Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[turms]

και αμα μπλεξεις στις χωρες αυτες με αστυνομια και κρατητηρια...
καλα ξεμπερδεματα

 

[poised]

Χούα Χιν: Κατά λάθος όμως έτσι;

Ξύπνησα μετά από όσο ύπνο μπόρεσα να κάνω, έβγαλα τα πράγματα στο διάδρομο για να μην κάνω πολύ θόρυβο στο δωμάτιο και πήγα στο μπάνιο για πρωινό πιπί και να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου να ξυπνήσω. Βγαίνοντας πέτυχα την τρίτη κοπέλα. Παρόλο που ήταν σαν να έγινε τυχαία ότι πήγαινε στο μπάνιο εκείνη την ώρα, μου φάνηκε σαν να το έκανε επίτηδες για να με αποχαιρετήσει ή έτσι ήθελα να φαντασιώνομαι. Χαιρετηθήκαμε δίνοντας ένα αόριστο ραντεβού να βρεθούμε στο Βιετνάμ "όταν πάω".

Και επειδή έχω καταλάβει τι είστε, αντί να διαβάζετε την ιστορία με ταξιδιωτικό ενδιαφέρον κοιτάτε μόνο τα πιπεράτα, τις ίντριγκες και τα ρομάντζα, οπότε να σας το ξεκόψω από τώρα ότι το ραντεβού αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Spoiler

Παρόλα αυτά, στη συνέχεια της ιστορίας κάτι εντελώς απρόσμενο θα συμβεί με αυτό το κορίτσι. Ουυυυ σασπένς...

Πήγα στο νέο χοστέλ, μπήκα στη ρεσεψιόν που καθόταν μία σχετικά μεγάλη σε ηλικία κυρία, οριακά την έλεγες γιαγιά και έτρωγε γαλήνια μόνη της το πρωινό της. Παρόλο που δεν έκανα καμία προσπάθεια να κάνω ησυχία μπαίνοντας - από την άλλη όχι ότι μπήκα και φουριόζος - είχα φτάσει μπροστά στο γκισέ και δεν φαινόταν να το είχε καταλάβει συνεχίζοντας την σούπα της. Περίμενα λίγο μήπως νιώσει την αύρα μου, χαμπάρι δεν έπαιρνε, ούτε καν τα μάτια δε σήκωνε, οπότε με όση καλοσύνη μπορούσα της είπα κάτι τύπου "εχμ εξκιούζμι" και της έκοψα την χολή. Της έπεσαν τα ξυλάκια, πετάχτηκε πίσω στην καρέκλα, ζουμιά εδώ και εκεί και αφού ρίξαμε και οι δύο το απαραίτητο ασιατικό κοινωνικό γελάκι αντίστοιχο του "σόρυ, δεν έγινε τίποτα" μου λέει "are you a ghost? why did you come here without noise". Τι να της πω τώρα ότι θα μπει κανένας να κλέψει όλα τα έπιπλα και αυτή μαζί πάνω την καρέκλα και δεν θα το καταλάβει; Τέλος πάντων, πλήρωσα για το δωμάτιο και άφησα τα πράγματα στο λόκερ, το οποίο ήταν κάτι αυτοσχέδια κλουβιά σαν αυτά για τις κότες αλλά ασφαλή και πήγα στο σταθμό.

Η συνέχεια της μέρας περιγράφεται στην σύντομη ιστορία που είχα γράψει κάτι χρόνια πριν σαν πρώτη απόπειρα συγγραφής και δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτε παραπάνω. Και αυτό είναι κάτι πολύ βολικό μιας που για τις επόμενες δύο εβδομάδες δε θα μπορέσω να συνεχίσω την ιστορία, οπότε θα σας αφήσω αυτό για παρηγοριά (ότι και καλά στεναχωρηθήκατε).

Αν παρακολουθείτε το εδώ σήριαλ και θέλετε να μείνετε στο χρονικό πλαίσιο αυτής της ιστορίας, διαβάστε μόνο τα δύο πρώτα κεφάλαια της μικρής ιστορίας. Το τρίτο κεφάλαιο έρχεται αργότερα, θα ειδοποιήσω όταν φτάσει η ώρα του. Όχι ότι θα πάθετε και τίποτα να το διαβάσετε τώρα δηλαδή αλλά λέμε.

 

[gkalla]

Και επειδή έχω καταλάβει τι είστε, αντί να διαβάζετε την ιστορία με ταξιδιωτικό ενδιαφέρον κοιτάτε μόνο τα πιπεράτα, τις ίντριγκες και τα ρομάντζα, οπότε να σας το ξεκόψω από τώρα ότι το ραντεβού αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Τέτοιοι είμαστε!

 

[poised]

Αγιουτάγια: Ποδηλατώντας στα αρχαία

Επιστρέφοντας από την εκδρομή που ξεκίνησε για την γέφυρα του ποταμού Κουάι (Κβάι) αλλά κατέληξε στην Χούα Χιν, είχα φάει τόση πολύ σκόνη που είχαν γεμίσει τα πνευμόνια μου και δεν μπορούσα να σταματήσω τον βήχα όλο το βράδυ. Ταλαιπωρήθηκα και μάλλον ενοχλούσα και τους άλλους, αλλά τι να κάνω, δεν είναι ότι μπορούσα να το συγκρατήσω, άσε που μου σπάσανε τα νεύρα γιατί δε με άφηνε να κοιμηθώ.

