Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.976
- Likes
- 52.467
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
10. ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ ΜΕΡΟΣ 2ο
Ημέρα 54: Khojand και η Νύχτα της Πράσινης Γραμμής
Ημέρα 54: Khojand και η Νύχτα της Πράσινης Γραμμής
Ο Κρεκουζάκος είχε συνέλθει και πήγαμε για πρωινό... κατά τις 11 το πρωί. Είχε ψιλοκρεμάσει η παρέα, αλλά σήμερα θα ανεβάζαμε στροφές, αφού υποτίθεται πως θα περνούσαμε τα σύνορα και θα εισερχόμασταν στο Ουζμπεκιστάν από το πιο πράσινο κι εθνοτικά ευαίσθητο σημείο του, την κοιλάδα της Fergana. Φάγαμε το πρωινό μας που η Α παρήγγειλε με την εκνευριστική της συνήθεια να μιλάει Ελληνικά στους ντόπιους, πήγαμε να δούμε κάτι ωραία κτίρια στη Citadel και τους κήπους της όπου ο Κρεκούζας έκανε το φωτομπόμπερ σε ένα γάμο, θαυμάσαμε κάτι θεόρατα αγάλματα του Λένιν από την απέναντι όχθη του ποταμού όπου μεταβήκαμε με ένα ταξί ο οδηγός του οπίου κατά την Α ήταν "παίδαρος" (ακολουθεί ντοκουμέντο... να μας πείτε και την άποψή σας) και πήγαμε και στο μαυσωλείο Sheikh Massal al-Din που δεν ήταν καθόλου άσχημο . Κλείσαμε την επίσκεψή μας στην πόλη με το παζάρι, που είχε την πλάκα του κι ήταν όμορφα ατημέλητο.
Ε, είπαμε αντίο στο Khojand και ξεκινήσαμε για το Ουζμπεκιστάν, εξερχόμενοι από το Τατζικιστάν δια μέσω μιας μεγάλης ουράς αυτοκινήτων στα σύνορα. Φτάσαμε στα σύνορα του Ουζμπεκιστάν, όπου πριν φτάσουμε στον καθαυτώ έλεγχο διαβατηρίων, ένας στρατιώτης ζήτησε να δει τα διαβατήριά μας. Του τα δώσαμε και μας τα επέστρεψε... εκτός από εκείνο του Κώστα. "Πρόμπλεμ!", μας είπε. Το έδειξε στον Κώστα, ο οποίος διαπίστωσε πως παρότι η ουζμπέκικη βίζα του ήταν πολλαπλών εισόδων... είχε λήξει. Του είχαν δώσει λιγότερες μέρες από αυτές που είχε ζητήσει κι ο ίδιος δεν το είχε τσεκάρει. "Ρε Κώστα!!!!", φώναξα. "Όταν πήγες να πάρεις τη βίζα σου δεν την τσέκαρες;;;", ρώτησα βλακωδώς. Η αλήθεια είναι πως τον είχαν καθυστερήσει για πολλές εβδομάδες και οι ουζμπέκικες πρεσβείες ήταν για μπάτσες, αλλά ήξερα πως δε θα μπαίναμε στο Ουζμπεκιστάν έτσι.
Τέλος πάντων, πήγαμε για τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου οι υπεύθυνοι, εκτός ότι δεν ήξεραν μια λέξη Αγγλικά, δε συγκινήθηκαν και πολύ. Ο Κώστας με το... google translator προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι είχε πληρώσει το ποσό για τη δίμηνη βίζα, αλλά οι Ουζμπέκοι δεν είχαν όρεξη να ακούσουν τίποτε. Μας έδειξαν με το δάχτυλο την απέναντι πλευρά και φώναξαν "Τατζικιστάν!", στέλνοντάς μας στη χώρα απ' όπου ερχόμασταν.
Κάναμε αναστροφή κι επιστρέψαμε από κει που ήρθαμε. Συνειδητοποίησα ότι θα είχαμε δύο προβλήματα:
1. Μπαίνοντας στο Τατζικιστάν και πάλι... πώς θα πηγαίναμε στο Κιργιστάν; Πριν κάνουμε το ταξίδι διάβασα πως με ενοικιαζόμενο όχημα από το Τατζικιστάν στο Κοργιστάν δεν επιτρέπεται η είσοδος.
