Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Ε η ναυαρχίδα της χώρας είναι γνωστή, απλά δεν το ξέρουν οι περισσότεροι!

Που 'σαι Ναύαρχε, ελπίζω να το δούμε το ερχόμενο καλοκαίρι, θα χεις άλλη μία ευκαιρία.
Αλλιώς θ' αρχίσω να επιβεβαιώνω τις βάσιμες υποψίες μου πως «you have never been to Samos» όπως έλεγε και γνωστός Έλληνας Influencer...

 

[psilos3]

Οθωνοί – Διαπόντια νησιά

Επίσκεψη : Ιούνιος 2024

Διάρκεια: 1 ημέρα



Ακουμπισμένος στα ρέλια του πλοίου «Ευδοκία» των Διαποντίων νήσων έβλεπα μπροστά μου το νησί των Οθωνών, μ’ ένα πράγμα μόνο να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Την εικόνα από το παράθυρο του αεροπλάνου ενάμιση χρόνο πριν στο δρομολόγιο Μπέργκαμο – Κέρκυρα, ακριβώς πάνω απ’ το νησί αυτό, γράφοντας λακωνικά: «διακαής πόθος, από τους λίγους που μου ΄χουν μείνει πλέον στη νησιωτική Ελλάδα».
Και να που τώρα ήμουν έτοιμος να υλοποιήσω την υπόσχεση που ‘χα δώσει από τότε στον εαυτό μου, υπόσχεση πως όταν θα ξαναβρισκόμουν στην Κέρκυρα δε θα ήταν για άλλο λόγο πέρα απ’ τα Διαπόντια, με τους Οθωνούς να αποτελούν ένα ακόμη στόχο από τους μικρούς, ίσως αφελείς που θέτω κι έμενε να ολοκληρώσω:

Ακριτικά νησιά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της Ελλάδας!
Βορειότερο η Θάσος (1991,2008), ανατολικότερο το Καστελόριζο (2020), νοτιότερο η Γαύδος (2023) και φυσικά δυτικότερο νησί και σημείο της πατρίδας μας οι Οθωνοί, που ανοίγονταν στα μάτια μου.

Πάμε να δούμε λοιπόν παρέα ένα πολύ ωραίο νησάκι με τη δική του ξεχωριστή ιστορία.



Ημέρα πρώτη


Σαράντα μόνο λεπτά, τόσος ήταν ο χρόνος πλεύσης από την Ερείκουσσα μέχρι τους Οθωνούς, κάτι που δείχνει πόσο εύκολο είναι να κινείσαι μεταξύ των νησιών αυτών εφόσον φτάσεις ως εκεί.
Η μέρα βέβαια τα είχε τα μποφώρια της με αποτέλεσμα να μην απολαύσω τη διαδρομή ως ήθελα, καθισμένος αναγκαστικά στον εσωτερικό χώρο του πλοίου, μέχρι αυτό να ασφαλιστεί προσεγγίζοντας το λιμάνι των Οθωνών:

Ήπια έναν καφέ που τον είχα ανάγκη όσο περίμενα να ετοιμαστεί το σπίτι στην όμορφη και ήσυχη γειτονιά που θα έμενα. Η σκιερή του βεράντα ευνοούσε φυσικά για ένα πρώτο καλωσόρισμα με μια Corfu Lager:

Αφού μελέτησα λίγο τις συνθήκες κατάρτισα ένα πρόγραμμα προκειμένου να δω ότι περισσότερο μπορούσα απ’ το νησί, βγαίνοντας λίγο αργότερα για την πρώτη μου εξερεύνηση, στα στενάκια του χωριού και την παραλιακή, συναντώντας και το δημοτικό σχολείο:

Αρκετοί ήταν αυτοί που προτιμούσαν τελικά τα σκιερά μέρη από την θάλασσα, με τον αέρα να βοηθάει επιτέλους στην απομάκρυνση της ανυπόφορης ζέστης:

