Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Βόλτες στη Λεόν και επίσκεψη στο ηφαίστειο Telica.

Στη Λεόν ήταν το μόνο κατάλυμα στο οποίο είχαμε πρωινό. Αν και σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς είπαμε να μη φύγουμε και να το δοκιμάσουμε. Το σερβίριζαν στις 7:30. Πήγαμε, κι αυτό το οποίο έδιναν ήτανε μία κούπα καφές και ένα πιάτο που είχε μέσα ένα αυγό μάτι και μία δεκαριά κομματάκια από διάφορα φρούτα. Δεν άξιζε τον κόπο να περιμέναμε καθόλου για ένα τέτοιο πρωινό. Εγώ πάντως το έφαγα. Μετά από σχεδόν 20 μέρες έτρωγα αυγό. Σε άλλα ταξίδια που είχαμε πρωινό, τρώμε κάθε μέρα τουλάχιστον δύο.

Πάντως εμείς στις 8 ήμασταν στο δρόμο για μία πρωινή βόλτα στην πόλη. Είδαμε στο κέντρο της όσα δεν είχαμε προλάβει να δούμε το προηγούμενο απόγευμα. Τα βασικά που είχε η πόλη ήταν εκκλησίες. Είχε και άλλα ωραία κτίρια τα οποία είχαν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή σε κυβερνητικά κτίρια. Είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτα περίπου μέχρι τις 12:00 και μετά να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο και στις 13:00 να φύγουμε για να πάμε στο σημείο που είχαμε ραντεβού (μπαρ ήταν βασικά) για να πάμε να δούμε το ηφαίστειο Telica.

Στο πρόγραμμα που είχα γράψει λέω: Τα ενδιαφέροντα της πόλης είναι: Museo de Arte, Catedral, Museo de Leyendas y Tradiciones, Iglesia de la Recoleccion, Iglesia Dulce Nombre de Jesus el Calvario (είναι μέσα στην πόλη, Calle Central Ruben Dario, όχι μια άλλη 40 χλμ μακριά που δίνει η Google), El Fortin de Acososco (είναι ένα μικρό φρούριο λίγο έξω από την πόλη). Μόνο τα μουσεία δεν είδαμε (ως συνήθως) και το τελευταίο.

Στη βόλτα που κάναμε είδαμε κοντά στο κέντρο ένα ξενοδοχείο με το όνομα Hellenica. Ήταν σαφές ότι είχε Έλληνες ιδιοκτήτες. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα και να ρωτήσουμε. Μόλις μπήκαμε εμφανίστηκε ένας κύριος ο οποίος μας χαιρέτησε με το κλασικό ελληνικό «γεια σας», αφού κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες. Ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και ονομάζεται Γιώργος. Καθίσαμε περίπου 20 λεπτά και λέγαμε διάφορα. Κυρίως όμως λέγαμε γιατί έφυγε εκείνος από την Ελλάδα και ήρθε στην Νικαράγουα. Δεν μας απάντησε με σαφήνεια αλλά και εμείς δεν τον ρωτήσαμε με επιμονή. Όμως πρέπει να γεννήθηκε στην Νικαράγουα και να ζούσε όταν ήταν μικρό παιδί με τους γονείς του. Πήγε στην Ελλάδα μέχρι τα τριάντα κάτι του και επέστρεψε. Είχε καλή διάθεση για κουβέντα αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε.

Πήγαμε στον καθεδρικό και πληρώνοντας περίπου 3€, ανεβήκαμε στην ταράτσα για να δούμε τη θέα από εκεί επάνω. Ο Γιώργος μας είπε ότι γίνεται αυτή η επίσκεψη και νάναι καλά. Εκτός όμως από τη θέα είχε ενδιαφέρον που είδαμε και το πώς ήταν διαμορφωμένη η ταράτσα αυτή.

Όπως το είχαμε σκεφτεί, μετά και από αυτή την επίσκεψη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Στις 1:30 είχαμε ξαναγυρίσει στο μπαράκι και εστιατόριο που είχαμε την εκδρομή στο ηφαίστειο Τελίκα. Το προηγούμενο βράδυ που πήγαμε να πληρώσουμε την προκαταβολή, υπήρχαν μόνο άλλα δύο άτομα εκτός από εμάς στο γκρουπ. Εκείνη την ώρα όμως μαζεύτηκαν συνολικά 7 άτομα, εκ των οποίων ήταν δύο ζευγάρια γυναικών και ένας μόνος του Καναδός. Οι δύο γυναίκες ήταν από τη Γαλλία και οι άλλες δύο από την Ελβετία, αλλά όλες μιλούσαν γαλλικά. Το ίδιο και ο Καναδός, αφού καταγόταν από το Κεμπέκ αν και ήταν πολύ μελαχρινός.

