ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[Defkalion]

Sorry παίδες, υποτίθεται τα έλεγξα κιόλας

Τα διόρθωσα τώρα οπότε όλα ΟΚ

 

[St.Adamantidou]

Creek πρέπει να είναι αντί για Greek.

Γιώργο μου, δεν πρόκειται για κάτι ελληνικό. Creek σημαίνει ποταμάκι, ρυάκι μπορείς να το πείς.
Και τέτοια έχει πολλά ο Καναδάς και η Αλάσκα.Beaver Creek, λοιπόν, σημαίνει "το ποταμάκι των καστόρων", διότι εκεί μέσα ....μεγαλουργούν μυριάδες κάστορες, χτίζοντας.... φράγματα για να παγιδευουν ψάρια.....
Σ'ευχαριστώ για την παρατήρησή σου. Σημαινει ότι ....μελέτησες το κιτάπι μου! Και σ' ευχαριστώ και γι' αυτό.

 

[St.Adamantidou]

Φυσικά έχεις δίκιο.Η κ.Αδαμαντίδου τα έγραψε σωστά.Εγώ που πέρασα το κείμενο έκανα λάθος.Και στο κείμενο υπάρχει ένα CANNYON GREEK που είναι και αυτό Creek.Επειδή και στο επόμενο κεφάλαιο αναφέρεται το Beaver Creek ας κάνει τις διορθώσεις ο @Defkalion.

Συγνώμη κ.Αδαμαντίδου

Μη μού ζητάς συγγνώμη, fotast. Το πρόβλημα είναι δικό μου, που δεν μπόρεσα να ξαναγράψω όλο το κιτάπι! Χρωστώ χάριτας σε όλους εσάς, που αναλάβατε αυτό το έργο! ΄Αλωστε θεωρώ φυσικό , να γίνονται και δακτυλογραφηκά λάθη, σε ένα μακροσκελές κείμενο. Δεν πειράζει! Οι αναγνώστες μπορούν να αντιπαρέλθουν τις όποιες αβλεψίες, και να βγάζουν άκρη από τα συμφραζόμενα. Μικρό το κακό.
Ευχαριστώ,
Στ. Αδαμαντίδου

 

[Dina Z]

Τα πάντα είναι, πλέον, χρυσά, κόκκινα και χαλκόπρασινα. Στην αρχή, νομίζω πως αυτά τα χρώματα, ανήκουν σε ανθισμένα δέντρα και θάμνους. Κι έκπληκτη ανακαλύπτω, ότι είναι κοινά φύλλα, που αλλάζουν απόχρωση, πρίν πέσουν στην γή και φτιάχνουν πολύτιμα στρωσίδια. Οι πλαγιές μοιάζουν σαν να ΄ έχουν πιάσει φωτιά κι άλλες μοιάζουν σαν περιχυμένες με λυωμένο χρυσάφι, πού έτσι κι αλλοιώς αφθονεί στην περιοχή. ΄Ολη η φύση θαρρείς πως ετοιμάζεται , σχεδόν πανηγυρικά, για τον άγριο χειμώνα. Ακόμη, και τούτη τη στιγμή, σε΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο, η Φύση αρνείται την θλίψη. Αρνείται το παράπονο και την μεμψιμοιρία. Διώχνει κάθε ίχνος απελπισίας και τρόμου. Και κρατά τα κέφια της, τη χαρά της, τις σύντομες λιακάδες της, την τέλεια ομορφιά της, την οποία πασχίζει-ειδικά αυτήν την εποχή-να την κάνει εντυπωσιακότερη. Για αυτό και πάρα πολλά δέντρα αλλά και θάμνοι κρατούν τα πράσινα φύλλα τους. χλωρά και ζωντανά. Μοιάζει να περιμένουν ανυπόμονα να φιλοξενήσουν το άφθονο αφράτο χιόνι που δεν άργησε να πέσει. Το

Ειδικά στη λίμνη TAGGISH, στο νησί ΒΟΝΕ, τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα των κωνικών αυτών δέντρων, μοιάζουν με τεράστια αναμμένα κεριά-μέρα μεσημέρι-μέσα σ’ έναν «ωκεανό» καταπράσινου δάσο

Καλη μου Στελλα, εσυ δεν γραφεις ... ζωγραφιζεις !!!

