fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.725
- Likes
- 15.135
Συνεπέστατος
Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα
- Thread starter Yorgos
- Ημερομηνία δημιουργίας
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Είχε ένα πολύ νοσταγικό ντεκαντάνς το Karakul.
Kι η λίμνη, το πρωί που είχε παγώσει ήταν πανέμορφη.
Ε κάτι τέτοια υψόμετρα τα είχαμε για πρωινό πια.
Απίστευτοι οι Τατζίκοι.
Απίστευτοι κι οι Γάλλοι.
Ξερή η διαδρομή, αλλά τα χρώματα άλλαζαν.
Γκαζπρομ...
Αφού είμαστε σε μουσουλμανική χώρα, οι γκοφρέτες slim ονομάζονται... muslim.
Και η Νουτέλα λέγεται Ramella, ούτε από την Παλαιστίνη να ήταν.
Tragic Bronson το bazaar.
Πριβέ τσαντίρι για φαγητό.
Καταβροχθίζει ο Κρεκούζας, τον απαθανατίζει ο Τζόρντι.
Μπήκαμε στην κουζίνα για να διαλέξουμε φαγητό.
Επέμενε να βγει με τη μαγείρισσα ο Κώστας, αλλά αυτή δίσταζε, φοβήθηκε μην τη φάει κι αυτή.
Κούκλα δεν τη λες τη Murgab.
H φύση όμως έσκιζε.
Αρκετό χρόνο φάγαμε σε όλους αυτούς τους οδικούς ελέγχους.
Το Αφγανιστάν τόσο κοντά και τόσο μακριά...
Αγαπάμε σαπίλες...
Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Και καλά στο Παλέρμο έχει και φώτα, στα σύνορα Τατζικιστάν-Αφγανιστάν ντούγκλα το σκοτάδι.
Πολύ γραφικό το σπιτάκι που μείναμε πάντως.
Kι η λίμνη, το πρωί που είχε παγώσει ήταν πανέμορφη.
Ε κάτι τέτοια υψόμετρα τα είχαμε για πρωινό πια.
Απίστευτοι οι Τατζίκοι.
Απίστευτοι κι οι Γάλλοι.
Ξερή η διαδρομή, αλλά τα χρώματα άλλαζαν.
Γκαζπρομ...
Αφού είμαστε σε μουσουλμανική χώρα, οι γκοφρέτες slim ονομάζονται... muslim.
Και η Νουτέλα λέγεται Ramella, ούτε από την Παλαιστίνη να ήταν.
Tragic Bronson το bazaar.
Πριβέ τσαντίρι για φαγητό.
Καταβροχθίζει ο Κρεκούζας, τον απαθανατίζει ο Τζόρντι.
Μπήκαμε στην κουζίνα για να διαλέξουμε φαγητό.
Επέμενε να βγει με τη μαγείρισσα ο Κώστας, αλλά αυτή δίσταζε, φοβήθηκε μην τη φάει κι αυτή.
Κούκλα δεν τη λες τη Murgab.
H φύση όμως έσκιζε.
Αρκετό χρόνο φάγαμε σε όλους αυτούς τους οδικούς ελέγχους.
Το Αφγανιστάν τόσο κοντά και τόσο μακριά...
Αγαπάμε σαπίλες...
Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Και καλά στο Παλέρμο έχει και φώτα, στα σύνορα Τατζικιστάν-Αφγανιστάν ντούγκλα το σκοτάδι.
Πολύ γραφικό το σπιτάκι που μείναμε πάντως.
Last edited:
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.812
- Likes
- 7.913
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια !
Ευγε νέε μου , αργησες αλλά αξιζε το κόπο η αναμονή .
Ευγε νέε μου , αργησες αλλά αξιζε το κόπο η αναμονή .
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ημέρα 44: Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
Μετά το πρωινό μας πεταχτήκαμε δίπλα στο Shoh Kambari Oftab Mazar, έναν ιερό κήπο με αρχαία δέντρα με κυρτούς κορμούς και μπόλικα κέρατα τράγων... δεν πολυκαταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Το Langar πάντως ήταν πολύ χαριτωμένο με πλίνθινα στενάκια, ανθισμένες αμυγδαλιές, ντροπαλά παιδάκια και ένα ζεύγος από ξαναμμένα γαϊδουράκια. Βασικά το αρσενικό ήταν ξαναμμένο και πήγε να ...σκοράρει κι έφαγε μια κλωτσιά στη μάπα από την ανογρασμική συμβία του. Συμβαίνει και σε δίποδα...
Διαβάσαμε πως είχε πετρογλυφικά στα βουνά πίσω από το χωριό κι αρχίσαμε την ανάβαση. Δυστυχώς κάποιοι κόπανοι έχουν σκαλίσει τα δικά τους ανάμεσα στις αρχαίες επιγραφές (κάτι "ο Ισμαήλ αγαπά τη Φάτιμα" που τουλάχιστον είναι κάπως πιο ρομαντικά από το "εδώ μόνο ΑΕΚ ρε μ...ά" που βάφει επίμονα κάποιος βλάκας στη γειτονιά μου), οπότε ήταν δύσκολο να διακρίνεις ποια είναι παλιά και ποια είναι σύγχρονα, αλλάη απίστευτη θέα των βουνών άξιζε το σκαρφάλωμα. Γενικώς η εικόνα των βουνών στο απέναντι Αφγανιστάν μου θύμιζε τις πρώτες εικόνες από αυτή τη μυστηριώδη χώρα που έπαιζαν στα κανάλια μετά την 11η Σεπτέμβρη.
Αφού το γυρίσαμε το Langar, μπήκαμε στο τζιπ αναζητώντας βενζίνη και ρωτώντας τη βρήκαμε στο πρόσωπο μιας κυριούλας που μας άνοιξε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με δημόσια τουαλέτα και μας γέμισε χρησιμοποιώντας μεσαιωνικές μεθόδους. Το 0,85€ ανά λίτρο που μας χρέωσε αρχικά μας έκανε να πιστέψουμε πως μας υπερχρέωσε, αλλά τελικώς τις επόμενες μέρες διαπιστώσαμε πως η βενζίνη στο Τατζικιστάν είναι αρκετά ακριβότερη απ' ό,τι στο Κιργιστάν, κάπου ανάμεσα στο 0,65-0,75€/λίτρο, οπότε λογικά στη μέση του πουθενά μας χρέωσε τόσο η κυρία. Πιο πολύ το αναφέρω διότι γενικώς περιστατικά υπερχρέωσης δεν είχαμε με τους εξαιρετικούς Τατζίκους.
Σχεδόν σε όλη τη σημερινή διαδρομή είχαμε παρέα και τον ποταμό Pamir δίπλα μας, δηλαδή το φυσικό σύνορο με την... απέναντι "απαγορευμένη" χώρα. Ο αρχικός "σχεδιασμός" (ο Θεός να τον κάνει) έλεγε πως σήμερα θα πηγαίναμε στο Iskashim, όπου τις Παρασκευές ανοίγουν τα σύνορα με το Αφγανιστάν και διεξάγεται μεγάλη αγορά με μπόλικους Αφγανούς, αλλά ρωτώντας στο πρωινό κάτι Τατζίκους που στεγάζονταν στο ίδιο κατάλυμα με μας μάθαμε πως πια αυτό το σύνορο είναι κλειστό και ως εκ τούτου δεν μπορούν να έρθουν οι Αφγανοί. Μας σύστησαν όμως να προσπαθήσουμε να πάμε την επομένη στο Khorog, όπου θα παρευρίσκονταν μπόλικοι Αφγανοί από διάφορες φυλές.