Για την επόμενη μέρα σκόπευα να πήγαινα στην Αγιουτάγια σαν πρώτη στάση προς τα "δύο τσιάνγκ του βορρά", δηλαδή Τσιάνγκ Μάι και Τσιανγκ Ράι. Πρώτα θα πήγαινα Τσιανγκ Μάι και μετά βλέποντας και κάνοντας, όχι μόνο γιατί όπως έχετε καταλάβει αν έκανα πλάνο για πάνω από δύο μέρες θα αρρώσταινα βαριά, αλλά κυρίως γιατί είχε μεσιάσει ο Σεπτέμβρης και τα site για καιρό έδιναν βροχές και καταιγίδες όλο το 24ωρο εκεί. Τότε γιατί ξεκίνησα έτσι και αλλιώς; Γιατί παρακολουθώντας τον καιρό έβλεπα ότι τελικά δεν είχε και τόση βροχή κάθε μέρα όσο προβλέπανε τα δυτικά site πρόγνωσης ενώ "μελετώντας" τον καιρό από διαγράμματα της ΝΟΑΑ αποφάνθηκα μόνος μου ότι δεν ξέρανε τι λέγανε και μάλλον θα πετύχαινα μία "τρύπα" 1-2 βδομάδων ανάμεσα σε συστήματα με πολλές βροχές. Βέβαια σε αυτά τα μέρη τις βροχερές εποχές ούτε ειδικός δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τον καιρό για 3-4 μέρες μετά, πόσο μάλλον άσχετος (εγώ) για 1-2 βδομάδες. Πήγαινα με την γνώση ότι μπορεί να γύρναγα πίσω άπραγος (και βρεγμένος).

Και για να μη νομίζετε, η επαφή μου με την μετεωρολογία δεν είναι ούτε καν σε επίπεδο χομπίστα. Απλά κάποτε έμαθα κάποια βασικά για τους χάρτες καιρού και πως μετακινούνται και αλληλεπιδρούν τα συστήματα, είδα και κάτι δορυφορικές εικόνες υγρασίας της ανώτερης ατμόσφαιρας που δεν έδειχναν πολύ "πράμα" από τον ειρηνικό τον επόμενο καιρό, οπότε με λίγη αφαιρετική λογική και πολλούς ευσεβείς πόθους πήρα την απόφαση.

Ξύπνησα πάλι αξημέρωτα για να πάω στο σταθμό. Θα έπαιρνα το πρώτο τρένο για Αγιουτάγια, θα έφτανα γύρω στις 10, θα γύρναγα περίπου 9 ώρες στα αρχαία με το πάσο μου και μετά θα έπαιρνα το τελευταίο (νομίζω) περαστικό τρένο για Τσιανγκ Μάι με κουκέτες. Θα κοιμόμουν στο τρένο το βράδυ, θα ξύπναγα χαράματα πριν φτάσουμε στο Τσιανγκ Μάι που είχα διαβάσει ότι η φύση είναι ωραία και αξίζει να τη δεις από το τρένο και θα έφτανα στην πόλη φρέσκος, γεμάτος δύναμη και ενέργεια για μία ακόμα γεμάτη μέρα. Καλό πλάνο; Δεν ακούω κανέναν να λέει όχι οπότε καλό.

Κουρασμένος και νυσταγμένος όπως ήμουν από τον δεύτερο συνεχόμενο κακό ύπνο (όχι ότι είχα ξεκουραστεί τις προηγούμενες αυτών), πήγα στον σταθμό μαύρη νύχτα φορτωμένος όλη την πραγμάτια μου. Έβγαλα πρώτα το εισιτήριο για την κουκέτα από Αγιουτάγια προς Τσιανγκ Μάι, να σιγουρέψω ότι θα είχα θέση και δεν θα ξέμενα και στην συνέχεια το κανονικό εισιτήριο προς Αγιατούγια. Είχα κάμποση ώρα να περάσω μέχρι την αναχώρηση (για παν ενδεχόμενο είχα πάει νωρίτερα) και έτσι μισοκοιμισμένος όπως ήμουν, έψαξα λίγο για κάνα καφέ. Όχι μόνο δεν βρήκα αλλά δεν υπήρχε ούτε ένα παγκάκι ή χώρος αναμονής να περιμένω την αναχώρηση, όλα ήταν πιασμένα και πολύς κόσμος την έβγαζε χύμα στο πάτωμα.

Δεν ήθελα να κουβαλάω τα πράγματα πάλι έξω από τον σταθμό για να βρω καφέ ούτε να κάτσω κάτω στραβοπόδι (με πιάνει η μέση μου), οπότε χαζολογούσα στο ίντερνετ στο κινητό όρθιος, ώσπου είδα με την περιφερειακή όραση ένα χαμηλό τραπεζάκι άδειο στον χώρο, σε ύψος σαν καθιστικού. Υπέθετα ότι το τραπεζάκι ήταν κάποιου πιθανού λαχειοπώλη που δεν είχε έρθει ακόμα, οπότε είπα να κάτσω λίγο να ξεκουραστώ και αν έρθει να επικαλεστώ τουριστική άγνοια. Οπότε χωρίς να πάρω τα μάτια μου από το κινητό πήγα δήθεν αδιάφορα κοντά και τελικά κάθισα πάνω του εξίδου δήθεν αδιάφορα. Πρόσεξα κάποια βλέμματα από αυτούς που κάθονταν στο πάτωμα κοντά μου, πιθανολόγησα πως ήταν φθόνου που το σκέφτηκα και έκανα εγώ και όχι αυτοί. Αμ γι αυτό εμείς οι έλληνες ρε πάμε μπροστά, γιατί βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Είναι που δεν ήξερα πως λέγονταν τα βελανίδια στα ταιλανδέζικα αλλιώς θα τους έλεγα τι γινόταν όταν εμείς είχαμε πολιτισμό. Τέλος πάντων.

