Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[isabelle]

Τι υπέροχες αυτές οι φωτογραφίες!!! Οι σιλουέτες των δέντρων σχεδόν εξαϋλωμένες. Λες και έγιναν από πινέλο ζωγράφου!

Έγιναν από κάτι καλύτερο: Από την φωτογραφική δεινότητα του Hydronetta!

 

[Rosa]

Iσαβέλλα οι φωτό από τα χωράφια τα σπάνε και ο Ζυρίνης με τις πατάτες ακόμη περισσότερο (ακόμη δεν έχω βρει ποιον μου θυμίζει θα σπάσω το κεφάλι μου).

Βρε, μπας και σου θυμίζει, στο ελαφρώς ξώφαλτσο, αυτόν εδώ? (μορφές και οι δυο, αλλά ο δικός μας είναι και παίδαρος!)

 

[isabelle]

ο δικός μας είναι και παίδαρος!)

Είσαι φιλή λέμε!

 

[hydronetta]

Έγιναν από κάτι καλύτερο: Από την φωτογραφική δεινότητα του Hydronetta!

Και του Adobe Camera Raw για να είμαι ειλικρινής

 

[isabelle]

Και του Adobe Camera Raw για να είμαι ειλικρινής

Ναι, αλλά κι αυτό δεν αποδίδει παρά στα έμπειρα χέρια ενός καλλιτέχνη!

 

[Yorgos]

Βρε, μπας και σου θυμίζει, στο ελαφρώς ξώφαλτσο, αυτόν εδώ? (μορφές και οι δυο, αλλά ο δικός μας είναι και παίδαρος!)

Όχι άλλον μου θυμίζει, αλλά κοντά έπεσες. Νομίζω ότι μου θυμίζει (βασικά τα μάτια του) κάποιον διάσημο λατινοαμερικάνο ή Ιρανό/ Μέσης Ανατολής είναι πολύ χαρακτηριστικά, απίθανο μου φαίνεται να μην του το έχουν ξαναπεί, από χτες έχω σπάσει το κεφάλι μου. Τέλος πάντων, ας μη χαλάω την ιστορία με ανούσιες σπαζοκεφαλιές.

 

[hydronetta]

Στο δρόμο για τους Kalash (πέρασμα Shandur)

Χουζούρεψα όσο δεν έπαιρνε κάτω από τις παχιές κουβέρτες, αλλά στο Πακιστάν δεν βρίσκεσαι για χαλαρωτικές διακοπές. Ούτε κοκοφοίνικες, ούτε πρωινό στο beach bar. Τσαγάκι και πιτούλες chapati με ιχνοστοιχεία βουτύρου και μαρμελάδας στην τραπεζαρία με την σουρρεαλιστική διακόσμηση με κυρίαρχο στοιχείο ευσεβείς μαντηλοφορούσες κορασίδες με φόντο την Kasbah της Μέκκας.

Με το ξημέρωμα κινήσαμε να πατήσουμε τα 3,700 μέτρα στο ορεινό πέρασμα Shandur και να κατηφορίσουμε προς τη πόλη Chitral πριν βρεθούμε στις κοιλάδες των Kalash. Ένα διήμερο ταξίδι παρά τη φαινομενικά κοντινή απόσταση.

Το τοπίο είχε μεταμορφωθεί πια. Αφήσαμε τα φαράγγια και τις κοίτες των ποταμών για να βρεθούμε σε οροπέδια με χαμηλή βλάστηση κι όλο πιο λιγοστά δέντρα.

Παρά το υψόμετρο και τις υποφαινόμενες αντίξοες συνθήκες, το αποτύπωμα του ανθρώπου πάντα παρόν.

Μικρές κοινότητες, λιγοστές γενειοφόρες παρουσίες,

αλλά κι εντυπωσιακά σχολικά συγκροτήματα για τους μικρούς μαθητές.

Είχαμε φτάσει πια στην εσχατιά του ασφάλτινου οδοστρώματος σε μια μικρή λίμνη που καθρέφτιζε αδιατάραχτη τα τριγύρω βουνά, απ'όπου αποχαιρετίσαμε τη πανοραμική θέα στις υποκείμενες κοιλάδες με τους ποταμούς σαν φλέβες να διέτρεχουν το σώμα της γης.

Ο νεαρός ποιμένας που σαλάγαγε τα πρόβατα μάλλον αδυνατούσε ν'αντιληφθεί γιατί αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις μηχανές φωτογραφίζουν τα ζωντανά του μετά μανίας και μάλιστα σε σημείο που να τον καταδιώκουν κιόλας. Λύσσα κακιά, να τραβηχτεί εκείνη η καλή φωτογραφία που τα πρόβατα να συγχρωτίζονται κάπως, ο ποιμήν να δένει στο πλάνο έέέέτσι κι όλα μαζί να φοντάρουν στο βουκολικό τοπίο του ορεινού Πακιστάν. Ούτε ορεινούς γορίλλες να φωτογραφίζαμε….

