travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.936
- Likes
- 16.965
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ηφαίστειο Mombacho και βραδινή βόλτα.
Το πρωί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και φάνηκε ότι το βράδυ είχε βρέξει λίγο. Κλασικά ήπιαμε το ελληνικό καφεδάκι μας δίπλα στην πισίνα. Κάποιοι έπαιζαν πινγκ πονγκ σε ένα τραπέζι που είχε δίπλα. Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι άλλοι μπορεί να κοιμούνται στις 7:00 το πρωί; Ήταν ένας τύπος νεαρός με δύο παιδάκια 7-8 ετών. Φαίνεται ξύπνησαν και δεν είχαν τι να κάνουν, εκτός από το να παίξουν πινγκ πονγκ.
Εμείς ετοιμαστήκαμε και λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το νησί Ometepe. Ήταν διάσημο νησί μέσα στη μεγάλη λίμνη Νικαράγουα και αρκετά μεγάλο (έκταση 276 τ.χλμ.). Μάλιστα έχει δύο ηφαίστεια. Για να πάμε εκεί έπρεπε να διανύσουμε μία απόσταση 70 περίπου χιλιομέτρων μέχρι το χωριό Ρίβας και από κει να πάρουμε πλοίο, από το μικρό λιμάνι, και σε μία ώρα θα ήμασταν στο νησί. Το λιμάνι ήταν στο χωριό Σαν Χόρχε, δίπλα στο Ρίβας.
Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και φτάσαμε μετά από μία ώρα και 20 λεπτά στο λιμάνι. Να πω ότι στη Νικαράγουα δεν θυμάμαι να είδα κανέναν δρόμο που να είχε όριο ταχύτητος μεγαλύτερο από τα 80 χλμ την ώρα. Αντίστοιχα στο Salvador το μεγαλύτερο όριο που είδαμε ήταν τα 90 χιλιόμετρα την ώρα. Στο λιμάνι λοιπόν φτάσαμε λίγο πριν τις 9 και άρχισε ο γολγοθάς για να βρούμε εισιτήριο. Όλοι μας ρωτούσαν αν είχαμε κλείσει εισιτήριο, που εμείς δεν είχαμε. Φυσικά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και άλλος με έστελνε εδώ και άλλος εκεί. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά αγγλικά για να με καθοδηγήσει. Μου είπε λοιπόν ότι αφού δεν έχω κλείσει εισιτήριο επιστροφής και θέλω να επιστρέψω αυθημερόν, δεν μπορώ να πάω, γιατί δεν θα βρω εισιτήριο να επιστρέψω. Φαντάζεσαι να πηγαίναμε και μετά να μη βρίσκαμε εισιτήριο να γυρίσουμε πίσω; Δυστυχώς επειδή η ημέρα ήταν Κυριακή, πάρα πολύς κόσμος είχε πάει στο νησί και επέστρεφαν το απόγευμα. Όπως μάθαμε αργότερα πολλοί ντόπιοι πήγαιναν και έμεναν εκεί όλο το τριήμερο.
Εκείνος ο τύπος μας έδωσε την ιδέα να πάμε εκεί χωρίς αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε είτε με ταξί, είτε με μηχανάκι, για να δούμε τα μέρη που θέλαμε και να γυρίσουνε κανονικά το απόγευμα. Η ιδέα δεν ήταν κακή αλλά δεν θα ήταν και εύκολο να δούμε όσα σημεία θέλαμε στο νησί. Εννοείται ότι θα είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ στο λιμάνι του Σαν Χόρχε μέχρι να επιστρέψουμε. Και ενώ στην αρχή σκεφτήκαμε να το κάνουμε έτσι, τελικά αλλάξαμε γνώμη και είπαμε να δούμε το νησί την επόμενη μέρα. Πιστεύαμε ότι την Δευτέρα δε θα είχε πολλούς επισκέπτες και η θέση στο φέριμποτ θα ήταν εξασφαλισμένη. Βέβαια με αυτή την επιλογή θα είχαμε χάσει τουλάχιστον τρεις ώρες σε οδήγηση που είχαμε κάνει αυτή τη μέρα και την επιστροφή μας.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Γρανάδα με σκοπό να επισκεφθούμε το ηφαίστειο Mombacho που είχαμε σκοπό να το βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ο πλοηγός μου του google με έστελνε στο ηφαίστειο και εγώ δεν ξέρω από πού και από ποιους παλιόδρομους. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο βλέποντας την φύση και τις καλλιέργειες της Νικαράγουα περνώντας από κακούς δρόμους. Τελικά καταλήξαμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στην είσοδο για το ηφαίστειο.
