Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[kitsos!]

Από εβδομάδα επανερχόμαστε δημήτριοι.

Πως ακριβώς τις μετράς τις βδομάδες εσύ??
Αντεεεεεεεε!! Να τελειώνεις με τουτη γιατί θα ξαναφύγεις κ αντε να σε βρουμε μετά πάλι!!!
Άσε που έχεις να γράψεις και για Μπραζιου στη συνέχεια!!!

 

[Yorgos]

Hμέρα 21: Λίμνη Αράλη

Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, αποχαιρετίσαμε την Κ που έπρεπε πλέον να επιστρέψει στη Σκωτία και μείναμε οι τρεις μας: Τζόρντι, Κρεκούζας κι εγώ. Η ημέρα (και η νύχτα, τρομάρα της) θα ήταν αφιερωμένη στη λίμνη Αράλη, όπου είχαμε κλείσει το κλασικό τουρ με το οποίο σε οδηγούν σε αυτό που κάποτε ήταν μια τεράστια λίμνη και πλέον είναι μια αποξηραμένη έρημος και θα κάναμε κάμπινγκ εκεί για το βράδυ. Ο ξεναγός/οδηγός μας ήρθε στην ώρα του. Μας συστήθηκε ως Gainar και φαινόταν να είναι σοβαρός, καλοκάγαθος, συνεσταλμένος και υπεύθυνος... Βουλωμένο γράμμα διαβάζω!

Με το που πήγαμε να βάλουμε βενζίνη συνειδητοποιήσαμε πως ο άνθρωπος δε μιλά ούτε μια λέξη Αγγλικά (ρε ούτε τα νούμερα λέμε, ουάν, του, θρι) και μετά από λίγο διαπιστώσαμε πως ο οδηγός θα ήταν άλλος και ο Gainar ήταν... ο ξεναγός (ναι, ο χωρίς τους αριθμούς), αφού σταματήσαμε σε κάποιο χωριό όπου ένας άλλος (όντως σοβαρός και υπεύθυνος) Ουζμπέκος μας έβαλε σε μια τζιπάρα, πολύ πιο κατάλληλη από το χρέπι τύπου Βόλγκα του Gainar για τη διαδρομή που θα κάναμε. Η απορία βέβαια μας έμεινε: αν ο νέος οδηγός είναι ο οδηγός που ξέρει την (πολύ δύσκολη) διαδρομή και το τζιπ είναι δικό του... ο Gainar τι ρόλο βαράει;

Η πρώτη στάση ήταν στο Moynaq, όπου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το σουρεαλιστικό θέαμα των εγκαταλελειμμένων πλοίων στην έρημο. Γνώριζα ότι θα το επισκεπτόμασταν, αλλά το πόσο σύντομα φτάσαμε εκεί μου προκάλεσε έκπληξη. Ο χώρος θύμιζε μια τεράστια προβλήτα μόνο που από κάτω, αντί να αγναντεύεις τη θάλασσα, έβλεπες την απέραντη αποξηραμένη λίμνη Αράλη, με μια σειρά από πλοία να θυμίζουν ότι αυτό το ερημικό τοπίο ήταν κάποτε γαλάζιο.

Πέραν κάποιων μελαγχολικών πινακίδων που υποδείκνυαν όχι μόνο τη δραματική μείωση της έκτασης της λίμνης, αλλά και τις οικονομικές επιπτώσεις της αποστράγγισής της για τις τοπικές βιομηχανίες αλιείας, ναυπηγίας κλπ, υπήρχε κι ένας φάρος που φάνταζε βγαλμένος από ταινία των Monty Pythons στη μέση της ερήμου. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, κατεβήκαμε τη σκάλα προκειμένου να βρεθούμε τετ α τετ με τα "στοιχειωμένα" πλοία, που θύμιζαν σιδερένια απολιθώματα που πέταξε κάποιος στη μέση της ερήμου. Θλιβερό κι exciting το θέαμα ταυτόχρονα, ομολογώ πως με έλκουν τέτοιου είδους μελαγχολικές καταστάσεις και το ότι ήμασταν ολομόναχοι, μέχρι να καταφτάσει ένα ολιγομελές γκρουπάκι άλλων τουριστών, ενέτεινε την όλη εμπειρία. Μια αγελάδα που έφτασε από το πουθενά κι άρχισε να περιτριγυρίζει τα σάπια πλοία έκανε την όλη εμπειρία ακόμη πιο σουρεάλ.