Δε συνέβη βέβαια το ίδιο με τις θαλάσσιες μετακινήσεις του νησιού με αποτέλεσμα να μη μπορέσω να δω την «Άσπρη άμμο», τη διασημότερη παραλία που προσεγγίζεται μόνο από θαλάσσης, μιας και ο άνεμος ήταν νότιος. Αρκέστηκα έτσι σε μια σύντομη βουτιά (μετά αμμοβολής) στη συμπαθητική παραλία του Μόλου:

Μπορεί ο ήλιος να χτυπούσε κατακέφαλα μιας και ήταν μεσημέρι, όμως έπρεπε να προχωρήσω, αρχικά προς την εκκλησία και το νεκροταφείο του νησιού που βρισκόντουσαν πλάι στο ανοικτό κι έρημο για καιρό μιας και είχε χορταριάσει γήπεδο μπάσκετ:

Προχώρησα με κατεύθυνση ανατολική, περπατώντας ως ένα σημείο που φαίνεται καλύτερα το άκρο του νησιού με τον φάρο, γυρνώντας ξανά προς τα πίσω προκειμένου να δω το μνημείο. Είχα ακούσει βέβαια την ιστορία για το υποβρύχιο «Πρωτεύς» που βυθίστηκε από Ιταλική νηοπομπή ανοικτά των Οθωνών στα τέλη του Δεκέμβρη του 1940, προλαβαίνοντας ωστόσο να εξαπολύσει την επίθεση του τορπιλίζοντας και βυθίζοντας ένα Ιταλικό πλοίο. Το μνημείο βρίσκεται εκεί από το 2015 για να τιμήσει τη μνήμη των 48 μελών του πληρώματος που χάθηκε στην τελευταία του περιπολία:

Παίρνοντας μερικές ανάσες στο σπίτι για λίγη ώρα περιμένοντας παράλληλα τον ήλιο να ξεκινήσει να πέφτει, ξαναβγήκα για το επόμενο εγχείρημα μου μετά τις έξι, αρχικά από τα στενάκια του οικισμού και κατόπιν παραλιακά:

Ήδη με γνώριζε κόσμος που είχαμε ιδωθεί απλά στο πλοίο ή νωρίτερα στο λιμάνι, καλησπερίζοντας με και ρωτώντας με αν χρειάζομαι κάποια πληροφορία. Αυτή είναι η μαγεία των μικρών νησιών, τα λέω καιρό και δε θα σταματήσω να τα λέω!

Εγώ βέβαια το μόνο που ήθελα ήταν να βρω την εκκίνηση του μονοπατιού που θα με οδηγούσε στα ψηλότερα του νησιού, κάτι που βάσει των οδηγιών που πήρα δεν ήταν τελικά τόσο απαιτητικό. Έτσι με τη φυσική σκιά ως σύμμαχο ξεκίνησα την ανηφορική μεν, εύκολη δε διαδρομή που ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα:

Οι εικόνες που έβλεπα ήταν μαγικές καθώς προχωρούσα μέσα στην κατάφυτη κοιλάδα που μου χάριζε τη δροσιά της καθιστώντας το περπάτημα κάπως πιο υποφερτό με τέτοια ζέστη:
Προφανώς και ήταν ο μόνος τρόπος μιας και δεν υπήρχε ούτε λεωφορείο, ούτε ταξί, αλλά και κανένας λόγος να νοικιάσω όχημα για μισή μέρα. Εκτός των άλλων ήταν και μια καταπληκτική πεζοπορική εμπειρία, απ’ αυτές που λατρεύω μόνο στα νησιά:

Με αυτές τις συνθήκες έφτασα επιτέλους στο «Χωριό», ιδιαίτερα χαρούμενος που αντίκρυζα τα πρώτα του σπίτια, με το μονοπάτι στο τέλος του να δυσχεραίνει λόγω των φυτών:

Χαλάλι το ιδροκόπημα που έριξα έχω να πω, μιας και η εμπειρία του να περπατάς σε τέτοια μέρη είναι φοβερή:

Θέλησα να κάνω μια διερευνητική βόλτα πριν καθίσω, ξεκινώντας από τα ψηλά του χωριού και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου:

