travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.947
- Likes
- 17.097
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Βόλτες στη Λεόν και επίσκεψη στο ηφαίστειο Telica.
Στη Λεόν ήταν το μόνο κατάλυμα στο οποίο είχαμε πρωινό. Αν και σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς είπαμε να μη φύγουμε και να το δοκιμάσουμε. Το σερβίριζαν στις 7:30. Πήγαμε, κι αυτό το οποίο έδιναν ήτανε μία κούπα καφές και ένα πιάτο που είχε μέσα ένα αυγό μάτι και μία δεκαριά κομματάκια από διάφορα φρούτα. Δεν άξιζε τον κόπο να περιμέναμε καθόλου για ένα τέτοιο πρωινό. Εγώ πάντως το έφαγα. Μετά από σχεδόν 20 μέρες έτρωγα αυγό. Σε άλλα ταξίδια που είχαμε πρωινό, τρώμε κάθε μέρα τουλάχιστον δύο.
Πάντως εμείς στις 8 ήμασταν στο δρόμο για μία πρωινή βόλτα στην πόλη. Είδαμε στο κέντρο της όσα δεν είχαμε προλάβει να δούμε το προηγούμενο απόγευμα. Τα βασικά που είχε η πόλη ήταν εκκλησίες. Είχε και άλλα ωραία κτίρια τα οποία είχαν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή σε κυβερνητικά κτίρια. Είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτα περίπου μέχρι τις 12:00 και μετά να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο και στις 13:00 να φύγουμε για να πάμε στο σημείο που είχαμε ραντεβού (μπαρ ήταν βασικά) για να πάμε να δούμε το ηφαίστειο Telica.
Στο πρόγραμμα που είχα γράψει λέω: Τα ενδιαφέροντα της πόλης είναι: Museo de Arte, Catedral, Museo de Leyendas y Tradiciones, Iglesia de la Recoleccion, Iglesia Dulce Nombre de Jesus el Calvario (είναι μέσα στην πόλη, Calle Central Ruben Dario, όχι μια άλλη 40 χλμ μακριά που δίνει η Google), El Fortin de Acososco (είναι ένα μικρό φρούριο λίγο έξω από την πόλη). Μόνο τα μουσεία δεν είδαμε (ως συνήθως) και το τελευταίο.
Στη βόλτα που κάναμε είδαμε κοντά στο κέντρο ένα ξενοδοχείο με το όνομα Hellenica. Ήταν σαφές ότι είχε Έλληνες ιδιοκτήτες. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα και να ρωτήσουμε. Μόλις μπήκαμε εμφανίστηκε ένας κύριος ο οποίος μας χαιρέτησε με το κλασικό ελληνικό «γεια σας», αφού κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες. Ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και ονομάζεται Γιώργος. Καθίσαμε περίπου 20 λεπτά και λέγαμε διάφορα. Κυρίως όμως λέγαμε γιατί έφυγε εκείνος από την Ελλάδα και ήρθε στην Νικαράγουα. Δεν μας απάντησε με σαφήνεια αλλά και εμείς δεν τον ρωτήσαμε με επιμονή. Όμως πρέπει να γεννήθηκε στην Νικαράγουα και να ζούσε όταν ήταν μικρό παιδί με τους γονείς του. Πήγε στην Ελλάδα μέχρι τα τριάντα κάτι του και επέστρεψε. Είχε καλή διάθεση για κουβέντα αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε.
Πήγαμε στον καθεδρικό και πληρώνοντας περίπου 3€, ανεβήκαμε στην ταράτσα για να δούμε τη θέα από εκεί επάνω. Ο Γιώργος μας είπε ότι γίνεται αυτή η επίσκεψη και νάναι καλά. Εκτός όμως από τη θέα είχε ενδιαφέρον που είδαμε και το πώς ήταν διαμορφωμένη η ταράτσα αυτή.
Όπως το είχαμε σκεφτεί, μετά και από αυτή την επίσκεψη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Στις 1:30 είχαμε ξαναγυρίσει στο μπαράκι και εστιατόριο που είχαμε την εκδρομή στο ηφαίστειο Τελίκα. Το προηγούμενο βράδυ που πήγαμε να πληρώσουμε την προκαταβολή, υπήρχαν μόνο άλλα δύο άτομα εκτός από εμάς στο γκρουπ. Εκείνη την ώρα όμως μαζεύτηκαν συνολικά 7 άτομα, εκ των οποίων ήταν δύο ζευγάρια γυναικών και ένας μόνος του Καναδός. Οι δύο γυναίκες ήταν από τη Γαλλία και οι άλλες δύο από την Ελβετία, αλλά όλες μιλούσαν γαλλικά. Το ίδιο και ο Καναδός, αφού καταγόταν από το Κεμπέκ αν και ήταν πολύ μελαχρινός.