Κι ένας γάϊδαρος που…μουλάρωσε καταμεσίς του δρόμου​

Πήραμε πια τον ανηφορικό χωματόδρομο

για να ξανασυναντήσουμε διάσπαρτους οικισμούς όπου οι άνθρωποι πάλευαν για τον υποτυπώδη επιούσιο, σκάβοντας το χώμα, μεταφερόντας ξύλα ή επιβλέποντας τα ζωντανά που έβοσκαν στο χορτάρι. Τουλάχιστον η φύση εδώ δεν τους στέρησε το αγαθό του νερού, αν και στο Πακιστάν αυτό είναι ευλογία και κατάρα μαζί.

Aκολουθώντας αρχαία μονοπάτια… ​

Στα τελευταία σπίτια πριν το ορεινό πέρασμα, εντοπίσαμε εκ νέου γιακ. Η αρχική μου εντύπωση δεν αμβλύνθηκε και παρότι εξακολουθούσαν να μου φαίνονται περισσότερο σαν μαλλιαρές γελάδες με εξτένσιονς, εντούτοις αναλώθηκα σ'ενα φωτογραφικό σαφάρι παλεύοντας να τις απαθανατίσω στην πιο ναζιάρικη πόζα. Αλλά τα τετράποδα ουδόλως ενδιαφέρονταν για καριέρα φωτομοντέλου κι έτσι είτε από σνομπισμό είτε από ενόχληση, μου γυρνούσαν μονίμως τα οπίσθιά τους.

Την ίδια ώρα βέβαια η Ισαβέλλα με το προνόμιο του θήλεως φύλου, σύναπτε σχέσεις με τις βοσκοπούλες τραβώντας ΚΑΙ αποκλειστικές φωτογραφίες τους, γεγονός που με κάνει ακόμα να σιγοβράζω από το κακό μου και με ωθεί να επανεξετάσω την απειλή μου περί ανωνύμου γράμματος στους γονείς της ότι το ταξίδι στο “Λαντάκ” ήταν φούμαρα κι εκείνη φλέρταρε με τους Ταλιμπάνους στο Πακιστάν!

Αποχαιρετήσαμε τους κτηνοτρόφους, βρεθήκαμε πια εκεί που κυριαρχούν μόνο τα γιακ βόσκωντας μειλήχια το χαμηλό χορτάρι και πίνουν γάργαρο νερό,

για να κινηθούμε πια στις παρυφές του ορεινού περάσματος με το χιόνι να μας συντροφεύει και στο επίπεδο του εδάφους πια.

Η καρτποσταλική λιμνούλα που πρωτοαντικρύσαμε ήταν ειδυλλιακή, η απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση, αν δεν ….

κάνοντας χαβαλέ με τον ένοπλο που ήταν μόνιμη συνοδεία…​

αν δεν διαπιστώναμε ιδίοις όμμασιν ότι επρόκειτο για την λίμνη... των οργίων. Τα βατράχια επιδίδονταν σε μια φρενίτιδα ζευγαρώματος ή μάλλον ρωμαϊκού οργίου μετά κλωτσοπατινάδας μεταξύ των αρσενικών.

Το οροπέδιο-πέρασμα Shandur, γνωστό και σαν η “κορφή του κόσμου” στα 3700 μέτρα υψόμετρο, είναι το φυσικό σύνορο των επαρχιών Gilgit Blatistan και Khyber Pakhtunkhwa και γνωστό διεθνώς για τον ετήσιο αγώνα πόλο που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις αρχές Ιουλίου κι αγωνίζονται αντίπαλες ομάδες των δύο επαρχιών.

Το τουρνουά φημίζεται διότι το πόλο παίζεται όπως στην αρχική του μορφή κανά αιώνα πριν, χωρίς κανόνες ή μέτρα ασφαλείας (κράνη, περικνημίδες αλόγων είναι ανύπαρκτες). Κυνηγάνε, βαράνε τη μπάλλα κι όποιον πάρει ο χάρος. Ως εκ τούτου η κερκίδα με πλήθος ανδρών (εννοείται) κι από τις δύο επαρχίες παθιάζεται και παίρνει φωτιά.