 

[Sassenach77]

Καλη μου Στελλα, εσυ δεν γραφεις ... ζωγραφιζεις !!!

Κάτσε καλά στο καναπέ! Όταν φτάσει η ιστορία στη Τούνδρα, εκεί να δείς ζωγράφισμα που κάνει η μικρούλα....όλα τα λεφτά !!!!

 

[Dina Z]

Αποτέλεσμα; Να ψάχνω εναγωνίως εγώ την Φρόσω, η Φρόσω να κυνηγά εμένα με την ψυχή στο στόμα, κι ο Νίκος, ο αρχηγός μας, στα πρόθυρα εγκεφαλικού, να μας ψάχνει και τις δύο, για να μας σούρει μέχρι τον σταθμ

Χα, χα, χα
Γελαω γιατι τα διαβαζω αλλα δεν θα ηθελα καθολου να εχω βρεθει στη θεση σας!

Αυτες οι ιστοριες - αλλα και δικες μου αναλογες αναμνησεις - με κανουν να εκτιμω τα κινητα και την τεχνολογια γενικοτερα

 

[Dina Z]

Κάτσε καλά στο καναπέ! Όταν φτάσει η ιστορία στη Τούνδρα, εκεί να δείς ζωγράφισμα που κάνει η μικρούλα....όλα τα λεφτά !!!!

Εχει και καλυτερο;
Παω να ξαπλωσω γιατι ... θα πιαστω στον καναπε

 

[Sassenach77]

Εχει και καλυτερο;
Παω να ξαπλωσω γιατι ... θα πιαστω στον καναπε

Δεν ξέρω πιο να αφήσω και πιο να πιάσω, σε αυτήν την ταξιδιωτική ιστορία, για να το πώ καλύτερο......

 

[St.Adamantidou]

Κάτσε καλά στο καναπέ! Όταν φτάσει η ιστορία στη Τούνδρα, εκεί να δείς ζωγράφισμα που κάνει η μικρούλα....όλα τα λεφτά !!!!

Αχ, βρέ παιδιά!Καλό να έχετε, με κάνετε και γελάω πολύ, με την μεταξύ σας αλληλογραφία! Και φυσικά να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τα καλά σας λόγια. Αυτά τα γραπτά έμεναν χρόνια στα συρτάρια μου, διότι ό,τι έγραφα ήταν μονάχα για μένα, για να μπορώ να θυμάμαι εσαεί, αυτά που είδαν τα μάτια. Και, ΄πιστέψτε με, αυτά που διαβάζετε, είναι μόνο χλωμή εικόνα αυτών που εγώ είδα. Και θυμάμαι την αγωνία μου όταν τα έγραφα, διοτι ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να μεταφέρω με λόγια τις εικόνες. Και μια φορά, δεν ντρέπομαι να σας το ομολογήσω, έβαλα τα κλάματα πάνω από την χειροκίνητη γραφομηχανή μου!!! ΄Ενοιωθα μια τεράστια αδυναμία, που την μισούσα, διότι δεν μπορούσα να την ξεπεράσω.!!! Φανταστείτε, τώρα, τη δική μου χαρά, να ακούω ότι, τελικά, κάτι κατάφερα!!!!Αχ, με κάνετε πολύ ευτυχισμένη! Να 'στε καλά και οι δυό σας.
Εν αναμονή πάντα της ελεύσεώς σου στην Αθήνα, σε φιλώ.