Μπήκαμε σε ένα μεγάλο τζιπ και λίγο πριν τις 2:30 αναχωρήσαμε για το ηφαίστειο. Τα πρώτα 20 χιλιόμετρα ήταν σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο αλλά μετά μπήκαμε σε χωματόδρομο. Τα ίδια τα καλά δηλαδή με την προηγουμένη. Τούτη τη φορά ο χωματόδρομος ήταν καλούτσικος στα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα, αλλά μετά όσο προχωρούσαμε χειροτέρευε. Και εάν χθες ανέβηκα στο ηφαίστειο με το αυτοκίνητο που έχω νοικιάσει, σήμερα δεν θα μπορούσα να προχωρήσω σε καμία περίπτωση, αφού ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Άρα καλά κάναμε και πήγαμε με αυτό το πρακτορείο και χαλάλι τα 45 δολάρια που πλήρωσε έκαστος.
Στις 4:00 φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής με το αυτοκίνητο και αμέσως ξεκινήσαμε την ανάβαση με τα πόδια για το ηφαίστειο. Το μονοπάτι ήταν αρκετά καλό και σε 45 λεπτά είχαμε φτάσει στον κρατήρα του ηφαιστείου. Όμως δεν φαινότανε καθόλου ο κρατήρας γιατί πυκνοί καπνοί έβγαιναν από μέσα. Μάλιστα έγινε μία εντυπωσιακή έκρηξη όσο ήμασταν εκεί, χωρίς όμως να ακούσουμε θόρυβο, και πετάχτηκε μαύρος καπνός από το εσωτερικό. Ήταν υπέροχο να βρισκόμαστε στο χείλος του κρατήρα και από μέσα να βγαίνουν οι καπνοί αυτοί. Δεν θυμάμαι να μου είχε ξανατύχει τέτοια περίπτωση.
Αφού τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες προχωρήσαμε παρακάτω. Ίσως φοβόταν ο οδηγός μας να μάς αφήσει εκεί περισσότερο. Άλλωστε προχωρήσαμε για να μπορέσουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αυτό έγινε γιατί στο σημείο που αρχικά αντικρίσαμε τον κρατήρα δεν φαινόταν ο ήλιος που ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν.
Προχωρώντας αλλά 15 με 20 λεπτά ο ήλιος φαινόταν, αν και ήταν αρκετά ψηλά ακόμα για να περιμένεις να δύσει και να δεις το ηλιοβασίλεμα. Όμως ήταν ωραία εκεί και περιμέναμε μία ώρα μέχρι να κρυφτεί πίσω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αφού έχουμε δει ηλιοβασιλέματα πιο ωραία, κυρίως στη χώρα μας. Είναι αλλιώς όμως να κάθεσαι δίπλα σε ένα μεγάλο ηφαίστειο και από τη μια να βλέπεις τους καπνούς του και από την άλλη μεριά τον ήλιο που έδυε. Κάθε τόσο φαινόταν καπνοί από το ηφαίστειο να έρχονται από τη μεριά του κρατήρα. Αυτή η μια ώρα χαλάρωσης και αναμονής εκεί ήταν όμορφη.
Αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, να προλάβουμε όσο γίνεται λίγο φως γιατί είχαμε μία ώρα περπάτημα. Αρχικά προχωρήσαμε προς τον κρατήρα από το ίδιο μονοπάτι που είχαμε περάσει λίγο πριν. Όταν πλησιάζαμε ξανά στον κρατήρα ακούσαμε έναν μεγάλο θόρυβο, σαν έκρηξη, και καταλάβαμε ότι όντως έγινε μία έκρηξη στο ηφαίστειο. Ήταν λίγο τρομακτικό γιατί δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό. Όμως κι αυτό ήταν εντυπωσιακό: να είσαι δίπλα σε ένα ηφαίστειο που γίνονται εκρήξεις!