Στις σημειώσεις μου έγγραφα ότι η πρόσβαση δεν φαινόταν και τόσο εύκολη, αφού θα χρειαζόταν και 4x4 αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε. Δεν είχα άδικο σε αυτό που είχα γράψει και τελικά πληρώνοντας 20 δολάρια ο καθένας παρκάραμε το αυτοκίνητο στην είσοδο και ένα μικρό jeep μας μετέφερε δυο χιλιόμετρα πιο πάνω, στο σημείο που περίμενε κι άλλος κόσμος για να ξεκινήσει την ανάβαση με ένα μικρό φορτηγό αυτοκίνητο. Ήμασταν από τους τελευταίους που θα επισκέπτονταν το ηφαίστειο. Δεν είμαι σίγουρος αν ανέβηκαν άλλοι άνθρωποι μετά από μας. Κι αν το έκαναν δεν θα ήταν πολλοί. Μάλιστα το φορτηγό που πήραμε είχε ειδοποιηθεί να μας περιμένει γιατί ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο. Ανέβηκε έναν τρελά ανηφορικό δρόμο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν και πάνε τόσο απότομους δρόμους αυτά τα αυτοκίνητα.
Στο σημείο που πήγαμε όμως τελείωνε ο δρόμος και υπήρχε ένα κτίριο που έδινε πληροφορίες για την φύση του συγκεκριμένου ηφαιστείου. Ευτυχώς μας είπαν ότι για να πάμε να δούμε ό,τι μπορούσαμε να δούμε, δεν θα χρειαζόταν περισσότερη από μιάμιση ώρα. Πράγματι σε μιάμιση ώρα είχαμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο μέσα από ένα μονοπάτι που ήταν εύκολο στο περπάτημα.
Το μονοπάτι αυτό ήταν συνεχώς μέσα σε ζούγκλα. Ουσιαστικά ηφαίστειο δεν είδαμε γιατί δεν υπήρχε κάτι πολύ εμφανές. Ένας δήθεν κρατήρας ήταν γεμάτος με δέντρα και αν δεν σου έλεγαν ότι ήταν ο κρατήρας δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Υπήρχε και ένας μικρότερος, εξαφανισμένος μέσα στη βλάστηση. Όμως η βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη και από ένα σημείο εκεί ψηλά βλέπαμε τη θέα προς τα κάτω. Αυτή πραγματικά άξιζε. Φαινόταν η Γρανάδα με τα νησάκια της και αρκετή από τη λίμνη Νικαράγουα. Λόγω Κυριακής υπήρχε πολύς κόσμος που έκανε αυτή τη βόλτα στο ηφαίστειο.
Επαναλαμβάνω ότι ο κρατήρας 1 και ο κρατήρας 2 που θεωρητικά έπρεπε να τους δούμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν γεμάτοι με δέντρα και βλάστηση γενικότερα, οπότε δεν έμοιαζαν και τόσο με κρατήρες. Άλλωστε το μέγεθος τους ήταν πολύ μικρό, ιδιαίτερα του δεύτερου. Όταν τελειώσαμε τη βόλτα πήγαμε στο σημείο που θα παίρναμε το φορτηγό για να μας κατεβάσει κάτω στο πάρκινγκ.
