Καζακστάν Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Κύπρος,Καζακστάν,Ουζμπεκιστάν,Τουρκμενιστάν,Κιργιστάν και Τατζικιστάν. Χωρίς γιούρτες, με κατεχόμενα

[Yorgos]

Μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να ανεβάσω καμία, σε όλες error μου βγάζει...

 

[KIKI]

Γραφε εσυ και μετά ανεβαζεις φωτο ....

Εκπληξη η Κυπρος .

 

[panius]

το Ριζοκάρπασο είναι νομίζω ελληνοκυπριακό χωριό περικυκλωμένο από τους Τουρκοκύπριους. Μίλησες με κάποιον Έλληνα εκεί;

 

[Yorgos]

Ημέρα 5: Bellapais - Κυρήνεια​

Το καλύτερο πρωινό του ταξιδιού μας το σέρβιρε εκείνο το καλόκαρδο ζευγάρι ΤΚ: περγαμόντο με ροδάκινο, πραγματικά καυτό ψωμί και σπιτικά τυριά, για το οποίο τους συγχωρούμε για το παγωμένο νερό στο ντους. Αποχαιρετίσαμε τους καταπληκτικούς οικοδεσπότες μας και φύγαμε για την Αφεντρίκα όπου πήγαμε να δούμε μια αλληλουχία ερειπωμένων εκκλησιών, αλλά μείναμε να χαζεύουμε τα ολάνθιστα λιβάδια και πάλι, ενώ μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου δύο ΤΚ έκαναν πικνικ με παστουρμά και δε μας άφηναν να φύγουμε αν δεν το δοκιμάζαμε, κι ας μη μιλούσαν Αγγλικά. Μην επαναλαμβάνομαι, ευγενέστατοι όλοι.

Επιστρέψαμε στο Ριζοκάρπασο για να επισκεφθούμε το τζαμί του χωριού, όπου ένας ντόπιος είχε βάλει για ringtone στο κινητό του τη φράση "μήπως θα θέλατε τροφή για γαϊδούρια;" στα Αγγλικά, που μου φάνηκε ένας εξαιρετικά αστείος τρόπος να προμοτάρει τα καρότα του. Το τζαμί, κτισμένο μόλις το 1992, βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την εκκλησία, η οποία ήταν κλειστή. Αρχικά είχαμε σκεφθεί να ψάξουμε για κάποιον από τους ελληνόφωνους του χωριού, αλλά τελικά η ιδέα ατόνησε και κινηθήκαμε για τον Άγιο Θόρσο (τι ονόματα έχουν στην Κύπρο ωρέ!), που δεν ήταν τίποτε το φοβερό, χώρια ότι εμφανίστηκε ένα λεωφορείο με Γάλλους τουρίστες και φύγαμε γι ανα βρούμε τη βασιλική της Αγίας Τριάδας, που βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα σε ένα χωράφι σχεδόν χωρίς σηματοδότηση, αλλά έχει μερικές αρχαίες κολώνες και λίγα αλλά καλοδιατηρημένα μωσαϊκά.

Ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε για την Κυρήνεια. Στο δρόμο μας εξέπληξε ο απίθανος αριθμός από βίλες, σπιταρώνες και ατέλειωτες όμορφες κατοικίες. Δε μιλάμε για κακόγουστες κιτς επαύλεις, αλλά για σύγχρονες, καλόγουστες, στιλάτες κατοικίες, κάθε μία διαφορετική και με δικές της αρχιτεκτονικές πινελιές. Μάλιστα... κι εγώ περίμενα ότι θα βλέπαμε τσαντίρια! Περάσαμε τουλάχιστον δύο αγγλόφωνα νηπιαγωγεία, μερικά πολύ γουστόζικα μαγαζιά και στην προσπάθειά μας να βρούμε το Bellapais, ρωτήσαμε αρκετές φορές για οδηγίες και δε βρήκαμε έναν άνθρωπο που να μη μας βοηθήσει καλοσυνάτα, με χαμόγελο, σε πολλές περιπτώσεις βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ή τον κήπο τους. Εν τέλει βρήκαμε το δρόμο για το Bellapais, το οποίο δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου και για το οποίο το πρώτα ερώτημα που μου δημιουργήθηκε ήταν: πού διάολο είμαστε, στο Μονακό; Ένα χωριουδάκι με πανέμορφα σοκάκια, καταπληκτικά μαγαζιά και μπουτίκ, γκουρμέ εστιατοριάκια, εναλλακτικά στέκια κι ένα καταπληκτικό Αβαείο που πολύ απλά τα σπάει και ως θέα αλλά κυρίως αρχιτεκτονικά. Με τη Μ. να έχει περισσευούμενη μουσικότητα και το χώρο να είναι πραγματικά κατανυκτικός, μας βγήκε να ψάλλουμε το "Υπερμάχω" στην εκπληκτικής ακουστικής αίθουσα, για να διαπιστώσουμε ότι μας παρακολουθούσε μια Ελβετή που ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Το όλο μέρος με το εγκαταλελειμμένο αβαείο αναδύει γαλήνη και μυστήριο ταυτόχρονα, ενώ διαθέτει κι ένα εξαιρετικό εστιατόριο, το οποίο τιμήσαμε μιας και ήταν και τα γενέθλιά μου, όπου για την ποικιλία ορεκτικών μας έφεραν... 11 πιάτα (!), όλα εκπληκτικά. Γενικώς το φαγητό στην ΤΚ πλευρά μέχρι στιγμής αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό.

Η Μ. έκανε μια βόλτα στα μικρά και στιλάτα μαγαζιά και κόλλησε με κάτι πασμίνες (έτσι δεν τις λένε; ) στο κατάστημα ενός διάσημου τούρκου μόδιστρου, που αποδείχθηκε εκτός από ευγενέστατος (αυτό έλειπε) και εξαιρετικά ενδιαφέρων: είχε δικό του ατελιέ στο Gran Bazaar της Πόλης, με συνεργασίες από το Λάκη Γαβαλά μέχρι το Ραλφ Λόρεν, αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί στο νησί επειεδή η ζωή είναι πιο ήσυχη, γιατί ήθελε η κόρη του να πάει σε καλό αγγλόφωνο πανεπιστήμιο κι επειδή οι τιμές real estate είναι αστείες, αφού απέκτησε βιλάρα με πισίνα με μόλις 1.000€/τετραγωνικό. Μας είπε πως τα δάνεια από τις ΤΚ τράπεζες προσφέρουν εξαιρετικά επιτόκια, πως η αίτηση μετοίκησης εκεί εξετάζεται εντός δέκα ημερών και πως το μόνο αρνητικό είναι πως δεν έχει πρόσβαση στην ΕΚ πλευρά, αφού ο ίδιος είναι Τούρκος κι όχι ΤΚ. Ο άνθρωπος μάλιστα αγόρασε ενώ γινόντουσαν οι συζητήσεις για την επανένωση του νησιού, προσπαθώντας να προλάβει την αύξηση των τιμών.

Αφήσαμε τον τζέντλεμαν αυτό κύριο και πήραμε το δρόμο για την Κυρήνεια, ολίγον καθυστερημένοι, αφού το Bellapais με το αβαείο, τα στενάκια, τα μαγαζάκια και τις φαγητάρες του μας κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά χαλάλι του γιατί είναι πανέμορφο. Η εύρεση χώρου για παρκάρισμα στην Κυρήνεια ήταν δύσκολη, αν και τελικώς βρέθηκε χώρος σε μια αλάνα. Περπατήσαμε με τους σάκους μας και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα αξιοπρεπές μέρος ονόματι Anadolu Hotel, πάλι με 50€/δίκλινο, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για βραδινή βόλτα. Τα τείχη της πόλης μας φάνηκαν επιβλητικά και όμορφα φωτισμένα, η παλιά ενετική πόλη μου φάνηκε πάρα πολύ οικεία (νομίζω μοιάζει πολύ με τα Χανιά), μπόλικα τα γκουρμεδάκια με ευγενείς και καθόλου πιεστικούς υπαλλήλους και τελικά βρήκαμε ένα καταπληκτικό κτίριο στους πίσω δρόμους για να πάρουμε μια ζεστή σοκολάτα κι ένα παγωτό σε ένα περιβάλλον που θύμιζει επιμελώς ατημέλητη έπαυλη πειρατή. Τι όμορφη που είναι η Κυρήνεια!