Τα τοπία που διασχίζαμε ήταν μαγικά χιονισμένα, ο ποταμός Pamir κάποιες φορές ευνοούσε τη βλάστηση, άλλες είχε άμμο στις κοίτες του, οι αγρότες που συναντούσαμε γούσταραν φωτογραφίες, παρότι ήταν κατάκοποι οι άνθρωποι, εργαζόμενοι με άροτρα κάτω από τον ήλιο σε τέτοια υψόμετρα. Σε κάποιο σημείο, στην άμμο του ποταμού διακρίναμε ένα ζευγάρι σε μεγάλη απόσταση να κουβαλά ξύλα στην πλάτη του με φόντο τις βουνοκορφές κι αναρωτήθηκα τι διαφορές θα είχε αυτή η εικόνα με κάποια αντίστοιχη πολλούς αιώνες πριν, η όλη περιοχή της κοιλάδας Wakhan φαίνεται σταματημένη στο χρόνο. Το άλλο που εντυπωσίαζε ήταν το πόσοι ντόπιοι είχαν πράσινα μάτια, καθόλου αναπάντεχο πάντως αν αναλογιστεί κανείς τις περσικές καταβολές των Τατζίκων, οι οποίες εξηγούν και τη φιλοξενία τους (να θυμίσω πως οι Ιρανοί εξακολουθούν να κατέχουν το 12άρι στην κατηγορία "άνθρωποι" της λίστας χωρών μου).
Τελικώς φτάσαμε και στο Vrang, έναν οικισμό για τον οποίο είχαμε διαβάσει πως διαθέτει μια βουδιστική στούπα "που με μοιάζει με μινιατούρα ζιγκουράτ" κατά τον οδηγό μου. Το μονοπάτι για την ανάβαση δεν το βρίσκαμε, αν και σε καλό μας βγήκε, αφού καταλήξαμε να περπατάμε σε ένα όμορφο φαράγγι. Εν τέλει μας έδειξε το σωστό δρόμο ένας ντόπιος νεαρός κολλιτσίδας που επέμενε να μας πουλήσει ρουμπίνια (ατύχησε). 'Οντως το κτίσμα είχε κάτι το εξωτικό, ως ένα από τα κατάλοιπα βουδιστικής πίστης σε μια καθαρά πια ισλαμική χώρα, μάρτυρας του πόσοι πολιτισμοίς/κατακτητές/λαοί έχουν περάσει από την Κεντρική Ασία.
Αναχωρήσαμε κι από κει με στόχο το Yamg, ώστε να επισκεφθούμε το σπίτι/μουσείο ενός φιλοσόφου/αστρονόμου/μουσικού από το 19ο αιώνα, το οποίο αποδείχθηκε πολύ όμορφο, με παραδοσιακή παμιριανή αρχιτεκτονική, ενώ συναντήσαμε και δυο τουρίστες (!), έναν Αμερικανό κι έναν Καζάκο που συνταξίδευαν. Το μουσειάκι ήταν χαριτωμένο, με πολύ παλιά μουσικά όργανα, εικόνες του ιμάμη από τον εμφύλιο κι έναν απαρχαιωμένο αργαλειό μέσα στ' άλλα.
Η επόμενη στάση στο οδοιπορικό ήταν τα λουτρά της Fatima, που προφανώς πήραν το όνομά τους από την κόρη του Μωάμεθ, τα οποία βρίσκονταν στο τέλος ενός πολύ κακοτράχαλου μονοπατιού και ήταν τουλάχιστον περίεργα, αν κι όχι άσχημα. Τα θερμά νερά προέρχονταν από ένα γειτονικό καταρράκτη και μπορούσε κανείς να μπει στις "εγκαταστάσεις" των λουτρών, ουσιαστικά ένα δωμάτιο με μια ημιφυσική πισίνα, για την οποία σου έδιναν και κάτι σκισμένες πετσέτες. Πρωτόγονο το μέρος, αλλά έστω και με μεσαιωνικά μέσα, φαινόταν πως γύρω από τα λουτρά φτιάχνονταν δυο παραδοσιακά ξενοδοχειάκια.
Σειρά είχε το οχυρό Yamchun, για το οποίο είχα πολλές προσδοκίες, αφού είχα διαβάσει πως ήταν το καλύτερα διατηρημένο από τα κάστρα της περιοχής, 12ου αιώνα, με πλήρη τείχη και παρατηρητήρια. Η τοποθεσία είναι εξαιρετική με ανεμπόδιστη θέα σε όλες τις γύρω βουνοκορφές και τον ποταμό Παμίρ, ενώ τα ερείπια μου θύμισαν πολύ έντονα το Iskanwaya στα κατσάβραχα της Βολιβίας. Για χιλίων ετών οχυρό δε στέκεται καθόλου άσχημα, ενώ η θέα προς Αφγανιστάν, με ίχνος ανθρώπινης παρουσίας όσο πάει το μάτι, πρέπει να είναι ίδια και απαράλλαχτη από τότε που χτίστηκε. Πολύ ατμοσφαιρικό μέρος, φυσικά εντελώς εγκαταλελειμμένο, δεν υπήρχε κανείς ούτε καν για να εισπράξει κάποια είσοδο, ενώ και οι γειτονικοί αμμόλοφοι έδιναν έναν εξωτικό τόνο.
Πήραμε κάτι στρατιωτικούς που έκαναν ωτοστόπ και κατευθυνθήκαμε για το "μεγαλοχώρι" Iskashim. Η πείνα ήταν αφόρητη πλέον και ήμασταν διατεθειμένοι να φάμε ό,τι βρούμε. Ε, σχεδόν ό,τι βρούμε διότι μια γιαγιούλα μου έδειξε στο μαγειρείο της κάτι που στόχευε να είναι σουπίτσα borsch αλλά έμοιαζε και μύριζε με διάρροια άρρωστης καμηλοπάρδαλης και φύγαμε τρέχοντας, για να καταλήξουμε σε μια άλλη κυριούλα με χρυσά δόντια που μας σέρβιρε ένα ολόκληρο κοτόπουλο για 4€, συν κάτι μάντι για 1,5€, που αποδείχθηκαν αρκετά νόστιμα. Βρήκαμε και sim για τον κύριο Κρεκούζα που χωρίς σόσιαλ μύδια δεν μπορεί (και με ενημέρωνε και για την Ευρωλίγκα, μη σας πω ψέμματα) και φύγαμε.
Είχε νυχτώσει για τα καλά πια όταν φτάσαμε στο Khorog μετά από μια διαδρομή με ατελείωτα κατσίκια. Μεγάλη πόλη (28.000 κατοίκων) το Khorog, αλλά οι επιλογές ήταν λίγες. Είδαμε δυο homestay που δεν είχαν ίντερνετ πριν βρούμε έναν... Ινδό που νοίκιαζε δωμάτια πάνω από το ινδικό του εστιατόριο. Τα 50$/δίκλινο ήταν αρκετά, αλλά το δωμάτιο ήταν όμορφο, το ίντερνετ πήγαινε κανόνι κιε πιτέλους κοιμηθήκαμε σε κρεβάτια και κάναμε ντους με ζεστό νερό. Μέχρι και το CSKA-Khimki είδαμε πριν κοιμηθούμε...
Μετά το πρωινό μας πεταχτήκαμε δίπλα στο Shoh Kambari Oftab Mazar, έναν ιερό κήπο με αρχαία δέντρα με κυρτούς κορμούς και μπόλικα κέρατα τράγων... δεν πολυκαταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Το Langar πάντως ήταν πολύ χαριτωμένο με πλίνθινα στενάκια, ανθισμένες αμυγδαλιές, ντροπαλά παιδάκια και ένα ζεύγος από ξαναμμένα γαϊδουράκια. Βασικά το αρσενικό ήταν ξαναμμένο και πήγε να ...σκοράρει κι έφαγε μια κλωτσιά στη μάπα από την ανογρασμική συμβία του. Συμβαίνει και σε δίποδα...
Διαβάσαμε πως είχε πετρογλυφικά στα βουνά πίσω από το χωριό κι αρχίσαμε την ανάβαση. Δυστυχώς κάποιοι κόπανοι έχουν σκαλίσει τα δικά τους ανάμεσα στις αρχαίες επιγραφές (κάτι "ο Ισμαήλ αγαπά τη Φάτιμα" που τουλάχιστον είναι κάπως πιο ρομαντικά από το "εδώ μόνο ΑΕΚ ρε μ...ά" που βάφει επίμονα κάποιος βλάκας στη γειτονιά μου), οπότε ήταν δύσκολο να διακρίνεις ποια είναι παλιά και ποια είναι σύγχρονα, αλλάη απίστευτη θέα των βουνών άξιζε το σκαρφάλωμα. Γενικώς η εικόνα των βουνών στο απέναντι Αφγανιστάν μου θύμιζε τις πρώτες εικόνες από αυτή τη μυστηριώδη χώρα που έπαιζαν στα κανάλια μετά την 11η Σεπτέμβρη.