 

[St.Adamantidou]

Χα, χα, χα
Γελαω γιατι τα διαβαζω αλλα δεν θα ηθελα καθολου να εχω βρεθει στη θεση σας!

Αυτες οι ιστοριες - αλλα και δικες μου αναλογες αναμνησεις - με κανουν να εκτιμω τα κινητα και την τεχνολογια γενικοτερα

Εχει και καλυτερο;
Παω να ξαπλωσω γιατι ... θα πιαστω στον καναπε

Τρισχαριτωμένη η μεταξύ σας αλληλογραφία! Την χαίρομαι. Κι επειδή γράφω στην Τάνια σχετικά με αυτά που ανταλλάσσετε μεταξύ σας, ως εντυπώσεις από το κιτάπι μου, διάβασε το μήνυμά μου σε κείνην. Αλλά θα πώ και σε σένα το πόσο ευτυχισμένη νοιώθω που, έστω με λόγια, μεταφέρονται σε σας αυτά που είδαν τα μάτια μου. Πόσο ευαίσθητα πλάσματα είστε εσείς , βρέ κοριτσάκια μου! Με συγκινείτε πολύ, αλήθεια.....
Α, δώσε μου και το μέιλ σου. Δεν ξέρω πού ή πώς να το βρώ. Το δικό μου είναι : [email protected]
Φιλιά

 

[St.Adamantidou]

BEAVER CREEK ΠΡΟΣ FAIRBANKS

Ξεκινάμε με ψιλόβροχο και κρύο τσουχτερό, για να βρεθούμε στο απώτατο σημείο της διαδρομής μας, στον Αρκτικό Κύκλο. Σε λίγο θα περάσουμε τα τελευταία σύνορα του κόσμου “THE LAST FRONTIER” γράφει η ταμπέλα στην άκρη που σημαδεύει το τέλος της ALASKA HIGHWAY, με MILE POST 1. 422. Τόσο μήκος έχει. Μπαίνουμε, πιά, στην RICHARDSON HIGHWAY μήκους 266 μιλίων. Εδώ, οι δύο μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι συναντιούνται για λίγο, για να χωρίσουν αμέσως. Είμαστε στο TOK ένας τόπος κι ένα ξενοδοχείο κυριολεκτικώς στο Πουθενά. Ολομόναχο. Έχει, ωστόσο ταχυδρομείο. Κι από εκεί ταχυδρομώ τις κάρτες μου. Ποιός ξέρει πότε θα φτάσουν αναρωτιέμαι δικαιολογημένα. Θα σας ξαφνιάσω. Σε 7 μονάχα μέρες ήταν όλες στους προορισμούς τους. Πρίν κάν φτάσω εγώ, όπως δεν γίνεται ποτέ, σ΄όλα μου τα ταξίδια, οπουδήποτε της Γής. Όχι όμως και στο ΤΟΚ του Πουθενά…

Εδώ, πρωτοβλέπουμε καλαμωτά έλκηθρα, που τα σέρνουν τα πανέμορφα Χάσκεϊς. Κι εδώ υπάρχει ένα πανύψηλο θερμόμετρο, όπου σημειώνονται-με χρονολογίες-οι χαμηλότερες θερμοκρασίες της περιοχής. Κυμαίνονται-κρατηθείτε-από μείον 50 μέχρι και μείον 70 στις 6 Ιανουαρίου 1975. Από τότε η υψηλότερη ήταν μείον 50 στις 6 Μαρτίου 1992. Τα σημάδια είναι άκρως ανησυχητικά. ΄Ολες οι θερμοκρασίες, μετά το 1975, είναι πάντα πάνω από μείον 70. Που σημαίνει, ότι η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται επικίνδυνα, απειλώντας με τήξη των πάγων των Πόλων. ΄Άλλος, ένας κατακλυσμός του Νώε, ο Θεός να δώσει να μη δούν τα μάτια μου μια τέτοια συμφορά. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά η Βασιλείου Δίπλα απέχει μονάχα δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα…Να χάσω τον ύπνο μου, από τώρα;

