Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Krekouzas]

Η λίμνη απο ψηλά. Κάπου εκεί τους πρόλαβα και είπαμε ας κάνουμε γρήγορα και να κατεβούμε.

Ωραίος αριθμός...

Μα πόσο χαρούμενα με το τίποτα και πολυ χαμογελαστά παιδάκια ήταν!!! Παράλληλα και πολυ ντροπαλά με τους αξύριστους τουρίστες!

Βγάλαμε και μια πανοραμική.

Αυτό που φαινόταν ως παραλία ήταν απλά πάγος, ή κρυσταλλωμένη υγρασία και ήταν εξαιρετικά σκληρή και επικίνδυνη επιφάνεια.

Και οι αφεντιές μας γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση για ακόμη ένα άθλο που βγάλαμε εις πέρας.

 

[Krekouzas]

Στο λινκ που δίνεις μου εμφανίζεται ο Τρακης Γιαννακόπουλος. Δε λέω, υπάρχουν φορές που θυμίζει αφγανοπουλα...

Τώρα φαίνεται καλύτερα

 

[Yorgos]

Ημέρα 47: Jizeau - Κalai Khum

Από την κούραση κοιμήθηκα τόσο βαθιά που ένιωθα γεμάτος ενέργεια. Βγήκα έξω και είδα τη φανταστική θέα των βουνών. Όταν ξύπνησαν κι οι άλλοι ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περιμέναμε το πρωινό που άργησε λίγο, αλλά θεωρήσαμε πως είχαμε ακόμη χρόνο ούτως ώστε2, αντί να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, να συνεχίσουμε την ανηφόρα, αφού είχαμε διαβάσει ότι στα τρία χιλιόμετρα ανάβασης υπήρχαν όμορφες λίμνες.

Περάσαμε τα τρία χιλιόμετρα, περάσαμε και τα τέσσερα, η μόνη λίμνη που είδαμε ήταν μικρή και μάλλον ξεραμένη, η Α (η πιο αθλητική της παρέας!) επέμεινε και συνέχισε μέχρι τα 5,5 χιλιόμετρα για να δει αν υπάρχει κάτι, που τελικώς δεν υπήρχε. Προσθέτοντας λοιπόν τα 4,5x2 = 9 χιλιόμετρα επιπλέον, ξεκινήσαμε την κατάβαση. Εγώ ένιωθα φουλ ενέργεια και πήγαινα σαν κατσίκι , η Α είχε βάλει το σύνηθες μοτεράκι, ο Jordi κατέβαινε μια χαρά αλλά με τη συνηθισμένη χαριτωμένη γκρίνια του κι ο καημένος ο Κρεκουζάκος αδιαμαρτύρητα ερχόταν τελευταίος, αφού τον είχαν πεθάνει οι πατούσες του, μιας που είχε ξεχάσει να φέρει τους πάτους του. Το κάναμε όλο σε τρεις ωρίτσες πάντως, καλή γυμναστικούλα, μέχρι που φτάσαμε στη γέφυρα με το απίθανο χρώμα νερού. Είχαμε γεμίσει με σκόνη όλοι, η Α. που έφτασε πρώτη έκανε κι ένα μπάνακι.

O Farhong είχε φτάσει ήδη με το αυτοκίνητό του και μας περίμενε στην απέναντι πλευρά της γέφυρας και κάπου εκεί διαπιστώσαμε πως τον είχαμε στήσει μια ώρα τον άνθρωπο... Τα Παμίρ βρίσκονται σε άλλη ζώνη από το κομμάτι της χώρας από το οποίο ήρθαμε, χαχα. Να ναι καλά ο άνθρωπος που μας περίμενε και δεν υπέθεσε ότι φύγαμε με κανέναν άλλον, εκεί θα είχαμε μείνει... Ο άνθρωπος επέμενε να πάμε σπίτι του να μας κάνει το τραπέζι (οι Τατζίκοι είναι εν μέρει Πέρσες, αναμενόμενη η φιλοξενία), αλλά εμείς έπρεπε να φύγουμε. Του δώσαμε τα διπλά από αυτά που είχαμε συμφωνήσει, ο Τζόρντι χάρισε την αυθεντική μπλούζα της Μπαρτσελόνα σε ένα φίλο του Farhong που χοροπηδούσε από τη χαρά του και φύγαμε για το Rushan, όπου φάγαμε σε ένα μικρό εστιατόριο, φυσικά lagman και manty, η ποικιλία φαγητού εκτός αστικών κέντρων ήταν θλιβερή. Είχε τόσο κακή όψη δε το φαγητό, που ο Κρεκούζας δεν έφαγε, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη μπριζόλας, πατάτας ή έστω ενός μπέργκερ ρε αδερφέ.