Αφού το γυρίσαμε το Langar, μπήκαμε στο τζιπ αναζητώντας βενζίνη και ρωτώντας τη βρήκαμε στο πρόσωπο μιας κυριούλας που μας άνοιξε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με δημόσια τουαλέτα και μας γέμισε χρησιμοποιώντας μεσαιωνικές μεθόδους. Το 0,85€ ανά λίτρο που μας χρέωσε αρχικά μας έκανε να πιστέψουμε πως μας υπερχρέωσε, αλλά τελικώς τις επόμενες μέρες διαπιστώσαμε πως η βενζίνη στο Τατζικιστάν είναι αρκετά ακριβότερη απ' ό,τι στο Κιργιστάν, κάπου ανάμεσα στο 0,65-0,75€/λίτρο, οπότε λογικά στη μέση του πουθενά μας χρέωσε τόσο η κυρία. Πιο πολύ το αναφέρω διότι γενικώς περιστατικά υπερχρέωσης δεν είχαμε με τους εξαιρετικούς Τατζίκους.
Σχεδόν σε όλη τη σημερινή διαδρομή είχαμε παρέα και τον ποταμό Pamir δίπλα μας, δηλαδή το φυσικό σύνορο με την... απέναντι "απαγορευμένη" χώρα. Ο αρχικός "σχεδιασμός" (ο Θεός να τον κάνει) έλεγε πως σήμερα θα πηγαίναμε στο Iskashim, όπου τις Παρασκευές ανοίγουν τα σύνορα με το Αφγανιστάν και διεξάγεται μεγάλη αγορά με μπόλικους Αφγανούς, αλλά ρωτώντας στο πρωινό κάτι Τατζίκους που στεγάζονταν στο ίδιο κατάλυμα με μας μάθαμε πως πια αυτό το σύνορο είναι κλειστό και ως εκ τούτου δεν μπορούν να έρθουν οι Αφγανοί. Μας σύστησαν όμως να προσπαθήσουμε να πάμε την επομένη στο Khorog, όπου θα παρευρίσκονταν μπόλικοι Αφγανοί από διάφορες φυλές.
Τα τοπία που διασχίζαμε ήταν μαγικά χιονισμένα, ο ποταμός Pamir κάποιες φορές ευνοούσε τη βλάστηση, άλλες είχε άμμο στις κοίτες του, οι αγρότες που συναντούσαμε γούσταραν φωτογραφίες, παρότι ήταν κατάκοποι οι άνθρωποι, εργαζόμενοι με άροτρα κάτω από τον ήλιο σε τέτοια υψόμετρα. Σε κάποιο σημείο, στην άμμο του ποταμού διακρίναμε ένα ζευγάρι σε μεγάλη απόσταση να κουβαλά ξύλα στην πλάτη του με φόντο τις βουνοκορφές κι αναρωτήθηκα τι διαφορές θα είχε αυτή η εικόνα με κάποια αντίστοιχη πολλούς αιώνες πριν, η όλη περιοχή της κοιλάδας Wakhan φαίνεται σταματημένη στο χρόνο. Το άλλο που εντυπωσίαζε ήταν το πόσοι ντόπιοι είχαν πράσινα μάτια, καθόλου αναπάντεχο πάντως αν αναλογιστεί κανείς τις περσικές καταβολές των Τατζίκων, οι οποίες εξηγούν και τη φιλοξενία τους (να θυμίσω πως οι Ιρανοί εξακολουθούν να κατέχουν το 12άρι στην κατηγορία "άνθρωποι" της λίστας χωρών μου).
Τελικώς φτάσαμε και στο Vrang, έναν οικισμό για τον οποίο είχαμε διαβάσει πως διαθέτει μια βουδιστική στούπα "που με μοιάζει με μινιατούρα ζιγκουράτ" κατά τον οδηγό μου. Το μονοπάτι για την ανάβαση δεν το βρίσκαμε, αν και σε καλό μας βγήκε, αφού καταλήξαμε να περπατάμε σε ένα όμορφο φαράγγι. Εν τέλει μας έδειξε το σωστό δρόμο ένας ντόπιος νεαρός κολλιτσίδας που επέμενε να μας πουλήσει ρουμπίνια (ατύχησε). 'Οντως το κτίσμα είχε κάτι το εξωτικό, ως ένα από τα κατάλοιπα βουδιστικής πίστης σε μια καθαρά πια ισλαμική χώρα, μάρτυρας του πόσοι πολιτισμοίς/κατακτητές/λαοί έχουν περάσει από την Κεντρική Ασία.
Αναχωρήσαμε κι από κει με στόχο το Yamg, ώστε να επισκεφθούμε το σπίτι/μουσείο ενός φιλοσόφου/αστρονόμου/μουσικού από το 19ο αιώνα, το οποίο αποδείχθηκε πολύ όμορφο, με παραδοσιακή παμιριανή αρχιτεκτονική, ενώ συναντήσαμε και δυο τουρίστες (!), έναν Αμερικανό κι έναν Καζάκο που συνταξίδευαν. Το μουσειάκι ήταν χαριτωμένο, με πολύ παλιά μουσικά όργανα, εικόνες του ιμάμη από τον εμφύλιο κι έναν απαρχαιωμένο αργαλειό μέσα στ' άλλα.
Η επόμενη στάση στο οδοιπορικό ήταν τα λουτρά της Fatima, που προφανώς πήραν το όνομά τους από την κόρη του Μωάμεθ, τα οποία βρίσκονταν στο τέλος ενός πολύ κακοτράχαλου μονοπατιού και ήταν τουλάχιστον περίεργα, αν κι όχι άσχημα. Τα θερμά νερά προέρχονταν από ένα γειτονικό καταρράκτη και μπορούσε κανείς να μπει στις "εγκαταστάσεις" των λουτρών, ουσιαστικά ένα δωμάτιο με μια ημιφυσική πισίνα, για την οποία σου έδιναν και κάτι σκισμένες πετσέτες. Πρωτόγονο το μέρος, αλλά έστω και με μεσαιωνικά μέσα, φαινόταν πως γύρω από τα λουτρά φτιάχνονταν δυο παραδοσιακά ξενοδοχειάκια.
Σειρά είχε το οχυρό Yamchun, για το οποίο είχα πολλές προσδοκίες, αφού είχα διαβάσει πως ήταν το καλύτερα διατηρημένο από τα κάστρα της περιοχής, 12ου αιώνα, με πλήρη τείχη και παρατηρητήρια. Η τοποθεσία είναι εξαιρετική με ανεμπόδιστη θέα σε όλες τις γύρω βουνοκορφές και τον ποταμό Παμίρ, ενώ τα ερείπια μου θύμισαν πολύ έντονα το Iskanwaya στα κατσάβραχα της Βολιβίας. Για χιλίων ετών οχυρό δε στέκεται καθόλου άσχημα, ενώ η θέα προς Αφγανιστάν, με ίχνος ανθρώπινης παρουσίας όσο πάει το μάτι, πρέπει να είναι ίδια και απαράλλαχτη από τότε που χτίστηκε. Πολύ ατμοσφαιρικό μέρος, φυσικά εντελώς εγκαταλελειμμένο, δεν υπήρχε κανείς ούτε καν για να εισπράξει κάποια είσοδο, ενώ και οι γειτονικοί αμμόλοφοι έδιναν έναν εξωτικό τόνο.
Πήραμε κάτι στρατιωτικούς που έκαναν ωτοστόπ και κατευθυνθήκαμε για το "μεγαλοχώρι" Iskashim. Η πείνα ήταν αφόρητη πλέον και ήμασταν διατεθειμένοι να φάμε ό,τι βρούμε. Ε, σχεδόν ό,τι βρούμε διότι μια γιαγιούλα μου έδειξε στο μαγειρείο της κάτι που στόχευε να είναι σουπίτσα borsch αλλά έμοιαζε και μύριζε με διάρροια άρρωστης καμηλοπάρδαλης και φύγαμε τρέχοντας, για να καταλήξουμε σε μια άλλη κυριούλα με χρυσά δόντια που μας σέρβιρε ένα ολόκληρο κοτόπουλο για 4€, συν κάτι μάντι για 1,5€, που αποδείχθηκαν αρκετά νόστιμα. Βρήκαμε και sim για τον κύριο Κρεκούζα που χωρίς σόσιαλ μύδια δεν μπορεί (και με ενημέρωνε και για την Ευρωλίγκα, μη σας πω ψέμματα) και φύγαμε.
