Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[travelbreak]

Καλώς ήρθατε στο Τατζικιστάν

Που πάτε ρε παιδιά χειμωνιάτικα;

 

[Krekouzas]

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό....

 

[silversurfer]

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό....

View attachment 268028

Βασικά εσυ έπρεπε να τις βάζεις τις φωτο στη δική σου ιστορία Sovietistan

 

[Yorgos]

Βασικά εσυ έπρεπε να τις βάζεις τις φωτο στη δική σου ιστορία Sovietistan

Εγώ του ζήτησα γιατί της συγκεκριμένης ημέρας τις έχασα.

 

[Krekouzas]

Βασικά εσυ έπρεπε να τις βάζεις τις φωτο στη δική σου ιστορία Sovietistan

δίκιο έχεις....

 

[taver]

Γύρισα πριν μια βδομάδα από το Τουρκμενιστάν και ξαναδιάβασα τα σχετικά κεφάλαια (το travelstories.gr είναι κομμένο στο Turkmenistan, έλεγα να τη διαβάζω επί τόπου αλλά δε μου το επέτρεψε ο πρόεδρας).Όντως μορφάρα ο Ishan κι ο αδερφός του, παρότι μας έβαλαν σε σκηνές (η τούρτα πήγε σε κάτι Ρώσους μιας κάποιας ηλικίας), και εξαιρετικά και τα σασλίκ του. Πεντακάθαρα και τα sleeping bag του. Πρέπει να έπαθε ένα σόκ όταν πήγε με 4 Έλληνες (τρείς εμείς κι ένας ακόμα που τυχαία είχε κλείσει κι αυτός μαζί μας) σε ένα μαγαζάκι πριν τον κρατήρα, και ουδείς από τους τέσσερις μας δεν αγόρασε μπύρα ή άλλο ποτό για το κάμπιγκ.

Καλό και το Soltan στο mall, αν και υπερβολικά Τούρκικο. Δεν είδα σχόλια για την αισθητική του mall. Το στάδιο με το αλογάκι εκεί δίπλα δεν έιναι ιπποδρόμιο, αλλά το Ολυμπιακό Στάδιο της Asghabat, η οποία διαθέτει Ολυμπιακό Πάρκο με Ολυμπιακό Στάδιο και Ολυμπιακό χωριό, κι ας μην έχει καταθέσει ποτέ υποψηφιότητα για διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων.

Λίγο ακόμα και θα έπνιγα την Αντονίνα (ενδιαφερόταν μόνο να εισπράξει και τίποτε άλλο - αν και έχει κι αυτή τα δίκια της καθώς με τις ιδέες του @kalspiros "να πάμε με το λεωφορείο" τη στήσαμε κάνα μισάωρο όταν ήρθε να μας δει).

Εμείς αλλάζαμε 18:1 με τη βοήθεια του οδηγού μας στην Asghabat.

Το πρωϊνό στο Aziya και τα υδραυλικά στα μπάνια ήταν όντως για τα μπάζα, αλλά η ρεσεψιονίστ διαφωνώ, ήταν φιλικότατη.

 

[Yorgos]

Πρέπει να έπαθε ένα σόκ όταν πήγε με 4 Έλληνες (τρείς εμείς κι ένας ακόμα που τυχαία είχε κλείσει κι αυτός μαζί μας) σε ένα μαγαζάκι πριν τον κρατήρα, και ουδείς από τους τέσσερις μας δεν αγόρασε μπύρα ή άλλο ποτό για το κάμπιγκ.

ομοίως κι εμείς...

Μετα την ασγκαμπατ δεν είχατε τον ολεγκ;

 

[taver]

Μετα την ασγκαμπατ δεν είχατε τον ολεγκ;

Η σειρά μας ήταν εντελώς διαφορετική (μπήκαμε και βγήκαμε από Ασγκαμπατ άλλωστε), αλλά όχι, δεν είχαμε guide σε κανένα μέρος του ταξιδιού, καθώς η Antonina μετά από 3 mail που της επανέλαβα ποιες μέρες θα χρειαζόμασταν ξεναγό και ποιές όχι, δεν κατάφερε να μας βρεί (ούτε τον Όλεγκ, ούτε κανένα).

 

[Yorgos]

Με το πέρας του φ4 θα ξαναξεκινησει η ιστορία και θα ολοκληρωθεί με τη λήξη των τελικών του ΝΒΑ.

 

[fotast]

Με το πέρας του φ4 θα ξαναξεκινησει η ιστορία και θα ολοκληρωθεί με τη λήξη των τελικών του ΝΒΑ.