Αρχίσαμε να ρωτάμε πόσα χιλιόμετρα μας έμεναν για την πρωτεύουσα Dushanbe. Απίστευτο σκηνικό, οι εκτιμήσεις ήταν ολίγον συγκεχυμένες: ο Lonely Planet έλεγε πως μας έμεναν 202 χιλιόμετρα, οι στρατιωτικοί μας είπαν 104 χιλιόμετρα και μάλιστα ότι είναι λιγότερο από 2 ώρες, ένας οδηγός που περνούσε μας είπε πως είναι περίπου 500 χιλιόμετρα και 9 ώρες κι ένας άλλος 600. Μια χαρά, άντε βγάλε συμπέρασμα. Τελικά βρήκαμε κάρτα sim που δούλευε και πριν εξαντλήσει όλα τα data ο Κρεκούζας σε instagram, facebook, twitter κι άλλα τέτοια ακατανόητα, μάθαμε πως ήταν 455 χιλιόμετρα, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε και να πάμε βλέποντας.

Ο δρόμος πήγαινε πάλι ξυστά με τα αγαπημένα σύνορα με το Αφγανιστάν, αλλά πηγαίναμε πολύ αργά λόγω της άθλιας ποιότητάς του, χώρια ότι γίναμε ζελέ. Είχαμε και τα τυχερά μας βέβαια, σε κάποιο στρατιωτικό πόστο μας σταμάτησαν και μας... ζήτησαν να μεταφέρουμε μια τσάντα στο επόμενο στρατιωτικό πόστο! Ε βράδυ πια φτάσαμε στο Kalai-Khum ψάχνοντας κατάλυμα, ιδανικά κάτι αξιοπρεπές για να πλυθούμε, αφού την προηγούμενη δεν υπήρχε ντους στο τρεκ αλλά το φαινομενικά καλό Karon Palace ζητούσε.. από 155-160$, δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Ο μάνατζερ μας έκανε έκπτωση στα... 110$ και τον χαιρετήσαμε. Τελικά, μας τσίμπησε ένας γάτος στο hotel Roma, που ήταν βασικό και με ένα κοινό εξωτερικό μπάνιο, αλλά για 15$ με δείπνο και πρωινό (!), δεν του αντισταθήκαμε, είχε και καλό ίντερνετ, πάνω στο ποτάμι, όπου πλέον έβρεχε καταρρακτωδώς. Δε μας πείραξε καν που δεν ήταν τόσο ζεστό το νερό... το βασικό ήταν ότι πλυθήκαμε!

To σπιτάκι που κοιμηθήκαμε

Και η θέα των βουνών από την είσοδό του.

Και ξεκινάμε για να βρούμε τις πάνω λίμνες.

Σα βγεις στον πηγαιμό για τις λίμνες, να εύχεσαι να είναι ο δρόμος σου κατσάβραχα.

Απογοητευτική λίμνη, αν και το τοπίο είναι πανέμορφο.

Ξεράθηκε η λίμνη...

Άρχοντα Κρεκούζα!!

Τι χρώμα το νερό!

Αγαπάμε Αφγανιστάν έστω κι από μακριά.

Αυτή η τσάντα που μας έδωσαν για να παραδώσουμε στο επόμενο στρατόπεδο τι να περιείχε; Top secret; Σχέδια βόμβας; Τσόντες για φαντάρους;

Ωραία χωριά.

Ωραίοι δρόμοι.

Ωραιες φυσιογνωμίες.

 

[kitsos!]

η Α (η πιο αθλητική της παρέας!)

η Α είχε βάλει το σύνηθες μοτεράκι,

η Α. που έφτασε πρώτη

Καλά εεε??? Ούτε πληρωμένο να σε ειχα!!
Όποιος διαβάζει θα με έχει περάσει για τρελό ελαφάκι!!

 

[fotast]

Καλά εεε??? Ούτε πληρωμένο να σε ειχα!!
Όποιος διαβάζει θα με έχει περάσει για τρελό ελαφάκι!!

Αποκαλύφθηκε λοιπόν πιο μέλος είναι η περίφημη Α

 

[Yorgos]

Ημέρα 48: Από Kalai-Khum προς Dushanbe

Σκοπός μας για σήμερα ήταν να φτάσουμε στην πρωτεύουσα περνώντας από το Garm, το οποίο μπορεί να φημίζεται για τις δυνατότητες ιππασίας τις οποίες δε σκοπεύαμε να τιμήσουμε, είχαμε διαβάσει όμως πως διαθέτει και αξιόλογα ορεινά τοπία. Για να φτάσει κανείς στο Garm πρέπει να περάσει από το πέρασμα Kala-i-Hussein, το οποίο θεωρητικά είναι κλειστό μέχρι και τον Απρίλιο. Δεδομένου ότι ήμασταν οριακά (Πρωτομαγιά σήμερα), δεν ήμασταν σίγουροι πως θα μπορούσαμε να το διασχίσουμε, αλλά είπαμε να το δοκιμάσουμε, κι αν δεν τα καταφέρναμε, υπήρχε κι άλλος τρόπος να φτάσουμε στη Dushanbe, από τα νοτιοδυτικά.