Συνεχίσαμε λοιπόν το περπάτημα για την επιστροφή μας και φυσικά μετά από μισή ώρα, ίσως και λιγότερο, ανάψαμε τους φακούς είτε τα κινητά μας τηλέφωνα. Η κάθοδος έγινε από ένα ελαφρώς διαφορετικό μονοπάτι και ήταν αρκετά δύσκολη, ειδικά επειδή ήταν νύχτα. Εγώ σχεδόν συνεχώς κρατούσα τη Ντίνα από το ένα χέρι. Στο άλλο είχα τον φακό του τηλεφώνου μου. Αφού καταφέραμε και κατεβήκαμε χωρίς κάποιο ατύχημα, πάλι καλά. Οι υπόλοιποι του γκρουπ ως νεότεροι δεν είχαν θέμα.
Στις 19:00 φτάσαμε στον κακό χωματόδρομο, που εκεί μας περίμενε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε. Μέσα στη νύχτα η επιστροφή φάνηκε πιο εύκολη. Μπορεί να έγινε αυτό επειδή ήταν και κατηφόρα. Λίγο μετά τις 20:00 φτάσαμε στο μπαρ απ’ όπου ξεκινήσαμε όλη αυτή την ιστορία και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Σίγουρα όλοι ήμασταν ζαλισμένοι.
Μέσα στο ποσόν που πληρώσαμε τη δραστηριότητα αυτή, συμπεριλαμβανόταν και βραδινό φαγητό, αναψυκτικό ή μία μπύρα. Εγώ παράγγειλα μοσχαρίσιο κρέας με φασόλια και ρύζι, ενώ η Ντίνα σκέτο μοσχαρίσιο κρέας. Δεν ήταν καθόλου άσχημα. Εκτός από το φαγητό σου προσέφεραν και μία μπλούζα, που φυσικά ήταν μέτριας ποιότητας, με το λογότυπο της εταιρείας Volcano Days. Στην πλάτη γράφει: TODAY IS GONNA BE A VOLCANO DAY. Δεν είχαμε μεγάλη διάθεση να μείνουμε με την υπόλοιπη παρέα με την οποία δεν δέσαμε και τόσο (κυρίως λόγω του λίγου χρόνου που περάσαμε μαζί) και έτσι μόλις φάγαμε φύγαμε, αφού βέβαια πρώτα τους αποχαιρετήσαμε. Πάντως δεν είχαμε και κανένα πρόβλημα. Απλά να πω ότι ο νεαρός που ήταν μόνος του και ήταν όπως είπα από τον Καναδά μένει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Με αυτόν μιλήσαμε περισσότερο, παρά με τα κορίτσια.
Στη Λεόν ήταν το μόνο κατάλυμα στο οποίο είχαμε πρωινό. Αν και σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς είπαμε να μη φύγουμε και να το δοκιμάσουμε. Το σερβίριζαν στις 7:30. Πήγαμε, κι αυτό το οποίο έδιναν ήτανε μία κούπα καφές και ένα πιάτο που είχε μέσα ένα αυγό μάτι και μία δεκαριά κομματάκια από διάφορα φρούτα. Δεν άξιζε τον κόπο να περιμέναμε καθόλου για ένα τέτοιο πρωινό. Εγώ πάντως το έφαγα. Μετά από σχεδόν 20 μέρες έτρωγα αυγό. Σε άλλα ταξίδια που είχαμε πρωινό, τρώμε κάθε μέρα τουλάχιστον δύο.
Πάντως εμείς στις 8 ήμασταν στο δρόμο για μία πρωινή βόλτα στην πόλη. Είδαμε στο κέντρο της όσα δεν είχαμε προλάβει να δούμε το προηγούμενο απόγευμα. Τα βασικά που είχε η πόλη ήταν εκκλησίες. Είχε και άλλα ωραία κτίρια τα οποία είχαν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή σε κυβερνητικά κτίρια. Είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτα περίπου μέχρι τις 12:00 και μετά να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο και στις 13:00 να φύγουμε για να πάμε στο σημείο που είχαμε ραντεβού (μπαρ ήταν βασικά) για να πάμε να δούμε το ηφαίστειο Telica.
Στο πρόγραμμα που είχα γράψει λέω: Τα ενδιαφέροντα της πόλης είναι: Museo de Arte, Catedral, Museo de Leyendas y Tradiciones, Iglesia de la Recoleccion, Iglesia Dulce Nombre de Jesus el Calvario (είναι μέσα στην πόλη, Calle Central Ruben Dario, όχι μια άλλη 40 χλμ μακριά που δίνει η Google), El Fortin de Acososco (είναι ένα μικρό φρούριο λίγο έξω από την πόλη). Μόνο τα μουσεία δεν είδαμε (ως συνήθως) και το τελευταίο.