Είχε νυχτώσει για τα καλά πια όταν φτάσαμε στο Khorog μετά από μια διαδρομή με ατελείωτα κατσίκια. Μεγάλη πόλη (28.000 κατοίκων) το Khorog, αλλά οι επιλογές ήταν λίγες. Είδαμε δυο homestay που δεν είχαν ίντερνετ πριν βρούμε έναν... Ινδό που νοίκιαζε δωμάτια πάνω από το ινδικό του εστιατόριο. Τα 50$/δίκλινο ήταν αρκετά, αλλά το δωμάτιο ήταν όμορφο, το ίντερνετ πήγαινε κανόνι κιε πιτέλους κοιμηθήκαμε σε κρεβάτια και κάναμε ντους με ζεστό νερό. Μέχρι και το CSKA-Khimki είδαμε πριν κοιμηθούμε...
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Πώς φαίνεται πού κοιμάται ο Κρεκούζας: 4 power banks, μπλουζίτσα ΛεΜπρον έτοιμη για φόρεμα, πορτοφόλια και διαβατήριο πεταμένα.
Αυτός ο ιερός κήπος με τα περίεργα κέρατα και δέντρα που λέγαμε.
Είχε όμορφα μονοπατάκια το Langar.
Kαλά, δεν ξετρελαθήκαμε κιόλας με τα πετρογλυφικά.
Οι αμυγδαλιές ήταν καλύτερες.
Τοπικό βενζινάδικο.
Προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ τα τοπία.
Πολλή δουλειά οι ντόπιοι.
Αυτές εκεί οι βουλίτσες που διακρίνονται...
...εινα αιγοπρόβατα...
... και οι ιδιοκτήτες τους...
...που πάνε στο πουθενά
Αυτό εδώ υποτίθεται πως είναι βουδιστικη στούπα.
Η θέα πάντως όμορφη ήταν.
Ορίστε, εδώ επιμένουν πως πρόκειται για στούπα.
Χαριτωμένο το κτίσμα του μουσείου.
Ωραία και τα μουσικά όργανα.
Αυτό με τα κέρατα πάνω από κάθε σπίτι πρέπει να το προσεξουν θαρρώ, μουσουλμάνοι άνθρωποι.
Τα λουτρά της Φάτιμα.
Κι ο καταρράκτης τους.
Το οχυρό Yamchun.
H θέα από τις πολεμίστρες του.
Ο Τζόρντι κι ο Κώστας κατεβαίνουν από το οχυρό.
Στρατιωτικοί ωτοστόπερ.
Ε το δικαιούτο το κοτόπουλο ο Κρεκουζάκος μου.
Αυτός ο ιερός κήπος με τα περίεργα κέρατα και δέντρα που λέγαμε.
Είχε όμορφα μονοπατάκια το Langar.
Kαλά, δεν ξετρελαθήκαμε κιόλας με τα πετρογλυφικά.
Οι αμυγδαλιές ήταν καλύτερες.
Τοπικό βενζινάδικο.
Προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ τα τοπία.
Πολλή δουλειά οι ντόπιοι.
Αυτές εκεί οι βουλίτσες που διακρίνονται...
...εινα αιγοπρόβατα...
... και οι ιδιοκτήτες τους...
...που πάνε στο πουθενά
Αυτό εδώ υποτίθεται πως είναι βουδιστικη στούπα.
Η θέα πάντως όμορφη ήταν.
Ορίστε, εδώ επιμένουν πως πρόκειται για στούπα.
Χαριτωμένο το κτίσμα του μουσείου.
Ωραία και τα μουσικά όργανα.
Αυτό με τα κέρατα πάνω από κάθε σπίτι πρέπει να το προσεξουν θαρρώ, μουσουλμάνοι άνθρωποι.
Τα λουτρά της Φάτιμα.
Κι ο καταρράκτης τους.
Το οχυρό Yamchun.
H θέα από τις πολεμίστρες του.
Ο Τζόρντι κι ο Κώστας κατεβαίνουν από το οχυρό.
Στρατιωτικοί ωτοστόπερ.
Ε το δικαιούτο το κοτόπουλο ο Κρεκουζάκος μου.
Last edited:
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ημέρα 45: Durum Kul - Khorog
To πρωινό του Ινδού ήταν αναπάντεχη έκπληξη και το περιδρομιάσαμε με χαρά, πριν φύγουμε για το Khorog ώστε να επισκεφθούμε την αφγανική αγορά που την περιμέναμε πώς και πώς. Μου έκανε εντύπωση πως, παρότι γινόταν από την τατζίκικη πλευρά, υπήρχαν συνοριοφύλακες παρόντες και από τις δύο χώρες. Η αγορά στεγαζόταν σε ένα είδος ημιυπαίθριας αποθήκης και αν και ήταν μικρότερη απ 'ο,τι περίμενα, έβρισκε κανείς ρούχα, μπαχαρικά, υφάσματα, φαγητά, αλλά κυρίως ΤΡΟΜΕΡΕΣ φάτσες, πολλές από τις οποίες ψοφούσαν για να βγουν φωτογραφία μαζί μας. Αγοράσαμε αφγανικά χρήματα για σουβενίρ, ο Τζόρντι αγόρασε ένα όμορφο μεταξωτό σάλι για μόλις 10€ για τη Βενεζουελάνα του και το σκίσαμε στις φωτογραφίες με ανθρώπους με παραδοσιακές στολές και καλακάγαθα χαμόγελα.
Το Khorog από την άλλη είναι μια πραγματική πόλη, σε αντιδιαστολή με τα χωριά που επισκεπτόμασταν εδώ και μέρες, με ποδοσφαιρική ομάδα (την Khorog FC, τύφλα να' χει η Μπαρτσελόνα) και ... McDoland's , δηλαδή ντεμέκ McDonald's. Είχε και γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ολοκαίνουριο μάλιστα, όπου πήγα να ρωτήσω τις εξυπηρετικότατες και με καλά Αγγλικά κοπελίτσες σχετικά με τις δυνατότητες τρεκ στα υψίπεδα του Jizeau και την κοιλάδα Shokh Dara και μέσα σε όλα μου πρότεινε, μιας που μέρες δεν μας έλειπαν, να περάσουμε κι από τη λίμνη Durum Kul, όχι μόνο για τη λίμνη αυτή καθαυτή, αλλά και για τη διαδρομή.
Ξεκινήσαμε λοιπόν γι' αυτή την ωραία και άγνωστη λίμνη, περνώντας φυσικά από στρατιωτικούς ελέγχους με τα γνωστά χρονοβόρα registrations αλλά και από τοπία που θύμιζαν κάτι από τις ερήμους της Utah και τις παλιές διαφημίσεις της Marlboro. Οδηγούσε ο κακόμοιρος ο Κρεκούζας, αλλά Durum δε βλέπαμε και ο δρόμος από απλό χωμάτινο μονοπάτι έγινε κατσικόδρομος, μετά μονοπάτι που ίσα που χωρούσαμε και στο τέλος κατσάβραχο στην άκρη γκρεμών, αλλά πού ήταν αυτό το χωριό με την κοντινή λίμνη, ιδέα δεν είχαμε. Καλά, για ίντερνετ, gps κι άλλα τέτοια πρωτοκοσμικά, ούτε λόγος να γίνεται.