Όπως ανεβαίναμε σε υψόμετρο, θαυμάσαμε εξαιρετικά καταπράσινα βουνά, τα οποία όμως σύντομα διαδέχθηκαν κάτασπρα τοπία και λάσπη στο δρόμο, καθώς η βροχή επέμενε και στο τέλος φτάσαμε σε ένα σημείο που, χωρίς να βλέπουμε κανένα άλλο όχημα, δεν ήμασταν σίγουροι αν ήταν εφικτό να περάσουμε τους πάγους. ακολούθησε σύσκεψη κι αποφασίσαμε τελικώς να επιστρέψουμε νότια και να πάρουμε τον άλλο δρόμο για τη Dushanbe επειδή η βενζίνη μας μάλλον δε θα επαρκούσε, αφού ακόμη κι αν περνούσαμε τους πάγους, με μέση ταχύτητα τα 25 χιλιόμετρα την ώρα θα ξεμέναμε από καύσιμα και θα κινδυνεύαμε να παγώσουμε μόνοι στο πουθενά. Τουλάχιστον απολαύσαμε τα τοπία.

Επιστρέψαμε λοιπόν στον αγαπημένο μας δρόμο, αυτόν τον άνυδρο που κινείται παράλληλα με τα σύνορα με το Αφγανιστάν, φαίνεται το είχε η μοίρα μας να οδηγήσουμε παράλληλα σχεδόν όλης της συνοριογραμμή των δύο χωρών. Όχι ότι μας χάλασε βέβαια.

Πλησιάζοντας τη Dushanbe τα τοπία ξανάγιναν πράσινα, περάσαμε από το νέο τούνελ που κατασκεύασαν Ιρανοί και Κινέζοι και οι κωμοπόλεις που άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μας ήταν ενδεικτικές πως αυτό το κομμάτι της χώρας διαφέρει πολύ από το δυτικό -και ξεχασμένο- που είχαμε επισκεφθεί μέχρι στιγμής.

Είχα κλείσει ένα διαμέρισμα κεντρικά με μια κυριούλα που μας έδωσε ραντεβού σε ένα εστιατόριο, πάνω από το οποίο αποδείχθηκε πως βρισκόταν το άνετο, σπιτικό, αλλά με μικροπροβλήματα διαμέρισμά μας (στο ένα μπάνιο δεν υπήρχε φως, σε άλλο δε λειτουργούσε η ντουζιέρα, το ίντερνετ ήταν προβληματικό, αλλά δε βαριέσαι). Αποχαιρετίσαμε την ύψους 1.35 κυριούλα, αράξαμε στο ομολογουμένως πολύ άνετο νέο σπιτάκι μας κι εν τέλει κατεβήκαμε στο εστιατόριο για να φλαμε και ξανανεβήκαμε για να λιώσουμε στο ίντερνετ και να δούμε το Ρεάλ-Μπάγερν 2-2 και να κερδίσω κάτι ψιλά στο στοίχημα.

Ημέρα 49: Dushanbe

Το πρωινό στο από κάτω εστιατόριο Safa για μόλις 4,5 ευρώ αποδείχθηκε τερατώδες: για καθέναν από μας υπήρχαν ψωμιά, κουλούρι, ελιές, μαρμελάδα, καρύδια, 2 βραστά αβγά, ομελέτα, τηγανητά λουκάνικα, γιαούρτι και σαλάτα, πραγματικά απίστευτο.

Σκάσαμε, αλλά καταφέραμε να περπατήσουμε μέχρι το Εθνικό Μουσείο, το οποίο τυγχάνει να βρίσκεται και δίπλα στο μεγαλύτερο ιστό σημαίας στον κόσμο. Πιο εντυπωσιακό μου φάνηκε το πόσο παραδοσιακά ντύνεται ο κόσμος στο δρόμο και οι σοβιετικές εργατικές κατοικίες γύρω από το μουσείο. Το ίδιο το μουσείο επίσης αποδείχθηκε ενδιαφέρον, τόσο για την αρχαιολογική του συλλογή, όσο και για την απόλυτη παράνοια προσωπολατρείας που πρεσβεύει, αφού ο πρόεδρος απεικονιζόταν παντού, από το να κρατάει τεράστια καρπούζια παρέα με αγρότες, μέχρι σε φώτοσοπ στα Παμίρ ή να περπατάει αγκαλιά με φρατζόλες σε φυτείες από στάχια. Πέραν του καλτ Ραχμανόφ πάντως, υπήρχαν όμορφες αναπαραστάσεις των κυριότερων αρχαιολογικών χώρων του Τατζικιστάν κι εξαιρετικοί πίνακες, σε ένα μουσείο μεγάλο και σύγχρονο.

Είπαμε να επισκεφθούμε και το Green Bazaar, αλλά δυστυχώς είχε κλείσει όταν φτάσαμε και αντικρύσαμε απλά μια άδεια αλάνα, ο ταξιτζής μας όμως μας πήγε σε ένα άλλο παζάρι σε φοβερό και πεντακάθαρο κλειστό χώρο, όπου υπήρχαν από ρούχα μέχρι φρούτα, αλλά όχι τουριστικά σουβενίρ, τα οποία ήθελαν να αγοράσουν τόσο ο Τζόρντι όσο και ο Κρεκούζας. Μας συνέστησαν να πάμε σε άλλο παζάρι στο κέντρο, όπου τα μαγαζάκια πάντως αποδείχθηκαν αντιτουριστικά κι εμείς αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν πραγματικά δεν υπάρχουν σουβενίρ σε αυτή τη χώρα κι αν αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.