2. Δεν είχαμε καμία εγγύηση ότι θα μας δεχόταν το Τατζικιστάν. Μόλις είχαμε εξέλθει από τη συγκεκριμένη χώρα κι άρα η βίζα μας είχε λήξει.
Για το 1 σκέφτηκα πως το χειρότερο δυνατό σενάριο ήταν να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο Τατζικιστάν και θα επικοινωνούσαμε με το Iron Horse που θα έβρισκε κάποια λύση ή κάποιο τρόπο να το επιστρέψει στη βάση του στο Κιργιστάν, έστω χρεώνοντάς μας κάτι. Για το 2 δεν ανησυχούσα και πολύ. Τι διάολο, σιγά μην καταλήγαμε να κάνουμε και τον Τομ Χανκς στο τέρμιναλ δε θα μας άφηναν να κοιμηθούμε και μέσα στο τζιπ στην πράσινη ζώνη;
'Οσο περιμέναμε στην ουρά για να... επιστρέψουμε στο Τατζικιστάν, προσπάθησα να μιλήσω με το Iron Horse στο τηλέφωνο. Δεν ήταν και τόσο έυκολο... Είχαμε ακόμη λίγο credit στο κινητό του Κρεκούζα, όπου έπρεπε να εγκαταστήσω το skype διότι ο γκατζετάκιας Κρεκούζας δεν έχει (!!!), κι όλα αυτά με τη συγκλονιστική ταχύτητα μιας τατζίκικης sim. Τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε κι οι άνθρωποι του Iron Horse ασχολήθηκαν μαζί μας, βρίσκοντάς μας άλλα σύνορα όπου θεωρητικά πλέον επιτρέπεται να περάσουμε από το Τατζικιστάν στο Κιργιστάν. Οπότε ας πούμε πως το Πρόβλημα 1 λύθηκε, αν και θα προυπέθετε ένα κύκλο μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Πάμε στο Πρόβλημα 2: Οι -πολύ συμπαθέστεροι των Ουζμπέκων συναδέλφων τους- Τατζίκοι συνοριοφύλακες ήταν ξεκάθαροι: Στο Τατζικιστάν δεν μπορείτε να μπείτε, παρα μόνο αν βγάλετε βίζα. Εμείς εδώ στα σύνορα βίζες δεν εκδίδουμε, γίνεται μόνο online. "Μα online παίρνει 1-2 μέρες για να βγει", διαμαρτυρήθηκα. "Λυπούμαστε πολύ, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα περιμένετε την έκδοση της βίζας στο αυτοκίνητό σας... στην πράσινη ζώνη". Ήμασταν και επίσημα ο Τομ Χανκς!! Α ρε Κρεκούζα πού μας έμπλεξες!
Οι υπόλοιποι 3 βέβαια θα μπορούσαμε να περάσουμε στο Ουζμπεκιστάν, οι δικές μας βίζες ήταν ΟΚ. Αλλά εκτός ότι δεν είχε νόημα να αφήσουμε τον Κρεκούζα εκεί... το αυτοκίνητο ήταν και στο όνομά του, όπως και όλα τα απίθανα έγγραφα που το συνόδευαν. Προσπάθησα να επικοινωνήσω και με το ελληνικό προξενείο στο Ουζμπεκιστάν, αλλά σώθηκα. Έτσι κι αλλιώς ξέρω πολύ καλά τις αντιδράσεις ελληνικών πρεσβειών σε ανάλογες περιπτώσεις. Μετά από ένα τρίτο γύρο συζητήσεων με τους αγενείς Ουζμπέκους και τους ευγενέστατους και πιο κατανοητικούς Τατζίκους, ο κύβος ερρίφθη: η μόνη λύση ήταν να κάνουμε online αίτηση νέας βίζας για το Τατζικιστάν και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η αντίστοιχη επιλογή για το Ουζμπεκιστάν δεν υπάρχει, η χώρα δεν εκδίδει βίζες ούτε στα σύνορα, ούτε ηλεκτρονικά.
