάζεται για παράσταση. Τόση αυθεντικότητα πχια.

Έφυγα, αυτή τη φορά από τον κεντρικό δρόμο, φυσικά δεν είχα σκοπό να επιστρέψω. Παρόλο που ο καιρός ήταν βαρύς δεν είχε αρχίσει ακόμα βαριά βροχή οπότε αποφάσισα να ανέβω το βουνό. Σταμάτησα σε μία διασταύρωση να δω την διαδρομή από το gps και μετά από λίγο με προσπέρασε ένα τουριστικό λεωφορείο με κατεύθυνση το χωριό. "Η παράσταση αρχίζει".

Σε κάποιο σημείο της ανηφόρας είχε πλάτωμα με θέα, η οποία λόγω του καιρού δεν σε άφηνε να δεις και πολλά.

εμένα με εντυπωσίασε περισσότερο το σπίτι που ήταν εκεί

Και η γιαγιά που εκμεταλλευόταν τον πάγκο και φαινόταν 150 ετών, ίσως είχε περάσει όλη της την ζωή σε αυτό το σπίτι και πίσω από τον πάγκο

Συνέχισα από το βουνό, όπου βροχή, σπρέι ή κανονική και ομίχλη ξαφνικά ξεκίναγε και σταμάταγε χωρίς καμία ένδειξη, λες και πάταγες ένα κουμπί.

Το περιβάλλον ήταν υπέροχο, αποφάσισα να μην μείνω στον κεντρικό αλλά να πάρω διάφορους φιδίσιους δρόμους που περνάγανε από χωριά, μερικούς χωμάτινους αλλά σε καλή κατάσταση γιατί το τελευταίο που ήθελα ήταν να κολλήσω στις λάσπες στη μέση του πουθενά.

Πέρασα από διάφορα χωριά και ναούς σε μεγέθη που δεν περίμενες για την τοποθεσία αν και χωρίς κάτι το φοβερό. Με τον βροχερό καιρό και τις τροπικές εναλλαγές ήταν πολύ όμορφα. Είχα βάλει και λίγο μουσικούλα στα ακουστικά και απολάμβανα.

Κάπου εκεί άρχισε πιο βαριά βροχή, οπότε βρήκα αυτό το οίκημα στη μέση του πουθενά ,που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αλλά είχε μια μεγάλη καμινάδα και τώρα που το βλέπω σκέφτομαι μήπως ήταν τίποτα για καύση των νεκρών, πάντως εγώ πήγα κάτω από τη στέγη και έφαγα το μεσημεριανό μου που είχα στην τσάντα μέσα στην ηρεμία. Σταμάτησε και η βροχή και συνέχισα μετά άνετος.

Εδώ φαινόταν από μακριά κάτι μεγάλα αποικιακού τύπου κτήρια που δεν κατάλαβα τι ήταν...

Και άλλος ένα ακόμα ναός, ούτε σε ελληνικό νησί τόσοι πολλοί.

 

[poised]

Chiang Mai: Το αληθινόν

Υποθέτω θα βαρεθήκατε να ακούτε ότι ήμουν πολύ κουρασμένος εκείνες τις μέρες, αλλά αν εξαιρέσεις τις φωτογραφίες που έχω, δεν υπάρχει καμία άλλη ανάμνηση από το τι έκανα στην πόλη με την επιστροφή το βράδυ, που έφαγα, αν βγήκα, αν μίλησα με κάποιον ή τι σκέψεις μπορεί να έκανα.

Ξύπνησα λοιπόν την επόμενη με ένα μπέρδεμα για το τι θα κάνω καθώς δεν είχα μελετήσει πολύ (δηλαδή καθόλου) τον βορρά, ο καιρός δεν ήταν πολύ εύκολος και είχε μείνει μόνο ένα πράγμα από αυτά που υποτίθεται έπρεπε να δεις, ένας ναός στο βουνό πάνω στην πόλη στον οποίο δεν είχα πάει την προηγούμενη λόγω βροχής. Οπότε ξεκίνησα για εκεί.

Στο δρόμο έκανα μικρές στάσεις είτε για να δω σημεία που μου άρεσαν

Είτε για να μην οδηγώ με πολύ βροχή, η οποία ευτυχώς δεν κράταγε πολύ.

Αυτό δεν θυμάμαι τι ήταν ή που ήταν - περίεργο σίγουρα

Και έφτασα στην είσοδο του ναού χωρίς να βρέχει. Πολλά τα σκαλοπάτια Άρη για πρωί αλλά τι να κάνουμε.

Επάνω είχε να πληρώσεις είσοδο, αλλά έκανα μία μικρή παγαποντιά και δεν την πλήρωσα - δε θυμάμαι τι, μάλλον ανέβηκα από την έξοδο που δεν είχε άτομο να την προσέχει εκείνη την ώρα. Η φώτο είναι του νεκρού βασιλιά όταν ήταν νέος.

Επάνω δεν ήταν άσχημα, χωρίς να είναι και πολύ εντυπωσιακά

Πάντως είχε ωραία θέα και δεν έβρεχε, σημαντικό γιατί στους ναούς πρέπει να πηγαίνεις ξυπόλυτος και δεν είναι πολύ ευχάριστο το πλατσαπλούτσα στις λάσπες (καλύτερο βέβαια από το να καίγεσαι από τον ήλιο)

Πιο πάνω στο βουνό είχα σκοπό να πάω μετά, θα με άφηνε ο καιρός;

Έφυγα και συνέχισα προς ένα σημείο ενδιαφέροντος για θέα, μέσα από πολύ όμορφους δρόμους που για κάποιο λόγο μου θύμησαν κάτι μηχανοβόλτες στην Αυστρία.

Ο δρόμος ήταν πολύ γλιτσερός και κάποια στιγμή ξεκίνησε και μία ακόμα καταρρακτώδης βροχή, οπότε χώθηκα κάτω από κάπου που βρήκα μαζί με ένα ζευγάρι Τσέχων που το κατέβαιναν. Μου είπαν να μην δοκιμάσω καν να πάω πιο πάνω γιατί ήταν πολύ παχιά ομίχλη και δεν φαινόταν τίποτα από το σημείο θέας, αλλά μιας που ήμουν εκεί είπα να πάω να ρίξω μια ματιά (επίσης μου αρέσει η οδήγηση στην ομίχλη - αν και σε εκείνες την συνθήκες ήταν αρκετά επικίνδυνη).

Ήταν από αυτές τις αναπάντεχες στιγμές που άνευ λόγου βγαίνει πολύ πλάκα, γελάσαμε πολύ με αυτά που λέγαμε για κάπου μισή ώρα που είχαμε κολλήσει εκεί πέρα και μετά πήραμε ο καθένας τον δρόμο του και δεν τους ξαναείδα ποτέ.

Έφτασα στο σημείο θέας, όπου υπήρχαν και κάποιοι άλλοι οι οποίοι μου είπαν ότι όταν έφτασαν δεν βλέπανε ούτε τα μηχανάκια από το παγκάκι και ξαφνικά καθάρισε.

Η θέα ήταν εκπληκτική, δεν μπορούν οι φωτογραφίες να πιάσουν το αίσθημα που έβγαζε

Αφού έκατσα λίγη ώρα να το χαρώ πήρα πάλι το δρόμο για πίσω καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πέρα.

Στο κατέβασμα το πήγαινα αργά, κυρίως γιατί ο δρόμος ήταν πολύ δύσκολος με τόση υγρασία. Με προσπέρασε ένα αυτοκίνητο το οποίο λίγα λεπτά μετά το είδα σταματημένο σε μία στροφή δίπλα σε ένα πεσμένο μηχανάκι. Πρόλαβα και είδα ότι βάζανε έναν δυτικό άντρα στο πίσω κάθισμα σηκωτό, είπαν κάτι με νοήματα σε μία δυτική γυναίκα όρθια στην άκρη του δρόμου και ξεκίνησαν αλαφιασμένοι. Η γυναίκα είχε το χέρι της μέσα στα αίματα και κάποιες λιγότερο σοβαρές γρατζουνιές. Είχε σταματήσει και ένα άλλο μηχανάκι από ντόπιους και της μίλαγε, σταμάτησα και εγώ να βοηθήσω.

Η γυναίκα, Ρωσίδα όπως φαινόταν από την προφορά, ήταν στα όρια κρίσης πανικού. Η ίδια είχε πέσει με την παλάμη και είχε φύγει το δέρμα από ένα σημείο, φαινόταν από μέσα τένοντας ή κόκκαλο, αυτό ήταν το σοβαρότερο χτύπημα που είχε, μου είπε ότι ο άντρας της (ή ότι ήταν ο άλλος) είχε χτυπήσει πιο σοβαρά και τον πήρανε κάποιοι ντόπιοι με το αυτοκίνητο, δεν ήξερε σε ποιο νοσοκομείο τον πήγαιναν. Προσπάθησα να την ηρεμήσω, λέγοντάς της πως δεν είχε τίποτα και μάλλον δε θα χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από μερικά ράμματα και όσο για τον άντρα της ήταν τυχερός που τον πήραν οι ντόπιοι γιατί ξέρουν καλύτερα που να τον πάνε. Την ρώταγα διάφορα άσχετα πράγματα, όπως πόσο καιρό ήταν εκεί, αν είχαν έρθει για διακοπές, τι ήταν το πιο ωραίο μέρος που είχαν δει γιατί είχε αρχίσει να τρέμει από το σοκ.

Κουβάλαγα πάντα στην τσάντα ένα κιτ πρώτων βοηθειών που με το ζόρι μου είχαν φορτώσει οι γονείς μου πριν φύγω. Να που χρειάστηκε αν και όχι για μένα. Έβγαλα από εκεί γάζες και ότι άλλο μπορούσα για να την βοηθήσω. Είδα ότι στο δέρμα που είχε ανοίξει είχε μέσα πετρούλες, οπότε με την βοήθεια άλλων που είχαν σταματήσει προσπαθήσαμε να το καθαρίσουμε όσο μπορούσαμε, χωρίς να το πιάσουμε και με τα δικά μας χέρια που δεν ήταν καθαρά. Το δέσαμε όπως όπως και μετά ανέλαβε κάποιος να την πάει και αυτή σε κάποιο νοσοκομείο.

Έφυγα κάπως σοκαρισμένος και μάλλον τον υπόλοιπο δρόμο τον έκανα με 10χλμ/ώρα.

Έφτασα σε μία διασταύρωση και μιας που δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω (εκτός από κάτι άλλους καταρράκτες που μπορούσα και άλλη ώρα), είπα να πάρω έναν τυχαίο δρόμο που στο gps ίσως μισή ώρα μετά έδειχνε να τερματίζει σε ένα απομονωμένο μικρό χωριό. Ένα από αυτά που δεν ξέρεις πως θα σου βγουν και μπορεί να χάσεις τον χρόνο σου ή να δεις κάτι αναπάντεχο.

Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, χωμάτινος δρόμος στη περισσότερη διαδρομή αλλά σε καλή κατάσταση και χωρίς νερολακκούβες εκτός από ένα-δύο σημεία και μερικές φορές τσιμεντένιος.

Πέτυχα ένα σχολείο στην μέση του πουθενά όπου μου φάνηκε περίεργο ότι είχαν τελειώσει για την μέρα σχετικά νωρίς. Αργότερα έμαθα ότι κάνουν μεσημεριανό διάλειμμα κάποιων ωρών για φαγητό και ξεκούραση και πηγαίνουν μετά πάλι το απόγευμα για κάποιες ώρες. Μιας που δεν ήταν τουριστικό μέρος δεν ήθελα να βγάζω πολλές φωτογραφίες λες και ήταν ζωολογικός κήπος και έτσι οι περισσότερες ήταν διακριτικές ή στην ζούλα.

Συνήθως σκυλιά σε τέτοιες καταστάσεις είναι επικίνδυνα με τα μηχανάκια και προετοιμάστηκα για γκαζιές αλλά ευτυχώς δεν ασχολήθηκαν μαζί μου.

