Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

5. ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ Μέρος 1ο (7 ημέρες)

Ημέρα 16: Τασκένδη

Το Khanaka ήταν άψογο σε όλα, μας βρήκε και ταξί πολυτελείας για την οδική διαδρομή μέχρι τα σύνορα με το Ουζμπεκιστάν και την Τασκένδη, που προτιμήθηκε ως λύση σε σχέση με εκείνη του τραίνου, που έτσι κι αλλιώς λόγω αδυναμίας συνεννόησης ήταν ανεφάρμοστη. Το οδόστρωμα ήταν άψογο, στην αλλαγή χρημάτων (που έτσι κι αλλιώς ήταν μπελαλίδικη αφού το ουζμπέκικο som είναι εξαιρετικά αδύναμο και άρα χρειάστηκε να αποκτήσοουμε κάποια εκατομμύρια som) προσπάθησαν να κλέψουν την αδερφή μου αλλά τελικώς όλα εξελίχθηκαν καλά, ενώ και η γραφειοκρατία διάσχισης συνόρων από την πλευρά του Καζακστάν αποδείχθηκε γρήγορη και άκοπη.

Από την πλευρά του Ουζμπεκιστάν αντιθέτως τα πάντα ήταν πιο χρονοβόρα, οι υπάλληλοι μετανάστευσης μας έκαναν κοινωνικές ερωτήσεις ("είστε παντρεμένος; σας αρέσει το ποδόσφαιρο; είναι όμορφη πόλη η Αθήνα;") που μάλλον εξυπηρετούσαν την εξάσκηση των Αγγλικών των υπερκοινωνικών υπαλλήλων, παρά σε κάποιο αντικειμενικό σκοπό (εκτός κι αν οι αρχές πραγματικά ενδιαφέρονται για το ποιοι εκ των επισκεπτών της χώρας είναι μπασκετόφιλοι και ποιοι ποδοσφαιρόφιλοι).

Με τους ταξιτζήδες χρειάστηκε πολύ παζάρι μέχρι να καταλήξουμε στο αντίτιμο των 5€ για τη μεταφορά στην Τασκένδη, όπως μας είχαν συμβουλεύσει, και μετά από ένα εικοσάλεπτο σπρώξιμο δύο Lada για να πάρουν μπρος και ολιγόλεπτης πολιτιστικής ανταλλαγής με μερικά ζητιανάκια που φάνηκαν να είναι αθίγγανοι, ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα της χώρας. Ήταν φανερό πως βρισκόμαστε σε άλλη χώρα, φτηνότερη και μάλλον φτωχότερη.

Ο Δ είχε κάνει κράτηση σε ένα ξενοδοχείο που βρισκόταν κοντά στον τερματικό σταθμό του μετρό (άγνωστο το γιατί), όπου η μπαμπούσκα της ρεσεψιόν είχε βγει κατευθείαν από το ψύχος της ΕΣΣΔ: υπερτροφική, χωρίς λέξη Αγγλικά, με ταχύτητα κουβανού δημοσίου υπαλλήλου και αδιάφορη όσο δεν πάει. Είχε όμως google translator, μας εξήγησε ότι τα αποκόμματα της κάρτας εγγραφής μας στο ξενοδοχείο θα τα χρειαζόμασταν από τη μία πόλη στην άλλη και κάναμε το checkin σχετικά αναίμακτα.

Ο σκοπός για σήμερα ήταν μια πρώτη γνωριμία με την πόλη και το κέντρο της, αφήνοντας τα όποια εμφανή αξιοθέατα για την επομένη, οπότε και θα ενωνόταν επιτέλους με την ομάδα ο ένας, ο μοναδικός, ο αξεπέραστος @Krekouzas που θυμίζω πως είχε χάσει την αρχική πτήση του και είχε πάρει άλλη από την προφανή εναλλακτική, προκειμένου να περάσει κάποιες ώρες στους -14C της Αστάνα.

Πήγαμε μέχρι το σταθμό του μετρό, όπου διαπιστώσαμε πως, όπως και στο Αλμάτι, αντί για εισιτήρια ή κέρματα έπρεπε να αγοράσουμε κάτι μάρκες που θύμιζαν λούνα παρκ, η αξία της καθεμιάς εκ των οποίων ήταν... 0,012€. Το μετρό πάλι θύμιζε Μόσχα στο λιγότερο εντυπωσιακό, ενώ φτάνοντας στο κέντρο βρήκαμε την Τασκένδη να είναι μια πόλη αρκετά καθαρή, με μεγάλα πάρκα, έντονη παρουσία αστυνομίας και στρατού και μάλλον άσχημα κτίρια. Μας άρεσε το μνημείο της μάνας που κλαίει παρότι δεν μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε πολύ και καταλήξαμε σε έναν κεντρικό πεζόδρομο όπου ευγενείς και καλλιεργημένοι καλλιτέχνες και πωλητές εμπορεύονταν από εξαιρετικούς πίνακες μέχρι πολύ ενδιαφέρουσες αντίκες, οι τελευταίες κυρίως από τη σταλινική εποχή. Παράπλευρα του πεζόδρομου υπήρχαν υπαίθριες αθλοπαιδιές για τα παιδάκια, πέσαμε πάνω και σε ένα άγαλμα του Ταμερλάνου και καταλήξαμε στο City Grill για μεσημεριανό, που αν κατάλαβα καλά αποτελεί αλυσίδα εστιατορίων. Πάρα πολύ καλό το φαγητό του, με το φιλέτο μινιόν και τη σαλάτα κίνοα που επέλεξα να τα σπάει, ενώ η τιμή των 18€ παρότι υψηλή για τα δεδομένα της χώρας και σαφώς το ακριβότερο γεύμα που είχαμε στη χώρα, δεν έπαυε να αποτελεί κλάσμα του κόστους σε αντίστοιχης ποιότητας εστιατορίου σε άλλη χώρα (στην Κούβα θα κόστιζε τα τριπλάσια). Εξαιρετικά τα γλυκάκια και το σέρβις από τις αγγλόφωνες κοπελίτσες, ενώ ήταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε συνειδητοποιήσαμε ότι με την ισοτιμία που έχει το τοπικό som έπρεπε να αφήσουμε ντάνες χαρτονομισμάτων στο τραπέζι, το οποίο ήταν μια καλή ευκαιρία για χαβαλέ και φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι πως αλλάζοντας 200€ χρειαζόσουν δύο μεγάλες σκουπιδοσακούλες για να μεταφέρεις το αντίτιμο σε som. Για μεγαλύτερα ποσά κι ένα γκρέιντερ χρήσιμο θα ήταν...

Πήγαμε προς την παλιά πόλη, ή ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει από αυτήν μετά το σεισμό του '66 που την τσάκισε, κι επισκεφθήκαμε 2 αξιόλογα τζαμιά με τους όμορφους εσωτερικούς τους κήπους κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όχι ακριβώς ενθουσιασμένοι από την Τασκένδη, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν και η χειρότερη πόλη στο ταξίδι. Εγώ έμεινα στην είσοδο να περιμένω τον Κρεκούζα, που θα ερχόταν τα μεσάνυχτα, κάνοντας είσοδο αντάξια της φήμης του: είχε ξεχάσει να φέρει τους απαραίτητους πάτους του (αλλά θυμήθηκε να φέρει όλα τα γκατζετάκια του), έφερε πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που θα χρειαζόταν, ήρθε 116 κιλά (και θα "έκανε δίαιτα" στο ταξίδι), ενώ φυσικά πεινούσε κι ήθελε να βγούμε προς άγρα μπέργκερ, κλασικός Κρεκούζας δηλαδή, που έπεσε στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο όταν ήταν μικρός.