Μπήκαμε σε ένα μεγάλο τζιπ και λίγο πριν τις 2:30 αναχωρήσαμε για το ηφαίστειο. Τα πρώτα 20 χιλιόμετρα ήταν σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο αλλά μετά μπήκαμε σε χωματόδρομο. Τα ίδια τα καλά δηλαδή με την προηγουμένη. Τούτη τη φορά ο χωματόδρομος ήταν καλούτσικος στα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα, αλλά μετά όσο προχωρούσαμε χειροτέρευε. Και εάν χθες ανέβηκα στο ηφαίστειο με το αυτοκίνητο που έχω νοικιάσει, σήμερα δεν θα μπορούσα να προχωρήσω σε καμία περίπτωση, αφού ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Άρα καλά κάναμε και πήγαμε με αυτό το πρακτορείο και χαλάλι τα 45 δολάρια που πλήρωσε έκαστος.

Στις 4:00 φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής με το αυτοκίνητο και αμέσως ξεκινήσαμε την ανάβαση με τα πόδια για το ηφαίστειο. Το μονοπάτι ήταν αρκετά καλό και σε 45 λεπτά είχαμε φτάσει στον κρατήρα του ηφαιστείου. Όμως δεν φαινότανε καθόλου ο κρατήρας γιατί πυκνοί καπνοί έβγαιναν από μέσα. Μάλιστα έγινε μία εντυπωσιακή έκρηξη όσο ήμασταν εκεί, χωρίς όμως να ακούσουμε θόρυβο, και πετάχτηκε μαύρος καπνός από το εσωτερικό. Ήταν υπέροχο να βρισκόμαστε στο χείλος του κρατήρα και από μέσα να βγαίνουν οι καπνοί αυτοί. Δεν θυμάμαι να μου είχε ξανατύχει τέτοια περίπτωση.

Αφού τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες προχωρήσαμε παρακάτω. Ίσως φοβόταν ο οδηγός μας να μάς αφήσει εκεί περισσότερο. Άλλωστε προχωρήσαμε για να μπορέσουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αυτό έγινε γιατί στο σημείο που αρχικά αντικρίσαμε τον κρατήρα δεν φαινόταν ο ήλιος που ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν.

Προχωρώντας αλλά 15 με 20 λεπτά ο ήλιος φαινόταν, αν και ήταν αρκετά ψηλά ακόμα για να περιμένεις να δύσει και να δεις το ηλιοβασίλεμα. Όμως ήταν ωραία εκεί και περιμέναμε μία ώρα μέχρι να κρυφτεί πίσω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αφού έχουμε δει ηλιοβασιλέματα πιο ωραία, κυρίως στη χώρα μας. Είναι αλλιώς όμως να κάθεσαι δίπλα σε ένα μεγάλο ηφαίστειο και από τη μια να βλέπεις τους καπνούς του και από την άλλη μεριά τον ήλιο που έδυε. Κάθε τόσο φαινόταν καπνοί από το ηφαίστειο να έρχονται από τη μεριά του κρατήρα. Αυτή η μια ώρα χαλάρωσης και αναμονής εκεί ήταν όμορφη.

Αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, να προλάβουμε όσο γίνεται λίγο φως γιατί είχαμε μία ώρα περπάτημα. Αρχικά προχωρήσαμε προς τον κρατήρα από το ίδιο μονοπάτι που είχαμε περάσει λίγο πριν. Όταν πλησιάζαμε ξανά στον κρατήρα ακούσαμε έναν μεγάλο θόρυβο, σαν έκρηξη, και καταλάβαμε ότι όντως έγινε μία έκρηξη στο ηφαίστειο. Ήταν λίγο τρομακτικό γιατί δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό. Όμως κι αυτό ήταν εντυπωσιακό: να είσαι δίπλα σε ένα ηφαίστειο που γίνονται εκρήξεις!

Συνεχίσαμε λοιπόν το περπάτημα για την επιστροφή μας και φυσικά μετά από μισή ώρα, ίσως και λιγότερο, ανάψαμε τους φακούς είτε τα κινητά μας τηλέφωνα. Η κάθοδος έγινε από ένα ελαφρώς διαφορετικό μονοπάτι και ήταν αρκετά δύσκολη, ειδικά επειδή ήταν νύχτα. Εγώ σχεδόν συνεχώς κρατούσα τη Ντίνα από το ένα χέρι. Στο άλλο είχα τον φακό του τηλεφώνου μου. Αφού καταφέραμε και κατεβήκαμε χωρίς κάποιο ατύχημα, πάλι καλά. Οι υπόλοιποι του γκρουπ ως νεότεροι δεν είχαν θέμα.