Συνέχισα και έφτασα στο χωριό. Ο δρόμος τελείωσε στην "πλατεία" του χωριού, δηλαδή ένα άνοιγμα όπου γύρω γύρω ήταν σπίτια. Πολλά κοτερά, σκυλιά, μερικά παιδιά και ως επί το πλείστον γέροι στο χωριό. Υποθέτω οι νεότεροι δούλευαν.

Αυτό τώρα είναι έλατο ή είμαι εντελώς άσχετος; Ήμασταν τόσο ψηλά;

Σε αυτό το φτωχόσπιτο ήταν ένα παιδάκι - μάλλον κοριτσάκι - υποθέτω κάπου 2 ετών. Είχε πεθάνει από την περιέργεια να με δει από κοντά αλλά ταυτόχρονα φοβόταν.

'Εβγαζε λίγο το κεφάλι και μόλις έβλεπε ότι ήμουν εκεί κρυβότανε πάλι μέσα

Γενικά με τα παιδάκια παίζω ή τα "πειράζω" και αν είναι κάποιος "μεγάλος" μαζί τους να ρωτήσω, τα κερνάω. Όμως αυτό ήταν μόνο του και σε τέτοιες καταστάσεις χρειάζεται προσοχή γιατί είναι πολύ εύκολο να σε παρεξηγήσουν και με το δίκιο τους. Τι δουλειά έχει ένας μαντράχαλος δυτικός με μούσια σε ένα μη τουριστικό χωριό στην άκρη του τίποτα να δίνει γλυκάκια στο μωρό; Εγώ ύποπτο θα το έβλεπα. Παρόλα αυτά ήταν τόσο χαριτωμένο, εγώ είχα πάει παρακάτω στον χωματόδρομο να βγάλω φωτογραφίες και αυτό είχε βγει δήθεν να δει τα φύλλα σε ένα θάμνο αλλά στην πράξη κρυφοκοίταγε προς τα μένα. Όποτε κοίταγα και χαμογέλαγα έκανε ότι κοίταζε το θάμνο με την αθωότητα του παιδιού που νομίζει ότι δεν το καταλάβαινα και μετά πάλι με κοίταζε.

Πήρα λοιπόν το ρίσκο και έβγαλα από την τσάντα ένα σοκολατογκοφρετάκι να του δώσω. Το έβλεπα ότι πέθαινε να το πάρει, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελε και να έρθει κοντά, οπότε αφού έκανα 1-2 προσπάθειες να το το δώσω, το άφησα κάπου και έστριψα να φύγω. Το πήρε και έτρεξε πίσω στο σπίτι με ένα απίστευτα μεγάλο χαμόγελο και κάτι είπε σε κάποιον. Βγήκε λοιπόν ένας μισό απορημένος, μισό ανήσυχος γέρος στην πόρτα και ενώ χέστηκα επάνω μου ότι να τώρα θα αρχίσει να φωνάζει και θα γίνει το έλα να δεις, αλλά μου χαμογέλασε με όσα δόντια του είχαν μείνει, του χαμογέλασα και εγώ και έφυγα σκεπτόμενος ότι ευτυχώς που δεν πήγε στραβά η μαλακία που έκανα.

Πήρα τον δρόμο της επιστροφής και αποφάσισα να κάτσω να πιω ένα τσάι (από αυτά τα ταιλανδέζικα που μοιάζουν σαν φραπές) σε ένα σπίτι που εκτελούσε χρέη "καφέ" και παντοπωλείου αλλά είχε μπαλκόνι με θέα, το είχα σταμπάρει στο ανέβασμα και μιας που δεν ήμουν στο τρέξιμο ήθελα να το απολαύσω.

Κάθισα λοιπόν μόνος μου στο μπαλκόνι, παράγγειλα με νοήματα και εκεί κατάλαβα ότι είχαν έναν κόκορα, ο οποίος νόμιζα πως είχε ανέβει από μόνος του αλλά κάποιος το είχε βάλει δεμένο εκεί.

Ιδέα δεν είχα γιατί, υποθέτω όμως ότι δεν ήταν και πολύ καλό παιδί την προηγούμενη μέρα, μάλλον κακάριζε πολύ νωρίς, κάποιον είχε τσαντίσει και τώρα την έβγαζε σαν τον κακοφωνίξ στην απομόνωση.

Στην επιστροφή είχε σταματήσει η βροχή. Εδώ είχαν δέσει αυτά τα κόκκινα πανιά πάνω στα δέντρα, άγνωστο το γιατί.

Και ξαφνικά - ομίχλη πάλι

Λόγω της ομίχλης άργησα πολύ περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει να κατέβω το βουνό και όταν με τα πολλά μπόρεσα, πλακώθηκα λίγο για να προλάβω τους καταρράκτες πριν πέσει απόλυτο σκοτάδι.

Ανέβηκα τρέχοντας το μονοπάτι

Και στην επιστροφή είχε ήδη πέσει απόλυτο σκοτάδι, κατέβαινα με τον φακό από το κινητό - ακόμα δεν είχα συνηθίσει πόσο γρήγορα πας από το φως στο σκοτάδι σε αυτά τα μέρη.

Γύρισα πίσω στην πόλη είτε για μία τελευταία βόλτα είτε γιατί έπρεπε να επιστρέψω το μηχανάκι - δε θυμάμαι.

.

Κάπου στην επιστροφή για το χοστέλ πέτυχα κάτι τύπους που τα πίνανε και παίζανε κάτι που έμοιαζε με παραδοσιακή μουσική.

Κάθισα λίγο να τους ακούσω και με προσκάλεσαν στο τραπέζι τους, αρχικά ντράπηκα και αρνήθηκα αλλά μετά λέω γιατί όχι. Δεν μίλαγαν αγγλικά, μου έφεραν πολλές μπύρες μπροστά, θεώρησα πως αν έκανα νόημα να την πληρώσω θα ήταν προσβλητικό, οπότε πήρα μία και τους ευχαρίστησα. Ήταν λίγο αμήχανο γιατί δε μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε, οπότε αυτοί μίλαγαν μεταξύ τους κάνανε τις πλάκες τους (οι οποίες σίγουρα θα αφορούσαν και εμένα) και εγώ καθόμουν λίγο σα χάνος. Οπότε ήπια την μπύρα λίγο στα γρήγορα και όταν άρχισαν πάλι ένα τραγούδι βρήκα ευκαιρία μετά από λίγο, σηκώθηκα, τους έδειξα με νοηματική ότι ευχαριστούσα και πήγαινα για ύπνο και παρόλο που μου έκαναν νόημα να κάτσω, έφυγα ευχαριστημένος για το πως είχε πάει εκείνη η μέρα.

Είχα αποφασίσει να συνεχίσω την επόμενη για Τσιανγκ Ράι.

 

[poised]

Chiang Rai: Φύση (και κάτι "κακές" σκέψεις)

Η μόνη επιλογή για να πας από το Μάι στο Ράι ήταν οδικώς με λεωφορείο. Είναι λιγότερο από 200χλμ αλλά το κάνεις κάπου 4 ώρες γιατί εκτός του ότι δεν πάει γρήγορα κάνει και μία στάση στη διαδρομή. Έκανα το λάθος να μην ξεκινήσω πολύ νωρίς το πρωί, το πήγα λίγο με το πάσο μου, άργησα να φτάσω στον σταθμό των λεωφορείων και από κακή μου τύχη είτε το λεωφορείο είχε φύγει είτε ήταν γεμάτο, δεν θυμάμαι τι, οπότε έπρεπε να περιμένω το επόμενο. Τουλάχιστον όσο περίμενα από το κινητό σημείωσα σημεία ενδιαφέροντος του Ράι στον χάρτη για να έχω έτοιμα για μετά.

Αβγουλάκι για πρωινό κανείς;

Έφτασα αργούτσικα στο χοστέλ στο Τσ. Ράι, μάλλον κατά τις 3-4, με μόνο 3-4 ώρες μέχρι να πιάσει βράδυ. Πρακτικά η μέρα είχε σχεδόν χαθεί. Ο καιρός ήταν βαρύς και φαινόταν ότι θα ξεκινούσε κάποια καταιγίδα ανά πάσα στιγμή. Το σκέφτηκα αν άξιζε να πάρω το μηχανάκι από εκείνη την ώρα να δω ότι προλάβαινα ή να καθόμουν να ξεκουραστώ και να εκμεταλλευτώ το χρόνο για να αποφασίσω τι θα κάνω μετά. Εκεί ψηλά ήμουν κοντά στο τριεθνές (Μυανμάρ, Ταιλάνδη, Λάος), τμήμα του "χρυσού τρίγωνου" (περιλαμβάνει και την Κίνα) και το οποίο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ναρκοπαραγωγός περιοχή του κόσμου για όπιο και ηρωίνη, αλλά μαζί πάνε και άλλα σύγχρονα ναρκωτικά (πχ. συνθετικά) και λαθρεμπόριο. Όμως εμένα αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν ότι μπορούσα να πάρω μία μαούνα από το τριεθνές που κατέβαινε τον Μεκόνγκ μέσα στο Λάος και μέχρι την Λουάν Πραμπάνγκ και να συνεχίσω έτσι το ταξίδι μου.

Ταυτόχρονα να υπενθυμίσω για όσους δεν ξεκίνησαν την ιστορία από την αρχή ή το ξέχασαν μέχρι τώρα, ότι είχα ξεκινήσει χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να ξέρω που ή πόσο θα ταξίδευα αλλά ταυτόχρονα απωθώντας για το μέλλον εργασιακές υποχρεώσεις και αποφάσεις. Είχα περάσει κάπου τρεις εξαιρετικές βδομάδες στο ταξίδι μέχρι στιγμής και οι καταστάσεις πριν φύγω μου φαίνονταν μακρινό παρελθόν, όμως το αίσθημα της ανεμελιάς των προηγούμενων ημερών είχε καταλαγιάσει και το κίτρινο λαμπάκι προειδοποίησης ότι το παράκανα και θα πρέπει να συμμαζευτώ για να βάλω σε μία τάξη το μέλλον μου αναβόσβηνε. Κάποια εργασιακά email που είχαν φτάσει τις προηγούμενες μέρες, χωρίς να είναι επείγοντα αλλά χωρίς να είναι και κάτι που μπορούσα να τελειώσω σε λίγα λεπτά, μου υπενθύμιζαν ότι σύντομα θα έπρεπε να στρωθώ κάπου να δουλέψω αλλά και ότι μάλλον θα έπρεπε να ξεκινήσω να ψάχνω πάλι εντατικά για δουλειά.

Με αυτά λοιπόν στο μυαλό αποφάσισα να... νοικιάσω μηχανάκι και να πάω να δω ότι προλαβαίνω. Ίσως την επόμενη μέρα να έβρεχε καταρρακτωδώς και να την έβγαζα μέσα κάνοντας αυτά που "έπρεπε", οπότε τουλάχιστον μπορούσα να εκμεταλλευτώ το ότι δεν έβρεχε εκείνη τη στιγμή. Ίσως και να προσπαθούσα να απωθήσω αυτό που δεν ήθελα να κάνω.