Ο Gainar μας πήγε σ' ένα (μάλλον το μοναδικό) παραπλήσιο εστιατόριο, που ακροβατούσε κάπου ανάμεσα στο "πεθαμένο" και το "στοιχειωμένο", όπου οι μόνοι άλλοι τρεις θαμώνες αναλώθηκαν στο να μας παίρνουν φωτογραφίες κι εμείς πασχίσαμε να γίνουμε κατανοητοί στη σαστισμένη σερβιτόρα (καλά κι εγώ αν έβλεπα τον Κρεκούζα πεινασμένο μπροστά μου, σαστισμένος θα ήμουν). Ε, βρώσιμο ήταν το φαγητό, το οποίο μετρίασε κάπως τον καημό του Κρεκούζα για την κάμερά του που άρχισε να "παγώνει" κατά βούληση και ξέρετε πόσο ευαίσθητο είναι το χρυσό μου με τα γκατζετάκια του.

Τέλος πάντων, για κάποιον ανεξήγητο λόγο οδηγηθήκαμε στο σπίτι του Lipis, ο οποίος θα ήταν ο οδηγός του 4x4 με το οποίο θα πηγαίναμε στη λίμνη. Το σπίτι του ήταν ταπεινό, αυτός σοβαρός, η γυναίκα και η πεθερά του μας σέρβιραν τσάι κι εμείς συνεχίσαμε να απορούμε για ποιο λόγο θα ερχόταν και ο Gainar μαζί μας, αφού ο οδηγός θα ήταν ο Lipis.

Σύντομα καταλάβαμε πάντως το λόγο για τον οποίον απαιτούταν το 4x4: δρόμος δεν υπήρχε καν, για το επόμενο τρίωρο ο Lipis ακροβατούσε σε βουναλάκια από ξεραμένες λάσπες, χωρίς καν να υπάρχει έστω ένα μονοπάτι/καρόδρομος: κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά προσανατολιζόταν προφανώς με τον ήλιο κι οδηγούσε σε μια αποξηραμένη στέπα με το χειρότερο κούνημα που έχω ζήσει ποτέ, χτυπώντας αρκετές φορές το κεφάλι μου στην οροφή του τζιπ κι ευχόμενος να μην πάθει καμία ζημιά η ταλαιπωρημένη μου μέση. Η ξεραμένη λάσπη σχημάτιζε χωμάτινα αυλάκια το ύψος των οποίων ξεπερνούσε το μισό μέτρο ανά περίσταση και οι αναπηδήσεις πλέον θύμιζαν νταλίκα που προσγειωνόταν σε τραμπολίνο.

Μετά από αυτό το τρίωρο της ταλαιπωρίας, ο Gainar μας είπε στα φοβερά Αγγλικά της νοηματικής του ότι "σε είκοσι λεπτά φτάνουμε στη Λίμνη Αράλη". Και μετά πέρασε άλλη μιάμιση ώρα... Τέλος πάντων, στο βάθος διακρίναμε το νερό της "νέας" όχθης της λίμνης, ενώ για πρώτη φορά μετά από τέσσερις ώρες είδαμε και πολιτισμό: τρεις σκηνές όπου "στεγάζονταν" κάτι ταλαίπωροι Κινέζοι που στη μέση του εφιαλτικού τοπίου και ανεμοδαρμένοι από τους αέρηδες που ερχόντουσαν από παντού εργάζονταν υπό άθλιες συνθήκες στην εξαγωγή κάποιου είδους φυκιού από τη λίμνη, το οποίο- αν κατάλαβα καλά την παντομίμα του Gainar- χρησιμοποιείται για την παραγωγή κάποιου φαρμάκου. Οι σκηνές των ανθρώπων ήταν τριτοκοσμικές, η τουαλέτα τους πέραν κάθε περιγραφής και το κρύο ανείπωτο, κι ακόμη δεν είχε δύσει ο ήλιος. Τους λυπήθηκα τους ανθρώπους, όσο κι αν ήταν χαμογελαστοί μαζί μας.