Τελικά, μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα απίστευτων στροφών σε κάτι αυτοκτονικούς λιαντινικούς γκρεμούς φτάσαμε στο χωριό Durum, αφήσαμε το αμάξι και πήραμε το μονοπάτι που ελπίζαμε ότι θα μας έβγαζε στην τιμημένη λίμνη, μεγάλη η χάρη της. Για καλή μας τύχη μας ακολούθησαν δυο κοριτσάκια από το χωριό ονόματι Μοαγιό και Ζουρού και μας έδειξαν το δρόμο παρότι ήταν πολύ ντροπαλά, αλλιώς θα κάναμε πολύ περισσότερο από τη μιάμιση ώρα που μας πήρε η πεζοπορία. Κουραστικό το μονοπάτι, παρότι είχε ήλιο και ίχνος χιονιού ο αέρας έφερνε μπόλικο κρύο και τ' αυτιά μου είχαν παγώσει, αλλά εν τέλει την είδαμε τη λίμνη. Ωραία θέα είχε, σίγουρα άξιζε η διαδρομή, αλλά η Α κι εγώ αποφασίσαμε να μην κατεβούμε μέχρι τις όχθες της, σε αντίθεση με τον @Krekouza και το Τζόρντι που το έπραξαν κι ανταμείφθηκαν (αν θέλει ο Κώστας ας βάλει και καμιά φωτό). Επιστρέφοντας στο χωριό, δώσαμε από 5€ σε κάθε κοριτσάκι και μερικές καραμελίτσες. Έκαναν σαν τρελές κι έτρεξαν να μοιραστούν τις καραμελίτσες με τα άλλα παιδάκια. Πολύ όμορφη εμπειρία κι αυτό το μικρό τρεκ, κυρίως λόγω του τόσο απομονωμένου χωριού.
Η επιστροφή στο Khorog ήταν ακόμη καλύτερη. Παρότι κάναμε την ίδια διαδρομή, ο φωτισμός λόγω της ώρας ήταν άψογος και τα τοπία φαίνονταν ακόμη πιο όμορφα. Αφού φτάσαμε βράδυ, για να μην ψάχνουμε πάλι κατάλυμα επιστρέψαμε στον Ινδό της καρδιάς μας, αλλά αφού ο @Krekouzas ινδικό δεν τρώει, ψάξαμε για φαγητό στο απομονωμένο Serena Inn, το ακριβότερο ξενοδοχείο της περιοχής, που διαβάσαμε πως διέθετε και γκουρμέ εστιατόριο. Το ίδιο το ξενοδοχείο ήταν πανάκριβο (ρώτησα από περιέργεια και μας είπαν πως το δίκλινο κόστιζε... 259$/βραδιά ... στο Τατζικιστάν θυμίζω αυτό...), αλλά το εστιατόριο είχε πολύ λογικές τιμές και του δώσαμε και κατάλαβε: εμείς τα γκουρμεδάκια μας κι ο Κρεκούζας έφαγε ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ μακαρόνια μπολονέζ τίγκα στο τυρί (ζήτησε και έξτρα) συν ένα μπέργκερ από γιακ με πατάτες. Φάγαμε πολύ καλά, ευχάριστη έκπληξη σε μια χώρα που τέλος πάντων δεν τη λες και γαστριμαργικό παράδεισο. Το βραδάκι πάντως μια καταπράσινη διάρροια την έκανα, υποθέτω λόγω του κοτόπουλου της προηγούμενης ημέρας, δε βαριέσαι. Το σημαντικό ήταν πως την επομένη θα πηγαίναμε για το Jizeau, όπου θα κάναμε τρεκ και θα διανυκτερεύαμε και σε μια απομονωμένη κοινότητα.
H αγορά των Αφγανών.
Άλλο που δεν ήθελαν αυτοί να γβαίνουν φωτογραφίες μαζί μας.
Ή και μόνοι τους, όπως αυτός ο συμπαθής Παστούν (νομίζω).
Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Είπα να πάρω κανένα για τη Γιώργαινα, αλλά θα την έπαιρναν με τις κούπες στην Αβάνα.
Και φουλάρι στο κεφάλι και καπάκι και καμπαρντίνα επιδειξία ο θείος.
Πολύ γαλάζιο μάτι στην αγορά.
Και πολλά χαμόγελα, ωραία περάσαμε, καλά να είναι οι άνθρωποι.
Στάμπαρα μια κοπελίτσα με περίεργα χαρακτηριστικά. Μετά ζύγωσε κι ο Κρεκούζας, επέμενε μάλιστα πως μοιάζει λίγο με την Αφγανή της οποίας η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Ε, υπερβολές.
Ωραίες φάτσες.
McDoland's.
Tι αποστάσεις κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πού πάνε, φοβερό είναι.
Durum ακούγαμε και Durum δε βλέπαμε.
Σε κάποια σημεία τουλάχιστον βελτιωνόταν ο δρόμος.
Αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα έπρεπε να πάμε με τα πόδια. Κι ήταν μακρύς ο δρόμος.
Τουλάχιστον δεν ήμασταν μόνοι μας.
Να τη και η λίμνη. Πιο πολύ άξιζε η διαδρομή πάντως, πραγματικά στις εσχατιές του κόσμου.
Με φανταστικές φυσιογνωμίες.
Κι ωραία τοπία.
Ντερλίκωσε πάλι ο παίδαρος.
To πρωινό του Ινδού ήταν αναπάντεχη έκπληξη και το περιδρομιάσαμε με χαρά, πριν φύγουμε για το Khorog ώστε να επισκεφθούμε την αφγανική αγορά που την περιμέναμε πώς και πώς. Μου έκανε εντύπωση πως, παρότι γινόταν από την τατζίκικη πλευρά, υπήρχαν συνοριοφύλακες παρόντες και από τις δύο χώρες. Η αγορά στεγαζόταν σε ένα είδος ημιυπαίθριας αποθήκης και αν και ήταν μικρότερη απ 'ο,τι περίμενα, έβρισκε κανείς ρούχα, μπαχαρικά, υφάσματα, φαγητά, αλλά κυρίως ΤΡΟΜΕΡΕΣ φάτσες, πολλές από τις οποίες ψοφούσαν για να βγουν φωτογραφία μαζί μας. Αγοράσαμε αφγανικά χρήματα για σουβενίρ, ο Τζόρντι αγόρασε ένα όμορφο μεταξωτό σάλι για μόλις 10€ για τη Βενεζουελάνα του και το σκίσαμε στις φωτογραφίες με ανθρώπους με παραδοσιακές στολές και καλακάγαθα χαμόγελα.
Το Khorog από την άλλη είναι μια πραγματική πόλη, σε αντιδιαστολή με τα χωριά που επισκεπτόμασταν εδώ και μέρες, με ποδοσφαιρική ομάδα (την Khorog FC, τύφλα να' χει η Μπαρτσελόνα) και ... McDoland's , δηλαδή ντεμέκ McDonald's. Είχε και γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ολοκαίνουριο μάλιστα, όπου πήγα να ρωτήσω τις εξυπηρετικότατες και με καλά Αγγλικά κοπελίτσες σχετικά με τις δυνατότητες τρεκ στα υψίπεδα του Jizeau και την κοιλάδα Shokh Dara και μέσα σε όλα μου πρότεινε, μιας που μέρες δεν μας έλειπαν, να περάσουμε κι από τη λίμνη Durum Kul, όχι μόνο για τη λίμνη αυτή καθαυτή, αλλά και για τη διαδρομή.
Ξεκινήσαμε λοιπόν γι' αυτή την ωραία και άγνωστη λίμνη, περνώντας φυσικά από στρατιωτικούς ελέγχους με τα γνωστά χρονοβόρα registrations αλλά και από τοπία που θύμιζαν κάτι από τις ερήμους της Utah και τις παλιές διαφημίσεις της Marlboro. Οδηγούσε ο κακόμοιρος ο Κρεκούζας, αλλά Durum δε βλέπαμε και ο δρόμος από απλό χωμάτινο μονοπάτι έγινε κατσικόδρομος, μετά μονοπάτι που ίσα που χωρούσαμε και στο τέλος κατσάβραχο στην άκρη γκρεμών, αλλά πού ήταν αυτό το χωριό με την κοντινή λίμνη, ιδέα δεν είχαμε. Καλά, για ίντερνετ, gps κι άλλα τέτοια πρωτοκοσμικά, ούτε λόγος να γίνεται.