Δεν πέρασε ίσως λεπτό και βλέπω με την περιφερειακή μου όραση στρατιωτικές μπότες να σταματάνε δίπλα μου. Συνέχισα να κάνω ότι η προσοχή μου είναι στο κινητό και δεν κατάλαβα μέχρι που κάποιο χέρι άρχισε να με ταρακουνά δυνατά από τον ώμο. Ω μη σου γαμήσω είπα από μέσα μου, στο τραπέζι των μπάτσων πήγα και έκατσα; Σηκώνω τα μάτια δήθεν απορημένος και βλέπω ένα τύπο με παραλλαγή, μπερέ και το αυτόματο αγκαλιά να με κοιτάει με κάπως άγριο βλέμμα και γουρλωμένα από ένταση μάτια. Κάτι έλεγε στα ταϊλανδέζικα, που του έδειξα με νόημα ότι δεν καταλάβαινα, οπότε μου έδειξε πίσω αγριεμένα. Στρίβω και βλέπω την τεράστια φωτογραφία του νεκρού βασιλιά με τις πλερέζες ακουμπισμένη πάνω στο τραπεζάκι στο οποίο είχα κάτσει. Σε μία χώρα που αν πατήσεις πεσμένο χαρτονόμισμα πας μέσα γιατί θεωρούν ότι πάτησες το κεφάλι του βασιλιά εγώ όχι μόνο είχα γυρίσει πλάτη στην εικόνα του, αλλά είχα βάλει και τον κώλο μου πάνω στον βωμό του.

Πετάχτηκα σαν ελατήριο και πρέπει να είπα χεσμένος και με υποτελές ύφος τόσα πολλά σόρυ που αηδίασα μέχρι και τον στρατόμπατσο. Τελικά μου είπε απλά "ok" και έφυγε, πουφ. Μάζεψα τα πραγματάκια μου και ότι είχε απομείνει από τον εγωισμό μου και πήγα στην αποβάθρα να περιμένω.

(συνεχίζεται)

 

[mar85]

Ομολογώ ότι είχα πάθει μια κάποια στέρηση τις τελευταίες εβδομάδες που είχε μια παύση η ΤΕΛΕΙΑ ιστορία σου!

 

[poised]

Ομολογώ ότι είχα πάθει μια κάποια στέρηση τις τελευταίες εβδομάδες που είχε μια παύση η ΤΕΛΕΙΑ ιστορία σου!

Και εγώ ομολογώ ότι οριακά ξεκίνησα πάλι γιατί ακόμα δεν έχω ξεκουραστεί από τις προηγούμενες εβδομάδες, αλλά αν δεν ξεκινήσω τώρα μπορεί να μην το κάνω και πότε και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έχει ρυθμό και θα τελειώσει.

 

[turms]

Αγιουτάγια: Ποδηλατώντας στα αρχαία






Δ Σε μία χώρα που αν πατήσεις πεσμένο χαρτονόμισμα πας μέσα γιατί θεωρούν ότι πάτησες το κεφάλι του βασιλιά εγώ όχι μόνο είχα γυρίσει πλάτη στην εικόνα του, αλλά είχα βάλει και τον κώλο μου πάνω στον βωμό του.





(συνεχίζεται)

this is the time when you know that you are fucked up....

πάντως την γλύτωσες

 

[poised]

πάντως την γλύτωσες

Φτηνά μπορώ να πω

 

[poised]

Το περιβάλλον γύρω από τη διαδρομή μάλλον δεν είχε τίποτα αξιόλογο, σίγουρα ήμουν και πολύ νυσταγμένος οπότε δεν έχω συγκρατήσει τίποτα στο πήγαινε.

Μέσα στο τρένο ήταν ενδιαφέρον ότι είχαν ειδικές θέσεις για τους μοναχούς, στις οποίες απαγορεύεται να κάτσει οποιοσδήποτε άλλος, είχε και πινακίδα. Δεν ξέρω αν ήταν εκείνη τη μέρα ή σε κάποια άλλη διαδρομή, πάντως θυμήθηκα ένα περιστατικό που κάποιος - νομίζω ξένος και νομίζω κοπέλα - έκατσε εκεί γιατί δε το κατάλαβε και όταν ήρθε μοναχός αργότερα τον ή την σήκωσε με πολύ αγένεια, λες και είχε κάτσει στο κρεβάτι του ξέρω 'γω, παρόλο που μπορούσε απλά να κάτσει στις θέσεις της απέναντι πλευράς, άδειες ήταν. Δεν ξέρω από που πηγάζει το δικαίωμα να έχουν ξεχωριστές θέσεις και να κάθονται και μόνοι τους, αλλά νομίζω ότι αν ο μοναχός πίστευε αυτά που πρέσβευε μάλλον με αυτό που έκανε είχε φορτώσει καμιά χιλιάδα σαμσάρες να έχει να το σκέφτεται. Αλλά αν οι θρησκευόμενοι παγκοσμίως πραγματικά πρέσβευαν αυτά που πίστευαν θα ήταν ένας άλλο κόσμος.

Άλλο που είχα ξεχάσει και θυμήθηκα με την φώτο που είχα τραβήξει στη ζούλα ήταν ο χοντρούλης "ιπτάμενος" που καθόταν μπροστά μου. Κράταγε στο χέρι ένα τυλιγμένο πακέτο που στην αρχή το πέρασα για κωλόχαρτο, αλλά παίζει να ήταν κάποια παχυλή πληρωμή γιατί δεν είχε σταματήσει να χαμογελάει από την ώρα που έκατσε μέχρι που κατέβηκε.