Λίγο πιο πέρα, ο Gainar είπε στο Lipis να σταματήσει το τζιπ προκειμένου να στήσουν τη σκηνή μας, όπου θα περνούσαμε το βράδυ, ενώ ο ίδιος ο Gainar μας προέτρεπε με περισσό ενθουσιασμό να πάμε για "swimming swimming!", δείχνοντας τη λίμνη. Περπατήσαμε περίπου ένα δεκαπεντάλεπτο μέσα στη βυθιζόμενη άμμο και τα εκτός τόπου κοχύλια και φτάσαμε στην όχθη της διαβόητης λίμνης. Το νερό ήταν κόκκινο και βρώμικο (αλήθεια τώρα, όντως υπάρχουν επισκέπτες που κάνουν μπάνιο εδώ; ), στην επιφάνεια υπήρχαν κηλίδες από ένας Θεός ξέρει τι είδους ουσίες, ενώ ο κρύος αέρας μετέτρεπε το τοπίο σε ένα είδος υγρής Μόρντορ. Αυτό ήρθαμε να δούμε; Εγώ απογοητεύτηκα, ο Τζόρντι το βρήκε ενδιαφέρον κι ο Κρεκούζας ενθουσιασμένος άρχισε να βγάζει βίντεο με το κινητό του, ως πηγή αισιοδοξίας και κ αλής διάθεσης που είναι.

Στο πρόγραμμα που μας είχαν δώσει, υποτίθεται πως θα επισκεπτόμασταν και το Ugart, κάποιο είδος εγκαταλελειμμένης κοινότητας, οπότε και ρώτησα τον Gainar που είχε στήσει μεν τη σκήνη, ετοίμαζε δε το δείπνο. Μου έδειξε κάποιο αόριστο σημείο στην αντίθετη πλευρά από αυτή της όχθης της Αράλης και μου είπε όλο σιγουριά ότι βρισκόταν μόλις 30' μακριά. Περπατήσαμε 45' κι ακόμη δεν είχαμε φτάσει στο βουνό, πάνω στο οποίο υποτίθεται πως βρισκόταν το Ugart, ενώ ο ήλιος έδυε. Να το πω αλλιώς, αν είχαμε ακολουθήσει τις οδηγίες του Gainar για λίγο ακόμη, θα μας είχε πιάσει η νύχτα στα σκοτάδια και θα είχαμε πεθάνει από το κρύο. Όχι ότι αυτό που ακολούθησε δηλαδή ήταν και πολύ διαφορετικό, αλλά λέμε τώρα...

Με το που έδυσε ο ήλιος, το κρύο από τσουχτερό άρχισε να γίνεται πολικό. Φτάσαμε στο σημείο που ο Gainar κι ο Lipis είχαν στήσει τις σκηνές κι είχαν απλώσει το χαλί όπου προφανώς θα τρώγαμε, αλλά ακόμη δεν είχαν τελειώσει το μαγείρεμα του plov (υπήρχε περίπτωση να φάμε κάτι διαφορετικό από plov; ). Η δύση του ηλίου έδινε ένα όμορφο χρώμα στην άμμο, ενώ σύντομα ο Gainar έβαλε κι ένα γλόμπο να κρέμεται πάνω από το χαλί που εκτελούσε χρέη τραπεζιού κι η όλη ατμόσφαιρα κάτω από τα αστέρια έγινε πολύ πιο cozy.

To plov αποδείχθηκε πολύ νόστιμο κι ο Gainar τρομερά πεινασμένος, αφού καταβρόχθισε 5 ολόκληρα πιάτα. Πιο ανησυχητικό όμως ήταν ότι ήπιε ένα μπουκάλι βότκα μόνος του, αφού ο Lipis παραήταν σοβαρός μουσουλμάνος για να πιει, εγώ δεν πίνω αλκοόλ γενικώς, ο Τζόρντι πλάκωσε τις μπύρες κι ο Κρεκούζας απέχει της βότκας. Λίγο η τρελή χαρά που φαίνεται να τον διέπει γενικώς, λίγο η βότκα, λίγο η ατμόσφαιρα, ο Gainar έγινε ντίρλα. Άρχισε να επαναλαμβάνει τις πέντε λέξεις στα Αγγλικά που ήξερε με περίσσιο ενθουσιασμό ("Γκρέσια νάμπερ ουάν, νάου σουίμινγκ σουίμινγκ!") ενώ στο τσακίρ κέφι αποφάσισε να σηκωθεί να χορέψει, με αποτέλεσμα να σωριαστεί πάνω στο χαλί. Ο καημένος ο Lipis κοιτούσε σοβαρός αλλά και ανήσυχος, αλλά ο Gainar δεν κρατιόταν και συνέχισε το σόου. Ε, κάτσαμε λίγο και γελάσαμε με τις προσπάθειές του να προφέρει κάποιες λέξεις, να ορθοποδήσει να σταματήσει να γελάει, αλλά έκανε ΠΟΛΥ κρύο κι είπαμε να πάμε στις σκηνές μας: μια για μένα και το Τζόρντι και μια για τον Κώστα.