Η πανοραμική θέα ήταν πολύ όμορφη, εντύπωση όμως μου έκανε το γεγονός της έντονης βλάστησης στον οικισμό, λόγο τον οποίο θα μάθαινα μερικές στιγμές αργότερα:

Αποφάσισα να κατέβω από άλλο δρόμο χαζεύοντας τα όμορφα σπιτάκια, η πλειοψηφία των οποίων βέβαια γνώριζε την εγκατάλειψη:

Είχε έρθει η ώρα (και πολύ άργησε) για ένα διάλειμμα δροσιάς, στο ένα καφενείο με το όνομα «Το στέκι του Μουρούνα» το οποίο είχα σταμπάρει φυσικά πολύ πριν πατήσω το πόδι μου στο νησί:

Ήπια τις μπυρίτσες μου ξέγνοιαστος συζητώντας με τον ιδιοκτήτη και τον γιο του, καταπληκτικοί άνθρωποι και οι δύο, μαθαίνοντας παράλληλα αρκετά για την ιστορία του νησιού, ως επί το πλείστον στενάχωρα πράγματα:

- Τι τα θες, σπίτι που κλείνει δε ξανανοίγει, οι γηραιότεροι φεύγουν, οι νέοι δεν έρχονται πια και γιατί να έρθουν.

- Βλέπεις που έχει γίνει ζούγκλα το χωριό; Δεν υπάρχει άνθρωπος να κλαδέψει ούτε καν τις ελιές, που για χρόνια αποτελούσαν το κύριο εισόδημα μας. Ήρθε κι ο «Καλλικράτης» μας κατέστρεψε εντελώς, έχουμε αφεθεί στις ορέξεις των διοικούντων της Κέρκυρας…

- Οι περισσότεροι που βλέπεις είναι μετανάστες κι έρχονται το καλοκαίρι στο νησί, κυρίως εξ’ Αμερικής. Το χειμώνα είμαστε δεν είμαστε 40 άτομα.

Σκεπτόμενος και προβληματισμένος με όσα έμαθα για τον τόπο κατέβηκα το μονοπάτι που μου υπέδειξαν στις 20:50, μιας κι αυτός ήταν ένας από τους κύριους σκοπούς της επίσκεψης μου στο χωριό πέρα απ’ το καφενείο.

Οι ντόπιοι λένε το πώς «άμα δεν έχεις δει το ηλιοβασίλεμα στο Χωριό στους Οθωνούς, δεν έχει δει το νησί». Κάτι θα ξέρουν:

Η θέα από το σημείο κόβει την ανάσα, σε μια εικόνα που μόνο τα ακριτικά νησιά της Άγονης Γραμμής μπορούνε να προσφέρουν, με αμέτρητα συναισθήματα να γεννούνται όπως είναι λογικό:
Μια παρέα Ιταλών τουριστών μ’ έβγαλε και μια αναμνηστική φωτογραφία με το φως βέβαια να μη βοηθάει στη λήψη. Χαλάλι, ήθελα να την έχω:

Όταν ολοκληρώθηκε το θέαμα του ήλιου που βούτηξε στα βαθιά νερά του Ιονίου πήρα τον πεντάλεπτο δρόμο της επιστροφής για το καφενείο. Ήθελα άλλη μία:

- Εδώ ήταν η διασκέδαση μας αγόρι μου, η πλατεία και οι ιστορίες που μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι τα βράδια, στην πλειοψηφία τους ναυτικοί, εποχές που ακόμα δεν είχε φτάσει ούτε καν το ηλεκτρικό στο νησί:

(Κύριε Κοσμά σε υπέρευχαριστώ και γραπτώς για όσα κουβεντιάσαμε. Χάρηκα και συγκινήθηκα παράλληλα, υπόσχομαι να επανέλθω για περισσότερα με το καλό).