Περιέργως στο διπλανό εμπορικό κέντρο υπήρχε μπεργκεράδικο ανοιχτό στις 1 το πρωί με αρκετούς νέους μέσα, αλλά ο σίφουνας Κρεκούζας αφού τους διεμήνυσε πως διαθέτει μόνο καζάκικα tenge, ευρώ, πιστωτικές και δολάρια, άρχισε να βγάζει σέλφι με όλους και κάπου στη διαδικασία κάποιος του σούφρωσε ένα δεκάευρο! Ως γνήσιος Κρεκούζας το πήρε με χαμόγελο, δέχθηκε μάλιστα και το κέρασμα ενός μπέργκερ ενός τύπου που μάλλον ήταν ο κλέφτης (!) και στην έξοδο πρόλαβε να πιάσει και κουβέντα με δυο κοπελίτσες, η μια εκ των οποίων αποδείχθηκε πως μιλάει Ελληνικά επειδή έχει ζήσει στην Κύπρο και φυσικά κατέληξε να πρωταγωνιστεί σε κρεκουζικές σέλφις, να ανταλλάσσει facebook με το Κρεκουζόπαιδο και να δέχεται και μια πρόσκληση για φαγητό και έξοδο από τον υπερκοινωνικό φίλο μας όταν αυτός θα είχε μόνος του ένα stopover στην Τασκένδη αργότερα στο ταξίδι. Αν μη τι άλλο δυναμική είσοδος από τον άνθρωπο-σίφουνα μέσα σε μόλις ένα δίωρο από την άφιξή του... Θα ακολουθούσαν άλλες 50 μέρες με αυτό το ταξιδιωτικό και κοινωνικό φαινόμενο, που σαρώνει ό,τι βρει στο διάβα του...


Ημέρα 17: Τασκένδη και (θριαμβευτική) είσοδος στη Σαμαρκάνδη

Το πρωινό ήταν μέτριο, που είναι ένας ευγενής τρόπος να εκφράσω το πόσο άθλιο ήταν. Μετά τους εγκάρδιους χαιρετισμούς του Κρεκούζα με την ομάδα και τη γνωριμία του με τον Τζόρντι ("Τι είναι αυτός ρε συ;; Τι τρομερή μορφή ταξιδιωτικής περίπτωσης ξετρύπωσες πάλι;" μου είπε μην ξέροντας ακόμη σε τι περιπέτειες θα μας μπλέξει ο Κρεκουζάνθρωπος), είπαμε να κινηθούμε προς τη βιβλιοθήκη Moyie Mubarek, την οποία δυσκολευτήκαμε να βρούμε, αλλά όταν τη βρήκαμε εντυπωσιαστήκαμε από τα πολύ ενδιαφέροντα κτίρια του συμπλέγματος Khast Imom. Η ίδια η βιβλιοθήκη δε, φιλοξενεί το παλαιότερο σωζόμενο Κοράνι, του 7ου αιώνα, ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται. Πολύ εντυπωσιακό το θέαμα ενός τόσο (ή έστω σχεδόν τόσο) παλαιού δερματόδετου βιβλίου το οποίο είχε φέρει στη Σαμαρκάνδη ο Ταμερλάνος (φαντάζομαι δεν του το χάρισαν...), το πήγαν στη Μόσχα οι Ρώσοι το 19ο αιώνα, αλλά το επέστρεψε στους Ουζμπέκους ο Λένιν, σε μια εξαιρετικά ενδεικτική διαδρομή της ιστορίας της χώρας από το Ισλάμ στους κατακτητές κι από τους Ρώσους στον κομουνισμό και την ανεξαρτησία.

Σειρά είχε η κεντρική αγορά της πόλης, που στεγάζεται σε ένα κτίριο που για την εποχή του θα έπρεπε να θεωρείται έως και φουτουριστικό (έμοιαζε ολίγον και με UFO). Η αγορά ήταν πολύ τακτοποιημένη και καθαρή, οι χασάπηδες έδειχναν την πραμάτεια τους σε βιτρίνες κι όλοι ήταν εξαιρετικά φιλόξενοι με την επτάδα των επισκεπτών που χλαπάκιασε ξηρούς καρπούς, θαύμασε τους τοπικούς φουρνάρηδες να κολλάνε τις φρατζόλες με το ψωμί στα εσωτερικά τοιχία των παραδοσιακών τους φούρνων κι έκαναν χαβαλέ με τις ζαχαροπλάστισσες που προσκάλεσαν τον Κρεκούζα (ποιον άλλον) να κάνει και την πωλήτρια, μετά των απαραίτητων σέλφις βέβαια.

Αφού αφήσαμε το στίγμα μας και στην αγορά, περιηγηθήκαμε στα φτωχικά αλλά ήσυχα στενά της παλιάς πόλης, παραλάβαμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και πήγαμε να πάρουμε το τραίνο για τη Σαμαρκάνδη. Δρακόντεια τα μέτρα ασφαλείας στο σιδηροδρομικό σταθμό, καθόλου αδικαιολόγητα πάντως αν κρίνω από τα όσα αναφέρονταν στο βιβλίο της πρόσφατης ιστορίας της Κεντρικής Ασίας που διάβαζα, όπου έμαθα για τη σωρεία τρομοκρατικών επιθέσεων στη χώρα. Μας ζήτησαν μέχρι και τα αποκόμματα διαμονής του ξενοδοχείου (είχε δίκιο η γκεσταπίτισσα ρεσεψιονίστ!). Ο συρμός με εξέπληξε: επρόκειτο για μια σύγχρονη υπερταχεία με μπόλικη άνεση, σέρβις και φαγητό αεροπλάνου και οι τρεις ώρες του ταξιδιού μέχρι τη Σαμαρκάνδη πέρασαν στο πι και φι.

Με το που φτάσαμε πάντως στον προορισμό μας ξεπαγιάσαμε, αφού ήταν πια βράδυ κι η πόλη διαθέτει υψόμετρο, με εξαίρεση τον Κρεκούζα, του οποίου ο θερμοστάτης ως γνωστόν δε δουλεύει. Πήραμε αμέσως ταξί για το Dilshoda, το κατάλυμα που μας είχε κλείσει ο Δ, στις πόρτες του οποίου τσακώθηκα με τους ταξιτζήδες γιατί θυμήθηκαν να ζητήσουν τα διπλά από τα συμφωνηθέντα. Η διαδρομή πάντως μέσω της νέας πόλης της Σαμαρκάνδης με εξέπληξε: η πόλη είναι περιποιημένη, εμφανώς εύπορη, με πολλά κι επώνυμα μαγαζιά, όμορφα κτίρια και φωτισμό και μεγάλα πάρκα.

Ακόμη εντυπωσιακότερη ήταν η τοποθεσία του καταλύματός μας: ακριβώς δίπλα στο Μαυσωλείο Gur-E-Amir, δηλαδή το σημείο ταφής του Ταμερλάνου (και δυο γιων και δυο εγγονών του). Δεν είναι και εύκολο να περιγράψει κανείς την ομορφιά του μαυσωλείου το βράδυ, πραγματικά εκθαμβωτικό. Μπήκαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τις αποσκευές μας στον καλό αγγλόφωνο ιδιοκτήτη και πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφίες το παρακείμενο θαύμα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής. Με αυτοσυγχαίρω που είχα κάνει επίπονες προσπάθειες για να μη δω ούτε μια φωτογραφία των αρχιτεκτονικών και φυσικών θαυμάτων της Κεντρικής Ασίας: ο οπτικός αντίκτυπος που είχε το Μαυσωλείο στην ταξιδιωτική μου ψυχοσύνθεση ήταν φανταστικός.