Τελικά, μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα απίστευτων στροφών σε κάτι αυτοκτονικούς λιαντινικούς γκρεμούς φτάσαμε στο χωριό Durum, αφήσαμε το αμάξι και πήραμε το μονοπάτι που ελπίζαμε ότι θα μας έβγαζε στην τιμημένη λίμνη, μεγάλη η χάρη της. Για καλή μας τύχη μας ακολούθησαν δυο κοριτσάκια από το χωριό ονόματι Μοαγιό και Ζουρού και μας έδειξαν το δρόμο παρότι ήταν πολύ ντροπαλά, αλλιώς θα κάναμε πολύ περισσότερο από τη μιάμιση ώρα που μας πήρε η πεζοπορία. Κουραστικό το μονοπάτι, παρότι είχε ήλιο και ίχνος χιονιού ο αέρας έφερνε μπόλικο κρύο και τ' αυτιά μου είχαν παγώσει, αλλά εν τέλει την είδαμε τη λίμνη. Ωραία θέα είχε, σίγουρα άξιζε η διαδρομή, αλλά η Α κι εγώ αποφασίσαμε να μην κατεβούμε μέχρι τις όχθες της, σε αντίθεση με τον @Krekouza και το Τζόρντι που το έπραξαν κι ανταμείφθηκαν (αν θέλει ο Κώστας ας βάλει και καμιά φωτό). Επιστρέφοντας στο χωριό, δώσαμε από 5€ σε κάθε κοριτσάκι και μερικές καραμελίτσες. Έκαναν σαν τρελές κι έτρεξαν να μοιραστούν τις καραμελίτσες με τα άλλα παιδάκια. Πολύ όμορφη εμπειρία κι αυτό το μικρό τρεκ, κυρίως λόγω του τόσο απομονωμένου χωριού.
Η επιστροφή στο Khorog ήταν ακόμη καλύτερη. Παρότι κάναμε την ίδια διαδρομή, ο φωτισμός λόγω της ώρας ήταν άψογος και τα τοπία φαίνονταν ακόμη πιο όμορφα. Αφού φτάσαμε βράδυ, για να μην ψάχνουμε πάλι κατάλυμα επιστρέψαμε στον Ινδό της καρδιάς μας, αλλά αφού ο @Krekouzas ινδικό δεν τρώει, ψάξαμε για φαγητό στο απομονωμένο Serena Inn, το ακριβότερο ξενοδοχείο της περιοχής, που διαβάσαμε πως διέθετε και γκουρμέ εστιατόριο. Το ίδιο το ξενοδοχείο ήταν πανάκριβο (ρώτησα από περιέργεια και μας είπαν πως το δίκλινο κόστιζε... 259$/βραδιά ... στο Τατζικιστάν θυμίζω αυτό...), αλλά το εστιατόριο είχε πολύ λογικές τιμές και του δώσαμε και κατάλαβε: εμείς τα γκουρμεδάκια μας κι ο Κρεκούζας έφαγε ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ μακαρόνια μπολονέζ τίγκα στο τυρί (ζήτησε και έξτρα) συν ένα μπέργκερ από γιακ με πατάτες. Φάγαμε πολύ καλά, ευχάριστη έκπληξη σε μια χώρα που τέλος πάντων δεν τη λες και γαστριμαργικό παράδεισο. Το βραδάκι πάντως μια καταπράσινη διάρροια την έκανα, υποθέτω λόγω του κοτόπουλου της προηγούμενης ημέρας, δε βαριέσαι. Το σημαντικό ήταν πως την επομένη θα πηγαίναμε για το Jizeau, όπου θα κάναμε τρεκ και θα διανυκτερεύαμε και σε μια απομονωμένη κοινότητα.
H αγορά των Αφγανών.
Άλλο που δεν ήθελαν αυτοί να γβαίνουν φωτογραφίες μαζί μας.
Ή και μόνοι τους, όπως αυτός ο συμπαθής Παστούν (νομίζω).
Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Είπα να πάρω κανένα για τη Γιώργαινα, αλλά θα την έπαιρναν με τις κούπες στην Αβάνα.
Και φουλάρι στο κεφάλι και καπάκι και καμπαρντίνα επιδειξία ο θείος.
Πολύ γαλάζιο μάτι στην αγορά.
Και πολλά χαμόγελα, ωραία περάσαμε, καλά να είναι οι άνθρωποι.
Στάμπαρα μια κοπελίτσα με περίεργα χαρακτηριστικά. Μετά ζύγωσε κι ο Κρεκούζας, επέμενε μάλιστα πως μοιάζει λίγο με την Αφγανή της οποίας η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Ε, υπερβολές.
Ωραίες φάτσες.
McDoland's.
Tι αποστάσεις κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πού πάνε, φοβερό είναι.
Durum ακούγαμε και Durum δε βλέπαμε.
Σε κάποια σημεία τουλάχιστον βελτιωνόταν ο δρόμος.
Αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα έπρεπε να πάμε με τα πόδια. Κι ήταν μακρύς ο δρόμος.
Τουλάχιστον δεν ήμασταν μόνοι μας.
Να τη και η λίμνη. Πιο πολύ άξιζε η διαδρομή πάντως, πραγματικά στις εσχατιές του κόσμου.
Με φανταστικές φυσιογνωμίες.
Κι ωραία τοπία.
Ντερλίκωσε πάλι ο παίδαρος.
Last edited:
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.901
- Likes
- 16.518
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Όσους έχετε γράψει γι αυτές τις περιοχές θα σας κάνω ευαγγέλιο!!!
Μα του χρόνου, μα του παραχρόνου, δε θα μου γλυτώσουν τα Παμίρ. Μόνο να είμαστε γεροί.
Μα του χρόνου, μα του παραχρόνου, δε θα μου γλυτώσουν τα Παμίρ. Μόνο να είμαστε γεροί.
Krekouzas
Member
- Μηνύματα
- 221
- Likes
- 4.923
- Επόμενο Ταξίδι
- Darjeeling.
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΡαπαΝουι,BurningMan Fest.
Εγώ επιμένω οτι θυμίζει πολύ την Αφγανή του πολέμου. Όπως και το θεωρώ απίστευτο που δεν καταλαβαίνεις εάν γελάει ή έχει θλιμμένο πρόσωπο!
https://www.instagram.com/p/BiJMMMbHp1B/
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Στο λινκ που δίνεις μου εμφανίζεται ο Τρακης Γιαννακόπουλος. Δε λέω, υπάρχουν φορές που θυμίζει αφγανοπουλα...
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Ημέρα 46: Jizeau
Φύγαμε με την ησυχία μας στις 12 το μεσημέρι μετά από το πρωινάκι του Ινδού, διότι δε θέλαμε να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς για το τρεκ και να φάμε όλη τη ζέστα στο κεφάλι. Ξέραμε ότι για το τρεκ έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο Bargu όπου θα παίρναμε κάποιου είδους "πρωτόγονο τελεφερίκ", αλλά καλού κακού κάναμε στάση στο Yemtz για να ρωτήσουμε. Ένας ευγενέστατος τύπος ονόματι Farhond μας πρότεινε να αφήσουμε το τζιπ μας στο σπίτι του και με αντίτιμο 5€ θα μας πήγαινε αυτός 15 χιλιόμετρα πιο πέρα για να διασχίσουμε το ποτάμι και να ξεκινήσουμε το τρεκ. Το πλεονέκτημα ήταν πως δε θα χρειαζόταν να αφήσουμε το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά στην κοίτη του ποταμού. Δεχθήκαμε, αλλά πριν αναχωρήσουμε μας πρότεινε να περάσουμε από το σπίτι του και να μας κεράσει ένα τσάι, άλλωστε ακόμη ήταν ψηλά ο ήλιος και παρότι το τρεκ θα ήταν τρίωρο, δε μας πείραζε να ξεκινήσουμε λίγο αργότερα.
Ο Farhond μας κέρασε τσάι και ψωμί με κεράσια, ενώ μας εξιστόρησε και τη ζωή του: Έφυγε λόγω του εμφυλίου και μετανάστευσε στη Ρωσία, κάπου ανάμεσα στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, εργαζόμενος ως ξυλουργός. Το 1998, με τη λήξη του εμφυλίου, επέστρεψε. Μας είπε πως "είμασtε ευτυχισμένοι με τον τρόπο που ζούμε. Μπορεί να μην είσαι σαν τη δική σας τη ζωή, αλλά ε'ιμαστε καλά". Μας είπε στα καλούτσικα Αγγλικά του ότι πλην Ρωσίας δεν έχει ταξιδέψει κάπου αλλού, ότι θα μπορούσε να ήθελε να επισκεφθεί το Αφγανιστάν, αλλά "ποιο το νόημα να επισκεφθώ μια χώρα φτωχότερη κι από τη δικιά μου;".