Φτάσαμε με τα πολλά με λίγη καθυστέρηση. Ακριβώς έξω από το σταθμό ένας χαμός από μαγαζιά για να νοικιάσεις ποδήλατο ή μηχανάκι, για φαγητό, καφέ, τσάι, φτηνή διαμονή σίγουρα θα είχε και μπαρ και ότι άλλο ζήταγες θα το βρίσκανε. Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ψάξει καθόλου τι επιλογές θα είχα φτάνοντας, οπότε αναγκαστικά πήγα σε μία από τις πολλές τουριστοπαγίδες για να μην χάνω χρόνο, είχα και όλα τα μπαγκάζια στην πλάτη.

Μη σας πω ότι θυμάμαι τις τιμές ακριβώς πέρα του ότι ήταν πολύ ακριβές αναλογικά. Δηλαδή παραπάνω απ' όσο νοίκιαζα κανονικά μηχανάκι στα άλλα μέρη μου έδιναν το φθηνότερο ποδήλατο, μετά είχε πιο ακριβά ποδήλατα τύπου mountain bike με ταχύτητες και αναρτήσεις και μετά ακόμα πιο ακριβά, λες και νοίκιαζες αυτοκίνητο, τα μηχανάκια. Και όλα αυτά για μερικές ώρες μιας που αργότερα στη μέρα θα έφευγα.

Ήξερα ότι δεν θα είχα διαπραγματευτική ικανότητα στις τουριστοπαγίδες, αλλά ήθελα να ξεμπερδεύω για να μη χάνω τον χρόνο μου ψάχνοντας πιο πέρα για φθηνότερα. Οπότε πήρα το πιο απλό ποδήλατο με ότι παζάρι μπόρεσα να κάνω.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Αγιουτάγιας (γιατί όλες οι ξένεις λέξεις κλίνονται στα ελληνικά άμα γουστάρ'ς) είναι σε ένα "νησί" ανάμεσα σε ροές ποταμών. Σκέφτηκα ότι τα περισσότερα αρχαία που είχα να δω ήταν εντός ενός τετραγώνου 1.5 x 1.5 χλμ, η μέγιστη απόσταση στο νησί από άκρη ως άκρη ήταν 4χλμ, η περιοχή είναι επίπεδη, έκανα κάτι 10χλμ τρέξιμο και κάπου 20χλμ ποδήλατο πριν φύγω για το ταξίδι και άρα δεν χρειαζόμουν καλύτερο ποδήλατο ή μηχανάκι, άσε που θα είχε και λίγο πλάκα. Όσοι έχετε παρακολουθήσει την ιστορία από την αρχή θα θυμάστε πόσο καλά είχαν πάει παρόμοιες αποφάσεις βασισμένες σε τέτοιες σκέψεις.

Άφησα τα πράγματά μου στο μαγαζί, τους είπα ότι θα είμαι πίσω για το τελευταίο τρένο, μου είπαν να μην ανησυχώ γιατί ακόμα και αν αργήσω έχουν hostel (φα τη γλώσσα σου ρε), μου έδωσαν μία κλειδαριά η οποία ήταν σαν προβοσκίδα από ελέφαντα και μάλλον άξιζε περισσότερο από το ποδήλατο και ξεκίνησα για την είσοδο προς το νησί πάνω από μία σχετικά μεγάλη γέφυρα στην οποία κυκλοφορούσαν και οχήματα.

Με το που ξεκίνησα κατάλαβα ότι τα ποδήλατα "κουμουνιστικού" τύπου, δηλαδή εκείνα που βλέπαμε στις ταινίες από την κίνα κατά χιλιάδες, χωρίς ταχύτητες, με καλάθι μπροστά, το σταντ σαν φουρκέτα πίσω και την αλυσίδα που όταν έκανες κόντρα πετάλι μπλόκαρε ο πίσω τροχός, δεν είναι όσο ευχάριστα όσο φαίνονται. Όμως το είχα πάρει απόφαση ότι θα το ζήσω έτσι εκείνη τη μέρα παραδοσιακά ασιατικά. Πλάκα θα είχε.

Θαυμάστε retro σταντ

Βέβαια αφού με βάρεσε ο ήλιος στο κεφάλι, ίδρωσα από πάνω μέχρι κάτω και κόπηκαν τα πόδια ανεβαίνοντας την απότομη κλίση της γέφυρας χωρίς την βοήθεια των 21 ταχυτήτων που είχα συνηθίσει κατάλαβα όλους τους λόγους για τους οποίους ο κόσμος απεμπόλησε τον κομμουνισμό. Και πλάκα δεν είχε.

Αν περιμένετε πληροφορίες για τα Αγιουταγιότικα (επιμένω στους εξελληνισμούς) αρχαία, σωθήκατε. Τα είχα διαβάσει τότε, τα ξέχασα αμέσως μετά. Πάντως το βασίλειο της Αγιουτάγια ήταν ένα από τα μεγάλα (==τεράστια) βασίλεια της ΝΑ Ασίας το οποίο θεωρείται πρόδρομος της σημερινής Ταιλάνδης και άκμασε κάπου μεταξύ 13ου και 17ου αιώνα, χοντρικά τώρα, είπαμε για ιστορικά δεδομένα μη με παίρνετε της μετρητοίς εκτός και αν γράψω ότι το ξέρω κάτι με σιγουριά.