Κι εκεί που βγάζαμε φωτογραφίες ξεπαγιασμένοι αλλά εκστασιασμένοι περασμένα μεσάνυχτα, πετάχτηκε ένας μικροσκοπικός φύλακας που μας πρότεινε έναντι ενός ποσού κατά κεφαλή να μας ανοίξει το μαυσωλείο για να το δούμε πριβέ, μόνοι μας μεταμεσονύκτια. Πρόσθεσε μάλιστα πως "το εισιτήριο" (δηλαδή το λάδωμα) θα είχε ισχύ μέχρι τις 7 το πρωί που προφανώς άλλαζε η βάρδια, ενώ αν το επιθυμούσαμε με το ίδιο εισιτήριο (δηλαδή το ίδιο λάδωμα) θα μπορούσαμε να εισέλθουμε και το βράδυ της επόμενης, διευκρινίζοντας στον υπάλληλο της αυριανής βάρδιας πως είχαμε κάνει σχετική συμφωνία με το μικροσκοπικό συνάδελφό του. Εξαιρετική μας φάνηκε η πρόταση και τι δεχθήκαμε.

Και κάπως έτσι άνοιξαν οι πόρτες του Μαυσωλείου μόνο για την πάρτη μας. Ω τι θέαμα, μαμά! Έπαθα την πλάκα μου σε κάθε πόρτα που άνοιγε, σε κάθε γωνιά των εξωτερικών χώρων και φυσικά όταν ο άνθρωπος άναψε τα φώτα και μας έκανε και μια μίνι ξενάγηση σε Αγγλικά Σταθη Ψάλτη και Σταμάτη Γαρδέλη για να ξέρουμε τι είναι αυτό που βλέπουμε. Ήταν μια μεγάλη ταξιδιωτική στιγμή. Όπως πριν λίγα χρόνια που πήγαμε με ένα φίλο στη Ρώμη Σεπτέμβριο και πέσαμε στην εβδομάδα που το Μουσείο του Βατικανού είναι ανοιχτό το βράδυ και ενώ όλοι έσπευσαν στην Καπέλα Σιξτίνα για να τη δουν, εμείς φτάσαμε στο τέλος, έχοντάς την όλη δική μας βραδιάτικα. Ή όπως -πολλά χρόνια πριν- ως πιτσιρικάς κρύφτηκα με τον Κριστόφ και κοιμήθηκα στο Μάτσου Πίτσου για να το έχω όλο δικό μου στο χάραμα. Τέτοιο δέος και ταξιδιωτική απόλαυση δε νιώθεις κάθε μέρα, αναμφισβήτητα από τις μεγάλες συγκινήσεις του ταξιδιού.

Λίγο αργότερα κατέφθασε και μια μικρή ομάδα Άγγλων, στους οποίους ο νυχτοφύλακας έκανε ακριβώς την ίδια πρόταση, για να εισπράξει την ίδια θετική απάντηση. Λίγα λεπτά αφού αυτοί πλήρωσαν όμως, εμφανίστηκε ένας γραβατωμένος θυμωμένος κύριος που τους έδιωξε κι αναζητούσε το νυχτοφύλακα, που φρόντισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Κι αν εμείς προλάβαμε και καταβροχθίσαμε μοναδικές κι αποκλειστικές εικόνες κάτω από το φως των αστεριών, οι καημένοι οι Εγγλέζοι έμειναν να τα ακούν από τον κουστουμάνθρωπο, που προφανώς δεν ήταν ενήμερος για την κομπίνα.

Πτώματα ήμασταν, αλλά με την ταξιδιωτική αδρεναλίνη στο ζενίθ, είπαμε να πάμε και μέχρι το Registan, παρότι ήταν ήδη μία το πρωί. Αφού βλέπαμε τη Σαμαρκάνδη μεταμεσονύκτια, κρίμα δεν ήταν να αφήσουμε εκτός το ισχυρότερό της χαρτί; Ξεκινήσαμε λοιπόν και οι επτά τη διαδρομή στους περιποιημένους δρόμους της Σαμαρκάνδης κι αφού περάσαμε από ένα μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ταμερλάνου, καταλήξαμε στο Registan, αυτό το σύμπλεγμα γιγαντιαίων ισλαμικών σχολών που αποτελεί μάλλον το πιο φωτογραφημένο θέαμα στο Ουζμπεκιστάν. Μόνοι μας, κάτω από το φεγγάρι μείναμε να χαζεύουμε το θέαμα σε πλήρη ησυχία, αν κι εγώ μάταια έψαχνα να βρω κι εκεί κάποιο νυχτοφύλακα να μας ανοίξει για να μπούμε και στο εσωτερικό τους.

Κατάκοποι αλλά εκστασιασμένοι γυρίσαμε στο κατάλυμά μας, με το Δ και τον Κρεκούζα να δίνουν υπόσχεση πως θα πήγαιναν και στις έξι το πρωί (δηλαδή σε τρεισήμισι ώρες!) για να φωτογραφίσουν το Registan και με την ανατολή του ηλίου, το οποίο κι έκαναν. Πειθαρχημένο παιδί ο Δ, ακούραστος ο υπερφυσικός Κρεκουζάκος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 52

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 52

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Yorgos]

2. ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Όταν ξεκίνησα να πρωτοδιαβάζω για την Κεντρική Ασία, δεν ήξερα και πάρα πολλά. Εντάξει, ήξερα ποιος είναι ο Τζένγκις Χαν, ότι πιο πριν πέρασε μια βόλτα κάποιος Αλέξανδρος κι ότι οι συγκεκριμένες χώρες αποτελούσαν μερικά από τα πιο μυστηριώδη τμήματα της αχανούς ΕΣΣΔ, ότι το Ουζμπεκιστάν διαθέτει ορισμένα από τα διασημότερα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ότι το Τουρκμενιστάν διέθετε έναν απερίγραπτο μιμητή του Κιμ Ιλ Σουνγκ κι ότι κάπου στο Κιργιστάν έχει γιούρτες, στέπες και ωραία άλογα. Διαβάζοντας όμως τον ταξιδιωτικό οδηγό κι ένα βιβλίο για την ιστορία της περιοχής, άρχισα να έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ιδιαιτερότητα της κάθεμιας. Εκεί άρχισα να μουτζουρώνω τον οδηγό, σημειώνοντας το τι θα με ενδιέφερε σε κάθε μία ξεχωριστά. Με την Κύπρο δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα είναι η αλήθεια και τελικά αποδείχθηκε πως αυτή η - υποτίθεται - παρεμφερής με την Ελλάδα χώρα (ιστορικά, γλωσσικά, πολιτιστικά, κλιματολογικά) θα ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού. Ή, για να το πούμε πιο ειλικρινώς, δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει τόσο άσχετος σε κάποιον προορισμό, να έχω πάει με τόσο λανθασμένη εικόνα. Καλά λένε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, αλλά από την άλλη η ασχετοσύνη μου αυτή μου επιφύλαξε μια ωραιότατη ταξιδιωτική έκπληξη. Ας δούμε τι πίστευα για κάθε χώρα πριν την επισκεφθώ:

Κύπρος: Στον ελληνικό τομέα θα είναι ακριβή, υπερβολικά παρεμφερής με την Ελλάδα αλλά πιο οργανωμένη, πλούσια και "βρετανική", τα αρχαία της θα είναι εξαιρετικά, οι άνθρωποι πολύ ευγενέστεροι των Ελλήνων, αρχιτεκτονικά πολύ μέτρια, μάλλον θα είναι θετική έκπληξη τα όρη Τρόοδος, θα βρεθώ να βλέπω Ρώσους και μεθυσμένους Άγγλους. Στον τουρικικό τομέα θα είναι πιο αυθεντικά, δε θα έχει και πολλούς τουρίστες, θα είναι φτωχικά, δε θα έχει νερό, ίσως να μας κοιτάνε και με λίγη καχυποψία, το φαγητό θα είναι επικό, θα έχει ελάχιστα αυτοκίνητα, θα δούμε τσαντίρια και άπειρα παιδάκια, κάτι σαν την Τουρκία μετά το Ερζουρούμ ή την Τουρκία του '70.

