Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Krekouzas]

Θυμάμαι πως άρχισε η κουβέντα με το No one!!! Ρωτούσαμε τον Γκαϊράτ ποιοι είναι οι πιο συχνοί τουρίστες στη χώρα. Μετά τους Ρώσους μα έλεγε είναι οι Γάλλοι. Και μετά... Ρωτούσαμε εμείς... Ε και κάπου εκεί ξέφευγε το πράγμα γιατί μας έλεγε ότι No. One Γάλλοι, μα για αυτόν No. One είναι σαν άνθρωποι οι Ελληνες. Μετά ο Τζορντι έλεγε, ως Ισπανός, "και οι Ισπανοί?" No. One οι Ισπανοί μας έλεγε μετά! Μετά εγώ με το Γιώργο, μα αφού είπες οι Ελληνες... Και ουτο καθεξής. Μετά έπεφτε κάτω από τα γέλια. Τρομερή βραδιά!!!

 

[Krekouzas]

Η επίθεση μέσα στην σκηνή των παιδιών

... Estamos en los manos de un locooo...
(είμαστε στα χέρια ενος τρελουυυ)
Θεός ο Τζόρντι!!!

 

[Yorgos]

Ημέρα 22: Αράλη-Νούκους

"Ξυπνήσαμε" (το οποίο είναι ευφημισμός, για να ξυπνήσεις πρέπει να έχεις κοιμηθεί κιόλας) και αντικρύσαμε ένα καταπληκτικό ουρανό με όμορφες αποχρώσεις του γαλάζιου αλλά φύσαγε απίστευτα και το κρύο μας πάγωνε το πρόσωπο. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο χθεσινοβραδινός μεθύστακας ξεναγός είχε ξυπνήσει. Το αρνητικό ήταν ότι κατουρούσε μπροστά μου τυλιγμένος μέσα σε μια κουβέρτα, αλλά τέλος πάντων οι άνθρωποι τα μάζεψαν όσο πιο γρήγορα γινόταν και μπήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή στο Νούκους. Να σημειωθεί ότι είχα βάλει το ισοθερμικό που είχα αγοράσει κάποτε για την Ανταρκτική και πάλι είχα ξεπαγιάσει...

Η επιστροφή για το Νούκους έγινε μέσω του ίδιου "δρόμου", με τον οδηγό να παλεύει για να μη γίνουμε εντελώς ζελέ από τις απίστευτες αναταράξεις χτυπώντας και σε μια πέτρα, ενώ έβλεπε κανείς στο βλέμμα του ότι ντρεπόταν πολύ για... τις πομπές του Gairat το προηγούμενο βράδυ. Ο οποίος Gairat είχε λουφάξει κάπως. Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι αναλογικά με το κόστος της (210$/άτομο), η εκδρομή στην Αράλη δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου στο παραμικρό. Βασικά και χωρίς να συνυπολογίσει κανείς το κόστος, πάλι απογοητευτική ήταν, άσχετα αν χάρη στις χαριτωμενιές του Gairat ρίξαμε το γέλιο του αιώνα. Αν κάποιος με ρωτούσε αν θα συνιστούσα την εξόρμηση στη Λίμνη Αράλη η απάντησή μου θα ήταν "πολλή ταλαιπωρία και πολύ χρήμα για το τίποτε".

Περάσαμε από το σπίτι του Lipis, όπου αλλάξαμε πάλι οχήματα για να ξαναβρεθούμε στο Volga του Gairat. Αποχαιρετώντας τον Lipis του αφήσαμε κι ένα καλό φιλοδώρημα, από το οποίο φάνηκε να εκπλήσσεται. Ο Gairat μας ετοίμασε ένα πρωινό με... τομάτα και ψωμί, ενώ στο δρόμο για το Mizdakhan, που ήταν η επόμενη στάση μας, περάσαμε από διάφορα πάμφτωχα χωριά, η οικονομία των οποίων τσακίστηκε από την απερίγραπτη οικολογική καταστροφή που προκάλεσαν οι Σοβιετικοί με την αποξήρανση της λίμνης.

Στο Mizdakhan επισκεφθήκαμε κάποιους τάφους και μαυσωλεία, ενώ στο τοπικό νεκροταφείο ήταν σοκαριστικό να βλέπει κανείς τα φέρετρα σε κοινή θέα λόγω ανέχειας, πολλά από αυτά σε τόσο μικρό μέγεθος που ήταν ξεκάθαρο πως περιείχαν νεκρά παιδάκια. Επισκεφθήκαμε και το μη αναστηλωμένο Gyar Qala, το οποίο βρήκα αρκετά ατμοσφαιρικό, αν και με τόσα Qala που είχαμε επισκεφθεί πια, δύσκολα θα ενθουσιαζόμασταν. Αποχαιρετίσαμε και τον Gairat με ένα μικρό φιλοδώρημα και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο τέχνης του Νούκους, το Savitsky, από τα πιο φημισμένα στη Σοβιετική Ένωση λόγω της διάσωσης avant-garde έργων, που σε άλλα σημεία της ΕΣΣΔ καταστράφηκαν επειδή δε συμβάδιζαν με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, προφανώς επειδή το Νούκους ήταν τόσο απομονωμένο που δεν ασχολήθηκε κανείς.