Ημέρα 6: Κυρήνεια-Κάρμι-Άγιος Μάμας- Πεδουλάς​

Πρώτη μας δουλειά ήταν να επισκεφθούμε το επιβήτικότατο Κάστρο της Κυρήνειας, όπου συμπέσαμε με σχολική εκδρομή, πολύ προσεγμένα τα παιδάκια με τις στολές τους, μου θύμισαν Λατινική Αμερική. Το αστέρι του μουσείου είναι το ναυάγιο της Κυρήνειας, ολοκληρωμένο αντίγραφο του οποίου είχαμε δει ήδη στο μουσείο της Αγίας Νάπας και η αλήθεια είναι πως το φαγωμένο του σκαρί ήταν λιγότερο εντυπωσιακό απ' ό,τι περίμενα, αν και αυτό δεν υποβιβάζει σε τίποτε την εκπληκτική του ηλικία (από τα παλιότερα στον κόσμο), ενώ βρήκα φοβερά και τα ευρήματα του ναυαγίου και το φως που ρίχνουν στο εμπόριο και τον τρόπο ζωή ς μιας τόσο μακρινής εποχής.

Αποχαιρετώντας πια την κουκλίστικη Κυρήνεια, πήγαμε στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, που πλην της θέας, η αλήθεια είναι πως δε μας εντυπωσίασε. Οδεύσαμε επομένως προς το Κάρμι -Καραμάν στα τούρκικα- για το οποίο ο οδηγός μας έλεγε πως είναι το ομορφότερο χωριό στο νησί. Ε, και λίγα έλεγε, γιατί το μέρος είναι πιο όμορφο κι από το Bellapais, με πέτρινα αρχοντικά, γκουρμέ φούρνους κι απίστευτους κήπους με πολύχρωμα παρτέρια και λουλούδια. Δυστυχώς έπρεπε να τρέξουμε όμως, για να προλάβουμε τον Άγιο Μάμα (Αγία Νάπα = Αγία Φάπα, Άγιος Μάμας = Μαμάκιας, μόνο σ' εμένα φαίνονται αστεία τα τουρκικά ονόματα; ), τον οποίο και προλάβαμε στο τσακ. Η εκκλησία ήταν όντως όμορφη με αρκετές αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες, ενώ το παρακείμενο αρχαιολογικό μουσείο είναι μικρό αλλά τα εκθέματά του προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ. Ωραία όλα αυτά, αλλά πεινάσαμε και σαβουρώσαμε σε ένα ΤΚ τζανφουντάδικο μια τοπική σπεσιαλιτέ με βραστή πατάτα και περίπου 8.000 θερμίδες και έφτασε η ώρα να περάσουμε στην ΕΚ πλευρά, δυστυχώς χωρίς να έχουμε χρόνο για το Mavi Kosk ή τη χερσόνησο Κορμακίτη.

Το πέρασμα ήταν εύκολο, ο δρόμος επιτέλους είχε ταμπέλες (στη σήμανση σημειώσατε άσο στο ματς ΕΚ/ΤΚ πλευρά) και ξεκινήσαμε στην ανάβαση για τα βουνά Τρόοδος, όπου μου έκανε εντύπωση τόσο η ποιότητα του οδοστρώματος, όσο το πλήθος ελάτων, ενώ το ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στις αμυγδαλιές ήταν το κλου της διαδρομής, πριν καταλήξουμε στο όμορφο πέτρινο χωριό Πεδουλάς όπου τουρισμός δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, αλλά τελικά βρήκαμε ένα ανοιχτό πανδοχείο ενός συμπαθούς παππού. Το τοπικό εστιατόριο ήταν καλό αλλά όχι τόσο οικονομικό (στην ΤΚ πλευρά το φαγητό ήταν σαφώς φθηνότερο), με το άγαλμα του Μακαρίου να θυμίζει πως είμαστε πια στην ΕΚ πλευρά και το κρύο να υπογραμμίζει το υψόμετρο στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.