Κι ενώ προσπαθούσαμε να βολευτούμε στις σκηνές, ακολούθησε ένα απείρου κάλλους σόου: ο μεθυσμένος Gainar έβαζε το κεφάλι του μέσα στη σκηνή μας, φωνάζοντας "Γκρέτσια νάμπερ ουάν" και άλλα ακαταλαβίστικα, στη συνέχεια ξαναέβγαζε το κεφάλι του εκτός σκηνής απότομα, για να το ξαναβάλει υπό τη μορφή "τσα!" και να προσπαθεί να τραγουδήσει/μιλήσει με φωνές/κοκοράκια που πνίγονταν ανάμεσα στα μεθυσμένα του γέλια. Ειλικρινά, από τα πιο γκροτέσκα σκηνικά που έχω ζήσει ποτέ, ο Τζόρντι μονολογούσε πως "βρισκόμαστε στα χέρια ενός τρελού!", εγώ προσπαθούσα να σταματήσω να γελάω κι ευτυχώς ο Κρεκούζας απαθανάτισε ένα απόσπασμα του σκηνικού, την ώρα που απωθούσα με το πόδι μου το κεφάλι του Gainar που έμπαινε ξανά και ξανά στη σκηνή μας υπό τον ήχο των υστερικών του γέλιων και των πνιχτών κραυγών "Γκρέτσια νάμπερ ουάν!". Για χάρη όλης της ανθρωπότητας, ο Κρεκούζας διαθέτει το σχετικό βίντεο κι ελπίζω να το σηκώσει εδώ, θα είναι πραγματικά κρίμα τέτοιο ντοκουμέντο να μην τεθεί προς τέρψη του κοινού του travelstories...

Tέλος πάντων, με τα πολλά το γκρέμλιν απομακρύνθηκε και πήγε για ύπνο, αν κι ήμασταν σίγουροι πως δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσει στις 6 για να μας δείξει την ανατολή του ηλίου. Σύντομα αντιληφθήκαμε ωστόσο ότι αυτό θα ήταν το μικρότερο από τα προβλήματά μας: οι σκηνές αποδείχθηκαν της πλάκας, αντί για κουβέρτες ο Gainar μας προμήθευσε με... μια πετσέτα στον καθένα, το κρύο έγινε ανυπόφορο και στο καπάκι έπιασε μια ανεμοθύελλα κατά τις δύο το πρωί που έφερε τη σκηνή στο κεφάλι του Τζόρντι και του δικού μου, ενώ λόγω του χαλασμένου φερμουάρ ο ψυχρός αέρας έμπαινε μέσα ανεμπόδιστος με αποτέλεσμα να σφιχταγκαλιαστούμε για να μην πεθάνουμε από το κρύο. Ειλικρινά άρχισα να φοβάμαι ότι δε θα τη βγάλουμε καθαρή, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ με τη σκηνή στο κεφάλι μου, με τα πόδια να μην υπακούν από το κρύο και με το ροχαλητό του Gainar να ακούγεται από μέτρα μακριά, υπενθύμιση πως ουσιαστικά σε αυτή την εκδρομή βρισκόμασταν μόνοι μας. Από τις δυόμιση που κατέρρευεσε η σκηνή, μέχρι τις 5.40 που βγήκε ο ήλιος δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε ούτε πέντε λεπτά, ενώ ο Τζόρντι αναρωτιόταν χαμηλόφωνα αν θα επιβιώσουμε και ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που ο Κρεκούζας δεν άκουγε τις φωνές μας που τον ρωτούσαν αν είναι καλά... Αντίθετα, τα ροχαλητά του "ξεναγού" δονούσαν την ατμόσφαιρα σε πείσμα της ανεμοθύελλας.

 

[Yorgos]

Αυτά τα κάστρα στην έρημο δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά...

... αν και ήταν σε κακή κατάσταση. Π.χ. αυτά ήταν από τα καλύτερα διατηρημένα τείχη.

Πολύ όμορφη η Χίβα, είτε μέρα είτε νύχτα.

Και πολύ αυθεντική ως πόλη.

Σε πόλη με έστω στοιχειώδη τουρισμό θα περίμενε κανείς για παράδειγμα να δει μια μπουλανζερί, μια κρεπερί, ένα γκουρμεδιαστό... Μπα, ψωμάκι όπως παλιά.

Μου άρεσαν πολύ οι σκαλιστές ξύλινες κολώνες.