Μπορεί να είχα την καλή θέληση να μείνω περισσότερο, μιας και τα κάρβουνα είχαν ήδη κάψει και τα σουβλάκια ήταν έτοιμα για τη σχάρα, ωστόσο δεν υπήρχε το περιθώριο για κάτι τέτοιο δυστυχώς, μιας και το σκοτάδι στο μονοπάτι θα το καθιστούσε απροσπέλαστο. Η εναλλακτική ήταν ο κεντρικός δρόμος, γύρω στα εννιά χιλιόμετρα πεζοπορίας πάλι με σκοτάδι, έτσι ουσιαστικά δεν υπήρχε:

Δίνοντας τον καλύτερο μου εαυτό στην κατάβαση και με το φακό του κινητού να βοηθάει στο τέλος έφτασα 35 λεπτά μετά στο παραλιακό χωριό ψωνίζοντας παράλληλα κάτι για φαγητό:

Η εικόνα των φωτιών στους δρόμους λόγω του «Άη Γιαννιού» μου θύμισε την παιδική μου ηλικία, όταν και ήταν ζήτημα τιμής κάτι ανάλογο σε κάθε γειτονιά του χωριού μου, πηγαίνοντας τις σκέψεις μου κοντά 30 χρόνια πίσω.

Ήταν το καλύτερο κλείσιμο μιας υπέροχης μέρας στους Οθωνούς, σκεπτόμενος όλα αυτά στη δροσερή βεράντα μου με την παρέα της βότκας που πάγωνε εδώ και ώρες στο ψυγείο…



Ημέρα δεύτερη – Αναχώρηση


Ο νησιώτικος αέρας βοήθησε στον υπέροχο ύπνο μου. Ξύπνησα νωρίς προκειμένου να κατέβω παραλιακά ώστε να προλάβω μερικές τελευταίες στιγμές, ένα καφεδάκι και κάτι να τσιμπήσω:

Η νηνεμία είχε επανέλθει σχετικά με τη θάλασσα στην παραλία του Μόλου να ναι λάδι, δυστυχώς όμως δε προλάβαινα την πολυπόθητη εκείνη την ώρα βουτιά:

Έπρεπε να πάρω τα πράγματα και να κατέβω στο λιμάνι, μιας και το «Ευδοκία» δεν αστειευόταν καθόλου με το πρόγραμμα, φτάνοντας για άλλη μια φορά στην ώρα του:

Απ’ το κατάστρωμα του λίγες στιγμές μετά αποχαιρετούσα τους Οθωνούς, νιώθοντας χαρά που κατάφερα να δω επιτέλους αυτό το νησάκι, προσμονή για τη συνέχεια που μου επιφύλασσε κάτι εξίσου καλό, μαζί με μια μικρή όμως στεναχώρια καθώς δε πρόλαβα να δω όσα ήθελα λόγω του περιορισμένου χρόνου.

Τίποτα δε μ’ εμποδίζει όμως στην κατάρτιση των πλάνων για την επιστροφή μου, εκεί, στο δυτικότερο σημείο της Ελλάδας...

 

[varioAthens]

Απο τους τελευταιους ανεγγιχτους προορισμους...

 

[thanos75]

Ηλιοβασίλεμα στο δυτικότερο άκρο της Ελλάδας ή σα να λέμε το τελευταίο σημείο της ελληνικής επικρατειας που αποχαιρετά το βασιλιά ήλιο είναι οι Οθωνοι! Υπέροχες φωτος και φαίνεται όμορφος τόπος! Btw, οι ακτές της Ιταλίας φαίνονται από εκείνο το σημείο?

 

[dammys]

Ρε ψηλέ μαγευτικό νησί οι Οθωνοί για άλλη μια φορά με εκπλήσσεις ευχάριστα..

Σου αξίζει το σύνθημα...εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ..κι ας είναι του Βάζελου..

Να σαι καλά!

 

[psilos3]

Απο τους τελευταιους ανεγγιχτους προορισμους...

Ανέγγιχτο ακριβώς, έως κι αφημένο στην τύχη του. Έρχεται κι ακόμα ένα τέτοιο, προσεχώς.