Στις 19:00 φτάσαμε στον κακό χωματόδρομο, που εκεί μας περίμενε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε. Μέσα στη νύχτα η επιστροφή φάνηκε πιο εύκολη. Μπορεί να έγινε αυτό επειδή ήταν και κατηφόρα. Λίγο μετά τις 20:00 φτάσαμε στο μπαρ απ’ όπου ξεκινήσαμε όλη αυτή την ιστορία και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Σίγουρα όλοι ήμασταν ζαλισμένοι.

Μέσα στο ποσόν που πληρώσαμε τη δραστηριότητα αυτή, συμπεριλαμβανόταν και βραδινό φαγητό, αναψυκτικό ή μία μπύρα. Εγώ παράγγειλα μοσχαρίσιο κρέας με φασόλια και ρύζι, ενώ η Ντίνα σκέτο μοσχαρίσιο κρέας. Δεν ήταν καθόλου άσχημα. Εκτός από το φαγητό σου προσέφεραν και μία μπλούζα, που φυσικά ήταν μέτριας ποιότητας, με το λογότυπο της εταιρείας Volcano Days. Στην πλάτη γράφει: TODAY IS GONNA BE A VOLCANO DAY. Δεν είχαμε μεγάλη διάθεση να μείνουμε με την υπόλοιπη παρέα με την οποία δεν δέσαμε και τόσο (κυρίως λόγω του λίγου χρόνου που περάσαμε μαζί) και έτσι μόλις φάγαμε φύγαμε, αφού βέβαια πρώτα τους αποχαιρετήσαμε. Πάντως δεν είχαμε και κανένα πρόβλημα. Απλά να πω ότι ο νεαρός που ήταν μόνος του και ήταν όπως είπα από τον Καναδά μένει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Με αυτόν μιλήσαμε περισσότερο, παρά με τα κορίτσια.

 

[travelbreak]

Παραλία Las Peñitas στον Ειρηνικό και Λίμνη Xolotlan

Αποχαιρετούμε σιγά-σιγά και την Νικαράγουα μετά το El Salvador. Τελειώνει το ταξίδι δηλαδή.

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε να ξεκινήσουμε από τη Λεόν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Πριν τις 7 είχαμε κατέβει στη ρεσεψιόν και ένας νεαρός που μιλούσε πολύ καλά αγγλικά μας βοήθησε να κατεβάσουμε τα πράγματα που φορτώσαμε στο αυτοκίνητο. Στο συγκεκριμένο μικρό hostal στην τιμή περιλαμβανόταν και η φύλαξη του αυτοκινήτου σε κάποιο ιδιωτικό πάρκινγκ που ήταν απέναντι από το κατάλυμα. Πήγαμε λοιπόν μαζί για να μου ανοίξει την πόρτα και να επιστρέψω με το αυτοκίνητο για να το φορτώσουνε. Από την ώρα που το πάρκαρα εκεί (δυο μέρες πριν) δεν το χρησιμοποίησα ξανά. Έτσι τώρα το βρήκα μέσα στη βρομιά, κυρίως από τις κουτσουλιές των πουλιών που κοιμόντουσαν πάνω από το δέντρο, κάτω από το οποίο το άφησα. Σίγουρα χρειαζόταν ένα καλό πλύσιμο. Το βάλαμε σαν στόχο για να μη βρούμε τον μπελά μας στην παράδοσή του.

Με την Ντίνα είχαμε αρκετές συζητήσεις για το αν θα πηγαίναμε πριν τον τελικό μας προορισμό, που ήταν ή Μανάγουα, σε μία παραλία του Ειρηνικού Ωκεανού ή αν θα πηγαίναμε να δούμε, εάν μπορούσαμε, κάποια ηφαίστεια στην λίμνη Xolotlan, δίπλα στη Μανάγουα (δύο ήταν εκεί). Αποφασίσαμε να τα κάνουμε και τα δύο.

Βάλαμε στον πλοηγό ως αρχικό μας προορισμό την παραλία Las Peñitas. Από τη Λεόν απέχει γύρω στα 30 λεπτά με το αυτοκίνητο. Πράγματι δεν αργήσαμε να φτάσουμε, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εύκολο να βρούμε τρόπο να προσεγγίσουμε την παραλία, η οποία ήταν πολύ κοντά στο δρόμο και σε μας. Ευτυχώς είδαμε δυο τύπους να κάθονται σε ένα πεζούλι και πιστεύαμε ότι μάλλον είχαν κάποιο πάρκιν, γιατί ήταν μία μεγάλη πόρτα ανοιχτή δίπλα τους. Όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι δεν είχαν πάρκιν αλλά μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Το κάναμε και σε ένα λεπτό ήμασταν στην παραλία.