Στη βόλτα που κάναμε είδαμε κοντά στο κέντρο ένα ξενοδοχείο με το όνομα Hellenica. Ήταν σαφές ότι είχε Έλληνες ιδιοκτήτες. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα και να ρωτήσουμε. Μόλις μπήκαμε εμφανίστηκε ένας κύριος ο οποίος μας χαιρέτησε με το κλασικό ελληνικό «γεια σας», αφού κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες. Ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και ονομάζεται Γιώργος. Καθίσαμε περίπου 20 λεπτά και λέγαμε διάφορα. Κυρίως όμως λέγαμε γιατί έφυγε εκείνος από την Ελλάδα και ήρθε στην Νικαράγουα. Δεν μας απάντησε με σαφήνεια αλλά και εμείς δεν τον ρωτήσαμε με επιμονή. Όμως πρέπει να γεννήθηκε στην Νικαράγουα και να ζούσε όταν ήταν μικρό παιδί με τους γονείς του. Πήγε στην Ελλάδα μέχρι τα τριάντα κάτι του και επέστρεψε. Είχε καλή διάθεση για κουβέντα αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε.
Πήγαμε στον καθεδρικό και πληρώνοντας περίπου 3€, ανεβήκαμε στην ταράτσα για να δούμε τη θέα από εκεί επάνω. Ο Γιώργος μας είπε ότι γίνεται αυτή η επίσκεψη και νάναι καλά. Εκτός όμως από τη θέα είχε ενδιαφέρον που είδαμε και το πώς ήταν διαμορφωμένη η ταράτσα αυτή.
Όπως το είχαμε σκεφτεί, μετά και από αυτή την επίσκεψη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Στις 1:30 είχαμε ξαναγυρίσει στο μπαράκι και εστιατόριο που είχαμε την εκδρομή στο ηφαίστειο Τελίκα. Το προηγούμενο βράδυ που πήγαμε να πληρώσουμε την προκαταβολή, υπήρχαν μόνο άλλα δύο άτομα εκτός από εμάς στο γκρουπ. Εκείνη την ώρα όμως μαζεύτηκαν συνολικά 7 άτομα, εκ των οποίων ήταν δύο ζευγάρια γυναικών και ένας μόνος του Καναδός. Οι δύο γυναίκες ήταν από τη Γαλλία και οι άλλες δύο από την Ελβετία, αλλά όλες μιλούσαν γαλλικά. Το ίδιο και ο Καναδός, αφού καταγόταν από το Κεμπέκ αν και ήταν πολύ μελαχρινός.
Μπήκαμε σε ένα μεγάλο τζιπ και λίγο πριν τις 2:30 αναχωρήσαμε για το ηφαίστειο. Τα πρώτα 20 χιλιόμετρα ήταν σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο αλλά μετά μπήκαμε σε χωματόδρομο. Τα ίδια τα καλά δηλαδή με την προηγουμένη. Τούτη τη φορά ο χωματόδρομος ήταν καλούτσικος στα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα, αλλά μετά όσο προχωρούσαμε χειροτέρευε. Και εάν χθες ανέβηκα στο ηφαίστειο με το αυτοκίνητο που έχω νοικιάσει, σήμερα δεν θα μπορούσα να προχωρήσω σε καμία περίπτωση, αφού ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Άρα καλά κάναμε και πήγαμε με αυτό το πρακτορείο και χαλάλι τα 45 δολάρια που πλήρωσε έκαστος.
Στις 4:00 φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής με το αυτοκίνητο και αμέσως ξεκινήσαμε την ανάβαση με τα πόδια για το ηφαίστειο. Το μονοπάτι ήταν αρκετά καλό και σε 45 λεπτά είχαμε φτάσει στον κρατήρα του ηφαιστείου. Όμως δεν φαινότανε καθόλου ο κρατήρας γιατί πυκνοί καπνοί έβγαιναν από μέσα. Μάλιστα έγινε μία εντυπωσιακή έκρηξη όσο ήμασταν εκεί, χωρίς όμως να ακούσουμε θόρυβο, και πετάχτηκε μαύρος καπνός από το εσωτερικό. Ήταν υπέροχο να βρισκόμαστε στο χείλος του κρατήρα και από μέσα να βγαίνουν οι καπνοί αυτοί. Δεν θυμάμαι να μου είχε ξανατύχει τέτοια περίπτωση.