το τελευταίο σημείο της ελληνικής επικρατειας που αποχαιρετά το βασιλιά ήλιο είναι οι Οθωνοι! Υπέροχες φωτος και φαίνεται όμορφος τόπος!

Ακριβώς έτσι είναι. Όμορφος, φιλόξενος τόπος, σ' ευχαριστώ.

οι ακτές της Ιταλίας φαίνονται από εκείνο το σημείο?

Μου φαίνονται λίγο μακριά για να είναι ορατές, αλλά δε ξέρω, τουλάχιστον εγώ μια φορά δε θυμάμαι να είδα ακτές.

Ρε ψηλέ μαγευτικό νησί οι Οθωνοί για άλλη μια φορά με εκπλήσσεις ευχάριστα..
Σου αξίζει το σύνθημα...εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ..κι ας είναι του Βάζελου..
Να σαι καλά!

Σ' ευχαριστώ για όσα λες, ισχύουν απόλυτα, οι Οθωνοί είναι ένα μαγευτικό νησάκι που προκαλεί τις αισθήσεις. Νομίζω το βάζω λίγο παραπάνω από τα τρία των Διαποντίων, αλλά αυτά στον απολογισμό μετά και το επόμενο.

 

[psilos3]

Μαθράκι – Διαπόντια νησιά

Επίσκεψη : Ιούνιος 2024

Διάρκεια: 1 ημέρα



Θα ‘λεγε κανείς ότι το Μαθράκι ήταν η φυσική συνέχεια και μπήκε από σπόντα, μιας κι εφόσον πέρασα από τ’ άλλα δύο διασημότερα νησιά (όσο μπορεί να ευσταθεί ένας τέτοιος όρος για τα Διαπόντια) το λογικό ήταν να βάλω κι αυτό στο πρόγραμμα.

Όχι βέβαια, θα απαντήσω με σιγουριά, μιας και η εμπειρία μου τόσα χρόνια στα νησιά μ’ έχει διδάξει πάρα πολύ καλά πως πρέπει να τα βλέπω σαν ξεχωριστή αυτόνομη οντότητα, όπως πραγματικά δηλαδή είναι και όπως η λογική μου θεωρεί.

Ούτε καν οι κάτοικοι της Ερείκουσας ή των Οθωνών δε περίμεναν πως η διαδρομή μου θα συνεχιστεί στο Μαθράκι, να όμως που δε ξέρουν ότι εγώ τρέφομαι από την περιέργεια για μικρά, άγνωστα μέρη και νησιώτικες γωνιές που οι πληροφορίες μαζί με τις εικόνες γι’ αυτά σπανίζουν, ακόμα κι εν’ έτει 2024.

Μια μέρα σ’ ένα τόπο τόσο ιδιαίτερα ωραίο που μ’ έκανε να καταλάβω και να νιώσω πολλά μέσα σε λίγες μόνο ώρες που πατούσα τα χώματα του. Πάμε να δούμε πως.



Ημέρα πρώτη


Ακόμη μια κοντινή διαδρομή με το πλοίο, καθώς το Μαθράκι άρχισε να φαίνεται πλησιάζοντας το, σχεδόν με το που βγήκαμε απ’ το λιμάνι των Οθωνών:

Τριανταπέντε μόνο λεπτά μας πήρε, έτσι μέχρι ν’ ανέβω στο κατάστρωμα να βολτάρω και να βγάλω τις φωτογραφίες μου άκουσα κιόλας τη σειρήνα άφιξης του πλοίου, με την εικόνα του «άδειου» από οικήματα λιμανιού να με καλωσορίζει στο νησί:

Ευτυχώς μου ‘κοψε να πάρω τηλέφωνο τον άνθρωπο απ’ το δωμάτιο πριν ξεκινήσω τη βασανιστική όπως φαινόταν ανηφόρα φορτωμένος με τα πράγματα πίσω απ’ τη κοινότητα:

Θέλω ώρα ακόμα για να ετοιμαστώ μιας και είναι νωρίς, ανέβα μέχρι το Dolphin για καφέ ή κάνε καμιά βουτιά κι έρχομαι να σε πάρω, μου είπε στο τηλέφωνο ο Χ. κι εγώ άλλο που δεν ήθελα μιας και ήταν η πρώτη μου σκέψη. Το πόσο χάρηκα δε που βρέθηκα σ’ ένα καφενείο με αρκετούς ντόπιους του νησιού δε λέγεται! Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που έκανα πέρα τον φραπέ λίγη ώρα μετά και το γύρισα στις μπύρες. Καφενείο που εκτελεί και χρέη παντοπωλείου αλλά και ταβέρνας να τονίσω κάπου εδώ, μιας και μίνι μάρκετ δεν υπάρχει στο νησί. Άγονη γραμμή…

Ο ιδιοκτήτης ήρθε και με παρέλαβε νωρίς το μεσημέρι μ’ ένα ηλεκτρικό όχημα, για μια αστεία απόσταση 300 μέτρων στην ευθεία, παρόλο που είχα στο μυαλό μου ότι μένω κάπου στα ψηλά, το δωμάτιο ήταν σχεδόν πάνω στην παραλία. Έτσι αφού ετοιμάστηκα και τακτοποίησα κάποιες εκκρεμότητες της δουλειάς, βγήκα για την πρώτη μου βόλτα αλλά κυρίως τη πρώτη μου βουτιά:

Η παραλία ήταν πολύ ήσυχη, το κατάλυμα παρείχε ομπρέλες με σκιά, με το μπάνιο να είναι απολαυστικό παρόλο που είχε ένα κόντρα αεράκι που ανακάτευε λίγο τη θάλασσα. Έμεινα ένα διωράκι περίπου διαβάζοντας και χαλαρώνοντας, μέχρι που σηκώθηκα για να επιστρέψω ώστε να ετοιμαστώ για τον επόμενο μου στόχο:

Δεύτερη μέρα συνεχόμενη με πεζοπορία στα Διαπόντια, μιας κι όπως ανέλυσα αν δεν είσαι τυχερός να φιλοτιμηθεί κάποιος που περνάει να σε πάρει, άλλο όχημα πέρα απ’ τα δυο σου πόδια δεν υπάρχει, αποτελώντας το μόνο τρόπο να δω το νησί.

Πάλι καλά που ο κύριος όγκος της διαδρομής των 3,5 χιλιομέτρων που ξεκινούσα πλάι απ’ την παραλία που έκανα το μπανάκι μου ήταν ευθεία. Από την πάνω πλευρά η κατάφυτη πλαγιά και τα οικήματα με τις σκεπές θύμιζαν περισσότερο αλπικό τοπίο παρά ελληνικό νησί τολμώ να πω:

Εκτός από τη μεγάλη ευθεία του δρόμου βοηθούσε πολύ και η φυσική σκιά της ώρας που επέλεξα, βλέποντα παράλληλα τις εικόνες του ακριτικού αυτού νησιού, απέναντι από τις ακτές της Κέρκυρας:

Τα δύο χιλιόμετρα πέρασαν γρήγορα, φτάνοντας στο πρώτο σημείο που είχα οριοθετήσει, το άλλο εστιατόριο δηλαδή που βρίσκεται σε λειτουργία, οίκημα θα έλεγε κανείς παράταιρο με τη φυσική ομορφιά:

Τουλάχιστον η παραλία μπροστά του έδειχνε ωραία και δελεαστική, αν και το απόγευμα δε βοηθούσε για μια στάση προκειμένου να βουτήξω:

Κάπου εκεί ήταν που άρχισε και η δύσκολη ανηφόρα, προσπερνώντας αρχικά ένα νεκροταφείο οχημάτων, ανηφόρα που θα με οδηγούσε ένα χιλιόμετρο μετά στο Χωριό:

Η εικόνα και σ’ αυτό το μέρος ήταν παραπλήσια μ’ αυτή που είχα συναντήσει στους Οθωνούς ένα εικοσιτετράωρο πριν. Από τη μία πυκνή βλάστηση και αφρόντιστες ελιές:

Από την άλλη προσεγμένα σπιτάκια με πανέμορφες παραδοσιακές αυλές:

Ο σύντομος δρόμος με οδήγησε στην πλατεία και το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα που βρίσκεται εκεί:

Με τον απώτερο σκοπό μου ωστόσο να ναι άλλος, πιο συγκεκριμένα το καφέ – παντοπωλείο «Κεντρικόν» που ήθελα διακαώς να επισκεφτώ:

Αφού καλησπέρισα τους ντόπιους που καθόταν στη σκιερή και δροσερή αυλή του μπήκα μέσα προκειμένου να παραγγείλω αλλά και να φωτογραφίσω ακόμα ένα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο μέρος:

Προφανώς κι έπιασα ένα τραπέζι αμέσως μετά κάτω από την κληματαριά για να πιώ τις μπυρίτσες μου μετά από τόσο κόπο. Το γεγονός ότι άκουγα από 80χρονους μισά Ελληνικά – μισά Αγγλικά ήταν στην αρχή περίεργο, κατέληξε όμως στενάχωρο στ’ αυτιά μου αν αναλογιστεί κανείς ότι όλο αυτό ήταν απόρροια της μετανάστευσης στην Αμερική πρωτίστως κι έπειτα την Αυστραλία, έντονο στοιχείο των περισσοτέρων κατοίκων των Διαποντίων νήσων, που επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στην πατρίδα και τα σπίτια τους:

Θα καθόμουν πολύ ευχαρίστως για περισσότερες ώρες, έπρεπε όμως να επιστρέψω πριν βραδιάσει γιατί μετά το εγχείρημα θα ήταν δύσκολο. Χρησιμοποίησα γι’ αυτό το λόγο τον κεντρικό δρόμο αυτή τη φορά, θέτοντας ως στόχο να δω και τι απέμενε απ’ το έτσι κι αλλιώς μικρό νησάκι:

Δε συνάντησα οικισμούς όπως ίσως θα περίμενα, πιο πολύ μικρές γειτονιές με κάποια διάσπαρτα σπίτια στον κυριότερο όγκο της διαδρομής, που κατέληξε αρκετά λεπτά μετά στη θάλασσα και το κατάλυμα μου:

Ανανεωμένος ξαναβγήκα νωρίς το βραδάκι στο παραλιακό μέτωπο για βόλτα και συγκεκριμένο σκοπό φτάνοντας ξανά ως το καφενείο:

Κανείς δε μπορεί ν’ αντισταθεί βλέπετε σε μαγειρευτό παραδοσιακό φαγητό, όπως και σε μερικά ποτάκια αργότερα βλέποντας αγώνες του Euro. Το καλύτερο κλείσιμο μιας βραδιάς σ’ ένα τόσο ιδιαίτερα ωραίο μέρος…

Ημέρα δεύτερη – Αναχώρηση


Το πρωινό του Ιουνίου είχε σκεπάσει με σύννεφα την περιοχή των Διαποντίων, δίνοντας μια άλλη πιο απόκοσμη ίσως εικόνα στο όλο σκηνικό:

Ήπια με άνεση τον καφέ μου όσο περίμενα το «Ευδοκία» να φανεί στο μικρό λιμάνι, για το τελευταίο μου δρομολόγιο με το συγκεκριμένο πλοίο, αυτό της επιστροφής:

Εκεί ήταν που χαιρετήθηκα με τον Χ. ευχαριστώντας τον, ο οποίος είχε κατέβει στο λιμάνι παρέα με τον πρόεδρο της κοινότητας προβαίνοντας και στη σύσταση του. Τιμή μου!

• Πως σου φάνηκε το νησί μας συνονόματε;
• Εξαιρετικό, όπως το φανταζόμουν και το περίμενα. Θα ξανάρθω.
• Όχι μόνο να ξανάρθεις, να μας στείλεις κι άλλους σε παρακαλώ, τα βλέπεις, πέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι και καταβάλουμε μεγάλο αγώνα.
• Να ‘σαι σίγουρος πρόεδρε, όλο και κάποιοι θα με διαβάσουν και θα ψηθούν.