Το μεσημεριανό μας, με λαμπρή λιακάδα, το παίρνουμε στη φάρμα μιάς Σουηδέζας, η οποία, τον περασμένο αιώνα, αγόρασε τη γή, το ποτάμι και τους λόφους για … 10 Δολλάρια. Μάλιστα. Δέκα δολλάρια…

Το σπίτι της είναι το μισό Μουσείο, και το μισό μαγαζί. Καθόμαστε στους πάγκους, πάνω στο χλωρό γκαζόν, και πίνουμε τον καφέ μας. Η ησυχία, τα πουλιά, το τρεχούμενο νερό, τα μικρά ελαφοειδή, το ξύλινο σπιτόπουλο, τα χρυσοκίτρινα φύλλα, το δροσερό αεράκι και το πεντακάθαρο φώς, συνθέτουν μια ειδυλλιακή εικόνα ειρήνης. Σαν να βρίσκεσαι κάπου αλλού. Εκτός πλανήτη. Όπου δεν κινδυνεύεις να σκυλοπνιγείς στο Φαληρικό Δέλτα έν «ευθέτω χρόνω». . . ΄Ημαρτον κύριε.

 

[St.Adamantidou]

FAIRBANKS - ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ PIPE LINE

Φτάνουμε νωρίς το απόγεμα. Και βγαίνουμε για μια βόλτα, ψάχνοντας για ένα τυπικό-κατά προτίμηση-Εστιατόριο. Μας αιφνιδιάζει κι εδώ η τέλεια ερημιά. Είναι μόλις 19. 00 και η πόλη μοιάζει νεκρή. Τα περισσότερα φαγάδικα είναι κλειστά. Πατόκορφα. Κι όσα είναι ακόμη ανοιχτά, δεν δέχονται άλλους πελάτες.

-Κλείνουμε μόλις φύγουν αυτοί που ήδη τρώνε, μας πληροφορούν.

-Δεν είμαστε καλά. ΄Ο ήλιος ακόμη φέγγει, και τούτοι κλείνουν; Δε βγάζω νόημα. Κι εμεις που θα φάμε, δηλαδή;

-Μάλλον στο ξενοδοχείο μάς βλέπω.

Σωστό. Εκεί, λοιπόν καταλήξαμε, για θαυμάσια ψαροφαγία και γευστικότατο κρασί. Και, μάλιστα, με πολύ λογικό αντίτιμο.

-Μά, πώς ήταν έτσι αυτή η πόλη; αναρωτιέται η Φρόσω.

-Σαν όλες τις καινουργοφτιαχμένες αμερικανικές πόλεις, απαντώ.

Ο Οδηγός μου είναι άκρως διαφωτιστικός. Ακούστε τι λέει:

Τον Αύγουστο του 1901 ο E. T. BERNETTE ταξίδευε, αναπλέων το ποτάμι TANAKA με το πλοίο LAVELLE YOUNG. Φόρτωμα; Προμήθειες για τους χρυσοθήρες. Σκοπός; Η δημιουργία εμπορικών σταθμών, κοντά στις χρυσοφόρες περιοχές και στις διαδρομές μεταφοράς χρυσού.

Κάποια στιγμή του ταξιδιού, ο καπετάνιος CHARLES ADAMS έμπλεξε άσχημα με τα ορμητικά ρεύματα του ποταμού και σωφρόνως ποιών, μπήκε στον ποταμό CHENA-Τσίνα τον λένε εδώ. Αλλά κι εκεί ατύχησε. Διότι το πλοίο του προσήραξε, κοινώς έκατσε, στην αβαθή αμμουδιά. Ο ναυτικός αρνήθηκε να προχωρήσει περισσότερο, ο επιβάτης αρνήθηκε να γυρίσει πίσω. Οι δύο άντρες έμοιαζαν «κολλημένοι» μεταξύ τους, όπως ακριβώς το πλοίο τους έμενε κολλημένο στον βυθό.