Περιμέναμε κάμποση ώρα και πιάσαμε κουβέντα με ένα ζευγάρι που είχε και ένα μωρό κοριτσάκι 2 ετών. Οι νέοι ήταν από την Ουγγαρία και δούλευαν διαδικτυακά από διάφορες χώρες που επισκέπτονταν κάνοντας συχνές μετακινήσεις. Τελευταία βρίσκονταν στην Νικαράγουα. Οι πιο πολλοί επισκέπτες του ηφαιστείου ήταν ντόπιοι. Οι ξένοι ήταν ελάχιστοι. Περίπου στις 2:30 είχαμε φτάσει στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Κάπου στις τρεις φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας.
Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 5 περίπου που ξεκινήσαμε την βραδινή βόλτα στην πόλη. Ουσιαστικά την είχαμε δει όλη, αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στην μαλεκόν. Πήγαμε λοιπόν αλλά λόγω της ώρας είχε πολλά κουνούπια και επιστρέψαμε προς το κέντρο της πόλης.
Θέλαμε να καθίσουμε κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό. Αποφασίσαμε το δεύτερο και βρήκαμε ένα μαγαζί που μας άρεσε και καθίσαμε. Πήραμε ο καθένας από μία τεράστια μπύρα του ενός λίτρου και καθίσαμε. Είχε αρκετό κόσμο εκεί, οι περισσότεροι από τους οποίους έτρωγαν και κάποιο φαγητό. Μας άρεσε εκεί και περάσαμε πάνω από μία ώρα πολύ ευχάριστα. Είχε σχετικά ωραία ντόπια μουσική και δύο τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και χόρευαν εκεί μπροστά στον κόσμο.
Δεν είναι μπυρίτσες. Είναι του ενός λίτρου η κάθε μία:
Η σημερινή μέρα ήταν λίγο χαλαρή αλλά και αυτό χρειάζεται. Αν δεν ήταν τόσο χαλαρή δεν θα μπορούσαμε το βράδυ να βγούμε και να απολαύσουμε αυτή την όμορφη βραδιά στον πεζόδρομο της Γρανάδας με τους πολλούς ντόπιους και ελάχιστος τουρίστες.
Το πρωί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και φάνηκε ότι το βράδυ είχε βρέξει λίγο. Κλασικά ήπιαμε το ελληνικό καφεδάκι μας δίπλα στην πισίνα. Κάποιοι έπαιζαν πινγκ πονγκ σε ένα τραπέζι που είχε δίπλα. Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι άλλοι μπορεί να κοιμούνται στις 7:00 το πρωί; Ήταν ένας τύπος νεαρός με δύο παιδάκια 7-8 ετών. Φαίνεται ξύπνησαν και δεν είχαν τι να κάνουν, εκτός από το να παίξουν πινγκ πονγκ.
Εμείς ετοιμαστήκαμε και λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το νησί Ometepe. Ήταν διάσημο νησί μέσα στη μεγάλη λίμνη Νικαράγουα και αρκετά μεγάλο (έκταση 276 τ.χλμ.). Μάλιστα έχει δύο ηφαίστεια. Για να πάμε εκεί έπρεπε να διανύσουμε μία απόσταση 70 περίπου χιλιομέτρων μέχρι το χωριό Ρίβας και από κει να πάρουμε πλοίο, από το μικρό λιμάνι, και σε μία ώρα θα ήμασταν στο νησί. Το λιμάνι ήταν στο χωριό Σαν Χόρχε, δίπλα στο Ρίβας.
Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και φτάσαμε μετά από μία ώρα και 20 λεπτά στο λιμάνι. Να πω ότι στη Νικαράγουα δεν θυμάμαι να είδα κανέναν δρόμο που να είχε όριο ταχύτητος μεγαλύτερο από τα 80 χλμ την ώρα. Αντίστοιχα στο Salvador το μεγαλύτερο όριο που είδαμε ήταν τα 90 χιλιόμετρα την ώρα. Στο λιμάνι λοιπόν φτάσαμε λίγο πριν τις 9 και άρχισε ο γολγοθάς για να βρούμε εισιτήριο. Όλοι μας ρωτούσαν αν είχαμε κλείσει εισιτήριο, που εμείς δεν είχαμε. Φυσικά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και άλλος με έστελνε εδώ και άλλος εκεί. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά αγγλικά για να με καθοδηγήσει. Μου είπε λοιπόν ότι αφού δεν έχω κλείσει εισιτήριο επιστροφής και θέλω να επιστρέψω αυθημερόν, δεν μπορώ να πάω, γιατί δεν θα βρω εισιτήριο να επιστρέψω. Φαντάζεσαι να πηγαίναμε και μετά να μη βρίσκαμε εισιτήριο να γυρίσουμε πίσω; Δυστυχώς επειδή η ημέρα ήταν Κυριακή, πάρα πολύς κόσμος είχε πάει στο νησί και επέστρεφαν το απόγευμα. Όπως μάθαμε αργότερα πολλοί ντόπιοι πήγαιναν και έμεναν εκεί όλο το τριήμερο.
Εκείνος ο τύπος μας έδωσε την ιδέα να πάμε εκεί χωρίς αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε είτε με ταξί, είτε με μηχανάκι, για να δούμε τα μέρη που θέλαμε και να γυρίσουνε κανονικά το απόγευμα. Η ιδέα δεν ήταν κακή αλλά δεν θα ήταν και εύκολο να δούμε όσα σημεία θέλαμε στο νησί. Εννοείται ότι θα είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ στο λιμάνι του Σαν Χόρχε μέχρι να επιστρέψουμε. Και ενώ στην αρχή σκεφτήκαμε να το κάνουμε έτσι, τελικά αλλάξαμε γνώμη και είπαμε να δούμε το νησί την επόμενη μέρα. Πιστεύαμε ότι την Δευτέρα δε θα είχε πολλούς επισκέπτες και η θέση στο φέριμποτ θα ήταν εξασφαλισμένη. Βέβαια με αυτή την επιλογή θα είχαμε χάσει τουλάχιστον τρεις ώρες σε οδήγηση που είχαμε κάνει αυτή τη μέρα και την επιστροφή μας.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Γρανάδα με σκοπό να επισκεφθούμε το ηφαίστειο Mombacho που είχαμε σκοπό να το βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ο πλοηγός μου του google με έστελνε στο ηφαίστειο και εγώ δεν ξέρω από πού και από ποιους παλιόδρομους. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο βλέποντας την φύση και τις καλλιέργειες της Νικαράγουα περνώντας από κακούς δρόμους. Τελικά καταλήξαμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στην είσοδο για το ηφαίστειο.
Στις σημειώσεις μου έγγραφα ότι η πρόσβαση δεν φαινόταν και τόσο εύκολη, αφού θα χρειαζόταν και 4x4 αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε. Δεν είχα άδικο σε αυτό που είχα γράψει και τελικά πληρώνοντας 20 δολάρια ο καθένας παρκάραμε το αυτοκίνητο στην είσοδο και ένα μικρό jeep μας μετέφερε δυο χιλιόμετρα πιο πάνω, στο σημείο που περίμενε κι άλλος κόσμος για να ξεκινήσει την ανάβαση με ένα μικρό φορτηγό αυτοκίνητο. Ήμασταν από τους τελευταίους που θα επισκέπτονταν το ηφαίστειο. Δεν είμαι σίγουρος αν ανέβηκαν άλλοι άνθρωποι μετά από μας. Κι αν το έκαναν δεν θα ήταν πολλοί. Μάλιστα το φορτηγό που πήραμε είχε ειδοποιηθεί να μας περιμένει γιατί ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο. Ανέβηκε έναν τρελά ανηφορικό δρόμο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν και πάνε τόσο απότομους δρόμους αυτά τα αυτοκίνητα.