 

[Yorgos]

το Ριζοκάρπασο είναι νομίζω ελληνοκυπριακό χωριό περικυκλωμένο από τους Τουρκοκύπριους. Μίλησες με κάποιον Έλληνα εκεί;

Απ' ό,τι μας είπαν έχει κάποιους λίγους ΕΚ, αν θυμάμαι καλά καμιά τριανταριά, αλλά όχι, δε μιλήσαμε με κάποιον.

 

[Yorgos]

Εμφανή τα σημάδια του τούρκικου παρελθόντος στη Λάρνακα.

Μισή σημαία, διχοτομημένο νησί.

Όμορφο το μοναστήρι της Αγίας Νάπας.

Για τα αβγά και τα λαγουδάκια πάλι, δεν έχω λόγια. Αφόρητο μπανάλ.

Το αντίγραφο του ναυαγίου της Κυρήνειας.

Στην Κύπρο πριν πολλά χρόνια κυκλοφορούσαν μίνι ιπποπόταμοι και μίνι ελέφαντες.

Αμμόχωστος το βράδυ. Απέξω γοτθικός ναός.

Μμμμ, τουρκικό ζαχαροπλαστείο...

Βραδινή θέα από τα τείχη της Αμμοχώστου.

Τα λουλούδια είναι πανταχού παρόντα στην ΤΚ πλευρά.

Η Αμμόχωστος το πρωί.

Ο γοτθικός ναός εκ των έσω: τζαμί.

Κομμάτι των τειχών της Αμμοχώστου.

Γήπεδο εντός των τειχών.

Οι θέσεις των επισήμων

Μέσα στα τείχη.

Αρχαία Σαλαμίνα.

Με λίγο ψάξιμο έβρισκες καταπληκτικά συντηρημένα μωσαϊκά.

Magnum Fistik !

 

[underwater]

(Αγία Νάπα = Αγία Φάπα, Άγιος Μάμας = Μαμάκιας, μόνο σ' εμένα φαίνονται αστεία τα τουρκικά ονόματα;​

​

Γιώργο σε διαβάζω όπως πάντα με πολύ ενδιαφέρον! Έχω πάει δύο φορές Κύπρο, αλλά μόνο στην ελληνοκυπριακή πλευρά, την οποία έχω γυρίσει αρκετά. Με ψήνεις άγρια να πάω και στην τουρκοκυπριακή!
Απλά από πού και ως πού τουρκικά αυτά τα ονόματα;

 

[Yorgos]

Ναι, κατά λάθος έγραψα τουρκικά. Για τους ΕΚ αγίους ήθελα να πω, έχουν ονόματα πολύ περίεργα στα δικά μου αυτιά, δεν τα έχω ακούσει εκτός Κύπρου. Επίσης αστεία μου φαίνονται και τα τούρκικα. Το Salamis Harabaleri πιο πολύ σε τεκέ μου κάνει παρά σε αρχαιολογικό χώρο.

 

[underwater]

Ναι, κατά λάθος έγραψα τουρκικά. Για τους ΕΚ αγίους ήθελα να πω, έχουν ονόματα πολύ περίεργα στα δικά μου αυτιά, δεν τα έχω κούσει εκτός Κύπρου.

Άγιος Μάμας πάντως υπάρχει στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, όχι μόνο στην Κύπρο. Σίγουρα έχω δει αυτό το όνομα από εδώ και από εκεί και με ένα google search είδα υπάρχει σε κάμποσα μέρη και είναι ο προστάτης των βοσκών και των υιοθετημένων!

(Από κυπριακά ονόματα πάντως είμαι μεγάλη φαν του Πανίκου )

 

[Yorgos]

Boυκολικά τοπία στην ΤΚ πλευρά.