Περάσαμε όμως από το μεγαλύτερο τεϊοποτείο στον κόσμο, που ήταν πολύ εντυπωσιακό, έστω κι αν δεν μας επιτράπηκε να δούμε την κεντρική αίθουσα, λόγω του ότι χρησιμοποιείται για δεξιώσεις. Γυρίσαμε στο σπίτι για να ξεκουραστούμε σε αυτή τη μέρα αποτοξίνωσης από την οδήγηση, αλλά το βράδυ είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε για bowling, σε μια αίθουσα που βρήκαμε στο ίντερνετ, για να διαπιστώσουμε πως ο χώρος είχε παραχωρηθεί για πάρτι γενεθλίων κάποιων νεαρών. Αυτοί όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν που εμείς παίζαμε bowling, αλλά κέρασαν τούρτα και μας προσκάλεσαν να χορέψουμε μαζί τους (μέχρι κι εγώ χόρεψα) και γενικώς περάσαμε πολύ καλά με τους ντόπιους, που είχαν ένα τουλάχιστον ιδιαίτερο τρόπο χορού, κάτι ανάμεσα σε ζεϊμπέκικο, χορό καραφλαετού και τσάμικου, πραγματικά φοβερό υβρίδιο, νομίζω πως ο @Krekouzas διαθέτει και βοντεοσκοπημένο υλικό. Κοπέλες δεν υπήρχαν στο πάρτι, το οποίο ήταν κάπως θλιβερό για νέα παιδιά, αλλά εμείς για τους Τατζίκους τα καλύτερα έχουμε να πούμε: ντροπαλοί, φιλόξενοι, ειλικρινείς.

 

[Yorgos]

Απαρτία.

Καταρράκτης στη μέση του δρόμου.

Ένα ψιλοατύχημα το έπαθε ο δρόμος, αλλά η αγελάδα ατάραχη.

Πολύ θέλαμε να πάμε, αλλά η βίζα ήταν μεγάλο μανίκι.

Προφητική η ταμπέλα.

Αυτό εμφανίστηκε στα ξεκούδουνα...

Είχε πολλά τέτοια τοπία η διαδρομή προς την πρωτεύουσα.

Μας άρεσε που όλες οι ντόπιες ντύνονταν παραδοσιακά.

Νομίζω σοβιετικές οι κατοικίες.

Κι ο μεγαλύτερος ιστός σημαίας στον κόσμο. Κλάιν.

Αϊ σπικ βέρι γκουντ Ίνγκλαντ.

Πολύ όμορφοι πίνακες στο μουσείο.

Πανταχού παρών ο πρόεδρας.

Το μουσείο θύμιζε και λίγο από Αστάνα.

Και μερικά εξαιρετικά εκθέματα.

Απεικόνιση του πώς υποθέτουν πως ήταν στο εσωτερικό τα παλάτια των Ζοροαστρών.

Ο πρόεδρος φυσικά παίζει μπάλα...

Βρίσκει τεράστια πεπόνια.

Μάλλον μετατρέπει και το σιτάρι σε φρατζόλες.

Αλλά κυρίως είναι ένας δαίμονας στο φωτοσόπ!

Ευρύχωρο και σύγχρονο μουσείο.

Οι ιστορικοί πίνακες πάρα πολύ ενδιαφέροντες.

Αλλά να σου ξανά ο πρόεδρος, για να μην ξεχνιόμαστε.

Επί Σοβιετίας οι καλλιτέχνες ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στην κομματική προπαγάνδα. Εδώ κάποιος απεικόνιζε πανηγυρίζοντες νομάδες όταν τους είπαν πως θα εγκαταλείψουν τη νομαδική ζωή.

Λαϊκή αγορά σε κτίριο διαστάυρωση ανάμεσα στο παλάτι του Οδυσσέα και του σπιτιού του Πατούλη.

Μάλλον γυναικεία υπόθεση είναι οι αγορές στο Τατζικιστάν.

Ρε παιδιά, βάλτε και καμιά φωτογραφία του προέδρου...

Το τιτανοτεράστιο τεϊοποτείον.

Και το θρυλικό πάρτι γενεθλίων, νομίζω ο @Krekouzas έχει βίντεο με το χορό του καραφλαετού.

 

[Krekouzas]

Μιλάμε για χορευταράδες!!! Νομίζω ότι σχεδόν όλοι ήθελαν να εντυπωσιάστον την Α.

 

[kitsos!]

Νομίζω ότι σχεδόν όλοι ήθελαν να εντυπωσιάστον την Α.

Ναι ναι!! Έτσι ακριβώς!!! Αφού μέχρι κ εσύ κ ο Γιώργος χορέψατε!!