Λίγα λεπτά μετά ποχαιρετούσα το Μαθράκι με χαμόγελο, ιδιαίτερα φορτισμένος μετά αυτόν τον τελευταίο διάλογο, ακούγοντας παρόμοιες για πολλοστή φορά σ’ ένα τέτοιο μέρος, σ’ ένα ακριτικό νησί της Άγονης Γραμμής.

Άφηνα τα Διαπόντια πίσω μου το ένα μετά το άλλο, πιάνοντας την Κέρκυρα 3,5 ώρες μετά που στα μάτια μου έμοιαζε μετά από τόσες μέρες στα μικρά όχι σαν απλά ένα νησί, αλλά ως ολόκληρο κράτος.

Αν θα επιστρέψω;
Μα είμαι πλέον σίγουρος γι’ αυτό…

 

[gkalla]

Πανέμορφα νησάκια. Πρασινάδα, ωραίες παραλίες, εξαιρετικά νερά και το κυριότερο μέρη που δεν τα έχει αλλοιώσει σχεδόν καθόλου ο τουρισμός. Το «καταφρονεμένο» Ιόνιο στα καλύτερά του!
Μπράβο Γιάννη!

 

[thanos75]

Αν θα επιστρέψω;
Μα είμαι πλέον σίγουρος γι’ αυτό…

Ε...τώρα που έχεις τα κονε με το πρόεδρο, αλίμονό σου αν δεν ξαναπάς . Εάν μάλιστα βρεθούμε 10 νοματαιοι (ε...συμφορουμιτες ήθελα να πω) και πάμε του χρόνου Μαθρακι, σε βλέπω και στο συνδυασμό του στις επόμενες δημοτικές εκλογές

Edit: Τώρα διαπίστωσα ότι τα Διαποντια νησιά υπάγονται στο Δήμο Κεντρικής Κέρκυρας . Άρα ο πρόεδρος ουσιαστικά είναι πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος Μαθρακιου και όχι τρόπο τινά δήμαρχος

 

[apodrasi]

Ναι μεν αλλά. Και μικρά οικήματα είδα, και πλοίο της γραμμής πηγαίνει απ' το Διαφανι, καθώς επίσης μπορείς και να διανυκτερεύσεις αν το λέει η καρδιά σου κι έχεις προμήθειες & εξοπλισμό.

Εε, αφού μετράς Σαρία, έχεις να πας ή να μετρήσεις και Άγιο Μηνά Κορσεών, Σαμιοπούλα, Λιχαδονήσια. Και πιο πρόσφατα κατοικημένα ήταν και ίδιο οργανωμένο τρόπο μετάβασης έχεις με καΐκι, μη σου πω πιο συχνά δρομολόγια.
Βάλε και Ρω και Αλιμνιά στο πρόγραμμα, που αγαπάς Δωδεκάνησα.
Από τα ιστορικού ενδιαφέροντος, πάλι, Δήλο οπωσδήποτε! Και Μακρόνησο. Άντε, τη Γυάρο σού τη χαρίζουμε.
Ίμβρο και Τένεδο;
Αλλιώς τι θα έχουμε να διαβάζουμε από νησιά του χρόνου;

μερικανησιά που είναι γύρω απ' τη Σάμο για να φαίνεται η Σάμος,

Ψέματα; Ωστόσο σύ είπας, εμείς Νάρκισσοι δεν είμαστε.

ελπίζω να το δούμε το ερχόμενο καλοκαίρι, θα χεις άλλη μία ευκαιρία.

Η ευκαιρία όλη δική σου, αλλά βάζω στοίχημα πως δεν θα το δεις, γιατί σου έχει καθήσει να μη θέλεις να το δεις. Ή επειδή υπηρέτησες Λέσβο που είναι ταμ τακίμ (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Πέρα από τις πλάκες, να είσαι καλά να πατάς και να χαίρεσαι τα νησιά μας! Ευχαριστούμε!