Η διαδρομή που είχα επιλέξει είχε στόχο να περάσω να δω τα βασικά αρχαία που "έπρεπε" να δεις σύμφωνα με τον οδηγό, αλλά και κάποιες περιοχές μέσα στο χώρο, κυρίως στις παρυφές, που φαίνονταν να κατοικούνται και μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια να δω πως είναι. Ξεκίνησα λοιπόν περιμετρικά. Σύντομα κατάλαβα ότι ήταν πολλά τα χιλιόμετρα Άρη, έπρεπε να είχα πάρει μηχανάκι, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε πισογύρισμα.

Αυτά είναι αράγματα, αγνοήστε τον βλάκα που κάνει ποδήλατο στους 40 βαθμούς κάτω από τον ήλιο

Η ομπρέλα πάνω άραγε είναι νεροσυλλέκτης ή μιλάνε με τον ET;

Αυτό ήταν ένα από τα σημεία που υποτίθεται έπρεπε να δεις αλλά όχι ψηλά στην λίστα. Κατάλαβα ότι αν το πήγαινα έτσι βλέποντας πράγματα που δεν ήταν άσχημα αλλά δεν πέθαινες κιόλας, θα πέθαινα εγώ από ηλίαση, οπότε αποφάσισα να το επισπεύσω με τα πιο σημαντικά πρώτα.

Οπότε αφού έκανα στάση για ένα δροσερό νεράκι (κάπου κάτω από την τέντα είχε ψυγείο)

το πήρα κάθετα μέσα από μονοπάτι στο πάρκο για τα πιο βασικά σημεία.

Έβλεπα μερικούς τουρίστες μέσα στο χώρο πότε πότε αλλά πουθενά την είσοδο, τα είχα κλάσει και λίγο, οπότε πάρκαρα το ποδήλατο σε μία σκιά, το έδεσα με την αλυσίδα απορώντας ποιος θα ήθελε να κλέψει αυτό το ποδήλατο και πήδηξα την μάντρα να δω τα αρχαία. Κάνοντας τον κύκλο του χώρου εσωτερικά είδα και την είσοδο/έξοδο που ήταν από την απέναντι πλευρά, αλλά έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε κανένας ν την φυλάει οπότε θεώρησα ότι ήταν δωρεάν. Αφού είχα αφήσει το ποδήλατο πίσω, συνέχισα πάλι κόβοντας δρόμο από μέσα, πήδηξα πάλι τη μάντρα και συνέχισα έτσι μέχρι το επόμενο αξιοθέατο και μάντρα. Η μάντρα μπορεί να φαίνεται ψηλή αλλά σε πολλά σημεία ήταν από 1 ως 1.5 μέτρο και την είχα εύκολα.

Μετά το τρίτο χώρο που είχα δει με αυτόν το τρόπο συνειδητοποίησα ότι τελικά είχε είσοδο που έπρεπε να πληρώσεις, οπότε για να είμαι εντάξει με το κάρμα μου βγήκα και πήγα πάλι στην είσοδο και έβγαλα εισιτήριο. Εκτός από ακριβό (για τα δεδομένα δηλαδή) δεν πήρα και κανένα χαρτάκι, απλά με άφησαν να περάσω, οπότε πιστεύω πως πήγε τζάμπα η προσπάθεια να υποστηρίξω τον αρχαιολογικό χώρο, μάλλον υποστήριξα την τσέπη του υπαλλήλου.

Συχνά δίπλα σε λίμνες σε όλη την Ταιλάνδη έβλεπα τέτοιους βωμούς που από μακριά φαίνονται ωραίοι

Δεν ήταν και τόσο καλή η κατάσταση εσωτερικά βέβαια

Ξανά λοιπόν ναοί, σε ένα από αυτούς μπήκα και μέσα, δεν είχε τίποτα αξιόλογο πέρα από τρελή μπόχα, θέλω να πιστεύω από τις νυχτερίδες και όχι γιατί το χρησιμοποιούν για τουαλέτα.

Κάπου εκεί είχε και ένα δέντρο που είχε φυτρώσει πάνω στα αρχαία, tomb raider στυλ. Τέτοια πολλά έχει φυσικά στο angkor wat στην καμπότζη, το οποίο τότε το είχα σκεφτεί σαν μία πιθανότητα επίσκεψης αλλά δεν πίστευα ότι θα έβγαινε σε εκείνο το ταξίδι.

Μέσα στο δέντρο από την άλλη πλευρά είχε ένα κεφάλι από κάποια (θεωρώ ινδουιστική) θεά, ήταν το μόνο σημείο στο χώρο στο οποίο είχε και φύλακα, ο οποίος μάλιστα με το ζόρι έβαζε όλους όσοι έβγαζαν φωτογραφία με αυτό να κάθονται με βαθύ κάθισμα (ανακούρκουδα που λένε σε μερικά μέρη στην Ελλάδα) ώστε το κεφάλι του να μην είναι πιο ψηλά από την θεότητα. Με είδε που έβγαζα φώτος και προσφέρθηκε να με βγάλει αυτός αλλά χαμογελώντας το αρνήθηκα, άλλη όρεξη δεν είχα να θέλω φωτογραφία που φαίνομαι σαν 5χρονο που χέζει στο λιβάδι.

Γενικά η περιοχή ήταν πανέμορφη, με ρυάκια, ποτάμια και πολύ πράσινο.

Αλλά και κάποια περίεργα πλουσιόσπιτα μέσα στο πουθενά

Σε ένα από τους ναούς πέτυχα και ένα σκίουρο που δεν ξέρω αν ήταν αλμπίνος ή ήταν το φυσικό του. Είχε βρει κάποιο ρύζι που είχε πέσει από κάποιον και την είχε κάνει ταράτσα

Ξανά μανά στούπες και ναοί, δίπλα στα αρχαία και ένας που φαινόταν πιο σύγχρονος ή ανακαινιζόταν

Πέσαμε σε φωτογράφιση γάμου, πολύ συχνό φαινόμενο στην ΝΑ Ασία, το ξεκινάνε από όταν έχουν λογοδοθεί, μήνες πριν την τελετή γάμου στην οποία τελικά παρουσιάζουν όλες τις φωτογραφίες.

Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτά που κολυμπούσαν στην λίμνη ήταν κροκοδειλάκια ή ψάρια επιφανείας αλλά υποθέτω το δεύτερο

Γενικά το περιβάλλον ήταν εξαιρετικό αλλά ποδηλασία με τόση ζέστη έπρεπε να απαγορεύεται από το νόμο

Πριν φύγω αποφάσισα να πάω πιο μακριά να δω κάτι που φαινόταν σαν μικρή κοινότητα, επιλογή που δεν με διέψευσε.

Αγγίζει την τελειότητα, κρίμα που την έβγαλα από το ποδήλατο και είναι λίγο θολή

Και άλλα αρχαία στον γυρισμό τα οποία πια μου φαίνονταν εντελώς αδιάφορα από το overdose

Σε αντίθεση με αυτά, το πιο πιθανό ήταν να είναι εκεί για το βραδινό του

Πέρασα απέναντι στα γρήγορα έτσι για το γαμώτο, αλλά δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο κοντά και έτσι ξαναγύρισα για να μην καθυστερήσω

Και με τα πολλά, επέστρεψα εξουθενωμένος και καταϊδρωμένος στο σταθμό. Άφησα το ποδήλατο και την αλυσίδα, μου επέστρεψαν την εγγύηση (πιστεύω ότι θα εύχονταν να έχανα το ποδήλατο γιατί η εγγύηση ήταν περισσότερα από το κόστος του αλλά δεν τους έκατσε).

Αφού είχα χρόνο ακόμα, άλλαξα ρούχα γιατί η μπλούζα είχε κολλήσει πάνω μου από τον ιδρώτα, έκανα και ένα μίνι ντους στο μπάνιο του χοστέλ χωρίς να ρωτήσω κανέναν για να τους εκμεταλλευτώ για το μεγάλο κόστος της ενοικίασης και αφού έφαγα κάτι τριγύρω πήγα στον σταθμό να περιμένω.

Πάλι κάποια καθυστέρηση είχε το τρένο και περίμενα σε σχεδόν άδειο σταθμό

Μαζί με έναν γιαπωνέζο Έλβις που φόραγε αμάνικο με ψεύτικα γαλόνια και προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα με google translate... ότι να' ναι...

Με τα πολλά ήρθε το τρένο, οι κουκέτες του οποίου ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι περίμενα.

Είχα διαβάσει ότι μία τυπική "απάτη" που γίνεται στα τρένα αυτά ήταν να έρχεται ένας τύπος, ο οποίος δεν είναι καν υπάλληλος του τρένου αλλά φροντίζει να ντύνεται με μία στολή και να σε ρωτάει τι θέλεις να φας από το μενού που σου δίνει. Πολλοί νομίζουν ότι περιλαμβάνεται στην τιμή και διαλέγουν, ο τύπος πηγαίνει στο εστιατόριο του τρένου, το ζητάει και στο φέρνει με φυσικά έξτρα αμοιβή για την "υπηρεσία" του. Όντως, ήρθε ο τύπος και μου έπαιξε ακριβώς αυτό το σενάριο. Έβγαλε το μενού και ένα μπλοκάκι με στυλό σαν κάνοντας ότι είναι έτοιμος να γράψει. Εγώ έτσι και αλλιώς είχα φάει μόλις, αλλά και πάλι αν ήθελα να φάω θα πήγαινα στο βαγόνι εστιατόριο για την εμπειρία, δεν θα καθόμουν να φάω μόνος μου, οπότε του είπα όχι. Έκανε ότι λυπήθηκε πολύ ψεύτικα υποκριτικά, αλλά σχεδόν αμέσως το άλλαξε ρωτώντας τι θέλω για πρωινό. Του είπα ότι δεν τρώω πρωινό, κυρίως για να μην μπω σε διαδικασίες "παζαριού" και να με πρήξει. Αυτή τη φορά έκανε ότι κλαίει και σιχάθηκα σαν τον κάκκαλο όταν γέλαγε ο χλαπάτσας. Αν θυμάμαι καλά το τρένο ήταν να φτάσει στις 7-8, οπότε ήταν πολύ νωρίς να φάω στις 5-6 που τρώνε οι περισσότεροι εκεί το πρωινό, προτιμούσα να κοιμηθώ.

Εδώ η θέση μου πριν γίνει κρεβάτι, όπου στην μία πλευρά κάθεται όποιος έχει το κάτω και στην άλλη πλευρά όποιος έχει το πάνω. Εγώ δεν είχα δεύτερο εκείνη τη μέρα.

Κάποια στιγμή έρχεται ο "κύριος υπεύθυνος", στρώνει το κρεβάτι και τα σεντόνια και ο καθένας πάει στη μεριά του.

Το κρεβάτι δεν ήταν άσχημο και γενικά το να μπορείς να ξαπλώσεις σε νυχτερινό ταξίδι, ακόμα και αν είναι άβολα είναι μεγάλο πλεονέκτημα.