 

[Yorgos]

Ημέρα 50: Garm - Jafr - Dushanbe

Πήραμε στο ίδιο εστιατόριο το ίδιο τερατώδες πρωινό και ξεκινήσαμε για το Garm και το Jafr, όπου είχαμε διαβάσει πως θα μπορούσαμε να δούμε όμορφα τοπία, έστω κι αν το πρώτο ενδείκνυται περισσότερο για τρεκ.

Δυστυχώς από τα μέσα της διαδρομής κι έπειτα άρχισε να βρέχει χονδροειδώς, ενώ ο δρόμος ξαφνικά μετατράπηκε σε καρόδρομο. Το χάιλάιτ των τοπίων σύμφωνα με τον οδηγό μας θα ήταν τα χιλιόμετρα 182-194 μετά το Jafr κι ως εκ τούτου τίποτε δε μας είδε προετοιμάσειγια το πόσο απίστευτες θα ήταν οι καταπράσινες κοιλάδες στα δεξιά μας με τις εκπληκτικές χαράδρες και τα ατελείωτα κοπάδια βοσκών. Χωρίς υπερβολή, χάζεψα με το τοπίο. Το Garm από την άλλη μου φάνηκε πιο πολύ κωμόπολη απ' ό,τι παραδοσιακό χωριό, η δε αγορά του ήταν κάπως μέτρια.

Η διαδρομή για το Jafr ήταν όμορφη, αλλά σε καμία περίπτωση συγκρινόμενη με εκείνη του καρόδρομου, απ΄όπου ξαναπεράσαμε για να παρατηρήσουμε πλέον και κάποιους περίεργους σχηματισμούς στο βουνό που θύμιζαν έργο εξωγήινων και να γνωρίσουμε και μερικούς φιλικότατους βοσκούς.

Επιστρέψαμε στη Dushanbe, όπου είχα κλείσει άλλο διαμέρισμα, το οποίο δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε. Τους πήρα τηλέφωνο, αλλά δυστυχώς Αγγλικά δεν ήξεραν και δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε, οπότε και καταλήξαμε πάλι στο χθεσινό διαμέρισμα. Με το που πήραμε τα κλειδιά φύγαμε καρφί για το εστιατόριο Traktir Konservator, ένα ουκρανικό gay friendly εστιατόριο με φοβερή διακόσμηση, πραγματικά καλό σέρβις, εξαιρετικό φαγητό και μπόλικο χιούμορ (μέχρι και στην τουαλέτα οι πινακίδες ήταν ξεκαρδιστικές). Το συστήνω ανεπιφύλακτα, αποκάλυψη.

Ημέρα 51: Margeb

Ε, αφού μείναμε στο ίδιο σπίτι πάλι... ξαναπήγαμε στο εστιατόριο από κάτω μας και ξανατσακίσαμε το τερατώδες πρωινό. Δε φταίμε εμείς, η μοίρα το ήθελε.

Ο στόχος μας για σήμερα ήταν να επισκεφθούμε και να διανυκτερεύσουμε στο Margeb, ένα χωριό για το οποίο διαβάσαμε πως είναι εξαιρετικά γραφικό και με εξαιρετική τοποθεσία. Ο δρόμος και πάλι προσέφερε εξαιρετικό θέαμα, αλλά αυτό πια στο Τατζικιστάν το παίρνεις ως δεδομένο. Ως δεδομένο αρχίσαμε να παίρνουμε όμως και την επιδείνωση του δρόμου, όπου κατολισθίσεις και παγωμένο χιόνι μας ανάγκασαν να αλλάξουμε διαδρομή και να πάμε μέχω του Anzob. Δε μας χάλασε: πάλι φοβερά τοπία, ενώ ξαφνικά οι πράσινες πλαγιές μετατράπηκαν σε άγονες σαν του Αφγανιστάν, οι στροφές έγιναν ασταμάτητες και προσωρινά έκλεισε κι ο δρόμος λόγω ενός τεράστιου κοπαδιού προβάτων, ο βοσκός του οποίου προσπαθούσε να τα πείσει να ανέβουν σε ένα λόφο για να δημιουργήσει χώρο στο χωματόδρομο ώστε να περάσουν τα αυτοκίνητα. Όσο περιμέναμε, κάναμε και γνωριμίες, που ξεκίνησαν με την ανταλλαγή ψωμιού με ζαχαρωτά με τις κυρίες από το μπροστινό μας όχημα, που δε σταμάτησαν να χαχανίζουν.

Εν τέλει φτάσαμε στο ποθητό χωριό, που αποδείχθηκε μεσαιωνικό, με βιβλικές εικόνες: άνδρες που κουβαλούσαν κορμούς δέντρων, παιδάκια που αρχικά ήταν ντροπαλά και στη συνέχεια μας ακολουθούσαν κατά δεκάδες (!) και κάθετες πλαγιές που πρέπει να είναι τεράστιο must για επίδοξους ορειβάτες.