Μάρτυρας της περιπέτειας ήταν και ένας βουνίσιος. Ο FELICE PEDRONE. Με τα κυάλια παρακολουθούσε από μακρυά, τα καμώματα επιβάτη και ναυτικού. Αυτός, ο PEDRO έψαχνε για χρυσάφι στην περιοχή επί χρόνια. Και, τώρα, είχε ήδη βρεί κάποια ψήγματα κι άρχισε να ελπίζει πως η περιοχή ήταν χρυσοφόρα. ΄Όμως είχε πάντα προβλήματα με τις προμήθειες του. Έπρεπε να ταξιδέψει χιλιάδες μίλια για να τις βρεί. Οπότε, όταν είδε την απραξία στο πλοίο, κατηφόρισε στην όχθη. Εν τω μεταξυ, ο CAPTAIN ADAMS, μπαϊλντισμένος από το πείσμα του BERNETTE τον πέταξε-μαζί με το φορτίο και τη συμβία του-έξω από το πλοίο, στη στεριά.

-Κόψαμε, γι αυτόν, μερικά έλατα, για να τον βοηθήσουμε να ξεπεράσει το φόβο του, θυμόταν, 30 χρόνια αργότερα, ο καπετάνιος. Αφήσαμε τον BERNETTE έξαλλο και τη γυναίκα του να κλαίει στην όχθη. Στεκόταν ακριβώς στο κέντρο της σημερινής πόλης απόσωσε τις αναμνήσεις του ο φιλάνθρωπος ναυτικός.

Τότε έκανε την εμφάνιση του ο από μηχανής θεός. Ο PEDRONE FELICE-ό ευτυχισμένος Πετράκης. Πληροφόρησε τον BERNETTE για τις αισιόδοξες προοπτικές του, κι αγόρασε ένα μέρος των ουρανοκατέβατων, γι αυτόν, προμηθειών. Ο χειμώνας ερχόταν ακάθεκτος.

Τελικά, ο PEDRO βρήκε χρυσό. Και τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα σ΄όλες τις γύρω περιοχές. Και, οι φερέλπιδες χρυσοθήρες άρχισαν να καταφθάνουν, με τον πυρετό του χρυσού να καίει μέσα στ΄άπληστα μάτια τους…Καιρός ήταν να εγκαταλείψουν τα, σχεδόν εξαντλημένα πλέον, ορυχεία του KLONDIKE και της ΝΟΜΕ. Και επειδή στην Αμερική εξελέγη Αντιπρόεδρος στην Προεδρία του Θεοδώρου Ρούσβελτ, ο Γερουσιαστής FAIRBANKS, βάφτισαν τον καινούριο καταυλισμό FAIRBANKS, όνομα που φέρνει ακόμη η σημερινή πόλη.

΄Όμως ο BERNETTE ήταν ή κατσικοπόδαρος ή βλάξ. Διότι δεν του έφτανε ότι του ανήκε η περισσότερη γή της περιοχής, καταχράστηκε το 1911, χρήματα της ίδιας του της Τράπεζας, WASHINGTON ALASKA BANK. Και, ενώ τελικά αθωώθηκε, ωστόσο εγκατέλειψε την πόλη και την οικογένεια του, κι εξαφανίστηκε. Για να μην ξαναεπιστρέψει ποτέ. Στα 1920 τον ανεκάλυψε η γυναίκα του στο S. FRANCISO. Αλλά κι από εκεί το έσκασε. Το πού και πότε πέθανε ο αλλόκοτος BERNETTE, είναι μυστήριο και ποτέ δεν λύθηκε…