Μιας που η τιμή ήταν φυσιολογική, αποφάσισα να νοικιάσω μηχανάκι από το χοστέλ για να μην χάνω χρόνο να ψάχνω έξω. Αυτό που δεν μου είπαν ήταν ότι τα μηχανάκια που νοίκιαζαν δεν τα είχαν εκεί αλλά τα ζήταγαν από έναν τρίτο που συνεργάζονταν και ο οποίος έκανε πάνω από μία ώρα, ίσως και παραπάνω, να το φέρει. Θα μπορούσα να είχα πάει μόνος μου να το πάρω ή να βρω άλλο μαγαζί πιο γρήγορα. Με τα πολλά το έφερε, μαζί και με έναν άλλο για να τον γυρίσει πίσω με άλλο μηχανάκι και για πρώτη (και τελευταία) φορά στο ταξίδι μου είπε να ανέβω να με τσεκάρει πως οδηγάω πριν το αφήσει. Δεν τον ένοιαζε αν είχα δίπλωμα, μόνο αν μπορούσα να το οδηγήσω. Το μηχανάκι ήταν ημιαυτόματο, δηλαδή με ταχύτητες αλλά χωρίς συμπλέκτη. Ανέβηκα και εγώ, το βρήκα λίγο ψόφιο, με το ζόρι ξεκίνησε αλλά δε με πείραζε και πολύ, πήγα μέχρι την γωνία και γύρισα. Άφησα κάποια προκαταβολή, μου έδωσε να διαλέξω κράνος μεταξύ τριών που είχε μαζί, πήρα ένα που είχε και λίγη ζελατίνα να μην πέφτουν μαμούνια όταν οδηγώ και έφυγε. Μετά συνειδητοποίησα ότι είχα ξεκινήσει με τετάρτη αντί για πρώτη, δεν είχε πάρει την πρώτη πατητή κάτω, σε στάση έπρεπε να πας από τετάρτη πρώτη προς τα πάνω, δεν μου είχε ξανατύχει ή το μηχανάκι είχε πρόβλημα, φαντάζομαι ο τύπος θα σκέφτηκε ότι αφού δεν έπεσα με τόσο χαμηλή ταχύτητα και το ξεκίνησα με 4η μάλλον ξέρω τι κάνω και θα το βρω στη συνέχεια, κάτι και το οποίο όντως έγινε.

Μέχρι να φορέσω το κράνος και να βάλω τα πράγματα στην τσάντα ξεκίνησε μία καταρρακτώδης βροχή. Καθόμουν λοιπόν στο λόμπι με το κράνος αγκαλιά και κοίταγα το μηχανάκι. Άλλη μία ώρα χαμένη, έμενε δεν έμενε μία-μιάμιση πριν πέσει σκοτάδι. Ξεκίνησα μέσα από ορυζώνες να πάω σε ένα ναό, που τελικά δεν τον βρήκα, αλλά εκεί που πήγα είδα έναν άλλο πάνω σε ένα λόφο και είπα να κάνω την παράκαμψη.

Είχε λίγο ανέβασμα αλλά ήταν πιο όμορφα απ' όσο περίμενα και ήμουν πρακτικά μόνος μου.

Στο μπαλκονάκι με την θέα είχε ομίχλη

Πήγα στη τουαλέτα του ναού για ένα κατούρημα και μέχρι να γυρίσω είχε καθαρίσει

Η ομορφιά του τοπίου με την αγριάδα της καταιγίδας που μόλις είχε περάσει με είχε συνεπάρει, έβγαλα πολλές φωτογραφίες αλλά δεν θα σας κάψω και θα βάλω μόνο αυτές.

Στη συνέχεια αποφάσισα αντί για τον κεντρικό να οδηγήσω από ένα μικρό δρόμο που πέρναγε μέσα από ορυζώνες

ώστε να φτάσω στον επονομαζόμενο Λευκό Ναό

το οποίο πρόκειται για (πια) ιδιωτικό πρότζεκτ, κάποιος ντόπιος καλλιτέχνης αποφάσισε να αγοράσει και ανοικοδομήσει ένα προηγούμενο ναό στην περιοχή με στόχο να τον κάνει "καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο". Το τελικό πλάνο ανοικοδόμησης εκτείνεται μέχρι το 2070 και φυσικά έχει (νομίζω τσιμπημένο) εισιτήριο για να μπεις μέσα.

Την ώρα που πήγα εγώ ήταν κλειστό, αλλά κλάφτηκα λίγο στον φύλακα ότι έφευγα την άλλη μέρα και δεν θα είχα χρόνο να ξαναπάω (δεν ήταν αλήθεια, βαριόμουν να ξαναπάω και δεν ήθελα και πολύ να πληρώσω) και με άφησε να βγάλω φωτογραφίες και να δω λίγο μέσα τζάμπα, τόσο όσο να καταλάβω ότι δεν χρειαζόταν να ξαναπάω.

Δε μπορώ να πω ότι ήταν άσχημο, αλλά έβγαζε και λίγο από άρμα πατρινού καρναβαλιού.

Αποφάσισα να επισκεφθώ μία λίμνη που ήταν στην ίδια περιοχή και την είχαν σημειώσει σαν "παραλία" που μπορούσες να κάνεις και μπάνιο.

Πλακώθηκα λίγο γιατί έπεφτε το φως

Και έφτασα με ίσα ίσα φως να ξέρω τι βλέπω

Είχε κάτι εγκαταστάσεις τύπου ασιατικού beach bar, φυσικά άδειες εκείνη την ώρα (ή και μέρα με την βροχή), ενώ η "παραλία" δεν ήταν τίποτε άλλο από λάσπη, κάτι λογικό για λίμνη και για χώμα που είχε δει τόσο νερό από την καταιγίδα νωρίτερα. Ίσως σε περιόδους ζέστης να ήταν ωραία, εκείνη τη στιγμή πάντως ήταν λίγο σαν να πηγαίνεις σε beach bar χειμώνα σε τουριστικό μέρος, δηλαδή καταθλιπτικά. Πάντως εγώ χάρηκα που πρόλαβα (το φως) και το είδα.

Μέχρι να γυρίσω στο μηχανάκι κλείσανε και τα φώτα και έπρεπε να φωτίζω με το κινητό να βλέπω γιατί είχε απόλυτο σκοτάδι.

Πήγα στην πόλη για μία βόλτα

Πέρασα και από την νυχτερινή αγορά που δεν έλεγε τίποτα, δέκα πάγκοι όλοι και όλοι. Όμως είχε τουριστικό δρώμενο, κάτι εμφανώς βαριεστημένους μουσικούς που έπαιζαν και δεν έβλεπαν την ώρα να τελειώνουν.

Είπα να τους τρολάρω στο τέλος και να αρχίσω να φωνάζω "κι άλλο, κι άλλο" για να δω τα μούτρα τους αλλά δεν ήθελα να καταλήξω με ένα παραδοσιακό δοξάρι στον ποπό μου οπότε συγκρατήθηκα.

Μετά είχε κάτι κοριτσόπουλα - ή μπορεί να ήταν και ενήλικες - πάντως η ψηλότερη ήταν 1.50, που χόρεψαν εξίσου βαριεστημένα, αρκετά ασυντόνιστα και με ψεύτικα χαμόγελα αεροσυνοδού της ryanair μετά από 14ωρη βάρδια

Όμως το φολκόρ θέαμα ήταν ελάχιστα πιο ενδιαφέρον λόγω της διαφορετικότητας. Είδα 2-3 χορούς και την έκανα για πίσω.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Εκείνο το βράδυ έβαλα κάτω τους οδηγούς, έψαξα πληροφορίες στο ίντερνετ και ρώτησα και τους γύρω μου στο χοστέλ για να πάρω μία απόφαση για το αν και πως θα συνεχίσω.

Την Μύανμαρ που ήταν κοντά την απέκλεισα κυρίως γιατί δεν είχα κάνει καμία έρευνα για αυτή.

Το Λάος ήταν μία επιλογή για συνέχεια. Η μαούνα θα έπαιρνε 2-3 μέρες να φτάσει Λουάν Πραμπάνγκ, ανάλογα τον καιρό, την ποσότητα νερού στο ποτάμι και τις στάσεις, καθώς χρησιμοποιείται και για εμπόριο και μετακίνηση μεταξύ των χωριών της διαδρομής. Από αυτά που διάβασα όμως, οι συνθήκες πάνω στο πλοίο δεν ήταν πολύ καλές. Στην χειρότερη θα υπήρχε ένας ξύλινος πάγκος να κάτσεις και στην καλύτερη καθίσματα λεωφορείου. Το ταβάνι από πάνω σταμάταγε τον ήλιο μόνο το μεσημέρι και τότε η ζέστη ήταν ανυπόφορη, ενώ τις άλλες ώρες μπορεί να μην είχες σκιά και να ψηνόσουν. Αν έβρεχε βρεχόσουν και εσύ και δεν έβλεπες τίποτα στην διαδρομή. Τουαλέτα δεν υπήρχε (αν ήθελες χρησιμοποιούσες το ποτάμι) αλλά ούτε και ηλεκτρισμός για να φορτίσεις συσκευές. Το ίντερνετ σπάνια έπιανε στην διαδρομή και αυτό αν έβρισκα κάρτα από το Λάος πριν φύγω. Τέλος το βράδυ η μαούνα σταμάταγε σε χωριά που έπρεπε να κανονίσεις μόνος σου την διαμονή, κάτι που είχα ακούσει ότι το εκμεταλλεύονταν αντίστοιχα. Το κόστος για εισιτήριο μαζί με φαγητά και διαμονή το υπολόγιζα 150 δολάρια, πολλά για ένα βράδυ και δύο μέρες με μηδενικές παροχές (υπολογίστε ότι φυσιολογικά χάλαγα περίπου 5 δολάρια για χόστελ, 10 για μηχανάκι και βενζίνη και 3-5 για φαγητό).

Υπήρχε και η εναλλακτική του λεγόμενου slow cruise ship (εδώ πάει και ένα πνιχτό γελάκι μαζί). Δηλαδή ακριβώς η ίδια μαούνα, όμως μόνο για ξένους. Στην τιμή του "κρουζ" περιελάμβανε την μεταφορά στο ποτάμι από το Ράι, μία διαμονή (δεν είχε λόγο να αργήσει), φαγητά και στάσεις σε 2-3 σημεία (ναούς, χωριά και μία μικρή σπηλιά). Το κόστος ήταν κάπου 200-250 δολάρια αν μαζεύονταν τουλάχιστον 6 άτομα, που δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μαζεύονταν εκείνη τη περίοδο, αλλιώς πιο ακριβά. Σίγουρα πολύ περισσότερα λεφτά απ' όσα θεωρούσα ότι του αναλογούσαν για την μικρή διαφορά σε παροχές, αν πήγαινα μαούνα θα πήγαινα με τους ντόπιους, όχι τόσο για τα χρήματα όσο για το ότι θεωρούσα ότι θα ήταν πιο αυθεντική εμπειρία. Άξιζε την ταλαιπωρία που φαινόταν να έχει; Μάλλον όχι, αλλά αν δεν το κάνεις δε μπορείς και να ξέρεις.

Όμως μάλλον ο βασικός λόγος για τον οποίο τελικά δεν το έκανα ήταν η βροχή που αναμενόταν. Είχα διαβάσει ότι με πολλές βροχές τα νερά σε κάποια σημεία του ποταμού γίνονταν επιθετικά και οι μαούνες που πρακτικά δεν έχουν καρίνα (καθώς το ποτάμι δεν είναι βαθύ) τούμπαραν. Στην καλύτερη έχανες όλα τα πράγματά σου στο νερό στην χειρότερη πνιγόσουν και εσύ (σε 1-2 μέτρα νερό). Είχαν υπάρξει τουλάχιστον 2-3 τέτοια περιστατικά απ' ότι είχα βρει τον προηγούμενο χρόνο, κάτι που το βρήκα ανησυχητικό. Και Σάμινα μπορεί να σου τύχει άμα είναι να σου τύχει αλλά μιλάμε για κάτι που προκύπτει μία φορά τα 10 ή 20 χρόνια, όχι κάθε τρίτο-τέταρτο μήνα.

Αφού λοιπόν πήρα την απόφαση να μην μπω στο Λάος από εκεί και να το αφήσω για αργότερα πηγαίναμε στα υπόλοιπα. Η βίζα 30 ημερών που είχα τελείωνε σε μερικές μέρες και αν ήθελα να κάτσω παραπάνω έπρεπε είτε να μπω σε γραφειοκρατικές διαδικασίες παράτασής της, είτε να βγω από την χώρα και να ξαναμπώ.

Εκεί βόρεια που ήμουν μπορούσα να περάσω εύκολα τα σύνορα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να έφτανα μέχρι εκεί με το μηχανάκι. Μετά σφραγίδα εξόδου στο φυλάκιο, έξω από την πόρτα και ξανά μέσα από την άλλη και πιθανώς ο ίδιος υπάλληλος θα μου έβαζε σφραγίδα εισόδου. Σε δύο ωρίτσες θα είχα άλλες 30 μέρες, άντε να χρειαζόταν και κανένα μπαξίσι για γρηγορόσημο, γιατί δεν έκανα και τίποτα παράνομο.