Προλάβαμε να μπούμε στο μουσείο, του οποίου η είσοδος ήταν λογική αλλά τα 30$ (!!!) που απαιτούσαν για χρήση φωτογραφικής μηχανής άγγιζαν τα όρια της παράνοιας, οπότε και δεν ασχοληθήκαμε με τις φωτογραφίες. Δεν ήταν κακό το μουσείο, είχε πάντως και πολλά αντίγραφα εκθεμάτων από μακρινούς πολιτισμούς, ορισμένους πολύ όμορφους πίνακες, αλλά ο χαρακτηρισμός "Λούβρο του Βορά" είναι σα να λέμε ότι ο Τουπάν είναι ο Πίπεν του Πειραιά. Ε όχι.

Μετά από μια κατά τ' άλλα ευχάριστη ώρα στο μουσείο, κατευθυνθήκαμε για το αγαπημένο μας εστιατόριο ΝΕΟ, όπου ήμασταν κι εξοικειωμένοι με το μενού, κάνοντας και μια αποτίμηση της εκδρομής. Κάναμε και τις βόλτες μας στην πόλη, περνώντας από το γνώριμο πια μίνι μάρκετ όπου γίναμε δεκτοί με χαμόγελα, βλέποντας ένα γάμο δυο όχι τρομακτικά εμφανίσιμων Ουζμπέκων και θαυμάζοντας τη σοβιετικότατη ατμόσφαιρα που έχει η πόλη. Αν με έβαζαν να γράψω την ταμπέλα της πόλης όπως στο Λούκι Λουκ, θα έγραφα: Νούκους, πιο σοβιετικό πεθαίνεις.

Αφού πέσαμε με τα μούτρα στο ίντερνετ (Πέμπτη γαρ, Ευρωλίγκα αγάπη μου), πέσαμε ξεροί για ύπνο μετά την ταλαιπωρία της προηγούμενης βραδιάς και για να είμαστε φρέσκοι για τη θριαμβευτική είσοδο στον επόμενο σταθμό μας, το -απίθανο όπως αποδείχθηκε- Τουρκμενιστάν, αυτό το μυστήριο κράτος για το οποίο τόσα είχαμε διαβάσει. Θα έμοιαζε όντως με τη Βόρειο Κορέα; Δεν μπορούσα να περιμένω...

Επειδή θα ακολουθήσουν άλλα δυο κομμάτια Ουζμπεκιστάν, η βαθμολογική αξιολόγηση της χώρας θα γίνει με την οριστική έξοδο από τη χώρα. Προς το παρόν, ετοιμαζόμασταν για το Τουρκμενιστάν...

 

[Yorgos]

Όμορφη η ανατολή στην Αράλη, αν δεν είχαμε βγάλει και σταλαγμίτες στα @@@ μας, καλύτερα θα ήταν.

Μέσα από το αυτοκίνητο όπου πήγαμε τρέχοντας για να προστατευθούμε από το κρύο, είδαμε και τον μυθικό Gairat να κατουράει τη χθεσινοβραδινή βότκα τυλιγμένος σε μια κουβέρτα.

Ωραίες μορφές οι Ουζμπέκοι.

Νταξ, χαριτωμένο και το νεκροταφείο.

Πολύ γραφικό το Νούκους γενικώς.

Στο μάλλον αδιάφορο Qala, ο Κρεκούζας βρήκε μια επιγραφή με πέτρες κάποιου ερωτευμένου που είχε αφιερώσει αρκετή ώρα από τη ζωή του για να δείξει στην καλή του πως την αγαπάει...

Ο απίστευτος απατεώνας Κρεκούζας μέσα σε δυο λεπτά πείραξε τις πέτρες...

... και βουαλά, με τον κόπο του άλλου κατάφερε να γράψει το δικό του μήνυμα προς τη δική του κοπέλα, στο πιτς φυτίλι, μ' έβαλε να τον βγάλω και φωτογραφία ο μπαγάσας για να το δείξει στη δικιά του "μωρό μου πώς σε σκέφτομαι, δυο ώρες έφαγα να μαζεύω πέτρες!". Τραγικός! Το φοβερό θα είναι να πάει ο Ουζμπέκος την κοπέλα του στο λόφο να δει το "έργο" του και να δει τα αρχικά του Κρεκούζα και της Κρεκούζαινας!!

Αθάνατη Σοβιετική Ένωση, απίστευτες δουλειές για να βρισκόμαστε απασχολημένοι.

Έντονη σοβιετίλα το Νούκους, είχε μια ατμόσφαιρα, μου άρεσε. Σήμα κατατεθέν της κομουνιστικής αρχιτεκτονικής οι άσκοπα τεράστιες πλατείες και τα κτίρια τύπου σοβιέτ, βαριά και τετραγωνιζέ.

Μέχρι κι εγώ ήθελα να βγάλω σέλφι με τον Gairat, αξέχαστος θα μου μείνει!

Νούκους: πιο Σοβιετία πεθαίνεις.