Καζακστάν: Θα είναι ψιλοακριβό, η Αστάνα θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι θα σοβιετίζουν περισσότερο από αλλού, έχει πολλά λεφτά και μάλλον μοντέρνα κτίρια, το γκουλάγκ θα είναι εντυπωσιακό, μάλλον η πιο ευρωπαϊκή από τις πέντε -σταν και από πλευράς τοπίων η πιο αδιάφορη, θα με εκνευρίσουν λίγο οι αποστάσεις, τα αρχαία του ίσως να είναι η έκπληξη του ταξιδιού.

Ουζμπεκιστάν: Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του ταξιδιού, θα πάθω πλάκα με Χίβα, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα, θα έχει περισσότερο τουρισμό απ' όσο θα ήθελα, πιο ακριβή απ' ό,τι αναφέρει ο οδηγός, πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό και πολύγλωσσοι, η Αράλη θα είναι εντυπωσιακή, θα πετύχουμε Έλληνες σίγουρα στην Τασκένδη.

Τουρκμενιστάν: Θα πέσει γέλιο με τον πρόεδρα, θα είναι βαρετό το ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κρατικό ξεναγό μαζί μας, περιμένω πώς και πώς τον κρατήρα στο Darvaza, λιγότερο αυταρχικό-μοναδικό καθεστώς από αυτά που έζησα στη Βόρειο Κορέα και μάλλον υπερβολικές περιγραφές, μονότονα τοπία και μάλλον μοντέρνος τρόπος ζωής λόγω πλούτου από το φυσικό αέριο.

Κιργιστάν: Επιτέλους θα δούμε γιούρτες, το road trip θα είναι όλα τα λεφτά με εξαιρετικά τοπία και αυθεντικές κοινότητες, το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού θα είναι τα Παμίρ, περιμένω τοπιάρες στο Arslanbob, πιο συντηρητική κοινωνία, χάλια δρόμους, εξαιρετική φιλοξενία, πάμφθηνα τα πάντα, αλλά λίγο μονότονα τα τοπία και παντελή έλλειψη αρχιτεκτονικής και αρχαιολογίας.

Τατζικιστάν: Μμμμ, ο άγνωστος Χ. Ίσως ένα μικρό Αφγανιστάν; Μεγάλες απαιτήσεις από κοιλάδα Wahan και Jizeu σε ό,τι αφορά τα τοπία, όχι τόσο φιλικοί ντόπιοι και μάλλον πονηροί, μάλλον θα έχω κουραστεί από τα τοπία ήδη από το Κιργιστάν, κάποια προβλήματα με διεφθαρμένους αστυνομικούς και συνοριοφύλακες, αλλά πιο πρωτόγονες κοινότητες και καλές δυνατότητες φωτογραφίας, χάλια φαγητό.

Αυτά νόμιζα πως θα έβλεπα, τα σημείωσα, αποχαιρέτισα την κοπέλα μου που είχε έρθει στην Ελλάδα μετά από απίθανες διαδικασίες βίζας (πρώτη της φορά στο εξωτερικό, μοναδική εμπειρία και για μένα, από την πρώτη φορά που είδε κουκουνάρι, πλυντήριο πιάτων ή εμπορικό κέντρο με προϊόντα, μέχρι τις εντυπώσεις της για το τι εστί κατάληψη σχολείου, ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, παστίτσιο ή βαφτίσια "γιατί πετάνε το μωρό στην κατσαρόλα;") και ξεκίνησα με τον αγαπημένο μου σάκο βάρους οκτώ κιλών. Πρώτος σταθμός: Κύπρος

 

[Yorgos]

3. ΚΥΠΡΟΣ​

Ημέρα 1: Ξεκίνησα από τη Λάρνακα, αφού εκεί πετάει η Aegean, με τιμές τυρόπιτας μάλιστα και όπως πάντα καλό σέρβις. Δυο λεπτά πριν την επιβίβαση έκανα και κράτηση ξενοδοχείου με 30€, ενώ φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας έκανα και μια μικρή έρευνα αγοράς για την ενοικίαση αυτοκινήτου, αφού την επομένη θα ερχόταν η Μ. και θα νοικιάζαμε όχημα για να κινηθούμε και στις πλευρές του νησιού, ρίχνοντας το βάρος πάντως στα κατεχόμενα. Διαπίστωσα πως δεν τραβάνε κανένα ζόρι με το να πάρεις το αμάξι στα κατεχόμενα, πως οι τιμές είναι χαμηλές και πως θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε παρότι η Μ. θα είχε μαζί της μόνο ταυτότητα κι όχι διαβατήριο. Αργότερα θα συνειδητοποιούσα πως χωρίς αμάξι δε θα μπορούσαμε καν να κινηθούμε, η υπεραστική συγκοινωνία είναι τραγικά αραιή στον ελληνικό τομέα και σχεδόν ανύπαρκτη στον τουρκικό.

Η πρώτη μου εικόνα από την Κύπρο (πέραν του βολικότατου λεωφορείου του 1,5€ από το αεροδρόμιο στην πόλη) ήταν η εϊτίλα του ξενοδοχείου μου και το περίεργο αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε μια οικεία χώρα που όμως πρώτη φορά επισκέπτεσαι: μιλάνε Ελληνικά, υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες (πχ. τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά ταχυδρομεία έχουν το ίδιο logo, τα ΚΕΠ είναι... ΚΕΠΟ στην Κύπρο κλπ), αλλά είσαι στο εξωτερικό. Δεν τρελάθηκα κιόλας με τις Φοινικούδες (από όλες τις παραλίες της Ευρώπης μου φάνηκε περίεργο να έρχεται κόσμος για να παραθερίσει εδώ), βρήκα πολύ ενδιαφέρον το μικρό μουσείο Πιερίδη και απίστευτο το βάθος της ιστορίας του νησιού και των εκθεμάτων. Το κάστρο το βρήκα μέτριο, όπως και την πόλη, πλην της μελαγχολίας του ερειπωμένου τούρκικου μαχαλά που σα φάντασμα να θυμίζει πως κόσμος εκδιώχθηκε κι από τις δυο πλευρές του νησιού αλλά κι ότι κάποτε όλοι αυτοί συζούσαν δίπλα-δίπλα. Για να πάω να δω το υδραγωγείο στις Καμάρες χρειάστηκε να πάρω λεωφορείο, όπου διαπίστωσα πως οι μόνοι που χρησιμοποιούν συγκοινωνίες είναι αλλοδαποί. Τελικά μπήκα σε λάθος λεωφορείο, αλλά ο τρέντουλας νεαρός οδηγός (που όταν μιλούσε στο κινητό του στα Κυπριακά δεν καταλάβαινα ΤΙΠΟΤΕ) μου υπέδειξε προς τα πού να περπατήσω για να διαπιστώσω πως το υδραγωγείο ήταν μεν όμορφο, αλλά και στολισμένο με αρκετά μπάζα. Το δε κομμάτι της πόλης στο οποίο βρίσκεται βρίθει νέων κατοικιών στιλ μεζονέτας. Πέτυχα πάντως ένα τουριστικό λεωφορείο που με πήρε για 5€ για την επιστροφή, έφαγα σουβλάκι σ' έναν Ιορδανό (στην Ελλάδα δεν είχα φάει κανένα, στην κοπέλα μου δεν αρέσουν, τσακίσαμε τα υγιεινά) και κατέληξα στο κρεβάτι μου θεωρώντας πως η Λάρνακα δεν είναι και κάτι το φοβερό, αλλά επειδή είχα αφήσει τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο για την επόμενη, επιφυλάχθηκα. Φιλικοί πάντως όλοι, ενώ τον πολύ πλούτο που περίμενα, δεν τον είδα.