Όμως ήμουν το τελευταίο κρεβάτι στο βαγόνι και η καταραμένη η πόρτα δεν έκλεινε καλά. Κάποιος θα πέρναγε, η πόρτα θα έκλεινε αυτόματα πίσω τους αλλά όχι εντελώς και ο εκκωφαντικός θόρυβος από τις ρόδες που βαράγανε τις γραμμές με ξύπναγε και ήταν αδύνατο να κοιμηθώ ακόμα και με τις ωτασπίδες και μουσική από πάνω. Οπότε αναγκαστικά σηκωνόμουν, την έκλεινα, κοιμόμουν κάποια λεπτά και μετά πάλι πέρναγε κάποιος και είχαμε επανάληψη του ιδίου. Όλη νύχτα.

 

[poised]

Τα έφερα λίγο στα ίσα και σύντομα θα συνεχίσω την ιστορία με τον βορά, μέχρι τότε σαν teaser για το comeback ένα βίντεο για κάτι που είχα ξαναγράψει περιγραφικά αλλά καλύτερα να το δει κανείς.

Οι σκεπές των ναών κυρίως την νύχτα "αστράφτουν" σαν ντισκομπάλες από τα μπιχλιμπίδια που έχουν πάνω τους.

Σόρυ για το κούνημα αλλά τραβήχτηκε ποδηλατώντας στην Αγιουτάγια.

 

[poised]

Chiang Mai: Αφού το λέτε έτσι θα είναι

Είχα βάλει ξυπνητήρι (τρομάρα μου) για να μην χάσω την ανατολή που είχα διαβάσει στο ίντερνετ ότι στη διαδρομή αυτή άξιζε μαζί με την φύση. Βέβαια δεν είχα κοιμηθεί καθόλου καλά όλη νύχτα, κοίταζα το ξυπνητήρι που η ώρα που έπρεπε να ξυπνήσω πλησίαζε αλλά εγώ ήμουν ξύπνιος και προσπαθούσα να με πείσω "κοιμήσου έστω ένα τεταρτάκι μέχρι να χτυπήσει", "έστω ένα δεκάλεπτο", "πέντε λεπτάκια είναι θα σε ξυπνήσει". Δε ξέρω αν ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά ούτε την ανατολή βρήκα ιδιαίτερη ούτε την φύση.

Έφτασα στον σταθμό αρκετά εξουθενωμένος. Το χοστέλ που είχα κλείσει ήταν κάπου 3χλμ από τον σταθμό, ήταν πιθανό αν ήμουν σε καλή κατάσταση να τα περπατούσα για να πάρω μία ιδέα της πόλης, όμως με τα άυπνα χάλια που είχα δεν το βρήκα πολύ καλή ιδέα. Εκτός από τα τουκτούκ που περιμένανε απ' έξω ήταν και ένα "φορτηγό δημόσιας μεταφοράς", από αυτά που σε βάζουν στην καρότσα και σε αφήνουν σε σημεία της διαδρομής με πολύ χαμηλό κόστος, ας πούμε 1 ευρώ. Ανέβηκα πάνω μαζί με άλλους συνταξιδιώτες, ήμασταν πολλοί ξένοι στο τρένο και διαπίστωσα ότι δεν έχω ψιλά, μόνο πολύ μεγάλα χαρτονομίσματα σε μπατ. Ήξερα ότι αν πήγαινα με "50ρι" θα είχαμε "πρόβλημα", οπότε ρώτησα τους άλλους γύρω αν είχαν να μου χαλάσουν - δεν είχαν - αλλά προσφέρθηκε ένας να μου πληρώσει το εισιτήριο. Όχι ότι ήταν κανένα μεγάλο ποσό αλλά όπως και να έχει ήταν διευκόλυνση, να είναι καλά. Του είπα ότι αν τον έβλεπα κάπου θα τον κέρναγα μία μπύρα αλλά δεν ήμασταν και σε κανένα χωριό, αν δεν μέναμε στο ίδιο μέρος δύσκολο να τον έβλεπα πάλι, όπως και έγινε.

Η μέρα ήταν υπέροχη, ντάλα ήλιος και καμία υποψία βροχής, όπως είχα "προβλέψει" μόνος μου και ας έλεγε εκείνη ακριβώς την στιγμή το κινητό πρόβλεψη για καταιγίδες όλη μέρα.

Έφτασα στο χοστέλ πιθανώς πριν τις 9. Περίμενα ότι θα άφηνα τα πράγματα στη ρεσεψιόν και θα πήγαινα για βόλτα μέχρι να έρθει μεσημέρι που θα μπορούσα να "μπω" στο δωμάτιο μιας που η κράτηση ήταν για το βράδυ και είχα φτάσει πολύ πρωί, άλλωστε ήταν τέλεια μέρα και έπρεπε να την εκμεταλλευτώ γιατί μπορεί την επόμενη να έβρεχε.

Μου έδωσαν κανονικά λόκερ και κρεβάτι οπότε πήγα πάνω, τακτοποίησα το μεγάλο backpack, αλάφρυνα το μικρό, γέμισα το μπουκάλι μου με νερό, έβαλα αντιηλιακό, φόρεσα το καπέλο και... κάπου 4 ώρες μετά ξύπνησα έτσι όπως ήμουν. Το καπέλο στο κεφάλι, ο μισός πάνω στο κρεβάτι και τα πόδια στο πάτωμα με τα παπούτσια έτοιμα να τα πάρω να τα φορέσω. Κοίταξα το ρολόι και δε μπορούσα να πιστέψω ότι είχα κοιμηθεί τόσο πολύ, αφού σκεφτόμουν μήπως κάτι είχε γίνει και έβλεπα λάθος ώρα.

Με έπιασε ένα άγχος ότι έχασα τόσες ώρες από την μέρα - ήταν άλλωστε η πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι που δεν είχα κάνει κάτι πρωί και γι αυτό αμέσως... ξανακοιμήθηκα. Μιλάμε για νύστα λες και είχα πάρει φάρμακα. Ξύπνησα πιθανώς κάνα δίωρο μετά με την κοιλιά να γουργουρίζει και... ξανακοιμήθηκα.