Ξέραμε ότι η διαδικασία θα έπαιρνε πολλές ώρες κι ήταν ήδη αργά το απόγευμα, οπότε ήταν ξεκάθαρο: θα κάναμε τις αιτήσεις... αλλά τουλάχιστον ένα βράδυ θα το περνούσαμε στο αυτοκίνητο, στην πράσινη ζώνη. Όταν λέμε πράσινη ζώνη, μη φανταστείτε κάτι μεγάλο. Μιλάμε για μια απόσταση ανάμεσα στα φυλάκια των δύο χωρών που δεν είναι πάνω από 50 μέτρα, που έμοιαζε με υπαίθριο πάρκινγκ, αλλά τουλάχιστον είχε ένα παράπηγμα με τουαλέτες. Πήγα να το εξερευνήσω κι αποδείχθηκε μια τρύπα στο τσιμέντο, με απίστευτη βοθρίλα και φυσικά καθόλου τρεχούμενο νερό.
Η ηλεκτρονική έκδοση βίζας για τρία άτομα με σύνδεση από κινητό σε ταχύτητα Χατζηνικολάου ήταν απίστευτα βασανιστική: απαιτούταν η συμπλήρωση πολλών πεδίων και πάνω που τα ολοκλήρωνες... έπεφτε η σύνδεση οπότε φτου κι απ' την αρχή... όταν υπήρχε σύνδεση. Για κάποιο λόγο το σύστημα δεχόταν μόνο την πιστωτική της Α, οπότε αυτή τράβηξε το κουπί επί ώρες...
Χαρά στην υπομονή της, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μας έμενε και κάτι άλλο να κάνουμε, πέρα από το να δούμε πώς θα κοιμόμασταν 3 άνθρωποι στο τζιπ και να δούμε τι θα φάμε, γιατί οι προμήθειες σε μπάρες ενέργειας, ξηρούς καρπούς και μπανάνες ήταν ελάχιστες. Δυστυχώς, αφού η πράσινη ζώνη είναι στρατιωτική βάση, δεν επιτρεπόταν καν να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο Τζόρντι που το επιχείρησε, προσεγγίστηκε από έναν στρατιώτη με άγριες διαθέσεις που απαίτησε να δει τος φωτογραφίες για να σβήσει όσες τραβήχτηκαν. Πέραν της μιας που όντως είχε τραβήξει ο Τζόρντι και την οποία έσβησε αμέσως, διαπίστωσε πως στο κινητό του υπήρχαν και αρκετές φωτογραφίες από Δομινικανές από ένα στριπτιζάδικο της Βαρκελώνης που στέλνει "προωθητικά μέιλ στον Τζόρντι" κι ο στρατιώτης αποτρελάθηκε. Φώναξε άλλους τέσσερις και με γουρλωμένα μάτια έβλεπαν χυμώδεις μουλάτες στην οθόνη του Τζόρντι που δε σταματούσε να χαχανίζει με τις αντιδράσεις των φαντάρων. Για όποιον θέλει να δει το... προσωπικό του ευαγούς αυτού ιδρύματος, γκουγκλάρετε Felina Barcelona. Καλή διασκέδαση.
"Βολευτήκαμε" στο τζιπ και κοιμηθήκαμε, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Ελπίζαμε ότι ξυπνώντας την επόμενη θα είχε εκδοθεί η ηλεκτρονική μας βίζα.
Ημέρες 55--57: Πίσω στο Τατζικιστάν, προς το Κιργιστάν και πάλι, Osh
Δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε και πολύ, ενώ με το που ξύπνησα τσέκαρα το κινητό, αλλά δεν είχε φτάσει καμία ηλεκτρονική βίζα. Διάβασα το βιβλίο μου μέχρι να ξυπνήσουν κι οι άλλοι τρεις κι εν τέλει επιτέλους έφτασε η βεβαίωση ότι...η πρώτη βίζα έφτασε. Έλειπαν άλλες δύο, αφού ο Τζόρντι δε χρειαζόταν βίζα. Μας είχε τελειώσει το φαγητό και σύντομα τελείωσαν και τα δεδομένα στο κινητό, αλλά ένας Τατζίκος στρατιωτικός που μας είχε συμπαθήσει μου είπε πως θα επέτρεπε σε δύο από μας να μπούμε στο Τατζικιστάν αν αφήναμε τα διαβατήριά μας στο φυλάκιο, μόνο και μόνο για να μας πάει με το ΙΧ του μέχρι το κοντινότερο mini market ώστε να αγοράσουμε τρόφιμα και κάποια κάρτα για δεδομένα ίντερνετ μπας και φτάσουν οι βίζες χωρίς να χρειαστεί να κοιμηθούμε κι άλλο βράδυ στην πράσινη ζώνη.