 

[Yorgos]

6. ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ​

Ημέρα 23: Konye Urgench - Darvaza

Το πρωινό μας ήταν κακό με μια μικρή πίτσα, αλλά ποσώς μας ενδιέφερε: σε λίγα λεπτά θα μπαίναμε σε αυτή που προμηνυόταν η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, το Τουρκμενιστάν. Το ταξί για τα σύνορα κόστιζε όλα κι όλα 4€, ενδεικτικό του πόσο κοντά βρισκόμασταν, αλλά ο συμπαθής ταξιτζής δεν ήξερε καν πού βρίσκονταν τα σύνορα! Ο λόγος μάλλον έχει να κάνει και με το ότι το Τουρκμενιστάν χρεώνει τους Ουζμπέκους το προνομιακό ποσό των 150$ για να εισέλθουν στη χώρα, το οποίο εξηγούσε και το γιατί τα σύνορα ήταν παντελώς άδεια. Η συνοριακή γραμμή έμοιαζε με το τέλος του κόσμου, τα μόνα άτομα που βρίσκονταν εκεί εκτός από εμάς ήταν δυο κυριούλες με τσεμπέρι και δυο καρότσια σούπερ μάρκετ, μέσα στα οποία είχαν βάλει ένα ψυγείο και μια κουζίνα.

Η ουζμπέκικη πλευρά είχε ένα άδειο γραφείο, ενώ στην τουρκμένικη η εικόνα ήταν διαφορετική. Δυο υπάλληλοι με αρκετά καλά Αγγλικά μας καλωσόρισαν και στη συνέχεια μας... πυροβόλησαν στο κούτελο με ένα είδος περίστροφου, το οποίο αν κατάλαβα καλά μετρούσε τη θερμοκρασία του σώματος, για να βεβαιωθούν πως δε μεταφέρουμε κάποιον ιό. Οι δηλώσεις συναλλάγματος και ο έλεγος των αποσκευών μας πήραν μια ολόκληρη ώρα, ενώ για να τυπώσουν την ηλεκτρονική βίζα που μας είχε κλείσει το stantours κληθήκαμε να πληρώσουμε 67$, τα οποία ήταν πληρωτέα μόνο σε αμερικάνικα δολάρια, ευτυχώς που κουβαλούσα κάποια χάρη στις οδηγίες του πρακτορείου.

Εδώ να υπενθυμίσω πως για να επισκεφθεί κανείς το Τουρκμενιστάν πρέπει υποχρεωτικά να αγοράσει οργανωμένο τουρ με κάποιο από τα εξουσιοδοτημένα πρακτορεία, ή να αρκεστεί σε μια τράνζιτ βίζα που θα του δώσει μάξιμουμ 5 μέρες κατά τις οποίες θα πρέπει να διασχίσει τη χώρα με εμφανή κατεύθυνση από μία χώρα προς άλλη μέσω Τουρκμενιστάν. Επιλέξαμε τον πρώτο τρόπο, παρότι δαπανηρότερος και οι οδηγίες που είχαμε ήταν πως ο οδηγός μας Ishan θα μας περίμενε στην τουρκμενική πλευρά των συνόρων.

Μου προκάλεσε έκπληξη που οι πρόσχαροι άνθρωποι του τελωνείου που τσέκαραν τις αποσκευές μας γνώριζαν τόσο τον Ishan ("Α, τον ξέρω, μιλάει τέλεια Αγγλικά!") όσο και τους Αχιλλέα, Σωκράτη, Περικλή, Μέγα Αλέξανδρο αλλά και το ότι τσεκάρισαν ενδελεχώς τα πάντα, συμπεριλαμβανόντων των βιβλίων μου. Φυσικά δεν παρέλειψαν να εκθειάσουν το Μέσι και τη Μπαρτσελόνα στον Καταλανό Τζόρντι.

Περάσαμε λοιπόν στο Τουρκμενιστάν και μαζί με τον Ishan μας περίμενε κι ο φίλτατος Θ. , φίλος από την Αθήνα που θα μας συνόδευε μόνο για την περιπέτεια στο Τουρκμενιστάν. ΠΡώτη φορά θα έβλεπε και το Τζόρντι και τον Κρεκούζα κι όσο να' ναι την είχα την αμφιβολία για το πώς θα δέσει η ομάδα, αλλά τελικώς τα πήγαν κάτι παραπάνω από καλά. Βέβαια αν έχει Κρεκούζα η παρέα, αποκλείεται κάτι να πάει λάθος, αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που να έχει αντιπαθήσει τον Κρεκουζάνθρωπο.

O Ishan μας πρότεινε να μας αλλάξει τα πρώτα μας δολάρια για μια ισοτιμία 1:8,2 αντί για 1:3,5 που ήταν η επίσημη ισοτιμία, οπότε και αλλάξαμε λίγα χρήματα μαζί του, υποπτευόμενοι πως αργότερα θα μπορούσαμε να αλλάξουμε για καλύτερο rate. Εκείνος που την πάτησε πάντως αρχικά ήταν ο Θ. που άλλαξε με τον οδηγό που τον παρέλαβε στο αεροδρόμιο όπου προσγειώθηκε, με πολύ χειρότερη ισοτιμία (αλλά πάλι καλύτερη από την επίσημη). Τέλος πάντων, μπήκαμε στα δύο (!) αμάξια που μας είχε στείλει το πρακτορείο και, μετά από μια στάση σε τοπικό μαγαζί για ξηρούς καρπούς και νερό, κινήσαμε για το Konye Urgench. Οι υποδομές φαίνονταν ανώτερες από τις αντίστοιχες στο Ουζμπεκιστάν, ενώ μου προκάλεσαν εντύπωση και οι γυναίκες που ήταν όλες παραδοσιακά ντυμένες, εξαιρετική έκπληξη, πίστευα πως το πιο ανεπτυγμένο Τουρκμενιστάν θα ήταν και λιγότερο παραδοσιακό. Μπα...