Ημέρα 2: Τίμησα έναν κυπριακό φούρνο (ωραία πράγματα, αν και διαφορετικά από την Ελλάδα) και κατευθύνθηκα πεζός στον αρχαιολογικό χώρο (που απέξω έμοιαζε με πάρκινγκ), όπου πήδηξα κάτι κάγκελα γιατί δεν είδα την πόρτα, αλλά ο ευγενέστατος φύλακας αντί να τσαντιστεί προσπαθούσε επίμονα να μου δώσει κι έκπτωση για την είσοδο: "μήπως είστε φοιτητής; δάσκαλος; ξεναγός;". Ε αφού επέμενε του είπα ότι είμαι ξεναγός και μπήκα... Οποία απογοήτευση ο χώρος, πρακτικά επρόκειτο για μια σιδερένια γέφυρα πάνω από τα αρχαία τείχη, ύψους λιγότερο του ενός μέτρου. Τουλάχιστον έμαθα πως η Κύπρος πήρε το όνομά της από το χαλκό = copper = kopfer = Κύπρος.

Παρέλαβα τη Μ. στο αεροδρόμιο, νοικιάσαμε ένα αμαξάκι για 21€/ημέρα, μας είπαν πως για να περάσουμε στην τουρκοκυπριακή πλευρά θα έπρεπε απλώς να πληρώσουμε στα σύνορα 30€ για έξτρα ασφάλιση, η Μ. δυσκολεύτηκε λίγο με την οδήγηση από τα αριστερά, αλλά φύγαμε σούμπιστοι για την Αμμόχωστο στα κατεχόμενα. Μιας που η Αγία Νάπα πάντως ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση κι εκεί: ατελείωτα ξενοδοχεία αλλά παντελής νέκρα (Μάρτιο μήνα δεν υπάρχει ψυχή, ευτυχώς), το ομώνυμο μοναστήρι μας φάνηκε πανέμορφο, σε αντίθεση με τα γιγαντιαία πασχαλινά αβγά και λαγουδάκια που "κοσμούσαν" την πόλη. Το αρχαιολογικό μουσείο είχε εξαιρετική παρουσίαση, ένα πολύ εντυπωσιακό ομοίωμα του διάσημου ναυαγείου της Κυρήνειας, μίνι ιπποπόταμους κι ελέφαντες (από αυτούς που κάποτε υπήρχαν στο νησί) και γιγαντιαίους αμμωνίτες, χώρια τα φανταστικά ευρήματα αρχαίων ναυαγίων.

Χτυπήσαμε noodles και γλυκόξινα σε ένα ασιατικό στο ήσυχο λιμανάκι (φαντάζομαι από Μάιο δε θα είναι ήσυχα) όπου ο ευγενής σερβιτόρος μας είπε πως οι ντόπιοι εναντιώνονται στο να ανοίξουν και τα εκεί σύνορα με την τουρκοκυπριακή (εφεξής ΤΚ) πλευρά, διότι "όλοι οι τουρίστες θα μένουν εκεί, εκεί είναι πάμφθηνα". Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση ότι, ψάχνοντας το δρόμο για την Αμμόχωστο (δηλαδή τη Famagusta), οι ντόπιοι αντί να υποδείξουν το δρόμο προς τη συγκεκριμένη πόλη της ΤΚ πλευράς, μας έδειχναν ένα viewpoint, από όπου μπορούσες να την παρατηρήσεις από την ΕΚ πλευρά. Όταν διευκρίνισα πως θέλουμε να πάμε στην Αμμόχωστο, μια καλή κυρία μου είπε "μα εδώ είναι η Αμμόχωστος!" (στην ΕΚ πλευρά ξαναλέω!), ενώ μια άλλη μου είπε "δηλαδή στα κατεχόμενα; Τι να κάνετε εκεί;". Αργότερα μια καλή φίλη μου υπέδειξε ένα άρθρο που καταδείκνυε κάτι που δε γνώριζα: χοντρικά το 1/3 των ΕΚ δεν έχει πάει ποτέ στα κατεχόμενα, άλλο 1/3 έχει πάει απλώς στην ΤΚ πλευρά της Λευκωσίας μόνο και μόλις 1/3 έχει επισκεφθεί τον υπόλοιπο ΤΚ τομέα, εκ των οποίων οι μισοί λιγότερο από τρεις φορές.

Η διάσχιση των συνόρων επίσης είχε ενδιαφέρον. Στην ΕΚ πλευρά με του που είδαν τις ελληνικές ταυτότητες πριν καν πλησιάσω το γκισέ η συνοριοφύλακας μου είπε "Α, από την Ελλάδα είστε; Περάστε!", ενώ τον ΤΚ που ήταν πίσω μας τον ξετίναξαν (εμείς και ναρκωτικά να είχαμε, αέρα θα περνούσαμε). Στη δε ΤΚ πλευρά, οι διαδικασίες ήταν εξίσου απλές και τα χαμόγελα πλατιά. Κάναμε αρκετά λάθη στην οδήγηση στην ΤΚ πλευρά, αλλά χωρίς εξαίρεση όλοι ήταν απίστευτα ευγενείς (του στιλ να μπαίνεις σε αντίθετο ρεύμα -άμα οδηγεί γυναίκα αυτά γίνονται...- και να σταματάει άνθρωπος να βγαίνει από το αμάξι του και να μας υποδεικνύει ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΑ πού πρέπει να πάμε μαζί με θερμό καλωσόρισμα), ενώ περνώντας τα τείχη της Αμμόχωστου όπου οι μονόδρομοι δίνουν και παίρνουν, δυο καλοί ντόπιοι φιλοτιμήθηκαν να οδηγήσουν μπροστά μας μέχρι το κατάλυμά μας. Το οποίο ήταν ένα συμπαθές ξενοδοχειάκι δεκαετίας '80, με τους ΤΚ ιδιοκτήτες να είναι ευγενέστατοι και ενθουσιασμένοι που είμαστε από την Αθήνα, αφού θα την επισκέπτονταν τον επόμενο μήνα. Ο κύριος μάλιστα μου χάρισε ένα βιβλίο με τους μύθους της Αφροδίτης που είχε γράψει και μου έδωσε ένα χάρτη για να περιηγηθούμε βραδιάτικα στην πόλη.

Ένα έχω να πω για την πόλη της Αμμόχωστου το βράδυ: ΓΟΥΑΟΥ. Φανταστικά ιστορικά κτίρια, παλιές μισοδιαλυμένες εκκλησίες, κι ένας τεράστιος γοτθικός ναός που έχει μετατραπεί σε τζαμί, ενώ πέσαμε και σε ώρα προσευχής, με ελάχιστους πιστούς, οπότε μπορέσαμε να βγάλουμε και τις φωτογραφίες μας. Η ισλαμική προσευχή σε καθαρά γοτθικό κτίριο έδινε μια εξωτικότητα στην όλη ατμόσφαιρα, ενώ το περπάτημα στα ημιφωτισμένα ερείπια της πόλης μας έφερε στα ερείπια μιας ορθόδοξης εκκλησίας, μέσα στην οποία είχαν συναυλία ροκ κάτι -πάλι ευγενέστατοι- πιτσιρικάδες. Ήταν βράδυ, αλλά μπορέσαμε να διακρίνουμε περπατώντας παλιά χαμάμ, πανέμορφες πλατείες, μαγαζιά από άλλες εποχές κι ένα καταπληκτικό ΤΚ ζαχαροπλαστείο/τεϊοποτείο που τιμήσαμε, πριν ανέβουμε τα τείχη της πόλης για να θαυμάσουμε από ψηλά την ιστορική της κληρονομιά. Πανέμορφη θέα σε μια πόλη που ξέρει πώς να συντηρεί την ιστορία της, χωρίς αρχιτεκτονικά εκτρώματα και τουριστικές εκτροπές.