Βρήκαμε ένα απλό αλλά συμπαθές guesthouse όπου φάγαμε (τι άλλο; ) πλοβ και περπατήσαμε το πανέμορφο χωριό, απολαμβάνοντας την επαφή με τους ντόπιους, την αυθεντικότητα του χωριού και τα όμορφα τοπία, ενώ ανεβήκαμε και στο λόφο για να δούμε και την όμορφη πανοραμική θέα. Πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν πως απομένει μόλις μια εβδομάδα στην Κεντρική Ασία και θα μου έλειπε...

Eίχε κίνηση...

Δε μας είχε προειδοποιήσει κανείς γι αυτά τα τοπία.

Ο Τζόρντι με το whatsapp, μιλώντας με τη Βενεζολάνα του. Γελούσαμε, αλλά ένα χρόνο αργότερα, έχουν συμπληρώσει 11 μήνες συγκατοίκησης...

Εξωγήινοι ή κάποιος ήθελε να σχεδιάσει τη σημαία του Τατζικιστάν.

Πολύ ωραίες φάτσες οι ντόπιοι.

Αλλά το πραγματικό σόου το έδινε η φύση.

Ο ήλιος πέφτει πάνω σα να είναι ευλογημένο το χωριό. Σαν το χέρι της Δημουλίδου ένα πράγμα.

Πολύ όμορφη φυσική γεωμετρία.

Τερατώδες το πρωινό των 4,5€.

Στο δρόμο για Μεργκέμπ.

Τα παγωμένα χιόνια που μας ανάγκασαν να αλλάξουμε διαδρομή.

Αφού πρώτα παίξαμε το παιχνιδάκι "ρίξε την πέτρα σου όσο πιο μακριά μπορείς". Ε, ήταν προκλητική η κλίση του γκρεμού.

Αγαπάμε ντεκαντάνς.

Αγαπάμε και παραδοσιακές γέφυρες.

Αγαπάμε μπαρμπάδες.

Πολυκατάστημα.

Προσπαθούσε ο καημένος ο τσοπάνος να κάνει τα πρόβατά του να κάνουν στην άκρη, αλλά είχε δύσκολο έργο.

Δεν πειράζει που καθυστερήσαμε, κάναμε γνωριμίες.

Είσοδος στο χωριό.

Όμορφες εικόνες, από ντόπιους και φύση.

Η θέα του χωριού από το λόφο.

Πανέμορφη η βουνοκορφή, αλλά βοήθησε κι ο καιρός.

Συμπαθέστατα τα παιδάκια σε όλη τη χώρα.

Έχει και υποκατάστημα Apple η Μεργκεμπ.

Εδώ φάγαμε.

Κι επιτόπου κοιμήθηκε κι ο κουρασμένος Κρεκουζάκος...

 

[Yorgos]

Ημέρα 52: Iskander Kul - Penjikent

Το πρωινό στο χωριό ήταν ελαφρώς άθλιο, αλλά δεν είχαμε έρθει για γαστρονομική εμπειρία στο Margeb έτσι κι αλλιώς. Για σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στη λίμνη Iskander Kul για τη φύση που την περιβάλλει και να διανυκτερεύσουμε στην πόλη του Penjikent, όπου την επόμενη θα επισκεπτόμασταν τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο.

Για τη λίμνη μας είπαν πως η διαδρομή θα διαρκούσε περίπου τρεις ώρες, αλλά αφού δεν πέσαμε σε προβατοκίνηση, φτάσαμε σε λιγότερο από δυόμιση ώρες. Ξέραμε πως η προεδράρα έχει ντάτσα (βιλάρα δηλαδή) στη λίμνη, οπότε ο @Krekouzas έλεγε πως ο δρόμος θα είναι αξιοπρεπής, αλλά εγώ επέμενα πως θα είναι άθλιος και πως κοτζάμ προεδράρα μόνο με ελικόπτερο θα κινείται και δικαιώθηκα: άθλιος ο δρόμος! Από μακριά πάντως η θέα της λίμνης ήταν φοβερή, αφού κι ο καιρός βοήθησε να απολαύσουμε τους χρωματισμούς του νερού, η δε αντανάκλαση προσέφερε εξαιρετικές ευκαιρίες για καλές φωτογραφίες.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα να δω περισσότερες ντάτσες γύρω από τη λίμνη, η οποία αποδείχθηκε πολύ low key. Ουσιαστικά υπήρχε μόνο ένα κάμπινγκ και μερικά σεμνά guesthouses η δε μεγάλη και με ελικοδρόμιο προεδρική ντάτσα ούτε τρομερά πολυτελής φαινόταν απέξω (ένα χεράκι μερεμέτια το χρειάζεται), ούτε τίποτε φοβερά μέτρα ασφαλείας είχε. Συγκεκριμένα φτάσαμε μέχρι την είσοδο, αλλά δυστυχώς ο πρόεδρος δεν ήταν εκεί να μας κεράσει ένα πατροπαράδοτο τσαγάκι.

Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φτάσαμε στην Penjikent σχετικά νωρίς, όπου και ξεκίνησε η αναζήτηση αξιοπρεπούς καταλύματος, το οποίο επιτεύχθηκε με τα πολλά ένα με 20$/άτομο. Ακριβή η τιμή για την περιοχή, αλλά είχε ίντερνετ, ζεστό ντους, ανήκε σε συμπαθείς οικογενειάρχες και μας έπλυναν και τα ρούχα.