Τις χρειαζόμουν όμως άλλες 30 μέρες; Θα μπορούσα να περάσω άνετα άλλη μία βδομάδα στο βορρά. Τόσο το Ράι όσο και το Μάι έχουν οδηγική διαδρομή που ξεκινάει και τελειώνει σε αυτά (loop) και που μπορεί να γίνει σε μία-δύο μέρες για το ένα και σε δύο-τρεις για το άλλο και τις οποίες δεν είχα κάνει και ψηνόμουν. Όμως ο καιρός δεν ήταν ιδανικός και φαινόταν ότι η καλή μου τύχη αναφορικά με τις βροχές τελείωνε. Οι δορυφορικές φωτογραφίες έδειχναν κάτι μωβ υγρασίες να έρχονται προς τα μέρη αυτά (η διαβάθμιση ήταν πράσινο-κίτρινο-κόκκινο, το μωβ μάλλον σήμαινε εκτός κλίμακας). Πιθανώς την επόμενη ήδη μέρα, ίσως την παραεπόμενη, θα ξεκίναγε πολυήμερη βροχή. Δεν είναι ότι σε 3 βδομάδες τρέξιμο την είχα εξαντλήσει την χώρα, υπήρχαν και πολλά άλλα πράγματα και ειδικά πέρα του beaten path, τα οποία με άνεση χρόνου μπορούσα να δω. Σίγουρα για Μπανγκόκ και πέριξ είχα αφήσει εκκρεμότητες 3 τουλάχιστον ημερών και δεν είχα ακουμπήσει καθόλου την (πολύ λιγότερο τουριστική) ανατολική και βορειο-ανατολική πλευρά. Άξιζε όμως;

Μέσα σε αυτά έπρεπε να τακτοποιήσω και τις άλλες, τις "κακές" σκέψεις. Μήπως το είχα παρακάνει; Πότε θα έστρωνα κώλο να κάνω τα πράγματα που έπρεπε να κάνω; Πότε θα επέστρεφα; Πότε θα έψαχνα για δουλειά;

Κατέληξα ότι θα επέστρεφα πίσω στην Μπανγκόκ, απ' όπου θα ήταν και πολύ πιο εύκολο να πάρω αεροπλάνο για πίσω ή αλλού και θα έπαιρνα την απόφαση εκεί. Και όπως το σκέφτηκα αυτό, συνειδητοποίησα ότι αν έφευγα την επόμενη μέρα από Τσιανγκ Ράι για Τσιανγκ Μάι και από εκεί με το βραδυνό τρένο για Μπανγκόκ, μπορούσα να είμαι ξημερώματα στον σταθμό για να πάρω το εκδρομικό για την γέφυρα του ποταμού "Κβάι" που μου είχε κολλήσει από την προηγούμενη και δεν είχα δει.

Ε ναι λοιπόν. Αυτό θα έκανα και μετά βλέπαμε.

Μελετώντας τα δρομολόγια λεωφορείων, τρένων, τον καιρό και τα σημεία που ήθελα ακόμα να δω στο Ράι και δεν είχα προλάβει, έβγαλα ακόμα ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που μέσα σε μία μέρα τα χώραγε όλα, μαζί με αρκετή λάσκα για όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, τα οποία φυσικά δεν είναι και λίγα. Για να δούμε, θα έβγαινε αυτή τη φορά;

Τακτοποίησα τα πράγματά μου να είναι έτοιμα, έβαλα το ξυπνητήρι για νωρίς και την έπεσα για ύπνο.

 

[poised]

Τσιανγκ Ράι και Τσιανγκ Μάι και το πλάνο πάει δε πάει

Λες και η ιδέα για το εκδρομικό θύμισε στο πνευμόνι μου την σκόνη που είχε φάει την προηγούμενη φορά, πάλι εκείνο το βράδυ άρχισα να βήχω. Όχι τόσο έντονα όσο τις άλλες φορές, αλλά ξύπναγα το βράδυ και έτσι δεν έκανα ευθύ ύπνο. Όμως δεν υπήρχαν περιθώρια για γκρίνιες, κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα, σηκώθηκα νωρίς γιατί το πλάνο μου ήταν αμείλικτο.

Είχα σκοπό να φύγω με το λεωφορείο των 12 για Μάι. Θα έφτανα εκεί κατά τις 4 και κάπου στις 5:30 έφευγε το βραδυνό τρένο για Μπανγκόκ. Αν για κάποιο λόγο δεν το προλάβαινα αυτό το λεωφορείο είχε πάλι μία ώρα μετά, δηλαδή θα έφτανα στις 5, πολύ κοντά στην αναχώρηση του τρένου αλλά και πάλι προλάβαινα. Αν δεν προλάβαινα εκείνο το τρένο είχε και άλλο μετά, αλλά δε προλάβαινα το εκδρομικό για την γέφυρα του ποταμού Κβάι που πήγαινε μόνο Κυριακή, οπότε θα αποφάσιζα πως θα αναπροσάρμοζα το ταξίδι τότε.

Τα σύννεφα βαριά, τα χιλιόμετρα πολλά και οι δορυφορικές φωτογραφίες έδειχναν τη βροχή να πλησιάζει. Είχα κάπου 5 ώρες μπροστά, από τις οποίες αφού έβαλα όλες τις διαδρομές στο gps μου υπολόγισε ότι η οδήγηση θα έπαιρνε 4. Ήταν ένα μικρό τμήμα του loop με περιοχές που έχουν φυτείες τσαγιού και μετά αναστροφή από βορρά ως τα σύνορα στο τριεθνές. Μέσα σε αυτά έπρεπε να βάλω και μία στάση στον Μαύρο Ναό, κάτι αντίστοιχο με τον Άσπρο Ναό αλλά στο αντίθετο χρώμα από άλλον καλλιτέχνη που μάλλον ήθελε να μπει στο μάτι του πρώτου και άλλη μία στον Μπλέ Ναό - τι πώρωση πια με τα χρώματα εκεί στο βορρά. Οι ναοί μπορούσαν να γίνουν είτε στο πήγαινε είτε στο έλα.

Έφτιαξα στα γρήγορα ένα καφέ, τον ήπια μονορούφι και είπα στη ρεσεψιόν ότι θα είμαι πίσω στις 11, να ειδοποιήσουν το τύπο από το μηχανάκι να είναι εκεί γιατί μετά έπρεπε να πάρω το λεωφορείο στις 11:30 (είπα ψέμματα για να τους πιέσω). Με διαβεβαίωσε ότι θα ειδοποιούσε με την ίδια ασιατική σιγουριά που χρησιμοποιούν τόσο όταν το εννοούν όσο και όταν σε γράφουν στα παπάρια τους. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πήγαινα να του το αφήσω στο μαγαζί για να μην έχω την ανάγκη του, όμως το χοστέλ ήταν κοντά στο σταθμό ενώ το μαγαζί του μακριά και έτσι με βόλευε καλύτερα.

Αφού ξεκίνησα κατάλαβα ότι ήταν πολύ πιεσμένα τα πράγματα και δεν έβγαινε με τίποτα το πλάνο, εκτός και αν δεν έκανα καμία στάση και τα πέρναγα όλα σαν διάττοντας αστέρας. Έπρεπε να είχα ξυπνήσει τουλάχιστον 1, ίσως 2 ώρες πιο νωρίς και να ξεκίναγα με την αυγούλα για να έχω ελπίδες.

Θα το πλάκωνα λίγο στο δρόμο, θα πήγαινα τρέχοντας τα σημεία ενδιαφέροντος, αν έβρεχε θα συνέχιζα μέσα στη βροχή, αλλά ταυτόχρονα έθεσα κάποια ορόσημα στα οποία έπρεπε να επανεξετάζω το χρόνο. Αν δεν ήμουν εκεί την ώρα που έπρεπε θα έκοβα από το πλάνο.

Βγήκα από τον "εθνικό" και πήρα τον αγροτικό που ήταν και τμήμα του μεγάλου loop που δεν θα έκανα παρά ένα μικρό τμήμα του και είχα ήδη στενοχωρηθεί γιατί οι εικόνες ήταν πολύ ωραίες και υπήρχε μία απίστευτη ηρεμία, σπάνια πετύχαινα άλλο όχημα στο δρόμο.

Προσέξτε το παιδί πίσω στο καροτσάκι

Κάπου εκεί, ίσως μία-μιάμιση ώρα από την ώρα που ξεκίνησα, επενέργησε δυναμικά ο καφές που είχα πιει μονορούφι. Τι και αν προσπάθησα να το συζητήσω με το μεγάλο μου έντερο να το πείσω να περιμένει να βγω σε πολιτισμό, αυτό ανένδοτο. Μέι ντέι, μέι ντέι μου είπε, κατέβα τώρα από το μηχανάκι αν δεν θέλεις να καθαρίζεις και την σέλα. Τι να κάνω και εγώ, μπήκα σε μία φυτεία και φρόντισα για την σωστή λίπανσή της. Και φυσικά ενώ πάντα είχα χαρτί μαζί στην τσάντα, εκείνη τη μέρα βρήκε να τελειώνει το πακέτο και να μην είναι αρκετό. Παπάκια δεν πέρναγαν (κατά το ανέκδοτο), το μόνο διαθέσιμο ήταν φύλλα από τσάι γύρω μου, ε τι να κάνουμε, πρακτικοί άνθρωποι είμαστε, μαγκάιβερ βλέπαμε παιδιά, φύλλα είχαμε φύλλα θα χρησιμοποιούσαμε. Τις επόμενες χρονιές όποτε ήταν να πιω τσαγάκι κοίταγα από που ήταν και άμα έβλεπα βόρεια ταιλάνδη το σκεφτόμουν διπλά.

Η στάση αυτή μου είχε στοιχίσει κάνα μισάωρο με αυτά και τα άλλα, το είχαμε χέσει το πλάνο δηλαδή, οπότε με βαριά καρδιά αφαίρεσα την επίσκεψη στο τριεθνές που χρειαζόταν μία ώρα τουλάχιστον και μία στάση για βενζίνη. Τουλάχιστον μπορούσα να μειώσω το γκάζι και να απολαύσω λίγο παραπάνω τα μέρη εκεί, θα είχα και περισσότερο χρόνο στους ναούς.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Το πήρα για πίσω από τον εθνικό προς το μαύρο ναό, βλέποντας μαύρα σύννεφα να μαζεύονται στον ορίζοντα. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Προλάβαινα δεν προλάβαινα μία επικού μεγέθους καταιγίδα που φαινόταν να έρχεται.

Κάποια στιγμή στη διαδρομή άρχισε να έχει ξαφνικά κίνηση, με γραμμή από σταματημένα οχήματα σε όλες τις λωρίδες, αν και προχωράγαμε αργά, δεν ήταν εντελώς σταματημένα. Προχωρώντας λίγο ανάμεσά τους είδα κάτι σαν στενή παράκαμψη στον δρόμο πάνω, πιθανολόγησα έργα ή ατύχημα και ευχήθηκα να μην καθυστερήσω πολύ.

Ένα τουκτουκ εκεί δίπλα μου που δεν ήξερα αν κουβάλαγε τζουκ μποξ ή το είχε σαν τμήμα του ηχοσυστήματος.