Θριαμβευτική η είσοδος στα κατεχόμενα, ακόμη περισσότερο για τη Μ, που ως μουσικός έχει μια λατρεία στους μουεζίνηδες και τους ψαλμούς τους.

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

 

[Eleni_]

αν η μαμά μας ξαναπετάξει κάποιο από τα ταξιδιωτικά ημερολόγια που γεμίζουν ακόμη τις ντουλάπες του πατρικού μας σπιτιού.

...Μα και αυτές οι μαμαδες ώρες ωρες... Στα τόσα άχρηστα βρισκουν να πετάξουν τα πιο ακατάλληλα. Απαπα... Ντροπή μας!!

(στο μεταξύ πολύ περιληπτική δεν τη λες την περιγραφή αλλά λέμε τώρα...)

Μια χαρά είναι!! Εξάλλου μας έχεις συνηθίσει σε χειμαρρώδη περιγραφές/αφηγήσεις! Οπότε, όλα καλά!!

 

[NightcoreKing]

Ωω ω από εκεί που δε το περίμενα ξεκινάς κ εσύ Γιωργαρε, άρχισα ήδη να μη μείνω πίσω κ.... Οοοοτι προλαβουμε!

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

 

[taver]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

 

[Yorgos]

Τη συνταξιδιώτισσά σου αλλού τη γράφεις ως Μ. κι αλλού με ολόκληρο το όνομα. Σκόπιμο;

Εκ παραδρομής. Σ' ευχαριστώ για την παρατήρηση, θα διορθωθεί.

 

[Yorgos]

Υ.Γ Αυτο το σαρδάμ με το 1/3 ΕΚ και ΤΚ όλα τα λεφτά xD

Γιατί σαρδάμ ρε σύ; Σωστά είναι γραμμένο νομίζω.

 

[NightcoreKing]

Ναι σωστά απλά είναι έτσι μπερδεύει όπως ακούγεται γι αυτό το είπα Σαρδάμ xD μη δίνεις σημασία προχώρα

 

[Yorgos]

Ημέρα 3: Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz​

Οι ΤΚ ιδιοκτήτες του καταλύματός μας, αφού μας χάρισαν άλλο ένα βιβλίο, μας έλυσαν και πολλές απορίες: Αθήνα θα πήγαιναν με το Κυπριακό τους διαβατήριο, αφού και οι Τουρκοκύπριοι είναι Κύπριοι (hello?) κι έχουν ως εκ τούτου διαβατήρια Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα! Μάλιστα μας είπαν πως το ποσοστό των ΤΚ που είναι κάτοχοι διαβατηρίου ΕΕ είναι περίπου 20% (οι έποικοι δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα). Στην πολύ φιλική συζήτηση που είχαμε μας εξέφρασαν την άποψη που ακούσαμε και πλειοψηφικά στην ΤΚ πλευρά: ότι επιθυμούν την ένωση, πως οι έποικοι δεν είναι εντελώς καλοδεχούμενοι, στα προβλήματα του νησιού μας ανέφεραν την παρουσία της μαφίας που ξεπλένει χρήμα με διάφορες επιχειρήσεις, καζίνο, θέρετρα κλπ και μας έδωσαν και συμβουλές για το πού να πάμε, όχι μόνο στην Αμμόχωστο, αλλά και στη χερσόνησο Karpas.

H αλήθεια είναι πως η πόλη μας φάνηκε λιγότερο μαγική με το φως της ημέρας, αλλά δεν παύει να μυρίζει ιστορία σε κάθε γωνιά, ενώ είδαμε και λίγα γκρουπ ξένων τουριστών, κυρίως Γερμανών και χόρτασα να βλέπω τον Κεμάλ και... το Ραούφ Ντενκτάς, σε όλες τις πιθανές στάσεις τους χαμογελαστού Βούδα τον τελευταίο. Απίστευτα ευγενείς όλοι οι ντόπιοι, όμορφο το κάστρο και τα τείχη, μου έκανε εντύπωση η ύπαρξη στρατοπέδων και στρατιωτικών ζωνών παντού (γενικώς στην ΤΚ πλευρά, όχι μόνο στην Αμμόχωστο), ενώ μου φάνηκε πολύ καλτ και το γήπεδο ποδοσφαίρου χτισμένο πάνω στα παλιά τείχη, καθώς και το εργοτάξιο για την αναστήλωση τους με ταμπέλα που υποδήλωνε πως η χρηματοδότηση γινόταν με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άγνοιά μου με διαβεβαίωνε πως πρόσβαση σε τέτοια κονδύλια δεν είχαν. Αλλά τι να λέμε τώρα, εγώ θεωρούσα μέχρι τότε πως κυπριακά διαβατήρια είχαν μόνο οι ΕΚ... Η Αμμόχωστος μου φάνηκε μια -εκτός από όμορφη και ιστορική- και αρκετά προσεγμένη πόλη (από τα ελάχιστα που είχα ακούσει για την ΤΚ πλευρά περίμενα τσαντίρια και ξεραϊλα), με τους πίσω δρόμους να είναι λίγο πιο ατημέλητοι πάντως, αλλά να έχουν και περισσότερη ατμόσφαιρα, στιλ γειτονιάς Ελλάδας του '80 ας πούμε (γλάστρες με γεράνια, γραφικοί παππούδες, κλπ).

Φύγαμε σούμπιτοι για την Αρχαία Σαλαμίνα, ακολουθώντας τις ταμπέλες προς... Salamis Harabaleri. Συμπαθάτε με, αλλά τα τούρκικα τα βρίσκω πολύ αστεία γλώσσα, ίσως λόγω του Καραγκιόζη που έβλεπα μικρός. Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Σαλαμίνας είναι πραγματικά θηρίο, με την επίσκεψη να ξεκινά από το Gymnasium και τα πολύ ατμοσφαιρικά του αγάλματα, τον εντοπισμό των εκπληκτικά καλοδιατηρημένων ψηφιδωτών να απαιτεί σκαρφάλωμα και ψυχαγωγικό ψάξιμο, στο οποίο βοήθησε και η ΕΚ ξεναγός ενός αμερικάνικου γκρουπ. Έκπληξη μου προκάλεσε και η συνειδητοποίηση πως πολλά από τα πρακτορεία που πραγματοποιούν εκδρομές στην ΤΚ πλευρά είναι ΕΚ... Ορισμένα από τα ψηφιδωτά ήταν πραγματικά εκπληκτικά, μου άρεσε πολύ το ανακατασκευασμένο θέατρο ενώ η ζέστη με ώθησε στο να απολαύσω κι ένα παγωτό... Magnum Fistik (!) και μια ροδάδα πριν το περπάτημα για τη Ρωμαϊκή Έπαυλη, τις βασιλικές εκκλησίες και την Αγορά, κομμάτια λιγότερο εντυπωσιακά πάντως από τα ... προ Fistik. Στα αξιοθέατα να σημειωθούν και τα εκατοντάδες σαλιγκάρια που είχαν καταλάβει ό,τι φυτό έβρισκαν μπροστά τους.