Η αναζήτηση φαγητού επίσης ήταν λίγο χρονοβόρος, αφού το τεϊοποτείον που είχαμε βάλει στο μάτι δε σέρβιρε φαγητό εκείνη την ώρα και καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο σε μια αυλή, μάλλον σχεδιασμένο για γλέντια γάμων, όπου πλακώσαμε κάτι κοτοπουλάρες, κρεατάρες και σουβλακάρες, χάρη και στην υπομονή του σερβιτόρου που ανέχθηκε τις καταπληκτικές μας παντομίμες για τα κοτόπουλα και τα μοσχάρια.

Το βράδυ ο Κρεκουζάκος βρήκε κάπου να πλύνει το τζιπ, που ήταν λες κι είχε κάνει το ράλι Παρίσι-Ντακάρ, καταβάλλοντας το αστρονομικό ποσό των 1,8€ και φυσικά γνώρισε και δυο Ρωσίδες (ξανθιές, καλά το καταλάβατε, σε μη ξανθιές δε μιλάει ο Κώστας, χαμένος χρόνος) και βγήκαν όλοι παρέα. Εγώ δεν είχα και πολληή όρεξη, δεν είμαι και για πολλές εξόδους, χώρια ότι είχα μαζί μου τον οδηγό του Νοτίου Ειρηνικού και πλακώθηκα στο διάβασμα για το επόμενο ταξίδι. Έτσι είναι οι εθισμοί...

Ημέρα 53: Penjikent - Istarashvan

Ο Κρεκουζάκος έφαγε πρωινό με τις Ρωσίδες, για τις οποίες εγώ δεν επέδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και φύγαμε για τον αρχαιολογικό χώρο. Το μουσειάκι που βρίσκεται στην είσοδό του ήταν πολύ συμπαθητικό, κυρίως χάρη στην αναπαράσταση των τοιχογραφιών που εκτίθενται εκεί, ενώ αγόρασα κι ένα φυλλαδιάκι που εξηγούσε την ιστορία της πόλης: Σογδιακή πόλη υψίστης σημασίας κατά την εποχή του Δρόμου του Μεταξιού, που παρομοιάζεται με την Πομπηία. Καλό ακουγόταν, αλλά ο αρχαιολογικός χώρος καθαυτώ ήταν εντελώς απογοητευτικός, τόσο που δε θα του αφιερώσω άλλη γραμμή αυτής της ιστορίας.

Αντίθετα, το σεμνό μουσείο Rudaki στο οποίο κατευθυνθήκαμε αργότερα, είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Αφιερωμένο σε έναν ντόπιο ποιητή, διέθετε και μια μικρή αλλά γαργαλιστική εθνογραφική έκθεση, καθώς και τοιχογραφίες από το Penjinkent, στοιχεία χλωρίδας και πανίδας και φυσικά πολύ μα πολύ πρόεδρο Ραχμανόφ γιατί είχαμε λίγες μέρες να τον δούμε και τον πεθυμήσαμε το λεβέντη.

Αφήσαμε πίσω μας το Penjikent και φύγαμε για το Istaravshan, μια πόλη 50 χιλιάδων κατοίκων, γνωστή για το κάστρο της και για το ιστορικό της κέντρο, για το οποίο πάντως διαβάσαμε πως έπρεπε να κρατάμε μικρό καλάθι. Το GPS μας πήγε από κάτι τουλάχιστον περίεργα προάστια, αλλά εν τέλει βρήκαμε το παζάρι. Ο Κώστας πάντως ήταν άρρωστος κι έμεινε στο τζιπ, το οποίο ήταν κρίμα διότι ως εικόνα μάλλον ήταν το καλύτερο από τα παζάρια που είδαμε. Κάτσαμε να φάμε σε ένα πενταβρώμικο "εστιατόριο", του οποίου όμως το συκωτάκι ήταν τόσο εξαιρετικό που ξαναπαραγγείλαμε. Τέτοιοι είμαστε, κυρίες και κύριοι: ο Κρεκουζάκος να υποφέρει στο τζιπ κι εμείς χλαπακιάζαμε και οι τρεις.

Αφού γεμίσαμε τις κοιλάρες μας, βρήκαμε και το κάστρο Mug Teppe, το οποίο όμως τελούσε υπό αναστήλωση με... τσιμεντόλιθους και τούβλα οικοδομής. Στο δε εσωτερικό του φαίνεται να φτιάχνουν κάτι ανάμεσα σε χώρο συναυλιών και γήπεδο. Ό,τι από τα δύο κι αν είναι, η εικόνα ήταν άθλια, δυστυχώς τερατούργημα. Ψάξαμε να βρούμε και το την παλιά πόλη, το Shahr-e-kuhna, αλλά ή δε μοιάζει με παλιά πόλη και πολύ, ή δεν το βρήκαμε και δε σκοτιστήκαμε και πολύ. Η αλήθεια είναι πως μετά τα τοπία των προηγούμενων ημερών και τα αρχιτεκτονικά θαύματα του Ουζμπεκιστάν, την Αστάνα ή το αρχιπερίεργο Τουρκμενιστάν, έχοντας δει τα highlights πια της φανταστικής φύσης σε Τατζικιστάν και Κιργιστάν, το ταξίδι έκανε ολίγον κοιλιά.