Και οι ντόπιες κυρίες έδιναν ένα αναμφισβήτητο φολκλόρ.

Καλά, κι εμείς γι αυτές μάλλον φολκλορικοί ήμασταν...

 

[mariagl]

Καταλαβαινω οτι τοτε υποφερατε, αλλα ετσι οπως το περιγραφεις εχω πεθανει απο το γελιο, τι να πω... !!

 

[Yorgos]

Συμπαθέστατοι οι ντόπιοι.

Ομοίως και η αρχιτεκτονική.

Γαμήλιο γλέντι υπαιθρίως.

Κι ένα παλάτι εξωτερικά.

Ξετρελάθηκα με το φωτογραφικό υλικό άλλων εποχών.

Δε θα έπρεπε, αλλά με προβληματίζουν κάτι τέτοια ως τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Δηλαδή ποια η χρησιμότητα να κάνεις ολόκληρη λίστα όπου αναγράφεται ότι αν θες να καλέσεις το δωμάτιο 212 πρέπει να πληκτρολογήσεις "212", αν θες το 169, τότε πληκτρολογείς "169" κλπ;

Η εξαφάνιση της λίμνης συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς.

Ψιλοκαταθλιπτικό το θέαμα με τα εγκαταλελειμμένα πλοία.

Ο δε φάρος στην έρημο, όλα τα λεφτά.

Κατεβαίνεις τη σκαλίτσα και βρίσκεσαι αγκαλιά με τα κυριολεκτικά ερημικά πλοία.

Σκέτο τρολάρισμα η αγελάδα.

Η κυριούλα έτρεχε να μας φέρει το τσάι και ο αρχοντάνθρωπος Κρεκούζας σε στιλ "πιάσε και τέσσερα πιτόγυρα".

Συνθήκες διαμονήες κινέζων εργαζόμενων στην έρημο.

Οι δικοί μας έφτιαχναν τις σκηνές στο μεταξύ.

Όσο εμείς περπατούσαμε προς τη λίμνη. Στη διαδρομή είχε και κοχύλια παρακαλώ πολύ.

Συνέχιζαν αυτοί...

Φτάσαμε στη λίμνη εμείς...

Αργούσε το μαγείρεμα.

Μου αρέσει που μας είπε ότι σε μισή ώρα θα είχαμε πάει, θα είχαμε βρει το Ugart και θα είχαμε επιστρέψει. Γενικά με το χρόνο δεν το είχε ο δύσμοιρος.

Δεν ήταν κακό το φαγητό, τα μεθεόρτια ήταν το κλου...

 

[Yorgos]

Καταλαβαινω οτι τοτε υποφερατε, αλλα ετσι οπως το περιγραφεις εχω πεθανει απο το γελιο, τι να πω... !!

Εμείς βλέπουμε το βίντεο τώρα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, κι ακόμη γελάμε. Αν είμαστε λίγο τυχεροί ο Κρεκουζάκος θα το σηκώσει...

 

[mariagl]

Εμείς βλέπουμε το βίντεο τώρα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, κι ακόμη γελάμε. Αν είμαστε λίγο τυχεροί ο Κρεκουζάκος θα το σηκώσει...

Μακαρι! Παντως ηταν φοβερη εμπειρία..

 

[giannismits]

Μια εσείς, μια η εκπληκτική ιστορία του @jmar χορτάσαμε Χίβα και Ουζμπεκιστάν σήμερα! Τρομερή πόλη!

 

[Krekouzas]

Εμείς βλέπουμε το βίντεο τώρα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, κι ακόμη γελάμε. Αν είμαστε λίγο τυχεροί ο Κρεκουζάκος θα το σηκώσει...

Θα το σκεφτώ και την καρδιά μου θα ρωτήσω....

 

[Yorgos]

Θα το σκεφτώ και την καρδιά μου θα ρωτήσω....

Παρακάλια θέλει, ορμάτε...

 

[Yorgos]

Μια εσείς, μια η εκπληκτική ιστορία του @jmar χορτάσαμε Χίβα και Ουζμπεκιστάν σήμερα! Τρομερή πόλη!

Tον διαβάζω κι εγώ, δυνατός ο τυπάς.

 

[Stavroula80]

Τι καταπληκτικο ταξιδι...τι καταπληκτικη ιστορια (οχι περιληψη λατρευω τις ιστοριες σου) Σε παρακαλω πολυ @Krekouzas ανεβασε το σχετικο βιντεο