Η φαεινή μου ιδέα να μεταβούμε στον Άγιο Βαρνάβα με τα πόδια αντί να επιστρέψουμε στο χώρο στάθμευσης για να πάρουμε το αυτοκίνητο μας οδήγησε σε ένα μισάωρο μαρτύριο κάτω από τον ήλιο, ενώ το μοναστήρι, παρότι παλαιό, δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, έμαθα όμως πως η εκκλησία βρίσκεται εκεί από το 477μ.Χ, αφού κάποιος είδε όνειρο πως εκεί βρίσκονταν τα οστά του Αποστόλου κι είδαμε και μερικές όμορφες τοιχογραφίες. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ενημερωτικό φυλλάδιο που εξηγούσε τη νεότερη ιστορία του μοναστηριού όπου μαθαίνει κανείς πως μετά την "Peace Operation (sic) του 1974" οι τρεις μοναχοί που επέβλεπαν το ναό "αποφάσισαν" να μετακομίσουν στην ΕΚ πλευρά "διότι είχαν γεράσει κι ήταν άρρωστοι". Χμ. Ο οδηγός μου άλλα έλεγε, περί κακομεταχείρισης και συνεχούς παρενόχλησης από τις ΤΚ αρχές. Τέλος πάντων, υπήρχε και μικρή έκθεση αρχαίων και χάρηκε η ψυχή μου.

Για να φτάσουμε στο πάρκινγκ όπου είχαμε αφήσει το ενοικιαζόμενό μας, κάναμε ωτοστόπ. Μας πήρε σχεδόν αμέσως ο ευγενέστατος πρύτανης του νέου τοπικού πανεπιστημίου, με τον οποίο είχαμε μια σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση: ομολογώ ότι αγνοούσα πλήρως και την ύπαρξη τόσων πανεπιστημίων στην κατεχόμενη Κύπρο και τη δημοφιλία τους με τόσες χιλιάδες ξένων φοιτητών. Βγαίνοντας από την Αμμόχωστο άρχισε να μας εντυπωσιάζει και η ποιότητα των κατοικιών που βλέπαμε: νέες, στιλάτες, καθόλου κιτς... οι πάμφτωχοι και τα τσαντίρια πού είναι;

Επόμενος στόχος μας ήταν το Τρίκομο, αλλά βλέποντας ταμπέλες για κάποιο κάστρο Kantara, είπαμε να τις ακολουθήσουμε και με κάποιο τρόπο πήραμε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο μέσω κάποιου Turnalar, το οποίο μας οδήγησε σε πανέμορφα τοπία, ρολαρισμένα άχυρα, κανα-δυο όμορφα χωριουδάκια, ένα μοναχικό βοσκό με τις γίδες και τη γκλίτσα του στη μέση του καταπράσινου πουθενά και σε πανέμορφη θέα του Πενταδάκτυλου και των ελαιώνων. Καταπληκτικό ακούσιο detour, σε ένα κομμάτι του νησιού σχεδόν ακατοίκητο που σου έδινε την αίσθηση πως είσαι στο τέλος της Ευρώπης, όπου μάλλον και ήμασταν.

Επιτέλους φτάσαμε και στο κάστρο, όπου δεν υπήρχε εισιτήριο. Μας φάνηκε γοητευτικά απομονωμένο κια νεμοδαρμένο, μυστηριώδες, φανταστικό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το Gormaz, όπου πεινασμένοι καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο διαφορετικό από αυτό που μας σύστησαν από παρανόηση, όπου μόλις παραγγείλαμε δυο κυρίως πιάτα, ο άνθρωπος μας έφερε μια σαλάτα και δυο ορεκτικά και τον έστειλα να τα πάρει πίσω, αφού δεν είχα όρεξη να τα πληρώσω. "Δεν τον συμπάθησα αυτόν!", είπα στη Μ. "μου έφερε ο πονηρός τρία πιάτα που δεν παρήγγειλα, για να μου τα χρεώσει" της είπα. Οι δύο λεπτομέρειες που ντροπιαστικά έμαθα αργότερα ήταν:

α) στην ΤΚ ό,τι κυρίως πιάτο κι αν παραγγείλεις θα σου φέρουν και μια σαλάτα ΝΑ με το συμπάθιο, συν κανα-δυο πιατάκια επιπλέον, δωρεάν εννοείται
β) οι ΤΚ μιας ηλικίας και πάνω προφανώς και μιλούν Ελληνικά, αφού μεγάλωσαν δίπλα-δίπλα με ΕΚ...

Η σύζυγος του κυρίου, ονόματι Ραχμέ, μας άκουσε να μιλάμε μεταξύ μας και μας έπιασε την κουβέντα στα καλά της Ελληνικά. Μας βοήθησε να βρούμε ένα τοπικό ξενοδοχείο σε πολύ καλή τιμή, μας κάλεσε την επομένη για καφέ και μ' έκανε να νιώσω πολύ άσχημα για την καχυποψία απέναντι στον άνδρα της που ήθελε να μας κεράσει ο άνθρωπος... Το Exotic Hotel στο οποίο καταλήξαμε (τι όμορφα να ταξιδεύεις χωρίς σχέδια και κρατήσεις!) είχε μόλις άλλους δύο ενοίκους στα περίπου 80 του ολοκαίνουρια δωμάτια, αφού η σαιζόν μόλις θα ξεκινούσε.

Ημέρα 4: Karpas - Ριζοκάρπασο​

Πήγαμε στη Ραχμέ για πρωινό και καφέ και την πρήξαμε στις ερωτήσεις, οι άσχετοι. Ήθελα να μάθω πώς ήταν η (ενωμένη) Κύπρος στην οποία μεγάλωσε, αν όλοι μιλούσαν Ελληνικά τότε, τι πιστεύει για το μη αναγνωρισμένο της κράτος. Έμαθα πως πριν τον Αττίλα λοιπόν είχαν το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε ελληνόφωνα, τουρκόφωνα και μερικά αγγλόφωνα σχολεία, πως ο Ερντογάν δεν της αρέσει και πολύ (αυτό το ακούγαμε συνεχώς), ίτοι οι Τούρκοι έποικοι που ήρθαν μετά το '74 αρχικά είχαν προβλήματα προσαρμογής και παραβατικές συμπεριφορές αλλά πλέον θεωρούσαν εαυτούς πιο Κύπριους από τους ΤΚ, πως ο μισθός ενός δασκάλου είναι γύρω στα 1200€/μήνα (δε νομίζω να είναι υψηλότερος στην Ελλάδα...), πως πολλοί από τους φοιτητές των πανεπιστημίων είναι Αφρικανοί, με πολλούς από τη Ζιμπάμπουε να πληρώνουν δίδακτρα 4.000€/χρόνο, πως ένας σερβιτόρος πληρώνεται περίπου 1000€/μήνα (ρώτησα άλλες δύο φορές στο ταξίδι και εισέπραξα ανάλογες απαντήσεις) και πως και η Ραχμέ είναι υπέρ της Ένωσης, ενοχλείται που όταν ο κόσμος εκτός νησιού λέει "Κύπρος" αναφέρεται μόνο στη Δημοκρατία της Κύπρου, πως δέχεται συχνά επισκέψεις από τις ΕΚ φίλες της παιδικής της ηλικίας και πως πηγαίνει πολύ συχνά στην ΕΚ πλευρά κι η ίδια. Μας αγκάλιασε θερμά, μας κέρασε και μας αποχαιρέτισε λες και την ξέραμε χρόνια. Μην επαναλαμβάνομαι, από τους κατοίκους των κατεχομένων μείναμε εντυπωσιασμένοι.