Η σημερινή διανυκτέρευση υποτίθεται ότι θα λάμβανε χώρα στην Khojand, όπου είχα κάνει κράτηση και -ως συνήθως όταν κάνω κράτηση- όλα πήγαν λάθος, μια χαρά τα πηγαίναμε όταν ψάχναμε καταλύματα στα κουτουρού, αλλά με το τζιπ μέσα σε πόλη αυτό δεν είναι πάντα βολικό και το Khojand είναι πόλη και μεγάλη μάλιστα, με πάνω από 160.000 κατοίκους. Τέλος πάντων το διαμέρισμα που είχα κλείσει δεν ανέγραφε διεύθυνση, δεν απαντούσε στο τηλέφωνο κι εν τέλει βρήκαμε ένα άλλο κοντά στο αεροδρόμιο, 20 λεπτά έξω από την πόλη. Σε αυτά τα είκοσι λεπτά μπορεί και να είδαμε δέκα αφίσες της προεδράρας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Στην περιοχή του ξενοδοχείου που βρήκα είχε τρία-τέσσερα καταλύματα το ένα δίπλα στο άλλο, συγκρίναμε κι επιλέξαμε ένα με 10€/άτομο.

Μετά από ντουσάκι και ολίγον ίντερνετ (που δούλευε μια χαρά, σε αντίθεση με τον απατεώνα του διπλανού ξενοδοχείου που προσπαθώντας να καλύψει την έλλειψη σύνδεσης μας είπε πως "σε όλη την πόλη έχει πέσει το ίντερνετ!"), βγήκαμε στην πόλη. Ευχάριστη έκπληξη η Khojand, με ένα φωτισμένο κάστρο δίπλα σε ένα όμορφο παρκάκι όπου οι οικογένειες έκαναν τη βόλτα τους. Βρήκαμε ένα απροσδόκητα καλό εστιατόριο δίπλα στο Grand Hotel (νομίζω ανήκε στο ξενοδοχείο) και φάγαμε εξαιρετικά, για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχειάκι μας στην ώρα μας για το ποδοσφαιρικό ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα που παρακολουθήσαμε στην αυλή μαζί με μπόλικους ντόπιους, σε μια σκηνή που μου θύμισε το Μουντιάλ του 86, τον τελικό του οποίου είχα παρακολουθήσει ως παιδάκι μπροστά από μια μικροσκοπική τηλεόραση σε επιδοτούμενες διακοπές σε ένα Ξενία στην Ερέτρια, μαζί με άλλα 50 άτομα. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των Τατζίκων σε κάθε γκολ, ή το σπίτι τους είχαν ποντάρει στο ματς, ή και στο Τατζικιστάν το ισπανικό πρωτάθλημα παρακολουθείται μανιωδώς.

Πλησιάζοντας την λίμνη.

Μας έκανε τη χάρη ο καιρός και απολαύσαμε την Iskander Kul στα καλύτερά της.

Και η ντάτσα του προέδρου.

Πρόεδρε ζεις στις καρδιές μας. Και στα κτίριά μας. Τουλάχιστον στα μισά από αυτά.

Όμορφο παζάρι.

Αυτοί αρχικά νόμιζα πως ήταν "αμπελαλέ" αλλά τελικά μάλλον ήρωες πολέμου είναι οι άνθρωποι.

Οι τοιχογραφίες της Penjikent μου φάνηκαν πολύ εντυπωσιακές. Αξιόλογες και οι προσπάθειες αναπαράστασης του πώς ήταν στην εποχή τους.

Ανεκτίμητη αξία το σφυροδρέπανο.

Πρόεδρε, όλο καλές παρέες κάνεις.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Penjinkent. Απογοήτευση στο τετράγωνο.

Αντίθετα, η θέα από τον αρχαιολογικό χώρο δεν ήταν άσχημη.

Στο παζάρι το μάρκετινγκ αποθεώνεται. Εδώ τοπικός μπυροπωλητής φαντασιώνεται πως ο Μεντγιέντεβ καταναλώνει τη μπύρα του.

Ναι λοιπόν εδώ φάγαμε συκωτάκι. Κι ήταν και υπέροχο.

Σοβιετική αρχιτεκτονική. Σα να είμαι στα προάστια της Αβάνας.

Η όποια εξωτερική αναστήλωση του κάστρου είναι λίγο καλτ.

Στο εσωτερικό πάντως, μάλλον έκτρωμα είναι αυτό που γίνεται.

Και φτάσαμε στην Khojand, που είχε αρκετές όμορφες γωνιές.

 

[kitsos!]

Ο ήλιος πέφτει πάνω σα να είναι ευλογημένο το χωριό. Σαν το χέρι της Δημουλίδου ένα πράγμα.