Αφού προχώρησα αργά διαπίστωσα ότι η παράκαμψη ήταν φτιαγμένη να διαχωρίζει φορτηγά, αυτοκίνητα και μηχανάκια σε διαφορετικές ροές, υποχρεώνοντάς τα να κινηθούν κατά ένα τη φορά και σύντομα κατάλαβα ότι πρόκειται για υποχρεωτικό αστυνομικό έλεγχο με μπάρα ώστε να μη μπορεί να ξεφύγει κανείς. Θυμήθηκα όλες τις ιστορίες "τρόμου" που είχα ακούσει όλο εκείνο τον καιρό από άλλους συνταξιδιώτες με αστυνομικούς που θέλανε μπαξίσι για να σε αφήσουν να συνεχίσεις γιατί έτσι απλά τα παίρνανε. Γενικά πάντα ήμουν προετοιμασμένος για μία τέτοια πιθανότητα, αφήνοντας για παράδειγμα λίγα λεφτά εμφανή στο πορτοφόλι χωρίς πιστωτικές ώστε να μπορώ να το παίξω "μα τι κάνετε αυτά έχω μη μου τα παίρνετε όλα".

Επιπλέον είχα και μία ιδιαιτερότητα, δεν είχα διεθνές δίπλωμα (έτσι και αλλιώς οι απόψεις διίστανται κατά το πόσο είναι έγκυρο για μηχανάκια στην Ταϊλάνδη και μάλλον απ' ότι έχω καταλάβει ισχύει μόνο για αυτοκίνητα) και είχα εκείνο το ελληνικό ροζ τρίπτυχο, το "ντροπή της ευρώπης" συγκρινόμενο για δεκαετίες με τις καρτούλες που είχαν άλλοι Ευρωπαίοι και μας έπαιρναν στο ψιλό όταν βλέπανε την χαρτούρα με την πριτσινωτή φωτογραφία και μισά στοιχεία εκτυπωμένα από κρουστικό εκτυπωτή και μισά γραμμένα στο χέρι. Όμως είχε τα σχήματα των οχημάτων και τις κατηγορίες A, B, κλπ ευδιάκριτες και έτσι το πέρναγα για "διεθνές", κάτι που δεν θα ίσχυε σε αστυνομικό που ήξερε (αν και πολλοί δεν ξέρουν). Επίσης επειδή με την επιστροφή στο χοστέλ θα έφευγα αμέσως, είχα πακετάρει τα πάντα και είχα βάλει στο πορτοφόλι όλα τα μετρητά και κάρτες που είχα. Γκαντιεμιά.

Όταν έφτασε η σειρά μου, μου ζήτησαν να κλείσω τη μηχανή. Κακό δείγμα, όπως και ότι όταν την έκλεισα και αμέσως αφαίρεσα τα κλειδιά και τα έβαλα στην τσέπη (καθώς είχα ακούσει περιπτώσεις που τους έπαιρναν τα κλειδιά και τους απειλούσαν ότι δεν θα τα έδιναν αν δεν πλήρωνες το "πρόστιμο" για την όποια τυχαία "παράβαση" σε βρίσκανε), έκαναν όλοι στην άκρη και με περιέλαβε ο μεγαλύτερος σε ηλικία και βαθμό από αυτούς. Συνήθως το μπαξίσι ανεβαίνει ανάλογα και με τον βαθμό και δεν θέλεις να ασχολείται μαζί σου ο ανώτερος. Μου ζήτησε δίπλωμα με σκωπτικό και αυστηρό ύφος.

Το έβγαλα από το πορτοφόλι και του το έδωσα, προσπαθώντας να μην δείξω τα λεφτά. Έβαλα το πορτοφόλι πίσω στην τσέπη του αδιάβροχου που φόραγα, προσπαθώντας ταχυδακτηλουργικά να βγάλω από μέσα κάποια από τα μετρητά και τις κάρτες, ότι μπορούσα να ψηλαφίσω, χωρίς ταυτόχρονα να δείχνω εξωτερικά ότι κάνω κάτι.

Και εκεί που περίμενα μανουριάσματα και προβλήματα, με το που το άνοιξε και είδε ότι είχα σφραγίδα στην ένδειξη για μηχανάκι, μου το έδωσε πίσω αμέσως με χαμόγελο και ψελίζοντας κάτι που με τα ασιατικά αγγλικά για ευχή για καλό ταξίδι το πήρα και ας μη κατάλαβα. Πως την πέρασα τόσο εύκολα δε ξέρω, ήταν καθαροί και δεν λαδώνονταν; Παρακολουθούσε κάποιος υψηλόβαθμος; Μάζευαν μόνο όσους δεν είχα δίπλωμα, όπως πάρα πολλοί ξένοι που πάνε και νοικιάζουν μηχανάκια και με το που είδαν ότι είχα ήταν οκ; Ψάχνανε κάποιον συγκεκριμένο; Δεν έμαθα ποτέ.

Τα έβαλα όλα στην τσέπη, συνέχισα λίγο να περάσω το μπλόκο και ξαναέφτιαξα τα πράγματα στο πορτοφόλι σωστά, φροντίζοντας να μην κάνω πάλι το λάθος να βάλω πολλά μετρητά μαζί. Βέβαια είχα χάσει άλλα 5-15 λεπτά εκεί και όταν μετράς τα λεπτά ένα ένα ήταν θέμα.

Έφτασα στον μαύρο ναό, προσπαθώντας να παρκάρω όσο το δυνατόν πιο κοντά στην είσοδο, όμως με στείλανε σε ένα πάρκιν για μηχανάκια που ήταν 300 μέτρα πιο μακριά και έτσι το πήγα λίγο τρεχαλητό μπρος και πίσω. Πλήρωσα την είσοδο, φαινόταν πολύ τουριστικό μέρος με θέσεις για λεωφορεία και γκρουπ, οπότε προετοιμάστηκα για κάτι αντίστοιχο.

Μέσα στο χώρο είχε κάποιες περίεργες τέχνες και αρκετά επαναλαμβανόμενα μοτίβα γύρω από "τρομαχτικά" σχέδια βασισμένα σε κόκαλα ζώων και κυρίως κέρατα. Δε ξέρω τι του είχε κάνει του καλλιτέχνη η γυναίκα του και είχε τέτοια εμμονή. Σχετικά ενδιαφέρον θα έλεγα αν και δεν πέθανα με ότι είδα. Άσε που στην πράξη δεν ήταν ναός, αν και υπήρχε και τέτοιος, αλλά υπαίθρια (τουριστική?) έκθεση με κτίσματα στη νοοτροπία του καλλιτέχνη.

Κάποιες από αυτές τις καρέκλες ήταν προς πώληση σε τιμές χιλιάδων δολαρίων

Τέχνη; Δεν ακούω κανέναν να λέει όχι οπότε τέχνη.

Επίσης επειδή ο χώρος είχε και μία σχολή (σιγά μην δεν είχε). Κάπου εκεί μπροστά λοιπόν είχαν κάτι κατακαημένα παιδάκια με βλέμμα "fuck my life" να παίζουν μία επαναλαμβανόμενη μουσική κάπου 20 δευτερολέπτων αλλά ασταμάτητα όση ώρα ήμουν εκεί.

Ελπίζω να ξέρει κάποιος ταιλανδέζικα να μας πει τι λέει η πινακίδα, εύχομαι "είμαι τιμωρία γιατί έριξα μυρμήγκια στον δάσκαλο" γιατί αλλιώς αν δεν είναι αυτό παιδική κακοποίηση τότε τι είναι;

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά να επανέλθουμε στις τέχνες, φάτε μία κουράδα εεε τέχνη

Να εδώ και ο καλλιτέχνης σε φυσικό μέγεθος για όποιον έχει απορία αν έχει κέρατα

Ωπ, κάτι διαφορετικό;

μπα πάλι κέρατα είναι

Μόνο στην άκρη του χώρου υπήρχαν κάτι κτίσματα αμφιβόλου χρήσης που ήταν όντως διαφορετικά και μάλλον ενδιαφέροντα

Μάλιστα μέσα σε αυτά δεν είχε μόνο κέρατα αλλά και κάτι κοχύλια, αίσχος, τα λεφτά μας πίσω, εμείς για κέρατα ήρθαμε!

Ας πάρουμε μία δόση λοιπόν ακόμα να έχουμε

Έφυγα από εκεί με μεικτά αισθήματα. Ήταν ωραίο αυτό που είχε κάνει ο κερατάς; Άξιζε που μπουμπούνιασα το τριεθνές για αυτό; Ακόμα και τώρα δεν έχω αποφασίσει. Είναι από αυτά που πρέπει να τα δεις μία φορά για να ξέρεις να μην ξαναπάς.

Πήρα γρήγορα το μηχανάκι και βουρ για τον μπλε ναό. Θα ρεφάραμε ή κουβά και εκεί;

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Όταν πας στον μπλε ναό τι χρώμα περιμένεις να δεις; Χρυσό φυσικά.

Αλλά εντάξει τώρα μη γκρινιάζω, το επόμενο επικρατέστερο χρώμα και ειδικά μέσα ήταν όντως μπλε.

Ναι, αυτό άξιζε τη στάση. Ήταν κάτι ιδιαίτερο, διαφορετικό και οι δράκοι απ' έξω εξαιρετική ιδέα για άρμα στο πατρινό καρναβάλι άμα διαβάζει εδώ ο δήμαρχος πατρέων.

Και με αυτά και αυτά επέστρεψα πατητός στο χοστέλ, νωρίτερα απ' όσο χρειαζόταν και στην ώρα που είχα πει στην ρεσεψιον, αλλά καλύτερα νωρίτερα παρά μια ώρα αρχύτερα που λέει και κάποιο κωμικό άσμα.

Στην αρχή της ιστορίας είχα πει τι έγινε με αφορμή την συζήτηση περί τυπικότητας ως προς τους χρόνους στην Ασία και απλά το μεταφέρω εδώ αυτούσιο.

Ήμουν πίσω στις 11 όπου είχα συμφωνήσει να είναι ο υπάλληλος για το μηχανάκι. Φυσικά δεν ήταν. Τους έπαιρνα τηλ τόσο εγώ όσο και η ρεσεψιόν, "ναι ναι έρχεται". Στο τέλος είπα σε αυτόν που σήκωνε το τηλέφωνο ότι αν δεν έρθει στα επόμενα 5' θα πετάξω το μηχανάκι στο ποτάμι και ας κρατήσει τα λεφτά της εγγύησης για να το ψαρέψει.

Μετά από αυτό ο τύπος ήρθε στις 11:40, χωρίς να δείχνει καμία ντροπή ή άγχος. Ευτυχώς δεν μου είπε τίποτα γιατί θα τον πέταγα αυτόν στο ποτάμι.

Μπαρουτιασμένος λοιπόν πήγα στον σταθμό λεωφορείων. Είχα λίγα λεπτά διαθέσιμα, οπότε έκανα μια γρήγορη γύρα τους πάγκους που ήταν απ' έξω και πήρα κάτι να φάω και ένα ρόφημα για το δρόμο.

Ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο (το γκρι της φώτο) από αυτή εδώ την αλάνα στην οποία έκανες πατινάζ από την γλιτσολάσπη. Η κοπέλα που φαίνεται στην φώτο λίγο μετά γλίστρησε και γέμισε λάσπες παντού, εμένα έγιναν χάλια τα παπούτσια για 10 μέτρα δρόμο. Δε μπορούσαν τουλάχιστον να φέρουν το λεωφορείο λίγο πιο κοντά;

Στο δρόμο προς Τσιανγκ Μάι τα πρώτα δέκα λεπτά απόλαυσα την θέα

μετά άνοιξαν οι ουρανοί και έριξε απίστευτο νερό, απορώ αν ο οδηγός έβλεπε μπροστά του δρόμο ή πήγαινε διαισθητικά.

Φτάσαμε στο Τσιανγκ Μάι με μικρή καθυστέρηση, αφήνοντάς μου αρκετό χρόνο να πάω στον σταθμό τρένων με άνεση και να πάρω προμήθειες για το βράδυ που θα το πέρναγα στο τρένο. Αυτή τη φορά είχα σιγουρευτεί ότι είχα κλείσει κρεβάτι στο κέντρο του βαγονιού για παν ενδεχόμενο, ώστε και αν οι πόρτες δεν έκλειναν πάλι να μην ενοχλούμαι, αν και στο βαγόνι εκείνο λειτουργούσαν όλα τέλεια.