Για το Konye Urgench είχα διαβάσει πως επρόκειτο για τα ερείπια μιας πόλης, της οποίας η ιστορία φαινόταν να είναι η κλασική ιστορία πόλης της ευρύτερης περιοχής: Κάπου γύρω στο 12ο αιώνα διετέλεσε κέντρο των Σελτζούκων, μετά πέρασε ο Τζένγκις Χαν και την περιποιήθηκε καταλλήλως, αργότερα αποτέλεσε μέρος των χανάτων της Χρυσής Ορδής κι έγινε ένα σημαντικότατο εμπορικό κέντρο, μέχρι που έσκασε μύτη ο Ταμερλάνος και την ισοπέδωσε, ενώ και η μερική της ανοικοδόμηση το 16ο αιώνα έμεινε ημιτελής λόγω της εκτροπής του ποταμού Amu Darya, που την άφησε στην αφάνεια. Ο οδηγός μου έλεγε πως το μεγαλύτερο κομμάτι των ερειπίων της πόλης παρέμενε κάτω από το χώμα, "αλλά ό,τι απομένει δίνει μια εικόνα για τα περασμένα μεγαλεία της". Ε δεν περίμενα να δούμε και κάτι το τρομερό, αλλά ήθελα να δούμε ό,τι μπορούσαμε ιας που ήταν στο δρόμο μας για το πραγματικό χάιλάιτ της περιοχής, δηλαδή τον κρατήρα Darvaza.

O Ishan λοιπόν μας άφησε στον αρχαιολογικό χώρο κι αφού μας έδωσε τα εισιτήρια μας έδωσε ελεύθερο χρόνο. Το πρώτο κτίριο που αντικρύσαμε με άφησε άφωνο! Εκπληκτική αρχιτεκτονική, καμία ανακατασκευή, απίστευτος θόλος, μηδέν τουρίστες και το αποκορύφωμα ήταν πως πέσαμε και σε γάμο! Και τι γάμο, κάποιος παντρευόταν ένα λαμπατέρ! Ειλικρινά τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναδεί: η νύφη φορούσε ένα είδος περίεργης, βαριάς, χρυσοποίκιλτης, καμπανοφέρουσας μπούργκας που την έκανε να φαίνεται με ένα λαμπατέρ δεκαετίας '70 που είχαν οι γονείς μου στο σπίτι τους από το γάμο τους. Αφού έκαναν το γύρο του ιστορικού κτιρίου, εξήλθαν (με τον Κρεκούζα να παίρνει απροκάλυπτα φωτογραφίες σα να είναι ο επίσημος φωτογράφος του γάμου), όπου τους περίμενε ένα Τογιότα με δίχτυ από γιρλάντες, ένας παππούς με καπέλο Κοζάκου και οδοντοστοιχία Γιώργου Γεωργίου που υπέθεσα πως ήταν ο πεθερός, και οι φίλοι της οικογένειας που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ποζάρουν μαζί μας. Για την ιστορία, η λατερνάτη μπούργκα προφανώς αποτελούσα είδος νυφικού και η νύφη δε θα την ξαναφορούσε στη ζωή της, αν και μας είπαν πως τα παλιά τα χρόνια έτσι κυκλοφορούσαν οι γυναίκες στα μέρη αυτά. Δυναμικά ξεκίνησε το Τουρκμενιστάν!

Λίγα βήματα παρακάτω, μας περίμενε ο μιναρές Gutlug Timur, ένα έργο-θηρίο του 1320 με ύψος 59 μέτρα, ένας πραγματικός δεινόσαυρος των απανταχού μιναρέδων. Εκπληκτικό θέαμα, παρότι του λείπουν κάποια κομμάτια που χάθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Μάλιστα στο κέντρο περίπου του μιναρέ υπήρχε ένα τζαμί, στο οποίο η πρόσβαση γινόταν μέσω μιας γέφυρας ύψους επτά μέτρων, η οποία όμως επίσης έχει χαθεί εις τους αιώνας των αιώνων, και ως εκ τούτου ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι μια απίστευτων διαστάσεων και βάρους σκάλα, την οποία προσπαθούσαν να στήσουν καμιά δεκαριά ταλαίπωροι νοματαίοι!

Το σύμπλεγμα είχε κι άλλα θεάματα, πέρα από μαυσωλεία κι ιστορικά κτίρια σε διάφορους βαθμούς αναστήλωσης, όπως μια παραδοσιακότατη απονομή τίτλων σε κάποιες συμπαθείς κοπελίτσες από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα φαντάζομαι, ένας ιερός τάφος που προσκυνούσαν όλοι με ευλάβεια, κάποια μικρότερα κωνικά μαυσωλεία και κάποιες αρχαιολόγοι που έκαναν κάτι ανάμεσα σε ανασκαφές και πικνίκ στην είσοδο ενός κτιρίου που εικάζεται πως ήταν παλάτι.

Πάρα πολύ θετική έκπληξη το Konye Urgench και για τα κτίρια αλλά και για την ανθρώπινη γεωγραφία του, μας άνοιξε την όρεξη και κάπου εκεί εμφανίστηκε κι ο Ishan για να μας ανακοινώσει ότι κάποιος φίλος του γιόρταζε λίγο παραπέρα την είσοδο της κόρης του στη σχολή ιατρικής και ήθελε να μας καλέσει κι εμάς στο γεύμα με plov, κρέας και ψωμί, τρώγοντας παραδοσιακά στο πάτωμα, με τα χέρια. Πόσο όμορφα! Καλά-καλά δεν είχαμε μπει στη χώρα κι ήδη είχαμε δει έναν αρχαιολογικό χώρο-έκπληξη, ένα γάμο και τώρα μας καλούσαν και σε παραδοσιακό γεύμα, πάνω που γουργούριζε η κοιλιά μας.