Η παραλία ήταν τεράστια, σε μήκος πολλών χιλιόμετρων με πολλά μαγαζιά και κατοικίες, πολύ κοντά στο σημείο που έσκαγε το κύμα. Κάναμε μία μικρή βόλτα τραβώντας φωτογραφίες. Εκείνη την ώρα ήταν ελάχιστοι άνθρωποι σε όλη την παραλία. Νωρίς ήταν άλλωστε. Κάποιοι κρατούσαν τις σανίδες τους και έμπαιναν στη θάλασσα για να παίξουν με τα κύματα. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες κάνοντας τη βόλτα μας.

Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο και έτσι γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε σαν τελικό προορισμό ένα σημείο κοντά στη Μανάγουα για να δούμε το ηφαίστειο Apoyeque. Εκεί κοντά ήταν και το ηφαίστειο Chiltepe. Δεν ξέραμε αν μπορούσαμε να δούμε έστω και το ένα από αυτά. Και τα δύο ήταν σχετικά χαμηλά σε υψόμετρο. Ήμασταν αισιόδοξοι.

Φαίνεται όμως πως στην Νικαράγουα όλα τα ηφαίστεια είχαν δύσκολη πρόσβαση. Έτσι και αυτό που πήγαμε να δούμε πρώτα είχε ένα χωματόδρομο, που ενώ δεν φαινόταν κακός, εμείς αποφασίσαμε χωρίς πολλή ζήτηση να τον εγκαταλείψουμε και να γυρίσουμε πίσω στη σιγουριά της ασφάλτου. Έτσι απλά προχωρήσαμε σε ένα πάρκο που και αυτό ήταν μέσα σε έναν πολύ παλιό κρατήρα ηφαιστείου με το όνομα Xiloa Lagoon. Με όλο το σεβασμό που τρέφω στις φτωχές χώρες, μπορώ να πω ότι στην Νικαράγουα έχω δει τόση βρωμιά που δεν είδα ούτε στο Σουδάν. Μπορεί την προηγούμενη μέρα που ήταν Κυριακή να είχαν πολύ κόσμο, αλλά δεν έπρεπε να είχε τόσα πολλά σκουπίδια ένα μέρος που σίγουρα μαζεύει χιλιάδες ανθρώπους τα σαββατοκύριακα. Εκείνη την ώρα που πήγαμε εμείς φυσικά δεν ήταν πάνω από 10 άτομα.

Επίσης δεν επιτρέπεται 15 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του κράτους και σε μέρος που μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι για να παίξουν τα παιδιά τους και οι ίδιοι, να μην υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Αναγκαστήκαμε λοιπόν και επιστρέψαμε πίσω για να πάμε στο ξενοδοχείο μας αν και ήταν αρκετά νωρίς. Θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα στην περιοχή της χερσονήσου με τα δύο ηφαίστεια. Δεν γινόταν όμως μέσα στο χωματόδρομο. Οι δρόμοι που φαίνονται γύρω από τη χερσόνησο ήταν όλοι χωμάτινοι.

Πριν πάμε όμως στο ξενοδοχείο θέλαμε να πλύνουμε λίγο το αυτοκίνητο, γιατί 12 μέρες είχε βρωμίσει αρκετά και δεν θέλαμε να είχαμε καμιά ιστορία όταν θα το παραδίδαμε. Το δύσκολο ήταν να βρούμε κάποιον που να πλένει αυτοκίνητα. Στην Νικαράγουα δεν ήταν τα πράγματα όπως στην Ελλάδα που τα πλένουν στα βενζινάδικα. Τα Auto Lavado ήταν ανεξάρτητα από τα βενζινάδικα και τα βρίσκεις όπου νάναι. Εμείς όμως ήμασταν άτυχοι γιατί όλα ήταν στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. Παρόλα αυτά σταμάτησα σε δύο και μου είπαν ότι θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Ευτυχώς τελικά είδαμε ένα σημείο που είχε χώρο για να πλένονται ταυτόχρονα τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα με αντίστοιχους εργαζόμενους. Ρώτησα και εκεί και μου είπαν ότι μπορώ να πάρω σειρά αμέσως. Έτσι πολύ σύντομα πλύναμε μέσα – έξω το αυτοκίνητο δίνοντας περίπου 5€, μαζί με ένα φιλοδώρημα του ενός ευρώ. Φουλάραμε και βενζίνη για να είμαστε έτοιμοι για την αυριανή παράδοση το πρωί, μιας και είχα κανονίσει να πάμε το αυτοκίνητο 6:30 με 7:00 να το παραδώσουμε.