Είχε έρθει η ώρα πάντως να πάμε στη χερσόνησο Karpas. Στη διαδρομή ψάξαμε για το Κύμα του Γυαλιού (Kumyali στα τουρκικά) και την παραλία του, περνώντας από πολύ εντυπωσιακά νεόδμητα σπίτια (η δόμηση πάντως είναι πολύ αραιή κι ανθρώπινη), χαθήκαμε φυσικά (αφού έδινα οδηγίες εγώ, τι περιμένατε; ) και τελικά ένας πιτσιρικάς πεζός πήγε μέχρι το σπίτι του, πήρε το αυτοκίνητό του και λέγοντάς μας να τον ακολουθήσουμε μας έδειξε το σωστό δρόμο: μας σκλάβωσαν και πάλι. Κάπου εκεί στην παραλία γνωρίσαμε κι έναν ΕΚ που είχε έρθει για να δει την περιουσία των γονιών του: το μοναδικό ξενοδοχείο πάνω στην παραλία. "Κοίτα πώς το κατάντησαν!", μου είπε όλο πίκρα. "Ήταν κορυφή κάποτε, κοίτα πώς είναι τώρα!". Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε μια χαρά, απλά ήταν κλειστό λόγω του ότι δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η τουριστική σαιζόν, αλλά ένιωθε κανείς την πίκρα στη φωνή του. Τον ρώτησα αν έρχεται συχνά στην "από εδώ πλευρά" για να δει την περιουσία του, αλλά με κοίταξε με καχυποψία, ήταν άλλωστε και λίγο αδιάκριτη η ερώτηση. Προφανώς θεωρούσε πως βρισκόταν σε εχθρικό έδαφος.

Κατά λάθος περάσαμε κι από την Παναγιά Κανακαριά, οπότε σταματήσαμε να δούμε τι είναι αυτό, που αποδείχθηκε ότι είναι μια απίστευτα παλιά χριστιανική εκκλησία, που σήμερα φαντάζει από ερειπωμένη προς στοιχεωμένη και μάλλον θα ήταν διαλυμένη αν δεν υπήρχε κι ο συμπαθής ΤΚ φύλακας, που στα καλά Ελληνικά του μας έκανε μια μίνι ξενάγηση, μας έδειξε τοιχογραφίες αν θυμάμαι καλά του 5ου αιώνα, μας μίλησε για τον Αττίλα και τα επεισόδια που προηγήθηκαν της εισβολής με πολύ μελαχολικό ύφος ("τι να σου πω φίλε, έγιναν άσχημα πράγματα, πολύ άσχημα, φίλοι και γείτονες κατέδιδαν ο ένας τον άλλο") και τον θαυμάσαμε να διώχνει τα περιστέρια με ένα απίστευτο επινόημα-μαρτζαφλάρι μήκους αρκετών μέτρων που είχε κατασκευάσει από καλάμια και φτερά. Πολύ ατμοσφαιρικό το μέρος και συμπαθέστατος ο μοναχικός παππούς...

Για τη χερσόνησο Karpas (Καρπασία στα Ελληνικά φαντάζομαι) τι να πω; Μπροστά μας ξετυλίχθηκαν τοπία άδεια από κτίσματα και ανθρώπινη παρουσία, αλλά γεμάτα από λουλούδια, χρώματα, μοναχικές ελιές και καταπράσινα λιβάδια. Πόσο άψογη επιλογή να πάμε άνοιξη! Ούτε ένα αμάξι στους δρόμους, νιώθαμε πως βρισκόμασταν σε ένα "μικρό σπίτι στο λιβάδι", αλλά... χωρίς το σπίτι. Σου ερχόταν να βγεις έξω και να τρέξεις στα λιβάδια, τόσο παρθένα και με έναν καταγάλανο ουρανό.

Φτάνοντας στο χωριό Ριζοκάρπασο αποφασίσαμε να πάρουμε το νότιο δρόμο και να οδεύσουμε προς τη Golden Beach, που αποδείχθηκε πραγματική αποκάλυψη! Πώς γίνεται μια τόσο τεράστια παράλια με όμορφη άμμο να είναι εντελώς ανεκμετάλλευτη, άδεια, σαν ξεχασμένος παράδεισος; Ε γίνεται διότι προστατεύεται κι έτσι απολαύσαμε τη γαλήνη παίζοντας με ένα μοναχικό σκύλο για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέφθασε μια οικογένεια τουρκόφωνων για πικνικ. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που είχαμε δει εδώ και ώρες...

Ανεβαίνοντας το βουνό θαυμάσαμε μια φανταστική θέα της Golden Beach κι αναρωτηθη΄καμε για πόσο ακόμη θα είναι μακριά από τη σφαίρα της ανάπτυξης και συνεχίσαμε για τον Απόστολο Ανδρέα, σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους ορθόδοξους ΕΚ, που ήδη από το 1996 επιτρεπόταν η πρόσβαση από τα ΕΚ/ΤΚ σύνορα για τους ΕΚ το 15αύγουστο και άλλες θρησκευτικές γιορτές, προκειμένου να μπορούν οι προσκυνητές να έχουν πρόσβαση. Δεχθήκαμε μια φιλική επίθεση από... άγρια γαϊδούρια, που αποτελούν μια από τις ατραξιόν της χερσονήσου και φτάσαμε στο μοναστήρι, το οποίο με απογοήτευσε: έχει κατασκευαστεί μια σύγχρονη επέκτασή του που παραείναι μοντέρνα, απέξω είχε πάγκους με μικροπωλητές που δίνει μια εικόνα εμπορευματοποίησης και ως μη Χριστιανοί δε νιώσαμε και κανενός είδους θρησκευτική κατάνυξη.

Είπαμε να συνεχίσουμε μέχρι το τέρμα Θεού, για να δούμε τα όποια αρχαιολογικά απομεινάρια του νεολιθικού οικισμού Kastros, τον οποίο δε βρήκαμε ποτέ, η διαδρομή όμως ήταν τόσο όμορφη κι απομονωμένη, ενώ τα χρώματα του νερού και η θέα για τις απέναντι βραχονησίδες έδιναν μια αίσθηση τέλους του κόσμου. Επιστρέφοντας προς το Ριζοκάρπασο περάσαμε από πανέμορφα λιβάδια και συχητούσαμε πως η Καρπασία ήταν όλα τα λεφτά και μάλλον θα ήταν το χάιλάτι της Κύπρου... Τελικά θα ακολουθούσαν κι άλλα πάντως...

Φτάνοντας στο Ριζοκάρπασο ψάξαμε για κατάλυμα και βρήκαμε μια οικογένεια που νοίκιαζε τρία πολύ κρύα δωμάτια (ψοφόκρυο έκανε!) σε ένα ιστορικό όμορφο και καλόγουστο κτίσμα και ήταν τόσο καλοί οι άνθρωποι που τους κατασυμπαθήσαμε κι αυτούς. Γενικώς έναν αντιπαθητικό στα κατεχόμενα δε βρήκαμε! Τους ρωτήσαμε πού θα μπορούσαμε να πάμε για να φάμε καλά και μας συνέστησαν το εστιατόριο Oasis στον Άγιο Φίλωνα. Ξεκινήσαμε μες στα σκοτάδια για να βρούμε το συγκεκριμένο οικισμό και να διαπιστώσουμε πως ο μεν Άγιος Φίλων είναι ένα καταπληκτικό εγκαταλελειμμένο ερείπιο με όμορφο φωτισμό , το δε Oasis ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα και μας χάρισε ένα ρομαντικό δείπνο (όπου πάλι μας κέρασαν σαλάτες και ορεκτικά... τι καλοί!).

Γυρίσαμε στο Ριζοκάρπασο μαγεμένοι.

 

[giannismits]

Εξαιρετικός στη γραφή όπως πάντα. Φωτογραφίες όμως δεν βλέπω και ανησυχώ. Τα γράφεις τόσο ζωντανά που θέλω οπωσδήποτε να δω τις εικόνες που περιγράφεις.

Θέλω πολύ να επιστρέψω στην Κύπρο και να κάνω ένα τέτοιο τουρ σας το δικό σας και να τη δω όλη μαζί με τα κατεχόμενα.

 

[Theo1983]

Τέλειος κ πάλι Γιώργο!!! Ταξιδεψε μας,όπως μας κανεις πάντα!!! Περιμένουμε με ανυπομονησία κ άλλο!!! Κ μερικές φωτογραφίες αν θέλεις ανέβασε!!