Κατάφερα να σηκωθώ σαν ζόμπι, με ζαλάδα στα όρια πονοκεφάλου όταν ο ήλιος είχε ήδη πέσει. Ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να κοιμηθώ και άλλο αλλά έπρεπε να φάω κάτι και έστω να δω λίγο την πόλη πριν κλείσουν όλα. Αν συνέχιζα τον ύπνο παίζει να ξύπναγα στις 3 το πρωί και να μην είχα ούτε φαγητό ούτε τι να κάνω.

Σύρθηκα μέχρι το λόμπι, όπου διαπίστωσα ότι έριχνε μία "βροχούλα" και δε μπορούσα να βγω άμεσα έξω. Πήρα ένα instant noodle και το έφτιαξα εκεί να πέσει κάτι στο στομάχι που μου έδειχνε κωλοδάχτυλο. Η βροχή δεν κράτησε πολύ και αμέσως μετά έφυγα για μία βόλτα ότι προλάβω.

Το κέντρο είναι περίεργο, ένα μεγάλο τετράγωνο που ορίζεται από μεγάλα κανάλια και σε ένα μικρό τμήμα του έχει παλιά τείχη. Υπάρχουν γέφυρες σε κάθε πλευρά αλλά όχι πολύ συχνά, οπότε μπορεί να πρέπει να περπατήσεις αρκετά αν θες να περάσεις απέναντι και δεν είσαι στο κατάλληλο σημείο. Το χοστέλ μου ήταν λίγο έξω από το κέντρο.

Σύντομα νύχτωσε εντελώς. Η πόλη μου έβγαλε κάτι ήσυχο, χαλαρό και όμορφο. Σε σχέση με την Μπαγκόκ, κανείς δεν βιαζόταν, μόλις κλείνανε τα μαγαζιά στο κέντρο δεν κλειδώνονταν όλοι στα σπίτια τους και η ζωή δεν τελείωνε.

Make up, τσάι, μασάζ, κουρείο, φωτογραφείο. Είχε αρκετά μαγαζιά τύπου ό,τι να ναι.

Και πολλές γάτες που δεν έδιναν καμία σημασία σε κανέναν.

Εδώ προσέξτε φωτοστέφανο, αναβόσβηνε και μου θύμισε την σκηνή που μιλάει ο "κακός" στο parachute ending των birdy nam nam (το οποίο αν δεν το ξέρετε σας προτείνω να το ακούσετε ολόκληρο από την αρχή γιατί είναι κομματάρα).

Στην αρχή της βόλτας είχα δει ένα μικρό καφέ που το προετοίμαζαν για live αργότερα, οπότε στην επιστροφή είπα να περάσω να δω τι γινόταν. Η καλύτερη ιδέα της μέρας.

Πήρα ένα μοχίτο, το οποίο μου φάνηκε μάλλον ακριβό για τα δεδομένα - κάπου 7 δολάρια και ήταν επιεικώς χάλια αλλά χαλάλι. Η μουσικοί ήταν πολύ καλοί και έπαιζαν πολύ ενδιαφέρουσα τζαζ χωρίς να σου σπάνε τα νεύρα με την τεχνική επιδειξιομανεία τους.

Η ένταση ήταν τόση που μπορούσες να μιλήσεις και με έναν άνθρωπο δίπλα σου, δεν ενοχλούσε αλλά έδενε με το περιβάλλον και δημιουργούσε ωραία ατμόσφαιρα. Στα ελληνικά live βάζουν την ένταση σε σημείο να σπάει τύμπανα, δεν το έχω καταλάβει ποτέ γιατί, καταστρέφει το κλίμα στα μικρά μέρη.

Μου άρεσε τόσο που πήρα και δεύτερο και τρίτο ποτό (όχι πάλι μοχίτο όμως). Το κοινό ήταν κυρίως ντόπιοι, υπήρχαν κάποιοι expats στο πλήθος γιατί ο ένας από την μπάντα ήταν ξένος που την επόμενη μέρα έφευγε, μάλλον για πάντα όπως είπε από την χώρα, έχοντας περάσει κάποια χρόνια εκεί. Αυτή ήταν η τελευταία συναυλία τους, οπότε είχε και κάποια συγκινησιακή φόρτιση για αυτούς. Έπιασα λίγο την συζήτηση με τους γύρω, ήταν και κάτι ομορφούλες ταιλανδέζες εκεί δίπλα μου, πίστευαν ότι και εγώ ζούσα στην πόλη και τον ήξερα γι αυτό είχα πάει μιας που δεν ήταν τουριστικό το μαγαζί ούτε ευρύτερα γνωστό το live.

Ήταν η πρώτη μέρα (περίπου) ξεκούρασης μετά από κάπου 20 μέρες που γύρναγα σαν τον μουρλό, σχεδόν είχα τύψεις που δεν ήμουν ήδη στο κρεβάτι μου για να σηκωθώ νωρίς για την επόμενη. Κάτι η υγρασία της πρότερης βροχής, η χαμηλότερη θερμοκρασία σε σχέση με τον νότο, κάτι τα ποτάκια, η καλή μουσική, κάτι που είχα κοιμηθεί μπερδεμένα, ήμουν σε μία φάση "εδώ είμαστε, γουστάρω".

 

[turms]

μπαίνεις στο πνεύμα μου...άσε τα αρχαία k τους ναούς, k πιάσε τα mojito (και τα φαγητά)