Την εποχή που βρεθήκαμε ο χώρος του γηπέδου έστεκε βουβός, μόνη παρουσία μια στρατιωτική βάση με συνοριοφύλακες (μιας κι αλλάζαμε επαρχία). Μαζί κι ένα υποτυπώδες τεϊποτείο σ'ένα υποστατικό όπου κάναμε τη στάση για να ξεμουδιάσουμε, ν'απολαύσουμε το afternoon tea και για να πάρουμε βαθειές εισπνοές βουνίσιου αμόλυντου αέρα, μαζί με εκατοντάδες γιακ που ξαμολύθηκαν μασουλώντας το ανοιξιάτικο χορτάρι.

Mην ξανακούσω για ταλαιπωρία! Μέχρι χαλαρωτικό μασάζ περιλαμβανόταν στις υπηρεσίες του πρακτορείου​

Ευδαιμονία, ενθουσιασμός, χαλάρωση στην ομάδα, ώσπου το χαμόγελο έσβησε στα χείλη μας σαν κάναμε τη κίνηση να περάσουμε το συνοριακό φυλάκιο προς την επαρχία Khyber Pakhtunkhwa εγκαταλείποντας πια εκείνη του Gilgit Baltistan που μας χάρισε μοναδικές εικόνες.

“Δεν περνάτε χωρίς άδεια” δήλωσε στεγνά ο συνοριοφύλακας.

“Άδεια από ποιόν;”

“Πρέπει να λάβει γνώση ο περιφερειάρχης της Khyber Pakhtunkhwa και να δώσει σχετική προφορική άδεια για να συνεχίσετε, αλλά τώρα είναι αδύνατον να επικοινωνήσουμε γιατί βρίσκεται σε meeting”

Ο Amir έπιασε το μπιρι μπιρι με τον συνοριοφύλακα που έμοιαζε αμετακίνητος, αυτό το meeting του περιφερειάρχη φάνταζε ατέλειωτο κι εμείς ξεροσταλιάζαμε μοιρολογώντας ότι αν δεν βρεθεί λύση θα βραδιαστούμε στο πουθενά και θα καταψυχθούμε τη νύχτα αφού δεν υπήρχαν κατάλληλες υποδομές.
Ο Amir πάντα αρωγός, πήρε τη κατάσταση στα χέρια του κι έτρεξε στην στρατιωτική βάση. Αφού πέρασε μιάμιση ώρα μαρτυρικής αναμονής, κατέφθασε περιχαρής με το πολυπόθητο ΟΚ της ανωτέρας αρχής.
"Τυχεροί είμασταν" σχολίασε. "Ένα γκρουπ Αυστραλών ξεροστάλιασε εδώ για 3 ώρες περιμένοντας άδεια!"

Η συνοριομπάρα σηκώθηκε, κι αφού προσπεράσαμε την παγωμένη λίμνη Shandur,

αρχίσαμε πια να κατηφορίζουμε προς τις κοιλάδες της αντίπερα πλευράς.

Είμασταν πια στην επαρχία με το όνομα γλωσσοδέτη Khyber Pakhtunkhwa κι ευθύς ο Amir άρχισε να εκθειάζει τις ομορφιές της καθώς ήταν γνήσιο τέκνο της.
Ομολογώ ότι αν δεν είχαν προηγηθεί οι μέρες στο Skardu και την Hunza με τα εκπληκτικά τοπία θα ξεστομίζαμε κι εδώ αρκετά θαυμαστικά, αλλά αν έχεις δει τα καλύτερα γίνεσαι πιο επιλεκτικός.

Ο περιποιημένος οικογενειακός ξενώνας σ'ένα χωριουδάκι πάνω στη διαδρομή, μας φιλοξένησε για το βράδυ. Το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν πλέον παρελθόν για μια τεράστια περιοχή καθώς το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που εξασφάλιζε το αγαθό αυτό υπέστει καταστροφή από τις πλημμύρες της προηγούμενης χρονιάς. Έτσι βασιστήκαμε στη γεννήτρια για λίγες ώρες ίσα για να γευματίσουμε. Αργότερα σαν νύχτωσε για τα καλά στο κήπο, αφεθήκαμε μόνο στο φως των αστεριών. Ο Amir όντας στην γενέτειρα επαρχία και καλά δικτυωμένος, μας είχε υποσχεθεί ότι εκείνο το βράδυ θα κυλούσε μετά μουσικής. Τη μουσική με παραδοσιακό έγχορδο συνοδεία τυμπάνου, ανέλαβε η κεφαλή του χωριού. Παραδωμένοι οι ντόπιοι της παρέας στη μελωδία των στίχων απ'τη βραχνή φωνή του αοιδού, προφυλαγμένοι από αδιάκριτα βλέμματα στην αυλή του ξενώνα, σερβίρισαν σφηνάκια από τοπικό αλκοολούχο ποτό που θύμιζε τσίπουρο. Η νομοτέλεια του Ισλάμ πήγε περίπατο μπρος στη παράδοση του τόπου.