H θέα του Πενταδάκτυλου από ψηλά. Ούτε ψυχή στον ορίζοντα.

Πολύ ατμοφαιρικό το κάστρο.

Το ξενοδοχείο που έχασε ο ΕΚ με την εισβολή.

Απίστευτο μαρτζαφλάρι του φύλακα για να διώχνει τα πουλιά.

Δε φαντάζομαι ότι είναι ανθισμένη έτσι όλο το χρόνο, αλλά εμείς την Κύπρο την είδαμε πολύχρωμη.

Μάλλον κυκλοφορεί ακόμη αυτό. Στο μεταξύ στην ΤΚ πλευρά αν περιμένει κανείς να κυκλοφορήσει με ΜΜΜ, μάλλον την πάτησε.

Η γέφυρα για τη Golden Beach.

Και τελικά φτάσαμε...

Και ήμασταν εμείς... κι ένας σκύλος σε μια πελώρια παραλία.

Κι η θέα της παραλίας από ψηλά.

-Γιώργο, μπορείς να τους πεις να φύγουν σε παρακαλώ;
- Γαϊδούρια, φύγετε! Ε, δε φεύγουν, τι να κάνω;
-Και πώς θα οδηγήσω έτσι;
-Ξέρω γω, δώσε τους ένα γλωσσόφιλο μπας και γκυκαθούν.
-Θα σταματήσεις τις αηδίες να δούμε πώς θα φύγουμε;
- Εσύ φταις που οδηγείς με ανοιχτό παράθυρο!

Το τέλος του νησιού, θα μπορούσε να είναι και το τέλος του κόσμου βέβαια.

Αγαπάμε πινακίδες με σάπια Αγγλικά.

Αλλά ακόμη περισσότερο αγαπάμε μοναχικούς, ατελείωτους δρόμους.

Για δείπνο βγήκαμε και πέσαμε σε αυτό. Τι όμορφα!

 

[interted]

Μάλλον κυκλοφορεί ακόμη αυτό. Στο μεταξύ στην ΤΚ πλευρά αν περιμένει κανείς να κυκλοφορήσει με ΜΜΜ, μάλλον την πάτησε.

Τι μου θύμησες... Είχαμε πάρει ένα τέτοιο με τους γονείς και τον αδερφό μου από Λευκωσία για Κερύνεια. Εμείς ήμασταν μουδιασμένοι μην ξέρωντας τι θα αντιμετωπίσουμε και ο οδηγός μας έβαζε υποκλίσεις και χειραψία έναν έναν. Και μετά (η αντίθεση!) από Κερύνεια για Μπελαπάις ένα χλιδάτο ταξί με φλατ οθόνες στα πίσω καθίσματα που δείχναν βίντεο που προωθούσαν την περιοχή (αρκετά προχώ για πριν 10 χρόνια).

Η ιστορία, όπως πάντα, φοβερά ενδιαφέρουσα με καταπληκτική ροή.

 

[Vito]

το Ριζοκάρπασο είναι νομίζω ελληνοκυπριακό χωριό περικυκλωμένο από τους Τουρκοκύπριους. Μίλησες με κάποιον Έλληνα εκεί;

Το Ριζοκάρπασο είναι mix χωριό, μένουν Ελληνόφωνοι και Τουρκόφωνοι Κύπριοι. Τέτοιο χωριό που περιγράφεις είναι ο Κορμακίτης.

Σχεδόν πριν 5 χρόνια έκανα ενα ταξίδι εξ ολοκλήρου στα Κατεχόμενα με εξαίρεση τη Λευκωσία που την επισκέφθηκα στην ολότητά της. Αν εξαιρέσεις τα πολλά καζίνο που υπάρχουν (τα οποία συντηρούνται από τις καθημερινές επισκέψεις των ΕΚ), η βόρεια πλευρά του νησιού όπως γράφει και ο Γιώργος, δεν θυμίζει Ευρώπη του σήμερα, πιο πολύ κάτι πιο ανατολικό.