Ήμουν πάλι μόνος μου χωρίς δεύτερο να έχει το πάνω κρεβάτι οπότε είχα μία σχετική άνεση παρόλο που οι απέναντί μου, μία πανύψηλη (μάλλον άσχημη) καναδέζα γκομένιζε με έναν επίσης πανύψηλο (μάλλον άσχημο) αμερικάνο που είχε γνωρίσει στο ταξίδι και ήταν στη φάση "γουστάρουμε αλλά ακόμα δε θέλουμε να το δείξουμε" και για ώρες ατέλειωτες μίλαγαν δυνατά χασκογελώντας με ιστορίες κάποιου (ηλίθιου για τα γούστα μου) κωμικού ηθοποιού. Ο ένας από αυτούς θυμόταν μία ατάκα ή σκετς, την έκανε αναπαράσταση στον άλλο, γέλαγαν μαζί, μετά το βάζανε στο κινητό να το δούνε σαν δικαιολογία να ακουμπήσουν και λίγο πιο κοντά ο ένας τον άλλο, αλλά δε κάνανε και καμία κίνηση να φασωθούν να ησυχάσουμε.

Μου θύμισε έναν γνωστό που έμενε στον ημιώροφο πολυκατοικίας στα Εξάρχεια και συχνά πυκνά κάθονταν κάτω από το μπαλκόνι του διάφοροι να μιλήσουν και τον ενοχλούσαν. Ένα καλοκαίρι λοιπόν με τα παράθυρα ανοιχτά έκατσε ένα υποψήφιο ζευγαράκι στο πίτσι πίτσι και γελάκια. Κάπου στις 5 το πρωί βγήκε στο μπαλκόνι με τα σώβρακα και με πολύ ήσυχο τόνο, όχι θυμωμένος αλλά σε παρακαλετό, τους λέει "ρε παιδιά, πηγαίνετε στο σπίτι σας να γαμ...τε, δεν σας βρίζω, σας παρακαλάω, πηγαίνετε να γαμ...τε να χαρείτε και εσείς να κοιμηθούμε και εμείς".

Έ κάπως έτσι με είχαν φτάσει και εμένα και είχα αρχίσει να σκέφτομαι να επέμβω, μέχρι που κάποια στιγμή κάθησαν αγκαλίτσα στο κρεβάτι να δουν βιντεάκια και μετά τράβηξαν και κουρτίνα. Τι κάνανε μέσα δε με νοιάζει, το σημαντικό ήταν ότι κάνανε ησυχία.

 

[poised]

Η γέφυρα του ποταμού Κβάι (ή και όχι)

Αν λοιπόν είχατε κρατηθεί κάποια στιγμή στην πορεία της ιστορίας που είχα παραπέμψει σε έτερη ιστορία λέγοντάς σας να μην διαβάστε το τέλος, ήρθε τώρα επιτέλους η ώρα να το κάνετε.

Με την επιστροφή από το εκδρομικό εκείνη τη μέρα πήγα χαρούμενος αλλά εξουθενωμένος στο ίδιο χοστέλ που είχα μείνει και την τελευταία φορά, κάπου 5 λεπτά από τον σταθμό των τρένων. Μπήκα στην ρεσεψιόν όπου από μακριά είδα την ίδια ηλικιωμένη κυρία να κάθεται πίσω από το γκισέ, οπότε έκανα αρκετό θόρυβο (σχεδόν κοπάνησα την πόρτα) για να είμαι σίγουρος πως θα με ακούσει αυτή τη φορά. Έφτασα κοντά και με το που λέω hi πετάγεται πάλι σαν να της έκοψα την χολή. You again, why do you come in as a ghost? Βρε κουφάλογο πήγα να της πω εγώ σου φταίω; Άντε να βάλεις κανένα ακουστικό...

Πήγα και τακτοποίησα τα πράγματά μου με στόχο να κάνω στα γρήγορα μπάνιο να την πέσω για ξάπλα γιατί έπρεπε να ξεκουραστώ και λίγο γιατί αλλιώς θα κατέρρεα. Στο δωμάτιο πρόσεξα μία αρκετά ομορφούλα ξανθούλα που φόραγε ένα λευκό t-shirt (άσχετη πληροφορία αλλά έτσι θυμάμαι την εικόνα) που φαινόταν σαν να της συνέβαινε κάτι περίεργο. Είχε όλα της τα πράγματα στο κρεβάτι και φαινόταν σαν χαμένη. Της μίλησα λίγο, δε φαινόταν περίεργη, ίσα ίσα, αλλά είπα να μην το παρακάνω και με πάρει για κάναν πέφτουλα ή είναι καμιά psycho.

Στο δρόμο για το μπάνιο, δοντάκια και τέτοια την πέτυχα πάλι και πιάσαμε ξανά κουβέντα. Ήταν Ισπανίδα (ξέρω τι σκέφτεστε, πααααλι; ) και ταξίδευε για πρώτη φορά μόνη της σαν backpacker. Είχε ξεκάθαρα μία δυσκολία με τα αγγλικά (όπως πολλοί ισπανοί) αλλά την καταλάβαινα γιατί έπιανα τι ήθελε να πει στα αγγλικά μεταφράζοντάς το (λάθος) από τα ισπανικά, ενώ πότε πότε όταν κόμπλαρε μου το έλεγε απευθείας στα ισπανικά και εγώ της έλεγα πως είναι στα αγγλικά. Ειδικά κάτι φορές που της απάνταγα απευθείας ισπανικά μόνο που δεν κατουριόταν από την χαρά της.

Καθώς το πρόγραμμά της είχε Ταϊλάνδη, Καμπότζη και Βιετνάμ, φυσικά για λιγότερες μέρες μόνο τα βασικά και με ανέσεις, δηλαδή αεροπορικές μεταφορές, κλεισμένες διαμονές από πριν κλπ και είχα και εγώ στο μυαλό ότι (μπορεί) να έκανα και τις άλλες χώρες μιλήσαμε αρκετά περισσότερο απ' όσο περίμενα για πρώτη φορά, μέχρι που την έκοψα και έπεσα για ύπνο γιατί δεν την πάλευα.

Όπως μου είπε αργότερα, δεν είχε ξανακάνει ποτέ ταξίδι μόνη της, δεν είχε βγει ποτέ εκτός ισπανίας, δεν είχε καν μείνει σε χοστέλ μέχρι τότε. Όλο αυτό για αυτή ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα που σε εκείνο το σημείο την είχε ξεπεράσει. Είχε φτάσει από το πρωί στην Μπαγκόκ και δεν είχε βγει από το δωμάτιο από τον φόβο της. Μου εκμυστηρεύτηκε πως όταν την είδα ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα και σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα να γυρίσει πίσω, αλλά ευτυχώς (όπως είπε) της μίλησα και άλλαξαν όλα. Εντάξει, το ξέρω πως το κάνω αυτό στα κορίτσια, φσσσσ δικέ μου, ποιος είσαι.

 

[poised]

Μπανγκόκ και πάλι: H μεγαλούπολη (και βαθιά εκπνοή απελπισίας)

Tην επόμενη μέρα βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ με ένα μικρό πρόβλημα που είχα με το μικρό backpack, ξηλωνόταν το ένα λουρί ώμου γιατί συχνά πυκνά το τράβαγα από εκεί με αρκετό βάρος μέσα και ήθελα να το φτιάξω για να μην μου μείνει στο χέρι.

Κατέβηκα στο λόμπι όπου πάλι τρόμαξε η κυρία με την πάρτη μου και μου έκανε για άλλη μια φορά παράπονα γιατί περπατάω σαν φάντασμα και την τρομάζω. Είχα σταματήσει να το βρίσκω αστείο.

Της είπα αν ξέρει κάποιον να φτιάξει την τσάντα και μου έδειξε ένα κατάστημα στο ίδιο δρομάκι αδιέξοδο που οδηγούσε στο χοστέλ στα 50 μέτρα. Πήγα εκεί και είδα πως ήταν κομμωτήριο 2x3. Μπα λέω δε θα κατάλαβα καλά. Το επόμενο ήταν σπίτι, το προηγούμενο κάτι που πούλαγε ζωοτροφές, απέναντι ήταν εργαστήριο για περιελίξεις μοτέρ οπότε δε κατάλαβα τι λάθος έκανα. Γύρισα πάλι πίσω και μου έδειξε πάλι το κομμωτήριο. Γουατ δε φακ, περμανάντ θα μου κάνει την τσάντα;

Ξαναπήγα λοιπόν. Η κομμώτρια δεν μίλαγε αγγλικά αλλά της έδειξα το πρόβλημα στην τσάντα και ενώ έγινε κόκκινη από την ντροπή της που της μίλαγε ένας ξένος και δεν ήξερε τι να πει μου έδειξε με νοήματα στο ρολόι τοίχου να περιμένω κάνα μισάωρο. Οπότε της έδειξα και εγώ με νοήματα ότι θα ξαναέρθω και πήγα πίσω στο χοστέλ να φάω κάτι.

Το χοστέλ είχε ένα βασικό πρωινό, δηλαδή τσάι ή καφέ, φέτες τοστ και κάτι σαν μαρμελάδα από καρύδα, το οποίο είναι πολύ καλύτερο απ' ότι ακούγεται αλλά φαντάζομαι και θερμιδική βόμβα, σαν πηχτό ζαχαρούχο γάλα με καρύδα, το αγαπάνε πολύ και στην Σιγκαπούρη.

Πήρα λίγα υλικά από το πρωινό και πήγα πάλι επάνω που είχε ένα μεγάλο μπαλκόνι με ανεμιστήρα να κάτσω να τα φάω σε καλύτερο περιβάλλον.

Εκεί βρήκα και έναν 50+ (που φαινόταν για 60+) Αμερικάνο, σαν τους χίπις που είχαν ξεχαστεί στην Γκόα το '70 και είχαν ξεχάσει και το όνομά τους. Περίπτωση "χέι ντουντ" ο τύπος, από αυτούς που βγάζουν όλα τα στερεότυπα για τα χαζά αμερικανάκια. Ήταν λέει στην Μπανγκόκ κάπου δύο μήνες και στο τέλος εκείνου του μήνα θα έφευγε για αλλού (δε θυμάμαι που, νομίζω όμως πίσω στην Αμερική από την οποία έλλειπε χρόνια).

Ο τύπος ξύπναγε το πρωί, καθόταν στον ίδιο εξωτερικό χώρο που πήγαινα και εγώ και έβραζε τρία αυγά για περίπου μισή ώρα σε ένα δικό του τσουκαλάκι με portable γκάζι που κουβάλαγε μαζί. Στην συνέχεια έπαιρνε ένα αυγό τυχαία, το έτρωγε, ένα ακόμα το κράταγε για το απόγευμα και το τρίτο αφού του έβγαζε το τσόφλι το... πέταγε (!). Κάθε μέρα όμως. Θυμάμαι τον είχα ρωτήσει γιατί πετάει το αυγό και μου είχε δώσει μία απάντηση που δεν έβγαζε απολύτως κανένα νόημα. Δυστυχώς δεν την συγκράτησα αλλά ήταν αυτό που λες μάλλον έχω να κάνω με τρελό ας μη το τραβήξω και με σφάξει στον ύπνο μου.

Η διαδικασία με τα αυγά πρέπει να ήταν πολύ κουραστική γιατί μόλις τελείωνε πήγαινε πάλι στο κρεβάτι του και ξάπλωνε σύμφωνα με τον ίδιο μέχρι το μεσημέρι που πήγαινε για φαγητό κάπου εκεί κοντά. Μετά έλεγε ότι είχε πολύ ζέστη οπότε την έβγαζε στο aircondition του χοστέλ, πιθανώς μέχρι το βράδυ που γύρναγα και τον έβρισκα πάντα εκεί.