Στο FAIRBANKS όμως, το χρυσάφι δυσκόλεψε πολύ τους χρυσοθήρες. Διότι, ενώ υπήρχε εν αφθονία, ήταν σε βάθος 70 μέτρων, Δύσκολο, λοιπόν, να εξορυχθεί με το φτυάρι και τον κασμά. Κι έτσι, οι πιο έξυπνοι και τυχεροί έφυγαν εγκαίρως. Οι άλλοι που έμειναν, κατέληξαν κακήν κακώς. Ωστόσο η πόλη είχε δημιουργηθεί. Και βρισκόταν πάνω σ΄έναν μεγάλο ποταμό-τον Τσίνα-που εξυπηρετούσε θαυμάσια τις επικοινωνίες αφού δρόμοι δεν υπήρχαν.

Με τη δημιουργία του δρόμου προς τη χερσόνησο VALDEZ το 1913, πάνω στον Ειρηνικό, αλλά και τη σιδηροδρομική γραμμή προς το ANCORAGE-πάλι πάνω στον Ωκεανό-εγκαινιάστηκε η νέα χρυσοφόρα περίοδος του F. Διότι, έφτασαν γρήγορα εδώ, μεγάλα μηχανήματα, αρχίζοντας την συστηματική εξόρυξη χρυσού. Η μοντέρνα τεχνολογία κατάφερε να κάνει, όσα δεν μπόρεσαν οι παγωμένοι κι απελπισμένοι χρυσωρύχοι…. .

To 1967, μια μεγάλη πλημμύρα κατέστρεψε σχεδόν την πόλη, ξεχειλίζοντας και τα χρυσωρυχεία της. Το Fairbanks ψυχορραγούσε! Και τότε, στις αρχές του 1968, μια γεώτρηση στο Prudhoe Bay, απεκάλυψε τόσο πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, που ήταν ικανά να «πνίξουν» πάλι το Fairbanks, αλλά στον «μαύρο χρυσό» τούτη τη φορά. Και ήταν αυτή, η αρχή της δημιουργίας, στα 1974, του Pipe Line – του μεγάλου πετρελαιαγωγού της Αλάσκας - που φέρνει το πετρέλαιο στο Ancorage επιγείως, και στη Καλιφόρνια…. υποβρυχίως…. Μιλάμε για μήκος 769 και 3000 μιλίων, αντιστοίχως. Τουτέστιν – κι αν κάνω καλούς υπολογισμούς! – 1350 και 5250 χιλιόμετρα!. . . Τέτοια απόσταση!. . .

Έργο κολοσσιαίο, που δουλεύτηκε επι 3 χρόνια, από 22000 εργάτες! Λειτούργησε το 1977, και είναι ένα τεχνολογικό θαύμα, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, που έπρεπε να «νικηθούν». Μας μίλησαν για λεπτούς υπολογισμούς, εκατοντάδες πιθανούς και απίθανους παράγοντες που έπρεπε να πολεμηθούν, για χιλιάδες τεχνικά προβλήματα που έπρεπε να λυθούν, και εκατομμύρια πιθανές και απίθανες λεπτομέρειες που έπρεπε να ληφθούν υπ’ όψιν….

Ας αρκεστούμε στη λέξη «θαύμα!». Αποδίδει την πραγματικότητα και το μέγεθος της επιτυχίας! Διότι, επι 20 χρόνια, ο Πετρελαιαγωγός – ο Pipe Line – λειτουργεί απρόσκοπτα, προωθώντας το πετρέλαιο 6 μίλια ανα ώρα!. Και τούτο, προς δόξα των ανθρωπίνων πνευματικών ικανοτήτων, που τον έστειλαν κιόλας στο Διάστημα !Σιγά που θα τους δυσκόλευε ένας…. σωλήνας στον Β. Πόλο! Σιγά τα δύσκολα!. . . . Χα! Εμένα ξέρετε τι μου μοιάζει πραγματικά δύσκολο έως ακατόρθωτο; Να με κάνει η τεχνολογία 20 χρονών !!! Μπορεί; Δεν μπορεί! Να τη βράσω!. . .