Ιδιαίτερη στιγμή του ταξιδιού ήταν στον Κορμακίτη, ο οποίος κατοικείται από ΕΚ Μαρωνίτες. Εκεί γνώρισα μια οικογένεια όπου έμεινα μαζί της. Ακολουθήσαμε όλοι την παραδοσιακή διαδικασία παρασκευής χαλουμιού και άκουσα αρκετές πρόσφατες συγκινητικές ιστορίες όταν μέχρι πρόσφατα ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στο χωριό τους. Το ιδιαίτερο με τον Κορμακίτη είναι ότι ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι πέρα από Ελληνικά (και Τούρκικα), μιλάνε και Αραμαϊκά. Επίσης, κάθε βδομάδα έρχεται βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού με πόσιμο νερό και υλικά αγαθά (όπως και στα υπόλοιπα ΕΚ χωριά) . Μέχρι και τότε που πήγα στο χωριό δεν υπήρχε καποιο ψιλικατζιδικό ή κάτι παρόμοιο καθώς όλες αυτες τις δεκαετίες που ήταν εγκλωβισμένοι δεν μπορούσαν να προμηθευτούν τίποτα απ έξω πέρα από τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.

Πάντως η πλειοψηφία των Τουρκόφωνων Κυπρίων μας υποδέχτηκε πολύ θερμά στο άκουσμα ότι ερχόμαστε από Ελλάδα και συγκεκριμένα από Κρήτη. Δεν θα ξεχάσω το βράδυ στην ήσυχη Μόρφου, όταν γνωρίσαμε σε ένα καφενείο την λέσχη φίλων Harley Davidson (και άλλων παρόμοιων μηχανών) ντυμένοι στα πέτσινα οι οποίοι μας πήραν με τις μηχανές τους για βραδινές μηχανοβόλτες και αλκοολοβόλτες.

Ισως η πιο συγκινητική στιγμή του ταξιδιού ήταν σε ένα μέρος το οποίο βρίσκεται απομακρυσμένο στο χάρτη και για τους Ελληνες σχεδόν ακατόρθωτο να φτάσεις. Στο πιο νότιο μέρος των κατεχόμενων, στη μέση του νησιού, η πράσινη γραμμή σχηματίζει μια γη που μοιάζει σαν σταγόνα και στη μέση βρίσκεται το χωριό Λουρουτζίνα - Akincilar. Και λέω σχεδόν ακατόρθωτο στους Ελληνες γιατί για να επισκεφτείς το χωριό πρέπει να περάσεις προηγουμένως από ένα άλλο χωριό το οποίο έχει μετατραπεί σε Τουρκικό στρατόπεδο. Μετά από αρκετό πρήξιμο από τον γραφών στο διοικητή , μας αφησαν να επισκεφτούμε τη Λουρουτζίνα, υποδεικνύοντας μας ένα χωματόδρομο. Στα μισά πέσαμε σε ένα τζαμί-τύμβο οπου ο ιμάμης μου έκανε δώρο το κοράνι γραμμένο στα Ελληνικά. Μολις φτάσαμε στην γραφική Λουρουτζίνα όπου και πριν το '74 ήταν κατεξοχήν χωριό Τουρκοκύπριων δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι οι κάτοικοι στο καφενείο μίλαγαν μεταξύ τους Ελληνικά ακόμα και σήμερα. Η υποδοχή δεν μπορούσε να είναι πιο θερμή!!! ...μέχρι που μετά από ώρα εμφανίστηκε ο αστυνόμος του χωριού, Τούρκος από την Ανατολία- δεν καταλάβαινε από συγκινήσεις και ιστορία.Ψυχρά μας έβαλε μέσα στο περιπολικό ενώ οι ντόπιοι τον έβριζαν στα Ελληνικά- μας πήγε μέχρι το σημείο που είχαμε παρκάρει και μας ξεπροβόδισε με ένα ψυχρό βλέμμα από την περιοχή.

Είναι ιδιαίτερο ταξίδι αυτό στα κατεχόμενα.. Άντε Γιώργο, άντε να πηγαίνουμε στην Κεντροασία!!!