Η φάση του μου προκαλούσε ένα ενδιαφέρον και μιας που δεν τον έκοβα για (πολύ) επικίνδυνο, του μίλαγα κάθε μέρα εκεί στο κοινό πρωινό που παίρναμε στο μπαλκόνι με τον ανεμιστήρα. Είχε και ένα τρόπο να μιλάει δήθεν, δηλαδή αργά, με στόμφο, τονίζοντας κάποιες λέξεις μέσα στη πρόταση σμίγοντας τα φρύδια λες και ρούφαγε από ένα εικονικό μεγάλο μπάφο και μου θύμιζε τους "να γυρίζει παιδιά - να γυρίζει" σε ώρα αμπελοφιλοσοφίας. Βέβαια από την άλλη μου έλεγε και αρκετές ηλιθιότητες και ψέματα για τις "εμπειρίες" του, πχ ότι είχε αιωρηθεί στον αέρα για λίγο μαζί με έναν μοναχό που μπορούσε να μείνει στον αέρα για ώρες ή για κάποιον άλλο μοναχό που μπορούσε να εξαφανίσει όποιο αντικείμενο ήθελες και να το εμφανίσει ξανά οπουδήποτε μέσα στο δωμάτιο και αυτό ήταν κάτι που το είχε δει πολλές φορές να γίνεται με τα μάτια του. Κάποιες φορές τον πίκαρα, άλλες του έλεγα ξεκάθαρα να σταματήσει τις μαλακίες, δε νομίζω ότι με συμπάθησε και πολύ. Με ανεχόταν όμως γιατί δεν του μίλαγε και κανένας άλλος.

Πέρασε η ώρα "ευχάριστα" και πήγα πίσω στο κομμωτήριο. Μετά από λίγο ήρθε μία άλλη κυρία με την τσάντα της, της είπε η κομμώτρια ότι την περίμενα, αναστατώθηκε και αυτή λίγο που ήμουν ξένος δυτικός και δεν ήξερε αγγλικά. Της έδειξα την τσάντα μου, προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι ήταν δύσκολο να το φτιάξει (το ξέρω ότι χρειάζεται ειδική μηχανή, οι απλές για τα ρούχα δεν πιάνουν) και ενώ αρχικά δεν ήθελε να το κάνει, με την βοήθεια της αυτόματης μετάφρασης που της έγραψα με όσο πιο εύκολη διατύπωση μπορούσα να σκεφτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια, να κάνει ότι καλύτερο μπορεί να μην διαλυθεί η τσάντα και ότι δεν πρόκειται να την κατηγορήσω αν χαλάσει γρήγορα, λίγη συζήτηση με την κομμώτρια και λίγο παρακάλι, την τούμπαρα και αποφάσισε να το κάνει.

Υπό κανονικές συνθήκες θα ρώταγα από πριν και πόσο θα μου έπαιρνε, μην βρεθώ προ εκπλήξεως, αλλά μετά από τόση "πίεση" να το αναλάβει ντράπηκα λίγο να την ρωτήσω. Αποφάσισα πως ότι και να μου έλεγε στο τέλος θα το πλήρωνα και αν ήταν υπερβολικό ας πρόσεχα.

Με την βοήθεια της κομμώτριας έβγαλε από το μαγαζί στο πεζοδρόμιο ένα τραπέζι με ροδάκια από αυτά που έχουν και την ραπτομηχανή μέσα, μου έκανε νόημα να κάτσω σε ένα πάγκο και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το "μαγαζί" της, δηλαδή νοίκιαζε κάποιες ώρες το πεζοδρόμιο από την κομμώτρια.

Το πάλεψε αρκετά η καημένη, την είδα ότι ζορίστηκε αλλά θεωρώ ότι στο τέλος έκανε πραγματικά την καλύτερη δουλειά που μπορούσε και μου ζήτησε... 35 baht, δηλαδή ούτε ευρώ αν θυμάμαι καλά την ισοτιμία.

Την ευχαρίστησα, έβαλα τα πράγματά μου πίσω στην τσάντα και της έδωσα 100ρικο. Πήρε την τσάντα της να βρει ρέστα και έπαθε σοκ όταν κατάλαβε ότι δεν τα ήθελα. Κοκκίνισε, επέμεινε, της είπα ότι ήξερα ότι ήταν δύσκολο αυτό που έκανε και ότι την πίεσα, οπότε ήθελα να τα πάρει για τον κόπο της. Με τα πολλά τα δέχτηκε, αφού όμως πρώτα μου είπε (μέσω μηχανικής μετάφρασης όλα αυτά) ότι αν χάλαγε πάλι θα μου το έφτιαχνε ξανά όσες φορές χρειαζόταν.

Ξέρω ότι στην ΝΑ Ασία είναι ενάντια στην κουλτούρα να δίνεις "tip" ή παραπάνω από όσα ζητάει ο άλλος (μπορεί και να θεωρηθεί προσβλητικό) αλλά τη λυπήθηκα την καημένη.

Αφού λοιπόν είχα λύσει το πρόβλημα της τσάντας έφυγα να δω την "μοντέρνα" πλευρά της μεγαλούπολης.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Πήγα λοιπόν σε μία από τις μοντέρνες συνοικίες με τα πολλά εμπορικά και επιχειρηματικά συμπλέγματα. Σύντομα όμως ένιωσα να με καταπίνουν τα ψηλά κτήρια και ο θόρυβος ενώ για πρώτη φορά τη ζέστη με την υγρασία την βρήκα τόσο εξαντλητική. Ήταν όντως ή η ψυχολογία μου μετά από τόσο καιρό στη φύση δεν σήκωνε με τον ίδιο τρόπο την πόλη;

Αποφάσισα να μπω σε ένα πάρκο να πάρω μία ανάσα.

Δε λέω το πάρκο βοήθησε. Πέτυχα ένα γκρουπ που έκανε αεροβική γυμναστική.

υπό τις οδηγίες ενός τύπου που μαζί με τη γελοία επιλογή του go-go-rasputin για μουσική και τις γενικά αστείες κινήσεις της αεροβικής ήταν το λιγότερο χαρούμενο θέαμα

Τέτοια, όπως και μαθήματα χορού, πολεμικών και άλλων τεχνών βλέπεις συχνά σε πάρκα στην ΝΑ Ασία και πολλές φορές είναι αυτοσχέδια, όμως εδώ είχαν τεράστια ηχεία, ασύρματο μικρόφωνο, σίγουρα είχε κάποια παραπάνω οργάνωση απ' ότι περίμενα. Σιγοτραγουδώντας και εγώ go-go-rasputin τους άφησα στον ιδρώτα τους και συνέχισα.

Παπάκι για βόλτα κανείς;

Και εκεί που περπάταγα βλέπω μπροστά μου να διασχίζει το μονοπάτι αμέριμνος ένας κροκόδειλος. Ω να σου...

Aφού μου πέρασε η ταχυκαρδία κατάλαβα ότι είναι κάποιου είδους τεράστια σαύρα, γύρω στο 1.5 μέτρο και μάλλον ακίνδυνη. Εκ των υστέρων διάβασα ότι το πάρκο Lumphini, στο οποίο ήμουν, ήταν γνωστό για τις λεγόμενες monitor lizard που ζουν εκεί.

Εγώ πάντως που δεν το ήξερα τα χρειάστηκα στην αρχή.

Ξαναβγήκα από το πάρκο προς τα εμπορικά και επιχειρηματικά κτήρια της περιοχής

Όπου κάτω από τις εντυπωσιακές εικόνες η κατάσταση ήταν λίγο μαυρίλα, φασαρία και μόλυνση

Είναι περίεργο ότι κάθε κτήριο, όσο μεγάλο, πολυτελές και σύγχρονο και αν είναι, κάπου έχει και ένα προσκύνημα για να το φυλάει από τα κακά πνεύματα (shrine το λένε στα αγγλικά που μεταφράζεται σαν βωμός κανονικά αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει σα λέξη). Άντε τώρα το πνεύμα να πρέπει να ανεβοκατεβαίνει 60 ορόφους για να φυλάει το κτήριο, θα του φεύγει το σκατό, δεν τα σκέφτεται κανείς αυτά;

Σε ένα από αυτά τα κτήρια υπήρχε και ένα διάσημο shrine από το οποίο είχαν ξεκινήσει μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο παρελθόν και συχνά πυκνά γίνονταν απόπειρες για νέες. Και αυτό το κατάλαβα γιατί πηγαίνοντας πέρασα από το προηγούμενο τετράγωνο που είχε μία διμοιρία των αντίστοιχων ΜΑΤ να περιμένει λες και ήμουν στα Εξάρχεια, οπότε το έψαξα να δω τι παίζει.

Διάβασα επίσης ότι όταν έχουν υποψίες ότι κάτι πάει να γίνει, μπουκάρουν, γκλομπιάζουν τους πάντες, μετά τους μαζεύουν σε βανάκια και μηχανάκια και μετά στο αστυνομικό τμήμα τους φορτώνουν ότι βρουν, έχουν δεν έχουν σχέση. Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Συνέχισα λοιπόν μέσα από τέτοια

με στόχο να πάω σε ένα εστιατόριο σε κάποιο πύργο που είχα σημειώσει και μετά το βράδυ για ποτό σε skybar. Αλλά όταν έπεσε το φως και άρχισε να πιάνει κίνηση ξεκίνα-σταμάτα, με κόρνες, φασαρία και την θερμοκρασία που προκαλούσε ασφυξία με έπιασε μία "απελπισία".

Μπήκα σε ένα mall να πάρω λίγο "αέρα", δηλαδή ερκοντίσιον

πέρασα και από το σουπερμάρκετ που είχε μέσα - πάντα μου αρέσει να βλέπω τα σουπερμάρκετ σε άλλες χώρες

Κάτι μου λέει ότι τους αρέσει λίγο το ρύζι

Και τελικά συνειδητοποίησα ότι δε μου άρεσε καθόλου η ιδέα να φάω σε κυριλέ εστιατόριο όπως σκόπευα, οπότε βρήκα κάπου στον δρόμο ένα πάγκο και έφαγα κάτι εκεί όπως έκανα όλο το προηγούμενο καιρό και το ευχαριστήθηκα.

Στο skybar ανέβηκα, θαύμασα για λίγο τη θέα με τα μεγάλα κτήρια και φώτα να εκτείνονται όσο πάει το μάτι και συνειδητοποιώντας με δέος και σχεδόν τρόμο την έκταση του χάους της πόλης, έφυγα όπως πήγα.

Κάτι είχα εκείνη τη μέρα και το περιβάλλον της μεγαλούπολης δε με τράβαγε.

Γύρισα πίσω στο χοστέλ. Μίλησα λίγο με την Ισπανίδα που είχε πάει στο παλάτι και άλλα βασικά αξιοθέατα και είχε αναπτερωθεί το ηθικό της - άλλος άνθρωπος. Θα έφευγε την επόμενη ημέρα για κάπου αλλού, νομίζω για Πουκέτ και περίχωρα και την επόμενη εβδομάδα θα πήγαινε Άγκορ Βατ στην Καμπότζη. Τις είπα πληροφορίες για το νότο μιας που είχα πάει πρόσφατα, αν και σίγουρα κάναμε διαφορετικού τύπου ταξίδι, για παράδειγμα είχε έρθει και θα πήγαινε αεροδρόμιο με ήδη κλεισμένο ταξί και εγώ δεν είχα δει ταξί από μέσα ούτε μία φορά. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και ευχήθηκε να τα πούμε Καμπότζη, το οποίο πλάκα θα είχε - αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω και έπρεπε να το κάνω και αυτό.

Κάπου εκεί με φώναξε ο (πάντα) ξαπλωμένος στο κρεβάτι του Αμερικάνος ντουντ να μου κάνει δήθεν ευγενική παρατήρηση αλλά με ύφος έντονης κακίας ή ζήλιας (ήταν ωραία η ξανθούλα και χασκογέλαγε συχνά) ότι μιλάμε δυνατά και θέλει να κοιμηθεί. Βέβαια ακόμα τα φώτα ήταν ανοιχτά, κανένας άλλος δεν κοιμόταν και πλησίαζε αλλά δεν είχε φτάσει η ώρα κοινής ησυχίας αλλά είπα να μην του πάω κόντρα γιατί το πήρα σαν ευκαιρία να σταματήσω τη συζήτηση και να κάτσω στο κρεβάτι με το λάπτοπ να δω τι επιλογές είχα και τι θα έκανα.