Ξεκινήσαμε και σε λίγα λεπτά ήμασταν στην ξύλινη γέφυρα, δίπλα στην οποία υπήρχε το μη χρησιμοποιούμενο πια φάντασμα του "τελεφερίκ". Ουσιαστικά ήταν ένα καλώδιο που κρεμόταν πάνω από το ποτάμι κι ένα κουβούκλιο που κρεμόταν από αυτό. Συμφωνήσαμε με τον Farhond να έρθει να μας παραλάβει την επομένη στις 12.30 το μεσημέρι και τον αποχαιρετίσαμε, ξεκινώντας το τρεκ των 8 (υποτίθεται) χιλιομέτρων, αφού πρώτα θαυμάσαμε τα φανταστικά χρώματα του ποταμού κι ο Κρεκούζας καταβρόχθισε ένα κρύο μπέργκερ (ειλικρινά δεν ξέρω πώς το κάνει). Ο καιρός ήταν άψογος και το χρώμα του νερού σε προκαλούσε να πηδήξεις μέσα, αλλά εμείς είχαμε τρεκ μπροστά μας.
Και τι τρεκ, πανέμορφο! Αρχικά το μονοπάτι δεν ήταν πολύ ανηφορικό αλλά είχε πολλές πέτρες, κυριολεκτικά βουνά από πλίνθους, κι αρχίσαμε να διασχίζουμε κοιλάδες, να έχουμε θέα των επιβλητικών βουνών και να συνεχίζουμε με καλό ρυθμό και πολύ κέφι, παρότι το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο ανηφορικό. Συνεχίσαμε, φτάσαμε μετά από συνεχή ανάβαση ("κερδίσαμε" περίπου 700 μέτρα σε υψόμετρο) φτάσαμε σε ένα σπιτάκι, το οποίο πιστέψαμε ότι είναι το "κάτω" Jizeau, αφού έτσι κι αλλιώς ξέραμε πως έχει ελάχιστους κατοίκους και πως το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι ο μόνος πρόσβασης στο χωριό. Τελικά αποδείχθηκε πως είχαμε άλλο 1,5 χιλιόμετρο ανάβασης μέχρι το "κάτω" χωριό" όπου και φτάσαμε ευτυχείς, για να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια και για το "πάνω" χωριό. Με εξαίρεση την Α. που είναι ορειβάτης και μας έβαλε τα γυαλιά, οι άλλοι τρεις το βγάλαμε, αλλά κουραστήκαμε.
Το χωριό δεν είχε ρεύμα και... μάλλον ούτε και κατοίκους. Μιλάμε για κάποια φτωχικά σπιτάκια και μερικά μποστάνια, αν και τελικά εμφανίστηκε ένας γαλαζομάτης βοσκός, τον οποίο και ρωτήσαμε αν θα ήθελε να μας φιλοξενήσει. Αρχικά φάνηκε διστακτικός, αλλά όταν του είπαμε πως πρόκειται για ένα μόνο βράδυ, δέχθηκε. Τελικώς φάνηκε πως ο λόγος της διστακτικότητας ήταν μάλλον η έλλειψη φαγητού, δεν ήξεραν οι άνθρωποι αν θα είχαν αρκετό και για μας.
Το σπιτάκι ήταν συμπαθητικό, εμένα μου αρέσει να κοιμάμαι και στα χαλάκια, δεν το έχω και πολύ με τα κρεβάτια και τα στρώματα και κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα στο απομονωμένο αυτό χωριό, μέχρι να μας ετοιμάσουν το δείπνο οι άνθρωποι, που αρχικά ήταν ψωμί, μπισκότα , τσάι και καραμέλες... Για μια στιγμή νομίσαμε πως αυτό θα ήταν όλο, αλλά με ανακούφιση διαπιστώσαμε πως στον εξωτερικό τους φούρνο μας ετοίμασαν πατάτες, τις οποίες και τηγάνησαν... κι αυτό ήταν όλο. Δεν είχαν άλλο φαγητό οι άνθρωποι, κι ήταν τόσο ευγενείς, ειδικά η γιαγιούλα που μας σέρβιρε. Ευτυχώς είχαμε δυο κονσέρβες με σαρδέλα και τη βγάλαμε καθαρή. Για ντους φυσικά ο΄τε λόγος, υπήρχε όμως μια υποτυπώδης τούρκικη τουαλέτα σε εξωτερικό παράπηγμα. Πανέμορφος ο ουρανός το βράδυ, σαν πουλάκια κοιμηθήκαμε μετά από αρκετή πάρλα και σόου Κρεκούζα/Τζόρντι για τις πρώην τους, πολύ μου άρεσε το τρεκ.
Φύγαμε με την ησυχία μας στις 12 το μεσημέρι μετά από το πρωινάκι του Ινδού, διότι δε θέλαμε να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς για το τρεκ και να φάμε όλη τη ζέστα στο κεφάλι. Ξέραμε ότι για το τρεκ έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο Bargu όπου θα παίρναμε κάποιου είδους "πρωτόγονο τελεφερίκ", αλλά καλού κακού κάναμε στάση στο Yemtz για να ρωτήσουμε. Ένας ευγενέστατος τύπος ονόματι Farhond μας πρότεινε να αφήσουμε το τζιπ μας στο σπίτι του και με αντίτιμο 5€ θα μας πήγαινε αυτός 15 χιλιόμετρα πιο πέρα για να διασχίσουμε το ποτάμι και να ξεκινήσουμε το τρεκ. Το πλεονέκτημα ήταν πως δε θα χρειαζόταν να αφήσουμε το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά στην κοίτη του ποταμού. Δεχθήκαμε, αλλά πριν αναχωρήσουμε μας πρότεινε να περάσουμε από το σπίτι του και να μας κεράσει ένα τσάι, άλλωστε ακόμη ήταν ψηλά ο ήλιος και παρότι το τρεκ θα ήταν τρίωρο, δε μας πείραζε να ξεκινήσουμε λίγο αργότερα.
Ο Farhond μας κέρασε τσάι και ψωμί με κεράσια, ενώ μας εξιστόρησε και τη ζωή του: Έφυγε λόγω του εμφυλίου και μετανάστευσε στη Ρωσία, κάπου ανάμεσα στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, εργαζόμενος ως ξυλουργός. Το 1998, με τη λήξη του εμφυλίου, επέστρεψε. Μας είπε πως "είμασtε ευτυχισμένοι με τον τρόπο που ζούμε. Μπορεί να μην είσαι σαν τη δική σας τη ζωή, αλλά ε'ιμαστε καλά". Μας είπε στα καλούτσικα Αγγλικά του ότι πλην Ρωσίας δεν έχει ταξιδέψει κάπου αλλού, ότι θα μπορούσε να ήθελε να επισκεφθεί το Αφγανιστάν, αλλά "ποιο το νόημα να επισκεφθώ μια χώρα φτωχότερη κι από τη δικιά μου;".
Ξεκινήσαμε και σε λίγα λεπτά ήμασταν στην ξύλινη γέφυρα, δίπλα στην οποία υπήρχε το μη χρησιμοποιούμενο πια φάντασμα του "τελεφερίκ". Ουσιαστικά ήταν ένα καλώδιο που κρεμόταν πάνω από το ποτάμι κι ένα κουβούκλιο που κρεμόταν από αυτό. Συμφωνήσαμε με τον Farhond να έρθει να μας παραλάβει την επομένη στις 12.30 το μεσημέρι και τον αποχαιρετίσαμε, ξεκινώντας το τρεκ των 8 (υποτίθεται) χιλιομέτρων, αφού πρώτα θαυμάσαμε τα φανταστικά χρώματα του ποταμού κι ο Κρεκούζας καταβρόχθισε ένα κρύο μπέργκερ (ειλικρινά δεν ξέρω πώς το κάνει). Ο καιρός ήταν άψογος και το χρώμα του νερού σε προκαλούσε να πηδήξεις μέσα, αλλά εμείς είχαμε τρεκ μπροστά μας.