Ωραίο το φαγητό, όμορφη η παρέα, φιλόξενοι οι ντόπιοι, γεμίσαμε και τις κοιλάρες μας. Συνεχίσαμε επισκεπτόμενοι δυο απίθανα ισλαμικά αντικριστά κτίρια με κλίση, στις πόρτες των οποίων κάποιες μανάδες με τις κόρες τους προσεύχονταν με αξιοσημείωτη ευλάβεια κι έδεναν κάποια μαντήλια σε σκοινιά, κάτι που αποτελεί μίξη νομαδικών παραδόσεων και Ισλάμ, έτσι για να μην ξεχνάμε και τις ρίζες των χωμάτων που πατούσαμε.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε την εθνική που κατά διαστήματα είχε καλό οδόστρωμα και σε άλλα άθλιο, κι έπιασα την κουβέντα στον Ishan. Σοβαρός αλλά καθόλου διστακτικός, δε δίστασε να θάψει το συχωρεμένο Nιγιαζόφ/Turkmenbashi (θυμίζω πως η επική αυτή προεδράρα αυτοαπέδωσε στον εαυτό του τον τίτλο Turkmenbashi, δηλαδή "Πατέρα των Τουρκμένων" παρότι δεν ήθελε, αλλά λόγω "της αφόρητης πίεσης του λαού του, που επέμενε"), μου είπε πως έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη, πως οι μισθοί είναι περίπου στα 700-800$ (αυτό είναι πολύ σχετικό, έχει να κάνει με το ποια ισοτιμία λαμβάνεις υπόψη, αν πάρεις την πραγματική, δηλαδή αυτή της μαύρης αγοράς, είναι πολλές φορές κάτω), ενώ στο ερώτημα αν ζούσαν καλύτερα επί ΕΣΣΔ ή επί τουρκμενικής ανεξαρτησίας απάντησε πως ναι μεν είχε και κάποια καλά η ΕΣΣΔ, αλλά ζούσαν πολύ φτωχικά, είχαν ελάχιστες ελευθερίες και πως "παίζαμε με καπάκια από μπουκάλια ως παιδιά... δε λέω ότι ήμασταν δυστυχισμένοι, αλλά είχαμε ελάχιστα, κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε ένα παιχνίδι στα παιδιά του. Μην το ψάχνεις, είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχουμε προβλήματα".

Παράλληλα της εθνικής οδού, είδαμε κάποιες καμήλες κι αμέσως βγήκαν και τα δύο οχήματα off road ώστε να τις πλησιάσουμε και να τις απαθανατίσουμε, μαζί με το βουκολικό τοπίο του αραιού γκαζόν στην έρημο. Στη συνέχεια, έπρεπε να επισκεφθούμε ένα βοσκό, που ήταν ο κλειδοκράτορας της γιούρτας στην οποία θα διανυκτερεύαμε κατά την επίσκεψή μας στον κρατήρα. Το παράπηγμα του βοσκού ήταν πάμφτωχο κι υπενθύμιζε πως κοινωνικές διαφορές υπάρχουν παντού, αλλά και το ότι ο τουρισμός δημιουργεί φοβερές ευκαιρίες, όπως αποδείκνυε η παρουσία του Ishan.

Φτάσαμε και στη γιούρτα μας, φαινόταν τόσο ρομαντική από μακριά και πολύ ευρύχωρη από κοντά! Το ξέρω, έχω γράψει στον τίτλο πως δεν έχει γιούρτες η ιστορία κι είναι ακριβές σε ότι αφορά τα Κιργιστάν και Τατζικιστάν, τα οποία κι επισκεφθήκαμε σε εποχή εντελώς ακατάλληλη για γιούρτες και νομάδες, αλλά ναι, ένα βράδυ μείναμε σε γιούρτα κοντά στον κρατήρα. Μιλώντας για τον κρατήρα, ήταν μερικές δεκάδες μέτρα πιο μακριά, οπότε πεταχτήκαμε να τον δούμε κι ένα έχω να πω: ΤΙ ΘΕΑΜΑ ΘΕΕ ΜΟΥ. Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση και η δεύτερη ήταν "τι μ@@@@κία έκαναν πάλι οι Σοβιετικοί εδώ;"

Για όποιον δεν ξέρει τι εστί κρατήρας Darvaza, ιδού μια μίνι περιγραφή: κάποια στιγμή, μάλλον στις αρχές της δεκαετίας του '70, Σοβιετικοί επιστήμονες στην προσπάθειά τους να βρουν πετρέλαιο άρχισαν τις εξορύξεις, για να πέσουν τελικά σε φλέβα φυσικού αερίου. Φοβούμενοι πως τα αέρια θα αποδεικνύονταν επικίνδυνα για τους κοντινούς οικισμούς, αποφάσισαν να βάλουν φωτιά, η οποία υπολόγιζαν πως θα έσβηνε από μόνη τους σε λίγες εβδομάδες. Ε, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας και καίει ακόμη, αποτελώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα, κυρίως το βράδυ. Να σημειωθεί πως υπάρχουν ακόμη δυο κρατήρες (τους οποίους και επισκεφθήκαμε) αλλά αυτοί ποτέ δεν είχαν τις φλόγες -και τη μαγεία- του συγκεκριμένου.