Δεν βάζεις και έτος μήπως κάποιος κακόπιστος νομίσει ότι μιλάς για 2020,2021 κτλ;

 

[Yorgos]

Επανερχόμεθα στην ιστορία. Να ευχαριστήσω τον @Krekouzas που είχε την καλοσύνη να βάλει φωτογραφίες του, γιατί πίστευα ότι έχασα τις δικές μου, αλλά τελικώς ευρέθησαν. Με την ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε πού είχαμε μείνει:

Μόλις περάσαμε τα σύνορα του Τατζικιστάν, όπου οι δρόμοι ήταν κακοί και γεμάτοι πάγο, αλλά η φύση επιβλητική

Ψυχή δε βλέπαμε, τουλάχιστον όχι ανθρώπινη.

Μέχρι που φτάσαμε στο μικρό Karakul, όπου μείναμε σε αυτό το σπιτάκι

Σαβουρώσαμε πελμένι διότι πεθαίναμε της πείνας

Και βγήκαμε να δούμε το μάλλον καταθλιπτικό χωριό

όπου η ζωή είναι δύσκολη

Αλλά τα παιδάκια παίζουν χαρωπά με χάρη

και πήγε να παίξει κι ο άχαρος μαζί τους, πού πας ρε Καραμήτρο;;;

Ήταν πανέμορφα με τους ντόπιους και τη φύση...

Και συνεχίζουμε με τη δεύτερη μέρα στο Τατζικιστάν...

 

[Yorgos]

Ημέρα 43: Murgab και Langar

Φάγαμε το πρωτότυπο (ανεπαρκές αλλά με 7-8 διαφορετικές μαρμελάδες!) πρωινό μας, πήγαμε βόλτα (πάνω) στην παγωμένη πλέον λίμνη για να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίσαμε. Τα τοπία όμορφα, αλλά και ολίγον μονότονα, ενώ πλέον ήμασταν συνηθισμένοι στις ταμπέλες τύπου "Υψόμετρο: 4.655 μέτρα".

Στη μέση του πουθενά αντικρύσαμε και ένα ζευγάρι αρκετά ηλικιωμένων ντόπιων να μεταφέρουν ξύλα με καρότσι σε ένας Θεός ξέρει ποια απόσταση. Χαμογελαστοί παρά την ταλαιπωρία τους, δέχτηκαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας, οπότε κι εμφανίστηκαν στον ορίζοντα τρεις ποδηλάτες. Πιάσαμε κουβέντα με τα παιδιά, ήταν τρεις Γάλλοι που ταξίδευαν για... 16 μήνες και ξεκίνησαν (ή τελείωναν; ) στο Τόκυο, είχαν κάνει ήδη 11 μήνες. Εκπληκτικοί τύποι, με ελάχιστες αποσκευές κι ανεξάντλητες αντοχές, πραγματικοί μάγκες, η μία μάλιστα κοπέλα. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα ζευγάρι κι ο τρίτος ήταν φίλος τους που είχε έρθει για μερικές εβδομάδες προκειμένου να κάνει τα Παμίρ, που θεωρούνται μια από τις πιο όμορφες διαδρομές στον κόσμο. Τους χαρίσαμε τη SIM που είχαμε από το Κιργιστάν, αφού κατευθύνονταν στα σύνορα από τα οποία ερχόμασταν, μας έδωσαν τη δική τους SIM για το Κιργιστάν (δε δούλεψε ποτέ, αλλά τι ρόλο παίζει; ) και τους ευχηθήκαμε καλό δρόμο. Ο @Krekouzas νομίζω ότι τους παρακολουθεί κιόλας σε ένα από αυτά τα σόσιαλ μύδια που δεν καταλαβαίνω.

Με τα πολλά φτάσαμε στη Murgab, τη μεγαλύτερη πόλη στα Παμίρ, που μας φάνηκε ένα μαύρο χάλι, αλλά ήταν το καταλληλότερο μέρος για να αναζητήσουμε πληροφορίες, συνάλλαγμα και καμιά SIM που να δουλέυει. Το συνάλλαγμα στην τράπεζα συνέφερε σαφώς να αλλάξουμε δολάρια (μιλάμε για κέρδος 15-20% σε σχέση με τα ευρώ), η κοπελίτσα όμως στο ανταλλακτήριο μας είπες "εγώ είμαι οι τουριστικές πληροφορίες!", δε γνώριζε όμως πού είναι οι σπηλιές Shakty και τα νεολιθικά (δεν πιστεύω να είχε κανείς απαιτήσεις από το googlemaps, αχαρτογράφητα είναι τα κατσάβραχα), σωστά όμως μας είπε πως το Langar στο οποίο ελπίζαμε να περάσουμε το βράδυ ήταν 6 ώρες μακριά και πως θα έπρεπε να βιαστούμε γιατί χωρίς φως είναι επικίνδυνα.

Τα "γραφεία" των τηλεπικοινωνιακών εταιρειών (απίστευτα χρέπια σε μάλλον βομβαρδισμένα κτίρια) ήταν πάντως κλειστά, αλλά κι όταν άνοιξαν δεν μπορούσαν να μας πουλήσουν κάποια SIM επειδή δεν είχαμε... τατζίκικες ταυτότητες. Ακόμη καλύτερα, μας εξήγησαν σε άπταιστα Ρωσικά πως δεν υπάρχει κάποια εταιρεία που να έχει κάλυψη σε όλη τη χώρα και πως κάθε μια καλύπτει διαφορετικό της κομμάτι.