Σπάνια χαίρομαι τόσο μπάινοντας σε μαγαζί! Αγοράσαμε ψωμί, λίγα μπισκότα, κάτι σνακ, νερό που τελείωνε, γάλα και πήραμε και data. Αφήσαμε στο στρατιωτικό ένα φιλοδώρημα, επειδή αυτό που έκανε ήταν εντελώς παράνομο, αλλά δεν το δέχτηκε. Τα καλύτερα έχουμε να πούμε για τους Τατζίκους, είπαμε Πέρσες είναι κατά πλειοψηφία οι άνθρωποι.
Κατά τις 11 το πρωί έφτασε και το μέιλ της δεύτερης βίζας και στις 14.30 ήμασταν πλέον έτοιμοι να περάσουμε τα σύνορα και να πάρουμε το δρόμο για τα σύνορα Τατζικιστάν-Κιργιστάν αυτή τη φόρα, κάνοντας μια πολύωρη απρογραμμάτιστη διαδρομή, περνώντας από τοπία που δεν είχαμε δει, καθώς κι από εκείνο τον περίεργο θύλακα του Ουζμπεκιστάν μέσα στο Κιργιστάν, από τον οποίο υποτίθεται ότι απαγορευόταν να περάσουμε, αλλά δεν είδαμε και κανέναν να σκοτίζεται.
Φτάσαμε στην Osh το βράδυ, επιστρέφοντας στο αγαπημένο μας χοστελάκι. Ήταν μεγάλη η ταλαιπωρία και μέχρι κι ο ακούραστος Κρεκούζας μου δήλωσε πως "αύριο και μεθαύριο δε θέλω να κάνω τίποτε, καμία εκδρομή". Η Α. ήθελε να πάει για τρεκ, αλλά τελικώς υποχώρησε κι αυτή. Η τελευταία μιάμιση ημέρα στην Ος, που έτσι κι αλλιώς την είχαμε δει νωρίτερα, ήταν χρόνος ξεκούρασης, καλού φαγητού, Ευρωλίγκας και παίξαμε κι ένα σκληρό μπασκετάκι με κάτι Κιργίζιους στο οποίο ο Κρεκούζας-σκοτώστρα-οδοστρωτήρας-ξυλοκόπος, εκτός από το ότι γέμισε μελανιές τους αντιπάλους μας, κατάφερε να τραυματίσει και τον Τζόρντι, που στην επιστροφή στην Καταλωνία χρειάστηκε μικροεπέμβαση!
Η επιστροφή στην Ευρώπη περιελάμβανε άλλες 4 ημέρες, κατά τις οποίες ο Κρεκούζας πρόλαβε να με γυρίσει στο Μόναχο, να πάμε στο Λιχτενστάιν, τη Γαλλία (Κολμάρ), τη Χαϊδελβέργη, το Neuschwansteinτη Λουκέρνη και να με αφήσει στη Φρανκφούρτη, απ' 'οπου πέταξα για Ελλάδα και εν τέλει για την Κούβα λίγες ημέρες αργότερα. Ακολουθούν οι αξιολογήσεις για τις δυο χώρες που λείπουν και γενική αποτίμηση του ταξιδιού.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ
Ας δούμε τι προσδοκίες είχα από το Κιργιστάν πριν το ταξίδι:
Κιργιστάν: Επιτέλους θα δούμε γιούρτες, το road trip θα είναι όλα τα λεφτά με εξαιρετικά τοπία και αυθεντικές κοινότητες, το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού θα είναι τα Παμίρ, περιμένω τοπιάρες στο Arslanbob, πιο συντηρητική κοινωνία, χάλια δρόμους, εξαιρετική φιλοξενία, πάμφθηνα τα πάντα, αλλά λίγο μονότονα τα τοπία και παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογίας.