Τέλος πάντων, αφού χαζέψαμε για τα καλά τον κρατήρα ολομόναχοι (το βράδυ θα ερχόντουσαν κι άλλοι τουρίστες, όπως ήταν φυσικό, αποτελεί από τα βασικά αξιοθέατα της χώρας), επιστρέψαμε στη γιούρτα την οποία είχε αρχίσει να ετοιμάζει ο Ishan και ο οποίος μας ζήτησε να πάμε να μαζέψουμε ξύλα για τη φωτιά που θα χρησιμοποιούσε για να μας μαγειρέψει, σημειώνοντας δύο όρους:

1. τα ξύλα έπρεπε να είναι νεκρά (στην έρημο ήμασταν, μην καταστρέψουμε κι ό,τι ρίζα είχε απομείνει)

2. όποιος μάζευε τα περισσότερα ξύλα θα έτρωγε και περισσότερο


Όπως καταλάβατε, στο άκουσμα του όρου νούμερο 2, ο Κρεκούζας ξεχύθηκε σαν εμετός και μετά από κάποια λεπτά απουσίας εμφανίστηκε να σέρνει... ένα ολόκληρο δέντρο!!! Θεός! Δεν υπάρχει ο Οβελίξ μου! Ο Τζόρντι είχε λιποθυμήσει από το γέλιο ενώ κι ο Θ. είχε αρχίσει να κατανοεί τι φυσιογνωμία είναι ο @Krekouzas.

Όσο ο Ishan κι ο αδερφός του ετοίμαζαν τη θράκα λοιπόν, εμείς κατευθυνθήκαμε για το λόφο που υπήρχε πίσω από τη γιούρτα μας κι ο οποίος παρείχε αυτοκρατορική θέα του κρατήρα, σχεδόν κυριολεκτικά, αφού στην κορυφή του είχε και μια πέτρα που έμοιαζε με θρόνο. Κάτσαμε να παρακολουθούμε το θέαμα κι αναρωτιόμουν πόσο πιο όμορφα θα ήταν το βράδυ που θα είχε δύσει ολοκληρωτικά ο ήλιος. Μην κάνω spoiler, αλλά η απάντηση στο ερώτημα είναι: εκπληκτικά. Άρχισαν να φτάνουν κάποιοι λίγοι τουρίστες ακόμη, μαζί και μια μελοδραματική Αγγλίδα που κοιτώντας τον κρατήρα από ψηλά μονολογούσε αμπελοφιλοσοφώντας με στόμφο: "Μόνο στο Τουρκμενιστάνθα μπορούσε να υπάρχει κάτι τέτοιο. Μόνο εδώ. Μόνο τώρα. Μόνο πάντα. Αλλά σύντομα η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν θα το σβήσει. Ναι. Γιατί είναι κακοί. Τέτοιοι είναι. Κακοί. Αυτή είναι η φύση τους. Θα το καταστρέψουν. Για πάντα!". Θυμάστε τη Βάντα από το Σπορ Μπίλυ; Ε, κάπως έτσι μιλούσε. Μετά από μια σύντομη συζήτηση μεταξύ μας περί της χρησιμότητας μέτρων απαγόρευσης εξόδου από την Αγγλία σε σεξουαλικά ανενεργές αναγνώστριες του Πάουλο Κοέλιο, επιστρέψαμε στη γιούρτα να δούμε τι καλούδια μας είχε ετοιμάσει ο Ishan. Σούπερ γκριλ είχε κάνει ο παλίκαρος με εξαιρετικό μπιφτέκι, κοτόπουλο κι αρνάκι, ενώ μας προσέφερε και τουρκμένικο αλκοόλ, αλλά έπεσε σε ανθρώπους που δεν πίνουν (πλην τις μπύρες που καταναλώνει με χαρά ο Τζόρντι). Γενικά στη χώρα μου έκανε εντύπωση πως παρότι οι Τουρκμένοι πίνουν αρκετά (δεν τους λες και φανατικούς μουσουλμάνους), δεν προβαίνουν σε καραγκιοζιλίκια, το αντέχουν το (πολύ βαρύ) ποτό.

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά κι επιστρέψαμε στον κρατήρα για το βραδινό θέαμα. Πλέον δεν ήμασταν μόνοι, αλλά υπήρχε κι ένας Καταλανός που μάλλον μάζευε σφραγίδες από κουφές χώρες (πιάσαμε κουβέντα για τις εμπειρίες μας από τη Βόρειο Κορέα), μια εννιαμελής τουρκμένικη οιγένεια που ερχόταν για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα απίθανο βαν δεκαετίας '50, με τη νεαρή κόρη της οικογένειας να είναι ενθουσιασμένη που βρήκε ανθρώπους να εξασκήσει τα καλούτσικα Αγγλικά της και λίγοι δυτικοί ακόμη τους οποίους δεν πλησίασα γιατί ήταν ΜΑΓΙΚΟ το θέαμα, ακόμη κι αν δεν είσαι πυρομανής. Η δε ζέστη που εξέπεμπαν οι "Πύλες της Κολάσεως" ήταν μαγνητική. Ο Κρεκουζάκος δεν κρατιόταν κι έβγαζε φωτογραφίες, βίντεο, σέλφι κι ό,τι άλλο μπορούσε με τα γκατζετάκια του και μεις κάναμε bonding, τέσσερις άγνωστοι που δε γνωρίζονταν μεταξύ τους (πλην εμένα που ήξερα τους άλλους τρεις), κοιτώντας ένα πράγμα τόσο αλλόκοτο και θελκτικό ταυτόχρονα. Το κόβω εδώ γιατί θα γίνω και γω Αγγλίδα ποιητής εκ του προχείρου έχουσα τη μορφή του χοίρου.