Στο σημείο που πήγαμε όμως τελείωνε ο δρόμος και υπήρχε ένα κτίριο που έδινε πληροφορίες για την φύση του συγκεκριμένου ηφαιστείου. Ευτυχώς μας είπαν ότι για να πάμε να δούμε ό,τι μπορούσαμε να δούμε, δεν θα χρειαζόταν περισσότερη από μιάμιση ώρα. Πράγματι σε μιάμιση ώρα είχαμε κάνει ένα μεγάλο κύκλο μέσα από ένα μονοπάτι που ήταν εύκολο στο περπάτημα.
Το μονοπάτι αυτό ήταν συνεχώς μέσα σε ζούγκλα. Ουσιαστικά ηφαίστειο δεν είδαμε γιατί δεν υπήρχε κάτι πολύ εμφανές. Ένας δήθεν κρατήρας ήταν γεμάτος με δέντρα και αν δεν σου έλεγαν ότι ήταν ο κρατήρας δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Υπήρχε και ένας μικρότερος, εξαφανισμένος μέσα στη βλάστηση. Όμως η βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη και από ένα σημείο εκεί ψηλά βλέπαμε τη θέα προς τα κάτω. Αυτή πραγματικά άξιζε. Φαινόταν η Γρανάδα με τα νησάκια της και αρκετή από τη λίμνη Νικαράγουα. Λόγω Κυριακής υπήρχε πολύς κόσμος που έκανε αυτή τη βόλτα στο ηφαίστειο.
Επαναλαμβάνω ότι ο κρατήρας 1 και ο κρατήρας 2 που θεωρητικά έπρεπε να τους δούμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν γεμάτοι με δέντρα και βλάστηση γενικότερα, οπότε δεν έμοιαζαν και τόσο με κρατήρες. Άλλωστε το μέγεθος τους ήταν πολύ μικρό, ιδιαίτερα του δεύτερου. Όταν τελειώσαμε τη βόλτα πήγαμε στο σημείο που θα παίρναμε το φορτηγό για να μας κατεβάσει κάτω στο πάρκινγκ.
Περιμέναμε κάμποση ώρα και πιάσαμε κουβέντα με ένα ζευγάρι που είχε και ένα μωρό κοριτσάκι 2 ετών. Οι νέοι ήταν από την Ουγγαρία και δούλευαν διαδικτυακά από διάφορες χώρες που επισκέπτονταν κάνοντας συχνές μετακινήσεις. Τελευταία βρίσκονταν στην Νικαράγουα. Οι πιο πολλοί επισκέπτες του ηφαιστείου ήταν ντόπιοι. Οι ξένοι ήταν ελάχιστοι. Περίπου στις 2:30 είχαμε φτάσει στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Κάπου στις τρεις φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας.
Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 5 περίπου που ξεκινήσαμε την βραδινή βόλτα στην πόλη. Ουσιαστικά την είχαμε δει όλη, αλλά θέλαμε να ξαναπάμε στην μαλεκόν. Πήγαμε λοιπόν αλλά λόγω της ώρας είχε πολλά κουνούπια και επιστρέψαμε προς το κέντρο της πόλης.
Θέλαμε να καθίσουμε κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό. Αποφασίσαμε το δεύτερο και βρήκαμε ένα μαγαζί που μας άρεσε και καθίσαμε. Πήραμε ο καθένας από μία τεράστια μπύρα του ενός λίτρου και καθίσαμε. Είχε αρκετό κόσμο εκεί, οι περισσότεροι από τους οποίους έτρωγαν και κάποιο φαγητό. Μας άρεσε εκεί και περάσαμε πάνω από μία ώρα πολύ ευχάριστα. Είχε σχετικά ωραία ντόπια μουσική και δύο τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και χόρευαν εκεί μπροστά στον κόσμο.
Δεν είναι μπυρίτσες. Είναι του ενός λίτρου η κάθε μία:
Η σημερινή μέρα ήταν λίγο χαλαρή αλλά και αυτό χρειάζεται. Αν δεν ήταν τόσο χαλαρή δεν θα μπορούσαμε το βράδυ να βγούμε και να απολαύσουμε αυτή την όμορφη βραδιά στον πεζόδρομο της Γρανάδας με τους πολλούς ντόπιους και ελάχιστος τουρίστες.