Γιούρτες δεν είδαμε, είναι εντελώς εποχικό το φαινόμενο κι εμείς ήμασταν μέσα στα χιόνια, οπότε αναμενόμενο ήταν, αν και κάποιες ελπίδες τις έτρεφα είναι η αλήθεια. Το road trip ήταν πραγματικά όμορφη εμπειρία, με τα Παμίρ να τα σπάνε, παρότι ίσως τα πιο όμορφα τοπία για μένα ήταν εκεί που φτυαρίζαμε το χιόνι στις λίμνες, αξέχαστη ομορφιά και το Arslanbob ήταν λίγο απογοητευτικό. Οι άνθρωποι φιλικότατοι κι ευγενικοί, αλλά η προβλεπόμενη έλλειψη σε αρχαία και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον εν τέλει συνέτειναν στο να έχει η χώρα μια μάλλον μετριοπαθή βαθμολογία. Ιδού ανα κατηγορίες:
Φύση 8: Πολύ όμορφα πράγματα, αν και όχι παντού, υπήρξαν και κομμάτια που περιμέναμε πιο ενδιαφέροντα. Αλλά στα όμορφά της, ήταν θέαμα η χώρα!
Αρχαιολογία 1: Νομίζω ότι είμαι πολύ επιεικής και με το 1 που δίνω. Δυστυχώς, και σε αντίθεση με τους γείτονές του, το Κιργιστάν δεν έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα πετρογλυφικά πάρα πολύ μέτρια.
Αρχιτεκτονική 2: Αδιάφορα κτίρια ως επί το πλείστον, ούτε καν ενδιαφέροντα τζαμιά, αραιά και πού έβρισκες κάτι με κάποιο ενδιαφέρον. Αισθητή η διαφορά και από το Ουζμπεκιστάν βεβαίως, αλλά και από το αξιοπρεπές στον τομέα Καζακστάν.
Άνθρωποι 9: Ευγενείς, αξιοπρεπείς, φιλόξενοι και σοβαροί οι Κιργίζιοι.
Κόστος 9: Μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα πάρα πολύ φτηνά στο Κιργιστάν. Φτηνή η διαμονή, αρκετά φτηνή η διατροφή, τα καύσιμα, οι συγκοινωνίες όπου τις χρειαστήκαμε, από τις πολύ οικονομικές χώρες του πλανήτη.
Ασφάλεια 10: Γενικώς όλη η Κεντρική Ασία μας φάνηκε πολύ ασφαλής και το Κιργιστάν δεν ήταν εξαίρεση.
Μοναδικότητα 4: Λίγα πράγματα μπορώ να πω ότι προσδίδουν μοναδικότητα στο Κιργιστάν. Παμίρ έχει και το Τατζικιστάν, πολιτιστικά και ιστορικά έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, αλλά συγκριτικά λίγα πράγματα, μοιράζονται πολλά με τους γείτονες. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με χώρες τύπου Ιαπωνίας, Αιθιοπίας, Ινδίας, Κούβας, που είναι μοναδικές σε διαφορετικό τομέα η καθεμιά.
Αυθεντικότητα 7: Η επαρχία ήταν αρκετά παραδοσιακή και η έλλειψη τουρισμού πολύ αναζωογονητική, αλλά δε θα της δώσω πάνω από 7.
Φαγητό 5: Μπορεί να φαίνεται χαμηλό το πενταράκι, αλλά τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις φάγαμε αξιοπρεπώς και υπήρχε μια έστω στοιχειώδης ποικιλία, την πιάνει τη βάση, σε αντίθεση με Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν.
Ποικιλία 2: Πρακτικά τα ενδιαφέροντα στη χώρα είναι η φύση και... δυσκολεύτηκα να βρω το δεύτερο. Έχει και μια σχετική ομοιογένεια η χώρα, δεν είναι ότι αλλάζουν οι γλώσσες, οι θρησκείες ή ο τρόπος ζωής, οπότε δικαιολογημένα ο χαμηλός βαθμός.
ΣΥΝΟΛΟ: Έλαβον 57 και βρίσκεται στην 73η θέση στις περίπου 120 χώρες που υπάρχουν πια στη λίστα μου. Θα μπορούσε να είναι και ψηλότερα, αλλά η αλήθεια είναι πως το Τατζικιστάν μου άφησε ισχυρότερο αποτύπωμα