Με τη αυγή καλύψαμε πια τα τελευταία χιλιόμετρα της απόστασης ως την πόλη Chitral.

Ευκαιρία να απαθανατήσουμε για πολλοστή φορά τα απίστευτα πακιστανικά φορτηγά, αλλά αυτή τη φορά και εκ των έσω. Ασήμια, χαϊμαλιά, χαλιά, ανεμιστήρας οροφής, σκέτο φολκλόρ!!!

Στο Chitral ήταν απαραίτητο να δηλωθούμε (ως αλλοδαποί) στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου γίναμε δεκτοί με περισσή ευγένεια και να πάρουμε τις σχετικές άδειες-διαπιστευτήρια στα οδικά μπλόκα.

Τουριστική κίνηση αλλοδαπών κατ'ετος στη περιοχή, τροφή για ποικίλα σχόλια​

Όσο περιμέναμε να ολοκληρωθεί η απαραίτητη γραφειοκρατία, η Ισαβέλλα βρήκε ευκαιρία να στείλει χαιρετίσματα από την ...Ινδία στους οικείους της σ'ένα ίντερνετ καφέ, κι εγώ με τον Κώστα να περιφερθούμε χαλαρά στα τριγύρω στενά καδράροντας φιγούρες και γενειοφόρες φυσιογνωμίες στο σκόπευτρο των μηχανών μας.

​

Με τις πολυπόθητες άδειες ανά χείρας, κι ενώ η Ισαβέλλα για μια φορά είχε αποσοβήσει τον κίνδυνο να τα ρουφιανέψω όλα προκαλώντας πολλαπλά εγκεφαλικά στους οικείους της, είμασταν πια έτοιμοι για τον έτερο πολυπόθητο στόχο του ταξιδιού μας: τους Kalash!

Βουβή επαιτεία​

 

[mikrh tsopana]

Δε θέλω να φανώ λιγούρα αλλά τί μάτια είναι αυτά! Στην 5η φωτογραφία από το τέλος. (το μονόφρυδο ασχολίαστο)

 

[isabelle]

Αχά! Άρχισαν πάλι οι απειλές κατά της ζωής των υπερήλικων γονιών μου, κι όλα αυτά από γουρουνίσια ζήλια για δυο-τρεις ψωροφωτό από δυο ψωροβοσκοπούλες ; Εγώ τι να πω που δεν άφησες τίποτε, μα ΤΙΠΟΤΕ που να μην το ξέσκισες!

Αλλάχ μου μπιραλλάχ μου, τι ανάρτηση έπος είναι αυτή;

 

[isabelle]

Δε θέλω να φανώ λιγούρα αλλά τί μάτια είναι αυτά! Στην 5η φωτογραφία από το τέλος. (το μονόφρυδο ασχολίαστο)

Και πού να δεις τον δάσκαλο στο σχολείο των Καλάς (όχι τα μάτια, όλο το πακέτο μαζί).

 

[hydronetta]

Αχά! Άρχισαν πάλι οι απειλές κατά της ζωής των υπερήλικων γονιών μου, κι όλα αυτά από γουρουνίσια ζήλια για δυο-τρεις ψωροφωτό από δυο ψωροβοσκοπούλες ; Εγώ τι να πω που δεν άφησες τίποτε, μα ΤΙΠΟΤΕ που να μην το ξέσκισες!
Αλλάχ μου μπιραλλάχ μου, τι ανάρτηση έπος είναι αυτή;

Κι αν τις δω αναρτημένες σε κάποιο ποστ θα γίνω πρασινογκρί από το κακό μου

 

[isabelle]

Υποψιάζομαι ότι ελάχιστοι θα την προσέξουνε μέσα στον καταιγισμό εντυπωσιακότερων σε πρώτη ματιά εικόνων, γι αυτό και την επισημαίνω. Άσε που χρειάζεται οπωσδήποτε προβολή σε μεγάλη οθόνη για να εκτιμηθεί δεόντως. Ίσως πάλι ακόμα κι αυτό να μην αρκεί, και να χρειάζεται επίσης να έχει κανείς επίγνωση του ύψους από πάνω και του χάους από κάτω. Να έχει δηλαδή δει τον τόπο με τα μάτια του. Ειλικρινά δεν ξέρω αν και πώς αυτή η φωτό μιλάει σε τρίτους, εμένα πάντως με συγκινεί ιδιαίτερα. Πολύ περισσότερο που ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ καθώς για πολλοστή φορά το γουρούνι είχε επιλέξει το ¨καλό" (τυχερό) παράθυρο.