Και τι τρεκ, πανέμορφο! Αρχικά το μονοπάτι δεν ήταν πολύ ανηφορικό αλλά είχε πολλές πέτρες, κυριολεκτικά βουνά από πλίνθους, κι αρχίσαμε να διασχίζουμε κοιλάδες, να έχουμε θέα των επιβλητικών βουνών και να συνεχίζουμε με καλό ρυθμό και πολύ κέφι, παρότι το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο ανηφορικό. Συνεχίσαμε, φτάσαμε μετά από συνεχή ανάβαση ("κερδίσαμε" περίπου 700 μέτρα σε υψόμετρο) φτάσαμε σε ένα σπιτάκι, το οποίο πιστέψαμε ότι είναι το "κάτω" Jizeau, αφού έτσι κι αλλιώς ξέραμε πως έχει ελάχιστους κατοίκους και πως το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι ο μόνος πρόσβασης στο χωριό. Τελικά αποδείχθηκε πως είχαμε άλλο 1,5 χιλιόμετρο ανάβασης μέχρι το "κάτω" χωριό" όπου και φτάσαμε ευτυχείς, για να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια και για το "πάνω" χωριό. Με εξαίρεση την Α. που είναι ορειβάτης και μας έβαλε τα γυαλιά, οι άλλοι τρεις το βγάλαμε, αλλά κουραστήκαμε.
Το χωριό δεν είχε ρεύμα και... μάλλον ούτε και κατοίκους. Μιλάμε για κάποια φτωχικά σπιτάκια και μερικά μποστάνια, αν και τελικά εμφανίστηκε ένας γαλαζομάτης βοσκός, τον οποίο και ρωτήσαμε αν θα ήθελε να μας φιλοξενήσει. Αρχικά φάνηκε διστακτικός, αλλά όταν του είπαμε πως πρόκειται για ένα μόνο βράδυ, δέχθηκε. Τελικώς φάνηκε πως ο λόγος της διστακτικότητας ήταν μάλλον η έλλειψη φαγητού, δεν ήξεραν οι άνθρωποι αν θα είχαν αρκετό και για μας.
Το σπιτάκι ήταν συμπαθητικό, εμένα μου αρέσει να κοιμάμαι και στα χαλάκια, δεν το έχω και πολύ με τα κρεβάτια και τα στρώματα και κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα στο απομονωμένο αυτό χωριό, μέχρι να μας ετοιμάσουν το δείπνο οι άνθρωποι, που αρχικά ήταν ψωμί, μπισκότα , τσάι και καραμέλες... Για μια στιγμή νομίσαμε πως αυτό θα ήταν όλο, αλλά με ανακούφιση διαπιστώσαμε πως στον εξωτερικό τους φούρνο μας ετοίμασαν πατάτες, τις οποίες και τηγάνησαν... κι αυτό ήταν όλο. Δεν είχαν άλλο φαγητό οι άνθρωποι, κι ήταν τόσο ευγενείς, ειδικά η γιαγιούλα που μας σέρβιρε. Ευτυχώς είχαμε δυο κονσέρβες με σαρδέλα και τη βγάλαμε καθαρή. Για ντους φυσικά ο΄τε λόγος, υπήρχε όμως μια υποτυπώδης τούρκικη τουαλέτα σε εξωτερικό παράπηγμα. Πανέμορφος ο ουρανός το βράδυ, σαν πουλάκια κοιμηθήκαμε μετά από αρκετή πάρλα και σόου Κρεκούζα/Τζόρντι για τις πρώην τους, πολύ μου άρεσε το τρεκ.
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Φανταστική η διαδρομή με το αυτοκίνητο.
Αρμένικη επίσκεψη κάναμε στον άνθρωπο, πρέπει να κάτσαμε κανένα δίωρο.
Ο άνθρωπος που όταν τρώει μπέργκερ (ακόμη και κρύα), λάμπει. Αντίθετα, μην τον πάτε σε κανένα Ινδικό, θα πεινάσει. Α, και προς Θεού όχι ρίγανη!
Εγκαταλελειμμένο κουβούκλιο "τελεφερίκ". Βασικά ήταν ένα σύρμα πάνω από το ποτάμι το οποίο κάποτε είχε μια μανιβέλα που ένας υπάλληλος χειροκίνητα φρόντιζε ώστε να κινείται το κουβούκλιο. Πλέον, δε χρησιμοποιείται λόγω της νέας γέφυρας.
Να κι η γέφυρα.
Εκπληκτικό χρώμα το νερό.
Και ξεκινάμε το μονοπάτι.
Και συνεχίζουμε.
Το μονοπάτι αυτό (και μέχρι πρότινος το κουβούκλιο) είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του χωριού με τον έξω κόσμο. Το χειμώνα δεν ξέρω τι κάνουν.
Την άνοιξη πάντως τα τοπία είναι πανέμορφα κι ο καιρός ιδανικός.
Μετά από μιάμιση ώρα, πετύχαμε κι έναν άνθρωπο.
Βουαλά και το κάτω χωριό.
Συνθήκες άλλων εποχών.
Αφήσαμε το κάτω χωριό και πήγαμε στο πάνω.
Εκείνο το σπιτάκι σηματοδοτούσε τα όρια του πάνω χωριού, πάνω που αρχίσαμε να αμφισβητούμε την ύπαρξή του.
Ορίστε, φτάσαμε.
Κι ο κυριούλης στους συγγενείς του οποίου μείναμε.
Ό,τι είχε μας σέρβιρε η γιαγιάκα.
Και μας έβαλαν κι ένα ταψί πατάτες.
Αρμένικη επίσκεψη κάναμε στον άνθρωπο, πρέπει να κάτσαμε κανένα δίωρο.
Ο άνθρωπος που όταν τρώει μπέργκερ (ακόμη και κρύα), λάμπει. Αντίθετα, μην τον πάτε σε κανένα Ινδικό, θα πεινάσει. Α, και προς Θεού όχι ρίγανη!
Εγκαταλελειμμένο κουβούκλιο "τελεφερίκ". Βασικά ήταν ένα σύρμα πάνω από το ποτάμι το οποίο κάποτε είχε μια μανιβέλα που ένας υπάλληλος χειροκίνητα φρόντιζε ώστε να κινείται το κουβούκλιο. Πλέον, δε χρησιμοποιείται λόγω της νέας γέφυρας.
Να κι η γέφυρα.
Εκπληκτικό χρώμα το νερό.
Και ξεκινάμε το μονοπάτι.
Και συνεχίζουμε.
Το μονοπάτι αυτό (και μέχρι πρότινος το κουβούκλιο) είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του χωριού με τον έξω κόσμο. Το χειμώνα δεν ξέρω τι κάνουν.
Την άνοιξη πάντως τα τοπία είναι πανέμορφα κι ο καιρός ιδανικός.
Μετά από μιάμιση ώρα, πετύχαμε κι έναν άνθρωπο.
Βουαλά και το κάτω χωριό.
Συνθήκες άλλων εποχών.
Αφήσαμε το κάτω χωριό και πήγαμε στο πάνω.
Εκείνο το σπιτάκι σηματοδοτούσε τα όρια του πάνω χωριού, πάνω που αρχίσαμε να αμφισβητούμε την ύπαρξή του.
Ορίστε, φτάσαμε.
Κι ο κυριούλης στους συγγενείς του οποίου μείναμε.
Ό,τι είχε μας σέρβιρε η γιαγιάκα.
Και μας έβαλαν κι ένα ταψί πατάτες.
Krekouzas
Member
- Μηνύματα
- 221
- Likes
- 4.923
- Επόμενο Ταξίδι
- Darjeeling.
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΡαπαΝουι,BurningMan Fest.
Έστω και με μια κμμικρη καθυστέρηση θα βάλω κάποιες φωτογραφίες από τη εντελώς παγωμένη λίμνη. Όταν ο Γιώργος με την Α έμειναν λίγο πίσω γιατί έβλεπαν απο ψηλά τη λίμνη, ο Jordi μα τα κοριτσάκια συνέχιζαν ακάθεκτοι για την παραλία. Μα δεν θα αργούσε να νυχτώσει, και ήδη σκιά είχε σκεπάσει τη μισή λίμνη. Έτσι εγώ προχώρησα λίγο πιο γρήγορα να πω ότι γυρίζουμε πίσω πριν μας πιάσει η νύχτα. Μέχρι να τους φτάσω φτάσαμε ένα βήμα από τη λίμνη και είπαμε να βγάλουμε τουλάχιστον κάποιες φωτογραφίες!!! Τα κοριτσάκια τα λέγανε, Moayο και Zurrou! Τα ρώτησα από περιέργεια και σημείωσα τα ονόματα τους.
Εκπομπές Travelstories