Ο Ishan κι ο αδερφός του μας είχαν πει πως θα πήγαιναν να περάσουν το βράδυ με άλλους ξεναγούς φίλους τους, οπότε μείναμε μόνοι μας μετά από ατελεώτες βόλτες γύρω από τον κρατήρα να επιστρέφουμε στη γιούρτα. Και φυσικά χαθήκαμε, αφού νυχτιάτικα στην έρημο πού να βρούμε το δρόμο, ειδικά αφού οι άλλοι 3 αποφάσισαν να ακούσουν τις δικές μου εμπνεύσεις, όταν είναι γνωστό ότι ο προσανατολισμός μου είναι αντίστοιχος με τις γνώσεις μου περί φοξ τροτ. Τελικά ο Τζόρντι κι ο Κρεκούζας προσανατολίστηκαν χάρη στην αντανάκλαση των φλογών του κρατήρα πάνω στο βουνό και καταλήξαμε στη γιούρτα, όπου ξεπαγιάσαμε αφού ο Κρεκούζας έχυσε το τσάι πάνω στη φωτιά και γεμίσαμε και με μυθικές ποσότητες στάχτης. Εξαιρετικοί πάντως οι υπνόσακοι του Ishan, κοιμήθηκα σαν πουλάκι. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ η πρώτη μέρα στο Τουρκμενιστάν, ελπίζω να φανεί και στις φωτογραφίες.

 

[isabelle]

Γιούρτα στην Νταρβάζα αντί για αντίσκηνο της πλάκας; Μελοδραματική Αγγλίδα συν κάποιοι τουρίστες εκτός από σας; Κι ο ξεναγός σας άφησε μόνους να ξεφαντώσει με συναδέφους του αντί να μην σας χάσει στιγμή από τα μάτια του ως μεταχρονολογημένος ΚαΓκεΜπίτης; Πάει, χάλασε και το Τουρκμενιστάν...

 

[jmar]

Ημέρα 23: Konye Urgench - Darvaza


Εδώ να υπενθυμίσω πως για να επισκεφθεί κανείς το Τουρκμενιστάν πρέπει υποχρεωτικά να αγοράσει οργανωμένο τουρ με κάποιο από τα εξουσιοδοτημένα πρακτορεία, ή να αρκεστεί σε μια τράνζιτ βίζα που θα του δώσει μάξιμουμ 5 μέρες κατά τις οποίες θα πρέπει να διασχίσει τη χώρα με εμφανή κατεύθυνση από μία χώρα προς άλλη μέσω Τουρκμενιστάν. Επιλέξαμε τον πρώτο τρόπο, παρότι δαπανηρότερος και οι οδηγίες που είχαμε ήταν πως ο οδηγός μας Ishan θα μας περίμενε στην τουρκμενική πλευρά των συνόρων.

Αυτός ήταν και ο λόγος που τελικά δεν καταφέραμε να βάλουμε το Τουρκμενιστάν στο ταξίδι μας, παρότι μου χε μπει κυριολεκτικά να περάσουμε από κει! Το κοιτούσα για Τρανζιτ Βίζα φυσικά, απλά δεν μου έβγαινε το παζλ ''από μια χώρα σε μια άλλη'', καθώς θα έπρεπε να μπούμε ή από Ιράν για Τουρκμενισταν και μετα Ουζμπεκισταν (το Ιραν θέλει Carnet για οχήματα, που σημαίνει 3000 Ε δεσμευμένα χρήματα από Έλπα ), ή μέσω Κασπίας Θάλασσας με καράβι από Μπακού αλλά με τον κίνδυνο να μην ξέρεις πότε θα φύγει απ το Μπακου και αν σε πιάσουν κακές καιρικές συνθήκες, με το φόβο πάντα της ''κλεψύδρας'' των 5 ημερών να τελειώνει!
Τελικά λόγω του ότι και ο συνταξιδιώτης είχε ακόμα πιο περιορισμένες μέρες στην διαθεσή του, τελικώς εγκαταλείψαμε την ιδέα του Τουρκμενισταν

Εκπληκτικά τα κείμενα σου, περιμένω με αγωνία την συνέχεια

 

[Yorgos]

Γιούρτα στην Νταρβάζα αντί για αντίσκηνο της πλάκας; Μελοδραματική Αγγλίδα συν κάποιοι τουρίστες εκτός από σας; Κι ο ξεναγός σας άφησε μόνους να ξεφαντώσει με συναδέφους του αντί να μην σας χάσει στιγμή από τα μάτια του ως μεταχρονολογημένος ΚαΓκεΜπίτης; Πάει, χάλασε και το Τουρκμενιστάν...

Δεν ξέρω πότε πήγες στο Τουρκμενιστάν αλλά η γιούρτα μας είπαν ότι είναι του 1996, οπότε ενδεχομένως να υπήρχε και όταν πήγες (εκτός κι αν πήγες σε εποχές ηρωικής ΕΣΣΔ, οπότε προσκυνώ ξανά).