 

[poised]

Mae Khlong: Η αγορά του τρένου

Όσοι είστε πολύ μικροί σε ηλικία καθίστε εδώ δίπλα στη φωτιά να σας πω μια ιστορία από τα παλιά. Και όσοι είστε αρκετά μεγάλοι να το θυμόσαστε πάρτε ένα ποτήρι κρασί (ή τo τίλιο σας, ότι επιτρέπει ο γιατρός) να νοσταλγήσετε.

Υπήρχε λοιπόν μία εποχή που το ίντερνετ δεν ήταν όπως είναι. Δεν υπήρχε το youtube και για τους περισσότερους το email τους είχε μετά το παπάκι hotmail ή otenet. Για να μπεις στο ίντερνετ έκανες κλήση με το μόντεμ σε ένα ειδικό τηλεφωνικό νούμερο και μετά από ένα λεπτό θορύβου χρρρρρ-βζζζζ-τσ-τσ-τσ-τρρρρρ-χςςςςς συνδεόταν σε ταχύτητες λίγων δεκάδων kbps - και αυτό ήταν μεγάλη ταχύτητα για την εποχή.

Εκείνες τις εποχές λοιπόν στέλναμε ο ένας στον άλλο email με αστείες εικόνες και σπάνια πολύ μικρά βιντεάκια σε ανάλυση γραμματόσημου και τόση συμπίεση που η φαντασία σου συμπλήρωνε όσα δεν έβλεπες καθαρά. Κανείς δεν ήξερε από που ξεκίναγαν αυτά τα email. Κάποιες φορές είχαν 200 διευθύνσεις αφημένες μέσα από forward σε forward αλλά πάντα κάποιος θα βρισκόταν να τις σβήσει και θα "ξεκίναγαν" από το μηδέν να συνεχίζουν τον viral κύκλο του κόσμου από επαφή σε επαφή.

Τότε λοιπόν μου είχαν στείλει ένα βιντεάκι λίγων δευτερολέπτων με μία υπαίθρια αγορά στην οποία ξαφνικά μάζευαν τις τέντες, σπρώχνανε τους πάγκους λίγο στην άκρη και εκεί συνειδητοποιούσες ότι υπήρχαν γραμμές τρένου από κάτω πάνω στις οποίες πέρναγε ένα τρένο εντελώς οριακά. Με το που πέρναγε και το τελευταίο βαγόνι αμέσως πάλι επανέφεραν τα πάντα όπως ήταν πριν.

Για κάποιο λόγο αυτό το βιντεάκι με είχε εξιτάρει. Πίστευα ότι ήταν στην Ινδία, καλύπτοντας τις προκαταλήψεις για το τι είναι Ινδία στο μυαλό μου - άλλωστε η ανάλυση του βίντεο δεν έφτανε για να δεις λεπτομέρειες - αλλά πιθανώς να ήταν σε περισσότερα από ένα μέρη στον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση εκείνη την εποχή ήταν αδύνατο να βρεις πολλές πληροφορίες για αυτό.

Και εκεί λοιπόν στην Ταϊλάνδη, κάπου πέτυχα πληροφορίες για μία αγορά, του Mae Khlong, που πέρναγε το τρένο από μέσα και βλέποντας φωτογραφία μου θύμισε πολύ εκείνο το βίντεο. Και χωρίς να το σκεφτώ πολύ είπα με μεγάλη σιγουριά: θα πάω.

Το χωριό του Mae Khlong είναι κάπου 90χλμ από την Bangkok. Προφανώς πάει τρένο αφού περνάει και από την αγορά, αλλά όχι απευθείας από Bangkok, είναι ένα τοπικό. Αν θυμάμαι καλά χρειαζόταν τρεις μετεπιβιβάσεις για να φτάσεις από το κέντρο της Bangkok εκεί και άλλες τόσες για πίσω. Και επειδή το τρένο πέρναγε μέσα από την αγορά μόνο δύο φορές τη μέρα, μία νωρίς το πρωί και μία το μεσημέρι, δεν υπήρχε ευκαιρία να πας με το τρένο, να το ξαναδείς να περνάει απ' έξω και μετά να το πάρεις πάλι για να επιστρέψεις.

Η λύση λοιπόν που βρήκα ήταν να πάω με λεωφορείο εκεί, ταξί ούτε για πλάκα για 90χλμ, να δω το τρένο να έρχεται μέσα από την αγορά και λίγα λεπτά αργότερα να το πάρω για την επιστροφή. Μάλιστα είχα δει ότι υπήρχε και μία floating market σε απόσταση 1-2 χλμ, οπότε σκεφτόμουν να πήγαινα και εκεί να ρίξω μια ματιά.

Εκείνη την περίοδο η αγορά αυτή είχε αρχίσει να γίνεται γνωστή, οπότε υπήρχαν και κάποια τουριστικά πρακτορεία που το έκαναν σαν ημερήσιο τουρ, όμως σαν πακέτο μου είχε φανεί πολύ ακριβό, περιλάμβανε και φαγητό και μία άλλη στάση σε κάτι που δεν με ενδιέφερε για να γεμίσουν την μέρα, οπότε είπα να πάω μόνος μου γιατί δεν φαινόταν μεγάλη ταλαιπωρία (όσοι παρακολουθείτε την ιστορία τώρα πρέπει να κουνάτε το κεφάλι συγκαταβατικά καταλαβαίνοντας τι έρχεται).

Σύμφωνα με πληροφορίες που βρήκα στο ίντερνετ υπήρχε μία πλατεία στο κέντρο απ' όπου ξεκινούσαν βανάκια και λεωφορεία για οπουδήποτε, συμπεριλαμβανομένου του χωριού αυτού. Οπότε ξύπνησα με στόχο να πάω στο χωριό νωρίς, να περιηγηθώ στα πέριξ, να φάω κάπου και μετά να πάω στην αγορά εγκαίρως για το δεύτερο τρένο.

Πήρα λοιπόν το πρωινό μου μαζί με τον ντουντ, ο οποίος την ώρα που πέταγε το ένα καθαρισμένο αυγό, μου ανακοίνωσε με στόμφο και περηφάνια ότι επειδή στο τέλος του μήνα θα έφευγε για το αεροδρόμιο, την προηγούμενη είχε πάει μέχρι τον σταθμό του μετρό για να προσανατολιστεί. Δηλαδή χωρίς πλάκα, πήγε στο σταθμό, είδε που είναι και ξαναγύρισε.

Μου είπε εξίσου θριαμβευτικά ότι την επόμενη μέρα θα πήγαινε πάλι να βρει που είναι τα εκδοτήρια. Και μετά από αυτή την επόμενη θα έβγαζε δοκιμαστικά ένα εισιτήριο, μια άλλη επόμενη θα πήγαινε και μέχρι την αποβάθρα και μετά θα το επαναλάμβανε μερικές φορές για να το θυμάται ώστε όταν έφτανε η μέρα να είναι έτοιμος. Είχα μείνει να τον κοιτάω με δέος. Ήταν όντως τόσο ντουντ ή μήπως ο άνθρωπος ήταν επικίνδυνος, κοιμόμασταν και στο ίδιο δωμάτιο;

Τον άφησα προβληματισμένος, αποχαιρέτησα την ισπανίδα που έφευγε μετά από λίγη ώρα, μου έδωσε φιλάκι και μου είπε ευχαριστώ για όλα (ποια ακριβώς; ) είπε κρίμα που δεν μπορούσα να έρθω και εγώ μαζί της και να βρισκόμασταν σίγουρα στην Καμπότζη. Καίω καρδιές ο κερατάς ακόμα και όταν δεν προσπαθώ.

Και πήγα προς την πλατεία με τα λεωφορεία.

Εγώ περίμενα κάτι σαν την πλατεία Αιγύπτου που φεύγουν τα λεωφορεία για Σούνιο κλπ, αλλά βρήκα μία τεράστια οκταγωνική πλατεία, όπου σε κάθε γωνία από τις 8 φεύγανε βανάκια προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι πινακίδες πάνω στα βανάκια ήταν μόνο στα ταϊλανδέζικα και αν δεν ήξερες από μόνος σου που να πάρεις το βανάκια κανείς δεν ήξερε να σου πει από που έφευγε. Ξεκίνησα λοιπόν να πηγαίνω από πλευρά σε πλευρά, ρωτώντας στην σειρά ένα ένα βανάκι - χωρίς να ξέρω κιόλας αν έχει φύγει αυτό που ήθελα εκείνη την ώρα και θα ερχόταν ξανά σε 5' οπότε δεν χρειαζόταν να πάω αλλού. Κάποιες φορές για να περάσω απέναντι έπρεπε να πάρω πεζογέφυρα, δηλαδή μιλάμε για ιδρώτα ανέβα κατέβα τα σκαλιά στους 40 βαθμούς και 99% υγρασία. Και αν θυμάμαι καλά έκανα την περίμετρο της πλατείας πάνω από δύο φορές γιατί την πρώτη δεν το βρήκα καν, δηλαδή πάνω από χιλιόμετρο.

Με τα πολλά το βρήκα το βανάκι επιτέλους, το οποίο μου είπε ότι θα έφευγε όταν γέμιζε, κατά τα γνωστά για βανάκια. Ευτυχώς πήρα έναν καφέ και παγωμένο νερό από 7/11 εκεί δίπλα γιατί είχα γκανιάξει.

Το βανάκι έφυγε κάποια ώρα μετά χωρίς να γεμίσει, νομίζω ήμασταν 2-3 άτομα μέσα. Όταν πια ξεκινήσαμε κατάλαβα ότι το πλάνο να πάω νωρίς, να γυρίσω την περιοχή και να φάω σε ντόπιο εστιατόριο δεν έβγαινε πια, είχα χάσει δύο ώρες στο γύρω γύρω και το περίμενε και είχα ακόμα κοντά άλλες δύο για να φτάσουμε, υποθέτοντας ότι δεν θα πέφταμε σε χοντρή κίνηση στην έξοδο. Φυσικά πέσαμε σε κίνηση αλλά όχι για πολύ και κάπου μία ώρα μετά φτάσαμε σε μία αλάνα στην μέση του πουθενά, που ούτε το google ούτε το maps.me είχε σημειωμένο κάτι και μας λέει ο τύπος κατεβείτε.

Τι κατεβείτε ρε μάστορα, το Mae Khlong είναι άλλα 30χλμ από εδώ. Με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να πάρω άλλο βανάκι. Αλλά από που; Είδα τους συνταξιδιώτες που προχώραγαν προς ένα κτήριο στην άκρη που έμοιαζε με αγροτική αποθήκη, τι να κάνω τους πήρα κατόπι. Μέσα εκεί είχε κάτι "εκδοτήρια", δηλαδή τραπέζια και ρώτα ρώτα για Mae Khlong μου έβγαλε μία κοπέλα ένα ακόμα εισιτήριο και μου έδωσε να καταλάβω ότι θα ερχόταν βανάκι αργότερα να με πάει εκεί. Αργότερα πότε; Αργότερα όποτε. Τον ήπιαμε σκεφτόμουν, άμα έχανα το τρένο μετά τι θα έκανα θα κοιμόμουν εκεί; Γιατί να γυρίσω πάλι πίσω με λεωφορεία και στάσεις στο πουθενά στο σκοτάδι δεν μου φαινόταν και πολύ καλή ιδέα.

Έφαγα μεσημεριανό στο πόδι (αυτό που υποτίθεται θα έτρωγα στην floating market) και με τα πολλά ήρθε το άλλο βανάκι και μάλιστα η οδηγός (σπάνιο) συμφώνησε να με αφήσει σε ένα σημείο που ήταν κοντά στην αγορά και θα γλίτωνα αρκετό περπάτημα από το κέντρο του χωριού. Από εκεί που υποτίθεται θα είχα μισή μέρα στην περιοχή είχα φτάσει να είμαι οριακά για την άφιξη του τρένου, αλλά φαινόταν ότι θα προλάβαινα.

(συνεχίζεται)