Αφού τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες προχωρήσαμε παρακάτω. Ίσως φοβόταν ο οδηγός μας να μάς αφήσει εκεί περισσότερο. Άλλωστε προχωρήσαμε για να μπορέσουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αυτό έγινε γιατί στο σημείο που αρχικά αντικρίσαμε τον κρατήρα δεν φαινόταν ο ήλιος που ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν.
Προχωρώντας αλλά 15 με 20 λεπτά ο ήλιος φαινόταν, αν και ήταν αρκετά ψηλά ακόμα για να περιμένεις να δύσει και να δεις το ηλιοβασίλεμα. Όμως ήταν ωραία εκεί και περιμέναμε μία ώρα μέχρι να κρυφτεί πίσω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αφού έχουμε δει ηλιοβασιλέματα πιο ωραία, κυρίως στη χώρα μας. Είναι αλλιώς όμως να κάθεσαι δίπλα σε ένα μεγάλο ηφαίστειο και από τη μια να βλέπεις τους καπνούς του και από την άλλη μεριά τον ήλιο που έδυε. Κάθε τόσο φαινόταν καπνοί από το ηφαίστειο να έρχονται από τη μεριά του κρατήρα. Αυτή η μια ώρα χαλάρωσης και αναμονής εκεί ήταν όμορφη.
Αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, να προλάβουμε όσο γίνεται λίγο φως γιατί είχαμε μία ώρα περπάτημα. Αρχικά προχωρήσαμε προς τον κρατήρα από το ίδιο μονοπάτι που είχαμε περάσει λίγο πριν. Όταν πλησιάζαμε ξανά στον κρατήρα ακούσαμε έναν μεγάλο θόρυβο, σαν έκρηξη, και καταλάβαμε ότι όντως έγινε μία έκρηξη στο ηφαίστειο. Ήταν λίγο τρομακτικό γιατί δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό. Όμως κι αυτό ήταν εντυπωσιακό: να είσαι δίπλα σε ένα ηφαίστειο που γίνονται εκρήξεις!
Συνεχίσαμε λοιπόν το περπάτημα για την επιστροφή μας και φυσικά μετά από μισή ώρα, ίσως και λιγότερο, ανάψαμε τους φακούς είτε τα κινητά μας τηλέφωνα. Η κάθοδος έγινε από ένα ελαφρώς διαφορετικό μονοπάτι και ήταν αρκετά δύσκολη, ειδικά επειδή ήταν νύχτα. Εγώ σχεδόν συνεχώς κρατούσα τη Ντίνα από το ένα χέρι. Στο άλλο είχα τον φακό του τηλεφώνου μου. Αφού καταφέραμε και κατεβήκαμε χωρίς κάποιο ατύχημα, πάλι καλά. Οι υπόλοιποι του γκρουπ ως νεότεροι δεν είχαν θέμα.
Στις 19:00 φτάσαμε στον κακό χωματόδρομο, που εκεί μας περίμενε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε. Μέσα στη νύχτα η επιστροφή φάνηκε πιο εύκολη. Μπορεί να έγινε αυτό επειδή ήταν και κατηφόρα. Λίγο μετά τις 20:00 φτάσαμε στο μπαρ απ’ όπου ξεκινήσαμε όλη αυτή την ιστορία και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Σίγουρα όλοι ήμασταν ζαλισμένοι.
Μέσα στο ποσόν που πληρώσαμε τη δραστηριότητα αυτή, συμπεριλαμβανόταν και βραδινό φαγητό, αναψυκτικό ή μία μπύρα. Εγώ παράγγειλα μοσχαρίσιο κρέας με φασόλια και ρύζι, ενώ η Ντίνα σκέτο μοσχαρίσιο κρέας. Δεν ήταν καθόλου άσχημα. Εκτός από το φαγητό σου προσέφεραν και μία μπλούζα, που φυσικά ήταν μέτριας ποιότητας, με το λογότυπο της εταιρείας Volcano Days. Στην πλάτη γράφει: TODAY IS GONNA BE A VOLCANO DAY. Δεν είχαμε μεγάλη διάθεση να μείνουμε με την υπόλοιπη παρέα με την οποία δεν δέσαμε και τόσο (κυρίως λόγω του λίγου χρόνου που περάσαμε μαζί) και έτσι μόλις φάγαμε φύγαμε, αφού βέβαια πρώτα τους αποχαιρετήσαμε. Πάντως δεν είχαμε και κανένα πρόβλημα. Απλά να πω ότι ο νεαρός που ήταν μόνος του και ήταν όπως είπα από τον Καναδά μένει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Με αυτόν μιλήσαμε περισσότερο, παρά με τα κορίτσια.