Τέλος πάντων, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά και στο "bazaar" που αποδείχθηκε΄εντελώς παρακμιακό, αφού οι πάγκοι ήταν... κοντέινερ, ήταν όμως όλοι τόσο φιλικοί και μας υπέδειξαν πού έχει και κάποιο εστιατόριο για να φάμε γιατί δε βρίσκαμε κανένα. Κι αυτό καλτ ήταν, ουσιαστικά ένα μαγειρείο με... κουρτίνες που χώριζαν το χώρο σε πριβέ τσαντίρια. Επειδή να καταλάβουμε τι μας έλεγαν ήταν αδύνατο, μπήκαμε στην κουζίνα για να δούμε τι είχαν και... αυτοσερβιριστήκαμε, με τον Κρεκούζα να καταβροχθίζει μια σουπάρα, ένα καραγεμάτο πιάτο κρέας, 4 αβγά και ένα ολόκληρο λίτρο Coca Cola με αποτέλεσμα οι ντόπιες να τον κοιτούν με δέος και να γελάσουμε αρκετά, ειδικά όταν σήκωνε τη μπλούζα του και τους έδειχνε την κοιλιά του ικανοποιημένος.

Στην εξοδο της πόλης πέσαμε πάλι σε έλεγχο της αστυνομίας. Πολλή η χαρτούρα, ήμασταν και ήδη καθυστερημένοι, πήραμε εν τέλει το δρόμο για το Langar, o οποίος δεν αναφέρεται καν στον οδηγό μας κι έχω να πω ένα πράγμα μόνο: Ω ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Απίστευτο μονοπάτι off the beaten track εντελώς, το οποίο χανόταν (δε μιλάμε καν για άσφαλτο, αλλά ακόμη και το μονοπάτι δεν ήταν ξεκάθαρο πού συνέχιζε), μας πέρασε από κάτι απίθανες λίμνες σε μεγάλο υψόμετρο, εκπληκτικά φαράγγια, καταπληκτική θέα των χιονισμένων αφγανικών βουνοκορφών, ενώ σε κάποια σημεία ο Κώστας βρέθηκε να οδηγεί σε ένα στενό κατσικόδρομο πάνω στο γκρεμό, με το Αφγανιστάν να είναι ακριβώς από την απέναντι κοίτη του ποταμού, την οποία και μπορούσαμε, αν θέλαμε να διασχίσουμε πεζοί, τεράστια τα αφύλακτα σύνορα. Όπου γινόταν μικρός ο ποταμός Παμίρ που χωρίζει τις δυο χώρες, βλέπαμε απέναντι οικογένειες να ζουν σε βιβλικούς οικισμούς, κοπάδια από καμήλες να οδηγούνται στο άγνωστο ή οικογένειες να πλένουν τα ρούχα τους, με το "απαγορευμένο" Αφγανιστάν να αποτελεί μυστήριο για την αδηφάγο ταξιδιωτική μου φαντασία. Το πραγματικό χάιλάιτ όμως ήταν οι απίστευτα υψηλές χιονισμένες βουνοκορφές, τις οποίες δεν καταφέραμε να απαθανατίσουμε όσο θα θέλαμε, αφού πλέον σκοτείνιαζε σε ένα φαράγγι με το γκρεμό να κάνει ζιγκ ζαγκ από κάτω μας, με μηδενικό φωτισμό και άσφαλτο. Αν πέφταμε, δεν ξέρω πότε θα μας έβρισκαν.

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, αναγκαστικά πηγαίναμε βασανιστικά αργά, το Langar δε φαινόταν πουθενά και το μόνο που αχνοφαινόταν στον σκοτεινό ορίζοντα ήταν το χιόνι στα βουνά, που σε κάποια σημεία γυάλιζε κάτω από το φεγγάρι. Ήρωας ο Κρεκούζας που οδηγούσε με περισσή υπομονή και προσοχή στα κατσάβραχα, ώσπου επιτέλους συναντήσαμε ένα αμάξι που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση καιβεβαιωθήκαμε ότι και ζωή υπάρχει και ότι ο δρόμος είναι βατός ή τέλος πάντων προσπελάσιμος. Όταν είδαμε το πρώτο φως πανηγυρίζαμε, πήγα καθ χτύπησα την πόρτα, ρώτησα αν ξέρουν πού μπορούσαμε να κοιμηθούμε και σε σπαστά Ρώσικα μου είπαν "το δεύτερο σπίτι όπως μπείτε στο χωριό είναι guesthouse"... και ήταν. Απίστευτο σπίτι, πιο παραδοσιακό πεθαίνεις, μας έκαναν και μια σουπίτσα με μπισκότα οι άνθρωποι και πέσαμε για ύπνο πτώματα.