Ναι, ο συγκεκριμένος ξεναγός ήταν εντελώς χαλαρουίτα, ο δε επόμενος που είχαμε δεν έπαψε να βρίζει την κυβέρνηση, εκτός όλων των άλλων επειδή ο γιος του Νιγιαζόφ του έφαγε και την πρώην σύζυγο... Θα τα διαβάζουν οι Μπέρια και Τουρκμενμπάσι και θα στριφογυρίζουν όπου βρίσκονται.

 

[Yorgos]

Δεν τα λες και τα πιο busy σύνορα στον κόσμο.

Βλαχοπερήφανος backpacker.

Ορίστε, για να μη λέμε ότι δεν έχουν κίνηση τα σύνορα. Και ψυγείο και πλυντήριο οι μανταμίτσες.

Ξεκίνησε δυναμικά η Konye Urgench, ενδιαφέρον το κτίριο απέξω...

Κούκλα κι η οροφή μέσα.

Μάνα, παντρεύτηκα ένα λαμπατέρ.

Πεθερός και καλτ διακόσμηση γαμήλιου αυτοκινήτου από πίσω.

Μιλάμε για ΤΟΝ μιναρέ.

Ήταν τόσο τιτανοτεράστιος που χρειάζονταν αρκετοί νοματαίοι για να ανορθώσουν τη θεόρατη σκάλα...

... με την οποία έμπαινε κανείς στο μιναρέ!

Πολύ όμορφα ντυμένες οι Τουρκμένες και γενικώς ταίριαζε και με την -πολύ κοντυνότερα στα δυτικά γούστα- σιλουέτα τους.

Απονομή πτυχίων;

Ε αφού μας κάλεσαν, σαβουριάσαμε!

Ευλάβεια.

Μου άρεσε το Konye Urgench. Ιστορικό, αντιτουριστικό, αυθεντικό, όμορφο.

Νομαδικά έθιμα, Ισλάμ και... σέλφι.

Αμαξάρες μας έφερε το stantours, χώρια το ότι αν ζοριζόμασταν χωρούσαμε και σε ένα.

Μπόνους οι καμήλες.

Το παράπηγμα του βοσκού όπου σταματήσαμε για να μας δώσει τα κλειδιά της γιούρτας.

Φτωχικά ζούσε ο άνθρωπος.

Να κι η γιούρτα μας, η μόνη (σχετικά) κοντά στον πύρηνο κρατήρα.

Ιδού κι ο περί ου ο λόγος.

Ο Κρεκούζας σέρνει ένα δέντρο ολόκληρο.

Κι ο Ishan έμενε να το κοιτάει απορημένος.

Τελικά μαζευτήκαμε καμιά εικοσιπενταριά άτομα γύρω από τον κρατήρα, οι μισοί Τουρκμένοι.

Ο κύριος @Krekouzas εξυπακούεται πως έχει πολύ καλύτερες φωτογραφίες που αναδεικνύουν πολύ καλύτερα το θέαμα.

Το φοβερό βαν της τουρκμενικής οικογένειας, εκεί κοιμόντουσαν.

Για κάποιο λόγο κάτι τέτοια μέρη προκαλούν διάθεση για υπαρξιακές και φιλοσοφικού χαρακτήρα συζητήσεις. Περάσαμε πολύ όμορφα το βράδυ.

Μας έβαλαν και τη φωτίτσα μας για να κοιμηθούμε στα ζεστά, άλλο αν εμείς ρίξαμε τσάι και ξεπαγιάσαμε. Ωραία περάσαμε μωρέ...

 

[tkaramp]

Εξαιρετικές εικόνες και φανταστική περιγραφή!
Η βαθμολογία του Ουζμπεκιστάν που πήγε; Μπουχάρα δεν πήγατε;

 

[Yorgos]

Εξαιρετικές εικόνες και φανταστική περιγραφή!
Η βαθμολογία του Ουζμπεκιστάν που πήγε; Μπουχάρα δεν πήγατε;

Ακριβώς επειδή θα επιστρέφαμε Ουζμπεκιστάν άλλες δύο φορές , για να επισκεφθούμε και τη Μπουχαρα μεταξύ άλλων, η βαθμολογία του Ουζμπεκιστάν θα περιμένει μέχρι να ολοκληρωθούν και οι επόμενες είσοδοι.

 

[jmar]

Μάνα, παντρεύτηκα ένα λαμπατέρ.
View attachment 263702


Τελικά μαζευτήκαμε καμιά εικοσιπενταριά άτομα γύρω από τον κρατήρα, οι μισοί Τουρκμένοι.

View attachment 263724
View attachment 263725

Το φοβερό βαν της τουρκμενικής οικογένειας, εκεί κοιμόντουσαν. View attachment 263726

Για κάποιο λόγο κάτι τέτοια μέρη προκαλούν διάθεση για υπαρξιακές και φιλοσοφικού χαρακτήρα συζητήσεις. Περάσαμε πολύ όμορφα το βράδυ. View attachment 263727
Μας έβαλαν και τη φωτίτσα μας για να κοιμηθούμε στα ζεστά, άλλο αν εμείς ρίξαμε τσάι και ξεπαγιάσαμε. Ωραία περάσαμε μωρέ...

Έκλαψα με το λαμπατερ!!!

Απίστευτες εικόνες στον κρατήρα! Κρίμα που δεν τα καταφέραμε, θα μέναμε σε σκηνή ακριβώς δίπλα με τις μηχανες!